Cardiovasculair risicomanagement: praktijkvoering en medisch handelen

Dit rapport is een uitgave van het NIVEL in 2004. De gegevens mogen met bronvermelding (JCC Braspenning, FG Schellevis, RPTM Grol (redactie). Tweede Nationale Studie naar ziekten en verrichtingen in de huisartspraktijk. Kwaliteit huisartsenzorg belicht. Utrecht/Nijmegen: NIVEL/WOK, 2004) worden gebruikt.

Het rapport is te bestellen via [email protected] . Kijk voor actuele informatie op de website van de Tweede Nationale Studie: http://www.nivel.nl/nationalestudie

11

Cardiovasculair risicomanagement: praktijkvoering en medisch handelen Mariëlle van Roosmalen, Jozé Braspenning, Richard Grol (WOK)

Samenvatting Doel. Beschrijving van de stand van zaken betreffende de kwaliteit van de praktijkvoering en het medisch handelen op het gebied van cardiovasculair risicomanagement en de relatie tussen beide. Methode. De gegevensverzameling heeft plaatsgevonden tussen mei 2000 en april 2002 in het kader van de Tweede Nationale Studie waaraan 104 huisartspraktijken deelnamen. Gegevens met betrekking tot de praktijkvoering zijn verzameld met het Visitatie Instrument Praktijkvoering (VIP). Gegevens met betrekking tot de kwaliteit van het medisch handelen zijn verzameld via het Huisartsen Informatie Systeem (HIS). Indicatoren zijn door de WOK ontwikkeld om de kwaliteit van het medisch handelen meetbaar te maken. Een selectie is gemaakt van indicatoren die betrekking hebben op cardiovasculair risicomanagement. Gekeken is of er een relatie bestaat tussen de praktijkvoering en het medisch handelen op het gebied van cardiovasculair risicomanagement. Resultaat. Op het gebied van delegatie aan de praktijkassistente delegeert de huisarts de bepaling van het cardiovasculair risicoprofiel nog weinig. De organisatie van preventie en de verslaglegging is beter voor de subgroep van patiënten met diabetes mellitus dan voor hoogrisicopatiënten in het algemeen. In praktijken waar de organisatie van preventie beter is geregeld, wordt een hogere prevalentie gevonden van patiënten met diabetes. Met betrekking tot de medicamenteuze behandeling is de kwaliteit van het medisch handelen wisselend. Tussen de kwaliteit van de praktijkvoering en het medisch handelen op het gebied van cardiovasculair risicomanagement is geen relatie gevonden. Conclusie. Op het gebied van cardiovasculair risicomanagement is zowel in de praktijkvoering als in het medisch handelen verbetering mogelijk. Echter om een compleet beeld te krijgen van de kwaliteit van het medisch handelen op het gebied van cardiovasculair risicomanagement is een betere registratie nodig van het geven van voorlichting en patiëntenuitkomsten. Kernboodschap Het opstellen van het risicoprofiel rondom cardiovasculair risicomanagement wordt nog niet zo vaak aan de praktijkassistente gedelegeerd. Naarmate de praktijkorganisatie ten aanzien van cardiovasculair risicomanagement beter is, worden meer patiënten met diabetes mellitus opgespoord. In het gevoerde preventieve medicatiebeleid is veel variatie.

Tweede Nationale Studie naar ziekten en verrichtingen in de huisartspraktijk

143

k wa l i t e i t h u i s a rt s e n z o r g b e l i c h t

11.1 Inleiding Hart- en vaatziekten (HVZ) vormen sinds vele jaren de belangrijkste doodsoorzaak en een belangrijke component van de totale ziektelast in Nederland.[1] Hart- en vaatziekten kunnen worden voorkomen of uitgesteld door beïnvloeding van de risicofactoren voor harten vaatziekten. Preventie van harten vaatziekten vormt een belangrijke taak van de huisarts en vertegenwoordigt een groot volksgezondheidsbelang. Op het gebied van preventie van harten vaatziekten is gebleken dat hoogrisicobenadering kosteneffectiever is dan screening van gezonde personen.[2-4] Hoogrisicopatiënten hoeven niet actief te worden opgespoord maar kunnen gedetecteerd worden bij spreekuurbezoek (“case-finding”). Hoogrisicopatiënten die hiervoor in aanmerking komen zijn patiënten met diabetes mellitus, hypertensie, hypercholesterolemie, HVZ in de voorgeschiedenis, of familiaire belasting met HVZ. Roken vormt geen ingang voor “case-finding”, omdat dit een 144

te grote belasting van de huisartspraktijk zou betekenen. Naast de risicofactoren die bepalen of iemand in aanmerking komt voor opsporing zijn er andere risicofactoren die bepalen of iemand in aanmerking komt voor medicamenteuze behandeling, namelijk: leeftijd, mannelijk geslacht en roken. Voorwaarden om preventietaken adequaat uit te voeren zijn een goede praktijkvoering en evidencebased medisch handelen. De systematische opsporing en adequate behandeling van risicofactoren voor harten vaatziekten laat echter nog vaak te wensen over. Uit eerder onderzoek is gebleken dat ondersteuning van praktijken door consulenten de kwaliteit van zorg aan cardiovasculaire risicopatiënten kunnen verbeteren (CArdiovasculair Risk reduction in Primary carE (CARPE), 1996-1999; Preventie: maatwerk, harten vaatziekten, 1998-2000).[5,6] Deze interventie had positieve effecten op de praktijkvoering en op het medisch handelen van de huisarts. In hoeverre echter de praktijkvoering samenhangt met het medisch handelen is in deze studies niet onderzocht. De huidige studie is uitgevoerd in het kader van de Tweede Nationale Studie naar ziekten en verrichtingen in de huisartspraktijk. Doel van dit onderzoek is om een beeld te geven van de stand van zaken met betrekking tot de kwaliteit van de praktijkvoering en het medisch handelen op het gebied van cardiovasculair risicomanagement in de huisartspraktijk in Nederland. Om een indicatie te geven van de kwaliteit van opsporing is gekeken naar de prevalentie van de behandelbare risicofactoren diabetes mellitus, hypertensie en hypercholesterolemie. Daarbij wordt aangenomen dat hoe hoger de prevalentie hoe beter de kwaliteit van opsporing is. Daarnaast is nagegaan of er een relatie bestaat tussen de praktijkvoering en het medisch handelen. Vraagstelling 1. Wat is de stand van zaken met betrekking tot de kwaliteit van de praktijkvoering op het gebied van cardiovasculair risicomanagement: (a) Wat is de prevalentie van de behandelbare risicofactoren diabetes mellitus, hypertensie en hypercholesterolemie? (b) Is er een relatie tussen de praktijkvoering op het gebied van cardiovasculair risicomanagement en de prevalentie van diabetes mellitus, hypertensie en hypercholesterolemie? 2. Wat is de stand van zaken met betrekking tot de kwaliteit van het medisch handelen op het gebied van cardiovasculair risicomanagement? Is er een relatie tussen de praktijkvoering en het medisch handelen op het gebied van cardiovasculair risicomanagement?


c a r d i o va s c u l a i r r i s i c o m a n a g e m e n t : praktijkvoering en medisch handelen

11.2 Methode Onderzoeksopzet en studiepopulatie De gegevensverzameling heeft plaatsgevonden tussen mei 2000 en april 2002 in het kader van de Tweede Nationale Studie (NS2). Dit betrof een landelijk onderzoek in 104 huisartspraktijken met 195 daarin werkzame huisartsen (164,5 fte). De praktijken maken deel uit van het Landelijk Informatie Netwerk Huisartsenzorg (LINH). De deelnemers zijn representatief voor Nederland op het niveau van praktijken, huisartsen en patiënten met uitzondering van praktijkvorm, namelijk de solopraktijken zijn relatief ondervertegenwoordigd.[7] Gegevensverzameling Gegevens met betrekking tot de praktijkvoering zijn verzameld met behulp van de gevalideerde WOK-NHG methode “Visitatie Instrument Praktijkvoering” (VIP).[8] Hierbij zijn gegevens verzameld op huisartsen op praktijkniveau. Voor deze studie wordt alleen gebruik gemaakt van de gegevens op praktijkniveau. Van de 104 praktijken die aan de NS2 deelnamen zijn er 98 gevisiteerd (94%). Voor deze studie is uit de VIP een aantal indicatoren geselecteerd die betrekking hebben op cardiovasculair risicomanagement. Deze indicatoren zijn gebundeld onder verschillende aspecten van de praktijkvoering: delegeren van taken aan de praktijkassistente, organisatie van preventie en de verslaglegging. De geselecteerde indicatoren zijn per praktijk gescoord met ja (=1) of nee (=0). Gegevens over de kwaliteit van het medisch handelen zijn verzameld in de huisartspraktijk via het elektronische Huisarts Informatie Systeem (HIS). Bij de registratie in het kader van de NS2 is via een registratiemodule gevraagd om elk contact van een diagnose volgens de ICPC-codering te voorzien, en om bij deze diagnose aan te geven of het een nieuwe of bestaande episode betreft. De duur van de registratieperiode betrof 12 maanden. Voor 101 praktijken zijn deze gegevens beschikbaar. Daarnaast zijn ook gegevens verzameld over diagnostiek, prescriptie en verwijzingen. Alle gegevens zijn met behulp van programmatuur uit het elektronisch medisch dossier geëxtraheerd. Er is een monitoringinstrument ontwikkeld, gebaseerd op de NHG-Standaarden, om de kwaliteit van het medisch handelen meetbaar te maken. De indicatoren zijn geselecteerd op basis van klinische relevantie en maatschappelijk kosten volgens een consensusprocedure [9], zoals aangegeven in Hoofdstuk 5. Voor deze studie is een selectie gemaakt van door WOK ontwikkelde indicatoren op het gebied van preventie van harten vaatziekten uit zes NHG-Standaarden (Diabetes Mellitus type 2 [10], Cholesterol [11], Hypertensie [12], Angina Pectoris [13], Transient Ischaemic Attack [14], Perifeer Arterieel Vaatlijden [15]). De gegevens voor het berekenen van de scores op de indicatoren zijn alle ontleend aan de gegevensverzameling binnen NS2, zie Hoofdstuk 5. In de resultatensectie worden de indicatoren eerst kort besproken alvorens de uitkomst te presenteren. In Hoofdstuk 14 zijn de indicatoren in tabelvorm terug te vinden. De indicatorscores zijn beschreven in een teller en een noemer. De score is zo opgesteld dat hoe hoger het percentage hoe beter de kwaliteit. Bij de berekening van de indicatoren is op praktijkniveau geaggregeerd, waardoor gecorrigeerd is voor praktijkgrootte. Daarnaast is voor deze studie een aantal extra indicatoren ontwikkeld die met de gegevens uit het HIS niet konden worden berekend maar wel van belang zijn voor het medisch handelen op het gebied van cardiovasculair risicomanagement. Deze extra indicatoren worden in de tekst beschreven en in de Appendix aan het einde van dit hoofdstuk gepresenteerd in tabelvorm.


145


Analyse Voor de presentatie van de geselecteerde indicatoren van de praktijkvoering zijn frequenties (in %) berekend van het aantal praktijken waarbij “ja” op de indicator is geantwoord. Van de verschillende aspecten van de praktijkvoering zijn per praktijk somscores gemaakt waarbij de positieve antwoorden van de indicatoren zijn opgeteld. De relatie tussen praktijkkenmerken en de somscores van de verschillende aspecten van praktijkvoering is getoetst (Student’s t). De prevalentie van diabetes mellitus, hypertensie en hypercholesterolemie is berekend per praktijk, het gemiddelde over de praktijken is gepresenteerd met een 95% betrouwbaarheidsinterval. Nagegaan is of de somscores van de verschillende aspecten van praktijkvoering een relatie hebben met de prevalentie van deze risicofactoren door berekening van een Pearson’s correlatiecoëfficiënt. De geselecteerde indicatoren met betrekking tot de kwaliteit van het medisch handelen zijn ook berekend per praktijk, het gemiddelde over de praktijken wordt gepresenteerd met een 95% 146

betrouwbaarheidsinterval. Voor de kwaliteit van het medisch handelen is een overall score gemaakt waarbij de scores op de afzonderlijke indicatoren zijn opgeteld en gedeeld door het aantal indicatoren. Nagegaan is of de somscores van de verschillende aspecten van praktijkvoering een relatie hebben met de overall score voor de kwaliteit van het medisch handelen door berekening van een Pearson’s correlatiecoëfficiënt.

11.3 Resultaten Praktijkvoering op het gebied van cardiovasculair risicomanagement Delegatie aan praktijkassistente Sommige taken op het gebied van preventie van harten vaatziekten kunnen door de arts aan de praktijkassistente worden gedelegeerd. Bloeddrukcontroles worden van de preventieve taken het meest frequent (72%) gedelegeerd aan de praktijkassistente (Tabel 11.1). Het zelf uitvoeren van bloeddrukcontroles door de praktijkassistente betekent participatie in de behandeling van patiënten met een verhoogd risico op harten vaatziekten. Bepaling van het cardiovasculair risicoprofiel door de assistente wordt nog weinig gedelegeerd aan de praktijkassistente. Voorlichting aan hoogrisicopatiënten en het oproepen van hoogrisicopatiënten worden frequent gedelegeerd aan de praktijkassistente (respectievelijk 74 en 78%). Tabel 11.1 Delegatie aan praktijkassistente; percentages van praktijken (n= 98) Preventieve taken

Voorlichtingstaken

Medisch-administratieve taken

Zelfstandige bloeddrukcontroles

72%

Cardiovasculair risicoprofiel bepalen

23%

Controle van ingestelde diabetespatiënten

58%

Voorlichting aan patiënten met diabetes, hypertensie

74%

Instructie in het gebruik van de glucosemeter

45%

Geven van dieetadviezen

54%

Advisering stoppen met roken volgens de Minimale Interventie Strategie

11%

Oproepen hoogrisicopatiënten

78%



Voorwaarden om delegatie aan de assistente goed te kunnen uitvoeren zijn hieronder beschreven. Nagegaan is welke van deze voorwaarden een relatie hebben met de somscores voor “delegatie preventieve taken” (1,5 ± 1,1) en “delegatie voorlichtingstaken” (1,9 ± 1,1) en de afzonderlijke indicator “delegatie oproepen hoogrisicopatiënten”. Het beschikken over een eigen werkruimte voor de assistente bleek significant positief gerelateerd aan het delegeren van preventieve taken (t = 2,35; p< 0,022). Het aanwezig zijn van protocollen voor assistentetaken bleek significant positief gerelateerd aan het delegeren van oproepen van hoogrisicopatiënten (Pearson Chikwadraat = 5,96, p<0,016). Tabel 11.2 Voorwaarden voor goede taakdelegatie; percentages van praktijken (n= 98) Voorwaarden goede delegatie

Percentage assistentie per 1000 patiënten in de praktijk

41,2 ± 14,5

Eigen werkruimte voor assistente beschikbaar

86%

Protocollen assistente taken aanwezig

56%

Organisatie preventie Het aantal controle afspraken met hoogrisicopatiënten is een ruwe maat voor de kwaliteit van de follow-up. Het gemiddelde aantal controle afspraken dat gepland staat voor de komende drie maanden is 74 ± 112. Hierin is een grote spreiding gevonden met een minimum van 0 en een maximum van 520 per praktijk. Het hebben van een overzicht en een apart spreekuur voor patiënten met verhoogd risico op HVZ biedt de mogelijkheid voor een goede follow-up en therapietrouw van patiënten. Dit is in veel praktijken nog niet gerealiseerd; in 34% van de praktijken wel. Voor de subgroep van patiënten met diabetes mellitus is dit beter geregeld (92% van de praktijken). Het risicoprofiel bij patiënten met HVZ behoort bij alle patiënten in kaart te zijn gebracht en bepaalt mede het beleid. Dit gebeurt in iets meer dan de helft van de praktijken. De somscore voor de “organisatie van preventie” is 2,5 ± 1,3, bij een maximumscore van 5. Tabel 11.3 Organisatie preventie Overzicht

Patiënten met verhoogd risico HVZ

34%

Patiënten met diabetes

92%

Apart spreekuur voor

Patiënten met HVZ

17%

Patiënten met diabetes

51%

Risicoprofiel patiënten met HVZ

57%

In kaart brengen

Organisatie verslaglegging Het gebruik van een aparte kaart respectievelijk aparte programmatuur in het HIS voor risicofactoren van HVZ en diabetes mellitus maken een zorgvuldige notatie en follow-up mogelijk. Dit gebeurt in ongeveer de helft van de praktijken (40% voor HVZ en 53% voor diabetes). De somscore voor de “organisatie van de verslaglegging” is 0,9 ± 0,8 (maximumscore van 2).


147


Praktijkkenmerken Gekeken is naar de relatie van de praktijkkenmerken (type, lokatie aan huis, HOED-constructie, urbanisatiegraad) met de somscores voor de verschillende aspecten van de praktijkvoering op het gebied van cardiovasculair risicomanagement. Alleen het praktijkkenmerk “lokatie praktijk aan huis” heeft een significant positieve relatie met de somscore “delegatie voorlichtingstaken” (t = 2,02; p<0,047). Prevalenties van risico-aandoeningen De prevalentie van diabetes mellitus in de huisartspraktijk is 26,3 per 1000 (95% BI: 24,4-28,2).[16] Hierbij kan geen onderscheid gemaakt worden tussen type 1 en 2. Het aandeel diabetes mellitus type 2 van alle diabeten bedraagt echter gemiddeld 90%. De prevalentie van hypertensie in de huisartspraktijk is 57,1 per 1000 (95% BI: 52,0 – 62,2).[16] De prevalentie van hypercholesterolemie in de 148

huisartspraktijk is 17, 8 per 1000 (95% BI: 15,0-20,6).[16] Om het risico op het ontstaan van harten vaatziekten te bepalen, is het van belang om naar het totale cardiovasculaire risicoprofiel te kijken. Het uitgangspunt voor behandeling van hypertensie en hypercholesterolemie is het inschatten van het cardiovasculair risico en het identificeren van patiënten voor wie medicamenteuze behandeling nuttig kan zijn. Dit gebeurt aan de hand van risicotabellen. Om een beeld te krijgen van de aanwezigheid van meerdere risicofactoren worden hieronder de verschillende combinaties gegeven van de behandelbare risicofactoren diabetes mellitus, hypertensie en hypercholesterolemie op populatieniveau. De totale patiëntenpopulatie waarop de gegevens gebaseerd zijn, bestond uit 416077 patiënten. Gegevens over roken en familiaire belasting worden niet standaard geregistreerd in het HIS en waren dus niet beschikbaar. 34985 van de 416077 patiënten (8,4%) hebben één of meerdere risicofactoren voor hart- vaatziekten. Patiënten met diabetes mellitus hebben vaak ook nog de risicofactor hypertensie (25,5%). Patiënten met hypercholesterolemie hebben vaak ook nog de risicofactor hypertensie (26,8%). Tabel 11.4 Combinatie behandelbare risicofactoren bij patiënten met diabetes mellitus (DM), hypertensie (HY) en hypercholesterolemie (CHOL); aantal patiënten en percentages Andere risico-aandoeningen: dm

hy

chol

dm/hy/chol

Totaal

10085

Uitsluitend: dm

hy

chol

6300

2574

593

618

62,5%

25,5%

5,9%

6,1%

19335

2574

1817

618

79,4%

10,6%

7,5%

2,5%

3748

593

1817

618

55,3%

8,8%

26,8%

9,1%

24344

6776



De relatie tussen praktijkvoering en de prevalentie van genoemde behandelbare risicofactoren voor HVZ is alleen significant positief aanwezig tussen de “organisatie van preventie” en de prevalentie van diabetes mellitus (r= 0,21; p<0,045). Medicamenteuze behandeling op het gebied van cardiovasculair risicomanagement Indien bij hypertensie wordt gestart met medicamenteuze behandeling, zijn er verschillende keuzemogelijkheden. Bij voorkeur dient de huisarts te starten met diuretica. Bètablokkers, langwerkende calciumantagonisten en ACE-remmers, zijn respectievelijk tweede, derde en vierde keus. Deze middelen verlagen in ongeveer gelijke mate de bloeddruk, en de morbiditeit en mortaliteit door HVZ. Met diuretica en bètablokkers bestaat de meeste ervaring vandaar dat deze middelen de voorkeur verdienen. Diuretica zijn eerste keus omdat zij, met name bij ouderen een gunstiger bijwerkingenprofiel hebben en minder problemen geven bij co-morbiditeit en tenslotte omdat ze bij diverse trials bij bejaarden een beter effect lieten zien.[17-20] Voor specifieke groepen patiënten met co-morbiditeit kunnen er redenen zijn om bepaalde antihypertensiva juist wel of niet voor te schrijven. Bètablokkers zijn eerste keus bij patiënten met bestaande coronaire hartziekten omdat zij de morbiditeit en mortaliteit verlagen.[21,22] Diuretica zijn gecontraindiceerd bij recidiverende jicht omdat zij jichtaanvallen kunnen uitlokken.[23,24] Bètablokkers zijn gecontraindiceerd bij astma of COPD omdat zij dyspnoe of een astma-aanval kunnen uitlokken.[25] Voor hypertensie zijn twee indicatoren ontwikkeld, de eerste betreft het voorschrijven van diuretica (voorkeursmedicatie) bij ongecompliceerde hypertensie en de tweede betreft het niet voorschrijven van bètablokkers bij hypertensie met astma/COPD (contraindicatie). Aan 32,5% (95% BI 29,9%-35,0%) van de patiënten die antihypertensiva krijgen voorgeschreven, wordt de voorkeursmedicatie (diureticum) voorgeschreven. Aan 79,2% (95% BI 65,9% - 76,6%) van de patiënten met hypertensie en astma of COPD worden geen bètablokkers voorgeschreven. Bij medicamenteuze behandeling van hypercholesterolemie dient de huisarts statines voor te schrijven. Diverse klinische trials hebben aangetoond dat statines de kans op fatale en niet-fatale CHZ verlagen.[26-30] Deze verlaging treedt op bij alle middelen uit de groep statines. Statines worden voorgeschreven bij 66,3% (95% BI 62,3%-70,3%) van de patiënten met hypercholesterolemie. Een indicator is ontwikkeld om te kijken naar het percentage statines als voorkeursmedicatie van de antilipaemica. In 96,1% (95% BI 95,1%-97,0%) van de patiënten met hypercholesterolemie, die antilipaemica voorgeschreven kregen, worden statines voorgeschreven. De huisarts dient bij angina pectoris (AP) en transient ischaemic attack (TIA) preventief aspirine voor te schrijven vanwege de verhoogde kans op het krijgen van een myocardinfarct of een cerebrovasculair accident. Diverse klinische trials hebben de preventieve werking van acetylsalicylzuur aangetoond bij patiënten met cardio- en cerebrovasculaire aandoeningen.[31] Het voorschrijven van aspirine bij perifeer arterieel vaatlijden (PAV) was ten tijde van de gehanteerde NHG-Standaard nog speculatief. Op basis van resultaten van twee recente meta-analyses zou het voorschrijven van acetylsalicylzuur bij PAV echter wel geïndiceerd zijn.[32] Daarom is deze indicator berekend voor zowel AP, TIA als PAV. Aspirine wordt voorgeschreven bij AP in 51,3% (95%BI 48,0%-54,5%), bij TIA in 71,7% (95%BI 68,4%-76,5%) en bij PAV in 34,4% (96%BI 30,0%-38,8%) van de patiënten. Relatie praktijkvoering en medisch handelen bij cardiovasculair risicomanagement We hebben een overall score berekend voor de kwaliteit van het medisch handelen gebaseerd op bovenstaande indicatoren. De indicatoren die hiervoor in aanmerking kwamen zijn de indicatoren


149


wat betreft de voorkeursmedicatie bij hypertensie en hypercholesterolemie, de indicator waarbij bètablokkers gecontra-indiceerd zijn bij patiënten met hypertensie en astma/COPD, en de indicatoren voor het preventief voorschrijven van aspirines bij AP, TIA en PAV. Tussen de somscores voor de verschillende aspecten van praktijkvoering en de overall score voor kwaliteit van het medisch handelen zijn geen relaties gevonden.

11.4 Beschouwing Over het algemeen is er ruimte voor verbetering van de praktijkvoering op het gebied van cardiovasculair risicomanagement. De laatste jaren is er een versterking van de praktijkondersteuning welke zou kunnen bijdragen tot een betere inbedding van preventie in het huisartsgeneeskundig handelen. 150

Veel preventieve taken zijn goed te delegeren aan de praktijkassistente. Echter veel taken op het gebied van cardiovasculair risicomanagement worden door de huisarts nog onvoldoende gedelegeerd. Een voorwaarde voor een goede delegatie is het hebben van schriftelijke protocollen van de taken die gedelegeerd zijn aan de praktijkassistente. Daarnaast is er ook nog verbetering in de praktijkvoering mogelijk op het gebied van de organisatie van de preventie en de verslaglegging. In het algemeen is dit beter geregeld voor de subgroep van diabetespatiënten dan voor hoogrisicopatiënten. Mogelijk dat in het verleden meer interventies zijn geweest om de zorg voor deze subgroep te verbeteren. Tevens wordt gevonden dat een betere organisatie van preventie, met name dus voor diabetespatiënten, leidt tot een verbeterde opsporing (hogere prevalentie) van diabetespatiënten. Uit dit onderzoek blijkt dat belangrijke onderdelen van het cardiovasculair risicomanagement niet konden worden beschreven, omdat valide en betrouwbare gegevens ontbraken. Belangrijke gegevens die we niet hebben kunnen gebruiken, betreffen patiëntuitkomsten waarop het risicoprofiel compleet gemaakt kan worden, zoals informatie over gewicht en roken, maar ook bloeddrukwaarden en laboratoriumbepalingen. Deze gegevens staan soms wel in een HIS, maar worden vaak niet op een gestandaardiseerde wijze genoteerd en de plaats van noteren verschilt ook in praktijken, waardoor het aan overzichtelijkheid ontbreekt. Ook educatie en advies zijn aspecten die weinig en niet eenduidig genoteerd worden in een (elektronisch) medisch dossier. Een betere registratie van deze gegevens in het HIS zou leiden tot een completer beeld over de kwaliteit van het medisch handelen op het gebied van cardiovasculair risicomanagement. De registratie kan gestimuleerd worden met software die eenvoudig is toe te passen en aansluit op bestaande routines. De kwaliteit van het medisch handelen op het gebied van prescriptie is wel in kaart gebracht en deze varieert sterk per indicator. Er is geen relatie gevonden tussen de praktijkorganisatie en het medisch handelen op het gebied van cardiovasculair risicomanagement. De indicatoren die voor het medisch handelen daarbij werden betrokken, betroffen alleen prescriptie-indicatoren. Een betrouwbare uitspraak over een relatie op basis van deze gegevens is dan ook niet mogelijk gebleken, omdat gegevens over belangrijke aspecten van het medisch handelen op het gebied van cardiovasculair risicomanagement, zoals voorlichting en meetwaarden, ontbreken. Wel is duidelijk uit eerder onderzoek, dat er geen sterke relatie verwacht hoeft te worden tussen praktijkvoering en medisch handelen.[33] De resultaten benadrukken de behoefte aan interventies op het gebied van kwaliteitsverbetering zowel voor de praktijkvoering als voor het medisch handelen. Het is van belang de knelpunten in kaart te brengen en van daaruit strategieën te ontwikkelen. Dat het mogelijk is de kwaliteit van zorg



op het gebied van praktijkorganisatie en het medisch handelen te verbeteren, is gebleken uit de interventiestudie “CARPE” en een vervolgstudie “Preventie: maatwerk, harten vaatziekten”.[5,6] In beide studies bestond de interventie uit een combinatie van scholing en ondersteuning door getrainde preventie/praktijkconsulenten. Ondanks de positieve resultaten is de programmatische preventie van harten vaatziekten echter niet landelijk geïmplementeerd. Het belangrijkste argument was dat bij de huisarts de mogelijkheden en tijd ontbreken om programmatische preventie van harten vaatziekten goed uit te voeren. Echter door een toename van praktijkondersteuning is het misschien mogelijk om praktijkassistenten in toenemende mate in te zetten voor preventieve activiteiten.

Literatuur 1. Koek HL, van Leest LATM, Verschuren WMM, et al. Hart- en vaatziekten in Nederland 2003, cijfers over leefstijl- en risicofactoren, ziekte en sterfte. Den Haag: Nederlandse Hartstichting, 2003. 2. Ruwaard D, Kramers PGN (eindred.). Volksgezondheid Toekomst Verkenningen 1997. Deelrapport: De som der delen. RIVM, Bilthoven, Elsevier/De Tijdstroom, Maarssen, 1997. 3. Gunning-Schepers LJ, Jansen J (eindred.). Volksgezonheid Toekomst Verkenningen 1997. Deelrapport IV: Effecten van Preventie. RIVM, Bilthoven, Elsevier/De Tijdstroom, Maarssen, 1997. 4. Ebrahim S, Daviy Smith G. Systematic review of randomised controled trials of multiple risk factor interventions for preventing coronary heart disease. Br Med J 1997; 314: 1366-74. 5. Frijling BD, et al. Eindrapportage CARPE-project. Nijmegen/Rotterdam: WOK/Instituut Huisartsgeneeskunde, 2001. 6. Van Leest LATM, et al. Eindrapport Evaluatie van het LHV/NHG project ‘Preventie: maatwerk, harten vaatziekten; 1998-2000. Nijmegen: WOK, 2001. 7. Schellevis FG, Westert GP, de Bakker DHG, et al. De tweede Nationale Studie naar ziekten en verrichtingen in de huisartsenpraktijk: aanleiding en methoden. Huisarts Wet 2003; 46: 7-12. 8. Van den Homberg P. Practice visits: Assessing and improving management in general practice. Thesis. Werkgroep Onderzoek Kwaliteit, Nijmegen: Katholieke Universiteit Nijmegen, 1998. 9. Braspenning JCC, Drijver R, Schiere AM. Kwaliteits- en doelmatigheidsindicatoren voor het handelen in de huisartspraktijk. Handboek Kwaliteit van Zorg. Maarssen: Elsevier, 2003, C4.4.: 1-30. 10. Rutten GEHM, Verhoeven S, Heine RJ, et al. NHG-standaard Diabetes mellitus type 2. Huisarts Wet 1999; 42:67-84. 11. Thomas S, van der Weijden T, Drenth BB, et al. NHG-standaard Cholesterol. Huisarts Wet 1999; 42:406-17. 12. Walma EP, Grundmeijer HGLM, Thomas S, et al. NHG-standaard Hypertensie. Huisarts Wet 1997; 40:598617. 13. Rutten FH, Bohnen AM, Hufman P, et al. NHG-standaard Angina pectoris. Huisarts wet 1994; 37: 398-406. 14. Van Binsbergen JJ, Gelpke JEH, Van Bentum STB, et al. NHG-standaard TIA. Huisarts Wet 1995;38:15-25. 15. Kaiser V, Hooi JD, Stoffers EHJH, et al. NHG-standaard Perifeer arterieel vaatlijden. Huisarts Wet 1990;33:440-6. 16. van der Linden M, Westert GP, de Bakker DH, Schellevis FG. Tweede Nationale Studie naar ziekten en verrichtingen in de huisartspraktijk. Klachten en aandoeningen in de bevolking en in de huisartspraktijk. Utrecht/Bilthoven: NIVEL/RIVM, 2004. 17. Dahlöf B, Lindholm LH, Hansson L, et al. Morbidity and mortality in the Swedish trial in old patients with hypertension (STOP-hypertension). Lancet 1991;338:1281-5. 18. SHEP Cooperative Research Group. Prevention of stroke by antihypertensive drug treatment in older persons with isolated systolic hypertension: final results of the systolic hypertension in the elderly program. JAMA 1991;265:3255-64. 19. Lahksman MR, Reda DJ, Materson BJ, et al. Diuretics and ß-Blockers do not have adverse effects at 1 year on plasma lipid and lipoprotein profiles in men with hypertension. Arch Intern Med 1999;159:551-8. 20. Freemantle N, Cleland J, Young P, et al. Beta blockade after myocardial infarction: systematic review and meta regression analysis. Br Med J 1999;318:1730-7. 21. Heidenreich PA, Lee TT, Massie BM. Effect of beta-blockade on mortality in patients with heart failure: a meta-analysis of randomized controlled clinical trails. J Am Coll Cardiol 1997;20:27-34. 22. Fletcher AE. Adverse treatment effects in the trial of the European working party on high blood pressure in the elderly. Am J Med 1991;90:S42-4. 23. Gurwitz JH, Kalish SC, Bohn RL, et al. Thiazide diuretics and the initiation of anti-gout therapy. J Clin Epidem 1997;50:953-9. 24. Mulrow CD, ed. Evidence-based hypertension. London: Br Med J Books, 2001. 25. Scandinavian Simvastatin Survival Study Group. Randomised trial of cholesterol lowering in 4444 patients with coronary heart disease: the Scandinavian Simvastatin Survival Study (4S). Lancet 1994;344:1383-9.


151


152

26. Shepherd J, Cobbe SM, Ford I, et al. Prevention of coronary heart disease with pravastatin in men with hypercholesterolemia. West of Scotland Coronary Prevention Study Group. N Engl J Med 1995;333:1301-7. 27. Sacks FM, Pfeffer MA, Moye LA, et al. The effect of pravastatin on coronary events after myocardial infarction in patients with average cholesterol levels. Cholesterol and Recurrent Events Trial investigators. N Engl J Med 1996;335:1001-9. 28. Downs JR, Clearfield M, Weis S, et al. Primary prevention of acute coronary events with lovastatin in men and women with average cholesterol levels. Results of AFCAPS/TexCAPS. JAMA 1998;279:1615-22. 29. The LIPID Study Group. Prevention of cardiovascular events and death with pravastatin in patients with coronary heart disease and a broad range of initial cholesterol levels. New Engl J Med 1998;339:1349-57. 30. Antiplatelet Trialists’ Collaboration. Collaborative overview of randomised trilas of antiplatelet therapy. Prevention of death, myocardial infarct, and stroke by prolonged antiplatelet therapy in various categories of patients. Br Med J 1994;308:81-106. 31. Robless P, Mikhailidis DP, Stansby G. Systematic review of antiplatelet therapy for the prevention of myocardial infarct, stroke or vascular death in patients with peripheral arterial disease. Br J Surg 2001;88:787800. 32. Antitrombotic Trialists’ Collaboration. Collaborative meta-analysis of randomised trials of antiplatelet therapy for prevention of death, myocardial infarction, and stroke in high risk patients. Br Med J 2002;324:7186. 33. Ram P. Comprehensive assessment of general practitioners. A study on validity, reliability and feasibility. [Dissertatie]. Maastricht: Universiteit Maastricht, 1998.


Cardiovasculair risicomanagement: praktijkvoering en medisch handelen

Recommend Documents