“De Vurige Boodschapper” Aarde-veranderingen, deel 9 door Frank Hoogerbeets, 3 januari , 2014 Van de vorige delen weten we dat de zwaarste aardbevingen, met magnitude 8,8 en hoger, vrij zeldzaam zijn. Sinds 1700 hebben er slechts 10 plaatsgevonden op verschillende locaties langs de zogenaamde ring van vuur, die om de Pacifische Oceaan ligt. Terwijl ik de lijsten met deze aardbevingen doornam, viel het mij op dat de zwaarste tussen 1700 en 1952 – slechts drie met magnitude 9 – plaatsvonden met een interval van 84 jaar. DATUM
LOCATIE
MAG INTERVAL
1700-01-26 CASCADIA
9.0
1868-08-13 ARICA
9.0
168 (2 X 84)
1952-11-04 KAMCHATKA
9.0
84
Tabel 1: 84-jarige interval
Door mijn gedegen studie van ons zonnestelsel, herkende ik het getal 84 meteen als de omlooptijd van Uranus en besefte dat dit geen toeval kon zijn, omdat het betekent dat bij elk van deze aardbevingen Uranus ongeveer op dezelfde positie aan de hemel stond. Dus slechts drie aardbevingen met magnitude 9 in 252 jaar met Uranus telkens in één bepaald gebied aan de hemel. Het zou erop kunnen wijzen dat een bepaald object in die specifieke richting voldoende massa heeft om een sterke gravitatiekracht op te wekken die, in een samenstand met Uranus zware aardbevingen veroorzaakte op Aarde en misschien ook op andere planeten in ons zonnestelsel. De vraag is of het 'stilstaand' is, bijvoorbeeld een bekende ster, of dat het beweegt. Om die vraag te kunnen beantwoorden moeten we de samenstanden vergelijken van Uranus en de Aarde voor elke aardbeving. Dus laten we kijken:
Afb.1: Uranus en de zwaarste aardbevingen
Afbeelding 1 laat duidelijk zien dat met elke aardbeving Uranus verder is opgeschoven naar links, wat erop kan duiden dat het object beweegt. Voor de samenstand van 1784 kon ik geen historische
verslagen vinden van een zware aardbeving, maar ik vond wel een verslag van een ongewone serie aardbevingen aangeduid met Calabrische tsunami's: Samenvatting: Zuid-Italië is één van de meest tsunami-rijke gebieden in de Middellandse Zee, want door de eeuwen heen zijn er verscheidene tsunami's geweest waarvan sommige zeer destructief waren. Het zwaarst getroffen gebied is de Straat van Messina, die de kusten van Calabrië en Sicilië scheidt. Tussen 1783 en 1785 werd Calabrië opgeschud door de meest gewelddadige en aanhoudende seismische crisis in 2000 jaar. Citaat: Graziani, L., Maramai, A., and Tinti, S.: A revision of the 1783–1784 Calabrian (southern Italy) tsunamis, Nat. Hazards Earth Syst. Sci., 6, 1053-1060, doi:10.5194/nhess-6-1053-2006, 2006.
Het citaat moge duidelijk zijn en het past precies in de Uranus-cyclus verbonden met de zwaarste aardbevingen. Is er dan werkelijk een object dat deze ongewone seismische activiteit om de 84 jaar veroorzaakte?
Planeet X In 1781 werd de planeet Uranus ontdekt door de Engelse astronoom William Herschel. Haar baanelementen werden voor het eerst berekend in 1783 door Pierre-Simon Laplace. Echter, na verloop van tijd kwamen de voorspelde posities van Uranus niet overeen met de werkelijke posities en in 1841 kwam John Couch Adams met het idee dat een gravitatie-invloed van een onbekende planeet verantwoordelijk zou kunnen zijn voor het afwijkende gedrag van Uranus. Deze gravitatie-invloeden, ook wel perturbaties genoemd, werden vervolgens gebruikt om mathematisch de positie van de verstoorder vast te stellen, en in september 1846 werd Neptunus ontdekt, dicht bij de berekende positie. Slechts twee weken later werd een maan van Neptunus, Triton, ontdekt. Dit is van belang omdat het bestaan van een maan het mogelijk maakt om de massa van een planeet nauwkeurig te bepalen. Echter, Uranus gedroeg zich nog steeds niet naar verwachting, en dus ging de zoektocht door naar een onbekende verstoorder in de buitenste regionen van ons zonnestelsel, die later Planeet X werd genoemd door de astronoom Percival Lowell. In 1930 werd Pluto ontdekt die aanvankelijk voor Planeet X werd gehouden. Maar na de ontdekking van Pluto's maan Charon in 1978 bleek dat de massa van Pluto veel te klein was om verantwoordelijk te kunnen zijn voor de verstoringen van de gasreuzen Saturnus, Uranus en Neptunus. Volgens Wikipedia werden de problemen van deze afwijkingen opgelost in 1989, nadat Voyager 2 Neptunus was gepasseerd en haar massa kon worden 'gecorrigeerd'. Dit klink echter niet erg overtuigend, want het zou betekenen dat veel astronomen het fout hadden, vooral omdat de massa van Neptunus nauwkeurig was vastgesteld dankzij haar manen. Sommige astronomen, zoals Robert Harrington, waren zozeer overtuigd van het bestaan van een groot object, dat zij doorgingen met hun zoektocht en zelfs speciale observatoria bouwden. Harrington deed dat in Nieuw-Zeeland begin jaren 90, en veel later, in 2006, de VS op de zuidpool. Maar zelfs daarvóór, in 1983, had de NASA al de IRAS-satelliet gelanceerd met slechts één doel voor ogen: om waarnemingen te doen in het infrarood-spectrum, want als een planeet niet kan worden gevonden in het normale spectrum, dan moet er wel iets zijn wat nog steeds voldoende hitte uitstraalt om in infrarood te kunnen worden waargenomen. In januari 1983 publiceerde de New York Times een artikel met de titel “Clues Get Warm in the Search for Planet X!”: Iets in de verre uithoeken van ons zonnestelsel trekt aan Uranus en Neptunus. Een gravitatiekracht blijft de reuzenplaneten verstoren en veroorzaakt onregelmatigheden in hun omloopbaan. De kracht suggereert een aanwezigheid ver weg en onzichtbaar, een groot object dat de lang gezochte Planeet X zou kunnen zijn. [..] Meer geloofwaardigheid werd gegeven aan de hypothese dat een “bruine dwerg” ster verantwoordelijk is voor de mysterieuze kracht. Dit is de informele naam die astronomen geven aan de hemellichamen die niet voldoende massa hadden om hun thermonucleaire reacties op gang te brengen; misschien zoals de grote planeet Jupiter; zij werden net geen zelf brandende sterren. De meeste sterren zijn paren, dus het is niet redeloos om te suggereren dat de Zon een donkere metgezel heeft. Bovendien reflecteert een bruine dwerg die in de buurt is onvoldoende licht om op grote afstand zichtbaar te zijn, zei Dr. John Anderson
van het Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, CA. Zijn gravitatiekrachten echter, zou energie moeten produceren die kan worden gedetecteerd door de Infrarood Astronomische Satelliet (IRAS). – New York Times, 30 januari 1983. Vervolgens, tegen het einde van 1983, hadden astronomen blijkbaar iets gevonden met de IRAS: Een hemellichaam mogelijk zo groot als de reuzenplaneet Jupiter en mogelijk zo dicht bij de Aarde dat het deel uitmaakt van dit zonnestelsel is gevonden in de richting van de constellatie Orion door een telescoop aan boord van de U.S. infrarood astronomische satelliet. [..] Het mysterieuze lichaam werd tweemaal waargenomen door de infrarood satelliet terwijl hij de noordelijke hemel doorzocht tussen afgelopen januari en november, toen het super-koude helium in de satelliet opraakte waarmee zijn telescoop de koudste hemellichamen in de hemel kan waarnemen. De tweede waarneming vond plaats zes maanden na de eerste en gaf aan dat het mysterieuze lichaam zich in de tussentijd niet had verplaatst van zijn positie aan de hemel bij de westkant van de constellatie Orion. – Washington Post, 30 december 1983 Ten slotte verscheen een artikel in 1984 in de US News World Report getiteld “Planeet X – Bestaat Hij Werkelijk?” “De infrarood astronomische satelliet (IRAS), in een polaire omloopbaan op 900 km boven de Aarde, ontdekte vorig jaar hitte van een object op ruim tachtig miljard kilometer dat nu het onderwerp is van intense speculatie. [..] Sommige astronomen zeggen dat het hitte-uitstralende object een onzichtbare, geïmplodeerde ster of mogelijk een “bruine dwerg” is –– een protoster die nooit heet genoeg werd om een ster te worden.” – US News World Report, 10 september 1984.
Kan het zijn dat Uranus (afb. 1) de richting aangaf van het object dat astronomen hadden gevonden in de richting van Orion? Zo ja, dan moet Uranus ook in dat gebied aan de hemel hebben gestaan. Laten we dus eens kijken waar Uranus was op de vier betreffende datums:
Afb.2: Uranus aan de hemel (blauwe punten)
Afbeelding 2 toont Uranus als de vier blauwe punten rechts van de ster Pollux. De positie voor elke datum gaat van rechts naar links. Waar het hier om gaat is dat op alle vier datums Uranus zich in het gebied ten westen van Orion bevond, dat duidelijk te zien is aan de rechter kant, aangegeven door de sterren Betelgeuze en Rigel.
Het is belangrijk om te weten dat Uranus zich langs een denkbeeldige lijn verplaatst, die we het vlak van de ecliptica noemen, een denkbeeldige, bijna tweedimensionale schijf waarop de meeste planeten van ons zonnestelsel om de zon draaien. Dit betekent dat Orion beneden het vlak van de ecliptica staat:
Afb.3: vlak van de ecliptica
Als astronomen volgens het artikel in de Washington Post het object hadden gevonden bij de westkant van Orion, dan betekent dit dat hij zich destijds onder het vlak van de ecliptica bevond, wat zou verklaren waarom astronomen de hemel afzochten met infrarood-telescopen vanuit een polaire omloopbaan (IRAS) en vanaf de Zuidpool (SPT). Op 6 juni 2008 plaatste de gebruiker BZCAPMOOR een video met een afbeelding uit WW Telescope van een onbekend object aan de westkant van Orion, bij de coördinaten 5h 49m 15.0s, -4° 2' 36.0":
Afb.4: object in WW Telescope op 5h 49m 15.0s, -4° 2' 36.0", juni 2008
Zou dit het object kunnen zijn waar de astronomen het over hadden? Voor zover ik weet is het object niet gecatalogiseerd of op een andere manier benoemd. Wat ik via internet te weten kwam is
dat deze foto is genomen door Sloan Digital Sky Survey (SDSS) tussen 2000 en 2005. Vervolgens werd hij verwerkt en door World Wide Telescope gebruikt. Dit betekent dat het object zich in de richting van de betreffende coördinaten bevond bij de constellatie Orion tussen 2000 en 2005. Wat dit object nog interessanter maakt is het feit dat Google Sky ons bij dezelfde coördinaten iets heel anders laat zien:
Afb.5: object in Google Sky op 5h 49m 15.0s, -4° 2' 36.0", januari 2014
Met de sterren als referentie blijkt afbeelding 5 dezelfde als afbeelding 4, maar met meer helderheid eraan toegevoegd. Echter, het object zelf is compleet onherkenbaar gemaakt en lijkt van een afstand meer op een sterrencluster. Alleen door in te zoomen wordt de slordige cover-up duidelijk. WW Telescope laat nu ook een gemanipuleerde versie van de afbeelding zien. Afbeelding 4 is waarschijnlijk het eerste beeld van dit mysterieuze object dat ooit het publieke domein heeft bereikt.
Spoor van Aardbevingen We hebben al gezien dat tussen 1700 en 1952 zeer zware aardbevingen herhaaldelijk plaatsvonden in verbinding met Uranus. We hebben ook gezien dat met elke volgende aardbeving Uranus verder naar links was opgeschoven, wat erop duidt dat het object aan de hemel van rechts naar links beweegt. Laten we gaan kijken wat er gebeurde na 1952: DATUM
LOCATIE
MAG
1700-01-26 CASCADIA
9.0
1868-08-13 ARICA
9.0
1952-11-04 KAMCHATKA
9.0
1960-05-22 VALDIVIA
9.5
1964-03-28 ALASKA
9.2
2004-12-26 SUMATRA
9.3
2011-03-11 JAPAN
9.0
Tabel 2: magnitude 9.0+ aardbevingen 1700-2011
Uit tabel 2 blijkt dat deze zware aardbevingen niet allen krachtiger werden, maar ook vaker voorkwamen. Dit zou erop kunnen wijzen dat het object dichterbij aan het komen is. Voor elk van deze aardbevingen heb ik een grondige analyse gemaakt van de overeenkomstige planeetstanden, en ik denk dat ik een opeenvolgend spoor heb gevonden:
Afb.6: Aarde-Uranus samenstand in Gemini op 1700-01-26.
Afb.7: Aarde-Uranus samenstand in Gemini op 1868-08-13.
Afb.8: Aarde-Uranus samenstand in Gemini op 1952-11-04 met Mars vooraan.
Afb.9: Saturnus-Aarde samenstand in Gemini op 1960-05-22 (Aarde-Maan klein in de verte).
Afb.10: Saturnus-Jupiter samenstand in Gemini vierkant Zon-Aarde-Maan (vol) op 1964-03-28
Afb.11: Uranus-Aarde samenstand in Leo vierkant Zon-Aarde-Maan (vol) on 2004-12-26
Afb.12: Aarde-Saturnus samenstand in Virgo op 2010-02-27
Afb.13: Aarde-Saturnus samenstand in Virgo op 2011-03-11.
De afbeeldingen 6 tot en met 13 laten zien dat elke samenstand verder naar links is opgeschoven, beginnend in 1700 in de constellatie Gemini helemaal naar Virgo in 2011. Tussen 1964 en 2004 ging de constellatie Cancer voorbij zonder een aardbeving met magnitude 9. Vervolgens was er in 2004 een samenstand tussen Uranus en de Aarde in de constellatie Leo. In 2010 en 2011 vonden er twee samenstanden plaats tussen de Aarde en Saturnus verder opschuivend naar links in Virgo. Sinds 2011 is er geen aardbeving geweest met magnitude 9 of hoger. De vraag is dus: hebben we nog steeds een aanknopingspunt dat we kunnen volgen van 2011 naar het heden? Ja, dat hebben we. Tabel 3 toont een paar significante aardbevingen die volgens mij ook in verband staan met het object dat we door de hemel hebben gevolgd: DATUM
LOCATIE
MAG
2012-04-11 SUMATRA
8.4
2013-05-24 ZEE VAN OKHOTSK
8.3
2013-11-17 SCOTIA ZEE
7.7
Tabel 3: significante aardbevingen, 2012-2013
Ik heb de aardbeving in de Scotia Zee toegevoegd omdat deze veel te maken had met de aardbeving diep onder de Zee van Okhotsk. Niet alleen zat er een half jaar tussen, ook vonden ze plaats op tegenover liggende plaatsen op de aardbol. Dit is volgens mij een belangrijk stuk van de puzzel. De afbeeldingen hieronder zijn de planetaire samenstanden voor elk van de aardbevingen in tabel 3.
Afb.14: Aarde-Saturnus samenstand in Virgo op 2012-04-11.
Afb.15: Aarde-Saturnus samenstand in Virgo op 2013-05-24.
Afb.16: Aarde-Saturnus samenstand in Libra op 2013-11-17.
De afbeeldingen 14 tot en met 16 laten ons duidelijk zien dat de samenstanden nog sneller naar links zijn opgeschoven tot in het teken Libra. Zoals ik al zei vormen de laatste twee aardbevingen een belangrijk stuk van de puzzel. Zij vonden beiden plaats, een half jaar uit elkaar, met een samenstand tussen de Aarde en Saturnus, opschuivend van Virgo naar Libra, en het laat ons zien dat de Aarde-Saturnus verbinding zeer constant is geweest sinds 2010, het spoor voortzettend waar Uranus ophield. Ik denk dat dit spoor van aardbevingen het bewijs is dat we te maken hebben met een inkomend object dat binnenkort het perihelium zal bereiken, wellicht in de constellatie Ophiucus. Dan zal het object boven het vlak van de ecliptica komen en mogelijk door iedereen op de planeet kunnen worden gezien.
Een Zuiveringsproces “Ik denk dat de belangrijkste veranderingen van de aarde die gaan komen, zullen worden ingeleid door wat ik de 'Vurige Boodschapper' zou willen noemen. Op dit moment nadert een ster van grote kracht ons Zonnestelsel. Deze ster is op dit moment nog onzichtbaar voor de mens, zij is zelfs niet te zien door een telescoop, maar zij volgt een baan die haar in conjunctie brengt met ons Planetenstelsel. Als zij voorbij trekt zal zij de beweging van alle planeten van ons Stelsel beïnvloeden en daarom zal zij veranderingen op de oppervlakte van de planeten teweegbrengen. Het gevolg van deze passage zal zijn dat de veranderingen op de aarde zoals zij zijn voorspeld in gang worden gezet. Verscheidene landen zullen wegzinken en andere zullen stijgen... Dus zeg ik u nu, zoals ik vijf jaar geleden tegen u zei, dat deze Aardse Veranderingen gaan komen. Zij kunnen niet worden vermeden. Zij maken deel uit van de bestemming van de Aarde.” – Leraren van Ramala, 1979
Dit citaat komt uit het boek “De Wijsheid van Ramala”, dat voor het eerst werd uitgebracht in 1986 (Engelse editie). In 1990 las ik deze boodschap en destijds had ik geen idee wat ik ervan moest denken. Maar nu begrijp ik het helemaal! Zoals blijkt werd de mensheid decennia lang gewaarschuwd en we hebben alle kansen gehad om ons voor te bereiden, zowel mentaal als fysiek. Afgaand op het spoor van aardbevingen, denk ik dat deze veranderingen inderdaad zullen komen. In 2013 hadden we zeer ongewone weerspatronen, vreemde seismische activiteit, inclusief zware aardbevingen en grote zwermen van kleinere aardbevingen, alsmede toegenomen vulkanische activiteit, die beide nieuwe eilanden hebben gevormd in de Pacifische en Indische Oceaan. Echter, het belangrijkste om van deze aarde-veranderingen te begrijpen is waarom ze plaatsvinden. Als de Vurige Boodschapper arriveert en onze planeet gaat schoonmaken door middel van vuur, dan moeten we echt in het bezit zijn van de kennis dat al deze gebeurtenissen goddelijk zijn georkestreerd. Deze serie “Aarde-veranderingen” bewijst dat zonder enige twijfel, met name deel 5, “ De Cirkel is Voltooid” (http://www.ditrianum.org/Nederlands/Artikelen/Numerologie/0035.htm), en ik raad u aan om het te lezen als u dat nog niet hebt gedaan. Er is nog steeds veel negativiteit op de planeet, veel meer dan de meeste mensen op dit moment beseffen. En het moment is gekomen dat de Aarde zichzelf gaat ontdoen van deze negativiteit opdat zij haar evolutionaire ontwikkeling kan voortzetten. Echter, de sleutel tot deze veranderingen zal uw eigen houding zijn. Als uw persoonlijke energieveld zuiver is en u bent in staat om voornamelijk positieve gedachtevormen uit te zenden en uw handelingen en woorden ondersteunen het hoogste goed van allen, dan zult u ook het komende zuiveringsproces volledig kunnen vertrouwen. Het zijn dus niet alleen maar doemscenario's die ons wachten. De Vurige Boodschapper is noch een indringer, noch een bedreiging. Het is een Goddelijk Middel om de planeet te zuiveren en te transformeren, en haar oppervlakte en leven voor te bereiden op een nieuw Tijdperk waarin de mensheid een nieuwe hoogte zal bereiken in haar evolutionaire ontwikkeling.
Afb.17: Vertrouwen in de Zuivering van de Aarde door Vuur.
Copyright © 2013 Frank Hoogerbeets www.ditrianum.org. Dit artikel mag alleen in z'n geheel en ongewijzigd worden gekopieerd en verspreid inclusief deze copyright-vermelding.
