DAG 1 ZATERDAG 2 JUNI 2007 -TESSENDERLO-PFUNDS Goedemorgen geachte vrienden , Het is weer zover ! Het begint stilaan en traditie te worden . Voor de derde keer gaan een paar vrienden van www.paneuropean.be een trip naar de bergen maken. In tegenstelling met andere jaren wordt er ditmaal gekozen om Duitsland, Oostenrijk Zwitserland en Italië te verkennen. De dolomieten wachten op ons . Het aantal deelnemers voor dit jaar is zes .Door rugproblemen kan spijtig genoeg onze vaste waarde en planner, de Zwerten, niet mee . De overige deelnemers zijn Panrijder, Quattra, Diete, Seinkes, BP en ikzelf Panneman . De meeste onder ons hebben één of meerdere van de vorige reizen ook meegemaakt . Enkel voor BP is het de maidentrip . De afspraak voor de eerste dag is om zo vlug mogelijk in onze speeltuin ter plaatse te geraken . Er is op de voorbereidende vergadering bij Diete dan ook geopteerd om zoveel mogelijk autosnelweg te doen . Diete zelf is al een paar dagen vroeger vertrokken . Hij had de opdracht om de bergen te verwittigen voor onze komst en het eerste hotel te inspecteren . De overige deelnemers hebben afspraak in Tessenderlo om stipt 5.00h . Naar goede gewoonte en volgens de richtlijnen van de Zwerten is iedereen dan ook ruimschoots op tijd . Bp merkt bij aankomst in Tessenderlo dat hij wel erg goed voorzien is van identiteitskaarten en portefeuille . Hij heeft namelijk naast de zijne ook die van één van zijn kinderen bij . Er wordt een afspraak geregeld met de uitbater van het benzinestation dat de familie deze zondag komt oppikken zodat hij niet helemaal terug naar huis moet . Om 5.00h stipt vangt onze tocht dan aan .We vertrekken over Lummen naar Heerlen om zo via Nederland de Duitse grens te bereiken . Vanaf Nederland krijgen we al af te rekenen met plaatselijke mistbanken die het zicht danig beperken en de snelheid doen minderen . Aan de Duitse grens zitten we ook in een dikke mistbank en ik moet daar al heel diep in de remmen gaan om een wegafsluiting te ontwijken . De Duitse politie had er niet beter op gevonden om de grens af te sluiten en iedereen langs de parking te sturen voor controle . Hadden ze bij dit weer toch wel betere signalisatie mogen aanbrengen !!! Maar goed, iedereen mag door de controle en de reis kan verder gezet worden . Aan de splitsing van de A61 en A1 vergeet ik mijn eigen principe om niet enkel op de GPS te vertrouwen maar ook op het kaartmateriaal en de uitgeschreven route en neem, op aanraden van de GPS, de afslag naar de A1 ipv door te gaan op de route . Onmiddellijk daarna geeft “Claire “aan dat ik fout ben maar we kunnen uiteraard niet keren op de afrit . Volgens mij heeft die Nederlandse trien er nog plezier in ook . Het eerste “Fonske” van de reis is een feit!
Na een goede twee uur rijden nemen we onze eerste rustpauze onder Koblenz . Nadat de benen goed gestrekt zijn en de collega’s eens goed gelachen hebben met het feit dat ik mij toch door dat snertding heb laten beïnvloeden vervolgen we onze weg . Een tweetal uren verder is de volgende stopplaats aan de Hockenheimring waar onze “aanhoudsters”hun buikjes gevuld worden met dure benzine .Omdat er wat lichte regen in de lucht hangt besluiten we om onze regenpakken maar aan te trekken .Gelukkig blijkt het achteraf niet echt nodig te zijn maar beter beveiligd en droog blijven dan koppig zijn en nat worden . In tegenstelling met de gemaakte route besluit ik aan de hand van de kaart en de wegwijzers via Heilbronn naar Stuttgart en Ulm te rijden ipv van over Pforsheim .Achteraf bleekt dit een heel goede zet te zijn ivm wegeniswerken .Panneman-Claire 1-1 !!! Via Ulm rijden we dan verder en kunnen stilaan aan onze eerste pas beginnen, de Fernpass . Uiteraard wordt er boven op deze eerste echte klim getopt en de nodige foto’s genomen .
We nemen vervolgens ook contact op met onze spitsbroeder Diete die ons zal opwachten voor Pfunds tegen 14.00h en dan kan begeleiden naar het hotel . Diete staat inderdaad op een parking een 20tal kilometer voor Pfunds en uiteraard vliegen wij hem voorbij .Gelukkig merkt mijn arendsoog een Bordeauxpan op de parking en houden we wat in zodat hij ons kan bijhalen . Diete neemt de kop en via een wirwar van straatjes in het dorp Pfunds komen we uiteindelijk tegen 14.30 h in het hotel aan . www.schoene –aussicht-pfunds.at We worden daar onmiddellijk door de eigenares Sylvia uitgenodigd voor de plaatselijke gewoonte, een verwelkoming met schnaps, maar slaan deze maal over omdat we straks nog gaan rijden .We krijgen onze kamers dan ingedeeld en kunnen daarna aanschuiven aan de koffietafel met gebak .Lekkker maar slecht voor de BMI . Na een klein uurtje is het dan tijd om naar de eerste speeltuin te vertrekken, de weg naar Samnaun. Dit is een mooi baantje met al wat leuke bochten in en deze leidt naar een kleine vrijstaat waar de benzine veel goedkoper is dan we gewend zijn . Vervolgens neemt Quattra ons op sleeptouw naar de baan B184 en B185, de Norbertshöhe, waar je een hele resem mooie bochten vindt.
Alvorens daar aan te komen moet je wel door een aantal kleine donkere tunnels waar je verrast wordt door scherpe bochten die je in eerste instantie niet verwacht . Nadat we deze baan een paar keer op en neer zijn gereden rijden we via Nauders dan terug naar ons hotel in Pfunds en kunnen onze trouwe motoren eindelijk tussen de koeien op stal gezet worden . Als dat gebeurd is zijn we wel toe aan de schnaps en aperitief en laten het ons dan ook smaken . Na het uittrekken van de zware motorkleding en een verkwikkende douche is het tijd voor het avondeten. Dit smaakt bijzonder goed na zo een vermoeiende dag en met de nodige wijn erbij zit de stemming in de groep er al dik in . De verdere avond bekijken we onze eerste foto’s en wordt de route voor morgen nogmaals bekeken .
Tegen 22.30 h is iedereen zijn pijp uit en gaan we slapen zodat we morgen opnieuw aan en mooie dag kunnen beginnen . De eerste 1.000 km zitten er op en laat de volgende maar komen !!!!!!
DAG 2 ZONDAG 3 JUNI 2007 -PFUNDS-PFUNDS Goedemorgen geachte vrienden, 6.15h . De nacht is voorbij? Deze is voor mij zeer afwisselend verlopen. Ik heb het geluk (?) ingedeeld te worden in de kamer van twee fervente snurkers. Gelukkig was ik vermoeid genoeg zodat ik toch nog vrij deftig geslapen heb . Alles wordt in gereedheid gebracht om er weer een mooie dag van te maken . Tegen dat het tijd is om te ontbijten staan al onze motoren al klaar om te vertrekken. Ik denk dat er hier een paar maniakken bezig zijn!
Tegen 7.30h kunnen we aan de ontbijttafel. Tegenover de vorige jaren in Frankrijk zijn ze hier in Oostenrijk wel een heel uitgebreid ontbijtbuffet gewoon. We laten ons dus eens lekker gaan en slaan de nodige calorieën op om de dag door te komen. Je weet maar nooit of we deze middag stoppen om te lunchen of niet. Om stipt 8.30h vertrekken we dan voor onze eerste dagtrip. De eerste bergtop ligt op 2.383m, de Fluelapas. Van de Fluelapas gaan we dan verder richting Davos en de Albulapas waar we onze eerste koffiestop houden. We zijn nog maar twee dagen van huis en sommige onder ons (neen ik noem geen namen !) worden al afgeleid door toeristisch vrouwvolk .
Anderen (weer geen namen hé Quattra) zorgen dan weer dat onze pot gevuld raakt en beginnen te bedelen .
Na de Al(bd)ulapas trekken we verder via La Punt Chameus naar de Berninapas op 2328m . Deze laat zich berijden als een naaimachientje en vormt geen enkel probleem . Onze weg loopt dan verder via La Rosa en de vrijstaat Livigno en bereiken we de Passo Di Foscogno op 2291m. Van de Foscogno richting Bormio en dan kunnen we de eerste maal aan de beruchte Stelvio beginnen. We berijden hem vandaag via de makkelijkste zijde. Ook wel veel bochtenwerk en haarspelden maar hier is de baan veel breder en kan er sportiever gereden worden. Boven gekomen rijden we de afslag naar de Umbrail even voorbij om toch ook vandaag al de top te begroeten. Het laatste stuk dient er wel voorzichtig gereden te worden om reden dat er boven op de top nog wel wat sneeuw ligt en verschillende bochten nat zijn door het ijswater . Hier boven is het, zoals waarschijnlijk elke zondag, een drukte van jewelste .We vinden een parkeerplaatsje juist voorbij de top en sommigen laten het Vlaamse kermisgevoel niet aan zich voorbijgaan en bezoeken één van de talrijke worstenkramen (weer slecht voor de BMI!).
Na het genieten van de mooie uitzichten op deze besneeuwde top (en starend naar het verliefde koppeltje dat elkaar aan het liefkozen is) dalen we dan in dezelfde richting terug een stukje Bormio tot aan de afslag naar de Umbrailpas. Hier is het heel wat rustiger en kunnen we genieten van de wondermooie streek . In tegenstelling met een tiental jaren geleden is deze Umbrailpas ook al voor het grootste gedeelte verhard. Er is nog maar een kleine 5 kilometer onverhard en dat is dan nog op platgereden Dolomiet dus geen probleem. In ieder geval toch niet als het droog is . Na de Umbrail rijden we door naar Muster, Taufers en Laatsh . Voor mij is dit een bekende streek daar ik hier jaaaaaren geleden mijn huwelijksreis heb doorgebracht (weet wel niet meer dat ik toen veel van de streek gezien heb ,hi,hi) . Ik vertel dit dan ook aan mij collega (vrienden?) reisgenoten waarop er één (en hij komt uit Kalmthout) reageert dat dit hier maar een triestige streek is !!!!!!! Aangenaam gezelschap moet ik zeggen . Na Laatsh komen we dan via de snellere SS40 aan het overbekende Lago di Rescia.
Uiteraard moeten we hier zoals elke goede toerist stoppen en een fotoshoot doen aan de beroemde kerk onder water .We proberen hier de voorbije uitspraken te vergeten en houden voor de foto letterlijk de kerk in het midden .
We trekken dan verder via Nauders naar de ons ondertussen bekende B185 om in Samnaun opnieuw te profiteren van de taksvrije benzine .Het laatste stuk brengt ons dan terug naar onze Sylvia in Pfunds waar de koffie en gebak staat te wachten. Onze motoren worden na een goede 350km bochtenwerk terug naast de koeien gestald en wij gaan op het terras genieten van al dat lekkers .
Na de heerlijk onspannende douche is het dan tijd om te aperitieven en het avondeten . Opnieuw is alles hier in dit hotel goed verzorgd en hebben we totaal geen klagen . Naar goede gewoonte nemen we s’avonds dan opnieuw de routes door voor de volgende dag en genieten we van de mooie foto’s die tot hiertoe gemaakt zijn . Mensen, slaapwel en hopelijk houden de varkens zich deze nacht wat in !!!!!!!
DAG 3 MAANDAG 4 JUNI 2007 –PFUNDS –MADONNA DI CAMPIGLIO Goedemorgen geachte vrienden, De zwijnen zijn opnieuw wakker. Het is 6.00h in de ochtend en de zon verschijnt boven de bergen. Iedereen is gebrand op het vertrek naar onze volgend hotel rond Madonna Di Campiglio. De koffers worden opnieuw gepakt en de motoren geladen. Alles staat klaar alvorens we gaan ontbijten. Dit buffet is weerom prachtig verzorgd en de nodige calorieën worden ingeslagen.
Nadat Sylvia nog een aandenken van ons heeft opgeslagen op haar memorycard vertrekken we dan om 8.30h naar de volgende top. Deze keer berijden we langs de andere kant van het Lago Di Rescia en kunnen we het overspoelde dorp vanuit de hoogte bekijken. Daarna verder langs de SS40 naar één van de beruchtste routes van de streek, de Stelvio. Deze keer bestijgen we hem langs de technisch moeilijkere kant. Een vrij smalle baan met 48 haarspeldbochten alvorens je de top bereikt. Het beste moment om deze pas te doen is in de vroege morgen. Er is dan nog weinig verkeer, geen mobilhomes en autobussen. Wij hebben in tegenstelling met mijn vorige beklimming, meer dan 10 jaar geleden, ook geluk met het weer. Alles is mooi opgedroogd en vrij van sneeuw. Een paar fanaten denken van onze tractoren te moeten passeren maar ervaren al snel dat onze snelheid even snel in de bocht als voor de bocht is. Op een gezapig maar constant tempo rijden we dan ook allen naar boven . Aan dit tempo kan je de bochten praktisch allemaal in de tweede versnelling nemen . Af en toe bij een echt smalle en vrij scherpe bocht of als we gestremd worden door een voorganger dienen we naar eerste versnelling te gaan . Iedereen komt dan ook zonder kleerscheuren boven waar we onze koffie verdiend hebben . Zo vroeg op de dag is het hier boven ook heel wat rustiger dan gisteren via de andere zijde .
Zelfs de “Vlaamse kermis”stalletjes zijn nog niet opgesteld. Na de welverdiende koffie en de fotosessie vertrekken we verder richting Bormio.
Onderweg stop ik nog even om de collega’s in de afdaling te fotograferen en een mooie waterval. Daardoor ben ik een beetje achterop en kan ik de afdaling wat vlotter nemen. Wat verder is er een Lancia Integrale met een Johnny Italiaan die de Pan wel eens wil testen. Zeer vlotte auto moet ik toegeven maar komt toch te kort voor een Pan op dreef !!!! Via Bormio zijn we onze weg dan vervolgd naar de Passo Di Gavia . Op weg naar de Gavia komen we twee borden tegen met de aanduiding dat de Gavia gesloten is (alleen de voorrijder heeft deze niet gezien). Naar mijn mening zullen ze deze borden wel vergeten wisselen zijn en kan er geen probleem zijn . Tijdens de voorbereiding van de klim komen we echter een andere groep motorrijders tegen die er ons attent op maken dat de pas toch gesloten is en we rechtsomkeer moeten maken . Er ziet dus niets anders op en de kaarten worden bovengehaald om een nieuwe route te zoeken. De enige mogelijkheid is om terug naar Bormio te rijden en van daaruit naar de Mortirolo . Voorbij Bormio komen we in een ellenlange tunnel terecht. Verschrikkelijk saai en oervervelend. Uiteindelijk raken we toch van die drukke baan af (Claire probeert ons al lang van de weg te sturen maar er is geen uitrit, en gaan we op zoek naar de Mortirolo . We volgen de wegaanduidingen en komen zo via Grosotto aan het begin van de klim (1820m). Uitkijkend naar het Pantanigedenkteken rijden we naar boven. Op een bepaald moment komen we aan een kruising met de beklimming via Svincolo Di Masso .Nog steeds geen Pantani gezien. We bereiken de top waar er een paar gedenkstenen staan maar geen Pantani. Verdomme, verkeerde kant van de beklimming gekozen. Panrijder leidt ons tijdens de afdaling van de Mortirolo of Foppa als een volleerde “Zwerten”over de kleinst mogelijke en slechtste wegen. Zelfs echte Vlaamse kasseien komen we tegen. De “Zwerten”mag fier zijn: hij heeft zijn plaatsvervanger goed geïnstrueerd!
Na een spectaculaire, en rustige afdaling stuurt Claire ons ook nog een dorpje in ipv er rond te rijden.(Zou te gemakkelijk zijn.) We komen in een wirwar van kleine, smalle en verschrikkelijk steile straatjes alvorens we terug de hoofdweg vinden. Poeh, dat hebben we dan ook weer overleefd! Beneden in het dorpje wordt er halt gehouden voor de middaglunch. Door het afsnijden van de Gavia zijn we nog maar een 50-tal kilometer verwijderd van onze eindplaats.Veel te weinig uiteraard om onze traditie in stand te houden .Ik stel dan ook voor om een stuk de weg terug te rijden en de oorspronkelijke route na de Gavia te volgen.Zo komen we ook terug op de Mortirolo en kunnen we opnieuw op zoek naar Pantani. Gelukkig zijn mijn reisgenoten het met mij eens en zetten we de trip verder . Via de Passo Del Aprica, die weinig inhoudt, komen we dan in het dorp Marenta en Stazano. Wat verder op de hoofdweg is het dan hoogtijd om de buikjes van onze Pans ook te vullen zodat we zonder zorgen de volgende passen over geraken . In het bewuste benzine station zijn na drie dagen van vrouw en kind onze mannelijke hormonen danig op de proef gesteld. Het betreft hier een benzinepomp met bediening en deze was niet van de minste .Twee frivool geklede dames kregen de opdracht om onze tanks te vullen . De temperatuur in dat benzinestation stijgt met een paar graden en het zweet breekt ons uit !!!! Wat kan het leven van een man toch zwaar zijn hé . We zijn dan maar wijselijk vlug terug vertrokken om de temperaturen terug te laten dalen. Via Mazzo Di Valtellina beginnen we dan terug aan de beklimming van de beruchte “Pantaniberg”. In het dorpje heeft men ons al gerustgesteld dat we nu wel het gedenkteken tegenkomen en Panrijder heeft zelfs gezorgd dat een plaatselijke schone (?) ons aan de voet van de beklimming afzet . Deze Pantaniberg is geen reus in hoogte maar wel een mooie technische beklimming. Smalle weg met een aanzienlijk stijgingspercentage.
Een stuk op de beklimming, in een bocht, kan je het gedenkteken niet missen .Versierd met de befaamde bandana van “il pirato”hangt het mooie kunststuk tegen de rotswand. Blij dat we deze berg opnieuw beklommen hebben. Had het anders een tekortkoming gevonden denk ik . Ook hier worden de nodige foto’s gemaakt en dan trekken we verder richting top van de Pantaniberg . Panrijder weet nu wel hoe we de onverharde weg en dorpskern moeten vermijden en we raken dan ook vlug op onze vertrekplaats van deze middag . Via de Ponto Di Legno en de Passo Del Tonale bereiken we dan onze eindplaats Commezzadura (of Kamasutra, de benaming die wel wel in het geheugen kunnen houden). Tijdens het kruisen van Ponto Di Legno zien we dat de Passo del Gavia hier wel geopend aangegeven staat. Waarschijnlijk tijdens de dag gesloten voor wegeniswerken? Pech gehad! We verkiezen om onze overnachtingplaats hier in Commezadura te zoeken omdat het vooropgestelde Madonna Di Campiglio nogal mondain is en de prijzen er wellicht duurder zijn. Al
vlug komen we terecht in het viersterrenhotel Tevini ( www.hoteltevini.com) en na goedkeuring van onze specialist Diete besluiten we dan ook om hier de nacht door te brengen. Onze Pans worden met een prachtige 320km meer op de teller mooi in een ondergrondse garage gestald .Wat later worden er ook blinkend gechromeerde Harley’s bij geplaatst waar de eigenaars na aankomst duchtig beginnen sleutelen aan hun machines. Ieder zijn hobby zou ik zeggen! Wij trekken naar onze kamers en deze keer krijg ik mijn vast slapie Diete toebedeeld. Eindelijk een nacht zonder gesnurkt tegemoet! Nadat de douche ons verfrist heeft is het hoge tijd voor het aperitief en de debriefing. Alles wordt nog eens mooi overlopen tussen glas en pint en we kunnen blij terugkijken op weer een geslaagde dag . Het avondmaal in dit hotel is ook zeer goed verzorgd waarna we ons terugtrekken in de bar om de avond door te brengen . Plots merkt Quattra dat hij de laders van zijn telefoon en Bluetooth nergens meer kan vinden en deze dus in Pfunds heeft achtergelaten. Tja,Quattra is ook niet echt meer de jongste van de groep en zal waarschijnlijk last beginnen krijgen van die ouderdomsziekte waarvan ik de naam nu even vergeten ben . Diete echter denkt dat Quattra een spelletje speelt en de laders met opzet vergeten is om terug te kunnen keren naar Sylviaatje. Goed mogelijk natuurlijk. We willen in ieder geval geen risico lopen en besluiten om de laatste nacht terug gezamenlijk in Pfunds door te brengen ipv in Reutte. Dat maakt enkel dat de terugreis op zaterdag wat langer wordt maar dat nemen we er dan bij. Panrijder ontdekt hier in het hotel ook een PC waar je op kan surfen en wil uiteraard onmiddellijk het thuisfront op de hoogte brengen van onze escapades .Blijkt echter dat de internetsnelheid hier nog prehistorisch is. Die nobele gedachte wordt dan ook vlug opgeborgen en we rekenen op onze Speedy en de Zwerten om het thuisfront om tijd en stond de nodige en gecensureerde info te bezorgen . Nadat deze plannen zijn gesmeed en de routes zijn aangepast zoeken we weltevreden onze kamers op om te genieten van een goede nachtrust . Slaapwel,droom zoet !!
DAG 4 DINSDAG 5 JUNI 2007 MADONNA DI CAMPIGLIOARABBA Goedemorgen geachte vrienden, Een zeer rustige nacht gehad. Mijn kamergenoot Diete maakt geen dierlijke geluiden . Ben enkel een paar maal wakker geweest met de gedachte dat het buiten regende maar het was het kabbelen van het riviertje wat verder in de straat . Ook hier worden we vergast op een uitgebreid ontbijtbuffet zodat we weer met een volgeladen buikje kunnen vertrekken. Naar goede gewoonte staan de motoren ook weer klaar voor het ontbijt en om 8.30h kunnen we dan aanvangen met de rit voor vandaag naar Arabba. Vandaag staan niet “de” grote cols op het programma, buiten de laatste dan, maar toch een pittig ritje.Vanuit Madonna Di Campiglio trekken we richting Gardameer waar we een 20-tal kilometer boven blijven. Je voelt wel onmiddellijk aan de temperatuur dat we meer zuidelijk gaan . In Caderzone verlaten we de hoofdbaan om via Binio en Ragoli de SS237 richting Ponte Del Arche te bereiken. We vervolgen dezelfde baan naar Ponte Oliveti en Castel Madruzzo. Van daaruit bereiken we dan de eerste col van de dag, de Monte Bondoni op 1650m. Een mooie pas met vlotte banen en een prachtig uitzicht boven, ideaal dus voor de nodige kiekjes. Na de Monte Bondoni krijgen we dan een heel mooi stukje voorgeschoteld richting Trento. Deze prachtige baan vol met mooie bochten brengt ons op een plaats met een heel geschikte naam nml “Norge”. Echt de moeite waard. We gaan dan verder in en grote boog rond Trento en nemen de SS47 tot aan de SP 12 waar we op aanraden van mapsource dan overstappen op verschillende kleinere wegen bezaaid met heerlijk bochtenwerk. Spijtig verandert het weer hoe meer we terug naar boven rijden en liggen de banen er op sommige stukken nat bij. Op één van deze natte maar mooie kleinere wegen komen we plots aan een baan waar we een houten brug over moeten juist in een bocht. Onze meest ervaren rijder geeft waarschijnlijk iets te vroeg opnieuw gas op deze natte houten brug en zijn achterwiel schuift onderuit. Rijder op de grond en de Pan ligt terug met de neus van waar hij gekomen is. Gelukkig geen lichamelijk letsel en na inspectie van de Pan blijkt enkel de valbeugel beschadigd te zijn en de spiegelkap los. Met vereende krachten wordt de Pan terug opgelapt en kunnen we opnieuw
vertrekken. Tijdens onze stop komt er een ander groepje motorrijders voorbij die we waarschuwen voor het gevaar.
Zij minderen dan ook de snelheid en gaan voorzichtig over de brug. Nadat we vertrokken zijn zien we paar kilometer verder dezelfde groep plotseling ook aan de kant van de weg staan. We komen opnieuw over zo een houten brug en ja hoor, zij hebben ook prijs. Eén van deze mensen is ook uitgeschoven op de brug maar spijtig genoeg met ergere gevolgen. De moto, een BMW GS nieuw model ligt met zijn berijder enkele meters lager in de graskant. De berijder heeft zich bezeerd aan nek en rug en blijft wijselijk liggen in afwachting van de ziekenwagen. De Bmw wordt met onze hulp naar boven getrokken en naast de baan geplaatst. Waarschijnlijk is tijdens het slippen de motor tegen de houten brugrand gekomen want de cilinder van de motor is gebarsten. Deze zal wellicht niet verder meer moeten rijden. Nog maar eens een bewijs dat je bij een val een hele dosis geluk moet hebben maar ook dat onze Pans toch heel wat kunnen verdragen als ze onverwijld toch tegen de grond gaan. Ik denk dat er hier ene tweemaal gaat nadenken alvorens te veranderen van merk!!!!!! Nadat we gerust zijn gesteld dat alles hier onder controle is vertrekken wij opnieuw op onze route. Je ziet onmiddellijk aan de rijstijl van de groep dat dit voorval toch sporen nalaat. Het duurt enige tientallen kilometers alvorens we terug in onze eigen cadans zitten. Het fijne (?) aan de bluetoothintercom is dat ik mijn maatje constant hoor verkrampen in een bocht. Oei een natte plek, ai hij schuift achteraan, merde ,een tegenligger. Ik por hem dan ook aan om niet teveel aan het voorval te denken en ontspannen de bochten te nemen. Dat is nu het voordeel dat ik heb door niet te denken hé! (ben jullie voor met de reactie hé slechte karakters). Het volgende natte stuk brengt ons dan via de Passo di Lavaze (1808m) richting Bolzano. We nemen daar de parallelweg met de autosnelweg om daarna de Sp24 en LS 65 op te draaien. Dit is een prachtige weg tussen canyons waar ze spijtig genoeg tunnels aan het aanleggen zijn zodat je binnen enkele jaren hier een heel deel van zal moeten missen . Na deze mooie weg komen we aan de volgende col op ons lijstje, de Passo di Costalunga 1753m. Vanaf hier raken de banen volledig opgedroogd en komen we aan de bekroning van deze dag ,de Pordoi met zijn 2239m hoogte. Hier is het een pak drukker dan op de rest van de wegen maar we laten ons niet afschrikken en genieten met volle teugen van deze eerste kennismaking. Met in het achterhoofd de geachte dat we deze berg nog wel een paar maal zullen beklimmen probeer ik zoveel mogelijk aandacht te schenken aan deze berg zodat ik de volgende beklimming al een gedacht kan vormen wat ons te wachten staat achter de bocht. De Pordoi is een heel mooie col die je aan een mooi tempo kan berijden.
Na de nodige foto’s voor de analen van de website dalen we dan af naar onze eindbestemming Arabba, Hotel Malita : http://www.hotelmalita.com/de/index.php Hier worden we verwelkomd door een andere groep motorrijders van “2fast4you” die onze website ook kennen en volgen. Zij verblijven in een ander hotel in het dorp . Al vlug maken we ook kennis met het vriendinnetje van Seinkens nml Stella (neen niet het bier !) die onmiddellijk één der werken der barmhartigheid op zich neemt nml de dorstigen laven! Het is momenteel prachtig weer en de regenbuien en natte wegen van het begin van de dag worden al vlug vergeten . Na een deugddoende douche en een heerlijk aperitief is het dan tijd voor het avondmaal dat goed verzorgd en lekker is. De rest van de avond wordt traditioneel gevuld met de zware verhalen tussen pot en pint en het bekijken van de genomen foto’s. Iedereen is opnieuw voldaan en trekt naar zijn bedje zodat we morgen terug 100% fit zijn . Slaapwel !
DAG 5 WOENSDAG 6 JUNI 2007 ARABBA-ARABBA Goedemorgen geachte vrienden, Vandaag staat er weer een mooie ritje op het programma. Iedereen is dus weer vroeg uit de veren. Om 7.15h staan de motoren dan ook al weer klaar om na het ontbijt te vertrekken. Onze vaste tafel staat gedekt en we slaan de nodige voorraad energie weer in. Tot onze spijt moeten we hier afscheid nemen van onze maat Diete die spijtig genoeg te weinig punten heeft verzameld en huiswaarts moet keren. Hij moet samen met zijn vrouwtje zijn Duitse hotelgasten gaan verzorgen (hopelijk zitten daar niet teveel GS-rijders tussen!). Onze ouderdomsdeken vertrekt om 8.00h voor een eenzame trip van meer dan 1300km richting Blankenberge. “Diete goede reis en geef ons een seintje als je aangekomen bent!!!” Wij vertrekken iets later vanuit Arabba,de speeltuin van deze reis, onmiddellijk met een mooie Col, de Passo di Campolongo (1875m). De banden zijn snel op temperatuur! Boven op de Campolongo is het nog lekker fris (8°) maar onze adrenaline zorgt ervoor dat we daar geen last van hebben. Aansluitend op de Campolongo rijden we op de Passo Di Gardena (2137m). De Sella laten we nog eventjes links liggen (hoe verleidelijk het ook moge zijn !) en we draaien rechtsop richting Sankt Ulrich en Kastelruth. Terug afzakkend vanuit Bolzano komen we dan al aan de volgende col, de Passo di Costalunga (1753m) waarna we in Vigo di Fassa terechtkomen en naar Moena doorsteken. Vanuit Moena beginnen we dan al aan de volgende beklimming, de Passo di Pellegrino (1918m). Na de Pellegrino kom je dan naadloos op de Passo di Valles(2032m)e n de Passo di Rollo (1989m). Je ziet het, als je niet van het betere bochtenwerk en bergpassen houdt blijf je hier beter weg. Voor ons is dit natuurlijk een uitdaging en wij doen niet liever! Onze banden slijten ditmaal meer aan de zijkanten dan op het middenvlak. Laat er nog maar wat komen en liefst wat droge !!! We gaan dan ook verder en via de Passo di Cereda (1369m) en de Forcella Aurine (1299m) komen we aan de Passo Duran (1605m) en de Forcella Staulanza (1773m). Dit zijn één voor één allemaal beklimmingen en afdalingen die voor de motorrijder een waar genoegen zijn. Na de Staulanza komt er bij sommige echter het gekende syndroom tevoorschijn nml het “ik ga zonder benzine vallen
“syndroom. Wij rijden nu al zoveel kilometers met deze motoren en hebben al zoveel gelijkaardige situaties (en nog veel erger dixit Alpentour 2006) meegemaakt en toch betrouwen we onze boordinstrumenten nog niet. Sommigen ontdekken zelfs nog gegevens op hun boordcomputer die ze na 3-4 jaar eigenaar te zijn nog nooit gezien hebben. Die handleidingen die je in verschillende talen bij de levering van een nieuwe motor bij krijgt liggen waarschijnlijk thuis op de boekenlade! De volgende bergpas, Passo di Giau (2230m) wordt dan ook al heel wat gemoedelijker beklommen en het gashendel met zachtheid bediend. Panrijder besluit dan ook wijselijk om een kort uistapje te maken van de geplande route en naar Cortina D’Ampezzo te rijden om de buikjes van de Pans te vullen en de zenuwen tot rust te laten komen. In Cortina is het hek helemaal van de dam en nadat onze voorrijder gestopt is om op de GPS te zien waar er hier in de stad een benzine station is begint iedereen zowat op eigen houtje links en rechts te rijden met de gedachte iets te vinden. Uiteraard is dit nefast voor het samenblijven van een groep in een stad en weten we niet meer waar iedereen zich bevind .Omdat Panrijder zijn ontvangst weggevallen is (of van zijn GPS-toestel) neem ik dan de kop even over en volg Claire naar het dichtstbijzijnde benzinestation. Wie Cortina een beetje kent weet dat het hier krioelt van de enkelrichtingsstraten zodat het verkeer allemaal in dezelfde richting zowat door de stad moet rijden en het gaat dan ook van de ene in de andere straat. Bijna op het punt aangekomen waar Claire aangaf een benzinestation te zijn zien we er rechts ook één maar zijn de afslag al voorbij en kunnen niet meer terug. Op de exacte plaats waar de GPS een Esso station aangaf is echter geen spoor van een pomp te bekennen zelfs geen resten van een pomp die er ooit zou gestaan hebben en zijn we dus verplicht van een volgend rondje Cortina te doen naar het eerder geziene station. Oef ,we zijn er dan toch geraakt! Enkel BP zijn we nog kwijt maar met zo een naam zal het geen probleem zijn op benzine te vinden hé! Na een tijdje komt Bp dan toch ook terecht aan de pomp waar wij staan en blijkt dat hij Cortina tegenrichting genomen heeft! Tja als toerist moet dat kunnen hé! Uit de hoeveelheden die we getankt hebben blijkt dat er geen enkele reden tot paniek hoefde te zijn en we onze Pans onderschat hebben . Met een gerust gemoed rijden we dan terug Cortina uit naar de laatste col van deze route nml de Passo di Falzarego (2117m). Van daaruit gaat het dan rechtstreeks naar ons hotel in Arabba. Na een verfrissing op het terras van het hotel en bediend door de vriendelijke Stella besluiten we om het Fonske Sella te gaan doen. Dit is een rondje over 55 km over de Pordoi, de Sella, de Gardena en de Campolongo. Maw een pracht van een rit om de dag af te sluiten !!!! Panrijder besluit van aan het hotel te blijven (en Stella te bewaken) en Quattra neemt de GPS van Panrijder over en vertrekt op kop. Na 100m zijn er al problemen met de Claire van Panrijder. Deze is nml Panrijder trouw en wil niet vreemd gaan (of waarschijnlijk niet bij Quattra(wat te begrijpen is). Ik word dan de kop opgedrongen en we vertrekken. Na de benzineperikelen heb ik er zin in en leg er dan ook een stevig tempo op. De ene haarspeld na de andere wordt in een vlotte beweging genomen. Plots komt er van achter een bocht een idiote Gs-rijder
in fluo oranje pak de bocht omgescheurd op het voor hem foutieve baanvak. Die clown had niet beter gevonden om in de bocht nog iemand te passeren. Wat die man op dat moment allemaal naar zijn hoofd geslingerd heeft gekregen dat wil je niet weten!! Ik rij ook graag snel maar je moet wel altijd zien dat je uw hoofd er bij houd en anderen niet in gevaar brengt! Ik laat het echter niet aan mijn hart komen en we zetten de rit onverminderd verder . Tijdens de afdaling van de Pordoi(2239m) rijden we dan op een gegeven moment rechts in de Sella (2240m) op. Op bepaalde plaatsen is deze berg op dit moment zo prachtig dat ik het niet kan nalaten om toch even te stoppen en foto’s te nemen. Door het zakken van de zon krijg je nml een prachtige kleurschakering op de bergtoppen. Echt om sprakeloos van te worden (en dat is voor sommigen niet zo makkelijk !!!) . De natuur kan toch prachtig zijn en wij gelukkig dat we hiervan mogen en kunnen genieten . Boven krijg ik van onze ouderdomsdeken Quattra naar mijn voeten dat ik ook niet echt een zuinige rijstijl heb op dit ritje wat wel terecht zal zijn maar in mijn kielzog blijven ze toch niet ver achter, dus ?! Na de Sella draaien we dan de volgende col op, de Gardena( 2137m), en Quattra’s wijze (?) woorden in gedachten behandel ik het gas met iets minder enthousiasme (of is het alleen het gedacht) en racen we verder naar de Campolongo(1875m). Van hieruit gaat het dan terug bergafwaarts naar Arabba. Een pracht van een afsluiter voor de dag en de motoren worden dan ook rokend en ruikend in de garage gestald. Panrijder heeft ondertussen goed over Stella gewaakt en zit ons op het terras op te wachten. Hij heeft ondertussen ook de koninginnenrit voor morgen verder aangepast omdat we na het bekijken van de Giro verleden week op het laatste moment nog wijzigingen hebben doorgevoerd. We willen nml de Zoncolan en Tre Cime ook in de route opnemen. Om 19.45h krijg ik een telefoontje van Diete met de melding dat hij al in Blankenberge staat en alles vlot verlopen is. Zijn Truus heeft hem deze maal over Trier gestuurd wat volgens Diete zeker een aanrader is om reden van minder werken en heel weinig verkeer. In gedachten houden voor onze terugreis! Diete, dat heb je weer vlug en goed gereden? Arabba–Blankenberge is toch meer dan 1300 km . Proficiat ! Na het avondeten wordt de route dan nog eens volledig overlopen en goedgekeurd en kunnen alle Truusen en Clairen geladen worden. Deze mooie en gevarieerde dag zit er ook weer op zodat iedereen zijn nestje opzoekt. Slaapwel en droom zacht !!!!!!!
DAG 6 DONDERDAG 7 JUNI 2007 ARABBA-ARABBA Goedemorgen geachte vrienden, Vandaag de Koninginnerit! We vertrekken om 8.00h aan deze rit die aanzien wordt als de mooiste en boeiendste van alle dagen. Vanuit Arabba vertrekken we naar de Passo Di Falzarego (2117m) waar we deze keer geen slingerende opleggers tegenkomen. Vervolgens gaan we terug door Cortina waar Panrijder zijn GPS opnieuw problemen krijgt met haar richtingsgevoel. Blijkbaar is de ontvangst van de SP 2820 opnieuw verbeterd tov de 2720 want ik heb momenteel geen probleem. Ik neem dan de kop over en lei(ij)d de groep door Cortina richting Tre Croci (1636m). Vanaf hier begint het spijtig genoeg zowat miezerig te regenen en liggen alle banen er nat bij. Voorbij Tre Croci komen we aan de splitsing links naar het Misurinameer en de Tre Cime en rechts richting Auronzo di Cadore,de weg die we nodig hebben voor onze beruchte Zoncolan. In Auronzo is het terug een beetje droger en we houden na een goede 2 uur rijden dan ook halt voor de eerste koffiebreak.
Nadat de innerlijk mens verwend is vervolgen we dan onze weg naar de SS52 en de SR 355 naar Ovaro waar het begin van de Zoncolan ligt. Vele van de plaatselijke dorpjes leven nog in de ban van de Giro die hier verleden week langsgekomen is en zijn dan ook nog roze versierd. Je zou er zowaar roze gedachten van krijgen !!! De baan naar de top van de Zoncolan is helemaal opnieuw geasfalteerd. Dit zou naar het schijnt 1 miljoen euro gekost hebben. Deze streek heeft er dus heel wat voor over om het Girocircus hierlangs te krijgen. Voor ons is dat natuurlijk mooi meegenomen. De baan ligt er hier ook volledig nat bij maar door de beperkte breedte en hoog stijgingspercentage hindert dat zeker niet. Dit is geen col om in snelheid te pakken.
Om het paar honderd meter in een bocht staat er een groot bord met telkens een foto van een oud Girowinnaar. Uiteraard ben ik gestopt aan de foto van Eddy Merckx en mijn maatje Pantani. Ik had hier in feite vele wielertoeristen verwacht maar we zijn er maar één tegengekomen tijdens de beklimming. Achteraf vernamen we dan van een groep Belgische wielerfanaten dat deze col “te” is. Hij wordt dan ook niet voor niets “het beest van de Dolomieten“ genoemd, het gemiddelde stijgingspercentage zou 12% zijn met vele stukken van 14-15% en enkele uitschieters naar 22%. Geen kattenpis maw. Onze Pans kunnen dan ook niet anders dan vele van deze bochten in eerste versnelling te nemen en zorgen dat je goed op het gas blijft tijdens de haarspeldbochten. In zo een bocht stilvallen zou wel eens voor problemen kunnen zorgen! Iedereen raakt zonder kleerscheuren op de top en is blij dat we deze col er tijdens de laatste week van de voorbereidingen nog hebben ingestoken. Het was door de aandacht in de pers voor deze col tijdens de Giro dat we deze dag nog volledig omgegooid hebben. En terecht naar mijn mening. Boven op de top staat een nieuw gedenkteken voor de wielrenners die de top bereiken en uiteraard ook voor de Pan-Europeanrijders !!! De restanten van het Girofeest zijn hier ook nog te vinden maar de tapkraan is spijtig genoeg niet meer aangesloten. Na het genieten van het mooi uitzicht en het volgen van een afdaling van een groep collega motorrijders die de tegenovergestelde rijrichting gekozen hebben (foute optie naar mijn mening) vetrekken wij dan ook opnieuw. De andere kant van de Zoncolan is hier ook gekend als skioord en we komen dan ook verschillende liften tegen alvorens we in Sutrio aankomen. Op aanraden van de Zwerten draaien we hier links weg richting Gladegne en de SS465 terug op de SR355 opraken om vervolgens rechts de SS465 te nemen terug richting Auronzo. Dit is een mooi alternatief als je niet graag dezelfde route terugneemt. Goed gezien van de Zwerten,bedankt!! In Auronzo beginnen de magen dan te knagen en wordt er uitgezien naar een eetgelegenheid. De eerste zaak waar we stoppen en binnenstappen weet ons te zegen dat ze geen eten of snacks serveren en we besluiten van de volgende te nemen. Een aantal honderd meter verder het volgende met een mooi terras. Als we daar willen plaatsnemen weet de kelner ons te zeggen dat zij om 13.00h sluiten en het is momenteel 12.55h dus opnieuw alles aan en weg. Het volgende is dan weer een hotel restaurant en “te” voor een snelle hap. Op dat moment is mijn eetlust al lang over en wil ik verder rijden. We besluiten dan ook om dat te doen en rijden tot het Misurinameer. Dit is heel gekend en toeristisch en dus wellicht geschikt voor een hapje. We stappen dan ook een taverne binnen waar je snacks kan krijgen. Nadat iedereen gezeten is blijkt dat de regels van het huis zijn dat ieder voor zich moet gaan bestellen afrekenen en dan de bon afgeven aan de keuken en wachten op het resultaat. Dat ziet de groep niet zitten en ook hier vertrekken we dus zonder een hap. Op dat moment zit de moraal wel wat dieper dan normaal en bovenop deze miserie begint het nog behoorlijk te regenen ook. Je begrijpt dat dit de stemming op
dat moment even niet ten goede komt. Niet getreurd, we komen hier om te rijden en niet om te eten dus we gaan verder. Van aan het Misurinameer vertrekt de klim naar de Monto Tre Cime. De top van deze col ligt op 2.990m maar we weten niet in hoeverre je de klim ken maken. We hebben deze pas op het laatste moment toegevoegd aan het lijstje dankzij de Giro. Hierover is dus weinig voorbereiding gedaan en weten niet wat ons te wachten staat. Na een paar kilometer weten we het dus al. We komen aan een afsluiting en blijkt dat je voor de verdere beklimming 10.,-€ moet betalen. Om reden dat bij de meeste door de voorgaande omstandigheden de gemoedstoestand al aan de lage kant zit wordt er onmiddellijk besloten om deze beklimming te schrappen. Er zijn dit jaar dan wel geen “Ollanders” bij maar de Belgen nemen hun streken over (hi,hi,hi) Persoonlijk vind ik dit een spijtige beslissing maar ik heb deze col jaren geleden (was toen niet betalend) al eens gedaan en leg mij neer bij de beslissing van de groep. Na de teleurstelling van de gesloten Gavia een tweede reden om terug naar hier te komen!!!!! We keren dan maar op onze stappen terug en rijden opnieuw richting Cortina. Het benzinespook begint ook weer te knagen en opnieuw hechten we geen vertrouwen aan de boordcomputer van de Pan. We beslissen om in Cortina hetzelfde benzinestation op te zoeken en daar de tanks te vullen . In de afdaling naar Cortina hangen we achter een tweetal andere motorrijders die vastzitten achter een Mercedes personenwagen (ja,ja,ik weet het ) en een autobus. De Mercedes wil blijkbaar geen ruimte tussen de bus en zichzelf laten zodat de motoren makkelijk kunnen passeren. Als zeen van de motorrijder hem op een bepaald moment toch wil voorbijgaan begint hij plots en zonder enige reden luid te claxonneren. Ondertussen was de groep motorrijders al aangegroeid en dan valt dit uiteraard niet in goede aarde. Die man wordt dan ook langs alle kanten voorbij gestoken en uitgejouwd. Panrijder rijdt hem ook voorbij en gaat dan trager voor de auto uitrijden zodat iedereen makkelijk kan invoegen. Toen het mijn beurt was, bleek de man nog steeds over zijn toeren en na een blik in zijn auto kon zijn echtgenote dat niet echt appreciëren. Echtelijke twist op weg naar Cortina!!!!! In Cortina aangekomen de weg naar het benzinestation deze keer vlot gevonden en we kunnen tanken. Dat denken we alleszins toch. Het is ongeveer 14.30h en het station blijkt middagpauze te hebben tot 15.00h. De uitbaatster en haar hulp zijn wel aanwezig en komen ons ook vertellen dat zij gesloten zijn tot 15.00h maar vertikken het van open te doen. Phoe, wat een dag zeg. Wie is Murphy nu weer? Omdat Panrijder zijn GPS antistadinstellingen heeft neem ik het roer terug over en beslis van door te rijden naar Arabba en daar te tanken. Ik hoop dat mijn boordcomputer me niet in de steek laat en iedereen ginder raakt zonder stotteren. Ik ben zelfs zo stout dat ik niet van de vooropgestelde route afwijk en ipv de kortste weg van gisteren te nemen toch over de Passo Giau te gaan. Langs deze zijde hebben we die nog niet gedaan.
Waarschijnlijk is er in de andere helmen wel wat gemompeld maar ik had de Bluettooth Interphone opzettelijk uitgeschakeld zodat ik zelfs mijn Antwerps maatje Quattra niet kon horen! Ik heb in feite toch een slecht karakter hé? (Neen,je hoeft niet te antwoorden !!!!) Ik hoor en zie Quattra dan ook allerlei gebaren maken en dingen zeggen tegen mij maar reageer gewoon niet. Wat is hij in paniek zeg, ons speeltje is kapot. Tegen wie moet hij nu de rest van de dag zeveren? (hi,hi,hi 1-0 voor de Panneman) Uiteindelijk komen we zonder verdere brokken met z’n allen aan bij het tankstation en blijkt er nog voldoende overschot te zijn zodat we ons in feite geen zorgen hoefden te maken. Alvorens we in Arabba aankomen is het toch nog even schrikken. Plots komt er uit tegenovergestelde richting een truck met aanhanger heel wild door de bocht op een vrij smalle weg. De voerder gaat zo wild te keer met zijn combinatie dat de aanhanger de neiging heeft om uit te breken. Op dat moment rijden Quattra en BP juist voorbij. Gelukkig blijft de aanhanger wel op zijn rijvak en gebeurt er niets. Mag er niet aan denken wat de gevolgen zouden zijn als de aanhanger niet op zijn rijvak gebleven was! Gelukkig is “ALS”geen vaststaand feit. In het hotel aangekomen blijkt het dat het langs deze kant helemaal droog is gebleven en we besluiten dan ook om het rondje Sella nog eens extra te doen. Nadat Panrijder gisteren onze verhalen heeft gehoord van de prachtige beelden van de Sella op dit uur wil hij dat ook eens zien. Alvorens te vertrekken vullen we eerst nog onze lege magen met een ‘potje kaffé en a keukske”(of hoe zeggen die Oost-Vlamingen dat) en we beginnen eraan. Het is nog wel een beetje drukker op de speeltuin als gisteren maar het valt nog mee. We bedoeling is ook van links of rechts ergens een fotoreportage te maken maar daar blijkt het spijtig genoeg te druk voor of de motivatie om dit te doen na deze vermoeiende dag is er niet meer. Op sommige plaatsen nemen we individueel nog wel een paar foto’s maar geen echte reportage. Op één van deze momenten sta ik in een mooi bocht te wachten op Quattra en seinkens om kiekjes te nemen. Quattra voelt zich opperbest en gooit zich dan ook volluit in de bocht. Van achter de camera hoor ik een stevig geschraap en ja hoor het is gebeurd. Nadat zijn stepjes al langs alle kanten zijn weggeschuurd heeft hij nu ook zijn onderkuip beschadigd. Ongewild wat dieper moeten gaan omdat de bocht bleef draaien met de oorlogsschade aan de kuip tot gevolg. Ik ben niet meer alleen nu die zware toogverhalen kan vertellen over hoe diep je met een Pan wel kan gaan !!!!!Stelletje Macho’s!!!!! In één van de laatste stukken op de Campolongo staat Seinkens dan in de aanslag met zijn toestel en uiteraard wil ik ook het beste van mijn kunnen laten zien en laat de Pan ook diep over de grond schuiven met alle lawaai van dien. Spijtig genoeg is zijn toestel (of de fotograaf) iets te traag en staat het niet vereeuwigd. De Pan is hier wel echt tot het uiterste gegaan denk ik ! Het zal weer zolang duren tot ik weer eens “TE” ver ga. Maar ja,we zijn nog echt kleine kinderen hé als we kunnen spelen met onze machientjes (en gelukkig maar want we beleven er plezier aan) Terug in het hotel aangekomen hebben Seinkens, BP en ikzelf er nog niet genoeg van en besluiten om de Pordoi voor de zoveelste keer nog maar eens op te rijden.
De bedoeling is van naar de top te rijden en te keren maar we zijn veel te snel boven en besluiten van de volledig afdaling langs de andere kant te doen en dan terug naar boven en dan dalen naar Arabba. Zo, dat heeft onze zorgen van de dag toch weer wat doen vergeten en we zetten de motoren terug op stal. De garage staat momenteel goed gevuld om reden dat het een feestweekend is voor de Duitsers en die zijn dan ook massaal met hun BMW ’s naar de bergen getrokken . Wij zorgen wel dat onze motoren vooraan staan want ik denk niet dat alle motorrijders van de zelfde slag als wij zijn en zo vroeg uit de veren kunnen. Onze laatste avond in Arabba is dan ook wel veel drukker dan de andere wat niet wegneemt dat de bediening en service gelukkig nog even goed verloopt. Zo,alles is ingepakt buiten het materiaal dat we morgenvroeg nog nodig hebben en voor een laatste keer slapen (deze reis althans) in Arabba . Slaap zacht en hopelijk geen benzinenachtmerrie !!!!!
DAG 7 VRIJDAG 8 JUNI 2007 ARABBA-PFUNDS Goedemorgen geachte vrienden, Het is al druk om 7.00h in de ontbijtzaal. De groep Belgische wielertoeristen houdt vandaag hun marathonday. Handig voor ons want dan kunnen wij ook vroeger ontbijten. Tegen 8.00h staan de Pannetjes dan ook al warm te draaien om de trip van vandaag aan te vatten. Tegen onze zin stuurt Panrijder ons weer die verdomde Pordoi op. Hij vindt dat we deze nog niet genoeg kennen en straft ons met nog een extra beklimming. Op dit ontiegelijk vroege uur is er nog geen volk te bespeuren en het tempo wordt onmiddellijk opgetrokken. In tegenstelling met andere keren rijden we nu ook helemaal tot beneden tot Campitello diFassa en Vigo di Fasa. Van hieruit gaat het dan verder naar via de Passo di Costalunga naar Oberbirchabruck richting Bolzano . We komen hier terug via de mooie canyons, maar nu in de andere richting uit aan de autostrade Bolzano –Brennero. Panrijder zijn Claire ziet het weerom niet meer zitten in de drukte en ik neem over. Door op het rond punt een afslag te ver te nemen eventjes over de expressweg om zo de rand van de stad in te duiken. Nu Quattra gerustgesteld is dat de Bluetooth intercom werkt de ideale gelegenheid om eens te testen in de stad. Quattra rijdt volledig achteraan en ik kan zijn aanwijzingen toch nog goed verstaan in de drukke straatjes. Vanuit Bolzano hebben we dan nog een mooi klimmetje richting Ritten en Wangen alvorens we op de SS508 komen richting Penzersjoch(2215m). Hier moeten we al wel veel meer aandacht aan het verkeer geven om reden van de drukte uit GS-land. Na de Penzer gaat het dan richting Sterzing en de Jaufenpas(Giovo 2094m) Tijdens de afdaling van de Jaufenpas houden we halt aan een mooie taverne gelegen in een haarspeldbocht. Deze keer hebben we wel geluk en mogen we binnen en wordt er wel eten geserveerd. Vanop het terras heb je een prachtig uitzicht op deze berg en de bocht zodat het echt genieten wordt om hier de lunch te nemen. Je hebt hier in ook wel hetzelfde verschijnsel als bij ons in België, nml als er één motor op de parking geparkeerd staat volgt de rest vanzelf. Het terras zit dan ook binnen de kortste tijd vol. Moeten in feite een %-tje vragen op de omzet.
Na de lekkere Kaisersmaren (slecht voor de BMI) laten we het overvolle terras achter ons en rijden verder de Jaufenpas af tot Sankt Leonard in Passeier. Vanaf hier nemen we dan de kleinere SS44bis naar de overbekende Timmelsjoch (2424m). Hier zijn we wel op de hoogte dat er dient betaald te worden (11,-€) en hebben we dus ook begroot zodat Quattra met de glimlach de nodige financiën neertelt. Voor mij was dit deze keer een opluchting want een aantal jaren geleden had ik ook betaald om deze berg te bedwingen maar door de dikke mist (en Diete was nochtans niet in de nabijheid toen) was er niets te zien. Nu is de hemel helemaal open en is dit toch wel één van de mooiere passen. Na de afdaling van de Timmelsjoch gaan we dan de B186 richting Solden .Bij de skifanaten een heel gekend gebied maar rond deze tijd van het jaar heel wat rustiger. Wat mij wel opvalt, is dat in tegenstelling tot een aantal jaren geleden er nu toch ook meer toerisme is. Vroeger lagen die skiregio’s er dood en verlaten bij tijdens de tussenseizoenen en nu wordt er toch meer en meer gedaan voor andere toeristen zijnde wandelaars, fietsers en zelfs in grote mate voor de motorrijders. In tegenstelling met onze vooropgestelde route naar de Fernpass en Reutte nemen we om de gekende reden (Quattra zijn zogenaamde vergetelheid van laders) een stukje autosnelweg naar Imst en de Landecktunnel .Van hieruit gaat het dan verder over de B180 richting Reschenpass tot in Pfunds. Spijtig genoeg voor Quattra is Sylvia niet aanwezig om hem te verwelkomen maar is het haar 80 jarige moeder. Quattra laat het niet aan zijn hartje komen (gelukkig want hij vertrouwt zijn eigen koopwaar niet) en neemt de avances met de glimlach in ontvangst. Wat een week van Inez verwijderd al niet teweeg brengt. We worden hier naar goede gewoonte opnieuw vergast met koffie en cake wat we ons goed laten smaken . Het nodige gerief voor de nacht wordt uit de koffers gehaald en naar de kamer gebracht en we besluiten om daarna goedkoop te gaan tanken in Samnaun. Een baantje dat we ondertussen ook al goed kennen en uiteraard het nodige plezier oplevert. Panrijder laat zich op een bepaald moment testen door een trucker met 500pk onder zijn kap. Panrijder steekt die truck netjes voorbij maar tijdens het inhaalmanoeuvre begint de voerder plots volle gas te geven. Achter zo een gevaarte zit op een licht dalende weg heel wat pit achter wat wel even schrikken is als je vol in het gas moet om voor de volgende bocht voorbij te zijn. Gelukkig alles goed afgelopen. Die trucker zal waarschijnlijk graag een Pan in zijn garage gehad hebben en even willen testen . De bedoeling is om na het tanken dezelfde weg terug naar het hotel te nemen maar de verleiding van de B184-185 is te groot en we gaan nog wat spelen. Daar gaat de winst van de goedkope benzine! Domme Belgen,ipv dan eerst te gaan spelen en dan te tanken !!!!!! Spijtig genoeg zijn er deze keer ook veel teveel wielertoeristen op de baan zodat voorzichtigheid geboden is . Ook om de geplande fotoreportage te doen is het te druk en deze plannen worden dan ook al vlug opgeborgen. Toch verstandige jongens hé !
Op weg naar Pfunds komen we nog in een groep monobikers terecht die ook denken dat er onder de huid van de Pan geen kracht zit en voor een rood licht voor ons komen dringen om eerst weg te zijn. Naar analogie met onze leermeester Diete laat Quattra en BP zien dat een tractor ook veel kracht heeft en laat deze mannen met het schaamrood onder hun helmen het achterlicht van de Pan bewonderen. Voldaan komen we dan terug in het hotel aan voor onze laatste aperitief van deze reis. Op het terras wordt er tussen glas wijn en pint druk nagekaart over de afgelopen reis en al stilaan geëvalueerd wat de volgende bestemming gaat zijn. Terug Frankrijk of terug deze richting uit of misschien wel naar Schotland ? Nog tijd genoeg om na te denken en plannen te smeden . Wat we wel weer geleerd hebben is dat we na de (kleine )perikelen van verleden jaar beseffen dat de groep zeker niet te groot moet zijn voor deze reizen of heel duidelijke afspraken op voorhand maken . Na het avondeten bekijken we samen met Sylvia alle foto’s nog eens en zien dat het toch weer goed was. We trekken op tijd naar onze kamers want morgen staat ons een lange eentonige rit over de autosnelweg naar huis toe te wachten . En ja door Quattra zijn schuld wordt die nu langer dan voorzien !!!!!!!(sorry,kan het niet laten ) Slaap zacht,droom zoet
DAG 8 ZATERDAG 9 JUNI 2007 PFUNDS-THUIS Goedemorgen geachte vrienden, Een laatste nacht “op den vreemde”, en goed geslapen ! Ik had de luxe van deze keer een eenpersoonskamer toebedeeld te krijgen .Eén nacht weg van alle snurkers en kreuners. Zalig! Ik verschijn dan ook geheel uitgerust en vol goede moed aan de ontbijttafel die we om 7.00h al aanvallen. Terug voldoende kracht en vitamientjes inslagen want vandaag moeten er weer wat kilometers verzet worden en zal er weinig tijd zijn voor te lunchen . Ja,ja weer Quattra zijn fout hé omdat we nu verder moeten rijden!!!! (Gelukkig hoort hij mij niet want de Bluettooth staat af hi,hi,hi) Na afscheid te nemen van Sylvia vertrekken we rond 7.30h voor de rit huiswaarts. We nemen opnieuw de B184 naar de Landecktunnel waar we dan een stuk de A12 opgaan naar Imst en de Fernpass. De laatste “echte”pas voor deze trip. Ongeveer 1.5h later bereiken we dan de oprit van de A7 voor Kempten en kan het gas erop. Vanaf Kempten gaat het dan richting Ulm en Stuttgart. In tegenstelling met de heenreis,toen we over Heilbronn zijn gekomen, is het hier veel drukker op de weg en heel veel wegwerkzaamheden die de gemiddelde snelheid drastisch doen dalen . Zo komen we dan via Karlsruhe en Hockenheim tegen Frankental waar we de splitsing nemen naar Kaiserlautern om zo de A62, A1 en A60 te nemen naar Trier. Dit is een veel rustigere baan waar je het gas af en toe eens lekker kan opendraaien . Wel hebben we af en toe last van natte wegen en éénmaal een regenbui. Gelukkig zijn we die vlug genoeg door en hoeven we onze regenpakken niet aan te trekken . Ik probeer de snelheid rond de 160km/h te houden om dat BP nogal veel last heeft van turbulentie op zijn motor als de snelheid hoger gaat. Hij heeft zijn ruit mechanisch hoger geplaatst en op hoge snelheid in geladen toestand is dit niet echt aan te raden. Af en toe laten een paar onder ons zich toch eens verleiden om de befaamde wobbel op te zoeken tegen en over de 200km/h grens maar deze komt er niet door. Als ik terug thuis ben waarborg gaan vragen denk ik . Deze optie werkt niet meer! Tegen Sankt Vith begint het benzinespook weer wakker te worden en komt seinkens naar voor teken doen dat zijn Pan dorst krijgt . Het zal nog tot Luik duren eer we een benzinestation op de route tegenkomen maar volgens mijn boordcomputer mag dit geen probleem zijn. Ik vertrouw dat ding dus en deze beschaamt mij niet. We halen vlot de laatste pitsstop . Na de tankbeurt en de laatste versnapering spreken we af om in Tessenderlo terug te stoppen en daar afscheid te nemen . Wat mij wel opvalt, is dat Panrijder zijn gelaatstrekken met elke stop meer en meer verbeten worden. Bij vraag wat er aan de hand is wijst hij naar zijn achterste en dat schijnt alsmaar meer en meer pijn te doen. Ik geef hem een goede hint en wijs naar mijn zadel! Ik blijf erbij koop en rij met welk zadel je wil maar er is er maar één die zulke kilometervreterreizen aankan en dat is de Corbin. Al die gel en luchtzadels ten spijt,mijn achterste komt alleen op een Corbin .En dat zit er nu toch al een goede 150.000 km op denk ik .
Ja, Sabientje, je zult werk hebben vanavond want wij verzorgen het deze keer niet meer hoor. Acht dagen zijn meer dan voldoende geweest!!!!!! Een goede 800 km later draaien we dan de parking van Tessenderlo op en zijn we terug waar we 8 dagen geleden vertrokken zijn .(maar dan aan de ander kant van de E313). De handen worden geschud en iedereen wordt bedankt voor de aangename samenwerking en de mooie dagen. Onmiddellijk worden er ook al intenties gegeven voor een vierde editie van deze Alpentrips. Ik denk dat die er zeker en vast gaat komen! De helmen en handschoenen worden terug aangetrokken en iedereen vertrekt voor het laatste stuk huiswaarts. De eerste die ons verlaat is Seinkens. Hij is de man van de streek en neemt de eerste afrit na Tessenderlo en zal het snelste thuis zijn. Ik zelf verlaat de groep als tweede en neem de afrit Wommelgem. Bp, Panrijder en Quattra zwaaien mij uit. Tot in de volgende draai jongens !!!! Omdat het nog vroeg is en ik thuis nog niet verwacht wordt(hebben veel te snel gereden)stop ik nog even aan de firma om het ergste vuil van mijn brommerke al af wassen. Mijn machientje heeft een week alleen maar stof en vuil gezien en is aan een welverdiende wasbeurt toe. Zo, de glans komt er terug een beetje door en ik rij het laatste stukje naar Mortsel. Na een week en een 4000km later sta ik dan terug met alles erop en eraan op de oprit van onze thuis en kan voldaan terugkijken op een geslaagde motoreis! Het was prachtig en ik kijk al uit naar de volgende trip! BP(Joris), Diete(Guy), Panrijder(Patrick), Quattra(Pierre) en Seinkens(Arsene) bedankt voor het aangename gezelschap en de hulp die door iedereen gegeven is tijdens de voorbereidingen en de reis. Zwerten(Filip), Speedy(Chris) en BlueBird (Cees) bedankt voor de talrijke voorbereidingen die jullie voor ons meegedaan hebben en de nieuwsberichten die jullie via de site verspreid hebben tijdens onze wedervaren. Aan mijn huisgenoten een dikke zoen en bedanking om mij de mogelijkheid te geven om voor de zoveelste maal deze motortrip te gunnen !!!!!! Aan het ganse www.pan-european.be forum en website voor jullie mooie hints en positieve reacties. Het is dankzij deze website dat zulke reizen geheel belangeloos tot stand komen en ik hoop dat er nog vele mensen zulke initiatieven nemen en zich voor de kar spannen . Bedankt Vrienden Panneman (Ivan) Juni 2007
