diaconale nieuwsbrief uitgave van de Hervormde Gemeente Woerden voor informatie

diaconale nieuwsbrief

uitgave van de Hervormde Gemeente Woerden voor informatie 0348 422742

Voorwoord Op een maandagmorgen wordt hij geconfronteerd met een mevrouw die wel wat hulp kan gebruiken bij het ordenen van haar admini­ stratie. Vriendelijk wordt hij welkom geheten. Mevrouw is er nog niet zo lang geleden komen wonen. In de woning is nauwelijks inboedel, op een afgedankte bank na. Er is geen behoorlijke kast en behalve een peertje in de hal en in de keuken is er geen verlichting. Maar ­­mevrouw lijkt er vrede mee te hebben. Financieel is er ook geen ruimte voor het inrichten van haar nieuwe huis. Het laat hem niet los en hij maakt al snel een afspraak om met mevrouw op zoek te gaan naar spullen voor haar interieur. In een ‘winkel’ waar gebruikte goederen voor een goed doel worden verhandeld, kiezen ze meubels en spullen voor het interieur uit. De goederen worden zelfs bij mevrouw thuisbezorgd en hij zorgt ervoor dat er lampen worden opgehangen en aangesloten. Mevrouw is dankbaar voor zoveel goede zorgen en hij… hij vindt zijn daad de normaalste zaak van de wereld. Wat een ‘diaken’ is ‘hij’, denk ik, hoewel hij geen kerkenraadslid is. Zoals de ‘hij’ in het bovenstaande stuk zijn er nog veel meer ­‘diakenen’, zoals blijkt uit de vele verhalen die je hoort en leest bijvoorbeeld in de krant of het blad Diaconia. In deze nieuwsbrief leest u over enkele onderwerpen waar onze diaconie zich mee bezig houdt. Ik hoop dat het u enthousiast maakt. Namens de diakenen bedankt voor uw aandacht en meeleven voor het diaconale werk, bedankt voor uw financiële steun. Misschien bent u ook bereid om iets van uw tijd en krachten in te zetten voor de ander en zijn noden, want dat is minstens zo hard nodig. Neem dan contact op met een diaken in uw wijk of met mij. Rik Gorter, voorzitter college van diakenen (tel. 433879)

Vakantie in het F.D. Roosevelthuis In Doorn staat het vakantiecentrum F.D. Roosevelthuis, midden in een bosrijke omgeving op het schitterende landgoed Hydepark. Het vakantiecentrum beschikt over alle benodigde aangepaste faciliteiten. Alle kamers zijn voorzien van hoog-laagbedden en een alarmeringssysteem, en het gebouw is rolstoeltoegankelijk. Hier kunnen ouderendie chronisch ziek zijn, of een beperking hebben

gekregen na een ernstige ziekte, op vakantie. Zij worden volledig verzorgd. Vanuit onze Hervormde Gemeente Woerden gaan er elk jaar mensen naar het Roosevelthuis om daar een week ­vakantie te houden. Degenen die hebben aangegeven dat zij aan deze vakantie­week willen deelnemen, worden bezocht door een ­diaken van onze gemeente. Hij bespreekt een aantal ­zaken, waaronder de kosten die deze vakantieweek met zich ­meebrengt. Voordat deelname kan plaatsvinden, vindt altijd een ­afstemming plaats met de huisarts van de gast. Er kunnen totaal 49 gasten deelnemen aan een vakantieweek. Ook de mensen die de verzorging voor hun rekening nemen, verblijven in het huis. Vanuit Woerden gaan er 17 gasten mee. De overige deelnemers komen uit Alphen aan de Rijn, Gouda, en Bodegraven. De meeste vrijwilligers die gedurende deze week de gasten helpen en verzorgen, komen ook uit deze vier gemeenten. Het betekent dat de vakantiegasten verschillende vrijwilligers kennen.

Januari 2011

Diaconaat

1

Voor de gasten worden er gedurende de week diverse activiteiten georganiseerd, zowel overdag als in de avond. Op zondag is er een kerkdienst. Meestal gaat er een predikant mee. Bij het organiseren en begeleiden van de a­ ctiviteiten is een opleiding in de verpleging of zorg niet ­nodig. Het betekent dat het ook voor jongeren mogelijk is om als vrijwilliger aan deze week deel te nemen. Voor jongeren die een maatschappelijke stage moeten doen, is dit misschien een prachtige gelegenheid. Het betekent veel om er te zijn voor iemand die jouw hulp heel erg waardeert. Het verrijkt ook je eigen leven! Voor de vakantieweek die dit jaar van 30 april tot en met 7 mei

2011 wordt gehouden, zijn er nog enkele verpleegkundigen en vrijwilligers nodig. Iedereen (vanaf 18 jaar) die eens een week iets anders wil doen dan zijn of haar dagelijkse bezigheden, is van harte welkom. Voor meer informatie of voor inhoudelijke vragen wat betreft de werkzaamheden in de bovengenoemde vakantieweek, kunt u bellen of mailen met Marcel en Liesbeth Kranenburg, tel. 0172-216344; e-mail [email protected]. Behoort u tot de doelgroep ‘vakantieganger’ en wilt u als gast een keer aan de vakantieweek in het Roosevelthuis deelnemen, neemt u dan voor meer informatie contact op met diaken A.van Cappellen, tel. 688309.

De Michacursus - een persoonlijke ervaring Hoe kun je dat hart dan hanteren? Door het kruis, want als je slechts het hart zou hebben, dan zou het je nog niet lukken om het in de wereld te planten. Bovendien staat het kruis ook boven het hart, als teken van overwinning. Samen krijgen het hart en het kruis de vorm van een anker. Er is houvast te krijgen in de wereld die woelt en woedt: het hart is niet gedoemd om maar met de golven mee te drijven. ­Verankering is mogelijk in de hoop!



In het voorjaar van 2010 vond er een Michacursus plaats in Woerden. Aan het eind van de cursus vertelden de deelnemers elkaar wat voor hen de waarde ervan was geweest. Een van de deel­ nemers was Hanna Markus. Zij vertrouwde haar ­gedachten voor ons toe aan het papier. “Ik denk vaak associatief en in beelden. Zo ook bij de vraag wat ik vooral heb meegekregen door de Michacursus. Ik heb het gesymboliseerd in een soort tentpin, die in de wereld te ­plaatsen is; in de woelige en beangstigende golven zoals die bijvoor­beeld in de krant op je afkomen. Een pin die kan inwerken in de wereld en daar enige houvast en stevigheid kan bieden. Voor míj (!) was vooral belangrijk om te ontdekken dat je inzake gerechtigheid en goed doen keuzes moet maken. Een hart heeft een duidelijke grens en juist daardoor kan het insteken. Als het hart van de tentpin geen duidelijke grenzen zou hebben, dan zou het slap zijn. Te slap om goed in de grond geslagen te kunnen worden.

2

Diaconaat

… straks zal ik ten volle kennen. En ook ten volle gerechtigheid kunnen geven en goed kunnen doen; en volkomen kunnen liefhebben. Nu is dat nog ten dele, nu schiet ik nog tekort. Dat is een eerlijk gegeven dat je zult moeten erkennen om niet overspoeld te worden door de nood die in alle golven op je afkomt. En toch ook: Zo blijft het dan: geloof, hoop, liefde, deze drie; maar de grootste van deze is de liefde!” 29 mei 2010, Hanna Markus

Januari 2011

De Michacursus - een impressie Wat is de Michacursus? Regelmatig staat er een oproep in de kerkbladen om mee te doen, maar waar begin je aan, als je dat doet? Wat het je kost is duidelijk: zes avonden van 18.30 tot 22.00 uur en een halve zaterdag, maar levert het je ook wat op? De cursusavonden beginnen met een maaltijd. Dat is niet alleen gezellig, maar zet ook aan het denken. Wat eten we eigen­lijk? Waar komt dat eten vandaan en wie heeft het geproduceerd? Hebben alle mensen die daaraan meewerkten een eerlijk loon gekregen? Wat zou je kunnen eten als al het voedsel dat per dag beschikbaar is, eerlijk verdeeld zou zijn over alle wereldbewoners?

dienen is... elkaars schoenen poetsen

of ... elkaar de voeten wassen

invloed op de schepping of de arbeidsomstandigheden van mensen. Maar veel keuzes maken we onbewust. Daardoor kunnen we ook onbewust onrecht doen, bijvoorbeeld door chocolade of kleding te kopen waarvoor kindslaven hebben moeten werken. Na de maaltijd gaan we, onder het genot van een kopje koffie of thee, over op het thema van de avond. We behandelen dat met behulp van filmmateriaal, een bijbelgedeelte, gespreksvragen, enz. Het levert boeiende discussies op. De Michacursus wil je helpen om na te denken over de manier waarop je je geloof in de praktijk brengt. Wanneer kun je spreken over een christelijke levensstijl? Als je in wat je doet een goede rentmeester en naaste bent. Dat heeft invloed op keuzes die je dagelijks maakt. Wat je koopt of consumeert, heeft

Wat kun je dan veranderen? Wat heeft het voor zin? Als we met deze vragen beginnen, worden we misschien moedeloos. Maar gaat het niet om iets anders? Je opdracht is niet om het onrecht de wereld uit te helpen, maar om te doen wat God van je vraagt. Als christenen zouden we dus voorop moeten lopen bij het bestrijden van armoede en onrecht en bij de zorg voor de schepping. Na de afsluiting van de avond gaan de cursisten naar huis. Er is veel stof om over na te denken en het geleerde kan ook toegepast worden. Hoe dat gebeurt, is voor iedereen verschillend. Het is een proces waarin men groeit. De vijfde bijeenkomst is een praktijkopdracht. In overleg met de cursisten wordt er een project gezocht. Pannenkoeken bakken voor de gasten van een zorgboerderij, een picknick ­organiseren

voor de gasten van de zorgboerderij... Wie durft de confrontatie aan te gaan? Binnenkort start er een nieuwe cursus en er kunnen nog deelnemers bij. De data van de cursus zijn de maandagen 28/2, 14/3, 28/3, 11/4, 16/5, 30/5 en zaterdag 16/4 óf 14/5. De bijeenkomsten op de maandagen zijn van 18.30 – 22.00 uur en beginnen met een maaltijd. De praktijkdag vindt plaats op een zaterdagochtend of -middag. Aanmelden kan bij Jan Boele (420229 / [email protected]) of Ellen Verweij (431092 / [email protected]). Welkom!

Er is jou, mens, gezegd wat goed is, je weet wat de HEER van je wil: niets anders dan recht te doen, trouw te betrachten en nederig de weg te gaan van je God. Micha 6 : 8

N.B.: De Michacursus is een bewustwordingscursus, geen bijbel­ studiegroep. Voor meer informatie zie www.michacursus.nl.

Januari 2011

Diaconaat

3

voor de bewoners van Abrona, een tuin opknappen, het behoort allemaal tot de moge­ lijkheden. Het geeft voldoe­ning om iets voor een ander te kunnen doen en je staat versteld van de hoeveelheid werk die je met een groep in een paar uur kunt verzetten. Verder is het natuurlijk gewoon ook erg leuk! In de laatste bijeenkomst wisselen we ervaringen uit. Wat hebben we geleerd? Voor elke cursist is dat weer iets anders, maar voor iedereen is het waardevol! Een persoonlijk verhaal van een van de deelnemers is te vinden in deze diaconale nieuwsbrief.

Een kind dat ‘anders’ is Binnen de diaconie is er een werkgroep voor kinderen met een beperking. Regelmatig wordt aandacht gevraagd voor deze kinderen, bijvoorbeeld via een oproep om een kaart te sturen met hun verjaardag of kerst. Maar om welke groep kinderen gaat het nu eigenlijk? Welke beperkingen hebben zij en wat is de invloed daarvan op het gezin waarvan zij deel uitmaken? Hans en Finette van der Weijde, de ouders van Joas, geven ons een inkijkje. “Het is onze ervaring met ons kind, zeker geen universeel verhaal over het opvoeden van kinderen met een beperking. Toch hopen we dat het u iets laat zien van de dingen waar ouders tegenaan lopen. We willen daarbij juist ook de kerkelijke setting wat naar voren brengen. Joas is de jongste van vier kinderen. Na zijn geboorte had hij een moeilijke start, maar hij was een wolk van een baby en, als iedere baby, de allermooiste die er is natuurlijk. Pas toen Joas ongeveer anderhalf was, viel op dat hij wel laat was met veel dingen: lopen, praten, alles ging langzamer dan we gewend waren bij de andere kinderen. Eerst dachten en hoopten we dat een goede therapie hem er wel overheen zou helpen, maar het beeld bleef lang onduidelijk. Nu Joas inmiddels 9 jaar is, weten we dat hij PPD-NOS heeft waarbij hij vooral moeite heeft met spraak-taal en met prikkelverwerking. Joas heeft zijn beperkingen vooral op drie gebieden (zie kader).

PDD-NOS behoort tot de autisme spectrum stoornissen. Het is de afkorting van Pervasive Developmental Disorder, not otherwise specified, in het Nederlands zeggen we dat het een aan autisme verwante stoornis is. Mensen met PDD-NOS worden door deze aandoening in ernstige mate in hun ontwikkeling belemmerd. Pervasive betekent dat het op alle terreinen van het functioneren voorkomt. Bij Joas komen de beperkingen op drie belangrijke gebieden naar voren: in de verwerking van prikkels (regen voelt bijvoorbeeld als pijn), moeite met automatiseren van informatie (op alles moet heel lang geoefend worden voordat dit ‘beklijft’, zoals leren lezen en fietsen) en een sterke behoefte aan structuur (in paniek raken wanneer het anders loopt dan normaal, als ‘jouw’ stoel in de kerk bezet is, bijvoorbeeld). PDD-NOS is niet te genezen, kinderen en jongeren zijn in hun ontwikkeling vaak afhankelijk van speciaal onderwijs en verdere ondersteuning van hun ontwikkeling.

4

Diaconaat

Deze drie dingen samen, die natuurlijk ook samenhangen, maken dat Joas veel langzamer ontwikkelt en de wereld anders meemaakt. Om hem een kans te geven, zit hij niet alleen op het speciaal onderwijs (Rotsoord, Utrecht), maar gaan ­dingen in ons gezin ook anders voor hem. Mensen vragen ons dan ook nogal eens hoe we het ervaren. Eerlijk gezegd is die ­simpele vraag heel moeilijk te beantwoorden. Het is een weg die we met elkaar en met God gaan. Je groeit erin en het is lastig om de situatie te vergelijken met een situatie zonder Joas. Het is een heerlijk joch dat intens kan genieten, juist ook van het ­contact met ons. Hij is kinderlijk gelovig en een voorbeeld voor ons ­allemaal. In ­periodes dat hij onrustig slaapt, ziet hij soms ­engelen bij zijn bed en we geloven ook dat die er zijn... Is het dan helemaal niet moeilijk? Natuurlijk wel. We maken dagelijks zijn beperking mee en laveren tussen de agenda’s die er zijn in een druk gezin, om zoveel mogelijk structuur en begeleiding te bieden. Iedere stap in ontwikkeling die voor andere kinderen gewoon is, voelt voor ons als een strijd en gelukkig soms ook als een overwinning. Gelukkig weten we ons gedragen door familie en vrienden om ons heen, juist ook in de kerk. Als u op een zondag achter ons zit in de kerk, zult u merken dat Joas anders is. Het geluid, de menigte mensen, zo’n lang verhaal dat voor hem gewoon te veel is, zorgen ervoor dat stilzitten onmogelijk is. Juist door openheid te geven, merken we dat mensen om ons heen dat gelukkig ook accepteren. Ondanks de moeilijkheid hoort hij er thuis, hij is deel van onze gemeente en soms komt juist hij met verrassende opmerkingen. Vorig jaar is hij ook naar kinderclub gegaan en zelfs mee geweest op kinderkamp. Als we dat vertellen aan zijn therapeuten, zakt hun mond open. Wij zien het als een zegen van God dat ook daar mensen zijn die hem zien zoals hij is en hem bijna individueel begeleiden. Wij konden er twee nachten tussenuit (al stond ons hotel wel op de enorme afstand van 5 kilometer van het kamphuis, moeders laten moeilijk los...). Is dit een compleet beeld van het leven met een kind met een beperking? Verre van dat en ook slechts een individueel verhaal. Wij voelen ons gezegend dat Joas, zij het met een beperking, kan functioneren in een normale omgeving. Hij heeft een ontwapenende uitstraling en heeft juist ook daardoor al veel deuren open gekregen. We weten niet hoe het zal gaan als hij ouder wordt, maar we bidden en werken met en voor hem. Dat is niet ieder gezin gegeven; soms is samenleven met je kind zelfs onmogelijk door de beperking. Blijft u als gemeente juist ook dan om die gezinnen heen staan, met gebed, aandacht en indien mogelijk ook met hulp.”

Januari 2011

Kerst Outreach 2010 Donderdagavond 16 december was het zover: de jaarlijkse Kerst­ Outreach vond plaats in Utrecht. De KerstOutreach is een inter­ kerkelijke diaconale actie die als doel heeft het licht van Gods liefde te laten schijnen in de donkere dagen voor Kerst. Elke 15-plusser kon deelnemen aan een van de 20 projecten en bij­ voorbeeld rozen uitdelen in het ziekenhuis, een bezoekje ­brengen aan daklozen, genieten van een beauty-avond met ­meiden en vrouwen in het asielzoekerscentrum en bidden met willekeurige voorbijgangers in de stad. De KerstOutreach van 2010 bracht zo’n 170 deelnemers bij elkaar. In de Evangeliegemeente in de Boothstraat vond een ­viering met muziek en een korte overdenking plaats en hebben de deelnemers samen een heerlijke maaltijd genuttigd, waarna ieder op pad ging naar het eigen project. Hester van Donkers­ goed uit Woerden was één van de deelnemers. Samen met drie andere meiden heeft zij een beautyavond gehouden in een opvanghuis voor buitenlandse vrouwen:

“Dit is een huis waar vijf vrouwen wonen, die hier als vluchteling zijn, maar geen verblijfsvergunning hebben. Ze wachten al een aantal jaren (soms wel tien) in onzekerheid af wat de toekomst hun zal brengen. Terug gaan naar hun land van herkomst kan niet, maar een bestaan in Nederland opbouwen kan ook niet zonder verblijfsvergunning. Om even een avondje te ontspannen en te ­genieten, zijn we met tasjes vol beautyspullen bij hen langs gegaan. Maskertjes, manicure, make-uptips, opmaken, nagels lakken en dat alles onder het genot van lekkere chocola en kopjes thee. Terwijl ik een maskertje aan het aanbrengen was, vertelde een vrouw dat haar dag verdrietig begon door een slechte uitslag van de inburgeringscursus. Maar, zo zei ze, haar dag was na ons bezoekje weer helemaal goed. Het was een ontzettend gezellige avond! De dankbaarheid voor zo’n klein gebaar was ontzettend groot.” Aan het einde van de avond verzamelden de deelnemers zich weer in de Boothstraat. Prachtige verhalen over ontroerde mensen, de dankbaarheid waarover Hester spreekt en grappige situaties tijdens de projecten werden gedeeld. Het enthou­ siasme van de deelnemers liet zien dat de KerstOutreach - ook dit jaar weer - Gods zegen had gekregen. We hopen volgend jaar weer een dergelijke mooie avond te kunnen organiseren. Het is geweldig om samen naastenliefde handen en voeten te geven. Hartelijk dank dat u ons, door een bijdrage uit de ­collecte, hierbij geholpen heeft! Met vriendelijke groet, het kernteam van KerstOutreach Utrecht 2010 Matthijs Vink, Liesbeth Catsburg, Mark Boerman, Walter Rijneveld, Karine Godthelp

Toch op vakantie? Voor sommige mensen is het niet zo eenvoudig om zelfstandig op vakantie te gaan. In deze diaconale nieuwsbrief kunt u lezen over de vakantieweek in het F.D. Roosevelthuis die mede door onze diaconie wordt georganiseerd. Maar er zijn meer mogelijkheden.

burg). Daarnaast zijn er vaarreizen met passagiersschip Prins Willem-Alexander.

Vakanties met aandacht Gedurende het jaar worden in Nederland door Hetvakantiebureau.nl diverse vakanties georganiseerd voor mensen die ­tijdens hun vakantie zorg en/of aandacht nodig hebben. De laatste jaren nemen per jaar gemiddeld 2600 gasten deel aan een dergelijke vakantie. Zo’n 1400 vrijwilligers zetten zich voor hen in. Een aantal locaties is ingesteld op gasten die veel zorg nodig hebben. Meestal is er ook een rolstoelbus beschikbaar en zijn er rolstoelfietsen aanwezig. Er zijn vakantiecentra of -hotels in Ermelo, Lemele, Doorn, Lunteren en Mechelen (Lim-

De vakanties met aandacht richten zich op verschillende groepen: Vakanties voor (al of niet alleenstaande) ouderen Ouderen die persoonlijke zorg of verpleegkundige zorg nodig hebben, maar ook ouderen die het moeilijk vinden om zelf op vakantie te gaan. Vakanties voor mensen met een visuele beperking Hotel Dennenheul te Ermelo. is speciaal ingericht voor deze doelgroep. Zo zijn er geleidelijnen en braillemarkeringen in het hotel aangebracht. Vakanties voor mantelzorgers van een dementerende Tijdens deze vakantie kan de mantelzorger de zorg overlaten aan deskundige vrijwilligers, die ervaring hebben in de omgang met dementerenden. De mantelzorger kan zich ontspannen of (alleen of samen) eropuit gaan. Ook het contact met lotgenoten kan heel fijn zijn. Aan deze vakanties kunnen mensen met een dementerende partner deelnemen, maar ook mensen met een dementerende ouder, vriend(in), enz. Deze vakantieweken worden georganiseerd in samenwerking met Alzheimer Nederland.

Januari 2011

Diaconaat

De Protestantse Kerk Nederland werkt samen met verschillende organisaties. Eén van deze organisaties is Hetvakantie­bureau. nl. Hetvakantiebureau.nl heeft geen winstoogmerk en streeft ernaar betaalbare vakanties te organiseren. Er zijn uitstekende zorgfaciliteiten op de verschillende locaties. De vakantieweken dragen veelal een open protestants-christelijk karakter dat op verschillende manieren tot uiting komt.

5

Heeft u interesse in een vakantie met aandacht? Kijk dan op www.hetvakantiebureau.nl of informeer bij: Hetvakantiebureau.nl, Postbus 6, 6740 AA Lunteren, tel.nr.: 0318-486610, e-mail: [email protected]. Vakanties voor eenoudergezinnen YMCA Vakanties is een afdeling van Hetvakantiebureau.nl. Deze organisatie biedt alleenstaande ouders met hun kinderen een onbezorgde (kampeer) vakantie in groepsverband. De ­locaties van de YMCA Vakanties zijn in Nederland. De leeftijd van de kinderen moet liggen tussen 6 en 16 jaar. en zij moeten in staat zijn deze week in groepsverband door te brengen. De ouder kan lekker tot rust komen, weg van de problemen van alledag. Een team van vrijwillige begeleiders zorgt na het ­ontbijt tot aan het avondeten voor een dag­programma voor de kinderen. De ouder kan, wanneer hij/zij dat op prijs stelt, ­gedurende deze vakantieweek optrekken met de andere ­ouders. De vakantieweken hebben een open christelijk k­ arakter. De YMCA vakanties zijn vooral bedoeld voor eenoudergezinnen waarvan de ouder in het dagelijks leven het contact mist met andere ouders die in eenzelfde situatie verkeren. In de vakantieweek vindt men vaak lotgenoten. Daarnaast richt men zich op gezinnen die niet of nauwelijks in staat zijn om

zelf op vakantie te gaan, vanwege één of meer van de volgende redenen: • de gezinnen beschikken over onvoldoende financiële middelen; • de ouder vindt het regelen van een vakantie een te zware belasting; • één van de kinderen heeft een gedragsprobleem. In overleg wordt gekeken of een groepsvakantie haalbaar is. Heeft u met uw kinderen interesse in een YMCA vakantie, kijk dan op www.ycamps.nl of informeer bij: YMCA Vakanties, Soestdijkerweg 10 B, 3734 MH Den Dolder, tel.nr.: 035-6668700, e-mail: [email protected]. Voor alle bovengenoemde vakanties geldt dat u een beroep kunt doen op het Vakantiefonds wanneer uw budget beperkt of niet toereikend is. Uw aanvraag wordt getoetst aan enkele financiële voorwaarden. Daarnaast is het voor de vakanties met aandacht soms mogelijk om een tegemoetkoming in de kosten van een vakantie te ontvangen via de ziektekostenverzekering.

Mission Impossible? In juli 2009 is Joanne Verweij met twee andere Nederlandse jongeren voor drie weken naar Hongarije geweest. Ze deed mee aan de ‘Mission Impossible?’- reis van de Council for World Mission. Maar wat is ‘Mission Impossible?’ eigenlijk? Daar kan Joanne wel wat meer over vertellen: “We waren met een groep van negentien jongeren uit de hele wereld bij elkaar. We hebben samen nagedacht over het uit­ dragen van ons geloof en veel met elkaar gepraat over christe­ lijke identiteit, jeugd binnen de kerk en geloofsbeleving. Daarnaast zijn we als vrijwilligers aan de slag gegaan. Verdeeld in kleinere groepjes werkten we met dak- en thuislozen, leidden we een vakantiekamp voor kinderen, maakten we een mozaïek in de kerk en legden we een tuin met een Bijbels thema aan.”

kerk zo zorgzaam en gastvrij zijn voor de mensen om hen heen.”

Geloven in andere culturen Joanne: “Voor mij is het ‘Mission Impossible?’ project een hele bijzondere ervaring geweest. Al geruime tijd was ik op zoek naar leeftijdsgenoten waarmee ik mijn geloof kon delen. ­‘Mission Impossible?’ voelde voor mij dan ook als een warm bad. Door met jongeren uit verschillende culturen te praten over hun kerken, tradities en gewoontes binnen de kerken en het land waar ze geloven, heb ik een ruimere blik gekregen op geloof in een andere cultuur.”

Geloofsvrijheid “In Nederland hebben we de vrijheid om ons geloof te ­be­lijden en met anderen te delen. De deelnemers die uit een land ­kwamen waar geloven minder geaccepteerd wordt, waren zo open en enthousiast over God. Hierdoor realiseerde ik me dat ik, door de vrijheid die we in Nederland hebben om te ­geloven, vaak verzink in vrijblijvendheid. Het contact met andere geloofsgenoten heeft mij erg bemoedigd. Het heeft me energie gegeven om me op mijn manier in te zetten voor het koninkrijk van God.”

De handen uit de mouwen “Ik heb als praktisch project een mozaïek gemaakt en een tuin aangelegd bij een kerk in Vézprem. De communicatie met de gemeenteleden van deze kerk was nogal lastig, omdat veel Hongaren gebrekkig Engels spreken. Hierdoor ging niet alles zo efficiënt als het had gekund. Toch ging ik na het praktische project met een goed gevoel weg omdat de mensen uit deze

‘Mission Impossible?’ - 2011 Het volgende ‘Mission Impossible?’ project vindt plaats in Amsterdam van 21 juli tot 7 augustus 2011 en heeft het thema ‘Bruggen bouwen: building bridges’. Lijkt het je leuk om deel te nemen? Houd dan onderstaande websites in de gaten voor de aanmeldingsprocedure: www.cwmeurope.org , www.togetthere.nl.

6

Diaconaat

Januari 2011