Anna
bezoekt
Paraview
Anna
van
Leeuwen
9
april
2012
In
deze
nieuwe
reeks
‘Anna
bezoekt…’
neemt
Anna
van
Leeuwen
gewapend
met
haar
fototoestel
een
kijkje
bij
clubs,
buurthuizen,
verenigingen,
stichtingen
en
in
andere
semi‐openbare
gelegenheden:
van
modeshow
tot
séance,
van
kerkdienst
tot
huishoudbeurs.
Tips
voor
deze
rubriek?
Mail
naar
[email protected].
Deze
week
bezoekt
Anna
Paraview:
“al
16
jaar
de
bekendste
paranormaal
beurs
van
Nederland”.
De
website
van
Paraview
is
wit
met
licht‐
en
donkerpaars.
Er
klinkt
een
muziekje
met
stromend
(golvend?)
water
en
wat
getokkel
waarvan
ik
in
slaap
zou
kunnen
vallen,
maar
dat
me
online
even
aan
het
schrikken
maakt.
De
sfeer
in
de
Ahoy
is
anders,
minder
sereen.
De
Paraview
beurs
vindt
plaats
op
de
eerste
verdieping
in
twee
ruimtes
die
veel
weg
hebben
van
een
gang
en
een
foyer.
Het
is
er
vol
en
druk.
Bezoekers
schuifelen
van
paragnost
langs
koffiediklezer
naar
aurahealer
en
iriscopist
en
werpen
een
blik
op
de
prijzen
en
verdiensten.
Ter
voorbereiding
hebben
de
standhouders
veel
geprint
en
gelamineerd:
vooral
gele
A4'tjes.
Niet
alleen
de
behandelaars
worden
in
korte
kreten
aangeprezen,
ook
de
stoelen
waarop
cliënten
kunnen
plaatsvinden
zijn
alvast
beschreven.
Bijna
al
deze
mensen
achter
hun
tafeltjes
blijken
'bekend
van
tv'.
Tegenover
hen
neemt
men
soms
groepsgewijs
plaats
en
regelmatig
worden
er,
naast
briefjes
van
vijf
en
tien
euro,
mobieltjes
uitgewisseld.
Ik
vang
het
woord
"oma"
op
en
begrijp
dan
pas
wat
hier
gebeurt:
een
foto
van
een
overledene
functioneert
ook
op
het
beeldscherm.
Flarden
van
gesprekken
waaien
mijn
oren
in.
Vooral
de
behandelaars
zijn
veel
aan
het
woord.
"Je
moet
het
gaan
doen,
en
niet
zo
van
ja
maar...",
"Blijf
in
je
kracht,
daar
maakt
hij
zich
heel
veel
zorgen
om",
"Alleen
het
huis
een
beetje
zuiveren
met
lavendelolie",
adviseren
zij.
Sommigen
zijn
heel
zeker
van
zichzelf,
anderen
laten
ook
wat
twijfel
toe.
Dan
zeggen
ze:
"Daar
kan
het
zeg
maar
ook
aan
liggen"
of
"Dat
is
moeilijk
te
zien
voor
mij."
Graag
en
vaak
pakken
cliënt
en
behandelaar
elkaars
handen
beet
en
leunen
ze
een
beetje
naar
voren,
over
het
–
meestal
gebatikte
–
tafelkleed.
Ik
hoor
een
jongen
concluderen
terwijl
hij
met
zijn
vriendin
de
roltrap
opstapt
naar
buiten:
"Ik
heb
een
praktisch
probleem,
jij
hebt
een
mentaal
probleem."
Als
ik
informeer
bij
de
stand
van
Tülay
of
zij
koffiedik
kan
lezen
voor
mij,
lacht
Paul
(zijn
naam
staat
op
zijn
T‐shirt):
"Zij
is
dé
publiekstrekker
van
de
beurs.
Ik
heb
alleen
om
halfzes
nog
één
plekje."
Ook
Tülay
is
bekend
van
tv
zie
ik.
Op
haar
A4‐tje
prijken
Man
Bijt
Hond,
Raymann
is
laat,
Life
and
Cooking
en
De
nieuwe
Uri
Geller.
Ze
biedt
op
deze
beurs
een
consult
voor
20
euro
en
voor
15
euro
een
kort
consult
zonder
koffie:
"Wil
je
een
foto
van
haar
maken?",
biedt
Paul
me
aan.
Ik
maak
een
foto.
Paul
zet
nog
meer
koffie.
Dan
ben
ik
toch
zelf
aan
de
beurt,
bijna.
Mijn
aura
wordt
gefotografeerd
en
geïnterpreteerd
door
Massimo.
Maar
eerst
is
iemand
anders.
Zij
doet
haar
ogen
dicht.
Dan
moet
ik
plaatsnemen
op
de
plastic
stoel
met
twee
ijzeren
handjes
ernaast.
Ik
denk
aan
Abu
Ghraib,
aan
elektrocutie
en
ga
zitten.
Zeven
chakra's,
zeven
kleuren,
is
me
net
uitgelegd.
Terwijl
ik
in
de
camera
kijk
zie
ik
rond
de
lens
een
paar
gekleurde
lampjes
oplichten.
Even
later
zit
ik
tegenover
Massimo.
De
Polaroidfoto
is
nog
niet
klaar
en
samen
kijken
we
naar
het
onbestemde
glimmende
grijs.
Hij
draait
de
foto
om
en
vraagt
welke
kleur
ik
zou
willen
zijn.
Na
wat
getwijfel
kom
ik
uit
op
'geel',
"Dat
was
iets
met
je
ik
toch,
dat
klinkt
wel
goed?"
Massimo
denkt
ook
dat
ik
geel
zal
zijn.
"En
ik
weet
ook
waar
je
naar
toe
wilt",
zegt
hij.
Hij
laat
een
korte
pauze
vallen
en
verklaart:
"Naar
groen."
"Wat
is
dat?"
"Rust."
Hij
draait
de
Polaroid
om,
we
zien
mijn
gezicht
in
een
gele
wolk
en
Massimo
begint
in
een
rap
tempo
te
vertellen.
Ondertussen
werpt
hij
af
en
toe
een
blik
op
de
foto,
maar
bijna
nooit
op
mij.
Wel
houdt
hij
zijn
stand
goed
in
de
gaten.
Middenin
een
zin
"Wat
je
ziet
hier
onderaan
is
dat
je
kunt
verwachten
dat
je
rustpunt
er
wel..."
roept
hij
ineens
keihard
"hé!"
naar
een
jongetje
dat
op
het
punt
staat
met
de
auracamera
te
gaan
spelen
en
gaat
dan
onverschrokken
verder
"je
kunt
verwachten
dat
je
rustpunt
er
wel
aan
gaat
komen,
in
de
toekomst."
Soms
laat
hij
me
een
stuk
zin
aanvullen,
daar
blijk
ik
niet
zo
goed
in
te
zijn.
Hij
zegt:
"De
rechterkant,
die
is
ook
geel,
dat
betekent
dat
je
te
veel
open
staat
naar
mensen,
behulpzaam,
aardig,
maar
te
open,
dus
je
moet?"
"Minder
open
zijn?"
"Nee
leren
zeggen,
dat
is
heel
belangrijk,"
vervolgt
hij
zijn
verhaal.
Op
weg
naar
de
uitgang
–
mijn
aurafoto
en
Massimo's
visitekaartje
opgeborgen
in
mijn
tas
–
maak
ik
een
laatste
zigzag
langs
de
stands.
Ergens
wordt
iemand
magnetisch
geheald,
naast
een
pinautomaat.
Aan
een
andere
tafel
vang
ik
op:
"Zeg
nee,
geef
je
grenzen
aan."
Zonder
conclusie
stap
ik
de
roltrap
op.
©
Anna
van
Leeuwen
+
www.hardhoofd.com
