aanklacht tegen geweld

aanklacht tegen geweld In februari 1993 werd onze zoon Wouter opzettelijk doodgereden. Wouter was dus letterlijk met een wagen als wapen vermoord. Naar aanleiding van de petitie “Aanklacht tegen geweld” die door 180.000 mensen werd ondertekend en aan de minister van Justitie werd overhandigd, kwamen wij in contact met andere gezinnen waarvan het kind eveneens in het verkeer was gedood. Allen moesten wij vaststellen dat verkeersonveiligheid helemaal niet prioritair was en dat, in een land waar slachtoffers niet echt au sérieux werden genomen, dit nog minder het geval was voor verkeersslachtoffers en hun families: hun dood was een "ongeluk", een fataliteit, een onvermijdelijke tol die aan de mobiliteit werd betaald.

Onze vereniging bestaat 10 jaar, vele zaken zijn verbeterd, vele zaken zijn gebleven. Wij moeten dus verder gaan. Het enige verschil is dat wij nu met 450 families zijn, waar wij in 1995 slechts met 30 waren. Hopelijk zijn wij over 10 jaar niet met 1000…

Paul Vande Walle Voorzitter OVK

1 O u d e r s v a n Ve r o n g e l u k t e K i n d e r e n

Daarom hebben wij, als hulde aan Wouter, en in de hoop dat zijn dood en de dood van de zovele andere jonge verkeersslachtoffers in België, niet volledig zinloos zou zijn, samen met andere Vlaamse en Waalse ouders de vereniging Ouders van Verongelukte Kinderen opgericht. De strijd die wij wilden voeren was dubbel. Eerst en vooral ervoor zorgen dat verkeersslachtoffers en hun families niet meer in de vergeethoek worden geduwd, dat zij als volwaardige slachtoffers worden erkend, behandeld en geholpen. Daarnaast een ommekeer teweegbrengen zowel in het beleid als in het gedrag van onze medeburgers, zodat niet meer als een noodzakelijk kwaad wordt aanvaard dat in België het verkeer de belangrijkste oorzaak is van de dood van kinderen en jongeren.

Aan alle Ouders van Verongelukte Kinderen

En février 1993, notre fils Wouter a été intentionnellement renversé. Dans le cas de Wouter, la voiture a donc véritablement été utilisée comme arme. A l’occasion d’une pétition, "accusation contre la violence" qui a été signée par 180.000 personnes et qui a été remise au ministre de la justice, nous avons eu l’occasion de rencontrer d’autres familles au sein desquelles un enfant avait également été tué sur nos routes. Très vite nous nous sommes rendus compte que la sécurité routière n’était pas du tout prioritaire et que, dans un pays où les victimes n’étaient pas vraiment prises au sérieux, c'était encore moins le cas des victimes de la route et de leurs familles : leur mort était un "accident", une fatalité, le prix inévitable à payer à la mobilité.

9 augustus 1998, 13.30 uur, melding van het ergste, Frédéric, onze zoon, zweeft tussen leven en dood. Een bestuurder in staat van alcoholintoxicatie heeft het ongeval veroorzaakt. De vriendin van Frédéric, Karen, en nog een andere jongere worden op slag gedood; zij waren alle twee negentien jaar oud. Op 11 augustus 1998 is onze zoon voor altijd heengegaan, ons totaal ontredderd en gebroken achterlatend… en geen enkele hulp zal ons geboden worden.

C’est pourquoi, en hommage à notre fils et dans l’espoir que sa mort et la mort de tant d’autres jeunes victimes de la route ne soient pas vides de sens, nous avons fondé, avec d'autres parents flamands et wallons, l’association "Parents d’enfants victimes de la route". Le combat que nous voulions mener était double. Premièrement et surtout, garantir que les victimes de la route et leurs familles ne soient plus abandonnées à leur sort, qu’elles soient reconnues, traitées et aidées comme victimes à part entière. Deuxièmement, provoquer un changement de mentalité tant au niveau politique qu’au niveau du comportement de nos concitoyens, de sorte que l’on n'accepte plus comme un mal inévitable le fait que la circulation soit la première cause de mortalité chez les enfants et les jeunes en Belgique. Notre association existe depuis 10 ans, beaucoup de choses ont été améliorées, beaucoup de choses restent à faire. Nous devons donc poursuivre notre effort. La seule différence est que nous sommes maintenant 450 familles, alors que nous n'étions que 30 en 1995. Espérons que nous ne serons pas 1.000 dans 10 ans…

Paul Vande Walle Président OVK

Via de vereniging Parents Désenfantés, vernemen wij, een geruime tijd na het ongeval, het bestaan van de organisatie Parents d’Enfants Victimes de la Route (PEVR). Wij nemen contact met deze vzw en ontvangen zeer snel het bezoek van één van hun vertegenwoordigers die ons verder begeleiden zal. Aangezien PEVR niet gekend was bij ons, engageer ik mij als vrijwilligster en word ik verantwoordelijk voor de provincie Luik. Ik vroeg me toen al af “hoeveel families zouden er niet zijn in dezelfde situatie als de onze, alleen, geïsoleerd, verloren en niet wetend tot wie zich te richten”. Toen begon de nooit meer aflatende strijd, een parcours vol hindernissen, om de vereniging enige bekendheid te geven maar vooral om de rouwende families te ontmoeten, families aan wie het mooiste ontnomen werd. Daarop volgde bijna onmiddellijk de verontwaardiging en de revolte tegen het systeem dat geen rekening houdt met het verdriet en de noden van ouders en families van jonge verkeersslachtoffers. Het is duidelijk dat Wallonië een belangrijke achterstand kent: er bestaat geen beleid dat zich richt naar verkeersslachtoffers en hun families die in de kou blijven staan en zich miskend voelen. Vandaar de nood aan een voortdurende strijd opdat een vlugge hulp zou aangeboden worden, een strijd die duurt en steeds moeilijker wordt. Mijn grootste wens is zo vlug mogelijk na een ongeval aanwezig te zijn. Dit om te voorkomen dat er ooit nog ouders verhinderd zouden worden om bij hun kinderen te komen of dat er, door de schoktoestand waarin ze verkeren, geen rekening met hen gehouden zou worden. Wij botsen ook nog veel te vaak op banalisering en onbegrip vanwege de gerechtelijke autoriteiten. Dank nochtans aan die enkele uitzonderlijke magistraten, in elke betekenis van het woord, die ons proberen te


Parents d’Enfants Victimes de la Route

2

accusation contre la violence

verstaan. PEVR zet alles in het werk om die wens te realiseren. Maar wij, lotgenoten, moeten samen blijven vechten. Misschien zal men zich zo op een dag bewust worden van de werkelijke drama’s die door verkeersongevallen veroorzaakt worden. De schijnbare onverschilligheid van de Waalse autoriteiten doet ons de vraag stellen of Wallonië de hulp en bijstand aan families van jonge verkeersslachtoffers wel als haar verantwoordelijkheid beschouwt en of zij bereid is daarvoor de nodige financiële middelen vrij te maken. Of rekent men op ons, ouders die het drama meemaakten, om ons in te zetten om naar best vermogen anderen te gaan helpen ? En is dit aanvaardbaar? Ik kan onmogelijk dit voorwoord afsluiten zonder over het werk van de vrijwilligers te spreken en hen te danken voor hun onbaatzuchtige inzet niettegenstaande hun eigen lijden en verdriet; het zelfde geldt trouwens voor hen die, zonder een gelijkaardig drama te hebben meegemaakt, meewerken aan een efficiëntere hulpverlening en streven naar mentaliteitswijzigingen.

O u d e r s v a n Ve r o n g e l u k t e K i n d e r e n

4

“Les parents qui perdent un enfant sont des handicapés dont on ne voit pas le fauteuil roulant” > Patrick Sébastien “Ouders ven Verongelukte Kinderen”, ik denk aan u…

Cécile Jacob Voorzitter PEVR

9 août 1998, 13h30, l’annonce du drame. Frédéric, notre fils, est entre la vie et la mort. Un chauffard en état d’intoxication alcoolique a provoqué l’accident. La compagne de Frédéric, Karen, a été tuée sur le coup, ainsi qu’un autre jeune ; ils avaient tous deux 19 ans. C’est le 11 août 1998 que notre fils est parti, nous laissant détruits, anéantis, … et aucune aide ne nous sera apportée. En fréquentant l’association Parents Désenfantés, nous apprenons, bien après l’accident, l’existence de l’association des Parents d’Enfants Victimes de la Route (PEVR). Nous prenons contact avec cette asbl et recevons très rapidement la visite de l’un de ses représentants, qui nous guidera. PEVR n’étant pas connue chez nous, je m’engage dans le bénévolat et deviens responsable pour la Province de Liège. Déjà, je me demandais “mais combien de familles sont dans notre cas, seules, isolées, perdues, et ne sachant à qui s’adresser ?”. Commence alors une lutte de tout instant, un véritable parcours du combattant pour faire connaître l’association mais surtout, pour rencontrer des familles endeuillées et élaguées de leurs plus belles branches. Suit, quasi immédiatement la stupeur et la révolte contre le système qui n’intègre ni la douleur ni les besoins des parents et familles des jeunes victimes de la route. Clairement, la Wallonie accuse un retard important : il n’existe aucune politique envers les victimes de la route et les familles. Tous se sentent ignorés, délaissés. D’où une lutte constante, pour apporter un soutien rapide, continu, toujours plus difficile, plus âpre aussi. Mon plus cher désir serait de pouvoir être présents le plus rapidement possible après l’accident, qu’il ne soit plus jamais permis que des parents ne revoient pas leurs enfants, que l’on ne profite plus de leur immense détresse pour les ignorer, les bafouer, etc. Sur le plan judiciaire également nous nous heurtons trop souvent à la banalisation et a l’incompréhension. Merci toutefois à ces quelques magistrats, exceptionnels dans tous les sens du terme, qui tentent de nous comprendre.

5 Parents d’Enfants Victimes de la Route

A a n a l l e O u d e rs va n V e r o n g e lu k t e K i n d e r e n

Pour tous les Parents d’Enfants Victimes de la Route

PEVR met tout en oeuvre pour réaliser ce vœu. Mais c’est tous ensemble, compagnons d’infortune, que nous devons continuer à nous battre et peut-être un jour, prendra-t-on conscience des véritables drames que causent les accidents de la route. Confrontés à l’apparente indifférence des autorités Wallonnes, nous ne pouvons que nous poser la question: la Wallonie considère-t-elle que l’assistance aux familles de jeunes victimes est de sa responsabilité et, si oui, est-elle prête à y consacrer les moyens financiers nécessaires ? Ou compte-t-elle sur nous, parents ayant vécu le drame, pour que nous nous mobilisions pour aider au mieux de nos possibilités ? Est-ce acceptable ? Impossible pour moi d’achever ces quelques lignes sans saluer le travail des bénévoles et les remercier de se donner sans compter, malgré leur souffrance et leur propre chagrin ; il en va de même pour celles et ceux qui, sans pourtant avoir vécu de drame semblable, s’investissent afin que bougent les choses.


6

“Les parents qui perdent un enfant sont des handicapés dont on ne voit pas le fauteuil roulant” > Patrick Sébastien “Parents d’Enfants Victimes de la Route”, mes pensées vont vers vous…

Cécile Jacob Présidente PEVR

Zo zou het motto van onze vereniging kunnen klinken. Op 15 maart 1995 verschenen de statuten van de vzw Ouders van Verongelukte Kinderen – Parents d'Enfants Victimes de la Route in het Belgisch Staatsblad. Zij waren opgesteld door 26 vaders en moeders van kinderen en jongeren uit 18 getroffen gezinnen die in de vorige jaren in het verkeer waren gedood. Twee doelen werden vooropgesteld: hulp en bijstand verlenen aan getroffen ouders van jonge verkeersslachtoffers en initiatieven nemen om de veiligheid van kinderen in het verkeer in België te vergroten. De balans, op deze tiende verjaardag is, zoals voor alle menselijke initiatieven, tegelijk positief en negatief. Het zal niemand verwonderen dat het hierboven vermelde motto dode letter is gebleven. De 18 gezinnen die de vereniging hebben opgericht zijn er thans 450 geworden. Jaarlijks komen er gemiddeld een veertigtal families bij, waarvan twee derde in Vlaanderen, een derde in Brussel en Wallonië. Op zich is dit reeds een duidelijke aanwijzing van de omvang van de nood, te meer daar niet alle gezinnen van jonge verkeersslachtoffers zich bij onze vereniging aansluiten: in 2001 kwamen 109 kinderen en jongeren in het verkeer om het leven en werden 1131 ernstig gewond. Men heeft ons, bij de oprichting, een overdreven ambitie verweten omdat wij zowel én een humanere opvang van de gezinnen én een actiever preventiebeleid nastreefden. Op één vlak zijn wij inderdaad te ambitieus geweest: in een lotgenotenvereniging zoals de Ouders van Verongelukte Kinderen spreekt het vanzelf dat de meeste ouders om hulp komen en slechts in beperkte mate in staat zijn zich ook actief voor de doeleinden van de vereniging in te zetten. Anderzijds hebben wij ook te weinig ambitie vertoond. Met verloop van tijd werden wij er allen van bewust dat niet alleen de "ouders" van jonge verkeersslachtoffers doch ook hun broers en zussen nood hebben aan blijvende en efficiënte hulp. Ook de verwijzing, althans in de Nederlandse benaming van de vereniging, naar "verongelukte" kinderen, was te beperkt. Voor elk gedood verkeersslachtoffer vallen er 10 zwaargewonden. Ook hun gezinnen hebben nood aan hulp en bijstand. Daarom hebben wij in onze pas goedgekeurde nieuwe statuten duidelijk gesteld dat onze vereniging openstond voor alle "gezinnen", en niet enkel voor de ouders van jonge verkeersslachtoffers. Waarom hebben wij ons beperkt tot jonge verkeersslachtoffers, terwijl er


P o u r to u s l e s Pa r e n t s d ’ E n fa n t s V ic t i m e s de l a R o u t e

wordt geen lid van ouders van verongelukte kinderen

w o r d t g e e n l i d va n o u d e rs va n v e r o n g e lu k t e k i n d e r e n

ook zovele volwassenen en bejaarden als slachtoffers van het verkeer vallen? Wellicht omdat het verlies van een kind als het grootste onrecht wordt ervaren en de grootste radeloosheid veroorzaakt, zeker wanneer het kind niet gewoon "gestorven" is, doch "gedood" werd door een medeburger. Het ontbreken van een "bredere" vereniging van verkeersslachtoffers en hun gezinnen, zoals er in de meeste buurlanden bestaat moet zeker worden betreurd. Bij het overlopen van de groei van Ouders van Verongelukte Kinderen over de afgelopen 10 jaar, kan men twee periodes van vijf jaar onderscheiden.

voor een veilig Verkeer, wat overigens beter overeenkomt met de franse slogan SAuvons la Vie de nos Enfants. Wie zich, ook en vooral als niet lid van Ouders van Verongelukte Kinderen, als gewone weggebruiker actief wil inzetten voor een veiliger verkeer, kan de SAVE charter ondertekenen. Door het aanbrengen van de SAVE zelfklever op zijn voertuig, kan hij aan de andere weggebruikers aangeven dat hij zich in het verkeer op een niet agressieve manier wil gedragen en met eerbied voor de andere weggebruikers. Op dit ogenblik mag Ouders van Verongelukte Kinderen op de steun rekenen van een duizendtal SAVE sympathisanten. Op 27 april 1996 wordt de SAVE actie uitgebreid.

1995-2000

Bij de herdenking van de dood van Adeline Matthijs (7 jaar) in Scheldewindeke wordt het eerste SAVE herdenkingsbord, met vermelding van haar voornaam en leeftijd geplaatst op de plaats waar zij is verongelukt. Inmiddels zijn er in België op 56 plaatsen SAVE herdenkingsborden ingehuldigd: 47 plaatsen in Vlaanderen, 7 in Wallonië en 2 in het Brussels hoofdstedelijk Gewest. Met deze borden betuigen wij onze solidariteit met de getroffen gezinnen. Tevens wijzen wij ook de omwonenden en alle weggebruikers op het onaanvaardbare van al deze gedode kinderen en jongeren. Wij hopen aldus ook hun gedrag op de weg te beïnvloeden.Tijdens deze eerste periode zijn wij vanaf 1995 ook begonnen met het verspreiden van onze herdenkingskalender. Op deze kalender worden de verjaardagen van de dood van de betrokken jonge verkeersslachtoffers met vermelding van hun naam en leeftijd aangegeven.

De periode 1995 tot 2000 wordt gekenmerkt door een vlugge toename van het aantal aangesloten gezinnen (van 129 in 1996 tot 310 in 2000) en een activiteit die vooral intern gericht was. Toch geniet onze vereniging, praktisch vanaf haar oprichting, ook reeds over een zekere officiële erkenning. Acht maanden na haar oprichting wordt zij uitgenodigd om op 6 december 1995 deel te nemen aan een "ronde tafel"-bespreking die door de Koning op het Paleis wordt bijeengeroepen over het thema van de weekendongevallen. Ook op een tweede ronde tafel, steeds rond hetzelfde thema, op het Koninklijk Paleis, op 11 juli 1997, wordt onze vereniging uitgenodigd. Reeds vanaf het begin van haar bestaan neemt de vereniging een aantal initiatieven die zowel op preventie en sensibilisering zijn gericht, als op ondersteuning van de ouders van "onze" verongelukte kinderen. Naar aanleiding van de ronde tafel die op 6 december 1995 door de Koning wordt bijeengeroepen, ontwerpt de vereniging een veiligheidscharter. Hierin worden een reeks gedragingen opgenomen die voor het grootste deel door de wegcode zijn voorzien en die ertoe bijdragen dat kinderen en jongeren minder gevaar lopen in het verkeer. Het charter krijgt de naam SAVE charter, waarbij SAVE aanvankelijk stond voor Stop Agressie in het VErkeer. Daar niet alle jonge verkeersslachtoffers worden gedood of gewond ten gevolge van "agressie", maar velen ook door "gewone" onvoorzichtigheid, wordt heel vlug een nieuwe betekenis gegeven aan SAVE: Samen Actief

Ook hier gaat het dus terzelfder tijd om een teken van solidariteit vanwege de lotgenoten en een vorm van sensibilisering van het bredere publiek. De eigenlijke lotgenotenwerking wordt in deze beginjaren toegespitst op het organiseren van praatgroepen, ontmoetingen met magistraten, die omwille van de frustraties van de gezinnen, vaak zeer emotioneel verlopen. Reeds in deze eerste bestaansjaren wil Ouders van Verongelukte Kinderen de ontbrekende of ontoereikende opvang van de gezinnen van verkeersslachtoffers ook meer structureel aanpakken. Met de ondersteuning van een aantal begeesterde magistraten, politiemensen en advocaten neemt de vereniging het initiatief voor een informatiebrochure ten behoeve van de families van jonge verkeersslachtoffers.



8



Hierin worden alle nodige inlichtingen opgenomen over al wat zich, onder meer op het vlak van de gerechtelijke afwikkeling, na een verkeersongeval, zal voordoen. De infobrochure werd door toedoen van het Ministerie van Justitie in december 2000 officieel voorgesteld. Zij wordt sindsdien eveneens door toedoen van het Ministerie van Justitie verspreid. In de komende maanden wordt een bijgewerkte versie gepubliceerd. Steeds binnen deze inspanningen om de opvang van verkeersslachtoffers en hun gezinnen structureel te verbeteren, werd Ouders van Verongelukte Kinderen vanaf 1998 ook betrokken bij de redactie van een circulaire van de minister van Justitie, gericht tot de parketmagistraten, wetsdokters en andere betrokkenen om een waardige opvang van de families van gedode slachtoffers te garanderen.

2000-2005

Op het nog hogere niveau van de verbetering van de wetgeving heeft Ouders van Verongelukte Kinderen in 1996 samen met andere slachtofferverenigingen, waaronder Ouders van een Vermoord Kind een "Ouderplatform" opgericht om de gemeenschappelijke belangen bij de parlementaire besprekingen ter verbetering van het Wetboek van Strafvordering te verdedigen. De solidariteit met alle andere ouders van kinderen die op een of andere manier slachtoffer zijn van geweld, wordt in deze eerste jaren van de Ouders van Verongelukte Kinderen betuigd door gezamenlijke sensibiliseringsacties, zoals de door Luc Versteylen georganiseerde jaarlijkse naamafroeping in het Centraal Station ter Antwerpen en het aanplanten op 27 maart 1997, van het Witte Kinderbos op de middenberm van de autoweg Brussel-Antwerpen. Onmiddellijk na de oprichting in 1995 nam Ouders van Verongelukte Kinderen contact met de Europese Vereniging van Verkeersslachtoffers (Fédération Européenne des victimes de la route).Via uitwisseling van informatie en ervaringen, met name door verspreiding van de ophefmakende enquêtes van de FEVR over de impact van verkeersongevallen op rechtstreekse slachtoffers en hun gezinnen, pogen de leden van FEVR mekaar actief te ondersteunen.

Tijdens deze tweede periode groeide het aantal leden verder aan (van 310 in 2000 tot 450 in 2005). De externe zichtbaarheid en erkenning van Ouders van Verongelukte Kinderen raakte plots in een stroomversnelling vooral, doch niet uitsluitend, op het vlak van de structurele aanpak van de verkeersonveiligheid. Na het aantreden van een nieuwe federale regering in 1999, pleitte Ouders van Verongelukte Kinderen voor een volledig nieuwe, globale en gecoördineerde, lange termijn- aanpak van het beleid terzake van verkeersveiligheid, naar het voorbeeld van de aanpak die in de Scandinavische landen, het Verenigd Koninkrijk en Nederland tot opmerkelijke resultaten had geleid. De federale regering ging in op de suggestie en werkte ze verder uit. Dit leidde tot de oprichting van de "Staten-Generaal van de verkeersveiligheid" waarvan de werkzaamheden in 2001 werden aangevat. Van bij de aanvang werd onze vereniging actief betrokken bij de werkzaamheden van het Begeleidingscomité van de StatenGeneraal. Door het Koninklijk Besluit van 26 juni 2002 werd Ouders van Verongelukte kinderen ook tot een van de permanente leden van de nieuw opgerichte Federale Commissie voor de verkeersveiligheid aangesteld. In Vlaanderen was ondertussen het thema van de verkeersveiligheid eveneens prioritair geworden. Vanaf 2002 werd de vereniging door de Vlaamse overheid betrokken bij het infrastructuurproject voor wegwerking van zwarte punten op Gewestwegen. In 2003 wordt de vereniging betrokken bij het initiatief van de Vlaamse overheid om, met de deskundige ondersteuning van Technopolis, een rondreizende "Verkeersacademie" te organiseren. Bedoeling is dat volwassenen via de technologie ervaren hoe kinderen het verkeer meemaken. Vanaf 2004 werd eveneens een afspraak gemaakt met de Vlaamse overheid voor gebruik van SAVE borden op plaatsen waar, omwille van een bijzondere gevaarsituatie, flitspalen werden aangebracht. Op 25 november 2003 mocht Ouders van Verongelukte Kinderen de eerste Staten-Generaal van de verkeersveiligheid van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest inleiden.



10



Voor de tweede sessie van deze Staten-Generaal, gewijd aan de evaluatie van de besliste maatregelen, werd Ouders van Verongelukte Kinderen uitgenodigd de vergadering voor te zitten. Ook in Wallonië werd de vereniging door de overheid betroken bij het preventiebeleid: in 2001 werd Ouders van Verongelukte Kinderen betrokken bij het voorbereiden van een affichecampagne op de Waalse autowegen. In 2002 werd de vereniging herhaaldelijk gehuldigd: op 11 juli 2002 is Ouders van Verongelukte Kinderen een van de laureaten van de op die dag uitgereikte prijzen van de Vlaamse Regering. In september wordt de vereniging door de organisatoren van de Memorial Vandamme gehuldigd. In december tenslotte wordt Ouders van Verongelukte Kinderen genomineerd voor de Castarprijs 2002. Zij krijgt het tweede grootste aantal stemmen.

Ouders van Verongelukte Kinderen hoopt in 2005 een Franstalige adaptatie van Flits in het zuiden van het land te kunnen produceren. In 2005 wordt een nieuwe theaterproductie "Wolken en een beetje regen" van Dirk Dobbeleers en Marc Hendrickx gestart. Het thema vult dat van Flits aan: het is toegespitst op de 14-16 jarige motorfietsers die eveneens al te vaak slachtoffer worden van verkeersongevallen.

Ook op het vlak van de opvang en begeleiding van de slachtoffers wordt Ouders van Verongelukte Kinderen in deze tweede periode van vijf jaar stilaan tot de vaste gesprekpartners van het beleid gerekend: vanaf 2000 nam de vereniging als vertegenwoordiger van het Ouderplatform deel aan de werkzaamheden van het Nationaal Forum voor slachtofferbeleid. Vanaf 2000 wordt de vereniging ook meer en meer betrokken bij de vorming voor een grotere slachtoffergerichtheid bij de politiediensten, zowel de federale als de lokale politie, en de magistratuur. In 2001 wordt dankzij de hulp van Slachtofferhulp Vlaanderen en samen met Ouders van een vermoord kind een aantal vormingsessies voor eigen leden van de vereniging opgezet. In de periode 2000-2005 beslist Ouders van Verongelukte Kinderen zich ook meer dan in de eerste periode in te zetten voor een actievere bewustwording van het publiek, via nieuwe media en technieken. Dankzij de steun van de Vlaamse overheid kon op 26 september 2002 de première plaatsvinden van de theatermonoloog "Flits" waarin auteur en acteur Wim Geysen op prangende wijze het publiek van de jonge chauffeurs aanspreekt over de al te vaak fatale afloop van weekenduitstappen. Flits is ondertussen reeds meer dan 200 keer in scholen en cultuurcentra opgevoerd. Door het thema gegrepen, heeft Wim Geysen ondertussen in september 2004 zijn boek " Zonder Afscheid" met getuigenissen van leden van de vereniging gepubliceerd.

Vanaf 2004 heeft Ouders van Verongelukte Kinderen, naar aanleiding van het aantreden van de nieuwe Gewest- en Gemeenschapsregeringen, het concept van de "Staten-Generaal" dat op het vlak van de preventie tot een indringende herziening van het beleid terzake van preventie en sanctionering heeft geleid, willen doortrekken naar de slachtofferzorg. Verkeersslachtoffers en hun gezinnen worden na het ongeval al te vaak geconfronteerd met een falend of ontbrekend beleid wat betreft hun opvang. Samen met de zopas opgerichte vzw ZEBRA, medeorganisator van deze tiende verjaardag, en het Steunpunt Algemeen Welzijnswerk afdeling Slachtofferhulp werd actie ondernomen om met name het beleid in Vlaanderen, aan te zetten op dit vlak de nodige maatregelen te nemen, via een Vlaamse Staten-Generaal voor het verkeersslachtoffer en hun na(ast)bestaanden. Het was dan ook een bijzondere voldoening voor de drie verenigingen om vast te stellen dat het regeerakkoord van de nieuw aangetreden Vlaamse regering hierover een formele verbintenis inhield. In 2005 willen de drie verenigingen verder samenwerken om de gedane beloftes ook in een concreet politiek initiatief te zien omzetten. Uiteraard wil Ouders van Verongelukte kinderen in 2005 dit initiatief naar de andere in België bevoegde Gemeenschaps-, Gewestof federale bevoegde overheden doortrekken. Ook in Franstalig België wil de vereniging deelnemen aan de initiatieven die worden genomen, onder meer op het vlak van de preventie en de sensibilisering: zo neemt Ouders van Verongelukte Kinderen deel aan de oprichting van de vzw Partageons la Route die in 2004 een eerste " Semaine de la Courtoisie" organiseerde. Vanaf 2003 mondde de hierboven beschreven erkenning van de vereniging ook uit op financiële ondersteuning, hetzij via projectfinanciering vanwege de Vlaamse overheid en de Koning Boudewijnstichting in opdracht van het Levenslijn-Kinderfonds, hetzij vanaf



12


2004 via structurele ondersteuning vanwege de Federale regering via de Nationale Loterij. Voordien werd de vereniging enkel gefinancierd door occasionele giften en materiële ondersteuning door het advocatenkantoor Allen & Overy. De toekomst ? In 2004-2005 heeft Ouders van verongelukte kinderen de onvermijdelijke stap gezet naar een professionelere ondersteuning. Onvermijdelijk, gelet op het steeds stijgend aantal leden. Voor het eerst sinds zijn oprichting beschikt Ouders van Verongelukte Kinderen over een kader bestaande uit een directeur en twee medewerkers voor de coördinatie van de lotgenotenwerking respectievelijk in Vlaanderen en in Franstalig België. Persoonlijk zie ik twee prioriteiten voor de toekomst.

Telle pourrait être la devise de notre association. Le 15 mars 1995 les statuts de l'asbl Parents d'Enfants Victimes de la Route - Ouders van Verongelukte Kinderen – ont été publiés dans le Moniteur Belge. Ils ont été rédigés par 26 pères ou mères d'enfants et de jeunes de 18 familles, tués sur la route les années précédentes. Deux objectifs étaient mis en avant: procurer aide et assistance aux parents de jeunes victimes de la route et prendre des initiatives en vue d'améliorer la sécurité des enfants sur les routes de Belgique. Le bilan, au jour de ce dixième anniversaire est, comme pour toute initiative humaine, tant positif et négatif. Cela n'étonnera personne que la devise citée ci-dessus soit demeurée lettre morte. Les 18 familles qui ont créé l'association en sont devenues 450.

VOOREERST EEN EFFICIËNTERE LOTGENOTENWERKING


14

Wie het drama meemaakt een kind in het verkeer te verliezen, mag niet verder worden gevictimiseerd door de permanente confrontatie met onverschilligheid, banalisering, ondeskundigheid of routine. Ten tweede ervoor zorgen dat het thema verkeersonveiligheid en zijn gevolgen niet alleen in Vlaanderen als een absolute prioriteit wordt beschouwd. Alle leden van de vereniging, zonder enig onderscheid, moeten minstens het gevoel hebben dat de gemeenschap waartoe zij behoren, het inderdaad absoluut onaanvaardbaar vindt dat in België het verkeer een van de belangrijkste oorzaken is van de dood van kinderen en jongeren.

Francis Herbert Secretaris-generaal Ouders van Verongelukte Kinderen

Chaque année, en moyenne une quarantaine de familles rejoignent l'association, dont deux tiers en Flandre et un tiers à Bruxelles et en Wallonie. Ceci constitue déjà en soi un indice clair de l'ampleur du problème, d'autant plus que, bien évidemment, ce n'est pas l'ensemble des familles de jeunes victimes de la route qui deviennent membres de notre association: rien qu'en 2001, 109 enfants et jeunes ont perdu la vie sur la route et 1131 ont été grièvement blessés. Lors de la création de l'association, il nous fut reproché une ambition exagérée puisque nous poursuivions à la fois une prise en charge plus humaine des familles et une politique de prévention plus active. Sur un plan, nous avons en effet été trop ambitieux: dans une association de victimes telle que les Parents d'Enfants Victimes de la Route, il est évident que la plupart des parents viennent pour avoir de l'aide et ne sont capables que dans une mesure limitée de contribuer à la poursuite active des buts de l'association. Toutefois nous avons également montré trop peu d'ambition. Très rapidement, nous sommes tous devenus conscients du fait que non seulement les "parents" de jeunes victimes de la route, mais également leurs frères et sœurs ont besoin d'une aide constante et efficace. La référence, du moins dans l'appellation néerlandophone de l'association, aux enfants "accidentés" (c'est-à-dire tués) était également trop restrictive. Pour chaque victime de la route tuée, il y a en effet dix blessés graves. Leurs familles également ont besoin d'aide et d'assistance. C'est pourquoi nous avons clairement repris dans la nouvelle version de nos statuts, qui vient d'être approuvée, que notre association était ouverte à toutes les "familles", et pas seulement aux parents de jeunes victimes de la route. Pourquoi nous sommes-nous limités aux jeunes victimes de la route alors qu'il y a également tant d'adultes et de personnes âgées qui sont



ne devenez pas membre des parents d’enfants victimes de la route

n e d e v e n e z pa s m e m b r e d e s pa r e n t s d ’ e n fa n t s v i c t i m e s d e l a r o u t e

victimes de la route? Probablement parce que la perte d'un enfant est ressentie comme la plus grande injustice et que ceci provoque le plus grand désarroi, certainement si l'enfant n'est pas simplement "décédé", mais a été "tué" par un concitoyen. L'absence en Belgique d'une association plus générale de victimes de la route et de leurs familles, telles qu'elles existent dans la plupart de nos pays voisins, ne peut qu'être déplorée. En parcourant l'évolution des Parents d'Enfants Victimes de la Route sur les dix dernières années, deux périodes de cinq ans peuvent être distinguées.

au sigle néerlandophone SAVE: "Samen Actief voor veilig Verkeer", ce qui correspond d'ailleurs mieux au slogan: "Sauvons la Vie de nos Enfants". Toute personne, et spécialement les non-membres de l'association Parents d'Enfants Victimes de la Route, qui souhaite, en sa qualité de simple usager de la route, s'engager activement pour une meilleure sécurité sur la route, peut signer la charte SAVE. En apposant l'autocollant SAVE sur son véhicule, le signataire indique aux usagers de la route qu'il se comportera de manière non agressive et dans le respect des autres usagers de la route. A l'heure actuelle, les Parents d'Enfants Victimes de la Route peuvent compter sur le soutien d'un millier de sympathisants SAVE.

1995-2000

Le 27 avril 1996, l'action SAVE fut élargie. En mémoire du décès de Adeline Matthijs (7 ans) à Scheldewindeke, le premier panneau commémoratif SAVE, portant le prénom et l'âge d'Adeline, fut apposé à l'endroit de l'accident. Depuis, 56 panneaux commémoratifs ont été placés en Belgique, chacun à l'endroit précis où l'accident est survenu: 47 en Flandre, 7 en Wallonie et 2 dans la Région bruxelloise. Ces panneaux témoignent de notre solidarité aux familles touchées. En même temps, ils interpellent la communauté locale et les autres usagers de la route sur le caractère inacceptable de tous ces décès d'enfants et de jeunes gens. Nous espérons ainsi influencer leur comportement sur la route.

1995-2000 est caractérisée par une forte croissance du nombre des familles adhérentes (qui passe de 129 en 1996 à 310 en 2000) et par une activité principalement orientée vers les membres de l'association. Toutefois notre association jouit, pratiquement depuis sa constitution, déjà d'une certaine reconnaissance officielle. En effet, huit mois après sa constitution, le 6 décembre 1995, l'association fut invitée à une "table ronde" – discussion organisée par le Roi au Palais Royal, sur le thème des accidents du week-end. Le 11 juillet 1997, notre association participa à une deuxième table ronde convoquée au Palais Royal pour discuter du même sujet. Dès le début de son existence, notre association prit bon nombre d'initiatives, tant au niveau de la prévention et de la sensibilisation, qu'en vue de mieux soutenir les parents de "nos" enfants accidentés. A l'occasion de la table ronde organisée par le Roi le 6 décembre 1995, l'association rédigea une charte de la sécurité. Y sont repris toute une série de comportements qui, pour la plupart, sont prescrits par le code de la route et qui contribuent à réduire les risques d'accidents pour nos enfants et les plus jeunes d'entre nous. La charte fut baptisée "SAVE", pour "Sauvons la Vie de nos Enfants" (en néerlandais: "Stop Agressie in het Verkeer"). Du fait que les jeunes victimes de la route ne meurent pas ou ne sont pas blessées uniquement suite à une "agression", mais aussi en raison de "simples" imprudences, une nouvelle signification fut rapidement donnée

C'est aussi durant cette période 1995-2000 que nous avons commencé à diffuser des calendriers commémoratifs. Ces calendriers reprennent le prénom, l'âge et la date de décès de toutes nos jeunes victimes de la route. Ici aussi, il s'agit d'un signe de solidarité de la part des autres familles et, en même temps, d'un moyen de sensibiliser le public. L'action menée au bénéfice des familles proprement dite s'est, dans ces premières années, concentrée sur l'organisation de groupes de discussion, de rencontres avec des magistrats, qui, en raison de la frustration des familles, se déroulaient souvent de manière très émotionnelle. Dès ces premières années d'existence, l’association de Parents d’Enfants Victimes de la Route a voulu appréhender également de manière plus structurelle l’inexistence ou l’insuffisance de l’accueil des familles des victimes. Avec le soutien d’un groupe motivé de magistrats, de policiers, d’avocats et de représentants d'autres associations, l’association a pris l’initiative de rédiger une brochure d’information à l'attention des familles de jeunes victimes de la route. Cette brochure contient tous les renseignements relatifs aux suites d'un accident de la



16



circulation, notamment du point de vue des conséquences judiciaires. La brochure d’information a été officiellement présentée en décembre 2000, avec le soutien du Ministère de la Justice. Sa diffusion est également assurée en collaboration avec le Ministère de la Justice. Une nouvelle version mise à jour et améliorée paraîtra dans les prochains mois. Toujours dans le cadre de ses efforts pour améliorer de manière structurelle l’accueil des victimes de la route et de leurs familles, l’association de Parents d’Enfants Victimes de la Route a également été impliquée depuis 1998 dans la rédaction d’une circulaire du Ministre de la Justice, destinée aux magistrats du parquet, aux médecins légistes et aux autres personnes concernées, visant à garantir un accueil digne des familles des victimes décédées. Au plan encore supérieur de l’amélioration de la législation, l’association de Parents d’Enfants Victimes de la Route a créé en 1996, avec d’autres associations de victimes, dont l’association "Ouders van een vermoord kind" (Parent d’Enfants Assassinés), une plateforme commune ("Ouderplatform") visant à défendre les intérêts communs au cours des discussions parlementaires relatives à l’amélioration du Code de Procédure Pénale.

2000-2005

Au cours de ces premières années d’existence de l’association de Parents d’Enfants Victimes de la Route, la solidarité avec tous les autres parents d’enfants victimes, d’une manière ou d’une autre, d’actes de violence transparaissait également dans l’organisation d’actions de sensibilisation communes, telles que l’appel de noms organisé chaque année par Luc Versteylen à la Gare Centrale d’Anvers et la plantation de la Forêt Blanche (Witte Kinderbos) sur la berme centrale de l’autoroute Bruxelles-Anvers le 27 mars 1997. Immédiatement après sa création en 1995, l’association de Parents d’Enfants Victimes de la Route est devenue membre de la Fédération Européenne des Victimes de la Route (FEVR). Les membres de la FEVR tentent de se soutenir activement par le biais d’échanges d’informations et d’expériences, notamment par la diffusion des enquêtes fort remarquées de la FEVR concernant l’impact d’accidents de la circulation sur les victimes directes et leurs familles.

Pendant cette deuxième période, le nombre de membres a continué de croître (de 310 en 2000 à 450 en 2005). La visibilité externe et la reconnaissance de Parents d'Enfants Victimes de la Route se sont subitement accrues notamment, mais pas exclusivement, en ce qui concerne l'approche structurelle de l'insécurité routière. Après l'entrée en fonction d'un nouveau Gouvernement Fédéral en 1999, Parents d'Enfants Victimes de la Route plaida pour une approche entièrement nouvelle, globale, coordonnée et à long terme de la politique en matière de sécurité routière, en suivant l'exemple de l'approche qui a mené à des résultats remarquables dans les pays scandinaves, au Royaume Uni et aux Pays-Bas. Le Gouvernement Fédéral accéda à la suggestion et l'élabora. Ceci conduisit à la création des "Etats-Généraux de la sécurité routière" dont les activités débutèrent en 2001. Dès le début, notre association fut activement impliquée dans des travaux du Comité d'Accompagnement des Etats-Généraux. Par Arrêté Royal du 26 juin 2002, Parents d'Enfants Victimes de la Route fut également désignée comme l'un des membres permanents de la Commission Fédérale pour la sécurité routière nouvellement constituée. Dans l'intervalle, le thème de la sécurité routière devint également prioritaire en Flandre. A partir de 2002, les autorités flamandes ont impliqué l'association dans le projet d'infrastructures pour l'élimination des "points noirs" sur les routes régionales. En 2003, l'association fut impliquée dans l'initiative des autorités flamandes d'organiser une "Académie de la route" itinérante, ceci avec le soutien spécialisé de Technopolis. Le but de cette Académie consiste à faire prendre conscience aux adultes, en ayant recours à des techniques virtuelles, de la manière dont les enfants perçoivent et vivent la circulation. A partir de 2004, il fut également décidé avec les autorités flamandes d'utiliser des panneaux SAVE aux endroits où, en raison d'un danger particulier, des contrôles radar automatiques avaient été installés. Le 25 novembre 2003, Parents d'Enfants Victimes de la Route a été invitée à prononcer le discours d'introduction des premiers Etats-Généraux de la sécurité routière de la Région de Bruxelles-Capitale. Lors de la deuxième session de



18



ces Etats-Généraux, consacrée à l'évaluation des mesures décidées en 2003, Parents d'Enfants Victimes de la Route se vit confier la présidence de la réunion. En Wallonie, l'association fut également impliquée par les autorités dans la politique de prévention: ainsi, en 2001, Parents d'Enfants Victimes de la Route fut associée à la préparation d'une campagne d'affichage sur les autoroutes wallonnes. Au cours de 2002, l'association fut plusieurs fois mise à l'honneur: le 11 juillet 2002, Parents d'Enfants Victimes de la Route fut l'un des cinq lauréats à recevoir le prix du Gouvernement Flamand.

En 2005, Parents d'Enfants Victimes de la Route espère pouvoir produire une adaptation en français ("Flash") de "Flits" dans le sud du pays. En 2005, une nouvelle production théâtrale "Wolken en een beetje regen" ("des nuages et un peu de pluie") de Dirk Dobbeleers et Marc Hendrickx sera lancée. Le thème complète celui de "Flits". Il s'adresse aux jeunes de 14 à 16 ans, conducteurs de cyclomoteurs qui eux aussi sont trop souvent victimes d'accidents de la route. Depuis 2004, à l'occasion de l'entrée en fonction des nouveaux gouvernements des Régions et des Communautés, Parents d'Enfants Victimes de la Route a voulu étendre le concept des "Etats-Généraux", déjà utilisé en matière de politique de prévention et de sanction des accidents de la route, en matière d'accueil et d'accompagnement des victimes.

En septembre, l'association se vit également octroyer un prix par les organisateurs du Mémorial Vandamme. En décembre enfin, Parents d'Enfants Victimes de la Route fut nominée pour le Castarprijs 2002. Elle obtint le deuxième plus grand nombre de voix. Au cours de cette deuxième période de cinq ans, Parents d'Enfants Victimes de la Route est également devenue un des interlocuteurs stables du monde politique dans le domaine de l'accueil et du suivi des victimes. Depuis 2000, l'association participe en tant que représentant de la Plateforme commune des Parents aux travaux du Forum National pour la politique en faveur des victimes. Depuis 2000, l'association est aussi de plus en plus impliquée dans la formation des services de police, tant au niveau fédéral que local, ainsi que de la magistrature en matière d'accueil et d'accompagnement des victimes. En 2001, grâce à l'assistance des services d'Aide aux Victimes de Flandre (Slachtofferhulp Vlaanderen), une des sessions de formation a été mise en place pour les membres de l'association et les membres de l'association "Parents d'enfants assassinés". Durant la période de 2000 à 2005, les Parents d'Enfants Victimes de la Route ont décidé d'intensifier les actions pour sensibiliser le public, par le biais des nouveaux médias et des nouvelles technologies. Grâce à l'appui du gouvernement flamand, la première du monologue "Flits" s'est déroulée le 26 septembre 2002. L'auteur et acteur Wim Geysen y interpelle le public des jeunes chauffeurs sur l'issue trop souvent fatale des sorties de week-end. Depuis lors, "Flits" a été joué plus de 200 fois dans les écoles et centres culturels en Flandre. En septembre 2004, Wim Geysen, bouleversé par le sujet, a publié le livre "Zonder Afscheid" ("sans adieu") qui contient des témoignages des membres de l'association.

Trop souvent en effet, après un accident, les victimes de la route et leurs familles sont confrontées à une politique défaillante ou inexistante en matière d'accueil. En collaboration avec l'asbl ZEBRA, récemment fondée et co-organisatrice de ce dixième anniversaire, ainsi qu'avec le Steunpunt Algemeen Welzijnswerk afdeling Slachtofferhulp, nous avons entrepris des actions pour inciter le monde politique en Flandre à prendre les mesures nécessaires sur ce plan, via des "Etats-Généraux" flamands pour les victimes de la route et leurs proches. Les trois associations ont été particulièrement satisfaites de constater que l'accord gouvernemental du nouveau gouvernement flamand contenait un engagement formel sur ce plan. En 2005, les trois associations souhaitent continuer à collaborer pour que les promesses deviennent des initiatives politiques concrètes. Bien entendu, en 2005, Parents d'Enfants Victimes de la Route veut étendre cette initiative aux autres autorités communautaires, régionales et fédérales en Belgique. L'association souhaite également participer aux initiatives qui sont prises en Belgique francophone, notamment sur le plan de la prévention et de la sensibilisation: l'ASBL Parents d'Enfants Victimes de la Route a ainsi participé à la fondation de l'ASBL Partageons la Route, qui a organisé une première "Semaine de la Courtoisie" en 2004. La reconnaissance de l'association telle que décrite ci-dessus, aboutit en 2003 à un soutien financier grâce au financement de projets par les autorités flamandes et la Fondation Roi Baudouin, conjointement avec le Levenslijn-Kinderfonds, et en 2004 par le sou-



20



tien structurel du Gouvernement Fédéral via la Loterie Nationale. Auparavant, l'association était uniquement financée par des dons occasionnels et par le soutien matériel du cabinet d'avocats Allen & Overy. L'avenir? En 2004-2005, l'association des Parents d'Enfants Victimes de la Route a fait un pas inéluctable vers un soutien plus professionnel de ses membres. Inéluctable, vu le nombre toujours croissant des membres de l'association. Pour la première fois depuis sa fondation, l'association de Parents d'Enfants Victimes de la Route dispose d'un cadre constitué d'un directeur et de deux collaborateurs pour la coordination de l'aide aux membres en Flandre et en Belgique francophone.

J E V O I S P E R S O N N E L L E M E N T D E U X P R I O R I T É S P O U R L ' AV E N I R


22

Premièrement, une action plus efficace sur le plan de l'aide aux familles: celui qui est déjà confronté au drame de la perte d'un enfant dans la circulation ne peut pas en outre faire l'objet d'une “victimisation secondaire” par la confrontation permanente à l'indifférence, la banalisation, l'ignorance ou la routine. L'association doit, par ailleurs, s'atteler à ce que le thème de l'insécurité routière et de ses conséquences ne soit pas considéré comme étant une priorité absolue en Flandre uniquement. Tous les membres de l'association, sans aucune distinction, doivent avoir le sentiment que la communauté à laquelle ils appartiennent, considère comme absolument inacceptable que la circulation soit, en Belgique, une des causes les plus importantes de la mort des jeunes et des enfants.

Francis Herbert Secrétaire-général Parents d'Enfants Victimes de la Route

Onze verongelukte kinderen Nos enfants victimes de la route onze

nos

verongelukte

enfants

victimes

kinderen

de

l a

route

januari - janvier

08 tim janssens 20 jaar/ans

24 nico vandevelde 17 jaar/ans

05 Wouter Vande Walle 17 jaar/ans

16 Peter Verdurmen 20 jaar/ans

11 catherine baland 28 jaar/ans

27 joachim bal 17 jaar/ans

06 Tim Gybels 24 jaar/ans

17 Pascal Declercq 13 jaar/ans

11 ilse hemelrijk 9 jaar/ans

29 pieter jan vrolix 14 jaar/ans

06 David Van Eynde 15 jaar/ans

17 Helga De Keukeleire 16 jaar/ans

13 gregory van dieppen 17 jaar/ans

30 steven vermeirch 16 jaar/ans

09 Jürgen Janssens 14 jaar/ans

17 Andy Reeskens 16 jaar/ans

14 wim breugelmans 18 jaar/ans

30 kristof van herpe 18 jaar/ans

09 Susanne Mollee 16 jaar/ans

18 David Schepers 22 jaar/ans

14 christophe d’Amario 28 jaar/ans

31 david buyck 10 jaar/ans

10 Bart Rasschaert 19 jaar/ans

23 Ronald Schewe 20 jaar/ans

15 sofie parton 19 jaar/ans

31 christophe debaillie 24 jaar/ans

11 Sarah Dalemans 17 jaar/ans

23 Maxence Vandenbroucke 5 jaar/ans

15 auryn verians 2 jaar/ans

31 kim van aken 9 jaar/ans

11 Justine Vrancx 1 jaar/an

25 Corinne Godfroid 19 jaar/ans

16 jonathan larcher 2 jaar/ans

12 Cindy Declercq 17 jaar/ans

26 Coralie Wautriche 3 jaar/ans

19 hanne peeters 2 dagen/jours

12 Jean-Charles Delannois 22 jaar/ans

28 Rohny Delsaer 16 jaar/ans

02 marina kozanidis 7 jaar/ans

20 elsy debeil 9 jaar/ans

02 Lysiane Devillers 26 jaar/ans

12 Evie Lavigne 15 jaar/ans

28 Ritchie Foubert 19 jaar/ans

25

05 davy bourgeois 25 jaar/ans

20 leonie de zwarte 14 jaar/ans

03 Adeline Matthijs 7 jaar/ans

13 Philippe Deleu 13 jaar/ans

28 Thierry Van Nieuwenhuyse 17 jaar/ans

05 raf gerits 18 jaar/ans

20 matthias windey 13 jaar/ans

03 Tjen Schreurs 12 jaar/ans

14 Barbara Campe 16 jaar/ans

07 maïté ballager 21 jaar/ans

21 natalie de cock 13 jaar/ans

03 Thierry Vermeulen 22 jaar/ans

14 Kevin De Roeck 3 jaar/ans

07 frank strijbos 15 jaar/ans

22 audrey hoop 11 jaar/ans

04 Isabelle & Rudy Bittsnigh 24 jaar/ans

15 Bruno Kongs 14 jaar/ans

07 wesley vanhove 15 jaar/ans

24 lindsay de geest 17 jaar/ans

04 Anne Steppé 22 jaar/ans

15 Jürgen Kongs 16 jaar/ans

08 lotte bogaerts 14 jaar/ans

24 ricardo moens 3 jaar/ans

05 Marine Tricnaux 8 jaar/ans

15 Tuur Van Lysebetten 13 jaar/ans



24

f e b r ua r i - f e v r i e r


26

a p r i l - av r i l

14 Thierry Van Den Eeden 27 jaar/ans

26 Kevin Wouters 20 jaar/ans

08 Gunther Celis 17 jaar/ans

20 Yves Sablain 13 jaar/ans

14 Thomas Van Kerckhoven 17 jaar/ans

27 Toon Vandenbergh 17 jaar/ans

09 Jim Driesen 22 jaar/ans

21 Julie Beernaert 24 jaar/ans

17 Sophie Iterbeke 11 jaar/ans

28 Lynsey Torfs 15 jaar/ans

09 Sigrid Maes 18 jaar/ans

21 Dominique Claerhout 17 jaar/ans

19 Jean-Michel Matriche 18 jaar/ans

31 Erik Van Kerhove 14 jaar/ans

10 Nele Garroy 17 jaar/ans

21 Kennith Van Hulle 8 jaar/ans

20 Emely Kovalofski 19 jaar/ans

11 Koen Opdenakker 14 jaar/ans

21 Peter Verschelde 22 jaar/ans

20 Wouter Van Rethy 13 jaar/ans

14 Loïc Henry 6 jaar/ans

22 Tom Cranshoff 20 jaar/ans

21 Jan degrijse 14 jaar/ans

14 Katherine Lambrecht 18 jaar/ans

23 Sarah Bahouche 10 jaar/ans

22 Jurgen Baeten 22 jaar/ans

15 Andy Allard 18 jaar/ans

23 Dario Franssen 14 jaar/ans

24 Günther De Bysscher 21 jaar/ans

15 Jamie Vervoort 11 jaar/ans

24 Ronald Maklari 14 jaar/ans

25 Hans Spanoghe 25 jaar/ans

16 Sébastien Vandervorst 21 jaar/ans

26 Erik Van Decraen 17 jaar/ans

17 Stéphanie Plume 7 jaar/ans

27 Evi Verheuen 7 jaar/ans

01 Dries Van Beylen 9 jaar/ans

26 Mandy Bando 1 jaar/ans

02 Koen Holderbeke 17 jaar/ans

26 Nathalie Bando 26 jaar/ans

03 Lisa Hendrickx 13 jaar/ans

17 Lode Verbeeck 16 jaar/ans

28 Thomas Papegnies 9 jaar/ans

11 Evelyn Nicolay 7 jaar/ans

26 Damien Basteleysens 15 jaar/ans

04 Frédérique Demeyere 6 jaar/ans

18 Steven De Meyer 20 jaar/ans

28 Katrien Stockman 9 jaar/ans

11 Stijn Verlinden 18 jaar/ans

26 Julie Delauré 9 jaar/ans

05 Charles-Antoine Durot 18 jaar/ans

20 Lana Arys 16 jaar/ans

29 Sylvie Vandenhove 124 jaar/ans

13 Naomie Staes 16 jaar/ans

26 Marie Herbert 9 jaar/ans

05 Jolien clement 6 jaar/ans

20 Angelo Bevers 13 jaar/ans

29 Karen Verhoeven 15 jaar/ans

14 Aurélie Rouchie 17 jaar/ans

26 Antonella Salaris 25 jaar/ans

05 Niels Droogmans 16 jaar/ans

20 Ann Geens 22 jaar/ans

01 Clémentine Ermel 3 jaar/ans


m a a rt - m a rs

al zijn am niet door Streep hun na aan. ze tot stof verg am niet door Streep hun na . hebben bestaan alsof ze nooit ik heb bezeten 't Liefste dat staan ld van mijn be 't toekomstbee n ete rg ve te t da Vraag me niet . er door te gaan en gewoon we en l verder lev Want ik wil we oet. niet hoe dat m maar ik weet erbleven ht ac e di n he 'k Hoor bij t veel moed. Overleven verg door. hun naam niet Streep daarom ten en laat me we am na n hu Noem vergeten. lt zu et ni jij dat ook . 'k verder gaan Zo alleen kan


28

Rutger Kopland

n g van morge Voor een da t en rond verdrie bouw geen mur r geen ke ze er is n da te houden huis meer mee nden desnoods op ha draag verdriet en voeten langer kunt tot je echt niet r en bij neer maa leg je er dan ev blijf blijf blijf erin geloven zo weer en breng hem terug tot leven

n Onteeuwige

Sotto Voce Zoveel soorten van verd riet, ik noem ze niet. Maar één, het afstand doen en scheiden. En niet het snijden doe t zo'n pijn, maar het afgesneden zijn . Nog is het mooi, 't gera amte van een blad, vlinderlicht rustend op de aarde, alleen nog maar zijn wez en waard. Maar tussen de aderen van het lijden niets meer om u mee te verblijden: mazen van uw afwezig heid, bijeengehouden door wat pijn en groter wordend met de tijd. Arm en beschaamd zo arm te zijn.

denschat achteloze woor Doe weg die m end strijden ijv hr sc j mee wi van duur waar j doen. Til toch wi t wa wetend tegen tijd, niet enblik en og p ee daaruit, str aar de dode man s, en toen. Alsm ak str en or, oen, gr t he episode do gs lan imte: wolken r de on redt ons de ru er, hi zee rechts, ik de bergen ver, ar, jij daar. het gras, jij da de sterren, op Anna Enquist

poëme poëme

Gery den Otter

Winter

Weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen zacht de deur dichttrekke n achter je bestaan en niet terugkeren. Je blijft iemand op wie wordt gew acht. Weggaan kun je beschr ijven als een soort blijven. Nieman d wacht want je bent er nog. Niemand neemt afscheid want je gaat niet weg.

n g van morge Voor een da , orgen doodga Wanneer ik m men bo de n aa n da vertel je hield. hoeveel ik van de wind, Vertel het aan en klimt die in de bom en valt, of uit de takk je hield. hoeveel ik van n kind, ee Vertel het aan begrijpen. eg is om het te no ge g jon t da er, di een Vertel het aan n te kijken. n door het aa misschien allee steen, n va n ize de hu Vertel het aan d sta de n aa t he vertel d. hoe lief ik je ha s aan geen men Maar zeg het en. lov ge et ni je Ze zouden dat willen geloven ouw, Ze zouden niet n maar een vr ee all an m n alleen maar ee fhad lie zo s en m n ee dat een mens als ik jou.

weer de bomen winter. je ziet dit licht en s, bo t he door r inzicht: aa m ht lic is geen ws eu ni ets er is ni zonder de zon. de nacht niet en toch is ook ligt lang er sneeuw zo , uitzichtloos ister, nee, du g di lle vo is het nooit geloof van een soort er is de klaarte er wordt. nk do l aa lem he dat het nooit op. uw is, is er ho zo lang er snee ninck Herman de Co

Essentie van het mis sen

Ik mis de linkshandige, schitterend spiegelbeeld naast mij aan tafel, ik mis haar tot brakens toe dag elijks. Het is de kern van gemis, het missen zelf, zegt men. Dat zal ik, met gestrekte hals, fijntjes ontkennen . Dat zal ik schuimbekkend tegensp reken. De tijd is een ruimte, je bent alti jd bij haar, zegt men. Ik kijk in de lege spiegel. Geleerde onzin, schand alige troost.

Ze reed weg met mijn goud, mijn geluk in haar fietstas, hief haa r smalle hand en verdween tussen de weiden. De kern van gemis laat mij kou d, geen wijsgerige held gaat mij helpen. Ik mis het vlees, haar linksha ndige lichaam.

Anna Enquist

Hans Andreus

n dat en niet vergete maar ze zoud lachen hebben ge n, he lac ge we hebben rgeten t zal ik niet ve we veel en da n en veel hè? he lac ge en bb want we he eten omwe nooit verg en dat zullen bben en dat he n he lac ge n dat we zoveel en we gelache gvd wat hebb niet vergeten t we zo da n ete rg ve en niet en nooit men waren n omdat we sa hebben gelache we t da en bb he hen en zoveel gelac rgeten. ve n lle zu oit het no ek Bert Schierbe

Werner Storms Thuis

nen r opnieuw begin kon jij nu maa thuis te zijn. om t as ha r de met min wennen nergens beter ht. een mens kan r wordt verwac ee m et ni j hi dan waar est, we ge k zie r gewoonweg of was jij maa r aanwezig, aa m n, ze ne of amper te ge ggen kon: n speelgoed, ze zodat je, als va aks wel op. str ik im ru e m dat leven van

ter. rdt men niet be beetje dood wo raken. maar van een te ijt kw om r mee er is geen later der dan groeien je, is vermoeien . genezen, meis ozen in de klas bl r ee m dan niet en moeilijker Luuk Gruwez

M. Vasalis

Ik zie je nog altijd ligg en

Ik zie je nog altijd ligg en, je vingers smal en paars als asperge s. deze hele bleke stille vor m van jezelf zijn die je altijd wel al had , een streepje gestold bloe d uit je mond: niks-zeggen was ook vroe ger jouw manier van gekwetst-zijn, ik den k: sluit nu maar je ogen, kom, ik zal je helpen – dit is al wat ik nog kan doen: dit niet-meer-weten-wa t-zeggen en het zeggen.

Herman de Coninck

n Onteeuwige

ant a's van een kr Zoals de pagin om m aa gz lan as in het gr wind nd, en het is de slaan in de wi et. do t niet, die di de avond, een deken in zoals wanneer t lig j hi of buiten, ligt als t is de deken te slapen, en he niet, zo

rietige ets dan de verd niets is het, ni erloze we de , nd een ha beweging van , am n licha houding van ee nd, er is ha en ge en er is terwijl ik toch geen lichaam, n. zo dichtbij be d Rutger Koplan


Weggaan

Namen


30

juni - juin

05 Michaël Solot 19 jaar/ans

19 Tom Standaert 17 jaar/ans

08 Christophe Bruyère 17 jaar/ans

21 Nico Bonne 24 jaar/ans

05 Alexander Thönnes 6 jaar/ans

20 Dirk Bulté 22 jaar/ans

08 Sébastien Fabre 25 jaar/ans

21 Kim Hofmans 6 jaar/ans

08 Carlo Borquez 13 jaar/ans

20 Diego Di Bono 2 jaar/ans

08 Jérôme Prignon 16 jaar/ans

21 Kelly Hofmans 7 jaar/ans

09 Jeremy Catoire 4 jaar/ans

21 Nicolas Dedene 10 jaar/ans

08 Jan Switsers 16 jaar/ans

22 Kevin De Jonck 5 jaar/ans

11 Elise Verellen 10 jaar/ans

21 Joke De Poortere 16 jaar/ans

10 Bart Celie 25 jaar/ans

22 Maxence Genette 6 jaar/ans

12 Anja Devos 17 jaar/ans

22 Stéfanie Lefebre 3 jaar/ans

10 Gaëlle Dejaegere 7 jaar/ans

23 Houssein Chaabane 5 jaar/ans

12 Pieter Lauwers 15 jaar/ans

23 Marijke Ruts 19 jaar/ans

11 Bram Rommens 11 jaar/ans

23 Jelle Cuyvers 9 jaar/ans

12 Annick Serron 3 jaar/ans

26 Caroline Verheyden 12 jaar/ans

13 Jasper Bogaerts 18 jaar/ans

23 Thomas Pede 14 jaar/ans

12 Gerry Swinnen 22 jaar/ans

28 Olivier De Roy 20 jaar/ans

13 Rudy Geradin 25 jaar/ans

24 Stéfanie Bogaert 15 jaar/ans

13 Kris Van der Stuyft 8 jaar/ans

28 Giovanni Kindt 13 jaar/ans

13 Wim Van Looveren 17 jaar/ans

25 Philippe De Meirel 15 jaar/ans

14 Dimitri Smessaert 18 jaar/ans

28 Jan Verhoeven 20 jaar/ans

01 Peter Dams 22 jaar/ans

14 Didier Goeman 15 jaar/ans

27 Dimitri Helderweirt 16 jaar/ans

31

01 Davy Vandevoorde 18 jaar/ans

15 Betty Tita 4 jaar/ans

31 Steven Van Achter 18 jaar/ans

02 Benjamin Leruth 24 jaar/ans

14 Maarten Petillon 13 jaar/ans

27 Sébastien Mallinusse 16 jaar/ans

02 Alessio Adamo 7 jaar/ans

17 Gert De Hulsters 20 jaar/ans

02 Stefaan Strynckx 19 jaar/ans

17 Wannes Hofmans 14 jaar/ans

27 Patricia Peters 21 jaar/ans

03 Andy Frederickx 19 jaar/ans

17 Walter Schoenaers 20 jaar/ans

03 Jeffrey Van Den Broucke 17 jaar/ans

17 Benoît Muller 19 jaar/ans

27 Jasper Price 17 jaar/ans

03 Lisa Ysenbrandt 18 jaar/ans

19 Tom Aerts 24 jaar/ans

04 Kelly De Groof 19 jaar/ans

18 Davy De Rijck 17 jaar/ans

30 Sarah Parijs 12 jaar/ans

04 Pieter Pietermans 17 jaar/ans

19 Yves Meybos 26 jaar/ans

05 Stefanie Notte 12 jaar/ans

18 Angela Roger 19 jaar/ans

07 Bernd Vanderreyken 18 jaar/ans

19 Pieter Van Nuffelen 16 jaar/ans

07 Tina Verbeeck 10 jaar/ans

20 Gil Cocu 8 jaar/ans


mei - mai

01 Wim Coffé 18 jaar/ans

juli - juillet

augustus - août

08 Tom Janssens 22 jaar/ans

23 Simon Baert 15 jaar/ans

09 Mickaël Dehan 19 jaar/ans

22 Davy Rutten 23 jaar/ans

08 John Hermans 20 jaar/ans

25 Benjamin Brabant 5 jaar/ans

09 Karen Delhez 19 jaar/ans

22 Yves Wuyts 27 jaar/ans

09 Stefanie Drabbe 18 jaar/ans

29 Björn Grigorieff 15 jaar/ans

10 Dominique Verbinnen 23 jaar/ans

23 Kim Coppesmette 4 jaar/ans

09 Gaëlle Hoornaert 1 dag/jour

29 Shanti Van Osselaer 9 jaar/ans

11 Frédéric Jacob 21 jaar/ans

23 Sharon Maes 4 jaar/ans

09 Perrine Preudhomme 7 jaar/ans

30 Cindy Claessens 20 jaar/ans

11 Ellen Seghers 7 jaar/ans

24 Steven Schouppe 15 jaar/ans

11 Jean-Pierre Briat 18 jaar/ans

30 Wendy Claessens 15 jaar/ans

12 Joke Geurts 17 jaar/ans

24 Stefan Van den Bergh 13 jaar/ans

11 Denis Balleux 21 jaar/ans

30 Nathalie Goossens 15 jaar/ans

12 Evie Joos 18 jaar/ans

25 Tim Carlier 24 jaar/ans

12 Aaron Meirlevede 7 jaar/ans

30 Katrien Sommen 15 jaar/ans

14 Donatienne Mayné 15 jaar/ans

25 Lieve De Mey 26 jaar/ans

12 Laurens Sente 7 jaar/ans

30 Nicky Van Nieuwenhuyze 16 jaar/ans

15 Geert Simons 19 jaar/ans

25 Véronique Niessen 28 jaar/ans

16 Geert Vercauteren 17 jaar/ans

27 Petra Audenaert 28 jaar/ans


02 Ellen Voeten 11 jaar/ans

17 Tom Chevalier 2 jaar/ans

01 Heidi De Roeck 19 jaar/ans

17 Loïc Salombier 8 jaar/ans

29 Steven Janssens 18 jaar/ans


14 Ludovik Zenner 14 jaar/ans 32

02 Tom Vermeiren 19 jaar/ans

17 Sabrina Didelot 18 jaar/ans

01 Dimitri Koeune 3 jaar/ans

18 Luc Vanheukelen 22 jaar/ans

29 Michael Roelandt 15 jaar/ans

03 Olivier Delentrée 6 jaar/ans

17 Philippe Lange 21 jaar/ans

01 Helga Van Gorp 5 jaar/ans

19 Sebastien Leonard 17 jaar/ans

30 So•e Bonduelle 17 jaar/ans

04 Joël De Bosscher 17 jaar/ans

17 Anne-Catrine Todesco 10 jaar/ans

04 Nele Deckers 13 jaar/ans

20 Melina Baelus 21 jaar/ans

30 Dennis De Rycke 24 jaar/ans

05 Frédéric Bauwens 24 jaar/ans

17 Sylvie Van de Moortele 12 jaar/ans

04 Erik Herbert 11 jaar/ans

21 Kizzy Hermans 16 jaar/ans

30 Marisa Iacopucci 17 jaar/ans

05 Peter Everaert 19 jaar/ans

18 Pascal Van de Vijvere 19 jaar/ans

05 Kurt D’Hondt 22 jaar/ans

21 Rutger Leyten 7 jaar/ans

05 Catherine Honoré 13 jaar/ans

19 Scott Benne 17 jaar/ans

05 Ben Mariën 20 jaar/ans

21 Ruben Marcelis 16 jaar/ans

06 Gitte Dierickx 20 jaar/ans

22 Cynthia Van Hoeylandt 3 jaar/ans

05 Peggy Van Gorp 19 jaar/ans

22 Nico Remels 23 jaar/ans

Mais de même e st quelque chos Que "rien" c'e u'un. elq qu st c'e e L'absenc Marie S.


jour C'est le premier voyage. de son grand yeux Elle ouvre les ivers. dans l'autre un ur Elle a fait le to irages. de tous nos m mieux Elle voit bien nvers. le monde à l'e rps, Elle a perdu co dre espace, en pr ur po st c'e ort m é uv tro a e ell sait où mais vit Dieu cor, Adieu faux dé place l'esprit cherche ord dans le désacc us. de ce qui fut no cor, Adieu faux dé place l'esprit cherche ord dans le désacc us. de ce qui fut no

il faut savoir trois choses : t mortel aimer ce qui es et l'étreindre en sachant contre vos os en dépend; que votre vie laisser partir, le temps de le nt vie d an qu et, r. le laisser parti

La mort, si c'était Quelqu'un meurt, et c'est comme des pas qui s'arrêtent… Mais si c'était un départ pour un nouveau voyage ? Quelqu'un meurt, et c'est comme une por te qui claque… Mais si c'était un passag e s'ouvrant sur d'autres paysages? Quelqu'un meurt, et c'est comme un arbre qui tombe… Mais si c'était une graine germant dans une terr e nouvelle? Quelqu'un meurt, et c'est comme un silence qui hurle … Mais s'il nous aidait à entendre la fragile musique de la vie?

elle : question étern Cela soulève la visible re tiè en ut to la vie est-elle aissons-nous bien n'en conn pour nous, ou mort? la t an av re hè qu'un hémisp ujours rêver, iles me fait, to La vue des éto qui irs no ts in s po tout comme ce sur la carte les et villages vil t en nt se ré rep e m oi, qu . Pour géographique firmament t lumineux du dis-je, ces poin bles ssi ce ac ls moins ance? nous seraient-i r la carte de Fr su irs no t in que les po ur s le train po Si nous prenon Rouen, nous Tarascon ou à . nous rendre à dans une étoile er all ur po t or prenons la m gh Vincent Van Go

poëme poëme

t rien. La mort n'es

34

Il n'y a pas d'"encore" Et rien ne recommence. Il n'y a pas d'"encore" Seulement ces "jamais plus" Dans le pays du temps Dans le pays d'avant. Mais dans l'autre pays, Le pays hors du temps Que vous découvrirez Quand vous aurez trou vé La fissure dans le mur Et la porte à tirer. Dans cet autre pays Alors vous comprendrez Que les bonheurs passés Sont des bonheurs pré sents Des poussières d'étoile s Dans votre firmament.

Chaque année i tout ce que j'a endre jamais pu appr vie a m au cours de es ceci : les brûlur me ramène a l ui de du ir et le fleuve no e dont l'autre riv ; ion pt m de ré la est ation dont la signific cachée. sera à jamais ns ce monde da re Pour viv

la pièce à côté. ent passé dans Je suis seulem i. es to Je suis moi, tu l'autre, ons l'un pour Ce que nous éti ours. uj to es m nné, m so Nous le 'as toujours do nom que tu m it. fa Donne-moi le rs ou uj to me tu l'as Parle-moi com t, un ton différen N'emploie pas nel ou triste. len so air un s ensemble. Ne prends pa us faisait rire e de ce qui no oi. m ur Continue à rir po nse à moi, prie Prie, souris, pe à la maison soit prononcé Que mon nom ns sa , été rs ou uj ombre. comme il l'a to ns une trace d' cune sorte, sa fié. emphase d'au toujours signi a le 'el qu ce tout La vie signifie . été rs ou uj 'elle a to Elle est ce qu s coupé. Le fil n'est pa pensée, is-je hors de ta de ta vue? Pourquoi sera e je suis hors qu rce pa t en Simplem chemin. Je t'attends. l'autre côté du loin, juste de Je ne suis pas t bien. Tu vois, tout es t-Holland. Canon H. Scot

Marie S.

s Liliane Wouter . Automne 1986

Mary Olivier

Benoit Marchon

Accepter …

ose isolée, Non pas une ch ent em ul se s pa n No stice, ion, cette inju at str fru tte Ce n, tio iva pr Cette Cette solitude… poignard, ent ce coup de Non pa seulem , ps tem en même Mais à la fois, , ffe au ch ré i qu Le soleil balance, L'oiseau qui se vent, La caresse du passant… ie, Le sourire d'un et la géograph end l'histoire On vous appr , gie olo bi la La physique et et le latin, L'informatique d. is ou d'alleman gla an d' u pe Un dit pas us vo ne on Mais est mouvant, Que ce monde s'en va, nt vie i qu Que ce upir so ue aq ch Et que soupir, Est un dernier matin Et que chaque matin. Est un premier sparaît jamais L'amour ne di


our d'Absence Bonsoir mon Am vais je nt do r Mon amou ence Retrouver l'abs Tout à l'heure p grand. Dans le lit tro

september - septembre

o k t o b e r - o c to b r e

08 Niels Van Hulle 11 jaar/ans

28 Hanneke Stock 8 jaar/ans

05 Cathy Markey 25 jaar/ans

16 Jan Snoeys 13 jaar/ans

09 Cédric Cataldo 19 jaar/ans

28 Yasmine Medaer 14 jaar/ans

05 Jérôme Messéant 16 jaar/ans

19 Thierry Lehaen 15 jaar/ans

10 Nico Van Acker 15 jaar/ans

30 Ann Van Quickelberghe 19 jaar/ans

06 Kurt Geudens 16 jaar/ans

20 Jochen Boelen 17 jaar/ans

11 Lobke Vandekerckhove 3 jaar/ans

06 Veronique Op De Beeck 20 jaar/ans

21 Sonja Lauer 13 jaar/ans

12 Gaylord Leclercq 17 jaar/ans

07 Bram Mathijs 21 jaar/ans

21 Kurt Silversmet 16 jaar/ans

14 Floris Van den Broucke 15 jaar/ans

08 Daria Berkovich 13 jaar/ans

22 Melissa Beirinckx 12 jaar/ans

19 Jessica Thonnard 9 jaar/ans

10 David De Middel 22 jaar/ans

22 Kevin Deblauwe 17 jaar/ans 24 Fabrice De Ridder 25 jaar/ans

12 Melissa Vanderstraeten 16 jaar/ans

25 Jeffrey Cox 16 jaar/ans

22 Hendrik De Block 9 jaar/ans

13 Marcel Hamende 25 jaar/ans

27 Ann-Sophie Charlier 19 jaar/ans

36

01 Cyril Rochette 17 jaar/ans

23 Sabrina Campanella 17 jaar/ans

01 Maerten-Michael De Keyser 12 jaar/ans

13 Stéphane Millon 22 jaar/ans

27 Peter Mertens 21 jaar/ans

37

03 Gwenny Boudry 21 jaar/ans

24 Jef Van Hoppe 13 jaar/ans

02 Joren Arnauts 12 jaar/ans

13 Bert Oben 13 jaar/ans

27 Grégory Rommes 19 jaar/ans

03 Hans Van Haudt 15 jaar/ans

24 Ely Van Loon 14 jaar/ans

02 Vincent Denijs 19 jaar/ans

13 Jean-Carl Somja 25 jaar/ans

28 Nathalie De Waele 25 jaar/ans

04 Koen Vander Eecken 19 jaar/ans

25 Staf Ponsaerts 22 jaar/ans

03 Caroline Derwaux 12 jaar/ans

13 Michel Staquet 18 jaar/ans

28 Hans Boelens 17 jaar/ans

05 Bjorn Huylebroeck 20 jaar/ans

26 Niels Derijnck 13 jaar/ans

04 Willem Blaye 14 jaar/ans

14 Bart Billiet 19 jaar/ans

29 Jo De Coninck 25 jaar/ans

06 Griet Verlinden 14 jaar/ans

26 Beniamino Lauricella 14 jaar/ans

04 Véronique Cleirens 19 jaar/ans

14 Damien Mercier 14 jaar/ans

29 Iris Eller 26 jaar/ans

08 Benny Driesen 20 jaar/ans

26 Leetah Traest 12 jaar/ans

04 Marc Dernier 32 jaar/ans

14 Dries Ostyn 19 jaar/ans

30 Brenda Van Moer 14 jaar/ans

08 Lindsey Rousseau 16 jaar/ans

28 Farid Jendoubi 22 jaar/ans

04 Luc Stevens 19 jaar/ans

16 Eddy Michel 24 jaar/ans

31 wouter wolfvelde 21 jaar/ans


11 George Meens 22 jaar/ans


20 Gert Bollen 24 jaar/ans 21 Sevcan Katoglu 13 jaar/ans

december - décembre

22 Kevin Kummeler 20 jaar/ans

08 Stijn Hessens 16 jaar/ans

19 Jean Brijs 18 jaar/ans

05 Thais Van Vlierberghe 18 jaar/ans

22 Hinde Maazouz 13 jaar/ans

09 Erwin Broos 22 jaar/ans

19 Olivier Rémy 17 jaar/ans

05 Wouter Vercamst 16 jaar/ans

23 Rietje Van Impe 19 jaar/ans

09 Wannes De Leeuw 19 jaar/ans

20 Dieter Deschaumes 6 jaar/ans

07 Stijn Hillewaere 18 jaar/ans

23 Bart Vanisterdael 20 jaar/ans

11 Wesley Fabey 14 jaar/ans

20 Mark Vaassen 23 jaar/ans

08 Sélia Aktas 1 jaar/ans

24 Laurent Dethier 24 jaar/ans

11 Tom Van Diest 15 jaar/ans

21 Sacha Meessen 22 jaar/ans

08 Stefan De Cock 20 jaar/ans

24 Sabrina Eeckeleers 22 jaar/ans

12 Isabelle Soumillion 24 jaar/ans

21 Gitta Wybou 24 jaar/ans

09 Erik Van Slijken 18 jaar/ans

24 Dan Unikowski 11 jaar/ans

12 Johan Van de Peer 26 jaar/ans

22 Yves De Ridder 14 jaar/ans

13 Fabio Cavallarri 16 jaar/ans

27 Joachim Bal 17 jaar/ans

12 Dries Vandermeulen 16 jaar/ans

22 Valentin Tannier 2 jaar/ans

13 Kevin Croubels 17 jaar/ans

27 Eva Somers 17 jaar/ans

12 Peter Verstraete 16 jaar/ans

23 Akbar Ali Seyd 12 jaar/ans

13 Jelle Janssens 15 jaar/ans

27 Stéphanie Toletta 19 jaar/ans

14 Pierre Cusse 19 jaar/ans

23 Veerle Lanckman 24 jaar/ans

14 Peter Castelain 21 jaar/ans

27 Jim Van Geel 16 jaar/ans

01 Koenraad Coopman 25 jaar/ans

14 Karen Vermeulen 21 jaar/ans

25 Miguel Callut 14 jaar/ans

39

38

01 Stéphanie Meunier 23 jaar/ans


05 Sebastien Schepens 7 jaar/ans


november - novembre

01 Tomas Rossignol 17 jaar/ans

15 Ronny Van der Haegen 18 jaar/ans

28 Sarah De Cattelle 17 jaar/ans

01 Vinciane Duprel 10 jaar/ans

14 Sandra Claes 22 jaar/ans

25 Sarah Verstappen 17 jaar/ans

02 Kevin Kuipers 18 jaar/ans

16 Andy Vanloffel 20 jaar/ans

28 Kris Vercammen 26 jaar/ans

02 Rudi Vanrompay 20 jaar/ans

15 Caroline Meirpoel 25 jaar/ans

26 Cindy Van Welden 26 jaar/ans

02 Piet Verbeke 15 jaar/ans

17 Björn De Meulder 18 jaar/ans

29 Jerôme Solheid 15 jaar/ans

03 Laura Coussens 4 jaar/ans

16 Wouter Coopman 18 jaar/ans

29 Dirk Loos 16 jaar/ans

03 Tiki Bayot 23 jaar/ans

21 Guy De Barse 36 jaar/ans

29 Joachim Vanstiphout 20 jaar/ans

03 Heleen De Coninck 19 jaar/ans

17 Bart Eykens 21 jaar/ans

31 Sven Fluder 24 jaar/ans

30 Guy Steenbergen 23 jaar/ans

03 Dimitri Mestdagh 15 jaar/ans

21 Steven De Pauw 17 jaar/ans

03 Tom Friant 11 jaar/ans

17 Kim Muyshond 17 jaar/ans

03 Yves Roland 13 jaar/ans

21 Katleen Van Den Vonder 18 jaar/ans

06 Daniel Legat 24 jaar/ans

17 Toon Wauters 21 jaar/ans

04 Bart Simons 23 jaar/ans

22 Olivier Gottal 17 jaar/ans

07 Kristel Brusche 18 jaar/ans

18 Kelly Kempeneers 15 jaar/ans

hartelijk dank aan de familie carbonez voor de ontvangst en het ter beschikking stellen van de hoeve nos remerciements a la famille carbonez pour l’acceuil et la mise a disposition de la ferme


40

STIENON

aanklacht tegen geweld

Recommend Documents