Bevrijding
Auteur: Anaïd Haen Dit werk is gepubliceerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieelGeenAfgeleideWerken 3.0 Nederland licentie. Zie: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/nl/ De gebruiker mag het werk kopiëren, verspreiden en doorgeven, onder de volgende voorwaarden:
Naamsvermelding — De gebruiker dient bij het werk de door de maker of de licentiegever aangegeven naam te vermelden (maar niet zodanig dat de indruk gewekt wordt dat zij daarmee instemmen met uw werk of uw gebruik van het werk). Niet-commercieel — De gebruiker mag het werk niet voor commerciële doeleinden gebruiken. Geen Afgeleide werken — De gebruiker mag het werk niet bewerken.
Januari 2012, Anaïd Haen
Bevrijding /Anaïd Haen 1
Bevrijding “Ze deed het zelf, agent.
Ze zei ‘nee.’ Ik staarde haar aan met een kop als een boei en voelde de grond onder me wegzakken toen ze vervolgde: ‘Donder alsjeblieft op uit mijn leven, Dominique!’ Pas later, in de eenzaamheid van mijn flatje, begreep ik wat ze had geprobeerd. Ze had de ‘born wild’ strategie op me toegepast. Ze hield van me! Ik liet me op bed zakken, legde mijn handen achter mijn hoofd en dacht aan al die natuurliefhebbers van National Geographic, die jonge dieren redden van een gewisse dood en ze soms met grof geweld terug stuurden naar hun natuurlijke habitat. Net zoals die mensen knettergek waren op die beesten, zo hield Mirjam van mij. En net als die dieren liet ik me wegjagen door haar gescheld en het gezwaai van haar armen. Opgelucht dat ik haar doorhad, rolde ik op mijn buik, duwde me af op mijn ellebogen en gaf een kus op de foto aan de muur. Stiekem geschoten met mijn mobieltje, vijf jaar geleden, in het fietsenhok van het Leids Lyceum. Ze bleef het mooiste meisje op aarde. Zoals altijd bracht haar foto mijn onderlichaam in beweging. Ik schuurde over het bed tot ik het niet meer hield en rolde eraf om pushups te doen tot mijn erectie weer zakte. Ik had er 1.230 voor nodig, net geen record. Onder de douche besloot ik haar liefdesverklaring serieus te nemen. Ik wiste de stoom van de spiegel en knikte mij lachend toe. ‘Ze houdt écht van je, ouwe reus!’ Nu was het zaak onbereikbaarheid voor te wenden, zodat ze als een mot tot een lamp tot mij aangetrokken zou worden. Les drie uit het handboek over vrouwenverleiding dat ik al talloze keren had bestudeerd.
Vier maanden later besloot ik het over een andere boeg te gooien. Ik was doof en blind voor haar toenaderingspogingen, zoals in het handboek omschreven, maar blijkbaar deed ik dat zo goed dat ik niet zeker wist of ze die wel ondernam. Het was zaak op onderzoek uit te gaan en te kijken waar ze zich zoal ophield. Ik klapte mijn vouwfiets uit en monteerde mijn minicamera op het stuur. Filmend fietste ik uren door de binnenstad, mijn camera naar links gericht als ik rechts keek en andersom. Ik voelde me een cameraman en een jager tegelijkertijd, dus reed ik terug naar huis om het groene petje van Oom Harry op te doen. Die met dat veertje. Ik haalde alle haakjes en simmetjes eraf zodat het niet langer Bevrijding /Anaïd Haen 2
al te opvallend een vispetje was,vond onderin de kast ook nog zijn mouwloze camouflagevest en propte allerlei noodzakelijke attributen voor de jacht in de zakken. Bij de legerhelm twijfelde ik even, maar ik besloot hem niet op te zetten. Binnen drie dagen had ik haar op film. Ze zat op het terras voor Barfijn met een stel vriendinnen en dook achter de rug van één van hen toen ze me zag fietsen. Ik keek de andere kant op, dus miste haar, maar het filmpje liet keurig zien hoe ze me in de gaten hield, haar ogen groot van schrik. Op het moment dat ze in beeld verscheen, zette ik de film stil om een afdruk van haar gezicht te maken, grinnikend, want ik besefte dat ook zij een handboek moest hebben. Wat moest ze geschrokken zijn toen ze dacht dat ik haar zag! De lieve schat was immers overgegaan op mijn eerdere tactiek; die van onvindbaar zijn. Ik fietste terug, nu wel met de helm op mijn hoofd en stelde mij verdekt op. Toen ze het terras verliet, volgde ik haar.
Mijn gepost voor het flatgebouw waar haar appartement zich bevond, leverde me een bezoekje van uw collega’s op. Het kan ook zijn dat mijn onafgebroken stroom liefdesbrieven, voorzien van steeds weer een ander beeldje van het filmpje, daarbij hielp. ‘Mevrouw Van Brink voelt zich door u bedreigd,’ zei de ene agent. ‘Dat snap ik niet. Ik heb haar nog nooit iets aangedaan,’ zei ik. Ik barstte van trots. Mijn lieve Mirjam probeerde het nu zelfs via de arm der wet, een duidelijker bewijs van haar liefde zou ik nooit kunnen krijgen. Het was als die mensen met dat hertenjong. De vader van het gezin had, terwijl de tranen hem over de wangen liepen, vlak over het kopje van het jong moeten schieten om het ervan te overtuigen dat het het bos in moest lopen. Een prachtige scène en ik slikte de brok in mijn keel weg toen ik de overeenkomst zag met Mirjams handelen. Ze moest zo ondertussen stikverdrietig zijn, zo hard probeerde ze mij ervan te overtuigen dat ik mijn vrijheid moest ambiëren. Maar wat is vrijheid waard als je niet weet hoe het is om gevangen te zijn?
Tijd voor een andere benadering, het elkaar ontlopen verveelde me. Ik zocht op internet een goedkope vrouw van lichte zeden en betaalde haar een afgesproken bedrag vooruit. Helaas bleken we een misverstand te hebben over de duur van haar werkzaamheden, want de tweede avond kwam ze niet opdagen. Samen met een andere vrouw, die er best knap uitzag en ook lekker rook, flaneerde ik op zwoele nazomeravonden langs terrasjes. In haar tasje zat een camera en ze bleek reuze handig te zijn in het stiekem fotograferen van mensen. Mijn zakken rammelden van de losse euromunten. Iedere Bevrijding /Anaïd Haen 3
twee minuten betaalde ik er één. Maar het was het waard en het had effect: Na twee weken hadden we Mirjam wegduikend op de foto, twee dagen later keek ze ons openlijk verbaasd aan en bleef ze gewoon staan. Weer drie dagen later knikte ik naar haar en groette ze me aarzelend terug. Ik had beet! Dol van vreugde greep ik de prostituee vast en gaf haar een stevige zoen, midden op straat. Ze liet zich kussen. ‘Dat is dan een tientje extra,’ zei ze droogjes toen onze lippen weer los waren. Ik betaalde haar lachend, wetend dat Mirjam scheel van jaloezie onze kus had moeten gadeslaan. Het was nu een kwestie van dagen en ze zou huilend bij me voor de deur staan. Me zeggen dat dit nooit haar bedoeling was geweest. Me smeken om het uit te maken met die andere vrouw en me vragen om verkering.
Een week later betrapte ik Mirjam in Barfijn met een man. Ze hing als een sloerie in zijn armen en liet zich onsmakelijk door hem aflebberen. Mijn maag kromp ineen toen ik het zag. Hoe kón ze? Thuis vouwde ik mijn fiets om een paal, smeet de deur zo hard dicht dat het glas eruit viel en stampte honderdveertig keer de dertien treden van de betonnen flattrap op en af. Buurvrouw De Vries wilde er iets over zeggen, blijkbaar klosten mijn kisten te hard, maar ik stond niet open voor haar gezeur en werkte me in het zweet tot ik niet langer kon. Pas op bed viel het muntje. Ze had me te pakken! Ik was jaloers!
Nu ik wist dat ze het erom gedaan had, hield ik nog meer van haar. Wat was ze dapper, wat moest ze het zwaar hebben! Ik besloot een einde aan haar lijden te maken. Het werd tijd haar in mijn armen te nemen en haar gerust te stellen. Ik zou nooit meer bij haar weggaan, wat ze ook zou proberen.
Mirjam kwam de galerij op, zag me staan, draaide zich om en dook het trappenhuis weer in. Ik holde haar na, smeet de deur naar het trappenhuis open en denderde de trap af. Zij was naar boven gelopen. Mijn training kwam nu goed van pas. Met twee treden tegelijk nam ik de trap, mijn hart bonkend in mijn keel van blijde verwachting. Ik haalde haar in op het dak, pakte haar elleboog vast, draaide haar om en trok haar tegen me aan. ‘Dominique, nee! Laat me met rust!’ Haar borsten deinden op en neer door haar hijgende ademhaling, haar haren in de war. Hier al van! Laat staan na onze eerste nacht samen …
Bevrijding /Anaïd Haen 4
Gelukkig wist ik inmiddels dat vrouwen die ´nee´ zeggen, ´ja´ bedoelen, dus ik was niet onder de indruk. Ik liet haar los en deed mijn handpalmen omhoog in een universeel gebaar van vrede. ‘Ik begrijp wat je bedoelt, schat.’ Aan haar frons te zien, leek Mirjam niet te begrijpen wat ík bedoelde. En dat terwijl in alle sciencefiction films buitenaardse wezens dat gebaar op waarde weten te schatten en ik toch heel duidelijk sprak. Ik lachte al mijn tanden bloot en wilde haar aanraken. ‘Geef maar toe dat je van me houdt!’ Ze dook weg en zette drie passen naar achteren. ‘Nooit!’ schreeuwde ze. ‘”Nooit” is het goede woord,’ zei ik. ‘Ik zal je nooit meer in de steek laten, echt nooit meer.’ Ik deed mijn armen wijd en liep naar haar toe. ‘Ik sterf liever dan mijn leven met jou te moeten delen!’ zei ze. En toen deed ze nog een laatste stapje naar achter.
Snapt u wat ze deed, agent? Ik wel. Ze bevrijdde me definitief. En nu wilt u me opsluiten?”
Bevrijding /Anaïd Haen 5
