DIERENTAAL September 2012 Hierbij ontvangt u de nieuwsbrief van de maand september

DIERENTAAL September 2012

Hierbij ontvangt u de nieuwsbrief van de maand september. INHOUD

• Almere; voortgang van de bouw (foto’s) • 100.000 euro, help mee ! • Opsteker • Spikey • Sukkelaar in de schijnwerpers • Voetjes van de vloer • Op bezoek bij de FIV-patiëntjes • Stroom om je nek, dat zal je leren • Utopia! • Column: De slaper in het dal • Lekker eten zonder vlees: Gevulde aubergine • Adopteer een dier • Colofon


Voortgang bouw Almere


Planning verhuizing begin 2013


100.000 euro, help mee ! Het aftellen is begonnen. Over vijf weken (!) gaan we verhuizen!!. De eerste dieren zullen midden november naar Almere worden gebracht. Onze FIV/FeLV katten zulllen als eerste worden overgehuisd. Het gebouw staat er! Wat is het groot, wat is het mooi en wat is het..... LEEG!! En buiten nogal modderig want we zitten op de klei.... We krijgen twee flinke behandel/operatiekamers. Een schone, voor de ingrepen waar uiterste hygiëne nodig is en een “vuile” waar de andere behandelingen gedaan kunnen worden. Die kamers zijn dus ook nog leeg. Operatietafels, operatielampen, klein instrumentarium, medicijnkasten en niet te vergeten de apotheek voor de dieren. Het moet er allemaal zijn, straks wanneer onze dieren er komen. We heben geen uur te verliezen. Kosten: € 10.000,Het buitengebeuren: daar ligt per afdeling nu tien meter tegels, dat moet veertig meter worden. Anders kunnen we straks de zaak binnen echt niet schoon houden. De dieren zullen in de kledderzooi vast komen te zitten en zichzelf en alles bevuilen. Extra tegels is daarom ook bittere noodzaak. Kosten: € 75.000,De paarden hebben hun stal, voor speciale omstandigheden, ziekte of erge winterkou (waar de oudsten niet meer tegen kunnen) hebben we 4 paardenboxen nodig. Kosten: € 5.000,-


100.000 euro, help mee ! (vervolg) We hebben een deel van de meubels al gekocht, maar zoals we al zeiden: Het is een heel groot gebouw. De nieuwe bedjes en kasten uit Aarle-Rixtel gaan mee, maar dat is lang niet voldoende, zeker omdat de dieren in Almere meer binnen zullen kunnen zijn. We weten precies wat nodig is om het daar voor iedereen gezellig en comfortabel te maken. Kosten: 10.000,VANDAAG, ZIJN WE DAAROM GESTART MET DE ACTIE: DE LAATSTE TON VOOR ALMERE! DONEER OP REKENINGNUMMER: Vanuit Nederland 93 59 251 IBAN: NL22INGB0009359251, BIC: INGBNL2A T.n.v. Stichting Dierenthuis o.v.v. DE LAATSTE TON

Vanuit België KBC IBAN: BE63731027687108, BIC: KREDBEBB T.n.v. Stichting Dierenthuis o.v.v. DE LAATSTE TON

Het geld voor het inrichten van de operatiekamers heeft het meeste haast. We vertrouwen op uw hulp en u kunt op onze site makkelijk bijhouden hoe ver we zijn, want vanaf nu is de startpagina de “DE LAATSTE TON”-pagina, waar alle donaties vermeld zullen worden. (Indien u uw naam niet vermeld wilt hebben, vermeld bij uw gift dan naast DE LAATSTE TON ook “Anoniem”). Namens onze huidige bewonertjes en hen die we, met UW hulp, straks nog zullen kunnen opvangen: HARTELIJK DANK!


Grote teen Opsteker Klein Duimpje kennen we allemaal al. Hij kwam als eerste bij Dierenthuis. Niet lang daarna kwamen Klein Pinkje, Ringvingertje, Wijsvingertje en Grote Teen. Vier welhaast identieke zwart witte katjes (en een cypertje) van een camping. Allemaal, op één na, besmet met het dodelijke kattenleucose virus (FeLV). De zwart-witjes hebben ook nog eens allemaal een bijna gelijk klinkende miauw over zich. Dat is dus heel zeker zeer naaste familie van elkaar. Vier van dit vijftal wonen in de FeLV ruimte en de gezonde (die we trouwens goed in de gaten zullen houden en binnenkort toch nog even opnieuw zullen testen) leeft zijn leventje nu bij de ex-verwilderde katten. Ze waren allemaal halfschuw toen ze binnengebracht werden. Dat is inmiddels een stuk beter en ze hoeven in elk geval geen pijn of honger meer te lijden. Hun

buikjes zijn nu lekker rond van het goede voer en niet van de wormen en – bij de poesjes- van de ongeboren kittens. Want al waren ze nog maar net een half jaar, de poesjes waren al zwanger. Ook hun nakomelingen hadden een welhaast 100% kans op besmetting met het FeLV virus. We hebbn ze dan ook niet geboren laten worden. Sneu, maar wel de beste oplossing. Wanneer we in Almere zitten en onze deuren open kunnen doen, gaat Stichting Kattekop, weer terug naar dezelfde locatie om nog meer van de “familie” die daar rondloopt te vangen. “Middelvingertje” zal daar zeker ook bij zijn en de wetenschap dat wij ze dan allemaal op kunnen vangen is een opsteker!


Ringvinger

Pinkje

Wijsvinger


Spikey Wanneer een mens, langere tijd, dood in zijn of haar woning ligt en dan pas gevonden wordt is dat een zeer trieste zaak. Het is er een blijk van dat zo iemand een eenzaam mens was en totaal niet gemist werd. Dat is niet altijd zo. Soms had de overledene wel een huisdier. Dat dier zit dan al die tijd bij zijn of haar dode baas of bazin en mist hem of haar, op de eigen bescheiden wijze, natuurlijk wel. Jack Russeltje Spikey was zo'n diertje. Twee weken lang was hij alleen thuis. Moederziel alleen bij het dode lichaam van zijn bazin. Niet snappend waarom ze niet meer tegen hem praat, hem geen eten geeft en niet uitlaat. Heeft hij iets fout gedaan? Hij overleefde het gelukkig wel, maar was wat vemagerd, een beetje uitgedroogd en stonk “een uur in de wind”, toen ze gevonden werden. Spikey werd naar het plaatselijk asiel gebracht. Daar was hij al min of meer een bekende omdat hij nog al eens zelf aan de wandel ging. Zijn bazin, die aan een rolstoel gebonden was en psychisch ook niet heel erg gezond, had hem op dat punt niet zo goed onder controle gehad. In het asiel kreeg hij eerst de nodige zorg en vooral ook een paar flinke wasbeurten waardoor hij er weer uit zag, en rook, als een leuk klein “jackje”. Zijn karaktertje leerden ze later kennen. Buiten best vrolijk en vriendelijk, maar hij bleek een diep ingewortelde baknijd te hebben. Oeps. Dat afleren met een normaal beproefde methode: handje voor handje het voer geven, lukte in dit geval niet. Want de omslag in zijn humeur hield altijd lang aan, soms wel een uur. Na het eerste handje voer was het tweede handje geven niet meer mogelijk, wanneer je al je vingers wilde houden tenminste.


Spikey (vervolg) De andere kant van Spikey was echter heel leuk, daarom wilden ze toch serieus proberen hem weer in het gareel te krijgen om hem te plaatsen. Een aardige mevrouw, die veel ervaring heeft met dit soort hondjes, meldde zich als nieuwe bazin. Ze was echt niet onder de indruk van de vervelende kant van het ventje en zijn leuke kant waardeerde ze zeer. Ze is in het begin gebeten maar ging daarna, wanneer Spikey na het eten, grommend in de keuken zat, met de werkschoenen van haar zoon aan naar hem toe en liet hem een kordaat: “Niet grommen jij, en laat me erdoor” horen. Dit had na wat tijd enig succes. Maar de werkschoenen bleven in huis vaak nodig. Niet om te schoppen uiteraard, maar om de voeten te beschermen. De zoon des huizes had ook geen probleem met het hondje van zijn moeder. Spikey zou het dus wel redden. Toen strandde de relatie van de dochter en zij kwam weer thuis wonen. Zij was doodsbang voor het diertje. Koren op de molen van Spikey..... Een hele middag (!!) heeft ze eens op de eettafel gebivakkeerd, in afwachtig van haar moeders thuiskomst. Spikey, al die tijd naar haar grommend, op de vloer. Toen moest er toch gecapituleerd worden. Het hondje ging retour asiel. Er is een lang gesprek gevoerd tussen de mensen van het asiel en die mevrouw waarin eerlijk verteld werd wat de reden was. Tja, zelfs wanneer “het kind” een volwassen vrouw is, kun je het, wat je er verder ook van vindt, een moeder niet heel kwalijk nemen dat zij in die situatie toch voor haar dochter kiest. In het asiel werd Spikey ook steeds moeilijker. Het opgehokt zijn, grote delen van de dag, had tot gevolg dat hij niet alleen zijn eten, maar ook zijn hok en directe omgeving wilde gaan verdedigen.


Spikey (vervolg) Was het het trauma van het lang opgesloten zitten met de dode bazin. Was het het “succes” wat zijn negatieve gedrag gehad had bij de dochter van zijn nieuwe bazin? We weten het niet. Feit was wel dat Spikey's kans op een nieuw thuis volledig verkeken geacht werd. Men zag geen andere uitweg dan euthanasie en had de afspraak daarvoor al gemaakt. Toen kwam Loura in het spel. Zij is vrijwilligster bij het Zeeuwse asiel waar Spikey zat en ze deed een laatste vertwijfelde poging: Een aanvraag bij Dierenthuis. Zij hoopt dat Spikey in een stabiele roedel met een duidelijk regime zal inzien dat positief gedrag beter voor hem is. Alice heeft -bijna- altijd werkschoenen aan, dus dat zal hem zeker bekend voorkomen. Het laatste stukje van Spikey's leven vòòr Dierenthuis was als uit zo'n spannende Amerikaanse film. De -onterecht- ter dood veroordeelde loopt al naar de executieplaats toe. Je ziet de klok de laatste minuten wegtikken. Dan gaat de telefoon..... Het gratie verzoek is ingewilligd. Zo ging het dus ook ongeveer met kleine Spike. Een half uurtje voor hij “weggebracht” zou worden kwam alles rond en mocht hij verhuizen naar Dierenthuis en dus blijven leven! Deze nieuwe kans heeft hij met allevier zijn kittige korte pootjes aangepakt en we zien hier een vrolijk en lief hondje die heel veel plezier heeft met al zijn soortgenoten. Een leuk diertje dat het zeker verdiend om nog een jaar of wat gewoon gelukkig te zijn.


Sukkelaar in de schijnwerpers Sukkelaar is Vlaams voor zielepiet. Dat is dus iets anders dan in het (noord) Nederlands waar het eigenlijk meer “sufferdje” betekent. Nou sufferdjes hebben we hier, bij Dierenthuis, niet. Wel (ex)zielepieten. Naast de FIV en FeLV katten is er de groep gehandicapten. Blind of doof, een poot missend, dan wel wiebelend of met bijvoorbeeld een verdraaide stijve nek. Dat soort dingen. Een nieuwe onderafdeling binnen Dierenthuis . Allemaal vanaf nu adopteerbaar: “De Sukkelaars”. Vernoemd naar onze bewoner Sukkelaar. Met twee onherstelbaar zieke ogen werd hij, samen met een flink aantal soortgenoten, van straat geplukt door Vlaamse dierenvrienden. Net op tijd voordat ze de kans liepen afgeschoten te worden. Ja, u leest het goed. Jagers met geweren waren paraat om de dieren te doden. Niet allemaal even goede schutters natuurlijk. Plezierjacht?! Het leed van een langzame pijnlijke dood, wat dat voor deze beestjes met zich mee zou brengen? We willen er niet verder aan denken. Onze Sukkelaar en flink wat van zijn vrienden werden gelukkig gered. Voor zijn ogen kwam de hulp helaas te laat. Ze moesten verwijderd worden. Hij is nu dus volledig blind. Een scherpe neus en ditto oortjes zorgen er voor dat hij bij Dierenthuis gewoon prettig kan doorleven, net als alle andere poezeltjes “met een krasje erop”. Onze “Sukkelaars”, maar dat zijn ze eigenlijk niet meer echt, want het gaat goed met hen en ze gaan straks allemaal mee naar Almere. Wilt u er een adopteren? Voor € 7,- per maand kan dat!


Voetjes van de vloer Alle paardjes verzamelen want de hoefsmid kwam op bezoek. Het was weer tijd voor een pedicure beurt. Ho ho, niet allemaal tegelijk. Nou nee, de meesten vinden het maar helemaal niets, want ze moeten tijdens de behandeling een halster om. Om te voorkomen dat ze dan, alsnog, alle kanten op willen hadden we meteen maar twee “vasthouders” geregeld. Zowel Jennifer als Steven stonden pa(ard)raat om te zorgen dat de paardenvoetjes konden worden bijgevijld. Toen Elton aan de beurt was vond Pepito dat hij maar even moest kijken of dat wel goed was. Davy hield zich wijselijk op de achtergrond. Zoals bekend is hij, van al onze hinnikende vriendjes, het minst overtuigd van het nut van een hoefkapbeurt. Deze keer echter geen wildwest taferelen met dit kleine kereltje. We waren voorbereid en ook hij kreeg gewoon, net als de anderen een kapbeurt. Voor de winter komt iedereen weer puik ter been.


Op bezoek bij de FIV-patiëntjes Donderdag 20 september is onze “reporter” afgereisd naar de Faculteit Diergeneeskunde Kleine Huisdieren van de Universiteit van Gent/Merelbeke. Ze wilde zich er persoonlijk van op de hoogte stellen dat de eerste vijf katjes die mee kunnen doen in de eindtest voor Felivir, het nieuwe middel in de strijd tegen FIV (kattenaids), het goed maken. Daarnaast was het natuurlijk ook de bedoeling om de adoptanten van Pickels, Komkommer, Freek, Pipo en Kuki via de eerstvolgende Dierenthuis Nieuwsbrief te kunnen vertellen hoe het met hun eigen speciale fluweelpootjes is en alle andere geïnteresseerden kunnen daar dan meteen ook over meelezen. De universiteit is groot en uitgebreid en ligt verspreid over heel Gent en buurgemeenten. De Faculteit Diergeneeskunde zit in Merelbeke, dat ligt net ten zuiden van Gent. De diverse vakgroepgebouwen en collegezalen, alsook bibliotheken en dierverblijven zijn in een soort van kring om een vijver en wat grasveldjes gebouwd. Helemaal vooraan bij de ingang is een flink parkeerterein en een restaurant (met meerdere vegetarische gerechten). Om 11 uur 's morgens meldde ik me bij de receptie van de vakgroep Kleine Huisdieren en werd even later verwelkomt door dierenarts Drs. Elien Taffin en haar paraveterinair assistente Bieke Weyn. Deze dames zijn samen verantwoordelijk voor het dagelijks gebeuren in deze eindstudie. Ze doen de tussentests en houden zich de hele dag bezig met het wel en wee van de katjes. (De onderzoeksleidster is Prof. Dr. Sylvie Daminet.) In totaal zijn er enkele tientallen katten die meedoen. Naast onze poezels hebben ook Vlaamse particulieren hun FIV-geïnfecteerde kat kunnen aanmelden. Deze dieren zitten niet samen maar elk apart in ruime kooien met hun eigen mandje en speeltjes.


Op bezoek bij de FIV-patiëntjes (vervolg) De meesten zijn sociaal en vinden het geen probleem dat ze andere katten op enkele meters afstand zien. Er was er echter één bij die duidelijk niet gediend was van de aanblik van anderen. Nadat ze zijn hok hadden geblindeerd met karton tot ca. 80 cm hoogte ging het met dat katje in ene weer beter. Onze vijf zitten samen in een flinke stacaravan. Komkommer is een beetje op zich zelf, maar dat was ze thuis ook al. De rest is blij vriendjes om zich heen te hebben. Vooral Kuki munt uit in sociaal gedrag, zeker naar de mensen toe, Pipo is goede tweede op dat punt. Zoals gezegd alle vijf onze katjes eten goed en dat is een heel belangrijk teken om te tonen dat ze zich wel lekker voelen in deze nieuwe situatie. Een derde van alle dieren in deze eindstudie krijgen zes weken lang, volgens een vast schema Felivir toegediend. Een ander deel krijgt drie weken Felivir en drie weken een placebo. Het derde deel krijgt zes weken alleen het placebo en daarna, al naar gelang de uitkomst van de test, drie of zes weken Felivir. Dat verschil in toedienen is om precies uit te vinden of er veel verschil is tussen een drieweekse en een zesweekse kuur. Daarnaast wordt de hoeveelheid viraal materiaal in de diverse groepen katten na zes weken bekeken. Het is een blinde studie. Noch Mw. Taffin, noch Mw. Weyn weet welke kat bij welke groep hoort. De katten worden 24 uur per etmaal en 7 dagen per week, om de paar uur bekeken, hoe zij zich gedragen. Daarvan wordt nauwkeurig verslag bijgehouden. Er worden monsters van losse haren en huidschilfers genomen om onder de microscoop te kunnen bekijken. Daar hebben de dieren dus geen last van maar het geeft wel belangrijke informatie omtrent hun gezondheidstoestand.


Op bezoek bij de FIV-patiëntjes (vervolg) Of alle vijf onze katjes mee gaan doen was op 20 september nog niet zeker. Inmiddels weten we dat Kuki niet mee gaat doen. De reden is eigenlijk heel fijn. Hij is nog te gezond en heeft in de afgelopen tien dagen amper symptomen laten zien. Omdat hij het wel prima naar zijn zin lijkt te hebben daar in België, zal hij niet nu al terug komen, maar, wanneer er niets onverwachts gebeurd, als een van de aller-allereersten, straks naar Almere kunnen verhuizen. De andere vier zijn wel “dòòr” naar de eindstudie. Na deze studie zal door Okapi, de firma die Felivir ontwikkeld heeft, de aanvraag gedaan worden om het op de markt te kunnen brengen. Het zal naar alle waarschijnlijkheid dan in 2015 verkrijgbaar zijn. Het heeft alles bij elkaar meerdere jaren geduurd voor het zo ver was. Een lange studie om een groot probleem bij katten effectief aan te pakken. Niet alleen mensen maar ook dieren kunnen nu langer en met goede kwaliteit doorleven. Het is een doorbraak en daarom het geld en de moeite meer dan waard. De dieren ook zij die in een eerder stadium meewerkten kan niet gevraagd worden of ze dat wel wilden. Dat is een waarheid als een koe en blijft daarom een dilemma. Ze hebben het wel voor hun eigen soortgenoten gedaan. Het was op dat punt noodzakelijk. Andere dieren, of mensen, waren niet geschikt om op te testen...... Wanneer deze eindtest afgelopen is gaan onze katjes, vanuit België, rechtstreeks naar hun nieuwe thuis in Almere waar ze gezellig verder zullen leven tot...... het uiteindelijke einde.


Stroom om je nek, dat zal je leren Hoe zullen we beginnen? Zal het ook hier weer een uitvloeisel zijn van het feit dat dieren geen rechten hebben en voor de wet als dingen gezien worden? Levende dingen dan toch.... (Hoe groot kan een contradictio in terminis zijn). Waar willen we het over hebben? Over de, in onze ogen volledig foute, trainingsmethoden voor honden. Namelijk met behulp van attributen zoals slipkettingen, stroomhalsbanden (bijv. Teletac) en dergelijken. Moderne martelwerktuigen. Sterker nog, iedereen kan zo iets, simpel en eenvoudig, via internet, aanschaffen. Een, echt goed in dierpsychologie opgeleide trainer, zal, bij hoge uitzondering, hier misschien een enkele keer gebruik van maken. Dat geeft dus al aan dat iemand die een of ander cursusje gevolgd heeft, of, nog erger, helemaal niet gehinderd wordt door enige kennis van de honden psyche, niet in het bezit zou mogen zijn, laat staan gebruik mogen maken van deze “hulpmiddelen”. Hoe denkt een hond? Wat wil een hond? Wat kan een hond? En, misschien wel de allereerste vraag die iemand die een hond heeft of wil hebben zich moet stellen is: Wie IS een (mijn) hond? De gemiddelde hond is de mens toegenegen en dat is wederzijds. Ook hebben, gelukkig, nog steeds de meeste honden in hun jeugd geen nare ervaringen gehad met grote of kleine mensen. Ze draaien vlekkeloos mee in een gezin, worden daar voor “vol” aangezien en kunnen voldoende zichzelf zijn. Er zijn echter mensen die als hobby aan een of andere vorm van hondensport doen. Dat is inderdaad een “andere tak van sport”. Het dier wordt, met een ouderwets woord, “afgericht”. We zullen hier niet ingaan op wat we daar van vinden. Het kan zijn dat hond en mens een dermate goede verstandhouding hebben en er niets op de spits gedreven wordt, zodat dier en mens er beiden plezier aan beleven.


Stroom om je nek, dat zal je leren (vervolg) Wanneer de mens met de nodige tact en voorzichtigheid de hond bepaald gedrag aanleert en daarbij goed rekening houdt met wat een hond wel en niet snapt hoeft dit niet negatief te zijn. Er zijn echter mensen die om bepaalde reden graag een hond “africhten”. Vaak omdat dat het enige individu is die ze hun wil op kunnen leggen. Zodat ze kunnen laten zien dat de hond “precies doet wat ze willen”. Het soort mensen wat dat graag wil zal ook niet schromen naar middelen te grijpen om de hond te breken. Het gaat ze niet om de hond, wat ze ook zeggen. Het gaat ze om de macht. Ze willen de roedelleider zijn en de hond(en) zal door middel van veel pijn geleerd worden wat er verlangd wordt. Ook fokkers van bepaalde rassen zijn hier meesters in. Hier wordt het dier weer gezien als een ding waarmee men kan doen wat men wil. Het ene ras “breekt” eerder onder een dergelijk regime dan het andere. Pijnprikkels kunnen namelijk zeker werken wanneer ze maar sterk genoeg zijn. Gaat het mis, en dat gebeurt regelmatig, dat krijg je een dier wat de mens niet meer vertrouwd. Het trainen door middel van pijn. Trainen met schade en schande. Schade voor het dier en dat is en blijft een schande voor de mens.


Utopia ! Utopia, het land waar alles perfect is. Dat kan dus niet. Nee, helaas, dat is utopisch, zoals dat heet. Een van de woorden die ervan afgeleid zijn en zoveel als “te mooi om waar te zijn” betekent. Toch is er in Gouda een winkel die deze naam, Diertotaal Utopia, draagt en wat verkopen ze? Juist ja van alles voor de dieren. Ze hebben onder hun klanten een voor ons hele bekende: Nel van Wijngaarden. De samenwerking tussen die twee is redelijk utopisch te noemen. Het enige verschil: Het is wel waar! Want wanneer Nel haar spaarpotje voor Dierenthuis omkeert en dan bij Diertotaal Utopia boodschappen gaat doen, dan doen ze er daar altijd nog een heleboel gratis artikelen bij, omdat ze weten dat het voor ons is. Zo stapelen ze samen verrassing op verrassing en kregen we afgelopen week (alweer) een enorm hoog pallet vol met allerlei moois, leuks en lekkers voor onze dieren. Geweldig toch! Het is bij ons dan wel elke dag dierendag, maar met Wereld Dierendag voor de deur nog een extra schep er bovenop, dat stellen we uiteraard heel erg op prijs. Nel en Firma Diertotaal Utopia (www.diertotaalutopia.nl): heel erg bedankt!!


Column: De slaper in het dal Een column schrijven..... Als eerste heb je dan een onderwerp nodig. Dat moet wel een beetje passen in de krant of op de site waar het te lezen zal zijn. Voor Dierenthuis, linksom of rechtsom, toch echt “iets” met of over dieren. Toen ik laatst langs “de ambachtelijke dorpsslager” liep, (onderweg naar de bakker, wat verderop) en daar de karbonades en runderlapjes weer zag liggen, op zo'n schaal, versierd met die groene randjes van namaaksla, wist ik het. Dat wordt mijn volgende column: “De slaper in het dal”. Nee, niet de slager.... de slaper. Het origineel heet “Le dormeur du val” en het is van de hand van Arthur Rimbaud. Een frans dichter en vriendje van die andere (bij meer mensen bekende) poëet, Paul Verlaine. Waar gaat het over? Het gaat over een “slapende” jonge soldaat, die in het groene mos, in het bos in een vallei bij een ruisende rivier ligt. Op zijn rug, mond wat open. Voeten slap en één hand op zijn borst. Twee bloedende gaten rechts in zijn zij (Il a deux trous rouges au côté droit). Dat was de laatste zin. De leraar frans kijkt over zijn halve brilletje de klas in om te zien of we er iets van begrepen hebben. “O, hij is dood” mompelt het merendeel. Ja, goed, maar er is nog meer. Waar lijkt het op? De lolbroek, aan wie de fijngevoelige woorden niet besteed zijn, gniffelt: “t lijkt nergens op”..... De leraar gèèft niet op. Hij herhaalt enkele zinnen. Hij ligt erbij alsof het een dier is, probeert iemand. Ja, goed! Onze leraar is snel tevreden en vult zelf aan: Hij lijkt op een mooi opgediend gebraden speenvarken om precies te zijn. Dat zegt de klas weinig. Gebraden hele biggen die worden, in de zeventiger jaren van de vorige eeuw, in Nederland niet veel gegeten. “De dichter wil laten zien dat jonge soldaten, net als dieren, afgeslacht worden” gaat hij vervolgens verder. De meesten beginnen nu de ernst van een en ander in te zien. Ik ook. Wanneer het een pas geboren biggetje is mag het dus wel? Ja, natuurlijk, dat is maar een dier! Stilte.


Column: De slaper in het dal (vervolg) In die tijd hadden de boerenzonen weinig te zeggen wanneer er een oproep kwam om mee te gaan vechten, we praten hier wel over 1870, de Frans-Duitse oorlog! Ik zeg ook niet dat het leuk is maar een varken leeft ook en had nog minder te zeggen.......... Boerenzonen kunnen zich in de moderne tijd, vooropgesteld dat ze een goed stel hersens hebben, net als ieder ander ontplooien tot wat ze willen. Veelal ook nog eens gesubsidieerd. Varkens, waarvan we inmiddels weten dat het hele sociale en intelligente dieren zijn, daarvoor ziet de wereld er nog steeds niet erg rooskleuring uit. In het meest positieve scenario leven ze bij een biologische boer en hebben ze inderdaad een Leven. Het overgrote merendeel van hen “leeft” nog steeds op stal. Amper een leven te noemen en om die reden, hoe wrang ook, misschien wel beter dat het allemaal niet zo lang duurt. Het varken is hier exemplarisch natuurlijk. Alle andere dieren om het even welke, die in de bio-industrie zitten, hebben geen leven en nog minder keus dan welk mens, waar of wanneer, dan ook. Want zegt de mens: Ik had geen keus! Dan is dat maar al te vaak het beste te vertalen met: Hetgeen waar ik, sociaal of moreel gezien, voor had moeten kiezen, stond me niet aan dus ging ik lekker voor wat me wel aanstond, dat waar ik, persoonlijk of als groep, voordeel van heb..... De slaper in het dal. Hoe lang zal de mensheid op dit punt nog doorslapen? Niet wezenlijk dood maar, tot op zekere hoogte, hersendood, of beter hartedood. Wanneer het er op aan komt doof en blind voor dierenleed. Wat Rimbaud, vast en zeker ongewild, met zijn gedicht ook duidelijk maakte is dat wanneer een dood mens er, onder bepaalde omstandigheden, net zo uit ziet als een dood dier, dat omgekeerd ook zo is. Mensen en dieren lijken meer op elkaar dan de meeste mensen willen weten. Denk daar eens aan wanneer u de volgende keer bij de slager staat...........


Lekker eten zonder vlees: Gevulde aubergine 2-4 personen 1 rode paprika 150 gr bulgur 2 aubergines 50 gr grof gehakte walnoten, geroosterd 125 gr geitenkaas in stukjes Rooster de paprika tot het vel zwart is en verwijder na 5 minuten het vel en de zaadlijsten. Snijd de paprika in stukjes. Doe de bulgur in een kom en schenk er heet water op. Laat dit 30 min. staan. Verwarm de oven voor op 190 gr. Halveer de aubergines in de lengte. Snijd met een scherp mes zoveel mogelijk vruchtvlees eruit, maar pas op dat u het vel niet doorboort. Snijd het vruchtvlees in blokjes en doe in een kom. Bewaar de uitgeholde aubergines. Giet de bulgur af, laat hem uitlekken en doe hem met de paprikastukjes, walnoten en geitenkaas bij de aubergineblokjes. Schep het mengsel in de uitgeholde aubergines. Leg de aubergines in een braadslee en bak ze 20-25 min. tot de aubergines gaar en de kaas gesmolten is. Serveer de aubergines heet.


Adopteer een dier Het adoptieplan is in het leven geroepen om Dierenthuis en zusterstichting FIV/FelV te ondersteunen in de hoge kosten van de verzorging van onze kwetsbare dieren. Katten besmet met het aids- of leucosevirus, de sukkelaars, honden met hartfalen en oude paarden. Medicatie, dieetvoer, seniorenmuesli voor de paarden, vele operaties en de verzorging kosten veel geld. U kunt ons daarbij helpen door een dier te adopteren. Enkele keren per jaar krijgt u een bericht met foto over hoe het met uw dier gaat. Bezoek is, zoals u ongetwijfeld weet, tijdelijk niet mogelijk. Zodra de verhuizing achter de rug is worden de nieuwe bezoekdagen/tijden zo snel mogelijk bekend gemaakt. Het is fijn voor onze dieren om adoptanten te hebben voor wie zij extra speciaal zijn. Niet langer kansarm en ongewenst maar bijzonder. Kijk op de site www.dierenthuis.nl voor een aanmeldformulier. Of neem contact op via [email protected]


Colofon Stichting Dierenthuis is een permanente huiskameropvang voor oude, zieke en kansarme honden, verwilderde katten, katten die besmet zijn met het aids- en/of leucosevirus en oude paarden. Vooral niet herplaatsbare asieldieren vinden hier een blijvend thuis. Een thuis zonder hokken en tralies, met boswandelingen, een riante tuin, veel liefde, (medische) zorg en aandacht. DIERENTAAL verschijnt een paar keer per jaar. Mocht u de nieuwsbrief niet meer willen ontvangen, laat het ons dan even weten via de mail.

Stichting Dierenthuis Bakelseweg 27 5735 SC Aarle Rixtel Telefoon 06-30644767 (tussen 11.00-16.00 uur) Email: [email protected] Website: www.dierenthuis.nl Website: www.fiv-felv.nl Hyves: http://dierenthuis.hyves.nl/ Facebook: www.facebook.com/Dierenthuis Rekeningnummer Dierenthuis: 9359251 IBAN: NL22INGB0009359251 BIC:INGBNL2A Vanuit België KBC IBAN: BE63731027687108, BIC: KREDBEBB T.n.v. Stichting Dierenthuis

Tekst: Marleen van Houten Fotografie: Nel van Wijngaarden, Saskia Blok, Wietze Vellinga Recept: Joke van den Houten-Westerman

DIERENTAAL September 2012 Hierbij ontvangt u de nieuwsbrief van de maand september

Recommend Documents