'Ben ik wel door Peter-Jan Bogaert

De Morgen on line / Archief

pagina 1 van 7

Archief

'Ben ik wel door Peter-Jan Bogaert een goede mama?' 'Ik had je zo graag nog eens geknuffeld, mama. Ik hou van je.' Zo staat het te lezen op het rouwkaartje voor Ilse. Vierenveertig was ze, mama van Eline (15) en Pieter (17) en ex-vrouw van Ivo Mechels. Op de avond van 1 mei stapte Ilse uit het leven. Moegestreden. Boos. Op alles en vooral op zichzelf. Het verhaal van Eline, Pieter en Ivo, zes maanden later. Peter-Jan Bogaert / Foto Stephan Vanfleteren 'De enquête onder tweeduizend Belgen toont onder meer aan dat de beeldvorming omtrent zelfdoding vaak niet strookt met de werkelijkheid. De helft van de ondervraagden ging akkoord met onjuiste beweringen als 'de meeste pogingen tot zelfdoding zijn hoofdzakelijk bedoeld om aandacht te krijgen', of: 'mensen die neigingen tot zelfdoding hebben, zullen die hun hele leven lang hebben'. Nochtans is een juist begrip belangrijk met het oog op de preventie. (...) Tweeënveertig procent van de mensen die dachten aan zelfmoord hadden daarover met niemand gepraat. (...) Overigens blijkt een goede follow-up na een zelfmoordpoging onvoldoende te zijn in de praktijk.' Deze citaten komen uit een persbericht dat Test-Aankoop verspreidde in september 2003. Ivo Mechels, het gezicht van de consumentenvereniging, herinnert zich nog perfect waar hij, in zijn bekende zakelijke stijl, een tv-interview weggaf over het onderwerp. "Cynisch, toch? Twee jaar geleden waarschuwde ik nog voor iets wat ons zelf is overkomen." Een beetje missionaris is hij altijd wel geweest. Een verkondiger van consumententips en waarschuwer voor financiële valkuilen. Bestrijder van onrecht. En een vertrouwd gezicht dat ten volle beseft dat bekendheid in deze mediatijden meer aandacht oplevert. Vandaar ook dit interview. Omdat er nog altijd veel misloopt bij de behandeling van depressieve en psychiatrische patiënten. Omdat, zo merken Peter en Eline maar al te vaak, zelfdoding nog altijd een taboe is. "Ik draag een wit en een zwart polsbandje", zegt Pieter. "Wit staat voor 'Ik hou van jou'. Zwart voor 'Ik rouw om jou'. Als klasgenoten me vragen waarom ik dat draag, stokt het gesprek onmiddellijk: 'Die test wiskunde was toch moeilijk, hé'." Er vloeien geen tranen tijdens het gesprek. Er vallen ook geen ongemakkelijke stiltes. Af en toe wordt er zelfs gelachen. Pieter is de stilste van de drie, maar volgt het gesprek op de voet. Eline komt voor haar leeftijd ongelooflijk mondig en zelfbewust over. Nuchter. Ivo en Ilse gingen elf jaar geleden uit elkaar. Hun twee kinderen werden in co-ouderschap opgevoed. Afwisselend verbleven Pieter en Eline een week bij Ilse en een week bij Ivo. Ilse en Ivo hadden een relatief goed, maar oppervlakkig contact. "Ik sprak haar enkel over de kinderen. We hadden elk ons eigen leven. Ik heb heel lang niets geweten van haar problemen. Pas helemaal op het einde had ik de draagwijdte door." De problemen begonnen toen de relatie van Ilse met haar nieuwe partner zo'n vier jaar geleden op de klippen liep. Eline: "Er waren nog andere redenen, maar dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Achteraf zou blijken dat ze veel van haar problemen in de schoenen schoof van de vertroebelde relatie met haar moeder. Ze werd depressief. Altijd moe. Huilbuien. Bij iedere grote of kleine tegenslag begon ze onmiddellijk te wenen. Ik probeerde haar toen te troosten, maar vaak begon ik zelf te wenen omdat ik overstuur was. Gezellige avonden waren dat niet." Pieter: "Haar moeder belde mama vaak op. Soms drie keer in een dag. Maar op den duur wou ze de telefoon niet meer opnemen. Ze verstopte zich. Het was de ontkenning." Eline: "Ze begon ook steeds meer te drinken. In het begin vond ik dat grappig, maar op den duur niet meer. Zeker niet als je flessen wijn en sterke drank tussen het wasgoed vindt, of ergens verstopt tussen het keukengerei. In de kelder lagen ook zakken vol met lege flessen."

http://www.demorgen.be/archief/artikel.html?i=MzkxMTM=&log_query_id=131172...

31/01/2006


pagina 2 van 7

Hebben jullie haar daar nooit vragen over gesteld? Eline: "Ik heb haar een keer met haar gedrag geconfronteerd. Maar ze ontkende alles. Ze beweerde dat de lege flessen van vroeger waren. Een keer heb ik een halve fles sterke drank gevonden. Die heb ik meteen in de gootsteen weggegoten." Pieter: "We hebben haar vaak 's morgens op de mat of in de zetel gevonden. In slaap gevallen. Met de lege glazen op de salontafel. Iedere keer als we binnenkwamen, verstopte ze die. Ze dronk alleen als wij het niet zagen. Nooit aan tafel bij het eten bijvoorbeeld." Eline: "Ze nam ook slaappillen. Heeft ze altijd al gedaan. Maar ze bleef wel lang op. Ze sliep dan vaak overdag. Tot laat in de namiddag. Ik vond dat vervelend. Af en toe vroeg ik om te stoppen met die pillen, maar ze kon niet zonder. Later nam ze er ook antidepressiva bij." Kon ze haar huishouden nog beredderen? Pieter: "Ze stond mee op met ons en smeerde onze boterhammen. Dat wel. Maar als we terugkwamen van school, lag ze vaak in de zetel te slapen. Ik maakte haar dan wakker. Ik vond het wel leuk om haar terug te zien. Op het einde ging het huishouden wel iets moeilijker. Trager, eigenlijk. Ze was zelfstandig IT-consultant. Maar ik betwijfel of ze op het einde nog veel opdrachten had." Ivo: "In de laatste maanden voor de zelfdoding heb ik wel een brief gekregen van haar beste vriendin. Ze schreef me in een brief dat het zo echt niet verder meer kon. Dat ze me als vader van de kinderen op de hoogte wou brengen. Dat de kinderen het slachtoffer waren van de situatie. Dat er niets meer gebeurde in het huishouden. Dat de kinderen geen warm eten meer kregen." Pieter: "Dat was niet zo. Er was altijd wel iets. Ja, we gingen wel vaak om de hoek bij de kruidenier pizza's halen. En mama maakte veel dingen klaar in de microgolf. Dat is toch ook warm eten. (lacht)" Eline: "Mama kookte toch nog geregeld voor ons, vind ik." Begonnen jullie niet ongerust te worden? Ivo: "De eerste keer dat ik argwaan kreeg, was na een auto-ongeval, nu drie jaar geleden. Het was na de familiedag van de Wetswinkel, waar ik al sinds mijn studententijd actief in ben. Ik kreeg 's avonds een telefoontje van de politie. Auto overkop. Ilse in het ziekenhuis. De dag nadien was ze al weer thuis. Een paar schrammen. Niets aan de hand, minimaliseerde ze toen. Ik dacht: hier is iets niet pluis. Maar wat? Ze liet niets los. Ze vertelde niets aan mij. Niets aan de kinderen." Eline: "Ik heb haar een paar dagen nadien vlakaf gevraagd: heb je het niet met opzet gedaan? Ze ontkende dat formeel. Ik geloofde haar, maar was toch niet gerustgesteld." Was het een gecamoufleerde zelfmoordpoging? Ivo: "Achteraf gezien wellicht wel. Nadien heeft ze nog twee ongevallen meegemaakt. De laatste keer, een half jaar voor haar dood, zat ze dronken achter het stuur en had ze pillen geslikt. De politie vertelde me toen dat het meer dan waarschijnlijk om een suïcidale poging ging." Waren er nog pogingen? Ivo: "Ja. Een keer is haar maag leeggepompt. Overdosis pillen. Toen heb ik haar naar de spoeddienst gebracht. En ze heeft ook eens haar polsen proberen over te snijden. Maar daar was ik niet bij." Eline: "Ik heb haar toen gevonden, 's morgens in de badkamer. Ze lag languit op de vloer. Overal druppels. Wijn, dacht ik eerst, maar het was bloed. Ik probeerde haar wakker te maken. Gelukkig kwam ze snel bij. Het was geen grote snee. Wel overal kleine inkepingen. Wij vroegen er niets over en zij sprak er verder niet over." Pieter: "De dagen erna droeg ze van die dikke plakkers rond haar polsen."


31/01/2006


pagina 3 van 7

Kreeg ze professionele hulp na die pogingen? Ivo: "Ze is tweemaal opgenomen in een psychiatrische instelling. Een keer in het Sint-Vincentius in Antwerpen en de tweede maal na haar laatste ongeval in het psychiatrisch ziekenhuis in Duffel. Telkens voor ongeveer een maand. Na haar eerste opname is ze verder ambulant begeleid. Ze moest iedere dag naar het ziekenhuis komen voor begeleiding. Dat is dan geleidelijk aan afgebouwd. Maar een vaste psycholoog of psychiater had ze niet." Eline: "Ik ben haar eens in Duffel onverwachts een bezoek gebracht. Ik miste haar zo erg dat ik op een woensdagmorgen in plaats van de bus naar school de bus naar Berchem-station heb genomen. Om er een trein te zoeken naar Duffel. Ik was toen dertien. Wist niet waar het ziekenhuis lag. Op goed geluk heb ik het gevonden. Het was niet eens bezoekuur. Mama zat in gesprek met een of andere psychiater. Plots stond ik daar. Toen ze me zag, begon ze te huilen. Ik ook. Ze heeft dan gevraagd om de dag met mij verder door te brengen in plaats van haar programma te volgen." Waarover hebben jullie dan gepraat? Eline: "Over hoe het daar was en of ze zich al wat beter voelde. Ik heb haar gezegd dat ik haar miste. Veel babbelden we niet over haar problemen. Er is veel onuitgesproken gebleven. Ze stond niet sterk genoeg, denk ik, om het uitgebreid met haar dochter over haar problemen te hebben. In de namiddag zijn we naar de stad getrokken. Een gezellige uitstap. Moeder en dochter, samen. Heerlijk. Maar ik was totaal vergeten dat het woensdagnamiddag was en dat de partner van Ivo mij thuis verwachtte. Ik had er niets van verteld aan mijn papa. Ongerust belde ze me op. Ze dacht dat er iets met mij was gebeurd. Ik heb het dan mogen uitleggen... Aan mijn papa maar ook op school. Wie spijbelt, moet bij ons minstens eenmaal met een CLB-expert praten." Hebben jullie nooit gedacht dat ze effectief zelfmoord zou plegen? Eline: "Iedereen, ook de CLB-expert, vertelde me dat depressiviteit wel te behandelen was. Dat het nog een tijdje kon duren, maar dat het uiteindelijk wel beter zou gaan met mijn moeder. Het doemscenario kwam nooit in me op." Pieter: "Het zal wel goed aflopen, zeker. Dat was mijn ingesteldheid. Ik was ervan overtuigd dat ze het niet kon of niet wou. Dat het daarom altijd op het randje was. Daarvan heb ik nu spijt." Hielden jullie van haar? Eline: "Ze vroeg altijd wel bevestiging. Erkenning. Zien jullie me graag, vroeg ze altijd. Ben ik een goede moeder? Ze vroeg dat minstens een keer per week. Natuurlijk hielden we van haar. Zielsveel. Maar op den duur was het vervelend dat ze altijd diezelfde vraag stelde. Ze geloofde ons niet. Ze twijfelde aan ons. Aan haarzelf. Ze dacht werkelijk dat we haar liever kwijt dan rijk waren." Pieter: "Natuurlijk hield ik van haar. Ik heb zelf een kader gemaakt met foto's van onze laatste vakantie samen. Het logo van haar eigen IT-bedrijfje heb ik erbij geplakt. Als je haar naam intikt op Google, vind je nog heel wat terug. Daar ben ik eigenlijk wel trots op. Ze heeft heel wat bereikt in haar leven. Een deel van haar as is voor mij in een pipetje gedaan. Dat hangt nu ook aan mijn kader die op mijn kamer hangt." Ivo, wist jij precies wat er allemaal gaande was? Ivo: "We leefden apart. Voor mij was het stukken moeilijker om zicht te krijgen op wat er bij Ilse thuis gebeurde. Het is pas na haar laatste auto-ongeval en haar opname in Duffel dat we er samen heel open over praatten. De afspraak was: het gaat niet goed met mama, let's face it. Als het helemaal niet goed ging, moesten ze me bellen. Dan kwam ik de kinderen halen. Dat is verschillende keren gebeurd. Ilse kon steeds minder aan. Ook al was het mijn 'week' niet, toch zorgde ik voor de kinderen. "De hele toestand drukte ook zwaar op mijn relatie. Elke dag weer die onzekerheid. Dat er iets kon gebeuren. Uiteindelijk is mijn relatie er aan ten onder gegaan. Dat was een heel harde klap. Mijn partner kon de onrust niet aan. Maar ik had die keuze niet." Dacht jij aan het doemscenario?


31/01/2006


pagina 4 van 7

Ivo: "Ik heb die gedachte wat weggeduwd. Uiteindelijk heeft Ilse me wel over haar alcoholproblemen verteld. Ze heeft geprobeerd eruit te geraken. Ze is naar een werkgroep van de AA gegaan, maar ze voelde zich daar niet echt thuis. Ze had gestudeerd. Ondertussen, zo vertelde ze me zelf, was ze ook verslaafd aan verdovende middelen. Ze zocht op internet naar een werkgroep die haar daar van af kon helpen. Het heeft niet mogen baten." Was er niemand die haar kon helpen? Ivo: "Na de opname in Duffel is ze niet meer opgevolgd. Ze kon alleen om de twee maanden eens naar een psychiater. (gedecideerd) Ik vind dat crimineel. En ik wik mijn woorden. Het is crimineel dat een instelling met gediplomeerde psychiaters iemand met zo'n voorgeschiedenis terug naar huis stuurt. Ze wisten dat ze verslaafd was aan alcohol en verdovende middelen. Dat is iemand echt de dood in sturen." Nog geen half jaar daarna... Ivo: "Het was op een zondag. De eerste mei. Net die avond had ik een aantal beslissingen genomen. Toeval kan dat niet zijn. Ik had beslist professioneel advies in te winnen om Ilse beter te kunnen begeleiden. Ik zou voortaan ook een halve of een hele dag thuis zijn om meer tijd vrij te maken voor de kinderen. Ik lag net in bed. Het was elf uur 's avonds toen ik een telefoontje kreeg." Eline, tot Ivo: "Mag ik het vertellen, papa?" Eline: "Het was opendeurdag op school. Het was heel gezellig. Ze had zich mooi opgemaakt en vlechtjes in haar haar gedaan. Ze was opgewekt. De sfeer sloeg echter compleet om toen mama met de dochter van haar ex-vriend begon te praten. Het leek een onschuldig gesprek, maar toen barstte mama ineens los. Ze pakte mijn klasgenote keihard aan. Ze vroeg of haar papa wel wist dat ze zo depressief was geworden. En of haar papa een vriendin had. En zo. Het meisje was plots sprakeloos. En ik was woedend. Die avond ben ik blijven mokken. "'s Avonds heeft ze nog gekookt voor ons. Scampi's of zoiets. Daarna heeft ze de hele avond op het dakterras gezeten van haar appartement. Ze heeft toen heel wat mensen opgebeld. Om te zeggen wat ze nog wou zeggen. Ze wou haar boosheid kwijt. Ze heeft ook haar ex-vriend, na al die jaren, voor het eerst gebeld. Bij niemand heeft ze laten vallen dat ze op het punt stond zelfmoord te plegen." Ivo: "Ze heeft ook naar mij gebeld. Maar ik was niet bereikbaar. Mijn gsm zet ik soms af, anders word ik constant opgebeld door journalisten. Op de voicemail heb ik achteraf haar stem nog gehoord. Boos. "Ivo, je moet dringend een privé-gsm aanschaffen. Ik heb het je al gezegd." Meer was het niet. Dat was het laatste wat ik van haar heb gehoord." Eline: "Nadat ze iedereen gebeld had, heeft ze haar vlechtjes losgemaakt en Pieter in bed gestopt." Pieter: "Ook mij. Dat was jaren geleden. Toen heeft ze voor de laatste keer gevraagd of ze een goede moeder was. En of ik haar graag zag. Ik knikte en viel snel in slaap." Eline: "Ik kon de slaap niet goed vatten. Was nog boos op haar vanwege haar reactie tegenover mijn vriendin. Aan mij had ze ook gevraagd of ze mij in bed moest stoppen. (stil) Ik heb neen gezegd. Na een half uur woelen ben ik weer op gestaan. Wat tv gekeken. Mama was er niet. Het moest toen al gebeurd zijn. Ik stelde me er niet meteen vragen bij. Het viel in die periode wel vaker voor dat ze plots zin had in een potje biljart en dat ze stilletjes wegsloop. "Plots werd er luid op de deur geklopt. Het was de benedenbuurvrouw. Ik liet haar binnen. 'Waar is je mama?', vroeg ze. We zijn haar gaan zoeken. Maar ze was nergens. Met de buurvrouw kwamen er ook twee politiemannen mee naar boven. 'Had je mama een blauw T-shirt en een rok aan?', vroeg een van hen. Ik knikte. Hij zei dat er een ongeluk was gebeurd. Dat mama van het dak was gevallen. Ik vroeg nog of alles goed was met haar, maar daar kon de politieman niet op antwoorden. Toen zijn we Pieter gaan wakker maken." Pieter: "Ik werd wakker met twee flikken naast me. 'Waarom komen jullie me storen?', dacht ik eerst. Plezant is anders." Eline: "Ik zei: 'Pieter, mama is van het dak gevallen.' En toen begon ik voor het eerst te wenen. Alsof ik


31/01/2006


pagina 5 van 7

door het uitspreken van die woorden pas besefte wat er was gebeurd." Ivo: "Pieter heeft me toen gebeld. Op zijn legendarische onderkoelde toon zei hij: 'Papa, we hebben een probleem. Mama is van het dak gevallen. Of gesprongen.' Heel snel groeide het besef dat ze was gesprongen. Ik ben dan heel snel naar het appartement gereden en ik zag mijn kinderen, ontredderd, bevend, door de politie ondervraagd worden. Alsof zij de op heterdaad betrapte daders van een misdaad waren. Dat was verschrikkelijk. "Toen we naar mijn huis reden, zei Pieter droogweg: 'Nu moeten we niet meer over en weer reizen.' Dat was iets waar de kinderen tegen opzagen. Dat gesleur met zakken en tassen. We waren ontdaan. Maar we hadden samen ook hetzelfde gevoel. Een zware last die van ons was gevallen. We hebben dat alle drie ook uitgesproken. Het was niet meer doenbaar. Niet voor ons, niet voor Ilse. Misschien was het toch beter." Hebben jullie je de vraag gesteld of ze het net daarom heeft gedaan? Om jullie te ontlasten? Eline: "Ik denk het niet." Ivo: "Ik denk het wel. Ze heeft tegen haar beste vriendin verteld dat ze er een einde wou aan maken vanaf het moment dat ze niet meer voor de kinderen kon zorgen. Ze was er al een tijdje mee bezig. Dat is duidelijk." Eline: "Ze heeft ook twee afscheidsbrieven geschreven. Een voor ons en een voor papa. Ik heb ze die middag zien liggen op de trap, heb ik me achteraf gerealiseerd. 'Aan Ivo', stond er op de ene. Maar ze had een onduidelijk handschrift en ik heb er verder geen aandacht meer aan besteed." Ivo: "De aanhef van haar brief naar mij was heel zakelijk. 'Breng je mijn administratie in orde?', vroeg ze. Dat is iets wat ik er ook plots bij kreeg: de afhandeling van alle mogelijke paperassen. Ze was met niets meer in orde. Van kinderbijslag tot sociale zekerheid. Ze had ook een bvba die in vereffening moest. Plots begon een deel van haar schuldeisers aangetekende brieven naar mij te sturen. Ik ben zelf jurist, maar ik heb er toch een advocaat en een notaris moeten bijhalen om alles in orde te krijgen. Dat is iets wat broodnodig is voor de nabestaanden: juridische en administratieve bijstand. Er kan het best een checklist komen, waardoor je goed weet wat je allemaal moet doen bij een zelfmoord." Werden jullie niet begeleid door slachtofferhulp? Ivo: "Dat was niet veel soeps. Het is op een zondag die ook nog een feestdag was gebeurd. De politie had ons een telefoonnummer van slachtofferhulp bij de politie gegeven waar we maandag konden naar bellen. Maar ze hadden ons verzekerd dat wij zelf 's morgens gecontacteerd zou worden. Niet dus. Ik probeer zelf te bellen. Geen gehoor. Dinsdagmorgen toch contact gehad. Ze vielen uit de lucht. Dinsdagnamiddag heeft men uiteindelijk toch iemand gevonden die ons kon helpen. Woensdag is er een vrouw gekomen. Dan zijn we al drie dagen na de feiten. Ze is nog geen uurtje gebleven. Ik neem het haar niet persoonlijk kwalijk, maar eigenlijk moest er de dag zelf al iemand gekomen zijn." Hoe zijn jullie die eerste dagen doorgekomen? Ivo: "Ik heb pater Luc Versteylen gebeld. Die heeft ons enorm geholpen. Ik ken Luc vanuit mijn tienerjaren. We hebben samen actie gevoerd tegen de uitbreiding van de Antwerpse haven. Tegen het Duwvaartkanaal en zo. Dat was een prachtige tijd. Nu waren de omstandigheden tragisch, maar hij heeft zich onmiddellijk geëngageerd om ons op te vangen en te begeleiden. Mijn kinderen kenden hem niet, maar het klikte wel meteen. Hij is voorgegaan in de misviering en is achteraf ook in de scholen van Eline en Pieter komen praten over rouwverwerking. Na de mis zijn we met het gros van de aanwezigen naar zijn brouwerij gereden. Naar Viersel. De sfeer was ongelofelijk. Het was een feest ter ere voor Ilse. Zo heb ik toch het ervaren. Ondanks de hevige emoties zijn we sterk gebleven. (tot zijn kinderen) Jullie waren ongelofelijk sterk. We hebben dat samen goed gedaan." Pieter: "Je hebt dat ons al meerdere keren verteld, papa." Ivo: "Ik mag het toch nog eens zeggen. Het was ook zo." Eline: "We hebben samen veel beslist. We hebben gekozen voor crematie, voor de viering in Viersel. We


31/01/2006


pagina 6 van 7

hebben samen teksten voorgelezen en de prentjes uitgedeeld. Ik ben blij dat we goed overeenkwamen. Als je over de dood van je moeder nog eens met je familie van mening verschilt, is het helemaal erg." Begrijpen jullie de daad van je moeder? Pieter: "Ik vind het niet echt een logische oplossing. Ik had liever gehad dat ze een andere weg had genomen." Eline: "Ik vind haar keuze in zekere zin het logische gevolg van alles wat voorafging. Ze zat in een negatieve spiraal en kon er niet uit. Er was heel weinig kans dat ze er ooit bovenop zou geraken. Je moet dat toch zo beu zijn. Ik was het al zo beu en ik voelde niet eens wat zij voelde. Ik zag het alleen maar. Wat moet dat dan zijn als je het zelf voelt?" Ivo: "Eline heeft heel veel moeten zorgen voor haar eigen moeder." Wat als jullie ouders niet uit elkaar gegaan waren? Eline: "Ze zijn gescheiden om een reden. Ze kwamen absoluut niet meer overeen. Ik zou niet graag in een gezin opgegroeid zijn waar er iedere dag ruzie was. Het ging absoluut niet meer." Begrijp jij de daad van Ilse, Ivo? Ivo: "(wat aarzelend) Ja. Ja. Ik ben het niet eens met haar beweegredenen, maar ik begrijp wel dat ze zover zat dat er geen weg terug was. Ze was gevangen en kon er alleen nog uit met gedegen en blijvende professionele hulp. In de plaats daarvan werd ze aan haar lot overgelaten. Daarom ben ik zo boos. In Vlaanderen plegen er jaarlijks 1.100 mensen zelfmoord, maar niemand die zich daaraan stoort. Het is nog altijd een taboeonderwerp. "Zoals er voor verkeersveiligheid gewerkt is de laatste jaren zouden er ook voor zelfmoord heel wat actieplannen moeten komen. Ik weet dat er al heel wat voorbereidend werk is gebeurd, maar nu moet het echt veranderen. Ik ben heel blij dat welzijnsminister Inge Vervotte een aantal proefprojecten heeft gestart. Het is een begin, maar er moet veel meer komen. Zo loopt er in Limburg een project op spoeddiensten van ziekenhuizen om zelfmoordpogers beter en professioneler op te volgen. Dat kan ik alleen maar toejuichen. Met Ilse is dat nooit gebeurd. "Ik geloof ook heel sterk in de Mindfulness Based Cognitive Therapy (MBCT). Meditatie in plaats van medicatie, zeg maar. Gebaseerd op oosterse wijsheden die al meer dan vierduizend jaar oud zijn. In Gent loopt er ook een project voor vierhonderd patiënten. Ik kijk hoopvol uit naar de resultaten." Geloof je dat Ilse 'gered' had kunnen worden door die nieuwe therapie? Ivo: "Gered, dat weet ik niet. Een grote kans op genezing wellicht wel. Je moet wel de kracht vinden om therapie te volgen en de medicatie links te laten liggen. Je wordt begeleid, maar je kunt ook via oefeningen heel veel zelf leren. Je leert ook hoe je je negatieve gevoelens, via meditatietechnieken, kunt ombuigen. "Na de gebeurtenissen ben ik zelf veel gaan lezen. Om dingen te begrijpen, te kunnen plaatsen. Ik ben sterk gefascineerd door het spirituele. Door chakrapsychologie en healing, bijvoorbeeld. Aloude wetenschap van het Oosten. Het is zo bedroevend vast te stellen dat we in het Westen op materieel en medisch-technisch vlak zo ver staan, maar op spiritueel vlak staan we nergens. Zijn we leeg. Ook psychiaters." De moeder van je kinderen pleegt zelfmoord, je partner kan de druk niet meer aan en vertrekt. Er zijn de administratieve rompslomp, de vragen en het verdriet van je twee kinderen waar je nu alleen voor staat. En je bent blijven werken. Ivo: "Het is als een aardbeving. Een tsunami. Je verliest alles. Overal puin. En naschokken. Je weet niet wat er je overkomen is. Je kunt niet helder denken. Als het stof is neergedwarreld, kun je alles voor het eerst overzien. De hulp trekt zich op gang. De eerste dagen massaal maar ongecoördineerd. Chaotisch. De weken erna ebt de aandacht weg. Na een paar maanden is er bijna niemand meer die komt vragen of het eigenlijk nog wel gaat. De tijd heelt niet alle wonden. Het zal gewoon nooit meer zijn zoals voorheen.


31/01/2006


pagina 7 van 7

Maar laat ik positief besluiten. Aan alles is een betekenis. Ik trek me op aan het zoeken ernaar. Nu ben ik weer in contact gekomen met het spirituele. Ben ik op zoek om mijn evenwicht te vinden tussen het materiële en het spirituele. Ook op het werk. En dan valt het misschien op dat ik me minder dan vroeger laat opjagen door een ziedende woordvoerster van een bank." Werkgroep Verder. Nabestaanden na Zelfdoding: 02/361 21 28, www.werkgroepverder.be Tele-Onthaal: 106, www.tele-onthaal.be De Zelfmoordlijn: 02/649 95 55, www.zelfmoordpreventie.be Publicatiedatum : 17-12-2005 Sectie : Zeno


31/01/2006

'Ben ik wel door Peter-Jan Bogaert

Recommend Documents