8 Begeleidster Marjon Keunen Ouders hebben behoefte aan een luisterend oor

8 “ Ouders hebben behoefte aan een luisterend oor” Begeleidster Marjon Keunen

4

Henri en Leon koesteren hun mannenavond

7

ORO wil goed werkgever zijn

Jaargang 18 December 2015

12

ORO in gesprek met ouders en cliëntvertegenwoordigers

17

Al 12,5 jaar werkpost bij Bavaria

Din Bold 19 pt

44

Inhoudsopgave 2 3

Voorwoord Actueel

12-13

Vrijwilligers

14-15

Henri en Leon koesteren hun mannenavond 6

Organisatieontwikkeling

16

Zorg in beweging 7

Organisatieontwikkeling ORO wil goed werkgever zijn Berry ontwerpt kerstpakket

8-9

Interview

17 18-19

Kort nieuws

20

Afscheid Fitgame bij Kromme Haagdijk Skietuh Willy! Van Speijk is open! Rotonde naar Duitsland In het hier en nu op Het Rijtven Kerstmarkt Ruijschenbergh


4

René van Gooswilligen was al enkele jaren actief als cliëntvertrouwenspersoon bij ORO. Sinds

Interview

Martijn Kuijten

afgelopen zomer heeft hij er een collega bij.

Uitgekookt: Een feestje!

Cliënten, cliëntvertegenwoordigers of mede-


werkers kunnen nu ook bij Janneke Hanssen

Vrijwilligers Actueel Actueel

terecht. Maar wanneer stap je nu naar een

Wiljan en Henriëtte

Alex is een speciaal kind 10-11

Actueel ORO in gesprek met ouders en cliëntvertegenwoordigers

Janneke Hanssen en René van Gooswilligen 4-5

Ons wil goed werkgever zijn

cliëntvertrouwenspersoon?

Kalender Jubilarissen Colofon

Janneke Hanssen en René van Gooswilligen

We zijn laagdrempelig

Foto voorzijde Alex en Marjon

7


12


17

Begrip Miriam loopt al maanden op haar tenen omdat ze de zorg voor haar zoontje Paul moeilijk aan anderen durft over te laten. Paul kan namelijk slecht aangeven wat hij wil en wordt altijd erg onrustig van mensen die hem niet meteen begrijpen. Miriam zou echter zo graag eens een weekendje voor haarzelf hebben, zeker met die drukke feestdagen in het vooruitzicht. Een weekendje vrij, gewoon om even tot rust te kunnen komen, om er daarna voor Paul weer helemaal te kunnen zijn. Vrienden hebben al aangeboden Paul een weekendje op te komen halen, maar altijd is er dat knagende schuldgevoel bij Miriam, dat haar ervan weerhoudt om hierop in te gaan.

2

OROskoop 44 / december 2015

Actueel

Marieke van ORO begreep dat en stelde Miriam voor om Paul een heerlijk verwenweekend te bezorgen in een logeerhuis van ORO. Ze ging hierbij niet in op de overbelasting van Miriam, maar op het geluk van Paul. Zo hoefde Miriam zich niet schuldig te voelen en kon ze zich net als Paul overgeven aan een fijn weekendje voor zichzelf. Marieke begrijpt hoe je mensen gelukkig maakt en daarom werkt ze dan ook bij ORO. Fijne en gezellige feestdagen toegewenst!! Jan Roelofs, Raad van Bestuur ORO

“Ik hoop niet te laat”, zo antwoordt René van Gooswilligen direct op de vraag uit de inleiding. Gemiddeld kreeg hij de afgelopen jaren acht ‘zaken’ per jaar op zijn bureau. “Van heel klein tot heel groot”, zegt hij. “Maar daar zijn we ook voor. Zeker ook voor ‘kleine’ zaken. Want wat klein begint, kan tot een groot probleem uitgroeien als je er niets aan doet.” Janneke Hanssen is al twaalf jaar werkzaam bij ORO. De functie van cliëntvertrouwenspersoon spreekt haar aan. “Ik vind het belangrijk dat er een goede kwaliteit van zorg wordt verleend. Voor mij houdt dat in dat een cliënt gehoord wordt. Ook als er sprake is van een misverstand of een klacht. We nemen de cliënten en hun omgeving serieus en ik denk dat ik daar in deze positie een bijdrage aan kan leveren.”

Aan de kant van de cliënt Terug naar de vraag: wanneer stap je nu naar Janneke of René? “Een cliënt met een klacht, een vraag of een gevoel van ongenoegen kan altijd bij ons terecht. Wij adviseren en bemiddelen. We gaan vooral aan de kant van de cliënt staan.

Contactgegevens cliëntvertrouwenspersonen: René van Gooswilligen 06 29 58 17 54 of [email protected] Janneke Hanssen 06 46 34 64 76 of [email protected]

Samen met die cliënt kijken we of we een oplossing kunnen vinden. Misschien een keer met de ‘andere partij’ gaan praten, misschien samen een brief schrijven. Het is niet zo dat we de klacht, als daar sprake van is, overnemen. We ondersteunen, begeleiden. En we luisteren. Misschien is dat nog wel het belangrijkste.”

Onafhankelijk? De twee medewerkers van ORO zeggen onafhankelijk te zijn. Maar hoe onafhankelijk ben je als er klachten komen over je collega’s? “Dat is een lastige”, erkent ook Janneke. “Toch krijgen wij echt de ruimte om onafhankelijk te zijn. Alle gesprekken zijn vertrouwelijk. Als de cliënt of iemand anders die ons benadert, het niet wil, wordt er niemand over ingelicht. Ik vind dat we van de bestuurder de ruimte krijgen om onze taak onafhankelijk uit te voeren. Anders zou ik het trouwens ook niet doen.” Vangnet René en Janneke zien zichzelf als een eerste vangnet om problemen te voorkomen. Natuurlijk kunnen cliënten ook naar de interne klachtencommissie of zelfs naar een externe commissie. “We hopen die stappen, die heel ingrijpend kunnen zijn, te voorkomen”, stelt René. “Daarom vragen we ook om snel te komen. We zijn laagdrempelig. Niemand hoeft van een gesprek met ons te weten, er komt geen verslag van. Het is altijd jammer als toch die laatste druppel valt, die de emmer doet overlopen. Vaak kan dat voorkomen worden. Daar ligt voor ons een mooie taak.”


3

Vrijwilligers Henri zit wat ongedurig aan de koffie. In de huiskamer van Het Liender is het lekker warm en gezellig. Denise laat haar vriendenboekje zien, de begeleiding kletst met de bewoners, er zijn ouders op bezoek en een grote koekjestrommel gaat de tafel rond. Henri wacht. Op Leon. Zijn bezoekvrijwilliger, maar zo wil Leon zich eigenlijk niet genoemd zien. De bel. Daar is Leon. Henri rent naar de deur en valt Leon met een knuffel om de nek. Het is mannenavond!


Over voetbal, mooie meiden en een biertje Henri Derks staat er op het naambordje bij zijn kamer. Een kamer waar meteen duidelijk wordt wat de voornaamste hobby’s van Henri zijn. Een magazijnlading met PSV-prullaria, stapels voetbalshirts, vooral rood-wit, dozen vol papier, door Henri volgeschreven (zijn ‘huiswerk’) en een kast met miniatuur tractors. Henri laat het graag even zien. Maar niet te lang, want als Leon komt is het tijd voor andere dingen. Voor sjoelen bijvoorbeeld.

4

Mijn broer De manier waarop Leon van Hoek in Het Liender wordt begroet maakt duidelijk dat we te maken hebben met een huisvriend. Leon kent de cliënten, de leiding, zij kennen hem. En ze mogen hem. Logisch, want met Leon komt er ook meteen een brok gezelligheid binnen. “Hé Henri. Heb je een nieuwe bloes”, ziet hij meteen. “Jazeker”, lacht Henri. “En een nieuwe broek. Én een nieuwe onderbroek.” Die hoeft Leon niet per se te zien, zegt hij. En hij lacht, zoals eigenlijk de hele avond. Leon komt nu ruim twee jaar op bezoek bij Henri. “Ik had dit veel eerder moeten doen”, zegt hij tijdens de koffie. “Ik ben geboren in deze wijk. Hier hield de wereld op. Toen Het Liender gebouwd werd, wisten we eigenlijk niet precies wat het was, wat voor mensen hier woonden. In het begin toen ik hier kwam voelde het ook wel een beetje onwennig. Maar dat was snel voorbij. Met Henri klikte het meteen. We houden allebei van voetbal, mooie meiden en van een biertje. En we hebben regelmatig flink ruzie, hoor. Hoe ik Henri zie? Als mijn broer. Waar ik regelmatig mee


ga buurten en waar ik leuke dingen mee doe. Voor Henri, ja. Maar ook voor mezelf. Ik vind het ook leuk.” Via de lamp De sjoelbak staat ondertussen op tafel. Leon en Henri hebben het nog even over het voetballen - ‘wa’n brassers,

dat PSV, die worden zeker geen kampioen’; ‘jawel, Leon, echt wel…’- en al snel vliegen de sjoelstenen over de tafel. Leon is meer van het fijne werk, maar Henri stelt de kwaliteit van het hout behoorlijk op de proef. Af en toe vliegen de stenen door de lucht in plaats van over de bak. “Henri kan ook via de lamp spelen. Kijk maar uit,” waarschuwt Leon de andere cliënten die aan de tafel zitten.

Tandemfiets Tijdens de zomermaanden staat de mannenavond veelal in het teken van het fietsen. Dan fietsen Leon en Henri samen op de tandemfiets door de omgeving van Asten. “Een kilometer of vijfentwintig”, zegt Leon. “En we eindigen op een terrasje. Biertje drinken. Tenzij we verdwalen en dat wil ook wel eens gebeuren. Dan wordt het soms wat later.” Als Leon de tuin bij een in de buurt gelegen basisschool bijhoudt, is Henri, als het even kan, ook van de partij. “Dat vind ik leuk. In de tuin werken.” En hij kan aardig wat werk verzetten, voegt Leon toe. “Dan is het niet kletsen, maar werken.” Na vijf ronden is het ondertussen tijd om de stand van het sjoelen op te nemen. Leon heeft gewonnen. En Henri vindt het prima. “We winnen altijd om de beurt”, knipoogt Leon. “Toevallig, hè?”

Geen poespas Leon is geen ‘gewone’ vrijwilliger, vindt hij zelf. Voor vrijwilligersfeestjes hoeft hij geen uitnodiging en grote dankwoorden zijn ook niet aan hem besteed. “Ik word hier blij van. Dat is toch genoeg? Kijk, ik behandel Henri zoals ik zelf ook behandeld wil worden. Geen poespas. Als iets me niet bevalt, dan zeg ik dat ook. Henri is niet gek, hoor. Hij is alleen wel verdomd eigenwijs, maar dat ben ik ook. Daarom klikt het ook zo goed denk ik.” Biertje De kleine wijzer van de klok is de negen ondertussen ruim gepasseerd. Sommige cliënten zoeken na een dag hard werken hun bed al op. Henri nog niet. “Tijd voor ons stamcafé. We gaan naar ’t Spektakel!” Eenmaal aangekomen in de kroeg wordt snel duidelijk dat het hier inderdaad om het stamcafé gaat. “Hey Henri”, klinkt het vanachter de tap. Even later staan de biertjes klaar. Eentje mét en eentje zonder alcohol. Proost! De mannenavond zit er bijna op.


5

Organisatieontwikkeling

Organisatieontwikkeling Het doel van ORO is een gelukkige cliënt.

Verandering. Het is altijd even wennen. En zoeken!

Maar om dat te bereiken is het vooral

Zoeken naar de juiste balans. Bij ORO is al veel

belangrijk dat onze medewerkers hun

veranderd en er zal nog meer veranderen. Mede-

werk goed en met plezier kunnen doen.

werkers, teams, wijken, er vindt een nieuwe indeling

In de afgelopen maanden is ORO gestart

plaats, werkzaamheden en verantwoordelijkheden

met een aantal projecten die bijdragen

verschuiven. In Beek en Donk bijvoorbeeld.

om een goed werkgever te kunnen zijn.

Daar waar begeleidster Ine Endevoets en haar

Niet dat we signalen kregen dat we dat

collega Tim van Oort langzaam wennen aan hun

niet waren, wel omdat we denken dat

sterk verruimde takenpakket.

het altijd beter kan.

Zorg in beweging

‘Op weg naar een topteam!’ Als we over dat takenpakket praten schuift ook Rikie Cranen aan. Rikie (71) is de moeder van Anne-Marie die in de Hoge Hees woont en voor haar dagbesteding de oversteek maakt naar de Lage Hees. Ook Rikie realiseert zich dat de zorg verandert. “Maar verandering brengt ook onrust met zich mee”, zegt ze. “Ik hoop dat de cliënt centraal blijft staan bij al die veranderingen.” Daarmee slaat Rikie de spijker op de kop. Iedereen weet dat de veranderingen vooral zijn ingegeven door een gebrek aan financiële middelen. Het moet met minder, maar hoe doe je dat? Ine Endevoets trapt af: “Voorheen werkte ik alleen op de woongroep, maar we hebben er hier voor gekozen om een groter team te maken met meerdere taken. Nu begeleid ik ook in het dagbestedingscentrum en daarnaast verricht ik nog thuiszorg bij een cliënt in de wijk. De voordelen? Een groter team is flexibeler. Je bent aan het werk op de plek waar je op dat moment nodig bent. Dat is voor de cliënten ook fijn. Ze zien nu de begeleiders zowel in hun woonsituatie als op het dagbestedingscentrum. Dat zorgt voor minder onrust en er is meer consistentie in de begeleiding. De lijntjes zijn korter en er is meer ruimte om te schuiven met taken en mensen.” Ook Tim van Oort klinkt positief. “Vroeger waren het toch

6


wel gescheiden werelden. Er was sprake van een ‘harde’ overgang van woongroep naar dagbesteding. We zijn nu beter op de hoogte van wat er leeft bij een cliënt.” Even wennen Voor de medewerkers is de combinatie van werkzaamheden wel even wennen. “Ik heb wel eens gedacht: dit trek ik niet”, zegt Ine eerlijk. “De afwisseling is leuk, ook met de komst van de ambulante zorg in de wijk, maar de belasting is aan de andere kant soms ook heel groot. Het is nog zoeken naar de juiste balans.” Welzijn van de cliënt Toch lijkt het werken in grotere wijkteams de toekomst te hebben. Ine heeft het al over een ‘topteam’. “Maar ik realiseer me ook dat mensen wel gemotiveerd moeten zijn om op deze manier te werken. Wij hebben er zelf voor gekozen, maar niet iedereen wil dit.” Moeder Rikie heeft daar wel begrip voor. “Een topteam? Dat lijkt mooi, maar als ik naar mijn dochter kijk, vind ik het vooral belangrijk dat er een beperkte groep medewerkers met haar bezig is. Hoe meer mensen, hoe meer onrust. Ik snap de zoektocht, ik snap de roep om flexibiliteit, maar het welzijn van de cliënt moet wel centraal blijven staan.”

ORO wil goed werkgever zijn Om goed met en voor de cliënten te kunnen werken, vinden we het belangrijk dat er binnen ORO vertrouwen en saamhorigheid is. We willen graag dat onze medewerkers zoveel mogelijk verantwoordelijkheid krijgen. We vinden dat we er als werkgever voor moeten zorgen dat onze mensen hun werk goed en makkelijk moeten kunnen doen. Om invulling te geven aan ons idee van goed werkgeverschap zijn inmiddels vier projecten gestart: Medewerkersonderzoek, Strategische personeelsplanning, E-HRM en Participerend plannen. Bij het onderzoek gaan we bekijken wat onze mensen nodig hebben om hun werk goed te kunnen doen. Dus wat doet het team, wat doe je zelf en wat moet ORO als organisatie faciliteren? Bij de strategische personeelsplanning kijken we hoeveel medewerkers we in

de komende jaren nodig hebben. En met welke talenten, kennis en vaardigheden. Participerend plannen betekent dat medewerkers voortaan zelf de roosters gaan maken. De voornaamste reden hiervoor is dat de personeelsbezetting dan beter aansluit bij ons allerbelangrijkste vertrekpunt: de vragen van onze cliënten. Daarnaast krijgen de medewerkers meer vrijheid om hun rooster aan te passen aan hun eigen privésituatie. E-HRM tot slot is een eenvoudig en gebruiksvriendelijk systeem waarin medewerkers direct toegang krijgen tot hun eigen digitale dossier. Een helder filmpje hierover is te zien via youtube. Gebruik de zoektermen: ‘ORO goed werkgeverschap’.

Berry ontwerpt kerstpakket Berry Gruijthuijsen, actief bij DATwerkt in Gemert, maakte zo’n mooi schilderij dat het als uitgangspunt werd gebruikt voor het ORO-kerstpakket van dit jaar. Berry’s ‘Lente-geitje’ zorgt ervoor dat onze medewerkers tijdens de feestdagen al een beetje in voorjaarsstemming komen. Mooi werk, Berry!


7

Interview Alex is een heerlijk kind. Hij wil best even lezen. In Dribbel. Liefst samen, op de bank. En het allerliefst met zijn moeder Jeiry. Hij wil ook wel zingen. Van die grote paddenstoel. Als mama aan tafel gaat zitten, kruipt hij bij haar op schoot. “Ik ben gezegend met een speciaal kind”, zegt Jeiry. Het zijn woorden die recht uit haar hart komen.

Alex is een speciaal kind

Dit geluk is niet te koop Op de deur van haar koelkast hangt het bekende echofotootje. Jeiry is zwanger van haar tweede kindje. “De eerste zwangerschap was moeilijk”, kijkt Jeiry ruim vier jaar terug. “Ik was vaak misselijk. Kon niks eten en ik maakte me zorgen.” Die zorgen leken niet nodig. Op de echo was alleen te zien dat Alex veel haar had. Er was geen reden tot ongerustheid. De bevalling kondigde zich aan na iets meer dan 38 weken. En het ging snel. Tien minuten nadat Jeiry met enige spoed naar het ziekenhuis was gegaan, kwam Alex ter wereld. “De verloskundige zei meteen dat ze dacht dat het kindje het syndroom van Down had”, vertelt ze. Even later werd dat bevestigd door de kinderarts. “Ja, wat moest ik zeggen. Ik had geen enkele reden om te veronderstellen dat er iets mis zou zijn met mijn kindje. Ik was overdonderd. In shock. Ik heb niet gehuild, nee. Ik besefte het helemaal niet.”

8

Hulpvraag De jonge ouders wisten niet wat ze overkwam. Jeiry hield zielsveel van Alex, vanaf het eerste moment. Maar het Downsyndroom? Wat kwam er op hun af? “In een dergelijk geval leggen we contact met het gezin”, vertelt Marjon Keunen, pedagogisch werkende bij ORO. “Wij gaan snel bij het gezin of in het ziekenhuis al langs om te luisteren naar het verhaal van de ouders. Samen kijken we naar eventuele hulpvragen.” Jeiry was blij met het bezoek van ORO waar ze op geattendeerd werd door de kinderarts van het Elkerliek. “Jolanda Maas kwam bij ons en vroeg wat ze kon doen. Ik wist het eigenlijk niet. Ik was terughoudend.


Ik vroeg nooit om hulp. Jolanda gaf informatie over het Downsyndroom, de ontwikkelingsvragen van Alex en wat dat voor ons in de opvoeding betekende. Ik voelde dat ik er niet meer alleen voor stond. Het was fijn.” Vroeghulp Aan kinderen met een ontwikkelingsachterstand en/of een verstandelijke beperking biedt ORO Vroeghulp. Marjon Keunen: “Samen met de ouders praten we over de behoeften van het gezin. Wat is er nodig om dit kind veilig en goed te laten opgroeien en wat vraagt dit van de ouders. De hechtingsfase is hierbij erg belangrijk. Ouders hebben in eerste instantie vaak de behoefte aan een luisterend oor, ze willen hun verhaal kwijt aan een deskundige.” Door middel van videohometraining kunnen ouders zelf ontdekken wat goed gaat in het eerste contact met hun kindje. “Naast het verstevigen van het contact tussen ouder en kind hebben we ook aandacht voor bijvoorbeeld zaken als het verwerkings- en acceptatieproces. De behoeften van het totale gezin zijn belangrijk. Na de eerste emotionele tijd brengen we de ontwikkeling van

het kind in kaart en bespreken we hoe en met welk materiaal je als ouders kunt aansluiten bij de ontwikkeling van je kind.” Vechter Als Jeiry terugkijkt naar de eerste periode van het leven van Alex doet ze dat continu met veel liefde in haar stem. En dat terwijl die periode toch niet zo prettig was. Haar toenmalige vriend verliet haar al snel en Jeiry realiseerde zich dat ze de verantwoordelijkheid voor Alex alleen moest dragen. “Jeiry is een vechter”, stelt Marjon die al snel bij het gezin thuis kwam om moeder te begeleiden bij de opvoeding en ontwikkeling van Alex. “Die begeleiding is veelomvattend”, vervolgt Marjon. “Zo ging Jeiry om de week met Alex naar de speelleergroep. Goed voor Alex om in contact te komen met andere kindjes, maar ook voor Jeiry omdat ze daar andere moeders ontmoette die met dezelfde vragen zaten als zij. Verder bespreek je daar samen de eerste opvoedingsvragen, rondom voeding, slapen, huilen. Ouders vinden steun bij elkaar.” Video Marjon ondersteunde Jeiry op diverse manieren. Met videohometraining ontdekte ze haar kwaliteiten als

moeder. “Ik vond het wel spannend”, zegt Jeiry. “Zeker in het begin. Het was leerzaam om mezelf terug te zien. Ik was onzeker, maar zag dat ik het goed deed en dat ik ook nog in dingen kon groeien.” Marjon lacht. Is duidelijk trots op Jeiry. “Ze is zo sterk! In het begin was ze gekwetst en onzeker, klein gemaakt door alles wat haar overkwam. Ze is gegroeid tot een mooie en sterke persoonlijkheid; een moeder die de hulpvragen van haar kind ziet. Heel bijzonder om dat proces te mogen begeleiden.” Gegroeid als mens Marjon begeleidde ook de stap naar het kinderdagverblijf en later naar de basisschool waar Alex nu op zit. “We kijken met de school hoe het gaat, waar we kunnen ondersteunen. Een ‘speciaal’ kind is ook een uitdaging voor een basisschool.” Alex bezoekt iedere week de schoolvoorbereidende groep van ORO. Hier worden de kinderen getraind in vaardigheden als: iets vertellen in de kring, op je stoel blijven zitten en zelfstandig werken. “School blijft door middel van een communicatiemap op de hoogte van de thema’s die we behandelen. De samenwerking verloopt prettig, leerkrachten zien de persoonlijke groei die Alex doormaakt in hun reguliere groep, maar ook wat Alex brengt aan leerervaring voor de andere kinderen. ”Thuis krijgen Jeiry en Alex nu ondersteuning van Marjon en collega Eline op het gebied van opvoedingsvragen, ontwikkelingsstimulering en ondersteuning bij gesprekken met andere betrokken hulpverleners. Jeiry is blij met de ondersteuning van ORO. Maar ze is vooral blij met Alex. “Ik heb zoveel van hem geleerd”, zegt ze. “Door Alex ben ik gegroeid als mens. Ik voel me gezegend met een speciaal kind. Dit geluk is niet te koop.” OROskoop 44 / december 2015

9

Kort nieuws Afscheid

Van Speijk is open!

Donkere dagen kunnen heel gezellig zijn. Toch is het goed om dezer dagen ook even stil te staan bij de mensen waarvan we in het afgelopen jaar afscheid hebben moeten nemen. Waar families achterblijven die een andere kerst hebben dan ze gewend waren, omdat er iemand niet meer bij is. Zo denken we aan overleden cliënten en vrijwilligers. En aan de ouders en familieleden van de pas 19- jarige Martyn Stoffelen, medewerker van de Frontoffice ICT. Martyn kwam in februari om het leven bij een ernstig auto-ongeluk in de buurt van Erp. Zeker gaan onze gedachten ook uit naar de familie van Ine Gubbels. Op 7 november bereikte ons het verdrietige nieuws dat zij was overleden. Ine was werkzaam in het Wijkteam van Helmond-West als senior Hulpverlener. Velen kennen haar ook als autismespecialist. We wensen de betrokkenen veel sterkte in de komende periode.

Bij de officiële opening mochten Toon en Johanna, Jan Roelofs van ORO en wethouder Van der Zanden helpen met het doorknippen van het lint. De twee cliënten, Toon voor één dag getooid met de burgemeestersketting, waren er maar wat trots op. Van Speijk is de naam van het volledig vernieuwde gebouw aan de Van Speijklaan. In dat gebouw werken ORO en SWZ samen. De dag na de officiële opening was er een groot feest voor alle deelnemers.

Fitgame bij Kromme Haagdijk Eind november werd een nieuwe Fitgame ruimte aan de Kromme Haagdijk geopend. In deze ruimte kunnen de jongeren fitnessen, sporten én gamen. Het benodigde budget werd bijeengebracht door de ondernemersvereniging Mierlo-Hout, het Ondernemersfonds en de Vrienden van ORO. Een bijzondere bijdrage was er van de familie Stoffelen uit Erp. Zij verloren in februari hun zoon Martyn bij een eenzijdig auto-ongeluk. Martyn werkte op dat moment, na zijn stage, drie weken op de afdeling ICT van ORO. “Wij hebben op de crematie om een donatie aan ORO gevraagd. Martyn had het hier zo naar zijn zin. Daarnaast was gamen zijn passie. Prachtig dat we nu een bijdrage kunnen leveren aan dit initiatief”, aldus zijn ouders.

Skietuh Willy!

10

Kort nieuws

De Noordzone is nu ook officieel geopend! Oud-PSV’er Willy van der Kuijlen voltrok, samen met Wilfred en Roy de openingshandeling. Wijkmanager Niek Boselie was blij dat het thema ‘bewegen’ centraal stond tijdens de openingshandeling. “Bewegen is enorm belangrijk voor onze cliënten.” Complimenten waren er op de zonnige openingsmiddag ook voor de bouwers en de sponsors. Igor en Fons overhandigden fraaie kunstwerken aan Jan van Rijsingen, Ruud van Heugten en aan Bart Hendriks. Van Rijsingen vertegenwoordigde de Vrienden van ORO, Ruud van Heugten was aanwezig namens het Gehandicapten Platform Gewest Helmond en Bart Hendriks was met een aantal direct bij de bouw betrokken medewerkers


aanwezig namens aannemer Hendriks Coppelmans. Ze sponsorden de speeltoestellen die tussen de woningen een prominente plaats innemen.

Rotonde naar Duitsland Door Rutger Maessen Een deel van personeelsvereniging ‘De Rotonde’ is dit jaar weer op reis geweest. De tocht ging naar Bremen en Münster. De eerste dag was vooral een dag in de bus. Op weg naar Bremen, waar we een prima hotel hadden. Na het uitpakken van de koffers gingen we naar het centrum, waar ons een heerlijke lunch wachtte. Na de lunch ging een deel weer de bus in om met een gids een tour door Bremen te krijgen. Bremen heeft een grote haven, heel veel mooie, oude straten en een leuk en gezellig stadscentrum. De actieven onder ons huurden een fiets en trokken erop

uit en anderen gingen lekker op een terrasje zitten of shoppen. De laatste dag zijn we op de terugweg naar Münster geweest. Daar waren vooral de Botanische tuinen erg mooi. Samenvattend was deze reis leuk en erg gezellig. Als je er niet bij bent geweest, dan heb je zeker wat gemist!

In het hier en nu op Het Rijtven In de korte film ‘In het hier en nu op Het Rijtven’ vertellen ouders, vrijwilligers, medewerkers en een buurtbewoner op persoonlijke wijze wat mensen met een (ernstige) verstandelijke beperking hen leren. Zo wordt zichtbaar

dat de rust, geborgenheid en natuurlijke omgeving van Het Rijtven een maatschappelijke meerwaarde hebben. Het filmpje is te bekijken via de link die u vindt op onze website: www.oro.nl/puur

Kerstmarkt Ruijschenbergh Op 9 december was er een mooie kerstmarkt in de Ruijschenbergh in Gemert. Op de kerstmarkt werd duidelijk dat samenwerken in Gemert al heel gewoon is. Naast ORO-Diomage en DATwerkt waren onder meer ook de Zorgboog en diverse Gemertse ondernemers present. Er was van alles te zien en te koop. Een leuke activiteit die zeker navolging verdient.


11

Actueel Saskia IJkhout en Patrick Maas uit Bakel zijn de ouders van Driek (6) en Wout (4). Beide kinderen hebben een beperking. Wout gaat elke dag naar KDC Binderen en ORO geeft ook ondersteuning in de thuissituatie.


Maar hoe is het met de ouders? Saskia wil graag vertellen over haar kinderen. Over Wout die het goed naar zijn zin heeft bij KDC Binderen en over Driek die nog moet wennen aan zijn nieuwe school in Gemert. Over Nienke, de pedagogisch werkende van ORO die haar steun en toeverlaat is als het gaat om de opvoeding en begeleiding van de kinderen, over de strikte volgorde bij het tandenpoetsen, het eten en over het belang van voorspelbaarheid in het leven van de broers. Ze noemt KDC Binderen een ‘warm bad’ en praat in een soms razend tempo over de geweldige organisatie die haar huishouden zonder enige twijfel moet zijn.

12

In het teken van Wie kinderen met een beperking heeft zal het waarschijnlijk bekend voorkomen. Het leven staat in het teken van je kind of, zoals in dit geval, van je kinderen. Alles is erop gericht om je kinderen een zo goed en gelukkig mogelijk leven te laten leiden. ORO helpt daarbij en die hulp wordt als meer dan welkom ervaren. Maar hoe zit het eigenlijk


met de ouders zelf? Krijgen zij wel alle hulp die mogelijk is, die hard nodig is? Hebben ze wel toegang tot alle beschikbare informatie? Is er genoeg ruimte en oog voor de relatie tussen de ouders zelf? Als Saskia de vragen hoort, wordt het even wat stiller. “Ons leven zelf?”, vraagt ze zichzelf dan hardop af. “Ik ben vooral bezig met mijn hoofd boven water houden”, zegt ze. “En gelukkig? Daar hebben we het wel eens over, ja. We maken ons zorgen. Veel zorgen. Nu zijn ze nog klein, maar hoe moet het straks? Nu kan ik de driftbuien van Driek nog fysiek de baas, maar hoe lang nog? En wat als onze ouders niet meer kunnen bijspringen? Voordat we kinderen hadden, hadden we veel sociale contacten. Nu merk je dat je steeds meer in een sociaal isolement komt. Dat is heftig, ja.” Er is niks Saskia en Patrick hebben zich de laatste jaren door een wereld van onbegrip moeten worstelen. Hun kinderen hebben geen Down, geen gebroken been, zitten niet in een rolstoel, maar hebben wel degelijk een beperking. “Op een bepaald moment hebben we een informatieavond georganiseerd voor de familie”, vertelt Saskia. “Voor sommige familieleden was het wel een eye-opener, maar anderen konden zich er maar moeilijk iets bij voorstellen. Ze zien niks aan onze kinderen. Dan is er ook niks.” Bij het organiseren van de informatieavond kregen Saskia en Patrick alle steun van Nienke. “Nienke helpt ons met alles. We zijn nu aan het zoeken naar een sport voor Driek. Liefst in het dorp omdat hij ook al op een andere plaats op school zit. Nienke zoekt mee, denkt mee en legt contacten, zoals ze ook deed bij de keuze van de school. Ze is onze rots in de branding.”

ORO is er voor de cliënten. Logisch! Daarnaast willen we onze dienstverlening in de komende tijd beter afstemmen op de vragen en wensen van de ouders en cliëntvertegenwoordigers. Wilt u hier ook eens over meepraten? Of wilt u reageren op dit artikel? Dat stellen wij zeer op prijs. Mail gerust naar [email protected].

Barbecue Op de vraag of Saskia tevreden is over de begeleiding van ORO is ze helder. “Absoluut. Ik ben heel erg tevreden.” Doorvragend komen er toch wel wat dingen bovendrijven. Essentiële dingen. Saskia: “Ik denk dat het goed is als er meer mogelijkheden zijn om je ervaringen te delen met andere ouders. Zeker als de kinderen nog heel jong zijn; wat maak jij mee, wat kan ik van jou leren?” En zou er iets aan het sociale isolement gedaan kunnen worden? “Misschien wel”, reageert Saskia. “Laatst hadden we een buurtbarbecue. Daar kunnen we dus niet samen naar toe. Even iemand in huis die de zorg kan overnemen, waarvan je ook weet dat dat goed gebeurt en dat de kinderen dat accepteren, dat zou soms wel eens heel fijn zijn. Dan kun je er ook eens samen een paar uurtjes op uit. Logeren? Ik weet niet of ik daar zelf al klaar voor ben, maar natuurlijk zou dat goed zijn. Wat tijd voor jezelf, tijd voor elkaar. Maar wel goed gestructureerd en langzaam opbouwend.” De informatievoorziening van ORO noemt Saskia goed. “Als we een vraag hebben zoekt Nienke alles voor ons uit.” Maar weet je daarmee ook alles? Saskia laat weer een

stilte vallen. “Nee, ik denk het niet. We weten bijvoorbeeld maar heel weinig over de mogelijkheden voor onze kinderen na school. Of welke diensten ORO aanbiedt waar wij ook gebruik van kunnen maken, naast de hulp van Nienke. En ik hoorde laatst van een luiersubsidie voor het geval een kind van vijf jaar nog niet zindelijk is. Je weet als ouder natuurlijk niet precies waar je recht op hebt. Krijg ik genoeg hulp, heb ik misschien wel recht op meer? Het zou fijn zijn als iemand vanuit ORO hier proactief in meedenkt.” Beter helpen ORO biedt zorg en ondersteuning aan mensen met een verstandelijke beperking. Zo staat het in onze visie. En ouders zijn er onvoorwaardelijk voor hun kind, partner of familielid met een verstandelijke beperking. ORO wil in de nabije toekomst echter breder gaan kijken en breder gaan denken. Hoe kunnen we u als ouder, vertegenwoordiger, beter en breder helpen? Hoe kunnen we beter inspelen op úw vragen en wensen? Saskia gaf al een paar kleine, maar nuttige tips. Geef ons de komende tijd handvatten om u te helpen. Ga het gesprek aan. Wij staan er voor open.


13

Interview Tussendoor trok hij nog een half jaar de wereld rond en altijd was hij ondertussen ook nog muzikant. En kunstenaar. Bij ArtORO werkte Joost Goossens graag samen met Martijn. Joost werkt inmiddels in Deurne en hij vond het leuk om eens te

Fotografie: Meike Hagenaar

Martijn Kuijten werkt al meer dan twaalf jaar bij ORO.

Fotografie: Meike Hagenaar

kijken hoe het met Martijn gaat bij ArtORO in het vernieuwde Van Speijk.

Martijn Kuijten

Een theatertour, dat zou wel leuk zijn Voor Joost voelt de terugkeer naar ArtORO als thuiskomen. Handjes, knuffels en heel veel ‘Ha, Joost, hoe is het? Alles goed?’ Joost geniet er zichtbaar van. “Het is hier flink veranderd”, zegt hij in de mooi ingerichte ontmoetingsruimte. “Ik ken het bijna niet meer terug.” Martijn heeft de koffie al klaar staan. De cd ‘Weg uit de stad’ ligt op tafel. ‘Op zoek naar Johan’, zo heet de band die afgelopen jaar deze werkelijk prachtige cd uitbracht. Martijn is er trots op. Terecht! Dan starten we het interview: Joost: “Martijn hoe is het hier? Er is veel veranderd. ORO werkt hier samen met SWZ, er zijn veel andere mensen.” Martijn: “Dat klopt. We zijn pas een paar maanden bezig. Het moet allemaal nog wat vorm krijgen. Ik ben zelf ook nog een beetje zoekende. Voorheen was ArtORO echt een atelier waar we zoveel mogelijk werkten vanuit de belevingswereld van de kunstenaars. Alles wat er gemaakt werd had heel duidelijk hún handschrift. Wij waren er om de cliënten uit te dagen, om ze de mogelijkheden te laten zien en om ze te begeleiden, maar de eigen creativiteit stond centraal.” Joost: “Is dat nu niet meer dan?” Martijn: “We werken met een nieuwe groep mensen. Het is nog even zoeken. Wat wil iedereen, wat willen ORO en SWZ? Wat is hun visie op het werken hier? Dat is wel een belangrijke vraag.” Joost: “En wat wil Martijn?” Martijn: “Ik wil vooral de creativiteit alle ruimte geven.”

14

Joost: “Dan even naar jouw eigen creativiteit. Ben jij nou eigenlijk begeleider, muzikant of kunstenaar? Martijn: “Van alles wat. Ik vind de combinatie van het creatief werken en het werken met deze doelgroep heel interessant. En soms ben ik daarnaast een hele tijd bezig met beeldend werken of met fotografie, maar nu is muziek zeker de hoofdmoot. Onze cd is heel goed ontvangen dus het is nu leuk om veel op te treden. In mijn achterhoofd speelt ook nog wel het idee om ooit nog eens een theatertour te maken. Nog plannen genoeg.” Joost: “Hier ligt jullie cd en er is ook een lp van. Wat is het eigenlijk voor muziek?” Martijn: “Je kunt het Americana noemen, maar daar valt heel veel onder. Er zit Amerikaanse folk in, country, blues en we hebben Brabantse teksten. Wat we met de muziek willen? Vooral verhalen vertellen. Ons liedje over dementie -‘Als de muziek begint’, te zien op You Tube- heeft veel los gemaakt, maar we maken ook drinkliedjes, liedjes over de liefde of over afscheid nemen. Het zijn liedjes met een lach en een traan.” Joost: “Je schrijft zelf de liedjes. Voor wie doe je dat eigenlijk?” Martijn: “Op de eerste plaats voor mezelf. Anders kan het ook niet. Ik wil in mijn liedjes dichtbij de mensen en dichtbij mezelf blijven.”

Joost: “Jullie band heet ‘Op zoek naar Johan’. Hebben jullie hem al gevonden? Martijn: “Nee, nog niet. Die naam hebben we bedacht toen een van onze bandleden hoorde dat zijn dochter verkering had met ene Johan. Hij had Johan nog nooit gezien dus hij was wel benieuwd. Hij was als het ware op zoek naar Johan. De verkering is ondertussen uit, we hebben Johan nog nooit gezien, maar de naam is gebleven.” Joost: “Vroeger zong jij toch in het Engels? Tegenwoordig in het Nederlands.” Martijn: “Klopt ja. Ik heb een jaar of vijftien Engelse teksten geschreven, maar ik vond het steeds moeilijker om me daarin te uiten. Ik kreeg minder binding met mijn teksten. In 2011 schreef ik mijn eerste Nederlandstalige liedje. Toen kon ‘ons moeder’ ook verstaan wat we zongen.”

Eerst Cis Verdonk, het wat dramatische verhaal van de Brabantse troubadour Gerard van Maasakkers en daarna Stir it Up, de klassieker van Bob Marley. Joost geniet van de solo’s en van zijn kortstondige terugkeer bij ArtORO. Waar we de cd kunnen bestellen? Dat wil Martijn nog wel even kwijt. “Kijk maar eens op de site: www.wijzijnopzoeknaarjohan.nl.” Het is een aanrader!

In elke OROskoop staat een artikel dat mede gemaakt is door gastredacteuren Joost Goossens en Meike Hagenaar. Beiden zijn cliënt bij ORO. Deze keer gingen ze met tekstschrijver Arnold Otten op bezoek bij Martijn Kuijten, werkzaam bij Van Speijk.

Als de koffie bijna op is, tovert Martijn zijn gitaar tevoorschijn. Joost wil eigenlijk wel even meespelen dus wordt snel een keyboard van boven gehaald. Een mini-concertje volgt. OROskoop 44 / december 2015


15

Vrijwilligers

Actueel

‘Hey goade mee, dan goan we een eindje lopen’.

Op verschillende plaatsen in de regio

In Brabant is het nummer van troubadour

werken cliënten van ORO op zogenoemde

Gerard van Maasakkers een absolute klassieker.

werkposten. Bij Bavaria in Lieshout werd

Als even over zevenen de bekende klanken door

12,5 jaar geleden een dergelijke post

de grote zaal van ’t Ridderhof in Gemert schallen

gestart. Reden voor een feestje!

zit de stemming er meteen goed in. Het is weer tijd voor Uitgekookt. Een feestje!


Uitgekookt

Op 19 november was het zover. Een mooie tour door de brouwerij, een receptie waar veel bekenden aanwezig waren en daarna lekker met elkaar uit eten. Het werd een onvergetelijke dag. Zeker voor de drie jubilarissen, Henri van Mierlo, Erik-Jan Roxs en Antoine de Greef. Zij werken al vanaf de eerste dag bij de werkpost.

Veilig en met plezier werken

Een feestje! Suze is als een van de eersten van het podium. Terwijl de laatste noten van ‘Hey goade mee’ nog klinken, verruilt ze snel haar kostuum voor een mooi, zwart, schort. Cindy, Dennis, Mark en Harrie komen er ook al aan. Ze genieten zichtbaar na van hun geslaagde optreden. Schorten voor en snel naar de keuken. Daar staan vrijwilligers al klaar met de mooi opgemaakte bordjes carpaccio. De artiesten, net nog het publiek vermakend, hebben geen tijd nodig om te wennen aan hun nieuwe rol. Geroutineerd lopen ze naar de tafels en serveren ze het voorgerecht uit. Smakelijk eten!

16

Vijf gangen Ria Maas zit aan een van de tafels. Twaalf jaar geleden was zij een van de mensen die aan de basis stonden van Uitgekookt. “De cliënten van Diomage waren vooral actief op hun eigen locatie”, vertelt Ria. “We wilden ze meer in contact brengen met de Gemertse gemeenschap.” Het idee was net zo simpel als succesvol: organiseer een leuke avond voor iedereen die maar komen wil en laat die avond, zoveel als mogelijk, verzorgen door de cliënten. “Sindsdien hebben we drie keer per jaar deze avond. Een avond waarop iedereen kan inschrijven. Voor € 21,50

OROskoop 44 31 //oktober december 2012 2015

krijg je een mooi vijfgangenmenu voorgeschoteld en tussen de gangen door allerlei optredens van de cliënten.” Frans Bauer Op de laatste Uitgekookt van 2015 zitten er meer dan honderd mensen in de sfeervolle zaal van ’t Ridderhof. Als Frank vanuit zijn rolstoel een smartlap van Frans Bauer vertolkt, worden de lege borden opgehaald en staan de cliënten even later alweer klaar om de pompoensoep uit te serveren. Hans helpt de chef-kok ondertussen in de keuken en Suze kijkt nog even of iedereen wat te drinken heeft. “Overdag werk ik altijd bij de oma’s”, vertelt ze. “In het bejaardenhuis. Maar dit wil ik niet missen. Nooit, nee.” Verwendag Omdat de avond enkele sponsors heeft, houdt de vrijwilligersorganisatie geld over. Ria: “Dat gebruiken we voor de jaarlijkse Verwendag, een begrip in Gemert. Op die dag ‘verwennen’ we mensen met een beperking, demente ouderen en andere doelgroepen. Ook een feestje!” Op het podium wordt het volgende optreden aangekondigd. Een optreden van een bijzonder trio. Waarom bijzonder? “Omdat we maar met z’n tweeën zijn…”

Werkdruk Twee begeleiders zijn er bij als de groep van rond de tien cliënten bij de Lieshoutse bierbrouwer aan het werk is. ’s Ochtends, voordat de cliënten arriveren, overleggen ze met de logistiek specialisten van Bavaria over wat er allemaal moet gebeuren. Mike Lammers is een van de begeleiders. “Het gaat erom dat ze hier veilig en met plezier werken”, zegt hij tijdens de koffiepauze. “Ze doen van alles in het magazijn. Flessen in kratten zetten, ontdoppen, pallets vullen, sorteren, noem maar op. Iedereen heeft wel iets dat hij graag doet. Daar proberen we zoveel mogelijk rekening mee te houden. Werkdruk? Nee, die is er in principe niet. Maar ondanks dat werken ze keihard, hoor.”

Als de koffiepauze achter de rug is zijn ze in no-time alweer in het magazijn te vinden. Erik-Jan zegt dat hij het ‘keileuk’ vindt om in een groep te werken. Het werk vindt hij soms wel zwaar, maar: ‘ik ben ook wel sterk, hoor.’ Patrick en Tim zijn al druk met pallets aan het rijden. Ze hebben veel lol samen. “Iemand moet de grapjes maken, hè”, zegt Patrick. René heeft daar ondertussen geen tijd voor. Hij rijdt met een pallet vol met lege kratjes naar buiten, terwijl Thomas heel geconcentreerd de kartonnen doosjes bij het kartonafval gooit en het plastic in een andere container.” Geoliede machine Sommige cliënten werken in een groepje, anderen zijn liever wat meer op zichzelf. Het is mooi om te zien dat dat, in de geoliede machine die het magazijn van het familiebedrijf is, ook kan. Zo houdt Chrisjan liever wat afstand tot de grootste drukte. Hij zet rolcontainers in elkaar. In een andere hal is Jeroen bezig met het sealen van frisdrankblikjes. Lekker in zijn eentje. Nog vijf te gaan Ondertussen nadert de middagpauze. Cliënten van ORO en medewerkers van Bavaria zitten dan samen in de kantine. Kletsen over het voetbal en over allerlei andere zaken. Maar eerst nog even aan het werk, vindt Michiel. Hij haalt flessen uit de verpakking en zet ze in een van de kratten. Henri schrijft ondertussen op hoeveel pallets er al vol zijn. Al eentje, zegt hij. Nog vijf te gaan.

Aanmelden voor Uitgekookt kan via mailadres: [email protected]

Keileuk In hun oranje Bavariashirts, de blauwe jassen en voor sommigen een mooie pet, horen ze er helemaal bij. En ze hebben zichtbaar plezier in hun werk. Ria Maas

OROskoop OROskoop44 28//december december2015 2011

17

Actueel Soms zijn kleine dingen heel groot. Dat merkte Henriëtte van Neerven toen haar broer Wiljan in de afgelopen zomer een herseninfarct kreeg. Bewoners en leiding van De Waard, het huis waar Wiljan al achttien jaar woont, lieten zien dat Henriëtte er niet alleen voor stond. Samen werkten zich door een paar moeilijke weken. “Fantastisch”, zegt Henriëtte terugkijkend. “De opvang, het medeleven en het overal helpen en inspringen. Misschien zijn het kleine dingen, ja. Voor mij betekende het een groot geluk.”

Wiljan en Henriëtte

Kleine dingen, een groot geluk Wiljan werkt bij de Atlant Groep en woont in De Waard. Op vrijdag haalt hij tegenover, bij de Albert Heijn, een biertje voor het weekend. Hij vraagt maar weinig aandacht. Lijkt tevreden en heeft een goed contact met zijn enige zus. Het leven kabbelt voort. Als Wiljan op 4 augustus, onder meer met zijn zorgcoördinator Christel Uffink naar de film ‘de Minions’ gaat, in de bioscoop, is er nog niks aan de hand. Sterker nog: de dag erna vertrekt Wiljan met zijn zus en haar vriend op vakantie. Zijn koffer is al gepakt.

gewoon terug naar De Waard. Christel: “Daar zag het in het begin niet naar uit. In het ziekenhuis heeft Wiljan al hard aan zijn herstel gewerkt en dat deed hij ook hier. Nooit mopperen, altijd zijn oefeningen doen. Complimenten hoor.” Het was een hectische tijd. Voor de bewoners en de begeleiding van De Waard en zeker ook voor Wiljan en Henriëtte. “Het is toch mijn kleine broertje, hè. Dat broertje dat nooit aandacht vraagt, zijn eigen leventje leidt. En dan opeens…”

Zag er slecht uit ’s Ochtends krijg ik telefoon, vertelt Henriëtte. “Er is iets met Wiljan. Of ik snel wil komen.” Aangekomen in De Waard staat de ambulance al voor de deur. Wiljan is in de badkamer en het is duidelijk dat er iets mis is. “Hij was wel aanspreekbaar, maar hij keek heel raar uit zijn ogen. Alsof hij door me heen keek. Op dat moment kon hij ook nog lopen. Even later al niet meer.” In het ziekenhuis wordt even later een herseninfarct geconstateerd. Waarschijnlijk veroorzaakt door hartproblemen. Tien dagen lang verblijft Wiljan in het Elkerliek. Henriëtte: “Zijn linkerkant was het meeste aangetast. Hij kon niet lopen, niet lachen. Vooral de eerste dagen zag het er slecht uit.”

De bekende emotionele achtbaan raast op volle toeren in die tijd. Een tijd waarin het goed is dat je weet dat je er niet alleen voor staat. Henriëtte: “Zonder mijn partner Jan was het niet gelukt, maar de hulp die ik hier heb gehad is ook geweldig. Toen ik op de eerste avond hier in De Waard kwam, hadden ze de koffer van Wiljan alweer uitgepakt en alles netjes opgeruimd. En toen ik een keer buiten stond en wat verdrietig was, kwam Christien, een van de bewoners naar me toe met een stukje keukenrol, om mijn tranen te drogen. De warmte, de hartelijkheid, het lijkt allemaal zo automatisch, maar het doet je zo goed.” Zijn eigen plekje Christel Uffink weet dat zaken niet zo automatisch gaan als ze lijken. “Nee, er moet wel het een en ander georganiseerd worden, maar dat gebeurt gewoon. Iedereen is op zo’n moment extra betrokken. Ook omdat je weet dat Henriëtte de enige zus is. Dan spreek je met elkaar af dat er bijvoorbeeld ’s middags iemand van ons op bezoek gaat in

Kleine broertje Het herstel zette in na een dag of vier. Langzaam maar zeker ging het beter en met een flink pakket aan ‘huiswerk’ - vooral logopedie en fysio-oefeningen - mocht hij zelfs

18

het ziekenhuis, zodat zij een keer thuis kan blijven. Dat soort dingen.” Henriëtte leerde ook dat de rol van Wiljan helemaal niet zo op de achtergrond is als het lijkt. “De rol die hij hier speelt is veel groter dan ik dacht. Hij lijkt wel onzichtbaar, maar dat is hij niet. Hij heeft hier echt zijn plek en hij wordt gewaardeerd om wie hij is.” Biertje Bijna vier maanden na zijn ziekenhuisopname is Wiljan weer zo goed als de oude. Hij pakt het werk weer voorzichtig op en is tóch nog lekker tien dagen op vakantie geweest met zijn zus. Toen de dokter hem bij het laatste bezoek aan het ziekenhuis vroeg of hij zelf nog vragen had, wist hij wel wat hij belangrijk vond. “Ik vroeg of ik in het weekend nog een biertje mocht drinken”, lacht hij. En? “Dat mocht!” De feestelijke traktatie die Henriëtte verzorgde tijdens de personeelsbarbecue was een idee van Wiljan. “Als bedankje, voor alles wat ze hier voor ons gedaan hebben.”

Wiljan met links zijn zorgcoördinator Christel Uffink en rechts zus Henriëtte


OROskoop 44 / december 2015 OROskoop 42 / juli 2015

19

Kalender

Jubilarissen

Agenda PV de Rotonde

Jubilarissen 1 januari - 31 maart 2016

21 januari Musical Grease

Wilmie Wanten - Peeters Jet van Dijk - Heijmans Desi Nelis Rita Roozen Ivonne Custers Willemien van Vijfeijken - van de Weijer Tommy Geene Gerrie van Dam - van Leunen Riza Brouwers - Daniëls Ferrie Rejaan Ans Schuurman - de Lau Karin Verwijmeren - Ketelaars Cindy van Rengs - Tacken Amy Weijers Anke Winkelmolen - Donkers Ingrid van Helmond - Klein Zieverink Tonnie van Berlo Dorie Bakens Sanny Groen Mieke Peeters Wendy Swinkels - van Oorschot Wendy Saes

30 januari Vrienden van Amstel Live 9 maart Jaarvergadering 13 maart Wandelen 17 april Gezinsactiviteit

Activiteiten ORO 7 - 24 december Kerstmarkt ArtORO Deurne 5 januari Nieuwjaarsbijeenkomst ORO 16.00 - 18.00 uur Van Speijk Van Speijklaan 71, Helmond 19 maart Open Dag ORO 13.00 - 17.00 uur

Het Liender Het Erf 4 De Boerderij HRM Wilhelminastraat Heertgank 3 Beweging Huishoudelijke dienst Huishoudelijke dienst Keltenstraat De Meent HRM KDC Binderen Heertgank 7 Het Liender Wilhelminastraat Vennen 5 Linnendienst Logeerhuis Helmond De Loop 8 De Nieuwe Werf De Eimer

25 jaar 25 jaar 25 jaar 25 jaar 25 jaar 25 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar

01-01-2016 01-01-2016 01-02-2016 01-02-2016 01-03-2016 01-03-2016 01-01-2016 01-01-2016 01-01-2016 01-01-2016 01-01-2016 01-01-2016 01-01-2016 01-01-2016 01-02-2016 01-02-2016 01-02-2016 01-02-2016 01-02-2016 01-03-2016 01-03-2016 01-03-2016

Smalle Haven Het Rijtven De Hommel Van Speijk Munnekenstraat Den Dreef 8b

25 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar 12,5 jaar

01-01-2016 17-02-2016 18-02-2016 01-03-2016 01-03-2016 15-03-2016

Jubilea vrijwilligers ORO Ria Honings Jan Paenen Harry Willems Tonny Ruiters Hedy Verberne - Hochstenbach Mien Lutters - van de Mortel

Colofon OROSKOOP is het huisblad van ORO. Het blad verschijnt in 2015 vier keer. Eindredactie ORO Vormgeving Spiegel crossmedia communicatie

25141

Tekst Comtext

Fotografie ORO, Spiegel crossmedia communicatie Comtext (tenzij anders aangegeven) Drukwerk Weemen Drukwerk & Communicatie

OROSKOOP is bestemd voor • ouders/contactpersonen van cliënten • externe relaties • medewerkers en gepensioneerde mede werkers en vrijwilligers

WWW.ORO.NL Redactieadres Redactie OROskoop t.a.v. Communicatie Postbus 96 5700 AB Helmond T 0492 53 00 53 F 0492 53 00 99 E [email protected] oro.helmond oro_nl

8 Begeleidster Marjon Keunen Ouders hebben behoefte aan een luisterend oor

Recommend Documents