DIERENTAAL Juli 2012 Hierbij ontvangt u de nieuwsbrief van de maand juli

DIERENTAAL Juli 2012

Hierbij ontvangt u de nieuwsbrief van de maand juli. INHOUD • Bedankt allemaal • Almere; voortgang van de bouw (foto’s) • OK corral • Kattenkleutertjes • Bericht met betrekking tot bezoek aan Dierenthuis • Blind..... ja, en?! • Eén foto zegt meer dan 1000 woorden......... • Requiem voor Aaltje • Column: Eerst moest ik toch dat padje redden! • Lekker eten zonder vlees: Spinazie-kerstomaatjestaart • Verlanglijstje • Adopteer een dier • Colofon


Bedankt allemaal Lieve mensen, het was weer heftig en jullie klommen weer massaal in de pen. De politiek: gemeente, provincie én landelijk. Als ze het misschien vergeten waren, ze weten het nu zeker weer: U staat allemaal vierkant achter en naast Dierenthuis. U wilt net als wij dat we gewoon de kans moeten krijgen om op een normale manier te verhuizen. De datum van 1 Augustus 2012 is inmiddels van de baan en, voor het geval u het nog niet wist: op 1 December moeten we (minimaal) 500 dieren verhuisd hebben.Op 15 Februari 2013 zal de verhuizing moeten zijn afgerond. Over verdere ontwikkelingen zullen we u natuurlijk op de hoogte

houden. Voor dit moment nogmaals heel hartelijk dank. Almere is, mede door uw hulp, weer een flinke stap dichterbij gekomen.


Voortgang bouw Almere


Planning verhuizing begin 2013


OK corral ?! Nee geen “Gunfight at OK corral.” Wild west taferelen in de paarden “kraal” van Dierenthuis hoef je niet te verwachten, daar is alles gewoon OK. De paardjes vermaken zich opperbest. Een ruim terrein met genoeg bomen voor beschutting tegen de zon. Daar waar het eten gegeven wordt is er wel enige rivaliteit en ook hier winnen de groten het dan van de kleinen. Zij eten eerst en jagen de kleintjes even weg, maar zonder dat er gewonden vallen hoor. De kleineren weten het en ze maken er dan ook min of meer een spelletje van. Ze zijn snel en wendbaar. De onderlinge vrede komt dan ook nooit in gevaar. Het is een prachtig gezicht ons zevental over hun terrein te zien galopperen. Dan zie je inderdaad Paardenkracht met een hoofdletter P.

Toch is er onlangs wel een ongelukje gebeurd in de paarden afdeling. Een van de daar wonende Jack Russeltjes, Jacky heeft een kleine aanvaring gehad met een van de paarden. Het verschil in formaat en kracht was te groot en kleine Jack moest onder het mes. Het was goed mis met een van zijn heupjes. Inmiddels is dat opgelost en is hij wel weer de oude. Alleen bij de paarden inwonen....daar is ie van genezen. Zijn soortgenoten en de katten zijn nu in ene leuk en vooral groot genoeg om als gezelschap te dienen. Met schade en schande wordt men wijs, dat gold deze keer zeker voor Jacky, maar ook hij is nu weer helemaal OK!


Kattenkleutertjes Sneeuwwitje en de zeven dwergen, Hans en Grietje, De wolf en de zeven geitjes, Klein Duimpje en ………….de reus? Nee, bij ons is er een andere duo. Bij ons is het Klein Duimpje en Nietse. Misschien een wat ongebruikelijke combinatie maar het zijn dikke maatjes. Allebei hebben ze het leucose-virus onder de leden. Een virus dat onherroepelijk dodelijk is. Ze kwamen via afzonderlijke wegen bij ons binnen. Nietse werd gewond en zwaar ondervoed gevonden. Hij lag in een beek. Kletsnat en te zwak om zichzelf uit zijn benarde positie te bevrijden. Wild vlees op zijn pootje na een oude en slecht genezen verwonding. Wat moet hij een naar, rauw en hard leven gehad hebben. Wie laat nu een dier zo lijden? Hij wordt opgevangen door Catshelter, een Belgische organisatie die zich het lot van dieren erg aantrekt. Toen hij gevonden werd was hij al een volwassen kater maar woog hij minder dan een jong katje. Nog geen kilo liet de weegschaal zien toen hij bij hen binnenkwam. Een broodmager dier dat in zijn leventje tot dan toe nog nooit geluk gekend had. Vel over been en op sterven na dood. Maar hij bleek nog meer pech te hebben. De test wees uit dat hij leucosepositief was. Hij moest dus in zijn eentje in een ruimte verblijven om de kans op besmetting van de andere aanwezige katten te voorkomen. Dat was natuurlijk geen optie. Eindelijk een warme mand en een gevulde buik en dan zo geïsoleerd moeten leven. Nietse kwam naar Dierenthuis. Het tweede dier dat tot dan een verre van sprookjesachtig leven had geleid was Klein Duimpje. Hij komt bij ons na een vangactie van Stichting Kattekop onder zwerfkatten op een camping waarna hij bij kittenopvang Miauw terecht kwam. Nog maar zo klein en ook al besmet. Dat trekt een enorme wissel op zijn weerstand en zijn levensverwachting is dan ook niet geweldig. Maar zolang hij het goed heeft gaan we er voor.


Kattenkleutertjes (vervolg) Beide dieren zijn klein van stuk. Door ziekte en ondervoeding hadden hun lijfjes niet de energie om te groeien. Overleven was het enige dat telde. Ze lijken dan ook eigenlijk gewoon nog kattenkleutertjes. Twee kleine wat schuwe kattenmannetjes. Toch gaan ze ons steeds meer vertrouwen. En dat komt tot uiting in hun hobby. Een gezamenlijke hobby. Lekker liggen in onze armen! Ze weten precies hoe ze het voor elkaar moeten krijgen. Met wat wringen, dringen, duwen en draaien liggen ze telkens weer prinsheerlijk tegen ons aan. Dat wij op dat moment eigenlijk willen werken op onze laptop is voor hen van ondergeschikt belang. Lekker liggen is het enige dat telt. Wij begrijpen dat volkomen en krijgen, met wat kunst en vliegwerk, ons werk toch voor elkaar. En op die manier is er een echte vriendschap ontstaan tussen dit mooie tweetal. Ze doen vrijwel alles samen. Samen aan de wandel. Met zijn tweetjes lekker in dromenland zijn. En zoals al vermeld, samen op onze schoot. Maar ook hun ellende lijken ze te delen. Allebei kenden ze kortgeleden een enorme dip. Hun tanden en kiezen moesten getrokken. En Nietse had ook nog niesziekte. We zijn behoorlijk bang geweest dat het nu echt mis zou gaan. Dierenkliniek Bakel heeft weer heel goed werk gedaan. Zowel Nietse als Klein Duimpje moesten het afgelopen jaar meerdere malen onder narcose maar telkens weer krabbelden ze overeind. Dit prachtige koppeltje is nu vriendjes voor het leven. Hoe lang? We weten het niet maar elke goede dag is er één. En het mag duidelijk zijn dat we hen heel veel goede dagen gunnen. Dankzij de hulp en ondersteuning die we krijgen van de mensen die hen opvingen, de dierenartsen en de adoptanten kunnen we hen het leven bieden dat we alle poezen en katers zo gunnen. En Nietse en Klein Duimpje? Zij doen wat we van hen vragen. Ze genieten van elke minuut van de dag.


Bericht met betrekking tot bezoek aan Dierenthuis Het zal u niet ontgaan zijn dat alles bij Dierenthuis nu in het teken staat van de, steeds dichterbij komende, verhuizing naar Almere. Dat heeft helaas voor u, tijdelijk, een wat minder leuke kant. De mogelijkheid om op bezoek werd drastisch verminderd en was al terug gebracht tot 1x per maand. Om ons volledig op het gezond overbrengen van onze dieren te kunnen richten hebben we besloten om, met ingang van 1 september a.s., bezoek aan onze opvang volledig te staken. Dit houdt in dat de laatste mogelijkheid om onze dieren nog in Aarle-Rixtel te kunnen bezoeken zaterdag 25 augustus zal zijn. Zodra de verhuizing helemaal achter de rug is en we gesettled zijn in ons “Dierenpaleis” in Almere bent u allemaal weer welkom. Wij vertrouwen op uw begrip hiervoor en kijken er al naar uit om u allen, vanaf begin 2013, weer met open armen aan de Groene Kadeweg 51/53 in Almere te kunnen ontvangen.


Blind..... ja, en?! Het kan haast niet anders: stichting Dierenthuis herbergt ook dieren met een handicap. Onder hen zijn een aantal katten en honden met een visuele handicap. Sommige missen een oog, zoals hond Timmy en kat Hannes, en andere zijn helemaal blind. Enkele dieren hebben hun ogen nog, maar kunnen er niets meer mee zien. Er zijn er ook waarbij een of beide ogen operatief verwijderd zijn en de oogleden aan elkaar genaaid zodat het er niet zo eng uitziet en om infecties tegen te gaan. Bij de honden is op dit moment Ozzy de blinde Dierenthuis bewoner. Ozzy draait al heel wat jaartjes mee in het Dierenthuis huishouden. Hij was er al in Wilbertoord en is de lieveling van velen. In het verleden zijn er meer blinde honden geweest, zoals Humpie Dumpie, Woepie, Berry en Jonas, waar we goede herinneringen aan bewaren. Ook bij de katten zijn er een aantal blind. Momenteel zijn dat zwarte Alfie, een bleekrode kat waarvan pas een verhaaltje op de site heeft gestaan en de zusjes Pippa en Poppa. Deze zusjes hadden blauwe staar (glaucoom). Hun oogjes waren, toen ze nog kleine kittens waren, door niesziekte zo ernstig ontstoken en zo pijnlijk, dat ze niet meer te redden waren en operatief verwijderd moesten worden. Helaas zijn de blinde katten Stevie en Mosa niet meer in ons midden. Beide waren leuke katten en vooral Mosa wordt door iedereen nog erg gemist, hij was heel bijzonder. Deze blinde dieren redden zich prima. Gehoor en reuk ontwikkelen zich extra scherp en ze blijken over een bijzonder goed oriënteringsvermogen te beschikken. Ze weten heel goed hun weg te vinden. Regelmatig komen we op zolder, als we daar de was gaan ophangen, een blinde kat tegen. De open trap vormt geen enkele belemmering. De blinde katten zijn ook regelmatig in het Dierencafé te vinden, te midden van de honden. En als het zonnetje schijnt koesteren ze zich op het terras in de warme zonnestralen. Doordat ik regelmatig als vrijwilliger bij Dierenthuis help de dieren te verzorgen, zie ik daar hoe goed de blinde dieren het doen.


Blind..... ja, en?! (vervolg) Dat is voor mij dan ook de inspiratie geweest zelf een blinde kat in huis te nemen. Bij zwerfkattenopvang Jasmijn in Zeist (waarvandaan jaren geleden ook een paar aidskatten bij Dierenthuis zijn komen wonen) zat al geruime tijd een blinde kat. Door het enorm grote aanbod van katten die niets mankeren in asielen en opvangcentra, is het nog moeilijker om voor een dier met een handicap een goed thuis te vinden. Ze zitten vaak lang te wachten op een nieuw baasje. Mensen zijn toch bang dat het problemen met zich meebrengt en daardoor huiverig om zo’n dier in huis te nemen. We zijn naar Zeist gegaan om kennis te maken met deze kat en waren meteen helemaal weg van hem. Toen Otis eenmaal bij ons woonde, was hij binnen een paar dagen al helemaal gewend en kuierde rond of hij al jaren bij ons woonde. Hij had al snel de plattegrond van het huis in zijn kop zitten. Alleen de trap aflopen vond hij eng en hebben we hem moeten leren door hem te lokken met een blikje makreel onder zijn neus. Binnen de kortste keren had hij het door en nu speert hij in een behoorlijk tempo de trap op en af. Als enige aanpassingen in het huis hebben we op zolder het hek om het trappengat dichtgemaakt en bij de trappen de ruimte tussen de spijlen van de trapleuningen, zodat hij er niet tussendoor kan schieten en een akelige smak maken omdat hij in het luchtledige stapt. De tuin is afgezet zodat hij niet de straat op kan. Tegelijk met Otis zijn 2 andere katten (die wel kunnen zien) van Jasmijn in Zeist meeverhuisd naar ons toe als gezelschap voor hem, zodat hij niet moederziel alleen zit als we niet thuis zijn. Er moet tenslotte wel gewerkt worden, want er moet brood op de plank komen… en kattenbrokjes! Ze zijn heel verschillend maar vormen een prima team met zijn drietjes. Otis is een superleuke kat en we zijn hartstikke blij met hem. (Met de andere 2 trouwens ook hoor.) Hij is blind. Nou en? Hij zit er niet mee en wij ook niet. Met dank aan de blinde katten bij Dierenthuis, die me hebben laten zien dat een kat met een handicap een heel leuke huisgenoot kan zijn.


Eén foto zegt meer dan 1000 woorden......... Ja, dat is zeker zo. Eigenlijk zouden we dus alleen deze foto's moeten tonen. Ze zijn onlangs door Alice gemaakt. Wat zien we? Er wordt hier, voor de derde keer, een volle tank varkensmest uitgereden. Toch moeten we er wat tekst bij schrijven want anders zult u waarschijnlijk nooit kunnen raden waar dit terreintje, van ca. 1 ha. ligt, maar.......... we houden het nog even spannend. Zoals u weet maken wij, bij Dierenthuis, dagelijks, alles goed schoon. Gebruiken daarvoor ook lekker fris ruikende schoonmaakmiddelen. Uitwerpselen worden verzameld in plastic zakken die dicht worden geknoopt en vervolgens in de afgedekte container gaan tot die wordt opgehaald. Toch houdt onze overbuurman vol dat hij last heeft van stank en, in de zomer, van vliegen. Dit alles vanwege de bewonertjes van Dierenthuis. Negen van de tien keer staat er wel een wind vanaf nr. 18 richting nr. 27. Er hangt een vlag die met die wind meewaait, duidelijker kan niet, Het is dus gewoon een feit. Daarom heeft Dierenthuis meer last van “geuren” die vanaf de overkant komen dan omgekeerd. Het feit dat we in een regio leven waar geiten- en varkensbedrijven (om nog maar te zwijgen van de nertsenfarms) schering en inslag zijn, laten we dan maar even achterwege. Geluidsoverlast, de andere pijler onder zijn “klacht” is, door de diverse rapporten al naar het land der fabelen verwezen. Of honden en paarden nou ergens in pension zitten (wat nog altijd wel mag volgens het bestemmingsplan) of permanent wonen, daar is het geluid wat ze produceren niet anders om. Katten maken geen geluid. En kippen lopen pas echt de weg op wanneer er niet eens een hek staat!! U, onze achterban, bent niet dom en heeft het nu ongetwijfeld al wel in de smiezen: Buurman liet, meerdere dagen achtereen, mest uitrijden over zijn eigen terreintje direct naast zijn huis. Varkensstront!! Dat stinkt enorm. Dierenthuis zat er middenin. En vliegen? Ja, die vinden varkensmest zo ongeveer het lekkerste wat er is. Buurman zelf heeft daar dan blijkbaar geen enkele last van. Snapt u het nog? Of snappen wij het, met zijn allen, -helaas- juist maar al te goed........ O ja, op 30 oktober staan we weer voor de rechter, want wij vinden -zeker wanneer je acties hunnerzijds zoals hierboven vermeld in aanmerking neemt- dat meneer en mevrouw Sterken geen enkel recht hebben op welke schadevergoeding dan ook. Zij, daarintegen, vinden € 10,- per dag niet eens genoeg....


Requiem voor Aaltje De allereerste keer dat ik bij Dierenthuis kwam, werd ik aan het werk gezet in de grote kattenren, vaak kortweg aangeduid met "beneden". Al gauw trok een wat klein uitgevallen katje mijn aandacht. Ze had een kittenkopje, een kort staartje, een vaalroze vacht en prachtige oogjes. In eerste instantie lag ze op het grote bed in de stal, maar toen ik begon met afwassen, nestelde ze zich op de plank die zich schuin tegenover de gootsteen bevond. Ze liet zich graag aanhalen en beantwoordde de liefkozingen met kopjes en gespin. Al snel sprong ze in mijn armen en nestelde zich op mijn schouders. In eerste instantie was ik bang dat ze in het gloeiend hete afwaswater zou vallen, maar dat was overbodig. Ze lette zelf goed op en reageerde alert op al mijn bewegingen. Ze wilde wel op geregelde tijden een aai. Als dank kreeg ik een kopjes tegen mijn achterhoofd, waarbij ze wederom luid zat te spinnen. In het vervolg van de dag hadden we nog verschillende keren contact. Ze kwam even op schoot of beantwoordde een snelle knuffel met luid gespin. Toen het tijd werd om weer naar huis te gaan, ging ik speciaal nog even naar beneden om een laatste knuffel te geven en een foto te maken. Alice vertelde later dat het katje Aaltje heette en bij de buren gevonden is. Vanaf die allereerste ontmoeting had Aaltje een bijzonder plekje in mijn hart en was ze mijn absolute lievelingetje. Een bezoek aan Dierenthuis was nooit compleet zonder even met Aaltje geknuffeld te hebben. Ze verhuisde al snel naar het Dierencafé, omdat ze medisch gezien extra aandacht nodig had. Die verhuizing had als bijkomend voordeel dat ze veel makkelijker te vinden was. In de loop van jaren bloeide ze op, werd ziek, klom uit het dal en leefde weer lekker verder. Dat herhaalde zich verschillende keren. Ze wist zich niet altijd raad met de katten om haar heen, maar ze was dol op mensen.


Requiem voor Aaltje (vervolg) Na diverse onderzoeken blijkt dat Aaltje drager is van een dodelijk virus en verhuisd ze naar de leucoseruimte. Daar was het minder druk en dat kon ze goed gebruiken. Het leek er sterk op dat ze zodanig verzwakt was geraakt, dat haar leventje nu toch bijna voorbij was. Ze klom echter opnieuw uit het dal. Ze leefde zelfs dusdanig op, dat Alice besloot haar op de adoptielijst te zetten. De narcose die ze kort daarna kreeg, vanwege het trekken van al haar tanden, was een aanslag op haar gezondheid. Ze doorstond ook deze beproeving met glans en knapte zienderogen op. Haar kopje stond opeens niet meer scheef en ze liep ook niet meer met haar tongetje uit haar bek. Op 17 mei jongstleden was ik wederom bij Dierenthuis en natuurlijk bracht ik een bezoek aan mijn lievelingetje. Ik had via de mail al het bericht gekregen dat ze behoorlijk was vermagerd. Toch schrok ik van hoe ze er aan toe was. Ze leek haast niks meer te wegen en haar ribben waren veel te goed te voelen. Toch nestelde ze zich gewoontegetrouw in mijn nek en spinde en knuffelde dat het een lieve lust was. Gelukkig had ik die dag mijn fototoestel bij me en maakte ik een heel lief portretje van Aaltje, dat ook bij haar profiel op de website geplaatst is. Vlak voordat ik weg ging, nam ik heel bewust afscheid van haar. Ik sprak de hoop uit haar de volgende keer weer te zien, maar wenste haar tevens een goede reis naar de andere kant van de regenboogbrug, voor het geval dit de laatste keer zou zijn. Het was dus de laatste keer. Afgelopen zondag kreeg ik bericht dat Aaltje aan haar laatste reis is begonnen. Ik ben er nog steeds heel verdrietig van. Tegelijk ben ik heel blij en dankbaar dat ze het overgrote deel van haar leven de best denkbare verzorging kreeg in een liefdevolle en diervriendelijke omgeving. Dag mijn lieve Aaltje. Dierenthuis zal voor mij nooit meer helemaal hetzelfde zijn. Ik zal je missen !


Column: Eerst moest ik toch dat padje redden! Ons huisje op het Franse platteland. Het staat buitenaf in een gehucht van totaal negen huizen, een oud schoolgebouwtje en een, zij het in onbruik geraakt, kerkje. Vroeger was er inderdaad ook nog een café, maar dat is inmiddels verbouwd en nu een van die negen woningen. Het is vrij klein maar, voor twee mensen en twee honden, groot genoeg. Door de ligging, op een stuk grond aan een rivier, is er natuurlijk ook flink wat flora en fauna te vinden. Meestal leven we gemoedelijk naast elkaar. Soms kom je echter zo'n kleine medebewoner van je terrein tegen op een plaats waar je hem of haar niet verwacht. Een mooi voorbeeld daarvan deze ochtend. Ik had me net gedoucht en stond, weliswaar droog, maar nog zonder lenzen in of kleren aan in het badkamertje. “Muis, je moet me nù helpen met het bevrijden van een kikker“ hoorde ik Tjalco's stem achter me. Hûh?! Ik draaide me om. Hij stond vijf meter van me af, in de open voordeur, met de 10 liter tuingieter in zijn hand. Op die afstand, kippig als ik ben, zag ik niet meer dan dat en vermoedde een fanatiek zwemmende kikker in een volle gieter. Wat is je probleem, dacht ik. Water er voorzichtig uit gieten en kikker pakken. Toen ik dichterbij kwam zag ik wat er werkelijk aan de hand was. Uit de tuit stak het kopje van.....een padje. Hij leek vast te zitten. Eerder in de lege gieter terechtgekomen en, toen die gevuld was en er gegoten werd, met de stroom meegegaan tot ie niet verder meer kon. Daarmee hield hij het water tegen waardoor hij werd ontdekt. Het kopje bewoog wel en twee kraaloogjes keken me levendig aan. Met mijn gezicht vijftien centimeter van de tuit zag ik dat er aan een kant ook een klein handje uit friemelde.


Column: Eerst moest ik toch dat padje redden! (vervolg) Dat was precies genoeg om houvast te krijgen aan mijn hem toegestoken wijsvinger. De natuurwet “koppie erdoor? Dan lukt lijfje ook wel!” ging hier eveneens op. Het andere kleine handje kwam tevoorschijn en een tweede mensenvinger bood het padje nog wat meer grip om zich uit zijn benarde situatie te wurmen. Het was even werken voor het beestje maar al snel zat hij, gezond en wel, in mijn hand. Ik gaf hem aan Tjalco die hem op een beschut plekje buiten zou zetten. Daarmee zou hij zijn vrijheid terug hebben. Nu pas realiseerde ik me dat ik, nog steeds volledig bloot, in de deuropening stond. Er was in de voorbije paar minuten niemand langs gekomen en alleen vanuit het huis schuin boven op de heuvel zou ik, misschien, gezien kunnen zijn. Hoewel, de luiken waren er nog dicht. Terug lopend en me aankledend stelde ik het me voor: Iemand had me toch gezien en me aangeklaagd wegens onzedelijk gedrag. Hoe ver zou ik voor het Franse gerecht komen met een: Oui, Monsieur le Juge, mais comprenez vous, d'abord j'ai dû sauver ce petit crapaud. Hij zou ongetwijfeld denken dat ik...eh... van het padje af was. Nog nagrinnikend, inmiddels wel volledig aangekleed en met m'n contactlenzen in, startte ik de Senseo voor de eerste kopjes koffie van vandaag. Toen ik daarmee naar ons terras aan de zijkant van het huis liep kwamen er vier joggers langs en meteen daarna twee jongetjes, van een jaar of twaalf, op de fiets. Timing is alles in het leven. Het padje had zich inmiddels al lang uit de pootjes gemaakt.


Lekker eten zonder vlees: Spinazie-kerstomaatjestaart - 4 personen 4 vierkantjes deeg voor hartige taart,ontdooid 2 el olijfolie 1 middelgrote ui in kleine blokjes 75 gr verse spinazie 3 eieren 75 ml slagroom 40 gr pittige kaas, geraspt 4 el verse bladpeterselie fijngehakt zout, peper 125 gr kerstomaatjes. Verwarm de oven voor op 180 gr. Vet een taartvorm in van ca 20 cm doorsnee. Bekleed dit met de plakjes deeg en druk dit met de vingers aan langs de rand. Snij de deegrand netjes bij. Leg een vel bakpapier op de deegbodem, strooi er gedroogde bonen op en bak hem ong. 15 min. Verwijder papier en bonen en bak hem nog eens 10 minuten tot hij knapperig is. Verhit intussen de olie in een pan op matig vuur en fruit hierin de ui 1 a 2 minuten. Voeg de spinazie toe en laat snel slinken. Verdeel dit mengsel over de deegbodem. Klop de eieren los met de room, geraspte kaas, peterselie en wat zout en peper. Schenk het eiermengsel in de deegbodem. Snijd de tomaatjes doormidden en druk ze in de vulling. Bak de taart 20-25 minuten of tot de vulling gestold is. Serveer de taart warm met een gemengde salade met avocado en tomaatjes (in plaats van spinazie kan ook snijbiet gebruikt worden). .


Verlanglijstje Bent u van plan om een keer langs te komen bent u uiteraard van harte welkom. Dit kan op de laatste zaterdag van de maand - na afspraak – tussen 14.00 en 16.00 uur. Wilt u graag iets meenemen dan kan dat, wij hebben ons verlanglijstje al klaar. Maar voelt u zich alstublieft niet verplicht iets mee te nemen bij uw bezoek aan Dierenthuis. Met uw komst maakt u onze bewoners al blij. Wat wij graag willen hebben: - Vuilniszakken * - Wasmiddelen * - Allesreiniger * - Bleek * - Latex handschoenen - Dettol * - Dekens * - Fleecedekens * -Keukenrollen - Kauwbotten/staven van buffelhuid * - Grote ballen (geen tennisballen) voor de honden - Blikvoer kat * * Op dit moment het meest behoefte aan


Adopteer een dier Het adoptieplan is in het leven geroepen om Dierenthuis en zusterstichting FIV/FelV te ondersteunen in de hoge kosten van de verzorging van onze kwetsbare dieren. Katten besmet met het aids- of leucosevirus, honden met hartfalen en oude paarden. Medicatie, dieetvoer, seniorenmuesli voor de paarden, vele operaties en de verzorging kosten veel geld. U kunt ons daarbij helpen door een dier te adopteren. Enkele keren per jaar krijgt u een bericht met foto over hoe het met uw dier gaat. Of kom op bezoek om kennis te maken met uw nieuwe adoptiedier en alle andere bewoners. Dit kan op de laatste zaterdag van de maand - na afspraak – tussen 14.00 en 16.00 uur (a.u.b. tussen 14.00 en 14.15 uur aanwezig te zijn). Het is fijn voor onze dieren om adoptanten te hebben voor wie zij extra speciaal zijn. Niet langer kansarm en ongewenst maar bijzonder. Kijk op de site www.dierenthuis.nl voor een aanmeldformulier. Of neem contact op via [email protected]


Colofon Stichting Dierenthuis is een permanente huiskameropvang voor oude, zieke en kansarme honden, verwilderde katten, katten die besmet zijn met het aids- en/of leucosevirus en oude paarden. Vooral niet herplaatsbare asieldieren vinden hier een blijvend thuis. Een thuis zonder hokken en tralies, met boswandelingen, een riante tuin, veel liefde, (medische) zorg en aandacht. DIERENTAAL verschijnt een paar keer per jaar. Mocht u de nieuwsbrief niet meer willen ontvangen, laat het ons dan even weten via de mail.

Stichting Dierenthuis Bakelseweg 27 5735 SC Aarle Rixtel Telefoon 06-30644767 (tussen 11.00-16.00 uur) Email: [email protected] Website: www.dierenthuis.nl Website: www.fiv-felv.nl Hyves: http://dierenthuis.hyves.nl/ Facebook: www.facebook.com/Dierenthuis Rekeningnummer Dierenthuis: 9359251 IBAN: NL22INGB0009359251 BIC:INGBNL2A Rekeningnummer FIV-FeLV: 413323 IBAN: NL87INGB0000413323 BIC:INGBNL2A

Tekst: Marleen van Houten, Bea van Laar, Michael Claerenbeek, Carina Branje Fotografie: Nel van Wijngaarden, Saskia Blok, Wietze Vellinga, Michael Claerenbeek Recept: Joke van den Houten-Westerman

DIERENTAAL Juli 2012 Hierbij ontvangt u de nieuwsbrief van de maand juli

Recommend Documents