MENSUEL N°104 - AVRIL 2008 NE PARAÎT PAS EN MAI ET EN JUIN
BUREAU DE DÉPÔT : BXL X 1070 BRUXELLES
BELGIQUE - BELGÏE P. P / P. B 1/1392 1070 BRUXELLES P402037
24.04 > 01.06.2008 #104 cinéma bioscoop
+ Open Screen
+ Cineketje
+ Micro Evenings: PTTL + H.A.K. + VillesIMAGINAIRESteden
+ Microbrocante
2
edito Dès ce printemps, le Nova se met à l’heure de l’école buissonnière ! Ce premier volet de notre
en collaboration avec / In samenwerking met Art cinema OFFoff (Gent) www.offoff.be
programme consacré à l’éducation jettera un
Net voor de grote vakantie verwent Cinema
regard critique sur l’institution scolaire et sur
Nova het publiek zes weken lang op films
les méthodes pédagogiques, qu’elles soient
én debatten over het meeste bezochte insti-
traditionnelles ou nouvelles. Avec un bref
tuut ter wereld: de school. “School’s Out” is
détour par l’Afrique, où l’école héritée de la colo-
een filmprogramma met een kritische blik
nisation pose des problèmes spécifiques. L’école
op het schoolsysteem en op de pedagogische
a souvent titillé l’imagination des cinéastes,
methoden – traditioneel of alternatief – die
peut-être parce qu’ils en ont gardé un souvenir
er gehanteerd worden. Bekende regisseurs
ambigu. On retrouvera quelques personnalités
van wie we al eerder werk in Nova vertoonden,
aussi célèbres que différentes dans leurs appro-
zoals Abbas Kiarostami, Kim Longinotto, Fre-
ches, comme Jean Vigo, Abbas Kiarostami, Fre-
derick Wiseman en Gordian Troeller, hebben
derick Wiseman ou encore Jean-Michel Carré.
menigmaal de school als filmsetting gekozen.
Si l’école traditionnelle, autoritaire et répressive
Van hen tonen we een aantal documentaires die
(dans sa version la plus caricaturale, le collège
het traditionele schoolsysteem blootleggen in
anglais du “If” de Lindsay Anderson), a suscité
Europa, Amerika, Azië en Afrika. Andere film-
quelques féroces révoltes ou de salubres échap-
makers zoals Jean Vigo, Marguerite Duras,
pées poétiques, elle a aussi fait travailler l’imagi-
Olivier Smolders, Danièle Huillet & Jean-Marie
nation de pédagogues, qui entendaient en renou-
Straub en Paul Carpita hebben ditzelfde onder-
Jean Vigo, F, 1933, 35mm, vo fr / fr ov, 48’
veler la pratique.
werp met bijzonder veel humor, poëzie of iro-
Un part importante de ce programme mettra
nie behandeld in een fictiewerk. Vele cineasten
F
l’accent sur les nouvelles méthodes pédagogi-
blijken een bijzonder kritische houding te heb-
ques : écoles Freinet ou Decroly, nouvelles éco-
ben tegenover het klassieke onderwijssysteem,
les anglaises inspirées par l’écossais A.S. Neill
misschien omdat hun persoonlijke herinnerin-
(Summerhill, Sudbury), écoles “expérimen-
gen en gevoelens hierover op zijn minst ambigu
tales” ou libertaires (Vitruve, Lycée de Saint-
te noemen zijn…
Nazaire, Bonaventure). Sans qu’il y ait bien sûr
Maar zij zijn daarin uiteraard niet de enigen!
de prétention à une quelconque exhaustivité,
Doorheen de geschiedenis hebben pedagogen,
tant le sujet est vaste, mais en réservant une
filosofen en “onderwijzers” gepoogd een alter-
petite place à des francs-tireurs de la pédago-
natief te bieden aan vaak terugkerende pro-
gie, comme Jacques Duez. Autant d’initiatives
blemen, inherent aan het klassieke onderwijs-
“alternatives” qui cherchent à faire contrepoids
systeem. In het kielzog van Mei 68 – nu exact
au système scolaire dominant. Sans oublier les
veertig jaar geleden – werden heel wat nieuwe
études dites “supérieures” (Vincennes), ni les
scholen uit de grond gestampt. Vrije, libertaire,
crèches des plus petits. Des expériences qui
anti-autoritaire, experimentele initiatieven en
posent parfois bien des questions, sur certaines
vooral vele Freinetscholen zagen gedurende
formes d’“élitisme” ou sur l’autonomie réelle
deze periode het licht. Maar reeds decennia
des apprenants que supposent ces méthodes
ervoor richtten pioniers als Ovide Decroly en
nouvelles. Des rencontres et débats tenteront de
A.S. Neill nieuwe scholen op. Ook vandaag nog
situer les problèmes.
zijn er mensen bezig met het bedenken én con-
24.04 > 22:00 + 01.06 > 22:00 [ 5 / 3,5 € ]
Zéro de conduite
ils d’un militant anarchiste, Jean Vigo tourne en 1932, au collège de Saint-Cloud où il passa une partie de sa scolarité (et dont il n’a pas gardé un souvenir très enthousiaste), un film qui devait s’appeler à l’origine “Les cancres”. Il y met en scène les pouvoirs imaginaires et fabuleux de l’enfance, entrée en révolte jubilatoire contre la discipline militaire d’un pensionnat concentrationnaire. Jeux de mirliton et d’attrapes, bataille de polochons homérique, jeu de massacre salvateur contre les représentants de l’autorité, “Zéro de conduite” prend la forme d’un hymne virulent à la désobéissance teinté de poésie et empreint des souffrances de son auteur. C’est peu dire que le film reçut un accueil polémique. Jugé “attentatoire au prestige du corps enseignant français”, sous la pression des “Pères de famille organisés”, une obscure ligue de vertu, il fut interdit d’écran pendant douze ans.
J
ean Vigo maakte slechts vier films gedurende zijn zeer korte levensperiode. Toch noemen velen hem een groot cineast. In “Zéro de conduite” slaagt Vigo erin om originele verbeelding en maatschappijkritische reflecties te verenigen tot een poëtische geheel. De vakantie is gedaan en enkele jongens moeten weer naar de kostschool. Daar gelden een aantal gedragscodes waarop zij streng beoordeeld worden. Een nul voor gedrag heeft zware gevolgen. Een bende kinderen rebelleert tegen deze tirannieke praktijken. De film werd in Frankrijk een tijdlang verboden, maar is een niet te missen klassieker die verschillende films inspireerde zoals “If” van Lindsay Anderson.
+ Rentrée des classes
cretiseren van alternatieve scholen. Over enkele
Jacques Rozier, F, 1955, 35mm, vo fr / fr ov, 24’
van deze initiatieven hebben we films terugge-
U
vonden, recent én wat ouder. We hebben ook enkele van hun bezielers te pakken gekregen, en hen uitgenodigd om samen met ons het debat aan te gaan over hete hangijzers als het gevaar van elitarisme en de grenzen of mogelijkheden van democratie en vrijheid binnen een school.
ne délicieuse pochade, par un des auteurs cultes de la Nouvelle vague, qui a aussi réalisé un portrait filmé de Vigo. À Correns dans le Var, le jour de la rentrée des classes, René décide de faire l’école buissonnière…
J
acques Rozier was net als vele andere regisseurs geïntrigeerd door het leven en werk van Vigo. Hij maakte een film over hem met als titel “Vigo, cinéaste de notre temps” in 1964. Deze kortfilm gaat over de student René die zijn eerste schooldag na de zomervakantie al spijbelend begint.
school’s out
25.04 > 20:00 + 10.05 > 22:00 [ 5 / 3,5 € ]
L’école du diable + Au diable l’école
Gordian Troeller & Marie-Claude Deffarge, D, 1975, video, vo fr st nl / fr ov nl ond, 2 x 43’
C
es épisodes de la série “Au nom du progrès”, réalisée en collaboration avec l’économiste français François Partant, nous emmènent en Afrique pour y vérifier si l’école a les vertus intégrative qu’on lui prête volontiers en tant que “berceau du progrès et condition du développement économique et social”. Le tableau est pour le moins contrasté. Dans le Togo d’Eyadema, on n’est s’est pas trop creusé la tête: on a repris le système scolaire des colonisateurs blancs. Avec comme résultat que l’école y a remplacé l’Eglise comme instrument d’oppression culturelle. Dans la Tanzanie socialiste de Nyerere (le “Mwalimu”, l’instituteur), au contraire, une remise en question radicale de l’école héritée de la colonisation a permis d’expérimenter un système scolaire basé sur des valeurs africaines et répondant aux besoins réels d’une société tanzanienne. L’école s’y intègre même tellement à la vie qu’elle en devient un lieu de production agricole ou manufacturier, afin de servir aux besoins du village où elle est installée. Mais il y a loin de la coupe aux lèvres, et du manuel scolaire au râteau, surtout dans un monde déjà en train de se globaliser…
D
eze twee episodes van de reeks “In de naam van de vooruitgang”, gemaakt in samenwerking met de economist François Partant toont ons het schoolsysteem van Tanzania en Togo. De regisseurs onderzoeken er of school in deze landen er werkelijk de functie vervult die ze pretendeert te hebben, m.n. een bijdrage leveren aan de sociale en economische vooruitgang. In Togo heeft men gewoon het schoolsysteem van de blanke kolonisator overgenomen. Bijgevolg is de school, net als de kerk, een instrument van culturele dwang geworden. In het socialistische Tanzania onder de regering van Nyerere bedacht men een school die de noden van de samenleving zou beantwoorden, gebaseerd op gelijkheid en solidariteit. Volgens Nyerere moet de school kinderen voorbereiden op het leven als landbouwer of handarbeider, zodat de agrarische samenleving autonoom kan blijven.
3
26.04 > 22:00 + 24.05 >20:00 [ 5 / 3,5 € ]
L’école buissonnière
Jean-Paul Le Chanois, F, 1948, video, vo fr / fr ov, 99’
B
asé sur la vie et les travaux de Célestin Freinet (incarné par un Bernard Blier encore chevelu), “L’école buissonnière” oppose la pédagogie nouvelle, ouverte sur la découverte de la nature et l’expérience directe des choses, aux raideurs du vieux système ranci du bourrage de crâne. Sa pédagogie entend faire de la classe un atelier inséré dans la vie locale, y compris politique – par exemple en faisant exécuter par les enfants toutes les étapes de la production d’un journal. Comme lui, Le Chanois était un “compagnon de route”. Il se considérait comme le “représentant du néo-réalisme français”, témoignant de la réalité sociale, privilégiant le tournage en décors réels, à l’instar des maîtres italiens. “Les enfants de notre École buissonnière, raconte-t-il, ont été conduits à s’intéresser aux mille détails du film. Ils pouvaient tout voir. Tout demander. Et tout leur était expliqué. (…) Aussi d’eux-mêmes nous ont-ils souvent aidés plus que nous n’avions osé l’espérer. Aussi nous sommes-nous quittés en pleurant”.
I
n 1920, net na de oorlog, komt er in een dorpje in de Provence een nieuwe jonge leraar aangewaaid. Hij wil dat de kinderen graag naar school komen en dat ze er dingen leren die zinvol voor hen zijn. Eén van zijn belangrijke pedagogische methodes is het uitwerken van een schoolkrantje samengesteld en gedrukt door de kinderen zelf. Monsieur Pascal probeert de kinderen hierdoor vooral een kritische zin voor de politieke en sociale werkelijkheid mee te geven. Deze nieuwe methodes doen heel wat stof opwaaien in het dorpje… Het script van deze film met Bernard Blier in de hoofdrol, werd geschreven door de vrouw van Celestin Freinet. De film is een fictie over Freinets leven en pedagogie. Over het waarheidsgehalte van de film is moeilijk te oordelen, maar de film biedt in elk geval stof voor een debat dat plaatsvindt later in dit programma.
27.04 > 20:00 + 08.05 > 22:00 [ 5 / 3,5 € ]
Avaliha (Les premiers) Abbas Kiarostami, Iran, 1985, 16mm, vo st fr / ov fr ond, 85’
E
n Iran, dans une école primaire, le jour de la rentrée, les élèves s’égaillent dans la cour. Très vite, un pion ordonne ce tumulte avec une gestique digne d’un agent de la circulation, coups de sifflets à l’appui. L’ordre est établi et sera immuable. Et ceux qui le perturbent, les retardataires et autres petits bagarreurs, sont prestement envoyé dans le bureau du directeur pour s’expliquer. Kiarostami filme les “savons” passés aux écoliers indisciplinés, une technique d’influence psychologique efficace basée sur la honte, le repentir et la culpabilisation qui permet au pouvoir d’enrégimenter sans forcément réprimer. Kiarostami ne le dit pas, mais c’est ce vers quoi fait signe son film, si on le prend comme métaphore politique. Un document plutôt dur, qui nous rappelle qu’un tel apprentissage de la discipline a aussi existé dans nos démocraties qui se veulent libérales, et survit encore sournoisement.
I
n het Westen leerden we Iraniër Abbas Kiarostami eind jaren ‘80 kennen als de regisseur die een geraffineerd spel speelt met fictie en werkelijkheid, waarin kinderen vaak de hoofdrol spelen. We tonen u één van zijn minder bekende films “Avaliha” (“First Graders”), eerder vertoond tijdens de beginjaren van Nova. Op de eerste schooldag van een lagere school ergens in Iran, staan de leerlingen verspreid over de speelplaats. De verantwoordelijke doet hen teken zich in de rij te plaatsen. Orde is zeer vlug geïnstalleerd en de leerlingen blijven onbeweeglijk. Zij die de orde verstoren worden onverbiddelijk naar de directeur verwezen. Kiarostami filmt enkel het machtsspel tussen directeur en stoute leerlingen en toont dat discipline gekweekt wordt verantwoordelijkheidsbesef (wat wij in het Westen schuldbesef noemen). Een ruwe documentaire die ons doet denken aan de strenge disciplinaire schoolsystemen uit een ver verleden. Maar zijn die systemen werkelijk verdwenen?
4
school’s out
27.04 > 22:00 + 11.05 > 18:00 [ 5 / 3,5 € ]
Pride of Place
Kim Longinotto & Dorthea Gazidis, UK, 1976, video, vo ang / eng ov, 60’
F
ilm de fin d’étude rare bien que plusieurs fois primé, “Pride of Place” décrit l’internat où l’artiste Kim Longinotto (“Dream Girls”, au Pink Screens 2006) a étudié, petite, dans le Buckinghamshire. Ceux qui pensaient que Lindsay Anderson, dans son fameux “If”, forçait le trait des traditions rances et de la coercition dans les collèges anglais, réviseront peut-être leur jugement. Parce qu’ici, tout est bien réel: la nourriture y est aussi indigeste que les règles ne sont ubuesques et les punitions absurdes et incompréhensibles. “C’était un château à la campagne, un endroit horrible, une place de fous, tranchet-elle, avec une pointe d’humour. Les spectateurs ont apaisé mes tourments en confirmant que cette école était bel et bien bizarre, presque un camp militaire”. Un an après la réalisation du film, l’école fermait définitivement.
K
im Longinotto (Londen, 1952) heeft een niet te stoppen drang om onrechtvaardigheid aan de kaak te stellen. Tijdens haar opleiding maakte ze haar haar eerste documentaire, “Pride of place”, waar ze afrekent met een pijnlijk deel van haar verleden. Longinotto werd als tiener tot een meisjesinternaat veroordeeld. De school, die huisde in een oud en geïsoleerd kasteel in Buckinghamshire, opereerde als een soort ministaat, waarin bizarre regels elkaar opvolgden, het eten onverteerbaar en de straffen absurd waren. Longinotto liep er op haar zeventiende wijselijk van weg. In subtiele maar doelgerichte impressies legt ze, vanuit het perspectief van de er nog wonende meisjes, het onderwijssysteem van dit internaat bloot. Een jaar na de film werd het internaat gesloten.
+ Summerhill
Dennis Miller, CAN, 1968, 16mm, vo ang / eng ov, 30’
E
n contraste absolu, une visite à l’école des “libres enfants de Summerhill”, que l’Ecossais Alexander Neill avait fondé en 1921. Dans cette archive, il explique d’un ton alerte les principes de l’éducation sans contrainte.
I
n het Engeland van dezelfde periode zien we in deze documentaire A.S Neill aan het woord en zien we impresies van het leven op de Summerhill, de school die hij in 1921 oprichtte. De kinderen zijn er volledig vrij te leren wanneer zij dat willen.
02.05 > 22:00 + 18.05 > 18:00 [ 3,5 / 2,5 € ]
rébellion et poésie / Rebellie en poëzie (courts métrages / kortfilms) Point de fuite
Olivier Smolders, B, 1988, 35mm, vo fr / fr ov, 10’
> Un “film pédagogique”, d’après une nouvelle de Marcel Mariën, en forme de méchante farce de potache dont sera victime une jeune et candide professeure. > Vaak is de teneur van Smolders’ films reeds voldoende om je in een ongemakkelijke positie te wringen. In “Point de fuite” is dit eveneens het geval. Hij baseert zich op een novelle van de Belgische surrealistische auteur Marcel Mariën. Een wat afstandelijke onderwijzeres geeft les over de theorieën omtrent het perspectief maar bevindt zich voor een klas met naakte leerlingen…
En rachâchant
Jean-Marie Straub & Danièle Huillet, F, 1982, 35mm, vo fr / fr ov, 7’
> “Quand on a rencontré Marguerite Duras, elle venait de voir Othon et pendant qu’on était en train de boire une bière en face du cinéma Racine, elle nous a dit tout d’un coup : J’ai un fils qui refuse de retourner à l’école. Qu’est-ce que je peux faire ? Je ne peux pas le forcer. C’était presque comme si elle demandait un conseil. On lui a dit : Non, non, on ne peut pas le forcer” (J.-M. Straub). > Een jongen weigert naar school te gaan omdat hij daar dingen leert die hij niet weet. De film is gebaseerd op het boek: “Ah, Ernesto” van Marguerite Duras, wiens eigen film “Les Enfants” we ook in dit programma vertonen.
Des lapins dans la tête Paul Carpita, F, 1965, video, vo fr / fr ov, 10’
04.05 > 18:00 + 24.05 > 22:00 [ 5 / 3,5 € ]
High School 1
Frederick Wiseman, USA, 1968, video, vo st fr / ov fr ond, ond, 75’
A
près son premier film coup-de-poing, “Titicut Follies”, sur les prisons psychiatriques, Wiseman tourne à la North East High School de Philadelphie, établissement fréquenté par les enfants de la middle class bon teint, c.-à-d. blanche. “High School, commente le cinéaste, c’est l’apprentissage de la normalité, c’est-à-dire de tout ce qui n’est pas Titicut Follies. Quand on pense éducation, on pense mathématiques, physique… Or la fonction sociale de l’école, c’est d’apprendre un certain type de discours”. Au travers de rencontres avec le personnel du lycée, les enseignants, les élèves et les parents, Wiseman démonte les valeurs du système scolaire américain et sa fonction de conditionnement social.
W
iseman is een belangrijk Amerikaans filmmaker die zich duidelijk onderscheidt van andere documentairemakers van zijn tijd. Hij beroept zich niet op interviews, bijkomende commentaar of muziek. Hij filmt de naakte realiteit zoals deze zich aan hem aanbiedt en toont dat aan zijn publiek. In High School filmt Wiseman het leven in een Amerikaanse secundaire school voor blanke kinderen van de middenklasse te Philadelphia. De documentaire toont hoe een schoolsysteem niet enkel pure kennis overdraagt, maar vooral bepaalde ideologieën en waarden doorgeeft in de formele en informele relaties tussen leerkrachten, studenten en ander schoolpersoneel.
+ Het leesplankje
Johan van der Keuken, NL, 1974, video, vo st fr / ov fr ond, 10’
L
’apprentissage de la lecture dans une école primaire d’Amsterdam, ses mots, son tableau, ses images d’Epinal, malicieusement subverties par celles de la réalité sociale et politique.
I
n “Het leesplankje” toont Johan van der Keuken op ludieke manier hoe een leesmethode, die gebaseerd is op de associatie tussen woord en beeld, wordt toegepast in een lagere school in Amsterdam.
> Bernard a neuf ans et il aime à bayer aux corneilles… > De negenjarige jongen Bernard heeft een levendige verbeelding wat hem belemmert de lessen wiskunde en geschiedenis te “ondergaan” en dit tot ergernis van de leerkracht en spot van de leerlingen.
Pour un bout de papier
Mort Ransen, CAN, 1966, 16mm, vo fr / fr ov, 28’
> “Je donnerais mon bras droit pour me faire instruire, mais pas pour un bout de papier”, tempête l’élève Jean-Claude, dont les bonnes notes ne l’empêchent pas de porter un jugement implacable sur ses maîtres, accusés “d’avoir sans merci ennuyé à mort des milliers d’étudiants innocents”. Il décide de quitter l’école définitivement. > De leerling Jean-Claude wil de school verlaten. De leerkrachten op school, zo oordeelt hij, zijn schuldig aan de dodelijke verveling van duizenden onschuldige studenten.
school’s out
Jean-Michel Carré La maison de production Les Films Grain de Sable a été fondée par JeanMichel Carré et Serge Poljinksy. Leurs films ont toujours pour cadre des lieux qui gardent ou rendent les gens prisonniers. Ils se réfèrent à la théorie de Michel Foucault sur la discipline, la répression et la surveillance. La prison n’est qu’un exemple. D’autres lieux tels que les hôpitaux, les usines et écoles sont également selon eux, des lieux où s’exercent toutes formes de contraintes et contrôles qui restreignent les gens dans leur condition humaine. Dans les années 70 et au début des années 80, Jean-Michel Carré a réalisé la trilogie “L’enfant prisonnier”, dont deux films sont programmés ici. De même que son tout premier film: “Le ghetto expérimental”. Het produktiehuis “Les films grain de Sable”, opgericht door Jean-Michel Carré en Serge Poljinksy, kiezen als filmsetting altijd plaatsen die mensen gevangen houden. Hierbij refereren ze naar Michel Foucaults theorie over discipline, dwang en toezicht. De gevangenis is slechts één voorbeeld van zo’n plaats, ook ziekenhuizen, fabrieken en scholen zijn volgens hen oorden waarbij door allerhande vormen van dwang en controle mensen worden beknot in hun mens-zijn. In de jaren zeventig en begin jaren tachtig maakte Jean-Michel de trilogie “L’enfant prisonnier”, waarvan twee films op ons programma staan. We kozen eveneens voor Carrés allereerste film: “Le ghetto experimental”.
04.05 > 22:00 + 01.06 > 18:00 [ 5 / 3,5 € ]
On n’est pas des minus
Jean-Michel Carré, F, 1981-1982, video, vo fr / fr ov, 50’
F
ondée dans les années 60 par une poignée d’instituteurs qui se réclamaient du courant pédagogique dit de l’“Education nouvelle”, Vitruve est une école publique parisienne, implanté dans une circonscription où l’échec scolaire était important. Elle bénéficie d’une pédagogie différente sans quitter le giron de l’Éducation nationale. Au travers de ce reportage effectué en 1981-82, Jean-Michel Carré s’interroge sur la façon d’apprendre dans une école déscolarisée, où l’on repousse les contradictions à propos de l’école et de la société, du travail manuel et intellectuel, des loisirs et du travail… et des savoirs. Le réalisateur ponctue ainsi sa “tétralogie” sur l’enfant et l’éducation.
26.04 > 20:00 + 18.05 > 22:00 [ 5 / 3,5 € ]
Le ghetto expérimental Jean-Michel Carré, F, 1973, video, vo fr / fr ov, 100’
C
www.gfen.asso.fr
e premier opus de Jean-Michel Carré retrace les débuts du “Centre universitaire expérimental de Vincennes” (aujourd’hui “Université de Paris-VIII”). Fondée dans la foulée de mai 68, dont on fête diversement l’anniversaire en ce joli mois de mai, Vincennes a très vite été perçu par les principaux intéressés comme le “piège à gauchistes” d’Edgar Faure, le ministre de l’Education de l’époque. Cette université ouverte (n’importe qui pouvait y venir suivre les cours, sans bac, ni diplôme) entendait n’être plus le moule reproductif de la classe dirigeante, mais un lieu de vie collective, où les échanges sont constants, les expériences, les plus diverses (spirituelles, politiques, artistiques, physiques). Plus seulement espace d’apprentissage en amphi, mais foyer d’engagement politique en perpétuel bouillonnement, avec ses limites – sur lesquelles le film ne fait pas l’impasse.
+ L’enfant prisonnier
I
O
n n’est pas de minus” is de laatste film uit Jean-Michel Carrés trilogie. Waar zijn eerste twee films tonen hoe kinderen bepaalde schoolsituaties moeten ondergaan, suggereert hij in de documentaire “On n’est pas de minus” een soort van uitweg. Jean-Michel Carré volgde gedurende twee jaar de Parijse school “Vitreuve”, een voorbeeld van projectonderwijs, gratis en toegankelijk voor alle kinderen. De school inspireerde verschillende filmmakers, wij kozen voor deze versie van Jean-Michel Carré.
Jean-Michel Carré, F, 1976, video, vo fr / fr ov, 22’
T
out sur le monde aberrant d’un écolier de neuf ans qui doit apprendre à intégrer la norme, le système hiérarchique et l’échec, coincé entre famille inhibante, école répressive et médias débilitant.
D
eze fictie is een regelrechte kritiek op het traditionele onderwijs en de gebruikelijke pedagogische methoden van psychische dwang. Op de speelplaats, de enige plaats waar kinderen vrij zijn, zien we hoe deze kinderen hun onderdrukte agressie botvieren. > La séance du 1er juin sera suivie d’une rencontre avec Gérard Delbet et Isabelle Tarjot, instituteurs à l’école Vitruve, et Julien Fieyre, ancien élève. > Voor de vertoning op 1 Juni zullen Gérard Delbet en Isabelle Tarjot,leerkrachten van de school Vitruve, alsook oudleerling Julien Fieyre aanwezig zijn.
n het kielzog van Mei ‘68 werd in Vincennes het “Experimenteel Universitair Centrum”, nu omgedoopt tot “Universiteit Parijs VIII” opgericht. Het moest een plek zijn waaraan iedereen, al dan niet in het bezit van een diploma, kon deelnemen. De uitwisseling van ideeën op politiek, sociaal en artistiek vlak stonden er centraal. Want, zo vonden de stichters, een school mag geen reproductie zijn van de huidige samenleving, maar moet sociaal-politiek engagement stimuleren… De universiteit kreeg hierdoor al vlug de naam “getto van linksgezinden”. De film werpt een blik op het collectieve leven van de studenten binnen deze universiteit en toont hoe er lessen worden gegeven. “Le ghetto expérimental” is de eerste film van JeanMichel Carré. Hij won er onder andere in 1974 in Brussel de “Prijs voor Jonge Cinema” mee.
+ Erziehung zum Ungehorsam (l’éducation à la désobéissance / Opvoeding tot ongehoorzaamheid) Gerhart Bott, D, 1967, 16mm, vo st fr & nl/ ov fr & nl ond, 26’
E
n Allemagne, le mouvement de 68 accoucha d’expériences qui paraissent bien audacieuses aujourd’hui: telles ces “crèches anti-autoritaires”, inspirées par les théories de W. Reich, où naturisme, sexualité infantile et pulsions destructrices ne sont pas brimées.
I
n diezelfde beweging van de jaren zestig, werden in Berlijn een aantal anti-autoritaire crèches opgericht. Ze werden “kinderwinkels” genoemd omdat ze huisden in verlaten winkelpanden. De documentaire toont de reacties van de omgeving op de vrije opvoeding van de kinderen en geeft de initiatiefnemers recht op antwoord.
5
6
school’s out
04.05 > 20:00 [ Gratis ]
Freinet & Decroly (courts métrages / kortfilms) Pour la vie, par la vie
René Van de Weerdt, B, 1946, 16mm, vo fr / fr ov, 19’
> Le médecin et psychologue belge Ovide Decroly, un des piliers de la Ligue pour l’Éducation nouvelle, ouvre en 1907 à Uccle une “École pour la vie, par la vie à la campagne”, qui a traversé le siècle jusqu’à nous. > De film toont de pedagogische principes van de Belg, psycholoog én geneesheer, Ovide Decroly: leven om te leren en leren om te leven. Hij richtte diverse scholen in Belgie op, waaronder de eerste reeds in 1907 te Ukkel.
La méthode Freinet
Bernard Lepla, B, 1973, video, vo fr / fr ov, 25’
> Ce travail de fin d’études s’attèle aux débuts de l’Autre École, à Woluwé puis à Auderghem, fondée par un groupe de parents animé par Anne et Henry Landroit. Ceux-ci se sont tournés vers les méthodes du pédagogue français Célestin Freinet, qui tenta d’ouvrir l’école sur la vie, de respecter la personnalité de chaque enfant et de permettre à chacun de progresser selon son rythme. > Deze documentaire is het resultaat van een eindwerk van Bernard Lepla in het kader van zijn opleiding als journalist. De film toont hoe de beginjaren er in de Brusselse Freinetschool “L’autre école”, opgericht door de ouders o.l.v. Anne en Henry Landroit, uitzagen. www.autre-ecole.org
Hallo, de buurt
Patrick De Smeyter, B, 1973, 16mm, vo nl st fr / nl ov fr ond 35’
> Reportage sur l’école de quartier alternative “De Buurt” à Gand. Fondée dans les années 70, dans un coin populaire de la cité flandrienne, elle a su trouver sa propre voie et sa “tonalité” spécifique comme pédagogie du projet, impliquant les parents. > De school de Buurt in Gent is gebaseerd op projectonderwijs, ouderparticipatie en gelijke kansenonderwijs. Ze werd opgericht in 1973 vanuit kritieken op het (toenmalige) onderwijs. www.debuurt.be > Suivi d’un débat avec Paul Absil, directeur de “L’Autre École”, Ludo Merckx de l’école “De Buurt” et Nico Hirtt, porteparole de l’APED (Appel pour une école démocratique). > Na de film volgt er een debat in aanwezigheid van Paul Absil van “L’Autre école”, Ludo Merckx van “de Buurt” en Nico Hirtt van de vzw APED (Appel pour une Ecole démocratique). www.ecoledemocratique.org
10.05 > 20:00 [ Gratis ]
Un monde à construire Patrick Le Ray, F, 2007, video, vo fr / fr ov, 54’
A
u début des années 80, Gabriël Cohn-Bendit fonde en France l’école expérimentale Saint-Nazaire pour des jeunes qui, d’une manière ou d’une autre, ne trouvent pas leur place dans le système scolaire traditionnel. Elèves et professeurs y sont égaux et déterminent ensemble les matières apprises. C’est donc une école démocratique avant tout. Patrick Le Ray, qui a suivi l’école durant un an et demi, la filme dans son fonctionnement quotidien.
I
n het Frankrijk van begin jaren tachtig richtte Gabriël CohnBendit de experimentele school Saint-Nazaire op voor jongeren, die op de één of andere manier niet passen in het klassieke schoolse systeem. Leerling en leraar zijn er gelijk, samen wordt bepaald wat er geleerd zal worden. Het is dus op de eerste plaats een democratische school. Patrick Le Ray die de school één jaar en een half volgde, filmt deze school in haar dagelijkse functioneren.
11.05 > 20:00 [ Gratis ]
Voices from the new American Schoolhouse Danny Mydlack, USA, 2006, video, vo ang st nl / eng ov nl ond, 75’
C
e documentaire, qui se déroule dans l’école américaine Sudbury Fairhaven, donne avant tout la parole aux enfants. Ils nous racontent entre autres les réactions de leur entourage vis-à-vis de l’école. Les écoles Sudbury sont des écoles démocratiques où chaque enfant est libre de décider ce qu’il veut apprendre et comment.
D
eze documentaire die zich afspeelt in de Amerikaanse Sudbury school “Fairhaven” laat vooral de kinderen aan het woord. Ze vertellen ons o.a. over de reacties van mensen uit hun omgeving op de school. Sudbury scholen zijn democratische scholen waar kinderen volledig vrij zijn om zelfsturend te leren. newamericanschoolhouse.com
+ DAS
Aline Moens & Laure Marganne, B, 2002, video, vo fr / fr ov, 3’
U
+ schooltube (leerhuis brussel) Trisha de cuyper, B, 2008, video, vo nl st fr / nl ov fr ond, 15’
ne vision blasée de l’école, par les principaux intéressés: des élèves du secondaire, qui réalisent ici un petit film d’animation dans le cadre d’un atelier du collectif Graphoui.
D
eze animatiefilm kwam tot stand door leerlingen van het secundair onderwijs o.l.v. het collectief Graphoui én in opdracht van de Minister van Onderwijs om spijbelen tijdens de middagpauze tegen te gaan…
> Un débat suivra, en présence de plusieurs représentants de l’école Saint-Nazaire, mais aussi de “Pédagogie nomade”, un collectif belge “d’enseignants, éducateurs et chercheurs en philosophie” qui souhaitent ouvrir une école similaire dans les Ardennes, et ce, avec le soutien de la Communauté française. > Aansluitend is er een debat in aanwezigheid van enkele vertegenwoordigers van de school Saint-Nazaire, maar ook van “Pédagogie Nomade”, een Belgisch collectief van “leerkrachten”, “opvoeders” en “onderzoekers in de filosofie” die ook zo’n school willen starten in de Ardennen en dit met steun van de Franse Gemeenschap.
L
a Leerhuis Brussel est inspirée de l’école Sudbury Valley aux Etats-Unis. Elle accueille tout jeune entre 4 et 18 ans et n’a pas de classes. Trisha de Cuyper a suivi durant un an cette nouvelle école à Schaerbeek. Ce type d’école soulève souvent bien des questions, comme les limites et les atouts de la liberté chez les enfants. Mais “il ne s’agit en aucun cas de revenir ici à l’éducation libre des années 60”, nous raconte Sandra Roobaert de la Leerhuis Brussel.
H
et Leerhuis Brussel is geïnspireerd op de Sudbury Valley school van de VS. Ze staat open voor alle jongeren tussen 4 en 18 jaar, er zijn geen klassen. Trisha de Cuyper volgde gedurende één jaar deze nieuwe school in Schaarbeek. Dit soort scholen roept vaak vele vragen op, zoals de grenzen en mogelijkheden van de vrijheid van de kinderen. Maar “het is niet de bedoeling terug te keren naar de vrije opvoeding van de jaren ‘60” vertelt Sandra Roobaert van Leerhuis Brussel ons. www.leerhuisbrussel.be > Après le film, nous lancerons le débat sur ce sujet avec des membres de l’équipe de la Leerhuis Brussel. En présence de Trisha de Cuyper.
> Na de film zullen we het debat hierover aangaan met de mensen van het Leerhuis Brussel. In aanwezigheid van Trisha de Cuyper.
school’s out
25.05 > 18:00 + 31.05 > 22:00 [ 5 / 3,5 € ]
01.06 > 20:00 [ 5 / 3,5 € ]
Marguerite Duras, F, 1984, 35mm, vo fr / fr ov, 90’
Costa Natsis & Adam Pianko, F, 1973, video, vo fr / fr ov, 80’
Les enfants
D
18.05 > 20:00 [ 3,5 / 2,5 € ]
La caméra à / De camera aan Jacques Duez Jacques Duez, B, video, vo fr / fr ov, 60’
D
epuis trente ans, Jacques Duez est professeur de morale dans plusieurs écoles primaires de la région du Centre. Passionné de cinéma, il anime avec ses élèves des cours qui deviennent des films, des films qui sont des cours. Témoin émerveillé d’une pensée qui s’éveille, Duez filme les discussions qui fusent dans ses cours plutôt particuliers, et fait ensuite circuler ces images entre les différentes classes où il enseigne. Les échanges portent sur les sujets les plus divers: l’amour et l’hypocrisie, l’homme et son milieu, Dieu ou la Belgique. Duez manie les questions avec un style bien à lui, les enfants parlent en toute liberté, d’autant que la présence de la caméra les pousse à affirmer avec force leur opinion. Une pratique étonnante qui relève aussi bien de la philosophie, de la pédagogie que du cinéma et du rire.
eux ans après les Straub (“En rachâchant”), Marguerite Duras décide d’adapter elle aussi son propre texte, “Ah ! Ernesto”, écrit en 1971. Ce sera le dernier des seize films de la très controversée écrivaine française. Fable mélancolique à l’ironie lumineuse, “Les enfants” est un film philosophique de facture classique, où seules les paroles sont décalées, qui divisa les critiques de l’époque et ne suscita qu’indifférence à sa sortie dans quelques salles parisiennes, avant qu’un conflit juridique autour de la propriété du scénario ne vienne définitivement l’enterrer. Ernesto est un gamin de sept ans qui en paraît quatre fois plus. A l’école, il surprend le directeur car il refuse de suivre les cours et d’apprendre ce qu’il ne sait pas. En fait, c’est un surdoué qui a acquis une connaissance précise en écoutant les autres. “Il s’agit d’un film comique infiniment désespéré dont le sujet aurait trait à la connaissance.” (M. Duras)
E
rnesto weigert naar school te gaan omdat hij er dingen leert die hij niet weet. Hierdoor plaatst hij zijn ouders en de directeur van de school, die allen het beste met hem voorhebben, in een zeer moeilijke positie… “Les enfants” van Marguerite Duras is de verfilming van het boek “Ah! Ernesto” dat zij schreef in 1971. Deze controversiële schrijfster maakte in totaal zestien films, waarvan “Les enfants” de laatste is. Toen de film destijds werd vertoond in enkele Parijse cinema’s, kon die op weinig belangstelling rekenen. Wij oordeelden er anders over en vinden de manier waarop Duras een onderwerp als dit aansnijdt op z’n minst bijzonder. Het is een film waarbij de dialogen, in de vorm van een filosofisch discours, op de voorgrond treden. Allesbehalve een actiefilm dus, maar wél een literaire fabel vol ironie, melancholie en herkenbaarheid.
7
L’école sauvage
U
n film, récemment sauvé de l’oubli, sur une école Decroly atypique de la région parisienne, tentée par les sirènes libertaires des années 68. Une forme hybride, “expérience sur l’expérience”, ni docu, ni fiction, avec Rufus et Romain Bouteille, et les petits sauvageons dans leur propre rôle. “Quelque 250 gosses entre 3 et 15 ans bénéficient du privilège de se servir de leur corps à leur guise, de faire fonctionner leur esprit de la manière la plus profitable pour eux, d’avoir entre eux, et avec les adultes qui les entourent, des relations amicales. Il nous a paru intéressant de les faire connaître et de suggérer à cette occasion ce qu’il pourrait arriver dans notre vie si nous trouvions le moyen d’en soustraire la peur, la menace, la compétition organisée et le chantage à la survie.” (C. Natsis et A. Pianko)
L
“
’école sauvage”, verfilmd in de school Decroly in Parijs begin jaren zeventig is zowel vanuit maatschappelijkpedagogisch als cinematografisch standpunt interessant. De school werd opgericht in 1945 naar het voorbeeld van een Brusselse school, gebaseerd op de nieuwe onderwijsmethode van Belg Ovide Decroly. In 1968, enkele jaren voordat de film werd gemaakt, koos de school voor een meer libertaire koers. De school, die nog steeds bestaat, is gratis én moet voor alle kinderen toegankelijk zijn. In deze film, die een kruising is tussen fictie en documentaire, spelen befaamde acteurs als Rufus en Romain Bouteille er samen met 250 kinderen de hoofdrol, ze spelen er zichzelf. De regisseurs, die maanden in de school verbleven alvorens de eerste beelden op te nemen, tonen de kinderen in al hun spontaniteit. De film is geen didactische film in de klassieke zin van het woord, geen stem die ons tracht te overtuigen wat een goed schoolsysteem is. Hoewel… > En présence de / In aawezigheid van de regisseur Costa Natsis.
+ Poème d’exister
J
acques Duez gaf dertig jaar les moraal in het basis- en secundair onderwijs. Gedurende al deze jaren filmde hij de discussies die hij had met zijn leerlingen over de meest uiteenlopende onderwerpen: over de hypocrisie en de liefde, over mens en milieu, over god… Jacques Duez heeft een zeer aparte stijl van vragen stellen. Hij laat de kinderen volledig vrij praten over wat zij denken. Dan confronteert hij hen met hun eigen reflecties, zij het dan in een ietwat vervormde versie. Dit resulteert in hilarische debatten.
Georges Rebillard, F, 1969, 16mm, vo fr / fr ov, 16’
G
raphismes, peintures, poèmes, chants, musiques, créés spontanément par des enfants de l’École Freinet de Vence, soutenus par des textes du fondateur, magnifiant le contact avec ce qui entoure l’enfant: les arbres, les fleurs, les hommes, la nature.
E
> Pour cette séance, Jacques Duez viendra nous présenter trois de ses travaux et partager avec nous son enthousiasme.
en compositie van tekeningen, gedichtjes en liedjes die de kinderen van de Freinetschool in Vence zelf bedachten.
> Jacques Duez zal ons verblijden met zijn aanwezigheid en zijn niet aflatend enthoesiasme.
24.04 > 01.06
Infokiosk
Avant ou après les films, venez fureter dans notre infothèque multimédia. Vous pourrez bouquiner dans l’ouvrage fondateur des nouvelles écoles anglaises, les “Libres enfants de Summerhill” de A.S. Neill, qui figurera en bonne place dans une petite bibliothèque aux côtés d’autres textes de pédagogues. Une petite vidéothèque vous fera découvrir d’autres expériences pédagogiques, comme celle des “Free Schools” américaines ou de l’école libertaire Bonaventure à Oléron, qui a fait l’objet d’un film de Franck Thiriot. Na of voor deze films kan je ook rondsnuizen in onze infokiosk. Hier kan je enkele video’s bekijken en teksten of boeken raadplegen zoals bijvoorbeeld over de geschiedenis van Freinet of de filosofie van A.S. Neill. Je kan er ook het boek en de film van Franck Thiriot over “Bonaventure”, een libertaire school op het eiland Oléron, bekijken.
8
VILLES / STEDEN
Ville portuaire à la croisée de plusieurs continents, berceau de la civilisation, capitale culturelle du monde arabe… Beyrouth aime s’afficher comme “la reine du monde”, une cité de fastes, dont la foisonnante animation lui vaut la réputation de “ne jamais dormir, chaque nuit y étant comparable à un samedi soir”. Mais à côté de ces images d’Epinal où des fruits gorgés de soleil se dégustent à l’ombre des palmiers, le cinéma libanais montre de Beyrouth d’autres facettes, particulièrement contrastées. Car, réduite en une infinité de quartiers repliés sur eux-mêmes, la ville-gruyère est aussi un territoire balafré, ridé, contradictoire. Placée au coeur d’un conflit régional, d’un Etat usé par les divisions politiques, religieuses et communautaires, la capitale libanaise vit une perpétuelle démolition-reconstruction depuis une trentaine d’années (17 ans de guerre civile et de séparation Est/Ouest ayant été suivis, comme si ce n’était pas suffisant, par les bombardements israéliens). Transformation, disparition, distance, contradiction, mémoire et amnésie comptent parmi les principales questions qui traversent les quelques films réunis ici. Fictions et documentaires, ayant Beyrouth comme personnage principal ou toile de fond, ils racontent cette “ville qui refuse de disparaître” et qui est aussi peuplée de fantômes et de mutants. Au-delà des traumatismes de la guerre et de l’après-guerre, ils explorent le paysage mental de l’homme. Avec ses zones en reconstruction…
Beirut Mutant Havenstad op het knooppunt van verschillende continenten, wieg van de beschaving, culturele hoofdstad van de Arabische wereld… Beiroet betoont zich graag de “koningin van de wereld”, een luisterrijke stad, wiens boeiende nachtleven haar de naam geeft “nooit te slapen, het lijkt er elke avond wel zaterdagavond”. Maar naast deze beelden van een paradijs waar men zongerijpte vruchten eet in de schaduw van de palmbomen, laat de Libanese cinema een ander Beiroet zien dat hiermee sterk in contrast staat. Want herleid tot een oneindig aantal geïsoleerde wijken wordt deze gatenkaas plots een gehavende, gerimpelde, tegenstrijdige zone. De Libanese hoofdstad, die zich in het centrum van een regionaal conflict bevindt, in een staat die verscheurd wordt door politieke, religieuze en maatschappelijke verdeeldheid, bevindt zich al zo’n dertig jaar in een ononderbroken staat van vernietiging-wederopbouw (17 jaar burgeroorlog en de Oost-West-scheiding werden gevolgd, alsof het zo nog niet genoeg was, door Israëlische bombardementen). Transformatie, verdwijning, afstand, tegenstrijdigheid, herinnering en geheugenverlies zijn de 25.04 > 22:00 + 02.05 > 20:00 [ 5 / 3,5 € ] belangrijkste vragen die de films die we hier bijeen gezocht hebben delen. Deze fictiefilms en documentaires, met Beiroet als hoofdpersonage of als decor, vertellen het verhaal van deze “stad die weigert te verdwijnen” en die bewoond wordt door Ghassan Salhab, LB, 1998, 35mm, vo st fr / ov fr ond, 120’ geesten en mutanten. Ze onderzoeken het geestelijke landschap van de mens, voorbij het trauma van in des années 80, le conflit libanais semble toucher à sa de oorlog en van de na-oorlogse periode. Sommige fin. Khalil, un jeune homme qui a fait croire à sa mort dix zones zijn echter nog in aanbouw…
27.04 > 18:00 + 17.05 > 20:00 [ 5 / 3,5 € ]
L’homme aux semelles d’or (Al Rajol Zou Annal’l Azzahabi)
Omar Amiralay, LB, 2000, video, vo st fr / ov fr ond, 55’
P
etit pas de côté… Rafiq Hariri a dirigé cinq gouvernements au Liban entre 1992 et 2004. Entrepreneur ayant fait fortune en Arabie saoudite, il a aussi a été au cœur de la reconstruction immobilière de Beyrouth. En 2000, au moment où le cinéaste syrien Omar Amiralay décide de lui consacrer un film, Hariri est leader de l’opposition. En le rencontrant, le cinéaste explore les paradoxes du pouvoir et expérimente les mésaventures qui guettent l’intellectuel critique…
E
en stapje opzij… Rafiq Hariri heeft vijf regeringen geleid in Libanon tussen 1992 en 2004. Als ondernemer is hij schatrijk geworden in Saoedi-Arabië en stond hij ook in het centrum van de wederopbouw van Beiroet. In 2000, het moment waarop de Syrische cineast Omar Amiralay besluit een film aan hem te wijden, is Hariri oppositieleider. Bij hun ontmoeting ontdekt de cineast de paradoxen van de macht en ervaart hij de rampspoed die de kritische intellectueel bedreigt…
Beyrouth fantôme (Ashbah Beirut)
F
ans plus tôt pour mieux s’enfuir, revient incognito à Beyrouth. Mais la ville est petite et ils sont de plus en plus nombreux à reconnaître Khalil, tel un fantôme qui sillonne les rues, semant l’émoi et la colère chez ses proches… Evocation d’une jeunesse gâchée, perdue dans l’absurdité d’un conflit interminable, “Beyrouth fantôme” ravive volontairement les plaies de la guerre du Liban. Mais avec subtilité et sans jugement moralisateur. Au cœur même de son premier long métrage, Ghassan Salhab organise la confrontation entre fiction et documentaire. Le récit est en effet ponctué du témoignage personnel des acteurs au moment du tournage, ce qui ouvre le film sur un abîme… “Je ne m’attendais pas à ce qu’un de mes acteurs dise regretter le temps de guerre. Ce n’est pas étonnant : c’est un grand moment de passion, la guerre. Il y a une vie durant la guerre, à pleins poumons, libérée des lendemains, une vie au présent.”
E
ind jaren ‘80 leek het Libanese conflict op zijn laatste benen te lopen. Khalil, een jonge man die zich tien jaar geleden voor dood heeft voorgedaan om beter te kunnen vluchten, komt incognito terug naar Beiroet. Maar de stad is klein, en er zijn er steeds meer die Khalil herkennen, zoals bijvoorbeeld een geest die door de straten dwaalt en beroering en woede zaait bij zijn naasten… “Ashbah Beirut” laat een verspilde jeugd zien, verloren in de absurditeit van een conflict waar geen einde aan lijkt te komen, en rijt zo bewust de wonden van oorlog in Libanon weer open. Maar subtiel, en zonder moraliserend oordeel. In zijn eerste langspeelfilm laat Ghassan Salhab fictie en documentaire de confrontatie met elkaar aangaan. Het verhaal wordt hier en daar versterkt door de persoonlijke getuigenissen van de acteurs tijdens het maken van de film, wat ongekende diepten opent… “Ik verwachtte dan ook niet dat een van mijn acteurs zou zeggen dat hij spijt had van de oorlogstijd. Dat hoeft niet te verbazen: het is een groot moment vol passie, de oorlog. Je lééft tijdens de oorlog, op het toppunt van je krachten, bevrijd van de dag van morgen, een leven in het nu”.
+ ça sera beau – From Beirut with Love Waël Noureddine, LB-F, 2005, video, vo st fr / ov fr ond, 31’
“
B
eyrouth, ou peut-être n’importe quelle ville en guerre avec elle-même. Ici aucun conflit ne se règle jamais, aucun mur ne se répare. Dans la ville trouée, les déflagrations résonnent mieux. On a le choix entre l’armée et la religion, ou bien alors la religion et l’armée. La dose d’héroïne coûte 10 dollars”. Waël Noureddine, poète et vidéaste, rend visite à quelques connaissances et envoie ses cartes postales…
B
“
eiroet, of misschien wel eender welke stad in oorlog met zichzelf. Hier raakt geen conflict ooit opgelost, geen enkele muur hersteld. In deze doorzeefde stad zijn de ontploffingen nog beter te horen. Men heeft de keuze tussen het leger en het geloof, of er is natuurlijk ook altijd het geloof en het leger. Een dosis heroïne kost 10 dollar”. Waël Noureddine, dichter en videomaker, brengt wat kennissen een bezoek en verstuurt postkaartjes…
STEDEN / VILLES
9
03.05 > 22:00 + 30.05 > 20:00 [ 5 / 3,5 € ]
Lettre d’un temps exil Borhane Alaouie, LB-F-B, 1988, video, vo st fr / ov fr ond, 52’
I
nstants de vie de quatre beyrouthins exilés en France, qui ne se connaissent pas et entre qui, hormis l’état d’exilé, il n’y a en apparence aucun lien. Seule la voix du narrateur les unit en une lettre douloureuse et nostalgique, où transparaissent les souvenirs d’un Beyrouth en guerre et un regard qui ne manque pas d’humour.
M
omenten uit het leven van vier bannelingen uit Beiroet in Frankrijk die elkaar niet kennen en tussen wie er, behalve hun staat van ballingschap, geen merkbaar verband is. Alleen de stem van de verteller verenigt hen in een pijnlijke en nostalgische brief, waar doorheen herinneringen aan Beiroet in oorlog ook hier en daar een humoristische kijk schemert.
09.05 > 22:00 + 16.05 > 20:00 25.05 > 22:00 + 31.05 > 20:00 [ 5 / 3,5 € ]
Le dernier homme (Atlal)
Ghassan Salhab, LB, 2006, 35mm, vo st fr / ov fr ond, 101’
C
haque matin, Beyrouth se réveille en découvrant la nouvelle victime d’un serial killer dont la particularité est de vider le sang de ses victimes… Khalil, médecin d’une quarantaine d’années, revient travailler dans son hôpital après un long arrêt maladie. Depuis quelques temps, il souffre d’étranges symptômes qui bouleversent sa vie. Quand il apprend l’existence du tueur en série et de son modus operandi, il se lance dans sa propre enquête, se sentant imperceptiblement lié aux victimes et plus précisément à leur insaisissable meurtrier. Progressivement, irrémédiablement, Khalil glisse hors de sa condition, disparaît du champ social, devient un fantôme, que même le miroir ne renvoie plus… En empruntant au mythe du vampire comme métaphore d’un processus de transformation, Ghassan Salhab (“Beyrouth fantôme”, “Terra incognita”) adhère plutôt à la vision de Murnau dans “Nosferatu”. Avec l’idée de cette maladie étrange qui vient transformer la ville, celle-ci engendrant à son tour ses propres mutants… Des mutants filmés ici avec amour, colère et fascination.
+ À toi où que tu sois
Borhane Alaouié, LB-F, 2001, vo st fr / ov fr ond, 52’
R
evenu au pays après une dizaine d’années d’exil, Borhane Alaouié a du mal à reconnaître sa ville, ne retrouvant rien de ce qui en faisait son charme avant la guerre. “Les choses que tu vois n’ont pas d’âge, pas de profondeur. C’est une jeunesse pour touristes. Nous nous transformons, nous aussi, en touristes”… Le dernier volet de ses lettres filmées ne nous montre pas Beyrouth, mais ses naufragés. C’est pourquoi les trois-quarts du documentaire sont dédiés à la nuit et à ses fantômes. “La nuit est le miroir de Beyrouth”, déclare le narrateur, évoquant “une ville malade, qui s’ennuie le jour et essaie de se fatiguer la nuit”.
B
orhane Alaouié keert na zo’n tien jaar ballingschap terug naar zijn land en herkent zijn stad bijna niet. Hij vindt er niets terug van de charme die ze had voor de oorlog. “De dingen die je ziet hebben geen leeftijd, geen diepgang. Het is een jeugdigheid voor toeristen. Ook wij veranderen steeds meer in toeristen”… Het laatste luik van zijn verfilmde brieven laat ons niet Beiroet zien, maar haar schipbreukelingen. Daarom is driekwart van de documentaire gewijd aan de nacht en haar geesten. “De nacht is de spiegel van Beiroet”, verklaart de verteller, ze roept “een zieke stad op, die zich overdag verveelt en zich ‘s nachts probeert te vermoeien”.
E
lke ochtend ontdekt Beiroet bij het wakker worden een nieuw slachtoffer van een seriemoordenaar die als kenmerk heeft dat hij zijn slachtoffers laat leegbloeden… Khalil, een dokter van een jaar of veertig, gaat opnieuw aan de slag in zijn ziekenhuis na een lange periode van ziekteverlof. Hij lijdt al een tijdje aan vreemde symptonen die zijn leven helemaal ondersteboven gooien. Wanneer hij te weten komt dat er een seriemoordenaar bestaat en hoe hij te werk gaat, begint hij zijn eigen onderzoek, omdat hij zich onverklaarbaar verbonden voelt met de slachtoffers en in het bijzonder met hun ongrijpbare moordenaar. Khalil glijdt steeds dieper en steeds hopelozer af, hij sluit zich af van iedereen, wordt een geest, die zelfs de spiegel niet meer reflecteert… Ghassan Salhab (“Ashbah Beirut”, “Terra incognita”) ontleent zijn mythologie aan die van de vampier als metafoor voor een transformatie en sluit zich daarin aan bij de visie van Murnau in “Nosferatu”. Hieruit komt het idee voort dat deze vreemde ziekte de stad transformeert en zo op haar beurt haar eigen mutanten creëert… Mutanten die met liefde, woede en fascinatie in beeld zijn gebracht.
11.05 > 22:00 + 23.05 > 20:00 [ 5 / 3,5 € ]
A Perfect Day
Joana Hadjithomas & Khalil Joreige, LB-F, 2005, 35mm, vo st fr / ov fr ond, 88’
C
e road-movie tourné sur le vif et fait de sensations, d’ambiances et de fausses pistes à travers Beyrouth, suit 24 heures de la vie de Malek, un jeune homme victime de l’apnée du sommeil et qui s’endort sitôt qu’il ne bouge pas. Malek fait partie de cette génération, tiraillée entre la culpabilité d’un passé lourd à assumer et l’angoisse d’un futur incertain, qui se laisse porter par la vie et s’oublie dans la nuit beyrouthine. Son père compte parmi les 17 000 disparus de la guerre. Beyrouth a beau être une petite ville en chantier permanent, on ne retrouve rien… Pas de charnier, pas de traces. Aujourd’hui, Malek a réussi à convaincre sa mère de déclarer officiellement la mort du père disparu. Il décide aussi de retrouver un rythme plus synchrone avec les autres et surtout Zeina, la femme qu’il aime mais qui ne veut plus le voir. Et si aujourd’hui était le jour parfait pour échapper à ses fantômes et retrouver ceux que l’on a perdus ?
D
eze naturalistische road-movie, samengesteld uit gevoelens, sferen en valse pistes doorheen Beiroet, volgt 24 uur uit het leven van Malek, een jongeman die aan acute narcolepsie lijdt en die zo snel in slaap valt, dat hij niet meer beweegt. Malek behoort tot een generatie die heen en weer gerukt wordt door het schuldgevoel van een zwaar verleden en de angst om een onzekere toekomst, die zich laat drijven op het leven en zich verliest in de nacht van Beiroet. Zijn vader is een van de 17 000 oorlogsvermisten. Beiroet blijft een kleine stad, een permanente werf, waar men niets terugvindt… Geen massagraven, geen sporen. Vandaag is Malek erin geslaagd zijn moeder te overtuigen de verdwenen vader officieel dood te verklaren. Hij besluit ook opnieuw een ritme te vinden dat synchroner is met de anderen en vooral met Zeina, de vrouw van wie hij houdt, maar die hem niet meer wil zien. En wat als vandaag nu eens de perfecte dag was om aan zijn kwelgeesten te ontsnappen en degenen die men heeft verloren terug te vinden?
10 nocturne
Vintage Japan
EN COLLABORATION AVEC / In samenwerking met : Filmfestival Open Doek & The Japan Foundation.
16.05 > 22:00
Live Soundtrack La veuve moustachue F
25.04 > 24:00 + 09.05 > 24:00 [ 5 / 3,5 € ]
02.05 > 24:00 + 16.05 > 24:00 [ 5 / 3,5 € ]
Nobuo Nakagawa, Japan, 1960, 35mm, vo st ang / ov eng oND, 98’
Yasuzo Masumura, Japan, 1969, 35mm, vo st ang / ov eng oND, 86’
Hell [Jigoku]
A
Blind Beast (Moju)
D
près avoir commis un délit de fuite, un étudiant en théologie est harcelé par sa conscience et par un double mystérieux. Peu après, il perd sa fiancée dans un accident de voiture. En dépit qu’il veuille échapper à cette spirale destructrice, tous les chemins le conduisent – littéralement – en enfer. Le film qui débutait comme un drame moral se mue ainsi, dans une dernière partie hallucinante, en une descente dantesque à travers le royaume infernal des morts. “Hell” est l’œuvre la plus innovante de Nakagawa, le père du cinéma d’épouvante japonais. Avec ce film, il mêle les notions bouddhistes de vie après la mort à un commentaire sur la faillite morale du Japon moderne de l’après-guerre. Filmé dans un style propre aux années ‘60, imprégné de jazz, de percussions et porté par une bande sonore déroutante, le résultat est aussi un film très graphique. Les images fantasmagoriques se réfèrent autant aux peintures médiévales du Jugement dernier de Jérôme Bosch qu’au film muet classique “Häxan” (1921) de Benjamin Christensen. Il anticipe ainsi l’œuvre du réalisateur culte brésilien José Mojica Marins avec ses cauchemars surréalistes et sadiques où pullulent tortures, pleurs et grincements de dents.
ans une galerie d’art, l’aveugle Michio palpe longuement le corps sculpté d’un magnifique modèle, Aki. Lui-même sculpteur et artiste tourmenté, il a la ferme intention de réaliser un corps féminin parfait à l’image de celui d’Aki. Avec l’aide de sa mère, il kidnappe la modèle et l’enferme dans son étrange atelier pour mener à bien son projet. Aki, terrorisée, tente d’abord de s’échapper. Après avoir échoué, elle manipule Michio en semant la discorde entre lui et sa mère. Le temps passe. Une relation sadomasochiste, inattendue et destructrice, naît entre eux. Et les emporte cruellement loin. Yasuzo Masumura, l’un des représentants de la “nouvelle vague japonaise” et cinéaste prolifique (il réalisa pas moins de 50 films entre 1957 et 1977) créa avec “Blind Beast” un film étrange de “SM d’horreur fantastique” avec trois acteurs seulement ! L’histoire est basée sur l’œuvre de Edogawa Rampo, écrivain japonais de romans horrifiques. Dans un style visuel claustrophobe, il explore les frontières de la psyché humaine et des excès sexuels. Les images ne sont ni gratuites ni explicites. La terreur psychologique réprimée nous hantera longtemps encore…
N
I
adat een theologiestudent een vluchtmisdrijf pleegt, laten zijn schuldig geweten en een mysterieuze, duivelse dubbelganger hem niet los. Kort daarna verliest hij zijn geliefde in een auto-ongeval. Hoezeer hij ook aan deze neerwaartse spiraal wil ontsnappen, alle wegen leiden voor hem naar de hel, letterlijk dan. Wat start als een moreel drama, eindigt in het verbluffende laatste deel van de film als een Dante-eske helletocht door de onderwereld. Hell is het meest innovatieve werk van Nakagawa, de vader van de Japanse horror.Met deze film vermengt hij Boeddhistische noties van een leven na de dood met een commentaar op het morele failliet van het moderne naoorlogse Japan. Gefilmd in een pure jaren ‘60 stijl en met een desoriënterende jazz, percussie en theremin soundtrack, is het resultaat hoe dan ook een heel grafische film. De fantasmagorische beelden refereren zowel naar de schilderingen van het Laatste Oordeel van de middeleeuwse Hieronymous Bosch als Benjamin Christensen’s stille filmklassieker “Häxan” (1921) en lopen vooruit op het werk van de Braziliaanse cult regisseur José Mojica Marins in hun surreële voorstelling van een sadistische nachtmerrie vol folteringen, geween en tandengeknars.
n een kunstgalerij betast de blinde Michio langdurig het gebeeldhouwde lichaam van het bloedmooie model, Aki. Zelf een beeldhouwer en getormenteerd artiest, is hij vast van plan het ultieme vrouwenlichaam te maken naar Aki’s model. Met de hulp van zijn moeder kidnapt hij Aki. Hij sluit haar op in zijn bizarre atelier om zijn kunstproject te kunnen voltooien. Eerst probeert een angstige Aki te ontsnappen. Als dat niet lukt, manipuleert ze Michio en drijft daarbij een wig tussen hem en zijn moeder. Na een tijd ontstaat een onverwachte, merkwaardige sadomasochistische en destructieve relatie waarin Aki en Michio gruwelijk ver gaan. Regisseur Yasuzo Masumura, één van de vertegenwoordigers van de Japanse New Wave en veelfilmer – tussen 1957 en 1977 maakte hij zo’n 50 films –, creëerde met Blind Beast een bevreemdende ‘sm horror fantasy’ met slechts drie acteurs. Het verhaal is gebaseerd op het werk van dé Japanse horrorschrijver Edogawa Rampo. In een claustrofobische visuele stijl verkent hij de grenzen van de menselijke psyche en seksuele excessen. De beelden zijn noch gratuit noch expliciet, maar het is net de ingehouden psychologische terreur die nog lang zal blijven nazinderen.
igure de la scène musicale japonaise depuis plus de deux décennies (en tant que musicien, producteur, critique et performer), Yuichi Kishino a collaboré à une multitude de projets musicaux (Watts Tower, Space Ponch, GiraGira Knights, HiPosi…) et fut aussi acteur pour des réalisateurs tel que Kiyoshi Kurosawa, Akihito Shiota, Isshin Inudo… et enseigne à la faculté de musique et d’arts plastiques de l’université de Tokyo. Au travers du personnage de “la veuve moustachue”, il développe un univers très personnel, rendant un hommage vibrant à la culture populaire japonaise. Vêtu d’une élégante robe noire, coiffé d’un petit chapeau à voilette et pilosité incongrue, ce tendre clown de l’amour mélangera pour nous vidéo et chansons, musique rétro-cabaret et effets spéciaux, humour et mélancolie, kitsch et avant-garde. Sa voix androgyne, sans âge, son jeu de scène très expressif et ses orchestrations subtiles et farfelues seront accompagnés au piano par Yoko Miura. Ce rêve exotique ne s’arrêtera pas là car nous pourrons compter sur la présence du duo bordelais Gangpol und Mit. Guillaume Mit nous présentera ses dernières créations vidéos psychédéliques et rigolotes tandis que Dj Plaong (aka Gangpol) nous régalera d’une pétillante sélection de musique nippone. > Et pour que la nuit se prolonge encore un peu Dj Derek Sein, en chat du cheshire, nous fera danser au pays des merveilles.
Y
uichi Kishino, al meer dan twee decennia een bekende figuur in de Japanse muziekscene (als muzikant, producer, criticus en performer), werkte mee met een hele reeks muzikale projecten (Watts Tower, Space Ponch, GiraGira Knights, HiPosi…), speelde in films van regisseurs zoals Kiyoshi Kurosawa, Akihito Shiota, Isshin Inudo… en geeft les aan de faculteit voor muziek. Met het personage van de “besnorde weduwe” ontwikkelt hij een uiterst persoonlijk universum, een bruisende hommage aan de Japanse populaire cultuur. Deze gevoelige liefdesclown, gekleed in een elegante zwarte jurk, een hoedje met violetjes op het hoofd en wel zeer bijzondere beharing, mixt voor ons video en liedjes, retro-cabaretmuziek en special effects, humor en melancholie, kitsch et avant-garde. De androgyne, leeftijdloze stem, de expressieve dramatiek en de bizarre en subtiele orkestraties worden op de piano begeleid door Yoko Miura. Maar daar houdt deze exotische droom niet op, want we kunnen rekenen op de aanwezigheid van het duo uit Bordeaux, Gangpol und Mit, die ons enkele van hun psychedelische en ludieke videocreaties zullen tonen op een waaier aan klanken uit de Japanse muziek. > En met Dj Derek Sein duurt de nacht zelfs nog langer, want hij laat je, als een echte Cheshire Cat, helemaal tot in Wonderland dansen. http://www3.tky.3web.ne.jp/~gamakazz/kishino/ http://www.gangpol-mit.com
release
Gerda 85
Autour de “Gerda”
Patricia Gélise & Nicolas Deschuyteneer, B, 2007, 16mm (proj. video), vo fr st nl / fr ov nl ond, 68
03.05 > 20:00 + 09.05 > 20:00 + 17.05 > 22:00 + 25.05 > 20:00 + 30.05 > 22:00
C
[ 5 / 3,5 € ] www.gerda85.be
’est l’histoire d’une jeune fille, quelque part dans la campagne, dans un royaume. C’est l’été. Il faut étudier pour les examens. Gerda se retrouve chez son oncle et sa tante qu’elle n’a plus vus depuis des années, depuis la mort de sa mère. On est en 1985. Il y a une cassette dans le magnétophone, du flanger sur la basse et les boîtes à rythme sont pleines de reverb. C’est la crise. Gerda est amenée à faire des choix qui doivent l’entraîner vers de nouveaux horizons. Autour d’elle, quelques convulsions: une époque se termine… Avec ce premier long-métrage, Nicolas Deschuyteneer et Patricia Gélise s’inspirent de leur trajectoire personnelle pour parcourir le chemin intérieur d’une jeune fille, le passage d’un état vers un autre, à une période où l’on ne sait pas vraiment ce que l’on veut dans la vie mais où l’on sent avec obstination ce que l’on ne veut pas… En filigrane, c’est aussi le portrait d’une époque troublée (les années 80) et celui d’une
11
09.05 > 20:00
> Projection suivie d’une rencontre avec Nicolas Deschuyteneer & Patricia Gélise. > Projectie gevolgd door een ontmoeting met Nicolas Deschuyteneer & Patricia Gélise.
30.05 > 22:00
> Projection suivie d’une petite soirée où l’on pourra danser, entre autres, sur les hits de “Gerda”, avec aux manettes l’équipe du film. > Projectie met daarna een feestje, waarbij de filmploeg ten dans speelt: hits uit Gerda natuurlijk – maar ook andere wave en waves.
jeunesse en rupture, qui est esquissé dans leur film. “Nous sommes partis d’un lieu, d’une maison familiale que nous connaissions bien, qui était chargée d’ambiances et d’histoires, décor parfait pour un retour dans le temps. Et cet endroit allait bientôt disparaître, nous avions encore quelques mois devant nous. Le cinéma aime enregistrer ce qui est en train de disparaître, il aime enregistrer des traces”. Tourné en onze jours à Deux-Acren, un village du Hainaut occidental, “Gerda” est un film à tout petit budget qui prend le parti d’une forme très libre, laissant beaucoup de place aux sensations et à l’imaginaire. Ce n’est pas pour rien qu’un autre point de départ de ce film a été la redécouverte d’une caisse de vieux vinyls de jeunes groupes belges de new-wave datant de 1978 à 1985 (Satin Wall, Snowy Red, The Cultural Decay, Bene Gesserit, Carol, Isolation Ward, Polyphonic Size), dont la musique imprègne le film et l’univers de Gerda.
D
it is de geschiedenis van een jong meisje, ergens op het platteland, in een koninkrijk. Het is zomer; er zijn examens, er moet geblokt worden. Gerda logeert bij haar oom en tante, die ze sinds de dood van haar moeder (jaren geleden) niet meer gezien heeft. We schrijven 1985. Een cassette wordt afgespeeld: dreunende bas, ritmebox, reverb. Het is crisis. Gerda moet keuzes maken, zoekt nieuwe horizonten. Rondom haar, een paar agitaties; een tijdperk loopt op zijn einde. Voor deze eerste langspeelfilm – een poëtische schets, de coming of age van een jong meisje – lieten Nicolas Deschuyteneer en Patricia Gélise zich inspireren door wat ze zelf meemaakten. De film gaat over die fase waarin je niet echt weet wat je met je leven aanmoet – maar overduidelijk voelt wat je niet wil. Op de achtergrond krijgen we tegelijk het portret van een verstoord tijdperk (de jaren ‘80), en van een jeugd “die breekt met”. “We zijn vertrok-
ken van een plaats, van een familiehuis dat wij goed kenden, dat geladen is met sferen, geschiedenissen, verhalen: het perfecte decor voor een terugkeer in de tijd. En deze plaats zou spoedig verdwijnen, wij hadden nog maar enkele maanden de tijd. Cinema registreert graag dat wat bezig is te verdwijnen, houdt ervan om sporen te registreren.” Gerda is een low budget film, gedraaid in elf dagen in DeuxAcren, een dorp in het westen van Henegouwen. De makers kozen voor een vrije vorm, die veel plaats laat voor gevoelens en verbeelding. Het is niet voor niets dat de herontdekking van een doos oude Belgische new-wave platen een ander vertrekpunt voor de film is geweest. De platen dateren uit de periode 1978-1985: de muziek van jonge Belgische new-wave groepen (Satin Wall, Snowy Red, The Cultural Decay, Bene Gesserit, Carol, Isolation Ward, Polyphonic Size) doordrenkt de film - en het universum - van Gerda.
12
VillesIMAGINAIRESteden “VillesIMAGINAIRESteden” est un projet réalisé en 2007 autour de trois ateliers organisés par Bruxelles nous appartient (BNA-BBOT) : l’un avec des primoarrivants, un autre avec des artistes et un troisième accessible à tous. Animés par le vidéaste Laurent Van Lancker en collaboration avec Milena Bochet, ces ateliers ont amené les participants à inventer leur ville imaginaire. A travers les 25 films qui en sont nés, le résultat est une métaphore critique de Bruxelles, transposée en petits films faits à la maison notamment à partir de techniques d’animation et d’interviews sonores issues de la banque de données de BNABBOT. Le Nova vous propose sur grand écran, en présence de plusieurs réalisateurs, deux séances de films (et une performance) extraits des “VillesIMAGINAIRESteden”. Le DVD intégral sera également visionnable sur un moniteur. Het project “VillesIMAGINAIRESteden” werd in 2007 georganiseerd door Brussel Behoort Ons Toe (BNA-BBOT). Het werd gerealiseerd in drie ateliers : een eerste met nieuwkomers, een tweede met artiesten en een derde met mensen van allerlei pluimage. Deze ateliers werden geanimeerd door videast Laurent Van Lancker in samenwerking met Milena Bochet. Zij nodigden de deelnemers uit om hun eigen imaginaire stad te verbeelden. Doorheen 25 filmpjes – gerealiseerd met o.a. animatietechnieken en met interviewfragmenten uit de verhalenbank van BBOT – krijgen we een vaak kritische metafoor voor Brussel te zien. Verspreid over twee voorstellingen en een performance projecteert Nova een selectie van “VillesIMAGINAIRESteden” op groot scherm, en dit in aanwezigheid van de makers. De integrale DVD zal tegelijkertijd ook vertoond worden op monitor.
24.04 > 20:00 [ Gratis ]
VillesIMAGINAIRESteden #1 Saturacités
1,2,3…
Elise Dethier, vo fr / fr ov, 1’
Abdelhak Ziani, vo fr / fr ov, 2’
> Le temps d’un clin d’oeil, l’emprise du rythme de la ville sur nos esprits et nos corps. > “Saturacités” schetst, in een oogwenk, de greep van de stad op onze geesten en onze lichamen.
2013
> Rêve d’une ville où, dans chaque bâtiment, des moments de partage seraient organisés. > De auteur woont in een collectief huis, en droomt van een stad waar in elk huis een collectieve ruimte zit waar momenten, bijvoorbeeld maaltijden, gedeeld worden.
Antje Van Wichelen, vo fr & nl / nl & fr ov, 4’
Nord
> En 2013, les Bruxellois en ont eu marre des abîmes que les hommes de pouvoir leur imposent et se sont retirés sur les hauteurs de la ville. > In 2013 hebben de Brusselaars genoeg gekregen van de kloven die de machthebbers hen opdringen, en hebben ze zich teruggetrokken op de bovenste verdiepingen van de stad.
Bushra
Jérémy van der Haegen, Thomas Vandecasteele & Cinqheuresmoinsdix, vo fr / fr ov, 6’
> C’est une ville, ou plutôt quartier. Invisible parce qu’il n’existe plus… > Noord is een stad, of eerder een wijk… Onzichtbaar want verdwenen.
Bouillon Philippe Witjes, vo fr / fr ov, 5’
> Cette ville existe seulement en paroles, mais malheureusement, la bouche qui parle beaucoup n’ a pas toujours raison ! > De maatschappij is als een mond, met tanden en een tong. In de stad Bushra wordt alleen gesproken.
> Promenade intérieure et éloge sur les multitudes de nourritures ethniques et autres que l’on peut trouver à Bruxelles. > Wandeling met interne monoloog en lofzang over de etenswaren uit alle hoeken van de wereld, die je in Brussel gemakkelijk vindt.
Abdeltown
Miraville #1
Collectif, vo fr & nl / nl & fr ov, 1’
Abdelwahab Hakem, vo fr & ar / ar & fr ov, 4’
> Ville de sable où il fait trop chaud. Les pauvres vivent en haut, tandis que les riches et l’administration sont sous terre. > Stad onder de gevolgen van de opwarming van de aarde. Bovengronds is het verzengend heet. De rijken, de administratie en de moskeeën hebben zich terugetrokken onder de grond. Boven, echter, is het feest.
Bruin Laurent Van Lancker, vo nl / nl ov, 2’
> Cauchemar ou rêve éveillé ? Une ville brune et surréaliste. > Nachtmerrie of dagdroom? Een surrealistische bruine stad.
Marz Amir Najmi, vo fr & perse / perzich & fr ov, 2’
> Une ville divisée en deux clans : ceux qui ont une bouche et donnent des ordres, ceux qui ont des oreilles pour les écouter et les accomplir. > Marz: een stad met twee groepen mensen. De ene hebben een mond en geven bevelen. De andere hebben alleen oren en moeten de bevelen uitvoeren. Ee nieuwe vorm van slavernij.
Argentmensonge Faïssal Chibani, vo fr / fr ov, 2’
> L’argent est d’une telle importance dans notre monde, que le conteur avoue mentir pour en avoir. > Verteller getuigt dat in onze wereld het geld zo belangrijk is, dat hij er zelf soms voor liegt.
mira, sans dial / zonder dial, 3’
> Un pied se balade à Bruxelles. Montage de photos avec musique de Matthieu Ha. > Een voet op stap door de stad… Fotomontage op muziek van Matthieu Ha.
Racine Florian Ruymen, vo fr / fr ov, 16’
> Les racines de cette ville introspective et activiste sont les sans-papiers. > De basis van deze introspectieve en activistische stad zijn de mensen zonder papieren.
08.05 > 20:00 [ Gratis ]
VillesIMAGINAIRESteden #2 Miraville #2
www.bna-bbot.be
Mauricia
mira, sans dial / zonder dial, 3’
Mauricio Garcia, vo fr / fr ov, 3’
> Un pied se balade à Bruxelles. Deuxième version. > Een voet op stap door de stad… Tweede versie.
> Une ville qui flotte dans l’air, personne ne sait comment. Sous le soleil évidemment. > Een stad die in de lucht zweeft, niemand weet hoe. De mensen zijn er gelukkig: er is geen classificatie van personen, geen arm of rijk…
Cafeine Collectif, vo fr / fr ov, 1’
> La ville est un moulin à café et nous sommes les grains de café… > De stad is een koffiemolen en wij de koffiebonen…
Ousmanville Ousmane Ba, vo fr / fr ov, 1’
> Une très grande ville, avec des habitants de toutes nationalités et où chacun doit travailler. > Een reuzestad met inwoners van alle nationaliteiten… en waar iederéén aan het werk moet.
Sumba Laurent Van Lancker, vo fr / fr ov, 2’
> Histoire vraie de l’île de Sumba. > Waar gebeurd verhaal over het eiland Sumba.
Kodjoville Kodjo Degbey, vo fr & mina / mina & fr ov, 4’
> Un chien devient la cible d’accusations mensongères et est forcé à migrer vers d’autres cieux. > Een stad van katten en honden, waar een hond vals beschuldigd wordt. Hij is verplicht zijn stad te verlaten en naar een andere te vluchten.
Croisées Sophie Auby, vo fr / fr ov, 4’
> Une jeune citadine traverse les quatre saisons… > Stad tijdens 4 seizoenen, verteld door een jonge bewoonster.
Doroville Dorothée Clette, vo fr / fr ov, 5’
> Relation entre Doroville et Bruxelles. L’absurdité, les pistes cyclables, les clandestins > Relatie tussen Doroville en Brussel: de absurditeit, ook van de fietspaden, de illegalen…
Destra o Sinistra I & II Kika & Prairie + Labo, performance, 15’
> Deux films créés en multi-projection et inspirés par Italo Calvino : “un paysage invisible est la condition du paysage visible” (extrait de “Le città invisibili”). Passage dans une ville imaginaire, entre lignes urbaines submergées, calmes ombres volcaniques et paysages en mouvement, apparaissant en transparence sous différentes couches de film tournées en super 8. Labo (Jen Debauche, Sébastien Koeppel & Kika) et Prairie (guitare, improvisation sonore) en proposent une réinterprétation collective sous la forme d’une performance. > “Destra o sinistra” I & II vloeit langs een imaginaire stad Brussel, tussen een overdaad aan stedelijke lijnen, trage vulkanische schaduwen en bewegende landschappen. Deze vorm van dwaling verschijnt in transparante filmlagen, gedraaid in super 8. De inspiratie komt van Italo Calvino: “een onzichtbaar landschap is de voorwaarde voor het zichtbare landschap” (in “Le città invisibili”).
13
micro evening
01.05>
www.pttl.be
Plus tôt te Laat (PTTL) est né en 1998, à Saint-Josse. Le point de départ ? Un formulaire envoyé à tous les demandeurs d’emploi de l’arrondissement, les encourageant vivement à contribuer au rafraîchissement de leur bureau de pointage. Or on le sait: nul n’est sensé créer pendant les heures où il doit être disponible sur le marché de l’emploi. Mais, s’agissant en l’occurence d’améliorer le cadre de travail des employés d’un bureau de chômage (et partant, de rendre plus supportable le contrôle social des chômeurs), la chose était subitement permise. C’est ainsi que, s’engouffrant dans cette contradiction manifeste du système, quelques habitués du pointage organisèrent une première exposition et s’incrustèrent peu à peu dans les lieux. Jusqu’à y disposer de leur propre local, où ils développèrent plusieurs activités (réalisation de vidéos, affiches, expos, publications…) sur un mode collectif ou collaboratif. Dix ans plus tard, le pointage a été supprimé, faisant place à “l’activation” des chômeurs. PTTL a déménagé à Saint-Gilles avec son imprimante stencil et son atelier vidéo. Et, pour vous garantir un 1er mai réussi, le Nova vous propose de fêter l’anniversaire de ce collectif d’artistes né il y a 10 ans dans un bureau de pointage…
01.05 > 18.05
Expo PTTL
> Peintures à la main sur papier peint et affiches stencilées réalisées à PTTL. > Schilderijen met de hand aangebracht op behangpapier en gestencilde affiches gemaakt in PTTL.
Plus tôt te Laat (PTTL) is geboren in 1998 in Sint-Joost. Het vertrekpunt? Een formulier, opgestuurd naar alle werkzoekenden van het arrondissement, om hen warm aan te moedigen mee te werken aan het opfrissen van hun doplokaal. Tja… en dat terwijl iedereen weet dat je niet mag creëren tijdens de uren waarop je beschikbaar moet zijn voor de arbeidsmarkt! Maar omdat het hier tenslotte gaat om het verbeteren van de werkplek van de medewerkers in een stempelkantoor (en dus om de sociale controle van werklozen iets draaglijker te maken), kon het in dit geval precies wel. Zo hebben enkele habitués van het doplokaal, verward door deze manifeste tegenstrijdigheid van het systeem, besloten een eerste tentoonstelling te organiseren en zich zo beetje bij beetje in te nestelen in deze kantoren. Tot ze een eigen plek krijgen, waar ze een hele reeks activiteiten op poten zetten (video’s maken, affiches, tentoonstellingen, publicaties…) in groep of in samenwerking. Tien jaar later wordt het doplokaal opgedoekt en is er plaats voor de “activering” van werklozen. PTTL is met zijn stencilkopieerapparaat en zijn videoatelier verhuisd naar Sint-Gillis. En om u een geslaagde 1 mei te verzekeren, stelt Nova voor de verjaardag van dit kunstenaarscollectief, tien jaar geleden geboren in een doplokaal, samen te vieren.
> 20:00 [ Gratis ]
PTTL films
3 Dood Amir Bazmipour, 2008, 7’
> Film surprise en animation. > Verrassingsanimatiefilm.
Togo Election Time Dimanche & lundi, 2005-2008, 4’
> Comment un État africain soutenu par les Occidentaux organise ses élections, démocratiquement ça va de soi. > Hoe een Afrikaanse staat, onderhouden door Westerlingen, democratische - dat spreekt voor zich - verkiezingen organiseert.
Vernissage: 01.05 > 19:00
Kronik matongaise
Quand les papiers arrivent
Karin Vyncke, 2006 7’
PTTL-Spectacle, 2007, vo fr st nl / fr ov nl ond, 2’
> Chronique de vie dans la galerie d’Ixelles, située entre la Porte de Namur, quartier résidentiel, et le quartier Léopold, européen et administratif. > Kroniek over het leven van de galerij van Elsene, tussen de Naamse Poort, een woonwijk, en de Leopoldwijk, een Europese wijk en kantoorwijk.
> Extrait d’une série de courts témoignages réalisés dans le cadre d’une campagne de sensibilisation au sort des sans-papiers. > Fragment uit een reeks korte getuigenissen, gemaakt in het kader van de sensibiliseringscampagne omtrent het lot van de sans-papiers.
Crash Machine
Super Desasfaltico
Bernard Mulliez & Emmanuel Tête, 2005, vo fr st ang / fr ov eng ond, 8’
> Trace vidéo d’une intervention artistique organisée au bureau de pointage de Saint-Josse, sous la forme d’un distributeur automatique d’assiettes publicitaires. “Vous passez à la caisse, elles passent à la casse”. > Videospoor van een artistieke interventie georganiseerd in het stempelkantoor van Sint-Joost in de vorm van een automatische verdeler van reclameborden.“Het plezier van geven, de vreugde van krijgen”.
Collectif, 2008, 4’
> Les aventures d’un nouveau super-héros imaginé dans le cadre d’Open Source, une initiative autour de l’eau dans la ville. > De avonturen van een nieuwe verzonnen superheld in het kader van Open Source, een initiatief rond het water in de stad.
Mic-Mac Les cafetières Nadine Abril, 2006-2008, 8’
> Animation expérimentale à propos d’une cafetière en recherche d’emploi. > Experimentele animatiefilm over een koffiekan op zoek naar werk.
Bungalow Collectif, 2008, 13’
> Vidéo réalisée à partir de la captation d’une performance artistique. Un des aspects les moins connus du travail de PTTL. > Video gemaakt met materiaal geschoten op een kunstperformance. Een van de minder bekende aspecten van PTTL.
Miss Flageley Collectif, 2007, 3’
> Court extrait des films réalisés dans le cadre d’un workshop autour de la Place Flagey, impliquant plus de 30 personnes des quartiers environnants. Pour toute personne intéressée au chaos planificateur bruxellois. > Kort fragment uit films gemaakt in het kader van een workshop rond het Flageyplein, waar meer dan 30 mensen uit de omliggende wijken aan deelnamen. Voor iedereen die geïnteresseerd is in de stedenbouwkundige chaos van Brussel.
Axel Claes, Marc Meert & Ahmed Mouhsin, 2002, 3’
> Trois films extraits d’une émission réalisée pour la RTBF et Arte : “Le roi à Madou”, “Les caisses à savon” et “Le bal des fonctionnaires”. > Drie fragmenten uit een uitzending op de RTBF en Arte: “Le roi à Madou” (De koning in Madou), “Les caisses à savon” (Zeepkistjes) et “Le bal des fonctionnaires” (Het ambtenarenbal).
Cité Admin Collectif, 2005, vo st ang / ov eng ond, 14’
> Premier résultat d’un atelier vidéo sur la Cité administrative de l’Etat organisé dans le cadre du PleinOPENair 2004. > Eerste resultaat van een videoatelier over het Rijksadministratief Centrum georganiseerd in het kader van PleinOPENair 2004.
PTTL in da bar U
ne fin de soirée tranquille dans le foyer. Autour de la Microboutiek (qui présentera notamment la compilation “Bürüksel est un ring” récemment éditée par PTTL). Avec Nisse pour une lecture d’extraits de livres publiés par PTTL (dont “Plaidoyer pour le retour” et “Le cahier rouge”). Et E201 pour choix musical approprié…
Bienvenu(e) au Petit Château Simon Arazi & Axel Claes, 2004, 14’
> Film pédagogique de commande, réalisé avec Polymorfilms et destiné à donner des informations pratiques aux nouveaux arrivants du Petit Château. > Pedagogische film gemaakt in opdracht, tot stand gekomen met Polymorfilms en bedoeld om praktische informatie te geven aan de nieuwelingen in het Klein Kasteeltje.
> 22:00 [ Gratis ]
La participation PTTL-Spectacle, 2001, vo fr st ang / fr ov eng ond, 18’
> L’expérience “participative” d’une vingtaine d’habitants autour d’un contrat de quartier (rénovation urbaine) à Saint-Josse. > De “participatieve” ervaring van een twintigtal inwoners rond het stadsrenovatie in Sint-Joost.
E
en rustige late avond in de foyer. Rond de Microboutiek (die de compilatie “Bürüksel est un ring” laat zien, nog niet zo lang geleden gemaakt door PTTL). Met Nisse voor een voorleessessie met fragmenten uit boeken van PTTL (waarvan “Plaidoyer pour le retour”/“Pleidooi voor de terugkeer” en “Le cahier rouge”/“Het rode schrift”) en E201 voor de aangepaste muziek…
14
Micro Evening
H.A.K.
h.a.k.free.fr
“Bien sûr H.A.K. n’a pas toujours existé, mais avant c’était quand même pas pareil ! Collectif indéterminé : Lyon, Orléans, Le Havre, Paris et Bruxelles. Bientôt 200 disques auto-édités. Bricolages électroniques, retraitement du son et des images, recyclages divers, instruments détournés, installations plastiques. Pour les oreilles et les yeux. Le principe : il ne se passera que ce que tu créeras toi même. Génération spontanée, direction acéphale, affinités électives. Les projets se ramifient. Sessions improvisées. Ciné concerts. Expositions… Empirique / résistance. Transformer le plomb en plastique, le vinyle en vinyle rayé. Tu viens, tu vois et tu écoutes !” Durant deux jours, le Nova et sa Microboutiek vous présenteront les créations d’H.A.K. Au travers de deux Live Soundtracks (le Nova ouvrira peut-être sa fosse à orchestre pour l’occasion !), d’une séance “Big Cut”, d’une exposition et d’un concert, les Hakiens vous transmettront leur identité improvisatrice dans toute sa splendeur, mêlant les identités de chacun, leurs influences, leurs envies, leurs craintes… et leurs peurs. “Natuurlijk was er een tijd dat H.A.K. nog niet bestond, maar de dingen waren toen toch niet hetzelfde! Een collectief op de dool: Lyon, Orléans, Le Havre, Parijs en Brussel. Binnenkort 200 zelf uitgegeven platen. Elektronische collages, geluids- en beeldbewerking, omgebouwde instrumenten, installaties. Voor oren en ogen. Het principe: als je wil dat er iets gebeurt, moet je het doen gebeuren. Er wordt spontaan gegenereerd, gestuurd zonder bestuur, en alles met een diepe verstandhouding. Uit elk project bloeit een volgend. Improvisatie. Filmconcerten. Tentoonstellingen… Empirie / weerstand. Transformatie van lood in plastic, van vinyl in een LP. Je kwam, je zag en je luisterde!” Gedurende twee dagen laat Nova en haar Microboutiek u creaties zien van H.A.K., op de klanken van twee Live Soundtracks (Nova opent voor de gelegenheid misschien haar orkestbak!); van een voorstelling “Big Cut” tot een tentoonstelling en een concert – de H.A.K.’ers laten hun kleurige improvisatie-identiteit in al haar glorie zien, een mengeling van hun karakters, invloeden, verlangens, bekommernissen… en angsten.
22.05 > 01.06 [ gratis ]
Expo H.A.K.
Kid Parrot, Isabelle Pichat & Geoffroy, Jean-Luc Blanchet, Carlos Groenland, ZadigueZidane & Zizipute la Rousse, Der Kommissar…
Vernissage: 22.05 > 19:00
22.05 > 20:00 [ gratis ]
Big Cut Novaskova C H ’est l’idée d’une réalisation collective afin d’établir une cartographie imaginaire, un itinéraire sonore surréaliste entre Bruxelles & Moscou. Sous la forme d’un cadavre exquis. Imaginez… Un Hakien construit 30 secondes de son qu’il passe à son voisin. Celui-ci construit une portion identique de son. Il fait tourner à un autre Hakien sans dévoiler le fragment précédent, et ainsi de suite. Pour le montage final, pas de cut, tout s’enchaînera naturellement… L’écoute de ce cadavre exquis sera précédée d’une compilation de courts métrages faits et sélectionnés par H.A.K.
et idee is een collectieve creatie om een imaginaire landkaart te tekenen, een surrealistische klankreis tussen Brussel en Moskou. In de vorm van een dadaïstisch ‘cadavre exquis’. Beeld u eens in… Een Haker bouwt 30 seconden geluid die hij dan doorgeeft aan zijn buur. Deze bouwt evenveel geluid. Hij geeft het op zijn beurt door aan een andere Haker zonder het vorige fragment te onthullen, enzovoort. De uiteindelijke montage: geen cut, alles schakelt natuurlijk in elkaar… Voor we naar dit voortreffelijke lijk luisteren, is er eerst nog een compilatie van kortfilms gemaakt en geselecteerd door H.A.K.
22.05 > 22:00 [ gratis ]
Zoviet Cosmos C
e sont les Américains qui ont marché les premiers sur la Lune et anéanti les espoirs socialistes d’une Union Soviétique du Cosmos. Pire, ils ont aussi gagné la guerre des images, en récupérant, pillant et rachetant pour une poignée de kopecks les droits des films russes. Qui connaît Pavel Klushantsev, ses trucages et ses plans réalisés 10 ans avant avant “L’odyssée de l’espace” ? Qui n’a pas tremblé d’effroi devant “Alien”, mais qui a vu ce film au nom imprononçable de “Mechte Navstrechu” ? Le collectif H.A.K. propose 90 minutes d’images anthologiques tournées en Union Soviétique sans que nous, Occidentaux, n’en fûmes jamais au courant. Illustrant des classiques tels que le fantastique film de Klushantsev “En route pour les étoiles”, ou les visions délirantes de “Mars” et de “Luna”, le collectif H.A.K. posera sa bande son bruitiste sur ces “space operas” sans méchants et sans batailles. Juste l’homme face au cosmos. Et c’est beau le cosmos!
H
et waren de Amerikanen die als eerste voet hebben gezet op de maan en zo de socialistische hoop op een Sovjetunie in de kosmos aan diggelen sloegen. Erger nog, ze hebben ook de filmoorlog gewonnen door de Russische filmrechten voor een appel en een ei en een paar kopeken te kopen. Wie heeft er ooit gehoord van Pavel Klushantsev, zijn trucages en plannen gemaakt 10 jaar voor “A Space Odyssey”? Wie kreeg er geen koude rillingen van “Alien”, maar heeft de film met de onuitsprekelijke naam “Mechte Navstrechu” gezien? Het collectief H.A.K. stelt een selectie voor van 90 minuten beelden gemaakt in de Sovjetunie die wij, westerlingen, nog nooit gezien hebben. Terwijl ze klassiekers laten zien zoals de fantastische film van Klushantsev “Road to the stars”, of de visionaire deliria in “Mars” en “Luna” stelt het collectief H.A.K. haar geluidsband met “space operas” voor u op, zonder slechterik en zonder gevecht. Alleen de mens en de kosmos. En wat is de kosmos mooi!
23.05 > 22:00 [ 7,5 / 6 € ]
Himmelskibet
Holger Madsen, DK, 1918, 35mm, intertitres danois & ang / deens & eng tussentitels, 97’
C
e conte de science-fiction, qui passe pour être le premier space opéra de l’histoire du cinéma, relate l’épopée de l’Excelsior, un étrange aéronef aux airs de biplan de l’espace, construit par le docteur Planetarios et piloté par son fils. Objectif du voyage : Mars, à 14 millions de lieues de la Terre, où réside un curieux peuple pacifiste, végétarien, sobre et dévot. Après une mutinerie, un choc des cultures et une romance à l’eau de rose, l’heure sera au retour sur Terre avec une belle martienne dans les bagages, chargée d’apprendre aux hommes l’amour universel ! Tourné à la fin de la Première Guerre mondiale, à une époque où personne ne savait jusqu’où allait durer le conflit, ce film muet danois de 1918 sonne comme un appel à la paix. Il sera mis en musique par le collectif H.A.K.
D
it sciencefiction-verhaal, dat mag doorgaan voor de eerste space opera in de geschiedenis van de film, vertelt het epos van Excelsior, een vreemd dubbeldekruimtevaartuig, gebouwd door dokter Planetarios en bestuurd door zijn zoon. Doel van de reis: Mars, op 14 miljoen mijl van de Aarde, waar een eigenaardig, vreedzaam volk leeft, vegetarisch, sober en vroom. Na een oproer, een cultuurshock en een honingzoete romance, is het moment gekomen waarop ze terugkeren naar de Aarde met een mooie Marsbewoonster in hun bagage met als opdracht de mens de universele liefde aan te leren! Deze Deense stille film, gedraaid aan het einde van de Eerste Wereldoorlog, in een tijd waarin niemand wist hoe lang het conflict nog zou duren, is een oproep tot vrede. Hij wordt op muziek gezet door het collectief H.A.K.
23.05 > 24:00 [ gratis ]
Concert Easy Band U
n concert dans le foyer en forme d’improvisation collective. Une prise de parole sonore. Plongé dans la pénombre, chaque musicien allume sa lumière et joue. Chacun son tour, puis tous ensemble pour un final en big band ! Régles d’or : l’écoute, l’attention, le partage… C’est beau HAK !
E
en concert in de foyer in de vorm van een collectieve improvisatie. Het woord nemen met geluid. In het schemerduister doet elke muzikant zijn lichtje aan en speelt. Ieder op zijn beurt, daarna allemaal samen voor een big band finale! Vuistregels: luisteren, aandacht, delen… Wat is HAK mooi!
15
11.05 > 16:00 [ 3,5 / 2,5 €]
Miriam et son amie la poule Miriam en de zotte kip
Riho Unt, Priit Tender, Andres Tenusaar, Estland, 2004-2007, 35mm, sans dialogues / zonder dialoog, 50’
C
ineketje est de retour avec une compilation de films d’animation spécialement dédiée aux tout-petits. Les studios estoniens Nukufilm privilégient les marionnettes, qu’ils filment à l’aide de techniques comme l’animation image par image (stop motion) ou 3-D. Nous avons choisi de vous présenter des courts métrages extraits de la série “Miriam” de Riho Unt, dont nous vous avons déjà montré précédemment le “Conte de nouvel an”. Ou les petites et grandes aventures, souvent cocasses, de Miriam, son frère et leur poule. A cette série viendront s’ajouter quelques joyaux taillés aux Studios Nukufilm et signés Priit Tender et Andres Tenusaar.
C
ineketje is er weer met een compilatie van animatiefilms speciaal voor de allerkleinsten. De Estlandse Studio “Nukufilm” maakt vooral marionettenfilms met diverse technieken van stop motion en computeranimatie. We kozen voor de reeks “Miriam en de zotte kip” gemaakt door onder meer Riho Unit, waarvan we reeds de animatiefilm “Le conte de nouvel an” vertoonden. Miriam, haar broertje en hun kip beleven kleine en grote avonturen. Bijzonder grappig en knap gemaakt. Aan deze reeks voegen we nog een aantal animatiefilmpjes toe gemaakt door de Nukufilmstudio. Voor kinderen vanaf twee jaar.
Pour les enfants à partir de deux ans.
e t n a c o r
b
29.05 > 20:00 [ gratis ] 15.05 > 20:00
Open Screen Le printemps arrive et ses supposés beaux jours. Pour certains, les examens ne sont plus très loin. Pour d’autres, c’est le temps des paperasseries administratives et bientôt de la feuille d’impôts. Peu à peu, la saison se fait moins propice aux salles obscures et au salles de montage… Avant de tirer sa révérence jusque septembre prochain, l’Open Screen s’ouvre une dernière fois. Envoyez-nous vos films, de maximum 15 minutes, avant le 22 mai (au Nova, 65 rue de l’Ecuyer, 1000 Bruxelles) et venez les présenter au public en ce dernier jeudi de mai, fais ce qu’il te plaît! (il fallait bien la placer quelque part)
Grand nettoyage de printemps dans la cave du Nova. On dépoussière, on aère, on sort toutes les caisses de la Microboutiek et on en profite pour exhumer tous les trésors cachés dont regorge cette collection de micro-éditions imprimées ou gravées sur de multiples supports (livres, fanzines, cassettes, CD, DVD…), en exemplaires uniques ou en petites série. Une collection qui se construit patiemment depuis une dizaine d’années (la Microboutiek, née au Nova, a ses ancêtres…) et que nous n’avons que rarement l’occasion de déployer entièrement. Ce soir, pas de film au Nova. Juste un grand salon de lecture et d’écoute pour mieux découvrir la Microboutiek. Et une table d’hôtes… libanaise, à l’occasion de la programmation “Beirut Mutant”.
Lenteschoonmaak in de kelders van Nova. Verluchten, afstoffen, opruimen en alle kisten van onze Microboetiek naar boven halen. De Microboetiek is een verzameling van gekende en minder gekende pareltjes die de afgelopen tien jaar geduldig is aangelegd door Nova en waarvoor we slechts zelden de kans kregen om ze in haar totaliteit te tonen aan het publiek. Deze collectie bevat diverse kleine uitgaven gedrukt of gebrand op verschillende soorten dragers (boeken, fanzines, cassettes, CD, DVD…), in unieke exemplaren of in kleine reeksen. Vanavond geen film in Nova. Wel een open salon waar je kan lezen, luisteren en de Microboetiek ontdekken. Naast het tentoonstellen van de Microboetiek is er deze avond nog een Libanese gastentafel ter gelegenheid van het programma “Beirut Mutant”.
De lente en haar zogezegde mooie dagen zijn in aantocht. Voor sommigen zijn de examens reeds in het zicht. Voor anderen is het de tijd van de administratieve papierwinkel en het onvermijdelijke aanslagbiljet. Beetje bij beetje wordt het seizoen minder gunstig voor de duistere bioscoopzalen en montagekamertjes… Alvorens zijn biezen te pakken tot september, staat Open Screen nog een laatste keer open voor iedereen. Zend voor 22 mei uw films van maximum 15 minuten in (Nova, Schildknaapstraat 65, 1000 Brussel). Alle formaten (video, pellicule) zijn welkom. De ingezonden films worden zoals altijd publiekelijk vertoond en, indien de maker het aandurft, door hem- of haarzelf gepresenteerd!
16
24.04 > 01.06.2008 24.04 > donderdag / jeudi
25.04 > vendredi / vrijdag
26.04 > zaterdag / samedi
27.04 > dimanche / zondag 18:00 L’homme aux semelles d’or
p8
20:00 VillesIMAGINAIRESteden #1
p12
20:00 L’école du diable + au diable… p3
20:00 Le ghetto expérimental + …
p5
20:00 Avaliha (Les premiers)
p3
22:00 Zéro de conduite + rentrée…
p2
22:00 Beyrouth fantôme
p8
22:00 L’école buissonnière
p3
22:00 Pride of Place + summerhill
p4
24:00 Hell (Jigoku)
p10
01.05 > jeudi / donderdag
02.05 > vrijdag / vendredi
microevening pttl
03.05 > samedi / zaterdag
04.05 > zondag / dimanche 18:00 High School 1 + het leesplankje p4
19:00 Expo PTTL [vernissage]
p13
20:00 Beyrouth fantôme
p8
20:00 Gerda 85
p11
20:00 Freinet & Decroly + debat
p6
20:00 PTTL films
p13
22:00 Poésie & rébellion (kortfilms)
p4
22:00 lettre d’un temps d’exil + …
p9
22:00 On n’est pas DES MINUS + …
p5
22:00 PTTL in da bar
p13
24:00 Blind Beast (Moju)
p10
08.05 > donderdag / jeudi
09.05 > vendredi / vrijdag
10.05 > zaterdag / samedi
11.05 > dimanche / zondag 16:00 Cineketje
p15
18:00 Pride of Place + summerhill
p4
20:00 VillesIMAGINAIRESteden #2
p12
20:00 Gerda 85
p11
20:00 Un monde à CONSTRUIRE + debat p6
20:00 Voices… + schooltube + debat
p6
22:00 Avaliha (Les premiers)
p3
22:00 Le dernier homme
p9
22:00 L’école du diable + au diable… p3
22:00 A Perfect Day
p9
24:00 Hell (Jigoku)
p10 17.05 > samedi / zaterdag
18.05 > zondag / dimanche
15.05 > jeudi / donderdag
16.05 > vrijdag / vendredi
20:00 Microbrocante
p15
18:00 rebellie & poëzie (courts métrages) p4
20:00 Le dernier homme
p9
22:00 veuve moustachue [live soundtrack] p10 24:00 Blind Beast (Moju) + party 22.05 > donderdag / jeudi
p8
20:00 jacques Duez
p7
p11
22:00 Le ghetto expérimental + …
p5
p10
23.05 > vendredi / vrijdag
microevening h.a.k.
20:00 L’homme aux semelles d’or 22:00 Gerda 85
24.05 > zaterdag / samedi
18:00 Les enfants
p7
20:00 Gerda 85
p11
22:00 High School 1 + het leesplankje p4
22:00 Le dernier homme
p9
31.05 > samedi / zaterdag
01.06 > zondag / dimanche
19:00 Expo H.A.K. [vernissage]
p14
20:00 A Perfect Day
p9
20:00 L’école buissonnière
20:00 Big Cut Novaskova
p14
22:00 Himmelskibet
p14
22:00 Zoviet Cosmos
p14
24:00 Concert Easy Band
p14
29.05 > jeudi / donderdag
30.05 > vrijdag / vendredi
20:00 open screen
25.05 > dimanche / zondag
p15
p3
18:00 On n’est pas DES MINUS + …
p5
20:00 lettre d’un temps d’exil + …
p9
20:00 Le dernier homme
p9
20:00 L’école sauvage
p7
22:00 Gerda 85 + party
p11
22:00 Les enfants
p7
22:00 Zéro de conduite + rentrée…
p2
sommaire / inhoud p2 > 7 School’s Out p8 > 9 Beirut Mutant p10 Vintage Japan p11 Gerda 85 p12 VillesIMAGINAIRESteden p13 Micro Evening PTTL p14 Micro Evening H.A.K. p15 Cineketje + Open Screen + Microbrocante
Tables d’hôtes / Gastentafels 04.05 > 19:00 10.05 > 19:30 15.05 > 20:00 18.05 > 19:00 01.06 > 19:00
abonnement:
Le Nova non fumeur !!!
6 séances / voorstellingen > 21 € / 15 €
cinéma bioscoop 3 rue arenbergstraat 1000 bxxl +32 [0]2 511 24 77 www.nova-cinema.org
[email protected]
En raison de l’arrêté-royal-du-13-décembre-2005-portantsur-l’interdiction-de-fumer-dans-les-lieux-publics-modifié-par-l’arrêté-royal-du-6-juillet-2006, le Nova, TOUT le Nova (la salle bien sûr, mais aussi le foyer et même le couloir d’entrée) est désormais non fumeur. Les fumeurs se réunissent donc sur le trottoir et, en cas de pluie, dans l’espace d’affichage situé avant les portes vitrées…
nova rookvrij !!!
Omwille van het Koninklijk-Besluit-van-13-december-2005over-het-rookverbod-in-openbare-plaatsen-gewijzigddoor-het-Koninklijk-Besluit-van-6-juli-2006, wordt Nova voortaan IN ZIJN GEHEEL rookvrij (de zaal, natuurlijk, maar ook de foyer en zelfs de gang!). Rokers vergaderen dus op de stoep, of als het regent, aan de ingang vóór de glazen deuren...
Nova-team: Adélie, Aïcha, Aki, Alain, Alexis, Alexandre, Alice, Andy, Arne, Ariane, Arnaud F, Arno, Arnould, Aude, Aurélie, Benoît, Benwa, Bruno, Carlotta, Carole, Catherine, Céline, Charlotte, Claire, Clément, Denis, Diederik, Dirk, Dominik, Elisabeth, Elise, Ellen, Eric, Fabien, Fabrizio, Flore, Gabriel, Georges, Gérald, Géraldine, Guérin, Guillaume A, Guillaume M, Gwen, Helena, Hélène, Hervé, Hilde, Isabelle, Jacques, Jean-Louis, Jérôme, Julie S, Julie B, Julie M, Katia, Kris, L, Laurent A, Laurent Tz, Leïla, Lila, Lorenzo, Luce, Lucie, Marie, Marie-Eve, Mathias, Maximilien, Melanie, Micheline, Milan, Mohamed, Nico, Olivier, Patrick, Peb, Philippe Brrr, Rachel, Ramon, Raph, Remy, Sandrine, Saskia, Serge, Sophie, Stéphanie, Steven, Tatjana, Toon, Tristan, Véronique, Vincent C, Vincent D, Windy, Yacine, Yvan… thanks to: BNA-BBOT, Jean-Marie Buchet, Cinema OFFoff, Filmfestival Open Doek, Japan Foundation, Kadokawa Pictures & Kokusai Hoei Co. Ltd, Olivier Smolders, Franck Thiriot… et tous nos invités / en alle genodigden. E.R. / V.U.: Antoine Doinel, Schildknaapstraat 65 rue de l’Ecuyer, 1000 Bxl.
