WIEGELIED / CANCIÓN DE CUNA – nieuwe voorstelling – maandag 9 december De Columbiaanse theatermaker en performer Mauricio Ramírez kiest in zijn solovoorstelling voor een intense fysieke uitvoering van teksten van het Argentijnse enfant terrible Rodrigo García. In diens maatschappijkritische schriftuur spelen duistere thema’s als incest, foltering, de tirannie van een politieke dictator of van gewelddadige huisvaders een centrale rol. Mauricio Ramírez wil een lied opdragen aan de gegijzelden van de wereld en gooit lijf en leden in de strijd. Met een genadeloos sarcasme neemt hij ook de hypocrisie van de goegemeente op de korrel. Opgeleid in verschillende theatertechnieken acteert Ramírez letterlijk met handen en voeten, in alle talen die hij machtig is: naast een expressieve lichaamstaal, een provocerende mimiek en heftige visuele beelden ook Spaans en (gebroken) Nederlands. Niet enkel in de woorden maar ook in de vormentaal en spelstijl is zijn Latijns-Amerikaanse achtergrond onmiskenbaar. Ondersteund door cellist Christoph Bunzendahl wil Mauricio Ramírez met zijn Wiegelied/Canción de cuna het publiek niet in slaap sussen, maar de zintuigen en gedachten wakker schudden. Tekst, beweging en muziek scheppen een web van huiselijk, sociaal en politiek geweld. Wie is slachtoffer, wie is beul? Regie en spel: Mauricio Ramírez - Naar teksten van: Rodrigo García - Cellomuziek: Christoph Bunzendahl (bewerkingen van Bach, Chopin, Prokofiev, Shostakovich) - Regie-assistentie: Charlotte Busselen - Dramaturgie: Kristin Rogghe - Vertaling en tekstbewerking: Marika Mertens, Charlotte Busselen, Kristin Rogghe en Mauricio Ramírez – Productie: GEN2020 en Mestizo Arts Festival met de steun van t,arsenaal mechelen
Foto: Lucila Guichón Mauricio Ramírez behaalde een Master in Theater aan de Universiteit van Antiquia te Medellin (Columbia), waar deze studie zowel praktijk als theorie omvat. In zijn werk kijkt hij over de grenzen van disciplines en technieken heen en laat hij zich inspireren door antropologie, hedendaagse dans, Griekse tragedie en Japanse krijgskunst. Na zijn emigratie naar België stond Mauricio vooral op het podium als danser, o.a. in producties van de choreografen Alexandra Meijer, Fabrice Ramalingon en Michael Lazic. Wiegelied/Canción de cuna is de eerste voorstelling waarin hij bewust opnieuw met tekst en taal werkt, en Spaans en Nederlands door elkaar gebruikt.
DIS-MOI WIE IK BEN – work in progress – maandag 9 december en vrijdag 13 december Twee jonge actrices die op een speelse manier een verhouding zoeken tot hun familiegeschiedenis. Hun ouders migreerden vanuit Mali en Senegal naar België, net als vele West-Afrikanen die zich voor de handel vestigden in de diamantbuurt van Antwerpen. Na het initiële economische succes kregen de zakenmannen en hun familie harde tijden te verduren. Ze kwamen niet om te blijven, maar het leven besliste er anders over en hun kinderen groeiden hier op. Als tweede generatie hebben Aïcha en Aminata een heleboel vragen waarop de eerste generatie weinig antwoorden geeft. Dus sprokkelen ze feiten en fictie samen om het verhaal van hun ouders te fabriceren, en daarmee hun eigen identiteit. Met hun spelplezier verleiden Aïcha en Aminata het publiek tot een existentiële queeste, en de coaching door Frédérique Lecomte injecteert nog een extra portie lichtheid en ironie. Spel: Aminata Demba & Aïcha Cissé - Coaching: Fédérique Lecomte
Foto: Lucila Guichón Aminata Demba volgde naast haar studies Cultuurmanagement een driejarige theateropleiding bij AcSenT (academie voor spel en theater). Samen met Aïcha Cissé maakte en speelde ze de voorstelling Nostalgie, eind 2011 te zien in het Antwerpse Zuiderpershuis. Sinds begin 2012 nam Aminata binnen het GEN2020-traject deel aan masterclasses van Michael De Cock, Sabri Saad El Hamus en Neske Beks. Aïcha Cissé stapte in 2013 in het GEN2020-traject en nam deel aan masterclasses van Frédérique Lecomte en Franz Marijnen. Die laatste merkte al snel haar acteertalent op en castte haar voor zijn volgende voorstelling Scarlatti, die in februari 2014 in première gaat in t,arsenaal mechelen. Frédérique Lecomte leidde als regisseur de GEN2020-masterclass in Brussel in mei 2013. Als grondlegger van Théâtre et réconciliation maakt ze theater in conflictgebieden (o.a. Congo en Burundi) en met kwetsbare individuen. Ze ontwikkelde een arsenaal aan artistieke strategieën om rond pijnlijke onderwerpen voorstellingen te maken die verrassend humoristisch zijn, én bijdragen aan de bewustwording of transformatie van spelers en publiek.
STRANGERS DON'T DRINK COFFEE – tekstlezing – maandag 9 december Theatermaker en acteur Thomas Janssens licht met deze tekstlezing voor het eerst een tipje van de sluier van het onderzoek dat hij momenteel voert naar 'beschaving'. In dat onderzoek gaat hij te rade bij westerse en niet-westerse schrijvers en denkers: Kader Abdollah, Robert Fisk, Tahar Ben Jelloun, Khaled Hosseini, Tahar Djaout, Noviolet Bulawayo, Rudi Vranckx, Salman Rushdie e.a. Strangers Don't Drink Coffee is een eenakter van de Egyptische auteur Mahmoud Diab. Een tekst die Thomas Janssens reeds van bij het begin achtervolgt en mede katalysator was voor zijn fascinatie. Diab verhaalt - op een manier die doet denken aan Harold Pinter - over het dichterbij komen van een vreemde macht, het binnendringen van een vreemde beschaving. En hoe de autochtone inwoners naar deze invasie kijken en erop reageren. Thomas Janssens brengt deze tekst in eigen vertaling, bijgestaan door collega-acteur Lukas De Wolf.
Foto: Jack Kevorkian Thomas Janssens volgde de masteropleiding Drama - Acteren aan het Antwerpse Conservatorium. Voor en tijdens zijn opleiding maakte hij al voorstellingen met zijn collectief de Bühnehasen en speelde hij mee in producties van JAN, Toneelhuis en Theater Malpertuis. In het najaar van 2011 maakte hij samen met Matthias Meersman Recht zal zijn wat ik zeg! bij Theater Malpertuis, een intelligente bewerking van een Oud-Griekse tekst van Demosthenes tot een actueel duel over de relatie tussen democratie, demagogie en retoriek. Momenteel werkt Thomas Janssens aan een nieuwe theatertekst gebaseerd op het levensverhaal van de alom geprezen maar gecensureerde Iraanse regisseur Jafar Panahi – een rol die vertolkt zal worden door Sabri Saad El Hamus, docent van de GEN2020-masterclass in mei 2013 en acteur in o.a. Amigos en Hannibal. Deze coproductie van Theater Malpertuis en t,arsenaal – onder de werktitel Closed Curtains - is gepland voor het najaar van 2014 en stelt de spannende verhoudingen tussen kunst, politiek en maatschappij op het scherpst van de snee.
RUMBLE IN DA JUNGLE – nieuwe voorstelling – woensdag 11 december SinCollectief goes Kinshasa, 1974. Daar waar boks, woord en muziek iets unieks beleefden. Daar waar Ali en Foreman geschiedenis schreven. Tijdens een feestelijk massa-evenement, omringd door de beste muzikanten uit Afrika en Amerika van die tijd, won Mohamed Ali zijn kampioenstitel terug. Maar niet alleen in de boksring was hij een held. Ook met de interviews en speeches die hij gaf, inspireerde hij duizenden. Rumble in da Jungle brengt hedendaags muziektheater naar het recept van die legendarische gebeurtenis: een uitzonderlijke mix van ambiance, engagement en talent. Voor wie denkt dat de strijd is gestreden… Voor deze productie werkt SinCollectief samen met de 15-koppige band B.U.R.K.A. en vijf podiumpoëten: muzikanten en woordkunstenaars van de bovenste plank. Tijdens de première op de openingsavond van het Mestizo Arts Festival 2013 verbluften ze vriend en vijand met een ongeziene combinatie van diepsnijdende teksten en onweerstaanbare muziek. Rumble in da Jungle bewijst dat kunst, sport en emancipatie nog altijd de handen in elkaar kunnen slaan. In een totaalspektakel met muziek, woord, live boks en videobeelden, passeren de Mohamed Ali’s van vandaag de revue. Niet in termen van internationale roem zijn ze vergelijkbaar met de bokser van weleer, maar wel in hun gedrevenheid om zich in hun kunst of sport te bekwamen. En in hun vastberadenheid om op de mooiste manieren uit te drukken waar het op staat. Brandend actuele thema’s als islamofobie, ontheemdheid en neokolonialisme en worden niet geschuwd, maar welluidend aangekaart. En dat in een wervelende show vol positieve energie. Een voorstelling van SinCollectief in samenwerking met Arenberg/MAF, t,arsenaal/GEN2020 en Antwerp Boxing Academy.
Foto’s: Lucila Guichón
Concept en regie: Junior Mthombeni - Assistentie regie: Michael De Cock – Podiumpoëten: Mike De Ridder, Michael Brijs, Elli (Elisabeth Severino Fernandes), Salahdine Ibnou Kacemi, Ikram Aoulad, Junior Mthombeni, Mon (Simon Den Haerynck) - Muziek: B.U.R.K.A. o.l.v. Enrique Noviello (sax en vocals), met Loes Minnebo (trombone), Angel Calvo Pérez (trompet), Alfredo Bravo Ebner (drums), Tijl Piryns (drums), Ken Pichal (gitaar), Joachim Gys (accordeon), Tobe Wauters (tuba), Salah Ibnou Kacemi (beats), Mike De Ridder (vocals), Gloria Boateng (vocals), Junior Akwety (vocals), Mon den Haerynck (vocals), Nicolas Opowicz (vocals) – Kostuums: Lotte Stek - Scenografie: Stef Depover Dramaturgie: Fikry El Azzouzi en Nadia Benabdessamad - Techniek: Arenberg en t,arsenaal - Video: Orlando Verde - Productie: Cynthia Schenkels en MAF - Assistentie productie: Nadia Benabdessamad
Junior Mthombeni is muzikant, acteur en regisseur. Van jongsaf was hij op het podium te vinden in bands (o.a. Internationals, Afrobeat Association, Wawadadakwa, El Tattoo Del Tigre) en in theatervoorstellingen (o.a. van Tone Brulin, KNS, Arca, Zuidpool en Theater Antigone). In 2011 stichtte hij met enkele gelijkgezinden het SinCollectief, een muziektheatercollectief dat ontstond uit de goesting en de noodzaak om iets nieuws te brengen, geïnspireerd door de stad zoals ze is: met al haar kleuren en verhalen, maar ook in al haar (g)rauwheid. Drijvende krachten zijn naast Junior Mthombeni ook actrice Ikram Aoulad, auteur Fikry El Azzouzi en publieks- en productiemedewerksters Nadia Benabdessamad en Cynthia Schenkels. Op het palmares van SinCollectief vinden we naast Rumble in da Jungle de voorstellingen H&G (Grimmiger) en Troost (een samenwerking met NoMoBS in coproductie met t,arsenaal mechelen). Voor 2014 staan twee nieuwe projecten op het programma: De handen van Fatma, een coproductie met t,arsenaal en moussem rond 50 jaar Marokkaanse migratie vanuit het standpunt van de vrouw, en een theaterproject rond de radicalisering van jongeren, in samenwerking met KifKif, Monty en t,arsenaal. Junior Mthombeni werkt ook als coach, o.a. van het traject Wachten op Gorro van NoMoBS (zie verder).
Rumble in da Jungle in de media: De Standaard - 'Wat Rumble in da jungle zo overtuigend maakt, is de eigen expressievorm. Is dit theater? Een concert? Een bonte avond? Het zal SIN en co worst wezen. Dit is waar ze goed in zijn: grootstedelijke ervaringen omdichten in een stormende mix van woord, beeld en muziek.' (Volledige recensie van Wouter Hillaert in bijlage) Cobra.be – Reportage met repetitiebeelden en interview met regisseur Junior Mthombeni: www.cobra.be/cm/cobra/videozone/rubriek/podium-videozone/131017-mv-rumbleinthejunglemaf Arenbergmagazine – Interview met regisseur Junior Mthombeni: http://www.gen2020.be/documents/media/20121020-arenbergmagazine-sinrumbleinthejungle.xml?lang=nl Enkele publieksreacties op de premièrevoorstelling: Flip Deckers - 'Man, man, man... (m/v), wat was dat een goeie voorstelling en een fijn feestje…’ Omar Ba - 'Every words used to describe what I felt and saw during Rumble in da Jungle would be not enough (…) SIN YOU ROCK!!' Huub Colla – ‘Ik kan bezieler en regisseur Junior niet genoeg proficiat wensen en bedanken voor één van de fijnste cultuuravonden van het jaar. Allemaal nieuwe Belgen op de scéne die lieten zien en horen dat 'nieuwe Belgen' niet enkel de nationale voetbalploeg inspireren maar ook een onwaarschijnlijke rijkdom injecteren in onze cultuur. Eigenheid in eenheid!'
IRIS – O FALSO PROFETA – BLOEDSPOOR – drieluik – donderdag 12 december Michael Bijnens' werk bevindt zich op de grens van realiteit en fictie. Met het drieluik dat deze zomer een van de grote ontdekkingen vormde op Theater Aan Zee, laat hij ons binnenkijken in het literair atelier van een zelfverklaard misdaadschrijver. Persoonlijke verhalen, filmmateriaal over het evangelisme in Braziliaanse favela's en onderzoek naar het drugsgeweld in het noorden van Mexico verstrengelen zich tot één complot. Het complot van de werkelijkheid. Of toch niet? Bijnens volgt maar één enkel spoor, dat van zijn eigen genetica. 'Ik ben bij wijze van spreken opgegroeid in een bordeel, zonder geld en met veel geweld. (...) Wat ik daaraan overgehouden heb is een fundamenteel onbehagen, een visie op de realiteit als een constant muterende configuratie, maar dan wel één die aan de basis misdadig en gecorrumpeerd is. Wat ik daarmee doe is denken en schrijven over dat zwarte gat (...)’ – Michael Bijnens in een interview met TAZette. Met dit intrigerende drieluik – twee monologen en een film – sleepte de jonge maker de SABAM Jongtheaterschrijfprijs in de wacht op TAZ 2013. Uit het juryverslag: ‘Michael Bijnens is een literair talent. (...) De manier waarop hij zijn personages kleur geeft en hen woorden in de mond legt is prachtig. (...) Zijn tekst is zijn ontdekkingstocht, even onvoorspelbaar als zijn avonturen.' Concept, tekst en spel: Michael Bijnens – Camera O Falso Profeta: Chico Toledo
Foto: Annemie Craeye Michael Bijnens startte in 2008 zijn opleiding regie aan het het Rits. In de jaren die daarop volgden, legde hij een parcours af dat hem over tekst en film naar theater voert. Uiteindelijk is er geen middel waarin hij zich zo thuis voelt als het geschreven woord. Het gulden trio ‘politiek, seks en misdaad’ is daarbij nooit veraf. De komende jaren zet Michael Bijnens de lijnen van zijn regisseur- en schrijverschap verder uit. Als een zelfverklaarde detective blijft hij werken vanuit diepgaande en waar mogelijk lijfelijke recherche. Een uitgebreide dossierkennis en eigen schriftuur blijven centraal staan.
IS HET BELANGRIJK? – nieuwe voorstelling – vrijdag 13 december Een werkloze kunstenares die zich vragen stelt over de economische crisis, en haar vriend. Voor deze twee zoekende figuren schreef actrice en theatermaakster Sarah Eisa pittige dialogen, waarin het gedachtegoed van Alan Greenspan en Ayn Rand tegen het licht wordt gehouden. Hun ideeën over economie en maatschappij hebben een bijzonder verregaande invloed op onze samenleving vandaag, niet alleen in de Verenigde Staten maar ook hier in Europa. Tekst en Regie: Sarah Eisa - Spel: Soetkin Demey en Philippe Liekens - Dramaturgie: Esther Severi – Lichtontwerp en video: Anja Perisic - Coproductie: detheatermaker, Zuidpool en Mestizo Arts Festival - Met de steun van: De Pianofabriek
Foto: Lucila Guichón
Uit de tekst: ‘Je kon er niet meer naast kijken. Economie was plots overal. Plots ging het ons allemaal aan. De een meer, de ander minder, maar iedereen... aan. Ik voelde dat ik mijn ogen niet meer kon sluiten, ik voelde dat ik de plicht had iets ervan te begrijpen. Of ik wou of niet, of het mij interesseerde of niet, of het te ingewikkeld voor mij was of niet, wat moet dat moet.’ ‘Voor ik u ga vertellen over de securization foodchain of ga uitleggen wat een Credit Default Swap is en hoe Brooksley Borne werd tegen gewerkt toen ze de OTC derivatives markt wou reguleren, begin ik bij mezelf. En hoe alles begon. En hoe ik ophield een happy poor te zijn. Ja. Een happy poor. Zoals er happy singles zijn, zijn er ook happy poors. En ik was er één van. Poor and happy, happy to be poor. Dat was ik.’ Sarah Eisa studeerde theaterwetenschappen in Munchen, dramatische kunsten aan het Rits in Brussel en filosofie aan de Vrije Universiteit Brussel, en speelde in voorstellingen van onder meer Kaaitheater, KVS en de collectieven tocht en Strange Fruit. Binnenkort maakt ze deel uit van de cast van de nieuwe Zuidpoolproductie Empedokles (première in mei 2014). Is het belangrijk? is haar eerste theatertekst.
WACHTEN OP GORRO – work in progress – vrijdag 13 december Gorro betekent zoiets als krapuul. Het is een woord dat soms wordt gebruikt om jongeren van Marokkaanse afkomst te benoemen. Ze zijn niet volledig van ‘hier’ of van ‘daar’. De artiesten van het populaire hiphopcollectief NoMoBS (No More Bullshit) hebben die dubbele achtergrond en gebruiken dat als een dubbel cultureel kapitaal. Ze mixen er lustig op los, op zoek naar een nieuwe artistieke stem. Wachten op Gorro is een work in progress waarin ze zich laten inspireren door de geschiedenis van hiphop en spoken word. Ze brengen klassiekers uit die orale bibliotheek met een hedendaagse twist, naast eigen teksten die de traditie verderzetten van ritmische en geëngageerde teksten. Spel en teksten: NoMoBS (Yahya Affane, Saïd Boumazoughe, Salahdine Ibnou Kacemi en Mike De Ridder) - Coaching: Junior Mthombeni van SinCollectief
Foto: Lucila Guichón NoMoBS (No More Bullshit) zijn vier rappende jonge gasten van het Antwerpse Kiel, die furore maakten met home-made YouTube-hits als Zehma (goed voor zo’n 300.000 views!), Straight Rider en Hussle. Ook in live concerten nemen ze jong en oud op sleeptouw met hun bezwerende hiphop. Met teksten die ergens over gaan in een mix van Nederlands, Engels, Frans, Arabisch en Antwerps, op beats van wereldniveau. Op uitnodiging van SinCollectief waagden de hiphoppers van NoMoBS zich vorig jaar voor het eerst in het domein van het (muziek)theater met Troost, een coproductie van SinCollectief en t,arsenaal mechelen. Ze voorzagen deze voorstelling van een live soundtrack en een eigensoortige energieshot. Met Wachten op Gorro zoeken ze verder naar hun eigen (hybride) podiumtaal.
Videofragment uit Wachten op Gorro: een muzikale ode aan hun vaders: www.youtube.com/watch?v=v9oOkjZq50A
