DON T WAIT FOR THINGS TO HAPPEN BUT MAKE THEM HAPPEN PROCES OF CREATION PROCES OF CREATION ONDERGROND

DON’T WAIT FOR THINGS TO HAPPEN

BUT MAKE THEM HAPPEN

PROCES OF CREATION “ONDERGROND”

2 JUL JUN MEI APR MAA FEB JAN DEC NOV OKT SEP AUG JUL

2 JUL AUG SEP OKT NOV DEC JAN FEB MAA APR MEI JUN JUL

















2

JUL JUN MEI APR MAA FEB JAN DEC NOV OKT SEP AUG JUL



PROCES OF CREATION “REVIEW”

2 maart was het zo ver. Het eerste officiële ondergrond evenement. We hadden besloten het podium tot podium 001 te dopen, dus 2 maart werd Ondergrond#002. Die avond hadden we Terminal Hz gebookt, een JapansAustralisch improvisatie trio. Ook Jeff Cuypers en Mauro Pawlowski brachten onder de naam Possesed Factory een vervolg op hun witte zaal concert van vorig jaar. Ik zelf wou de performance van de jury met Pieces Of Quiet hervatten voor een groot publiek, en ID Een éénpersoonsproject van Wenen was de opener. De avond was al bij al een zeer groot succes. De elektriciteit viel wel uit wat voor de nodige stress zorgde. Ook werd het duidelijk dat optreden en het evenement organiseren niet goed samen gaan. Maar uiteindelijk ben ik die avond met een zeer goed gevoel naar bed kunnen gaan. Het viel op dat Pieces Of Quiet—ook zit het project zowel binnen een beeldende kunst wereld als een muziekwereld—moeilijker werkt binnen een concertcontext wanneer, zeker wanneer er vooraf vooral echt muzikale projecten aan het werk waren. Ik had het gevoel dat een groot deel van de mensen niet wist wat er gebeurde toen de performance begon. Maar ik vond het helemaal niet erg. Het was opnieuw interessant en deed me ideeën krijgen voor de volgende performance, daarnaast had ik wel rekening gehouden met de plaatsing van ons ten opzichte van het publiek. En dit was inderdaad veel beter dan bij de jury. Het evenement toonde dat er veel interesse was voor het ontluikende ondergrond-project. De toekomst zag er helemaal niet slecht uit die avond.

Punk was verzet. Op muzikaal vlak ontstond punk eind jaren zeventig als een reactie op de commerciële popmuziek van de late jaren zestig. Maar punk ging verder dan enkel muziek. Het was een nieuwe levensstijl die zich verzette tegen het optimisme van de hippiebeweging. Aan de hand van een sceptische houding tegenover de gevestigde machten en de maatschappij maakte men duidelijk waarvoor punk stond. Negativisme en nihilisme was het antwoord. De punkbeweging zag geen toekomst meer in de huidige samenleving en probeerde die dan ook niet verbeteren. Sterker nog, de punkbeweging plaatste er zich er radicaal tegen. Om wat ‘verzet’ de dag van vandaag betekent duidelijk te maken, zal ik mijn gedachten hier omtrent neerschrijven in dialoog met die van Dieter Lesage in zijn boek ‘Vertoog over Verzet’. Deze tekst is als het ware een dialoog tussen zijn boek en mijn denken. Vandaag is het woord ‘verzet’ minder radicaal dan tijdens de opkomst van de punk. Tegenwoordig betekent verzet zoveel als weerstand tegen het heersend sociaal-economische en politieke systeem, in ons geval een kapitalistische liberale democratie. De term verzet kan opgevat worden als weerstand tegen het volledige systeem – zoals dat eind de jaren 70 nog het geval was bij de opkomst van de punkscene, of verzet tegen bepaalde aspecten van de samenleving. Dit laatste is van toepassing bij de andersglobalisten, die de economische globalisering als het meest problematische kenmerk van de heersende maatschappij zien, en verantwoordelijk achten voor tal van vormen van uitsluiting en marginalisering. Waar punk vroeger vaak streefde naar een totale omverwerping van de samenleving, streven de andersglobalisten vandaag de dag naar aanpassing en verandering. De twintigste eeuw kende voortdurend nieuwe groepen mensen en culturen die ontevreden waren over de samenleving en die er het nihilisme van inzagen. Punkers, maar ook anarchisten, dadaïsten, surrealisten, fluxisten en andere ‘groepen’ waren ontevreden en verzetten zich tegen de gevestigde orde. Het modernistisch gedach-

BUT MAKE THEM HAPPEN tegoed zorgde dat de samenleving open stond voor nieuwe, radicale opvattingen en ideeën. Mensen verzetten zich tegen oudere vormen van verzet die reeds in het maatschappelijke denken ingelijfd werden. Het principe werkt volgens de hegeliaanse dialectiek: iedere antithese wordt samen met de these waartegen het zich verzette, opgenomen in een synthese, die dan op haar beurt weer kan functioneren als de these voor een volgende antithese. Revoluties waren nog mogelijk, maar deden zichzelf meestal direct de das om kort na hun ontstaan. We bevinden ons in een post-moderne samenleving. Waar modernistisch gedachtegoed wel nog te vinden is, maar in plaats van één leidende visie, is het vandaag mogelijk om meerdere vaak tegenstrijdige culturen naast elkaar te vinden in onze samenleving. Er is sprake van ‘eclecticisme’. Een term die vaak terug komt in architectuur, kunst of muziek. Het betekent concreet dat het mogelijk is om kenmerken van verschillende stromingen of stijlen met elkaar te combineren. In postmoderne kunst dient eclecticisme vaak als een ironische weergave van de gedachte dat werkelijke authenticiteit onmogelijk is. Toegepast op onze postmoderne samenleving betekent dit dat mensen hun eigen cultuur, identiteit kunnen samenstellen. Wat leidt tot totale vrijheid, maar ook tot vrijblijvendheid. Het eclecticisme heeft niet altijd een even goede reputatie. Want het is vaak terug te voeren naar beginselloosheid en willekeur. De geschiedenis toont ons dat het eclecticisme optreedt in tijden dat het filosofisch denken niet bijzonder vruchtbaar was. Het motief is echter niet altijd hetzelfde. Vaak is het een vorm van protest tegen voorbarige stelselzucht: een overdreven ijver voor stelsels, grondbeginselen, concrete ideeën waarnaar men handelt zoals dat in het modernistische gedachtegoed gebruikelijk was. Als we de hegeliaanse dialectiek volgen zitten we nu wellicht in de synthesefase. Onze postmoderne wereld is een lappendeken van verschillende culturen en subculturen die allemaal naast elkaar leven, hun eigen autonomie hebben, en niet meer proberen de heersende mainstream cultuur de das om te doen. De post-moderne maatschappij heeft het anti-thesische




Woensdag 2 maart 2011


DON’T WAIT FOR THINGS TO HAPPEN denken van de punkbeweging geassimileerd. Volgens het boek van Lesage is het nutteloos om een totaal verzet te leveren tegen onze kapitalistische liberale democratie. Aangezien dit een samenlevingsvorm is van het ‘hoogste’ statuut. Hiermee bedoelt Lesage dat we op dit moment op punt zijn gekomen waar verschillende ideologieën en concurrerende gedachten perfect in harmonie naast elkaar kunnen leven. Zoals Hegel zegt: “Das Wahre ist das Ganze”, het ware is het geheel, these én antithese. Misschien is dit zelfs een eindpunt. De Amerikaanse politicoloog en filosoof Francis Fukuyama (Chicago, 1952) veronderstelt: “Met de combinatie van het kapitalisme als economisch systeem, en de liberale democratie als politiek systeem, heeft de mensheid de beste maatschappelijke organisatievorm bereikt.” (Dieter Lesage 2004: 25) Maar eigenlijk zijn kapitalisme en democratie twee totaal verschillende gegevens. Democratie is, in essentie, het idee dat mensen moeten vrij zijn, controle hebben over hun levens. Dat de macht moet verdeeld worden in plaats in handen zijn van een minderheid. We horen constant dat we leven in een democratische samenleving. (Een kapitalistische liberale democratie, zoals Fukuyama zegt.) Het klopt dat we een overheid hebben die zichzelf democratisch noemt, maar dat betekent nog niet dat de samenleving democratisch is. Overheid is één aspect van de samenleving, en het is zeker niet het belangrijkste. Wanneer we het dagelijkse leven bekijken zien we dat het economische systeem meer invloed heeft op het leven dan een overheid of rechterlijke macht ooit zal hebben. De economie beslist wie controle heeft over landen, grondstoffen en middelen. Het economische systeem beslist wat mensen dagelijks moeten doen om te overleven en vooruit te geraken, en uiteindelijk beslist het ook hoe mensen omgaan met elkaar en hoe ze de wereld zien. Het kapitalisme is in feite één van de minst democratische economische systemen. In een ‘democratische’ economie, zou elk lid van de

BUT MAKE THEM HAPPEN samenleving inspraak hebben in hoeveel grondstoffen er gebruikt worden en hoeveel werk er gedaan moet worden. Kapitalisme biedt geen gelijkheid voor iedereen. Succes binnen de ‘vrije markt’ is bijna volledig afhankelijk van hoeveel rijkdom je al had. In ons systeem, waar alle grondstoffen privaat zijn en iedereen tegen iedereen concurreert, zijn de grondstoffen slechts in handen van een minderheid. (lees: multinationals) Deze bedrijven beslissen hoe iedereen moet werken. Ze bepalen zelfs hoe het fysieke en psychologische landschap van onze samenleving eruit zal zien, aangezien het merendeel van het land en de media hun eigendom is. En zelfs deze bedrijven hebben zichzelf niet in controle, want indien ze zouden stoppen met produceren of concurreren, zullen ze zich al vlug terugvinden bij de rest onderaan de piramide. Dit betekent dat niemand werkelijk controle en vrijheid heeft onder het kapitalistische systeem. Fukuyama stelt dat indien men zou proberen een revolutionair nieuwe gedachtengang te plaatsen in onze huidige samenleving, die gedoemd is te mislukken, gezien ze steeds minder succesvol zou zijn en meer onbehagen met zich zou meebrengen dan onze huidige kapitalistische liberale democratie. Elke vorm van revolutie is vanaf nu gedoemd te mislukken. Alles zou mogelijk geworden zijn onze samenleving. Dit betekent dan ook meteen een doodsteek voor de rebellie. Deze rebellie is ondergebracht in het systeem en vormt dus geen bedreiging meer. Onze maatschappij is de afgelopen decennia heel gewoon geworden aan non-conformisme en het doorbreken van taboes. Elke vorm van non-conformisme wordt in de wieg al de kiem gesmoord omdat het meteen opgenomen wordt in de maatschappij. De jeugd was een tijd waarin je de acties en tradities van de oudere generaties in vraag moest stellen. Waarin men bereid was zich af te zetten tegen de voorlopers en in staat moest zijn een eigen identiteit te ontwikkelen. Maar in de onze samenleving is de ‘jeugdse-rebellie’ een ritueel geworden: Er wordt van elke generatie verwacht om een paar jaar te revolteren tegen de ouderen vooraleer men ‘volwassen’ wordt en de ‘realiteit’

PROCES OF CREATION “PIECES OF QUIET”

PIECES OF QUIET 12” RECORD 1. What & why Pieces of Quiet operates along the edges of audible and visible, music and noise, performance and concert. The visual sensations that are produced in a live setting are simple and fundamental. Abstract visualizations present themselves as a direct and analog manifestation of sound. Mere fluctuations of shadows and light create an experience that is both disorienting and meditative. Different frequencies, amplitudes and barely perceptible sounds produce a series of pulsating horizontal lines on the television screens, of which the shape varies according to the changes in frequency. By transmitting the audio directly into the television set, there is no need for new software to visualize sound. On the contrary, Pieces of Quiet makes use of the potential that is imbedded in the incorrect connections between existing media. This record carries images. Result depends on personal taste and technical capabilities. You are in charge of volume, equalization, brightness and contrast. 2. What do you need - record player - external amplifier - cinch cable - analog television set with three 'cinch in' (red, white, yellow) and black AV-channel (required). Works with a SCART-to-cinch adaptor too. 3. Connection 1 connect the turntable with an amplifier (part of a hifisystem for example) 2 connect the 'aux out' or headphones out with the yellow cinch-in on the television set 3 turn off any additional built-in equalizers on the amplifier, return bass/mid/treble knobs to their neutral position 4 turn the television set on and switch to the black AV channel 5 turn the volume of the television set down 6 calibrate as described in 4. 7 adjust brightness and contrast on television set according to taste 4. Calibration You need to calibrate your television set with your record player and amplifier. After connecting the parts, turn the volume knob of the amplifier down. Play the first locked groove (1. Calibration) on the record. Gradually turn the volume of the amplifier up until you see a distinct white line. Now turn the volume down again until the white line has just disappeared.

























16









PROCES OF CREATION “PIECES OF QUIET MIX”



PROCES OF CREATION “WE BECAME AWARE”






PROCES OF CREATION “TRY-OUT”












PROCES OF CREATION “PIECES OF QUIET MASTERING”






PROCES OF CREATION “PIECES OF QUIET STUDIO”






PROCES OF CREATION “S&D009”







24



PROCES OF CREATION “THE BLACK HEART REBELLION TAPES”









PROCES OF CREATION “PIECES OF QUIET RECORDING”



PROCES OF CREATION “WE BECAME AWARE STUDIO”








6. Colofon Pieces of Quiet is Valentijn Goethals & Tim Bryon www.piecesofquiet.com Smoke And Dust Records www.smokeanddust.net with the support of the city of Ghent and Alles Kan

aanvaardt. Dit elimineert elke kans op echte verandering die een jeugdelijke kijk op de zaken teweeg kan brengen. Rebellie is iets voor kinderen. En weinigen durven hun verzet mee te nemen naar het volwassendom uit schrik om als kinderachtig bestempeld te worden. Dit gegeven wordt dan nog eens sterk uitgespeeld door sommige bedrijven die de jeugd zien als hun doelpubliek. Bedrijven creëren vormen van rebellie en houden die in stand. De producten en accessoires die nodig zijn om je te identificeren zijn vaak gemaakt door de bedrijven en instanties waartegen men zich verzet. De symbolen van verzet worden te koop aangeboden. De hedendaagse nonconformist moet zich conformeren aan een bepaalde vorm van non-conformisme die op zich zelf meestal ingelijfd is in de brede maatschappelijke structuur. Dat geldt voor alle vormen van non-conformisme: punk, milieu-activisme, feminisme,... Dat alles betekent echter niet dat er hier en daar niet meer gesleuteld kan worden aan het systeem. Een totale revolutie, oftewel contrasystemisch verzet, is ongeloofwaardig en uitzichtloos, aangezien het veronderstelt dat er een beter systeem zou bestaan dan de kapitalistische liberale democratie. Verzet zou enkel zinvol zijn indien het verfijning en verbetering brengt binnen onze samenleving. Daarom is het gevaarlijk de term ‘verzet’ te gebruiken als een gedeponeerde merknaam van de andersglobalisten, reformisten en revolutionairen. Waar de revolutionairen het sociaal-economische en politieke systeem willen zien ineenstorten of omverwerpen, willen de andersglobalisten of reformisten het enkel hervormen. Toch gebruiken deze verschillende ‘groeperingen’ dezelfde term ‘verzet’ voor hun doelstellingen. Eigenlijk kan men zeggen dat er een grote gespletenheid bestaat binnen de verzetsbeweging. Sommige ‘groepen’ formuleren reformistische suggesties, waar andere weer revolutionaire ambities koesteren. Ook bestaan er onderlinge hybridiserende schakeringen tussen die verschillende groepen... zo heb je ecologisten, aids-activisten, sociaal-democraten, pacifisten, syndicalisten, anarchisten,... of homoactivisten, christelijke derdewereldactivisten, feministen, communisten, Zapatista’s, Koerdische en Palestijnse onafhankelijkheidsstrijders, Baskische nationalisten, enzovoort. Waar het verzet bij sommige groeperingen, organisaties en bewegin-



gen tegen het heersende politiek-economisch als zodanig gericht is (bijvoorbeelde anarchisten en communisten), streven andere groeperingen onder de noemer ‘andersglobalisten’ doelstellingen na die realiseerbaar zijn binnen het bestaande politiek-economische systeem. Zo gebeurt het vaak dat deze ‘andersglobalisten’ zich verzetten tegen het revolutionaire verzet. Zou het leven beter zijn in een systeem zoals dat van de voormalige Sovjet Unie? Hoewel het systeem in de Sovjet Unie niet kapitalistisch was, was het zeker niet meer democratisch dan dat van onze westerse samenleving. In onze samenleving wordt het meeste kapitaal beheerd door bedrijven, die op hun beurt controle creëren over het leven van hun werknemers. In de Sovjet Unie was het meeste kapitaal in handen van één macht, de overheid. En alhoewel er geen onderlinge concurrentie was tussen bedrijven, zocht de Sovjet Unie competitie bij het concurreren met andere naties op vlak van economie en productiviteit. Wat leidde tot gelijkaardige extreme ecologische en werknemers uitputting zoals in een kapitalistisch systeem. In beide systemen bevind het kapitaal en rijkdom zich in handen van een sterke minderheid wat leid tot gelijkaardige gevolgen. Vandaag de dag neemt verzet meer de vorm aan van een vertoog. Occasioneel protestgeweld word ingeruild voor legitiem geweld door middel van betogingen. Men deelt pamfletten uit, maakt slogans en spandoeken, lanceert debatten,… Alle vormen van (legitiem) verzet komen neer op de productie van vertoog. Verder bestaan er twee soorten maatschappijen volgens Hegel. En naar gelang het type maatschappij zal de mens verschillende vormen van erkenning willen aannemen. Zo ontstaat er een verlangen om als gelijke erkend te worden, of een verlangen om als beter erkend te worden. Hegel worstelt dan ook met de vraag of de mens van nature als gelijke erkend wil worden of als beter. Maar misschien bestaan er wel ook twee soorten mensen? Mensen die wel degelijk door gelijkheid gedreven zijn, en mensen die zichzelf als ‘beter dan...’ bekijken.



5. The images The outcome on screen is very much defined by technical capabilities of the audio and television set. Every television and record player will react differently to the audio on the record. For example: every television set shows different images for specific frequencies. Also, both the age and type of the needle on the record player will heavily influence the way the audio is interpreted and shown on screen.





26























BUT MAKE THEM HAPPEN De ene ‘soort’ zal beter gedijen in een aristocratische maatschappij, terwijl de andere verlangt naar een democratische maatschappij. Onze samenleving in deze tijden van globalisering wordt gekenmerkt door een deels gemengde constitutie—deels monarchie, deels aristocratie, deels democratie. Waardoor de kapitalistische liberale democratie het beste antwoord zou bieden op het menselijke verlangen naar erkenning. Het kapitalisme is dan wel verantwoordelijk voor grove sociaaleconomische ongelijkheden in onze wereld, het is de enige manier om een antwoord te bieden op het verlangen om als ‘beter dan...’ erkend te worden. Het kapitalisme is een soort van uitlaatklep voor de ambitieuze mens. En het is misschien veiliger deze ambities te bevredigen op economisch gebied in plaats van politiek? Het kapitalisme en de democratie vormen een geheel dat samen een bevredigend antwoord moet bieden op de verlangens naar erkenning. Een democratie zonder kapitalistisch-supplement zou dus, wegens de aard van de mensheid, gedoemd zijn te mislukken. Op die manier markeert volgens Fukuyama onze samenleving dus het einde van de geschiedenis, opgevat als de ontwikkeling van het politiek-maatschappelijk denken. Wat niet betekent dat er geen ingrijpende politiek-maatschappelijke gebeurtenissen meer kunnen plaatsvinden. Zo kan in een land dat ooit een liberale democratie was revolutie plaatsvinden die een autoritair regime aan de macht plaatst. Soortgelijke ontwikkelingen kunnen niet anders dan als een terugval naar een primitievere vorm van maatschappelijke organisatie beschouwd worden. Als onze samenleving zo perfect is, zijn de momenten van instabiliteit, of met andere woorden ‘revolutionair verzet’, dan vormen van verveling, zoals Fukuyama zegt? Is perfectie is zo saai dat er altijd mensen zullen zijn die louter uit verveling iets anders willen doen? Is bijvoorbeeld mei 68 dan niets anders dan ‘burgerlijke verveling’? “Stel je voor dat de wereld bij wijze van spreken is ‘opgevuld’ met liberale democratieën, zodat er geen tirannie of onderdrukking meer bestaat die de moeite van het bestrijden waard is? De ervaring leert dat de mensen als ze niet voor een rechtvaardige zaak kunnen vechten omdat die al door een eerdere generatie gewonnen is,






































3



















5












PROCES OF CREATION “SMOKE & DUST”
























(Francis Fukuyama 1992: 353) Ook punk zal volgens Fukuyama een voorbeeld van burgerlijke verveling zijn geweest. Eén van de laatste pogingen tot revolutie. Die onmiddellijk zichzelf de das om deed. Punk was verzet, maar in een tijd waar zo’n verzet geen schijn van kans meer maakte. De samenleving begon steeds meer post-modernistische kenmerken te vertonen. Punk die zich verzette tegen de mainstream-cultuur, klonk zo verleidelijk en fris dat het onmiddellijk werd opgezogen in diezelfde mainstream-cultuur. Daarom is het naïef te geloven dat punk revolutionair was. Men geloofde er wel in, en revolutie en verzet was hun symbool. Maar een kans op slagen is er nooit geweest. Het was eerder een kans om te dwepen met het verzet in plaats van het verzet nog te voeren. Punk heeft wel degelijk een grote invloed gehad op allerlei culturele niveaus van de samenleving en is daarom zeker een interessant gegeven om te bestuderen. Muziek, lifestyle, kunst,... Maar een verandering binnen onze kapitalistische liberale democratie, heeft het niet teweeg gebracht. Punk is symbool geworden voor verzet. De dag van vandaag heeft de samenleving als kapitalistische liberale democratie volgens Fukuyama zijn hoogtepunt en ongeveer zijn eindpunt bereikt. Of dit nu zo is of niet laat ik hier open. Maar het is een utopie te spreken van een perfecte samenleving. De dag van vandaag is contrasystemisch verzet niet meer mogelijk omdat het systeem zover gevorderd is dat het revolteren er deel van is geworden. Verzet is zeer ingewikkelde materie en heeft de dag van vandaag het meest kans op succes onder de vorm van andersglobalisering. Het strijden tegen de vele fouten die onze samenleving nog bezit. Het bijschaven van het kapitalistische liberale systeem. En daar is er anno 2009 nog steeds veel werk aan.

Wanneer we kijken naar de hedendaagse punkscene zien we die vormen van andersglobalistisch verzet. Dierenrechten, ecologie, gelijke rechten,... De hedendaagse punk scene is bewust veel minder ambitieus geworden en streeft naar een meer realistische vorm van verzet. Men houdt alles bewust kleinschalig. Hiermee bedoel ik niet dat men niet wil dat hun muziek of ideeën door veel mensen gehoord kan worden, maar dat de punkscene zich bewust enkel richt tot een bepaald publiek of ‘incrowd’. De hedendaagse underground punkscene is zich bewust dat hun subcultuur deel uitmaakt van de samenleving. Het is ook naïef te denken dat er een manier is om het systeem van buitenaf aan te vallen. Men streeft in de eerste plaats naar verandering binnen de cultuur. ‘Do It Yourself’ blijft ook in 2009 de grondgedachte. Jongeren beginnen zelf bands, labels, magazines,… Op die manier ontstaat er een samenleving van gelijkgestemden op een internationaal niveau binnen de huidige westerse samenleving. Deze punkscene ontkent de liberaal kapitalistische samenleving niet. Integendeel, men gaat als een parasiet tewerk en benut er de voordelen optimaal van. Het internet biedt tal van mogelijkheden om je muziek en je gedachten bij gelijkgezinden over heel de wereld te verspreiden. Denk maar aan populaire sites zoals myspace en facebook. Ook al hebben underground subculturen op een bepaald niveau een eigen autonomie, men kan en zal niet meer ontkennen dat men gevangen zit in een kapitalistisch systeem.

THE RECORD AS ARTWORK (8) Begin 1977 werd de Amerikaanse componist Tom Johnson (18 november 1939, Greeley Colorado) gevraagd een review te schrijven over een galerieshow van de kunstenares Laurie Anderson (5 juni 1947, Glen Ellyn Illinois). Anderson had een jukebox in de ruimte geplaatst met daarin vierentwintig singles met haar eigen muziek. Daar-




tegen die rechtvaardige zaak zullen vechten. Ze zullen,vechten om het vechten. Ze zullen, met andere woorden, vechten uit vervelling, want ze kunnen zich niet voorstellen dat ze in een wereld zonder strijd leven. En als het grootste deel van de wereld waarin ze leven gekenmerkt wordt door een vredige en welvarende liberale democratie, dan zullen ze tegen die vrede en welvaart vechten en tegen de democratie”





7






























PROCES OF CREATION “THE BLACK HEART REBELLION”









PROCES OF CREATION “THE BLACK HEART REBELLION”















PROCES OF CREATION “WE BECAME AWARE / SMOKE & DUST STUDIO”

19










DON’T WAIT FOR THINGS TO HAPPEN naast was er met potlood geschreven tekst aangevuld door een foto. Anderson was opgeleid als klassieke violiste en had een diploma in de kunstgeschiedenis en beeldhouwen. Ze schreef ook vaak kritische artikels over de op dat moment hedendaagse kunstwereld. Het viel Johnson op dat de singles, met daarop telkens Andersons zanglijnen, erg professioneel geproduced waren. Hij concludeerde de tentoonstelling met één basis vraag: “Is the gallery situation necessary to the music?” Daarnaast zei schreef hij het volgende: “If it is necessary, then the music should only be discussed as an element in a multimedia exhibit, and it certainly should not be issued as an ordinary LP, as it apparently will before long. On the other hand, if the music has it’s own integrity, then why bother to put it in a gallery situation? Why not just present it as music? One can’t generalize about such things because so many works do function in more then one medium. Ballet scores become pure orchestral pieces, operas become record albums, books become movies. sculptures become theatre sets, and there is no reason why a gallery exhibit shouldn’t occasionally become a recording. Usually, however, works have to undergo a great deal of translating, revising and adapting before they really become alive in a second medium. In Anderson’s case I sensed a bit of opportunism, an attempt to have it both ways, and I sense a bit of cynicism in my response. I just can’t stop supspecting that maybe the exhibition was a covert publicity stunt, an attempt to con us into noticing some music that we probably wouldn’t have paid much attention to in a more conventional presentation.” Johnson duidt hier duidelijk op het zelf-promotend karakter van de tentoonstelling. Hoewel het hier ook een statement maakte dat muziek uit concertclubs ook kan werken in een galerij context. Dit maakt de muziek geen geluidskunst, maar toont wel aan de

BUT MAKE THEM HAPPEN galerieruimte een plaats kan zijn om naar muziek—geluid—te luisteren. Kunstenaar Jack Goldstein had het jaar daarvoor reeds platen gemaakt en die tentoongesteld. Ook Philip Glass, wie reeds werkte met Alan Saret en Sol Le Witt voor zijn albumcovers in de vroege jaren ‘70, had een platenlabel samen met galeriehouder Klaus Kertess. ‘Sonnabend Gallery’ had Charlemangne Palastine’s eerste album ‘Four Magnifestations of Six Elements’ uitgebracht. En Steve Reich heeft samengewerkt met John Gibson om een dubbel LP uittebrengen van zijn werk ‘Drumming’ in 1971. Als Galerijen platen kunnen uitbrengen, waarom zouden ze die dan niet tentoonstellen? De eerste tentoonstelling van platen in relatie met de kunstwereld ‘The Record As Artwork: From Futurusm to Conceptual Art’ opende in 1977 zijn deuren in het Fort Worth Art Museum en reisde later verder. Niet enkel kunstenaars worden muziekanten. Het kan ook omgekeerd, denk maar aan Keith Richards, John Lennon, Jimmy Page... Alvast werd Laurie Anderson kort nadien opgepikt door Warner Brothers records.

BESLUIT (9) Het is moeilijk een besluit te schrijven voor deze publicatie. De projecten waaruit deze publicatie bestaat beginnen zich nu nog maar net te ontplooien. De afgelopen maanden is een grote zoektocht geweest die niet veel vragen heeft opgelost. Integendeel, de situatie is er enkel complexer op geworden. Maar wat ik zeker niet zie als iets negatief, integendeel. Een besluit schrijven is dan ook zeer moeilijk. Het is vrijdag 22 april. De afgelopen 24 waren zeer intens en geven me op dit moment geen inspiratie om deze publicatie af te sluiten, integendeel, ze geven me hoop en energie om te werken, te organiseren, te investeren,... Met spijt moet ik de volgende pagina’s moet leeg laten. Niet op een hoogte punt, en zeker niet op een einde. Wat een mooie gedachte is.

PROCES OF CREATION LICHT, ALAN 2007, SOUND ART: BEYOND MUSIC, BETWEEN CATEGORIES RIZZOLI, 2007 BAILEY STUART 2005 ‘Never Mind The Bollocks (After Jamie Reid)’, in: Dot Dot Dot magazine, nr. 11, pp. 97 C.NADIA, CUBANA GLORIA, DIXON FREDERICK, GUEVARA NIETZSCHE, HUMBLE JANE E, MAL PAUL F, NERA STELLA, TZARATHUSTRA TRISTRAN, WINTERSON JEANETTE 2001 Days of War Nights of Love, Salem: Crimethinc. Free Press COLEGRAVE, STEPHEN / SULLIVAN, CHRIS 2001 Punk, New York: Thunder’s Mouth Press KALLE LASN 1999 Cultuur Krakers, Rotterdam: Lemniscaat LAW, LARRY 1983 The Spectacle, A Skeleton Key, London: Spectacular Times 1983 More Of The Shame, London: Spectacular Times 1983 The Bad Days Will End, London: Spectacular Times LESAGE DIETER 2004 Vertoog over verzet, Amsterdam/ antwerpen: Meulenhoff/Manteau MEULEMAN BART 2008 ‘77’ in: De Witte raaf, nr. 133 MEULEMAN BART 2008 ‘Over Joy Division en New Order’ in: De Witte raaf, nr. 135 MULHLLAND,NEIL 1998 ‘Punk graphic design at the Festival Hall’, In: Dot Dot Dot magazine, nr. 13, pp. 111-126. NAOMI KLEIN 2002 No Logo, Rotterdam: Lemniscaat ROHAN, MARC 1988 Paris ‘68, Graffiti, posters, newspapers & poems of the events of May 1968, London: Impact Books RICK POYNOR 2003 No More Rules, London: Laurence King Publishing Ltd.




PROCES OF CREATION

VANDE VEIRE, FRANK 2005 Neem en eet, dit is je lichaam, Amsterdam: SUN DE WACHTER, F. 1993 Over nut en nadeel van het postmodernisme voor het leven, Kapellen: Pelckmans

1983 More Of The Shame, London: Spectacular Times 1983 The Bad Days Will End, London: Spectacular Timas

GIJS, VOLLEDIGE NAAM ONBEKEND. 2004 ‘Culture Jammers, Our Goal >> To spread and wage a constant War’ In: RE/fuse magazine. Nr 3.pp 8-9

In de meeste situaties is er een curator, een promotor, een organisator, een extern persoon die mensen uitnodigt om hun ding te doen binnen een bepaalde context. Wat wij (als collectief) dit jaar getracht hebben is zelf een context te creëren. De afgelopen jaren hebben we veel projecten gelanceerd. Muzikale projecten, grafische experimenten/samenwerkingen, platen uitgebracht,... Dit jaar zijn we—zonder dat we dat echt geplant hadden—begonnen met het creëren van een wereld waarin we deze dromen konden creëren en naar buiten brengen. Toen we wouden optreden hebben we zelf een ruimte gezocht om concerten te organiseren. Toen we opnames wouden en onze projecten een drager geven hebben we zelf een platenlabel begonnen. Toen we onze producten en ideeën moesten vormgeven hebben de dat zelf gedaan... Veel mensen hebben dit idee opgepikt en gesteund. Alle nieuwe projecten worden gefinancierd met de opbrengsten van de vorige. En het mooie is dat het werkt. Ik weet dat er veel ontbreekt in deze publicatie. Er zijn veel mogelijkheden die onbenut zijn gebleven, veel onderwerpen die voor de hand liggend waren en toch niet aangekaart zijn geweest. En degene die wel aanbod kwamen waren vaak slechts oppervlakkig. Dit was de 2de keer dat ik een gelijkaardige publicatie creëerde. En ik heb heel bewust gekozen


voor het dit keer zo te doen. Het is een keuze en risico die ik wou en moest nemen. Hoewel ik het zeer spijtig vind dat ik jou—de lezer— niet verder kan meenemen doorheen deze mooie zoektocht. Valentijn Goethals April 2011 ondergrondgent.be piecesofquiet.com webcameaware.com smokeanddust.net

DANKWOORD (10) Ik zou graag mijn promotor, Wim Lambrecht, willen bedanken voor de vele tips en inzichten alsook de aanmoedigende woorden en mooie momenten. Alsook mijn co-promotor Angelo Vermeulen. Verder dank ik graag alle docenten voor de degelijke opleiding die ik de afgelopen zes jaar heb gekregen in Sint-Lucas Beeldende Kunst Gent. Deze opleiding stelde me instaat me te brengen tot op het punt waar ik nu ben. Een punt waar ik vroeger enkel maar van kon dromen. Ik wil ook iedereen bedanken die me geholpen heeft met de vele projecten en opbouw /afbraak van de vele concerten. En laatst maar vooral Tomas Lootens en Tim Bryon. Geneen beeld die in deze publicatie staat zou mogelijk geweest zijn zonder jullie. Veel dank.

21

ROHAN, MARC 1988 Paris ‘68, Graffiti, posters, newspapers & poems of the events Of May 1968, Londen: Impact Books

Maandag ochtend vertrekken we vroeg naar Osnabrück voor het EMAF. (European Medea Art Festival) We gaan er een installatie van Pieces Of Quiet opbouwen en 4 performances brengen. Vandaag was het ook de release show van Smoke & Dust 007. We hebben een goeie 60 platen verkocht..., Eerder deze week was de Pieces Of Quiet plaat ook geleverd en gisteren kregen we te horen dat we met Ondergrond deels curator mogen worden van het Boomtown festival deze zomer. Ik heb het gevoel op een trein te zitten. Een trein die net vertrokken is maar al vlug in snelheid toeneemt.




LAW, LARRY 1983 The Spectacle, A Skeleton Key, Londen: Spectacular Times




























PROCES OF CREATION


JUL AUG SEP OKT NOV DEC JAN FEB MAA APR MEI JUN JUL

PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION



PROCES OF CREATION


PROCES OF CREATION DON’T WAIT FOR THINGS TO HAPPEN

DON T WAIT FOR THINGS TO HAPPEN BUT MAKE THEM HAPPEN PROCES OF CREATION PROCES OF CREATION ONDERGROND

Recommend Documents