Breaking the Silence
Breaking the Silence Getuigenissen van Israëlische soldaten uit de bezette gebieden, 2000-2010 Vertaald door Frans van Delft
Uitgeverij De Arbeiderspers · Utrecht Amsterdam · Antwerpen
Copyright © 2012 Breaking the Silence Copyright Nederlandse vertaling © 2012 Frans van Delft / bv Uitgeverij de Arbeiderspers, Utrecht Oorspronkelijke titel: Our Harsh Logic Uitgave: Henry Holt and Co., New York Oorspronkelijk uitgegeven in Israël in 2010 als Kibush HaShtachim door Breaking the Silence, Jeruzalem De kaarten zijn gemaakt door Shai Efrati Alle foto’s werden welwillend beschikbaar gesteld door Breaking the Silence Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt, door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van bv Uitgeverij De Arbeiderspers, Franz Lisztplantsoen 200, 3533 jg Utrecht. No part of this book may be reproduced in any form, by print, photoprint, microfilm or any other means, without written permission from bv Uitgeverij De Arbeiderspers, Franz Lisztplantsoen 200, 3533 jg Utrecht. Omslagontwerp: Nico Richter isbn 978 90 295 8602 3 / nur 320 www.arbeiderspers.nl
Inhoud
Opmerkingen over Breaking the Silence 11 Noot van de vertaler 13 Inleiding 15 deel i – Preventie: intimidatie van de Palestijnse bevolking 23 Een overzicht 25 Landkaart 28 1. Stungranaten om drie uur ‘s ochtends 33 2. Om het dorp uit de slaap te houden 34 3. Ze sloopten gewoon het hele huis 35 4. De plaatsvervangende brigadecommandant slaat een vastgebonden gedetineerde 39 5. Ze schopten een geboeide man in zijn buik en tegen zijn hoofd 41 6. Hij slaat een Arabier en ik doe niets 42 7. Een buurman de explosieven laten demonteren 45 8. Ongelooflijk dat een bevel om te doden een minuut van tevoren werd gegeven 49 9. Doodvonnis voor een ongewapende man 55 10. De bataljonscommandant geeft het bevel te schieten op mensen die lichamen willen bergen 57 11. Hij schoot een jongen van elf neer 59 12. Haar ledematen waren uitgesmeerd over de muur 60 13. Een veel toegepaste procedure 62 14. Je wilt hem wel vermoorden, maar hij huilt 65 15. De brigadecommandant legde uit: ‘Je komt bij een lichaam, steekt de loop tussen de tanden en schiet’ 68
16. Ze vertelden dat we iedereen op straat moesten neerschieten 74 17. Op iedere jongen met een steen mag je schieten 76 18. We dreven alle mannelijke inwoners naar het stadion 77 19. Verstoring van het dagelijkse leven 83 20. Slaan, duwen, dat soort dingen. Elke dag 84 21. Zinloze arrestaties 85 22. Ze pisten over de binnenplaats 88 23. Een hele familie in bedwang houden 89 24. Een rijdend menselijk schild 92 25. Wijzend met de loop van onze geweren legden we hem uit wat hij moest doen 95 26. Je kon doen wat je wilde: niemand stelde vragen 96 27. Ze gooiden een granaat naar hem, daarna joegen ze een kogel door zijn hoofd 99 28. De commandant zei: ‘Ik wil lijken doorzeefd met kogels’ 102 29. De divisiecommandant zei: ‘Je wordt beoordeeld op het aantal mensen dat je hebt gedood.’ 102 30. We doodden maar vier kinderen 106 31. Ze vernielden opzettelijk het huis 108 32. We vielen huizen van onschuldige mensen binnen. Elke dag, voortdurend 109 33. Stungranaten op centrale plaatsen 111 34. Een inval doen met toeters en bellen 113 35. Ze kwamen, plaatsten de explosieven, bliezen het huis op 116 36. We doodden ongewapende politieagenten 120 37. Probeer een oog eruit te schieten 126 38. Een patrouille om op Arabieren te meppen 127 39. We gingen het huis in om te filmen voor de televisie 130 40. Voetbal kijken in Nablus 131 41. wk-finale in een vluchtelingenkamp 133 42. Je kunt jarenlang beslag leggen op een huis 134 43. De waanzin slaat toe 138 44. Je neemt het allemaal gewoon mee in je rugzak 139
deel ii – Scheiding: controle, onteigening en annexatie 141 Een overzicht 143 Landkaarten 146 45. Ik wist niet dat er wegen waren alleen voor Joden 149 46. De controlepost ontwricht levens 156 47. De stad is hermetisch afgesloten 157 48. Dit is toch een getto? 160 49. De commandant gaf het bevel de weg te blokkeren 161 50. Een steriele weg 162 51. Hebron, een klap in het gezicht 164 52. De demonstranten werden in elkaar geslagen, de officiers aten zonnebloempitten 167 53. Ze sloten de winkels bij wijze van collectieve afstraffing 172 54. ‘Denken jullie dat ik achter een Arabier blijf wachten?’ 175 55. Ik schaam me voor wat ik daar heb gedaan 175 56. Je hebt geen idee waar je mee bezig bent 178 57. De soldaten haalden een streek uit, de werkvergunningen waren verdwenen 181 58. Een graatje in hun keel 183 59. Ze richten hun wapens op studenten 186 60. Wachtdienst in het Palestijnse dorp 189 61. Elke vrijdag: een gesloten militaire zone 192 62. Ze sloten de weg een maand lang af 195 63. We speelden Tom en Jerry 197 64. We kregen tegenstrijdige bevelen 199 65. Het is volledig arbitrair 200 66. Incoherente informatie 201 67. De orders waren onduidelijk 202 68. Iedereen interpreteert alles op zijn eigen manier 203 69. De onmetelijke wijsheid van het Israëlische leger 204 70. Zijn er geen mensen die gewoon willen werken? 206 71. Sommige producten mogen de Westoever niet op 208 72. Laat geen ambulances door de controlepost 213 73. Naar de Jordaanvallei? Daar heb je speciale toestemming voor nodig 214
74. Een vrachtwagen naar Ramallah? Alleen met een vergunning 215 75. Hoeveel vergunningen heeft een mens nodig? 216 76. Twee dorpen, twee verschillende districtskantoren 219 77. Dat heet ‘segregatie’ 220 78. Er is niets aan te doen, wie te laat is mag er niet door 224 79. We blokkeerden de toegang tot zijn land 225 80. De boeren barstten in tranen uit 226 81. Hij zei: ‘Ik woon in een gevangenis’ 231 deel iii – Structuur van de samenleving: controle van het dagelijks leven 233 Een overzicht 235 Landkaart 238 82. Kratten leeggooien om een voorbeeld te stellen 240 83. Ik begreep niet wat de bedoeling van deze mappings was 241 84. De missie: ontwrichten en verstoren 246 85. Elk incident leidde tot ‘inperking burgerlijke bewegingsvrijheid’ 249 86. Weet je wat een marineblokkade voor hen betekent? 252 87. Hoeveel uitgaansverboden kun je afkondigen en verwachten dat het leven gewoon doorgaat? 253 88. Drieduizend Palestijnen bij vijf posten 254 89. Beperkte openingstijden van de controlepost 258 90. De rij was niet recht, dus loste de officier een waarschuwingsschot 259 91. ‘Droog hem uit,’ zeiden ze tegen ons 261 92. Je pakt een man en neemt zijn leven over 264 93. Ik liet hem in zijn broek schijten 265 94. We hadden een soort tijdelijk gevangeniskamp 267 95. Hij mompelde een beetje, ik sloeg hem in zijn gezicht 270 96. Je sleutels terug? Eerst de controlepost schoonmaken 274 97. De wegen gaan om de twee dagen vier uur open 275 98. Dorpen zonder water 277 99. Een soort humanitaire omgeving 278
100. Een van de arbeiders werd doodgedrukt 280 101. We schoten op vissers, sneden hun netten kapot 284 102. Een oefening midden in het dorp, midden in de nacht 287 103. Ze nemen de klacht op en gaan verder 290 104. Inefficiëntie en onverschilligheid 293 105. Iedereen die zijn stem verhief, werd vastgezet 297 106. Een oudere soldaat besloot hem te vernederen 298 107. Het gaat om de macht 300 108. De commandant van de controlepost noemde zichzelf ‘de dokter’ 302 109. Je ondermijnt mijn gezag 303 110. Nog even en je doorzeeft ze met kogels 304 111. Waarom werd de parkeerplaats afgesloten? 305 112. We namen sleutels en auto’s in beslag 307 113. Wegen afsluiten? Dat is politiek 308 114. We gaven Mohammed geld mee 309 115. Sommige gedetineerden waren medisch niet geschikt 310 deel iv – Wetshandhaving: een tweeledig regime 315 Een overzicht 317 116. De missie: kolonisten hun agressie laten botvieren 320 117. Met schoten in de lucht joegen we de boeren weg 324 118. De veiligheidscoördinator van de nederzetting vertelde wat wel en niet mocht 328 119. Een burger die het leger de wet voorschrijft 331 120. Een vervoersbedrijf voor kolonisten 332 121. De kolonisten toeren door de kashba, de Palestijnen gaan opzij 333 122. Drie of vier soldaten bewaken een schuurtje 335 123. Gebeurtenissen die de media niet halen 336 124. Een oude vrouw werd door jongens in elkaar geslagen 339 125. Het schattige jongetje pakte een steen en smeet die naar het hoofd van het meisje 341 126. De kolonisten wonen op de legerbasis 341 127. Je haat iedereen 345 128. We namen auto’s in beslag en de kolonisten vernielden ze 348
129. De kolonisten vermoordden een meisje in de kashba 350 130. De kolonisten sloegen een gat in zijn muur 354 131. De kolonisten tegenhouden? Het leger kan niets doen 357 132. De brigadecommandant hield zich afzijdig 358 133. Ze sluiten Palestijnse winkels zonder gerechtelijk bevel af 362 134. Telkens wanneer ze de post ontruimden, kwam er een bevel van het ministerie van Defensie 369 135. Ze bespuugden me en scholden me uit 371 136. Ze hebben maling aan de mitswa en de religieuze principes 375 137. De kolonisten bij het Burgerlijk Bestuur kunnen alles maken 378 138. Een buitenpost ontruimen? Dat duurt jaren 378 139. Het was niet duidelijk waar de nederzetting begint 386 140. Het was zijn nederzetting, in feite stonden we onder hem 389 141. De veiligheidscoördinator werd boos en schopte hem 391 142. De veiligheidscoördinator van de nederzetting waant zich onze commandant 394 143: De controlepost dient niet Israëls veiligheid 395 144. Een voor soldaten verboden nederzetting 397 145. De politieke gelederen om de nederzettingen zijn gesloten 398 Woordenlijst 411 Dankwoord 413 Over de auteur 414
Opmerkingen over Breaking the Silence
In juni 2004 stelden zo’n zestig ex-militairen uit het Israëlische leger schriftelijke getuigenissen en foto’s tentoon over hun militaire diensttijd in de stad Hebron op de bezette Westelijke Jordaanoever. Deze tentoonstelling leidde tot de oprichting van Breaking the Silence, een organisatie die de dagelijkse werkelijkheid van de militaire aanwezigheid in de bezette gebieden wil laten zien door getuigenissen van de dienstplichtigen. De organisatie interviewt mannen en vrouwen die sinds het uitbreken van de Tweede Intifada in september 2000 in het Israëlische leger dienen, en publiceert hun getuigenissen online, in druk en via de media. Breaking the Silence organiseert ook evenementen en lezingen en geeft rondleidingen op de Westelijke Jordaanoever met als doel een licht te werpen op de operationele methoden van Israël in de bezette gebieden en de discussie over de bezetting te stimuleren. Dit boek bevat 145 getuigenissen van 106 getuigen en is representatief voor het materiaal dat door de organisatie sinds de oprichting is verzameld (in meer dan 700 interviews). De getuigen vertegenwoordigen alle lagen van de Israëlische samenleving en bijna alle legereenheden die in de bezette gebieden actief zijn. Het zijn verklaringen van commandanten, officieren en gewone soldaten, mannen en vrouwen. Alle door Breaking the Silence gepubliceerde getuigenissen – inclusief deze in dit boek – zijn verzameld door militaire veteranen en vóór publicatie gecontroleerd. Het zijn allemaal ooggetuigenverslagen, tenzij anders vermeld, en ze worden hier letterlijk geciteerd, met slechts kleine wijzigingen in de taal om identificerende details te verwijderen of een militaire term te verklaren. De organisatie houdt de identiteit van de getuigen geheim; zonder 11
anonimiteit zou het onmogelijk zijn de informatie in dit boek openbaar te maken. Hoewel de beschrijvingen van de soldaten beperkt zijn tot hun persoonlijke ervaringen, geven de getuigenissen als geheel een breed beeld, niet alleen van de primaire werkwijzen van het Israëlische leger, maar ook van de principes achter het Israëlische beleid in de bezette gebieden. Breaking the Silence beschouwt het onthullen van de waarheid achter dit beleid als een morele verplichting en een noodzakelijke voorwaarde voor een rechtvaardiger samenleving. Wanneer Israëli’s duidelijke en ondubbelzinnige getuigenissen uit de eerste hand over de bezetting wordt onthouden, wordt er een fundamenteel burgerrecht opgegeven – het recht om de waarheid te weten over hun eigen optreden en dat van degenen die namens hen handelen. Breaking the Silence eist verantwoording voor Israëls militaire acties in de bezette gebieden, die door Israëlische burgers en in hun naam worden uitgevoerd.
12
Noot van de vertaler
De lezer zal zich overspoeld voelen door de spreektaal van Israëlische soldaten, die vol zit met jargon en taaleigenaardigheden en uitgaat van een referentiekader dat specifiek is voor hun ervaringen. De oorspronkelijke getuigenissen in het Hebreeuws worden hier letterlijk weergegeven met behoud van de woorden van de getuigende soldaat zoals hij of zij die heeft uitgesproken. De vertaling is zo getrouw mogelijk aan het origineel; waar dat nodig is voor een goed begrip wordt een verklaring gegeven.
13
Inleiding
De publicatie van Occupation of the Territories: Israeli Soldiers’ Testimonies, 2000-2010 – het rapport waarop dit boek is gebaseerd – kwam een decennium na het uitbreken van de Tweede Palestijnse Intifada uit. Op basis van directe getuigenissen van honderden mannelijke en vrouwelijke soldaten die door Breaking the Silence zijn geïnterviewd, belichtte het rapport de operationele methoden van het Israëlische leger op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook en de gevolgen daarvan voor de mensen die ermee moeten leven – Palestijnen, Joodse kolonisten en de soldaten zelf. Bovendien onthulden de Israëlische soldaten, belast met de uitvoering van Israëls missie in de bezette gebieden, op ongekend gedetailleerde wijze de uitgangspunten en de gevolgen van het Israëlische beleid, en hun beschrijvingen legden de onderliggende logica van de Israëlische operaties in grote lijnen bloot. De getuigenissen lieten geen ruimte voor twijfel: hoewel het veiligheidsapparaat het afgelopen decennium inderdaad heeft moeten reageren op concrete bedreigingen, waaronder terreuraanslagen op burgers, zijn de acties van Israël niet louter defensief. Sterker nog, ze hebben stelselmatig geleid tot de feitelijke annexatie van grote delen van de Westelijke Jordaanoever door onteigening van Palestijnse bewoners, het verscherpen van de controle op de burgerbevolking en het inboezemen van angst. Het wijdverbreide idee in de Israëlische samenleving dat de controle op de bezette gebieden uitsluitend is gericht op het beschermen van de burgerbevolking, is in strijd met de informatie die honderden Israëlische soldaten geven. In de media, in interne discussies en tijdens militaire briefings verwijzen de veiligheidsdiensten en de overheid telkens naar de vier componenten van het Israëlische beleid: ‘terreurbestrijding’ 15
ofwel ‘preventie van vijandelijke terroristische activiteiten’ (sikkul); ‘scheiding’, dat wil zeggen, de scheiding van Israëlische en Palestijnse burgers (hafradah); behoud van de Palestijnse ‘structuur van de samenleving’ (mirkam Hayyim); en ‘handhaving van de wet’ in de bezette gebieden (akifat hok). Deze termen geven echter een onvolledig en zelfs onjuist beeld van het beleid waarvoor ze staan. Hoewel ze oorspronkelijk beschrijvend waren, verwerden deze vier termen al snel tot eufemismen voor activiteiten die geen enkel verband meer hielden met hun oorspronkelijke betekenis. Dit boek legt die aspecten van het beleid bloot die de staatsinstellingen willen verhullen. De soldaten die hebben getuigd, vormen een bijzonder betrouwbare informatiebron: zij zijn niet alleen getuigen, maar ook belast met de taak het beleid uit te voeren, en ze werden – impliciet dan wel expliciet – gevraagd dat beleid te verzwijgen. De getuigenissen in dit boek zijn in vier delen ondergebracht. Elk deel valt onder de noemer van een van de vier beleidsaspecten: ‘preventie’, ‘scheiding’, ‘structuur van de samenleving’ en ‘wetshandhaving’. In het eerste deel, ‘preventie’, laten de getuigenissen zien dat bijna elke toepassing van militair geweld in de Palestijnse gebieden als preventief wordt beschouwd. Achter deze veelomvattende interpretatie schuilt de veronderstelling dat iedere Palestijn, man of vrouw, een verdachte is en een gevaar vormt voor Israëlische burgers en soldaten. De gedachte is dat door het ontmoedigen van de Palestijnse bevolking door middel van intimidatie, de kans op verzet wordt verkleind en terroristische activiteiten worden voorkomen. In dit licht kan van alles onder de noemer van preventieve maatregelen worden gerechtvaardigd – het mishandelen van Palestijnen bij controleposten, het in beslag nemen van goederen, het opleggen van collectieve straffen, het veranderen en belemmeren van het vrije verkeer (bijvoorbeeld door het opzetten van tijdelijke controleposten), zelfs willekeurige veranderingen van de regels (volgens de grillen van een commandant op een controlepost). En als bijna elke militaire operatie onder de noemer ‘preventie’ valt, verdwijnt geleidelijk het verschil tussen offensieve en defensieve acties. Zodoende kunnen de meeste mi16
litaire handelingen tegen de Palestijnen als ‘defensief ’ worden gerechtvaardigd. Deel twee gaat in op het tweede beleidsaspect, de ‘scheiding’. Op het eerste gezicht lijkt de reden achter ‘scheiding’ de bescherming van de Israëli’s op Israëls grondgebied te zijn door een wig te drijven tussen de Israëlische en Palestijnse bevolking in de bezette gebieden. Uit de getuigenissen in dit deel blijkt echter dat door dit beleid niet alleen deze twee volkeren van elkaar worden gescheiden, maar ook Palestijnse gemeenschappen onderling. Het beleid staat Israël toe om de Palestijnse bevolking te controleren: Palestijns verkeer wordt geleid door de Israëlische controlemechanismen, die ter plaatse nieuwe grenzen stellen. De vele vergunningen en toestemmingen die Palestijnen nodig hebben om zich op de Westelijke Jordaanoever te verplaatsen, dienen ook om hun bewegingsvrijheid in te perken en hun gemeenschappen van binnenuit te verscheuren. De vaak arbitraire regels en eindeloze bureaucratische doolhoven zijn even effectief als de fysieke barrières. Het scheidingsbeleid wordt ontmaskerd als een verdeel-enheerstactiek. De soldatengetuigenissen tonen nog een derde effect aan, namelijk dat de Palestijnen van hun eigen land worden gescheiden. De Israëlische nederzettingen en de omliggende gebieden vormen zelf een barrière. Palestijnen mogen deze gebieden, waar vaak hun eigen landbouwgrond ligt, niet betreden. De locatie van deze meervoudige barrières lijkt niet louter te zijn bepaald uit defensieve overwegingen op basis van de woonplaats van Palestijnen, maar eerder uit offensieve berekeningen, gestuurd door Israëls streven om bepaalde gebieden onder eigen jurisdictie te krijgen. Op de Westelijke Jordaanoever worden Palestijnen door middel van controleposten, voor Palestijns verkeer afgesloten wegen en het verbod voor Palestijnen zich van de ene naar de andere plaats te begeven, strikt genomen van hun land verdreven, waardoor Israël zijn grondgebied kan uitbreiden. De soldatengetuigenissen in dit hoofdstuk maken duidelijk dat ‘scheiding’ niet gericht is op terugtrekking uit de bezette gebieden, maar eerder een middel is voor controle, onteigening en annexatie. De realiteit van het Palestijnse leven onder Israëlische bezet17
ting is het onderwerp van het derde deel, ‘structuur van de samenleving’. Israëlische woordvoerders benadrukken dat de Palestijnen in de gebieden van alle basisbehoeften zijn voorzien en niet gebukt gaan onder een humanitaire crisis, en dat Israël zelfs het behoud van de ‘structuur van de samenleving’ garandeert. Dergelijke claims, naast het behoud van economische welvaart op de Westelijke Jordaanoever, suggereren dat het leven onder buitenlandse bezetting draaglijk, ja zelfs goed kan zijn. Op grond van deze claims stellen voorstanders van het Israëlische beleid dat de bezetting een gerechtvaardigd verdedigingsmiddel is, en dat wanneer de bevolking helaas schade wordt berokkend, die schade ‘opweegt’ tegen het belang van de veiligheid van Israëlische burgers. Maar zoals de getuigenissen in het derde deel bevestigen, toont het feit dat de Palestijnen moeten vertrouwen op de goede genade van Israël om hun eigen leven te kunnen leiden, aan hoezeer zij van Israël afhankelijk zijn. Als Israël in staat is een humanitaire crisis in de Gazastrook te voorkomen, heeft het land, wanneer dat noodzakelijk wordt geacht, ook de macht er een te veroorzaken. Dat Israël beweert de ‘structuur van de samenleving’ op de Westelijke Jordaanoever te kunnen behouden, bevestigt dat het land de absolute macht heeft over het Palestijnse volk. Dagelijks beslissen de Israëlische autoriteiten welke goederen van stad tot stad worden vervoerd, welke bedrijven mogen starten, wie er bij de controleposten en de beveiligingshekken worden doorgelaten, wie hun kinderen naar school mogen laten gaan, wie tot de universiteit wordt toegelaten en wie de benodigde medische behandelingen krijgt. Ook houdt Israël het privé-eigendom van tienduizenden Palestijnen vast. Soms wordt onroerend goed ingenomen om zogenaamde veiligheidsredenen, dan weer om land te onteigenen. In een aanzienlijk aantal gevallen lijkt de beslissing tot confiscatie volkomen willekeurig. Huizen, landbouwgrond, motorvoertuigen, elektronica, vee – al deze zaken kunnen worden ingenomen naar goeddunken van een plaatselijke commandant of een soldaat in het veld. Soms nemen Israëlische soldaten zelfs mensen ‘in beslag’ om ze te gebruiken tijdens een oefening: om arrestatieprocedures te oefenen kunnen soldaten in het holst van de nacht zomaar een huis bin18
nenstormen, een bewoner arresteren en die later vrijlaten. Zoals in dit deel wordt aangetoond, is de structuur van de Palestijnse samenleving van zichzelf willekeurig en aan verandering onderhevig. In het vierde deel, ‘Tweeledig regime’, laten de soldatengetuigenissen zien hoe onder het mom van wetshandhaving Israël er twee juridische systemen op na houdt: in het ene zijn Palestijnen onderworpen aan een militair regime dat wordt afgedwongen door soldaten en vaak onderhevig is aan veranderingen; in het andere worden Israëlische kolonisten onderworpen aan het burgerlijk recht, dat is aangenomen door een democratisch gekozen wetgever en door de politie wordt gehandhaafd. Het Israëlische juridische gezag in de bezette gebieden vertegenwoordigt niet de Palestijnen en hun belangen. Integendeel, de Palestijnen gaan gebukt onder een door dreigementen afgedwongen systeem dat de militaire superioriteit van Israël bevestigt. De getuigenissen in dit deel onthullen eveneens de actieve rol van de kolonisten bij het handhaven van het militair bewind van Israël. De kolonisten bekleden openbare functies en hebben een stem in de militaire beraadslagingen en beslissingen die het leven van de Palestijnen in de gekoloniseerde gebieden beïnvloeden. Vaak werken de kolonisten voor het ministerie van Defensie als veiligheidscoördinator van hun nederzetting en hebben ze in die hoedanigheid invloed op allerlei zaken die in het gebied een rol spelen, zoals vervoer, toegang tot de wegen en beveiligingspatrouilles. Ze wonen zelfs briefings van het leger bij. De veiligheidstroepen beschouwen de kolonisten niet als burgers die de wet dienen te gehoorzamen, maar als een machtige groep die dezelfde doelen nastreeft als zij. Zelfs wanneer de belangen van de kolonisten en het leger op gespannen voet staan, beschouwen ze elkaar uiteindelijk toch als bondgenoten in een gemeenschappelijke strijd, en beslechten ze een conflict met een compromis. Bijgevolg voldoen de veiligheidstroepen gewoonlijk aan de wensen van de kolonisten, al is het soms maar gedeeltelijk. Zo wordt geweld van kolonisten tegen de Palestijnen niet behandeld als een inbreuk op de wet. Integendeel, het is een van de manieren waarop Israël de bezette gebieden controleert. 19
Er wordt wel gezegd dat het onvermogen om de wet te handhaven onder de Joodse kolonisten een zwakte is van de Israëlische politie. De getuigenissen suggereren iets heel anders, namelijk dat de wet niet wordt gehandhaafd omdat de veiligheidstroepen de kolonisten niet behandelen als gewone burgers, maar als bondgenoten. Aldus dienen de veiligheidstroepen ook de politieke aspiraties van de kolonisten: annexatie van grote delen van de bezette gebieden voor hun eigen gebruik. ‘Preventie’, ‘scheiding’, ‘structuur van de samenleving’ en ‘wetshandhaving’ zijn enkele termen die de Israëlische autoriteiten gebruiken om een aantal elementen van hun beleid in de Palestijnse gebieden aan te duiden. Maar in plaats van het beleid te verklaren, verdwijnen deze termen onder een dekmantel van defensieve terminologie die slechts in geringe mate verband houdt met de realiteit, en dat is nog sterk uitgedrukt. De verhalen van de Israëlische soldaten die hier worden aangehaald, tonen aan dat het gevolg van de Israëlische activiteiten in de bezette gebieden niet de politieke status quo in stand houden, maar die veranderen. Terwijl Israël steeds meer grondgebied onteigent, krijgt het land door zijn militaire overmacht de controle over alle lagen van de Palestijnse samenleving. Anders dan de indruk die de regering wil wekken dat Israël zich op een veilige en voorzichtige manier langzaam uit de bezette gebieden terugtrekt, laten de soldaten hier zien dat het land zich onvermoeibaar inspant om zijn greep op zowel het land als de Palestijnse bevolking te verstevigen. Ondanks de breedte van het onderwerp beperkt dit boek zich tot de informatie uit de getuigenissen. Dit boek is geen uitputtende beschrijving van alle manieren waarop de staat Israël de bezette gebieden beheert, en mag niet worden gelezen als een poging om alle aspecten van de bezetting te behandelen. Voor een volledig beeld ontbreken de activiteiten van de geheime dienst (Shabak) en andere inlichtingendiensten, evenals die van de militaire gerechtshoven, die een belangrijk onderdeel van het militaire bewind zijn, en overige aspecten van het militair bestuur. Het doel van dit boek is eerder om de eufemismen die fungeren als dooddoeners in de openbare discussie, te vervangen door een exactere beschrijving van het beleid van Israël op de Westelijke Jordaanoe20
ver en in de Gazastrook. De feiten zijn duidelijk en toegankelijk; de getuigenissen verplichten ons de Israëlische acties onder ogen te zien en ons af te vragen of die de waarden van een humane, democratische samenleving weerspiegelen.
21
Deel i – Preventie: intimidatie van de Palestijnse bevolking
