BAB 8: KELUARGA DAN SEKOLAH Hasil Pembelajaran: Di akhir bab ini, anda akan mempelajari, 1. Menerangkan bagaimana persekitaran rumah mempengaruhi pencapaian akademik kanak-kanak 2. Mengenalpasti punca keruntuhan keluarga induk (nuklear) 3. Menerangkan kesan-kesan dari membesar dalam keluarga ibu atau bapa tunggal. 4. Mengenalpasti kesan-kesan media terhadap perkembangan kanak-kanak 5. Membandingkan kanak-kanak yang dibesarkan tanpa penjagaan penuh ibu bapa, penjaga dan anak gelandangan. 6. Membandingkan kesan terhadap kelas sosial, gaya keibubapaan dan aspirasi ibubapa pada penglibatan ibubapa dalam kehidupan kanak-kanak
8.0 PENGENALAN Topik dalam bab 8 ini telah diperkenalkan di bab 7. Bab 8 ini membincangkan lebih terperinci tentang keluarga dan sekolah. 8.1 PERSEKITARAN RUMAH DAN PENCAPAIAN AKADEMIK Terdapat kecenderungan untuk menuding jari kepada sistem sekolah apabila pelajar mencapai rendah gred atau menarik diri mereka daripada sekolah. Tetapi kajian yang dijalankan oleh Laurence Steinberg dan rakan-rakan (1996) ke atas lebih 20,000 remaja dari sembilan buah sekolah tinggi dalam Amerika dan ditemuramah beratus-ratus ibu bapa dan guru-guru mereka, mendapati bahawa, purata pelajar Asia-Amerika memperolehi gred A dan B di sekolah, pelajar kulit putih memperoleh lebih B dan C, manakala pelajar hitam dan pelajar Latino mendominasi gred B dan C. Kajian ini menunjukkan bahawa terdapat ramai pelajar Asia-Amerika yang mempunyai prestasi baik dan rendah prestasi bersekolah di sekolah yang sama. Ada kemungkinan sebahagian punca masalah-masalah pembelajaran mungkin datang dari luar sekolah. Apa yang membuatkan sesetengah pelajar memperolehi pencapaian yang baik di sekolah, manakala ada yang tidak? Pertimbangkan soalan-soalan ini:
Apakah faktor-faktor yang menjadikan pelajar mahu belajar? Apakah faktor-faktor yang membuat pelajar tidak suka belajar?
Untuk menjawab soalan-soalan ini kita perlu mengkaji latarbelakang (settings) di luar sekolah di mana kanak-kanak menghabiskan sebahagian besar masa mereka. Marilah kita melihat kepada sumber yang paling penting dalam pengaruh dalam kehidupan kanak-kanak iaitu persekitaran rumah. KELUARGA Kanak-kanak sentiasa dipengaruhi oleh ibu bapa mereka dari zaman kanak-kanak awal hingga sekolah menengah. Ibu bapa memberi kesan yang kuat dan mendalam kepada pembangunan anak-anak mereka, dan dalam hal ini, pengaruh ibu bapa terhadap pencapaian anak-anak akademik di sekolah adalah penting. Bagaimanakah ianya mempengaruhi? Pertama, komunikasi antara ibu bapa dan anak-anak perlu diberi tumpuan kepada mesej tertentu, tentang kepentingan sekolah dan pembelajaran. Apabila mesej ini jelas dihantar, kanak-kanak akan memahami mengapa sekolah dan pembelajaran adalah penting dalam kehidupan mereka dan di mana mereka menghabiskan lebih banyak masa mengenainya. Kedua, ibu bapa bertindak sebagai model kepada anak-anak mereka. Ibu bapa bukan sahaja perlu menyampaikan mesej tetapi juga menunjukkan kepada kanak-kanak bahawa mereka maksudkan apa yang telah diperkatakan. Mereka boleh, Menghadiri program sekolah Menjadi Sukarela dalam aktiviti sekolah Membantu dalam kerja sekolah anak mereka Mengingatkan kepada anak-anak bahawa betapa mereka menghargai sekolah Memperuntukkan masa dan tenaga untuk kanak-kanak Ibu bapa yang tidak melaksanakan tugas-tugas di atas sebenarnya menghantar mesej kepada kanak-kanak bahawa: Walaupun saya mengatakan bahawa sekolah adalah penting tetapi saya tidak mempunyai masa untuk melibatkan diri. Akibatnya, kanak-kanak juga boleh membuat kesimpulan bahawa ibu bapa mereka mungkin tidak mempunyai masa dan tenaga untuk terlibat di sekolah. Ketiga, persekitaran rumah yang merujuk kepada cara ibu bapa mengendalikan anak mereka gaya keibubapaan. Ibu bapa melalui interaksi harian mereka dengan kanak-kanak akan meunjukkan tingkah laku mereka - sikap, pandangan, dan visi kerjaya persekolahan anak mereka. Terdapat gaya-keibubapaan yang meningkatkan semangat pembelajaran di sekolah dan tidak kurang juga yang mengganggu penglibatan sekolah kanak-kanak. Aktiviti 8.1 Apakah cara-cara di mana ibu bapa boleh mempengaruhi anak-anak mereka?
KURANGNYA PENGETAHUAN KEIBUBAPAN Kebanyakan ibu bapa mempunyai aspirasi dan keinginan melihat anak-anak mereka mempunyai pencapaian yang baik di sekolah. Semua ibu bapa mempunyai aspirasi yang sama. Jika demikian, mengapakah ada sesetengah ibu bapa berjaya dalam membantu anak-anak mereka untuk berjaya di sekolah dan ada yang tidak? Antara sebab-sebab perbezaan mungkin disebabkan: kekurangan pengetahuan, kekurangan kemahiran, dan kekurangan peluang. Sebab utama mengapa ibu bapa gagal untuk membantu anak-anak mereka untuk berjaya di sekolah adalah bahawa ibu bapa tidak tahu bagaimana untuk menterjemahkan keinginan mereka untuk anak-anak mereka untuk berjaya dalam sekolah ke tingkah laku yang betul. Ibu bapa mempunyai matlamat yang tepat untuk anak-anak mereka tetapi mereka tidak tahu apa yang berkesan dan apa yang tidak berkesan. Ibu bapa percaya bahawa membesarkan anak adalah umum dan lambat laun akan belajar melalui pengalaman anda dalam meningkatkan kanak-kanak anda. Oleh itu, ibu bapa tidak tahu bahawa kemahiran keibubapaan perlu dipelajari kerana ia bukanlah kemahiran semula jadi dan bahawa terdapat pendekatan pembesaran anak yang bekerja lebih baik daripada yang lain. Ada ibu bapa yang mempunyai matlamat dan pengetahuan yang betul tentang keibubapaan tetapi tidak tahu bagaimana mengaplikasikannya dalam amalan harian; mereka tidak tahu bagaimana untuk membahagikannya kepada langkah-langkah seterusnya melaksanakannya. Akhir sekali, terdapat ibu bapa yang mempunyai pengetahuan, kemahiran dan tahu bagaimana untuk melakukannya tetapi mereka tidak mengamalkannya dengan berkesan kerana faktor gangguan lain - masa. Dalam usaha untuk memastikan ilmu keibubapaan anda menghasilkan tingkah laku yang diingini pada anak anda, anda memerlukan masa untuk menjayakannya. Kebanyakan ibu bapa kekurangan masa dan tenaga kerana komitmen mereka yang lain dalam hidup - kerja, masalah perkahwinan, masalah psikologi, dan masalah kewangan. Disebabkan dengan semua latar belakang inilah, ibubapa kekurangan peluang untuk mengamalkan apa yang mereka ada. Aktiviti 8.2 Mengapa ibu bapa tidak dapat membantu anak-anak mereka untuk berjaya di sekolah? PERSEKITARAN DI RUMAH Kita telah mempelajari apakah faktor-faktor yang membentuk ibu bapa yang berkesan. Adalah penting untuk tidak mengabaikan faktor-faktor persekitaran di rumah, khususnya dalam dimensi keibubapaan yang membezakan ibu bapa yang baik dan yang tidak baik. Tiga dimensi tersebut adalah, penerimaan atau penolakan ketegasan berbanding kelonggaran
autonomi berbanding kawalan Apakah ciri-ciri penerimaan? Penerimaan ibu bapa mewujudkan suasana dalam rumah seperti berikut, Ibu bapa penyayang, suka memuji, mengambil bahagian dalam kehidupan anak mereka, dan sentiasa ada untuk sokongan emosi. Ibu bapa menghabiskan masa dengan kanak-kanak. Ibu bapa menjadi sumber panduan dan bantuan. Anak disayangi, dihargai, dan disokong oleh ibu bapa. Kanak-kanak boleh sentiasa mengharapkan ibu bapa apabila dalam kesusahan kerana mendapat galakan dari ibu bapa sendri. Pada sudut yang lain, ada juga ibu bapa yang mengabaikan (reject) anak mereka. Ibu bapa yang tidak menunjukkan kasih sayang mereka, tidak responsif kepada keperluan emosi kanak-kanak. Ibu bapa dingin kerana mereka (juga) tidak mengalami kasih sayang daripada ibu bapa mereka sendiri. Mereka percaya bahawa memberi terlalu banyak kasih sayang boleh "merosakkan" kanak-kanak. Anak yang dibesarkan oleh ibu bapa yang kurang rasa penerimaan mungkin berasa kurang disayangi, tidak disokong, diabaikan, dan emosi semata-mata. Kanak-kanak itu merasakan bahawa dia tidak boleh bergantung kepada ibu bapanya pada masa kesukaran. Oleh itu, kita boleh membuat kesimpulan bahawa penerimaan membuat kanak-kanak berasa disayangi dan dicintai. Apabila mereka rasa dihargai dan disokong oleh ibu bapa mereka cenderung untuk mempunyai harga diri, lebih positif - Konsep diri, dan prospek yang lebih bahagia dan lebih bersemangat dalam kehidupan. Maka dengan ini, menjadikan mereka lebih suka bergaul kerana mereka bermain secara kerjasama dengan kanak-kanak lain dan seterusnya membina kemahiran sosial mereka. Ibu bapa yang mengamalkan ketegasan: Ibu bapa diterangkan dengan jelas kepada kanak-kanak peraturan kanak-kanak itu dijangka untuk mengikuti danmenjangkakan kanak-kanak itu berkelakuan dengan cara yang matang dan bertanggungjawab. Kanak-kanak itu tahu apa yang dia telah lakukan dan jika dia tidak taat kepada peraturan maka dia akan dihukum. Ibu bapa yang mengamalkan toleransi: Ibu bapa menetapkan beberapa peraturan atau standard untuk kanak-kanak tetapi tidak konsisten diamalkan. Ibu bapa percaya bahawa terlalu banyak pemantauan akan mengganggu perkembangan sosial kanak-kanak.
Ibu bapa yang secara nalurinya tidak tegas Kanak-kanak itu merasakan bahawa dia boleh melakukan apa sahaja yang dia suka. Kanak-kanak itu tidak tahu apa tingkah laku yang boleh diterima atau tidak boleh diterima Kita boleh membuat kesimpulan bahawa kanak-kanak yang ibu bapanya konsisten firma lebih cenderung untuk berkembang menjadi remaja dapat yang lebih baik kerana mereka mampu untuk mengawal impuls mereka dan mematuhi peraturan yang ditetapkan oleh orang lain. Mereka akan mempunyai kurang masalah disiplin kerana mereka telah diajar di usia awal bahawa terdapat had bagaimana untuk bertindak dan apakah jangkaan orang lain kepada mereka. Dimensi terakhir ialah autonomi, berapa ramai ibu bapa membenarkan kanak-kanak untuk mengamalkan individualiti. Ibu bapa mempunyai ciri-ciri berikut:
Ibu bapa bertanya dan mendengar pendapat, menggalakkan kanak-kanak untuk menyuarakan pandangan. Kanak-kanak itu merasakan bahawa ekspresi diri adalah sifat penting, bahawa ia bagus sekiranya mempunyai pandangan yang berbeza dari ibu bapa, dan bahawa adalah penting untuk bersuara apa yang dia percaya. Sebaliknya, terdapat ibu bapa yang mengawal. Ibu bapa tidak percaya bahawa kanak-kanak harus dibenarkan untuk menyoal orang dewasa, dengan berpendapat bahawa ianya tidak penting kerana dia masih kanakkanak. Ibu bapa merasakan bahawa kanak-kanak tidak harus mempunyai kebebasan bersuara kerana ini mencerminkan tidak menghormati orang tua. Kanak-kanak yang dibesarkan oleh ibu bapa yang mengawal, percaya bahawa dia harus mendengar dan taat kepada kemahuan ibu bapanya dan tidak melakukan apaapa tanpa persetujuan mereka. Oleh itu, kita boleh membuat kesimpulan bahawa kanak-kanak yang dibesarkan oleh ibu bapa yang lebih menerima, tegas, dan menyokong kanak-kanak, lebih cenderung untuk membangunkan tingkah laku sihat. Begitu juga, ibu bapa yang membenarkan autonomi dalam anak-anak mereka lebih cenderung untuk berdikari, lebih rajin dan lebih cekap. Kanak-kanak juga akan mempunyai keyakinan dengan kebolehan mereka sendiri, kerana mereka menjadi lebih berusaha dan bersungguh apabila berhadapan dengan cabaran di sekolah. Sebaliknya, tidak ada kajian menunjukkan bahawa perkembangan peribadi kanak-kanak yang sihat apabila ibu bapa mereka dingin, tidak tegas, dan dikawal oleh psikologi. Aktiviti 8.3 Terangkan faktor-faktor yang menyumbang kepada ibu bapa yang baik dan ibu bapa kurang baik.
GAYA KEIBUBAPAAN DAN PENGARUHNYA DALAM MEMBESARKAN ANAK Tiga dimensi yang dinyatakan di atas, penerimaan, ketegasan, dan autonomi telah diamalkan oleh ibu bapa tetapi tahap penglibatan mereka dalam setiap dimensi cenderung untuk berbeza. Sebagai contoh, ibu bapa yang keras, tegas, dan mengawal psikologi adalah dikatakan "autoritarian." Ibu bapa percaya bahawa mereka adalah benar dan bahawa anak mereka mesti taat kepada mereka. ibu bapa autoritarian menekankan teantang mengawal tingkah laku anak kerana mereka percaya kanak-kanak mesti belajar untuk patuh dan menghormati orang yang mempunyai kuasa autoriti. Mereka menggambarkan diri mereka sebagai dingin, bukan kerana mereka tidak menjaga kanak-kanak itu tetapi kerana mereka tidak memberi "muka" kepada kanak-kanak. Anak-anak dibesarkan oleh ibu bapa autoritarian cenderung untuk menjadi taat. Mereka kurang masalah disiplin dan jarang membuat masalah. Tetapi kerana kawalan ibu bapa yang berterusan ini, kanak-kanak cenderung untuk mempunyai rendah harga diri, kurang berdikari, kurang berusaha, dan kemahiran sosial yang kurang. Mereka mungkin mempunyai gred yang baik kerana mereka berdisiplin tetapi mereka masih melihat diri mereka rendah dari segi kecekapan dan keupayaan. Mereka menjadi pengikut yang baik tetapi kerana mereka rendah diri mereka tidak mungkin untuk menjadi pemimpin masa depan. Pada sudut yang lain, kita mendapati ada ibu bapa yang membenarkan anak-anak mereka untuk melakukan apa yang mereka suka. Ibu bapa ini memberi kelonggaran dan menyokong autonomi psikologi anak mereka. Ibu bapa seperti ini dipanggil sebagai "permisif." Ibu bapa mahu kanak-kanak untuk menjadi gembira dan oleh itu mereka cuba untuk memenuhi keperluan kanak-kanak. Mereka juga percaya bahawa kanak-kanak pada dasarnya baik dan bahawa kanak-kanak harus dibenarkan untuk berkembang secara semula jadi. Tugas mereka adalah untuk memudahkan perkembangan ini. Kanak-kanak yang mempunyai ibu bapa permisif dibenarkan untuk melakukan apa yang mereka mahukan. Ini boleh menyebabkan mereka mendapat masalah. Mereka mendapati sukar untuk mematuhi peraturan sekolah dan masyarakat di kawasan kejiranan mereka. Walau bagaimanapun, dengan kebebasan yang begitu banyak diberikan kepada mereka, mereka cenderung untuk mempunyai tahap yang tinggi dalam jaminan diri, keyakinan, dan kemahiran sosial. Ciri-ciri kanak-kanak ini membolehkan mereka yakin bersosial dan disenangi di kalangan rakan-rakan. Kumpulan terakhir ibu bapa mengamalkan penerimaan yang tinggi, ketegasan, dan sokongan autonomi dan dikategorikan sebagai "berwibawa". Mereka tidak menetapkan had ke atas tingkah laku anak mereka tetapi memantau untuk memastikan kanak-kanak itu memenuhi piawaian tertentu. Kanak-kanak didisiplinkan tanpa paksaan. Peranan mereka adalah untuk membantu kanak-kanak belajar bagaimana untuk menjadi orang yang bertanggungjawab. Oleh itu, mereka menekankan bimbingan tingkah laku kanak-kanak yang diterima oleh norma masyarakat dan memupuk perkembangan ini.
Kanak-kanak yang mempunyai ibu bapa berwibawa, cenderung untuk menjadi lebih yakin, lebih terpuji, lebih berterusan, lebih berdikari dan lebih bertanggungjawab berbanding kanakkanak yang telah dibincangkan dalam gaya keibubapaan sebelum ini. Mereka juga kurang cenderung untuk mendapat masalah, kurang tertekan, dan kurang bermasalah. Kerana mereka mempunyai ibu bapa yang melibatkan diri dalam kehidupan mereka, kanak-kanak cenderung untuk buat yang terbaik di sekolah kerana mereka melihat sekolah, gred, dan kerja sekolah penting dalam kehidupan mereka. Ketiga-tiga gaya keibubapaan mencerminkan nilai-nilai dalam membesarkan anak yang berbeza dan kepercayaan tentang apa yang cara terbaik untuk meningkatkan kanak-kanak. Aktiviti 8.4 Terangkan berwibawa, bebas, dan kewibawaan dalam gaya keibubapaan.
KEIBUBAPAAN YANG EFEKTIF DAN PENCAPAIAN AKADEMIK Mari kita kaji bagaimana persekitaran rumah boleh membantu kanak-kanak dalam pencapaian akademik. Kita telah belajar bahawa persekitaran rumah adalah tempat yang penting dalam kehidupan kanak-kanak kerana ia menentukan pertumbuhan sihat kanak-kanak, terutama dalam pembelajaran. Kanak-kanak yang dibesarkan oleh ibu bapa autoritatif didapati mempunyai prestasi yang lebih baik di sekolah berbanding dengan kanak-kanak dibesarkan oleh ibu bapa autoritarian dan permisif. Sekarang mari kita lihat kes pelajar Amerika yang cemerlang dalam akademik mereka. Pelajar Amerika-Asia dilaporkan akan melakukan yang lebih baik di sekolah berbanding dengan etnik lain. Kenapa ada perbezaan dalam pencapaian akademik di kalangan etnik? Adakah ibu bapa Asia melakukan perkara yang "betul" di rumah? Adakah pelajar Amerika kulit putih, Latin, dan kulit hitam mempunyai prestasi yang rendah di sekolah kerana ibu bapa mereka tidak tahu perkara apa yang "betul"? Maka bagaimanakah keibubapaan, etnik, dan pencapaian akademik berkaitan dengan satu sama lain? Dalam setiap kumpulan etnik kita dapati ibu bapa yang berwibawa mempunyai anakanak yang lebih baik di sekolah, dan ibu bapa yang tidak melibatkan diri dalam hidup anak-anak cenderung untuk mempunyai kanak-kanak lebih teruk berbanding dengan rakan-rakan mereka. kanak-kanak kulit putih dari golongan ibu bapa berwibawa mempunyai prestasi yang lebih baik berbanding kanak-kanak kulit putih dari rumah autoritarian dan permisif, yang berbanding dengan kanak-kanak kulit putih dari golongan ibubapa yang tidak terlibat dalam hidup anak-anak. kanak-kanak Latino yang berasas dari keluarga berwibawa, adalah lebih baik berbanding kanak-kanak Latino dari keluarga autoritarian dan permisif.
Corak yang sama dilaporkan pada kanak-kanak Asia dan kulit hitam, keluarga miskin atau kaya, bercerai atau tidak bercerai, dan ibu bapa tunggal atau tiri. Oleh itu, kita boleh membuat kesimpulan bahawa gaya keibubapaan yang berwibawa adalah penting dalam menentukan kestabilan keluarga tanpa mengira latarbelakang keluarga. Bagaimana ibu bapa berwibawa mempengaruhi pencapaian akademik anak mereka? Kanak-kanak yang dibesarkankan oleh ibu bapa berwibawa cenderung untuk menjadi lebih matang dalam psikologi segi keghairahan mereka untuk melakukan kerja dan berjaya dalam kehidupan mereka. Mereka juga berdikari, lebih konsisten, dan lebih bertanggungjawab. Ciri-ciri ini menyediakan kanak-kanak untuk menghadapi cabaran sekolah dan melengkapkan mereka untuk mencapai kejayaan di sekolah. Di samping itu, kanak-kanak ini tahu bahawa kejayaan perlukan kerja keras. Apabila mereka berjaya mereka tahu ia adalah kerana ketekunan mereka. Sebaliknya, apabila mereka gagal, mereka melihatnya sebagai kekurangan usaha di pihak mereka. Apa yang ibu bapa berwibawa perlu lakukan untuk mempunyai pengaruh positif terhadap kanak-kanak? Ibu bapa yang mengamalkan keibubapaan berwibawa cenderung untuk menjadi lebih terlibat dalam mereka kehidupan kanak-kanak berbanding dengan ibu bapa lain. Mereka menghadiri majlis yang dianjurkan oleh sekolah-sekolah, seperti menghadiri PIBG (Persatuan Ibu Bapa dan Guru), hari sukan dan perjumpaan ibu bapa secara tetap. Jenis-jenis penglibatan seperti ini cenderung untuk meningkatkan prestasi sekolah kanak-kanak. Ia adalah mesej penting kepada kanak-kanak di sekolah betapa pentingnya adalah untuk ibu bapa dan kanak-kanak harus mempunyai sikap yang sama. Selain itu, guru menyedari bahawa kehadiran ibu bapa ini di sekolah kerana priharin tentang pendidikan anak-anak, dan guru bole membantu dari segi memberi perhation lebih terhadap kana-kank yang terlibat. Aktiviti 8.5 Bagaimanakah ibu bapa boleh membantu dalam pencapaian akademik anak-anak mereka? Apakah faktor-faktor lain menentukan kejayaan atau kegagalan pelajar di sekolah? Menurut Mannheim dan Stewart (1962), tiga jenis persekitaran rumah boleh menjejaskan kejayaan akademik atau kegagalan pelajar. Mereka adalah keluarga yang bekerjasama-kesekolah, Keluarga-antagonistik, dan keluarga normal. Ibu bapa yang bekerjasama akan memberi sokongan kepada segala aktiviti sekolah. Ciri-ciri mereka adalah: menghantar anak-anak mereka ke sekolah pada masa,
memastikan anak-anak mereka berpakaian dengan betul menyediakan keperluan sekolah berminat dengan apa yang berlaku di dalam kelas, berminat untuk mengenali guru-guru anak-anak mereka, melihat laporan sekolah sebagai petunjuk yang berguna mengenai kemajuan sekolah anak-anak mereka, mendapatkan nasihat guru mana yang boleh melihat sekolah sebagai rakan kongsi dengan matlamat bersama untuk mendidik anakanak mereka dengan betul. Keluarga-antagonistik dilihat mempunyai ciri-ciri bertentangan: mereka menyebelahi anak-anak mereka apabila kanak-kanak menyebabkan masalah di sekolah, menggalakkan anak-anak mereka untuk mengabaikan peraturan dan peraturanperaturan sekolah, ibu bapa ini adalah golongan berpendapatan biasanya rendah, tidak menepati masa mempunyai perasaan yang tidak baik terhadap guru. Di rumah-rumah keluarga normal, ibu bapa ini mempunyai pemahaman sedikit dari apa persekolahan adalah kira-kira kerana mereka tidak banyak untuk melengkapkan pengalaman anak-anak mereka di dalam kelas. Aktiviti 8.6 Mengapa kanak-kanak mempunyai masalah di sekolah?
8.2 KERUNTUHAN KELUARGA INDUK Apa itu keluarga? Kita perlu tahu makna keluarga sebelum kita dapat memahami pengaruhnya ke atas perkembangan kanak-kanak. Dalam konteks barat keluarga merujuk kepada isi rumah dengan suami, isteri, dan anak-anak. Dalam masyarakat yang lain, suami boleh mempunyai lebih daripada seorang isteri (Poligami) atau isteri mempunyai lebih daripada seorang suami (poliandri). Walau bagaimanapun, diterima takrif keluarga adalah isi rumah orang-orang yang mempunyai pertalian darah, perkahwinan, atau diterima pakai. Keluarga Satu Ibu Atau Bapa Keluarga boleh diklasifikasikan sebagai nuklear (suami, isteri, dan anak-anak) dan dilanjutkan (Datuk dan nenek, ibu saudara, bapa saudara, dan sepupu sebagai tambahan kepada ahli-ahli nuklear). Keluarga terbentuk apabila pasangan mempunyai anak pertama mereka. Empat
daripada lima wanita yang sudah berkahwin di Amerika Syarikat mempunyai anak (DeOilos & Kapinus, 2002). Walau bagaimanapun, pengelasan ini telah berubah dengan pembangunan ekonomi dalam tahun-tahun kebelakangan ini. Peratusan kanak-kanak Amerika yang hidup dengan dua ibu bapa telah menurun daripada 85% pada tahun 1970 kepada 69% pada tahun 2006. Kadar perceraian di Amerika Syarikat adalah 2% mana laporan mengenai 1¼ juta pasangan cerai pada setahun. Setiap tahun, lebih daripada satu juta kanak-kanak mengetahui bahawa ibu bapa mereka dalam proses bercerai (Cherlin, 2002). Apa yang salah? Terdapat banyak sebab mengapa pasangan tidak dapat mengekalkan alam perkahwinan. Berikut adalah beberapa sebab-sebab kepada pecahan dalam perkahwinan: Tidak memikirkan pasangan mereka sebagai rakan yang terbaik Tidak suka pasangan mereka Fikirkan perkahwinan sebagai satu komitmen jangka pendek Tidak percaya bahawa perkahwinan adalah ikatan suci Kebanyakan masa tidak bersetuju dengan pasangan mereka berkaitan tujuan dan matlamat perkahwinan Mendapati pasangan mereka telah berubah menjadi kurang menarik selepas beberapa tahun Tidak mengambil berat untuk membuat hubungan yang berjaya Jarang bergurau senda Berikut adalah beberapa sebab mengapa keluarga tidak berpuas hati: Tidak menghabiskan banyak masa bersama-sama Jarang menghargai pasangan Tidak komited untuk menjaga kebajikan bersama Jarang bercakap dan mendengar satu sama lain Tidak tahu bagaimana untuk menangani krisis dalam cara yang positif Heckert, Nowak, dan Snyder (1995) mendapati corak ini dalam pasangan perceraian: Jika isteri yang berpendapatan lebih daripada suaminya, perkahwinan itu adalah lebih cenderung untuk berpecah Jika kesihatan isteri adalah lebih teruk daripada suaminya, perkahwinan itu adalah lebih cenderung untuk berpecah Semakin banyak kerja-kerja isteri membuat kerja ruma, pasangan itu kurang berkemungkinan bercerai Aktiviti 8.7 Apa yang menyebabkan perkahwinan untuk memecahkan?
8.3 KELUARGA TUNGGAL DAN PERKEMBANGAN INTELEKTUAL Sebelum ini anda telah mempelajari tentang persekitaran rumah yang mempunyai pengaruh yang kuat ke atas prestasi akademik kanak-kanak dan faktor-faktor yang dikaitkan dengan pengaruhnya. Satu lagi faktor yang telah ditambah ke senarai persekitaran rumah adalah kewujudan keluarga tunggal. Kadar perceraian yang tinggi telah meningkatkan peratusan isi rumah ibu tunggal. Ini seterusnya memberi kesan yang serius kepada kanak-kanak dalam isi rumah. Kanak-kanak dari isi rumah tunggal mempunyai ciri-ciri:
Kanak-kanak yang hidup dengan ibu tunggal menerima galakan yang kurang dari ibu bapa dan kurang perhatian dari segi aktiviti pendidikan mereka. Kanak-kanak ini mempunyai harapan pendidikan yang lebih rendah, pemantauan kurang dalam sekolah kerja, penyeliaan kurang. Oleh itu, dengan latar belakang keluarga itu, kanak-kanak ini telah dilaporkan mencapai gred yang lebih rendah, skor ujian lebih rendah, dan kadar keciciran yang lebih tinggi. Mengapa? Kebanyakan ibu bapa tunggal bergantung kepada pusat jagaan harian untuk membantu menguruskan anak-anak mereka apabila mereka berada jauh di tempat kerja. Walau bagaimanapun, disebabkan oleh pendapatan tunggal ibu bapa ini, mereka tidak mungkin mampu untuk menghantar anak-anak mereka di pusat penjagaan yang berkualiti tinggi. Di Amerika Syarikat, hanya ada beberapa pusat jagaan harian yang menawarkan penjagaan berkualiti tinggi - merangsang pembelajaran aktiviti, keselamatan dan sokongan emosi. Ibu bapa tidak tahu apa yang berlaku di pusat-pusat ini kerana mereka tidak berada di sana. Sebahagian besar pusat-pusat yang berkualiti rendah yang dikendalikan oleh kakitangan yang tidak mempunyai pengetahuan tentang pembangunan kanak-kanak. Persekitaran yang kurang memberangsangkan tidak memupuk perkembangan kognitif, sosial dan emosi kanak-kanak. Aktiviti 8.8 Kenalpasti faktor-faktor yang telah menyumbang kepada ibu tunggal menjadi ibu bapa kurang berkesan. Ibu Tunggal Majoriti keluarga ibu atau bapa tunggal (90%) di Amerika Syarikat didominasi oleh ibu-ibu (Guttmann, 1993, p.82-83). Seperti yang telah dinyatakan sebelum ini, ibu-ibu ini terpaksa bekerja sepenuh masa demi untuk menyara keluarga. Dalam keluarga ini anak-anak kecil perlu dihantar ke pusat jagaan harian untuk dijaga sementara ibu-ibu yang keluar bekerja. Manakala yang bersekolah akan ke sekolah dan perlu mengurus diri mereka sendiri selepas sekolah di rumah. Satu kajian telah dijalankan ke atas sosialisasi kanak-kanak yang terpaksa mengurus diri mereka sendiri: Kanak-kanak ini lebih cepat matang kerana mereka belajar untuk bertanggungjawab, berbanding kanak-kanak dibesarkan oleh ibu bapa. Sebagai contoh, kanak-
kanak berumur empat dan lima tahun kadang-kadang diharap untuk membersihkan bilik mereka sendiri, kanak-kanak berumur 8 tahun perlu vakum lantai dan mengemas dapur, dan kanak-kanak berusia 10 tahun perlu memasak. Kebanyakan adik-beradik yang lebih tua perlu menjaga adik-adik mereka. Dengan tanggungjawab yang perlu dipikul oleh anak-anak seperti ini, kanak-kanak cenderung cenderung untuk menjadi lebih berdikari dan matang. Anak-anak ini walaupun masih muda tetapi mereka lebih dewasa (Weiss, 1979, ms. 79-82). Ada kebenarannya untuk mengatakan bahawa anak-anak yang dibesarkan ibu bapa tunggal cenderung untuk lebih matang tetapi adakah ini membantu dalam perkembangan intelek mereka? Kajian telah dijalankan untuk membandingkan antara kanak-kanak yang membesar di rumah ibu atau bapa tunggal dan dibesarkan di dua rumah: ibu atau bapa. Keputusan dalah seperti berikut,
87% kanak-kanak yang dibesarkan oleh dua ibu bapa biologi diperoleh sekolah diploma mengikut umur 20 berbanding hanya 68% daripada mereka yang sebaya dengan hanya seorang ibu bapa biologi. Sesetengah kanak-kanak dalam kumpulan yang pertama menjadi berdaya. Dua pertiga daripada orang-orang dalam kumpulan kedua Menamatkan Pengajian menunjukkan bahawa kanak-kanak di kumpulan ini adalah berisiko tinggi tidak menamatkan sekolah tinggi (McLanahan & Sandefur, 1994, p. 9). Apabila kanak-kanak yang membesar dengan ibu tunggal mencapai remaja dan awal dua puluhan, mereka lebih cenderung untuk mengalami kesukaran untuk mencari pekerjaan dan lebih cenderung menjadi terbiar (McLanahan & Sandefur, 1994, ms. 4849). Perempuan dan kanak-kanak lelaki yang membesar di rumah ibu tunggal mempunyai risiko menjadi ibu bapa remaja (McLanahan & Sandefur, 1994, ms. 51-56). Kanak-kanak yang telah menjadi balu ibu-ibu yang kurang sedikit berisiko berbanding dengan orang-orang bercerai atau ibu-ibu yang tidak berkahwin. Boys dibangkitkan oleh ibu-ibu yang tidak berkahwin melakukan lebih teruk daripada kanak-kanak lelaki dengan bercerai atau ibu dipisahkan (McLanahan & Sandefur, 1994, ms. 64-78). Apakah faktor-faktor yang menyumbang kepada risiko kegagalan dalam hidup kanak-kanak yang dibesarkan oleh ibu tunggal berbanding dengan kanak-kanak yang dibesarkan oleh keduadua ibu bapa? 1. Keluarga tunggal (one-parent) - ibu bapa cenderung untuk mempunyai hanya satu pendapatan yang rendah berbanding dengan keluarga yang mempunyai ibu bapa (dualparent). Keluarga yang berkemampuan cenderung untuk menghantar anak-anak mereka ke sekolah yang lebih baik dan melibatkan diri dalam aktiviti luar sekolah seperti perkhemahan dan percutian. 2. Pendapatan keluarga juga mempengaruhi kawasan kejiranan di mana kanak-kanak tinggal. Kanak-kanak yang menetap di kawasan kejiranan kelas pertengahan di mana kebanyakan kanak-kanak apabila tamat sekolah menengah dan meneruskan pengajian ke kolej, memberi mesej penting bahawa prestasi baik di sekolah, tiada keciciran dan
berkelakuan baik adalah nilai-nilai yang diterima oleh masyarakat. (McLanahan & Sandefur, 1994, p. 94). 3. Kanak-kanak dari keluarga ibu atau bapa tunggal kurang menghabiskan masa dengan ibu bapa mereka berbanding dengan keluarga yang mempunyai ibu bapa (McLanahan & Sandefur, 1994, ms. 95-104). Untuk mengembangkan potensi kanakkanak, ibu bapa perlu meluangkan masa untuk membantu mereka dengan kerja sekolah, aktiviti sekolah, dan juga memantau aktiviti selepas sekolah. 4. Kanak-kanak yang dibesarkan oleh ibu atau bapa tunggal menghadapi kelemahan dari segi akses kepada kemudahan asas komuniti; tinggal di kawasan kejiranan yang serba kekurangan, akan lebih cenderung untuk bergaul dengan rakan-rakan yang mempunyai sikap negatif terhadap sekolah, dan mempunyai kecenderungan untuk berpindah-randah (McLanahan & Sandefur, 1994, p. 132). Mengapakah kanak-kanak boleh terjejas akibat dari dibesarkan oleh ibu tunggal? Guttman (1993) menjelaskan:
Struktur keluarga: di rumah ibu tunggal, kanak-kanak cenderung untuk kekurangn dari segi sumber sokongan, bimbingan, dan model peranan. proses Keluarga: kanak-kanak melalui masa yang penuh tekanan sebelum dan selepas perceraian. Dalam tempoh ini kanak-kanak yang diheret ke dalam konflik dan peranan ibu bapa menjadikan kurang berkesan. konflik berpanjangan antara ibu bapa boleh membahayakan fungsi sosial kanakkanak (ms. 200- 201). kelemahan ekonomi: ibu tunggal yang tiba-tiba kehilangan pendapatan daripada pasangan boleh menyebabkan taraf hidup jatuh merudum. Keluarga ini mungkin perlu berpindah ke kawasan kejiranan miskin dan kanak-kanak perlu menghadiri sekolah yang kurang lengkap. Akibatnya, kekurangan ini menjurus kepada keadaan ruma yang serba kekurangan dan daif. Amato (2004) juga menyokong dapatan di atas:
Apabila ibu bapa melalui perceraian, mereka akan mengganggu kualiti keibubapaan mereka. Kanak-kanak yang tinggal di rumah ibu atau bapa tunggal biasanya tidak mempunyai kualiti hubungan yang baik dengan yang bukan di bawah jagaan ibu atau bapa. Penyelidik lain mendapati kanak-kanak yang ibu bapa akan melalui perceraian: lebih cenderung untuk mengalami masalah psikiatri semasa zaman kanak-kanak mereka dan selepas mereka berbanding kanak-kanak yang membesar dengan dua ibu bapa (Amato & Sobolewski, 2001; Weitoft et al., 2003). lebih cenderung untuk menjadi budak jahat juvana (Wallerstein et al., 2001).
kurang cenderung untuk lulus dari sekolah tinggi, untuk menghadiri kolej, dan untuk menerima ijazah daripada kolej (McLanahan & Schwartz, 2002). lebih cenderung untuk bercerai jika berkahwin (Tallman, Rotolo, & Gray, 2001). Akhir sekali, kajian di Amerika Syarikat dan Britain menunjukkan bahawa kanak-kanak dari keluarga yang bercerai lebih cenderung untuk mempunyai masalah tingkah laku berbanding dengan kanak-kanak yang dibesarkan oleh ibu bapa dan ini tingkah laku terganggu ini akan berpanjangan sehingga ke zaman remaja. Aktiviti 8.9 Mengenal pasti beberapa kelemahan yang dihadapi oleh kanak-kanak apabila dibesarkan oleh ibu tunggal. 8.4 KESAN DARIPADA MEDIA Apabila kita menyebut perkataan media, ia merujuk kepada media komunikasi, atau lebih dikenali sebagai media massa. media massa termasuklah media komunikasi yang menggunakan medium interpersonal untuk berkomunikasi dengan penonton yang ramai tanpa menghadirkan diri atau bersemuka. Sebagai contoh, media massa yang pertama adalah percetakan media buku, akhbar, majalah, dan komik. Kemudian, datang media elektronik - filem, radio, dan televisyen. Pada 1990-an kita mempunyai komputer dengan internet, dan kemudian munculnya kabel dan satelit sebagai kaedah penghantaran. Selain ciptaan ini adalah perakam kaset video (VCR) untuk program TV rakaman, dan kemudian digital cakera video (DVD) yang merekodkan filem untuk tontonan rumah. Alat-alat media massa ini banyak terdapat dalam kebanyakan rumah hari ini. Mari kita kaji kesan media massa terhadap kehidupan anak-anak kita hari ini. Media elektronik telah menjadi satu bahagian penting dalam kehidupan moden hari ini. Kanak-kanak mula menonton televisyen sebelum mereka boleh membaca. Ia telah mendapati bahawa kanakkanak Amerika antara umur 2 dan 18, kurang daripada 15% daripada mereka di bawah 10 tidak membaca akhbar (Roberts & Foehr, 2004, p. 99). Ini menggambarkan betapa kuatnya pengaruh media mengenai anak-anak kita. MENONTON TELEVISYEN Ini adalah sebahagian daripada hasil kajian mengenai kesan televisyen terhadap kanak-kanak. bayi seawal usia 6 bulan sudah mulai menonton televisyen, video, dan DVD. 59% daripada kanak-kanak antara 6 bulan hingga 2 tahun menonton televisyen dan 42% menonton pita video setiap hari (Lewin, 2003). Kanak-kanak berumur antara 4 dan 5 bulan mula membangunkan kepentingan dalam televisyen program. Bayi suka menonton watak-watak yang berwarna terang seperti Sesame Street dan Teletubbies serta iklan (Valkenburg & Cantor, 2002, 2003).
Pada usia 3 atau 4 sesetengah kanak-kanak boleh menonton TV 21-35 jam seminggu. Oleh itu, pada usia 65 secara puratanya warganegara Amerika akan menonton televisyen selama 9 tahun sepanjang hidupnya (Dorr, 1986). Apa yang berlaku apabila kanak-kanak menonton terlalu banyak televisyen? Apabila kanak-kanak menonton televisyen terdapat perkara-perkara lain yang mereka terlepas peluang. Sebagai contoh: Kanak-kanak mungkin tidak pernah membina blok, tidak membaca buku-buku bergambar, tidak bermain di luar, tidak bermain di luar dengan rakan sebaya, tidak membaca buku untuk keseronokan, dan tidak mengembangkan hobi. Oleh itu, menonton televisyen di tahap tertentu boleh membataskan kanak-kanak dari terlibat secara aktif dalam aktiviti-aktiviti yang boleh menyumbang kepada pembangunan keperibadian, pengetahuan, sosial, emosi dan intelek kemahiran. Untuk menggambarkan kesan televisyen terhadap kehidupan kanak-kanak, mari kita kaji satu kajian yang telah dijalankan oleh sekumpulan ahli psikologi di British Columbia, Kanada (Williams, et al., 1986). Pada tahun 1973, Williams dan rakan-rakan mendapati bandar tanpa penerimaan siaran televisyen, yang dinamakan sebagai Notel. Para penyelidik mengkaji kanakkanak dan orang dewasa di Notel dan sekali lagi selepas dua tahun.
Apa yang berlaku selepas TV telah diperkenalkan kepada Notel? Kanak-kanak menghabiskan kurang masa dalam aktiviti kemasyarakatan dan sukan.
Adakah menonton TV memberi kesan yang positif atau negatif kepada kemahiran membaca dan kreatif fikirkan? Untuk membaca, kanak-kanak didapati mempunyai keupayaan yang lebih rendah untuk membaca selepas pengenalan TV di Notel. Sebaik sahaja TV muncul, kanak-kanak menghabiskan masa kurang untuk membaca dan mempunyai kemahiran membaca yang rendah. Membaca telah digantikan oleh TV. Demikian juga, pemikiran kreatif kanakkanak tidak berkembang sama sekali. TV mempersembahkan kepada kanak-kanak dengan idea-idea yang telah sama dan menyebabkan mental pasif. Masa yang diperuntukkan untuk menonton TV telah mengganti aktiviti dan pengalaman lain yang memerlukan mereka untuk berfikir. Walau bagaimanapun, bagi melihat untuk mempunyai kesan positif ke atas perkembangan kanak-kanak, ibu bapa perlu memantau jenis program dilihat oleh anak-anak mereka. Kanakkanak yang dilihat pendidikan program mungkin mengalami kesan positif. Sebagai contoh, kanak-kanak berusia antara 3 hingga 5 tahun yang menonton Sesame Street dilaporkan bertambah baik dari segi perbendaharaan kata mereka berbanding kanak-kanak lain yang tidak menonton program yang sama. Begitu juga, prestasi kanak-kanak yang menonton Sesame Street pada usia 5 tidak sebaik mereka yang berusia 2 dan 4 dari segi persediann ke sekolah,
huruf dan kemahiran nombor, dan perbendaharaan kata (Huston & Wright, 1996). Comstock dan Scharrer (1999) mendapati bahawa kanak-kanak yang dilihat program pendidikan menerima kesan menggalakkan manakala kanak-kanak yang menonton keganasan di TV berkemungkinan menerima kesan negatif. Mereka juga melaporkan bahawa kanak-kanak dalam tahun-tahun sekolah awal mereka, apabila yang menonton program TV terlalu banyak (penonton berat) didapati mempunyai kemahiran asas yang lemah dalam membaca, menulis, dan mengira. Kanak-kanak ini mencari membaca untuk menjadi bosan dan membosankan dan benci membaca. Jenis kanak-kanak adalah penonton berat? keupayaan kognitif yang lebih rendah Konflik dengan ibu bapa status sosio-ekonomi yang lebih rendah Sentiasa terdedah kepada menonton televisyen di rumah Persepsi menonton TV sebagai bentuk yang lebih baik aktiviti berbanding aktiviti lain. KEGANASAN DI TELEVISYEN Bolekah dengan menonton keganasan secara berlebihan menyebabkan tingkah laku anti-sosial pada kanak-kanak? Adakah ia membuat kanak-kanak berkelakuan lebih agresif? Untuk menjawab soalan-soalan ini mari kita meneliti hasil kajian mengenai kesan TV pada kanak-kanak. William dan rakan-rakan (1986) telah mengkaji kanak-kanak di bandar Notel yang tidak mempunyai apa-apa penerimaan TV. Ia telah mendapati bahawa tahap keganasan kanakkanak meningkat selepas TV telah diperkenalkan ke dalam rumah. Kanak-kanak menjadi lebih agresif secara fizikal dan lisan selepas 2 tahun TV diperkenalkan. ... Terdapat peningkatan yang ketara dalam tingkah laku yang agresif di kalangan kanak-kanak di Notel berikutan televisyen diperkenalkan dalam masyarakat. Peningkatan ini berlaku dalam bentuk tingkah laku agresif kedua-dua fizikal dan lisan; ia berlaku kepada kedua-dua kanakkanak lelaki dan perempuan; ia berlaku pada lebih daripada satu tahap umur; ia berlaku dalam kanak-kanak yang pada mulanya mempunyai tingkah laku agresif yang rendah serta juga pada kanank-kanak yang mempunyai tingkah laku agresif yang tinggi; dan ia berlaku pada kanakkanak sama dalam kajian jangka-panjang serta dan kanak-kanak umur sama yang dibandingkan secara (cross-sectionally) (Joy, Kimball, & Zabrack, 1986: 334) ... Begitu juga, Dorr (1986) mendapati bahawa kanak-kanak yang menonton program ganas di TV dalam gred tiga adalah dikaitkan dengan keganasan pada usia 19 - kesan sampingan. Satu lagi jenis program TV yang boleh meninggalkan kesan ke atas emosi kanak-kanak adalah iklan di televisyen. Kebanyakan program mempunyai iklan yang mengganggu program setiap beberapa minit. Adalah dianggarkan bahawa penonton santai menyaksikan kira-kira 5,000 iklan setahun,
penonton berat menonton kira-kira 33,000, dan kanak-kanak menonton 20,000 setahun (Comstock & Paik, 1991). Berikut adalah beberapa kesan negatif daripada tontonan komersial pada kanak-kanak: Kanak-kanak mungkin berasa diabaikan jika ibu bapa tidak membeli produk yang sedang diiklankan di TV. Ini boleh membawa kepada perasaan marah atau kecewa jika mainan yang mereka beli tidak berfungsi sebagaimana dalam iklan komersial. Produkproduk lain seperti makanan dan minuman yang mengandungi gula yang tinggi dan kolesterol boleh menyebabkan kemudaratan kepada kesihatan kanak-kanak. Apabila kanak-kanak tidak mendapat apa yang mereka mahu, ini boleh membawa kepada konflik ibu bapa dan anak atau boleh membawa kepada ibu bapa tunduk akur kepada kanak-kanak untuk mengelakkan konflik ini. Objektif iklan adalah untuk mendapatkan seberapa banyak penonton yang mungkin untuk menonton atau mendengar produk yang sedang disiarkan. Dalam usaha untuk mendapatkan perhatian penonton, teknik pengiklan yang berbeza digunakan seperti animasi, muzik keras, dan keganasan, yang tidak menyumbang kepada perkembangan kognitif dan emosi kanak-kanak. Kebanyakan program dipenuhi dengan produk-produk yang menarik minat kanakkanak dan secara tidak langsung program-program ini sebenarnya iklan komersil. Kebanyakan iklan cuba untuk memanipulasi kanak-kanak supaya mempunyai keinginan membeli apa yang mereka tidak perlu atau harus mempunyai, dan ini seterusnya menggalakkan mereka untuk menjadi materialistik. Televisyen memupuk pemahaman kanak-kanak stereotaip, contoh, o 88% daripada wira dalam program-program ini adalah lelaki, manakala perempuan adalah kurang bekerja. o Perempuan digambarkan sebagai penyayang, lebih mesra, dan kurang mementingkan diri sendiri daripada lelaki, sedangkan lelaki lebih aktif, bebas, dan kuat. o Lelaki juga digambarkan sebagai mencari kekayaan, kemasyhuran, dan cabaran. televisyen juga menggambarkan stereotaip kaum, sebagai contoh, o kanak-kanak kulit putih dalam iklan biasanya berlatarbelakangkan rumah sebaliknya bagi kanak-kanak kulit hitam. Kanak-kanak kulit hitam biasanya berlatarbelakangkan komersial. Di sebalik semua kritikan mengenai kesan-kesan buruk televisyen terhadap kanak-kanak, semua ini hanyalah sebahagian daripadanya. Terdapat penyelidik yang percaya bahawa televisyen, pengiklanan, mainan dan lain-lain produk pengguna adalah sebahagian daripada kehidupan sosial kontemporari. Seiter (1993) menyatakan bahawa mereka menyumbang kepada keupayaan kanak-kanak untuk membentuk interaksi sosial dengan orang lain. Ibu yang bekerja biasanya menghantar anak-anak mereka ke pusat jagaan harian atau dengan pengasuh atau prasekolah. Kanak-kanak ini akan berinteraksi dengan rakan sebaya dan dalam perbualan mereka yang mereka cenderung untuk bercakap tentang apa yang mereka pakai, makan, program di TV dan watak-watak mereka lihat di dalam program - anak patung Barbie, Ninja
Turtles, Spiderman, dan lain-lain. Produk-produk pengguna ini menjadi topik mereka dalam perbualan harian, membantu mereka untuk membangunkan kemahiran sosial mereka. Kanakkanak juga menjadi kusyuk dengan mainan mereka dan ini seterusnya mengajar kemahiran komunikasi yang perlu ketika berinteraksi dengan kanak-kanak lain. KOMPUTER, PERMAINAN INTERNET, DAN VIDEO Media terkini dalam dunia hari ini adalah teknologi komputer dan permainan video. Peningkatan penggunaan komputer di rumah-rumah dan sekolah-sekolah mendatangkan akibat buruk kepada interaksi keluarga kanak-kanak. Ia didapati bahawa internet membentuk asas kepada konflik keluarga. Sebagai contoh, dilaporkan bahawa 41% daripada ibu bapa dan 36% kanak-kanak mengalami ketegangan kanak-kanak mendedahkan maklumat peribadi mereka dalam talian (Turow, 2002). Ini mencerminkan pengaruh internet terhadap persekitaran sosialisasi dalam keluarga. Permainan video dimainkan di komputer dan juga pada platform permainan yang berdiri sendiri. hari ini, kebanyakan kanak-kanak memiliki ini di rumah dan sejumlah besar masa mereka dihabiskan di atasnya. Permainan video menggambarkan dunia yang berbeza dari yang sebenar. Ia dipenuhi dengan objek terbang, berputar, mengubah bentuk dan warna, hilang dan muncul semula dan ini menjadikan ia menarik dan mengujakan. Gottschalk (1995) membuat kesimpulan bahawa permainan video yang penuh dengan keganasan di mana manusia, mesin, robot, haiwan, dan mutan mampu melakukan perbuatan yang ganas, berbahaya, dan merosakkan. Permainan video membawa kanak-kanak itu ke dalam dunia fantasi. Dalam Selain itu, bermain permainan video agresif boleh meningkatkan tingkah laku agresif, bermusuhan balas serta idea-idea agresif. Aktiviti 8.10
Apakah kelebihan dan keburukan televisyen dan komputer untuk pembesaran kanak-kanak? 8.5 KANAK-KANAK YANG DIBESARKAN TANPA PENJAGAAN PENUH IBU BAPA, KELUARGA ANGKAT DAN ANAK GELANDANGAN. KANAK-KANAK TANPA PENJAGAAN PENUH IBU BAPA (LATCHKEY) Apa yang anda maksudkan dengan "anak latchkey?" "Kanak-kanak Latchkey" merujuk kepada kanak-kanak yang kerap ditinggalkan di rumah tanpa pengawasan orang dewasa sebelum atau selepas sekolah. Kebanyakan kanak-kanak ini mempunyai kunci rumah yang digantung di leher mereka, yang menjelaskan istilah "latchkey." Anak-anak Latchkey terdapat dari pelbagai jenis latar belakang keluarga; ibu bapa yang berpendapatan tinggi, pendidikan tinggi, dan tahap pekerjaan. Di Amerika Syarikat dilaporkan bahawa kanak-kanak hampir menghabiskan 7 jam atau lebih menjaga diri mereka sendiri dan ia meningkat sejajar dengan usia kanak-kanak. Sebagai contoh, umur 7 dan 8 boleh menghabiskan
7 atau lebih jam seminggu menjaga diri dan peratusan ini meningkat sebanyak 40% bagi mereka yang berusia 9 dan 10, dan 50 hingga 60% untuk kanak-kanak berumur 11 hingga 13 (Rodman & Cole, 1987). Apakah kesan kanak-kanak latchkey? anak latchkey yang lebih berusia membentuk rasa tanggungjawab yang tinggi walaupun tanpa pengawasan orang dewasa. Memandangkan kanak-kanak latchkey perlu mengawasi diri, mereka cenderung untuk meningkatkan imej diri mereka berbanding kanak-kanak yang diselia oleh orang dewasa. mengalami rasa bimbang/takut pada tahap yang lebih tinggi di kalangan kanak-kanak latchkey berbanding kanak-kanak bukan latchkey (Long, 1982; Stewart, 1981). pencapaian akademik yang lebih rendah serta kesukaran dalam interaksi sosial di kalangan kanak-kanak perempuan latchkey di gred 5 (Galambos & Garbarino, 1983). Kebanyakan kanak-kanak latchkey berharap bahawa ibu bapa mereka berada di rumah dengan mereka (Gray & Longgarkan, 1987). kanak-kanak Latchkey mengalami kebosanan dan kesunyian (Guerney, 1991). Sejak kanak-kanak latchkey tidak berjumpa dengan sesiapa di rumah selepas sekolah, mereka cenderung untuk mewujudkan persekitaran yang memenuhi keperluan harian mereka dalam hidup, iaitu, mereka beralih kepada rakan-rakan dan jiran (Harlow & Cantor, 1995). kanak-kanak latchkey yang bersekolah yang tinggal tanpa pengawasan sebelum dan selepas ssekolah, menghadapai risiko yang lebih tinggi untuk menjad terlibat dalam tingkah laku delinkuen seperti dadah, vandalisme, dan kumpulan-kumpulan. kanak-kanak Latchkey cenderung untuk mengalami situasi ini: mereka akan berasa teruk (contoh, disisihkan dan terasing); mereka akan bertindak teruk (contohnya, kenakalan dan vandalisme); mereka akan membesar dengan teruk (contohnya, kegagalan akademik); dan mereka akan dilayan dengan teruk (contohnya, kemalangan dan penganiayaan seksual). Mengapa ibu bapa membenarkan anak-anak mereka untuk menjaga diri mereka sendiri? Ibu bapa tidak mempunyai masa kerana kebanyakan ibu bapa hari ini tidak mempunyai pekerjaan sepenuh masa dan bekerja dalam masa yang panjang.
Terdapat ibu-ibu yang bekerja sepenuh masa dan mempunyai sedkit masa untuk diluangkan bersama keluarga di rumah. Ibu bapa yang mempunyai pendapatan yang lebih tinggi dan dapat tinggal di kawasan kejiranan yang lebih baik adalah lebih berkemungkinan meninggalkan anak-anak mereka di rumah tanpa pengawasan.
Aktiviti 8.11 Menerangkan kesan latchkey kepada pembangunan kanak-kanak. PENJAGAAN KELUARGA ANGKAT Sejarah pusat penjagaan kebajikan Idea untuk menyediakan penjagaan untuk anak-anak yatim bermula pada abad keenam belas di London di bawah Raja Edward VI. Pada masa itu anak-anak yatim London dilihat sebagai papa dan berpengalaman kejahatan dan kezaliman di bawah rumah mereka tinggal di (Sharlitt, 1958). Di Amerika Syarikat sekitar 1800 Stephen Girard memutuskan bahawa anak-anak yatim kulit putih yang miskin harus diberikan penjagaan yang betul, di mana latihan dan pendidikan serta rumah yang lebih selesa disediakan untuk kanak-kanak ini. Oleh itu, dengan kesedaran inilah menjadi idea dan syarat untuk dalam menyediakan kehidupan yang lebih baik kepada anak-anak yatim. Pada tahun 1997, dilaporkan bahawa terdapat 500,000 kanak-kanak dalam penjagaan anak angkat dan bilangan itu meningkat kerana ramai kanak-kanak tidak mendapat penjagaan walau dalam keluarga mereka sendiri. Menurut Emerson dan Lovitt (2003), penjagaan anak angkat merujuk kepada perkhidmatan yang terancang untuk kanak-kanak yang tidak boleh hidup dengan ibu bapa ibu dan bapa untuk satu tempoh masa. Di Amerika Syarikat, purata untuk tempoh tinggal di pusat anak angkat ialah 33 bulan dan dalam kes-kes tertentu ini kekal menjadi hak jagaan penuh sehinggalah kanak-kanak ini mempunyai keluarga angkat. Kumpulan terbesar di pusat penjagaan kebajikan berumur di antara 6-15 (27%), seterusnya adalah 1 – 5 tahun (25%), dan diikuti oleh bayi di bawah 1 tahun (3%). Kanak-kanak angkat ini ada yang dihantar ke pusat oleh orang yang tiada kaitan keluarga, tinggal di rumah saudara angkat, dalam institusi, yang lain di rumah-rumah pra-angkat, dan dalam lawatan Percubaan Negeri. Dari segi jantina, terdapat jumlah bilangan bagi lelaki dan perempuan. Terdapat lebih ramai orang Afrika-Amerika berbanding untuk orang kulit putih. Apakah kesan-kesan dari pusat penjagaan kebajikan? Kanak-kanak dibesarkan di rumah kebajikan dilaporkan menjadi bermasalah di sekolah dan hampir semua malasah berkaitan sekolah. Mereka mempunyai pencapaian rebdah yang konsisten di sekolah dan mempunyai peluang yang kurang untuk memasuki GCSE dan peringkat A. Ini seterusnya menjejaskan peluang mereka untuk melanjutkan pelajaran. Di sekolah mereka dilihat sebagai berbeza dan mungkin didiskriminasi dan dibuli. Mereka sama ada dikecualikan sementara atau ponteng ke sekolah dan ini boleh membawa kepada masalah pembelajaran. Kebanyakan kanak-kanak ini perlu menukar sekolah selepas mereka berpindah pusat penjagaan kebajikan. Mereka bertanya-tanya mengapa mereka perlu meninggalkan keluarga mereka. Dengan langkah ini, mereka perlu menyesuaikan diri dengan persekitaran sekolah dan
kurikulum yang baru; mengenali guru-guru baru dan bergaul dengan rakan-rakan baru. Oleh itu, perubahan ini boleh menyebabkan beban konflik psikologi dalam kanak-kanak. Pengasingan daripada keluarga dan diletakkan di dalam pusat penjagaan kebajikan boleh menyebabkan kanak-kanak ini mengalami ketakutan dan kebimbangan; seorang kanak-kanak takut apabila dibawa ke pusat penjagaan kebajikan yang baru. Kanak-kanak yang diletakkan dalam pusat penjagaan kebajikan mengalami perasaan bercampur sayang dan marah terhadap ibu bapa kandung mereka dan rindu untuk pulang ke rumah dan pada masa yang sama keinginan untuk mahu kekal dalam pusat penjagaan angkat itu. Contoh masalah tingkah laku anak angkat adalah: kencing malam, tantrums, dan kesukaran akademik, tingkah laku yang lebih serius seperti melarikan diri, keganasan, api tetapan, dan aktiviti seksual yang tidak sesuai. Aktiviti 8.12 Mengapa kanak-kanak penjagaan angkat kurang bernasib baik? KANAK-KANAK TIADA TEMPAT TINGGAL Kajian di Amerika Syarikat telah menunjukkan bahawa tiada tempat tinggal berkaitan dengan prestasi pelajar sekolah yang rendah.
Bassuk dan Rosenburg (1988) melaporkan bahawa 40% kanak-kanak yang kehilangan tempat tinggal dalam kajian mereka gagal atau dikeluarkan di bawah tugasan purata dan satu perempat daripada mereka ditempatkan di kelas khas. Begitu juga kanak-kanak yang tinggal di rumah kebajikan dua atau tiga gred di belakang mereka rakan-rakan, anak-anak kehilangan tempat tinggal mendapat keputusan yang lemah dalam membaca, mengeja, matematik (Kozol, 1988), dan pembangunan perbendaharaan kata. Sekolah-sekolah dengan kanak-kanak gelandangan melaporkan bahawa mereka mengalami perolehan yang tinggi di mana pelajar-pelajar ini tiba dan meninggalkan pada asas hampir malar dan ini menyebabkan sekolah untuk berurusan dengan kerjakerja pentadbiran tambahan. Secara umumnya, ia boleh disimpulkan bahawa kanak-kanak yang dibesarkan tanpa penjagaan penuh ibu bapa, kanak-kanak di rumah penjagaan kebajikan, dan orang-orang yang kehilangan tempat tinggal akan mengalami kekurangan dalam kehidupan, yang mana kebanyakkan daripada mereka menghadapi masalah di sekolah dan kekurangan kemahiran sosial dalam berinteraksi dengan orang lain. Aktiviti 8.13 Mengapa kanak-kanak yang kehilangan tempat tinggal dalam keadaan merugikan?
8.6 PENGLIBATAN IBU BAPA Kejayaan atau kegagalan kanak-kanak dalam hidup mempunyai kaitan dengan latar belakang keluarga mereka dan juga penglibatan ibu dalam pendidikan anak-anak. Gaya keibubapaan yang betul dan jangkaan ibu bapa adalah aspek penting dalam menetapkan agenda pendidikan kanak-kanak. Begitu juga, garis panduan selepas sekolah dan aktiviti hujung minggu, masa menonton televisyen, kerja rumah, dan lain-lain aktiviti berkaitan pendidikan membantu kanakkanak untuk mengurus dan mencapai matlamat yang ditetapkan. Oleh itu, salah satu aspek yang paling penting dalam kejayaan kanak-kanak di sekolah adalah berapa banyak ibu bapa ibu bapa menglibatkan diri dalam proses pembelajaran kanak-kanak. Apakah faktor-faktor penglibatan ibu bapa yang boleh membantu dalam kejayaan kanakkanak? Mereka ialah: ibu bapa sumber sosial dan kewangan, masa yang diperuntukkan oleh ibu bapa untuk terlibat dalam kehidupan anak mereka, kepercayaan ibu bapa terhadap kepentingan pendidikan. Faktor-faktor persekitaran rumah yang boleh mempengaruhi prestasi sekolah kanak-kanak itu adalah: "Jenis" interaksi ibu dan anak, impak ibu yang bekerja, penglibatan ibu bapa dalam aktiviti sekolah, ibu bapa dan aspirasi kanak-kanak bilangan ahli keluarga isi rumah. LATAR BELAKANG KELAS SOSIAL Penglibatan ibu bapa dalam kehidupan anak mereka di rumah ditentukan oleh kelas sosial mereka. Sebagai contoh,
kanak-kanak dari keluarga kelas pertengahan dan atasan yang mempunyai ibu yang berpendidikan boleh mendapat manfaat dan boleh memberikan sumber yang berguna untuk pengalaman pendidikan mereka berbanding dengan kanak-kanak dari kelas yang lebih rendah. Ini tidak boleh membantu dalam mereka pengalaman pendidikan kanakkanak. ibu dan bapa dari kelas atasan yang terlibat secara aktif dalam menguruskan pembelajaran anak-anak mereka di rumah dan di sekolah jika berbanding dengan ibu bapa kelas bawahan, cenderung untuk terlibat langsung dalam aktiviti sekolah. Kedua-dua ibu bapa dari kelas yang sama, mempunyai nilai-nilai pendidikan yang sama dan mereka dilayan sama rata oleh pihak sekolah. Walau bagaimanapun, ibu bapa kelas atasan mempunyai lebih banyak "modal budaya" yang mereka boleh pergunakan untuk kesejahteraan anak. Ibu bapa juga lebih selesa berkomunikasi
dengan pihak sekolah dan mereka juga banyak terlibat dalam aktiviti sekolah berbanding dengan ibu bapa kelas bawahan (Lareau, 1989). Ibu bapa dari kelas pertengahan dan atasan dilengkapkan dengan kemudahan bahanbahan pendidikan seperti buku-buku, surat khabar, dan majalah. Anak-anak mereka yang didedahkan kepada bahan-bahan ini dalam awal kehidupan akan mempunyai prestasi lebih baik di sekolah berbanding dengan kanak-kanak kelas rendah yang tidak mendapat kemudahan bahan-bahan pembelajaran di rumah. Ibu dan bapa dari kelas menengah dan atasan cenderung untuk membawa anak-anak mereka ke muzium, perpustakaan, kedai buku dan cuti, semua aktiviti ini membantu untuk memupuk nilainilai pendidikan dan mengukuhkan pembelajaran (Anderson et al., 1985). Aktiviti 8.14 Mengenal pasti rumah faktor persekitaran yang boleh menyumbang kepada pembangunan kanak-kanak. GAYA KEIBUBAPAAN Gaya keibubapaan memainkan peranan penting dalam pencapaian akademik kanak-kanak seperti yang dinyatakan awal 8.1. Gaya autoritarian dan permisif adalah negatif yang berkaitan dengan pencapaian kanak-kanak di Amerika. Kanak-kanak dari latar belakang ini didapati berhenti dari sekolah (Taris & Bok, 1996). Pendekatan keibubapaan berwibawa yang positif berkait rapat dengan pencapaian mereka (Darling, 1999). Walaupunbagaimanapun, gaya keibubapaan autoritarian adalah pendekatan yang lebih baik untuk kejayaan pelajar sekolah di Asia. Oleh itu, gaya keibubapaan yang berbeza menyumbang secara berbeza kepada pencapaian kanak-kanak. ASPIRASI IBU BAPA Ibu bapa yang menetapkan piawaian dan harapan yang tinggi cenderung untuk mempunyai kanak-kanak yang juga mempunyai aspirasi sama yang tinggi. James Coleman dan rakan-rakan (1966) mendapati bahawa kanak-kanak Amerika-Afrika percaya bahawa mereka tidak dapat mencapai kejayaan kerana mereka tidak mempunyai kawalan ke atas persekitaran mereka. Walau bagaimanapun, ibu-ibu Afrika-Amerika menggunakan pelbagai strategi untuk menggalakkan prestasi sekolah anak-anak mereka. Didapati bahawa strategi ini jauh lebih berkesan ke atas program sekolah dari segi pencapaian sekolah. PERANAN IBU BAPA Ibu-ibu yang berlatarbelakang miskin, cenderung untuk kurang melibatkan diri dalam persekolahan anak-anak kerana berasa kurang selesa untuk menghadapi guru. Oleh kerana itu anak-anak mereka dibiarkan mengendalikan persekolahan mereka sendiri dan ini boleh membawa kepada keciciran dari sekolah. Dilaporkan juga bahawa ibu yang bekerja sambilan dan terlibat dengan persekolahan anak-anak mereka lebih cenderung untuk mempunyai kanak-
kanak yang lebih baik di sekolah berbanding dengan ibu-ibu yang bekerja sepenuh masa atas sebab mempunyai kurang masa untuk anak-anak mereka di rumah (Muller, 1991). Strategi yang digunakan oleh ibu-ibu juga boleh meninggalkan kesan ke atas prestasi sekolah kanak-kanak. Ibu yang beprpendidikan kolej boleh membantu anak-anak mereka untuk memilih kursus kolej mereka. Kanak-kanak dari latar belakang sosio-ekonomi yang tinggi boleh melakukan yang lebih baik di sekolah kerana mereka mempunyai ibu bapa yang berkemahiran baik dalam pengurusan Sesetengah ibu bapa kelas menengah boleh mengambil tindakan terhadap sekolah jika anak-anak mereka menghadapi masalah. ibu bapa kelas yang lebih rendah mungkin tidak dapat berkomunikasi dengan sekolahsekolah. BILANGAN ADIK-BERADIK Satu lagi faktor persekitaran rumah yang boleh mempengaruhi persekolahan kanak-kanak adalah bilangan adik-beradik dalam keluarga. Keluarga yang mempunyai kurang kanak-kanak lebih cenderung menyediakan anak-anak mereka dengan sumber-sumber intelektual dan pendidikan yang lebih besar. Ini boleh membawa kepada: IQ lisan yang lebih rendah, prestasi sekolah yang rendah, kurang terlibat dalam aktiviti kurikulum intelek, banyak terlibat dalam aktiviti kemasyarakatan dan sukan berkemungkinan untuk pergi ke kolej. Sebaliknya, anak-anak dibesarkan dalam keluarga yang lebih kecil mempunyai lebih banyak kelebihan: keupayaan lisan yang lebih tinggi, motivasi untuk belajar, keutamaan untuk aktiviti intelektual, keluarga menetapkan kondusif untuk pembelajaran dan usaha akademik, dan lebih cenderung untuk pergi ke kolej, Aktiviti 8.15 Mengenal pasti beberapa faktor ibu bapa yang boleh menyumbang kepada pembangunan kanak-kanak.
8.7 KAJIAN KES DARI ASIA Dalam seksyen ini kita akan belajar jenis gaya keibubapaan di kalangan ibu bapa Cina di negaranegara Asia. Kajian mengenai gaya keibubapaan secara konsisten menunjukkan bahawa ibu bapa bukan kulit putih secara amnya autoritarian. Authoritarianness ini seolah-olah menjadi amalan umum dalam membesarkan anak-anak, terutama di kalangan orang Cina, tidak kira konteks hidup mereka (Rosenthal & Feldman, 1990). Ibu cina diberi nilai tertinggi di dimensi autoritarian (Dornbusch et al., 19.897) berbanding dengan ibu-ibu Amerika (Chao, 1994). Ibuibu juga digambarkan sebagai orang yang tegas (Chiu, 1987) dan mengenakan lebih kawalan berbanding ibu bapa kulit putih (Lin & Fu, 1990). Secara umumnya, ibu-ibu dan bapa-bapa Cina dianggap sebagai autoritarian. Walau bagaimanapun remaja seolah-olah mengaitkan amalan ciri keibubapaan ibu sebagai lebih positif berbanding amalan keibubapaan bapa (Shek, 1999). Ibu Cina cenderung untuk mempunyai kemesrasaan yang lebih besar (Shek, 2000), lebih mendesak (demanding) dan lebih prihatin tetapi kurang tegas berbanding bapa (Shek, 1998). Sebaliknya, bapa-bapa Cina dilihat sebagai memiliki lebih kawalan dan dengan itu digambarkan sebagai tegas (Yan). Perbezaan dalam persepsi remaja terhadap ibu dan amalan keibubapaan bapa mungkin disebabkan oleh budaya Cina, di mana orang-orang Cina tidak digalakkan menyatakan emosi mereka - satu pepatah popular adalah "seorang lelaki boleh tumpahkan darah taapi bukan air mata." (Shek, 2000). Selain itu, lelaki biasanya dianggap sebagai "yi jia zhi zhu" (master keluarga) (Shek, 1999). Manakala ibu bertanggungjawab dalam hal ehwal domestik seperti pengasuhan anak, menjelaskan mengapa mereka dilihat lebih mencabar (dari segi pemantauan) (Shek, 1998, 2000) tetapi penyayang. Ciri-ciri ibu ini membuat remaja melihat mereka sebagai orang yang bertanggungjawab demi keharmonian keluarga (Lau, Lew, William, Hau, Cheung, & Berndt, 1990). Walaupun ibu bapa Cina telah dilihat sebagai autoritarian. Namun ia berbeza dari segi tahap di kalangan orang Cina sendiri (McBride-Chang & Chang, 1998). Remaja dari Taiwan dianggap ibu yang lebih mesra berbanding ibu dari tanah besar China dan Hong Kong (Berndt, Cheung, Lau, Hau, & Lew, 1993). Begitu juga, remaja cina di Amerika memberi ibu kedudukan lebih tinggi dalam dimensi autoritarian berbanding remaja di Tanah Besar China, Hong Kong, dan Taiwan (Berndt et al., 1993). Hasil kajian kepada ibu bapa Cina (McBride-Chang & Chang, 1998;. Berndt et al, 1993) menyiratkan bahawa gaya keibubapaan di kalangan pendatang Cina di Amerika dan Cina di Tanah besar China, Hong Kong, dan Taiwan, dan di antara ketiga-tiga kumpulan Cina "Berbezabeza bergantung kepada persekitaran sosial di mana keluarga yang bermaustation (Darling & Steinberg, 1993). Remaja Cina dalam konteks barat cenderung untuk memberi skala lebih tinggi kepada ibu bapa mereka berbanding rakan-rakan mereka di Asia kerana mereka didedahkan persekitaran gaya hidup autonomi di Barat (Rosenthal & Feldman, 1990). Remaja di Amerika berada dalam keadaan di mana mereka boleh menyaksikan gaya keibubapaan berwibawa sebagai cara kehidupan keluarga Amerika yang normal. Dengan didikan tradisional dan latar
belakang konservatif, Cina-Amerika mempunyai kecenderungan untuk memberi skala kepada ibu bapa mereka sebagai kurang berwibawa. Bagi remaja cina di Tanah Besar China, Hong Kong, dan Taiwan, mereka berkongsi tradisi lama budaya Cina tetapi kini berbeza jauh dalam sosial mereka, politik dan keadaan ekonomi (Berndt et al., 1993). Keputusan yang berbeza mencadangkan bahawa gaya keibubapaan antara keluarga Cina tidak semestinya sama untuk semua orang Cina. Gaya keibubapaan juga cenderung untuk berbeza mengikut jantina remaja. Shek (2000) mendapati anak-anak perempuan menganggap kedua-dua ibu bapa mereka menjadi lebih mendesak berbanding dengan mereka yang anggapan anak lelaki. Ini menyokong penemuan awal pada persepsi anak-anak perempuan terhadap ibu bapa mereka (Dornbusch et al., 1987). Anak perempuan dipantau rapat oleh ibu bapa dan percaya bahawa mereka bertanggungjawab untuk memastikan kesucian anak-anak perempuan. Oleh itu, ini menerangkan sebab persepsi anak-anak perempuan bahawa ibu bapa lebih mendesak (demanding) berbanding anak lelaki. Ibu bapa dari Vietnam dan Australia mempunyai sudut pandangan yang berbeza, mereka dilihat sebagai mempunyai sifat kasih-sayang yang kurang dalam gaya keibubapaan (autoritarian: Baumrind, 1971) dan ikatan kekeluargaan yang kurang erat (berwibawa: Baumrind, 1971) berbanding remaja Anglo-Australia (Herz & Gullone, 1999). Ibu bapa Vietnamese sangat memegang budaya kolektivis di mana mereka menekankan nilai keharmonian keluarga dan reputasi atas pencapaian peribadi, berdikari, dan daya saing masyarakat individualistik. Oleh itu, sebagai sebahagian daripada masyarakat kolektivis ia akan menjadi perkara biasa bagi ibu bapa Vietnam untuk memaparkan kurang kasih sayang dan penerimaan keperibadian diri (Lin & Fu, 1990).
