Carmen Reid
Stoppen met shoppen
1 Dokter Yasmin aan het werk Witte katoenen jas (medische groothandel) Wit mondkapje (idem) Zwart-met-roze zijden jurk met hoge kraag (Alexander McQueen) Roze pumps met open hiel en open neus (Christian Louboutin) Geraamde kosten: € 1150 ‘En, hoe voelt het nu?’ ‘Even stil blijven liggen, dit wordt een beetje vervelend.’ Annies hart begon te bonzen. Wanneer een deskundige in een spierwitte jas, met mondkapje, rubberhandschoenen en een injectiespuit in de hand met rechte rug tegen je zei dat het ‘een beetje vervelend’ werd, wist je dat je zou verrekken van de pijn… ‘Even stil blijven liggen,’ herhaalde de zeer prijzige ‘schoonheidsspecialiste’ uit Harley Street toen Annie automatisch haar gezicht bij de punt van de naald vandaan draaide. Aú! De punt drong door haar huid heen en ze voelde haar allereerste dosis botox koel in de gehate fronsrimpeltjes tussen haar wenkbrauwen vloeien. Aú! Aú! Aú! Het deed pijn. Waarom was haar niet verteld dat het zo veel pijn zou doen? En de ‘dokter’, waarschijnlijk een omhooggevallen tandartsassistente met een chique cliëntenlijst, zou daarna de rimpels op haar voorhoofd behandelen. 5
De assistente van dokter Yasmin drukte een tissue tegen de zijkant van Annies gezicht om de tranen van pijn op te vangen die stilletjes uit haar ogen gleden. Om haar gedachten van deze verschrikking af te leiden, keek Annie naar de hoek van het vertrek, waar vier grote draagtassen een flinke berg tegen een stoel vormden. Ze had die tassen niet uit het oog willen verliezen en nu ze vlug een blik erop wierp, werd ze kalmer. Die vier tassen vertegenwoordigden iets heel belangrijks. Iets cruciaals. Iets essentieels. Die vier glanzende tassen symboliseerden het eind van haar oude carrière en het begin van een gloednieuwe, prachtige fase. Annie Valentine, een ervaren make-overconsultant, stond op het punt een volgende stap te zetten en wel op een zeer wonderbaarlijke manier. Ze had negen jaar bij het mooiste en duurste mode-imperium van Londen gewerkt, The Store, en nu ging ze daar weg. Ze was de beste, bekendste en geliefdste personal shopper van The Store. Ze had spullen uitgezocht voor vrouwen van allerlei rangen en standen, had hen gestyled en een metamorfose gegeven. Kortom, Annie wist alles over mode en kleding kopen. Binnen een paar minuten nam Annie je van top tot teen op en leerde je meer over pasvormen, maten, kleuren en stijlen die bij je pasten dan je in al die tijd dat je radeloos kleding in en uit paskamers had gezeuld had geleerd. Door bij The Store te werken was ze in de loop der jaren zelf ook veranderd. Haar strakke, hoge paardenstaart was steeds blonder geworden. Ze liet haar ietwat te korte en iets te mollige figuur langer lijken door dure schoenen met hoge hakken te dragen, een kaarsrechte houding aan te nemen en een flinke dosis lycra op de juiste plaatsen. Nu ze… eh… achter in de dertig was, was ze naar dokter Yasmin gegaan om te voorkomen dat die hinderlijke fronsrimpeltjes haar leeftijd zouden verraden. Annie wist dat ze meer achter zich zou laten dan alleen haar baan. In die negen jaar was The Store haar tweede thuis geworden. Toen ze haar man had verloren, had ze zichzelf in The Store kunnen verliezen. Toen 6
ze worstelde om het schoolgeld voor haar twee kinderen te kunnen betalen, waren haar cliënten van The Store haar te hulp geschoten door haar buiten werktijd extra te laten werken. Zelfs Ed, de nieuwe man in haar leven, die geen snars van mode snapte, wist hoe belangrijk The Store in Annies leven was. Binnenkort ging ze daar weg! Vaarwel baan, maandelijkse commissiebonus (om nog maar te zwijgen van haar standaardbonus voor beste verkoopassistent), zeer aantrekkelijke personeelskorting (een korting die betekende dat ze nu merkkleding waar ze voorheen alleen van kon dromen in haar garderobekast had hangen) en personeelsleden die goede vrienden en vriendinnen van haar waren geworden. Annie stond op het punt dat allemaal achter zich te laten omdat ze een kans had gekregen die je misschien maar eens in je leven kreeg. Ze kon een heuse tv-ster worden. O ja! Ze moest zichzelf nog steeds knijpen om het te kunnen geloven. Na twee audities en een screentest was er eindelijk gebeld. Nu zouden Annie en haar stinkend rijke vriendin-voorheen-cliënt Svetlana Wisneski de make-overspecialisten worden van een nieuw programma op Channel Five dat Wonder Women zou gaan heten. Eerlijk gezegd was Annie niet enthousiast over de naam van het programma, maar misschien kon die nog veranderd worden. In de draagtassen in de hoek van de werkruimte van dokter Yasmin zat de basisgarderobe van een tv-presentatrice. Die had Annie vandaag voor zichzelf gekocht in een zes uur durende non-stopwinkelsessie. In de tassen – twee van The Store, een van Prada en een van h&m – zat het hoogtepunt van negen jaar winkelervaring. Vooruitlopend op het salaris dat ze binnenkort zou krijgen, was Annie zo vrij geweest om enkele prachtige, dure aankopen te doen, zoals de ingewikkelde enkellaarsjes van de beste schoenmaker van Londen en de met edelstenen versierde leren sandaaltjes met lange veters van de onnavolgbare Miu Miu. Er zaten ook praktischer spullen bij: topjes met een v-hals, kettingen en armbanden van h&m, een paar felgekleurde stretchjurken van haar 7
favoriete Amerikaanse ontwerper en twee fantastische getailleerde (fluister het: Vivienne Westwood) jasjes. Ze had ook rode lakpumps met een hielbandje gekocht waarmee ze kordaat van de ene naar de andere winkel zou lopen met de vrouwen die een make-over zouden krijgen. Ook had ze een extravagante, felblauwe, heerlijk zachte, zijden Chloé-blouse gekocht. Maar de beste aankoop was de Prada-jurk, die voorzichtig tussen lagen vloeipapier lag alsof het een museumstuk was. Zo’n jurk kreeg je niet zomaar in je bezit door een Prada-winkel binnen te lopen en er maar het beste van te hopen. Geen denken aan. Ze had zeven weken op een wachtlijst gestaan voor dat geplooide, gekreukelde, even door een verfbad gehaalde meesterwerk, wist maar al te goed dat het kledingstuk de deur uit zou vliegen zonder ooit een kleerhanger te hebben gezien. Alles wat ze had gekocht was felgekleurd, want ze wist dat televisie kleuren opzoog en ze vermoedde dat de vrouwen die ze een make-over zou gaan geven de sjofele modderkleuren zouden dragen van mensen die onzeker zijn of weinig ervaring op het gebied van mode hebben. De winkelsessie had, inclusief de enkellaarsjes van Jimmy Choo… Lieve. Help. Er zat voor bijna achtenveertighonderd euro in die tassen. En de botoxbehandeling van die chique dokter Yasmin zou ook nog eens zo’n zevenhonderd euro kosten. Ai. Ed had haar gewaarschuwd, had tegen haar gezegd zich niet te veel te laten meeslepen tijdens de voorbereidingen voor haar werk als tv-presentatrice. Ze moest eerst precies weten hoeveel ze ging verdienen en over hoeveel afleveringen het zou gaan. Het was moeilijk geweest om niet overenthousiast te worden. Channel Five! En de producer, Donnie Finnigan (‘zeg maar Finn’) had toch telkens gezegd dat hij ‘grote mogelijkheden’ voor Wonder Women voorzag? Hij had kreten geslaakt als ‘belangrijker dan Trinny & Susannah’ en ‘Gok Wan mag wel uitkijken’. Over enkele weken begonnen de opnames, dus ze moest iets hebben om aan te trekken! Finn wachtte op ‘de definitieve hoogte’ van ‘het honorarium’ en had beloofd Svetlana en Annie vanmiddag te bellen. Zodra dokter Yasmin klaar was met haar martelwerktuigen ging Annie 8
naar Svetlana toe, zodat ze samen zouden zijn als het nieuws bekend werd. ‘Kom naar mijn huis,’ had Svetlana lijzig aan de telefoon gezegd met haar zware, melodieuze ‘Oekraïense schone vangt miljoenen in Mayfair’-accent. ‘Je huis?’ had Annie verbaasd gereageerd. Hoewel Svetlana al zes jaar amper een riem had gekocht zonder Annies advies, was dit de eerste keer dat Annie werd uitgenodigd in Svetlana’s vier verdiepingen tellende, prachtige huis in Mayfair dat ze aan de echtscheiding had overgehouden. Nu zouden ze samenwerken. Annie behoorde niet langer tot Svetlana’s personeel. Svetlana stond op het punt haar collega te worden, al was ze iets hoger in rang dan Annie. Zelfs haar vriendin? Het was een interessant nieuw terrein. Bij de oude rolverdeling hadden ze tenminste allebei precies geweten waar ze aan toe waren. Svetlana was de ex-vrouw van twee multimiljonairs en één biljonair en Annie was haar vertrouwde personal shopper… in Londen. Ze had ook een personal shopper in Parijs, in New York en in Moskou, al had haar personal shopper in Moskou weinig te doen. (‘Alleen voor bont, ze weet niets, die lompe trut uit Siberië’.) ‘En, hoe voelt het nu?’ vroeg dokter Yasmin vrolijk. Hoewel het eerlijke antwoord was: alsof je een lange, scherpe naald in mijn voorhoofd steekt! wist Annie het op te brengen beleefd te zeggen dat het prima ging, terwijl de assistente haar druppende tranen bette. Ed zou het nooit goedvinden wat ze hier deed. Hij zei altijd heel lief tegen haar dat hij van haar hield zoals ze was. Eerlijk gezegd had hij geen idee waar hij het over had. Ze rilde bij de gedachte hoe ze eruit zou zien als ze ophield met waxen, epileren, blonderen, manicuren, make-up aanbrengen en zich zorgvuldig kleden. Als hij er ooit achter kwam dat ze een botoxbehandeling had ondergaan en een aanval van koopwoede had gehad, zou hij een van zijn zeldzame, maar toch vervelende woede-uitbarstingen krijgen. Maar hij hoefde het toch niet te weten? Ze hield haar vaak gebruikte creditcards 9
uit zijn blikveld en bewaarde de elektronische afschriften uitsluitend zorgvuldig online. Bovendien hadden mannen het blijkbaar nooit door dat je een botoxbehandeling had gehad. Ze deed dit op aanraden van Svetlana, voor de speurende blik van de tv-camera. Het gedoe met naalden was eindelijk voorbij. Annie mocht gaan zitten en in de spiegel het resultaat bekijken. ‘De komende dagen is het misschien wat opgezet of ziet het er blauwig uit. Ik waarschuw mijn cliënten altijd…’ begon de dokter. Help, daar kwamen de waarschuwingen weer. Annie had de eerste keer nog zo haar best gedaan om niet te luisteren: gedeeltelijke verlamming, hartstilstand, beroerte, bla bla bla… Maar nee, de dokter had nieuwe informatie. ‘Het kan lastig zijn om boosheid, schrik of intense emoties uit te drukken. Wellicht moet u de mensen in uw omgeving vertellen hoe u zich voelt,’ zei ze. ‘Juist.’ Annie knikte en keek strak naar haar voorhoofd. De rimpels waren weg! Helemaal verdwenen! Uitgewist! Geweldig! Ze zou hier over drie maanden terugkomen, zodra ze haar tv-salaris in handen had. De dokter had een wonder verricht. ‘Dat is fantastisch. Dank u wel!’ riep ze uit. Ze wilde opgetogen naar de dokter glimlachen, maar voelde boven op haar hoofd een dof, trekkend gevoel toen ze haar voorhoofd tevergeefs probeerde te bewegen om blijdschap uit te drukken. ‘Het voelt raar,’ voegde ze eraan toe. ‘Ja, het duurt even, maar het went wel.’ Dokter Yasmin deed haar mondkapje af en glimlachte voorzichtig, en alleen met de onderste helft van haar gezicht. Annie snapte het direct. Toen Annie bij de receptie haar fikse rekening betaalde, ging haar mobiele telefoon. Ze keek op het schermpje voordat ze opnam. Zou het haar dochter Lana van zestien zijn die na school belde omdat ze geen geld meer had? Of was het haar zoon Owen van twaalf die na school belde omdat hij niets meer te eten had? Nee, het was Ed. 10
Annie nam op en had daar meteen spijt van, raakte licht in paniek bij het idee dat hij via de telefoon zou merken dat ze zojuist bijna vijfenhalf duizend euro had uitgegeven aan haar steeds verder uitdijende garderobe en het glad laten trekken van haar gezicht. ‘Annie?’ vroeg Ed. ‘Hallo, lieverd!’ antwoordde ze. ‘Leuke dag gehad op school?’ Ed gaf les op de school van haar kinderen. Ondanks haar eerdere overtuiging dat ze nooit meer een goede man zou vinden, waar ter wereld ze ook zou zoeken, had ze – zo bleek – niet ver hoeven zoeken. Ze had gewoon heel vaak heel dichtbij moeten kijken voordat ze hem eindelijk had opgemerkt. ‘Ja, hoor,’ antwoordde hij. Voordat hij verder iets kon zeggen ratelde ze: ‘Ben je naar de stomerij geweest?’ ‘Ja.’ ‘Heb je kattenvoer gekocht? Heb je dat pakketje voor me op de post gedaan?’ ‘Ja, allebei gedaan.’ ‘Heb je die cheque voor Lana’s tennisuitstapje uitgeschreven?’ ‘Ja, mevrouw,’ grapte hij. ‘Dank je wel, je bent een schat.’ ‘Een grote schat,’ bracht hij haar in herinnering. ‘Je hebt zeker nog niets aan de voorruit van de jeep laten doen?’ Verdraaid. Er was een stukje uit de hoek van de voorruit van de grote, gammele, zwarte jeep waarmee ze nog steeds door Londen croste. Omdat de verzekeringspolis op haar naam stond, had zij moeten bellen om dat te regelen. ‘Sorry, ik zal proberen eraan te denken,’ zei ze tegen hem. ‘Waar ben je trouwens?’ vroeg hij. ‘Wanneer kom je naar huis? En wat wil je eten?’ ‘Kies jij maar,’ zei ze. ‘Het is altijd lekker. Ik blijf nog wat langer weg. Svetlana wil dat ik naar haar huis in Mayfair kom! We wachten op dat telefoontje. Je weet wel, van de tv-producer.’ 11
‘O, dat telefoontje over geld?’ ‘Duim maar voor me.’ ‘Ik heb mijn plannen om met vervroegd pensioen te gaan al klaarliggen,’ zei Ed plagend. ‘Kom ik ook in die plannen voor?’ ‘Ja, maak je geen zorgen. Ik zal je af en toe op mijn jacht uitnodigen voor een korte cruise. Als je tijd vrij kunt maken met je hectische opnameschema.’ ‘Wat grootmoedig van je! Jij lekker bruin en gespierd, het hele jaar varen met je boot…’ ‘Ja, een echte Annie-magneet.’ ‘Leuk…’ Annie overpeinsde dit even, maar moest het jacht toen opzijzetten en terugkeren naar de werkelijkheid. ‘Hoe gaat het met iedereen?’ vroeg ze. ‘Goed,’ antwoordde Ed. ‘Lana is nog op school, werkt ergens aan tot zes uur, dan komt ze hier wat eten en daarna gaat ze naar Greta om zogenaamd hun project door te spreken. Owen is aan het vioolspelen en daarna breng ik hem naar de padvinderij.’ Het gezinsleven was genadeloos. ‘Vind je het niet erg dat je dat allemaal moet doen?’ Ze voelde zich opeens schuldig. ‘Ik dacht dat je naar een optreden wilde?’ Ed was muziekleraar, muzikant en een fervent concertganger. Voor Ed was het ontspannend om naar een concert, een eenmalig jazzconcert of een instrumentaal swingfeest te gaan. Als hij niet een paar keer per week naar zoiets toe ging, werd hij chagrijnig. ‘Nee, hoor, het gaat wel,’ zei hij. ‘Echt waar. Ga maar naar Mayfair, naar die Oekraïense.’ Voor de praktijk van dokter Yasmin hield Annie een taxi aan. Dat was geldverspilling, maar ze kon nu toch niet de bus nemen? Niet met een Prada-tas en een gezicht vol botox. Bovendien, als ze nu tijd won door een taxi te nemen, kwam ze misschien thuis als Ed nog weg was om Owen naar de padvinderij te brengen. Dan kon Annie haar vier volle draagtassen naar boven brengen en 12
in haar kantoor neerzetten zonder vervelende vragen te hoeven beantwoorden. Ze keek op haar horloge. Ja, maar dan moest ze zich wel haasten. Bij de gedachte aan wat Finn hun binnen een uur zou vertellen kreeg ze maagkramp.
13
2 Svetlana in haar fitnessruimte Witte lycra catsuit (Move Dancewear) Gouden horloge met diamanten (Cartier) Eénkaraats diamanten oorbellen (tweede echtgenoot) Ring met driekaraats diamant en robijn (derde echtgenoot) Geraamde kosten: € 236.500 ‘Misschien moet je met mij en Lisa mee trainen…’ Met de taxi van Harley Street naar Mayfair was een rit van twintig minuten door enkele van de mooiste straten van Londen. Langs de toonaangevende winkels in Oxford Street, de pretentieuze autoshowrooms in Park Lane en door straten met de prachtigste laatnegentiende-eeuwse huizen die Londen rijk was. Rustige straten waar de zwarte hekken gepoetst werden tot ze glommen, de donkere voordeuren glansden als lakleer en zelfs de planten en bloemen in de vensterbanken gemanicuurd leken. En dan de voetgangers. Stonden er soms bewakers op de grens van Mayfair om mensen tegen te houden die geen geblondeerd en gestyled haar hadden, geen designerkleding van dit seizoen droegen en geen peperdure tassen kochten? De taxichauffeur stopte voor een huis dat er zo indrukwekkend uitzag dat Annie nogmaals controleerde of dit wel het juiste nummer was voor ze het waagde aan te bellen. 14
Ja, op het briefje dat ze in de achterflap van haar grote leren Filofaxorganizer had gestopt stond nummer 7. Tjonge, ze zou iets nieuws moeten aanschaffen, moest de papieren agendavulling met leren omslag vervangen en weer op zoek moeten gaan in de wereld van digitale techniek. Ze zou nu toch wel met een BlackBerry overweg kunnen? Je had ze zelfs in het roze en ze zou direct overal back-ups van maken, zodat het niet op een drama van zoekgeraakte gegevens zou uitlopen, zoals in de tijd dat ze net een Palm Pilot had. Toen de glanzende zwarte deur openging, werd ze verwelkomd door een dienstmeisje. Een echt dienstmeisje – kort, bevallig, waarschijnlijk Filippijns – in een zwarte jurk met een wit schort eroverheen. ‘Mevrouw Valentine?’ vroeg het dienstmeisje glimlachend. ‘Mevrouw Wisneski verwacht u. Komt u binnen en doe of u thuis bent.’ ‘Dank je,’ zei Annie, en ze glimlachte naar het dienstmeisje, voor zover de pas ingespoten botox dat toeliet. Met haar vier volle draagtassen liep Annie vlug de hal in, waar ze moest blijven staan om met open mond te kijken. Ze zag meteen dat er muren waren weggehaald en dakvensters waren geplaatst. Er waren slimme, heel dure architecten aan het werk geweest. Hoewel Annie door de deur van een victoriaans negentiende-eeuws huis was gestapt, stond ze nu in een oogverblindend witte, moderne creatie. En de schilderijen! Ze kwamen haar bekend voor, in de zin van misschien-wel-eens-aan-de-muur-van-een-galerie-zien-hangen. Svetlana – de lange, verleidelijke schoonheidskoningin die slechts wilde toegeven dat ze ‘ergens in de dertig’ was – was tot nu toe drie keer getrouwd geweest, met steeds rijkere mannen die waren overleden of haar hadden verlaten voor steeds jongere en mooiere vrouwen. Toen haar derde huwelijk stukliep, had ze zelf een advocaat ingehuurd en was ze naar de rechtbank gestapt om er een echtscheidingsregeling met acht cijfers uit te slepen. De Daily Mail kopte: verslindende ex-vrouw melkt fortuin oliebaron uit. Het had haar een fotoreportage in het tijdschrift OK! opgeleverd en sindsdien had de pers veel belangstelling voor haar. 15
