Amsterdam - Parijs - Trois Ilets, 8 Juli 2005 Met de uitstekende taxi-service van buurman Peter staan we binnen no time op Rotterdam Centraal, en kunnen we gelijk in de trein stappen richting Schiphol. Met veel gepiep vanuit de machinekamer (Ineke ergert zich er dood aan) staan we binnen het uur op de luchthaven, en de Djoser medewerker heeft zich dit keer goed zichtbaar opgesteld. We checken meteen in om van die ellendig zware koffers verlost te zijn... Het blijft wel onduidelijk of de bagage wordt doorgelabeld, we moeten het maar in Parijs vragen. Onze taxfree inkopen hebben we erg vlug geregeld (wat flesjes parfum), en dan begint het lange wachten totdat we het vliegtuig inmogen. De vlucht naar Paris Charles de Gaulles verloopt voorspoedig, en al snel hebben enkele mensen van onze reisgroep hun eerste koffers
van de band geplukt. Maar er zijn er ook een heleboel die maar blijven wachten, waaronder wij twee. Sommige koffers zien we wel vijftig keer voorbij komen, maar geen van de Djoser groep. Na het spreken van een Franse medewerker wordt ons verteld dat de koffers toch doorgelabeld zijn naar Orly, dat is mooi, want dat scheelt weer een boel sjouwen. Helaas is de pret maar van korte duur, want even later wordt de melding weer prompt herroepen en moeten we nog zeker een half uur wachten op al onze spullen. Komen die 5 uur overbruggingstijd tussen Charles de Gaulles en Orly toch nog goed van pas... Het is nog even zoeken naar de juiste instapplaats voor de lijnbus naar Orly, maar uiteindelijk vinden we de halte en kunnen we de bus in. Helaas is het erg druk rond Parijs, we duiken een gigantische file in en rijden hutje mutje met de stroom mee. Zo gaan we het dus niet redden... De chauffeur heeft dat op een gegeven moment ook in de gaten en besluit een andere route rond Parijs te nemen. Het gaat misschien ietsje sneller, maar door de hele situatie is er van onze riante overbruggingstijd niet veel meer over. Reisleidster Tabitha heeft inmiddels al een noodplan in werking gesteld, maar gelukkig, dat blijkt niet nodig. Daarna volgt natuurlijk weer de gebruikelijke incheck-ellende, na de bom-aanslag in Londen van gisteren is men natuurlijk extra alert. Zelfs m'n foto-tas wordt van boven tot onder onderzocht en eigenlijk mag ik zelfs de (reserve-) batterijen niet zo meenemen. Het moet toch niet veel gekker worden... In het vliegtuig hebben we weer geen plaatsen naast elkaar, maar Simon en Gerdien zitten met hetzelfde probleem en dus wordt er wat met plaatsen geschoven. Alsof we nog geen ellende genoeg hebben gehad, hebben we nog zo'n uur vertraging door verdwaalde passagiers, het blijken twee kleine meisjes te zijn. Gelukkig worden ze gevonden... De vlucht is lang en vervelend, met weinig slaap-momenten. Een half
uur later dan gepland landen we op het vliegveld van Fort de France in Martinique, en proeven we de vochtige hitte. Het is hier rond half zeven 's-avonds, en pikkedonker. Als laatste met de bus naar hotel Bambou, maar niet voor we ook hier eventjes van een heuse file hebben mogen genieten. Jawel, ook op Martinique... Iedereen is inmiddels doodvermoeid, we zijn alles bij elkaar ook al zo'n twintig uur in touw!!! Alleen een prima bed kan ons nu nog blijmaken...
Trois Ilets, 9 Juli 2005 Ineke's verjaardag vandaag!!! "Lang zal ze leven, lang zal ze leven", met schorre stem pers ik het standaard liedje uit m'n strot en pak de meegebrachte cadeautjes uit de reistas. De verrassing van Ellie, Catrien en mezelf doen Ineke helemaal stralen en een meegebracht ballonnetje maken het geheel compleet. Na een lekker ontbijtje, met wat oponthoud omdat we de code van het hek voor de eetzaal niet weten, volgt de informatie van reisleidster Tabitha. Zoals gewoonlijk worden we weer overladen met allerlei tips en wetenswaardigheden, (voor mij) teveel om allemaal te onthouden. Vanmorgen hebben we samen vis-spiesjes van snoepgoed gemaakt, en deze met z'n allen op een ananas-schijf geprikt als traktatie voor de groep. Ieder stelt zich kort voor en smult daarna van zijn of haar snoepprikker. Resie is er helaas niet bij, zij was gisteren in het
vliegtuig al aardig misselijk (op haar verjaardag nog wel) en doet het eventjes rustig aan. Rond half twaalf staan een aantal van ons op de steiger te wachten op de komst van de veerboot naar Fort de France. De vertrektijd is twaalf uur, en een retourtje kost zes Euro, niet misselijk... In Fort de France zelf is het een drukte van belang, er begint hier vandaag een meerdaagse wielerwedstrijd, de Tour de Martinique. Er schijnt ook een Belgisch / Nederlandse ploeg mee te doen... Door de vele afzettingen en omleidingen staat het verkeer in de stad echt muurvast, gelukkig blijven de meeste eiland-bewoners er behoorlijk nuchter onder... We slenteren wat door de pitoreske straatjes, tot zo'n twee uur, als alle winkeltjes gaan sluiten. In het park start de jeugd met een rondje kerk in Fort de France centrum, maar niet voor de reclame-caravaan en vele Caribische marionettes ons gepasseerd zijn. Veel heupgezwaai, korte rokjes en strakke broekjes... En het was al zo'n warme dag!!! Ik maak nog wat foto's van de start en hier ben ik waarschijnlijk ergens m'n zonnekap van m'n gloednieuwe 18-50mm lens verloren. Wel #$%^**&^%!!$@#$%$#... Bij McDonalds vullen we het lege en dorstige gevoel weer even aan en daarna slenteren we weer richting kade voor de oversteek met het pontje. Henk en Trudy zitten ook te wachten, en we kletsen eventjes gezellig wat met elkaar... Eénmaal terug in het hotel maken we nog eventjes gebruik van het zwembad, maar dat moet de plaatselijke jeugd ook gedacht hebben. Het is een drukte van jewelste en het krioelt er werkelijk van de kids, druk achter elkaar aan rennend en luid schreeuwend. Het wordt een korte verfrissende duik en dan houden we het snel weer voor gezien. Een siesta voor het avondeten doet ons allebei goed... 's-Avonds eten we met de hele groep in een nabij gelegen restaurantje en maak ik kennis met de Creoolse keuken. Het is een matige schotel, maar wel een gezellige avond. Morgen gaan we met een huurautootje met Piet en Geertje op pad.
Trois Ilets, 10 Juli 2005 Het is een beetje vroeg, maar na een stevig ontbijtje met scrambled eggs kunnen we samen met Piet en Geertje naar Budget Cars, om een dagje met een huurauto op pad te gaan. Het duurt natuurlijk weer een hele tijd voor de hele papierwinkel rond is, en inmiddels regent het al weer pijpestelen. De naweeën van orkaan Dennis zijn duidelijk merkbaar... Piet controleert de witte Corsa in de stromende regen en daarna gaan we snel op pad om iets meer van Martinique te zien. Natuurlijk is het weer even wennen voor we alle knopjes en hendeltjes gevonden hebben, en over de power van onze Corsa zullen we verder maar geen woorden vuil maken. Ik kom hier in het bergachtige gebied in elk geval niet boven de derde versnelling!!!
We stoppen eerst even bij een supermarktje (de kleinere buiten de grote steden zijn meestal ook op Zondag open) voor wat watertjes en frisdrankjes, en daarna rijden we richting het westen, om via de kustroute bij Pointe Diamante uit te komen. De eerste stop is in een klein vissersplaatsje, met een flinke steiger. Hierop zijn twee jongetjes bezig met een handlijntje, en in de emmer zit inmiddels al één felgekleurd visje. Ze vissen met hamstukjes, maar helaas valt het meeste aas elke keer van het haakje. In elk geval zijn ze lekker bezig, en hebben ze onbewust ook weer wat toeristen vermaakt. We rijden verder en bemerken dat enkele stukken erg steil zijn, en als op een gegeven moment een lokale auto achteruit de weg opsteekt, valt de 'krachtige' Corsa van ons helemaal stil... Het hellingspercentage is hier zeker vijftien tot twintig procent, en ook met een sterk aangetrokken handrem loopt de wagen nog achteruit... Slik!!! Ik zweet inmiddels peentjes... Met grote kracht trek ik de handrem nogmaals aan, in de hoop dat de kabel niet breekt. Na enige keren proberen en met heel veel gas krijgen we, met gierende motor, onze auto weer zover dat-ie zijn berg-afwaartse gedrag toch weer kreunend omzet in een opwaartse richting... Pfff... Ik het het nog nooit zo warm gehad. Natuurlijk gaan we bij het viewpoint eventjes met z'n allen uit de auto, en zien we naast de puntige Diamante ook felgekleurde rood-gele krabben en een kolibrie-tje. Piet neemt het stuur van me over en in rap tempo rijden we nu naar Le St. Esprit, waar we in de lokale broodjeszaak een pizzabroodje kopen en 'm in het nabijgelegen parkje smikkelend opeten. Bij de parkeerplaats aangekomen blijkt de weg tijdelijk te zijn afgezet, dit in verband met de Tour de Martinique, die hier zodadelijk langs zal komen. De gendarme regelt het verkeer en spoedig cirkelt er een helicopter boven ons... Een karavaan met felgekleurde auto's kondigt de eerste koplopers aan, en snuivend zijn ze binnen enkele seconden ook al weer uit zicht. Maar de achtervolgende groep laat niet lang op zich wachten, en spoedig zien we ook weer enkele landgenoten. Ze worden door Geertje en Ineke nog eens extra aangemoedigd... En al snel is het hele circus weer voorbij, en kunnen we verder richting Clemente, waar een mooie oude rumfabriek moet staan. Het laatste stukkie is natuurlijk weer het moeilijkst (we missen de afslag), maar even vragen bij een benzinestation brengt ons weer snel op het goede spoor. Clemente is prachtig, het ademt een mystieke sfeer uit, een prachtig groen en goed onderhouden park met allerlei oude onderdelen. Het lijkt of een ramp de bedrijvigheid in één keer heeft doen vervagen. Na een leuke wandeling maken we ons op voor de terugtocht, en die verloopt via een perfekt onderhouden snelweg erg voorspoedig. Doordat het bij ons hotel erg druk is vanwege de Tour-ploeg zijn we genoodzaakt wat verder door te rijden en zien we dat Budget Cars nog steeds open is. Meteen de auto maar even inleveren, dat scheelt weer wat gedoe morgenvroeg... Een internet-cafe is hier moeilijk te vinden, de enige plaats die wij zien blijkt gesloten en even verderop bij een sjiek resort is het peperduur. 's-Avonds met Piet, Geertje, Dennis en Natasja naar de Tex Mex, in het centrum. Lekker Mexicaans gegeten...
Trois Ilets - Trekking Mont Pelee, 11 Juli 2005 Het uur van de waarheid!!! Vandaag begint onze trekking, alhoewel het een alternatieve route gaat worden. Door het vele slechte weer van afgelopen dagen is de hele noordkant van overheidswege gesloten, dit in verband met mogelijke gevaren. Maar volgens Tabitha wordt de tocht er niet minder om. Een busje brengt ons naar de startplaats, maar het heeft nog heel wat voeten in de aarde voordat we uiteindelijk kunnen vertrekken. De chauffeur blijkt zich toch enigzins verkeken te hebben op de hoeveelheid bagage, dat gaat dus nooit allemaal mee. Er wordt nog een verwoede poging gedaan, maar iedereen is er op voorhand al van overtuigd dat dit nooit gaat lukken. En inderdaad, zo'n uur later, er is inmiddels besloten de bagage voor plantage Leyritz later op te halen, kunnen we dan eindelijk instappen. Met een korte tussenstop worden we afgezet aan de voet van de Mont Pelee, ieder krijgt anderhalve liter water, een sapje en een broodje ham of kaas mee en dan storten we ons vol overgave op de eerste glibberige en steile helling. De fototas (zo'n 4 kilo) weegt nu al aardig door, en we zijn nog niet eens echt begonnen... Maar boven aangekomen is het genieten van het magnifieke uitzicht, en ook de mango's, die hier met honderden op de grond liggen, smaken erg lekker. Daarna volgt weer een flinke klim, over gladde paden en eigenlijk ben je continu bezig om uit te zoeken waar je kan staan, er is geen tijd om van de natuur te genieten. Jammer... Een hoogtepunt is een blauwe Tarantula, Ineke laat 'm zelfs over haar arm lopen. Alleen weet ze op dat moment nog niet dat dit toch echt een vogelspin is!!! We moeten nog een pittig stuk tot de plaats van de lunchstop, alwaar we even de gelegenheid hebben om ons broodje te nuttigen. Tabitha besluit de groep in tweeën te splitsen, één voor de nog drie uur durende wandeling, en de andere voor een kortere één uur durende tocht. Ineke en ik kiezen voor de laatste, samen met Trudy, Nathalie en Sandra. Gids Christian gaat met ons mee. Marcel krijgt midden in de rimboe nog een telefoontje van ASML, en probeert de in Nederland stilgevallen produktielijn weer op te starten. ...Nee, ja, welke software versie??...Firmware 3.3...de groene knop...links...ANDERE LINKS...rook???... Hij weet gelukkig nog net op tijd zijn wandelgroep te bereiken. Onze wandeltocht is in elk geval een stuk relaxter, we hebben nu de tijd om eens rustig rond te kijken en te genieten van al dat moois. Er blijven echter genoeg lastige stukken over om het geheel een middelzware trekking te noemen. Het laatste stuk spant echt de kroon, ik heb zelden zo'n steil stuk moeten beklimmen. Het rubber smelt onder m'n schoenen weg, en ikzelf sta ook op exploderen. Wat een enorme traptreden, we moeten na elke drie treden zo'n vijf minuten rusten, en Ineke klaagt over echte Campina-benen, vol met melkzuur!!! Boven aangekomen (we denken even dat we er al zijn, wat een teleurstelling...) blijken we nog zo'n twintig minuten van het dorp verwijderd te zijn, en weer gaat de weg steil omhoog. Wat zijn we blij als we het hotel uiteindelijk zien opdoemen, en ontvangen worden door hotel-eigenaar Jacques. Colaatjes en bier vinden gretig aftrek, en daarna is het schoenen en sokken spoelen, want oh oh, wat hebben we gezweet vandaag. We delen de kamer met Geertje en Piet, lekker douchen doet ons allemaal erg goed. Daarna is het nog even heerlijk relaxen op het balkon voordat we beneden mogen aanschuiven voor een heerlijk diner met vis.
Mont Pelee - Basse Pointe, 12 Juli 2005 Er staat vandaag nog een (bescheiden) wandeling op het programma, maar zowel Ineke als ik haken af. Na een eenvoudig ontbijtje zwaaien we de rest van de groep nog eventjes uit (Anthony en Anja gaan ook niet mee, Anja heeft gisteren haar enkel verstuikt), en gaan wij eventjes naar het dorpje voor wat foto's en een postzegel. We hebben nog steeds geen contact met het thuisfront gehad, maar Jacques heeft ons beloofd dat we straks even met zijn PC mogen mailen, da's echt tof! Het dorpje hebben we heel vlug bekeken, en ook het plaatselijke kerkhofje is niet echt bijzonder. Veel familiegraven trouwens... Bij terugkomst is Jacques nog niet terug, hij is met de rest van de groep mee. Het is uiteindelijk nog even wachten, maar éénmaal terug mogen we achter zijn hagelnieuwe labtop. Natuurlijk weer een AZERTY toetsenbord, en ook zo'n touch- pad vind ik maar niks, ik hou het bij de oude vertrouwde muis. We lezen onze mailtjes eventjes vlug door (het is een inbelverbinding) en doen heel kort een berichtje weg om te laten weten dat alles goed gaat. De wandelgroep arriveert kort daarna en na het vereffenen van alle schulden kunnen we vertrekken naar onze volgende bestemming, plantage Leyritz. Onderweg vereren we rumplantage Depaz nog met een bezoek. De picknick onder een grote oude boom is erg gezellig, en (bijna) iedereen smikkelt van het meegebrachte eten. Daarna volgt een korte rondleiding, we zien de suikerriet-vermaler, de was-installatie en de enorme destilleer-kolommen met de indrukwekkende ovens. Menigeen slaat zijn slag in de shop en met vele flesjes heerlijke rum rijden we daarna door naar het plaatsje Basse Pointe, waar plantage Leyritz ligt. Iedereen is dolgelukkig met het zwembad en Dennis, Piet en ikzelf volleyballen er nog even stevig op los. Blijft moeilijk met zo'n superlicht opblaas-balletje... Het is in elk geval een verfrissende afsluiting van deze dag.
Basse Pointe - Fort de France, 13 Juli 2005 Omdat we gisteren vrij laat gearriveerd waren op de plantage, besluiten Ineke en ik nog eventjes wat rond te wandelen en de sfeer van vroeger te proeven. OPEENS, een harde, doffe knal, en de grond onder ons helemaal bezaaid met witte smurrie!!! Gadver... Een broodboomvrucht blijkt Ineke op een haar na te hebben gemist!!! We rennen zo snel als we kunnen naar een veiliger plekkie, ver van de boom vandaan, en rusten eventjes om bij te komen van de schrik. Daarna schiet ik nog wat laatste sfeer-foto's, de lokatie hier blijft een hele mooie. Langzaam steekt er een windje op, Ineke loopt alvast vooruit naar ons huisje terwijl ik nog druk met m'n camera bezig ben. Eénmaal terug in het huisje zwelt de wind plotseling enorm aan, en al heel
snel daarna komt de regen met bakken naar beneden. In een mum van tijd hebben we een vette storm over ons heen, gelukkig zitten we droog... De spanning valt diverse keren uit en we besluiten onze koffers maar zo waterproof mogelijk in te pakken. Ze moeten immers dadelijk de bus in, en dat is toch nog een endje lopen... Tring, tring,... de telefoon. Tabitha. Ze heeft geregeld dat de bagage voor de deur opgehaald gaat worden, dat scheelt een hoop natte kleren voor de rest van de reis. Na een uiterst snelle belading van onze bus rijden we via de oostelijke N1 route naar Fort de France, de westelijke route is afgesloten vanwege de Tour de Martinique. Bij de hoofdstad is het even langzaam aan vanwege het drukke verkeer, maar gelukkig is de vertraging nihil en staan we ruim op tijd in de haven nabij het veerpont, en checken we na het labelen van onze koffers het hele spul in. Verder nemen nogal wat mensen een reistabletje in... De boot is gelukkig prima op tijd, dat is volgens Tabitha echt een unicum. Natuurlijk worden we weer door diverse ambtenaren onderworpen aan de security-checks, en daarna blijkt het toch nog heel lang wachten in de volgende hal. Al met al weinig tijdswinst... Als laatste aandenken aan Martinique krijgen we nog een stempeltje in ons paspoort en dan kunnen we eindelijk de boot op. We zoeken twee droge (en kotsvrije) plaatsen op het achterdek, halen de benodigde invulformulieren en gaan weer vol goede moed door de vragenlijst heen... Kan iemand niet een keer een standaard-formuliertje verzinnen, gewoon voor de vakantie tien keer kopieren en inleveren waar nodig!!! De boot heeft inmiddels langzaam vaart gemaakt en we zien de haven van Fort de France aan ons voorbij glijden, om daarna op "full speed" richting Dominica te gaan. De lucht wordt echter steeds dreigender, en dra vallen de eerste spetters alweer naar beneden. En daar blijft het niet bij, want er komt net zoals vanmorgen ook weer een flinke wind opzetten. Even later spookt het aardig op zee, maar gelukkig merkt het merendeel van onze groep er maar weinig van, de reis-tabletjes zijn ook uitstekende slaappillen... Eénmaal op Dominica moeten we onze ingevulde papiertjes weer inleveren en kunnen we de koffers bij de douane ophalen. Er staat alweer een busje op ons te wachten, en na een snelle geldwissel gaan we nu denken in XCD's of East Carribean Dollars. Binnen vijf minuten arriveren we bij het "Anchorage hotel". Wij vallen met kamer 161 weer met onze neus in de boter. Terwijl (bijna) iedereen zeezicht heeft, wordt ons uitzicht toch echt ernstig belemmerd door een weliswaar mooie, maar ook reusachtig uitgevallen palmboom. Een andere kamer blijkt niet voorhanden, maar er wordt ons beloofd dat er morgen gesnoeid gaat worden. Tabitha bespreekt 's-avonds nog even het programma voor de komende dagen, en wil morgen zoveel mogelijk activiteiten doen in verband met het onvoorspelbare weer. Voor ons wordt dat in de voormiddag snorkelen, en 's-middags "whale watching". Na een hapje eten gaan we allebei moe naar bed...
Roseau, 14 Juli 2005 Al vroeg wordt de palmboom gesnoeid, en we hebben zelfs inspraak in de hoeveelheid... We zijn in onze nopjes als ook onze kamer vanaf nu zeezicht geniet, prima geregeld. Terwijl de duikgroep al in het zwembad beneden ons ligt voor de nodige instrukties, kunnen wij nog even wat rommelen en op het gemak ontbijten. De was doen we bij nader inzien toch maar zelf, dat blijkt hier namelijk stervensduur te zijn. Alleen een zakdoek kost al $1,00, elk T-shirt doet $3,50 en een broek $6,50. Pure oplichterij, voor ons zou het zo'n $65,00 worden!!! We maken zelf wel een sopje... Onze boot vertrekt om elf uur, het is de grote witte catamaran die we sinds gisteren al op zee zien dobberen, en éénmaal op de boot blijkt pas hoeveel ruimte we hier hebben. En hij is ideaal voor foto's, iedereen kan boven op de brug staan en heeft dan een fantastisch uitzicht op zee. De duikers gaan in twee groepen, en de snorkelaars, waaronder wij tweeën, vertrekken naar "Champaign", waar de bubbeltjes uit de bodem omhoog komen en daardoor vissen aantrekt. Maar helaas, dat valt tegen, vanwege de aanwakkerende wind mogen we niet te dicht bij de rotsen komen, omdat we er anders tegen te pletter kunnen slaan. En vanwege de storm gisterenavond is het water sowieso al troebel... Toch blijven we er een hele tijd hangen, er blijft genoeg te zien en zodoende zijn we pas rond de klok van drie terug in het restaurant. De zee wordt weer steeds ruwer (de catamaran heeft zelfs erg veel moeite aan te leggen, en ramt de steiger bijna), en de bemanning vindt het niet verantwoord om de "whale watch" nog te doen. Allereerst is de tijd onvoldoende, en ook de kans om walvissen te zien bij ruw weer blijkt zeer gering. Dat is jammer... Gelukkig kan de tocht naar morgenvroeg doorgeschoven worden. Wij wandelen nog even naar het centrum en gaan daarna met Piet en Geertje met een plaatselijk busje (The Batman) weer terug. Hij heeft het gas er flink op, en vergeet bijna bij ons hotel te stoppen. We moeten nog akelig hard roepen om "Batman" weer terug op aarde te krijgen... 's-Avonds bij de BBQ zijn de golven erg wild en wordt de brandstofleiding op de steiger zelfs afgesloten. Ook verdwijnen er steeds meer steigerplankjes, ze worden gewoon weggeslagen door het opzwepende water. Als onze "whale watch" morgen maar doorgaat...
Roseau, 15 Juli 2005 De golven hebben de hele nacht op het strand gebeukt, en al vroeg worden we deze morgen wakker met de vraag het feest van vandaag überhaupt wel door kan gaan. Voorzichtig waag ik een blik naar buiten en gelukkig, de zee is niet meer zo wild als gisterenavond. Allereerst is er nog tijd voor een stevig Engels ontbijt, met gebakken eitjes en spek, en dat gaat er prima in. Tabitha komt even later juichend binnen met het nieuws dat de "whale watch" definitief doorgaat, en om negen uur staat de hele groep te popelen om onze catamaran te betreden. De bemanning is intussen al druk in de weer geweest de steiger te repareren, er zijn vannacht heel veel plankjes verdwenen. De walvissen zitten volgens de crew niet erg ver naar het noorden,
dus de mensen die vanmiddag Portsmouth willen bezoeken zullen niet door de boot worden afgezet. Da's jammer... We worden met een klein bootje op de catamaran gezet en krijgen kort even uitleg met betrekking tot het reilen en zeilen op de catamaran. Iedereen moet de schoenen uit (Rule number one), en dumpt ze vervolgens in het schoenenkastje. Een vreselijke lucht laat onze adem stokken... We hoeven niet eens lang te varen voordat we in de verte de eerste groep dolfijnen boven water zien komen. Meteen wordt iedereen wildenthousiast en worden de camera's getrokken... Langzaam vaart de boot in hun richting en zwemmen de dolfijnen met de boot mee, magnifiek!!! Iedereen is door het dolle en even later zit het hele voordek vol met volop genietende mensen. Er worden heel wat foto's geknipt en hier is digitaal duidelijk in het voordeel. Gewoon "Point and shoot"... Soms springt er een dolfijn het water uit, maar het lukt me helaas niet om deze op de gevoelige CCD vast te leggen. Volgens de bemanning hebben we erg veel geluk vandaag en hebben we hier te maken met een extreem grote groep. We blijven gefascineerd kijken totdat... "Whale ahead, two o'clock"!!! De boot zet koers naar de plek waar Piet iets gezien meent te hebben, en al snel zien ook anderen de eerste spuitnevel boven water uitkomen. JIPPIE... En langzaam wordt het beeld steeds duidelijker. Prachtig komt er elke keer een zwarte rug boven water en wordt het ademgat duidelijk zichtbaar. Eens in de zoveel tijd wordt lucht met enorme kracht uitgeblazen en ontstaat de karakteristieke spuitnevel boven de walvis. Het is een zogenaamde "spermwhale", en tot ieders verbazing komt er een tweede rug boven water. De bemanning is ook aangenaam verrast, het is het jonkie dat zo'n twee weken geleden geboren is en op dit moment gezoogd wordt. Dit is onbeschrijfelijk mooi... We blijven ze gefascineerd volgen en dan waarschuwt de crew dat moeder zo gaat duiken. De voorbereiding duurt een tiental seconden, daarna zal de staart boven water komen. "Attention, thale coming up" horen we, en iedereen zit er klaar voor. Klik, klik, klik, onze camera's maken overuren en proberen dit speciale moment vast te leggen. En ik heb 'm... We kunnen nu met een gerust hart even wat gaan drinken, want het duurt nu zeker een uur voordat moeder weer naar boven komt. Het jonge walvisje blijft aan de oppervlakte op haar wachten. Iedereen is in een jubelstemming en geniet van zijn of haar drankje. Druk worden de (digitale) opnames met elkaar gedeeld, what a day... En niet veel later wordt een volgende Sperm whale gesignaleerd, en herhaalt het hele schouwspel zich nogmaals. En een nog mooiere foto van de reusachtige staart is het resultaat. Voldaan zet onze catamaran langzaam weer koers naar het "Anchorage hotel", en vlak voor de kust mogen we voor een laatste keer genieten van nog een walvis. Ik besluit deze keer alleen te kijken, net als vele anderen. Luierend op het voordek keren we uiterst voldaan terug bij het hotel. De lunch is een halfuurtje geleden al op de boot opgenomen en telefonisch doorgegeven, iedereen kan meteen aanvallen. Ineke en ik frissen ons vlug even op en gaan daarna met Trudy, Henk, Sandra, Nathalie, Dennis, Natasja, Piet en Geertje met een plaatselijk busje richting Portsmouth. We willen nog graag een tocht over de "Indian River" maken. We spreken met de chauffeur, een prijs van XCD150,= voor een enkele reis af, dat is dus XCD15,= per persoon. Het wordt een lange rit van zo'n vijf kwartier, maar er valt genoeg te kletsen en het uitzicht is fantastisch. Alleen de laatste twintig minuten krijg ik last van een knikkebollend hoofd. We stappen recht voor het kantoortje aan de Indian River uit, en de chauffeur wil ons voor dezelfde prijs ook wel weer terugbrengen. Hij zal in de schaduw op ons wachten.
We gaan met twee bootjes en de schipper weet gelukkig genoeg te vertellen over de flora en fauna rond de rivier. De mangrove is langzaam dichtgegroeid en de wortels zijn als het ware met elkaar versmolten, erg apart. Verder nog wat krabbetjes, een verdwaald vogeltje en een restaurant midden in de jungle, waar natuurlijk een drinkpauze wordt ingelast. Ook hier is het mogelijk "high" te worden... Daarna volgt dezelfde weg terug, en zien we op de kade dat onze chauffeur zich alweer opmaakt voor de tocht terug naar Roseau. 's-Avonds gezellig met Piet en Geertje uit eten in het centrum, we belanden uiteindelijk bij "Fort Young". Prachtig, wat een ambiance, het ene zwembad is nog mooier dan het andere, en er zijn ook "hottubs". We eten er allemaal uitstekend, maar helaas zitten we direct boven de luidsprekers van de band onder ons en daardoor is het nogal rumoerig. Als we terug naar ons hotel willen, verdwalen we bijna en moeten we een aantal keren vragen naar de uitgang. Daardoor wel veel lol gehad...
Roseau - Laudat, 16 Juli 2005 Tijd om te verkassen naar de volgende slaapplaats voor de komende twee nachten, over enkele uurtjes zitten we in het plaatsje Laudat. Maar voordat we vertrekken moet ik toch nog even m'n beklag doen over de "spectaculaire" was-tarieven hier. De receptioniste kijkt een beetje zuur als ik vertel dat we een waarschuwing op onze website gaan zetten. Afijn, we vereffenen onze openstaande schulden en vertrekken naar het gebied van de oorspronkelijke bewoners, de "Carib-indianen". Maar niet voor we nog even de sfeer van een lokale markt hebben mogen proeven. Erg kleurrijk, alleen jammer dat de mensen hier liever niet op de foto willen. Het Carib-gebied is erg mooi, gelegen in de bergen en met vele mooie uitzichten. Natuurlijk mag een stop bij één van de Carib-kraampjes niet ontbreken. Omdat we ruim in onze tijd zitten, doen we tot groot genoegen van de meesten nog eventjes een strandje aan, maar natuurlijk loopt zo'n bezoekje altijd uit en opeens zitten we in tijdsnood. Enigzins verlaat arriveren we bij "Domcan's Cafe", en doet iedereen zich even later tegoed aan de voortreffelijke sandwiches en patatjes. De eigenaar blijkt zijn roots in Nederland (Eindhoven) te hebben, en heeft in WO II maar liefst 42 familieleden verloren tijdens een zwaar bombardement. Daarna is hij in 1949 uit Nederland vertrokken en heeft jarenlang in Canada gewoond. Uiteindelijk is hij naar Dominica verhuisd en heeft hier zijn draai gelukkig gevonden. Een hele leuke (zorgzame) man, die wat foto's van onze groep maakt voor zijn eigen website. We wisselen even wat gegevens uit... Als iedereen zijn buikje rond heeft (en genoten heeft van de mayonaise en ketchup!) vervolgen we onze tocht en houden we halt bij de "Emerald Pool". Een kleine wandeling is nodig voor we een verfrissende duik kunnen nemen in het ijskoude water dat via de waterval naar beneden klettert. Maar daarna is het heerlijk...
De eindspurt naar Laudat gaat weer via Roseau, en wordt nog even onderbroken door een niet geplande stop. De hellingen zijn hier namelijk zo steil dat de bus niet meer naar boven kan. Vriendelijk worden we verzocht uit te stappen, en gaan een aantal van ons tevoet de uiterst steile helling op. Uit de bus komt een vette rubberlucht, dat ruikt niet echt gezond. Maar hij haalt het moeilijke stuk, en puffend stapt iedereen weer in voor het laatste stukkie tot "Roxy's Mountain Lodge". De etensluchten komen ons alweer tegemoed...
Laudat, 17 Juli 2005 Vandaag staat voor een aantal van ons "Boiling Lake" op het programma, een zes uur durende wandeling naar een kokende waterbron met heel veel daal- en stijgwerk. Ineke en ik zien dit niet zitten, en wij kiezen voor een drie uur durende wandeling naar de Middleham watervallen, met zo'n zestig meter de hoogste van Dominica. We besluiten de wandeling met gids te doen om het één en ander aan wetenswaardigheden te horen tijdens de tocht. Rond kwart voor tien kunnen we eindelijk vertrekken, we hebben nogal lang op onze lunch moeten wachten, ze zijn hier niet van de snelste. Nathalie, Sandra, Anja en Anthony gaan ook mee, en het begint al meteen goed. De weg is erg steil, en nu gaat het nog naar beneden, maar dat betekent wel dat we dit straks ook weer in omgekeerde richting moeten doen. Nog maar even niet aan denken... Naarmate de tocht vordert, worden de paden steeds modderiger en gladder. We moeten diverse riviertjes oversteken en breken zo nu en dan onze benen bij het nemen van de enorme wortelmassa's. Tot overmaat van ramp deze keer geen leuke kikkertjes, salamandertjes of andere "enge" beestjes, alleen heel erg veel groen om ons heen. We horen in de verte nog wel papegaaien, maar die hadden we toch liever gezien. Helaas, even later is het weer doodstil... Het laatste stuk is echt "heavy", een enorme rotspartij doemt voor ons op en we horen de waterval al op de achtergrond kletteren. Voorzichtig beklimmen we de gladde rotsen, en bij iedere stap moet je goed nadenken of het niet je laatste zal zijn. Menig keer verliezen we bijna ons evenwicht en werpen we een angstige blik in de diepte onder ons. Maar uiteindelijk zien we de waterval, en door de nevel van het naar beneden stortende water wordt je zeiknat. We zoeken een beschut plekje en eten onze broodjes op. Voor Ineke hoeft het even niet meer, ze zit er deze keer echt doorheen en het huilen staat haar nader dan het lachen.
Maar voor mij is het vandaag de allergrootste KANJER!!! Wat een doorzettings-vermogen...Een energie-snoepie pept haar echter snel weer op, en tijdens de terugtocht kan ik 'r nauwelijks bijhouden. Het lijkt wel een op hol geslagen kievit... Alleen het laatste stuk is echt zwaar, de weg naar "Roxy's Mountain Lodge" loopt steil naar boven, en na elke bocht krijgen we een mentale tik als blijkt dat het einde nog steeds niet in zicht is. Eénmaal in het dorp verlaat de gids ons, en dan gaat het toch nog mis, want we missen ergens een afslag en moeten uiteindelijk bij één of ander "power station" vragen waar ons verdomde hotel nou eigenlijk is... Een jongetje brengt ons via een "shortcut" (een erg smal stukje beton langs een steile afgrond) naar de finish, pfff, dat was zeker nog zo'n twee kilometer extra. De Cola smaakt dan ook extra lekker... Nog even lekker douchen en de rest van de dag luieren we in de tuin en werk ik het verslag maar weer eens bij.
Laudat - Basse Terre, 18 Juli 2005 Het grootste gedeelte van de dag zullen we vandaag onderweg zijn, want de volgende stop is Guadeloupe. De ochtend begint erg regenachtig, eventjes lijkt de hemel open te trekken, maar vijftien minuten later zit alles al weer potdicht en vallen de eerste druppels. We nuttigen ons laatste ontbijtje, deze hebben we gisteren reeds besteld. Het zijn dezelfde sandwiches als gisteren tijdens de wandeltocht, en die bevielen ons stukken beter dan de toast met jam. Gelukkig was de vervanging hiervan geen enkel probleem voor het hotel, echt een prima service!!! Helaas zijn de sandwiches wel op onze rekeningen terechtgekomen, en dat betekent dus dat alles weer opnieuw uitgedraaid moet worden. Een ernstige vertraging... Afijn, we hebben de tijd en net als we rond de klok van half twaalf onze koffers in de bus willen zetten, komt de regen weer met bakken naar beneden. We moeten nog een flinke sprint inzetten om de bus niet drijfnat te bereiken, maar gelukkig blijven onze koffers wel droog. Op naar Roseau... Tabitha moet de veerboot-tickets nog ophalen, en zodoende hebben wij de tijd om Roseau-centrum nog éénmaal onveilig te maken. We slenteren wat door de straatjes en kopen wat sapjes en chippies van ons laatste Dominicaanse geld. Ook hier oefent het boekwinkeltje een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Ineke uit, en jawel hoor, ze vindt weer een prachtig prentenboek! Alleen hebben we één probleempje, ons Dominicaanse geld is zojuist in de supermarkt opgegaan. Gelukkig zijn ze ook hier niet vies van Euro's, en het lokale wisselgeld gaat vervolgens weer op aan een laatste sapje. Samen met Tabitha, die in het zelfde restaurantje zit, vullen we een tussentijdse evaluatie in en dan mogen we de koffers eindelijk bij de douane afgeven. Daarna begint het lange wachten natuurlijk weer, maar rond vier uur is-tie er dan eindelijk. We hebben dan inmiddels al heel veel diesellucht opgesnoven van de plaatselijke politieboot, die met draaiende motor uren aan de kade staat... Volgens mij kennen ze hier geen Europese brandstofprijzen. Op de veerboot vinden we twee perfekte zitplaatsen in de "air-condition-de" ruimte, en met wat ruw weer nabij Guadeloupe bereiken we in zo'n twee-en-een-half uur de hoofdstad Pointe à Pitre. De koffers laten erg lang op zich wachten, volgens mij hebben we van alle medereizigers op de boot de koffers van de band geplukt. Vervolgens rennen we naar de parkeerplaats achter de terminal, daar staan negen glimmende Peugeotjes op ons te wachten. Maar eerst natuurlijk nog een hele papierwinkel invullen... Uiteindelijk lijkt iedereen een autootje te hebben, en net als we achter de lokale agent aan willen rijden, weigert de 206 van Nathalie en Sandra. Er blijken wat technische problemen, en natuurlijk duurt het een hele tijd voor de "huurauto-leverancier" weer terug is. Maar niet getreurd, uiteindelijk kunnen we dan met kaart en Tabitha's routebeschrijving richting Ste. Rose. De cruciale afslag wordt niet gemist en veilig arriveren we zo'n veertig minuten later bij hotel "Le Sucrerie du Compte". Na enige uitleg kunnen we de bungalows betrekken en gaan dineren, maar de menukaart is erg minimaal. Samen met Marcel, Nathalie en Sandra rijden we richting Ste. Rose, alwaar we een uitstekend pizza-boertje vinden. Dat wordt smullen...
Basse Terre, 19 Juli 2005 Plan de Campagne voor vandaag: Westelijk Guadeloupe. Na het bestuderen van de kaart pakken we onze rugzakken en fototas en starten de Peugeot 206 om via de noordelijke kust ergens aan de westkant van het eiland uit te komen. De airco doet zijn werk gelukkig goed, het is op Guadeloupe aanmerkelijk warmer dan op de vorige eilanden, en na slechts één keer vragen arriveren we bij ons eerste doel, "Le Jardin Botanique de Guadeloupe". De regen is weer net gestopt en tegen tijdelijke inlevering van het rijbewijs krijgen we zelfs een paraplu van het park mee. Entree is 10,50 per persoon. Het is werkelijk een schitterende tuin, met vele waterpartijen, goed verzorgde wandelroutes en een hele intieme sfeer. Mijn foto-camera maakt hier weer overuren, vooral de kolibries doen het erg goed. Maar
ook al die mooie bloemen, zoals de waterlelies, orchideeën en de bloeiende cactussen, en al die enorme bomen. Voor iedereen die van tuinen houdt een echte aanrader!! Daarna vervolgen we onze reis met een bezoek aan het cacao museum, "Maison du Cacao". Hier wordt het hele proces van cacaovrucht tot chocolade in beeld gebracht. Het museum is weliswaar erg klein en het geheel staat niet helemaal in verhouding met de entreeprijs, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Wat dat betreft zijn we in Nederland wel erg verwend met al die mooie musea... In de proeverij laten we ons verleiden tot het eten van gepelde en gebrande cacao-doppen, dit heeft een hele sterke smaak. Als laatste krijgen we een kopje choco van 100% pure chocolade. Ook een straf bakkie... Het is inmiddels al weer drie uur en we besluiten "Maison du Bois" nog te vereren met een bezoekje, een museum met als thema hout en hout-bewerking. We nemen een kijkje in de geschiedenis van Guadeloupe en zien traditionele houtbewerkings-methodes, en tevens staan er een aantal (houten) machines. Ook de werkplaats is erg leuk, je vindt er enorm veel exotische werktuigen, maar ook de meer gewone zoals zagen, houtraspen en hamers. In een volgende ruimte zien we een verzameling houten speelgoed, en ook is er een meubelafdeling met veel gepolitourde panelen. Helaas wordt Ineke's hoofdpijn door de bochtige weg terug alleen maar versterkt en noodgedwongen maken we een tussenstop aan de kant van de weg. Na een kleine pauze rijden we met open raampje terug naar het hotel, waar ze doodziek haar bedje induikt. Ik besteed de tijd nuttig door het verslag weer eventjes bij te werken...
Basse Terre, 20 Juli 2005 Vandaag staat het zoologisch park van wijlen Jacques Cousteau op ons programma, met een glasbodemboot kun je daar rond de eilandengroep "Ilet de Pigeon" onder water kijken. De weg er naar toe is deels bekend, deze hebben we namelijk gisteren ook al gereden. Natuurlijk rijden we weer net iets te ver door, maar met een hulpzame Guadaloupse zitten we dra weer in de juiste richting, en arriveren we twee minuten later bij de parkeerplaats van het park, vlak aan zee. De kaartjes zijn weer aardig prijzig, 18,50 per persoon, maar goed, zowel Ineke als ik hebben er zin in, dus wat kan ons het schelen... We hebben de pech dat de boot net een half uurtje geleden vertrokken is, en dat betekent dat we een uurtje moeten wachten tot de boot van twaalf uur. Na het bezichtigen van de diverse
strandwinkeltjes bestuderen we een groep kleuters die een dagje van het strand genieten, onder begeleiding van diverse juffen. Vooral Ineke zit te genieten, ze ziet een heleboel verwantschappen met haar "eigen" kleutertjes. En het balspel inspireert Ineke als spelletje voor haar volgende groepje... Om vijf minuten voor twaalf, er is net weer een klein buitje gevallen, staan we vol verwachting op de steiger en mogen we de glasbodemboot betreden. Het duurt nog even voordat we naar beneden mogen, maar om verzekerd te zijn van een goed plekje, zitten we vlak bij de ingang naar het benedenruim. Tien minuten later gaat het luik open en werpen we ineens een blik onder de waterspiegel. Een heel maf gezicht... Er zwemmen een heleboel vissen met de boot mee en ik experimenteer wat met diverse foto-instellingen (witbalans), maar echt spectaculair wordt het echter niet met de foto's. Het blijft allemaal nogal blauw... We zien echter wel de nodige zee-egels, koralen, zebravisjes, papegaaivissen en een flinke schildpad. Verder een school niet nader identificeerbare grote grijze vissen. Achter de eilanden gaat de boot even dertig minuten voor anker en kan er gezwommen en gesnorkeld worden.Daar wordt door menigeen dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Het sapje doet het ook erg goed en als iedereen éénmaal weer op de boot is, gaat deze in sneltrein-tempo weer naar de steiger. Ineke en ik zitten als enigen nog in het benedenruim en zien een groepje duikers onder ons voorbij gaan. En voor je het weet zijn er dan al weer vijf kwartieren voorbij... Volgens onze reisgenoten is een bezoekje aan het Parc Zoologic de Nature ook zeker de moeite waard, dus dat wordt onze volgende stop. En inderdaad, het is een leuk klein dierenparkje met alle dieren die op Guadeloupe voorkomen. De kolibries doen het weer goed, maar dit keer geen flitsende foto... 's-Avonds halen we nog even een pizzaatje in St. Rosé bij "Chez Greg", en die smikkelen we samen op het terrasje van ons huisje op. Dit was een heerlijk relaxed dagje...
Basse Terre - Basse du Fort, 21 Juli 2005 Zes uur, wat een tijd zeg, maar het is een noodzakelijk kwaad als we om half acht in de haven van Pointe à Pitre willen zijn voor het begin van onze tweedaagse zeiltocht. En het eerste wat ons opvalt, is de prachtige boot die op ons ligt te wachten. We maken snel even kennis met schipper Mattheo, en installeren ons in één van de knusse hutjes in de voorkant van de boot. Het is een driepersoonshut, en Nathalie slaapt vannacht bij ons, zo is het plan. Langzaam varen we de haven uit en kiezen we het ruime sop, langs de kust van Guadeloupe richting Les Saintes. Helaas missen we de wind, en nadat de motor is uitgezet dobberen we wat heen en weer, waardoor langzaam maar zeker mijn maag van streek raakt. Ik wordt steeds stiller en tuur strak
naar de horizon, in een poging het hele zaakje binnen te houden. En gelukkig, dat lukt... Het gebrek aan tempo maakt dat de tocht vreselijk lang duurt en moe en misselijk gaan we uiteindelijk voor Les Saintes voor anker. De oversteek naar de steiger gebeurt met een klein rubber bootje (dingy), en het lijkt ons een goed plan om wat broodjes met beleg te gaan halen voor de lunch. We treffen Tabitha ook in de supermarkt, ze is bezig het één en ander voor een taart te regelen, Dennis gaat Natasha namelijk vandaag ten huwelijk vragen. Ineke helpt Tabitha met haar plannetje en na de inkopen nuttigen we op een bankje onze broodjes met salami. Daarna mailen we nog eventjes naar huis... Het is snoeiheet vandaag en we slenteren wat heen en weer. We vinden twee plastic stoeltjes en zitten een tijdje aan het strand, waar een pelikaan verwoede pogingen doet om een vis te vangen... Om zeven uur, het heeft errug lang geduurd voordat het zo laat was, vertrekken we vanaf de steiger naar een plaatselijk restaurantje waar we heel lekker eten. Helaas duurt het wel een hele tijd voordat alles uitgeserveerd is. Na te hebben afgerekend brengt Mattheo ons, samen met Tabitha en Trudy, als eerste terug naar de boot. Hierdoor hebben we nog even om een lekker toetje te maken met alle spulletjes die we vanmiddag gekocht hebben. In de verzameling zit onder andere verschillende smaken puddinkjes, kersen, kiwi's, bananen, kaarsjes, slagroom en kleine snoepjes als versiering. En natuurlijk mag de champagne niet ontbreken... Nietsvermoedend arriveren Dennis en Natasja als laatste op de boot, en er wordt luidkeels gezongen. Daarna volgt een klein feestje voor de twee tortelduifjes, en kunnen ze het aansnijden van de "taart" alvast een beetje oefenen. Het wordt een erg gezellige avond. 's-Avonds hebben we de hut voor ons alleen, Nathalie slaapt bij nader inzien toch bij Marcel en iedereen begint aan een schommelende en korte nacht...
Les Saintes - St. Francois, 22 Juli 2005 Het is pas zes uur en langzaam verschijnen er steeds meer mensen op het dek, en rond half zeven zit iedereen rond de kleine tafel en is er een provisorisch ontbijtje. Het is niet veel meer dan stokbrood met jam en thee of koffie. Klokslag acht uur heeft iedereen zijn of haar "buikje vol", heeft Marcel de afwas alweer gedaan en vertrekken we naar de snorkelplaats aan de andere kant van het eiland. Op de andere boot is nog geen sterveling te bekennen, misschien hebben enkelen toch iets teveel champagne op gisteren... Het is nog een aardig stukje zwemmen tot het mooie snorkelgebied, maar dit is in elk geval stukken beter dan de vorige keer. Helder water, prachtige zeesterren, fel-oranje en gele visjes, en ook de papegaai- en trompetvissen laten zich veelvuldig zien. Ik blijf zeker
drie kwartier in het water dobberen. Nadat iedereen weer teruggekeerd is varen we vervolgens nog eventjes terug naar Les Saintes, voor een lunch bij het bakkertje van gisteren (Club sandwich), en maken we ons op voor de terugtocht. In elk geval staat er meer wind vandaag, volgens schipper Mattheo zijn er alweer drie nieuwe orkanen in de maak!!! Met de motor maken we eventjes vaart en wachten we vervolgens geduldig op de wind. Natuurlijk niet zonder eerst weer een fikse regenbui over ons heen te krijgen, we moeten noodgedwongen eventjes is de kajuit schuilen, gelukkig is het slechts een kort verblijf en wordt er niemand ziek. Na deze bui is de wind goed en wordt het zeil gehesen, we gaan nu op eigen kracht weer richting Guadeloupe. En het lukt Mattheo een tijdje om een aardige snelheid te creëeren, de boot hangt echt heel erg scheef in het water en we snijden ons door de golven. Maar na een tijdje gaat de wind weer liggen en slaat bij velen de verveling toe. Het zitvlees begint pijnlijk te worden vanwege de harde bankjes, en we kunnen alleen maar wachten totdat we de haven van Pointe à Pitre weer bereikt hebben. En dat duurt met deze wind nog ruim drie uur... Doodop en enigzins misselijk van het laatste stuk bereiken we uiteindelijk de jachthaven, maar omdat de tweede boot ver achter ons ligt moeten we ook hier nog zeker zo'n drie kwartier wachten voordat we weer bij de koffers kunnen. En tot overmaat van ramp is er nog geen enkel restaurant open, en valt er dus niets te eten, alleen pannekoekjes, maar daar heb ik nu echt geen zin in... Als uiteindelijk de tweede boot arriveert halen we de koffers uit de opslagruimte, dumpen ze in de auto en gaan we zonder routebeschrijving op weg naar het "Golf Village" hotel in St. Francois. Tot de stad gaat alles goed, het is in feite één doorgaande weg tot het uiterste zuidoostelijke puntje van het eiland. Eénmaal in het centrum wordt het echter één grote zoektocht naar het hotel. Henk en Trudy passeren ons en omdat wij de weg al helemaal kwijt zijn, klampen we maar aan. Dat valt nog niet mee, want Henk heeft vast race-ervaring en scheurt door St. Francois alsof het Parijs-Dakar is. Maar ook zij zijn het spoor bijster.Na diverse keren vragen en vele malen keren komen we uiteindelijk doodvermoeid aan. En dan krijg je ook nog een allerbelabberste ontvangst over je heen... Na het dumpen van de koffers besluiten Ineke en ik om eerst maar eventjes te gaan eten, maar helaas, we mogen niet aan het door ons gewenste tafeltje plaatsnemen maar moeten ergens achteraf in een hoekje met de hele groep gaan zitten. Allemaal omdat er hier morgen een bruiloft is!!! Na wat onenigheid besluiten we dat we ons geld liever gaan uitgeven op een plaats waar we wel welkom zijn... Vanavond wordt het uiteindelijk chips met soep. Vooral dat laatste kost nog aardig wat moeite, de stekker past natuurlijk weer niet en ik moet nog een complete schemerlamp demonteren om onze waterkoker provisorisch aan te kunnen sluiten...
St. Francois, 23 Juli 2005 We hebben vannacht allebei als een blok geslapen, en het ontbijtje met eieren en ham is een goede starter voor deze morgen. We willen vandaag het aquarium in Pointe à Pitre bezoeken, deze heeft volgens de foldertjes een groot haaienbassin en dat lijkt ons erg leuk. De rit via de zuidelijke route geeft nogal wat vertraging vanwege wegwerkzaamheden, maar uiteindelijk bereiken we de plaats van bestemming. Het aquarium ligt aan de jachthaven en is erg leuk opgezet. Helaas geen haaienbassin meer, want deze is tijdens een storm verwoest en moet nog gerepareerd worden. En dat stond niet in de foldertjes... Achteraf hadden we dit bezoekje ook gisteren nog wel kunnen doen!! We kopen nog wat souvenirtjes voor Anna-Marie en Ellie en gaan dan, via wat omwegen in het centrum van Pointe à Pitre, naar het
meest noordelijke puntje van Guadeloupe. Het is een leuke rit tussen de suikerriet plantages, en in "no time" zitten we aan het einde van de weg, hij houdt hier gewoon op. Een prachtig uitzicht hebben we hier... Ideaal voor een panorama-foto. We treffen Simon en Gerdien nog even, zij zijn via de oostelijke route naar de noordpunt gereden, en deze is ook aan te bevelen. Die kunnen we dus mooi op de terugweg volgen... Maar eerst is het de hoogste tijd voor een lekker yoghurtje. Eerst eventjes goed schudden... Helaas pindakaas, door het "ge-shake" schiet het doppie los, met als gevolg; een auto, fototas en Frank helemaal onder de yoghurt!!! We zijn zeker een half uur bezig met het oppoetsen van de smurrie. Een in de rugzak achtergebleven kledingstuk komt uitstekend van pas als poetsdoekje. En we hopen maar dat er geen vlekken achterblijven op de bank en stoelen van onze Peugeot. Na deze niet geplande actie volgen we de oostelijke route naar St. Francois, en via enkele viewpoints belanden we uiteindelijk in het dorpje Le Moule. Hier is men bezig met de voorbereidingen voor een festival later op de avond, en we praten eventjes met enkele vrouwen in schitterende klederdracht. We zijn vanavond van harte welkom op het feest, en voordat we de auto weer opzoeken, maak ik natuurlijk nog een foto van de dames... We stoppen nog eventjes bij een oude molen, doen een dringende tankstop en fotograferen een grote groep reigers die we spotten bij een klein meertje langs de weg. Ze vechten werkelijk om elke vierkante centimeter. Eénmaal weer bij het hotel nemen we eerst een verfrissende duik in het zwembad, daarna knappen we ons even op en gaan we met de hele groep voor een laatste keer uit eten, bij restaurant "Le Lodge". Een mooie ambiance, maar de drankjes ( 3,40 voor een jus) maken het tot een dure avond... We zijn meegereden met Nathalie en Sandra, en na het eten gaan we met hun en Marcel, Natasja en Dennis naar het festival in Le Moule. Het lukt Sandra niet om de auto, die inmiddels strak tussen twee andere auto's in staat, achteruit te rijden (we moeten nog even hard roepen om niks te raken), dus besluit Nathalie het klusje even te klaren. Inmiddels staat een Guadelouper strak naar zijn auto te kijken en wrijft menigmaal over de zijkant. Er is helemaal niets aan de hand, maar meneer probeert er duidelijk een slaatje uit te slaan en doet net of wij z'n auto geraakt hebben. We stappen in en omdat discussie met deze oetlul absoluut onmogelijk is, willen we wegrijden. Maar meneer vindt dat hij toch nog even moet uithalen naar onze auto, en met een fikse karate-trap raakt-ie de auto. We sommeren Sandra eventjes naar een wat veiliger plaats te rijden en daar te bekijken wat de uiteindelijke schade is. Gelukkig, het is alleen maar een groot rubberspoor van zijn schoen op het achterraampje. Had-ie echter het portier geraakt, dan had daar nu een enorme deuk gezeten... Achtelijke gladiool!!! In Le Moule is het een drukte van belang en zijn er traditionele dansen te zien op een groot podium. Verder zijn er wat (snoep) kraampjes en een kinderkermis. Achteraf hoor ik dat dit het eerste jaar is dat hier zoiets georganiseerd wordt. Leuk, maar niet de swingende salsa-avond waar we met z'n allen op gehoopt hadden...
St. Francois - Pointe à Pitre - Amsterdam, 24 Juli 2005 Laatste dag vandaag, vanavond gaan we weer naar huis, alleen Marc en Resie hebben nog wat extra daagjes bijgeboekt. Na een snel ontbijtje pakken we onze Peugeot 206 en rijden naar het meest zuidoostelijke puntje van het eiland, Pointe des Chateaux. e zee is hier een heel stuk ruiger, en de golven spatten soms meters tegen de rotsen omhoog, dat geeft erg spectaculaire beelden. Verder probeer ik hier een panorama-foto te schieten, het is er gisteren na het yoghurt-incident niet meer van gekomen, we zien thuis wel of het iets wordt... Een kleine wandeling over de scherpe rotsen brengt ons naar een plaats met vele fossiele resten, erg mooi en interessant om te zien. Het zijn schelpen en koraalresten.
Tijdens de rit terug is het erg veel drukker geworden aan de diverse strandjes, de locals trekken er in het weekeinde massaal op uit, met grote pannen vol lekker eten en complete party-tenten. We maken nog even een foto van een heel mooi strandje en besluiten dan nog even richting Ste. Anne te rijden, op zoek naar de mooie molen die we daar gisteren in de verte al hebben gezien. En al snel komt deze weer in beeld, te snel, want we missen de afslag en moeten bij het eerstvolgende benzine-station keren. De molen staat op het terrein van een prachtig hotel, compleet gerestaureerd met een mooie tuin rondom. Geen verkeerde plaats om een paar daagjes te vertoeven... Daarna gaan we terug naar het hotel en checken we de spullen uit. Gelukkig hebben we met de hele groep nog drie kamers ter beschikking, zodat we na het zwemmen nog kunnen douchen en verkleden. Rond vijven vinden Ineke en ik het leuk geweest bij het hotelzwembad, en na onze opfrissings-sessie rijden we via de N5 (met minder kans op files) naar de luchthaven van Pointe à Pitre. Onderweg nog even het verplichte aftanken, en daarna is het een kwestie van de bordjes "aeroporte" volgen. Volgens Tabitha moeten we de parkeerplaats P1 hebben, maar hier kunnen we alleen op als we een parkeerkaart nemen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn, zo lijkt ons... We rijden de parkeerplaats op maar zien geen bekenden, en gelukkig kunnen we zonder betalen het gebied ook weer verlaten. Verderop zijn wel verschillende autobedrijven, en na een korte uitleg hoe we hier in godsnaam moeten komen, arriveren we bij de kantoren van deze bedrijven. Geen Sixt te bekennen hier... Dan toch maar weer terug naar P1. Geertje en Piet staan net voor ons voor de slagboom, en op de parkeerplaats zelf zie ik Dennis opeens. Moeten we hier toch zijn. Het blijkt dat er een dame rondloopt die de verschillende auto's controleert en daarna de sleuteltjes weer inneemt, dat moet je maar net weten... Gelukkig kunnen we hierna snel inchecken en zijn we gelukkig de zware koffers kwijt. Maar dan komt het slechte nieuws, we hebben anderhalf uur vertraging, en daardoor gaan we de aansluitende vlucht in Parijs naar alle waarschijnlijkheid missen!! Het wordt heel lang wachten, en er is geen @#%$!&*#^@&! (lees FUCK) te doen op dit vliegveld. Zelfs geen eettentje open!!! We moeten het doen met een snackie... Het lijkt ons verstandig om nu eventjes naar Nederland te bellen (alhoewel het daar nu zes uur 's-morgens is), want het vluchtnummer van Parijs naar Amsterdam klopt in elk geval niet meer. En voor onze taxi-service (Ben en Catrien) is het toch handig om te weten wanneer we wel in Amsterdam denken te zijn. We mogen het toestel van Piet en Geertje even lenen voor het benodigde telefoontje... Uiteindelijk vertrekken we rond kwart voor één 's-nachts en gelukkig, de vlucht verloopt heel voorspoedig. Maar in Parijs aangekomen moeten we eerst weer met de bus van Orly naar Charles des Gaulles, en dat duurt door het langzaam rijdende verkeer ook nog eens langer als gepland. Op Charles des Gaulles wordt het nog een hele toer om een nieuwe vlucht te bemachtigen. Met Piet en Geertje brengen we nog een bezoek aan de plaatselijke McDonald, we sterven van de honger en dit hadden we nu net eventjes nodig. Het kostte nog een hele tijd voordat we 'm gevonden hadden, trouwens... Uiteindelijk arriveren we drie uur later dan gepland weer thuis, doodmoe, maar wel weer met een mooie ervaring rijker.
