Het verhaal van Elvis, onze Shih-Tzu (12/06/1996 – 12/12/2012) Ik ontmoet Elvis op een moeilijk punt in mijn leven. Mijn zus wilde om wat extra geld te verdienen hondjes gaan verkopen. Elvis en zijn zusje waren 2 van die hondjes. Maar door ellende met de andere hondjes durfde ze het niet meer aan en zocht ze een plekje voor Elvis en zijn zusje. Ik vond dat ik niet genoeg tijd had voor een hond maar uiteindelijk ging ik toch overstag. Hoe kon ik anders met dit hartveroverende wezentje.
Dit is het begin van een lange en liefdevolle relatie. Elvis was zoooo lief, en zo geduldig, zo wijs en toch een clown. Iedereen wordt verliefd op hem. Opvoeden ging als vanzelf. Ik hoefde geen cursussen of wat dan ook te doen, met Elvis ging het allemaal automatisch.
Toen ik Elvis net had werd ik verliefd, op mijn huidige man. En na een paar maanden zijn wij samen gaan wonen. En later kwam Simba de kat erbij. Toen leken we compleet.
Ik heb een hele moeilijke fase gehad toen en Elvis en mijn man waren mijn steun en toeverlaat. Simba bleek al snel niet gezond te zijn en zou niet oud worden. Uiteindelijk is hij toch nog ruim 9 geworden maar wel veel eerder overleden dan Elvis. Elvis was altijd heel stoer en gezond, andere dieren hadden respect voor hem.
Hij was echt een levensgenieter. Hij speelde graag, daagde je graag uit. Na een jaar of 6-7 begonnen we te merken dat Elvis niet zo makkelijk meer liep. Na foto’s en onderzoeken bleek dat hij iets in zijn rug had waardoor hij langzaam verlamd raakte, oorzaak onbekend. Hij zou niet zo heel lang meer leven zeiden de specialisten toen.
Maar Elvis wist niet van opgeven. Van medicatie werd hij ziek en duf. Later zijn we hem gaan ondersteunen met acupunctuur en Tender Love and Care en dit heeft hem jaren redelijk stabiel gehouden. We hebben alles voor hem gedaan om het hem zo makkelijk mogelijk te maken. We haalden een vriendinnetje voor hem, Saraja. Dat klikte meteen. We verhuisden naar een eengezinswoning met een tuin! En ieder jaar dachten we hoelang zou hij nog blijven. Toen lopen steeds slechter ging hebben we zelfs een rolstoeltje voor hem gekocht, maar daar was Elvis veels te trots voor. Uiteindelijk kon hij niet meer lopen op zijn achterbenen en sleepte hij zich voort. In ons leven veranderde er heel veel. We kregen er nog een hondje bij, als voorbereiding op Elvis zijn overlijden, Fluffy. Simba overleed niet veel langer daarna en later hebben we toch weer een kat genomen, Luna. Die na ruim een jaar gezelschap kreeg van Toendra. Ik vond de opleiding die mijn hele leven zou veranderen. En ik wist dat mijn toekomstige praktijk Natuurwezen zou worden. Mede geïnspireerd door hem. Ik ging me met sjamanisme bezighouden en met dierencommunicatie. Hij bleef me helpen en leren, hoe fragiel zijn lichaampje ook steeds meer werd. We dachten bijna dat Elvis onsterfelijk was, hij ging maar door met verder nooit noemenswaardige fysieke klachten, buiten zijn handicap natuurlijk. Maar aan alles komt uiteindelijk een einde…….
Elvis zijn laatste levensfase: Eind Maart 2012 kreeg ik het gevoel dat Elvis aan zijn laatste fase was begonnen. Begin april heb ik hiervoor mijn dierentolk/docent benaderd en dit bevestigd gekregen. Het afscheid is nabij…… Hij wilde echter nog het een en ander doen voordat hij er definitief klaar voor was. Bovendien gaf hij aan dat hij het eerst zelf wilde proberen. Ik heb hem die tijd en ruimte gegeven. Het was begin van een prachtig sjamanistisch leerproces voor ons beiden en ook voor onze andere gezinsleden. Ik begreep niet goed hoe het zat met zijn tijdsbeleving en dacht dat het allemaal wat lang duurde, ik was voortvarend met zijn wensenlijstje van start gegaan, maar dat ging allemaal te snel voor hem, het was te heftig. Ik heb toen weer contact gehad met mijn dierentolk om samen met Elvis te kijken wat er precies nodig was. Hij gaf aan dat ik voortaan duidelijker mocht zijn in wanneer we wat deden in zijn afscheidsproces en ook vragen of het hem wel uitkwam op dat moment. Ik mocht met hem in contact blijven wanneer het tijd was voor de volgende stap. Er waren ook wat zaken die lastig uit te voeren waren praktisch. Maar zijn tijd was belangrijk, de tijd die hij nodig had. Er waren wat mensen waarvan hij afscheid wilde nemen die dat niet wilden of konden, hij begreep dit totaal niet. Ik heb dit samen met hem op een andere manier gedaan. Buiten het afscheid nemen wilde hij nog een keertje zijn huizen zien, nog een keertje naar het parkje en naar het strand, op bed slapen. Bovendien wilde hij dat ik hem zachtjes fysiek klaarmaakte voor de overgang en voor hem zou zingen. Dit zingen begreep ik ook weer totaal verkeerd, het bleek intuïtief zingen te zijn. Ik had een mooie cd gemaakt met allemaal liedjes “voor ons”, maar dat was niet de bedoeling. Ook de harp bleek niet bij hem te passen. Maar wel als ik intuïtief speelde, dan werd hij er rustig van. De tijd kabbelde gestaag voort, het was duidelijk dat hij de tijd nam voor zijn proces. We hebben hele mooie dingen met hem gedaan. In Juni zijn we met hem naar zijn parkje gegaan en hij genoot hier intens van, hij leek helemaal op te leven. Aansluitend hebben we een ritje gemaakt langs de huizen waar wij hebben gewoond.
Parkje
Bij mij was het proces ook op andere fronten zich aan het versnellen, want ik besefte me steeds meer dat het afscheid nemen van hem ook het afscheid voor mij zou zijn van een levensfase. Dat ik daarna op eigen benen mocht leren staan. In dit proces kwam ook Saraja mee, die bleek hier ook problemen mee te hebben. Zij kon hem niet loslaten. En dus zijn we ook voor Saraja aan de gang gegaan. In de zomer zijn we met hem naar het strand geweest. Ik voelde enorm dat hij me zo dankbaar was hiervoor. Dit was ons momentje, nog als ik naar de foto’s kijk denk ik ja, dat was het belangrijkste moment voor ons als samen.
Op het strand
Het zou nog wel even duren voordat hij echt zover was, maar lichamelijk ging hij nu wel achteruit. Hij begon het benauwd te krijgen, hij was af en toe de weg kwijt, hij begon spontaan tanden en kiezen te verliezen en hij kon steeds moeilijker de waterbak vinden en eten. Steeds peilde ik of hij al zover was om over te gaan, maar het lukte niet. Half november heb ik contact opgenomen met de dierenarts/natuurgeneeskundige van mijn opleiding om te kijken of het fysiek nog wel te doen was. Zij bevestigde dat hij fysiek echt wel op was en de benauwdheid wel een stukje lijden was. Ik heb vervolgens weer contact gezocht met mijn dierentolk om te kijken wat er nog nodig was. Het bleek toen vooral dat Saraja er nog niet klaar voor was. Ik heb vervolgens hulp gevraagd aan een collega student die in de specialisatie homeopathie afstudeert voor een homeopathisch middel. Ondertussen hadden we besloten dat we Elvis gingen helpen met overgaan naar de volgende levensfase. De afspraak werd gepland op 12-12-2012. Eigenlijk omdat hij dan precies 16 jaar en 6 maanden zou zijn, maar achteraf bleek dat er die datum meer gebeurde. Het paste helemaal in het proces. Het homeopathische middel bij Saraja sloeg goed aan, en ik zag een omslag in haar gedrag. Het heeft zelfs nog even gesneeuwd, iets waar Elvis helemaal gek op was. Ik besefte me toen dat het echt de laatste fase was.
Sneeuw
Via mijn dierentolk kreeg ik de bevestiging dat we Elvis mochten helpen en ik heb de afspraak voor zijn overgaan bevestigd. De 2 dagen voorafgaand hebben we zoveel mogelijk samen doorgebracht. De laatste dag was een prachtige heldere zonnige dag. Hij had aangegeven verder zo “normaal” mogelijk alles te doen, ik heb dat gerespecteerd. De dag zelf waren er genoeg tekenen dat dit de juiste beslissing was.
Elvis vlak voor zijn overgaan
Het fysieke overgaan ging rustig en vredig, er hing een mooie sfeer in huis en ook bij de andere dieren. Natuurlijk is het altijd een verdrietig iets om je maatje zijn laatste adem uit te zien blazen maar het voelde goed zo. Hij was er ook heel rustig onder. Ik heb hem daarna opgebaard zodat wij als gezin afscheid konden nemen, en hij rustig zijn lichaam kon verlaten. De dag erna heb ik nog een mooi sjamanistisch overgangsritueel voor hem gedaan, ook hierin viel alles op zijn plaats. Het was een afscheid maar ook een nieuw begin, een nieuwe fase. Wij hebben hem op vrijdag aan Moeder Aarde teruggegeven, en ook dit was mooi voor het proces. Een waardige afsluiter. Ik heb nog een fotoalbum gemaakt met zijn en onze mooiste momenten, dit was een belangrijke stap voor mij in het rouwproces. Ook daarin was het belangrijk dat iedereen de tijd en ruimte kreeg om te rouwen. En op zijn/haar eigen manier. Het afscheid nemen van een dier is altijd heftig, maar het verbaast me iedere keer weer hoe snel je het een plaatsje kan geven. Ik denk dat wij bij het afscheid nemen van onze menselijke dierbaren daar nog wat van kunnen leren. Diana
