Nieuwsbrief
26 maart 2011 www.blokbuster.be
Anti-fascisme. De strijd is nog niet gestreden… Het Vlaams Belang heeft het moeilijk. De partij wordt gekenmerkt door intern geruzie. Een jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen is de Gentse fractie in twee gesplitst met vijf van de negen verkozenen die een eigen fractie vormen. Vorig jaar verloor het VB in Vlaanderen minstens 31 gemeenteraadsleden. Het ledenaantal daalde van 25.000 in 2004 tot 19.000 vandaag. Voormalig voorzitter en Europarlementslid Frank Vanhecke, de VB-mandataris die momenteel op de meeste media-aandacht kan rekenen, heeft zijn betrokkenheid bij het Vlaams Belang stop gezet en sprak zelfs vertrouwen uit in Bart De Wever van de N-VA. In de peilingen doet het VB het helemaal niet goed, de partij haalt amper nog 10% of net iets meer dan Groen en nog niet de helft van de resultaten in 2004. Sommigen concluderen hieruit dat het VB heeft afgedaan en dat het gevaar is geweken. Anti-fascisten moeten waakzaam zijn. De afgelopen jaren heeft het VB op basis van een populistische retoriek een electorale ruimte bezet die vandaag door anderen wordt ingepikt. Wellicht is een niet te verwaarlozen deel van de vroegere harde kern door het carrièrisme van de voorbije jaren aangetast, maar er is nog steeds een in het fascisme gevormde groep die bereid is om deze positionering op straat te brengen en daarbij andersdenkenden, andersgekleurden,... gewelddadig aan te pakken. Bovendien beschikt het VB nog steeds over een partijstructuur en nevenorganisaties waarmee er een bredere actieve kern is dan bijvoorbeeld bij de N-VA, ook al haalt die laatste partij in de peilingen drie keer zoveel als het VB. Als de politieke zeepbel van De Wever wordt doorprikt, is een terugkeer van het VB niet uit-
Geslaagde anti-NSV betoging! Blokbuster bedankt alle deelnemers van de geslaagde anti-fascistische betoging in Gent op 10 maart. Met 1.200 anti-fascisten trokken we vreedzaam door Gent. Onze politieke slogans weerklonken luid en duidelijk. Volgend jaar zal de anti-NSV betoging normaal gezien in Leuven plaatsvinden. Blokbuster is er alvast klaar voor. > Meer over de anti-NSV betoging: p. 2
gesloten. Op een ogenblik dat het vertrouwen in politici is gezakt tot nog slechts 13% zijn snelle veranderingen van het politieke landschap mogelijk. Het Franse voorbeeld van Marine Le Pen kan tellen als waarschuwing. Het Front National was veel dieper weg gezakt dan het VB. Het doorprikken van het populisme van Sarkozy, zorgt evenwel voor een sterke electorale terugkeer waardoor het niet uitgesloten is dat Le Pen bij de presidentsverkiezingen van 2012 naar de tweede ronde kan doorstoten. De terugkeer van het Front National is niet stabiel en gaat niet gepaard met een fundamentele versterking van de door de opeenvolgende twisten en crises van de afgelopen jaren verzwakte partijstructuren. Maar toch geldt dit als een waarschuwing waar antifascisten ook bij ons lessen uit moeten trekken.
3 april: betoging tegen repressief asielbeleid Op 3 april is er in Luik een betoging die naar het gesloten asielcentrum van Vottem trekt. Deze betoging is gericht tegen het asociaal asielbeleid en voor een algemene regularisatie van alle mensen-zonder-papieren. > Meer over asielrecht: vanaf p. 5
Nieuwsbrief
Blokbuster
KORT Anti-fascisten nemen Gentse straten in Als het VB ten oorlog trekt... Ook het Vlaams Belang steunt de Belgische deelname aan de militaire interventie in Libië. Dat gebeurde nadat Gerolf Annemans eerst in het parlementaire debat tussenkwam om mee te delen dat ons land niets verloren heeft in Libië en dat dit enkel zal leiden tot de vestiging van een islamitisch regime, door Annemans het “kalifaat van Benghazi” genoemd, waarbij het westen zich beter zou beperken tot het tegenhouden van migranten uit Libië. Annemans voegde er aan toe dat ten oorlog trekken geen bevoegdheid van een regering van lopende zaken is. Vervolgens stemde hij samen met heel zijn fractie… vóór de Belgische deelname aan de militaire interventie.
Drie leden van Blood&Honour veroordeeld Na tien jaar is eindelijk opgetreden tegen de aanhangers van de neo-nazigroepering Blood&Honour in ons land. De afgelopen tien jaar werden tientallen concerten en bijeenkomsten georganiseerd waarop neo-nazi’s uit heel Europa aanwezig waren. Ons land werd een ontmoetingsplaats voor dergelijke onfrisse figuren. Nu zijn drie voortrekkers van de neo-nazi’s veroordeeld tot drie maanden cel. De drie werden door de correctionele rechtbank van Veurne veroordeeld voor de organisatie van naziconcerten in Bellegem en Diksmuide. Bij die concerten werd onder meer hulde gebracht aan de nazistische SS. Er werd niet geaarzeld om meermaals de Hitlergroet te brengen.
De anti-NSV betoging dit jaar was geslaagd: een goede opkomst voor een vreedzame betoging met een duidelijke boodschap tegen racisme en extreem-rechts. De studenten van het VB betoogden met zo’n 300 aanhangers, van VB-kopstukken tot aanhangers van het neo-nazistische Blood&Honour. Op de anti-fascistische betoging waren er vooral veel strijdbare jongeren. De anti-fascisten waren met zowat 1.200 betogers of vier keer zoveel als op de NSV-betoging. De politie had het over respectievelijk 750 en 300 betogers. Wat er ook van is, diegenen die opkomen voor een sociaal antwoord op werkloosheid, miserie, uitzichtloosheid en oorlog waren met veel meer dan diegenen die betoogden voor
een elitaire contrarevolutie waarmee ze een einde willen maken aan alle sociale verworvenheden. NSV moest om aan een degelijk aantal betogers te geraken beroep doen op organisaties als Voorpost, het Vlaams Belang en kleinere radicalere groepen zoals N-SA. Bij de delegatie van deze laatste groep liep ook Tomas Boutens mee op, de man die destijds bekend werd wegens het organiseren van een gewapende groep neo-nazi’s in het leger. Boutens stapte samen op met de lokale Gentse VB-leiding rond Tanguy Veys en Johan Deckmyn. Dit soort betogingen wordt voortaan mee gefinancierd met subsidies van de UGent waar NSV dankzij de traditionele partijen is erkend. Op de anti-fascistische betoging werd nadruk gelegd op de noodzaak van eengemaakt verzet tegen racisme en extreem-rechts. In deze strijd moeten we ook ingaan tegen de voedingsbodem waarop er een zekere steun voor verdeeldheid kan ontwikkelen, het kapitalistische systeem dat een meerderheid van de bevolking niets anders te bieden heeft dan miserie, werkloosheid en uitzichtloosheid. Met de anti-NSV betoging maakten we duidelijk dat wij voor iets beter vechten. Doorheen actief verzet wordt benadrukt wat ons verenigt in de plaats van wat ons verdeelt. De revolutionaire golf in Noord-Afrika en het Midden-Oosten maakt dat duidelijk. De strijd daar is geen cultureel gegeven en heeft niets met religie te maken. Het is een opstand tegen 20 jaar van neoliberaal beleid, hetzelfde beleid dat ook hier wordt gevoerd. Ons antwoord op het neoliberale beleid is er niet een van verdeeldheid, haat, rechts nationalisme en racisme. Wij zeggen: alles wat ons verdeelt, verzwakt ons. Vandaar ons verzet tegen racisme, seksisme, homofobie of het afdanken van vrouwen die een hoofddoek willen dragen.
Nieuwsbrief
Blokbuster
De vermijdbare nieuwe opmars van het Franse FN In de peilingen voor de Franse presidentsverkiezingen van 2012 haalt het extreem-rechtse kopstuk Marine Le Pen momenteel zowat 20%. Uiteraard moeten we voorzichtig zijn met peilingen die bovendien erg lang op voorhand worden afgenomen. Maar anderzijds is het duidelijk dat Le Pen er in slaagt om te profiteren van het falen van het beleid van Sarkozy die beweerde te zullen opkomen voor de kleine man en eveneens van het falen van de linkerzijde. Sarkozy heeft de afgelopen jaren campagne gevoerd met thema’s als immigratie, nationale identiteit of onveiligheid. Dat verzwakte het FN, maar deze verzwakking was slechts tijdelijk. Ondanks het massale verzet in de herfst van vorig jaar heeft de regering niet toegegeven op haar aanvallen op de pensioenen. De regering blijft een beleid voeren dat de rijksten ten goede komt (onder meer met fiscale voordelen). Dat gaat gepaard met verschillende gevallen van corruptie en nauwe banden tussen politici en kapitalisten. Veel gewone werkenden zijn ontgoocheld omwille van het perspectief van werkloosheid, de hoge hypotheeklasten die moeten worden afbetaald,... Het grote ongenoegen onder bredere lagen biedt voor Marine Le Pen kansen om vooruit te gaan in de peilingen.
Sarkozy bespeelt de thema’s van het FN Marine Le Pen kan gemakkelijk kritiek geven op het economische beleid van Sarkozy, ze moet enkel maar op de rampzalige resultaten wijzen. Le Pen gaat zelfs zo ver dat ze kritiek levert op de vakbondsleidingen met de beschuldiging dat deze het verzet niet organiseren. Een dergelijk discours vindt een zekere steun bij de arbeiders omdat de inertie van de vakbondsleiders daar ruimte voor biedt. De officiële linkerzijde rond de PS heeft nooit een antwoord kunnen bieden op het FN. Het besparingsbeleid van de PS in de jaren 1980 zorgde mee voor een electorale opmars van het Front National dat alle politici als “rot” kon omschrijven. Waar er vroeger hoop werd gevestigd in de PS, bleek dit steeds meer misplaatste hoop te zijn. De partij voerde een beleid tegen de arbeiders en hun gezinnen. Ook nu is de oppositie van de PS doorgaans beperkt tot kritiek op de vorm van de maatregelen, maar niet op de besparingen zelf. Ook de PS wil de pensioenleeftijd verhogen. Waar Marine Le Pen natuurlijk wel over zwijgt, is het feit dat haar eigen partijprogramma tegen de belangen van de arbeiders en hun gezinnen ingaat. Ze verklaarde tegen de maatregel van de verhoging van de pensioenleeftijd te zijn, maar legde niet uit welk alternatief haar partij op dat vlak naar voor schuift. De asociale voorstellen uit het FN-programma worden amper naar voor gebracht, maar de partij is tegenstander van het Smic (het leefloon dat volgens de partij “luiheid” in de hand zou werken), het FN wil geen vermogensbelasting (omdat dit de “sterksten” benadeelt waardoor ze de samenleving niet in handen kunnen nemen),... De partij wil een alliantie tussen patroons en arbeiders opdat de arbei-
ders zouden vergeten dat ze worden uitgebuit door hun patroon. Het asociale programma is niet verwonderlijk als naar de sociale samenstelling van de partijleiding wordt gekeken. Daar zijn patroons en grote aandeelhouders meer dan welkom. Jean-Marie Le Pen leeft van een inkomen als rentenier die coupons knipt.
De misrekeningen van Sarkozy Sarkozy rekent er op dat de verkiezingscampagne vooral rond discussies als de islam zal gaan en hij op die manier stemmen van Le Pen zal terugwinnen. Dit is een poging om de aandacht af te leiden van het asociale beleid waar de regering voor staat. Het is in dit kader ook dat de partij van de president, vreemd genoeg met steun van parlementsleden zoals A. Guérin (van de Parti Communiste), zich gooit op een wetsvoorstel om de Boerka te verbieden. In de jaren 1930 stelde Trotski al dat extreem-rechts een opmars kan maken onder diegenen die het hardste zijn geraakt door de crisis. Daar is er een openheid voor de ‘oplossingen’ van de “contrarevolutionaire wanhoop”, zeker als links niets heeft gedaan met de revolutionaire hoop op verandering. Het is vreemd dat er weinig bereidheid was om te mobiliseren naar een anti-fascistische actie aan het congres van het Front National in Tours in januari. Enkel de militanten van de NPA (Nieuwe Anti-kapitalistische partij) voerden toen actie. Om de opmars van het FN te stoppen moeten we met de NPA het ware gezicht van het FN op economisch vlak laten zien alsook de gevolgen van het racistische programma waar de partij voor staat. Ook moeten we van de NPA een geloofwaardig alternatief maken in de strijd tegen het kapitalistische systeem dat enkel de belangen van het patronaat en zijn politici dient. We moeten de NPA omvormen tot een instrument van strijd voor de verdediging van onze verworvenheden en voor een verandering van het systeem. Faustine Ottin
Nieuwsbrief
Blokbuster
KORT ACV en LBC-NVK winnen proces tegen LDD: Licht uit en Deur Dicht
Jurgen Verstrepen, de man van 12 stielen en 13 ongelukken (uiteraard allemaal aan anderen toe te schrijven), verklaarde dat zijn partij niet zal opkomen met de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen van 2012. LDD kan niet op tegen N-VA en VB, Verstrepen hoopt op een rechtse eenheidslijst. Niet ontdaan van enige zelfkennis stelde hij nog: “De versnippering op rechts is vooral het gevolg van de grote ego’s van Dewinter, De Wever en Dedecker, die anderen het licht in de ogen niet gunnen. Ego’s en geldkwesties, daar draait veel om. In een partij circuleert veel geld, en de toppers hebben allemaal Machiavelli gelezen. Als ze de top hebben bereikt, zorgen ze ervoor dat ze de macht en de centen dicht bij zich houden. Dat was zo in het VB, en bij LDD is het niet anders.”
VIP bij Anderlecht
Het AFF over de omstreden ontvangst van Dewinter als VIP bij Anderlecht: “Wij worden vooral geconfronteerd met de sluiting van postkantoren, die dan maar vervangen worden door hier en daar commerciële PostPunten die niet eens de volledige postservice leveren. Gewatteerde omslagen en dozen voor pakjes kan je niet kopen in zo’n PostPunt. De werknemers van bpost worden alsmaar geconfronteerd met slechtere werkomstandigheden en slechtere arbeidsvoorwaarden voor de nieuwste beroepscategorieën bij bpost. De directie van bpost vindt het daarentegen wél belangrijk commerciële partners uit te nodigen voor het gratis bijwonen van evenementen als voetbalwedstrijden bij Anderlecht. Dat het VB dan bij de gelukkigen behoort, is het gevolg van die logica.”
VB-militante
Het Vlaams Belang voerde een proces tegen het ACV en de LBC omdat een VB-kandidate bij de verkiezingen van 13 juni 2006 uit de vakbond werd gezet. Het Vlaams Belang verzet zich tegen collectieve acties en tegen de vakbonden, afgelopen vrijdag werd nog uitgehaald naar de vakbondsacties voor meer loon. De vakbond LBC heeft principieel geweigerd om een VB-kandidate onder haar leden te accepteren. Dat was niet naar de zin van het VB, alsof die partij zich te moeien heeft in de vakbonden (waar het de leden zijn die het voor het zeggen moeten hebben). LBC publiceert een persbericht nu het gelijk heeft gekregen voor de rechtbank.
Rechters geven vakbond over hele lijn gelijk Het ACV en de LBC-NVK hebben over de hele lijn gelijk gekregen in hun juridisch conflict met een militante van het Vlaams Blok (nu Vlaams Belang). De militante, Lieve Van den Berghe, stond bij de verkiezingen van 13 juni 2006 op de lijst met kandidaten van het VB voor het Vlaams Parlement. Hierdoor stelde ze zich openlijk vijandig op tegenover de vakbonden. Reden genoeg om haar uit te sluiten als lid, vonden het ACV en de LBC-NVK. In een slotarrest van 28 februari 2011 gaven de rechters van het Antwerpse hof van beroep de vakbond volkomen gelijk. Als kandidate van het VB zette mevrouw Van den Berghe zich op een lijn die volstrekt onverenigbaar was met haar lidmaatschap van een vakbond, stelden het ACV en de LBCNVK. Op tal van punten is het programma van het VB onverzoenbaar met de doelstellingen van de vakbond. Lieve Van den Berghe wilde niet aanvaarden dat ze haar lidmaatschap van het ACV en de LBC-NVK was kwijtgespeeld. Met de steun van het VB sleepte ze de vakbond voor de rechter. Dat resulteerde in een lange juridische procedure.
Het Antwerpse hof van beroep bevestigde in een eerste arrest (26 april 2010) het beginsel dat elke vereniging, dus ook een vakbond, leden mag uitsluiten wanneer die handelingen stellen of meningen verkondigen die indruisen tegen de doelstellingen of belangen van de organisatie. Maar de rechters vroegen wel aan het ACV en de LBC-NVK om te bewijzen dat mevrouw Van den Berghe correct was geschrapt als lid. Ze wilden weten of dit overeenkomstig de statuten van de vakbond was gebeurd. De rechters wilden nagaan of de statuten correct waren opgesteld en of ze algemeen bekendgemaakt waren aan de leden. Ze wilden ook weten op welke punten het programma van het VB onverenigbaar is met de doelstellingen en statuten van de vakbond. Slotarrest In een slotarrest van 28 februari 2011 concluderen de rechters van het Antwerpse hof van beroep dat het ACV en de LBC-NVK op alle punten juist handelden. Een uitspraak die geen enkele twijfel meer laat bestaan. Volgens de rechters werden de vakbondsstatuten inderdaad correct opgesteld en werden ze aan de leden meegedeeld door ze te publiceren in het maandblad. De statuten zeggen dat de vakbond leden kan uitsluiten. De procedure hiervoor werd goed nageleefd. Nog steeds volgens het hof klopt het dat de standpunten van het VB tegen de vakbond gericht zijn. Wie zich kandidaat stelt voor het VB, schaart zich achter deze anti-vakbondsstandpunten. Het is dan ook logisch dat het ACV en de LBC-NVK de beslissing van hun lid aanstootgevend vonden. En niet onredelijk dat het lid werd uitgesloten. Het VB en mevrouw Van den Berghe wezen in het kader van het conflict op het feit dat vakbonden geen rechtspersoonlijkheid hebben. Ze verdedigden ook de stelling dat de vakbond zou discrimineren door mensen uit te sluiten op grond van hun politieke overtuiging. Ook op deze punten werd de vakbond in het gelijk gesteld.
Nieuwsbrief
Blokbuster
Pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers Afgelopen maand kwam ik in het Afrikaanse Niger Jerry tegen. Jerry was zijn geboorteland Liberia ontvlucht om te voet, met de bus, per taxi en al liftend naar Europa te trekken in de hoop daar werk te vinden. Nadat hij 4.000 kilometer had gereisd met zijn rugzak en daarbij negen landen had doorkruist, kwam hij in Marokko waar hij op een muur botste. Daar had de politie hem opgepakt. Hij werd samen met een vijftigtal andere vluchtelingen uit verschillende landen in de woestijn gedropt. Een karavaan bracht hem mee tot in Niger. Van daaruit hoopte hij een bus naar Nigeria te nemen om vervolgens naar Zuid-Soedan te trekken in de hoop daar werk te vinden nadat hij een jaar onderweg zal zijn geweest. Miserie en oorlog dwingen mensen ertoe om elders een toekomst te gaan zoeken. De crisis vanh et kapitalisme versterkt dit nog meer. Zo is er de voedselcrisis die volgens een woordvoerder van het Voedselagentschap van de Verenigde Naties veel mensen slechts drie opties biedt: vluchten, sterven of revolteren. Have en goed achterlaten, is nooit gemakkelijk. Bovendien trotseren veel vluchtelingen geconfronteerd gevaarlijke omstandigheden op weg naar een betere toekomst. Het aantal overladen bootjes op de Middellandse Zee neemt toe. Langs de Grieks-Turkse grens wordt een grote afsluiting gebouwd om vluchtelingen tegen te houden. In Europa worden vluchtelingen vervolgens geconfronteerd met onzekerheid, repressie, uitbuiting, racisme en de koude. Afgelopen winter zaten 6.000 asielzoekers zonder onderdak, volledige families moesten in stations overnachten. Het kapitalistische systeem zet mensen ertoe aan om hun land te verlaten. In Tunesië zijn de multinationals (waaronder 146 Belgische bedrijven) verantwoordelijk voor de brutale uitbuiting van de arbeiders. Daartoe konden ze tot voor enkele maanden rekenen op de politiedictatuur van Ben Ali om gewapenderhand lage lonen op te leggen en syndicale vrijheden de kop in te drukken. Kapitalisme kan niet bestaan zonder uitbuiting, onderdrukking en bijgevolg ook vluchtelingenstromen. Dit wordt versterkt door natuurrampen en sociale conflicten. Duizenden mensen proberen vanuit Libië naar Tunesië te vluchten, duizenden anderen verlaten Ivoorkust en trekken naar Ghana of Liberia. In Soedan zijn er stromen vluchtelingen van het noorden naar het zuiden en omgekeerd. De Franse onderdanen werden snel uit Libië weg gehaald, maar de 6.000 arbeiders uit Bangladesh zitten er vast. Na de val van Ben Ali trokken duizenden Tunesische vluchtelingen naar Italië, er waren 5.000 vluchtelingen op een week tijd. Rechtse en extreem-rechtse politici zoals Marine Le Pen gebruiken de beelden van vluchtelingen in Italië om een angstklimaat
op te wekken. Het zijn nochtans niet de vluchtelingen die onze arbeidsvoorwaarden en lonen bedreigen, maar wel diegenen die illegale arbeidskrachten uitbuiten tegen hongerlonen. De verantwoordelijkheid voor de crisis moet worden gezocht bij de winsthonger van de banken en de aandeelhouders, de patroons en de speculanten. Het patronaat maakt gebruik van de onzekere situatie van mensen-zonderpapieren om hen harder uit te buiten en de algemene druk op de lonen en arbeidsvoorwaarden op te voeren. Om te overleven zijn mensen-zonder-papieren bereid om gelijk welk werk te aanvaarden tegen gelijk welke voorwaarden. Belgische arbeiders en migranten hebben dezelfde belangen: samen strijden voor een degelijk loon voor iedereen en het einde van discriminatie zijn noodzakelijk opdat we niet tegen elkaar kunnen worden uitgespeeld. Daarom vinden wij dat de arbeidersbeweging moet opkomen voor een regularisatie van alle mensen-zonder-papieren. Er is ook nood aan een massale recruteringscampagne van de vakbonden onder vluchtelingen en migranten om hen actief te betrekken in onze gezamenlijke strijd tegen sociale afbraak. Een ketting is maar zo sterk als haar zwakste schakel. Als we toelaten dat regering en patronaat een zwakke schakel inbouwen in de vorm van “illegale” arbeiders, dan moeten we daar actief tegen ingaan. Het verzet tegen de verdeel-enheerspolitiek mag zich niet beperken tot de werkvloer, dit is ook van groot belang op het vlak van huisvesting, onderwijs,... Samen opkomen voor meer middelen, sociale huisvesting, degelijk onderwijs, gratis en degelijk taalonderwijs,... is essentieel. We moeten de problemen aan hun wortels aanpakken en ingaan tegen het beleid dat zorgt voor sociale ellende en miserie in zowel het zuiden als bij ons. Het is deze politiek die een deel van de bevolking tot wanhoopsdaden brengt en doet vluchten in de hoop elders een beter leven te kunnen uitbouwen. Ons verzet tegen het asociale asielbeleid bij ons is daarom anti-kapitalistisch. We verzetten ons tegen de neokoloniale plunderpolitiek die hand in hand gaat met oorlogen en bezettingen in onder meer Afghanistan maar ook Libië. We steunen de revoluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, deze moeten verder ontwikkelen om de basis te leggen voor een andere samenleving. Een socialistische samenleving waarin de meerderheid van de bevolking ook effectief kan beslissen over haar eigen lot en toekomst.
Zondag 3 april. 14u Place St-Lambert (Luik). Betoging naar het gesloten centrum van Vottem
Nieuwsbrief
Blokbuster
Vluchtelingencrisis, de schande van een ziek systeem De Griekse regering heeft beslist een gigantisch hek van 12,5 km lang en 3 meter hoog te plaatsen aan de grens met Turkije. Het is de zoveelste poging om de buitengrenzen van de EU af te schermen voor gelukzoekers uit andere delen van de wereld. Er is geen enkele reden om te veronderstellen dat hiermee het aantal vluchtelingen zal afnemen. Globalisering zorgde voor een vrij verkeer van kapitaal en goederen. Op die manier kan het kapitaal vrij op zoek naar de beste plaatsen voor maximale winsten. Maar dit staat haaks op een samenleving ten dienste van de behoeften van haar bevolking. De wereldwijde crisis zal het aantal vluchtelingen, op zoek naar een betere toekomst, enkel maar doen toenemen. Volgens een woordvoerder van het VN-Voedselagentschap zal een belangrijk deel van de wereldbevolking in 2011 geconfronteerd worden met voedselonzekerheid. Hen rest drie keuzes volgens de VN: “rebelleren, migreren of sterven”. Rebelleren is de optie die linkse socialisten voor staan. Maar zoals de voorbeelden van Egypte en Tunesië aantonen, mag een revolutie niet stoppen bij het verwijderen van de marionetten aan de top. Buitenlandse multinationals, 146 Belgische in Tunesië, maken handig gebruik van de voordelen die een dictatoriaal regime biedt: lage lonen, geen vakbondsrechten. Die uitbuiting en het daaraan gekoppeld gebrek aan perspectief op een beter leven voor de volledige bevolking, kan enkel stoppen door het kapitalisme omver te werpen. Anders zullen jongeren uit die regio andere oorden blijven opzoeken, zoals recent toen 5.000 Tunesische vluchtelingen op één week tijd in Italië arriveerden. Migreren/vluchten op zoek naar een betere toekomst is niet enkel het lot van vele jongeren uit de neokoloniale wereld. Dit jaar vertrokken wekelijks 1.500 Ierse jongeren uit hun land. Geconfronteerd met massale werkloosheid en een gebrek aan perspectief op verbetering wordt de Ierse bevolking terug geconfronteerd met een fenomeen waar de oudere generatie van dacht dat het definitief tot het verleden behoorde: massale emigratie uit Ierland. Pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers. Dat is de bena-
dering van socialisten. Maar dit mag geen reden zijn om vandaag hulpeloos toe te zien en de repressieve politiek in het Westen te tolereren. Elke vluchteling heeft capaciteiten waarmee een bijdrage kan worden geleverd aan de gemeenschap. Maar de Westerse regeringen importeren liever goedkope, geschoolde arbeidskrachten om hier een druk te zetten op de loon-en arbeidsomstandigheden. Op die manier komen we terecht in een neerwaartse spiraal waarbij werknemers, zelfs uit EU-landen, hun lot proberen te verbeteren door elders aan hongerlonen te werken. Het grote gevaar daarbij is dat racisme en nationalisme gebruikt worden om bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten om zo de aandacht af te leiden van de echte verantwoordelijken. Het zou nochtans anders kunnen. Waarom heeft de Europese Unie nog geen Europees minimumloon ingesteld om de looncompetitie tegen te gaan of een Europese sociale zekerheid die het beste van de bestaande systemen combineert? Zo’n stap zou wereldwijd een inspiratiebron vormen voor alle werkenden om voor diezelfde rechten op te komen. De EU dient echter een andere agenda. Ze verdedigt de belangen van de multionationals en de banken. Enkel een socialistisch systeem kan die zaken garanderen die ervoor zorgen dat mensen zich vrij kunnen vestigen, waar ze willen, en overal een leefbaar bestaan kunnen leiden. Bart Vandersteene
Nieuwsbrief
Blokbuster
Protest tegen anti-abortusbetoging Net als vorig jaar werd een oproep gelanceerd voor een anti-abortusbetoging. In 2010 kon deze “mars voor het leven” op de steun rekenen van diverse extreemrechtse organisaties zoals Belgique et Chrétienté, Nation en het Vlaams Belang. Er wordt gemobiliseerd voor een tegenbetoging op oproep van de vrijzinnige federatie van centra voor gezinsplanning. Vorig jaar verzamelde de anti-abortusbetoging onder de noemer “Voor het leven” tussen de 500 en 1000 personen (1600 volgens Le Soir). In Europa is het recht op abortus nog steeds niet erkend in Ierland, Cyprus, Malta en Polen. De politiek van het Vaticaan aangaande vrouwenrechten en andere maatschappelijke thema’s als holebi-rechten is de laatste jaren nog reactionairder geworden, o.a. door de verkiezing van Benedictus XVI die de conservatieve vleugel van de katholieke Kerk vertegenwoordigt. In België is de aanstelling van Léonard als aartsbisschop een logische uitkomst van de ideologie die door het Vaticaan wordt uitgedragen. Die laatste steunde vorig jaar overigens openlijk deze anti-abortusbetoging en was er ook aanwezig. Met de crisis en de toename van armoede en sociaaleconomische onzekerheid worden talrijke werkenden ertoe aangezet een zekere zekerheid te zoeken in het gezin. Sinds de jaren ’80 hebben de privatiseringen en de chronische onderfinanciering van de openbare diensten steeds meer gezinnen gedwongen een groter deel van de zogenaamde gezinstaken opnieuw op zich te nemen, o.a. in de opvoeding van de kinderen, zorg voor zieken,… De eerste mensen die hierdoor worden geraakt, zijn vrouwen en jongeren. De traditionele gezinswaarden zoals het huwelijk en de terugkeer van de vrouw naar de haard zijn ideeën die al lang verdedigd worden door katholiek conservatieve organisaties, evenals door de fascisten… Vandaag maken deze laatsten gebruik van de gevolgen van de crisis om hun seksistische en achterhaalde ideologie opnieuw op de agenda te krijgen en te verspreiden onder de arbeiders en hun gezinnen. We moeten ons organiseren tegen deze terugkeer
van extreem conservatieve ideeën en het stilzwijgen die de traditionele partijen hiertegenover aanhouden. Wij verzetten ons actief tegen seksisme, fascisme en iedere andere vorm van onderdrukking gericht tegen de werkenden. We vechten onder andere voor een degelijke job voor iedereen, een studieloon, gratis openbare diensten van goede kwaliteit en andere eisen die vrouwen en jongeren in staat stellen zelf over hun leven te beslissen. Terwijl het absoluut noodzakelijk is het recht op abortus te verdedigen – niemand moet het recht hebben in de plaats van een vrouw te beslissen of ze kinderen wil of niet – denken we ook dat veel vrouwen die abortus plegen dit niet zouden doen indien hun financiële situatie beter zou zijn. We eisen een echte keuze voor vrouwen en dus het behoud van het recht op abortus en liefst zelfs een verlenging van de tijd waarin men legaal een abortus kan plegen. Maar we eisen ook het recht op een stabiel inkomen dat volstaat om comfortabel van te leven door een verhoging van de lonen en alle sociale uitkeringen. Hieraan moet ook kinderbijslag worden gekoppeld die echt de kosten dekt van de opvoeding van een kind en openbare diensten die vrouwen toestaan werk en gezin te combineren. Dit programma moet verzekeren dat geen enkele vrouw abortus moet plegen vanuit hoofdzakelijk financiële redenen. * Roep reactionaire ideeën een halt toe! Voor het recht van allen om zelf over hun lichaam te beschikken! Behoud van het recht op abortus en verlenging van de termijn waarin men legaal abortus kan plegen! Meer middelen voor de abortuscentra! Abortus is geen plezierige zaak. We verdedigen dus ook volgende eisen: * Een kind krijgen mag geen luxe of een financiële opoffering zijn. Voor een degelijk inkomen en een betaalbare woonst voor iedereen! * Voorbehoedsmiddelen zijn nog steeds niet overal verspreid en zijn veel te duur: voor gratis en voor iedereen toegankelijke voorbehoedsmiddelen van goede kwaliteit! * Het recht om kinderen te krijgen, moet ook verdedigd worden: meer middelen voor het onderzoek naar vruchtbaarheidsproblemen en volledige terugbetaling voor noodzakelijke behandelingen.
Protestactie: zondag 27 maart, 15u Spanjeplein (Brussel)
Nieuwsbrief
Blokbuster
Illegale abortus = onveilige abortus Dossier door Natalie Wanneer we spreken over abortus in België is het belangrijk dit te kaderen in een mondiale context. Door de wet op abortus van 1990 kunnen we hier een abortus laten uitvoeren in veilige omstandigheden terwijl er wereldwijd nog vrouwen sterven of onvruchtbaar worden ten gevolge van een onveilig uitgevoerde abortus. Het bevorderen van legale toegang tot abortus wordt geassocieerd met een verbeterde seksuele en reproductieve gezondheid. Omgekeerd zijn de cijfers voor onveilige abortus en de gerelateerde mortaliteit het hoogst in landen waar legale toegang tot abortus ontoereikend is. In 72 landen (vooral ontwikkelingslanden) leeft 26% van de wereldbevolking in omstandigheden waar abortus volledig verboden is of enkel toegelaten om het leven van de vrouw te redden. Het voorkomen van onveilige abortussen blijft het hoogst in de 82 landen met de meest restrictieve wetten: tot 23 onveilige abortussen per 1.000 vrouwen tussen 15 en 49 jaar. De cijfers in de 52 landen waar abortus legaal is op vraag van de vrouw staan hiermee in schril contrast, namelijk 2 onveilige abortussen per 1.000 vrouwen op reproductieve leeftijd. Hoewel de dodelijke gevolgen van onveilige abortussen het algemene niveau van de gezondheidszorg en de toegankelijkheid van de postabortus dienstverlening aanduiden, blijven de mortaliteitscijfers door onveilig uitgevoerde abortussen het hoogst in landen waar abortus illegaal is. In zulke landen is de mortaliteitsratio voor onveilige abortus 34 dode moeders per 100.000 levend geborenen. Deze ratio vermindert gestaag, naargelang abortus in meer landen ter wereld wordt gelegaliseerd. In landen waar abortus legaal is op vraag van de vrouw, valt deze ratio tot minder dan 1 dode per 100.000 levend geborenen. Zelfs in landen waar het sterftecijfer onder moeders daalde ten gevolge van een verbeterde toegankelijkheid tot gezondheidszorg en verbeterde verloskundige zorgverlening in noodgevallen leiden beperkende abortuswetten ertoe dat dood door onveilige abortus een hoog aandeel heeft in het sterftecijfer van moeders. Het legaliseren van abortus en het toegankelijk maken van abortusdienstverlening laat de vraag tot abortus niet stijgen. Integendeel, het enige effect van legalisering is zorgen dat voorheen clandestiene, onveilige en soms dodelijke procedures worden vervangen door legale en veilige ingrepen. Een rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie van februari 2011 toont aan dat legale beperkingen op abortus geen invloed hebben op hoe vaak het voorkomt. Zo is bijvoorbeeld de abortusratio in Afrika 29, terwijl abortus er in de meeste landen illegaal is. In Europa, waar abortus in de meeste landen legaal is, is de abortusratio 28. De kans dat een vrouw een abortus laat uitvoeren is even groot wanneer een vrouw in een ontwikkelingsland of in een ontwik-
keld land woont. In 2003 waren er in ontwikkelde landen 26 abortussen per 1.000 vrouwen, terwijl dit in ontwikkelingslanden 29 op 1.000 vrouwen was. Deze cijfers tonen aan dat vrouwen abortus laten uitvoeren, of het nu legaal is of niet. Abortus is een fenomeen dat bestaat en dat, indien uitgevoerd in onveilige omstandigheden, een vernietigend effect kan hebben op de gezondheid van vrouwen. De vraag is niet of we ‘voor’ of ‘tegen’ abortus zijn, of we het ‘leuk’ vinden of niet. Het gaat ons in de eerste plaats niet om ethische bedenkingen of persoonlijke morele bevindingen. Een legalisatie van abortus, een veilige uitvoering ervan in erkende centra en een onontbeerlijke preventie van ongewenste zwangerschappen hieraan gekoppeld, verlaagt de vrouwelijke sterftecijfers door onveilig uitgevoerde abortussen. Legalisering en een degelijk preventiebeleid verlagen abortuscijfers Daarnaast staat het als een paal boven water dat de abortuscijfers het laagst zijn net in die landen waar zwangerschapsafbreking op vraag van de vrouw legaal is, er toegang is tot een veilige abortushulpverlening en waar aan preventie van ongewenste zwangerschappen wordt gedaan, zoals in België. Het is onze taak dit recht op vrouwelijke reproductieve gezondheid te blijven verdedigen. Sinds de wet van 3 april 1990 is abortus tijdens de eerste 12 weken van de zwangerschap in België niet strafbaar als er aan een aantal voorwaarden wordt voldaan. De eerste consultatie en de ingreep moeten uitgevoerd worden in een “inrichting voor gezondheidszorg” (een abortuscentrum of bepaalde ziekenhuizen die abortushulpverlening aanbieden). Deze moeten een eigen voorlichtingsdienst en een multidisciplinair team hebben dat de vrouw kan begeleiden en inlichten over alle wetten en decreten waar ze beroep kan op doen om haar noodsituatie desgewenst op te lossen. De vrouw moet verklaren zich in een noodsituatie te bevinden maar de wet geeft geen verdere omschrijving van het begrip noodsituatie. De beslissing ligt volledig bij de vrouw, zij alleen oordeelt over haar noodsituatie. Ook een minderjarig meisje kan autonoom beslissen of ze zwanger wil blijven of niet. En tenslotte is er een verplichte wachttijd van zes dagen tussen de eerste consultatie in het centrum en de abortus in datzelfde centrum. Voor deze hulpverlening betaal je in België slechts enkele euro’s remgeld, wat abortus mogelijk maakt voor alle lagen van de bevolking. De verplichte registraties van de zwangerschapsafbrekingen worden opgevolgd door de Nationale Evaluatiecommissie betreffende de zwangerschapsafbreking. Deze commissie werd op 30 augustus 1990 opgericht om toezicht te houden op de uitvoering en evaluatie van de abortuswet van 3 april 1990. Volgens de gegevens
Nieuwsbrief van de Evaluatiecommissie lieten in het jaar 2007 in totaal 18.033 vrouwen in België een abortus uitvoeren. Sedert het begin van de registratie in 1993 tot op heden is - in absolute cijfers - het aantal zwangerschapsafbrekingen met 7.701 ingrepen gestegen. Maar deze cijfers verdienen een dubbele nuance: van dit aantal trekken we het aantal zwangerschapsafbrekingen af dat in ons land werd uitgevoerd bij niet in België gedomicilieerde vrouwen en we tellen er het aantal Belgische vrouwen bij dat buiten onze landsgrenzen een abortusingreep liet uitvoeren. Ten slotte registreert de evaluatiecommissie ook nog een aantal laattijdig ingestuurde aangiften. In 2007 werden in België bij in totaal 18.705 vrouwen die in België wonen een abortus uitgevoerd. Sinds het begin van de registratie (1993) nam het aantal zwangerschapsafbrekingen met 38,8% toe (stijging van 5.231 ingrepen). Ten opzichte van het voorlaatste rapport (2004-2005) is er een stijging van 4.6%. Het blijft onduidelijk of deze cijfers effectief een stijging weergeven van het aantal zwangerschapsafbrekingen in ons land. Experts gaan ervan uit dat de stijging van de cijfers grotendeels het gevolg is van een betere registratie in de ziekenhuizen en de abortuscentra. Dat zorgt ervoor dat het zogenaamde ‘dark number’, d.i. het aantal niet-geregistreerde ingrepen, alsmaar kleiner wordt. Hoe dan ook blijven de abortuscijfers in België tot de laagste in de wereld behoren, vergelijkbaar met de buurlanden Nederland en Duitsland. De evaluatiecommissie publiceert tweejaarlijks een rapport. Het verslag, verschenen op 9 september 2010, met betrekking op de periode van 1 januari 2008 tot 31 december 2009, formuleert een aantal aanbevelingen om het aantal zwangerschapsafbrekingen te doen dalen. De preventie van ongewenste zwangerschappen en dus van zwangerschapsafbrekingen begint noodzakelijk bij het stimuleren van respect voor zichzelf en voor de ander en bij het opnemen van verantwoordelijkheid ten opzichte van een mogelijke derde. Zowel mannen als vrouwen moeten zich bewust zijn van hun vruchtbaarheid en moeten hiervoor verantwoordelijkheid dragen. Goede preventie vergt middelen en een klimaat van openheid i.p.v. het culpabiliseren en criminaliseren van vrouwen Dit begint bij de seksuele voorlichting van jongeren. De commissie formuleert dat een gespecialiseerde voorlichting en een aangepaste vorming onontbeerlijk zijn, zowel op school als daarbuiten, om hen aan te leren hoe zij op gepaste wijze affectieve en seksuele relaties alsook hun vruchtbaarheid kunnen benaderen. De verbetering van de kwaliteit van deze vorming veronderstelt de integratie van een seksuele en relationele opvoeding in de opleidingsprogramma’s van de toekomstige leerkrachten. Slechts als aan deze voorwaarde is voldaan, kan een geactualiseerde voorlichting, die een betere toegang tot alle vormen van contraceptie mogelijk maakt, vervolgens resultaten opleveren. Uiteraard kan dit niet worden losgekoppeld van de eis voor meer middelen voor het onderwijs in het algemeen: in te volle klassen kan ook een beter opgeleide leerkracht vorming rond dergelijke gevoelige onderwerpen niet tot een goed einde brengen. Ten eerste zouden jongeren, vrouwen en mannen, in staat moeten zijn vrijuit over seksualiteit en relaties te praten. Ten tweede, is de verantwoordelijkheid voor preventie van ongewenste zwangerschappen en dus ook abortus, een zaak van vrouwen én mannen.
Blokbuster
Een taboe op praten over seks of de eventuele gevolgen ervan, staat deze noodzakelijke evolutie in de weg. Aangezien abortus een noodoplossing is voor een ongewenste zwangerschap, waarvoor zowel mannen als vrouwen de verantwoordelijkheid dragen, mag geen taboe de communicatie hierover in de weg staan. Net dát waar de pro-life beweging en de katholieke kerk zich duchtig schuldig aan maken. Alleen een legalisering van abortus is uiteraard niet genoeg. Om abortuscijfers effectief te verlagen, is het uiterst belangrijk dat hieraan een degelijk preventiebeleid wordt gekoppeld. Naast seksuele opvoeding om het nemen van verantwoordelijkheid te bevorderen, moeten ook contraceptiva worden gepromoot om het risico op een ongewenste zwangerschap te minimaliseren. Daarbij is het belangrijk dat seksuele voorlichting en voorbehoedsmiddelen toegankelijk zijn voor alle lagen van de bevolking. Voor een abortus in België betaal je slechts enkele euro’s remgeld, terwijl voorbehoedsmiddelen veel te duur blijven. Wij zijn voorstander van gratis en voor iedereen toegankelijke voorbehoedsmiddelen van goede kwaliteit. Uit wetenschappelijke studies blijkt dat de meeste vrouwen een abortus ondergaan zonder enige blijvende vorm van emotionele stress. Sommige vrouwen ondervinden milde emotionele stress vlak na de abortus, gepaard gaande met gevoelens als verdriet, eenzaamheid, schaamte, schuld en spijt. Slechts een kleine groep kampen met ernstige emotionele stress, gekenmerkt door rouw, crisis en depressie na de abortus. Veel onderzoeken tonen aan dat de meest voorkomende gevoelens vlak voor, tijdens en na de abortus angst, schuld en schaamte zijn. Het is belangrijk te duiden dat er meer kans is op gevoelens van schuld, schaamte en spijt in een klimaat waarin vrouwen onderhevig zijn aan een patriarchale en beperkende moraal. Er is ook sprake van een grote ambivalentie in de gevoelens die gepaard gaan met abortus. Een gevoel van opluchting na de abortus sluit verdriet en rouw niet uit. Bijna de helft van de vrouwen linken de abortus aan zowel pijnlijke als positieve gevoelens op langere termijn. Meestal gaan vrouwen immers over op abortus, om iets wat van wezenlijk belang is voor henzelf en/of anderen te redden, maar nooit omdat het ‘leuk’ is. Abortus is een vorm van verantwoordelijkheid opnemen. De kwaliteit van de steun die een vrouw ondervindt tijdens het beslissingsproces oefent een belangrijke invloed uit op het welzijn van de vrouw na de abortus. De grootste risicofactor voor emotionele stress bij de vrouw na abortus blijkt druk vanuit de mannelijke partner voor abortus te zijn. Een vrouw moet steeds vrij kunnen beslissen of zij haar zwangerschap al dan niet wil afbreken. Er moet dus voor gezorgd worden dat vrouwen kunnen weerstaan aan de sociale druk van zij die hen willen aanzetten tot zwangerschapsafbreking of hen dit net willen verhinderen. Goede sociale steun en een klimaat dat abortus accepteert, zijn van groot belang. Ook het recht om kinderen te krijgen moet verdedigd worden In België heeft alleen een vrouw het recht om te beslissen of ze al dan niet een kind wil krijgen. Wanneer een vrouw voor abortus kiest omdat ze op dat moment geen kinderwens heeft, is dit compleet gerechtvaardigd. Externe factoren die maken dat vrouwen kiezen voor zwangerschapsafbreking moeten echter verminderen.
10
Nieuwsbrief
Blokbuster
Om de abortuscijfers in ons land te verlagen, is het van belang dat we de redenen waarom vrouwen een abortus laten uitvoeren bestuderen en beseffen dat als we deze verminderen, vrouwen minder geneigd zullen zijn om een abortus te laten uitvoeren. Zo was in het laatste verslag van de evaluatiecommissie (februari 2010) een van de meest opvallende bevindingen dat 25% van het totaal aangegeven zwangerschapsafbrekingen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest wordt uitgevoerd. Ongeveer 28,9% (in 2009) van de vrouwen verklaren er zich in een materiële noodsituatie te bevinden en dit precies in het Gewest binnen het Koninkrijk met het hoogste werkloosheidscijfer. Voor de hier onderzochte jaren roepen iets meer dan 15 % van de vrouwen financiële, professionele en huisvestingsmoeilijkheden in als noodsituatie. Vrouwen en mannen hebben het recht om kinderen te krijgen en mogen daarin niet worden beperkt door andere redenen dan vrije keuze. Zo mogen o.a. financiële motieven de keuze voor abortus niet beïnvloeden. Arbeiders hebben het recht op een stabiel inkomen dat volstaat om comfortabel van te leven door een verhoging van de lonen en alle sociale uitkeringen. Hieraan moet ook kinderbijslag worden gekoppeld die echt de kosten dekt van de opvoeding van een kind en openbare diensten die vrouwen toestaan werk en gezin te combineren. Dit programma moet verzekeren dat geen enkele vrouw voor abortus moet kiezen vanuit hoofdzakelijk financiële redenen. De strijd voor het recht op abortus, en het recht op gezondheid in het algemeen, kan niet worden losgekoppeld van een sociale strijd voor betere socio-economische omstandigheden voor iedereen. Gezondheidszorg moet toegankelijk zijn voor iedereen, arm en rijk, man en vrouw, en zou daarom gratis moeten zijn voor ie-
dereen. Daarnaast is een feministische strijd geen strijd van vrouwen tegen mannen. Een verdeel- en heersstrategie maakt sociale strijd voor betere leefomstandigheden onmogelijk. Het is dus een zaak van mannen én vrouwen, waarin we verenigd opkomen voor onze rechten.
Bronnen * WHO-rapport met wereldwijde feiten over abortus provocatus, uitgebracht in februari 2011. * WHO-rapport over onveilige abortus, 2008. * Sensoa, dossier ‘abortus in België: feiten en cijfers’(oktober 2009). * Verslag van de Nationale Evaluatiecommissie betreffende de zwangerschapsafbreking, verschenen op 9 september 2010. * Abortus voorgoed voorbij?’, Riemslagh, M., Vanmechelen, B. (2003) * Broen A.N., Moum, T., Bodtker, A.S., Ekeberg,O., The course of mental health after miscarriage and induced abortion: a longitudinal 5 year follow-up study. (2005). * Trybulski, J., The longterm phenomenae of women’s postabortion experiences. (2005). * Kero, A., Högberg, U., Lalos, A., Wellbeing and mental growthlong term effects of legal abortion (2004). * Aléx, L., Hammarström, A., Women’s experiences in connection with induced abortion – a feminist perspective. (2004).
SATIRE: De nieuwe affiches van de NSV... In onze vorige nieuwsbrief publiceerden we enkele afbeeldingen van aangepaste NSV-affiches die eerder op de site van het AFF verschenen. De maker van deze beelden, stuurde ons nog een aantal andere ‘affiches op. Enjoy...
