Bezoek aan onze sponsorkinderen in Brazilie Januari 2009
Fred en Liesbeth Mellink
05 januari:
bezoek Keli en Carina in Niteroi (Rio de Janeiro)
27 januari:
bezoek Lucas in Caucaia (Fortaleza)
5 januari 2009: Bezoek aan Keli en Carina in Niteroi Vandaag was het grijs maar het regende nog niet en de temperatuur was 22 graden. We hadden we om 9 uur afgesproken, maar door file op de brug tussen Rio en Niteroi duurde het bijna drie kwartier langer. We hadden Monique en Rachel verwacht, maar er stopte een volkswagen busje met Monique, de Compassion coordinatrice in Rio, Rachel de directeur van het Compassion project, maar ook de vertaalster, Ana Claudia, en Renata, dochter van Rachel die ook les geeft op de Compassion school. En Keli was er ook al bij. Toen ze merkte dat Fred wist wie ze was sprong ze recht in zijn armen en liet hem niet meer los voor meer dan tien minuten, totdat ze in het busje moest stappen zodat we konden vertrekken. Het busje werd gereden door de pastor van de kerk met wie Compassion in dit project samen werkt. We vroegen hoelang Keli al wist dat we zouden komen en dat bleek al sinds december te zijn en dat was dus lang wachten geweest voor haar. Toen we vroegen wanneer we Carina zouden zien bleek dat het de bedoeling was geweest dat ook zij al zou zijn meegekomen. Maar haar moeder heeft ernstige psychische klachten en had haar medicijnen niet ingenomen waardoor ze nogal uit balans was. Later bleek dat ze was vergeten dat wij vandaag zouden komen en dus had ze Carina niet naar het project gebracht. Ons niet zien was geen optie dus Rachel heeft heel wat getelefoneerd met moeder en uit eindelijk zou Carina er wat later op de dag bij kunnen zijn. Keli woont bij haar oma. Ze was 3 jaar toen haar vader werd vermoord, hij zat in het criminele circuit en haar moeder werkt in de prostitutie. Oma vindt de drank erg belangrijk en heeft nog een kind jonger dan Keli en Keli is 7 jaar. Het komt voor dat Keli geen zorg krijgt van oma en er is een tijd geweest dat Rachel sterk heeft overwogen haar in huis te nemen en Keli kwam toen veel bij haar thuis. Oma vond dat niet goed en dus zijn die bezoekjes wat terug gedraaid maar je kan merken dat Keli erg aan Rachel hangt. Keli heeft geen bed om in te slapen en ligt dus op de grond. Keli is een bijdehande dame, die heel snel in de gaten heeft waar het over gaat. Bijvoorbeeld toen ze in de gaten kreeg dat het over haar situatie ging vulde ze het een en ander aan maar uiteindelijk kwamen er tranen en wilde ze zicht het liefste verstoppen. Onderweg naar het Compassion project en de daaraangekoppelde Igreja Batista liet Keli het huis zien waar ze woont. Later zouden we er weer langs komen, op weg naar de lunch, zodat ik een foto kon maken. Het blauwe huis met de zuilen is waar Keli woont. Carina woont een uur rijden van het project, dus daar zijn we niet geweest
Het blauwe huisje met de zuil is waar Keli woont (zie pijl)
Het was heel bijzonder te zien hoe Rachel dit werk heel sterk met hart en ziel doet. Ze zou het liefst de huizen in gaan en alle kinderen waar het nodig voor is mee nemen. Er zijn 210 kinderen in dit project. Ze gaan naar de school van de kerk tot ze 7 jaar oud zijn en in hun vrije tijd naar het Compassionproject. Daarna gaan ze naar de school in de wijk, dat is een halve dag en de rest van de tijd gaan ze naar Compassion. Daar worden ze opgevangen en krijgen extra activiteiten zoals: engelse les, ballet, voetballen ook de meisjes. Elke week komt er een arts vanuit de kerk voor gratis controles van kinderen en ouders. En de vrouwen moeten 1 keer per jaar verplicht nagekeken worden vanwege de werkzaamheden die ze doen.
1
Carina weet niet wie haar vader is, er zijn 3 kandidaten en tot onze verbijstering zijn er 2 vrouwen die haar noemen als hun kind. We kunnen ons niet indenken wat dit met zo’n grietje moet doen en kunnen alleen maar dankbaar zijn dat moeder nu getrouwd is met christenman die probeert goed voor dit gezin te zijn. Carina is acht jaar en wordt zeer liefdevol opgevangen door de mensen die bij Compassion werken. We zijn geinformeerd over het reilen en zeilen en hebben ook de verslagen gezien die van elk kind gemaakt worden. Dit geeft vertrouwen dat op veel terreinen deze kinderen in de gaten gehouden worden want ze komen heel veel tekort. Zelfs onze tot en met de eerste geschreven brieven zitten als kopie in hun dossier en Keli wist heel veel nog over wat er in stond. Rond de middag zijn we naar een shoppingmall gereden. Omdat we ook wat extra’s wilde doen voor de gezinnen zijn zijn we boodschappen gaan doen in de supermarkt. We kwamen er met een kar vol uit met vier dozen spullen, twee per familie. En toen was intussen Carina gebracht dus kwamen Carina en Keli ons tegemoet gerend vanaf de tafeltjes van Keli toont de inhoud van de kast met schoolspullen “Bobb’s” waar ze op ons gewacht hadden tijdens het boodschappen doen. We hebben ook gelunched bij deze Braziliaanse McDonald’s: Bobb’s. De meisjes hadden natuurlijk in de gaten dat de boodschappen voor hun bedoeld waren. Ook Carina vond het fantastisch dat we er waren, maar was daar wat stiller over. We hebben haar ook tijd gegeven te wennen en het bleek dat Keli haar al het een en ander had verteld want we hoorden dat toen Carina aankwam, Keli tegen haar had gezegd dat we kadootjes mee hadden, maar dat de rode rugzak voor haar was en Carina dus de gele zou krijgen. Al die tijd heeft Keli maar op de 2 rugzakken gelet die we bij ons hadden. Ze wist dat daarin kadootjes zaten voor haar en Carina. En eindelijk toen het eten op was mochten ze open. Ze wisten niet waar ze moesten beginnen. Keli pakte de hele rugzak uit en legde alle spulletjes op tafel uitgestald. Ze vond de kaleidoscoop die er in zat geweldig en Carina vond de foto Carina en Keli op de arm in de supermarkt van ons, in een delftsblauw fotolijstje helemaal geweldig. We hadden voor beide een etui en de gelpennen waren nou net datgene wat Keli “het liefste wilde hebben”. Blijkbaar zijn kinderen overal hetzelfde. Voor beide hadden we een kettinkje met hun letter en die moesten natuurlijk meteen om. We hebben nog een ritje met de auto gemaakt door de plaats waar ze wonen: Niteroi en zijn langs het strand
2
met de wilde branding gereden, waar Keli ons mee naartoe had willen nemen als het weer geschikt zou zijn. Helaas regende het pijpestelen. Beide hielden de meisjes hun beer op schoot die ook in rugzakken zaten en er moest nog een naam gegeven worden. Keli vond eerst “FredenLiesbeth” wel een leuke naam maar uiteindelijk besloten ze samen tot Liesbeth als naam voor beide beren. Keli was het meest vrijuit en gaf op een gegeven moment aan dat ze wilde dat we niet weggingen maar bij haar zouden komen slapen. Want als we dat niet zouden doen dan “zou ze woensdag dood gaan”. Ze wilde met ons mee, we hebben haar toen uitgelegd dat dat echt niet kon want oma zou haar dan vast missen. Ze hield toch nog even vol en klampte zich helemaal aan Fred vast. Uiteindelijk was het tijd voor afscheid en de zoon van de pastor, met zijn echtgenoot, brachten Monique en ons terug naar Rio, Monique naar haar huis en ons naar het hotel. De rit duurde nog heel lang wegens gigantische file op de brug. Dus hadden wij ook nog tijd om te wennen aan het feit dat deze dag er weer op zit en toch een zwaar emotionele impact heeft gegeven. Ik had niet gedacht dat ik emotioneel ook zo sterk de neiging zou hebben de kinderen maar mee te nemen. Terwijl ik dit stukje schrijf mis ik ze al. Maar aan de anderen kant weten we nog beter wat we kunnen doen, waarover we kunnen schrijven en waarvoor we kunnen bidden. Keli en Carina: twee dikke vriendinnen
De volgende brieven zullen niet meer over favoriete kleur gaan, of over leukste activiteit op school. We kunnen veel gerichter schrijven en hopen op goede vertaling. Stilletjes hoop ik dat Carina en Keli beide een talenknobbel hebben en snel Engels zullen leren, zodat we geen vertaling meer nodig hebben. Deze dag is in ons hart gegrift.
v.l.n.r: Rachel (Project director), Keli (BR3870010), dochter van Ana Claudia Ana Claudia (tolk), Carine (BR3870013), Renata (correspondentie monitor), Monique (Facilitator), Rodrigo (Chauffeur).
3
27 januari 2009: Bezoek aan Lucas in Caucaia. Vanmorgen zouden we om negen uur worden opgehaald, maar er werd even over achten opgebeld dat het tien uur zou worden. Uiteindelijk stopte er een Nissan pickuptruck in de straat en kwamen er twee personen uit. Het bleek Dina, de directrice van het compassion project en Mayrlon, de chauffeur. Na even kennis maken stegen we in. Beiden kenden geen Engels dus dat was slecht comminceren. Maar op weg naar het Compassion project pikten we Thiago Campos, de vertaler, op. Dat was een uitkomst. We reden naar het Compassion project waar Lucas zou zijn. Daar aangekomen werden we voorgesteld aan een aantal medewerkers, psycholoog, administratief medewerker an Ana, de grootmoeder
Lucas wordt voorgesteld door Dina en Ana
van Lucas die het gezin probeert te runnen. We hebben de eetzaal gezien, de brievenschrijfzaal, de binnenplaats, het muzieklokaal. Luca vindt muziek leuk en gaat dit schooljaar fluit en “teclada” ofwel keyboard spelen. Aan het eind van de rondleiding werd een plan getrokken voor de rest van de dag. Zolang het mooi weer, zouden we eerst naar strand gaan, daarna gaan lunchen en vervolgens shoppen voor de familie in een lokale supermarkt. Maar eerst vond ik het tijd dat Lucas zijn rugzak kreeg, in de hoop dat het ijs gebroken werd. Want Lucas hield zijn hoofd heel verlegen strak omlaag. Met uitpakken van de rugzak kwamen er steeds meer glimlachen, maar geen woord kwam er nog uit zijn mond. Misschien had men hem toch beter al een tijdje eerder moeten vertellen dat we op bezoek zouden komen. Maar het blijft gissen en achteraf praten. In ieder geval genoot het ventje wel.
Uitleg over de dossiers
4
We reden naar Praia Cumbuco om er wat te drinken en natuurlijk de zee in te gaan. Er waren ezeltjes waarop gereden kon worden maar Lucas was er bang voor. Dus gewoon lekker even de zee in. Dat was voor Lucas voor het eerst van zijn leven! Hij vond het heerlijk. Door de sterke branding durfde ik niet te diep te gaan. Het leek me safer een beetje aan de kant te blijven en dan in het water te liggen. Dat voorkomt omvallen en onder water raken. Soms kwam er een golf die zo sterk was dat Lucas meegeleurd werd richting het strand. Hij vond het geweldig. En begon zowaar te praten. Lucas voor het eerst in zee
Na het zwemfestijn hebben we friet voor hem besteld, helemaal voor hem alleen. Lucas was gewoon overdonderd. Voordat we zouden gaan moest hij eigenlijk onder douche, want hij zat onder het zand. Dus nam Fred hem mee naar de douches trok hem zijn onderbroek uit en spoelde beide uit :) Daarna wrong ik zo strak mogelijk de onderbroek uit en trok hem weer Lucas aan. Hij vond het allemaal prima. Even later stegen we weer in op weg naar een restaurant voor de lunch: picanha met rijst en bonenmix en farofa. Een 2 liter fles guarana met 6 glazen als drinken erbij. Ana heeft gesmuld; Lucas duidelijk minder, maar hij is niet veel gewend en had een dikke bak friet op. Friet was smullen voor Lucas
Vervolgens zijn we naar een plaatselijke supermarkt gegaan voor een kar boodschappen voor Lucas’ familie. Lucas en Ana waren mee en ze mochten samen de kar vullen met wat ze het hardst nodig hadden, maar ook gewoon met leuke of lekkere dingen die ze normaliter nooit kopen omdat ze er geen geld voor hebben. Lucas oma was er stil van. Toen we de kar vol hadden gingen we naar de kassa, waar alle boodschappen in grote zakken werd gedaan door winkelpersoneel. De zakken werden vervolgens in een
De woonkamer van Ana’s huis
5
laadkarretje gedaan en een winkelbediende reed zelfs het karretje mee naar de parkeerplaats een eindje verderop. Voor klanten van dit formaat is blijkbaar extra service normaal. Voor ons was het “gewone boodschappen”. Nu gingen we de boodschappen naar Lucas thuis brengen. We kregen hartelijk welkom en moesten gaan zitten. De boodschappen werden op de eettafel gezet en de eettafel werd er bijna onder bedolven. Ik vroeg of ze er opbergruimte voor heeft. Ja, in de slaapkamer staan twee soort kantoorkasten waarin alle voorraad zit. Voor de bederfelijke waren stond De slaapkamer voor de hele familie er een zeer roestige koelkast. Er was een subsidieregeling van de regering geweest waarvan Ana een piepkleine TV kon kopen. In het hele huis is een lamp. We hebben twee spaarlampen in de boodschappen gedaan. Het gezin is met z’n vijven. Lucas (5 jaar) heeft nog een broer, Emerson (8 jaar), en een zus Rebecca (11 jaar). Lucas broer vond de rugzak erg “bonita” en ik hoop dat Lucas in harmonie zijn broer en zus kan laten meegenieten. Ana’s man heeft na maanden werkloosheid eindelijk weer werk in de bouw. Toen was het dan toch tijd om afscheid te nemen en toen werd het Ana te kwaad. Ze barstte in snikken uit en vloog ons beiden om de hals. Ze kon haar emoties eindelijk kwijt. Ze heeft ook vreselijk genoten van de hele dag en het was goed dat ze mee was, omdat als de vertaler met ons in gesprek was, Lucas dan nog altijd zijn oma heeft om mee te praten wat hij duidelijk ook deed. Da dag werd besloten met een zegenbede door Dina, de Compassion directrice en daarna door Fred in heel kort Nederlands en verder in het Engels. Rond half vijf stapten we weer in en werden we thuisgebracht. Rond vijf uur waren we weer in het appartement. Ook deze dag was een hele belevenis voor ons allen. Het was goed. We hebben een beter beeld gekregen van de wereld en gezinsomstandigheden waar onze sponsorkinderen in leven. Ook hebben we een beter idee gekregen wat voor ieder van hen persoonlijk aan de hand is en hoe ze er mee omgaan. Daaruit hebben wij veel beter kunnen afleiden hoe we hen specifiek kunnen helpen Uitgezwaaid bij vertrek in woord (gebed, brieven) en daad (sponsoring, extra giften) dan via de briefwisselingen. 6
