Activiteitenkalender

© Chris Verstraete

OVU 8 CVB149 Gemeentekrediet 068-2145503-84

VTB

Fotoclub

Evergem VOORZITTER Freddy Hofman Pijlkruidstraat 31 9032 Wondelgem 09/226 85 63

ONDERVOORZITTER Jos Van den Hende N. Zannekinstraat 65 9000 Gent 09/225 27 50

SECRETARIS Chris Vanden Bunder E. Ronsestraat 45 9041 Oostakker 09/251 48 23

PENNINGMEESTER Christine Van de Velde Hulleken 20 9940 Evergem 09/357 20 44

PUBLIC-RELATIONS Koen Andries Droogte 78 9940 Evergem 09/357 78 59

Activiteitenkalender vrijdag 7/3/08 vrijdag 14/3/08 vrijdag 21/3/08 vrijdag 28/3/08 vrijdag 4/4/08 vrijdag 11/4/08 donderdag 17/4/08 vrijdag 18/4/08 zaterdag 19/4/08 zondag 20/4/08 vrijdag 25/4

Fotobespreking Fotobespreking Binnenbrengen foto's Jurering + selectie Voorbereiding tentoonstelling Inkaderen foto's Inrichten zaal: tapijt Opstellen tentoonstelli10 Openingsreceptie Fototentoonstelling Bijwonen Het Spoor

zondag 27/4/08 vrijdag 2/5/08 vrijdag 9/5/08 vrijdag 16/5/08 vrijdag 23/5/08 vrijdag 30/5/08 vrijdag 6/6/08 vrijdag 13/6/08 vrijdag 20/6/08 vrijdag 27/6/08

Fototentoonstelling Fotobespreking Fotobespreking Fotobespreking Fotobespreking Fotobespreking Fotobespreking Fotobespreking Fotobespreking Fotobespreking

Clubnieuws En? Beetje verschoten? Dit is inderdaad de eerste versie van ons (deels) vernieuwd tijdschrift. (Met dank aan Koen voor het schitterende voorblad) Al moet ik toegeven dat sinds we de Camera digitaal uitgeven het voor een stuk gemakkelijker is. Met mijn verontschuldigingen aan de leden van de diaclub die deze uitgave nog steeds geprint ontvangen. We hebben ook een nieuwe rubriek in het leven geroepen: de Micro-Portfolio waarin al dan niet recente foto's van jullie kunnen opgenomen worden. Trouwens: wat is een tijdschrift van een foto- en diaclub zonder foto's (met opnieuw mijn dank aan Julien die me de ogen heeft geopend). Dus, aangezien jullie toch zo moeilijk te bewegen zijn om enig artikel neer te pennen, hoop ik dat het deze keer lukt met foto's. Daarom deze oproep aan alle leden en dus ook van de diaclub: bezorg me enkele van jullie foto's om ze te publiceren in dit tijdschrift. Hoe we dit praktisch oplossen spreken we wel af op één van onze vrijdagse vergaderingen.

We zijn reeds half maart en dus is het voor de fotoclub vollen bak. Als je de kalender bekijkt komt alles vliegensvlug op ons af. De jurering einde maart. De uitnodigingen die begin april moeten verstuurd worden. De lay-out van onze tentoonstelling bepalen met dan de uiteindelijke opstelling en onze tentoonstelling zelf. Ik hoop dat we evenveel volk trekken als vorige jaren en zie ook geen reden waarom dit niet zo zou zijn. Daarbij is het ook aan jullie om in de persoonlijke vriendenkring voldoende publiciteit te maken voor de tentoonstelling. Het is niet alleen met de uitnodigingen die we uit het adressenbestand versturen dat we voldoende geïnteresseerden aantrekken. Een groet verantwoordelijkheid ligt ook bij de leden om mensen aan te spreken en uit te nodigen. Geprinte uitnodigingen zijn altijd te bekomen "free of charge" en mochten we er niet genoeg hebben dan is het een kleintje om eer enkele bij te drukken Ik ben ervan overtuigd dat we terug een kwalitatief hoogstaande tentoonstelling zullen kunne presenteren, afgaande op de foto's die reeds ter beoordeling werden voorgelegd. Wat betreft onze 50ste verjaardag zitten we ook niet stil. We hebben officieel toestemming gekregen om in het cultureel centrum Stroming een tentoonstelling te organiseren. Die zal doorgaan op tussen half en eind mei 2009. Dat zal dan onze 3de tentoonstelling zijn dat jaar naast ons traditioneel clubsalon en de geplande retrospectieve op het einde van het jaar. Dus samengevat: de fotoclub draait op volle toeren maar ik reken uiteraard op jullie inzet en passie om alles tot een goed einde te brengen te beginnen met onze 49ste tentoonstelling in april. Freddy

Nieuws uit Japan 25 Jaar in Japan Dit jaar, in April, zal het 25 jaar zijn dat ik in Japan woon. Voor ik hier naartoe kwam was ik al eerder in Japan geweest. In 1981 bracht ik hier 8 maanden door, als toerist. Een mooie lange vakantie zult ge denken en inderdaad dat was het ook. Als toerist echter krijgt men echter een heel vals en romantisch beeld van een land. Alles is interessant, mooi en het eten is heerlijk. Denk maar aan uw eigen vakanties in Italië, Spanje of Griekenland, of waar ge maar ook op vakantie geweest bent. Om in datzelfde land te gaan wonen is heel andere koek en toen in Japan kwam wonen kreeg ik te maken met een enorme cultuurschok. Als backpacker in 1981 was ik voornamelijk opgetrokken met andere, Engels sprekende backpackers en in de grote steden had ik me met Engels en een paar woorden Japans kunnen redden. In 1983 was ik de enige westerling in een stad van 260.000 inwoners. Om niemand te hebben waar ge gewoon een praatje mee kunt maken was een vreemde ervaring en een hele schok. De taal bleek een groter probleem te zijn dan ik gedacht had. Van zelfstandig man werd ik gedegradeerd tot onmondig kind want ik kon geen Japans lezen of schrijven en de paar woorden Japans die ik kende bleken totaal onvoldoende voor zelfs de eenvoudigste conversatie. Ik had voor alles hulp nodig van mijn Japanse vrouw zoals formulieren invullen op het stadhuis, een telefoon aanvragen, een bankrekening openen, enz. Studeren dus maar.

CO 49/1

Pag 3

Een andere schok was het Japans eten. Ik had het Japans eten lekker gevonden in 1981 maar om het thuis voorgeschoteld te krijgen zeven dagen in de week was toch te veel van het goeie. Zelf koken was de oplossing maar sommige etenswaren zijn helemaal niet te vinden of smaken anders. Nu nog kan ik heel erg trek krijgen in iets dat ik vroeger in België regelmatig at maar dat in Japan gewoon niet te koop is, zoals rolmops bijvoorbeeld. Volkoren brood is ook moeilijk te vinden en daarvoor moet ik naar een grootwarenhuis in Osaka. Japanners zijn over het algemeen heel erg vriendelijk en behulpzaam tegenover buitenlanders. Als leraar Engels aan volwassenen kom ik met heel veel verschillende mensen in contact en ik heb niets dan positieve ervaringen. De meeste Japanners hebben veel moeite met het leren van vreemde talen. De structuur van hun eigen taal en ook het Japanse onderwijssysteem is hiervan de schuld. Engels wordt hier nog steeds op school onderwezen zoals bij ons Latijn vroeger, als een eindeloze reeks van grammatica regels en oefeningen. Aan spreken wordt weinig aandacht besteed. De meeste Japanse leraren Engels spreken de taal zelf ook maar heel gebroken. Eén van de goeie kanten van het wonen in Japan is dat het gemakkelijk en vrij goedkoop is om andere Aziatische landen te bezoeken en daarvan heb ik ook goed gebruik gemaakt. Ik ben al een paar keer naar China geweest, Korea, Maleisië, Taiwan, Singapore, Hong Kong, Indonesië, de Filippijnen, Vietnam en een groot aantal keren naar Thailand. Neem een kijkje op mijn web site (http://www.pbase.com/julianht/travel_images) naar mijn reisfoto's. Het is in feite goedkoper voor mij om een week naar Thailand te gaan dan een week naar Tokio. De vliegreis is wel duurder maar de kosten van hotel, eten en winkelen in Tokio zijn drie keer zo hoog als In Bangkok, Chiang Mai of Phuket. Plus het feit dat ik daar mijn kleren op maat kan laten maken, iets wat in Japan veel te duur is. En Thaise curry is mijn lievelingsgerecht ook nog. Elke keer als ik in Thailand ben ga ik lekker eten en doe ik een voorraad groene curry op om het thuis klaar te maken, ik koop nieuwe kleren en vul ik ook mijn collectie DVD's en CD's aan. Een andere goeie kant van het wonen in Japan dat we hier vrij goedkoop camera's en lenzen kunnen kopen. Elke keer dat er een nieuwe camera uitkomt gaan veel amateur fotografen hun camera, die vaak slechts een jaar oud is, inruilen voor het laatste nieuwe model en deze tweedehands camera's worden voor de helft van de prijs verkocht - met garantie. Het klimaat in Japan is heel mild waar ik woon, tussen Kyoto and Osaka. We zitten hier ongeveer op dezelfde breedtegraad als Gibraltar, het zuiden van Spanje. In de stad vriest het hier zelden of nooit en dit jaar Februari hadden we voor het eerst sneeuw in vijf jaar. De zomer is erg heet (tot 38°) en ook heel, heel erg vochtig. Zweten geblazen dus twee maanden lang, en van vroeg tot laat loopt ge nat van het zweet in uw kleren. Ik probeer ook telkens in Juli of Augustus naar België te komen om aan de vochtige hitte te ontsnappen. Ik zou niemand aanraden om in deze maanden Japan te bezoeken, beter wacht tot Oktober of November ofwel kom in de lente, in April als de kersenbomen bloeien. Een feit waar ge moet aan wennen en leren mee te leven hier in Japan is het gevaar van aardbevingen. Regelmatig zijn er hier aardbevingen en ik kan u wel van eigen ervaring vertellen dat een aardbeving met een magnitude van 7,2 geen grap is. In 1995 werd de stad Kobe en omgeving grotendeels verwoest door een enorme aardbeving die slechts 20 seconden duurde maar waar meer dan 6000 mensen bij omkwamen. Ibaraki City, waar ik woon, is wel 45 km van Kobe verwijdert maar ook hier werden verschillende gebouwen en bruggen vernield. Het gebeurde rond vijf uur 's morgens en ik had het gevoel dat ik met mijn bed en al van de trap aan het vallen was, zo sterk waren de schokken. Mensen op straat konden niet rechtop blijven staan. Het gebouw waar ik woon bleef overeind staan maar in mijn appartement was het één grote puinhoop. Mijn stereo installatie was door de kamer geworpen en kapot natuurlijk en mijn koelkast lag bij de voordeur. Waar en wanneer de volgende aardbeving zal komen weet niemand natuurlijk. We hopen dat het ergens anders zal zijn.

CO 49/1

Pag 4

25 jaar geleden was Japan een heel duur land om te wonen maar nu is het voor mij veel goedkoper hier te wonen dan in België. Door de dure Euro die van 80 yen in 2001 tot 158 yen in 2008 gestegen is, zijn ook voor mij alle prijzen in Europa verdubbeld. Vóór de dure Euro nam ik steeds eerst elke keer een vakantie in een ander Europees land voordat ik naar België kwam, zoals in Portugal, Zweden of Oostenrijk, maar tegenwoordig is dat tweemal zo duur geworden dus nu neem ik liever mijn vakanties in Thailand, China of Vietnam. Terugkomen naar België om er te wonen zal waarschijnlijk niet mogelijk zijn door de dure Euro maar nu dat de Evergemse fotoclub een eigen web site heeft zal ik nu eindelijk ook de foto's van de Paastentoonstelling te zien krijgen (hoop ik). Beste groeten van, Julien

Het kritisch oog van John

FOTOSALON LOKEREN 2008 Dit jaar is het Lokeren dat de spits afbijt voor een hele reeks fotomanifestaties waar wij in de nabije toekomst hoopvol naar uitkijken. Huis Thuysbaert is sinds jaren hun vaste stek. Vlak bij de parking van het station, dus zeer gemakkelijk bereikbaar maar, dan moet je niet doen zoals wij en op een zondagvoormiddag je opwachtingen maken. Wij werden immers geconfronteerd met een knoert van een rommelmarkt waar maar geen einde scheen aan te komen zodat wij er toch maar na een lange zoektocht in slaagden onze wagen ergens neer te poten. Maar het salon was die zoektocht meer dan waard. Wij werden door onze Lokerse vrienden vergast op een salon dat, op een paar uitzonderingen na, waarschijnlijk te wijten aan onze persoonlijke voorkeur, meer dan het bekijken waard was. De werken kwamen meestal digitaal tot stand en eerlijk gezegd, met de kwaliteit die ons, zelfs in het moeilijke zwart-wit, geboden werd bekroop ons de lust binnenkort heel onze doka uitrusting naar het containerpark te verwijzen. Op de bovenverdieping liep er continu een digitale projectie met werken van de meeste clubleden door Fernand De Canne in een prachtige lay-out gemonteerd. Op gevaar af in herhaling te vallen wil ik toch nog eens stellen dat dit salon een vaste plaats in mijn agenda verworven heeft. Ik raad ook iedereen aan dit in de toekomst met stip te noteren. Wij kunnen er allemaal heel wat van opsteken.

SALON (f) ART 2008 Vorig jaar was ik aangenaam verrast bij mijn bezoek aan het salon van (f) Art. Dus redenen genoeg om eens te uit te vlooien of ze dit jaar hetzelfde peil konden aanhouden. Zij hebben nog altijd geen vaste locatie voor hun jaarlijkse manifestatie. Dit jaar hadden zij een onderkomen gevonden in de Paterskerk te Eeklo. Om te beginnen, deze ruimte viel al bij het binnenkomen geweldig tegen: koud, duister, kortom erg ongezellig. Ja, als de keuze beperkt is moet je het maar doen met wat je kan krijgen. Voor hun tentoonstelling hadden ze maar liefst 171 foto’s opgehangen. Ik heb de indruk dat er dit jaar van enige vorm van selectie geen sprake geweest is.

CO 49/1

Pag 5

Er zitten wel goede werken tussen van gevestigde waarden maar die worden dan soms afgewisseld met foto’s die absoluut ondermaats zijn en in geen enkel salon een kans zouden krijgen. Het ontbreken van enige vorm van verlichting droeg er dan nog toe bij om het geheel naar beneden te halen. Wij zullen dan nog maar eens de gevleugelde woorden van ons aller Freddy Van Vlaenderen uit de kast halen: “Less is more”. En of hij gelijk heeft. Voor de rest was het daar wel (voor zover je een warme jas bij de hand had) een gezellige bedoening. Een zeer verzorgde receptie waarbij men op geen hapje of fles bespaard had en een korte, originele openingstoespraak door de voorzitter van op de preekstoel van de kerk. Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat deze club, die toch talent genoeg onder zijn leden telt, volgend jaar over een meer geschikte ruimte kan beschikken en dat zij zich tot wat kritischer zal opstellen bij de selectie van de werken. Bij leven en welzijn ga ik volgend jaar terug want ik weet dat die vereniging heel wat meer in haar mars heeft dan wat ze ons dit jaar wist voor te schotelen.

LEO BAEKELAND TENTOONSTELLING 2008 Met deze prestigieuze manifestatie wordt traditiegetrouw het nieuwe werkjaar van de OVU ingeluid. En ik moet zeggen, jaar na jaar kijk ik er naar uit. Er was weer heel wat belangstelling en dit was dus de ideale gelegenheid om vrienden uit heel fotograferend Oost-Vlaanderen terug te ontmoeten. De opening was weer een stijlvolle bedoeling. Spijtig dat de Gentse burgervader zich had verontschuldigd en zo kwam het dat na de toespraken van onze twee Freddy’s het de schepen van cultuur was die, zij het op een nogal langdradige wijze, de officiële opening voor zijn rekening nam. Nu nog iets over de tentoongestelde werken: gastexposant Kris Dewitte voldeed in alle opzichten aan wat wij van hem konden verwachten. Zeer sterke ongekunstelde beelden zoals wij die van hem bij vorige gelegenheden reeds wisten te bewonderen. Wat dan de OVU laureaten betreft, over het algemeen mogen wij gewagen van een hoogstaand niveau maar het begint mij toch geweldig te storen dat het percentage onscherpe foto’s jaar na jaar toeneemt. Het is gewoon een trend geworden zoals wij er reeds zoveel gekend hebben. Op zeker moment zal die verdwijnen zoals hij gekomen is om hopelijk geen plaats te maken voor nog maar eens een andere trend. Het volstaat dat een fotograaf met een of andere ingreep of procédé in de prijzen valt of op slag staan er een paar na-apers in de rij. Wat mij nog meer verwondert is dat de mensen van de beroepsjury die stuk voor stuk zelf steeds met scherpe foto’s uitpakken zoveel van die werken selecteren. Of waren de niet geselecteerde werken allemaal onscherp en hadden zij geen andere keus? Zoals gewoonlijk heb ik ook de nocturne bijgewoond om eens uit te vissen wat er door de jury over bepaalde werken verteld werd. Om te beginnen, het meest lovende commentaar werd gegeven bij de reeks “Dura lex sed lex” van ons aller Koen Andries. Zowel Kris Dewitte als Lucille Feremans en Michèle Francken waren vol lof over het werk. Ik voelde mij echt fier tot dezelfde club te behoren (op een lager niveau welteverstaan). Over de onscherpe beelden was het commentaar niet van die aard dat ik er veel wijzer van geworden ben. De makers zelf mochten dan ook hun motivatie naar voor brengen waardoor ik enkel onthouden heb dat bij dit soort werken het zogenaamde “discours” belangrijker is dan het gewrocht zelf. Mijn bespreking komt misschien eerder negatief over maar niettegenstaande alles blijft het iets om naar uit te zien. Wij kunnen enkel proberen onze kwaliteit zodanig op te voeren zodat wij ons ook eens tot het kransje geselecteerden mogen rekenen. Iets waarvoor wij Koen bij deze nogmaals een hartelijk proficiat kunnen toewensen.

John

CO 49/1

Pag 6

Micro - Portfolio Koen Andries Theatervoorstelling: Manmanman zoekt vrouw Vrijdag 22/2/08 Auditorium Bibliotheek Landegem

CO 49/1

Pag 7

Julien Hebberecht

Maiko in blue - Kinkakuji in the snow - Heian Gate - Shimogamo Shrine - Japanese beauty Meer foto's op: http://www.pbase.com/julianht/travel_images

CO 49/1

Pag 8

OVU nr. 052 CVB nr. 5025

Bankrekening : 890 – 91 40 630 – 60 VTB-Diaclub Evergem p/a Zevenkotestraat 5, 9940 Evergem

VTB-LOKAAL VOORZITTER Jeanine DEVOS Bollewerkstraat 119 9031 DRONGEN ℡ 09 / 227.19.22 ONDERVOORZITTER & MATERIAALMEESTER André DE MEYER Sanderuslaan 99 9940 SLEIDINGE ℡ 09 / 357.47.57 SECRETARIS Raphaël COCQUYT Bouwmeestersstr. 32 9040 SINTAMANDSBERG ℡ 0475 91 86 99

9940 EVERGEM

MRT - 07

Keuring losse dia’s

- 14


- 21


- 28

Digitale diareeksen / film

APR - 04


- 11


- 18


18 - 19 - 20 FOTOSALON Fotoclub - 25 27

Digitale diareeksen / film FOTOSALON Fotoclub

maand 28

CLUBUITSTAP KEUKENHOF LISSE (NL)

MEI - 02

GEEN DIACLUB

PENNINGMEEESTER Roger Collaert Zevenkotestraat 5 9940 EVERGEM ℡ 09 / 253.07.56 COMMISSARIS Guido De Deene Schoonstraat 160 9940 EVERGEM ℡ 09 / 253.82.30

HEKSTRAAT 7,

- 09


- 16


- 23


30

Digitale diareeksen / film

JUN - 06


- 13


- 20


- 27

Digitale diareeksen / film DE CLUB

Een vlug herstel wordt toegewenst aan ons clublid Marcel Steyaert. De clubleden hopen hem na de revalidatie, vlug terug te mogen begroeten in ons midden. OVU

VTB DIACLUB EVERGEM VOORAAN

In de OVU-wedstrijden voor de individuele dia 2007, staat onze club als 2 de op 12 clubs gerangschikt in het clubclassement. Aan alle leden van harte proficiat met het behaalde resultaat.

LIDGELD CvB voor 2009 Tengevolge van de Wet op de vrijwilliger en de daaraan gekoppelde verplichte verzekering voor elk lid van een vereniging, zal het lidgeld voor de CvB met 2,00€ opslaan. CO 49/1

Pag 9

Digitaal versus analoog... op vakantie Digitaal in 2007 - 2008 en later ??? Het lijkt allemaal zoveel makkelijker en handiger, maar is dat ook zo? Jan Roeleveld De digitale fototrein dendert voort en we laten ons meevoeren in de vaart der volkeren. De mogelijkheden van de software waarmee we onze digitale shows programmeren zijn weer verder toegenomen en het kunnen bewegen van beelden en het inzoomen erop hebben zo hun gevolgen voor het maken van de opnamen. Hoe méér pixels een beeld heeft, des te hoger niet alleen de kwaliteit maar vooral de mogelijkheid om er verder op in te kunnen zoomen zonder kwaliteitsverlies. Bij gebruikmaking van een beamer met 1920 pixels breedte en een matig inzoomeffect tot pakweg 200% moet het originele beeld minstens 2 x 1920 = 3840 pixels breed zijn om niet onder de kvvaliteitsgrens van de beamer te komen. En dat is dan nog maar een mager zoombereik, want bij een multidisplay-opstelling met drie beamers van 1400 x 1050 voor panoramaprojecties resulteert een beeld van 3450 x 1050 pixels. En wil je dan dezelfde 200% kunnen inzoomen, dan moetje al beeldbestanden hebben van 6900 pixels breedte... Dat gaat met de beelden van 3008 x 2000 pixels die o.m. uit de Nikon D70 komen niet meer lukken, dus namen we voor onze laatste reis in april/mei 2007 de professionele Nikon D2X mee. Die maakt RAW-opnamen van bijna 4300 pixels breedte en daar kun je wat mee. De totale opnamegrootte is 12,4 megapixel. Op zich een prachtig mooie resolutie, maar ééntje met verstrekkende gevolgen voor de dataopslag en -verwerking. Want de RAW en JPG bestanden die deze camera maakt zijn tezamen ruim 24 Mb per foto. Op die 1 gigabyte geheugenkaartjes die we vroeger bij ons hadden gaan dus niet meer 165 opnamen, maar nog slechts 39 opnamen per kaartje! Weg dus met alle voordelen van het pas na véél opnamen hoeven te wisselen van geheugenkaartje, ten opzichte van de "'good old" diafilm. Het verschil reduceert zich tot slechts 2 opnamen méér op een kaartje dan de .37 dia's op een diafilm. Dus... u raadt het al... een paar grotere kaartjes erbij gekocht, ze kosten toch maar niks meer, nou ja... niks... Twee snelle geheugenkaartjes van elk 4 gigabyte moesten het samen met de drie kaartjes van 1 gigabyte die ik al bezat wel kunnen redden. Ik dacht dat ik zo, samen met de 80 gigabyte grote fototank, aangevuld met de ondertussen van een goede relatie gekregen EPSON P2000 foto-tank met ook nog eens 40 gigabyte geheugen, aardig uit de voeten zou kunnen, tot dat een vriend me met beide benen op de grond zette en me voorrekende dat ik met die 120 gigabyte opslagruimte vréééselijk tekort zou gaan komen daar in het wilde (foto)westen van de USA. Gevoelsmatig dacht ik genoeg te hebben, maar op grond van de harde cijfers rekende hij mij voor dat ik ontzettend de mist in zou gaan met die 120 gigabyte aan opslag, die dan ook nog een éénmalig zou zijn (zonder extra back-up).

CO 49/1

Pag 10

Bij een bestandsgrootte van 24 Mb per foto en de gebruikelijke 7000 foto's (dezelfde als die op de ruim 200 diafilmpjes gingen in de voorgaande jaren), zou ik bij eenmalige opslag al 168 gigabyte nodig hebben, zo werd mij voorgerekend. Sapperdeflap, hoe moet dat? Om een lang verhaal kort te maken, het goedbedoelde, opgevolgde en achteraf zeer waardevolle advies kwam hier op neer: Schaf een laptop aan met een mooi helder beeldscherm, koop er twee kleine (2,5 inch) externe harde schijven bij van ieder 140 gigabyte en hanteer de volgende werkwijze. Neem tijdens het fotograferen buiten bereik van je camper en laptop de fototank mee, en sla daar de foto's op, als het kaartje van 4 (8) gigabyte na 165 (330) foto's vol is. Mocht het tweede kaartje van 4 (8) gigabyte eerder vol zijn dan het eerste kaartje is weggeschreven (4 gigabyte foto's wegschrijven duurt ongeveer 20 minuten) dan resteren de drie reservekaartjes van 1 gigabyte. In de praktijk schoot ik per dag zo'n 3 tot 4 kaartjes vol ofwel maakte ik tussen de 500 en 700 foto's (NVDR: Jan Roeleveld maakt veel panoramische beefden en dus wel 15 opnamen per beeld - zie verder in dit artikel!). Vroeger in het diatijdperk, en zelfs nog in 2004, zat ik bij aankomst in de camper lekker aan een pilsje of wijntje, te genieten van de zomeravond, met een kaart op mijn schoot van het gebied waar we de volgende dag heen zouden gaan. Dat, beste lezer, kunnen we in het digitale tijdperk gerust vergeten. De Epson fototank heeft immers die dag 16 gigabyte aan gevuld geheugen erbij gekregen, en dat samen met de oogst van de vorige dag erbij, betekent dat hij leeg moet! De laptop op tafel dus en de verbindingen gemaakt met de mini-USB plugjes. Beide apparaten natuurlijk op stroom via de transfo's en adapters, want je kunt het niet hebben dat de accu het halverwege het overpompen van de beelden begeeft. Over het op de harde schijf zetten van de pakweg 30 gigabyte (1250 opnamen) doen beide apparaten in optimale samenwerking maar liefst gemiddeld 80 minuten. Zet dus gerust tegelijk de aardappels op. Daarna, meestal na het avondeten, de Flashtrax aangesloten waarop de foto's staan die mijn vrouw die dag heeft gemaakt: 100 JPG bestanden van elk 3 Mb, dat schiet lekker op, in 10 minuten staan ze op de harde schijf in de laptop. Maar dan zijn we er nog niet, want als er iets is dat een aantrekkelijke buit vormt bij een mogelijke inbraak in een camper, dan is het wel een laptop! Dus, na die anderhalf uur foto's overpompen van twee fototanks op de harde schijf van de laptop, deze twee maal gekopieerd op de twee externe kleine harde schijfjes. Om alles "op safe" te spelen doe je dat stuk per stuk en niet met twee tegelijk. Veiliger ook, want de kleine harde schijfjes hebben geen externe voeding en trekken hun stroom uit de USB-poort van de laptop. En om dat nu met twee tegelijk te doen... Dat overschrijven van de laptop naar zo'n externe schijf neemt per schijf ongeveer een half uur, en voor twee schijven kan je dus rustig een uur nemen.

CO 49/1

Pag 11

Samen met die eerste anderhalfuur ben je dan dus al met al bijna drie uur bezig op zo'n vakantieavond om je die dag gemaakte foto's veilig te stellen. En je komt al heel Merci Had het juist ook gezien dat er daar iets scheef zat.gauw in de verleiding ze op dat mooie grote laptopscherm met zijn 1280 x 768 brede beeldscherm te gaan bekijken. En als je dan ook nog elke dag zo'n 5 a 10 foto's bewerkt, verkleint en verzendklaar maakt als illustratie bij de mailtjes die je verstuurt aan familie, vrienden en kennissen, dan is een digitale fotovakantie meer een "werkvakantie" dan een "ontspannen bezigheid'". Daarna de ene kleine externe hard-disk goed verstoppen tussen de sokken, en de andere meenemen, waar je ook gaat of staat, om het risico van verlies of diefstal van je foto's te minimaliseren.

Artikel overgenomen uit dcb Bulletin Vol.18 N°2 2007 Tijdschrift van de Diaporama Club België Wordt vervolgd.

CO 49/1

Pag 12

Activiteitenkalender

Recommend Documents