De geldmakers
Eerste druk, 2014 © 2014 Edward Evental isbn: nur:
9789048431687 332
Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
DE
GELDMAKERS EDWARD EVENTAL
Achtien uur lokale tijd. Op tienduizend meter hoogte was de Boeing 737 van SABENA slechts te zien als een witte condensstreep die het vale avondlicht onderlijnde. In de cocpit streek Bram, de eerste piloot, door zijn grijzend haar en leunde relaxed tegen de rugleuning van zijn zetel. Hoewel zijn aandacht onverminderd met de vluchtgegevens bezig was voelde hij toch hoe de spanning van de take off langzaam verdween. Er heerste thans de rust van elke vlucht op automatische piloot. De ondergaande zon kleurde het binnenvallende licht oranjerood en de weinige wolken die diep beneden het vliegtuig in slierten hun trage stoet gingen, leken wel in brand te staan. Even haalde Bram de schouders naar achter om zijn verkrampte spieren extra te ontspannen. Het lichte kreungeluid dat daarbij uit zijn mond kwam deed Axel, de tweede piloot, in Brams richting kijken. “Vermoeid, kapitein Vermeulen?” vroeg Axel terwijl hij een glimlach om zijn mond toverde. De blauwe ogen tintelden van ingehouden spot in het jonge, krachtige gezicht. De blonde haarlok op Axels voorhoofd versterkte nog diens jeugdig uitzicht. Bram verdroeg steeds heel slecht de opmerkingen van de jonge tweede piloot. Hoewel hij zelf wist dat dit slechts inbeelding was, toch leek hem elke spitse vinding die Axel de lucht in gooide een aanval op zijn positie als gezagvoerder, een pointe bedoeld om hem, Bram eraan te herinneren dat hij bijna op piloten-pensioen was. De vijftig voorbij, dus uitgediend… De erger bij Bram werd nog versterkt door het feit dat Axel een paar weken voorheen samen met Denise, tot dan toe onbetwistbaar de vriendin van Bram, op stap geweest was. 5
“Luister Axel,” zei Bram, “hoeveel keer moet ik je nog vertellen dat ik niet vermoeid, niet versleten en nog lang niet uitgediend ben. Ik heb er trouwens genoeg van je om de vijf voet te horen vragen hoe vermoeid ik wel ben. Je kan er gerust in zijn, er komt wel eens een dag dat men je in de eerste zetel laat plaatsnemen maar dat is zeker nog niet voor vandaag of morgen en zeker niet bij mij. En stop in hemelsnaam met dat belachlijke kapitein Vermeulen gedoe.” De onderdrukte woede in Brams stem was toch net iets te hoorbaar geweest en deed dan ook de ironie die hij in zijn antwoord had willen leggen, teniet. Axels glimlach bleef om diens lippen zweven. Achter beide piloten klonk de stem van Didier de chef steward. Verzoenend. “Komaan jongens, niet opnieuw zoals vorige week. Begin niet weer die spelletje van wellens en nietens waaruit niemand nog terecht komt. Het resultaat is toch immer hetzelfde. Jullie zijn soms echt twee kleine kinderen.” Didier stopte abrupt en beet zich verwijtend op de lip. Hij wendde zijn blik af van Brams stekende ogen en vloekte binnensmonds. Hij wist dat het gewoon geen zin had die twee kemphanen uit mekaar te halen. Reeds tientallen malen had hij zich inderdaad voorgenomen niet meer tussen te komen wanneer beide tegen mekaar te keer gingen, maar het was steeds weer sterker dan hemzelf. Het werd stil in de cocpit… Bram dacht dat Didier de nagel op de kop geslagen had. Het ging niet zo goed tussen beide piloten. En dat had zijn hoogtepunt bereikt toen Axel met Denise op stap gegaan was. Zijn gedachten dwaalden verder af. Waarom heb je mij dit aangedaan? We hadden het toch goed samen? Opperbeste vrienden en prachtige minnaars. Of wou je toch het airhostessenuniform inruilen voor een keukenschort en dan nog met Axel? Ik heb je steeds die keuze gegeven, en weet je je antwoord nog? In keukenschort en in liefdesnestje netjes op jou wachten… Waarom 6
toch die plotse ommekeer, begrijp ik niet. We hebben toch steeds een vrije relatie voor ons beide als ideaal gezien en we hebben alles uitgepraat. Van in den beginne van onze heb ik je gezegd dat ik niet weg kon bij mijn vrouw. Voor de kinderen, voor de financien, voor haar ziekte, voor alles. Je wist best dat zij zeker nooit zou willen scheiden. Waarom toch Denise, zo opeens na bijna twee jaar samen? Axel? Bram bemerkte dat hij in zijn gedachten een gesprek aan het voeren was dat hij feitelijk nooit onder woorden had kunnen brengen tegenover haar. En dan kwam het venijnige gevoel terug naar boven, een gevoel waarvan hij wist dat hoe dieper hij erop inging hoe verder hij zich van haar verwijderde. Maar toch werd het besef dat Denise schijnbaar gekozen had voor dat snertjong sterker dan zijn verlangen naar haar. Neen, dat kon hij haar niet vergeven. “Kapitein Vermeulen, de luchtdruk daalt met reuzeschreden. Valwinden en turbulentie komen eraan volgens de toren in Lagos. We krijgen een serieuze storm te verwerken. Overgaan op manueel?” De kalme dwingende stem van Axel deed Bram uit zijn overpeinzingen opschrikken. Was er weer spot in Axels verwittiging geweest? “Manueel,” klonk het rustig uit Brams mond terwijl hij het stuur stevig beet greep. Axel schakelde de automatische piloot uit. Bram voelde onmiddellijk de korte rukken van een beginnende turbulentie. “Fasten seatbelts, Axel.” In het kleine hostessenkamertje hoorde Denise als eerste het signaalzoemertje. Ze keek verwonderd naar het oplichtende lampje. Nu reeds?, dacht ze. Plichtsgetrouw greep ze de interfoon en haar vriendelijke, rustige stem klonk boven het geroezemoes van de passagiers en het stateko van de motoren uit. “Ladies and gentlemen, the captain has just put on the sign fasten seatbelt. Please return to your seats. Thank you.” Nadat ze de hoorn terug op de haak had gehangen draaide ze haar voluptueus lichaam richting cockpit. Haar bruine, lange haren golfden 7
bij die beweging als brekende baren in de branding. Een glijdende, vloeiende beweging die enkel in een of andere tv-commercial voor haarwasmiddellen te zien kon zijn. Prachtig, dat was ze die Denise. Een beeld van een vrouw. Lange benen, mooi achterwerk, slanke taille, platte buik, kleine deinende borstjes die nog nooit de ondersteuning van een BH hadden gehad, schouders en armen als van een godin en om dat alles nog aantrekkenlijker te maken troonde boven op de slanke hals een uit Hollywood weggenomen kopje. Haar groene ogen keken bezorgd van onder haar lange wimpers en even was er een zenuwtrekje om haar volle rode lippen. Het was toch veel te vroeg om nu reeds de gordels te laten omdoen. Ze trok de cockpitdeur achter zich dicht. “Wat gebeurt er Bram?” vroeg ze, “gaat er iets mis? Moet ik de passagiers iets speciaals vertellen?” Bram draaide zijn hoofd in haar richting en zijn bruine ogen boorden zich diep tot in Denises ziel. “Je voelt het straks wel lieverd. We gaan zware turbulenties tegemoet. Waarschijnlijk ook valwinden en een tropenstorm. Het wordt dus geen lachertje. Ik moet er dwars door. Dus ja, verwittig de passagiers maar dat het een harde rit wordt. En,” Bram stopte een paar seconden, “in het vervolg kan je die vraag ook wel stellen over de interfoon. Je hoeft niet onnodig in de cockpit.” Denise liep rood aan. Haar blik vloog van Bram naar Axel die als een standbeeld voor zich zat uit te staren. Toch bemerkte ze om diens mondhoeken een zweem van een spottende grijns. Denise knalde de deur achter zich dicht en haar stem beefde lichtjes van woede toen ze de passagiers het nieuws vertelde. “Dames en heren, blijf rustig in uw zetel en houdt de gordel aan tot de kapitein het fasten seatbelts gedoofd heeft. Binnen enkele minuten zullen we door een gebied met hoge turbulentie vliegen dat versterkt wordt door plaatselijke valwinden. U wordt wat door mekaar geschudt maar er is heus niets aan de hand. Dit is een vaak voorkomend natuurfenomeen op de Afrika route.” 8
Het rumoer in de passagiersruimte was na haar mededeling verstomd en een voelbare spanning maakte zich langzaam van iedereen meester. Blank en zwart wisselden vragende blikken. Traditionele Nigeriaanse kledij en driepaks kostuums werden onrustig geschikt. Dames gingen wat meer rechtop zitten en streken niet te ziene plooitjes in de rok glad. Alle passagiers van alle kleur en pluimage voelden de spanning van het ongekende dat komen zou. Op rij 14-A keek Gregoire Neveu vragend in de ogen van Gerrit Gijbers. Een nee schudden van diens hoofd, vergezeld van het tuiten van de lippen moest Greg geruststellen. Het zou allemaal wel goed gaan. Met een zucht legde Greg zijn hoofd tegen de zetel en sloot de ogen. Uiterlijk zag hij er rustig uit. Dat was echter slechts schijn. Hoe dichter het vliegtuig Lagos naderde, hoe moeilijker hij het kreeg. Zijn polsslag was verhoogd, zijn adem ging moeizaam en zwaar. Rond zijn maag trokken de zenuwen rare pijnbochten. Een paar maand terug had alles zo eenvoudig en simpel geschenen... Greg had Gerrit Gijbers leren kennen op een internationale antiekbeurs waar hij voor zijn krant naar toe was gestuurd. Gijbers was een van de inrichters en het was dan ook normaal dat Greg met hem een kort interview had. Reeds van bij de kennismaking klikte het tussen beiden. In zodanige mate zelfs dat ze na de officiële receptie, samen “een stukje gingen eten” zoals Gerrit zei. Het gezellige etentje besloten ze met het maken van een afspraak in huize Gijbers, het volgende weekend. “Je moet je vrouwtje en kinderen maar meebrengen,” besloot Gerrit joviaal. Zo gezegd, zo gedaan en het daaropvolgende weekend zaten beiden weer samen. Greg was echter alleen gekomen. Huize Gijbers bleek een riante villa temidden de zeer bosrijke omgeving van Lommel. Greg was onmiddellijk onder de indruk, ook door de wijze waarop hij ontvangen werd. Alsof hij Gerrit reeds jaren kende als een goede vriend. Werkelijk een stijlvolle ontvangst in een stijlvolle omgeving. 9
