OMAN
Ontwapenend Oman BUITENSPORTPARADIJS IN HET MIDDEN-OOSTEN Tekst en fotografie: Nils Elzenga
40
HIKE & TREKKING
Oman weerspreekt alle clichés over het Midden-Oosten. Het sultanaat op het Arabisch schiereiland is vriendelijk, veilig en vredig. Bovendien is het een buitensportparadijs waar je als toerist het rijk nog grotendeels alleen hebt.
Groot
Zonsondergang over Jebel Misht. Tussen oktober en mei is het in Oman prima uit te houden. Rechtsboven
De dishdasha is het traditionele lange gewaad van de Omaanse mannen en de khanjar hun traditionele wapen.
‘Niet. Naar. Beneden. Kijken.’ Als een mantra herhaal ik de woorden terwijl ik bungelend aan een touw, tergend langzaam en zwetend, afdaal in een honderdtwintig meter diepe spelonk. Welkom in Seventh Hole, een van de bekendste grotten van Oman, hét buitensportparadijs van het Arabisch schiereiland. Seventh Hole ligt onder het Salmah plateau in het Al Hajar bergmassief, de ruggengraat van Oman. Het gebergte, niet ver van hoofdstad Muscat aan Oman’s noordkust, herbergt een wijdvertakt grottenstelsel. “Je doet het prima buddy!”, hoor ik vanuit de inktzwarte diepte de stem van Joe, mijn Engelse gids. Ik geloof het pas als ik even later veilig naast hem sta en verwonderd rondkijk in de grootste grot die ik ooit heb gezien. De avond ervoor zijn we in een robuuste fourwheeldrive vanaf zeeniveau ruim duizend meter omhoog geklommen naar het bergplateau. Een spectaculaire rit van haarspeldbocht na haarspeldbocht over een meest onverharde weg. Samen met vier Australische leerkrachten uit het naburige Dubai hebben we een kamp opgeslagen – wildkamperen is overal in Oman toegestaan. “Wat is het hier relaxt en kalm”, verzuchten de Ozzies aan het kampvuur. “Dubai is artificieel, Oman is natuurlijk. Geen billboards, geen hoogbouw. En dan de mensen: zó veel vriendelijker.” Even later vallen we voldaan in slaap onder
een spectaculaire sterrenhemel. Die lijkt de volgende dag verder dan ooit vanaf de bodem van Seventh Hole. Als iedereen eenmaal heelhuids beneden is trekken we de immense grot in. Na een flinke wandeling en een tweede abseil komt het zwaarste gedeelte: een klim van zeventig meter langs een loodrechte rotswand, terug naar het zonlicht. Gelukkig hebben Joe en zijn kompaan Justin ons van tevoren goed getraind. “Het mooiste aan Oman vind ik de verscheidenheid aan activiteiten die je hier kunt doen”, zegt één van de Australiërs tijdens de pittige hike terug naar het kampement. “Alle mogelijke bergsporten, maar ook duiken, kajakken, vogelen en woestijntochten per kameel.”
Waar het nabijgelegen Dubai inzet op klatergouden luxe, trekt Oman toeristen met zijn prachtige natuur. HIKEN OP DE ZEEBODEM Niet alleen ondergronds, ook bovengronds imponeert het Al Hajar gebergte. “Kijk, een oorgier!”, wijst Joe enthousiast. Ver beneden ons zweeft Oman’s grootste vogel – vleugel-
41
OMAN Linksonder
Daarboven is de uitgang van Seventh Hole. De weg terug naar het zonlicht gaat via een klim over een loodrechte rotswand. Linksboven
De onderaardse wereld van Oman. Het Al Hajar gebergte herbergt een wijdvertakt grottenstelsel. Middenboven
Middenonder
Wadi Ghul is de Grand Canyon van Arabië. De wandeling door het Jebel Shams gebergte is de populairste trek van Oman. Rechtsboven
Anders dan Dubai kent Oman geen hoogbouw. Hier geniet je van de woestijn in al zijn puurheid.
Jebel Shams is met ruim 3000 meter Oman’s hoogste piek. Geologisch gezien loop je hier op de bodem van de oceaan.
wijdte drie meter – soeverein door de reuzenkloof waarover we uitkijken. Dit is Wadi Ghul, bekend als de Grand Canyon van Arabië. De vergelijking is treffend. Het uitzicht is zo weids dat ik er een beetje duizelig van word. Wadi Ghul doorklieft een flank van Jebel Shams, vrij vertaald de Zonneberg, met ruim drieduizend meter Oman’s hoogste piek. “Geologisch is dit gebied uniek”, doceert Joe als we even later de canyon in wandelen. “Het gebergte is direct vanuit zee opgestuwd, waardoor het één van ‘s werelds twee bergketens is waar oceaanbodem direct aan de oppervlakte ligt. Je vindt hier overal schelpen, plus allerlei soorten rots omdat een toplaag ontbreekt.” Inderdaad was me de grote verscheidenheid aan kleuren rots al eerder opgevallen. Op de bodem van de canyon ontwaar ik een dorp. “Drie jaar geleden zijn de bewoners weggetrokken”, zegt Joe. “Naar nieuwe behuizing die de overheid voor ze gebouwd heeft.” In de dagen die volgen komen we diverse malen langs vergelijkbaar verlaten dorpen. Het blijkt staatsbeleid om mensen te herhuisvesten in onderkomens die beschikken over moderne verworvenheden als stromend water, toiletten en elektriciteit.
42
DUIZELINGWEKKENDE MODERNISERING Oman moderniseert duizelingwekkend snel. Veelal in positieve zin, aldus praktisch iedereen – expats én locals – die ik erover spreek. Unaniem eens is iedereen het ook over de motor achter ‘Oman’s Renaissance’: ’s lands leider, Sultan Qaboos. Bij zijn troonsbestijging in 1970 telde Oman welgeteld twee basisscholen en tien kilometer asfalt. Dankzij de olierijkdommen ligt er nu een puik wegennet en is scholing verplicht. “Onderwijs en gezondheidszorg zijn gratis”, vertelde taxichauffeur Walid me direct na mijn aankomst al trots. Voedsel, energie en behuizing worden flink gesubsidieerd. “Gezinnen worden ook kleiner, net als bij jullie. Ikzelf heb drie kinderen en dat vind ik wel genoeg.” Vrouwen genieten relatieve vrijheid en corruptie wordt hard aangepakt. Tijdens mijn gehele verblijf ben ik niet één keer lastig gevallen, op wat voor manier dan ook. Zoals meer Arabische landen ziet Oman het einde van de olie naderen – de voorraad strekt nog twintig tot vijftig jaar – en wil het zijn economie diversifiëren. En waar het nabijgelegen Dubai inzet op klatergouden luxe, wil Oman toeristen trekken met zijn
natuur. “Oman wil absoluut geen tweede Dubai worden”, zegt Joe als hij opstaat na een drinkpauze in de Grand Canyon. “Gelukkig maar.” STRIJDENDE STAMMEN In de verte verschijnt de vierhonderd meter hoge, uitgedroogde waterval waarin de kloof eindigt. “In de zes jaar dat ik hier woon heb ik hem nooit zien stromen”, zegt Joe. “Khaled, een bevriende Libanese tandarts, heeft hem onlangs geabseild.” Vlakbij de waterval passeren we een tweede verlaten dorp van stenen hutten geplakt tegen de rotswand. “Het is op deze beschutte plek gebouwd om tribale vijanden te ontlopen.” De vader van de huidige sultan herenigde Oman, ooit een imperium dat bezittingen had in Oost-Afrika en India maar uiteenviel in strijdende stammen. Tribale spanningen zijn er niet meer, aldus Joe. We lopen over verdroogde terrasakkers waar ooit citrusfruit, granaatappels, tomaten en paprika’s groeiden. Bij de waterbron iets hogerop horen we zowaar padden kwaken, een vreemde gewaarwording in deze gortdroge omgeving.
