Stichting Watoto Tanzania
NIEUWSBRIEF 2013 Beste donateur, In deze nieuwsbrief kunt u het reisverslag lezen van mijn laatste bezoek aan het opvangcentrum voor straatkinderen in Kigoma, Tanzania. Middels deze brief willen wij u vriendelijk verzoeken uw jaarlijkse Watoto bijdrage van 80,- Euro over te maken. Als u een kind sponsort en daar nog niet voor betaald heeft vindt u het bedrag hiervoor in een bijgesloten brief. Het nieuwe schooljaar is in januari weer begonnen.
Trip Tanzania juli / aug 2012 Zat 28 juli Na een 9 uur durende vlucht weer terug in Tanzania! Heerlijk! Met 1 voet buiten het vliegtuig in Dar es Salaam voelt het al meteen weer vertrouwd; die geur, die andere soort warmte en die leuke, vriendelijke taal. Op het vliegveld eerst afdingen voor een taxi. De taxidriver zegt tegen mij: 'Sit down, relax, and enjoy'... En vervolgens sjeest hij van links naar rechts over de weg naar mijn guesthouse. Ondanks dat het in Tanzania nog redelijk veilig is moet je savonds laat op bepaalde plekken wel voorzichtig zijn. Dus, deuren op slot, ramen dicht en door rood rijden bij de stoplichten anders is er kans dat ze de deuren open trekken om tassen uit de auto te halen. Aangekomen in de guesthouse weet niemand van mijn (online geboekte) reservering. Er worden allerlei mensen bijgehaald maar mijn naam en mijn boekingscode met bewijs van betaling is onbekend. Het is inmiddels al half twaalf savonds en de volgende ochtend moet ik al weer heel vroeg op het vliegveld staan voor mijn vlucht naar Kigoma (west-Tanzania), dus ik wil graag naar bed jongens! De manager geeft mij uiteindelijk de sleutel en zegt het uit te gaan zoeken. Zon 29 juli Een paar uurtjes later wil ik naar het vliegveld vertrekken maar de manager verteld me door een lange gaap heen dat hij nog steeds niks gevonden heeft en dat ik dan maar met mijn creditcard moet betalen. Uiteindelijk wil ik dat doen want ik moet nu echt weg maar hun
betalingsapparaat werkt ineens niet meer. Dan maar cash zegt hij. Maar ik heb alleen grote Euro biljetten en ze hebben snachts geen wisselgeld. Wisselgeld mag ik op mijn terugreis komen halen... Nog net op tijd voor mijn vlucht naar Kigoma. Tijdens de vlucht zie ik Mount Kilimanjaro vanuit mijn raampje. Deze berg steekt boven de wolken uit, op de top ligt sneeuw. Tien minuten voordat we gaan landen in Kigoma trekt de man die naast mij zit nog eens extra zijn seatbelt aan en slaat een kruis voor zijn hoofd. Ik vraag hem waarom hij dat doet en hij zegt dat hij het idee heeft dat we nog veel te hard gaan om te kunnen landen en verteld dat er vorige week 2 vliegtuigen zijn gecrashed hier... Hij wijst me die vliegtuigen aan die gewoon nog naast de landingsbaan liggen met een afgebroken vleugel en een landingsgestel even verderop. Gezellig! Ik denk aan mijn eigen 3 kinderen en verwijt mezelf hartstikke knettergek te zijn om deze risico’s te nemen. Maar vervolgens stuiteren we met ietwat harde klappen op de landingsbaan en komen we slippend en wel tot stilstand in het zand. Halleluja! Uit het vliegtuig gekomen zie ik dat een aantal kinderen uit mijn programma mij staan op te wachten. 12 jaar geleden ben ik met hen begonnen, toen waren het nog schuchtere jongens en meisjes en nu zijn het grote, stoere jongens en meiden met een zelfverzekerde smile op hun gezicht en ze spreken goed Engels. Heerlijk om hen weer te zien en al hun verhalen aan te gaan horen deze komende week.
Anthon, een van de oudste jongens ( 24 jaar) heeft alles perfect geregeld; de taxi, mijn verblijf, en een welkomstmeeting met de staff en alle 200 kinderen van het opvangcentrum. Ik ben heel erg trots op Anthon. Toen hij 12 jaar was werd hem door de politie gevraagd een aangespoelde overleden vrouw op het strand te identificeren. Dit was zijn moeder. Zijn vader was een paar jaar daarvoor al overleden en dus stond Anthon er alleen voor aangezien hij geen broers of zussen heeft. Gelukkig kon hij bij het opvangcentrum terecht en kreeg daar een slaapplek en dagelijks te eten. Volgens Zuster Chrispus (staff) was hij een hele betrouwbare jongen die graag naar school wilde gaan. Ik heb hem toen in het educatieprogramma opgenomen en inmiddels studeert hij voor dokter.
En zo zijn er allerlei voorbeelden van de 60 kinderen uit het educatieproject die een zware start in hun leven hebben gehad maar nu uitgebloeid zijn tot leergierige en dankbare studenten die de toekomst weer hoopvol tegemoet zien. Anthon en Bernard (ook uit mijn programma) begeleiden mij naar mijn guesthouse waar we samen nog een drankje drinken. We hebben uitzicht op het Tanganyika meer, bij helder weer kan je de overkant zien, Congo. Veel van de kinderen van het opvangcentrum komen oorspronkelijk uit Congo maar zijn gevlucht naar Kigoma tijdens de burgeroorlog in Congo en hebben daar gruwelijke dingen meegemaakt. Ik zeg Anthon en Bernard gedag en ga naar mijn kamer zodat ik morgen goed uitgerust aan de slag kan gaan op het opvangcentrum. Ma 30 juli Eerst naar de bank om geld te wisselen en dan naar het opvangcentrum om de kinderen die in mijn educatie programma zitten op te halen. Ik neem ze mee naar het strand om ze daar te interviewen. We gaan met de ' dala dala', de lokale stadsbusjes. Als je instapt wordt er gezegd: 'dala dala is never full'. Dus stouwen maar, van alles gaat mee; zakken meel, emmers, een geit en een mand met kippen. Deze busjes zitten vol met deuken en sjezen met keiharde muziek aan de weg over. En veel toeteren natuurlijk. Aangekomen op het strand bestellen we frisdrank, een echte treat voor ze want zelf kunnen ze zich dat niet veroorloven. Ook hebben we wat snacks meegenomen zoals bananen, nootjes en cakejes. Er wordt veel gelachen en het is duidelijk te zien dat ze enorm aan het genieten zijn. Ondertussen interview ik ze een voor een.
Hierbij komen ook hun achtergrond verhalen weer naar boven wat je toch wel enorm raakt. Zo woont bijvoorbeeld een van hen alleen met zijn broer. Ze komen oorspronkelijk uit Congo waar zich al jaren burgeroorlogen afspelen. Tijdens het vluchten vanuit Congo naar Tanzania is zijn broer in zijn been geschoten en zijn de ouders doodgeschoten voor hun ogen. De 2 broers hebben het toch naar kigoma gered en geprobeerd een nieuw, veilig leven op te bouwen. Ook zijn er meisjes die door hun eigen ouders worden gestimuleerd hun lichaam
(aan oudere mannen) te verkopen zodat ze die dag weer wat te eten hebben. Met alle gevolgen van dien: zwangerschappen, hiv besmettingen, etc. Als je in Nederland bent hoor je die verhalen en vind je dat naar maar toch vergeet je het al weer snel. Maar als zo'n kind 'live' voor je zit en je dat persoonlijk vertelt is dat toch wel even andere koek. Educatie is zo ontzettend belangrijk voor deze kinderen zodat ze een baan kunnen krijgen en uit die negatieve spiraal kunnen komen. De mentale ontwikkeling die deze kinderen nu al mee hebben gekregen doordat ze op school zitten heeft hen gelukkig wel het inzicht en besef gegeven dat ze hun eigen leven bedachtzamer moeten gaan invullen. Dit kwam nu duidelijk naar voren tijdens de gesprekken. Zo gaven ze aan pas kinderen te willen als ze klaar zijn met school en een baan hebben. En niet te veel kinderen zoals bij hun thuis vaak wel het geval is. Het was een lange en intense dag. Di 31 juli Aangekomen op het opvangcentrum nemen we de kosten door voor het 'Feast' wat zaterdag gehouden zal worden. Op dit feast, waarbij alle 200 kinderen aanwezig zijn, worden spelletjes gedaan, acrobaten en dans shows gegeven en er is een voetbalwedstrijd. Tussendoor een uitgebreide lunch met vlees, rijst, groente, fruit en frisdrank. Thuis krijgen de kinderen niet iedere dag te eten en als er eten is, is dit meestal alleen maïspap, dus dit is een echt feestmaal voor ze. Vervolgens ben ik met Sister Chrispus (staff) op schoolbezoek gegaan bij 2 kinderen uit het educatieprogramma die op een boardingschool zitten iets buiten Kigoma. Het is een college voor teachers training. Eerst een gesprek met de headmaster en vervolgens met Matheo en Chubwa. Zij weten niet dat wij langskomen en zodra ze ons zien komen ze snel op ons af. Van de een kreeg ik een dikke knuffel en van de ander een handkus, 23 jaar oud zijn ze... Vol trots lieten ze hun klaslokalen en vrienden zien. Ook moesten we de slaapruimte zien. 26 kinderen in 13 stapelbedden in een grote kamer. Wat een lol zullen die jongens daar hebben. Matheo zei dat ze normaal gesproken allemaal om 23.00 uur knock out in hun bed liggen maar dat het deze avond wel veel later zal worden vanwege de vele jokes die zullen volgen over hen en de mzungu (blanke). Hierna rijden we naar VETA, de school voor praktische vaardigheden, om de lijst met schoolfees en de inschrijfformulieren voor het nieuwe schooljaar op te halen. Als laatste nog naar het meisjeshuis wat vlak achter het opvangcentrum ligt. Dit meisjeshuis behoort ook tot een van de projecten van de stichting Watoto Tanzania . In 2006 hebben we dit huis laten bouwen aangezien er al wel slaapruimtes waren voor jongens op het opvangcentrum maar de meisjes niet op hetzelfde terrein mogen slapen. In dit meisjeshuis wonen meisjes die geen ouders meer hebben of waarbij de thuissituatie onhoudbaar is. Er is dag en nacht een 'mama' aanwezig die voor hen kookt, zorgt dat ze op tijd naar school gaan en die hun verhalen aanhoort. De 'mama' onderhoud ook het stukje land wat er bij zit waar voornamelijk cassave, bananen, mango's en papaja’s op verbouwt wordt. Ook is er een kippenhok. Ze hadden wel 30 kippen maar er is ondanks de stenen muur rondom de tuin toch een dief binnen gekomen en die heeft al de kippen meegenomen. We zijn dan ook naarstig op zoek naar een sponsor voor een guard. Een nacht guard die van 07.00 savonds tot 07.00 sochtends aanwezig is kost 70,- euro per maand / 840,- per jaar.
Ook zijn we nog op zoek naar sponsors voor de jaarlijkse vaste kosten zoals schoolfees, eten, water, zeep, houtskool, etc voor de meisjes en de mama en voor het onderhoud van het huis. De kosten hiervan zijn 1830,- Euro per jaar. Dankzij de heer Kortekaas zijn de bovenstaande kosten voor 2013 gedekt.
Woe 1 aug Sochtends kwam Anthon mij heel blij vertellen dat hij gesolliciteerd had bij een ziekenhuis in Kigoma om tijdens zijn vakantieperiode als vrijwilliger mee te helpen. Vandaag heeft hij akkoord gekregen en maandag kan hij beginnen. Zo mooi dat hij dit allemaal weer zelf geregeld heeft. Om 11.00 uur mijn broer, zijn vrouw en zijn 2 zoons van 10 en 12 jaar oud van het vliegveld gehaald. Ze komen het project bekijken en de 2 kinderen die ze sponsoren. Zuster Chrispus geeft mijn familie een rondleiding op het opvangcentrum en ondertussen interview ik nog een aantal kinderen uit het educatie programma. Ook ontmoeten ze Husein, de jongen die zij sponsoren. Een mooi moment. Husein is zo blij, een glimlach van oor tot oor en zijn ogen stralen. Mijn neefjes, Menno en Remco hadden een voetbal meegenomen en al snel werden er 2 teams gevormd en spelen ze mee. Huseini was de hele dag al aan het zuchten omdat hij zo opgewonden was dat we naar zijn huis zouden gaan, en nu is het dan eindelijk zover. Met de taxi naar zijn huis over wegen waar de enorme gaten in de weg gevuld zijn met vuilnis. Het stinkt enorm! Uitstappen en nog een paar kruip door sluip door gangetjes en dan komen we aan bij het lemen huisje waar hij met zijn moeder, broers en zusjes woont. We settelen ons op een klein buitenplaatsje wat ook meteen de keuken is, en we praten wat met de vader en moeder. Van al zijn 26 kinderen is husein de enige die naar school gaat verteld de vader. Vervolgens
krijgen we de slaapkamer van husein te zien die hij deelt met zijn moeder en nog 2 andere kinderen. Ze slapen op rieten matjes op de grond. Husein houd constant de hand van mijn neefjes vast en vraagt of ze deze nacht blijven slapen in zijn huis. Dat doen we maar niet... Voordat we vertrekken wil husein dat ik nog wat foto’s neem van hem en zijn 2 nieuwe mzungu (blanke) broers.
Don 2 aug Vandaag gaan mijn neefjes samen met wat kinderen van het opvangcentrum een groentetuin maken zodat ze iets waardevols achter kunnen laten. Eerst naar de markt om werkgerei en groentezaden te kopen. De markt is ontzettend groot met veel smalle paadjes waar je elkaar nauwelijks kan passeren. Goed opletten want er zijn veel opstapjes en enorme gaten in de grond. Uiteindelijk vinden we een vrouwtje die zaden verkoopt. Ze kiezen ervoor om kool, komkommer en spinazie te planten. Ze hebben er plezier in en er is een goede samenwerking. ‘s Middags heb ik nog een meeting met Caritas en UNHCR om mijn projecten door te nemen. Een van de dokters van UNHCR stelt voor dat hij regelmatig het opvangcentrum zal bezoeken als aanspreekpunt voor de kinderen en om hun gezondheid in de gaten te kunnen houden.
Vrij 3 aug Mijn een na laatste dag al weer! Ik hou nog de laatste interviews met de kinderen uit mijn programma en ik heb een final meeting met de staff. De rest van de dag besteden we aan de voorbereidingen voor het feast morgen. Iedereen kijkt er zo naar uit en ze zijn al druk bezig met de versieringen aan het ophangen zoals de ballonnen en de slingers. Ook worden er grote speakers met een stereo geplaatst voor het dansfestijn. En hun kleding wordt nog even netjes gestreken.
Zat 4 aug Feast!!
DOELEN Nieuwe outfits De kleding van de kinderen is al vele malen gerepareerd maar ziet er nu erbarmelijk uit. Veel van de kinderen zijn dan ook echt toe aan een nieuwe outfit. Een trui, een jeans, ondergoed, sokken en schoenen. Voor 25,- euro kunnen we een kind een nieuwe outfit geven. Kosten: 25,- Euro per kind Jaarlijkse vaste lasten meisjes weeshuis De jaarlijkse vaste kosten voor het meisjeshuis zoals eten, water, zeep, houtskool, kleding, en een guard voor de meisjes en de mama zijn tot nu toe bekostigd met eenmalige donaties die wij hebben ontvangen. Maar het zou een enorme geruststelling zijn als we voor deze basisbehoeften een vaste sponsor zouden kunnen krijgen. Wie o wie wil zich hier voor in zetten… Kosten: 2700 Euro per jaar Sponsors nodig! We hebben nog dringend sponsors nodig voor een aantal kinderen die heel graag naar een school voor praktische vaardigheden (monteur, naaister, etc) of naar de middelbare school willen gaan maar geen sponsor hebben. Misschien kent u nog mensen om u heen die deze kinderen een kans willen bieden? Kosten praktische vaardigheden: 150 euro per jaar (duur 2 jaar) Kosten middelbare school: 350,- per jaar (duur 4 jaar) Watoto donateurs gezocht! Ook zouden we heel blij zijn met nieuwe watoto donateurs. Watoto donateurs dragen jaarlijks 80,- euro bij. Hiermee draagt men bij aan het onderhoud van het opvangcentrum en de scholing voor de kinderen. Men ontvangt dan jaarlijks onze nieuwsbrief. Kosten: 80,- per jaar
Stichting Watoto Tanzania Myrna Arbouw-Quak Tel: 0642266459 e-mail:
[email protected] www.watoto-tanzania.org
Stichting Watoto Tanzania Rabobank, Rekeningnr 366174339
