Přeložila: OLGA OLAJDA PROKEŠOVÁ
Raine Miller: K nezaplacení Vydání první Copyright © 2014 Raine Miller Romance All rights reserved. Vydalo nakladatelství Baronet a.s., Květnového vítězství 332/31, Praha 4, www.baronet.cz v roce 2015 jako svou 1928. publikaci Přeloženo z anglického originálu Priceless Český překlad © 2015 Olga Olajda Prokešová Odpovědná redaktorka Renata Heitelová Korektorka Daniela Čermáková Ilustrace na přebalu © 2015 Mae I Design Photography Přebal a vazba © 2015 Baronet a Ricardo Sazba a grafická úprava Ricardo, Sázavská 19, Praha 2 Veškerá práva vyhrazena. Tato kniha ani jakákoli její část nesmí být přetiskována, kopírována či jiným způsobem rozšiřována bez výslovného povolení. Název a logo BARONET® jsou ochranné známky zapsané Úřadem průmyslového vlastnictví pod čísly zápisu 216133 a 216134. ISBN 978-80-269-0112-9 (Formát ePub) ISBN 978-80-269-0113-6 (Formát MobiPocket) BARONET Praha 2015
Raine Miller
K nezaplacení První část z cyklu Odkaz rodu Rothvale
K NEZAPLACENÍ Význam: tak cenná, že její hodnota nemůže být stanovena, „umělecký kousek k nezaplacení“ neformální způsob, jak vyjádřit láskyplné vyznání, „drahoušku, jsi k nezaplacení.“
VĚNOVÁNÍ Pro Amandu
„Viděl jsem anděla v mramoru a tesal jsem, dokud jsem ho neosvobodil…“ Michelangelo (1475–1564)
PODĚKOVÁNÍ Tento příběh jsem začala psát před více než dvěma lety. Nastínila jsem si ho a připravila předtím, než jsem napsala Nahou. Ano, je to pravda. Mám kompozici s poznámkami, která to dokazuje. Je to tu černé na bílém. Cením si toho prostého sešitu s ručně psanými nápady a klikyháky o šlechtici a tvrdohlavé restaurátorce umění. Když jsem však našla inspiraci pro příběh Ethana Blackstonea a Brynne Bennetové, o kterých vyprávím v Aféře Blackstone, museli Ivan a Gaby ustoupit stranou. Ale nezapomněla jsem na ně. Vlastně jsem Gaby a Ivana umístila do Blackstoneova světa právě proto, abych na ně nezapomněla. Popsala jsem jejich sblížení na konci knihy Všechno, nebo nic, takže jsem věděla, že jejich příběh budu muset jednoho dne napsat. Začátek knihy K nezaplacení byl publikován v antologii Příběhy pro Amandu, jež vznikla na podporu nadace Amandy Toddové, která se zabývá potlačováním šikany. Jsem ráda, že vám nyní mohu představit celý příběh. Během minulých dvou let se mě věrní čtenáři trpělivě ptali, kdy se dozvědí, co se s Ivanem a Gaby celou tu dobu dělo. Tak, tady to máte. Obrovské díky patří mým vytrvalým fanouškům. Tahle kniha vznikla díky vám. Raine
Kapitola 1 I Londýn 29. června Charitativní večírky. Osobně je považuju za naprosto strašné. Tenhle popis se na ně zatraceně přesně hodí. Když už jsem se rozhodl, že na jednom z nich strávím večer, můžu jim říkat, jak se mi zlíbí. Výroční setkání Mallertonovy společnosti se určitě nebude v ničem lišit od ostatních galavečerů. Dokázal jsem si představit, že mým hlavním úkolem bude těch několik následujících hodin přežít. Jediné, co mě uklidňovalo, byla skutečnost, že jsem si na konec večírku domluvil malé soukromé rozptýlení. Přijel jsem k Národní galerii, a zatímco jsem čekal na parkovací službu, přečetl jsem si v mobilu detaily. Tady. Přejel jsem to očima dvakrát a snažil se zapamatovat kdo, co a kde. Maria bude mít na sobě smaragdově zelené šaty. Viktoriánská galerie ve 21:00. Podmínky dle smlouvy. Přejeme vám oběma velmi příjemný večer. Eskortní služba, kterou jsem použil, nepotřebovala znát mé jméno a nikdo s nikým osobně nemluvil. Všechno se řešilo přes zprávy. Jednoduché. Efektivní. Anonymní. Nikdo netahal za nitky, do kterých byste se mohli zaplést, a když rande skončilo, všichni odešli spokojeni domů. Čím méně času jsem věnoval přemýšlení nad tím, co tu vlastně dělám, tím lépe. Nebyl jsem na své chování pyšný, ale důvody, které mě k němu vedly, má mysl uznávala. Jen jsem si užíval toho, co mi bylo nabídnuto. Zklamání tohle s mužem udělá. S těmito úvahami jsem vešel dovnitř, našel místo konání a byl jsem příjemně překvapen, že jsem zmeškal večeři. Společenské konverzace, které k těmto událostem nezbytně patřily, mě doháněly k šílenství. Často jsem přemýšlel nad tím, jak je možné, že ze všech způsobilých mužů v Anglii jsem zrovna já skončil na ředitelském postu v představenstvu Galerie. Nemohli si přece vybrat nikoho horšího. Nevěděl jsem o obrazech vůbec nic a neměl jsem nejmenší chuť to změnit. Být v jednadvacátém století lordem Rothvale se ukázalo jako mlýnský kámen
8/27
na krku. Z patronů, kteří mě oslovovali „můj lorde“ a klaněli se mi, mi naskakovala husí kůže. Musel jsem předstírat. A dělal jsem to pořád. Předstírání pro mě bylo velmi únavné, protože celý můj život byl obrácen vzhůru nohama vinou lží. Pověsili mě, vykuchali a rozčtvrtili v médiích. Jo, přesně tak. Vlastně jsem se takhle v té době cítil. Teď jsem byl spíš otupělý. Můj drink, Bombay Sapphire, dělal zázraky. Lež… padělek… podvod. Kde tu k čertu mají bar? Potuloval jsem se po chodbách a snažil se vypadat, že mě výstava zajímá. Modlil jsem se, aby mě nikdo během následujících patnácti minut nepoznal. K čertu, i pět by mi udělalo radost. Místo se změnilo k lepšímu, když jsem zahlédl krásnou Brynne Bennettovou, jak představuje obraz ženy s knihou. Vypadalo to jako Mallertonovo dílo tak v polovině restaurátorské práce. Bylo opravené a zakonzervované tak, aby přežilo další stovku let nebo tak nějak, aniž by ztratilo barvy nebo ostrost. Ano, pár znalostí o tom, co se dělá se starými obrazy, se mi povedlo absorbovat. Ačkoli jsem si mnohem víc užíval pohled na nádhernou restaurátorku prezentující své dílo. Brynne je velmi půvabná, ale také velmi zadaná. Chodí s mým extrémně sobeckým bratrancem s ochranitelskými pudy. Ethan provozuje bezpečnostní agenturu, takže za tu ochranitelskou část má body navíc. A musím uznat, že má i hodně dobrý vkus na ženy. „Užíváš si představení?“ Nepřekvapilo mě, když jsem za sebou uslyšel Ethanův hlas. Měl jsem tušit, že bude nedaleko od své milované. „Spíš jsem přemýšlel, jak bych z tohohle pekla mohl uniknout,“ odpověděl jsem. „Právě jsem na tebe myslel, bratranče.“ „Vážně?“ zeptal se. „Jasně. My o vlku a vlk za dveřmi.“ „Jsem rád, že jsi dnes večer dorazil,“ odtušil sarkasticky. „Byli jsme zvědaví, kdy nás konečně poctíš svou přítomností. Brynne tě chce představit své kamarádce.“ Rozhlédl se, jako by někoho v davu hledal. „Právě teď mi Brynne připadá docela zaneprázdněná,“ přejel jsem obdivným pohledem po jeho přítelkyni. „Možná později. Teď potřebuju něco ostřejšího k pití.“ Ethan stiskl čelist. „Hele, Ivane, dnes k nám do kanceláře dorazilo něco, co se tváří jako potenciální hrozba. Sice mě to moc neznepokojuje, ale chci, aby ses podíval na detaily.“ Podal mi obálku s fotografiemi. Ethan a já jsme tohle už mnohokrát dělali, takže to nebylo nic nového. Černobílé fotky osm krát deset, na kterých jsem byl já a Brynne, jak si povídáme u Gladstone. Tam jsem se s nimi před pár týdny sešel na oběd. Fotka, kde líbám Brynne na tváře
9/27
a kde ji usazuji do auta. Fotka, kde se snažím mluvit na ně oba zároveň a jak jim mávám. Fotka, kde stojím na ulici poté, co Ethanovo auto odjelo. Fotka, kde čekám, až mi obsluha doveze mé auto. Prohlížel jsem si snímky podruhé, vrčel jsem, pak jsem je otočil. Jeden po druhém. Nikde žádný nápis. Až na té poslední: „Nikdy se nepokoušejte zabít muže, který páchá sebevraždu.“ To bylo naškrábáno zezadu. Úžasné. Další fanoušek mi posílá zamilované vzkazy. Zapomněl jsem, jak hluboko některým vězím v hlavě. Tohle mi to připomnělo. V průběhu své kariéry už jsem se s takovými věcmi setkal. Samozřejmě se to musí brát vážně, ale mnohem častěji za tím stojí nějaký blázen, který se chce pomstít známé osobnosti, o níž se domnívá, že ho osobně a úmyslně urazila. Zejména sportovci musí strpět takovéhle kraviny. Kdysi jsem se dotkl hodně lidí a mám spoustu zlatých medailí, které to dokazují. A přestože jsem se sportu přestal věnovat, pořád mě pronásledují média. A celé to šílenství vzrostlo s tím, co se nedávno stalo v mém soukromém životě. Nadcházející olympijské hry, které se budou odehrávat v mé zemi, tomu také nijak nepomohly. Vystrčily mě znovu do zájmu médií a načasování nemohlo být horší. Za necelý měsíc mám komentovat pro BBC lukostřelbu mužů. „Další superfanoušek, co mi přišel vzdát hold,“ poznamenal jsem pohrdavě. Ve skutečnosti jsem děkoval nebesům, že jsme s Ethanem příbuzní. To samo o sobě mi zajistilo Ethanovu péči. Rozhodně jsem ho nemálo zaměstnával. Po chvíli jsem mu předal celou tu trapnost zpět, jako kdyby mi na ní nezáleželo. Upřímně jsem si přiznal, že skutečně nezáleží. Už dávno jsem se nad těmihle nudnými blbostmi přestal rozčilovat a zvykl si na ně. Realista uvnitř mě věděl, že jsem takovouhle výhrůžku nedostal naposled. Chodí pravidelné jako daně. „Díky, Ethane, že tomu věnuješ pozornost. Jsem si jistý, že jakmile skončí olympijské hry, tohle všechno pomine.“ Pomalu přikývl. Sevřel čelist a znovu pohlédl na svou dívku, která natěšenému publiku vykládala o technice restaurování. Podíval jsem se na drink v jeho ruce a rozhodl jsem se, že dostat něco takového do ruky je teď ještě větší priorita než před chvilkou. A pokud se mám cítit o něco lépe, tak dva giny s tonikem budou rozhodně lepší než jeden. „Alespoň v to můžu doufat, ne?“ Snažil jsem se chovat, jako by mi ta výhrůžka byla ukradená. „To je to jediné, co můžeme všichni, kámo.“ Ethan mě poplácal rukou po zádech. „Jdu si sehnat něco podobného tomu, co máš ty.“ Mávl jsem rukou a odešel k baru. Měl jsem ještě horší náladu než před chvílí. Pokud to bylo vůbec možné.
10/27
G Nošení nových šatů je vždycky zábava. Líbilo se mi, jak se mě tyhle dotýkají na kůži. Zavazovaly se za krkem a dole byly široké a rozevláté. Brynnina teta Marie nás obě vzala do úžasného obchodu v Knightsbridge, kde se prodávaly originální šaty. Smaragdové hedvábí s květinovým vzorem se tak hezky vlnilo, když jsem se pohybovala, že jsem si nemohla pomoci. Byla jsem tím uměním prostě ohromena. Rozhodně se vyplatilo koupit si takovou kvalitu. Pořídila jsem si ty šaty zejména pro dnešní večer. Usoudila jsem, že je moudré investovat do něčeho, co si můžu brát na další slavnostní události, na které budu muset v rámci univerzity chodit. A tahle událost byla úžasná jako vždycky. Výroční galavečer Mallertonovy společnosti pro umělce na počest romantického malíře, sira Tristana Mallertona, byla událost, které jsem se účastnila pravidelně už čtyři roky. Pamatovala jsem si, kdy se Tristan Mallerton narodil, stejně jako jsem si pamatovala data narození členů své rodiny. Dvacátý devátý červen. To bych si měla pamatovat. Jeho obrazy byly základem pro mou závěrečnou práci v magisterském programu v oboru dějiny umění na Londýnské univerzitě. Inspirací byl pro mne obraz předávaný v naší rodině z generace na generaci, který jsem si zamilovala. Byl to jen malý kousek Mallertonovy práce, ale jednoho dne bude patřit mně. Probudil ve mně semínko zájmu o studium umění a snad tak započal i mou budoucí kariéru. Znala jsem všechny katalogizované malby, které Mallerton vytvořil, a spoustu z nich jsem na vlastní oči viděla. Národní galerie spravuje největší sbírku jeho prací, jež se dá v Británii vidět, ale klidně se vsadím, že v soukromých bytech a ve skladištích visí spousta neznámých obrazů, které nikdy nespatřily denní světlo. Mallerton byl za svého života produktivní malíř. Většina jeho obrazů je v rukách lidí, kteří ani netuší, co vlastní, a co je ještě smutnější, nemají ani zájem to zjistit. Příležitostně se některý z jeho obrazů dostane ze soukromé sbírky na prodej do aukce. A v tu chvíli přispěchám já, abych jej ocenila a zařadila do databáze. Zastavila jsem se u jezdeckého portrétu, který patřil mezi pět mých nejoblíbenějších z celého jeho díla. Obraz vyzařoval štěstí, a kdykoli jsem ho spatřila, musela jsem se usmát. Mallerton jej provedl dokonale. Moment zakonzervovaný v čase pro radost všem generacím. Na obraze se vyjímala mladá nevěsta s dlouhými tmavými vlasy. Seděla na úžasném plavém koni ozdobeném girlandami, stuhami a zvonečky po celém hřbetě. Přestože se dívka neusmívala tak, jak se usmívají dnešní lidé, když pózují, tak byste jí výraz štěstí, zachycený ve tváři, rozhodně uvěřili. O tom, že je dívka šťastnou nevěstou, se nedalo pochybovat. Obraz se jmenoval prostě, Paní Gravellová, a já vždy přemýšlela nad tím, jaký byl asi pan Gravelle. S jistotou jsem věděla, že vyhrál nádhernou nevěstu, a opravdu jsem doufala, že ji miloval tak, jak si zasloužila.
11/27
I ten nejnevzdělanější pozorovatel musel vidět, jak je Mallertonovo dílo prodchnuto emocemi. Schopnost vyjádřit emoce je skutečný umělecký dar. Tristan Mallerton jím byl bezpochyby obdařen. Přesně tohle mě přitáhlo k jeho práci, když jsem začínala studovat. Tedy kromě toho, že můj otec vlastnil originál Mallertonova portrétu. Kdybyste se vydali po rodinné linii Hargreavů, našli byste mou pra, pra, pra, prababičku Sophii Hargreavovou. A právě její portrét bude jednoho dne můj. Milovala jsem její formální pózu v nádherných modrobílých šatech i neskutečně dlouhé mahagonové vlasy umělecky vyčesané na stranu. Ale byl to její výraz, který kraloval celému portrétu. V jejím úsměvu bylo patrné pobavení. Elegantní Sophie pózovala s potměšilým zábleskem v půvabných očích, což naznačovalo, že nebyla tak vážná a konvenční. Mallerton díky vzácnému daru zobrazoval osoby na obrazech tak, že jste museli přemýšlet nad tím, jací ti lidé byli, jak vypadaly jejich životy. Tím byly ty portréty ještě zajímavější. Kvůli tomu byl Mallerton známý. Jednoduše řečeno, jeho umění vás lákalo dozvědět se víc. Kdo byli ti lidé na portrétech? Koho milovali? Proč byla tahle póza určena právě jim? Právě pro tyhle otázky, na které se ptáme i dnes, byl Mallertonův talent tolik uznáván. A to jak za jeho života, tak i teď, o dvě stě čtyři let později. Dvě stě let. Čtyři roky. Mohou znamenat totéž. Nebo se za tu dobu může hodně změnit… Ty ses změnila. Snažila jsem se nemyslet na to, co jsem ztratila, ale má vlastní osamělost ze mě někdy dostává to lepší, a lhala bych, kdybych nepřiznala, že toužím po trošce toho štěstí paní Gravellové z obrazu. Šance, že někdy najdeš někoho, kdo způsobí, že budeš vypadat jako nevěsta na obraze, je mizivá až nulová… „Našel jsem vás,“ ozval se za mnou hluboký hlas. Otočila jsem se, abych se podívala, kdo na mě mluví, a před očima se mi objevila sama krása. Muž přede mnou byl přes metr osmdesát vysoký, tmavovlasý, štíhlý a sexy. Zelená barva jeho očí korespondovala s mými šaty. Blýskl po mně šibalským úsměvem. „Jste si jistý, že hledáte mě?“ Nejspíš pěkný boháč. Vsadila bych své nové extravagantní šaty na to, že oblek, který má na sobě, je šitý na míru. Nepochybovala jsem o tom. Že by jeden z patronů, který touží po prohlídce galerie? Nebo patří mezi VIP? „Ach ano, určitě jste to vy,“ zapředl, „kráska v zelených šatech.“ Naklonil se dopředu. Dost blízko, ale nedotkl se mě. Jeho tvář se přiblížila k mému krku. Ucouvla jsem. Pokračoval… dokud jsem nestála přitisknutá ke zdi. „Měli pravdu,“ dodal hedvábným hlasem. „V čem měli pravdu?“ zeptala jsem se, uchvácená jeho vzhledem a vůní a zcela omámená tím, jak blízko u mě stál. Můj bože, tak nádherně voní. „Ehm… chce-
12/27
chcete prohlídku?“ zakoktala jsem překvapená tím, že mé rty opustila úžasně smysluplná slova. „Mmm, hmm,“ zamumlal, pomalu přikývl a přejel mi pohledem po krku. „Rozhodně chci, abyste mi udělala prohlídku.“ Proč se mnou takhle mluví? Byla jsem v téhle situaci dost v nevýhodě a cítila jsem, že ta podivnost se ke mně stahuje ze všech směrů. Kdo je ten řecký bůh, který mě drží u zdi a dívá se na mě, jako by mě chtěl spolknout? A je špatně, že mě při tom pomyšlení mrazí podél páteře? Nezdálo se, že by pan Krasavec někam pospíchal. Jeho zelené oči putovaly po mém těle a hltaly vše, co mohly vidět. Ztěžka jsem polkla. „Kdo-kdo vás poslal, abyste mě našel, ach, pane…?“ „… Ivanhoe. To vám agentura oznámila, ne?“ Nadechl se a zlomek vteřiny jen zíral se sebevědomým úsměvem ve tváři. „Rozhodně jste ta, se kterou jsem se měl dnes v noci potkat. Devět hodin, zelené šaty, které jsou mimochodem velmi… velmi pěkné.“ Ta poslední tři slova řekl pomalu. Jeho oči mezitím putovaly po mých šatech nahoru, až skončily někde u mých rtů. „Devět hodin,“ opakovala jsem nechápavě, ohromena jeho mužskou energií a zatraceně nádherným… vším. Na chvíli jsem ztratila schopnost konverzovat. Počkat. Agentura? „Takže vy jste pan Ivanhoe a chcete, abych vám udělala prohlídku,“ řekla jsem sarkasticky. Okamžitě jsem se chtěla plácnout přes pusu za to, co mi vytrysklo z úst. Byla jsem naprosto v úžasu z toho, co se v jeho přítomnosti se mnou dělo. Věděla jsem s naprostou jistotou, že jsem nebyla informována o jakékoli VIP osobě se jménem pan Ivanhoe, které bych měla během galavečeru dělat průvodce. Ale bylo nad slunce jasné, že on to očekává. Stál sebejistě a vypadal jako člověk, který si je velmi jistý tím, co chce. Nemohla jsem ho odmítnout a vyhodit. Bylo by to neskutečně nezdvořilé a možná bych pak měla potíže na univerzitě. A to je problém s VIP. Inklinují k tomu být nepředvídatelní a často dávají najevo, že vyžadují zvláštní zacházení. Jejich hluboké kapsy ale umožňují charitám fungovat. Urážet tedy štědré dárce opravdu není radno. Naklonil hlavu a trochu přimhouřil oči. Na jeho čele se na okamžik objevily vrásky. „Pokud si přejete mi tak říkat, nevadí mi to. A ano, chci cokoli, co jste pro mě připravila.“ Pročísl si rukou vlasy a pak si promnul rukou zátylek. Jeho loket se ke mně blížil a tísnil mě ještě víc. „Jsem připraven začít, pokud vy také.“ Usmál se. Cokoli, co jsem připravila? Nic jsem neplánovala. Neměla jsem ponětí, proč spolu takto konverzujeme. Nevěděla jsem nic. Respektive, věděla jsem to, že nedokážu odtrhnout pohled od jeho vlasů.
13/27
Vlasy pana Ivanhoa byly tmavé, rovné a dlouhé v evropském stylu. Dosahovaly těsně nad místo, kde se jeho široká ramena spojovala s krkem. Zatoužila jsem se jich dotknout. Byl požehnán mnohem více věcmi než jen naditou peněženkou. Nejspíš cizinec. „Dobře,“ řekla jsem opatrně, ztěžka jsem polkla a přemýšlela nad tím, jak budeme dalších třicet minut na sebe jen zírat a mluvit nějakým zašifrovaným jazykem. „Kde chcete začít, pane Ivanhoe? Co vás zajímá nejvíc?“ Nabídl mi rámě, které jsem přijala, a nechala se jím vést do chodby. „Teď zrovna mě nejvíc zajímá krása,“ pohlédl na mě a temně se usmál. Rty měl přitom mírně pootevřené a mou paži držel v pevném sevření. To mě taky. „No, můžu vám ukázat spoustu krásných věcí,“ řekla jsem. „S tím nemůžu nesouhlasit.“ Zastavil se u dveří. „Nemůžu se dočkat, až to všechno uvidím a zažiju na vlastní kůži.“ Otevřel dveře a zavedl mě dovnitř tmavé místnosti. Tímhle směrem se nacházela různá díla v různých stupních obnovy a také archivy. Zrovna jsem se ho chystala zeptat, jestli si chce prohlédnout restaurátorské křídlo, když vtom zavřel dveře a přitiskl mě na ně. „Zatraceně perfektní,“ zamumlal. „Co…?“ Nic víc se mi nepodařilo vyhrknout. Uchopil můj obličej do dlaní, přitiskl ústa na moje a začal mě těmi krásnými rty líbat.
I Mé dnešní „rande“ bylo zajímavé. Sexy, jak jen to bylo možné, ale tajuplně iluzorní s yankeeským přízvukem. A tak zatraceně krásné na pohled. Chtěl jsem tenhle soukromý večírek co nejdřív začít. Přece nebudeme stát v tiché chodbě galerie a mentálně jeden druhého svlékat, že ne? To by bylo naprosto nevhodné. Někdo by mohl vejít a uvidět nás. Obvykle nejsem na sex na veřejnosti, ale má „průvodkyně“ mě rajcovala natolik, že mi to bylo jedno. Jsem muž činu. Řekněte mi, co máte za problém, a já udělám to nejlepší, abych našel řešení. Jako teď, například. Kam jít, abych mohl být s Marií o samotě a podívat se, co je skryto pod těmi sexy šaty? Je Maria její skutečné jméno? Zkoušel jsem si vzpomenout na zprávu, kterou jsem obdržel, ale takovéhle detaily mi neustále mizí z hlavy. Byl jsem si také dobře vědom, jak se eskortním slečnám nelíbí, když klienti používají jejich pracovní jména někde, kde by je mohl někdo slyšet. Se ženami se vždy držím pravidel. Pořád mě překvapuje, že takhle krásné bytosti dělají eskort servis, místo aby fotily pro Vogue nebo Harpers. Tahle by okamžitě mohla.
14/27
Objevily se přede mnou dveře, tak jsem je otevřel a vtáhl ji za sebou. Temno, prázdno, soukromí. „Zatraceně perfektní,“ zhodnotil jsem. Přitiskl jsem ji na dveře a uchopil její obličej do rukou. Její oči byly úchvatně tmavě zelené, téměř stejné jako moje, ale rozhodl jsem se nejdřív prozkoumat její svůdná ústa. Chtěl jsem nejprve ochutnat chuť jejích rtů a pak se přesunout dál. Věděl jsem, co dělám, a byl jsem zatraceně přesvědčený, že ona taky. „Co…?“ zamumlala, když jsem se k ní sklonil. Čas na povídání je pryč, drahoušku. Když jsem přitiskl svá ústa na její a poprvé ji ochutnal, něco se ve mně přepnulo a já ztratil všechnu obvyklou sebekontrolu. Toužil jsem do ní proniknout a ztratit se v ní. Nejprve ztuhla a zalapala po dechu, ale pak se uvolnila a odevzdala. A začala mě také líbat. Chutnala jako lahodné víno, kterého jsem se nedokázal nabažit, a tak jsem se začal nořit hlouběji a pevně jsem ji držel. Chvíli to trvalo, ale ucítil jsem, jak její touha roste do bodu, kdy se do akce zapojily i její ruce a zabořily se mi do vlasů. Jakmile se to stalo, věděl jsem, že všechno bude fajn. Chemie mezi námi fungovala skvěle a já si byl jist jednou věcí – že si řeknu o Mariino číslo, abychom tohle mohli zopakovat. Pohnul jsem rukou, abych vklouzl pod její sukni, a sunul jsem dlaň po jejím stehnu přímo mezi nohy. Ucítil jsem krajku. A vlhko a teplo sexy ženy. „Aaach…“ zasténala, postavila se na špičky a pohodila hlavou, když jsem se jí dotkl. Posunul jsem se ústy po jejím krku až k hlubokému výstřihu šatů. Mé prsty se zanořily pod krajku kalhotek a našly cíl. Pohybovaly se tam a zpět, kam až dosáhly. Rozhodně jsem nepochyboval, že je totálně nažhavená a připravená k akci. Ten důkaz jsem cítil na prstech. Ta bohyně v mé náruči, v zelených šatech, které jsem z ní toužil servat, se za okamžik udělá. Zatraceně sexy. Sevřel jsem jí tvář volnou rukou a přitáhl si ji čelem k sobě. „Otevři oči.“ Okamžitě poslechla, její řasy se zatřepetaly a odhalily tu zelenou krásu, kterou jsem obdivoval už dříve. Její dech ztěžkl. Usoudil jsem, že je čas jít se slečnou Marií na věc. Pohnul jsem dvěma prsty a zabořil je do ní. Ve stejnou chvíli jsem se zmocnil jejích úst. Kompletně jsem ji ovládl a vychutnával jsem si ten pocit. O ovládnutí totiž sex je. Zejména teď.
15/27
Laskal jsem ji prsty stejným tempem, jakým jsem do ní vrážel svůj jazyk, a vzápětí jsem ucítil, jak se zmítá na vlně orgasmu. Spolkl jsem svými ústy její výkřik a zpomalil, dokud se zcela zmožená neopřela o dveře a nebojovala o každý nádech. Mise splněna. „Bože, jsi nádherná.“ Otevřela oči a zaostřila na mě. Viděl jsem v nich výraz naprostého uspokojení. Stála opřená o dveře a dýchala. Co bych dal za to mít ji teď ve své posteli. Zatímco jsem z ní vysouval prsty ven a opatrně opouštěl její tělo, hlavou se mi míhala spousta možností. Tiše vydechla a pohnula se, aby se znovu postavila na nohy. Hlavu měla mírně nakloněnou a položenou na zadní straně dveří. Rukou jsem sklouzl z její tváře na rameno. „Teď je řada na mně,“ řekl jsem jí. Její oči se v šeru na okamžik rozhořely, jako by zvažovala mou žádost, ale záblesk radosti a vroucí slast v jejím pohledu mi naznačily, že je rozhodně pro. Sotva jsme začali. Plánoval jsem dojít dál. Spokojeně vydechla a elegantně přede mnou poklekla na kolena. Její jemné ruce se natáhly, aby mi rozepnuly kalhoty. Vykasala mi košili a našla mého ptáka, který byl na její ústa více než připraven. Nedokázal jsem zadržet zasténání a zavřel oči v očekávání. Bude to chvilka a já si ji rozhodně hodlám užít. Když se mě dotkla, přirazil jsem do její dlaně. Sevřela mé nádobíčko a začala ho laskat, přitahovala si mě blíž. Cítil jsem, jak po špičce mého penisu přejela hebkým jazykem, a ucítil horký plamen rozkoše. Má fantastická milenka se právě dostávala do ráže a prováděla skvělou práci, když vtom se všechno naprosto zvrtlo. Nouzové osvětlení nade dveřmi začalo červeně blikat a ve stejném okamžiku nám málem utrhlo uši kvílení sirén. A navíc reproduktor oznamoval, že z důvodu bezpečnostního opatření musí být budova ihned vyklizena. Zatraceně, tohle se fakt posralo. Maria byla na nohou a venku ze dveří dřív, než jsem si stihl natáhnout kalhoty. Než jsem vyklopýtal z našeho malého hnízdečka lásky, byla pryč a nikde jsem ji neviděl. Spatřil jsem ale Ethana, který se řítil chodbou. Běžel jsem za ním. Otočil se a všiml si mě. „Potenciální bombový útok. To se děje,“ ukázal na blikající světla. „Všechny evakuují.“ Vybuchl jsem zlostí, neschopný uvěřit, že mě někdo nenávidí tak moc, že by byl schopen vyhodit do vzduchu muzeum, aby mě dostal. Ať už jde o nespokojeného fanouška, nebo někoho jiného, šlo o teroristický čin. „To si ze mě sakra děláš legraci? To všechno je kvůli mně?“
16/27
„Neznám detaily. Byl jsem si venku zakouřit, když se ten alarm spustil. Neil mi řekl, že místní ostraha budovy přijala ohlášení bombového útoku, proto všechno uzavírají. No, vyřešíme to později. Teď prostě vypadni!“ Tak jsem poslechl. Hledal jsem Marii, ale v tlačenici lidí na schodech Národní galerie jsem ji nikde neviděl. Na chvíli jsem si myslel, že jsem ji zahlédl, protože jsem spatřil ženu v podobně zelených šatech, ale tahle byla blondýna a rozhodně ne ta ohnivá bohyně, se kterou jsem byl v oné místnosti. Škoda. Pozval bych ji k sobě domů a zaplatil jí dvojnásobek, aniž bych o tom vůbec musel přemýšlet. Maria za to rozhodně stála. Láhev Bombaye a její společnost by mi rozhodně vylepšily dnešní večer. Napsal jsem Ethanovi zprávu, abych mu dal vědět, že jedu domů, a aby mi zavolal, až bude mít chvilku. Jak jsem jel sám zpět, nebyl jsem ani spokojen, ani uspokojen. Cítil jsem se pod psa, a bohužel z mnoha důvodů. Jediná pěkná věc, která se mi dnes stala, bylo setkání s krásnou bytostí, jejíž sexy vůně stále ještě ulpívala na mé ruce. Přitiskl jsem si k nosu prsty, kterými jsem ji laskal, a ucítil jsem tu nezaměnitelnou vůni ženy. Rozkošnou… a zatraceně sexy. Vůně kundičky a můj neuspokojený pták nebyla dobrá kombinace. Uvrhlo mě to do ještě horší nálady. Zatraceně. Onanii jsem si tedy v rámci dnešního večera nepředstavoval, ale očividně to tak skončí. Něco mi otupilo hrany a já si byl jistý, že něčí vůně by mohla docela dobře pomoct. Byl jsem rozhodnutý znovu Marii vyhledat a neměl jsem nejmenších pochyb, že se mi to podaří. Máme spolu rozdělanou práci a agentura mi dluží rande. Ujistím se, že vědí, že ji mají poslat, jakmile to jen půjde. Nezapomenu na ni, dokud nedostanu vše, co mi nabízela. Dokud ji nedostanu přesně tam, kde ji chci mít, do své moci, do svých rukou, pod sebe. Když jsem odbočil do ulice St. James a projel branami, ušklíbl jsem se. Znám se velmi dobře. Jakmile něco chci, nepřestanu, dokud tu výzvu nepokořím. Právě teď se mou výzvou stala zelenooká kráska, která mě z nějakého důvodu dnešního večera okouzlila. Pozoruhodné…
Kapitola 2 G Půdorys Národní galerie jsem znala jako své boty. Malý kousek štěstí, za který jsem byla neskonale vděčná. Běžela jsem, jak nejrychleji mě vysoké podpatky nesly. Nechtěla jsem přemýšlet nad tím, co se právě stalo s naprosto cizím člověkem. Utekla jsem. Nejdřív zmizet a pak až přemýšlet o chybě v úsudku. Modli se, ať tě nespatří. Modli se, Gabrielo. Opravdu hodně se modli. Ochranka navigovala všechny ven z Národní galerie slovy: „Okamžitě vykliďte budovu!“ Tato fráze se neustále opakovala z reproduktoru. Několikrát jsem zaslechla i slovo „bomba“. Ale ani jedno mě neodradilo od mého cíle. Musím se odtud dostat. Ani jsem se nedívala, jestli v davu, který se tlačil na schodech, nezahlédnu Brynne s Ethanem. Věděla jsem, že Ethan dostane mou spolubydlící v pořádku pryč, a ať už se s bezpečností obrazů i galerie děje cokoli, já tomu nijak nepomůžu. Teď odtud prostě musím vypadnout. Všimla jsem si Neila McManuse, Ethanova hlavního společníka v Blackstoneově bezpečnostní agentuře, a mávla jsem na něj, aby věděl, že jsem na cestě z budovy, aby to mohl říct komukoli, kdo by si o mě dělal starosti. Potřebovala jsem se odtud dostat, a ne čekat v davu. Možná bych ho mohla znovu spatřit. Pana Ivanhoea. Radši bych umřela, než bych se mu znovu podívala do tváře. Prostě bych zkolabovala a zemřela přímo tady na schodech Národní galerie. Takže jsem udělala něco, co jsem měla z podobných situací nacvičeno. Běžela jsem do bezpečí. Prchala jsem po schodech dolů, doběhla jsem až na roh a mávla na první taxi, které jsem uviděla. Když u chodníku zastavil černý vůz londýnského taxi, zhluboka jsem vydechla úlevou. Uvědomila jsem si, že jsem až dosud dech zadržovala. Vklouzla jsem na zadní sedadlo, nadiktovala řidiči adresu a najednou jsem si připadala neskutečně vyčerpaná. Sklonila jsem hlavu a přála jsem si, abych mohla zmizet. Řidič se mezitím rychle zařadil do proudu vozidel. „Co se to tu děje?“ zeptal se. „Spustil se požární alarm a řekli všem, ať jdou ven. Nevím, ale když jsem míjela ochranku, zaslechla jsem, jak říkají do sluchátka něco o bombě.“ Můj řidič si znechuceně odfrkl a zamumlal něco o tom, že se tahle země „řítí do pekel“, a obrátil svou pozornost opět k navigaci.
18/27
Na zadním sedadle taxíku jsem si dovolila tiše se zhroutit. Pořád jsem byla v šoku z toho, co jsem provedla s mužem, kterého jsem vůbec neznala. Co to se mnou bylo? Jak jsem mu mohla dovolit, aby se mě takhle dotýkal? Aby mě takhle líbal? Kdyby situace, ve které jsem se ocitla, nebyla tak děsivá, jistě by mě daleko víc znepokojoval důvod evakuace a bezpečí uměleckých kousků. Smutnou pravdou je, že jsem nad alarmem přemýšlela pouze proto, že přerušil něco, co jsem nikdy neměla udělat. Má hlava byla natolik plná myšlenek na to, co se stalo v boční místnosti s panem Ivanhoem, že jsem ze sebe nedokázala vydolovat žádné další emoce, jako strach o malby nebo cokoli jiného. Orgasmus se stal, ty cvoku. Co to sakra bylo? Kdo dělá takovéhle věci? Kdo hledá náhodné známosti, aby je mohl svést v komůrce? Lepší otázka ale byla, jaká žena tohle dovolí, aniž by byť jen trochu protestovala? Asi já. Děvko. Jsi nadržená děvka, která má nulové sebeovládání. Proto se to stalo! Snažila jsem se dát dohromady sled událostí, ale nic z toho nedávalo smysl. Došel až ke mně a řekl: „Našel jsem tě,“ jako kdyby věděl, že tu na něj čekám. Pan Ivanhoe se vůbec nezdál zmatený, ale choval se, jako by naše schůzka byla naplánována. Dokonce zmínil mé zelené šaty. Uvažovala jsem, jestli mi tu VIP schůzku domluvil Paul Langley, a jen mi o ní zapomněl říct. Ale to nedávalo žádný smysl, protože pan Ivanhoe se vůbec nezajímal o prohlídku muzea. Zajímalo ho jen to, abych mu ho vykouřila. A ty jsi měla v puse jeho ptáka, a když zazněl alarm, rozhodně jsi mu ho kouřila! Otřela jsem si slzy, které mi stékaly z očí, a zírala jsem na tu spoustu aut na silnici a přála jsem si už po milionté, aby byl můj život jiný. Abych já byla jiná. Ale máme jisté zvyky a jsme takoví, pro co jsme se narodili. Tohle jsem byla já – skutečná Gabriela Hargreavová. A jakkoli ostudné a odporné mi bylo tu myšlenku přijmout, situaci to ani trochu nepomohlo. Sklízíš, co jsi zasela, Gabrielo. Jo, dostala jsem pořádně tvrdou lekci. Jakmile Ben uviděl v televizi zprávy o evakuaci Národní galerie, okamžitě mi zavolal, aby mě zkontroloval. Jeho telefonát mě nepřekvapil a ani fakt, že ve chvíli, kdy uslyšel můj hlas, poznal, že se něco stalo. Když se mě zeptal, jestli jsem v pořádku, tak jsem mu zalhala. Lhala jsem svému drahému a opatrovnickému kamarádovi, že jsem jen rozčilená z představy, že by se ty neocenitelné umělecké kousky při výbuchu bomby zcela zničily. Také jsem vysvětlila svou náladu tím, jak zkurvený je dnešní svět plný šílenců, kteří terorizují celou planetu. Předpokládala jsem, že mi to spolkl i s navijákem, protože to nechal být. Ale jistá jsem si nebyla. Benny je velmi vnímavý a dobře mě zná. Přinutil mě, abych souhlasila, že si příští týden zajdeme na večeři. Ben docela prostě toužil po informacích,
19/27
a když mu došlo, že je ze mě nevymámí telefonem, usoudil, že bude mít větší šanci osobně. Měla jsem ho za to ráda. Ben Clarkson byl bezesporu klenot mezi přáteli. Setkali jsme se na vysoké škole ve fotografické třídě, poznali jsme se, a jakmile jsem zjistila, že se mi nesnaží dostat do kalhotek, zeď okolo mě se prolomila a stal se mým velmi, velmi dobrým přítelem. Nevím, jestli měl větší cit pro ženy díky tomu, že byl gay, nebo jestli mezi námi vzniklo jen velmi těsné spojení, ale zdálo se, že on mě chápe. Ben se kamarádil i s Brynne. Byl jako náš starší bratr, který nás bezpodmínečně miluje a dává na nás pozor. Jakmile jsem zavěsila, napsala jsem Brynne zprávu, že jsem doma. Okamžitě mi odepsala, že oni jsou na cestě do Somersetu. Ethan ji vezl na víkend na venkov, na historické panství, které vlastní jeho sestra. Vybudovala z něj exkluzivní hotel. Ten potenciální bombový útok je přiměl, aby vyrazili už dnes, a ne zítra. To dávalo smysl. Ethan Blackstone Brynne chránil opravdu svědomitě a byl do ní zamilovaný. Upřímně lituju kteréhokoli blázna, který by se jí pokoušel ublížit. Další na řadě s kontrolou, zda jsem v pořádku, byl můj táta. Jeho telefonát byl stejně předvídatelný jako Benův. Muži, kteří mi byli blízcí, mě milovali, a tak se dalo předpokládat, že o mě mají strach. Ale nemůžu říct, že by mi to vadilo. „Takže už jsi doma?“ „Jo, vyhodili nás ven a já neviděla sebemenší důvod, proč se poflakovat kolem. Vzala jsem si taxi a rozhodla se to zabalit,“ odpověděla jsem klidně. Můj otec je měšťák. Respektive londýnský městský policista. Abych byla přesná, je vrchní velitel divize Southwarku, která spadá pod Scotland Yard. Až moc dobře si uvědomuju, že už slyšel každou lež a výmluvu od spousty lidí. Ví, co studuju ve škole. Ví, že se zaměřuju na malby Tristana Mallertona. Když muzeu umění hrozil bombový atentát a já pracovala poblíž, pak jistě už roztáčel kolečka soukolí. Vím, jak jeho myšlenkové procesy fungují. Za ta léta, co jsem žila po boku otce – policisty, jsem se pár věcí naučila. Třeba to, že za své nejdůležitější poslání považuje to, abych byla v bezpečí. „Poslal jsem tam Thorna, aby tě našel, a když mi volal, že tam nejsi, začal jsem si dělat starosti, drahoušku. Měla jsi o sobě dát vědět,“ pokáral mě něžně. „Dala jsem, tak trochu. Mávla jsem na jednoho chlápka z ochranky od Blackstonea. Zná mě, takže věděl, že nejsem v budově.“ Ticho. „A navíc, nemusíš za mnou pokaždé posílat Desmonda, aby mě hledal, tati.“ Při té poslední větě si ztěžka povzdechl a já věděla proč. Desmond Thorne byl tátovým nikdy neselhávajícím prostředkem jeho otcovské péče. Komisař na vzestupu a dle mého otce také ideální partie. Táta se vůbec netajil tím, že by pana detektiva Thorna rád uvítal do role mého přítele či manžela nebo jinak důležité osoby v mém životě. Ať už by se ta role měla jmenovat jakkoli, Desmond se na ni v očích mého otce hodil naprosto dokonale.
20/27
Bylo to těžké, protože já měla Dese ráda. Na jednu stranu byl trochu vážný, ale oči se mu smály. A nechoval se jako osina v zadku. Respektovala jsem ho za to, že o mě usiloval. Dal najevo svůj zájem a já nejsem idiot. Vím, že kdybych ho byť jen maličko povzbudila, mohla bych ho mít tak, jak bych chtěla, a tak často, jak bych chtěla. Hlavou mi proběhla myšlenka na upocený sex a já zavřela oči, abych se ji pokusila potlačit. Teď byla řada na mně, abych si povzdechla, protože tohle bylo jádro mého problému. Nemohla jsem se zaplést do normálního vztahu, jaké má většina holek. Pořídit si manžela a dvě až čtyři děti, to rozhodně nebude moje budoucnost. Bez ohledu na to, jak moc si to táta přeje, bez ohledu na to, jak moc by byl Desmond Thorne ochotný mi s tím pomoct. Nebuď chamtivá, Gabrielo. Vyplácala sis přidělené kredity. Dnešní aktuální peklo mi znovu ukázalo, jak moc je to pravda. „Nechci, abys na to místo chodila, dokud nebude úplně čisté,“ prohlásil otec pevně, nejspíš ve snaze změnit téma hovoru. Bez problémů. K čertu, pochybuju, že budu vůbec kdy schopna vejít do Národní galerie, aniž bych si vzpomněla na to, co se stalo s tím cizincem. „Nepůjdu tam, tati.“ „To je moje hodná holčička. Nedovolím, abys zbytečně riskovala. Pomysli na to, co by mi řekla tvoje mamka.“ „Jo…“ podařilo se mi zašeptat. Jen vzpomínka na matku ve mně vyvolala surovou vlnu bolesti. Snažila jsem se ji zarazit, než se z ní stane povodeň, připravená vylít se z břehů. „Teď jsem tě rozrušil, drahoušku, že ano? Moc mě to mrzí.“ Můj otec byl tvrďas ve většině věcí, ale když přišlo na jeho děti nebo na vzpomínku na mou matku, projevoval nebývalý soucit. Byl skvělým rodičem. Neudělal nic špatně. Nic, kromě skutečnosti, že nebyl žena. Nebyl matka. Nebyl moje matka. Můj táta byl úžasný otec, ale někdy dívka prostě potřebuje mámu, a právě teď jsem se cítila tak jako za starých časů. „To je v pohodě, tati. Chybí mi a někdy potřebuju někoho, s kým bych si promluvila o… Chci jen říct, že bych ji někdy potřebovala požádat o radu…“ přestala jsem blábolit, protože jsem si uvědomila, jak bolestně má slova znějí. Nechtěla jsem, aby se cítil špatně, ale určitě jsem to způsobila. „A já nejsem dostatečná náhrada?“ zeptal se tiše. „Ne, tati. Tak to není. Vždycky jsi tu pro mě a vždycky budeš. Miluju tě. Jsi to jediné, co mám.“ „To není pravda, Gaby. Máš sestru a bratra a tvoje matka se na tebe dívá z nebes. A vždycky bude.“ „Já vím…“
21/27
„A je normální, že ti chybí, drahoušku. Jsem si velmi dobře vědom, že jsem jen neužitečný starý muž, ale jsem schopen naslouchat… a chci, abys věděla, že za mnou můžeš přijít a promluvit si o čemkoli. Možná ti to bude k ničemu, ale miluju tě a chci, abys byla šťastná.“ „Já vím, že ano, tati. A nejsi vůbec neužitečný. Zapomeň na to, co jsem řekla. Právě teď jsem ta neužitečná já. Myslím, že se potřebuju vyspat.“ Snažila jsem se zlehčit svou situaci. „Tak to je něco, s čím můžu souhlasit. Vyspi se a jsem si jistý, že se budeš cítit o mnoho lépe.“ To máš pravdu, tati. Spánek mi rozhodně pomůže s mým „problémem“. Promluvil jako pravý chlap. Rozloučila jsem se a ukončila rozhovor, jak nejrychleji to šlo. Můj otec se pro mě snažil být skálou, o kterou bych se mohla opřít, ale prostě neměl to správné vybavení. Vagínu, samozřejmě. Dělal všechno dobře, ale jak už jsem řekla, byl to chlap, a ne moje mamka. Přestože mi poskytl laskavou nabídku, abych si mohla ulevit od svých starostí, kdyby znal skutečný důvod mé deprese, vůbec by laskavý nebyl. Našel by si koule pana Ivanhoea a nejspíš i jeho krk. Opakovaně. Je spousta věcí, které se svým otcem můžu sdílet, ale dnešní husarský kousek mezi ně rozhodně nepatří. Neměla jsem daleko k pláči. Jakmile jsem ukončila telefonát, vlezla jsem si do sprchy. Ve chvíli, kdy na mě začaly dopadat teplé kapky vody, nechala jsem slzy volně stékat s tím, že možná trochu očistí mou duši. Dnes jsem byla stejně slabá jako předtím. Vůbec jsem se nezměnila. Jsem pořád stejná. A ta špína prostě nezmizí. Má spolubydlící otravovala hned druhý den ráno. Probudila jsem se s pocitem, že se v noci udála nějaká zombie apokalypsa. Ironicky jsem si pomyslela, že proměna v zombii by byla možná vyslyšením mých modliteb. „Haló,“ podařilo se mi utišit Brynnin vyzváněcí tón, když jsem si přitiskla telefon k čelu. Udělala jsem to po hmatu, protože mé oči nefungují, dokud si nenasadím brýle na čtení. „Nebudeš mi věřit, na co se právě dívám,“ rozplývala se. „Víš, kolik je hodin? Protože já jo, a jsem si jistá, že bych právě teď měla spát.“ „Promiň, Gab, ale musela jsem ti zavolat. Skákala bys radostí, kdybys to viděla… ach… ani ne třicet centimetrů přede mnou se rýsuje Mallerton. Mohla bych po něm přejet rukou, kdybych chtěla.“ „To radši nedělej, Bree. Popiš mi ho,“ požádala jsem ji. Najednou jsem byla plně zaujata tím, co mě probudilo. „No, je nejspíš dva metry vysoký a přes metr široký a neskutečně krásný. Rodinný portrét plavovlasé ženy, jejího manžela a dvou dětí – kluka a holky. Ta žena má
22/27
na sobě růžové šaty a perly, které vypadají, jako by patřily ke korunovačním klenotům. A ten muž vypadá do své ženy opravdu zamilovaný. Bože, to je nádhera.“ Můj mozek začal zpracovávat, co mi Brynne popisovala, ale vůbec mi to neznělo povědomě. „Hmmm, nedokážu ho takhle spatra zařadit. Můžeš se zeptat, jestli ten obraz smíš vyfotit, a poslat mi tu fotku?“ „Jasně, jakmile někoho potkám, tak se zeptám.“ „Našla jsi podpis?“ „Ano. To byla první věc, po které jsem se dívala. Vpravo dole T. Mallerton, těmi typickými kudrlinkovými písmeny. Bezpochyby je to originál.“ „Páni.“ Snažila jsem se představit si, co mi Brynne právě popsala, a přála jsem si, abych ten obraz mohla vidět. „Je všechno v pořádku? Minulá noc byla šílená a já tě od té doby, co se rozezněl alarm, vůbec neviděla. Nebylo mi dobře a Ethan byl navíc ve stresu z dalšího svinstva, které se přihodilo.“ „Co se stalo?“ „Ehm, ještě si nejsem jistá. Na můj starý telefon přišel nějaký divný vzkaz. Ethan ho měl v tu chvíli u sebe. Nějaký šílenec poslal zprávu a tu písničku z… ach… z toho videa, co se mnou natočili.“ „Sakra, to myslíš vážně?“ Soucítila jsem se svou kamarádkou. Prošla si peklem, protože kluk, se kterým kdysi chodila a který je současně synem nového kandidáta na viceprezidenta Spojených států, natočil v době, kdy byli oba teenageři, nechutnou sexuální nahrávku. A Brynne se teď stala potenciálním terčem útoku, protože nikdo nechtěl, aby to video vyplavalo na povrch. Ani senátor-kandidát, ale ani Brynne. To video už ji jednou málem zničilo. Její současný přítel, Ethan Blackstone, provozuje bezpečnostní agenturu a Brynne je s ním v bezpečí. Ale dovedu si představit, jak musel být po té výhrůžce bombovým útokem minulou noc paranoidní. A ještě k tomu ta šílená anonymní zpráva na Brynnině telefonu. „Jo, bojím se, že jo,“ odtušila stroze. „Žádný div, že je Ethan tak vystresovaný, Bree. Jak to, že ty nejsi?“ „Nevím. Jen věřím tomu, že po mně nikdo nejde, že je to jen nějaký výkyv na radaru, který zmizí, jakmile skončí volby. Věř mi, Ethan to má pod kontrolou.“ „Jo, to je dobře, že alespoň někdo,“ zabručela jsem. „Hej,“ vzpomněla si, „neodpověděla jsi mi na otázku. Jsi v pořádku? Minulá noc byla děsivá. Vím, že jsme si napsaly zprávy a že se nikomu nic nestalo, ale i tak…“ Nevěděla jsem, co jí na to říct. Pravdou bylo, že jsem v pořádku nebyla. Nemůžu jí ale přece říct, že jsem se zapletla s nějakým sexy chlapíkem, kterého jsem nikdy neviděla. Byla by zděšená, pochopitelně, a já ji nechtěla uvést do rozpaků tím, že bych jí to pověděla. Brynne je příliš citlivá a nevinná a stejně by nevěděla, jak na tu informaci reagovat. „Gabrielo?“ „Jsem v pořádku, opravdu. Nedělej si starosti.“
23/27
„Kde jsi byla? Chtěla jsem tě představit Ethanovu bratranci, ale ze zjevných důvodů k tomu nedošlo.“ Zněla, jako by na mě byla maličko naštvaná. „Byla jsem… zaneprázdněná a pak se spustil ten alarm a já musela odejít jako všichni. Neil mě viděl a věděl, že jsem to v pořádku zvládla. A jakmile jsme byli venku z budovy, nedalo se dělat nic jiného než postávat okolo, tak jsem chytla prvního taxíka a odjela domů. Toužila jsem po sprše a po posteli. Byla to divná noc.“ „To máš teda fakt pravdu.“ „I Benny mi volal. Viděl to ve zprávách a bál se o nás. Mluvila jsem s ním docela dlouho. Vážně, Bree, jsem v pohodě,“ zdůrazňovala jsem a modlila se, aby mi uvěřila. „Dobře… Když to říkáš.“ Nezněla moc přesvědčeně. „Chci se setkat s Ethanovým bratrancem, co se zajímá o staré malby, vážně. Možná bys to mohla domluvit,“ nabídla jsem jí jako nabídku smíru. „Jo, možná. Hele, Gab, musím jít. Někdo tu je. Promluvíme si později. A uvidím, jestli dokážu domluvit to vyfocení Mallertonova obrazu. Mám tě ráda.“ „Já tebe taky.“ Poté co jsem se s Brynne rozloučila, vypnula jsem telefon. Musela jsem. Nastal čas na vážný náhled do mého života. Právě teď si nemůžu dovolit se emočně rozložit. Mám školu a mám práci, která mě zaměstnává, a také kvůli rodině. Musím se víc soustředit i na ně. Moje sestra Daniela pořád žije v Santa Barbaře a chodí do školy, přestože si otec přál, aby přiletěla do Londýna a bydlela tady jako já. Taky bych to tak chtěla. Bojím se o ni, protože mám podezření, že mi neříká o svém životě všechno. Ani nemám nikoho, kdo by mi informace o ní získal. Naše mamka Jillian žila v Santa Barbaře s manželem, s mužem, kterého jsem odmítala přijmout jako svého nevlastního otce až do matčiny náhlé smrti před třemi roky. S mužem, který si chtěl omotat kolem prstu mě i mou sestru, stejně jako si omotal naši matku. Garrick Chamberlain nikdy nebyl mým otcem a nevěřím mu ani nos mezi očima. Nicméně je otcem mého devatenáctiletého bratra Blakea. Když jsem Garrickovi volala, abych se zeptala na Dani nebo na Blakea, jen mě obviňoval z toho, že jsem je opustila a přestěhovala se do Londýna. Tvrdil, že jsem měla zůstat doma v USA, u své rodiny. Nebyl to pravý důvod, proč mě chtěl mít doma, ale vůbec mi na tom nezáleželo. Nikdy nenechám Garricka, aby mě ovlivňoval. Nebo alespoň udělám, co bude v mých silách, aby se nedostal do mé blízkosti. Moji rodiče byli svoji pouze tři roky. Potkali se na koncertě Petera Gabriela. Matka žila v Londýně u svých rodičů, kteří pracovali jako diplomaté na velvyslanectví. Prožili spolu vášnivý románek, což bylo dle mého názoru něco, z čeho se ani jeden nikdy nevzpamatovali. Narodila jsem se, když bylo mamce
24/27
devatenáct. Jsem si jistá, že rodičům své těhotenství tajila až do doby, kdy už bylo pozdě na potrat. Moji prarodiče sice nebyli schopni zabránit mému narození, ale zapříčinili, že má mamka a taťka nedostali šanci prožít společný život. Babička poslala mou mamku se mnou do Santa Barbary, pryč od vlivu mého otce, dokud jejich manželství tiše neskončilo. Když odlétala z Anglie, čekala mou sestru. Dani a já bychom nejspíš nikdy nedostaly šanci poznat našeho otce, kdyby se prarodiče nezabili při dopravní nehodě, když mi bylo šest. Můj otec nás po jejich smrti kontaktoval a od té doby jsme školní prázdniny trávily u něj v Londýně. Když jsme byly malé, pomáhala mu s námi v Anglii jeho matka, má babička Anne. Vždy jsem si představovala, jak pozoruhodné muselo být pro mého otce opatrovat dvě malé holčičky, když musel být k smrti vyděšený, že je na to všechno sám a ještě žije na jiném kontinentě. Smrt matčiných rodičů všechno změnila, naše životy se začaly ubírat jiným směrem. Má matka zdědila jejich peníze, majetek, všechno. A tohle nově získané bohatství přitáhlo zájem občasného hollywoodského producenta, Garricka Chamberlaina. Pocítila jsem bolestivé píchnutí přímo v žaludku a snažila jsem se nevybavovat si znovu tu zatracenou minulost. Řekla jsem si, že nebudu slaboch a nedovolím, aby mě ovládly mé omyly. Jsi silnější, Gabrielo. Vybrala sis vlastní cestu a jsi paní svého života a své budoucnosti. To se snáz řekne, než udělá. Místo toho jsem si povzdechla a natáhla jsem se pro kartičku, která stála opřená na mém nočním stolku. Dostala jsem ji před třemi lety, jen týden předtím, než má matka náhle a nečekaně zemřela. Přejela jsem prsty přes obrázek západu slunce nad pláží na nádherném ručně vyráběném papíře. Má mamka uměla dělat takovéhle krásné věci, které člověka dostaly ze špatné nálady. Poslala mi pohled jen proto, že mi chtěla dát najevo, že na mě myslí a že mě miluje. Přitáhla jsem si jej k nosu a přičichla k papíru. Pořád voněl po jasmínu a mořské trávě. Moje mamka vždycky milovala nakupování nekonvenčních věcí, jako jsou voňavé pohlednice a umělecké cetky. Poslala mi spolu s pohlednicí i drátěný náramek s malířskou paletou a štětcem. Náramek byl nádherný, ale její slova pro mě znamenala víc. Natáhla jsem se pro brýle, abych si je mohla přečíst. Drahoušku, vím, že pilně studuješ, a tak ti chci jen poslat trochu lásky a povzbuzení. Pořád mi moc chybíš, ale vím, že v Londýně děláš spoustu úžasných věcí. I ve škole. Tvůj otec mě občas informuje, takže vím, že jsi měla v poslední době spoustu těžkých zkoušek. Doufám, že zvážíš návštěvu, pokud budeš mít čas. Tak moc bych tě chtěla znovu obejmout a vím, že Dani a Blake taky. Já se odtud za tebou nejspíš nedostanu. Gaby, vím, že se cítíš provinile za to, co
25/27
se stalo v minulosti, ale to nemusíš, má drahá. Jsi nádherná a pozoruhodná mladá žena, která neudělala nic, co bezpočet žen nedělá už od nepaměti. Víš, že jsem přesvědčena, že není nic, co nemůže být překonáno, když je člověk odhodlaný. I čas pomáhá. Ráda bych tě viděla, na jakkoli dlouho. Jen řekni slovíčko a já ti seženu a koupím letenku. Pokud nemůžeš, pochopím to a budu tě milovat odtud z domova. Když jsem se za soumraku procházela po pláži, myslela jsem na tebe a na ty nádherné rozhovory, které jsme spolu vedly o tajemstvích vesmíru. Vím, že mi budeš chybět, ať budeš v Londýně nebo v Los Angeles. Vzdálenost je přece jen číslo. Jsem tak ráda, že tam máš otce, aby na tebe dával pozor. Miluju tě, teď a navždy. Máma Po milionté jsem se snažila nehledat v tom dopise víc, než tam bylo. Očividně si přála, abych přijela domů. Ale byla důvodem její nemoc nebo jen touha vidět své dítě? Touhle otázkou jsem se trápila a věděla jsem, že na ni nikdy nedostanu odpověď. Když mi tahle pohlednice přišla, zavolala jsem jí a dlouho jsme si povídaly. Ujistila mě, že se jí po mně stýskalo, když ten pohled psala. Řekla, ať si nedělám starosti. To se lehko řekne. Samozřejmě jsem si dělala starosti. Moje mamka trpěla chronickou nemocí, která ji mohla zabít, a vzala si muže, kterému by její smrt pravděpodobně ani nevadila. A pak zemřela. Stalo se to velmi rychle, bez varování. Její prognóza nebyla špatná. Ale nejhorší na tom bylo, že jsem nestihla přiletět domů včas, abych ji ještě viděla. Slova na téhle pohlednici jsou ta poslední, která jsem od své matky dostala. Zavřela jsem oči a myslela na ni. Na to, jak byla hodná, a na to, že se rozhodla mi dát vědět, jak moc mě miluje navzdory tomu, co jsem udělala. Byla to ona, kdo zavolal mému otci. Navrhla, že bych měla odjet a žít v Londýně, kde by mi mohl pomoct, abych si našla svou cestu. Po tom všem, co jsem provedla, jsem potřebovala pomoct. Oba moji rodiče spolu po celou dobu ohledně svých dětí otevřeně komunikovali a já často přemýšlela, jestli by se k sobě časem vrátili, kdyby Garrick neuchvátil mou matku a neoženil se s ní. S nevlastním otcem už to nebylo možné. Byl také otcem Blakea, a tak jsem s ním byla propojená, ať už se mi to líbilo, nebo ne. Garrick se k matce choval starostlivě, když byli spolu, ale nikdy jsem mezi nimi neviděla žádný důkaz lásky. Byla jsem si jistá, že si ji vzal kvůli penězům a ona jeho kvůli Blakeovi. A nyní, když zemřela, Garrick toužil ovládnout všechen její majetek včetně toho, který patřil mně a Dani.
26/27
Bylo pro mě snadné svést vinu na Garricka. Za všechno. Koneckonců on může částečně za mou hanbu. Kdykoli jsem navštívila v Santa Barbaře sestru a bratra, nemohla jsem se dočkat, až se dostanu pryč od Garricka a vrátím se domů do Londýna. Domů? Kde mám ve skutečnosti domov? Mám rodinu v Londýně a v Kalifornii, ale teď žiju v Londýně. Neumím si představit, že bych odtud odešla. V Kalifornii je tolik bolestných vzpomínek. Navíc, když mamka zemřela, už mě tam netáhne vůbec nic. Dani a Blake mi hodně chybí, ale teď mám docela prostý cíl. Vyhnout se bolesti za každou cenu.
@Created by PDF to ePub