Doceren in Irak. Door Paul Meijers, Politieacademie. twee weken te ondersteunen bij een training in Bagdad

NIEUWSBRIEF

IPOL

20

KLPD – Dienst IPOL IN DEZE UITGAVE 1 Doceren in Irak 3 Kuifje in Kosovo, helden­­verering en andere verhalen 15 Een Belgisch verhaal van buitenlandse

Doceren in Irak

missies 17 Regiopolitie Flevoland / Halt Nederland /

klaren. Maar dat ging toch even wat anders. Rob Croese, eveneens manager Uitzendingen bij IPOL, zette er vaart achter en ook op het ministerie werden de tanden erin gezet en werd toestemming verkregen van de minister om mij te sturen.

Abu Dhabi Police 20 Met zijn achten in een gepantserde Mercedes; Nederlandse zuinigheid of pure noodzaak? 23 Opnieuw, anders en beter gekeurd 24 Het Politie Veteranen Platform

Door Paul Meijers, Politieacademie

26 Pilot missiegerichte trainingsweek bij de School Voor Vredesmissies 27 Even iets heel anders… 27 Waardering op het hoogste niveau 28 Vertaling Nederlandse politierangen naar internationale (militaire) rangen 29 Politie Afghanistan 2 37 Posttraumatische stressstoornis: mij overkomt het niet! 38 Versterking en training blijven nodig 39 Ten afscheid 40 De uitzendpool na de update

De aanleiding Vanuit Brussel en de EUJUST-LEX missie in Irak kwam een verzoek bij IPOL en het ministerie van V&J binnen of er binnen een week een trainer geleverd kon worden om twee weken te ondersteunen bij een training in Bagdad. Net terug van vakantie en “in between two jobs” werd ik vlak voor Pasen door Ruud de Haan van IPOL gepolst voor deze korte klus. Na overleg met mijn vriendin Nicolette kon ik Ruud melden dat ik in principe bereid was. Voor het thuisfront blijft een trip naar dergelijke landen toch de grootste missie. Allemaal prachtig, maar hoe krijg je iemand zo snel naar Irak. Mijn voordeel was dat ik net terug was uit Afghanistan, al mijn inentingen op orde waren en ik aan alle eisen (opleidingen) voldeed om de EU missie ter plaatse als “short term expert” uit de brand te helpen. Ik ging met een rustig gevoel de Paasdagen tegemoet, omdat ik niet verwachtte dat IPOL en het ministerie de klus zouden

Visum Dan een visum krijgen. De logistieke man van IPOL Sjaac Uijttenboogaard postte drie dagen voor de Irakese ambassade, reed van Zoetermeer, Den Haag en Amsterdam en vice versa en ja hoor op het sluiten van de deadline kwam het visum door zijn vast­ houdendheid af. Een krappe week nadat de vraag gesteld was zat ik in het vliegtuig naar Bagdad. Een topprestatie van IPOL. Ruud de Haan voegde me ’s morgens heel vroeg op Schiphol grijnzend toe: ”Zie je wel dat het wel kan”. Wist ik veel! Nicolette, Ruud en Rob zwaaiden me uit en daar ging ik dan: Op naar Bagdad! Jan Willem Wieland, een ex-collega van de KMar en nu contracter bij EUJUST in Irak had me reeds allerlei informatie gemaild en mijn komst minutieus voorbereid. Hij is in het fieldstation Erbil Koerdistan gestationeerd, maar was gevraagd deze cursus in Bagdad te geven. EUJUST zou gezichtverlies leiden als deze ‘Train de Trainer’ cursus niet door zou gaan. Jan Willem, een mogelijkheidsdenker ten top, pakte de klus op maar had wel om een maatje gevraagd waar hij op kon bouwen. 

In Irak Op vrijdag de 13e …..april landde ik daarom in Irak. Het was vrijdag en zowel op de luchthaven als onderweg naar de Britse ambassade, waar ik de eerste nacht zou verblijven, was het rustig in verband met de wekelijkse rustdag. Onderweg werden we wel diverse malen grondig gecontroleerd door politie en leger. Voor mij een nieuwe ervaring; iedereen uit de auto, inclusief de beveiliging. De auto’s werden door de Irakese politie leeggehaald en hup een hond werd erin gejaagd. Daarna werden we gefouilleerd. De Irakezen maken na het

Operating Base) Shield, nu de basis van INL (The Bureau of International Narcotics and Law Enforcement Affairs), Dynecore en andere instanties. Ook EUJUST heeft daar een onderkomen. Shield zit tegen de Politieacademie van Bagdad aan, maar om er te komen moet je buitenom. In het najaar sluit men zijn poorten dus aan onderhoud wordt niet veel meer gedaan. De keuken is echter nog steeds ingericht op grote hoeveelheden zodat Jan Willem en ik uitgebreid de tijd namen om van het eten te genieten. Naast sporten was er verder weinig vertier in deze stoffige omgeving.

Paul in zijn element voor de klas

vertrek van de internationale troepenmacht duidelijk dat alleen zij de baas zijn. Ik heb bewondering voor de EUJUST beveiligers, die onder deze moeilijke omstandigheden hun werk moeten doen. De Britse ambassade bevindt zich in de green zone en naast het EUJUST HQ is daar ook de Deense ambassade, de UNDP en de Wereldbank gevestigd. Het is niet mogelijk de ambassade te verlaten zonder zware beveiliging en reizen kan alleen als het ten behoeve van de operatie is. De ambassade is luxe, maar je bent opgesloten. Ondersteunend personeel komt het terrein niet af. Van Jan Willem begreep ik dat de situatie in Erbil meer bewegingsvrijheid toe laat, waardoor er effectiever gewerkt kan worden. Na met Jan Willem het programma door­ gesproken te hebben vertrok ik op zondagochtend naar de voormalige FOB (Foreward 2

Op locatie De leslocatie gelegen op de politieacademie is een kwetsbaar object, omdat de politie een belangrijk doelwit is voor tegenstanders van het regime. Dagelijks vinden in het land aanslagen plaats, niet gericht tegen buitenlanders, maar erop geënt om het land te destabiliseren. Het moge duidelijk zijn dat ik geen details over de veiligheidsmaatregelen kan geven, maar deze waren zodanig geregeld dat Jan Willem en ik op rustige wijze ons werk konden doen. In de klas hadden we tien zittende trainers in de rang van luitenant tot en met majoor. Voor ons was het een ‘last minute’ opdracht en we hadden besloten eerst te toetsen wat de achtergrond van onze studenten is. Zoals vaak bleek het niveau divers te zijn. De werkvormen die wij hanteerden waren zichtbaar nieuw voor onze studenten, hoewel zij dat natuurlijk

niet toegaven. Groepswerk, onderwijsleergesprekken, discussies, onderzoek doen etc., maar ook de lessen Kolb, Herzberg, de behoeftentheorie etc. was allang gesneden koek stelden onze studenten vol overtuiging. Natuurlijk!? Toch zat er nieuwsgierigheid en leergierigheid in de groep met betrekking tot deze onderwerpen. De studenten kregen er steeds meer zin en plezier in om met andere manieren van lesgeven te experimenteren en ze te vergelijken met hun eigen methoden. Daarnaast ontstond er tussen ons en de studenten een band, omdat zij in de gaten kregen dat ons hoofddoel was om met elkaar en van elkaar in goede sfeer iets te leren. In landen als Irak is het bereiken van dit stadium al erg mooi, omdat men erg eergevoelig is en gewend is aan instructie en lezingen en niet aan dynamische werkvormen. Na tien dagen cursus werd de muziek opgetrommeld en meerdere generaals en andere officieren waren aanwezig om in aanwezigheid van het Head of Mission (HOM) en de Nederlandse ambassadeur de certificaten uit te reiken. Ook in Irak zijn de fotomomenten veelvuldig en is er naast aandacht voor de belangrijkheid van het moment tijd voor plezier. Na op 26 april nog Koninginnedag gevierd te hebben op de Nederlandse ambassade nam ik met weemoed afscheid van mijn maat Jan Willem en werd ik op 27 april weer naar de luchthaven gebracht en zat de klus erop. Nadere informatie over deze missie kunt u vinden op www.consilium.europa.eu/ eujust-lex Rest mij nog om ook in dit artikel de nestor van IPOL te bedanken, die de dienst gaat verlaten. Met mij hebben velen plezier beleefd aan jouw geesteskindje, de Nieuwsbrief en zijn wij door de verhalen besmet geraakt met het missievirus. Daarnaast was jij de contactpersoon met Brühl. Daar hebben vele nieuwelingen voor het eerst op zeer plezierige wijze kennis gemaakt met het echte werk. Fred bedankt! Het was een genot om met je te werken. 

Kuifje in Kosovo, helden­­ verering en andere verhalen Noot redactie: Net zoals collega Tjitte Veldstra, houdt ook Marco Breedveld een nieuwsbrief voor vrienden en kennissen bij. Hierin vindt men leuke en interessante verhalen over het leven en werken in de missie Kosovo. Dit levert weer een schat aan informatie op voor toekomstige missiegangers en wellicht wat heimwee voor de ex-Kosovogangers. We hebben de diverse nieuwsbrieven van Marco verwerkt tot één, weliswaar lang, maar zeker lezenswaardig verhaal.

Door Marco Breedveld, Regiopolitie Rotterdam-Rijnmond

Welkom in Kosovo ! Traag breekt de Hongaarse Boeing door een dik wolkendek. Vanuit het niets duikt het donkere asfalt van een schoongeveegde landingsbaan op. Naast de baan grote hopen bijeen geduwde sneeuw in een witte vlakte. Bij het uitstappen op het vliegveld van Pristina staat er een striemende wind met kleine, scherpe sneeuwvlokken die mijn gezicht doen tintelen. Op het kleine terminalgebouw zie ik in meerdere talen het opschrift “Welkom in Kosovo” staan en een grote grijns verschijnt op mijn gezicht. Eindelijk ! Vlak voor Kerst kwam vanuit Brussel, waar de ambtelijke molens in een geheel eigen tempo draaien, het verlossende woord: Je gaat deelnemen aan de EULEX-missie in Kosovo. Een missie die al een klein decennium probeert een rechtstaat op te bouwen in een nieuw ontstane natie in de wereld zoals wij die kennen. De voorgaande maanden vroegen vele collega’s met enige regelmaat “En, wanneer ga je ?”, met als standaard antwoord

“Ik weet nog niet precies wanneer ik ga”. Of een andere riedel “Je bent pas op missie als het vliegtuig opstijgt en je er echt niet meer uit kan. En dan nog kan er van alles veranderen”. Dit bleek ook wel uit het feit dat in het eerste half uur na aankomst mijn toekomstige standplaats al zo’n drie keer gewijzigd werd, zodat ook flexibiliteit toe was aan een geheel nieuwe definitie.

Welkom in Kosovo!

Voorbereiding Met nog vier andere collega’s uit alle hoeken van ons land was ik in elk geval aangekomen, kan ik de Republiek Kosovo voor een jaar mijn werkplek noemen en kan daar een poging doen het nationale politiekorps te helpen zichzelf te verbeteren. Om hier te komen heb ik wat testen en gesprekken doorstaan, een VN-erkende opleiding in Brühl / Duitsland en een week Balkantraining doorlopen, waarin wordt uitgelegd waarom generaties Serviërs en Albanezen regelmatig elkaars dorpen

platbranden. Dit alles afgesloten met een telefonisch interview vanuit Kosovo, waarin drie mensen achter een speakertelefoon, met verschillende accenten in hun Engels, een aantal vragen stelden. Wat bezielt iemand om een jaar op missie te gaan, ver weg van huis en uit een land waar het grootste risico een veertig centimeter onder water lopende polder is? Behalve het aloude boevenvangen en mensen helpen is het absoluut het avontuur om te functioneren in een internationale omgeving en het leven in een andere cultuur. En daarnaast het nomadenbloed dat gaat stromen in combinatie met de kick van een nieuwe uitdaging. Zoals overal dienen er uiteraard eerst wat bureaucratische hobbels te worden genomen, stapels formulieren te worden ingevuld en wat logistieke zaken te worden geregeld. Vanzelfsprekend gebeurt dit op verschillende, niet bij elkaar liggende, locaties, wat betekent dat aan het verkeer van deze chaotische stad meerdere keren dient te worden deelgenomen. Fascinerende ervaring voor een Nederlandse diender, gewend aan hoge boetes met dito administratiekosten. Aan het eind van de dag wist de EU alles van me en beloonde dat met een fraaie toegangspas en persoonlijke beschermingsmiddelen voor het geval de dorpen weer 3

worden platgebrand. En zo liep ik die avond met een scherfvest, een helm en een rugzak vol met medische hulpmiddelen al balancerend over een flinke laag geperste sneeuw, op een gladde, steile weg door een donker Pristina. Hoewel vroeger meer fan van duo’s, zoals Suske & Wiske en Asterix & Obelix, dacht ik meteen aan Kuifje, de door een Belgische striptekenaar bedachte reporter, die op niet alledaagse locaties de meest ingewikkelde avonturen beleeft. Het voelt goed.

De Nissan Patrol, type EU

De beloning… een fraaie EULEX toegangspas

Een eigen huis… Enthousiast word ik door een bebaarde Griek met twee zoenen op mijn wangen verwelkomd. Begrijpelijk nadat ik hem eerder toch zeker zes minuten telefonisch gesproken had. Naast hem een bonte verzameling van Duitsers, Turken, een Hongaar en een Fin, ieder in hun nationaal uniform. Hier tussendoor gemixt nog wat Kosovaarse Language Assistants en de chaos is compleet. De eerste kennismaking met mijn medeadviseurs in het regionale hoofdkwartier in de Ferizaj Region. De Noord-Europeanen schudden me de hand en stellen zich voor, de Zuiderlingen slaan me uitbundig op mijn schouders en noemen mij hun vriend. Hier tussenin Aristides, een kleine man uit Stuttgart, met donkere ogen en in het uniform van de Bundespolizei. Hij staat hier bekend onder de naam ‘Fake Greek’. Mijn nieuwe beste vriend is dus Real Greek. Hij vertrekt binnenkort weer naar Korfu en ik zal hem vervangen. Al vrij snel zit ik dan ook comfortabel aan de groene thee op de bank in zijn appartement in het centrum van Ferizaj. Een best prettig ogend stulpje op de vierde verdieping van een redelijk 4

modern gebouw, kan ik dan ook van hem overnemen. Ik spreek met hem af de sleutels na het weekend op te halen en dan mijn intrek te nemen. Het papierwerk komt later wel, want het is tijd voor de lunch en die wordt genoten samen met een deel mijn nieuwe, robuuste basisteam in de beste pizzeria van de stad. Hoewel ik hier nog geen andere verkoper van de wereldwijd bekende Italiaanse maaltijdsnack heb bezocht, was er inderdaad niets op aan te merken. Aangezien ik het weekend bij het Nederlandse contingent in de hoofdstad van deze jonge republiek zal doorbrengen en eigen

Plaatsnaamborden in het Albanees en Servisch

vervoer hier wel handig is, weet ik moeiteloos een dienstauto los te peuteren. En zo rijd ik weg in een blauwe Nissan Patrol voor mijn allereerste solorit. Langs de weg naar Pristina ontlokken de plaatsnamen op de borden, in het Albanees en Servisch, een glimlach op mijn gezicht. Tirana, Kukes, Peja en Prizren. Nieuwe bestemmingen aan de nabije horizon. Op de Kosovaarse GSM komt een sms en op de Nederlandse een gesprek binnen. Ik stop en neem op. Thuis aan de lijn. Hoe is het daar, hoe is het hier? Ik rijd verder en denk aan het Oudhollandse gezegde “Oost, west, thuis best”, gevolgd door iets met tikkende

klokken, die dat op bepaalde plaatsen vrij uniek schijnen te doen.

Op werkbezoek De weg naar Kacanik slingert door de besneeuwde bergen. Voor me duikt een indrukwekkende rotswand op, maar gelukkig buigt de weg naar rechts. Even later een aantal tunnels en we naderen het stadje. Ontspannen stuur ik de Nissan Patrol naar het politiebureau, vandaag vergezeld van de Duitse collega Aristides en de zigeuner Burim, language assistant voor zowel het Albanees als het Servisch. Beiden zijn we in ons eigen uniform, aangevuld met een fraaie, lichtblauwe armbedekking met de gele tekst EU Police en de lichtblauwe baret. In het kader van het door EULEX uit te voeren programma spreken we vandaag met de operationele chef van het district Kacanik. Wat me al eerder opgevallen is; de Kosovaarse vriendelijkheid en hartelijkheid tegenover buitenlanders in het algemeen, EU-politiemensen in het bijzonder, is ook hier weer van toepassing. De deuren zwaaien dan ook open en met behulp van de tolk ontspint zich een geanimeerd gesprek. De chef zegt dankbaar te zijn met de aangeboden hulp bij het opbouwen van een stevig en geaccepteerd politiekorps. Als vrienden gaan we uit elkaar. Na de lunch aan de grens met Macedonië nemen we voor de verandering op de terugweg vlak voor onze standplaats Ferizaj een kortere weg binnendoor en rijden via een achterdeur de stad binnen. De overige verkeersdeelnemers zijn weer allervriendelijkst, glimlachen en knikken en steken soms zelfs hun hand op. Na de dienst loop ik dan ook op mijn gemak in EU-aangepast uniform door de plaatselijke supermarkt om wat boodschappen mee te nemen naar mijn nieuw verworven appartement.

There’s no business like snowbusiness… Op weg hier naartoe besluit ik ook nu weer een andere route te nemen door een nog altijd winters Ferizaj. Ik had al eens gezien

Aan sneeuw geen gebrek

dat de zijstraat waar ik in moet om de auto te parkeren toch wel heel veel op een doorgaande weg lijkt, die ongetwijfeld weer ergens op uitkomt. En dus sla ik enkele blokken voor mijn appartement rechtsaf en rijd vrolijk door deze steeds smaller wordende straat. Een bocht naar links, een bocht naar rechts en voor me verschijnt een witte vlakte, met wat vrijstaande huizen, deze winterdag gelegen aan wat bandensporen. Ik kies voor rechts en kan niet verder zonder iemands huis binnen te rijden. Draaien wordt ook al niks en dus rijd ik achteruit terug over het bandenspoor. Plotseling zakt de linkerkant van de auto zo’n slordige veertig centimeter en beginnen de wielen te spinnen. Heel koel zet ik de Nissan in de lage gearing om ontspannen weer de weg op te rijden. Echter het gespin houdt aan en ik kom geen centimeter voor- of achteruit. Muurvast. In een fractie van een seconde doorloop ik het hele scala van ontkenning, via woede, naar acceptatie. Na te zijn uitgestapt en met mijn handen wat sneeuw te hebben weggegraven, komen een Kosovaarse vader en zoon al te hulp met een oude Kadett Combi, een sleepkabel en, heel handig, een schep. De vader, die Duits spreekt, begint verwoed de wielen van de niet meer zo stoere Nissan uit te graven en de zoon, die in het Engels communiceert, verbindt de Nissan en de Kadett aan elkaar met een stevig stuk touw.

Luid ronken de motoren, stevig graaft de vader en er gebeurt niets. Meer Kosovaren stromen toe en oplossingsgericht als ze zijn, legt de een wat houten blokken onder de wielen, graaft een ander veertig centimeter sneeuw weg en duwt de rest ritmisch tegen de achterdeur aan. Na een klein uurtje en een hoop vrolijkheid sta ik weer met auto en al op de weg. Enthousiast bedank ik in mijn beste Albanees mijn redders in nood, die mij al even enthousiast op de schouders slaan en hun versie van ‘geen dank’ uitspreken.

Stroomstoring Voor het vervolg van de rit kies ik voor de bekende weg en rijd een in duisternis gehulde straat binnen, hier en daar slechts onderbroken door een flets verlichte winkel, die wel geïnvesteerd heeft in een generator. Een van Kosovo’s beruchte powercuts is een feit. Gelaten parkeer ik de auto en loop bij het licht van een klein zaklampje het trappenhuis in naar mijn appartement. Bij binnenkomst is de kamer nog warm en de koelkast nog koud. Ik steek wat kaarsen aan en leg de boodschappen weg in kasten en de koelkast. Vermoeid neem ik plaats op de bank, met een glas water op kamertemperatuur. Op tafel staat een schaal met uit Nederland meegekregen fortune cookies, waarvan ik er een open maak. In het licht van de dichtstbijzijnde kaars lees ik : “Je problemen 5

zullen in het niet vallen bij het grote geluk dat je binnenkort ten deel valt”. Ha, wat kan me nog gebeuren?!

Heldenverering “Wil je varkensvlees voor lunch? “ vraagt Wolfgang, een Oberkommissar uit Nord­ rhein Westfalen, “Dan gaan we naar Strpce, de Servische enclave, want daar zit een goed restaurant.” Even later rijden we door steeds hoger wordende bergen naar een andere kant van Kosovo. In de auto Sakis, de New Greek, en Dritero, de man die voor ons het woord zal doen in alle gangbare en minder gangbare talen in dit recent ontstane, maar eeuwenoude land. Na enige tijd passeren we een monument, in de rode kleuren van Albanië, waar met grote letters het UCK wordt verheerlijkt.

Welkom in Strpce

stond bovenaan de rekening van het restaurant dit woord in het Albanees. Serviërs uit Noord-Kosovo doen hun boodschappen in het zuiden en vullen hun tank hier met goedkopere benzine. Kosovo’s nieuwe held, de keiharde Euro, verbindt uiteindelijk iedereen.

Dit is op zich niet zo vreemd, op vele plaatsen zijn kleine gedenkplaatsen gecreëerd, vaak met foto’s van gevallen martelaren, maar volgens Dritero en Wolfgang is dit toch wel de allerlelijkste. Het gesprek komt op de oude communistische gewoonte van extreme heldenverering, die nog steeds niet geheel losgelaten is. Bronzen beelden sieren dan ook pleinen en straten, vaak met eveneens bronzen AK-47’s nonchalant over de schouder gelegd. We rijden verder, op weg naar een goed stuk vlees. Bij het binnenrijden van Strpce zien we een groot bord in Cyrillisch schrift. Dritero, die naast het Albanees ook het Servisch beheerst, legt uit dat we welkom worden geheten door de enclave met al zijn omliggende dorpen. Op gebouwen staan voor mij onbekende woorden in dit hier gebruikte alfabet. De menukaart in het restaurant heeft dat gelukkig niet en even later zitten we achter dampende borden met goed gegaarde varkenslappen met koolsla en komkommer. Een telefoon gaat en Dritero voert gedempt een gesprek in het Albanees, onhoorbaar voor de overige gasten in het restaurant. Bij het vertrek worden wat beleefdheden uitgewisseld, in het Servisch. Weer in de auto rijden we verder de bergen 6

Heldenverering

in en langs de weg zien we weer een monument, nu met een ster en namen in Cyrillisch. Aan de vlaggenmast wappert een wit-rood-blauwe Servische vlag. Wat voor de één een held is, is voor de ander een terrorist. Op de weg terug naar Ferizaj wijst Dritero ons de onzichtbare scheidslijn tussen Servisch- en Albanees-Kosovo. Naast een Servisch-Orthodoxe kerk een “Auto Larje”, Albanees voor wasstraat. Twee groepen, één land. Niemand heeft iets tegen zijn naaste buren, maar vrijwel niemand heeft nog een naaste buur van de andere groep. Zwart-wit denken in al zijn perfectie. Toch

Reçak, een tragedie Langzaam zakt de zon achter de bergen om met een laatste rode groet te verdwijnen. We zetten de Nissan Patrol aan de kant van de weg om dit opmerkelijke moment vast te leggen. Camera’s klikken en de tijd op de geschoten plaatjes blijft stilstaan. De zondagmiddag gaat vlekkeloos over in de avond en het weekend is bijna voorbij. In de schemer ligt alles er wat grauwer bij en dit geldt ook voor het bord dat wijst naar een plaats met de naam Reçak, waar we de dag ervoor in de stralende zon liepen, om het hier opgerichte monument met gepaste eerbied te bezoeken. Ook op 15 januari 1999 kwam de zon op en ging weer onder. Maar 44 mensen in dit kleine dorp hebben dit laatste niet meer meegemaakt en staan nu met naam, wat jaartallen en een in steen gebeitelde foto op een gedenkmuur, de jongste 13, de oudste 99. Een tiental meters verderop steken 44 grijze pilaren uit een plateau, nog bedekt met de laatste sneeuw, het wit onderbroken door wat bloemen. Wat eerst

44 grijze pilaren; het wit onderbroken door wat bloemen

Het klooster

nog wat abstract leek, Resolutie 1244 van de VN-Veiligheidsraad, krijgt plotseling 44 gezichten. Het bloedbad bij deze kleine plaats, langs een gewone doorgaande weg in Kosovo, was de aanleiding voor ­verandering op de Balkan, waar etnische zuiveringen al haast de normaalste zaak van de wereld leken te zijn geworden. Resolutie 1244, de basis waarop de wereld ingreep. Resolutie 1244, de bombardementen op Servië, op Servische doelen. Resolutie 1244, de beëindiging van dit soort waanzin. Resolutie 1244, de kans voor een onafhankelijke Republiek Kosovo. Resolutie 1244, de reden dat ik nu hier ben. Resolutie 1244, een deel van onze recente geschiedenis, hemelsbreed nog geen 2000 kilometer van Euromast en Erasmusbrug, wordt nu tastbaar. Wat de zon altijd heeft gedaan en ook altijd zal doen, is morgenochtend gewoon weer opkomen, om in de avond weer onder te gaan. De Balkan heeft een prachtige toekomst voor zich.

Tolerantie Borden zijn er niet, maar al snel wordt duidelijk dat de snelheid omlaag moet. Zigzaggend rijden we tussen rood-witte obstakels door om uiteindelijk een -open-

Zigzaggend langs de rood-witte obstakels en –openstaande- slagboom

staande- slagboom te passeren. Vanuit een wat slordig met camouflagenetten afgewerkte bomvrije container kijkt een in camouflagepak gestoken Italiaan ons aan en wuift ons door. Na een kleine vijftig meter weer zo’n half afgecamoufleerd bouwwerk, nu geflankeerd door een in dezelfde kleuren gespoten pantserwagen. Een al in net zo fraai camouflage-design gestoken Italiaan loopt op ons af voor de identiteitscontrole. Betreden we hier een geheime basis, liggen hier de staatsgeheimen en kroonjuwelen van Kosovo opgeslagen of wordt hier de toekomst van onze aardbol beslist? Nee, dit is de toegang tot het ServischOrthodoxe klooster van Deçan, al vanaf de 14e eeuw gelegen in de bossen van de Deçan-vallei. Hoewel de locatie in deze tijd

ongetwijfeld uitstekend gekozen was, ligt het klooster nu wat minder gunstig in door Kosovaarse Albanezen gedomineerd gebied. Na een welgemeend buon giorno en een grazie worden onze EU-identiteitskaarten goedgekeurd en wijst de militair naar een op een kier staande toegangsdeur, waardoor we het klooster kunnen betreden. Nieuwsgierig stappen we naar binnen. Voor ons ontvouwt het klooster zich in al haar Middeleeuwse schoonheid, met de kerk centraal in het midden, de verblijven en gemeenschappelijke ruimten aan de ene zijde en de buitenmuur aan de andere zijde. Het hele plaatje wordt enigszins ontkracht door een monnik met een 21-eeuwse hogedrukspuit, maar gelukkig draagt hij wel een traditionele, orthodoxe zwarte pij 7

Veldslag Twee helikopters vliegen laag over de bomenrij, het geluid van de draaiende rotoren is oorverdovend. Na de landing springen gehelmde mannen eruit. Op de naastgelegen weg rijden pantserwagens in formatie voorbij. Gehelmde en gewapende mannen komen in formaties aan. Legergroen en camouflagekleuren zijn er in overvloed te zien. Vanuit de verte klinken schoten en bereiden mannen in burgerkleding zich voor op de confrontatie. In mijn gedachten hoor ik de Rolling Stones hun succesnummer “Paint it black“ opvoeren. Dit is Camp Vrelo, een oude luchtmachtbasis uit de Joegoslavische tijd, waar de Migs vroeger in een berg werden gestald, maar vandaag de locatie voor de driemaandelijkse ME-oefening in Kosovo.

ME in actie!

met bijbehorend hoofddeksel en baard. Vriendelijk wijst hij naar de deur van de kerk, die we dan ook betreden. Binnen is het donker, maar toch zijn de al vele eeuwen geleden aangebrachte fresco’s op muren en plafond duidelijk te zien. Dit alles aangevuld met hier en daar een doopvont, heilige doodskist en andere zaken, geeft het een kalmerend en spiritueel tintje. Eenmaal buiten worden we begroet door Broeder Peter, die ons uitnodigt in het gastenverblijf en daar thee en koffie aanbiedt. De mogelijkheid om een glas Raki te drinken slaan we vriendelijk af. Broeder Peter komt gezellig bij ons zitten aan de houten tafel en een geanimeerd gesprek komt op gang over menselijke waarden, 8

door iedere religie of filosofie in hun eigen versie opgenomen en uitgelegd. Tolerantie is de kern van het verhaal en het blijft een wat vreemd idee dat militairen een klooster moeten bewaken, maar de resultaten uit het verleden bieden ook hier geen garantie voor de toekomst. Desondanks klinken hier in Kosovo de Katholieke en Orthodoxe kerkklokken soms door de luidsprekers van de moskee heen en staan op diverse plaatsen allerlei soorten gebedshuizen nog altijd naast elkaar. Met z’n vieren zitten we aan tafel; een Servisch-Orthodoxe monnik uit Montenegro en een Rooms-Katholiek uit Zuid-Limburg, samen met een Soennitische moslim uit Antalya en een Taoïstisch ingestelde atheïst uit Rotterdam. De 21ste eeuw is echt al begonnen.

Als kersverse adviseur van de Regional Operational Support Unit van Ferizaj laat ik de kans om hier aanwezig te zijn natuurlijk niet liggen. Opgewekt wandel ik tussen alle hier vandaag aanwezig zijnde eenheden en schud grijnzend de handen van Poolse, Franse, Oostenrijkse en andere hier aan­wezig zijnde militairen en politiemensen om me even later bij de op zeer militaire leest geschoeide briefing te vervoegen. Baretten in diverse kleuren staan gezellig door elkaar om de scenario’s door te nemen. Op mijn hoofd een van de weinige lichtblauwe. Bij het begin van de oefeningen worden alle aanwezige VIPs verzocht om op een heuvel positie in te nemen en dus doen we dat. Voor de eerste oefening begint word ik door een Nederlandse collega voorgesteld aan Ole Madsen, de hoogste in Kosovo te vinden politiechef. Op zijn rug het Deense woord “Politi”. We praten wat over de Nederlandse ME-structuur en wat algemenere zaken. Tijdens het gesprek merkt Ole’s adviseur, niet geheel toevallig ook een Deen, op dat Denemarken inmiddels al geruime tijd het “Hollandsk systemet” gebruikt. Blijkt gewoon onze Flex-ME te zijn. Gecombineerde eenheden van Oostenrijkse MSU-ers en Italiaanse Carabinieri slaan lustig in op het Oekraïense tegenspel van vandaag. De Oekraïners doen dit ook niet

De minister-president

voor het eerst en dragen een helm en een veiligheidsvest. Er worden nog wat strijdkreten geuit en een flinke wolk traangas in de groep oefenvijanden afgeschoten, gelukkig vandaag gewoon kraanwater in een hogedrukspuit. In rap tempo worden de scenario’s afgewerkt en alles doorlopen, waarbij onder andere Zwitserse EOD-ers bommen onschadelijk maken, Amerikaanse helikopters Oostenrijkse ME-ers afzetten in het strijdgewoel en gewonden door de lucht weer afvoeren. Bij de debriefing is iedereen dan ook tevreden over het verloop, hoewel de schriftelijke feedback nog opgemaakt moet worden. Iedereen stapt weer in een vervoermiddel, voor sommigen een helikopter, dus ik stap in de Nissan en rijd naar de uitgang. Camp Vrelo stroomt langzaam leeg, waarschijnlijk op weg naar de lunch. Leuke dag. En best goed, dat Hollandsk systemet.

Lunch met de MP Op een rustige maandagmiddag rijden Sakis, de New Greek, en ik naar een Servisch restaurant om hier in stijl de lunch te gaan gebruiken. De door ons uitgenodigde Duitsers blijken verhinderd. Eén belt af vanwege een protestdemonstratie op één van de hoofdwegen en de ander zien we nog net het dorp uitrijden waar wij naar toe gaan. Op het terras van het etablisse-

Nieuwe hotels worden aan de lopende band gebouwd

ment kijkt een wat forse en nors kijkende man ons wat verbaasd aan. We schenken er geen aandacht aan, lopen naar binnen en vragen de menukaart, die door de ober netjes wordt opengeslagen op het Engelstalige deel. Inmiddels arriveren er wat auto’s, vreemd genoeg met diplomatieke kentekens en worden geparkeerd naast onze EU-blauwe Nissan Patrol.

stuk gebak als dessert serveert, blijkt de man met het Amerikaanse accent de ambassadeur van dat land te zijn. Met goedgevulde magen lopen we naar de auto, nog altijd gadegeslagen door de nu toch wat minder nors kijkende mannen. Gelukkig draaien de camera’s nog niet. Lekker zo’n lunch op een gewone maandagmiddag, maar wel wat druk. Morgen maar weer naar de shoarmazaak.

Ook de Kosovaarse politie verschijnt, loopt even naar binnen en vertrekt weer na ons Wast witter dan wit gegroet te hebben. Meer en meer forse en In een warm aanvoelende middagzon loop minder forse, maar wel nors kijkende ik de trappen op naar de portiekdeur. De mannen lopen naar binnen of blijven op het buitenspelende buurtkinderen hebben me terras zitten. De eerste man, die nu wat al gezien en stellen zich netjes op. Een minder verbaasd en nors kijkt, blijkt een meisje van een jaar of acht, de dapperste draadje vanuit zijn kraag te hebben lopen van het stel, salueert en zegt Mirëdita, en inmiddels beginnen er complete Zotëri, goedemiddag meneer. Ik salueer cameraploegen, inclusief reporters met terug, met een glimlach en beantwoord grote microfoons, ter plaatse te verschijnen. met Mirëdita, fëmijë, goedemiddag Ons nog steeds afvragend waar we nu weer kinderen. Het wordt een soort ritueel. in verzeild zijn geraakt, zetten we onze lunch maar gewoon voort. Een wat oudere Eerder vandaag heb ik me kunnen verdieman, met Amerikaans accent, stapt de pen in een zaak, vertaald vanuit het ruimte naast ons binnen en begint via een Albanees, over mensenhandel, waarin twee tolk met het personeel te praten. meisjes van vijftien gedwongen in de Als laatste stopt een limousine, met prostitutie zijn terecht gekomen. Door wat kentekenplaten uit Pristina en vanaf de lokkertjes van een meisje, nauwelijks ouder achterbank stapt een scherp geklede dan zij, losgeweekt van huis en door een veertiger uit: Hashim Thaçi, minister-presivaste taxichauffeur naar hotels gereden, om dent van de Republiek Kosovo. daar het naar schatting oudste beroep ter Na de rekening te hebben gevraagd en wereld uit te oefenen. De net achttienjarige nadat de ober ons van het huis nog een “madam” en een niet veel oudere vriend 9

uitten af en toe wat bedreigingen om de twee voorlopig aan zich te binden. Een van de twee is uiteindelijk een meldpunt ingevlucht, waar de plaatselijke politie beide slachtoffers heeft gehoord en het fraaie trio uiteindelijk heeft aangehouden. Hoewel alleen gebaseerd op de verklaringen, voor de aanklager genoeg reden het drietal voorlopig even op te bergen in een betonnen suite in de kelder van een grijs, nog uit de communistische tijd daterend, politiebureau. Langs de hoofdwegen, maar ook in andere delen van het land, lijkt een ware bouwtsunami aan de gang. Overal staan betonnen karkassen en soms wordt er ook werkelijk aan gewerkt. Het zoveelste splinternieuwe hotel, het zoveelste benzinestation, de zoveelste autowasplaats, het lijkt niet op te kunnen. De nieuwe Audi’s en BMW’s worden dan ook goed schoon gehouden. Toch lijkt het wat vreemd, als je bedenkt dat de gemiddelde Kosovaar maar een slordige tweehonderd euro netto per maand overhoudt om uit te geven. En waarom al die hotels, waar je soms je auto in een garage met deur kunt parkeren en per uur kunt afrekenen, terwijl vrijwel iedere Kosovaar gewoon een huis heeft? In dit land, dat nauwelijks iets produceert en waar al jaren een enorme hoeveelheid Euro’s in wordt gepompt, staan de kranten regelmatig vol met berichten over de doorvoer van alle soorten denkbare verdovende middelen en lopende rechtszaken over de illegale handel in menselijke organen, waarin zelfs de huidige ministerpresident wordt genoemd. Een ander opvallend bericht in “Kosovo Vandaag”, een bekend nieuwsblad, de aanhouding van het hoofd van de anticorruptie-eenheid voor, jawel, corruptie. Niet zo heel vreemd dat ook de landen die Kosovo niet erkennen als onafhankelijke republiek, hier ook aanwezig zijn om een functionerende en corruptievrije rechtstaat op te bouwen in hun Europese achtertuin. Voor de twee meisjes van vijftien is het al te laat, hoewel tussen de regels doorlezend, waren ze nu ook weer niet zo naïef als ze zich voordeden. Toch valt het vaak op dat 10

het opleidingsniveau, netjes aangegeven op het proces-verbaal van verhoor, niet bijster hoog is en regelmatig bij “Lezen en Schrijven” een kruisje bij “Nee” staat. Het dappere buurmeisje wordt elke ochtend door haar vader bij school afgezet. Hoe zal de toekomst er voor haar uitzien?

Skiën, voetbal en trips als vrijetijdsbesteding Met hoge snelheid suis ik van de berg af, niet gehinderd door enige kennis. Bij het draaien schuif ik dan ook met mijn gezicht door de sneeuw die omhoog stuift. De punten van mijn ski’s wijzen plotseling twee verschillende richtingen op. Dit is een zonnige zaterdagmiddag in Bansko, Bulgarije. Afgezien van een eerdere flirt van twee uur op een bekende indoorbaan van Snowworld in Zoetermeer sta ik vandaag voor het eerst echt op ski’s en dan ook nog eens op een echte berg. Als ik weer op twee benen sta kan ik het spectaculaire uitzicht van de besneeuwde bergtoppen om me heen zien, die er in de stralende zon en er onder een strakblauwe hemel schitterend bijliggen. Nooit gedacht nog eens hier verzeild te raken, in een wintersportoord in Bulgarije.

Supersnel of gevallen?

tijd hier toch wat achter te lopen, want op het plein voor het gemeentehuis staat trots een kerstboom te pronken en brandt ’s avonds de kerstverlichting. Is de orthodoxe kalender dan toch een stuk trager dan de onze of wordt het hele winterseizoen hier voor het gemak maar onder Kerst geschaard?

Na eerst twee uur les te hebben genomen om de basisprincipes te ontdekken en In een witte bus, waar met grote letters UN vervolgens voorzichtig hiervan wat toe te op staat, zijn we met een uiterst bont en passen op een flauw stuk helling, ben ik de internationaal gezelschap gisteravond na skilift ingestapt om op het hoogste punt een reis van zo’n acht uur aangekomen in deze pittoreske bergplaats in het zuiden van weer uit te stappen. Gelukkig ben ik niet alleen. Naast twee snowboardende EU-lidstaat Bulgarije. Even een stukje Nederlandse collega’s, word ik vergezeld afsnijden door Macedonië en voilà, je bent door twee zelfverklaarde coaches, de er al. We maken deel uit van een door de Zwitserse Marina en de Oostenrijkse Birgitte. Verenigde Naties georganiseerde reis voor Beiden nog net niet met ski’s aan geboren. buitenlanders, die tijdelijk in Kosovo De coaching verloopt dan ook soepel en ik verblijven. En zo kan het dus gebeuren dat volg de aanwijzingen gefocust op: je naast wat Italianen met diplomatieke paspoorten in de bus zit, in de lobby in het “­Gewicht op het linkerbeen, nu op het rechterbeen, binnenste ski optillen, Spaans aan een Argentijn vraagt wat hij nou eigenlijk in Kosovo doet en bij de lunch omhoog sturen”. Het begint er zowaar op te lijken. Zo’n vijftig keer heb ik sneeuw gewoon in het Nederlands de menukaart gehapt, in alle logische en minder logische bespreekt. spieren voel ik de inspanning en na afloop Dit allemaal in een bij de echte skiliefhebber vind ik een aantal brokken sneeuw in de zakken van mijn bodywarmer, maar zeker bekend gebied, waar opschriften in uiteindelijk, voor het eerst in mijn jarenCyrillisch en prijzen in Levs zijn weergegelange bestaan, ski ik van een berg af. ven. In tegenstelling tot de moderne Dames bedankt! voorzieningen op en rond de pistes lijkt de

namen in het team als “Aristides de Fakegriek”, “Amir de Language Assistent” en “Burim de Zigeuner” was mij verteld dat de internationals nog nooit van de KP hadden gewonnen. Samen met deze grote namen, een Zweed, een Hongaar en een Turk, doe ik dan ook mijn best om het spel van de KP te ontregelen. En dat lijkt zowaar te lukken. De heren van de Balkan tonen hun ware aard en worden steeds kwader en zelfzuchtiger, in de hoop geheel en al zelf de wedstrijd te kunnen laten kantelen. De doelpunten vallen vandaag echter aan de andere kant en na een klein uurtje spelen zou er op het denkbeeldige scorebord de eindstand 6-2 hebben gestaan. Toch slaat iedereen elkaar na afloop enthousiast op de schouders en roept tweetalig falemenderit en thank you. Het blijft tenslotte een spelletje.

De kerstboom voor het gemeentehuis in vol ornaat

Voetbal De voorzet scheert voor het doel langs. Er staat nog een speler tussen mij en de bal en, hoewel ik voor hem weet te komen, weet hij die nog te raken ook. Toch komt de bal nog tegen mijn voet en het net bolt op: 1-1. Best jammer dat het een eigen doelpunt is. Even heb ik mijn baalmomentje, maar krabbel weer op en speel verder. Met een uiterst internationaal team van missieleden en lokale tolken staat vanavond de wed­strijd tegen de plaatselijke Hermandad op het programma, hier beter bekend als KP, de Kosovaarse Politie. Plaats van

handelen een oude, onverwarmde loods met kunstgrasveld, hier in gebruik als sporthal. Bij het inschieten en –lopen is de temperatuur dan ook bepaald niet hoog te noemen en onze uitademing bestaat dan ook uit de bekende witte wolken. Ik begin nu ook te begrijpen waarom de winterstop wat langer heeft geduurd deze keer, met buiten- én binnentemperaturen van rond de -20°C. De wedstrijd gaat verder, wat surrealistisch verlicht door willekeurig aan de wanden opgehangen bouwlampen. Ondanks grote

De volgende dag komen we elkaar weer op het werk tegen. Een mooi iets om ook zo met elkaar te kunnen omgaan, hoewel we elkaars talen niet kunnen spreken of begrijpen zonder de hulp van de tolken. De taal van politiewerk verstaat iedereen en het is duidelijk dat de mannen en vrouwen van de KP hun vak gewoon goed verstaan in de slechts twaalf jaar van hun bestaan. Wat wij voor ze kunnen betekenen is te helpen om ze niet dezelfde fouten te laten maken, die wij in onze al wat langer bestaande rechtsstaten al vele malen gemaakt hebben. De nachtdienst is al op straat en rijdt in grijze Golfjes door de donkere en steeds stillere straten van Ferizaj en omgeving. De meldingen klinken ongetwijfeld uit de mobilofoon en de Intervention Unit gaat tot in de haarvaten gemotiveerd ernaar toe. Ik zit in mijn appartement op een laptop te typen. Mijn benen zijn stijf, een knie ligt open en ik heb in eigen doel geschoten, maar hé, we hebben wel gewonnen!

Een oude onverwarmde loods met kunstgras

Weekend in Tirana Ronkend rijdt de witte VN-bus Albanië binnen. Kleine, grijze eenpersoons-bunkers naast de grenspost staan er verlaten bij en door de brede schietsleuf kijkt nu niemand meer op van de naderende vreemdelingen. 11

De grijze VW Golf surveillancewagen

Xhina Ballo

Op de lagere school leerde ik bij aardrijkskunde van alles over landen en hun hoofdsteden. Bij Albanië kwam de meester echter niet veel verder dan “het land is strikt Chinees-communistisch, we weten er eigenlijk weinig van en de hoofdstad is Tirana”. Laat daar nu vandaag de reis naar toe gaan. De in die tijd in heel Albanië wereldberoemde dictator Enver Hoxha hield het land stevig in zijn greep en heeft met behulp van het ook al niet bijzonder democratische China, zo’n slordige half miljoen van deze bunkers laten bouwen om zijn volk te beschermen tegen de grote boze buitenwereld. Zoals een goed dictator betaamd had hij uiteraard het beste voor met zijn volk, zichzelf en enkele naaste vrienden. Bij het binnenrijden van Tirana, opgebouwd door Italianen in de jaren ’30 van de vorige eeuw, vallen dan ook de brede boulevards op. In eerste instantie bedoeld voor fascistische parades, later ook erg bruikbaar voor communistisch machtsvertoon en anno 2012 uitstekend geschikt voor een goede doorstroom van het verkeer. De bus dropt ons, een bont internationaal gezelschap uit meerdere EU-landen en ver daarbuiten, netjes af in het centrum. Het is nog een klein stukje lopen naar pension Andrea, waar ik met een Zwitser en een Zweed de komende twee nachten ga doorbrengen. De Zwitser ken ik nog van

een allervriendelijkste oude dame van hooguit 1,45 meter en minstens tachtig jaar de deur voor ons open doet en ons naar de kamers brengt. Communiceren doet ze in het Engels door gewoon alle zelfstandige naamwoorden achter elkaar te plakken en zich niet te bekommeren om werkwoorden, voorzetsels of, toch eigenlijk maar overbodig, grammatica.

12

Skenderbeg te paard

de missieopleiding in Brühl, de Zweed ken ik nog niet. Even later lopen we over de brede boulevards naar de plaats waar we geboekt hebben. De beschrijving van de locatie is iets in de trant van “ga de steeg in naast het Briliant Hotel, dan de derde deur rechts en, oh ja, er hangt geen bord”. Na een kort gesprek met een oude Albanees die het ook allemaal niet weet, komen we toch aan bij het pension, waar Xhina Ballo,

Dit belet haar dan ook niet om ons elke ochtend uit te nodigen voor een kop thee en een bord met koekjes als ontbijt en komen we zo te weten dat haar zoon in Amerika woont, haar kleinkinderen afgestudeerd zijn en dat de mensen tegenwoordig niet zo hard meer werken, maar alleen plezier willen maken. Met een aantal andere internationals hebben we zaterdagochtend afgesproken om te verzamelen bij het standbeeld van de held voor vele Albanezen, maar voor vele anderen een verrader, de heer Skenderbeg. Op een groot plein en gezeten op zijn paard, kijkt hij trots vanaf zijn sokkel, in de wetenschap dat in elke stad of dorp in het Albanese taalgebied er onvermijdelijk een straat, laan of plein naar hem vernoemd is. Een Duitse collega oppert om de bus naar het dertig kilometer verderop aan de Adriatische Zee gelegen Durres te nemen en dat doen we ook. In Durres kijken we uit

over de zee, drinken wat op een terras bij een middeleeuwse toren, eten gegrilde vis voor lunch en zien bij toeval het monument van Majoor Thomson, in 1914 het eerste Nederlandse slachtoffer tijdens een vredesmissie. Glorieus gesneuveld voor Albanië en in Den Haag bekend van het naar hem vernoemde plein en laan. Hij was overigens niet de laatst gesneuvelde. Terug blijkt de bus vol en stappen we in een aftandse trein, die ons door Roma-sloppenwijken en langs vervaarlijk dicht naast het spoor staande koeien en schapen, terug brengt naar Tirana. Onderweg gooien Roma’s stenen naar de trein en aan het gefoeter van de conductrice te horen en aan de sterren in werkelijk alle ruiten te zien, is het meestal raak. Toch komt de trein gewoon en ook ongeveer op tijd aan. De nacht valt over een verlicht Tirana, tijd om het werkschuwe deel van Albanese volk te bezoeken. Een paar blokken in het centrum zijn volgepropt met bars, restaurants en nachtclubs. Vanuit een club klinkt livemuziek en onder aanvoering van Pierre, een Vlaming van in de vijftig met het enthousiasme van een tiener, stappen we het Albanië van nu binnen, waar langharige en getatoeëerde jonge mannen stevige rockmuziek uit de jaren ’80 spelen. Samen met een paar honderd Albanezen gaan zeven internationals die zaterdagavond dan

Dekker Erkende Verhuizers sinds 1898

ook volledig uit hun dak. Of Xhina gelijk heeft over de verminderde arbeidsmoraal weet ik niet. Wel zal Enver Hoxha, wiens veel te grote villa overigens in dezelfde wijk ligt als de dansclub, zich omdraaien in zijn graf als hij zou hebben geweten dat al zijn moeite voor niks is geweest. Forca Albania ! Welkom in Europa.

Zaterdag, marktdag Nog wat onwennig schijnt de zon vanuit een blauwe hemel. De wolken waar hij anders achter schijnt zijn vandaag kansloos. Zoals voorspeld is, kent dit deel van de Balkan geen lente, maar wordt het gewoon mooi weer. Iets waar iedereen aan toe is na een periode waarin de Kosovaarse versie van De Elfstedentocht gegarandeerd wel zou zijn verreden. Na een blik op de koelen voorraadkast krab ik mij eens op mijn hoofd en loop de straat op. Niet eens zo heel ver om de hoek betreed ik een voor mij totaal onbekende wereld; de zaterdagmarkt van Ferizaj, een overweldigende ervaring van beeld, geluid en geur. Werkelijk alles lijkt hier te worden aangeboden. Van wieldop tot winterpeen, van skimuts tot stofzuigerslang, van schoenen tot smartphone en van kettingzaag tot keukenkraan. Geamuseerd loop ik tussen de vele kramen en stalletjes door, soms slechts opgebouwd uit een omgekeerde plastic krat met een plank erop. Om mij

heen mensen uit alle bevolkingsgroepen van de Republiek en ver daar buiten. Er wordt gediscussieerd, onderhandeld en gewoon gepraat in het Albanees en andere voor mij niet te volgen talen. Van diverse kanten schalt onverstaanbare muziek uit luidsprekers. Dit alles aangevuld met in hurkzit uitrustende mannen, vaak met een witte fez op hun hoofd en midden in de looproute zittende bedelaars, die ook hun zaterdagomzet willen halen. Ineens zie ik iets bekends. Op het gedeelte waar allerlei meubelen gewoon in de buitenlucht staan uitgestald, staat een vrachtauto geparkeerd met op de cabine in grote letters “Sinds 1898”, op de zijkant de naam Dekker Erkende Verhuizers en op de achterkant een telefoonnummer met het kengetal 026. Waarschijnlijk had de Arnhemse heer Dekker aan het eind van de 19e eeuw niet eens van Kosovo of vrachtauto’s gehoord. Hoewel niet vies van een risicootje op z’n tijd en een overvloed aan groenten op deze markt, loop ik even later op een schuin aflopende weg door een spontaan uit smeltwater ontstane waterstroom, naar de supermarkt. Het is druk op straat en de eerste terrasjes zijn al gevuld met mensen, zittend achter dampende koppen espresso en macciato. Eenmaal in de supermarkt wordt de rust alleen verstoord door het getsjilp van de in dit soort winkels regelmatig voorkomende huismussen. De gevederde variant wel te verstaan. Ik dwaal tussen de schappen door en slaag erin om, ondanks vreemde opschriften op de verpakkingen, een mand vol te krijgen. Na het personeel een welgemeend mirupafhim te hebben gewenst wandel ik door bemodderde straten en over even zo zanderige pleinen naar mijn tweede huis in het buitenland. Binnengekomen zet ik de TV aan en val middenin een voetbalwedstrijd, waarschijnlijk in de Albanese competitie. Op het veld, waar de naam knollenveld al niet eens meer van toepassing is, ben ik al direct getuige van een arbitrale dwaling. Het niveau blijft sowieso ver verwijderd van de Champions League, maar in het spel is de Schwalbe al wel volledig geïntegreerd. 13

Op de tafel de bekende mok dampende thee, ernaast een bakje Duitstalige Studentenhaver. Zomaar een zonnige zaterdag in Ferizaj. Ik ben benieuwd hoe vandaag de zaken zijn gegaan voor de man met de skimutsen. 

Politieacademie De cadetten zien er gemotiveerd uit en zijn gekleed in beige / bruine uniformen, speciaal in gebruik voor de academie. De les van vandaag gaat over aanrijdingen en welke stappen daarbij te nemen. De docent, enthousiast docerend en in het dagelijkse tenue gestoken, vertelt iets over “Verlaten Plaats Ongeval”. Het klinkt bekend en de vragen die gesteld worden zijn niet van de categorie “dom”. Bij binnenkomst van onze delegatie was iedereen netjes gaan staan, in afwachting van de dingen die komen gaan. De delegatie bestaat vandaag uit drie International PoliceOfficers, in missietaal IPO’s ; Ali uit Turkije, Sakis uit Griekenland en ikzelf, uit Nederland, Mumin de tolk voor het vertaalwerk en Reshad, een luitenant van de KP, die jarenlang op de academie heeft gewerkt en nu in Ferizaj het begrip wijkpolitie inhoud geeft. Hij heeft voor ons dan ook deze dag geregeld om eens rond te kijken op de enige, nationale academie voor Openbare Veiligheid.

Les over ‘verlaten plaats ongeval’ 14

De mooie spreuk aan de gevel van het politiebureau

We worden vergezeld door Linda, hoofd van een van de afdelingen en alle deuren gaan voor ons open. We bezoeken de eetzaal voor een aangeboden lunch, de sportfaciliteiten, de kamers waar de studenten intern verblijven en de schietkelder. Door het drukke programma en de regen buiten, waardoor de buitenbaan niet gebruikt kan worden, lukt het niet om de Kosovaarse Glock eens uit te proberen. Wat wel lukt is het FATS-apparaat. In Nederland al sinds het begin van deze eeuw niet meer in gebruik, maar hier in 2000 door de Europese Unie gedoneerd en nog volop actief. Al snel staan Ali en ik dan ook in diverse scenario’s, in een Amerikaanse setting à la de TV serie “Politie op je hielen”, tegenover allerlei schietgrage slechteriken, die ons van de planeet af willen blazen. Dat vinden wij geen goed idee en alle bad boys en girls worden gericht en fataal onschadelijk gemaakt. De academie is bedoeld voor

alle opleidingen van mensen van de politie, de douane en penitiaire inrichtingen. Maar het aller­belangrijkst zijn de 132 jonge mannen en vrouwen, van verschillende etnische achtergronden, die nu in opleiding zijn om hun land beter te maken. Vele gemotiveerde docenten werken daar hard aan mee. In de fitnessruimte spreekt een kleine, gespierde man mij in een soort Vlaams aan en vertelt dat hij hier als docent zelfverdediging les geeft en behalve de Kosovaarse ook de Belgische nationaliteit heeft. Een aantal malen is hij zelfs Belgisch kampioen judo geweest en reist nog regelmatig op en neer naar Antwerpen, waar zijn gezin woont. Toch noemt hij Kosovo thuis en wil hij graag iets voor zijn land doen. Bij de entree van het hoofdgebouw staat een aangebrachte spreuk: “Police are the peopleand the people are the police”. Een mooie om mee af te sluiten.  Mirupafshim!

Een Belgisch verhaal van buitenlandse missies

Door Commissaris Steven De Mey, Coördinator en Referentiepersoon Civiel Crisisbeheer

Eind februari 2012 kreeg ik het aanbod van Fred Verdelman, Manager bij de dienst IPOL KLPD, om een korte bijdrage te schrijven over de Belgische werkwijze inzake rekrutering en selectie van politiepersoneel in internationale missies. Zo’n opportuniteit, om onze Belgische winkel even te kunnen tonen aan onze noorderburen, lieten we niet graag aan ons voorbijgaan. De Belgische directie Internationale politiesamenwerking (CGI), rechtstreeks ressorterend onder de commissaris-generaal (CG) van de federale politie, fungeert als algemeen ontwikkelaar, beheerder en coördinator van de internationale politiesamenwerking voor de geïntegreerde Belgische politie. Zij tracht vanuit haar expertise en in synergie met haar interne en externe partners, te fungeren als de spreek­woordelijke motor voor de implementatie van de internationalisering in alle geledingen van de federale politie. De directie bestaat thans uit drie componenten, met name de dienst “internationale en Europese instellingen” (IEID), de dienst “beheer en ondersteuning” (B&O) en de dienst “internationale samenwerking” (CIS). De dienst CIS (afkorting staat voor Coopération Internationale Samenwerking) ontwikkelt en beheert de bilaterale en multilaterale samenwerking met buitenlandse politiediensten, het netwerk van Belgische verbindingsofficieren, alsook de deelname van de Belgische politie aan missies van civiel crisisbeheer (verder als CCM). Het werk dat CCM dagdagelijks verricht en

de keuzes die zij maakt inzake uitzendingen, zit verankerd aan drie belangrijke (met elkaar correlerende) referentiedocumenten, met name het nationaal politiële veiligheidsplan 2012-2015, de nationale strategie civiel crisisbeheer (interdepartementaal visiedocument) en het visiedocument internationale missies van CGI. Vanuit die context zijn er werkingsmodaliteiten uitgewerkt die bepalen hoe CGI haar selectie, rekrutering, training en opvolging doet. Alsmede, welke de verwachtingen zijn van CGI naar de door haar ontplooide politiemensen.

Regionale Benadering De federale politie zal haar inzet laten bepalen, naast de haar gevraagde engagementen vanuit Buitenlandse Zaken, door de aangegeven prioritaire regio’s vervat in het politieel veiligheidsbeeld van de federale politie, alsook de regio’s die op Europees niveau (bij de aanpak van de georganiseerde criminaliteit) als prioriteit zijn aangegeven. Om die reden heeft CGI ervoor gekozen om naast de Balkan ook te kijken naar ontplooiingsopportuniteiten (zowel EU als VN) in West-en Noord-Afrika. De Belgische federale politie (FedPol) heeft momenteel personeel ontplooid in EULEX Kosovo, UNMIK, EUPOL RDC (Congo) , MONUSCO (United Nations Organization Stabilization Mission in the Democratic Republic of the Congo) en EUPOL COPPS (Palestijnse Gebieden). Verder had de

FedPol tot voor kort nog personeel in EUPOL Afghanistan, EUMM Georgië en EUPM Bosnië. Qua uitgestuurd personeel is zowel het operationeel (ttz. basiskader, middenkader en officierenkader) als het zogenaamde CaLog kader (administratief en logistiek rijksniveau A en gespecialiseerd niveau B) vertegenwoordigd in de diverse missies. Om dit alles in goede banen te leiden, wordt de dienst CCM binnen CGI momenteel bemand door drie commissarissen van politie, waarvan er twee fungeren als zogenaamde desk officers voor de missies waaraan de Belgische federale politie deel­neemt. De derde commissaris treedt op als coördinator en referentiepersoon voor het diensthoofd CIS en de directeur CGI. Dit team krijgt administratieve en logistieke ondersteuning vanuit een centraal secretariaat.

Rekrutering en selectie. CGI werkt met een systeem waarbij één maal per jaar een algemene oproep wordt gedaan naar potentiële kandidaten (uit de geïntegreerde politie) voor internationale missies. De oproep richt zich tot de potentiële kandidaat èn zijn dienstverantwoordelijke (directeur of zonechef). Deze laatste dient reeds in dit vroege stadium aan te geven of hij akkoord gaat met een deelname en zoja, voor welke aanvangsperiode (lopende jaar x of x+1). De kandidaten die tijdig alle benodigde documenten insturen en een groen licht ontvangen van hun hiërarchie, worden vooreerst uitgenodigd om deel te nemen 15

aan een psychosociale test afgenomen door de dienst rekrutering van de federale politie. Deze test peilt naar onderhandelingsstijlen, gedragsstijlen, de beroepswaarden van de kandidaat alsook de wijze waarop de kandidaat tegen zijn werk aankijkt. Het resultaat van deze test is niet uitsluitend van aard, dan wel richtinggevend in het verdere selectieproces.

De verder toegelaten kandidaten worden nadien uitgenodigd voor een volwaardige Engelse test, uitgevoerd door het Egmont Instituut te Brussel. Door middel van schriftelijke en mondelinge testen, zowel individueel als in groep, wordt gepeild naar het niveau van de kandidaat. Enkel zij die het niveau B2 of hoger bereiken, worden nadien toegelaten tot de verplichte opleiding Basic Generic Training.

Na deze test, wordt de kandidaat uitgenodigd voor een interview georganiseerd in de Deze laatste wordt tweemaal per jaar schoot van CGI en in samenwerking met de georganiseerd in samenwerking met het Egmont Instituut en de federale school. Het dienst Personeel federale politie (officier of betreft een zogenaamde interdepartemenadviseur), het stressteam van de federale tale opleiding waaraan niet alleen politiepolitie (psycholoog), alsook de Vaste mensen, maar ook kandidaten uit justitie, Commissie van de Lokale Politie (hogere financiën en buitenlandse zaken aan officier). Tijdens het interview worden vier deelnemen. De bedoeling daarbij is om een criteria in acht genomen: ttz. de motivatie “geïntegreerde” opleiding aan te bieden van de kandidaat, zijn/haar inhoudelijke met mensen van verschillende pluimage en voorbereiding, de psychosociale aspecten niveaus. Deze opleiding werd enkele jaren (op basis van de eerder afgelegde testen bij geleden ontwikkeld in samenwerking met rekrutering) alsook het Engels. Dit laatste het opleidingscentrum in Brühl, hetgeen moet het panel een indruk geven van de ook in Nederland zeker niet onbekend is. mogelijkheden of de kandidaat in staat is Nog steeds kunnen we op de zeer gewaareen normaal gesprek in het Engels te voeren. Elke criterium wordt gequoteerd en deerde expertise rekenen van onze Duitse vrienden en valt het zeer regelmatig voor resulteert in een globale score. Na elk dat we ook Belgische kandidaten kunnen interview volgt een evaluatie en wordt beslist of de kandidaat toegelaten wordt tot laten vormen in Brühl zelf. het verdere verloop van de procedure. Vanaf het ogenblik dat men aldus de Gedelibereerde kandidaten worden nadien opleiding heeft gevolgd, zijn de kandidaten nog eens individueel uitgenodigd op CGI operationeel klaar om deel te nemen aan waarbij ze feedback krijgen van hun een selectie binnen de schoot van Europa deelname tot dusver en gekoppeld aan en komen zij terecht op een database die good practices en aanbevelingen (bvb CGI hanteert om gericht te zoeken naar de inzake de Engelse taalvaardigheid). Algejuiste profielen voor de diverse theaters meen gesteld naar kandidaten toe, zien wij meer en meer een toegenomen interesse bij waar België zich inschrijft. collega’s van de lokale politiezones. Eens men voor een missie is geselecteerd, wordt er met de kandidaat zelf en diens Wat de slaagpercentages aangaat kan ik hiërarchie gekeken naar een haalbare stellen dat bij de laatste oproep 16% van ontplooiingsdatum. Twee weken vóór deze de deelgenomen kandidaten (een oproep datum, worden de toekomstige missieleden met interviews die begin april 2012 werd gedetacheerd bij CGI tijdens dewelke zij afgesloten) niet werd weerhouden voor een (missiespecifieke) pre-deployment verdere deelname in de selectie. Voorgaanopleiding krijgen. Dit gaat van veiligheidsde jaren echter was dit cijfer vaak hoger. Aan de basis lag vaak een slechte voorberei- briefings (federale politie en leger), geopolitieke briefings (buitenlandse zaken), ding of bleek het Engels van sommige opfrissing van aspecten EHBO, MMA, het kandidaten ruim onvoldoende. Wij stellen werk met tolken, enz. Ook de (eventueel met tevredenheid vast dat hier een noodzakelijke) vaccinaties worden in deze kentering in komt. 16

periode gedaan, alsook de organisatie van een zogenaamde “family day”. Een dag waarbij de collega met maximaal 7 à 8 naaste familieleden op CGI wordt uitgenodigd voor een kennismaking, een hapje en een drankje, alsook een presentatie van het werk in de missie (meestal aan de hand van tal van foto’s). Voor dit laatste wordt vaak beroep gedaan op een ex-missielid. Het is een aanbod naar de collega en zijn/haar familie toe dat zeer vaak bijzonder wordt gesmaakt. Wat de duur van de ontplooiing betreft, hanteert CGI een beleid waarbij de functie in de missie afgetoetst wordt aan bepaalde (Belgische) criteria die zullen uitmaken of het personeelslid maximaal 1 jaar, anderhalf jaar of 2 jaar (respectievelijk zogenaamde bronze, silver en gold functies) op missie zal kunnen. Dit systeem waarborgt (mede) een eenduidig, coherent en transparant beleid naar uitzendingen toe, zodat elkeen betrokken bij de ontplooiing (niet in het minst de kandidaat zelf, diens familie, de eigen hiërarchie, de missie,…) vanaf aanvang duidelijk geïnformeerd is over de maximale termijn van ontplooiing. Bij einde missie zal elke Belgische politieambtenaar opnieuw twee jaar dienen te wachten alvorens terug in aanmerking te kunnen worden genomen als (gesecondeerde) kandidaat voor een nieuwe missie. Deze zogenaamde reïntegratieperiode werd met de top van de federale politie bepaald om te garanderen dat het personeelslid zowel familiaal als professioneel opnieuw voet aan de grond kan krijgen in eigen land. Indien het personeelslid in de tussentijd een internationale gecontracteerde functie zou hebben aangevat, start een nieuwe termijn van twee jaar reïntegratie bij einde contract en diens terugkeer in de eigen organisatie. Met andere woorden, niet enkel de gesecondeerde functies, maar ook de gecontracteerde functies vallen onder de bepaling van de reïntegratieperiode. Deze periode is tevens bijzonder belangrijk om opnieuw professionele “voeding” te krijgen in eigen land, alvorens zijn of haar kennis opnieuw ter beschikking te stellen van de internationale gemeenschap. 

Regiopolitie Flevoland / Halt Nederland / Abu Dhabi Police Noot redactie: We proberen in de Nieuwsbrief Uitzendingen zoveel mogelijk gevarieerde artikelen voor de lezer aan te bieden. Hieronder een verhaal, dat niet echt betrekking heeft op een vredesmissie, maar wel afkomstig van een collega met veel missie-ervaring en met een interessante kijk op een bijzonder soort politiewerk dat we niet dagelijks tegenkomen. Wellicht dan geen vredesmissie maar wel een missie!

Door Ingrid Steuer, Regiopolitie Flevoland, momenteel Strategic Advisor Restorative Justice Abu Dhabi Police

Ingrid Steuer is sinds 1980 werkzaam bij de Nederlandse politie. In 1980 begonnen als agent bij de gemeentepolitie Den-Haag en vanaf 1998 in verschillende ‘takken van sport’ gewerkt bij de regiopolitie Flevoland. Getrouwd, twee volwassen zonen.

Inleiding “Trouwe lezers van de Nieuwsbrief hebben al eens iets van mijn hand gelezen. Fred Verdelman, steun en toeverlaat voor collega’s die in internationaal verband werken, weet me voor kopij altijd weer te vinden, zoals ik hem altijd mag benaderen als ik in den vreemde advies of informatie nodig heb. Het is fijn van deze gelegenheid gebruik te kunnen maken hem en anderen van IPOL te bedanken voor die nooit aflatende steun en aandacht. Het is hartverwarmend en buitengewoon belangrijk dat professioneel meegedacht wordt als je als politieman of –vrouw internationaal taken uitoefent.

de Verenigde Naties in Cyprus (UNFICYP) en een half jaar in Sudan (UNMIS). Zo langzamerhand een trots leger van missiegangers weet dat dit kan leiden tot een plezierige en blijvende hang naar politiewerk over de grens. Ook al trekt het soms een wissel op de omgeving en is het niet goed in te schatten wat het met je politiecarrière doet; het geeft veel voldoening kennis en ervaring in te kunnen zetten in gebieden waar dit nodig is. Ooit schreef ik voor de Nieuwsbrief dat bij het kiezen voor internationaal politiewerk, twee zaken essentieel zijn: Je moet er zin in hebben en ertegen kunnen dat men het even zonder je redt. Want dat blijkt over het algemeen heel goed te gaan, getuige de altijd inspirerende verhalen in deze Nieuwsbrief. Net als de meeste andere politieglobetrotters heb ik steun van een “rots in de branding” echtgenoot en twee zonen die het vermogen hebben overal de voordelen van te zien.

Missies Na in 2003 in de “pool voor vredesmissies” te zijn opgenomen, werkte ik een jaar voor

Dit keer schrijf ik niet vanuit een vredesoperatie maar vanuit één van de rijkste en veiligste landen ter wereld, de Verenigde

Arabische Emiraten. Vanwege het werk van echtgenoot en studie van de kinderen was het niet handig met het gezin te gaan maar we proberen elkaar zoveel mogelijk op te zoeken. Ik werk en woon in Abu Dhabi en dat vinden mijn zoons helemaal niet erg. Nu na 14 maanden ben ik verworden tot een soort “Big mother is watching you”, eet elke avond mee per skype. Ze dreigen me weleens “uit te zetten” en hoewel dat nog niet is gebeurd, is het verstandig er rekening mee te houden. Ze zijn 18 en 22 en dan heb je als moeder niet veel in te brengen. We reizen wat af tussen Lelystad en Abu Dhabi en genieten van wat deze twee jaar ons verder biedt. Wil je een indruk krijgen van de samenvoeging van twee werelden door de ogen van onze jongste zoon, kijk dan naar het filmpje dat hij vorig jaar voor school maakte en dat op Youtube staat: http://www.youtube.com/ watch?v=J0wiuXHPg8g Hoe is het zo gekomen? Eind 2009 plaatste Halt-Nederland de volgende advertentie op intranet van de Nederlandse politiekorpsen. 17

Gezocht: Voor de politie van Abu Dhabi: iemand met ervaring met het concept van taakstraffen en preventieprojecten, met bedrijfskundige kennis, bereid twee jaar in Abu Dhabi te wonen en een paar talen machtig. Toen ik het las ontplofte van binnen het “ik heb er zin in” bommetje. Mijn politieachtergrond, de ervaring met jeugdprojecten, de ervaring bij de Verenigde Naties en de studie bedrijfskunde die ik onlangs afrondde. Om kort te gaan, na een jaar van voorbereiding vertrok ik naar de Verenigde Arabisch Emiraten (VAE.) En wow, wat een wereld! Vooral vriendelijk, veilig, tolerant en schoon. Ook traag, vaag en verkwistend. Een land van puissant rijken en een leger laagbetaalden. Van dure auto’s en veel verkeersdoden, van sluiers en emancipatie, van moskeeën en kerken. Een wereld zonder tijd en periodiek overleg, een wereld waarin bureaucratie redelijk succesvol willekeur en vrijblijvendheid verdrijft en “efficiency” een woord is dat steeds vaker wordt gebruikt.

Abu Dhabi Iets over dit land dat als een federatie werd opgericht in 1971 door de zeven Emirs van: Abu Dhabi, Dubai, Sharjah, Ras Al Khaimah, Umm Al Quaim, Fujairah en Ajman. Emir is Arabisch voor “prins”; een Emiraat is het gebied dat een Emir bestuurt. Traditioneel levert Abu Dhabi het staatshoofd en Dubai de premier. De bevoegdheden van de federatie omvatten buitenlandse zaken, politie, defensie, inlichtingen­dienst, verkeerswezen, onderwijs, gezondheidszorg en monetair beleid. Feitelijk oefenen de individuele emiraten ook grote invloed op deze terreinen uit. De heersende families, de verenigingen van de stammen en invloedrijke zakenlieden zijn bepalende factoren in de binnenlandse politiek. De jongere garde bestaat uit doorgaans goed en in het buitenland opgeleide beleidsmakers. De Emirati’s zijn tevreden over hun levenstandaard, hun bestuursvorm en de welvaartsverdeling. Men heeft weinig behoefte aan politieke veranderingen, zoals bijvoorbeeld vrije verkiezingen. De grote economische groei is goed doordacht en een leger van buitenlandse arbeidskrachten (85% van de bevolking) is daarbij hard 18

Instructie Halt concept

Overleg met management van het Abu Dhabi gevangeniswezen

nodig. Over het algemeen dus pais-en-vree maar de huidige situatie in de Arabische landen leidt tot discussie en nadenken over democratisering, economische zekerheid en veiligheid. In eigen land zijn de Emirati’s sterk in de minderheid en hoewel men tolerant is ten opzichte van andere leefstijlen is men bezorgd over het niet meer aansluiten van de strafregelgeving bij die voortdurende en snel veranderende internationale maatschappij. De mensenrechtensituatie in VAE is relatief in orde, zeker vergeleken met andere landen in de regio. Het beginsel “vrijheid van godsdienst” is opgenomen in de Grondwet en dit wordt gerespecteerd. Huiselijk geweld en vrouwen emancipatie zijn veelbesproken thema’s, seksuele voorkeur niet. En het is vooral de verkeerscriminaliteit die zorgen baart. De VAE staat bovenaan de wereldranglijst met

het aantal verkeersdoden per jaar. Mede hierdoor is interesse ontstaan naar wat in het westen “Restorative Justice” of wel “Herstel Recht” wordt genoemd. Zoekende naar een effectief antwoord op onacceptabel (verkeers)gedrag kreeg men aandacht voor preventie programma’s en straffen waarbinnen gedragsverandering wordt gestimuleerd. Ook krijgt compensatie aan slachtoffers van misdrijven aandacht, ontwikkelen van alternatieve-/taakstraffen en begeleiding van ex-gevangenen. In 2009 vond de Abu Dhabi Police een toepasbare concept voor alternatieve straffen bij Halt-Nederland. Men verzocht deze organisatie een strategisch adviseur te werven voor het op te zetten Abu Dhabi Police Community Service Department en dit leidde tot mijn tweejarig contract bij de Abu Dhabi Police.

zijn start en uitvoering van alle initiatieven mee te kunnen maken maar eind dit jaar loopt mijn contract af en ga ik terug naar huis en haard. Dat was de afspraak en ik ga me eraan houden.

Workshop samenwerking Community Service Department en Social Support

Opening programma trainingen voor verkeersovertreders

ment, communicatie), aan de opbouw van Hoe ziet mijn werkdag eruit? netwerken, zet plannen op papier en Mijn taak is adviseren bij de ontwikkeling presenteer ze binnen de politie en aan en uitvoering van inmiddels een aantal partners. nieuwe programma’s zoals “Alternative punishments”, “Electronic Monitoring”, Een trainingsprogramma voor notoire “Alcohol/speedlock systems in cars”, verkeersdelinquenten is van start gegaan. “Educational program Arabic Values”, Officieel geopend in mei van het vorig jaar. “Police volunteers” en “Training for Het loopt goed, de resultaten zijn goed recidivists of traffic violations”. Mijn dagen evenals de acceptatie. En het leverde een vullen zich met het verzamelen van mooie foto op bij de opening. informatie over programma’s elders ter Net als bij ons duurt het soms lang voor wereld, het voorstellen van uitvoerbare concepten binnen de culturele en religieuze plannen binnen bestaande regelgeving goedgekeurd worden. En wanneer een context van de VAE, het organiseren van wetswijziging nodig is, zoals voor het workshops en het voorbereiden van collega’s op de toekomstige uitvoering van “Alternative Punishments” programma, kan het zelfs jaren duren. De meeste programontwikkelde programma’s. Verder bouw ik ma’s van Community Service Department met het Community Service Department zijn in de ontwikkelingsfase of in afwachteam aan de organisatie van de afdeling zelf (kwaliteitsmanagement, procesmanage- ting van een beslissing. Het zou geweldig

Prettige werksfeer Wat ik het meest zal gaan missen is de vriendelijkheid van de bevolking in het algemeen en die van de Abu Dhabi Police collega’s in het bijzonder. Er zit werkelijk geen greintje venijn in mensen en in het begin was dat wennen. Want het brengt met zich mee dat men een greintje venijn ook niet goed kan plaatsen. En er waren best zaken waarvan ik, hoewel erop voorbereid, kriegelig werd toen ik enige tijd bij het Community Service Department werkte. Want in het begin lukt het moeilijk afspraken te maken, aan overleg had men een broertje dood, de mobiele telefoon ging voor alles en wel om de 2 minuten, aanwezigheid van personeel of leiding was niet te voorspellen, tijd was een ander begrip, uit beleefdheid ja zeggen maar nee doen. Bij effectief adviseren zijn het obstakels van belang en ik ben wel eens keer uit mijn slof geschoten. Mijn gezicht leest als een boek zegt men. En als ik tegen een muur aanloop van “vergeten, geen tijd, dacht dat het niet voor mij was, cursus gehad” dan zie je een compleet feuilleton, dat wéét ik! Maar ondanks de logische en zichtbare verschillen waren we binnen het Community Service Department toch in korte tijd aan elkaar gewend. Als vrouw, als vrouwelijke adviseur, als westerling, als niet-moslim, als Nederlandse, als Ingrid. Ik voel me geaccepteerd en gewaardeerd door de vrouwen én de mannen. En dit ondanks alle vergissingen die ik had willen voorkomen: iets met de linkerhand aanpakken, schoenzolen laten zien, wijzen, hard lachen, spontaan een man aanraken, staand eten en drinken, gehaast lopen. We kennen elkaars opvattingen en het speelt geen rol in de vriendschap die is ontstaan. Er is veel humor, vragen staat vrij hebben we afgesproken en dus blijft werkelijk geen onderwerp ónbesproken. Daarbij, het beste recept voor wederzijds respect, is de eigen mening niet al te serieus te nemen en dat lukt prima!  19

Met zijn achten in een gepantserde Mercedes; Nederlandse zuinigheid of pure noodzaak?

Door Gert Jan Hoolwerf, Regiopolitie Gelderland Midden

Duitse politiemissie vloog pas over een paar dagen, dus dan maar ISAF proberen. Ja hoor, de volgende dag vroeg melden en door naar Kunduz. De Nederlandse militairen kregen daar hun medaille uitgereikt en daarvoor werd een generaal ingevlogen. Ik kon mee met hetzelfde toestel, waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt.

’s Middags weer aan de bak, de auto-evacuatie procedure training. Onder leiding van onze veiligheidsofficier werd er getraind voor het geval waarbij wij een auto zouden moeten achterlaten en alle mensen in veiligheid moesten brengen. Wij rijden altijd met minimaal twee voertuigen de stad in, dus dat scenario was ons uitgangspunt. Het eerste voertuig zou beschoten worden of door een bermbom(metje) worden geraakt. Het tweede voertuig schiet te hulp door een buffer te vormen tussen het gestrande voertuig en de plek waar het vuren Terug in Afghanistan, was de herkenning er vandaan komt. Daarna portieren open en weer en ik voelde mij gelijk weer thuis. Op overstappen. Simpel toch? Zeker als je dit al het parkeerterrein stond mijn ‘taxi’ te eens getraind hebt. De praktijk is echter wachten, de hoekige, gepantserde niet zo simpel. Eerder heb ik al gezegd dat Mercedes met weinig beenruimte achterin. onze Mercedessen hoekig zijn en weinig Het dikke vest weer aan en doorrijden naar beenruimte bieden en dan vooral achterin. Green Village, waar ik moe maar voldaan Normaal biedt zo’n Mercedes genoeg een ochtendtukje ben gaan doen. ruimte voor vier personen, soms voor vijf, maar dan moet de rit al niet te lang gaan duren. Om de werkelijkheid nog meer na te Veiligheidstraining Ik had mazzel. Even leek het anders te gaan, bootsen, trainden wij dit ook niet in sportuitrusting, maar in de dagelijkse omdat EUPOL, mijn eigen organisatie, niet kleding inclusief vest, volle bewapening en naar Kunduz vloog de eerste week. Ook de Mijn laatste verlof in maart was heerlijk. Het was een maximale periode van drie weken die ik deels thuis, deels elders heb doorgebracht. Maar het waren alle fantastische dagen. Dit verlof volgde wel kort op het eerste verlof en dat alles te maken met het uitlopen van mijn allereerste werkperiode in Kunduz, toen ik aan de vijfweekse trainerscursus moest beginnen. Hierdoor schoof deze verlofperiode wat op, terwijl ook het volgende verlof al gepland stond.

20

persoonlijke first-aid kit. Zelfs de meest slanke collega krijgt hierdoor een gezet postuur. Daarbij heeft ieder nog een grab-bag, zeg maar een rugzak met spullen om het in dergelijke situaties minstens een dag elders te kunnen uithouden, bij zich. Ziedaar de uitdaging. Het rijden gaf geen probleem, het overstappen al iets meer en het met acht man ieder voor zich een plekje vinden in één auto des te meer. De kofferbak van de auto is al gevuld met een extra elektronische uitrusting om veilig te kunnen rijden. Daarnaast nog een grote plastic box met gereedschap en andere zaken die van pas kunnen komen. Onze grab-bags vinden hier ook meestal een plekje. Nu moesten daar in ieder geval twee en als het even kon, drie man plaatsnemen met vest en zo, waardoor de lichamelijke souplesse al danig wordt beperkt. Maar ja, als je beschoten wordt, wil je wel weg. De grab-bags liggen dan in de weg. Deze vliegen dus als eerste de auto uit, want wij moeten erin. Twee man in de kofferbak, dat gaat. Twee voorin, drie op de achterbank en de vierde op de schoot van deze drie. Zo moet het lukken, waarbij menigeen klaagde over de loop van andermans geweer die op plekken terecht kwam, waar je ze nu net niet wilt hebben. Dan begin je met acht man in de auto de ontsnappingsrit naar de veiligheid. Niet te hard, niet teveel kuilen nemen, want iedereen zit klem en elke stuiter van de auto wordt streng voelbaar. Zinvol? Ja, dat wel, we kennen de beperkingen, maar zeker ook de mogelijkheden in geval van…

De hoekige Mercedessen

Een paar maanden geleden…

Voorjaar betekent voorjaarsoffensief Ik vertel niets nieuws als ik schrijf dat Kabul de laatste tijd weer het toneel van vele onlusten is geweest. De winter is afgelopen, de zomer is begonnen. Het voorjaar sla ik gemakshalve over, want in Kunduz merk je daar weinig van. Zo valt er nog een dag 20 centimeter sneeuw en zo is het 30 graden Celsius. De laatste weken is het voortdurend deze temperatuur en vaak nog meer dan dat. Het groen schiet de grond uit. De bomen, die ons kamp sieren en die ik met mijn op faunagebied schaars ontwikkelde geestesvermogen als acacia’s herken, staan volop in bloei. De bloesem geurt heerlijk en trekt de eerste insecten en vogels aan. De wespen, die in het donker ons verlichte kantoor binnenvliegen, hebben een afmeting wat al aardig op een kleine helikopter begint te lijken. Al

kleurige klaprozen tussen Russisch roest

…een paar dagen geleden

een keer snoof ik de geur van vers gemaaid gras op, wat ik zelf een genot vind. Lente dus. Ook voor de tegenpartij, de Taliban. Ook zij ontwaakt uit de winterslaap en doet recht aan haar uitspraak om een offensief te beginnen. Nu doen ze dat elk jaar, dat is de verassing niet meer. Alleen zij zeggen van te voren niet wie of wat het doelwit is. Vorige week was Kabul dus aan de beurt. Verschillende doelwitten, vooral in de diplomatenwijk, waren nu het mikpunt. Voor EUPOL betekende dit wederom een totale lock-down. Met andere woorden, verplaatsingen zijn niet meer toegestaan. Blijf waar je bent en in sommige gevallen de bunker in. Ziehier het nut van de grab-bag. Omdat niet bekend is of deze vonk naar de provincies kan overslaan, zaten wij ook in deze lock-down. Niet meer naar buiten en de trainingen lagen stil. Gelukkig is het in Kunduz rustig gebleven.

Anders was het tijdens de koranverbrandingen, toen die vonk wel oversloeg. Het is niet te voorspellen. Een week eerder zaten wij in een dreiging. De informatie was zodanig dat er een concrete raketaanval dreigde op ons kamp. Nu gaan we op zo’n moment niet met z’n allen op de muur staan om te zien uit welke richting deze zou kunnen komen, maar we zoeken wel een veilige plek op. Mijn kot is veilig, zandzakken op het dak en zo en dicht tegen een hesco. Dat zijn grote zakken, omgeven door een rasterwerk, waarin zand, puin of beton wordt gestort, waardoor een dikke beveiligingsmuur ontstaat. (Zie foto van de auteur, die voor de hesco is gefotografeerd) Maar ik moest wel alles bij de hand houden en op de grond gaan zitten. Alles om te voorkomen dat een eventuele inslag erger zou veroorzaken dan nodig is. De raket is 21

dat ik zelf al een mooie helm heb voor op de motor, die mij ruim € 800,- heeft gekost. Dit ging veel verder. Een pilotenhelm kost, inclusief vizier een bedrag dat ruim over de € 100.000 heen gaat. Zonder vizier valt het mee, zo’n slordige € 5000. Het vizier is een bijzonder hoogwaardig geavanceerd instrument, waardoor je niet alleen je gezicht beschermt tegen de zon, maar waar je de beelden van o.a. de camera op geprojecteerd krijgt. Ik ben nu al zuinig op mijn helm en probeer angstvallig te voorkomen dat deze valt. Een gevallen helm is waardeloos geworden, waarmee ik € 800 zou weggooien. Een val van zo’n helm zou ik niet eens overleven, denk ik.

uitgebleven. De Duitse militairen hebben de vermoedelijke lanceerplek zeg maar ‘opgezocht’. Een paar dagen later werd het centrum van Kunduz opgeschrikt door een suïcider op een fiets, die het gemunt bleek te hebben op een Afghaanse politiepatrouille.

Sport moet ! De Nederlandse militairen hier hadden onlangs een hardloopwedstrijd uitgeschreven. Een ‘eight miles run’, waar ik desgewenst aan mee kon doen. Acht mijl is ruim twaalf kilometer en omgerekend naar de omvang van ons kamp, betekende dat ruim vijf rondjes. Ik had zelf de keuze om te starten om acht of tien uur. Mensen die mij beter kennen weten dat ik vanzelfsprekend om tien uur wilde starten. ’s Morgens vroeg ben ik niet op mijn best zullen we maar zeggen. Ik ben een avondmens heb om die reden voldoende tijd naast mijn bed nodig om echt wakker te worden. De eerste start liet ik zonder spijt aan mij voorbijgaan. Ik stond wel aan de kant om mijn collega Eupoller aan te moedigen. Hij had dat niet echt nodig, omdat hij al de moed had om vroeg te starten. Hij wel, maar ik vond het wel leuk om te doen en hem, indien nodig, wat water aan te kunnen reiken. Langs de kant stond ik al redelijk te zweten. Niet door de zenuwen, dat niet, maar het liep toen al tegen de 30°C. Het was echt warm. De eerste lopers hadden kennelijk een goede keuze gemaakt. Zelf houd ik wel van warm weer en zag er niet tegen op om later nog te starten. Om tien uur was het wel zover en de temperatuur de 30° grens reeds gepasseerd had. De tweede lopersgroep was aanzienlijk minder in aantal. Ik had mijzelf als doel gesteld om het parcours binnen een uur en 15 minuten af te leggen. De wegverharding is niet overal glad, hier en daar een beste kuil en dat maant je tot grote oplettendheid. Regelmatig dronk ik wat water. Onderweg kon je flesjes pakken. Maar wat zijn de verzegelde doppen een ramp, als je die met bezwete vingers probeert open te draaien. De kracht uit je handen is weg na acht kilometer in de zon en wat er nog aan kracht over is, zorgt ervoor dat je over het plastic gesealde flessendopje heen glijdt. Ik heb zo’n dorst 22

Sport moet !

en hoe krijg ik dat verrekte ding nou open? Het wil maar niet lukken. Na verschillende tientallen meters liep ik langs de hesco’s. Die brachten uitkomst. Een ferme klap met de fles tegen de bewapening en deze ging daarna eenvoudig los. Ik kon mijn acute dorst lessen. Mijn doel heb ik niet gehaald. Een paar seconden deden mij de das om. Zou die rotfles dan toch revanche hebben genomen?

Improvised Explosive Devices (IED) Voor de Counter IED cursus ben ik een paar dagen naar Mazar-e-Sharif geweest. IED’s zijn kortweg de eigengemaakte (berm) bommen, waar men hier een overvloed aan schijnt te hebben. De counter slaat op onze weerbaarheid hiertegen. De cursus op zich was interessant, een theoretisch deel gevolgd door een praktisch deel. Met onze eigen voertuigen door een beetje Afghaans ruw terrein rijden en zo links en rechts een actie uitvoeren om te voorkomen dat je een dergelijk zelfgefabriceerd stukje huisnijverheid tegenkomt. Ook de reis op zich is weer zo’n belevenis. Militair vliegen, dat wil zeggen een Hercules Transall C-160 transportvliegtuig. Het is steeds weer een ervaring om mee te kunnen vliegen en het blijft genieten. Mazar ligt op een klein uur vliegen van Kunduz en daar zijn ook de Nederlandse F-16’s gestationeerd. Een F-16-piloot toonde mij zijn helm. Nu vind ik

Haute Cuisine Kent U restaurant Basiliek in Harderwijk? Ik ook niet en toch heb ik er gegeten. Basiliek draagt een Michelinster wat wel het één en ander zegt over de kwaliteit. Chef-kok Jansma was namelijk overgekomen naar Afghanistan en heeft daar voor de Nederlandsde militairen een maaltijd verzorgd. Eerst in Mazar-e-Sharif en daarna in Kunduz. Een grote eetzaal werd afgehuurd voor deze gelegenheid die alleen voor Nederlanders was bedoeld. Helaas miste ik het soepje en het voorgerecht, omdat ik een collega van het vliegveld moest ophalen. Daarna kon ik aanschuiven en begon ik met een eendenborst. Niet iedereen vindt dat lekker en ik zag mijn kans schoon om er nog eentje op mijn bordje te krijgen. Van nature kom ik niet snel, zeg maar nooit, in dergelijk chique restaurants. Het eten zal er prima zijn, maar ik heb het idee, dat ik nog steeds met trek het restaurant verlaat. Mijn beleving van lekker eten gaat sterk gepaard met hoeveelheid, sorry. Na de eendenborsten kwam het toetje, een chocoladeachtig iets, wat op een geheel andere wijze werd aangekondigd, maar vergeef mij, ik ben die dure naam vergeten. Er zat een toefje op wat een fantastische citroensmaak had. Lekker hoor. Ik had wel bewondering voor deze chef-kok. Hij kreeg het toch maar voor elkaar om voor ruim 300 man in een vreemde keuken een hoogstaand gerecht voor te schotelen. Het gebaar werd zeer gewaardeerd. 

Opnieuw, anders en beter gekeurd Na een oriënterend gesprek met collega’s en de uitzendmanagers van IPOL over mijn mogelijkheden in een vredesmissie, de sollicitatieprocedure en de training was ik zo enthousiast geworden dat ik de formulieren invulde en vol goede moed de procedure in ging. Er was mij verteld dat er medio 2012 een nieuwe vorm van keuring, assessment en training zou komen maar dat ik nog via de ‘oude’ weg geselecteerd zou worden. Na alle stappen te hebben doorlopen was ik eind 2011 klaar om op enig moment het opwerktraject in te gaan.

Door Pierre Mosk, Regiopolitie Haaglanden

Daar ik in elke missie waar Nederland aan deel nam wel een uitdaging zag en er mogelijk nog nieuwe missiegebieden aan zaten te komen, had ik mijn definitieve keuze uitgesteld. Maar uiteindelijk wist ik het, na diverse oud missiegangers gesproken te hebben viel mijn keuze op een functie bij EUPOL Afghanistan en maakte dat bij IPOL kenbaar. Omdat ik gezien mijn huidige taak pas vanaf de zomer zou kunnen vertrekken, vroeg ik wanneer de Call for Contribution uit zou komen waarop ik kon meedoen. Ruud de Haan, de uitzendmanager met Afghanistan in portefeuille, was er al snel bij om mij te vertellen dat voor de nieuwe lichtingen voor Afghanistan de nieuwe selectiemethode zou gaan gelden en dat ik bij de eerste groep zou gaan horen die én de nieuwe keuring én de nieuwe opleiding zou gaan volgen. Het doel van de nieuwe opzet was om nog beter inzicht te krijgen in de kwaliteiten van de uit te zenden mensen. Een nieuwe selectiemethode, een ander assessment? Elke vraag die ik er over stelde werd beantwoord met een vriendelijk maar streng en duidelijk: “Dat hoor je te zijner tijd wel.” Wat werd gevolgd door de mededeling alvast de eerste week van de maand april vrij te houden in mijn agenda. Uiteindelijk kwam de uitnodiging om 2, 3 en 4 april te verschijnen op een locatie in Doorn, mijn tas in te pakken met sportkle-

ding, zwembroek en spullen voor twee overnachtingen. Ook werd vermeld een presentatie voor te bereiden over mijzelf als persoon, mijn drijfveren en mijn motivatie voor de EUPOL Afghanistan missie. Ruim twee weken voor deze dagen werd ik verzocht via internet twee assessments te doen: één voor persoonlijke kwaliteiten en de ander voor multiculturele aanleg. Aangekomen in Doorn ontmoette ik de psychologe van mijn eerdere assessment, twee van haar collega’s, twee IBT-docenten, twee uitzendmanagers en een Coördinator Internationale Betrekkingen uit de regio. En natuurlijk mijn medecollega’s, tien in getal, die allen dezelfde informatie hadden als ik: we hadden echt geen idee wat ons te wachten stond. In hoofdlijnen werd al snel duidelijk dat we aan de hand van groeps- en individuele opdrachten, continu geob­ serveerd en beoordeeld zouden worden in verschillende situaties. Inhoudelijk mag ik daar niets over schrijven behalve dat ze mij stevig uit mijn comfortzone hebben gehaald en frequent verschillende vormen van stress bij mij opriepen en voor al mijn deelnemende collega’s was dat niet anders. Na het einde van de eerste twee dagen kregen we te horen dat zes collega’s goed hadden gepresteerd, vier collega’s aandachtspunten mee kregen voor de komende nieuwe opleiding die eind mei start en helaas één collega die nog niet volledig geschikt werd bevonden. Op de derde dag

werd de uitkomst van de twee thuis uitgevoerde assessments besproken. Toen we naar huis gingen waren we allen moe, voldaan en verbaasd over de teamgeest die op zo’n korte termijn was ontstaan, de verkregen inzichten in ons eigen gedrag onder druk en hadden we grote waardering voor de mensen die deze nieuwe keuring of eigenlijk “praktijkassessment’ hadden ontwikkeld en begeleid. We waren gezamenlijk een stevige uitdaging aangegaan en hebben een goede prestatie geleverd. Gedurende mijn bijna dertigjarige loopbaan heb ik al vele soorten van keuringen, selectieprocedures en vooral assessments mogen doen en de uitkomst van de ene of de andere test had altijd wel iets waar ik aan twijfelde. Met deze driedaagse selectie voor de vredesmissie, nu nog alleen voor Afghanistan maar later ook voor alle andere missies, heb ik het oprechte idee dat de Nederlandse Politie een kwalitatief goed en uniek product met een waarheidsgetrouwe uitkomst heeft ontwikkeld. Een instrument om mensen goed te kunnen selecteren voor zo’n zware taak als deelnemer aan een vredesmissie. Het gelijk van de uitkomst moet zich natuurlijk voor mij in de praktijk van de missie nog bewijzen maar daar vertrouw ik volledig op. En nu op naar de volgende uitdaging: de nieuw ontwikkelde opleiding voor vredesmissies. (zie artikel Pilot missiegerichte trainingsweek bij de School Voor Vredesmissies).  23

Het Politie Veteranen Platform Door Eugene van Tilborg. secretaris PVP (Regiopolitie Haaglanden)

Op het moment dat ik dit artikel begon te schrijven was ik voor het Politie Veteranen Platform (PVP) op weg naar een seminar met als onderwerp: “Police Missions”. Een seminar van vijf dagen in Duitsland, georganiseerd door de International Police Association (IPA), waar 30 personen uit elf landen zich voor in hadden geschreven. Het onderwerp is ‘hot’ om het maar zo te zeggen. Terwijl ik daarheen reed dacht ik wat ga ik daar in hemelsnaam vijf dagen doen. Inmiddels kan ik niet anders zeggen dan dat het dubbel en dwars waard was daar aanwezig te zijn. Naast de onderwerpen zijn het juist de deelnemers waarmee uitwisselingen van informatie en netwerken van groot belang is. Contacten die naar mijn mening in de nabije toekomst voor het Politie Veteranen Platform van groot belang kunnen zijn op internationaal gebied. Ik noemde het al eerder ‘hot’. In veel landen, zoals in Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk en in de Scandinavische landen zijn uitgezonden politieambtenaren of zij die op de nominatie staan te gaan, een belangrijk onderwerp van gesprek binnen het management van politieorganisaties. In tegenstelling tot mijn gedachte over het feit dat de Nederlandse politie nu een eigen platform heeft en dat we daarmee een jonge club zijn, moet ik toegeven dat het klopt dat wij beginnend zijn, maar dat onze aanpak om het gelijk landelijk te organiseren, in het buitenland als zeer positief wordt ervaren. Onze organisatie is in 24

buitenlandse ogen nog bijzonderder omdat wij de mix van oud militairen met veteranenstatus en politieambtenaren met uitzendervaring in onze vereniging gelijk hebben getrokken. Om bij het begin te beginnen. In 2008 had ik al een idee om collega-veteranen op te sporen binnen mijn eigen regio Haaglanden en hen te verenigen door middel van bijvoorbeeld een klankbord op het Intranet. Door toedoen van het Veteraneninstituut te Doorn kwam ik er achter dat dit idee mogelijk ook speelde in de regio Amsterdam-Amstelland. Dat contact kwam in 2009 en daaruit bleek dat collega Fred Driessen met hetzelfde idee rond liep. Op zijn beurt kwam hij weer in contact met collega Stefan van Zanten, beleidsmaker weerbaarheid, die dit onderwerp in zijn studie had opgepakt. Vorig jaar hebben we alle ideeën verweven in één vereniging onder de naam: “Politie Veteranen Platform” en hebben we het bestuur drastisch moeten uitbreiden van drie naar acht en mogelijk nog een negende persoon. Het is verrassend te zien dat collega-veteranen (al dan niet ex-militair) zich aanmelden voor een bestuursfunctie. Iets waar we dankbaar voor zijn omdat de werkzaamheden tot op dit moment geheel in vrije tijd gebeurt. Het vraagt om commitment en passie om iets te willen doen voor je collega-veteraan. Iets wat er na al die jaren bij de bestuursleden nog

steeds in zit. Een vereniging die is opgezet door en voor collega’s. Het afgelopen jaar heeft het bestuur van het Politie Veteranen Platform niet stil gezeten en is men voortvarend te werk gegaan. Om te kunnen groeien heb je externe partners nodig waarbij het (landelijke) Veteranen Platform (VP) toch wel een heel belangrijke, zo niet de belangrijkste is. Het VP kan worden omschreven als de beleidsmaker tussen alle grote veteranenorganisaties en de Nederlandse regering. Om deelgenoot van het beleid te mogen zijn en onder de ‘paraplu’ van het VP te mogen operen moet je als organisatie aan strenge voorwaarden voldoen. Eén van die voorwaarde is dat de vereniging een minimaal aantal leden heeft. Dat heeft het PVP geweten; in één jaar tijd is de organisatie gegroeid naar zo’n 500 collega’s met zowel de militaire veteranenstatus als de politieambtenaar met uitzendervaring. Het PVP dankt jullie daarvoor heel hartelijk, want dit heeft een enorme boost gegeven voor de verdere professionalisering van de organisatie. Verder hebben we na een jaar onderhandelen ons logo rond gekregen en zijn we tijdens de Nederlandse Veteranendag in 2011 een bekendheid geworden door het bezoek van ZKH Prins Willem-Alexander. Daarnaast heeft het PVP bij de kwartiermakers een nieuw woord geïntroduceerd: ‘politieveteraan’. Een woord waaraan vooralsnog geen enkele status kan worden verleend, maar wat wel

Het detachement onder aanvoering van Stefan van Zanten (2011)

een podium van discussie is geworden waarover beleidsmakers zich buigen hoe dit in de nabije toekomst wel status krijgt. Ook dit jaar staan we weer, tijdens de Nederlandse Veteranendag, met onze stand op het Malieveld in Den Haag. Als vast onderdeel lopen we met een detachement mee in het defilé dat ieder jaar door ZKH wordt afgenomen. Inmiddels hebben we al twee keer succesvol meegelopen onder de naam: “Politie Veteranen Platform”. Eén van de doelstellingen van het PVP is om dit evenement voor collega-veteranen jaarlijks te organiseren omdat dit voor oud militairen met de veteranenstatus een belangrijke dag is. Het is hun dag om een keer per jaar oude maatjes terug te zien, maar ook om

aan collega’s, vrienden, familie en hun kinderen te laten zien wat papa en/of mama voor Nederland heeft gedaan aan vrede en vrijheid. Aangezien de Nederlandse politie zo’n 2500 collega’s-veteraan in dienst heeft vinden we het belangrijk deze dag ieder jaar onder de aandacht te brengen. Bij het ontstaan van het Politie Veteranen Platform was al duidelijk dat het zijn meerwaarde had door de mix van veteranen en politieambtenaren met uitzendervaring. Iets dat expliciet moest worden uitgewerkt in de statuten en wat er voor gezorgd heeft dat we een enorme vooruitgang hebben geboekt. Door toelating van het PVP in het landelijke Veteranen Platform

is het PVP de eerste organisatie die niet-veteranen mag uitnodigen voor de Nederlandse Veteranendag. Wij hopen dan ook alle politieambtenaren met uitzendervaring te mogen begroeten bij onze stand op het Malieveld. We weten inmiddels dat er veel ‘politieveteranen’ zijn die voor hun erkenning en waardering willen meelopen in het defilé. Geloof me als ik zeg dat het PVP daar heel hard voor aan het werk is, maar dat dit op dit moment nog te vroeg is. Het feit dat de Nederlandse Veteranendag voor politieambtenaren met uitzendervaring mag dienen om elkaar jaarlijks te ontmoeten, moeten we zien als een bijzondere eerste erkenning voor deze bijzondere doelgroep. 

ZKH Prins Willem-Alexander bezoekt de Politie veteranen 25

Pilot missiegerichte trainingsweek bij de School Voor Vredesmissies

Door Bas Buurman (Regiopolitie Flevoland) en Richard Grevink (Regiopolitie Twente)

richte trainingsweek door IPOL en militaire collega’s van de SVV herschreven. Vooraf waren we al door Ruud de Haan van IPOL gewaarschuwd dat de cursusdagen goed gevuld zouden zijn. Die belofte is zeker waar gemaakt! We waren van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat druk in de weer. Gedurende de pilot bleek niet alleen de kwantiteit, maar ook de kwaliteit van het lesprogramma te zijn verbeterd. Daarnaast was het lesprogramma erg afwisselend. Tijdens de eerste helft van de cursus werd o.a. aandacht besteed aan ZHKH (Zelf Hulp Kameraden Hulp, een soort militair EHBO), kaart/kompas, hostage survival instructies, checkpoints/ roadblocks, tactisch autorijden, radiocommunicatie, actuele situatie Afghanistan en omgaan met stress. Tijdens de tweede helft van de week gingen we naar het Stroese Zand om hetgeen we geleerd hadden met praktijksimulaties te oefenen. Het doel van de try-out was om de nieuwe opgezette opleiding daar waar

ZHKH

In de week van maandag 5 t/m vrijdag 9 maart 2011 hebben wij bij de School voor Vredesmissies (SVV) op de Generaal Winkelman kazerne op de Harskamp deelgenomen aan de try-out van de herziene trainingsweek voor de EUPOLmissie in Afghanistan. Dit gebeurde met een aantal andere oud missiegangers en op uitnodiging van IPOL. Op basis van input vanuit de missies is de herziene missiege26

Tactisch autorijden

nodig te “fine-tunen”. Er werd tussentijds ook regelmatig geëvalueerd. Naar mening van de ‘cursisten’ konden de lessen en simulaties in zijn algemeenheid nog verder worden verbeterd door nog meer te werken met missiespecifieke “tools”, zoals foto’s van (oud) missieleden, documenten, praktijksituaties en ISAF-stafkaarten. De militaire collega’s die de cursus gaven bleken vakmensen en stonden open voor de feedback die hen door de groep werd aangereikt. Dit leidde gedurende de week tot inhoudelijke en opbouwende discussies tussen de ‘blauwe’ cursisten en de ‘groene’ cursusleiders. Samenvattend waren de oud missiegangers van oordeel dat het nieuwe lesprogramma intensiever en kwalitatief beter is geworden. Met enkele kleine aanpassingen kan deze missiegerichte trainingsweek toekomstige missiegangers in de juiste mindset brengen en belangrijke hulpmiddelen aanreiken voor hun EUPOLmissie in Afghanistan. 

Even iets heel anders…

Door Alex Drees, Regiopolitie Twente

Na het lezen van de laatste nieuwsbrief van IPOL Uitzendingen, waarvan ik overigens een heel grote fan ben, bekruipt mij telkens weer het sterke gevoel van “wanneer mag ik nu eindelijk weer”. Ik denk dat veel collega’s die in de uitzendpool van IPOL zitten dit gevoel wel kunnen beamen. De nieuwsbrief lees ik in één ruk uit, de enthousiaste verhalen hebben hun werk weer gedaan en het gevoel om op missie te mogen gaan is weer flink intens aanwezig. Bijna iedereen die eens op missie is geweest wil nog een keer en nog een keer en nog een keer… dat noemen we onze “missieverslaving”. Nu dit gevoel weer in alle heftigheid bij mij de kop op stak, pakte ik de computer om hierover maar eens wat op schrift te stellen en het te delen met alle missiecollega’s. Veel poolcollega’s zijn op dit moment uitgezonden binnen de ons alom bekende missies, maar nog meer poolcollega’s zijn gewoon bezig met het dagelijkse politiewerk hier in Nederland. Vaak denkend aan de achter hen liggende missies, de bijzondere ervaringen, de daarbij behorende problemen, maar ook de prachtige momenten. Wat heb ik toch prachtige mensen ontmoet, mensen met de neus in dezelfde richting, mensen met een super gevoel voor de medemens, mensen waarvan ik heb kunnen leren en mensen die van mij hebben geleerd. Het gevoel dat je als persoon, ook al is het maar iets heel kleins, wat hebt kunnen betekenen voor je medemens geeft zo’n enorme kick dat het, of je wil of niet, een verslaving wordt.

Sinds mijn voorbereidingen en uitzending in 2009/2010 is er eigenlijk geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan een missie heb gedacht. Inmiddels ben ik alweer zo’n twee jaar werkzaam als wijkagent in het mooie Twentse gebied (wat trouwens ook al een missie op zichzelf is) en bedenk ik regelmatig wat mijn inbreng zou kunnen zijn binnen een nieuwe missie. Het KLPD, de dienst IPOL in Zoetermeer ligt voor mij niet om de hoek, maar regelmatig zie ik kans om het uitzendteam in Zoetermeer met een bezoekje vanuit Twente te vereren. Een dergelijk bezoek geeft telkens weer het gevoel van een beetje thuiskomen. De collega’s van IPOL zijn altijd geweldig enthousiast, gedreven en missiekundig en voorzien je altijd van het warme gevoel welkom te zijn, als een soort familie. Hun enthousiasme en samenwerking slaat al snel over naar je eigen enthousiasme en dat verhoogt dan weer je eigen geluksgevoel. Ik denk dat het best wel eens gezegd mag worden dat het team uitzendingen prachtig werk voor ons, poolcollega’s, verricht en dat op een zeer professionele wijze en met het echte gevoel er voor “ons” te zijn. Het verzorgen van een nieuwsbrief door hen is hiervan natuurlijk maar een klein onderdeeltje, maar geweldige informatie en o zoooo belangrijk voor ons. Ik zou zeggen ga zo door met jullie prima werk en enthousiasme, mijn steun hebben jullie (en ik denk van menig andere collega). Ik ben er weer klaar voor. 

Waardering op het hoogste niveau Door Dr. Dirk Jan van Vierssen, Politieacademie

Op 9 februari 2012 heeft ons missielid Bert Brassé uit handen van Deputy Head of Mission (DHoM) in Afghanistan Geoffrey Cooper, de zilveren EUPOL medaille ontvangen. Bert is de eerste en tot nu toe enige Nederlandse collega die deze medaille in ontvangst heeft mogen nemen. De zilveren medaille is de hoogste onderscheiding die door EUPOL aan leden van de missie wordt toegekend. EUPOL kent ook

Bert ontvangt de medaille van het Deputy Head of Mission Geoffry Cooper

een gouden medaille, maar die wordt alleen aan externen toegekend. De DHoM stond uitgebreid stil bij de excellente verdiensten van Bert voor de missie. Bert heeft substantieel en op cruciale wijze ertoe bijgedragen dat visies op effectief politieonderwijs in Afghanistan ook daadwerkelijk in de praktijk van alledag op het Police Staff College werkelijkheid zijn geworden. Bert heeft Afghaanse politiemensen opgeleid, heeft Afghaanse docenten opgeleid en hij heeft collega’s van de internationale gemeenschap ervan weten te overtuigen hoe effectief politieonderwijs vorm moet worden gegeven. Hoe simpel dat ook klinkt, het is een prestatie van de hoogste orde om in de Afghaanse en internationale context mensen te kunnen overtuigen van hoe effectief onderwijs er uit zou moeten zien. Bert is daarin geslaagd. Dat is doorgedrongen tot op het hoogste niveau van de missie, hetgeen blijkt uit de toekenning van deze hoogste onderscheiding.

Vertaling Nederlandse politierangen naar internationale (militaire) rangen

Door Fred Verdelman, Manager Uitzendingen IPOL KLPD

In het grijze verleden heb ik ooit van de BZK brochure “Politie in Nederland” met behulp van de IPOL Vertaalafdeling een Power Point presentatie gemaakt in het Frans, Duits, Engels en Spaans. Altijd gemakkelijk wanneer je buitenlandse collega’s iets over de Nederlandse politieorganisatie wilt vertellen. Eén van de meest ingewikkelde onderwerpen was het vinden van een juiste vertaling van onze politierangen, temeer daar Nederland in vergelijking met het buitenland relatief weinig verschillende rangen kent. Daarnaast lijken rangen qua benaming op elkaar, maar wil dat nog niet direct iets over gelijk rangniveau zeggen. Zo is de Duitse Kommissar absoluut niet vergelijkbaar met onze commissaris. Een Britse agent is een constable maar denk nu niet dat een hoofdagent een chief constable is, want dat is de aanduiding voor hoofdcommissaris (de chief van alle constables). Dat begripsverwarringen tot leuke situaties kunnen leiden zult u begrijpen. Zo werd ooit een hoofdagent op een buitenlands vliegveld als hoofdcommissaris ontvangen vanwege een niet geheel correcte vertaling 28

van zijn rang. Een Nederlandse brigadier is in een missie wel eens aangezien voor een generaal. Immers brigadier wordt vaak gezien als brigade-generaal. Voor technisch en administratief personeel is het nog lastiger. Het beste is dan een omschrijving te geven van je functie en/of expertise. Hoewel niet 100% waterdicht, kan het onderstaande overzicht u toch helpen, wanneer u in het buitenland uw rang

rangen Nederlandse politie

duidelijk moet maken. Wordt het echt heel lastig dan adviseren we altijd het militaire equivalent te gebruiken. De militaire organisatie heeft het internationaal gezien stukken gemakkelijker, want het rangenstelsel lijkt internationaal erg veel op elkaar. Hoewel ….. een ‘schout bij nacht’ moet je niet vertalen als scout by night, want dat is een padvindertje in het donker ! Dit zou een mooie zijn voor het boekje “I always get my sin…” 

Engelse politie

Militair

Police trainee

-

Police patrol officer

-

Constable

Sergeant

Constable first class

Staff sergeant

Police sergeant

Lieutenant

Inspector (oude categorie)

Captain

Superintendant (jonge categorie) Chief superintendant

Major

Commissioner

Colonel

Chief constable

General

Politie Afghanistan 2 Zoals in de vorige Nieuwsbrief reeds vermeld, maakt de redactie van de Nieuwsbrief Uitzendingen graag gebruik van de Nieuwsbrief van Tjitte Veldstra, waarin voor de lezer veel wetenswaardigheden over het dagelijkse werk en leven in Afghanistan staan vermeld. We pakken de draad op daar waar we bij de vorige Nieuwsbrief zijn gestopt. Daardoor zijn niet alle verhalen actueel, maar daarom zeker niet minder lezenswaardig.

Door Tjitte Veldstra, Regiopolitie Friesland

Kite Hill Aan de rand van Kabul, niet ver van onze compound ligt een heuvel, die bekend staat als Kite-Hill. Iedereen die het boek of de film ‘de Vliegeraar’ heeft gelezen of gezien weet van het bestaan af. Eén van de nationale sporten van Afghanistan is vliegeren. Het Talibanregiem heeft in de jaren dat zij aan de macht was, het vliegeren verboden. Nu de Taliban haar macht in de stad kwijt is, zie je dagelijks vliegers boven de stad die met elkaar ‘in gevecht’ zijn. Vooral op vrijdag is het een drukte op Kite Hill en laten niet alleen kinderen maar ook volwassenen hun vliegers op. De kleurige vliegers staan dan hoog in de lucht, het gekleurde vliegertouw is doordrenkt met lijn en bedekt met gruis van glasscherven. Door met de touwen tegen elkaar aan te vliegeren proberen de vliegeraars elkaars lijnen door te snijden. De eigenaar van de laatst overgebleven vlieger is de grote winnaar. In het boek ‘de Vliegeraar’ wordt deze sport uitvoerig beschreven. Op Kite Hill worden o.a. de kleurrijke vliegers en vliegertouw verkocht en komt de plaatselijke bevolking bijeen om

Kite Hil

te voetballen en te vliegeren. In de ogen van de kinderen is de spanning goed te zien. Mooi om te zien wat een plezier ze dan hebben en ze de ellende en ontberingen van de dag even kunnen vergeten.

Tweede Calltakers Cursus. De afgelopen periode ben ik weer begonnen met de tweede cursus voor Callcenter medewerkers. Eerst moest ik de nodige voorbereidingen op het Ministerie van Binnenlandse Zaken treffen. Dat zijn van die vergaderingen en bijeenkomsten die het

noemen niet waard zijn maar toch moeten gebeuren. Ik heb samen met mijn collega weer een klas van vijftien nieuwe calltakers voor de meldkamer in Kabul klaargestoomd. Onlangs was ik nog op de meldkamer en kwam ik twee ‘oud’ studenten tegen, die me toen ‘teacher’ noemden. Dat was wel bijzonder, deze titel. De klas die we nu klaargestoomd hebben bestaat uit elf mannen en vier vrouwen. Het was een leuke klas waar we veel interactie mee hadden. Vanwege een griepje kon ik helaas niet aanwezig zijn bij de uitreiking van de certificaten, wat toch wel een bijzondere gebeurtenis is.

De Rhino 29

iedereen die langer dan dertig dagen aaneengesloten in de EUPol-missie in Afghanistan was. In totaal werd aan negen Nederlandse collega’s de medaille met gesp EUPOL-AFGHANISTAN uitgereikt. De Medal parade is een plechtige gebeurtenis waarbij diverse hoge (inter)nationale functionarissen aanwezig zijn. Het koninkrijk der Nederlanden werd vertegenwoordigd door de heer R. van Vollenhoven, HM Ambassadeur in de Islamic Republic of Afghanistan.

End of Mission

Aanslag Was het de laatste weken aardig rustig in Kabul; het was op zaterdagmorgen 29 oktober weer raak. Dit keer op Darulaman Road, de weg naar het gelijknamige paleis, in de volksmond “Kings Palace”. Een ISAF konvooi was onderweg van Camp Julian naar Camp Phoenix en is op de Darulaman Road aangevallen. Volgens de berichtgeving had een Toyota Landcruiser met zo’n 700 kilo explosieven zich in een ISAF konvooi gemengd en zich tot ontploffing gebracht. Bij deze aanslag heeft de terrorist zich in een gepantserde bus, een zogenaamde Rhino, van het Amerikaanse leger geboord en de lading tot ontploffing gebracht. De inzittenden, 13 ISAF medewerkers, zowel militairen als burgers, zijn daarbij om het leven gekomen. Ook zijn een Afghaanse politieman en drie Afghaanse burgers omgekomen. Er wordt gesproken over de zwaarste aanslag gepleegd door één persoon in de afgelopen tien jaar. Visum Binnenkort ga ik weer op verlof naar Nederland. Tijdens dit verlof hebben twee collega’s van ons PC3 bureau “End Of Mission”. Onze chef Declan Devlin uit Ierland (rechts op de foto) en John Richards

De Nederlandse gedecoreerden. Vlnr. Hans, Kees, Ronald, Paul, Mika, Pieter, Marc en Tjitte. Linda was even afwezig 30

uit Canada (links) gaan na een jaar Afghanistan terug naar huis. Als (destijds) de enige Friese politieman in de Afghaanse missie, heb ik ze toch iets van onze, door voornamelijk Hollandse collega’s als bijzonder bestempelde, cultuur verteld. Zo weten ze van de toch wel eigengereidheid van de Friezen, de eigen taal, het eigen volkslied en eigen officieel erkende vlag. De verhalen over de oude hang naar eigen onafhankelijkheid wordt met gejuich ontvangen door voornamelijk de collega’s uit Wales, Ierland en het zuiden van Zweden.

Medal parade Op 2 november werd door het Head of Mission, brigade-generaal Juka Savollainen uit Finland de Eupol medaille uitgereikt aan

In het Friese Nieuws Eind november ben ik weer teruggekomen voor mijn tweede verlofperiode in Nederland. In deze twee weken heb ik allerlei klussen en andere belangrijke en minder belangrijke dingen gedaan en heerlijk genoten met de familie. De eerste avond in Nederland was ik al direct te gast in het programma “Need Op Freed” dat op de regionale zender Omrop Fryslân werd uitgezonden. Gezien de reacties die ik kreeg vanuit de familie, collega’s en totaal vreemden, was het een duidelijk en leuk interview geworden. Maandag daarop een interview in het Fries Dagblad zodat heel Fryslân weer op de hoogte was van mijn missie in Afghanistan. Op 25 november was het eindfeest van Politie Friesland in het Abe Lenstra stadion. Dat was voor mij een

Need Op Freed

thuiswedstrijd. Daar kon ik mijn verhaal enkele tientallen keren vertellen maar… omdat ik erg enthousiast over de missie ben, was dat niet erg om te doen.

Missie Max Op 26 november ben ik naar de “Missie Max”, een bijeenkomst voor relaties van uitgezonden militairen en politiemensen in Utrecht geweest. Het was echt fantastisch om mee te maken hoe groots Defensie dit had aangepakt. Er was een live-verbinding tot stand gebracht met Kabul en Kunduz. Leuk om je collega’s dan via zo’n verbinding op een mega groot beeldscherm te zien. De uitgezonden

Missie Max

militair en politiefunctionaris staan deze dag dan echt in het middelpunt. Iets dat binnen de politie niet gewoon is. Vaak heb ik het idee dat onze politieorganisatie nog niet precies weet hoe men dit goed moet aanpakken. Het is iets dat zeker naar een hoger niveau gebracht moet worden, maar het moet eerst nog meer bekendheid krijgen. De collega’s in Afghanistan werden vanuit Utrecht toegesproken door de heren op de onderstaande foto, te weten (v.l.n.r.): Luitenant-generaal Dick van Putten, Commandant der Koninklijke Marechaussee, Hoofdcommissaris Gerard Huijser van Reenen, Portefeuillehouder Uitzendingen in de Raad van Korpschefs en Ivo Opstelten, Minister van Veiligheid en Justitie, omroepvoorzitter Max, Jan Slagter. Verder stonden

er nog artiesten, zoals Jan Smit, René Schumann en LA the Voices op het podium.

Terug naar de missie Tja en dan zeg ik wel eens dat de tijd hier in Kabul omvliegt maar dat doet het dus als je thuis bent ook. Want voordat je er erg in hebt, zit je alweer in het vliegtuig naar Kabul en vlieg je boven een wit Afghanistan. ANFTA Op 30 november was er een bijeenkomst op de brandweerkazerne van het vliegveld “Kabul International Airport”. De brandweer wordt ook getraind en uitgerust door de EU en de NATO. Daarmee zijn diverse brandweerdeskundigen vanuit de EU/NATOlanden actief. Maar ook UN-onderdelen zijn daarbij betrokken. In de toekomst wordt er een nieuwe Afghan National Fire Training Academy opgericht. Het PC3 team van Eupol werd erbij betrokken om te brainstormen over het opleiden van calltakers voor de brandweer maar ook over het opzetten en inrichten van een trainingsfaciliteit op deze Academy, die op ongeveer 60 kilo­meter buiten de hoofdstad gebouwd zal worden. Sinterklaas in Kabul Op 5 december heeft het Nederlands contingent pakjesavond gevierd. Dit werd gedaan op Green Village waar het overgrote deel van de missieleden gehuisvest is. Van tevoren werden er lootjes getrokken en moest iedereen een gedicht maken. 31

Op de foto Andries Menger (Recherche Heerenveen), die net twee weken in Kabul was, op de ‘voorleesstoel’ . Voor iedereen had ons hoofd, Piet Deelman een chocoladeletter meegenomen. Ook werden er pannenkoeken gebakken en gegeten. Kortom, het was een zeer geslaagde pakjesavond waar Sinterklaas met een tevreden gevoel op terug kan kijken.

Ashura (6 december 2011) Ashura is volgens de Islamitische kalender de 10e Muharram. Op deze dag wordt door Sjiietische Moslims het martelaarschap van Husayn ibn Ali, de kleinzoon van de profeet Mohammed, herdacht. Hij stierf op 10 Muharram 61 (2 oktober 680) na een tien dagen durende strijd tegen Karbala (Irak). Volgens de Soennitische leer heeft Mohammed op deze dag gevast en vroeg hij aan andere mensen ook om twaalf dagen te vasten. De Soennieten herdenken ook dat Mozes op deze dag vastte uit dankbaarheid dat God/Allah het Israëlische volk uit Egypte bevrijdde. Ook wordt op deze dag ondermeer herdacht dat Isa (Jezus) werd geboren, dat Yaqub (Jacob) zijn verloren zoon Yusuf (Jozef) weer zag en dat Yunus (Jonas) uit een vis kwam. Op deze dag werd er in Kabul een aanslag gepleegd door een Pakistaanse Soennitische suicide-bomber. Daarbij kwamen in Kabul 59 mensen om en werden er 160 gewond. Allen Sjiieten, die in Afghanistan een minderheid zijn. 32

Opmerkelijk De Afghaan is waarschijnlijk een grote voetballiefhebber. Je ziet vele auto’s rijden met kussentjes en (grote) stickers van diverse bekende Europese voetbalclubs. Vooral Spaanse, zoals Real Madrid en Barcelona, Engelse zoals Arsenal, Chelsea en Manchester United, Italiaanse zoals AC Milan en Internationale Milan, zijn populair. Mijn aandacht werd direct getrokken door een Toyota die op een gegeven moment voor me reed. Mijn voetbalhart begon direct harder te kloppen en de fotocamera deed zijn werk. Zie hier het mooie resultaat. Feyenoord Rotterdam. Stickers van de club uit Amsterdam… heb ik niet gezien maar of ik daarmee de geheugenkaart van mijn camera wil belasten… ik denk het niet. Kerstmarkt Kabul HQ Op 8 december werd op het EUpol Hoofdkwartier door de internationale collega’s een kerstmarkt georganiseerd. Een ontspannen samenzijn waarbij elk land een specialiteit maakte en aanbood. Ook waren er nationale en internationale gasten uitgenodigd. Zelfs de kerstman was vanuit Lapland naar Kabul afgereisd. Een klein overzicht van de lekkernijen die werden aangeboden. Bij de Oostenrijkers Jägerthee, Duitsers Glühwein en wafels, Denen Glöck en pannenkoeken, Ieren Irish Coffee, Fransen wijn en patés. Wij Nederlanders hadden 100 liter snert, die goed werd gegeten. Wel moesten we rekening

houden met het gegeven dat de Mohammedanen geen varkensvlees eten, dus hadden we 50 liter snert mèt en 50 liter zonder worst gemaakt. Ook zijn we die avond verlost van ongeveer vijf kilo pepernoten en ander resterend Sinterklaassnoepgoed. Een kniesoor die het verschil ziet tussen Sinterklaas en de Kerstman.

Fries Contingent Frysk bloed tsjoch op! Wol no ris brûze en siede. En brûnzje trioch ús ieren om! Met de komst van Andries Menger is het Fries contingent met 100% uitgebeid. Speciaal voor de kerstmarkt heb ik de Friese vlag, die normaal in mijn kamer hangt, van de muur gehaald en opgehangen achter de stand op de kerstmarkt.

Met de Glock…

…en met de Diemago

Bezoek uit Nederland Afgelopen week kregen we bezoek vanuit Nederland. Nee niet Mark Rutte want die was in Kunduz en kon door het slechte weer niet afreizen naar Kabul en moest zelfs zijn afspraak met Karzai afzeggen. Nee ons bezoek was van IPOL en het Ministerie van Veiligheid en Justitie. Van IPOL kwamen Ruud de Haan en Rob Croese en van het ministerie Martijn Beerthuizen van het Bureau Voorlichting. Vanuit IPOL worden we met regelmaat bezocht om knelpunten maar ook de goede zaken te bespreken. Dit zijn altijd positieve bezoekjes om ook op de hoogte te blijven van zaken, die zich in Nederland afspelen. Ruud, Rob en Martijn zijn met ons meegegaan naar de schietbaan, waar de foto hiernaast is gemaakt met de Amerikanen, bij wie we te gast waren. Rustige tijden rond de Kerst Hier in de missie is het rustig. De ene helft is met Kerstverlof en zal tussen Oud en Nieuw in de missie terugkeren. Dan gaat de andere helft op verlof. In deze periode worden alleen de hoogst noodzakelijke zaken afgehandeld en de voorbereidingen voor het nieuwe jaar getroffen. Vanaf de tweede helft van januari 2012 zal alles weer normaal gaan draaien. 2012 en ook winter in Afghanistan Er is weinig gebeurd en dat heeft te maken met de z.g. lock-downs of wel bewegingsrestricties, die wij en andere compounds

Schietoefeningen Op 16 december heeft het contingent de schietvaardigheid op peil gehouden. Onder leiding van Gwen Loontjes, in Nederland parttime schietdocente van Regiopolitie Rotterdam-Rijnmond, werden er enkele oefeningen afgewerkt. Er werd geoefend met de Glock 17 en de Diemago C8. Hiervoor hadden we de schietbaan van het Amerikaanse leger op Camp Julian aan de rand van Kabul in gebruik genomen. Het was halverwege december maar let eens op de kleding…..korte mouwen. Het was deze dag ongeveer 15 graden en heerlijk in de zon, terwijl het ’s nachts al rond de 5 graden vroor.

Volop sneeuw in Afghanistan. 33

hebben gehad en mede vanwege het slechte weer waardoor we niet de straat op mochten. Terwijl de winter Nederland ook in alle hevigheid in zijn greep hield, was het in Afghanistan al volop winter. De temperaturen dalen ’s nachts al ver onder het vriespunt. Vaak geeft de thermometer nacht­temperaturen aan van -15 tot -18. Overdag komt het al niet meer boven het vriespunt uit en heeft het hier aardig gesneeuwd. Afghanistan is veranderd in een witte wereld en vooral het uitzicht op de bergen is fabuleus. Echter, het heeft ook een nadeel. In mijn eerste Nieuwsbrief heb ik al eens verteld, dat het verkeer een jungle is. De verkeersregels worden door eenieder op zijn eigen wijze ingevuld. Sneeuwschuivers of strooiwagens heb ik hier niet gezien. Veel auto’s rijden hier dan ook met sneeuwkettingen. Het meest opmerkelijke dat ik gezien heb was een auto die me nogal slingerend tegemoet kwam. Nu is dat niet zo vreemd, maar de reden was dat hij maar één sneeuwketting om het voorwiel had. Over sneeuwkettingen gesproken; normaal bevestigen we de kettingen om de banden maar… de Afghaan wisselt het volledige wiel voor een ander exemplaar met ketting en al.

Aanslag In januari heeft een soldaat van het ANA (Afghan National Army) 4 Franse ISAF militairen gedood en 16 verwond. Dit gebeurde in een provincie ten noorden van de hoofdstad Kabul. De overmeesterde Afghaanse militair verklaarde dat hij tot zijn daad was gekomen nadat hij het filmpje had gezien waarop Amerikaanse mariniers urineerden op de stoffelijke overschotten van omgekomen Talibanstrijders. Ik veroordeel hetgeen daarop te zien is. Tegelijkertijd vraag ik me ook af of men iets geleerd heeft van bijvoorbeeld de gebeurtenissen in de Abu Graib gevangenis.

Skype 1 In januari werd mijn kleinzoon Ingmar alweer 3 jaar. Opa zit in Afghanistan maar moest wel aanwezig zijn bij het aansnijden 34

van de ‘helikoptertaart’. Ingmar heeft nu al besloten dat hij later helikopterpiloot wil worden. Hij vindt de Chinook de stoerste heli en weet nu al dat hij later Chinookpiloot wil worden. Natuurlijk stuurde ik hem een kaart met een Chinook erop.

Skype 2 Oscar Dros, de chef van de nieuwe Nederlandse politie-eenheid Noord Nederland bracht in februari een bezoek aan het team Stellingwerf. Hij bezocht het bureau Oosterwolde om kennis te maken met het team en zijn teamleden. Omdat ik nog steeds deel uitmaak van dat team werd er een Skypeverbinding met Kabul tot stand gebracht. Zo kon ik ook kennis maken met

Schietvaardigheden In februari zijn we met het gehele contingent weer gaan schieten op de schietbaan bij Camp Julian, waar ik al eerder over schreef. In december stonden we nog in korte mouwen te schieten; nu lag er ongeveer 40 cm sneeuw en was het gemiddeld -6 graden. Ondanks de kou was het aardig vertoeven in het zonnetje totdat er een briesje opstak, dat door alle kleding heen ging. De grote thermoskan, die ik van Defensie had gekregen, bracht wel uitkomst. Die hield de chocolademelk goed warm. Dit is toch wel even anders dan schieten in de mooie voorverwarmde schietkelder in Drachten.

Schieten bij - 6 graden

de nieuwe chef. Hij was niet alleen zeer geïnteresseerd in mijn werkzaamheden maar ook in mijn persoon en mijn ervaringen tot dan toe. Ook werd de huidige situatie in Afghanistan even besproken.

Nederlands Contingent. De laatste weken zijn er weer Nederlandse collega’s in Kabul aangekomen. Momenteel zijn we met 55 Nederlandse politiefunctionarissen en burgercontractors het grootste contingent in de missie. Komende week gaan er weer vijf collega’s terug na een jaar missie. Volgende week komen er weer nieuwe collega’s bij, zodat we toch de eerste plaats blijven bezetten.

Alarmnummer 119 Ik maak deel uit van een werkgroep om een communicatieplan te ontwikkelen teneinde onder de Afghaanse bevolking meer bekendheid aan het 119 noodnummer te geven. Het houdt in dat we gaan samenwerken met diverse andere partners. De campagne zal worden gevoerd via de landelijke media, kranten, televisie en radiostations. PD-9 Ook ben ik in februari begonnen met de voorbereidingen om te gaan lesgeven op één van de Politiedistricten in Kabul. Het betreft Politiedistrict 9. Het zijn lessen op

Ik had al van de collega’s gehoord dat het zelfs een week voordat ik terug kwam nog had gesneeuwd. Het droge weer zorgt wel weer voor veel stof in de lucht, op de wegen en op je luchtwegen. Maar… dan is het 1 april en het gezegde luidt: “April doet wat hij wil.” Op deze dag gingen de luiken boven Kabul open en werden we getrakteerd op een heus onweer en stond de compound binnen no time blank. Wat mij wel opviel was dat door al het smeltwater uit de bergen de Kabul-River nu Koranverbranding echt de naam Kabul-River verdiende. Het Op 23 februari werd bekend gemaakt dat was voor het eerst gedurende mijn er op de ISAF basis in Baghram verbrande missietijd dat ik water zag stromen in de delen van religieuze documenten en delen van de Koran waren gevonden. Deze waren rivier. Normaal verdiende het meer de naam “Kabul Junkyard”. Nu stroomt al het afval door Amerikaanse militairen verbrand omdat ze door gevangenen werden gebruikt om elkaar berichten toe te spelen. Deze verbrandingen zorgden er voor dat er diverse demonstraties in het land losbarstten. Er werden demonstraties gehouden in de nabijheid van de luchtmachtbasis in Baghram maar ook op diverse plaatsen in Kabul. Op de eerste dag na de bekendmaking vielen er bij demonstraties op Jallalabad Road in Kabul zeven doden en 29 gewonden. Op 25 februari werden twee Amerikaanse militairen die op het NPCC werkten door een Afghaanse politieman gedood. Het NPCC is ook mijn werkplek binnen het Ministerie van Binnenlandse zaken en dan komt zoiets wel heel dichtbij als je weet dat deze twee militairen bekenden van je waren. In totaal zijn bij de ongeregeldheden in het hele De enthousiaste cursisten en docenten land meer dan dertig Afghanen en zes Amerikaanse militairen omgekomen en een naar Pakistan en zal het via de Indus in de onbekend aantal gewonden gevallen. Door Indische Oceaan terechtkomen. deze onregelmatigheden was het voor ons onmogelijk en te gevaarlijk ons werk te Back in Business doen. Dus werden alle werkzaamheden Ik had al vermeld dat ik bezig was met de buiten de compound opgeschort en zat ik voorbereidingen van de cursussen op vanaf 23 februari binnen het HQ te Politiedistrict 9 maar dat die vanwege de wachten tot de beperkingen zouden lock-downs waren uitgesteld. Op 1 april worden opgeheven. heb ik samen met mijn Poolse collega Ryszard aan de vierde en laatste klas van acht cursisten les gegeven. Het is een klas Lente in Kabul met cursisten in de rang van luitenant tot In Nederland was het de afgelopen drie een kolonel met allen erg veel ervaring. De weken heerlijk lenteweer. Nou…in Kabul interactie met deze groep was fantastisch. was het ook lente. De eerste dag tikte de thermometer net de 25 graden aan. Dan ga Ook door het enthousiasme van ons als je er echt in geloven dat de winter voorbij is. cursusleiders maar vooral dat van de bijvoorbeeld het gebied van leidinggeven, delegeren en het voorbereiden en houden van een briefing. Steeds als ik hier een bureau binnenstap denk ik weer aan de erfenis van Foeke Wagenaar die hij aan de Friese regio heeft nagelaten. Al die nieuwe bureaus waar het fantastisch werken is. Als je hier een bureau binnenstapt, is het een samenraapsel van allerlei bureaus, stoelen, tafels en banken. Maar ze zijn er blij mee!

cursisten liepen de discussies en daardoor de lessen vaak uit. Ik zal maar zeggen… we konden het gesprek wel gaande houden. Door met hen te praten hoor je veel van het Afghanistan van voor de Russische invasie en de ontwikkeling maar ook de aftakeling van dit eens zo welvarende land.

Egghunt Op 5 april werd er voor de kinderen van de locale Afghaanse medewerkers op onze compound een Egghunt georganiseerd. De kinderen en ouders werden in de middag ontvangen en er waren allerlei activiteiten georganiseerd waaronder het eiertekenen. Het werd tekenen omdat we geen verf hadden. Ook kon er worden gebald,

touwgetrokken en gaven collega’s dansles die door de kinderen graag en enthousiast werd gevolgd. Het was een fantastische dag met grandioos lenteweer waar wij veel blije kindergezichten zagen. Aan het eind van de middag kregen alle kinderen een zak met lekkenrijen en een surprise. Veel kinderen waren op hun Paasbest gekleed.

Kabul… Kleine wereld Onlangs bracht ik een bezoek aan het Holland-House op KAIA-APOD, het militaire gedeelte van het vliegveld in Kabul. In het Holland-House zijn alle in Afghanistan verblijvende Nederlanders elke dinsdagochtend welkom op het zogenaamde 35

van dat bureau. Misschien wordt dit nog eens toekomst. Gecombineerde patrouilles van Afghaanse en EUPol politiecollega’s. In Afghanistan rijdt de politie in 4 WD Ford Ranger Pick-uptrucks.

Een goede buur…

“­Nederlandse koffie-uurtje”. Dit is een perfecte plek om je netwerk uit te breiden maar natuurlijk in eerste plaats te genieten van een heerlijk bakkie onvervalste Douwe Egberts koffie. Ik maakte van deze gelegenheid gebruik om mijn buurman Robert-Jan, majoor bij de Koninklijke Landmacht nog een keer te zien en de hand te schudden voor hij eind april zijn “End Of Mission” had en weer terugkeerde naar Heerenveen. Natuurlijk heb ik hem tijdens zijn zes maanden durende missie wel vaker getroffen maar als hij Afghanistan verlaat ben ik elders in het land en niet in de gelegenheid hem uit te zwaaien.

Staf College Op 11 april heb ik een dag les gegeven op het Staff College in Kabul. Dat is de hoge school voor leidinggevenden van de Afghan National Police. Weer twee boeiende dagen met interessante cursisten die allen hun eigen achtergronden hadden. De cursisten worden vanuit het hele land naar Kabul gestuurd om deze cursussen te volgen. Toekomst…? Bij het bezoek aan het politiedistrict 9 heb ik een foto gemaakt met een patrolman 36

Lente… offensief Verschillende media hebben vermeld dat het in de afgelopen weken aardig onrustig is geweest in Kabul. De insurgents (opstandelingen), bij mij nog niet bekend welke groepering het was Taliban of El Haqanni, hebben de situatie weer aardig op scherp gezet. 17 doelen in Kabul werden met bijna militaire precisie gelijktijdig aangevallen. Daarmee hebben ze aangegeven dat het “lenteoffensief” officieel is begonnen. De doelen waren parlementaire en diplomatieke gebouwen in het centrum van Kabul en enkele militaire (ISAF) compounds in en net buiten het centrum van de stad. Onze compound lag niet onder vuur. Maar van dit alles heb ik niets meegemaakt omdat ik net die ochtend op 15 april, samen met mijn Poolse collega Ryszard, vroeg naar Meymaneh in de provincie Faryab, ongeveer 400 kilometer ten Noordwesten van Kabul, was gevlogen. Hier waren we te gast van het Noorse EUPol contingent om enkele trainingen te gaan geven aan de Afghan National Police op het Police Headquarters aldaar. Meymaneh Meymaneh is de hoofdstad van de provincie Faryab in het Noordwesten van Afghanistan. Het ligt aan de grens met Turkmenistan in het noorden en in het westen heeft het een kleine grensstrook met Iran. De stad heeft ongeveer 120.000 inwoners. Meymaneh kan je in geen enkel opzicht vergelijken met Kabul. Het ligt 1.000 meter lager dan Kabul dat op ongeveer 1.800-1.900 meter boven zeeniveau ligt. Kabul is een droge stoffige door hoge bergen omgeven stad en Meymaneh is daarentegen qua lucht schoner en omgeven door glooiende, nu groene, heuvels. De temperatuur is gemiddeld tien graden

warmer dan in Kabul. Nu al heb ik temperaturen gemeten van 35 graden… warm dus. Net buiten de stad is een PRT (Provincial Reconstruction Team) gevestigd. De ­omgeving en het kamp maken een leuke en ontspannen indruk, vooral door de Noorse collega’s en militairen die ons met Noorse gastvrijheid ontvingen. Deze collega’s hebben een eigen gebouw ter beschikking, waar ze hun eigen voorzieningen zoals TV kamer de “Red Room”, keuken en wasmachine hebben zodat je net als thuis je eigen wasje kunt draaien. Natuurlijk kan je gebruik maken van de centrale Laundry Service maar toch dit is weer speciaal en leuk.

PRT Meymaneh Het PRT Meymaneh is een compound waaruit een groot deel van de provincie Faryab wordt gecontroleerd. Het is een basic Military Compound met helikopters waar wij als politiecollega’s te gast zijn. Ik heb hier een vergadering bijgewoond van de districtscommandanten van politie, legerleiding en inlichtingendienst van Faryab. De hele top van Faryab zit in één gebouw wat betekent dat de politie en andere veiligheidsdiensten op hun top draaiden. Het was een bijzondere gebeurtenis. De vergadering werd geopend door een Mullah die een paar verzen uit de Koran voorlas/zong, gevolgd door het Afghaanse volkslied. Bijzonder was ook dat toen iedereen zat, de generaal van politie in Faryab, zeg maar de regiochef, binnen kwam en iedereen in de houding werd gezet… Ik zie dat in Nederland nog niet zo snel gebeuren. Na een week van zonnen, sporten en het treffen van de voorbereidingen zijn we op 22 april begonnen met de eerste training. Alle beperkingen i.v.m. dreigingen en twee kleine aanslagen in Meymaneh waren inmiddels opgeheven. Het Noorse contigent werd op 24 april bezocht door de Noorse Minister van Defensie, Espen Barth Eide. Hij werd ook ontvangen door het Noorse EUPol contigent waar ik dus ook verbleef. Hij was zeer geïnteresseerd in het werk wat wij als Europese partners in Afghanistan deden. 

Posttraumatische stressstoornis:

mij overkomt het niet! Marion Verhoeff - het onderstaand ingezonden stukje stond in de Libelle nr. 2 van 2012

Afghanistan

Door Marcella Pommée, psychotherapeut/ klinisch psycholoog Stichting Centrum ‘45

Mogelijk herkent u de beschreven klachten. Bij uzelf of bij een collega. Het is dan mogelijk dat er sprake is van Posttraumatische Stressklachten (PTSS). Post­traumatische stressklachten kunnen ontstaan nadat iemand een traumatische gebeurtenis heeft meegemaakt. Een gebeurtenis waarbij iemand geconfronteerd is met leven en dood. Of een gebeurtenis waarbij iemand zich ernstig bedreigd heeft gevoeld. Iedere (uitgezonden) politiefunctionaris kan over zulke gebeurtenissen meepraten. Meestal weet men deze gebeurtenissen ‘een plaats te geven’. Maar soms lukt dat niet. Uit onderzoek blijkt dat een politieman of -vrouw, in zijn of haar dagelijkse werk, erg vaak geconfronteerd wordt met traumatische gebeurtenissen. Relatief weinig mensen ontwikkelen echter klachten als gevolg van deze traumatische ervaringen. Politiemensen blijken dus veerkrachtig te zijn. Hoe kan je nou veerkrachtig blijven? Speciaal voor politiepersoneel is er recent een website ontwikkeld: www.blauweveer-

In het vliegtuig loopt een man slingerend door het gangpad, hij ploft in de stoel naast me, ik zie dat hij enorm trilt. Als ik mijn tas pak, raak ik hem per ongeluk aan. De man springt op en zegt “Sorry. Afghanistan. Ik was niet altijd zo”. Dan begint hij te vertellen over de gruwelen die zich in oorlogsgebied afspelen en hij verteld dat hij hierdoor altijd alert is. Nog één keer moet hij zes weken terug en dan gaat hij met pensioen. Hij ziet op tegen de laatste weken in Afghanistan en hoopt dat het nooit weer mogelijk zal zijn om als een gewone burger van het leven te kunnen genieten. Ik hoop met hem dat hij en alle anderen die hetzelfde hebben meegemaakt dat inderdaad ooit kunnen.

kracht.nl. Deze website biedt informatie een eventuele vervolgbehandeling. over het onderhouden én versterken van de Soms is een kortdurende behandeling veerkracht voor politiemannen en -vrouwen. voldoende; meestal gebeurt dit door een Er is een forum waarmee informatie kan psychotherapeut uit het gespecialiseerd worden uitgewisseld. Er staat informatie op landelijk netwerk. Voor sommige (ex-) voor politiepersoneel en voor het thuisfront. politiemensen is een meer intensieve Daarbij wordt speciale aandacht geschonbehandeling noodzakelijk. Speciaal voor ken aan uitgezonden politiepersoneel. Ten politie­personeel heeft de Stichting Centrum slotte staat er een zelftest op waarmee kan ´45 een deeltijdbehandeling ingericht. worden nagegaan of het zinvol is om, bij Onderzoek laat zien dat zowel de kortdueventuele klachten, contact te zoeken met rende behandelingen als de meer intensieve de huisarts of de bedrijfsarts. Indien je behandelingen bij Stichting Centrum ´45 zeer denkt dat er mogelijk sprake is van succesvol zijn. Bijna alle deelnemers beëindipsychotraumaklachten, dan is het zinvol om gen de behandeling zonder klachten.  zo spoedig mogelijk professionele hulp te zoeken. Een belangrijk expertisecentrum is Voor meer informatie: de PDC Politiepoli. Deze instelling, voorwww.blauweveerkracht.nl heen AMC Politiepoli, onderzoekt politiemensen die lijden aan beroepsgerelateerde PDC Politiepolikliniek klachten. Jaarlijks melden zich zo’n 150 telefoon: 0800 2732732 politiemensen bij de PDC Politiepoli. Tijdens www.pdcentrum.nl een uitgebreid onderzoek wordt nagegaan of de klachten mogelijk een verband heb­ben Stichting Centrum ‘45 met ingrijpende werkervaringen. Na afloop telefoon: 0800 2245245 van dit onderzoek krijgt men een advies over www.centrum45.nl 37

Versterking en training blijven nodig Een impressie van de Specialisation Course on “Security Sector Reform” van 6 – 9 December 2011 bij het Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen Clingendael, Den Haag)

Door Hetty van de Zande, docent, School voor Gevaar- en Crisisbeheersing, Politieacademie

Instituut Clingendael Dinsdagochtend 6 december 2011, het is een gezellige drukte op de eerste verdieping van huis Clingendael. Het instituut is gevestigd in een sfeervol pand in Den Haag op het landgoed Clingendael. Het Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen Clingendael is een kennisinstituut op het gebied van de internationale betrekkingen. Het functioneert als een denktank op het gebied van sociaal-politieke ontwikkelingen en fungeert als een opleidingscentrum voor (aanstaande) diplomaten. Clingendael identificeert en analyseert opkomende politieke en sociale ontwikkelingen voor de overheid en burgers. Om deze doelstelling te bereiken doet het instituut onderzoek, publiceert het onderzoeksresultaten en organiseert het colleges en trainingmodules. Daarnaast geeft Clingendael advies aan overheden, parlementen en sociale organisaties en organiseert het conferenties en seminars. Gezelschap Het gezelschap, dat elkaar aan het aftasten is onder het genot van een kopje koffie/ thee en heerlijke cake, is op twee deelnemers na, internationaal (vertegenwoordigd door Ghana, Litouwen, Spanje, Roemenië, Frankrijk, Ierland, Zweden, Hongarije, Italië, Tsjechië en Canada). Hetty van de Zande, docent Politieacademie en werkzaam op de School voor Gevaar en Crisisbeheersing te Ossendrecht deel uitmakend van het gezelschap.Wat brengt deze mensen bij 38

elkaar? Het zijn allen “missiegangers” en deelnemers aan de cursus “Security Sector Reform”. De meesten werken op basis van een langdurig contract in het buitenland. Enkele voorbeelden van hun huidige posities zijn o.a.: Crime advisor in Bosnië Herzegovina, Information Analyst International Criminal Court in Den Haag, Senior Training Development Officer OSCE, Senior Political Advisor NATO, Chief Advisor for the Assistant General Director for Investigation EULEX Kosovo. Een aantal had vanuit hun missiegebied een retourtje Nederland geboekt voor deelname aan deze cursus.

Security Sector Reform (SSR) Security Sector Reform (vrij vertaald: ontwikkelen van veiligheidsstructuren) is het hervormen dan wel (opnieuw) opzetten van de security sector (veiligheidssector) in een land, met name in de wederopbouwfase na een conflict. Het betreft het wederopbouwen, trainen en ondersteunen van lokale instanties in fragiele staten die verantwoordelijk zijn voor de openbare orde en veiligheid, onder politieke controle. Het resultaat hiervan zal zijn dat burgers hun leven in veiligheid en vrijheid kunnen doorbrengen en interne conflicten op geweldloze manier binnen het staatsbestel worden opgelost. Voorbeelden van betrokken organisaties uit de security sector zijn: de strijdkrachten, politie, douane, veiligheidsdiensten, verzetsbewegingen e.d. Kortom alle organisaties die in een land geweld kunnen uitoefenen. SSR is in wezen

gericht op de efficiënte en effectieve levering van de staat en de menselijke veiligheid binnen een kader van democratisch bestuur. In een smal perspectief kan de security sector van een land worden gezien als de veiligheid van de staat en justitie apparaat en de relevante civiele instanties die verantwoordelijk zijn voor het beheer ervan. SSR is niet beperkt tot een specifieke politieke situatie maar kan voorkomen in verschillende contexten land: postconflict, in overgang- en in ontwikkelde. Postconflict is echter de meest voorkomende. Extra SSR instrumenten in postconflictsituaties zijn o.a.: ontwapening (DDR), bestrijding van handvuurwapens en lichte wapens (SALW), versterking van de rechtsstaat, ontmijnen, bestrijding van mensenhandel, wapens en drugs. Begrijp wel dat bijvoorbeeld de bestrijding van handvuurwapens en lichte wapens zinloos is wanneer de rechtsstaat nog niet is hersteld. Alleen door het integreren van alle instrumenten in combinatie met democratische controle kan SSR invloed uitoefenen op de veiligheidssituatie en voorkomen dat een gewapend conflict weer oplaait.

Noot In essentie bij de totstandbrenging van SSR hebben de nationale actors de eerste verantwoording om SSR programma’s ten uitvoer te leggen. Actors op het internationale niveau zijn vaak betrokken in het ondersteunen van SSR processen.

De cursus De doelstelling van de cursus is om de deelnemers te voorzien van kennis omtrent concepten, principes en thema’s van SSR, zowel in theorie als in praktijk. Onderwerpen die aan bod kwamen: Omgaan met SSR’s multidisciplinaire karakter (publieke en private sector), EU instrumenten beschikbaar voor SSR, het leren van ervaringen (de problemen en veranderingen bij het verwezenlijken van SSR programma’s), vaardigheden en competenties in SSR programma’s en simulatie oefeningen. Leerzaam? Het onderwerp was nieuw voor mij en ik durf gerust te zeggen ook pittig voor wat betreft de inhoud. Alles werd gecommuniceerd in het Engels. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn maar wanneer het

Ten afscheid Beste lezers, Eén van de meest aan mij gestelde vragen in de afgelopen twee jaar was, wanneer ik een punt ga zetten achter mijn ambtelijke carrière. Ik kan me vergissen, maar ik had hierbij wel het sterke vermoeden dat dit meer uit interesse was dan bedoeld als stille hint in de sfeer van “Fred wordt het niet tijd om op te stappen”. Het hoogtepunt hierbij beleefde ik tijdens de reünie, die we in maart 2010 in Bronbeek hielden. Circa 25 keer kreeg ik de vraag of ik daar al een kamer gereserveerd had… Welnu waarde lezers, 1 augustus is het dan zo ver. Na bijna 42 jaar (inclusief -voor mij in 1970 nog- 18 maanden dienstplicht) zit het er echt op. Als ik terugkijk naar de functies die ik in de loop der jaren heb bekleed, kan ik zonder meer zeggen dat manager uitzendingen wel één van de leukste en meest dankbare functies was, die ik heb gehad.

onderwerp enige diepgang vereist qua vakterminologie dan was het zaak goed op te letten zodat je het spoor niet bijster raakte. Vooraf aan de cursus moest er een E-learning cursus gevolgd worden en afgesloten met een assessment. Een goede warming-up om al wat thuis te raken in het onderwerp. Echter alles was leerzaam maar ook vooral boeiend. Er werd niet alleen gebruik gemaakt van de breedte en diepte van de kennis van de gastsprekers (experts op SSR gebied) maar ook van de deelnemers. Dit alles werd in zeer goede banen geleid door de ‘course director’ Margriet Drent en haar collega’s. Zeker een compliment waard want niet alleen de cursus stak goed in elkaar maar de organisatie eromheen ook. Denk aan de verzorging van de inwendige mens, de overnachting in een hotel in de binnenstad van Den Haag, een

Niet alleen vanwege de sfeer op de afdeling maar ook vooral omdat je te maken hebt met zeer bevlogen en enthousiaste collega’s die zich vrijwillig hebben aangemeld voor een vredesmissie. Misschien omdat er absoluut geen dwang achter zit, vinden de werkzaamheden in een tamelijk relaxte sfeer plaats, ondanks dat het er af en toe knap hectisch kan toegaan op het moment, dat er weer een call for contribution uitkwam of op het laatste moment nog allerlei zaken geregeld moesten worden. Maar dat hoort bij het spel. Hoewel niet in de taakomschrijving vermeld, heb ik het binnen mijn functie altijd heel zinvol en leuk gevonden om periodiek een nieuwsbrief uit te kunnen brengen. Dit heb ik eigenlijk altijd in mijn diverse functies bij o.a. de Fraude Centrale en bij Interpol (CRI) gedaan. Ik heb daarmee ervaring opgedaan dat lezers van je doelgroep altijd nieuwsgierig zijn en zo’n bulletin een prima middel is om je ‘klanten’ op de hoogte te houden van diverse ontwikkelingen en het product dat je aanbiedt. De Nieuwsbrief had ik echter nooit kunnen uitbrengen zonder uw meer dan bereidwillige medewerking. Immers, wie kan er een beter verhaal vertellen over het leven en werken in de missie dan het missielid zelf? De rol van eindredacteur is

In Duitsland in er al een straatnaam naar mij vernoemd; nu nog in Nederland…

abonnement voor het openbaar streekvervoer, een bezoek aan de Tweede Kamer. Kortom allemaal ingrediënten die het verblijf in Den Haag bijzonder aangenaam maakten.

Tot Slot Hoewel de SSR nog steeds een evoluerend en bestreden concept is en lessen uit de praktijk nog steeds schaars zijn, heeft het zich ontpopt als een sleutelbegrip dat steeds meer wordt geaccepteerd. SSR is een voorwaarde voor goed bestuur , veiligheid, mensenrechten, en het bereiken van duurzame vrede. Met dank aan de dienst IPOL/KLPD en de Politieacademie die deelname aan deze cursus mogelijk maakten. 

ook mensen die er plezier aan beleven om te schrijven voor bijvoorbeeld het thuisfront, te stimuleren om ook wat voor de Nieuwsbrief en dus voor u te schrijven. Dit had tot gevolg dat ik wel eens als een aanhouder (klinkt leuker dan drammer) te boek stond om een collega, die een stukje had toegezegd, achter zijn of haar vodden aan te zitten. En ook hierbij is gebleken dat de aanhouder inderdaad wint, want dit is alweer Nieuwsbrief nummer 20! Het resultaat was er dan ook naar. Gezien de vaak leuke reacties, wanneer er weer een nieuwe Nieuwsbrief uitkwam, kan ik gerust stellen dat de Nieuwsbrief een topper is (uiteraard op het gevaar af dat in het land der blinden één oog koning is…). Overigens denk ik dat de tijd rijp is om te gaan nadenken over een andere verschijningsvorm van de Nieuwsbrief op bijvoorbeeld het Intranet, waardoor je actueler en dus sneller met je informatie kunt zijn. Een mooie uitdaging voor degene die zich na mij hier mee bezig gaat houden. Vanaf deze plek wil ik u groeten en bedanken voor de altijd leuke contacten, reacties en bijdragen die ik in de afgelopen jaren heb ontvangen. Ik wens u nog vele jaren leesplezier en mocht u op missie gaan, een heel veilige missie en goede en gezonde terugkeer. 

Colofon De Nieuwsbrief Uitzendingen is een uitgave van de Dienst IPOL van het Korps Landelijke Politiediensten. Artikelen bestemd voor de Nieuwsbrief kunt u per brief of per e-mail verzenden. Redactieadres Postbus 3016, 2700 KX Zoetermeer t.a.v. de redactie Nieuwsbrief Uitzendingen (Fred Verdelman) Telefoon 06 52 06 22 86. E-Mail adres redactie [email protected]. Eindredactie Fred Verdelman en Let Voorhoeve  -  Vormgeving Het Lab grafisch ontwerpers BNO Opmaak OSAGE - Druk Thieme mediagroep, Rotterdam  -  6e jaargang nummer 20, juni 2012

Politieregio

De uitzendpool na de update

Groningen

Door Fred Verdelman, manager uitzendingen

Twente

aantal opgegeven kandidaten 9

Fryslân

7

2

Drenthe

6

1

IJsselland IPOL / KLPD

Onlangs heeft IPOL in samenwerking met de Coördinatoren Internationale Betrekkingen van de korpsen een inventarisatie gehouden van de aantallen kandidaten voor uitzendingen. In de loop der jaren hadden zich de nodige mutaties voorgedaan als gevolg van vertrek bij de politie of collega’s die niet langer geïnteresseerd waren in een uitzending. Hierdoor verschilden de aantallen van IPOL en de korpsen wel eens. Omdat beide partijen zich niet rijk wilden rekenen is dus een grondige inventarisatie gehouden waardoor er nu geen verschillen meer zijn. Dit is de stand van zaken per begin mei 2012. Naast dit overzicht kunnen we ook een opgave doen van de onderverdeling in rangen. Het leek ons aardig u hierover een inzicht te geven.

6 10

Noord- en Oost-Gelderland

9

1

Gelderland-Midden

4

4

Gelderland-Zuid

6

2

13

4

Noord-Holland Noord

9

1

Zaanstreek-Waterland

5

1

Utrecht

Kennemerland Amsterdam-Amstelland Gooi & Vechtstreek

9

3

17

4

1

Haaglanden

34

9

Hollands-Midden

17

3

Rotterdam-Rijnmond

20

4

Zuid-Holland-Zuid

7

2

Zeeland

6

2

Midden- en West-Brabant

12

3

Brabant-Noord

10

1

Brabant-Zuid-Oost

9

2

Limburg-Noord

6

2

Limburg-Zuid

11

1

Flevoland

11

1

Korps Landelijke Politiediensten

47

11

Politieacademie

20

2

VtS Politie Nederland

1

Totaal Rang Agenten Hoofdagenten Brigadiers

322 Aantal 2

65 waarvan mannen 2

waarvan vrouwen

68

53

15

107

96

11

Inspecteurs

82

73

9

Hoofdinspecteurs

24

22

2

Commissarissen

14

13

1

Hoofdcommissarissen ATP

40

waarvan uitgezonden

1

1

24

17

7