ABVV van Charleroi wil een politiek alternatief

België - Belgique PB 131, 1080 Molenbeek Sainctlette BC 4383 P2A6269

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 328 

Oktober 2013

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molenbeek Sainctelette

s t r i j d  s o l i d a r i t e i t  s o c i a l i sm e

D

e regering heeft voor 2013-2014 een loonstop opgelegd en wil dat de komende jaren verderzetten. Dat heeft tot heel wat ongenoegen geleid. Onze lonen zitten in de diepvries, maar de facturen en kosten niet. De ondermijning van de indexering zorgt er bovendien voor dat de automatische aanpassing van de lonen de reële levensduurte niet volgt.

Schrok je ook toen je je energiefactuur in handen kreeg? Je geld werd goed besteed: Elia (de beheerder van het elektriciteitsnet in ons land) heeft het onder meer gebruikt om zijn voormalige baas, Daniel Dobbeni, als consultant aan te werven. Voor een missionarisloon kan dat niet, de man krijgt 400.000 euro voor een opdracht van 170 dagen. Dat is 2.400 euro per dag! De vakbonden verzetten zich tegen de loonstop en tegen de schandalige toplonen in zowel de publieke als de private bedrijven. Zelfs in de media weerklon-

Organiseer het verzet tegen de lokale besparingen P6

dls328FINAL.indd 1

loonsverhoging te onderhandelen, wat nochtans een basisrecht van de werknemers is. Het is een inbreuk op de internationale conventies inzake vrijheid van onderhandelen”, aldus ACV-voorzitter Marc Leemans. Dat klopt. Maar wat indien de Internationale Arbeidsorganisatie ken kritische stemmen. Maar met kri- België veroordeelt? Dan zou dat een motische opmerkingen en veroordelingen rele blaam zijn en “een affront voor ons zullen we er niets aan veranderen. land”, aldus Leemans. “België zou lanDe Franstalige metaalbond van het den als Colombia en Guatemala verABVV, het MWB, trok naar de Raad voegen, landen die met de vinger worvan State en kreeg daarbij de steun van den gewezen door de Internationale de Franstalige bediendenbond van het Arbeidsorganisatie.” Het patronaat en de ACV, het CNE. Daarna trokken de drie regering beven wellicht van de schrik… grote vakbonden naar de Internationale We hebben er geen probleem mee dat Arbeidsorganisatie. In beide geval- alle mogelijke middelen worden aanlen werd de beperking van de vrijheid gewend om de werkenden, hun sociale van onderhandelen als argument inge- verworvenheden en rechten te verdediroepen. gen. Dat kan ook de gerechtelijke weg “De loonstop verhindert ons om een of de Internationale Arbeidsorganisatie

ABVV van Charleroi wil een politiek alternatief P4

omvatten. Maar laat ons duidelijk zijn: bij de strijd doeltreffend en democrazonder het gewicht van actieve strijd tisch wordt georganiseerd. van de georganiseerde arbeidersbeweVoor de zomer werden alle oproepen ging was de 8-urendag of het stakings- tot actie enthousiaster en massaler overrecht er nooit gekomen. genomen dan verwacht, maar telkens Zonder een krachtsverhouding op opnieuw bleef het wachten op een verstraat en in de bedrijven op te bou- volg laat staan op een duidelijk en opwen, is het onmogelijk om de asoci- bouwend actieplan. We hebben kostbare ale tsunami van het patronaat en haar tijd verloren, maar het is niet te laat om politieke marionetten een halt toe te onze strijd te organiseren. roepen. De kleine juridische en andere Op 26 september was er een kleine middelen kunnen enkel dienen om de betoging tegen de loonstop op initiaeffectieve strijd te versterken, niet als tief van het CNE, de Brusselse afdeling excuus om de strijd op het terrein uit van ACOD LRB (Lokale en Regionale de weg te gaan. Besturen) en de Actiecomités tegen beDe vakbonden wijzen er terecht op dat sparingen in Europa. Het was een behet overlegmodel constant onder vuur perkte actie die niettemin aantoonde ligt door het patronaat en de winsthon- dat we op basis van actief verzet wel ger. Het is hoog tijd dat hier conclusies degelijk openingen kunnen maken om uit worden getrokken om terug te keren zo tot resultaten voor de arbeidersklasnaar een strijdbaar syndicalisme waar- se te komen.

Neen aan een imperialistische interventie in Syrië P 8-9

22/09/2013 19:58:46



thema binnenland

de

Linkse Socialist

begroting(en), eenheidsstatuut, koningshuis,...

Alles goed in scène gezet voor langste verkiezingscampagne ooit Wat met de N-VA?

De motivatie voor dit alles: voorkomen dat de verkiezingen volgend jaar in chaos en stilstand eindigen of, met andere woorden, voorkomen dat we naar een nieuw 2010 gaan. Volgens de gevestigde mediakanalen en alle traditionele partijen gaan de verkiezingen van 2014 dus vooral over het tegenhouden van de N-VA, die opnieuw heeft bevestigd dat ze zonder confederalisme niet in een federale regering stapt. Gezien het confederalisme à la N-VA (met splitsing van de sociale zekerheid en het doorknippen van alle vormen van solidariteit over de taalgrens heen) voor de Franstalige partijen onaan-

vaardbaar is en geen enkele Vlaamse partij zich achter het voornemen van de N-VA wil scharen, is dit scenario echter zo goed als uitgesloten. En zo hebben de media ons deze zomer dan ook getrakteerd op een hele waslijst van negatieve berichten over de lokale N-VA-mandatarissen: een Dilbeeks gemeenteraadslid die zijn broek afsteekt, de Turnhoutse N-VA die uiteenspat en de stad onbestuurbaar achterlaat, de beslissing in Sint-Niklaas om de privatiseringen van de huisvuilophaling toch door te voeren ondanks een referendum waarin een grote meerderheid zich daartegen uitsprak,

de ‘antifraudecel’ in Aalst waar een onderzoek naar volgt of ze wel grondwettelijk is, of ook nog de pogingen van N-VA-Antwerpen om een ongrondwettelijke vreemdelingentaks op te leggen. Interne onenigheid kwam naar buiten met gegrom bij enige nationale N-VAfiguren over Geert Bourgeois die zich in de media voorstelde als kandidaatminister-president en vooral na de uitspraken van Bracke over de mogelijkheid van een federale regering zonder confederalisme omdat het sociaaleconomische vlak (nog hardere besparingen) belangrijker is.

Dat een nieuwe partij en een reorganisatie van de vakbonden tot democratische, van onderuit gecontroleerde en bestuurde strijdorganisaties nog voor 2014 uit de lucht zullen vallen, is hoogst onwaarschijnlijk. Er zijn echter geen omwegen, zonder die instrumenten blijven we veroordeeld tot vechten terwijl onze handen op onze rug zijn gebonden. Het is daarom dat strijdbare syndicalisten van zowel ABVV als ACV, jongeren die willen vechten voor verandering van dit systeem dat hun toekomst de nek omdraait, activisten uit de diverse sociale bewegingen,… zich in die langste verkiezingscampagne ooit moeten concentreren op het propageren en uitbouwen van het initiatief van het ABVV van Charleroi, dat samen met het CNE oproept tot het opzetten van een eigen politieke vertegenwoordiging. Dit is bij verre de belangrijkste verandering in de laatste decennia binnen de vakbonden, een kans om na het verlies van een eigen partij (door de verburgerlijking van SP.a en PS) eindelijk terug stappen in de richting van een arbeiderspartij te zetten. Een ar-

beiderspartij die zelfs de best verpakte leugens van de burgerlijke partijen kan doorprikken en met succes strijd kan voeren tegen hun pogingen om de levensstandaard van de werkenden terug te brengen naar vooroorlogse omstandigheden. Een partij die maakt dat patroons als Mittal al niet bij voorbaat gewonnen hebben. En die ook maakt dat de werkende bevolking in dit land niet moet kiezen tussen de pest van de N-VA-strategie en de cholera van die van de andere gevestigde partijen. Zoals je elders in deze krant kunt lezen, zullen militanten van LSP zich de komende maanden op die taak concentreren: het propageren en mee verbreden van het initiatief van Charleroi. Ook indien dit initiatief er niet meer in slaagt om voor de verkiezingen van 2014 een eengemaakte linkse lijst in elkaar te boksen, zullen onze militanten er op de plaatsen waar we aanwezig zijn alles doen wat in hun mogelijkheid ligt om in die verkiezingen tot een eengemaakte linkse oproep te komen. Informeer je over het initiatief van Charleroi en doe mee!

Onze stem komt niet aan bod

D

door

Anja Deschoemacker

eze zomer, terwijl velen van ons een welverdiende vakantie genoten, hebben de diverse regeringen in dit land niet stilgezeten. We waren getuige van een opmerkelijke mise en scène – door de traditionele partijen en met de hulp van de burgerlijke media - om de langste verkiezingscampagne ooit in de beste omstandigheden te beginnen. Rustige vastigheid in aanloop naar verkiezingen

Straks moeten begrotingen op alle niveaus (federaal, gewesten en gemeenschappen, gemeenten) worden voorgelegd die het begrotingstekort van België onder de Europese normen duwen (voor België een tekort van maximaal 2,15%). De enormiteit van deze nieuwe besparingsoperatie (opnieuw meer dan 4 miljard euro) zal dit najaar echter aan velen voorbijgaan. Besparingen laten zich altijd pas later aan de lijve ondervinden, maar het aankondigingeffect leidt in veel gevallen tot ongenoegen en strijd. Dit najaar hebben de traditionele partijen echter zelfs het aankondigingeffect van de tafel geveegd: voor de federale regering – de regering die het meest in vraag wordt gesteld – zal het nu slechts gaan over een kleine 200 miljoen euro gezien deze zomer reeds over 2,4 miljard euro besparingen

werd beslist. Ook het Waalse Gewest en de Franse Gemeenschap hebben dit voorbeeld gevolgd en sneden deze zomer reeds de helft van de inspanningen voor 2014 weg, een goede 300 miljoen euro. Bovendien werd een nieuwe koning geïnstalleerd en werkten de media reeds hard aan het opdrijven van de populariteit van Filip en Mathilde. Maar bovenal werd – in de zomerse luwte - over het eenheidsstatuut beslist, een beslissing die vrij eenzijdig ten goede kwam aan het patronaat en waarbij honderdduizenden bedienden en arbeiders aan de kant van de verliezers staan. Dat regering en patronaat hierin zijn geslaagd, is ook te wijten aan de houding van de leiding van de vakbonden die dit hebben toegelaten zonder enige vorm van strijd.

De toon is gezet, maar met de juiste instrumenten zou de arbeidersklasse niet naar de pijpen van de burgerlijke media en de burgerlijke traditionele partijen moeten dansen. Met een eigen partij die de belangen van de meerderheid van de bevolking verdedigt tegen het valse ‘algemeen belang’ dat in een kapitalistische samenleving altijd het belang van de kapitalisten blijkt te zijn, en met vakbonden die democratisch functioneren en met een leiding die de banden breekt met de burgerlijke en verburgerlijkte partijen die hen steeds meer hebben betrokken in het beheer van de crisis en in het doorschuiven van de factuur naar de grote meerderheid van de bevolking, zou de georganiseerde arbeidersklasse de vorige en komende aanvallen kunnen afslaan. De numerieke sterkte is er, evenals de organisatiegraad, om hierin te slagen. Maar er is geen arbeiderspartij en de leiding van de vakbonden is nauw verbonden met partijen (vooral PS en ook CD&V) die centraal staan in het uitwerken en uitvoeren van het programma van de burgerij.

Oxfam: ander economisch model nodig

E

en studie van Wealth-X en UBS geeft aan dat het aantal superrijken op wereldvlak is toegenomen tot 199.235 individuen. Het gaat om individuen met een netto vermogen van meer dan 30 miljoen dollar. Het gaat om 0,002% van de bevolking. Die groep is goed voor 28 biljoen dollar. Biljoen? Dat zijn 12 nullen (voor de komma!). Een vijfde van de superrijken is actief in de financiële wereld. In ons land gaat het om 810 mensen of 60 meer dan vorig jaar. Tegenover de 200.000 superrijken staan miljoenen armen.

dls328FINAL.indd 2

Zelfs in het ‘rijke’ Europa dreigt het aantal armen de komende jaren fors toe te nemen. Oxfam stelt dat het Europese besparingsbeleid het leger armen op het continent zal doen aangroeien met 15 tot 25 miljoen mensen. Tegen 2025 zouden 146 miljoen Europeanen in armoede leven. Nu al zijn er 121 miljoen armen in Europa of een kwart van de bevolking. Tegenover 0,002% superrijken staan 25% armen. De 10% rijksten in Europa zijn goed voor een kwart van het inkomen, de 10% armsten moeten het met 3% doen. Oxfam wijst er op dat de gezamenlijke rijkdom van de 10 rijkste Europeanen hoger is dan het bedrag van de stimulusmaatregelen in de EU tussen 2008 en 2010 (het gaat respectief om 217 en 210 miljard euro). De organisatie vraagt “de Europese lidstaten om aan een nieuw economisch en sociaal model te werken, waarbij geïnvesteerd wordt in de mensen, waarbij de democratie wordt versterkt, en waarbij een rechtvaardige fiscaliteit voorop staat.” We zijn het eens met de roep naar rechtvaardigheid met onder meer publieke investeringen in onderwijs, gezondheidszorg en openbare diensten of de creatie van degelijke jobs. Maar dat botst onvermijdelijk en hard met de logica van het huidige systeem. De toenemende kloof tussen arm en rijk met excessen aan de top en pure miserie voor de meerderheid van de bevolking is geen ‘uitwas’ van het systeem, het behoort tot de essentie van hoe het kapitalisme functioneert.

Niet alleen in Rusland…

Voor homofoob geweld en bijhorend onbegrip vanwege de autoriteiten moet je niet naar Rusland trekken. Het kan veel dichter bij huis gevonden worden. Op 12 september publiceerde Het Nieuwsblad een kort stukje over een geval van homofoob geweld in Gent. In het stukje is er wel degelijk sprake van ‘Gent’ en niet van ‘Moskou’ of het zou ‘Moscou’ bij Ledeberg moeten zijn. Huiver mee: “Afgelopen nacht is in Gent een man in elkaar geslagen omdat hij homo is. Twee jongeren scholden hem en zijn vriend uit op straat. Toen hij reageerde, sloegen ze hem hard op zijn gezicht. De man is zwaar aangeslagen, vooral omdat de politie zei dat hij het zelf had gezocht. Hij had maar niet moeten reageren.”

22/09/2013 19:58:47

ons onze standpunt mening

www.socialisme.be Oktober 2013



onrecht verwijt: de PS van Magnette ervan beschuldigd links te zijn

Politieke rentree tussen het rollen van (verbale) spierballen en déjà vu’s

EDITO

S tephane D elcro s , U itvoerend B ureau LSP

door

L id

van

van het

D

e politieke rentree is goed verlopen. Alles liep op wieltjes en elke gevestigde partij speelde de rol die verwacht werd. Er werden hier en daar wat spierballen gerold, geen enkele gevestigde partij heeft er immers belang bij om te zeggen dat iedereen het eens is om dezelfde politiek te voeren. Als goede acteurs genoten ze er van om op het toneel van de media elkaar te bekampen. Achter de schermen is er evenwel een grote eenheid om toch iemand te laten betalen voor de crisis. En wees maar zeker, het zal niet de burgerij zijn. Bij dit hele schouwtoneel lijken de werkenden en hun gezinnen tot een passieve toekijkende rol

De Franstalige liberalen van de Mouvement Réformateur (MR) hebben hun rentree niet gemist. Voorzitter Charles Michel sprak van een “berlusconisering van Wallonië” toen hij het had over de rol van de PS bij de overname van de krant L’Avenir door de intercommunale Tecteo. Enkele dagen later stelde Michel dat PS-kopstuk Magnette “bolsjewistische ideeën” verkondigde. Arme MR. Ondanks alle goede wil slaagt de partij er niet in om de ‘belangrijkste partij van de burgerij’ te worden, een rol die werd ingepikt door de PS die deze rol bovendien met verve vervult. Omdat de liberalen het moeilijk hebben om zich echt te onderscheiden van de PS, beperken ze zich al langere tijd tot schokkende uitspraken die weinig om het lijf hebben en vooral bedoeld zijn om het eigen imago te kleuren. Natuurlijk heeft het dossier van Tecteo eens te meer het gebrek aan transparantie en democratie van de PS aangetoond. De MR doet het overigens zelden beter. Het hoogtepunt van de retorische strijd van de chef van de Franstalige rechterzijde is ongetwijfeld de poging om de algemeen secretaris van het ABVV, Anne Demelenne, te laten doorgaan voor een radicaal links element waar Magnette zijn inspiratie bij opdoet. Van Michel verwachten we niet dat hij de dynamiek van de krachtsverhoudingen of van de druk van de basis op de leiding van de vakbonden begrijpt. Alleszins lijkt hij dit zelfs bewust te negeren. Dit soort verklaringen is van belang voor beide partijen: het laat de MR toe om er aan te herinneren dat de partij wel degelijk rechts is, tegelijk wordt

de illusie gewekt dat de PS links zou zijn. Er wordt geprobeerd om een zogenaamde confrontatie tussen links en rechts in kaart te zetten. En dan maar hopen dat de mensen erin trappen, ook al staat de zogenaamde ‘linkerzijde’ voor een rechts beleid van aanvallen op de sociale zekerheid, besparingen, lastenverlagingen voor de bedrijven en privatiseringen. Op nationaal niveau zien we net hetzelfde, maar dan met de N-VA. Het is in het belang van zowel PS als N-VA dat die laatste partij wordt gezien als vertegenwoordiger van het ‘rechtse Vlaanderen’ en de PS van het ‘linkse en syndicale Wallonië.’ Het is immers gemakkelijker om de eigen troepen te mobiliseren tegen een ‘ultieme vijand’. Ieder mogelijk akkefietje wirdt aangegrepen, tot zelfs de komst van twee Chinese panda’s toe. Voor de PS komt dit goed uit. Er wordt door de politieke tegenstanders heel wat energie gestoken in de poging om te laten vergeten dat de PS op federaal vlak sinds 1988 al betrokken is bij het neoliberale beleid en dat de partij toch nog links zou zijn of een verlengstuk voor de vakbonden. Voor Magnette is dat handig, zeker op een ogenblik dat de Franstalige PVDA het heel goed doet in de peilingen. De PS-top heeft overigens redenen om ongerust te zijn. De oproep van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen geeft aan dat er gediscussieerd wordt over de mogelijkheid van een eerste stap naar een nieuwe linkse kracht. Onder de vakbondsbasis rommelt het al langer. Die basis is een pak linkser dan Demelenne, die overigens lid van

Charles Michel, voorzitter van MR en grappenmaker, noemt de PS links... de PS is. Heel wat syndicale militanten hebben het gevoel dat Demelenne en de leiding vooral proberen om het syndicale verzet af te zwakken, terwijl ze zelf vooral de sociale verworvenheden willen verdedigen. Veel arbeiders weten dat er pas een echte links-rechts confrontatie zal zijn indien ze over een eigen politiek instrument beschikken. Dat betekent een ander instrument dan de gevestigde partijen (PS, SP.a, CD&V,…) die historisch een bevoorrechtte band met de vakbonden hadden, maar dat vooral gebruikten om verzet te stoppen en het besparingsbeleid verder te zetten. Wat in Charleroi gebeurt bij het ABVV (zie ook pagina 4) is een belang-

rijke ontwikkeling. Het kan de eerste stap zijn naar de opbouw van een politiek verlengstuk voor de werkende bevolking. We zouden daar een pak sterker mee staan in onze strijd. Het zou een enthousiasme teweeg brengen onder tienduizenden jongeren, werkenden, werklozen of gepensioneerden. De PS is al lang niet links meer, SP.a en Groen evenmin (zie bijvoorbeeld op pagina 6 wat deze partijen in SintNiklaas doen), en het proces is onomkeerbaar. De werkende bevolking heeft een nieuw politiek instrument nodig om zich te verdedigen en het verzet te versterken om zich te kunnen keren tegen het economische systeem dat ons niets te bieden heeft.

Opgelet! Daar komt het Europees besparingsverdrag

H

door

Simon (Luik)

ZO GEZEGD

et Europees Verdrag inzake Stabiliteit, Coördinatie en Bestuur, beter bekend als het Europees Begrotingspact, is een verdrag dat klaargestoomd wordt om de Europese besparingsmachine te versterken en de neoliberale logica wettelijk verplicht te maken. Het Verdrag is al door de meeste parlementen in ons land goedgekeurd, maar nog niet door allemaal.

De EU wil lidstaten verplichten om de schaar te zetten in onze sociale verworvenheden Concreet wordt er voorgesteld om de lidstaten te verbieden dat hun begrotingstekort meer dan 0,5% van het BBP bedraagt. Hierdoor wordt het onmogelijk om zelfs maar een poging tot economisch herstel te ondernemen via investeringen in de publieke sector. Het verdrag gaat nog een stap verder en zet de begrotingspolitiek onder toezicht van de Europese Commissie. Voor alle duidelijkheid: dat is nog steeds een niet-verkozen instantie. Zoals elk Europees verdrag moet ook dit Begrotingspact goedgekeurd worden door het federale en de regionale parlementen. De gevestigde partijen steunen allemaal de inhoud van het verdrag. Ook Ecolo doet dit. Er werd in het federale parlement vanuit de oppositie wel tegen gestemd, maar in het Waalse Parlement zijn de groenen van plan om als meerderheidspartij voor te stemmen. Na de stemmingen in het federale en het Vlaamse Parlement, volgt een stemming in het Waalse Parlement. De gevestigde politici weten dat dit soort verdra-

dls328FINAL.indd 3

gen weinig populair is. Toen in 2004 in Frankrijk, Ierland en Nederland referenda werden gehouden over het voorstel van Europese Grondwet, leidde dit tot een sterke tegenstem. Daarom wordt de goedkeuring nu eerder in achterkamertjes geregeld. De gevestigde media volgen de politici en besteden amper enige aandacht aan een kwestie die toch van groot belang is voor alle werkenden in Europa. Een tegenstem in het Waalse Parlement zou de goedkeuring van het verdrag in ons land stoppen. Dat zou natuurlijk van groot symbolisch belang zijn en de strijd tegen het besparingsbeleid versterken. Maar de gevestigde partijen zijn niet van plan om het zo ver te laten komen. Vandaag komen de nationale politici er nog al te makkelijk mee weg om de verantwoordelijkheid voor hun eigen besparingsbeleid naar Europa door te schuiven. Voor de goedkeuring van het Europese verdrag en de bijhorende besparingen zijn ze nochtans zelf verantwoordelijkheid. Om alsnog de aandacht op het asociale Europese

beleid en de medeplichtigheid van de nationale en regionale politici te vestigen, is er langs Franstalige kant een platform opgezet. Het initiatief ging uit van de Luikse politieke beweging Véga. Met LSP gaven we er meteen steun aan. Het platform kreeg al gauw een brede steun in syndicale kringen alsook onder linkse politieke organisaties. Het doel is om minstens een publiek debat te voeren vooraleer een standpunt over het verdrag wordt ingenomen in het parlement. Opvallend genoeg nam ook de PS-afdeling van Luik-binnenstad (dus niet de federatie van Luik) standpunt in tegen het Begrotingspact. Daarmee gaat de lokale afdeling in tegen de regionale en nationale leiding. Om het Europese besparingsbeleid te stoppen, moeten we bouwen aan een krachtsverhouding die door strijdbewegingen kan versterkt worden en die een alternatief op de dictatuur van de markten kan vestigen. Er is nood aan een actieplan om diegenen die zich tegen de besparingen verzetten te verenigen in een actieve mobilisatie en strijd.

Terwijl 22,4% van de Belgische jongeren zonder werk zit en wanhopig zoekt naar een job en een toekomst, verklaarde minister Monica De Coninck (SP.a) dat “al wie oren en poten heeft” moet werken. Partijgenoot Bruno Tobback voegde er aan toe dat zijn partij de hangmatten van de werkloosheid niet verdedigt. Vanuit de parlementaire hangmatten is het gemakkelijk om mee te stappen in de logica dat de verantwoordelijkheid voor de werkloosheid bij de werklozen zelf ligt. Met zo’n linkerzijde kan de rechterzijde op beide oren (én poten) slapen. De Antwerpse N-VA schepen van jeugd, Nabilla Ait Daoud, trok op kosten van Sodexo naar Parijs om vast te stellen hoe die multinational daar in de sector van de kinderopvang actief is. Ook in Antwerpen wil het bestuur met dat bedrijf in zee gaan voor de kinderopvang. Dat de reis door Sodexo werd betaald, was volgens de schepen geen probleem. “Het was geen plezierreisje, ik heb hard gewerkt. Ik was kapot, na een hele dag luisteren naar een uitleg in het Frans.” Ze hadden de uitleg beter in het Latijn gedaan, dat vinden de Vlaams-nationalisten van N-VA minder vermoeiend. Dat een multinational op de kap van het tekort aan kinderopvang extra winsten wil maken, vinden ze al helemaal niet vermoeiend.

22/09/2013 19:58:48



Syndicaal

de

Linkse Socialist

ABVV CHarleroi brengt brochure uit om politieke oproep te verduidelijken

Syndicalisten hebben nood aan politiek verlengstuk!

H

door

Ben (Charleroi)

et ABVV van Charleroi bracht midden september een eerste editie van zowat 10.000 brochures uit en er wordt al gesproken van een tweede oplage. Er is een Nederlandstalige versie en er wordt gediscussieerd over de mogelijkheid van andere vertalingen, zoals naar het Italiaans. Het onderwerp? De beruchte oproep van het ABVV van Charleroi om een politiek alternatief op te bouwen tegenover de kapitalistische crisis.

Het idee van de brochure is om het standpunt van het ABVV van Charleroi te verduidelijken, maar het is vooral een instrument om dit standpunt zo breed mogelijk te verspreiden en iedere delegee of militant – in Charleroi en elders – bij te staan om het debat in de eigen delegatie of breder met de collega’s te voeren. De brochure heeft als titel: “8 vragen over de oproep van het ABVV Charleroi en Zuid-Henegouwen op 1 mei 2012”. Bij de voorstelling ervan op een interprofessionele vergadering stelde een delegee dat de grote ‘8’ op de voorpagina hem deed denken aan de affiches voor de campagne eind 19de eeuw voor de 8-urendag. “Als we niets doen”, voegde hij er aan toe, “is dat waar we opnieuw naar toe gaan. Dan gaan we 100 jaar achteruit en verliezen we alle verworvenheden die de werkenden door hun strijd hebben bekomen.” De voorzitter van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen, Carlo Briscolini, gaat in zijn inleiding op de brochure in dezelfde richting. “We betalen al sinds 1974 voor de gevolgen van de opeenvolgende crises waarvoor wij niet verantwoordelijk zijn. We moeten alle onze krachten in-

zetten tegen het kapitalistische systeem dat ons geleidelijk maar zeker naar de miserie brengt. In Charleroi willen we de strijd aangaan voor een nieuw project van samenleving (…) Niets valt zomaar uit de lucht, niets is definitief verworven en het is door syndicale strijd dat we grote overwinningen geboekt hebben. (…) Om de krachtsverhouding tegenover het patronaat en de rechterzijde te veranderen, hebben we nood aan een sterk ABVV en aan een nieuwe linkse politieke kracht die naam waardig.” Hij besluit met de stelling dat deze brochure als doel heeft om “informatie en uitleg te verschaffen, we willen een breed democratisch debat lanceren in de structuren van het ABVV maar ook daarbuiten met alle progressieve krachten die daartoe bereid zijn.” Na de inleiding door Carlo volgt in de brochure de beginselverklaring van het ABVV om de militanten aan de fundamenten van de vakbond te herinneren. Het eerste punt daarvan is: “Het ABVV, rechtstreeks uitvloeisel van de georganiseerde werkende krachten, betoogt dat het syndicaal ideaal, dat de oprichting van een klassenloze maatschappij en de verdwijning van het salariaat beoogt, door een

volledige omvorming der maatschappij zal verwezenlijkt worden.” Er wordt verdergegaan met een uittreksel van het Congres over politieke oriëntatie van 4 mei 2010 waar het ABVV besloot om de bevoorrechte band met de PS en bijkomend met Ecolo opnieuw te bekijken. Vervolgens komt de toespraak van 1 mei 2012 en een motie van de leiding van het lokale ABVV-gewest van 22 mei 2013. En ten slotte sluiten 8 vragen en antwoorden de brochure af. De eerste vraag is of de vakbond zich met politiek kan bezig houden. Het ABVV-gewest antwoordt duidelijk: “Ja. Niet alleen kan de vakbond dat, ze moet dat ook doen. Ons ABVV verdedigt een project van een klassenloze samenleving (…) De realisatie hiervan vereist de afschaffing van het systeem en de vervanging ervan door een ander, socialistisch en democratisch systeem.” Tegenover de impasse van de huidige strategie om op de gevestigde partijen te steunen, is er nood aan een nieuwe politieke strategie: “We hebben uiteraard in de eerste plaats nood aan een syndicalisme dat zich meer strijdbaar en democratisch opstelt (…) Maar dat volstaat niet. (…) Om de krachtsverhoudingen tegenover het patronaat en de rechterzijde te veranderen, is er nood aan een sterk ABVV en een nieuwe politieke kracht, een antikapitalistische kracht links van PS en Ecolo. Helpen aan de opkomst en ontwikkeling van zo’n kracht opdat ze zo breed mogelijk zou zijn, dat is de politieke strategie die we voorstellen.”

Een nieuw politiek verlengstuk voor het ABVV? Een andere vraag is of het ABVV een nieuwe politieke partij wil opzetten. “We stellen dat het ABVV actief moet bijdragen aan de opkomst van een nieuwe antikapitalistische kracht op het politieke en electorale toneel. Maar dat is niet hetzelfde. We willen ons gewicht in de weegschaal gooien om diegenen te verzamelen die een antikapitalistisch alternatief willen. We plaatsen hen voor hun verantwoordelijkheden om een kracht te creëren die even trouw de belangen van de werkende bevolking verdedigen als de bestaande krachten de belangen van de patroons verdedigen.” “Neen, we willen een nieuw politiek verlengstuk voor de volledige arbei-

dersbeweging. Het is evident dat we binnen onze organisatie, het ABVV, het debat voeren. Maar we komen niet tussen in het functioneren van andere syndicale organisaties. Het ABVV is evenwel niet de enige die geconfronteerd wordt met de impasse van de politieke banden met de gevestigde partijen. Het ACV bevindt zich in dezelfde situatie. Dat is waarom onze oproep in essentie niet beperkt is tot het ABVV. Het feit dat de CNE [de Franstalige tegenhanger van LBC] zich achter onze oproep schaart, is heel belangrijk. Het geeft aan dat onze strategie geen bron van verdeeldheid is, maar integendeel kan bijdragen aan het overstijgen van historische verdelingen in de arbei-

dersbeweging.” De tekst gaat verder op dat idee in en legt uit dat er ook sprake moet zijn van een eenheid van de radicale linkse krachten. “We moeten ons bewust zijn van de kansen die zich openen en zonder onze eigenheid achter te laten, maar met respect voor verschillen, opkomen voor een samenwerking rond een gemeenschappelijk politiek project. We moeten er op toezien dat die mogelijkheid van samenwerking zijn oorsprong vindt in de extreme ernst van de bedreigingen die op de werkende bevolking afkomen.”

Waar kan je de brochure vinden? Telefoneer naar het ABVV van Charleroi op 071/64.12.62 of contacteer ons via 02/345.61.81 of [email protected]. Bij het ter perse gaan van deze krant was de Nederlandstalige versie van de brochure in voorbereiding.

Hoe met de brochure werken? Het is nuttig om er over te discussiëren met collega’s, de tekst voor te leggen op syndicale bijeenkomsten of om een spreker van het ABVV van Charleroi uit te nodigen.

ABVV Charleroi: “Het ABVV moet actief bijdragen aan de opkomst van een nieuwe antikapitalistische kracht op het politieke en electorale toneel”

Ter herinnering

Persconferentie van het ABVV in Charleroi om de brochure voor te stellen. Links: Carlo Briscolini, rechts: Daniël Piron

dls328FINAL.indd 4

Sinds enkele decennia is er een onafgebroken ‘socialistische’ (lees: van PS en ook SP.a) machtsdeelname op verschillende niveaus. Dat heeft geleid tot een opeenstapeling van woede in de syndicale middens. Van de hervorming van het Franstalige onderwijs, het Globaal Plan, het Generatiepact, de jacht op de werklozen tot de maatregelen voor de begroting van 2012. Telkens opnieuw bleek dat de strategie van het ‘minste kwaad’ ons met de rug tegen de muur zet. Zoals Daniel Piron uitlegde op de persconferentie waar de brochure werd voorgesteld, is het al van 2002 tot 2010 duidelijk dat de gemeenschappelijke socialistische actie niet meer werkt. Dat was ook de basis voor de congresverklaring van het ABVV in 2010 waarbij werd beslist om de “bevoorrechte band met de PS en aansluitend met Ecolo te herzien en banden aan te gaan met alle democratische linkse partijen.” Toen er eind 2011 een premier van de PS kwam, viel dit samen met de ergste besparingsbegroting in lange tijd. Het leidde tot de algemene staking van 30 januari 2012. Bij de evaluatie van die staking op een interprofessionele vergadering in Charleroi stelden veel delegees: “De PS heeft ons nogmaals verraden, dit is de druppel die de emmer nogmaals doet overlopen.”

Het is een lang proces dat geleid heeft zijn, dan kunnen we opnieuw aansluitot een toespraak van het ABVV van ten bij de verwachtingen en hoop van Charleroi op 1 mei 2012 waarbij werd de arbeidersbeweging.” gesteld dat de politiek van het minHierna wilde het ABVV van Charleroi ste kwaad niet meer werkt en dat het niet tussenkomen in de gemeenteraadsABVV-gewest daarom oproept tot een verkiezingen en daarom werd pas beeengemaakte linkerzijde links van de gin 2013 een steuncomité opgezet met alle politieke krachten links van PS en Ecolo. De discussies leidden onder meer tot een grote dag van strijd We betalen al sinds en debat op 27 april 2013 in Charleroi. 1974 voor de gevolDaarop waren ongeveer 400 politieke gen van de opeenen syndicale militanten aanwezig en volgende crises werd er gesteld dat het initiatief in 2014 waarvoor wij niet moet aantonen dat het bestaat. Een ander voorstel op de bijeenkomst was om verantwoordelijk een antikapitalistisch programma voor zijn. We moeten alle het ABVV op te stellen. onze krachten inzetDat leidt ons uiteindelijk tot de maand ten tegen het kapiseptember met de publicatie van een talistische systeem eerste brochure die het standpunt van het ABVV-gewest uitlegt. Er volgt een dat ons geleidelijk tweede brochure met de basis voor een maar zeker naar de antikapitalistisch programma voor het miserie brengt. ABVV. Het idee is om een nieuwe grote dag van discussie te houden over deze oproep en over het antikapitalistisch PS en Ecolo. Zoals Daniel Piron in die programma en dit voor het einde van oproep stelde: dit jaar of begin 2014. Nu zou er breder “Ik weet dat het niet gemakkelijk zal gemobiliseerd worden met een poging zijn, maar als iedereen een stap kan om zoveel mogelijk delegees en milizetten: PVDA, SAP, LSP, PC, christe- tanten te betrekken. Dit debat is ook lijk links en misschien linkse militanten belangrijk met het oog op het ABVVin PS en Ecolo, voor zover die er nog congres van 2014.

22/09/2013 19:58:50

Syndicaal

www.socialisme.be Oktober 2013



interview

Delegee ArcelorMittal:

“Het ontbrak ons aan een goede strategie” (voltijdse equivalenten) die gered zijn, “Onze vakbondsleiders waren bang maar er wordt niet gesproken over van meer vastberaden acties. Wij wilcontracten van onbepaalde duur. Het len gerust betogen, maar er zijn ook ann oktober is het twee jaar geleden dat ArcelorMittal de sluiting van de warme fase van de staalproductie in de Luikse regio aankondigde. gaat om tijdelijke jobs omdat Mittal dere acties nodig. We hadden naar de het zo oplegt. Daarnaast zijn er enkele andere vestigingen van Mittal moeten Een jaar later volgde de aankondiging dat zeven van de 12 koude jobs die gered kunnen worden door de gaan. Dat zou de strijd versterkt heblijnen zouden sneuvelen. We spraken hierover met een delegee bij overname van de Cokes fabriek door ben. We moesten de strijd in de groep ArcelorMittal. Oxbow Mining LLC. De directie van voeren, door lijnen te stoppen en sites Hoe kijk je terug op die twee jaar? 20%, naar het voorbeeld van de mijn- ArcelorMittal heeft het over de nood te bezetten. We hadden gelijktijdige acsector. Hij heeft overigens heel wat in aan een nieuwe manier van functione- ties nodig in Sidmar, Florange en mis“Het laat een bit tere smaak na. die sector geïnvesteerd.” ren, flexibiliteit en onderaanneming schien zelfs in Bremen en Duinkerken. Waarom? Ik denk dat het ons ontbrak om een positieve rendabiliteit te vin- Maar de syndicale delegaties wilden aan een duidelijke strategie. Met het De syndicale strategie legde veel den. Alsof er nu een negatieve renda- deze weg niet bewandelen, er werd gemeenschappelijk vakbondsfront, dat nadruk op de steun die van de ge- biliteit is.” nooit een solidariteit tussen de sites we zoveel mogelijk wilden behouden vestigde partijen werd gevraagd en opgebouwd. Indien Sidmar en Florange ondanks verschillen, hebben we niet van minister Jean-Claude Marcourt Met die 845 VTE’s zet Mittal vooral plat lagen, konden we Mittal nochtans alles uitgeprobeerd. We moeten daar (PS) in het bijzonder. Heeft dat iets druk op de vakbonden om het sociaal laten plooien.” grondig over nadenken. plan te aanvaarden? opgeleverd? “Zo hebben we de media onvoldoenWat denk je van het ordewoord van “Mittal heeft ingezet op het opdelen de nationalisatie van de sites? de bespeeld. Mittal hecht veel belang “Marcourt is de Waalse minister die aan het imago van zijn merk. We had- verantwoordelijk is voor het dossier. van ons bedrijf om met een salamitac“Vandaag betalen we een prijs voor het den daar gebruik van moeten maken. We kregen eigenlijk geen steun van tiek alles af te breken. Eerst was er de Hij vindt het belangrijk dat er gezegd de politici van de Waalse of de fede- aankondiging van de sluiting van de beleid van het verleden. We hadden al wordt dat hij goed onderhandelt, maar rale regering, laat staan van Europa. warme fase waarbij de tewerkstelling lang een publieke staalsector moeten hoe kunnen we onderhandelen met een Dat de PS niet links is, wisten we al. in de koude fase als drukkingsmid- hebben met de twee grote bassins van multinational die ons voor voldongen Marcourt probeerde de arbeiders hoop del werd gebruikt. Vervolgens werden Luik en Charleroi gekoppeld aan een feiten zet? Hij verschuilt zich achter te geven, maar hij bleek enkel zand in zeven van de 12 koude lijnen gesloten. strategie op lange termijn. Dat moest het excuus van de crisis, maar die cri- de ogen te strooien. Voor ons was deze Het is een bewuste tactiek. Als alles in gepaard gaan met een synergie tussen sis heeft een brede rug. We draaien met Waalse regering geurloos, kleurloos en een keer werd aangekondigd, zou de de twee regio’s. We hebben enorme schok te groot geweest zijn, net zoals middelen op vlak van infrastructuur, een rendabiliteit van 5 tot 7%. Maar smaakloos. Mittal wil een rendement van 15% tot “Er wordt gesproken van 845 VTE’s het verzet. er is de technologie, een enorme know-

I

Interview door Nicolas Croes

Foto: betoging van de arbeiders van ArcelorMittal in Namen (foto: Mediactivista)

how en we staan volledig voorop met een straf onderzoekscentrum. We hadden dat kunnen gebruiken om hoogwaardige producten te creëren. Mittal was enkel geïnteresseerd in onze kennis en knowhow die hij elders wil gebruiken.” Hoe denk je dat de strijd van de arbeiders van ArcelorMittal en andere getroffen bedrijven kan versterkt worden? “We hebben geen sociaal Europa en spijtig genoeg ook geen Europese vakbond. Dat is jammer. We hebben een grote kans gemist. We hebben nood aan een Europees syndicalisme, maar daartoe hebben we zowel op nationaal als Europees niveau strijdbare vakbondsleiders nodig. “Daarnaast blijft er ook de kwestie van een politiek alternatief waarbij we in België en de rest van Europa moeten bouwen aan een echte linkerzijde met een echte sociale politiek waarbij de bestaande radicaal-linkse organisaties een rol kunnen spelen. We hebben een nieuwe eengemaakte linkerzijde nodig.”

Federale gezondheidszorg in actie tegen onzekerheid

D

e socialistische vakbond BBTK-SETCa kondigde een nationale staking van de federale gezondheidszorg aan voor 8 oktober. Aanleiding is de aanhoudende onzekerheid voor het personeel door het uitblijven van enkele nationale collectieve arbeidsovereenkomsten (CAO).

Het gaat onder meer om akkoorden inzake tijdskrediet, brugpensioen op 58 jaar (en op 56 jaar na 20 jaar nachtdienst), de beloofde harmonisering van het barema voor de zorgkundigen (waardoor zorgkundigen nu minstens 150 euro per maand mislopen), vormingsinspanningen en jaarlijkse vakantie van twee opeenvolgende weken met drie weekends. Op bedrijfsniveau werden wel gelijkaardige CAO’s ondertekend, maar op nationaal vlak weigeren de werkgevers dit goed te keuren. Wellicht willen de werkgevers de CAO’s koppelen aan hun roep naar meer flexibiliteit van het personeel. Zo wordt het stelsel van ADV-dagen (arbeidsduurverkorting) in twijfel getrokken omwille van het personeelstekort. In plaats van extra personeel aan te werven om dat tekort aan te pakken, wordt van het bestaande personeel extra flexibiliteit verwacht. Wil men het personeel uit de sector wegjagen? Het Federaal Beroepscomité van Het leek ons niet verstandig om 8 ok- lokale CAO’s beschikken rond de zaken BBTK-SETCa stelde een actieplan voor tober eenzijdig als nationale stakings- die nationaal vast zitten. waar we ons in grote lijnen kunnen vin- dag af te kondigen zonder dit vooraf Wij zijn voorstander van ‘harde actie’, den met eerst twee weken informatie- met de LBC te bespreken, zeker ge- waarmee we doelen op een actie die campagne gevolgd door een week van zien het overwicht van deze vakbond in zowel efficiënt (met zo weinig mogeacties aan o.a. werkgeversfederaties Vlaanderen. De Franstalige tegenhan- lijk inspanning maximaal effect bekoen dan op 8 oktober een nationale sta- ger van LBC, het CNE, steunt het ac- men) als gepland is (gecoördineerd en kingsdag. Op 14 oktober is er een bij- tieplan wel. Om tot eengemaakte actie passend in een actieplan dat indien noeenkomst van het Paritair Comité over te komen, is er ook de complicerende dig de acties geleidelijk aan kan uitbreide CAO’s. factor dat heel wat instellingen wel over den). Zo kan er bijvoorbeeld in iedere

dls328FINAL.indd 5

den en instellingen heen. De gezondheidssector ligt in heel Europa onder vuur. De gezondheidszorg is een gemakkelijke prooi voor de besparingshaaien: het is immers een sector waar heel veel geld mee gemoeid is (en dus veel valt weg te halen ook) én door allerhande (anti-)stakingswetten efficiënt verzet door de werknemers zeer moeilijk (maar niet onmogelijk!) te organiseren is. Over diensten aan de bevolking liggen de politici niet wakker. In Spanje wil de regering de publieke gezondheidzorg verregaand privatiseren en in Griekenland is de gezondheidszorg gedegradeerd tot een van een beter ontwikkelingsland. In Nederland dreigen in de thuiszorg alleen al 50.000 jobs verloren te gaan en 170.000 mensen hun zorg te verliezen. Aanvankelijk was er sprake van 100.000 geschrapte jobs… Honderden verzorgingshuizen moeten de deuren sluiten wegens besparingen. Een mooi voorbeeld waartoe verregaande commercialisering van de zorg kan leiden. In België moet de regering voor 2014 een extra 3,5 miljard euro besparen en raad eens welke sector opnieuw het gelag zal betalen… Onder het mom van de crisis worden de sociale verworvenheden en ons sociaal opvangnet teruggeschroefd en afgebroken aan een steeds regio (Vlaanderen, BHV en Wallonië) sneller tempo terwijl de multinationals telkens een ziekenhuis uitgekozen wor- en de banken buiten schot blijven. Het den om er een echte staking te organi- gaat hier duidelijk over politieke keuseren. Door in elk ziekenhuis op een zes: het behoud van megawinsten voor andere dag van de week te staken, blijft de enkelingen of een deftig leven voor het een hele week in het nieuws en is de 99%. een maximale mobilisatie naar de stakerspost mogelijk. Deze aanpak vereist Dit is een ingekorte versie van een betrokkenheid van onderuit en samen- dossier op polsslagnonprofit.blogswerking over de grenzen van vakbon- pot.com

22/09/2013 19:58:51



thema lokaal

de

Linkse Socialist

Sint-Niklaas

Referendum toont brede steun voor verzet tegen privatisering door

Geert Cool

H

et stadsbestuur van Sint-Niklaas wil in het kader van een besparingsoperatie de afvalophaling privatiseren. In plaats van dit met de stad te organiseren, zou een intercommunale verantwoordelijk worden om private bedrijven de afvalophaling toe te kennen met als doel te besparen. Dat betekent uiteraard dat personeel en dienstverlening onder vuur zouden komen. Het protest hiertegen kan op een brede steun rekenen. De vakbonden vertaalden die steun in een campagne voor een referendum waarbij ze een overgrote meerderheid ja-stemmen wonnen.

Het stadsbestuur van Sint-Niklaas, een coalitie van N-VA, SP.a en Groen, besliste echter om de uitslag van het referendum naast zich neer te leggen. Ze haalden als argument aan dat de opkomst van 17,6% van de stemgerechtigden te laag was. Dat 10.533 mensen het nodig vonden om te gaan stemmen, waarbij 8.868 mensen voor een stedelijke afvalophaling kozen, wordt genegeerd. Het stadsbestuur had er alles aan gedaan om de opkomst laag te houden: er werd opgeroepen om niet te stemmen en het aantal stemkanto-

ren werd beperkt tot vijf. De lokale SP.a, geleid door Freddy Willockx, levert de voorzitter van de intercommunale die de privatisering in goede banen moet leiden. Groen pleit in verkiezingsprogramma’s voor meer inspraak en betrokkenheid van de bevolking. Eens de partij aan de macht is, geldt een andere praktijk. De N-VA van burgemeester Lieven Dehandschutter benadrukte dat 85% niet stemde of tegen stemde. Met 4.329 voorkeurstemmen voor Dehandschutter kan opgemerkt worden dat ongeveer 55.000

inwoners van Sint-Niklaas niet of tegen hem stemden. Het referendum zorgde ervoor dat de bonden actief campagne voerden om de steun die ze genoten te mobiliseren. Het is het eerste voorbeeld van een lokale strijd tegen het besparingsbeleid en dus van groot belang. Alle gemeenten en steden plannen besparingen. In Antwerpen werd al aangekondigd dat 1.420 jobs verdwijnen en dat wordt gesnoeid in onder meer de sociale sector. De gevolgen zijn groot: minder middelen voor jeugdwerk, afschaffing bosen zeeklassen,... Met de campagne en het resultaat in Sint-Niklaas is duidelijk gemaakt dat een breed gedragen verzet tegen het besparingsbeleid mogelijk is. Tegelijk werd duidelijk dat we daarbij niet op de officiële linkerzijde kunnen rekenen. Als analisten nog eens redenen zoeken waarom SP.a en Groen electoraal zo slecht scoren, kunnen ze in Sint-Niklaas snel een antwoord vinden: van een linkerzijde die vooraan staat in het negeren van een ac-

tieve campagne tegen privatiseringen, heeft rechts niets te vrezen. Terzijde kan opgemerkt worden dat extreemrechts verdeeld was: VB-medewerker Rob Verreycken voerde campagne om voor de privatisering te stemmen, de lokale VB-afdeling was tegen. Een campagne met een referendum heeft sterktes maar ook beperkingen. De sterkte is in Sint-Niklaas ten volle benut: de bonden trokken naar de wijken en voerden een voorbeeldige actieve campagne. Maar ook de beperkingen kwamen tot uiting: een stadsbestuur kan een referendum naast zich neer leggen. Dat betekent echter niet dat de strijd verloren is. De steun van de afgelopen weken moet actief gemobiliseerd blijven met acties, betogingen en een uitbreiding van de strijd. Naarmate meer gemeenten hun besparingen concreet invullen, kan het verzet ertegen aangegrepen worden om een breed front tegen de besparingen uit te bouwen. Dat kan op basis van een programma dat de oppositie tegen de lokale besparingsmaatregelen koppelt

Charleroi

Antwerpen

Bedelverbod pakt armen aan, niet armoede door

Thomas (Charleroi)

I

n Charleroi wordt bedelen sterk aan banden gelegd. Dat is op 9 september beslist. Het is enkel nog toegelaten tussen bepaalde uren en op bepaalde plaatsen. Bedelaars die zich niet aan het reglement houden, wordt de dagopbrengst afgepakt. Bij herhaling volgt een gevangenisstraf. Ook onder PS-bewind worden armen met repressie uit het stadscentrum verdreven. Onder druk van protest, waaronder van het ABVV, werd het reglement wat aangepast. Maar het centrale voorstel blijft overeind. Tegenover de breed verspreide armoede in de regio en een gebrek aan toekomstperspectieven voor jongeren en werklozen, kiest het gemeentebestuur van burgemeester Magnette (PS) ervoor om de sociale problemen op gereglementeerde wijze te verbergen. Bedelen mag enkel op de toegelaten tijdstippen en plaatsen. Aan de sociale problemen zelf wordt uiteraard niets gedaan. Er wordt niet gedacht aan meer en betere sociale woningen of openbare diensten zoals daklozenopvang. De lokale mobilisatie van politieke en syndicale krachten heeft het stadsbestuur ertoe gedwongen om de plannen een beetje bij te sturen. Met grotere acties kunnen we misschien meer afdwingen. Met een stadsbestuur dat nog allerhande asociale maatregelen achter de hand houdt, zal een actieve

dls328FINAL.indd 6

aan de overkoepelende eis voor meer middelen voor de lokale besturen om een antwoord te bieden op de vele tekorten (onder meer op vlak van kinderopvang, onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur, dienstverlening,…). Meer middelen zullen we niet krijgen door het lief te vragen, we zullen ervoor moeten strijden. Is er geen andere optie dan besparen? Vanuit de heersende logica niet. Daar variëren de standpunten van zacht tot hard besparen, met eenzelfde resultaat als gevolg. In ons verzet tegen het besparingsbeleid moeten we alternatieven naar voor brengen: een lokaal beleid dat vertrekt van de belangen van de meerderheid van de bevolking en niet van de van hogerhand opgelegde tekorten. Met een mobilisatie in het kader van een democratisch opgesteld actieplan met een brede betrokkenheid van onderuit, met de actieve steun van vakbonden en linkse activisten, is het mogelijk om de druk op te voeren en een beweging uit te bouwen waarmee we overwinningen kunnen behalen.

1.420 jobs weg, zee- en bosklassen afgeschaft,...

D

e eerste bespreking van het forse besparingsplan van het Antwerpse stadsbestuur gebeurde traditiegetrouw op een persconferentie. Nadien zijn de kritieken van de gemeenteraadsleden van de oppositie goed als vijgen na pasen. In de besparingsdrang sneuvelen ook democratische principes.

Protest aan de gemeenteraad van Charleroi tegen het bedelverbod mobilisatie alleszins nodig zijn. Is er een alternatief op het besparingsbeleid in de steden? Wij denken het wel. Een socialistisch gemeentebeleid zoals in de Britse stad Liverpool in de jaren 1980 bijvoorbeeld. Daar weigerde het bestuur om de besparingen van Thatcher door te voeren. Er werden 4.800 nieuwe sociale woningen gebouwd en zes nieuwe instellingen voor kinderopvang, 17 nieuwe lagere scholen en vijf sportcentra. De stad wierf 2.000 extra personeelsleden aan. Thatcher deed er alles

aan om dit te breken. Stel je voor, een beleid dat de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal stelt. Dat mag niet! Een juridische procedure werd ingezet om het verkozen bestuur af te zetten. We zien het de zogenaamde ‘socialisten’ in ons land nog niet doen. Hier voeren zij op alle niveaus trouw het neoliberale beleid uit. Wij aanvaarden dat niet en komen op voor een echte socialistische politiek die vertrekt van de behoeften van iedereen en die komaf maakt met de sociale tekorten.

Met 1.420 jobs die verdwijnen onder het stadspersoneel wordt bijzonder zwaar gesnoeid. De afbouw van de stedelijke dienstverlening zal er een logisch gevolg van zijn. Straks zijn er enkel nog GAS-ambtenaren in stadsdienst. Een van de opvallendste maatregelen is de afschaffing van de zee- en bosklassen voor leerlingen van het stedelijk onderwijs. De domeinen waar deze aangeboden werden (in Kalmthout en Koksijde) worden verkocht. De scholen krijgen een premie van 60 euro per leerling om zelf een uitstap te organiseren. Hiermee komt een einde aan een sociale maatregel die in 1904 werd ingevoerd. Met De Wever en co gaan we niet terug naar de vorige eeuw, maar naar die daar voor! De besparingen leidden tot protest van de oppositie. Wij hopen dat dit protest zich niet tot het niveau van persverklaringen en interventies op de raad zal beperken, maar dat het een actief verzet zal zijn. Van SP.a valt daarbij weinig te verwachten. Die partij verweet De Wever enerzijds een gebrek aan sterk bestuur maar stelde anderzijds dat de nieuwe ploeg het vorige beleid verder zet… Zonder actieve mobilisatie en de opbouw van een krachtsverhouding beperkt het alternatief van de oppositie zich tot het afvijlen van de ergste kantjes maar wordt geen afbreuk gedaan aan de kern van het besparingsbeleid. Laat ons van onderuit bouwen aan een sterk en eengemaakt verzet van alle slachtoffers van het besparingsbeleid.

22/09/2013 19:58:52

ecologie thema

www.socialisme.be Oktober 2013



Vernietig het kapitalisme voor het onze planeet vernietigt! door Irina,

D

Gent

e chaotische kapitalistische productiewijze ligt aan de basis van een ongelijke verdeling van rijkdom en overproductie. Het leidt tot crisissen op alle vlakken: een diepe economische crisis die miljoenen mensen de miserie instuurt, een sociale crisis waarbij mensen vervreemden van elkaar en zichzelf, een ecologische crisis die basisbehoeften als water, voedsel en een gezonde leefomgeving bedreigt. De basis hiervan ligt in hoe het kapitalisme functioneert.

Dit systeem bedreigt onze leefomgeving omdat kapitalisten enkel kijken naar de onmiddellijke winsten die steeds groter moeten zijn. Maatschappelijke of ecologische noden zijn niet van tel, enkel de winsten tellen. Er wordt liefst zo goedkoop mogelijk geproduceerd om vervolgens producten van beperkte kwaliteit zo duur mogelijk te verkopen. Lage lonen, afdankingen, verminderde veiligheid op de werkvloer, goedkope afvallozing, schadelijke maar goedkope productieprocessen,... worden met de mantra van de ‘winstmaximalisatie’ en de ‘concurrentiekracht’ toegedekt. Als gewone productie de winsten niet op peil houdt, wordt niet geaarzeld om te gokken in de casino’s van de wereldwijde financiële markten. De winsten dienen uiteraard niet voor de gemeenschap maar spij-

zen de belastingparadijzen en dienen voor de megafortuinen van de kleine laag superrijken. De productiewijze leidt tot een steeds verdere uitputting van grondstoffen (bodem, water,… inbegrepen), een steeds groter wordende afvalberg die niet verwerkt wordt (wegens te duur) en een enorme verspilling van grondstoffen en energie, zoals de waanzinnige logistieke operaties. In plaats van de oorzaken van de ecologische problemen aan te pakken, wordt de verantwoordelijkheid doorgeschoven naar de gewone ‘man in de straat’. Het is de schuld van wie geen biogroentjes koopt, appels in een plastic zakje doet of geen waterbesparend toilet heeft. Meteen wordt een ideale rechtvaardiging gevonden voor allerhande ecotaksen en moralistische argumenten.

Een socialistisch antwoord

Socialisten worden vaak verweten dat ze de productiewijze wel willen aanpakken, maar dat er toch meer nodig is. Dat we ook de bevolking moeten heropvoeden. Verander de wereld, begin bij jezelf. Wij denken dat consumptie niet los kan gezien worden van de kapitalistische productiewijze waarbij grote winsten worden geboekt door ons minderwaardige producten en zelfs gewoon afval te verkopen. Om ons te stimuleren, worden we bovendien dagelijks gebombardeerd met allerhande vormen van reclame. We zijn het eens met de Franse Parti de Gauche van Jean-Luc Mélenchon die in zijn ‘Manifeste pour l’écosocialisme’ (ecosocialistisch manifest) stelt dat socialisme alle mogelijkheden heeft om tot een werkelijke “ duurzame ontwikkeling” van de mens te komen. Daarmee wordt gedoeld op een ontwikkeling die de volgende generaties niet

belemmert in hun ontwikkeling. Het verwijt dat socialisme uitgaat van een ‘productivistische logica’ met de illusie van de oneindigheid van grondstoffen is niet terecht. De Parti de Gauche lijkt dat nochtans te impliceren als het stelt dat het opkomt voor ecosocialisme waarbij het socialisme zich ontdoet van de productivistische logica en de ecologie in een antikapitalistisch kader wordt gesteld. Socialisme betekent de productie afstemmen op de maatschappelijke noden door ze democratisch te plannen. Onder maatschappelijke noden verstaan we uiteraard ook het overleven van de mensheid en dus moet het noodzakelijkerwijze om een groene planning gaan. Alleen al door bestaande ideeën en mogelijkheden optimaal te benutten (denk maar aan passiefhuizen, stadsverwarming, recyclagetechnieken, hernieuwbare energie,...), zijn grote stap-

pen vooruit mogelijk. Vandaag zijn deze ideeën enkel beschikbaar voor een kleine en rijke elite, onder het socialisme kan dit op een grote schaal en duurzaam worden toegepast. Een democratische planning zou een einde maken aan de verspilling en vervuilende chaos van het kapitalisme. Er zou ook geïnvesteerd worden in onderzoek naar milieuvriendelijke alternatieven die vervolgens ontwikkeld kunnen worden. Een democratische planning is nodig om de noden en wensen van de bevolking te bepalen, maar ook om inspraak te kunnen geven aan wetenschappers en specialisten die vaak een goed zicht hebben op mogelijkheden die vandaag niet benut worden omdat ze niet onmiddellijk rendabel zijn of omdat er onvoldoende middelen voor dergelijk onderzoek worden uitgetrokken.

Wij vinden het positief dat de Parti rikatuur van socialisme met een bureaude Gauche opkomt voor een democra- cratische dictatuur die iedere vorm van tische planning van de economie en de arbeidersdemocratie de kop indrukte. ecologische crisis uitdrukkelijk koppelt De centrale vraag – en de grootste aan de noodzaak van een socialistisch beperking van het programma van de antwoord. Voor ons heeft socialisme Parti de Gauche – is hoe we tot een soinherent een ecologisch karakter. De cialistisch alternatief kunnen komen. term ‘ecosocialisme’ lijkt te suggere- De partij van Mélenchon heeft het over ren dat een onderscheid met ‘klassiek’ een “burgerrevolutie” maar blijft erg socialisme nodig is om dat ecologische vaag over de invulling van die revoluelement te benadrukken. De praktijken tie alsook de wijze waarop zo’n revovan de stalinistische dictaturen in het lutie mogelijk is. Om de macht uit de Oostblok zouden dat kunnen rechtvaar- handen van de kapitalistische haaien te digen, maar het stalinisme was een ka- halen en een democratische planning

mogelijk te maken, is een bewuste organisatie van de werkende bevolking nodig met actiecomités en het platleggen van de economie met een algemene staking. Het is immers niet door verkiezingen en het geleidelijk overnemen van kapitalistische instellingen dat we tot fundamentele verandering zullen komen. Een democratische massapartij met een revolutionair en socialistisch programma is noodzakelijk om alle onderdrukten te verenigen in de strijd voor een andere samenleving.

IN ACTIE

Hoe dit bereiken?

• • • •

Wetenschap in publieke handen. Stop de concurrentie en publicatiedruk! Gratis en degelijk openbaar vervoer! Voor een publiek programma om wijk per wijk alle gebouwen te isoleren! Publieke investeringen in goed geïsoleerde woningen!

• •

Gebruik van hernieuwbare energiebronnen waar mogelijk, publieke investeringen in onderzoek en ontwikkeling van hernieuwbare energie! Sleutelsectoren van de economie (energie, financiële sector, voeding,...) in publieke handen om een democratische socialistische planning mogelijk te maken!

Schaliegas of biobrandstoffen: geen oplossing Schaliegas wordt ontgonnen door een proces van hydraulisch fractureren of ‘fracking’ (in het Engels). Dat is gevaarlijker dan de normale gaswinning. Er komt immers methaan vrij, een gas dat voor het milieu nog schadelijker is dan koolstofdioxide. Fracking heeft ook al geleid tot lokale aardbevingen en het kan het grondwater vergiftigen. Toch wordt vooral in de VS hierop ingezet en is ook bij ons de discussie gestart om schaliegas te ontginnen. Biobrandstoffen zouden de af hankelijkheid van vervuilende olie moeten verminderen. Maar ondertussen worden bossen gekapt om graan te telen voor biobrandstoffen en zet dit de landbouw en de voedselprijzen mee onder druk.

dls328FINAL.indd 7

12 oktober: protest tegen Monsanto!

Na eerdere succesvolle acties tegen de rol van multinational Monsanto in het bepalen van wat op ons bord terechtkomt, volgt op 12 oktober een nieuwe internationale actiedag. Monsanto heeft een hele reeks patenten in handen en staat vooraan in de ontwikkeling van genetisch gemanipuleerde organismen (GGO). Genetische aanpassingen kunnen nuttig zijn voor de samenleving, maar niet als het gebeurt op basis van de winsthonger van private bedrijven. Het groeiende verzet tegen GGO’s werpt belangrijke vragen op: wie heeft de touwtjes van de samenleving in handen en hoe wordt die controle vandaag aangewend? Vandaag vergroten multinationals als Monsanto hun controle op wat er geteeld wordt en dus ook op wat er op ons bord terechtkomt. Wij steunen het verzet daartegen. Doe mee met de acties op 12 oktober! 20 oktober: Kernwapens, time to go!

Op 20 oktober vindt in het Jubelpark in Brussel een manifestatie tegen kernwapens plaats. Exact 30 jaar na de grote betoging tegen kernwapens in ons land (op 23 oktober 1983 betoogden 400.000 mensen tegen de bommen), blijft de roep voor de verwijdering ervan bestaan. De aanwezigheid van kernwapens in Kleine Brogel wordt amper nog ontkend, er wordt zelfs gesproken over een mogelijke modernisering ervan. Deze vernietigende wapens vormen een bedreiging voor mens en planeet. Steun het protest ertegen! November. Een trein naar Warschau!

Op 16 november wordt in de Poolse hoofdstad Warschau betoogd tijdens de internationale klimaatonderhandelingen. Deze onderhandelingen zullen net als de vorige niets opleveren. Gevestigde politici munten op deze gelegenheden uit in holle woorden en lege beloften. Met een grote protestactie wordt daartegen ingegaan. Vanuit ons land wordt een trein ingelegd om deel te nemen aan de betoging van 16 november.

22/09/2013 19:58:54

Linkse Socialist  thema dossier Revolutie en contrarevolutie in het Midden-Oosten en Noord-Afrika de

Neen aan imperialisme, militaire regimes, seculiere kapitalisten en religieuze fundamentalisten!

O

dossier door

Nicolas Croes

p 14 september sloten de Amerikaanse en Russische regeringsleiders in Genève een akkoord om het Syrische arsenaal aan chemische wapens aan een internationale controle te onderwerpen met het oog op de ontmanteling ervan. Dat heeft de directe dreiging van een imperialistische interventie in Syrië wat weg genomen. Het bloedige conflict waar de Syrische bevolking hard onder te lijden heeft, is echter verre van opgelost.

De effectieve vernietiging van de chemische wapens is midden in een burgeroorlog bovendien niet gegarandeerd. Hoe kunnen de massa’s een uitweg vinden uit het doodlopende straatje van strijd tussen het dictatoriale regime van Bachar al-Assad, islamistische fundamentalisten en de kapitalistische oppositie? De gevestigde media hebben de verschrikkelijke beelden van de slachtoffers van de chemische wapens uitgebreid getoond. Eens te meer werd het sensationele aspect centraal gesteld zodat de context plaats moet maken voor de meest spectaculaire feiten. Er werd op de logische emotionele reacties gerekend om een militaire interventie te rechtvaardigen. Zoals wel vaker voorkomt, werd ons een bijzonder hypocriet rookgordijn voorgehouden. Sommigen dachten dat er net een conflict was uitgebroken in Syrië, terwijl er de afgelopen 2,5 jaar al tienduizenden doden vielen en miljoenen mensen op de vlucht sloegen. De verontwaardiging van het establishment is enkel gericht op de verdediging van de eigen belangen. De levensomstandigheden van de massa’s in de regio – omstandigheden gedomineerd door miserie, honger, sociale en regionale ongelijkheid, gebrek aan toekomstperspectieven en gebrek aan nationale en democratische rechten – zijn daarbij nooit het voorwerp van bekommernis. Het VS-imperialisme is overigens bijzonder hypocriet als het een rode lijn rond gifgas trekt en dat een misdaad tegen de mensheid noemt, terwijl de grootste voorraad chemische wapens ter wereld zich in de VS bevindt. Geen enkele andere macht heeft al zo vaak en zo enthousiast gebruik gemaakt van deze wapens. Denk maar aan wat er gebeurde in de oorlog in Vietnam. Maar de VS staat niet alleen op het front van de hypocrisie. De Duitse regering moest toegeven dat het toelating had gegeven om tussen 2002 en 2006 chemische producten naar Syrië uit te voeren. Op 17 december is het drie jaar geleden dat een revolutionaire golf eerst Tunesië en vervolgens Egypte overspoelde en bijna de volledige regio meetrok. Van Marokko tot Jemen en

Bahrein waren en massale acties. De gevestigde media hebben daarbij de nadruk gelegd op het verzet tegen de dictaturen en de democratische eisen van de betogers. Maar de woede van de massa’s die doorheen de strijd tot uiting kwam, had ook sociale en economische eisen tegen de armoede, massale werkloosheid, afbouw van de openbare diensten (wat zeker sinds de jaren 1990 het geval is),... Er is een bijzonder jonge bevolking in de regio, zo is 66% van de Egyptische bevolking jonger dan 25 jaar. Die jongeren hebben onder het huidige systeem amper enig toekomstperspectief. De bewegingen kwamen dus niet uit de lucht gevallen. Wie de situatie aandachtig volgde, kon de voortekenen van protest onder de oppervlakte van de schijnbare stabiliteit van de dictaturen opmerken. In Egypte waren er tussen 2004 en 2008 gemiddeld 194 stakingen per jaar, vooral in de textielcentra en rond het Suez-kanaal. Tussen 2008 en 2010 waren dat er 1.600 per jaar. In Tunesië was er in 2008 een opstand in het mijnbekken van Gafsa. Dat leidde tot de ergste sociale onrust in het land sinds de ‘broodrellen’ van 1984 en het was de grootste beweging sinds Ben Ali in 1987 aan de macht kwam. Er waren eerder ook massabewegingen in Libanon (2005) en Iran (2009) waarbij enorme mobilisaties de gevestigde regimes uit evenwicht haalden. Zelfs indien deze twee laatste bewegingen niet direct rond sociale thema’s losbarstten (de moord op de voormalige premier Rafic Hariri in Libanon en de massale fraude bij de Iraanse presidentsverkiezingen), waren die thema’s nooit ver weg. Begin december 2010 stelde het Committee for a Workers’ International (CWI), de internationale organisatie waar LSP de Belgische afdeling van is, in een tekst voor zijn wereldcongres over het Midden-Oosten en Noord-Afrika: “Alle despoten en autoritaire regimes in de regio zijn bang van massale opstandige bewegingen. Bewegingen zijn mogelijk in Iran of in Egypte en kunnen vervolgens elders voor inspiratie zorgen. Als de arbeidersklasse de leiding niet opneemt, kunnen deze bewegingen erg diverse richtingen uitgaan.”

De moeilijkheden van het proces Een uitbarsting van enorme woede is niet voldoende om tot een overwinning te komen. Een revolutionair proces is een complex gegeven. Het volstaat niet om dictators omver te werpen als hun systeem overeind blijft. De bewegingen in Tunesië en Egypte kwamen voor het Westerse imperialisme en de regionale machten als een verrassing. Het was echter geen toeval dat deze bewegingen plaatsvonden in landen met een sterke traditie van arbeidersstrijd, waarbij zowel Ben Ali als Moebarak overigens van het toneel verdwenen na stakingsacties. Maar na de eerste verrassing deden het imperialisme en de lokale machten er alles aan om het initiatief terug in handen te krijgen. In Bahrein kwamen troepen van Saoedi-Arabië en de Emiraten snel en brutaal tussen om het regime te redden. De repressie was erg hard en werd onder het goedkeurend oog van de Westerse bondgenoten toegepast. De arbeiders en armen konden hier niet op de krokodillentranen van Washington, Londen of Parijs rekenen. Elders was

dls328FINAL.indd 8

er eveneens bloedige repressie, waarbij er amper enige diplomatieke verontwaardiging weerklonk. Dat geeft meteen aan hoe we de ‘humanitaire oorlog’ in Libië of de mogelijke interventie in Syrië moeten zien. De imperialistische interventie in Libië had niets met de belangen van de bevolking te maken. De Westerse imperialistische machten aarzelden eerder niet om lucratieve akkoorden met dictator Khadaffi te sluiten. Met de interventie in Libië wilden ze vooral de revolutionaire golf in de regio stoppen vooraleer andere betrouwbare bondgenoten zoals Saoedi-Arabië of de Golfstaten zouden geraakt worden. Om de controle op de regio en zijn grondstoffen terug in handen te krijgen, was het laten vallen van een dubieus element als Khadaffi een risico dat graag werd genomen. In Syrië was een directe interventie een ander paar mouwen. De interventies in Irak en Afghanistan waren nog niet beëindigd of deze in Libië kwam er bij. Bovendien is er een erg sterke

religieuze en etnische verdeeldheid in het land waardoor een interventie een gevaarlijk avontuur zou vormen. Het Syrische leger was bovendien van een ander kaliber en het regime beschikte toen (en nu nog steeds) over een zekere steun onder de bevolking alsook over bondgenoten met regionale belangen (zo bevindt de enige Russische marinebasis aan de Middellandse Zee zich in Syrië). Het kwam destijds niet tot een directe militaire interventie, maar er kwam wel materiële, logistieke en andere steun om de oppositie te ‘ondersteunen’. Die steun kwam van de bondgenoten van het VS-imperialisme zoals SaoediArabië en Qatar. Meteen werd via deze weg geprobeerd om de revolutionaire golf op een doodlopend zijspoor te zetten. Saoedi-Arabië en Qatar hebben bovendien hun eigen specifieke belangen waarbij werd bijgedragen aan de ontwikkeling van fundamentalistische krachten. Het werd voor de VS noodzakelijk om direct tussen te komen om ook een steunpunt uit te bouwen.

22/09/2013 19:58:57

Dossier thema

www.socialisme.be September Oktober 2013 2013

De enige kracht waar de arbeiders en jongeren op kunnen rekenen: zichzelf

W

at de impact van een directe imperialistische interventie in Syrië zou zijn, zien we met de mislukking in Libië. De weinige infrastructuur waar het land over beschikte, werd vernield door de invasie. Meer dan twee jaar later blijven grote delen van het land oncontroleerbaar of zijn ze overgenomen door zwaar bewapende milities. Het conflict is bovendien uitgebreid tot Mali. De afwezigheid van het perspectief van een voor het imperialisme stabiel regime en het risico voor een uitbreiding van het conflict zijn in Syrië nog veel groter.

In Syrië is er een betrokkenheid van steunt en sjiietisch is), een nooit gezieHezbollah uit Libanon, Iran, Rusland ne aanslag in een dergelijk beschermde en China in het pro-Assad kamp en omgeving. Hierbij vielen een dertigtal anderzijds Al Qaeda, Saoedi-Arabië, doden en meer dan 300 gewonden. Een Qatar, Turkije, Egypte (tot aan de val week later waren er aanslagen op twee van de Moslimbroeders), de VS en de soennitische moskeeën waarbij 45 doEU in het kamp van de oppositie. Iedere den vielen. Mogelijk was het Syrische kracht heeft ook eigen belangen met bo- regime bij die aanslag betrokken. vendien conflicten tussen soennieten Als wij ons resoluut verzetten tegen (de meerderheidsstroming in de islam) een imperialistische interventie, beteen sjiieten en zelfs tegenstellingen bin- kent dit niet dat we ons tot het kamp van nen die stromingen. Assad of het kamp van de oppositie van In buurland Libanon is er al een te- het Vrije Syrische Leger (rond voormarugkeer van bloedige aanslagen. Op lige toplui van het regime) rekenen, laat 15 augustus ontplofte een bomauto in staan dat we de diverse fundamentalishet bastion van Hezbollah (dat Assad tische krachten steunen. De energie van

de massa’s moet ingezet worden om zowel het imperialisme als de reactionaire krachten van diverse pluimage aan de kant te schuiven. Daartoe moet de beweging bewapend worden met een programma en methoden waarmee over etnische en religieuze grenzen heen kan gemobiliseerd worden. Dat is enkel mogelijk op basis van een programma dat opkomt voor de zelfverdediging van de massa’s (met niet-sectaire en democratisch georganiseerde zelfverdedigingscomités) en dit koppelt met een antwoord op de sociale kwesties (door de sleutelsectoren van de economie uit de handen van de kapitalisten te halen om ze onder democratische controle en beheer van de werkenden en armen te plaatsen). In Tunesië en Egypte zagen we hoe embryo’s van eigen strijdcomités aanwezig waren. Dergelijke comités kunnen potentieel de bron voor een nieuwe macht op basis van arbeidersdemocratie vormen.

De vijand van mijn vijand: een vriend?

Velen verheugen er zich op dat het VSimperialisme verzwakt uit de Syrische crisis komt. In eigen land beschikt de regering amper over steun voor een interventie, uit peilingen bleek dat slechts 9% van de bevolking een directe interventie wilde. De verkozenen stonden onder een grote druk, zowel onder Republikeinen als Democraten was dat het geval. Bij een stemming voor het parlement riskeerde Obama een zelfde blamage als zijn Britse collega David Cameron. Die werd in het Britse parlement vernederd toen een meerderheid tegen zijn oorlogsplannen stemde. Dat was mee een gevolg van de massale tegenstand onder de bevolking. De VS heeft het nog nooit zo moeilijk gehad om bondgenoten te vinden voor een militair avontuur. Enkel de Franse

dls328FINAL.indd 9

regering was er meteen bij en ook de Turkse regering leek bereidwillig te zijn. Maar ook in die landen is er een grote tegenstand onder de bevolking, 56% van de Fransen en 72% van de Turken is uitgesproken tegenstander van een militaire interventie. Ter linkerzijde zijn er nog steeds aanhangers van het schematische standpunt dat de vijand van een vijand plots een vriend zou zijn. Dat principe wordt zeker toegepast tegenover de VS en het won terrein met de ideologische verzwakking van de arbeidersbeweging onder het gewicht van het neoliberale offensief na de val van de stalinistische dictaturen van het Oostblok. Er wordt ons dagelijks ingelepeld dat er geen alternatief op het kapitalisme mogelijk is. Bij sommigen heeft dat als gevolg dat

het anti-imperialisme wordt beperkt tot een ‘progressieve’ retoriek waarbij over een solidaire samenleving (en niet langer een socialistische) wordt gesproken en vooral wordt uitgekeken naar een gemakkelijke weg. Zo gaven sommigen steun aan de ‘anti-imperialist’ Ahmadinejad, waarbij de beweging van 2009 zelfs werd afgedaan als door de CIA aangestuurd. Momenteel zijn er verschillende linkse krachten die het anti-imperialisme inroepen om het regime van Assad goed te praten. Dat dictatoriale regime geniet overigens de actieve steun van de ‘Communistische’ Partij van Syrië, een van de partijen die deel uitmaakt van het ‘Nationale Progressieve Front’ rond de Baath-partij van Assad. Zo tekenden de PVDA en de Parti Com muniste Wallonie Br uxelles (PCWB) een verklaring tegen een militaire imperialistische interventie in Syrië waarbij met geen woord over het Syrische regime werd gerept. De oproep ging uit van 63 ‘communistische’ partijen, waaronder de Syrische die dus deel uitmaakt van het regime. We begrijpen het gevoel dat dringend tegen de dreiging van een interventie moet ingegaan worden, maar de minste ruimte voor pro-Assad krachten beperkt de mogelijkheden voor de ontwikkeling van een brede anti-oorlogsbeweging. Ook in ons land is dat het geval. Bij een anti-oorlogsactie in Brussel gingen proAssad betogers over tot het aanpakken van wie kritiek heeft op het Syrische regime. Ze konden dat doen omdat het platform te vaag was over de dictatuur in Syrië. Hoe kunnen we onder die omstandigheden een massale anti-oorlogsbeweging uitbouwen?



De oppositie bewapenen?

Een andere, maar even verkeerde, opstelling is die van steun aan de Syrische rebellen zonder duidelijkheid te geven over het karakter van die rebellen en de wijze waarop steun wordt gegeven. We waren verrast toen we lazen dat de Franse NPA (Nouveau Parti Anticapitaliste) van Olivier Besancenot eiste dat Frankrijk “wapens aan de Syrische revolutionairen” zou geven, terwijl er aan werd toegevoegd dat “geen vertrouwen” in de Franse staat kon gesteld worden. Er werd verduidelijkt dat er geen wapens naar de islamisten mochten gaan, maar er werd wel aan toegevoegd: “Wie heeft de legitimiteit om in de plaats van iemand anders te beslissen?” Deze benadering wordt in ons land gedeeld door de SAP/LCR die stelt dat “de Syrische bevolking er nood aan heeft dat wapens worden geleverd aan de krachten van het verzet.” Aan wie zouden die wapens geleverd worden en tegen welke politieke prijs? Wij denken dat het zelfbeschikkingsrecht van de bevolking niet mag verhinderen dat we duidelijk zijn over hoe de strijd kan gevoerd worden.

Ook hier begrijpen we het gevoel van dringendheid, maar een analyse van de gebeurtenissen die in eerste instantie ‘militair’ is, volstaat absoluut niet. Enkel de methode van massastrijd op basis van een programma dat breekt met het regime en de economische basis ervan kan de bevolking verenigen over religieuze grenzen heen en zelfs leiden tot breuken binnen het leger. De beste manier om de tanks van Assad te bestrijden, is met een beweging die ervoor zorgt dat deze tanks zich tegen Assad richten. Het klopt dat de krachten die zo’n programma en methoden in Syrië kunnen verdedigen beperkt in aantal zijn, voor zover ze al georganiseerd zijn. Maar we mogen de regionale context van revolutie en contrarevolutie niet uit het oog verliezen. Het was overigens die context die aan de basis van de Syrische revolte van 2011 lag. Recent nog waren er meer dan een miljoen betogers in buurland Turkije tegen de regering-Erdogan. De geest van massamobilisatie is ook daar uit de fles. Wij verdedigen een consequente internationalistische benadering in de hele regio, ook in Tunesië en Egypte waar massabewegingen dictators ten val brachten maar de macht nog niet uit de handen van de elite hebben gehaald. Het argument van de ‘vijand van onze vijand’ heeft de leiding van het Volksfront in Tunesië, een alliantie van verschillende progressieve krachten (waaronder medestanders van de Franse NPA en de Belgische PVDA), er overigens toe aangezet om een akkoord tegen Ennahda, de heersende islamistische partij, te sluiten. Het ging om een akkoord met Nidaa Tounès, een seculiere pro-kapitalistische partij die vooral veel voormalige lakeien van Ben Ali groepeert. Zo’n akkoord is de beste manier om de jongeren en werkenden te desoriënteren. Het laat Ennahda en co toe om zich te profileren als de echte revolutionairen die geen enkele band hebben met krachten van het oude regime. Een socialistisch perspectief

De crisis van het kapitalisme, het verdwijnen van de autoriteit van de elites en het massale verzet van de massa’s om de levensomstandigheden te verbeteren en nieuwe rechten af te dwingen, bieden de mogelijkheid om socialistische ideeën op een bredere schaal ingang te laten vinden. Miljoenen arbeiders en jongeren zoeken een alternatief en een strijdmethode, waarbij ze op basis van ervaring de kloof moeten dichten tussen de algemene staat van het bewustzijn vandaag (een erfenis van 20 jaar offensief neoliberalisme, aangedikt met het verraad van zowel stalinisme als sociaaldemocratie) enerzijds en wat nodig is om het kapitalisme omver te werpen anderzijds. Het is in dat kader dat het CWI actief is in meer dan 40 landen, ook in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, en bouwt aan een internationaal revolutionair instrument waarmee lessen uit vorige en huidige strijdbewegingen worden getrokken om sterker te staan in de strijd tegen het kapitalisme en in de opbouw van een socialistische samenleving zonder miserie, oorlog en uitbuiting.

22/09/2013 19:59:01

10

thema economie

de

Linkse Socialist

Vijf jaar crisis: nog steeds gegijzeld door de banken en een kapitalisme in verval

V

door

Peter Delsing

ijf jaar geleden, op 15 september 2008, ging de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers failliet. Wat toen volgde, hadden de burgerlijke politici, de meest gerespecteerde opiniemakers, de hele karavaan van geleerde koppen en specialisten niet zien aankomen: een crisis die het wereldkapitalisme tot in de kern bedreigde. Hoe was zoiets mogelijk?

Los van de problemen waar de elite mee werd geconfronteerd, waren er de rampzalige gevolgen voor grote delen van de wereldbevolking. De economische crisis van 2008 was mee de aanzet voor een golf van opstanden en revoluties in het Midden-Oosten en NoordAfrika. In Amerika leidde het tot miljoenen mensen die hun huis of job, of allebei, verloren, maar ook tot een complete verandering in de politieke discussie. De Occupy-beweging kloeg de heerschappij van de ‘rijkste 1%’ aan en kon op brede sympathie bij de werken-

de bevolking rekenen. In Europa zorgde de crisis - naast een resem besparingspakketten - voor een dramatische stijging van de werkloosheid, vooral ook onder jongeren. In Zuid-Europa resulteerde dit in pleinbezettingen en algemene stakingen. Griekenland wordt vandaag in de leefomstandigheden van een neokoloniaal land teruggeworpen. Het zag de opkomst van een openlijk fascistische partij als Gouden Dageraad, die door delen van de burgerij mee in de regering wil worden geplaatst.

Bailout van de banken redt het systeem tijdelijk

V

olgens het zakenblad Business Week mobiliseerde Bernanke, voorzitter van de Amerikaanse centrale bank, de leiders van het Congres met de woorden: “Als we niet onmiddellijk handelen, hebben we tegen maandag geen economie meer”.

Zijn collega Hank Paulson, de minister van financiën onder president Bush, stelde over deze bijeenkomst: “Ben en ik schetsten een beeld waarbij het financiële systeem aan het vastlopen was. De banken leenden niet meer aan mekaar. Het krediet vloeide niet meer op een normale manier. Ik zag een werkloosheid van 25%, wat we hadden tijdens de Grote Depressie. Er zou een ramp plaatsvinden als we niet onmiddellijk handelden.” In die termen beschreven de beheerders van het systeem, die er met hun neus opzaten, de betekenis van de crisis. Binnen de kortste keren werden de

grote banken, verzekeraars, autoproducenten als General Motors,... op een bailout van 800 miljard dollar getrakteerd. Honderden kleinere banken gingen echter failliet. In België bedroeg de steun aan de banken 25 miljard euro, die wij nu mogen betalen met besparingen. Maar ook in China werd er een massief programma van stimulering van de economie in de steigers gezet, wat de wereldeconomie - en vooral groeilanden als Brazilië, Rusland, India, Turkije,... - een markt voor hun producten opleverde. Het zijn die ongeziene stimulansplannen, in combinatie met nog een zekere groei van de internationale handel, die

het wereldkapitalisme voor een ineenstorting hebben behoed. In de VS heeft de Federal Reserve voor ongeveer 3600 miljard dollar in overheidsobligaties en in de banken gestoken (door aandelenpakketten van hen op te kopen, vooral gebaseerd op dubieuze hypotheekleningen). Dat is meer dan 20% van wat er in de VS op een jaar wordt geproduceerd, een immense som. Eind 2011 en begin 2012 schreef de Europese Centrale Bank (ECB) meer dan 1000 miljard euro aan goedkope 3-jarige leningen uit. Die moesten verhinderen dat een reeks zombiebanken overkop ging en dat er een nieuwe financiële crisis zou losbarsten. Honderden Europese financiële instellingen maakten hiervan gebruik. Vandaag wordt er gesteld dat een nieuwe ronde van leningen nodig zou zijn, om vooral de Zuid-Europese banken van een bankroet te redden.

Kapitalisme eeuwig aan de baxter van goedkoop krediet?

H

et systeem lijkt wel gedrogeerd door leningen en goedkoop krediet. Telkens wanneer de Federal Reserve in de VS suggereert om haar steun aan de banken en lage rentepolitiek af te bouwen, begint het te rommelen op de beurzen. Hoe komt dit?

De realiteit is dat grote banken al lang niet meer hoofdzakelijk winst maken door het geld dat ze krijgen op spaarboekjes uit te lenen aan bedrijven of gezinnen. Het kapitalisme kampt sinds een aantal decennia, vooral sinds de jaren ‘70, met een neiging naar overaccumulatie van kapitaal en een dalende winstgevendheid in de reële economie. Dit waren zaken waar Marx reeds op had gewezen en waar zijn arbeidstheorie van de waarde - waarbij arbeidstijd de essentiële factor achter prijzen is - als enige een verklaring voor bood. Uitbuiting - toeëigening van onbetaalde arbeid - en neoliberale aanvallen op lonen en uitkeringen verscherpten de kloof tussen de rijken en de meerderheid van bevolking. Deze ontwikkeling droeg bij tot een tragere economische groei. Het stijgende aandeel van machines en technologie in de productie, tegenover arbeidskrachten die werden weggesaneerd of minder snel groeiden, zorgde voor minder ‘onbetaalde arbeid’ - en dus winst - per product en een zich wenden naar de financiële sector, waar op grotere winstmarges kon worden gegokt. De banken waren cruciaal om, in een periode van dalende koopkracht en structurele werkloosheid sinds de jaren ‘80, een meer fundamentele crisis uit te stellen. Ze gingen steeds meer teren op extra geleend geld - en niet het uitlenen van spaargelden die bij hen waren gedeponeerd - om de economische groei gaande te houden. Op basis van fictief kapitaal - waarden die niet voortkwamen uit de productie, maar werden tevoorschijn getoverd op computerschermen - werden bedrijven, regeringen en gezinnen in stijgende lijn voorzien van

dls328FINAL.indd 10

kredieten. Het ging om een massale, kunstmatige creatie van geld, kunstmatig aangedreven groei en de vorming van een zeepbeleconomie. Een economie waarin trager werd geïnvesteerd in reële productie, en zeker in jobs, maar steeds meer werd gegokt met steeds exotischere beursproducten. De grootste Amerikaanse bank, JP Morgan Chase, had op 30 juni 2.400 miljard dollar eigen vermogen (nietgeleend geld, gebouwen, materiaal,...). Daartegenover had de bank 2.200 miljard dollar schulden of betalingsverplichtingen: 1.200 miljard in deposito’s of spaargeld, 1.000 miljard aan andere schulden. Bij veel banken is het routine om meer dan 90% schulden te hebben tegenover het eigen vermogen, wat bij andere kapitalistische bedrijven uitzonderlijk zou zijn. Gezien het systeembelang wordt er zowel door de bank-CEO’s als hun kredietverstrekkers van uitgegaan dat de regeringen wel telkens zullen bijspringen. Bij een volgende crisis zou dat wel eens anders kunnen uitdraaien: de regeringen kunnen met hun schulden geen nieuwe massale bailout meer aan. In Cyprus kregen we een voorsmaakje van de ‘bailin’, waarbij aandeelhouders en zelfs rekeninghouders inleveren. Zeventig jaar geleden hadden banken ongeveer 20 à 30% aan eigen kapitaal op hun totale schulden. Tegen 2008 was dat gezakt tot amper 3%! Vandaag zet Wall Street een gevecht op tegen pogingen om dat op te trekken tot 5% eigen kapitaal voor individuele banken. Volgens de laatste Europese normen, vervat in Basel III, blijft het mogelijk om tot 97% van de eigen assets met geleend geld, in de plaats van eigen kapi-

taal, te financieren. De banken mogen dan al deels hun schulden wat hebben afgebouwd, met zulke waanzinnige normen blijven ze een albatros rond de nek van het kapitalisme in crisis. Daarbij komt nog dat hun boekhoudingen dikwijls ondoordringbaar blijven en dat, wat de VS betreft, de investeringen in risicovolle ‘afgeleide producten’ (waarbij, bijvoorbeeld, simpelweg

wordt gegokt op de toekomstige prijs van aandelen of grondstoffen) zelfs niet onder het officiële vermogen zijn opgenomen. Voor JP Morgan Chase draait deze handel in financiële derivaten om 70.000 miljard dollar, meer dan vier keer de volledige Amerikaanse economie! Volgens de financiële analist Steve Denning bestaat ongeveer twee-

derde van de winst van de grote banken vandaag uit handel in aandelen en financiële derivaten, gekocht overwegend met geleend geld. Het is niet moeilijk om te zien hoe een volgende economische crisis die de aandelen- en derivatenmarkten naar beneden doet duikelen gemakkelijk de nog steeds zwakke kapitaalbasis van de banken kan wegvegen. De wereldwijde handel in afgeleide beleggingsproducten is goed voor 700.000 miljard dollar - 10 keer de wereldeconomie! En van de CEO van Dexia weten we, uit een interview in De Tijd, dat zijn bank “om zeep” is bij een crisis die de regeringen in Italië of Spanje zwaar zou raken. De 54 miljard euro waar de Belgische regering zich voor heeft garant gesteld zou de Belgische staat snel tot de bedelstaf kunnen veroordelen. En daarmee nieuwe, staalharde aanvallen van het kapitaal op onze sociale zekerheid uitlokken. Kortom, vijf jaar na de crisis is er niets fundamenteel opgelost. De speculanten zijn nog rijker geworden, terwijl ze ons de rekening doorschoven. De grote banken kunnen nu hele landen in het bankroet meesleuren en grote delen van de wereldeconomie destabiliseren, met niet een maar helaas vele Spanjes en Griekenlanden tot gevolg. Om ons te beschermen tegen deze ‘financiële massavernietigingswapens’ zal het niet lukken om wat meer regeltjes of transparantie op te leggen. De volledige bankensector moet worden genationaliseerd onder controle van de bevolking, in het kader van een democratische nationalisatie - door verkozen en afzetbare comités van werkenden en jongeren - van de rest van de industrie en de economie, waar de kapitalistische crisis uiteindelijk is begonnen.

22/09/2013 19:59:03

Internationaal thema

www.socialisme.be September Oktober 2013 2013

11

Griekenland. Revolutionair potentieel, contrarevolutionair gevaar

Fascistisch geweld beantwoorden met massamobilisatie!

O

p 17 september werd de Griekse rapper en linkse activist Pavlos Fyssas vermoord door neonazi’s. Een van de daders bekende. Het ging om een lid van Gouden Dageraad, de extreemrechtse kracht die al maandenlang scoort in de peilingen en staat voor een gewelddadig racisme en fascisme. Het dodelijke geweld leidde tot massaal antifascistisch verzet. Indien dat gekoppeld wordt aan het potentieel nog steeds erg sterke verzet tegen het besparingsbeleid en het kapitalistische systeem dat aan de basis van de problemen ligt, is het mogelijk om stappen vooruit te zetten met de arbeidersbeweging. Zoniet loert het neofascistische gevaar om de hoek.

(EU, ECB en IMF) maatregelen om het aantal ziekenhuizen in het land van 140 op 80 terug te brengen met de helft De lerarenstaking midden september van de huidige 80.000 personeelsleden. toonde dat het potentieel van arbeiders- Het ene sociale bloedbad is amper aanstrijd verre van verdwenen is. De vak- gekondigd of er staat al een volgende in bonden hielden vanaf 16 september een de steigers. De vakbondsleiding kan de vijfdaagse staking. Op de eerste dag strijd niet blijven afremmen of stoppen, bleek dat 90% van de leraars aan de sta- de roep naar eengemaakte actie is daarking deelnam en er waren betogingen voor te groot en te noodzakelijk. met 30.000 aanwezigen in Athene en 10.000 in Thessaloniki. De leraars en scholieren werden vervoegd door per- Gevaar van fascistisch soneel van andere openbare diensten. geweld De omvang van het protest oversteeg alle verwachtingen. De druk van de acties van de arbeiTijdens de staking van de leraars was dersbeweging dwongen de neonazi’s er een algemene 48-urenstaking van van Gouden Dageraad er de afgelopen de vakbondsfederatie van de openba- weken toe zich wat in te houden. De re diensten, ADEDY. Die oproep ging partij probeert de groei te consolideeveneens gepaard met grootschalige ren en weet dat ieder geval van geweld betogingen op woensdag 18 septem- op massale belangstelling kan rekenen. ber. De vakbondsleiding had liefst van De militanten die eerst warm werden al niets gedaan, maar werd door druk gemaakt om tot geweld over te gaan, van onderuit tot actie gedwongen. aarzelen niet om dat ook in de praktijk Een uitzicht op het einde van de cri- om te zetten. sis is er niet. Het enige perspectief is er Dat verklaart waarom groepen aaneen van nog meer besparingen en nog hangers van Gouden Dageraad tot meer werkloosheid. Zo eist de trojka steeds driestere gewelddaden overgaan. Eerst was er een aanval met een 50-tal neonazi’s op een groep van 30 leden van KKE (Communistische partij) die pamfletten uitdeelden. Negen KKE-leden belandden daarbij in het ziekenhuis. Omdat de KKE steeds weigerde om een ernstige antifascistische campagne te voeren, kwam er geen onmiddellijk antwoord wat het zelfvertrouwen van de neonazi’s enkel versterkte. Enkele dagen later, op 17 september, leidde dit zelfs tot een dode. De 34-jarige linkse rapper Pavlos Fyssas werd in de wijk Keratsini in Piraeus, vlakbij Athene, opgewacht door een groep neonazi’s die hem professioneel afmaakten. Een van de daders was een 45-jarige militant van Gouden Dageraad. De leiding van Gouden Dageraad moest zich van de moordenaar en het geweld distantiëren. Pavlos Fyssas Potentieel van arbeidersstrijd intact

Betoging in Thessaloniki na de moord op Pavlos Fyssas Het dodelijke geweld leidde tot grote antifascistische betogingen. De afgelopen maanden zijn tal van antifascistische comités opgezet. Jammer genoeg functioneren die doorgaans zonder voldoende steun en betrokkenheid van de grote linkse partijen KKE en Syriza. Die laatste partij heeft dan wel beslist om op antifascistisch vlak actief te zijn, maar duidelijke ordewoorden zijn er niet. Antwoord van arbeidersbeweging nodig

Zowel de massale antifascistische betogingen, de grote steun voor stakingsacties en syndicale betogingen als de aanhoudende electorale steun voor linkse krachten zijn uitdrukkingen van het enorme potentieel voor de Griekse arbeidersbeweging. Het zal er op aankomen om dat potentieel ook effectief te benutten door de strijd tegen het beleid van de trojka en de regering te koppelen aan een strijd tegen het kapitalistische systeem. Dat is meteen de

enige manier om het fascistische gevaar een actieplan kunnen we opbouwen de kop in te drukken. met een massale deelname en uitbreiEen algemene staking van onbepaalde ding. Dat kan de basis leggen voor een duur is het sterkste wapen waarover de staking van onbepaalde duur waarbij arbeidersbeweging beschikt. Maar dit de regering en haar beleid aan de kant wapen mag niet lichtzinnig gehanteerd worden geschoven om plaats te maken worden. Indien het zonder planning of voor een socialistisch alternatief. Voor voldoende voorbereiding op de werk- een initiatief in deze richting moeten vloer en in de wijken wordt bovenge- we niet op de vakbondsleiding rekenen, haald, kan het de verdere ontwikkeling het zal van onderuit moeten opgelegd van strijd net afremmen. Met opeenvol- en georganiseerd worden. gende stakingsacties in het kader van

Fascistisch geweld: ook bij ons Na de moord op Clément Méric in Frankrijk en op Pavlos Fyssas in Griekenland waren er ook in ons land protestacties tegen fascistisch geweld. De antifascistische campagne Blokbuster ondersteunt deze acties en koppelt het aan verzet tegen neonazi’s bij ons. Op 9 oktober herstart in Dendermonde het proces tegen de neonazi’s van Blood&Honour die in 2006 onder meer in kazernes van het leger werden opgepakt. Ze beschikten over wapens en hadden gewelddadige plannen. Het bestaan van dergelijke groepen wijst op het gevaar van fascistisch geweld bij ons. Om dat gevaar de kop in te drukken, is mobilisatie vereist. Op 9 oktober zullen we in Dendermonde een protestactie tegen fascistisch geweld houden. Afspraak om 14u op de Grote Markt.

luxemburg

Vervroegde verkiezingen na afluisterschandaal

H

door

Jean L (Luxemburg)

et politieke leven in Luxemburg leek lange tijd bijzonder rustig te zijn. Maar dat was vroeger. Voor de geheime diensten in Luxemburg te ver gingen in een aantal operaties en voor de media even uit de gebruikelijke loomheid ontwaakten om de dubieuze praktijken van de geheime diensten en hun verstoorde verhouding tot een deel van de politieke klasse bloot te leggen.

dls328FINAL.indd 11

Het begon met een gesprek tussen ligt de partij nog voldoende voorop op Jean-Claude Juncker en de chef van de de anderen. Wellicht zal de rechterzijde inlichtingendiensten die het gesprek een zeker dividend halen uit de oppoheimelijk opnam. Dat leidde tot een la- sitiekuur en ligt de weg open voor een wine aan onthullingen over het vreem- centrumrechtse regering na de verkiede functioneren van een dienst waar zingen. De CSV zal bovendien de soniemand echt controle over heeft maar ciaaldemocraten een lesje willen leren die wel dossiers had aangelegd over voor hun “verraad”. De sociaaldemo(tien)duizenden Luxemburgers. Er werd craten kunnen eventueel proberen om een parlementaire onderzoekscommis- een coalitie te vormen met rechts en de sie aangesteld om de SREL (Service de groenen. Maar in ieder geval moet geen Renseignement Luxembourgeois) door bocht naar links verwacht worden. te lichten en na te gaan wie verantwoordelijk is voor het disfunctioneren. Dei Lenk is erin Daarbovenop kwam het proces van de ‘Bommeleeër’, een proces dat duidelijkgeslaagd om het heid moet brengen over een reeks bomdebat naar het sociaanslagen eind jaren 1980. De hypotheale terrein te brense van een ‘Stay Behind’-netwerk dat gen. De partij kan opgezet was in het kader van de Koude mogelijk een doorOorlog duikt daarbij terug op. De situatie werd onhoudbaar voor de braak maken met regering en uiteindelijk trok de socitwee of drie verkoaaldemocratische coalitiepartner de zenen stekker uit het stopcontact. Naar goede gewoonte pleitte premier Jean-Claude Juncker ‘verantwoordelijk, maar niet schuldig’. Uiteindelijk werden verZullen de werkenden bijgevolg opvroegde verkiezingen uitgeschreven draaien voor deze “Lux-leaks”? Dat voor 20 oktober. zou uiteraard een spijtige zaak zijn. Een zekere afstraffing van de chris- Maar er moet ook rekening worden tendemocratische CSV van Juncker is gehouden met de mogelijkheden voor waarschijnlijk, maar in de peilingen radicaal-links om in te spelen op de

fratsen van de burgerlijke partijen en op de sociale onrust die zich begint te laten voelen. Déi Lenk (Links, een kleine partij links van de gevestigde partijen) heeft zich in de afgelopen woelige periode kunnen profileren met een harde kritiek op het gevaar dat de SREL voor de democratie betekent, onder meer op het vlak van syndicale rechten. Déi Lenk is er ook in geslaagd om het debat naar het sociale terrein te brengen. De partij beschikt over een verkozene in de Kamer en krijgt steun van de belangrijkste vakbond, OGBL. Een doorbraak met twee of drie verkozenen is mogelijk. Het zou een grote stap vooruit zijn in Luxemburg, waar het niveau van sociale strijd de afgelopen decennia relatief beperkt was. Het patronaat kon de sociale vrede afkopen door de enorme hoeveelheid aan beschikbare middelen, onder meer uit de financiële sector. De ontwikkeling van de crisis vanaf 2008 heeft de situatie doen keren. Het einde van het bankgeheim in 2015 zal evenmin beterschap betekenen. Het ‘Luxemburgse model’ is dood. En niemand heeft een plan B. “Et gëtt héich Zaït!” – “Het is hoog tijd”. Dat was de slogan van de verkiezingscampagne van Déi Lenk in 2009. Het blijft actueel.

22/09/2013 19:59:04

12

thema muziek

de

Linkse Socialist

Geen rap zonder standpunt in te nemen

Immortal Technique: antikapitalistische rap

door

R

Yves (Luik)

apmuziek vormt samen met breakdance, graffiti en dj’en onderdeel van hiphop. Het staat voor Rythms and Poetry, ritme en poëzie. Deze muziekstijl is in de achtergebleven wijken van de Bronx in New York ontstaan in de jaren 1970. Sindsdien is de rol van rappers sterk veranderd. Aanvankelijk werd niet gesproken van geëngageerde of bewuste rap, dat was immers evident.

Vandaag is er steeds meer rap zonder zorgden voor een slagveld in de stedeboodschap, gewoon ter ontspanning of lijke getto’s. Bovendien was er het einde om te feesten. Heeft de muziek haar ziel van de naoorlogse groei en maakte het aan de winst verkocht? Hoe komt het economische keynesiaanse beleid van dat we van politiek geëngageerde rap- staatsinterventies plaats voor een neolipers met wortels in hun gemeenschap berale koers met fiscale voordelen voor in de periode na de burgerrechtenbe- de bedrijven en desindustrialisering in weging en de Black Power zo snel zijn stedelijke gebieden die volledig aan hun overgegaan naar de studiogangsters, de lot werden overgelaten. Dat versterkte gedroomde helden van het kapitalisme de ontwikkeling van getto’s op etnische met hun drang naar winst en gebrek aan basis met een enorme werkloosheid respect voor vrouwen, die vandaag de (de officiële werkloosheidsgraad onder radio en televisie domineren? bepaalde groepen jongeren liep op tot 60%) en erg lage lonen in vergelijking met de rest van de VS tot gevolg. Dat De school van de straat zorgde voor de materiële basis waarop “Kunst is geen op zichzelf bestaand en de hiphop ontstond. zichzelf voedend gegeven, maar een uitHistorisch gezien was het Afrika drukking van de sociale mens en dus Bambaata die in 1973 de gang Black onlosmakelijk verbonden met zijn om- Spades omvormde tot Universal Zulu geving en levenswijze.” (1) Nation en voor het eerst de term hiphop Kunst is een sociaal fenomeen en ar- gebruikte om een culturele beweging tiesten hebben een sociale verantwoor- op basis van vrede, liefde en eenheid te delijkheid tegenover hun gemeenschap beschrijven. De energie van de gangleen hun kunst. den werd op die manier op iets positief Hiphop ontwikkelde in de zuidelijke voor de gemeenschap gericht. wijken van de Bronx in New York. Dat gebeurde in het decennium dat volgde op de moord op Malcolm X en Martin Onze eigen geschiedenis Luther King jr., in een periode dat FBI- beschrijven baas J. Edgar Hoover er alles aan deed Rap heeft jongeren van verschillende om de revolutionaire zwarte leiders en etnische achtergronden toegelaten om hun retoriek tegen het kapitalisme van het toneel weg te krijgen. Er was een zich politiek, sociaal en cultureel uit radicalisering waarbij de zwarte bewe- te drukken. Ze brachten een beeld van ging (zoals die van de Black Panthers) de situatie in hun wijken: politiegeweld, van een zwart nationalisme opschoof in discriminatie bij aanwervingen als er al de richting van een kritiek op het kapi- werk was, afbouw van het publieke ontalisme en een openheid voor socialis- derwijs, afwezigheid van aandacht van de lokale verkozenen,... Deze vergeten tische standpunten. De imperialistische oorlog in Vietnam generatie hield zich bezig met het bestuurde jonge zwarten duizenden kilo- schilderen van achtergelaten treinstelmeters van huis om afgemaakt te wor- len en muren waardoor ze zichtbaar den. Gangs en drugs (crack en heroïne) werd in de publieke ruimte.

Van 50 cent tot 100 miljoen

Vandaag is hiphop een internationaal steeds beperkter. Deze bedrijven hebfenomeen dat commercieel interessant ben er uiteraard geen belang bij om aris. Er worden jaarlijks voor miljarden tiesten die het kapitalistische systeem dollars aan cd’s, kledij en accessoires in vraag stellen te promoten. Er wordt verkocht. Dr. Dre was in 2011 goed voor een imago van authenticiteit en street 110 miljoen euro inkomsten enkel en al- credibility in beeld gezet door een blik leen om zijn naam aan hoofdtelefoons stereotypen en vooroordelen open te te verbinden.(3) trekken. Daarmee wordt bovendien het De Amerikaanse ‘Telecommunication beleid van discriminatie zoals politieAct’ regelde de eigendom van radio- en controles op basis van huidskleur goed televisiezenders om er een ‘gederegu- gepraat. Het zorgt er bovendien voor leerde markt’ van te maken. Volgens het dat het grote aantal gevangenen onder Amerikaanse parlement was zo’n dere- kleurlingen wordt aanvaard. gulering “beter voor de belangen van Met de huidige technologische mogehet publiek.” Het resultaat was vooral lijkheden zoals het internet verliezen de dat alle kleine lokale zenders werden radiozenders en muziekbedrijven een overgenomen door deel van hun mogrote ketens. Ze vernopolie op de disloren hun lokale rol vier grote bedrijven tributie. Dat leidt in de gemeenschap meteen tot een te(Sony/ATV, EMI, en werden onderwor- Universal, Warner) rugkeer van geënpen aan het stelselgageerde rappers waren in 2000 goed matige gebruik van met een bewuste voor meer dan 80% st anda ard afspeelen politieke boodlijsten waardoor je van de wereldwijde schap brengen. op alle zenders deEr zijn slechts muziekindustrie zelfde deuntjes te hoe n kele r a p p e r s ren krijgt. die een socialisHet beeld van de dealende rapper en tisch standpunt innemen (Dead Prez, gangster was enkel mogelijk door de Immortal Technique). Maar er is wel neoliberale deregulering van de mark- een toename van het aantal rappers dat ten die ervoor zorgde dat alle onaf- ingaat tegen de praktijken van totalihankelijke muziekproducenten werden taire regimes (Weld-El 15 in Tunesië opgekocht door vier grote bedrijven werd hiervoor recent veroordeeld tot (Sony/ATV, EMI, Universal, Warner) 22 maanden gevangenisstraf) of steun die in 2000 al goed waren voor meer geeft aan protestbewegingen (zoals dan 80% van de wereldwijde muziek- het collectief Y’en a marre in Senegal). industrie. Deze bedrijven investeren Er is politieke en geëngageerde rap, sterk in de aanwezigheid van hun mu- maar deze raakt niet zo snel en grootziek op de radiozenders of ze zijn zelf schalig bij ons als de laatste artiest die eigenaar van die zenders. Hierdoor is een stereotype beeld van een kleurde ruimte voor onafhankelijke artiesten ling brengt.

Deze generatie had geen toegang tot de muziekinstrumenten van hun ouders die blues en jazz brachten, ze hadden enkel hun stem. Daarom begonnen ze creatief met taal om te gaan en ritmische poëzie te brengen op de muziek van hun ouders (via dj’en) of door zelf beats te produceren in de vorm van beatbox. Het was in 1982 met ‘The Message’ van Grandmaster Flash and the Furious Five dat de beschrijving van de levensomstandigheden in de getto in de vorm van sociale rap ook commercieel succes begon te kennen. Een aantal rappers uit de jaren 1980 (zoals KRS-One) deden oproepen en lagen mee aan de basis van bewegingen tegen geweld in de wijken. Ze gingen in tegen de zelfvernietigende weg die veel jongeren volgden. Ze stimuleerden jongeren om zichzelf te scholen en kennis op te doen om uit de vicieuze cirkel van armoede en uitzichtloosheid te geraken. De groep Public Enemy werd bekend met ‘Fight The Power’, waarbij werd gepleit voor sociale en collectieve verandering, wat werd gekoppeld aan antiimperialisme en culturele identificatie. Tupac, zoon en petekind van een Black Panther, stelde dat het doel niet was om geweld te promoten, maar “integendeel om een gedetailleerd beeld van de levensomstandigheden in de getto’s te brengen in de hoop dat er verandering zou komen.” Dat gebeurde zonder het aan een politieke organisatie te koppe- 1. len. Culturele werkers, zoals hiphopar- 2. tiesten, moesten meer doen dan rappen 3. over hun problemen, ze moesten eigenlijk ook organisaties opbouwen en steun ophalen om zich politiek te organiseren met de steun van hun fans. (2)

Leon Trotski, “Literatuur en revolutie”, 1924 Marable, “The Politics of Hip Hop.” http://www.dailymail.co.uk/news/article-2199025/Dr-Dre-built-headphonesempire-paid-110million-year.html http://www.hamptoninstitution.org/capitalismhiphoppartone.html#.UjixYY6_ Zc8 How Capitalism Underdeveloped Hip Hop: A People’s History of Political Rap, Derek Ide http://www.socialistworld.net/doc/1044 The politics of hip hop, Nicki Jonas

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan. Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen. Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is. De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

dls328FINAL.indd 12

diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering. 32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs. Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede. De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen. Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen. Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden. De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak. Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten. Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid). Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole. Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij. Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering. Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt. Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond. Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid. LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

22/09/2013 19:59:05

Partijnieuws thema

www.socialisme.be Oktober 2013

Agenda

Regionale congressen van LSP

Bouwen aan een partij die opkomt voor socialisme door

Els Deschoemacker, LSP

nationaal organisator

V

oor LSP zijn congressen geen showcongressen, maar momenten van intense discussie waarbij alle leden betrokken worden. Zo organiseert LSP tweejaarlijks een nationaal congres afgewisseld met tweejaarlijkse regionale congressen. Tussen 23 november en 8 december is het weer de beurt aan vijf regionale congressen die de posities van de partij de komende periode zullen bepalen.

Hoewel de regionale congressen iets meer de nadruk leggen op de regionale politieke en sociale ontwikkelingen en de lokale uitbouw van de partij, is de nationale en internationale context uiteraard nooit ver weg. Zo komt er ook dit keer een uitgebreide discussie over vijf jaar crisis van het kapitalisme, de gevolgen hiervan voor de arbeidersbeweging en de betekenis ervan voor de klassenstrijd. België loopt weliswaar wat achter op de internationale gebeurtenissen, maar van uitstel komt geen afstel. Onder meer door de eigen politieke crisis was een meer brutale confrontatie met de arbeidersbeweging niet mogelijk. Maar naar aanloop van 2014 wordt alles in stelling gebracht om na de verkiezingen een stap verder te gaan en heel wat dieper te snijden dat wat de afgelopen jaren gebeurde. De ‘zachte’ besparingen hebben al geleid tot tekorten op alle vlakken, maar wat voor ons staat is erger. De harde besparingen zullen onvermijdelijk ook leiden tot grote confrontaties. Een ander element van discussie is onze voorbereiding op de verkiezin-

13

• Di. 1 okt. Antwerpen: GAS-debat in het ACV-lokaal (Nationalestraat) om 20u • Do. 3 okt. Leuven. Startmeeting ALS: 5 jaar kapitalistische crisis, voor een socialistisch alternatief! • Vr. 4 okt. Keerbergen. 20u café Walvis. Stop de GASboetes! • Woe. 9 okt. Dendermonde. Protest bij herstart neonaziproces BBET. 14u Grote Markt (vlakbij gerechtsgebouw) • Za. 12 okt. Brussel: actie tegen rol van Monsanto • Woe. 16 okt. Antwerpen. Startmeeting ALS: 5 jaar kapitalistische crisis, voor een socialistisch alternatief! 19u30 Stadscampus UA • Woe. 16 okt. Gent. ALS-debat over de GAS-boetes. 19u30 Blandijn aud. A • Zo. 20 okt. Manifestatie tegen kernwapens: ‘Time to go’. 14u Jubelpark, Brussel • Ma. 21 okt. Antwerpen: protestactie aan gemeenteraad tegen wachtrijen en besparingen. 19u Grote Markt • Za. 26 okt. Nationale betoging tegen GAS-boetes • Za. 2 nov. Dag van het Socialisme (org. Ronde Tafel van Socialisten) in Antwerpen

LSP in actie Cultureel evenement naar aanleiding van 40 jaar staatsgreep in Chili

Foto: een nationaal congres van LSP gen van 2014. Er is het interessante initiatief van het ABVV van Charleroi om aan de basis van de vakbond de discussie te voeren over de nood aan een bundeling van linkse krachten tegen het besparingsbeleid (zie pagina 4). We steunen dit initiatief ten volle. Daarnaast publiceerden we een open brief met het voorstel van linkse eenheidslijsten in 2014, bijvoorbeeld onder de noemer PVDA-Eenheid. Het gebrek aan een breed politiek instrument voor de strijd van de werkende bevolking is naar onze mening een belangrijk pijnpunt. Het plaatst de arbeidersklasse in een extreem zwakke positie om zich te verweren tegen de aanslagen op hun levensstandaard. Hoe we tot zo’n instrument kunnen komen, is een belangrijk onderdeel van de discussies in het kader van onze regionale congressen.

Ten slotte evalueren onze afdelingen de werking van de afgelopen periode en bepalen ze hun prioriteiten voor de komende maanden. Onze leden zijn betrokken in talloze strijdbewegingen en verdedigen er een socialistisch programma van maatschappijverandering. Ze zijn betrokken in campagnes tegen gemeentecoalities die besparen op dienstverlening en personeel, acties voor meer middelen voor onderwijs, tegen het gasbeleid,... Hoe onze partij versterken en komen tot een zo efficiënt mogelijke organisatie van de partij is geen secundaire kwestie. Welke rol ieder lid hierin kan spelen evenmin. De rol van en nood aan een revolutionaire partij die vecht voor socialisme zal in de periode die voor ons ligt des te duidelijker worden en zal een grotere weerklank vinden. Ook daarop moeten we ons voorbereiden!

Rond 11 september was er een tentoonstelling samen met andere culturele evenementen in het kader van de 40ste verjaardag van de staatsgreep in Chili. Het initiatief ging uit van FEWLA, een comité dat actief is rond de strijd van de Mapuches in Chili, samen met LSP en de Humanistische Partij. Op de eerste avond waren er een 40-tal aanwezigen voor een conferentie over de ervaringen met de Unidad Popular, de Chileense presidentsverkiezingen van november en de actuele strijdbewegingen in het land (studenten, Mapuche, vissers,...).

Jongeren

Actief Linkse Studenten en Scholieren in de bres tegen besparingen en repressie

S

tudenten en scholieren zijn stilaan het normale schoolse ritme opnieuw gewoon. Ook de Actief Linkse Studenten en Scholieren (ALS) hebben hun activiteiten hervat. Aan de start van het nieuwe academiejaar werd aan zowat alle universiteiten en tal van hogescholen campagne gevoerd. In onze startcampagne werd nadruk gelegd op de gevolgen van vijf jaar kapitalistische crisis en de nood aan antwoorden hierop in de vorm van een socialistisch alternatief. Verschillende startmeetings verwijzen naar de terugkeer van Marx en het marxisme in de analyse van wat fout loopt maar ook in het formuleren van een duidelijk socialistisch alternatief. Verder is er natuurlijk heel wat aandacht voor de uitbouw van het verzet tegen de GAS-boetes. In de zomer merkten we al een grote woede tegen de GAS-boetes en onder scholieren en studenten werd dat bevestigd. De steun voor de betoging van 26 oktober is groot, maar het komt er natuurlijk op aan om het niet bij passieve steun te houden. Een actieve betrokkenheid in de strijd tegen GAS en repressie is van groot belang om zowel de bestaande aanvallen als bijkomende repressieve maatregelen te stoppen. Met comités van de campagne TegenGAS is dat mogelijk. Met ALS hebben we uiteraard ook aandacht voor internationale thema’s zoals de dreigende oorlog in Syrië. In Brussel en Luik organiseerden we meetings hierrond. ALS verzet zich tegen een imperialistische interventie maar

dls328FINAL.indd 13

Geslaagde opening politiek jaar in Luik

In het eerste weekend van september wordt in Luik traditioneel het evenement ‘Retrouvailles’ georganiseerd waarbij lokale organisaties hun werking kunnen voorstellen. Dat deden we met LSP ook door onze antiracistische en antikapitalistische campagne ‘Résistance Internationale’. We hadden interessante discussies en verkochten bijna 150 exemplaren van ons maandblad. Een goede start van onze nieuwe werkjaar.

Steun ons strijdfonds! Net als de twee vorige kan ook het derde kwartaal van ons strijdfonds succesvol afgesloten worden. We hebben een doelstelling om per drie maanden telkens 11.000 euro financiële steun op te halen onder sympathisanten en leden. We doen dat door campagne op straat te voeren of sociale activiteiten te houden. Deze zomer werd heel wat steun opgehaald aan de festivals en waren er ook erg succesvolle sociale activiteiten met een barbecue in Keerbergen als hoogtepunt (58 aanwezigen, 700 euro strijdfonds). Wil je ons ook steunen? Stort een bijdrage op BE69 0012 2603 9378 van LSP met vermelding “steun”. Of neem een maandelijkse doorlopende opdracht van minstens 2 euro, dan sturen we je ook ons maandblad op.

Campagne aan de ULB ook tegen het dictatoriale regime van zekere jobs, zijn er redenen genoeg om Assad en de reactionaire islamistische ons verzet te organiseren. krachten. Het opbouwen van een antiBij het begin van het academiejaar oorlogsbeweging is belangrijk en we vonden we een goede weerklank onder wachten er best niet mee tot de oorlog jongeren. Er is een bereidheid tot disbegonnen is. cussie en tot actie. Zo haalden we op de Op lokaal vlak merken we de gevolgen startdag aan de ULB een 50-tal contactvan het besparingsbeleid en ook dat leidt adressen op van geïnteresseerden. tot verzet. Zo zijn er acties aan de AP Met de ALS willen we ervoor zorgen Hogeschool in Antwerpen (zie pagina dat het ongenoegen georganiseerd raakt 15) waar de ALS mee in betrokken is. waarbij collectieve discussie en actie En uiteraard laten de gevolgen van de onze eigen inzichten en positie verstercrisis en het besparingsbeleid zich ook ken. Ben je jong en wil je verandering? voelen in de sombere toekomstperspec- Doe dan mee met de Actief Linkse tieven voor veel jongeren. Met massale Studenten en Scholieren! werkloosheid onder jongeren en een opmars van tijdelijke, flexibele en onMeer info via www.actieflinks.be

Vl Brab-Limburg: 1.625 € Henegouwen-Namen: 1.604 € Bxl-W.Brab: 1.804 € O en W Vlaanderen: 1.968 € Luik-Lux: 630 € Antwerpen: 929 € Nationaal: 2.215 €

162% 160% 82% 63% 63% 55% 118%

TOTAAL: 10.775,45 €

98%

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette Tel: 02/345 61 81. E-mail:[email protected]. Redactie: [email protected]. Ook lezersbrieven zijn welkom! Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

22/09/2013 19:59:05

14

tegengas thema

de

Linkse Socialist

Interview. Mathias Vander Hoogstraete geeft tegengas

GAS-waanzin

GAS-boetes: repressie is voor gevestigde politici enige antwoord op het falen van hun beleid

E

ind januari werd de nieuwe campagne TegenGAS opgezet in Vlaanderen. Dat is een campagne tegen de Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS). Acht maanden later volgde de Franstalige tegenhanger StopSAC. Na een geslaagde betoging eind juni staat er op 26 oktober een nieuwe nationale betoging op de agenda. We spraken met Mathias Vander Hoogstraete, jongerenorganisator van LSP en een van de initiatiefnemers van de campagne. Het GAS-beleid bestaat al enkele jaren, hoe komt het dat er pas dit jaar tegen wordt geprotesteerd?

“Het klopt dat de GAS-wetgeving ei- “In een aantal steden nam het aantal genlijk al eind jaren ’90 het licht zag. GAS-boetes de afgelopen jaren toe met Afgelopen decennium werd de wetge- 30 tot 50%. De boetes worden gebruikt ving iedere keer om de tekorten Druppelsgewijs werd u itgebr eid , de als gevolg van de repressie en wille- de crisis op te laatste keer was met de controvervangen. Tegelijk keur opgevoerd in de siële leeftijdsverhoop dat iedereen het zorgt het bespalaging die in mei ringsbeleid voor zou slikken, maar de werd ingevoerd. een grotere toeomvang ervan zorgde vloed aan gevalDruppelsgewijs voor de druppels die werd de represlen van overlast sie en willekeur de emmer deden over- waarbij zowat alopgevoerd in de les onder die noelopen. hoop dat iedermer valt. Als alles een het zou slikweg gesaneerd is, ken, maar de omvang ervan zorgde zijn er maar twee opties. Ofwel loop je voor de druppels die de emmer deden strak in de pas van het establishment, overlopen. ofwel zorg je voor ‘overlast’.” Vormt GAS dan onderdeel van een breder politiek beleid? “Met de GAS-boetes proberen onze politici een antwoord te formuleren op een gefaald beleid. De afgelopen jaren zagen we een enorme toename van de jongerenwerkloosheid, een toename van het aantal precaire jobs terwijl er tegelijk steeds meer bespaard werd op de publieke diensten. In een stad als Antwerpen waar 29% van de jongeren zonder werk zit, wordt bespaard op sociale diensten, jeugdwerkingen,… We zagen dergelijke scenario’s ook in Londen, Parijs en zelfs Stockholm. Het leidde in deze steden tot uitbarstingen van woede en frustratie met rellen als gevolg. Het asociale beleid zorgt inderdaad voor overlast en gaat steeds gepaard met het opdrijven van repressie. “Niet alleen jongeren worden geraakt door de GAS-waanzin. De boetes worden vaak gerechtvaardigd met het argument dat ze vooral dienen om sluikstorten, wildplassen, geluidsoverlast en dergelijke te bestrijden. Deze vormen van overlast kunnen niet los van een bredere (a)sociale context geplaatst worden. In veel steden werd de prijs van afvalophaling de afgelopen jaren sterk opgetrokken en ging die maatregel gepaard met een afname van het aantal publieke vuilbakken. Het is niet verwonderlijk dat sluikstorten dan een groter pro-

Mathias Vander Hoogstraete

dls328FINAL.indd 14

bleem wordt. Voor 15% van de bevolking die onder de armoedegrens leeft, zijn vuilzakken qua kostprijs stilaan een luxeproduct. “Tom Meeuws was tot voor kort een van de verantwoordelijken van het Antwerpse GAS-beleid. Hij was de rechterhand van Patrick Janssens en was daarvoor actief bij Groen. Hij vatte in 2005 de logica achter de GASboetes samen: “De spanning tussen arm en rijk, nooddruft en welstand, zal alleen maar toenemen en daarmee de vraag naar ordehandhaving en overlastbeteugeling. Het is onze overtuiging dat die spagaat almaar meer zal vragen van een lenige overheid die bereid is om overlast zonder veel poespas aan te pakken”. In plaats van voorstellen te doen om de kloof tussen arm en rijk aan te pakken, wordt een systeem uitgewerkt om de gevolgen ervan met repressie de kop in te drukken. Met zo’n ‘linkerzijde’ is het niet verwonderlijk dat een andere rechterzijde het initiatief kon overnemen in Antwerpen en haar kracht van verandering laat bestaan uit een verderzetting van het vorige beleid. Ook is het opvallend dat een “lenige overheid” wordt voorgesteld, een verbloeming van het feit dat democratische en juridische rechten onder tafel worden geveegd.”

Met sociale maatregelen alleen kom “Enkel een sociaal beleid dat de oorza- fiscus om 160 miljoen euro te betalen. je er toch niet om jongeren en an- ken van overlast aanpakt, kan het ook Zo ontloopt de gemeenschap heel wat deren hun gedrag te laten bijsturen echt bestrijden. Investeren in degelijke middelen. En vervolgens wordt het tewaar nodig? Is er geen vorm van re- en goedbetaalde jobs voor jongeren in kort aan middelen bij de armen gezocht pressie noodzakelijk? plaats van ouderen steeds langer te la- met allerhande pestmaatregelen zoals “Repressie komt altijd te laat. Als er ten werken. Betaalbare en efficiënte de GAS-boetes. gebruik van gemaakt wordt, is dat een afvalophaling in plaats van privatise- “We hebben er geen vertrouwen in dat gevolg van het falen om via andere ringen waardoor we steeds meer be- de gevestigde politici een rem zullen wegen overlast en zelfs echt crimineel talen voor minder diensten. Publieke vormen op de GAS-boetes. Partijen als gedrag te voorkomen. Onderzoek naar investeringen in jongerenvoorzienin- Groen hebben het GAS-systeem mee de rellen in Londen twee jaar geleden gen, recreatiemogelijkheden, publieke uitgewerkt en voeren het op lokaal vlak toonde aan dat werkloosheid, sociale ruimte,… in plaats van het stadsbeleid loyaal uit, maar proberen zich nu op te afbraak en politierepressie de belang- te beperken tot prestigeprojecten en ci- werpen als tegenstanders van hun eigen rijkste oorzaken van die rellen wa- tymarketing. beleid. Burgemeesters die beweren de ren. Een sociaal beleid zou de oorzaverstrengde GAS-wetgeving lokaal niet ken van heel wat vormen van overlast Is dat niet onrealistisch in tijden van te zullen toepassen, keurden deze verwegnemen. crisis en besparingen? Moeten we strenging wel goed in het parlement. “Maar dat betekent niet dat crimina- al niet tevreden zijn dat een aantal “Als er wat twijfel is en als sommige liteit niet moet aangepakt worden. Het gemeenten wat terugkrabbelen en gemeenten de meest absurde boetes inis overigens opvallend dat er de afge- de nieuwe GAS-wet niet zullen toe- trekken, is dat omdat het protest tegen lopen jaren steeds meer maatregelen passen? het systeem aangeeft dat er een breed zijn genomen om het grote criminelen “De ‘oplossingen’ van de gevestigde gedragen afkeer tegen dit beleid is. Er gemakkelijker te maken. Grote belas- politici getuigen pas van een gebrek aan is amper publieke steun voor de GAStingfraudeurs en zelfs georganiseer- realiteitszin. Ze erkennen dat zelf als ze boetes. Wij beperken ons niet tot een de misdadigers krijgen afkoopwetten in de stedelijke begrotingen een toena- herziening of hervorming van de GASen achterdeurtjes om vervolgingen te me van de inkomsten uit GAS-boetes boetes, het volledige stelsel moet weg. In het protest wordt al eens gespro- ontlopen, terwijl gewone jongeren en vastleggen: het GAS-beleid leidt niet En tegelijk moet er een einde komen ken van criminalisering van jon- werkenden de voordeur in hun gezicht tot een afname van ‘overlast’. aan de besparingslogica die een hele geren en werkenden. Wat bedoel je krijgen. Wij zijn voor een rechtvaar- “Het is ook opvallend dat het argument verloren generatie creëert die moet daarmee? dig toegankelijk juridisch systeem, wat van besparingen en crisis nooit wordt opdraaien voor de crisis die werd ver“De GAS-boetes vormen voor de ook betekent dat geïnvesteerd wordt in gebruikt als er banken gered moeten oorzaakt door speculanten en de winstneoliberale politici een handig instru- justitie in plaats van er jaar na jaar op worden of als belastingfraudeurs vrij- honger van grote bedrijven. De strijd ment, ook op ideologisch vlak, om de te besparen.” uit gaan na het ontduiken van miljarden tegen de GAS-boetes is onderdeel van aandacht van de echte maatschappeaan belastingen voor de gemeenschap. onze strijd tegen een systeem dat terlijke problemen af te leiden. In plaats Een preventieve benadering om over- Omega Diamonds fraudeerde voor twee minaal ziek is.” van sociale problemen aan te pakken, last te vermijden, hoe zie je dat? miljard en sloot een akkoord met de worden ze gecriminaliseerd. Thatcher stelde ooit: ‘There is no such thing as society, there are only individuals.’ Dat is de ideologie achter de onder meer de GAS-boetes. Er is geen maatschappelijk probleem van werkloosheid, seksisme, jeugddeliquentie, sluikstorten,… Er zijn alleen individuele hangmatwerklozen, seksisten, sluikstorters,… Zo wordt meteen de illusie geschept dat de problematiek wordt aangepakt via individuele sancties. De verantwoordelijkheid voor het falen van hun beleid wordt doorgeschoven naar de slachtoffers ervan. “Ondertussen wordt er niets gedaan aan de oorsprong van de problemen. Het kan vergeleken worden met een dokter die zijn patiënt een aspirine voorschrijft terwijl hij eigenlijk met een hersentumor zit. En als de aspirine niet werkt, is dat de schuld van de patiënt.” Betoging tegen GAS eind juni (GAS in het Frans is SAC, Sanctions Administartives Communales)

22/09/2013 19:59:09

Jongeren &thema werk

www.socialisme.be Oktober 2013

15

Bijna twee derden Hallucinante toestanden Griekseop jongeren departement werkloos onderwijs AP Hogeschool

Besparingen? APsoluut niet!

‘Zachte’ besparingen hebben harde gevolgen

De hallucinante toestanden op AP Verder heeft de Vlaamse overheid Hogeschool zijn het gevolg van de zo- beslist om enkele belangrijke opleidingenaamde ‘zachte’ besparingen in het gen naar de universiteiten over te hehoger onderwijs. De jarenlange onder- velen. De financiering en een deel van financiering wordt het personeel volgt, versterkt door het maar voor het persomodel van de geslo- Waar er vorig jaar neel van de centrale vertraging zat op ten enveloppen. De administratie is niets minister geeft een alle communicatie voorzien. Het leidt enveloppe met mid- en organisatie is er tot een strijd tussen delen die alle kos- dit jaar zelfs geen hogescholen en uniten moeten dekken. versiteiten om de verBij tekorten moe- sprake meer van bei- deling van de midten de universitei- de elementen. Bij de delen die sowieso al ten en hogescholen start van het aca- niet volstaan. zelf beslissen waar demiejaar waren er Zoveel mogelijk er wordt bespaard. presteren met zo weigeen lessenroosDit model bestaat nig mogelijk midters. sinds 1991 voor de delen en personeel, universiteiten en is de basis voor een 1994 voor de hogescholen. De mid- nietsontziende concurrentie die leidt delen in de enveloppe zijn geduren- tot een Angelsaksisch model zoals in de die tijd niet volledig geïndexeerd, de VS: een handvol elite-instellingen waardoor er een reële besparing van voor wie het kan betalen en ‘vuilbakongeveer 10% was. En dat terwijl het scholen’ voor de rest. Het zegt genoeg aantal studenten sterk toenam. Vanaf dat de studieschulden in de VS hoger 2014 volgen hier hierbovenop nog ex- opgelopen zijn dan de particulieren tra besparingen. schulden op basis van kredietkaarten. Strijden voor meer middelen!

Het Antwerps Studenten Comité (ASC) in actie door

Andrej, student op AP en actief in het ASC

roosters en draaiden de inschrijvingen vierkant. Uit verantwoordelijkheidszin e nieuwe AP Hogeschool, een fusie van Artesis en Plantijn, startte besloten de docenten les te geven aan het academiejaar met een concert in de Singel in Antwerpen. de eerstejaars, maar de lessen voor de Studenten en docenten van het departement Onderwijs andere jaren werden uitgesteld. beschikten toen nog niet over lessenroosters. Het ongenoegen van Het personeel werkt in moeilijke studenten en personeel kwam tot uiting met een protestactie van omstandigheden, er is immers geen het Antwerps Studenten Comité (ASC). Enkele tientallen studenten arbeidsreglement en ook geen organiprotesteerden tegen de besparingen en het wanbeleid. gram. Sommige docenten wisten bij Het voorbije academiejaar verliep of slecht. Het gebrek aan didactisch het begin van het jaar niet of en wat ze bijzonder chaotisch op de Artesis materiaal zet meteen de toon voor de moesten doceren. Bovendien moeten Hogeschool. Er waren tal van prakti- toekomstige leerkrachten. Op organi- ze 100 uren extra presteren voor hetsche en concrete problemen die geen satorisch en administratief vlak loopt zelfde loon. Dat is in de praktijk een infraai beeld opleverden. Mankementen, er heel wat mis. Met een enkele docent levering van 5%. Teamvergaderingen, tekorten, gebrek aan communicatie en die de stagecoördinatie van een 200- afspraakmomenten en activiteiten die afwezigheid van democratische in- tal studenten moet regelen, is dat niet vaak naast de directe jobomschrijving spraak. Studenten en docenten werden verwonderlijk. van een docent vallen, worden niet verdaar het slachtoffer van. Waar er vorig jaar vertraging zat op goed. “Het is alsof we gratis werken”, De gebouwen en de infrastructuur alle communicatie en organisatie is vertelt een docent, “maar gelukkig havan het departement Onderwijs bevin- er dit jaar zelfs geen sprake meer van len we wel nog voldoening uit onze job, den zich in een bedenkelijke staat. In beide elementen. Bij de start van het al weten we niet hoeveel meer we nog veel lokalen werkt de verwarming niet academiejaar waren er geen lessen- kunnen verdragen.”

D

Minister Smet schuift de verantwoordelijkheden van het besparingsbeleid door naar de universiteiten en hogescholen door hen onder elkaar te laten vechten om de tekorten. Hij stelt dat het autonome instellingen zijn waarmee hij zich niet kan moeien. Dat is een leugen, het is de minister zelf die bepaalt hoeveel geld er in de enveloppe zit en die dus ook bepaalt wanneer een instelling moet besparen! We moeten het verzet organiseren en de studenten en docenten daarin verenigen op een democratische manier. Denk maar aan de studentenbeweging in Québec vorig jaar of langer geleden aan de strijd van mei ‘68! Uiteindelijk staan we hier voor immens belangrijke maatschappelijke keuzes: ofwel investeren we in onderwijs dat voor iedereen toegankelijk is of wel gaan we naar een elite-onderwijs voor de 1% en kan de rest op zijn kin kloppen. Als de regeringen in een handomdraai miljarden vinden om gokverslaafde banken te redden, waarom dan niet voor het onderwijs? Waarom moet de directie van AP een privéwagen en chauffeur hebben terwijl er tegelijk in ons departement lessen worden

geschrapt omdat er geen geld voor is? Waarom moet er een extern consultancy bureau dat tienduizenden euro’s kost worden ingehuurd om de AP hogeschool te ‘herorganiseren’? Vanuit de studenten is een actiecomité opgezet: het Antwerps Studenten Comité (ASC). Met de Actief Linkse Studenten (ALS) ondersteunen we dat comité ten volle. Als het ASC door strijd overwinningen kan boeken zou dat een enorme weerklank kunnen hebben op alle hogescholen en universiteiten in Antwerpen en hopelijk verder. Met de ALS komen we op voor meer publieke middelen voor onderwijs. Studenten zouden ook een loon moeten hebben zodat ze niet meer hoeven te werken om de studies te betalen. Heel het onderwijs moet gratis, degelijk en toegankelijk worden. Enkel door de strijd van de studenten te koppelen aan de strijd van de werkende bevolking kunnen we een krachtsverhouding uitbouwen die het neoliberalisme op de knieën zal dwingen en een weg zal banen voor een democratisch en socialistisch systeem.

22,3% van de Belgische jongeren zit zonder werk

Werkloosheid en nepjobs. Het antwoord van de regering: jacht op werklozen opvoeren

A

ls er meer politici over hangmatten beginnen of over werklozen die niet willen werken, dan kan je er gif op nemen dat een verdere aanval op de uitkeringen niet veraf is. Momenteel liggen de werklozen effectief onder vuur. De uitkeringen gaan sneller naar beneden en het aantal werklozen dat geschrapt wordt, neemt toe. Bij gebrek aan antwoorden op de werkloosheid, worden de werklozen aangepakt.

dls328FINAL.indd 15

Onder jongeren is werkloosheid een enorm probleem. Maar liefst 22,4% van de Belgische jongeren onder 25 jaar die geen school lopen, zitten zonder werk. Op een jaar tijd groeide het jongerenwerklozenleger met 11,5% aan waardoor er nu 61.000 jongeren in de wachtrij voor een job en een toekomst staan. Gaat het om een plotse opstoot van luiheid onder de jonge generatie? Als we de logica van de gevestigde politici volgen, is dat de enige verklaring. Wie naar de economische situatie van crisis, afdankingen en besparingen kijkt, weet beter. Bij het begin van de crisis in 2008 bedroeg de werkloosheidsgraad onder jongeren 18%. Jonge werklozen kunnen niet verweten worden dat ze niet naar werk zoeken. Er was een onderzoek onder jonge werklozen door interimkantoor Adecco, een bedrijf geleid door Patric De Maeseneire die bekend staat als fiscale vluchteling in Zwitserland en voorstander van de afschaffing van de eindejaarpremie en het dubbel vakantiegeld in ons land. Kortom, iemand die Charles Michel niet snel als een bolsjewiek zou omschrijven.

Uit de studie onder 1.116 werkloze Tussen 1999 en 2009 namen de lonen jongeren bleek dat ze gemiddeld 8,6 in ons land gemiddeld met 3,1% toe, maanden moeten zoeken om werk te maar voor jongeren was er een daling vinden. De studie gaf ook aan dat de met 1,3%. De gemiddelde lonen van jongeren heel actief naar werk zoe- jongeren liggen 58% onder het natioken met gemiddeld 12 sollicitaties per nale gemiddelde. maand en hebben gemiddeld dus pas bij Dat heeft niet alleen met anciënniteit de 103de sollicitatie prijs. Maar liefst te maken, maar ook met het soort jobs 93% verklaart gemotiveerd te zijn om voor jongeren. Er wordt niet alleen over te solliciteren, het Duitse model van maar die mo- Jonge werklozen zoe- lage lonen en minitivatie neemt jobs (in werkelijkheid ken gemiddeld 8,6 met de maanvooral ‘mini-lonen’) maanden naar werk. den af. Met gesproken, er worden 22 tot 40 kan- Ze solliciteren gemid- ook concrete stappen d id at e n p e r in die richting gezet. deld 12 keer per openstaande De aanval op de maand. GEmiddeld vinjob, is dat niet werklozen die nu beden ze dus pas een job verwonderlijk. zig is, zal dat versterna 103 sollicitaties. Een Deense ken. De uitkeringen st udie toont worden sneller naar aan dat wie na de studies niet meteen beneden getrokken tot een heel eind onwerk vindt, twee keer zoveel kans heeft der de armoedegrens. Bovendien wordt om 15 jaar later nog werkloos te zijn en sneller tot het schorsen van uitkeringen dat het loon van deze jongere 14% lager overgegaan. Door de werklozen aan te ligt dan het gemiddelde. pakken, wordt de werkloosheid niet Als jongeren na hun intensieve zoek- bestreden maar wordt een algemene tocht werk vinden, is dat doorgaans te- aanval op alle arbeids- en loonsvoorgen slechte voorwaarden en lage lonen. waarden ingezet.

22/09/2013 19:59:11

socialisme.be Ben

je de dagelijkse stroom van

desinformatie in de traditionele media beu?

Wil je ook een andere Neem

kant van het nieuws horen?

dan een abonnement op dit blad

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 328  Oktober 2013

en volg onze dagelijkse website socialisme.be.

s t r i j d  s o l i d a r i t e i t  s o c i a l i sm e

O

nder druk van het breed gedragen ongenoegen tegenover de Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS) beslisten tal van gemeenten en steden om de mogelijkheid van GAS-boetes vanaf 14 jaar niet toe te passen. De Gentse burgemeester Termont zou dat wel willen, maar moet ook rekening houden met zijn progressieve imago. Een aantal steden zoals Hasselt of Mechelen kondigden aan dat de meest absurde GAS-boetes afgeschaft worden. De wildgroei aan GAS-boetes was mogelijk omdat er amper tegen gereageerd werd. “Onwetendheid is kracht”, schreef George Orwell in zijn boek 1984. Als vandaag een aantal gemeenten aankondigen dat de meest absurde voorbeelden ervan geschrapt worden, is dat omdat duidelijk werd hoe breed het verzet ertegen gedragen wordt. Het volstaat echter niet om het GAS-systeem wat bij te schaven, het hele stelsel van willekeur en repressie moet van tafel geveegd worden.

Steun

ter het succesvolle Oostendse GASbeleid volgen en massaal inzetten op dergelijke boetes bij parkeerovertredingen. De meest absurde GAS-boetes zijn dus nog niet verdwenen, of er staat al een nieuw arsenaal aan maatregelen klaar. Het ongenoegen tegenover deze wilDaartoe zal meer nodig zijn dan lekeur en repressie is groot. Juristen gedeelde frustratie en af keer tegen- maken brandhout van het stelsel, menover de GAS-boetes. Bij sommigen senrechtenorganisaties stellen er ernwerkt die afkeer zelfs omgekeerd, de stige vragen bij. Dat is allemaal belangAalsterse N-VA-burgemeester D’haese rijk, maar we zullen ons verzet op een kondigde aan dat er in zijn gemeente georganiseerde manier moeten laten vanaf 2014 GAS-boetes ingevoerd zien. De betoging van 26 oktober is worden en dit voor overlastplegers een goede aanzet. Maar we moeten ervanaf 14 jaar. In Antwerpen werd aan- voor zorgen dat dit geen eenmalige gegekondigd dat wie een joint rookt een beurtenis is. Het moet gebruikt worden boete van 75 euro krijgt en ook elders om ons protest om worden nieuwe boetes en belastingen te zetten in comités gezocht. Zo wil de Gentse burgemees- die lokaal de druk

onvermijdelijk op de dienstverlening zal wegen. Wil het bestuur de voormalige afvalophalers heroriënteren als GAS-ambtenaren die tegen sluikstort moeten optreden? Het besparingsbeleid leidt tot een afbraak van openbare diensten, wat bovendien gecombineerd wordt met een privatisering van publieke ruimte en strikte regels om iedereen in de neoliberale pas te laten lopen. Met camera’s en GAS-ambtenaren houdt Big Brother ons in de gaten om ook iedere vorm van protest meteen de kop in te drukken. Laat ons de opmars van repressie en willekeur stoppen door massaal tegenGAS te geven en ons te organiseren in lokale comités!

> Lees meer op pagina 14

dit maandblad: BE48 0013 9075 9627



dls328FINAL.indd 16

opvoeren en de strijd organiseren. Dat moeten we koppelen aan een discussie over het alternatief dat we willen. Natuurlijk zijn ook wij tegen overlast. Meer nog, in tegenstelling tot de gevestigde partijen met hun GASboetes hebben wij zelfs antwoorden op die overlast. Een degelijk uitgebouwde publieke dienstverlening op het vlak van afvalophaling, openbare toiletten, jongereninfrastructuur,… zou heel wat mogelijke bronnen van overlast weghalen. Dat vereist investeringen en voldoende middelen, terwijl alle gevestigde partijen net op extra besparingen aansturen. Zo wil het bestuur van Sint-Niklaas de afvalophaling privatiseren om kosten te besparen, wat

op naam van

Socialist Press

22/09/2013 19:59:15