Nefilim
druk9789021439600.indd 1
3/13/2011 6:29:16 PM
druk9789021439600.indd 2
3/13/2011 6:29:17 PM
ÅSA SCHWARZ
Nefilim Vertaald door Anna Ruighaver
amsterdam . antwerpen 2011
druk9789021439600.indd 3
3/13/2011 6:29:17 PM
Q is een imprint van Em. Querido’s Uitgeverij BV, Amsterdam Oorspronkelijke titel Nefilim Copyright © 2009 Åsa Schwarz First published by Telegram, Sweden Published by arrangement with Nordin Agency, Sweden Copyright translation © 2011 Anna Ruighaver via het Scandinavisch Vertaal- en Informatiebureau Nederland / Em. Querido’s Uitgeverij BV, Singel 262, 1016 AC Amsterdam Omslag Monique Gelissen Omslagbeeld Larry Rostant Foto auteur Alexander Schwarz ISBN 978 90 214 3960 0 / NUR 305 www.uitgeverijQ.nl
druk9789021439600.indd 4
3/13/2011 6:29:17 PM
En de Heere zag, dat de boosheid des mensen menigvuldig was op de aarde, en al het gedichtsel der gedachten zijns harten te allen dage alleenlijk boos was. Genesis 6:5
druk9789021439600.indd 5
3/13/2011 6:29:17 PM
druk9789021439600.indd 6
3/13/2011 6:29:17 PM
Stockholm, heden
Ze hielden het appartement al drie weken in de gaten. Nu was het zover. De hele avond hadden ze er niemand zien komen of gaan. De klok gaf half twaalf aan. Achter geen van de ramen brandde licht. Er was niemand aanwezig in het vijfkamerappartement aan de Drottninggatan in het centrum van Stockholm. Dat zou zo blijven, hoopte Nova, die een goed uitzicht op de gevel had. De andere avonden hadden een duidelijk patroon laten zien: waren de eigenaren van het appartement nu niet thuis, dan bleven ze de hele nacht weg. Ze overnachtten vast in hun patserige buitenhuis aan de scherenkust, giste ze. Als je in elf jaar tijd 155 miljoen kronen hebt verdiend, kun je je die luxe veroorloven, dacht ze geïrriteerd. 155 miljoen, geld dat verdiend was met vier kolencentrales in Duitsland. De centrales stonden op de Dirty Thirty-lijst van het Wereld Natuur Fonds, een lijst van de dertig meest vervuilende centrales in Europa, en waren eigendom van het Zweedse bedrijf Vattenfall. Nova probeerde zichzelf op te peppen om de groeiende zenuwen voor wat komen ging de baas te blijven. ‘Dirty Thirty’, mompelde ze zachtjes als een mantra voor zich uit. Het hielp. De adrenaline kwam op gang. Ze nam resoluut een slok uit het kartonnen bekertje dat voor haar stond, maar trok meteen een vies gezicht. De koffie was ijskoud. Hij was al niet goed warm geweest maar nu was hij nog erger: bitter, slap. Nova’s mobiel gaf een piepje. Ze wist wat er in het sms’je zou staan. Met een plof zette ze de beker op de vensterbank van de gemakswinkel 7-Eleven en ze stond op. Om van de scherpe koffiesmaak af te komen, stopte ze haar laatste stukje kauw7
druk9789021439600.indd 7
3/13/2011 6:29:17 PM
gum in haar mond. De puistige winkelbediende keek verstrooid op, maar las toen verder in het nieuwste nummer van het stripblad Rocky. Een pluk onverzorgd haar viel voor zijn oog en met een geoefend gebaar schoof hij hem achter zijn oor. Nova had er zorgvuldig op gelet zijn blik te ontwijken, maar ze had gezien dat ze ongeveer even oud moesten zijn. Dinsdag zou ze negentien worden. Niet dat Nova er zo bang voor was dat hij haar later eventueel zou kunnen identificeren. De overall die ze droeg kwam uit een container. Hij was vuiloranje en er stond met grote, duidelijke letters ‘Televerket’ op de rug. Nova’s dreadlocks waren samengebonden en zaten verborgen onder haar pet, waar ze op dezelfde manier aangekomen was. De klep was over haar ogen getrokken, haar neusring was uit en ze droeg geen make-up. Je eigen moeder zou je nog niet herkennen, had iemand gezegd toen ze eerder die dag het kantoor verliet. Ze had hem niet tegengesproken, maar gedacht: jullie hebben mijn moeder niet gekend. Buiten voor de 7-Eleven controleerde ze voor de vijfde keer het afgelopen uur de inhoud van haar zwarte rugzak. Er zaten maar drie dingen in: een spuitbus met bloedrode verf, een hoofdlamp en een set lopers die ze op internet besteld had en vanuit Amerika bezorgd had gekregen. Selfdefence Products heette de winkel en de set had in een discrete, bruine doos gezeten. In eerste instantie had ze moeten lachen bij de gedachte aan de lopers als verdedigingswapen, maar toen was tot haar doorgedrongen dat zij ze inderdaad gebruikte om voor haar leven te vechten, want als de wereld ten onder ging, zou ook zij immers doodgaan. Hun plan was dus pure zelfverdediging. Er ging een grote vanzelfsprekendheid uit van die conclusie, en daardoor had ze ingestemd met de actie van deze avond. Het pakket dat ze had besteld bevatte voor de beginneling een handleiding over het openmaken van sloten met een loper. Nova had twee sloten gekocht die van hetzelfde merk waren als het slot dat ze vanavond open moest zien te krijgen en er eindeloos mee geoefend. Toch voelde ze zich onzeker. Ze was altijd nerveus als ze iets voor de eerste keer moest doen. En een 8
druk9789021439600.indd 8
3/13/2011 6:29:17 PM
inbraak plegen was niet iets wat ze dagelijks deed. Dirty Thirty, herhaalde ze in zichzelf, om zich sterker te voelen. Dirty Thirty. De Drottninggatan was nagenoeg leeg, op een luidruchtig groepje na dat in de richting van de metro verdween. Met hun rug naar haar toe merkten ze de jonge vrouw in de oranje overall die schichtig om zich heen kijkend de straat overstak niet op. Het trappenhuis werd verlicht door de vele straatlantaarns. De code van de deur stond in Nova’s geheugen gegrift. Twee weken geleden had ze een oude dame met een rollator geholpen binnen te komen en de cijfers onthouden. Na nog geen vijf seconden stond ze in het trappenhuis. Er hing een geur van olie, vergane glorie en stof in de lucht. De marmeren vloer, de houten pilaren en de vergulde engel op voetstuk getuigden van de goede stand en smaak van de bewoners. Nova nam niet de lift, al lag het appartement waar ze zijn moest op de bovenste verdieping. Uit een lift zou ze immers niet kunnen vluchten. Ze had nog niets onwettigs gedaan, maar ze voelde zich wel al schuldig. Eenmaal boven wachtte ze tot haar ademhaling tot rust gekomen was terwijl ze om zich heen keek. Er waren maar twee deuren, beide hoog en met een houten omlijsting. Onder één deur was zwak licht te zien. Op de achtergrond was het geluid van een televisie te horen. Nova keek bezorgd naar het spionnetje in de deur. De buren waren wakker. Dat hoorde niet bij het plan. Ze bleef een paar seconden doodstil staan. Haar handen beefden van angst omdat ze misschien geobserveerd werd. Toen had ze de oplossing. Ze kauwde een laatste keer op haar kauwgum, haalde hem uit haar mond en plette hem tot hij de grootte van een munt had. Op haar zachte gymschoenen sloop ze naar de deur en drukte de kauwgum tegen het spionnetje. Nu zou ze in ieder geval een waarschuwing krijgen, want eerst moest de deur van het slot gehaald en geopend worden voordat zij kon worden opgemerkt. De buren zouden waarschijnlijk eerst willen vaststellen wat er in het trappenhuis gebeurde voor ze de politie belden. 9
druk9789021439600.indd 9
3/13/2011 6:29:17 PM
Nova liep terug naar de deur waar ze moest zijn. Hij was zwaar, versleten en zat vol krassen, maar was kortgeleden nog gelakt en opgefrist. josef f. larsson, las ze op het naambordje. Ze las de naam nog een keer. Hij stond met sierlijke letters in goudkleurig metaal gegraveerd. Hoewel alles tot in detail gepland was, wilde ze zich er toch van vergewissen dat ze aan het juiste adres was. Hoe klein het risico ook was dat ze op de verkeerde verdieping was terechtgekomen. Nova haalde nog eens diep adem, opende haar tas en haalde de lopers eruit. Dirty Thirty, herhaalde ze steeds in haar hoofd. Het bovenste slot ging net zo gemakkelijk open als toen ze thuis aan het oefenen was, maar toen klonk er geluid achter de deur van de buren: er schraapten poten over de parketvloer. Het geluid ging over in gekrabbel aan de deur. Nova’s ademhaling versnelde. Ze hoorde het suizen in haar oren. Ze overwoog of ze zou vluchten, maar begon toen met bevende handen aan het tweede slot te rommelen. Ze kon zich niet concentreren en moest opnieuw beginnen. Een krakende stem riep de hond toe, maar in plaats van naar zijn bazin te gaan, begon het beest woedend te blaffen en dringend om aandacht te vragen. Haastige stappen naderden de deur. Het lukte Nova weer niet, haar hand gleed weg en in haar handschoen brak een van haar zwartgelakte nagels af. Bazin en hond wisselden aan de andere kant van de deur onbegrijpelijke onzin uit, en aan de ontevreden krassende stem hoorde Nova dat de kauwgumblokkade ontdekt was. Het deurkettinkje rammelde. Toen gaf het slot dat Nova al die tijd probeerde de baas te worden een klikje en gleed de deur open. Nova pakte snel haar rugzak en glipte naar binnen. Geluidloos sloot ze de deur achter zich. Op het moment dat het donker van het appartement Nova omsloot, ging de deur van de buren open. Nova deed haar best om niet te luid adem te halen, maar haar hart ging donderend te keer. Nu was het haar beurt om door het spionnetje naar buiten te kijken. Ze zag de oude vrouw van de rollator alle kanten op turen en vervolgens twijfelend naar haar kleine, vuilgrijze poedel 10
druk9789021439600.indd 10
3/13/2011 6:29:17 PM
kijken. De vrouw maakte het veiligheidskettinkje los en opende voorzichtig de deur. De poedel nam een sprong, posteerde zich recht tegenover Nova en begon te blaffen. Het oude vrouwtje keek verschrikt, liep haastig een paar stappen de overloop op en boog zich moeizaam voorover om het hondje op te pakken. Op de terugweg naar haar appartement fluisterde ze: ‘Gudrun, niet naar de buren blaffen.’ Toen ze even later haar voordeur wilde dichtdoen, bleef ze opeens nadenkend staan en draaide zich om. Ze keek naar de buitenkant van haar deur en ontdekte het stukje kauwgum. Uit haar gebreide vest viste ze een zakdoek op, legde hem over het stukje kauwgum en wrikte de kleverige substantie los. ‘Rotjochies!’ schold ze en ze sloot de deur achter zich. Nova draaide zich om naar het donker van het appartement. Verderop in de woning scheen er wat licht van de straatlantaarns en de etalages in de Drottninggatan door het raam naar binnen. In haar rugzak vond ze haar hoofdlamp, die ze aanknipte en op haar hoofd klemde. De hal was keurig klassiek ingericht, met een vloerkleed, een vergulde spiegel en een aantal lege kledinghangers aan een stang. Er hing slechts één eenzame, lichtbruine mantel. Nova vermoedde dat de eigen jassen van het echtpaar in de kast ernaast hingen. Er stonden twee paar schoenen onder de mantel; een paar herenschoenen van bruin leer en een paar damesschoenen met een lage hak. Tutschoenen, constateerde Nova. Er hing een zwakke geur van afval in de lucht. Je moet nooit je vuilnis in huis laten staan tijdens de hondsdagen, hoorde Nova haar moeders vermanende stem uit een ver verleden. Er lag een aktetas midden op de vloer. Net of er iemand was thuisgekomen en haar had laten vallen om de telefoon op tijd te kunnen opnemen. Het laatste jaarverslag van Vattenfall was er voor de helft uitgegleden. De tas verontrustte Nova, hoewel ze er heel zeker van was dat er die dag niemand bij het appartement naar binnen was gegaan. De tas verbrak de orde van de woning en schiep disharmonie. Nova staarde er een moment naar, maar constateerde toen dat disharmonie binnenkort de toon van het hele appartement zou zijn. Het was tijd voor de spuitbus. Nova 11
druk9789021439600.indd 11
3/13/2011 6:29:17 PM
had altijd al een dramatische inslag gehad en bloedrode leuzen hadden meer effect dan teksten in andere kleuren. De spiegel in de hal was als eerste aan de beurt. ‘Moordenaar’ schreef ze er met grote letters op. De eerstvolgende persoon die in deze spiegel kijkt ziet zijn juiste benaming, dacht ze en ze glimlachte om haar eigen vindingrijkheid. Vervolgens liep ze de donkere, ruime woonkamer in. Het parket lag gedeeltelijk onder antieke, oosterse tapijten verstopt, in de hoeken stonden mooie houten kisten waarvan Nova vermoedde dat het geluidsboxen waren, een Afrikaans beeld was uitgehouwen in de vorm van een vrouw met naakte kinderen die over haar hele lichaam omhoog klauterden. Tegen een wand stond een zwartleren bank met dito voetsteun. Nova liep er doelgericht op af en schreef ‘bloedgeld’ over de hele rugleuning. Tevreden deed ze een stap naar achteren om haar werk te bewonderen. Toen ze ‘Dirty Thirty’ op de tegenoverliggende wand wilde schrijven, merkte ze dat ze verf op de grond gemorst had. Ze bekeek de spuitfles, maar constateerde opgelucht dat er geen gat in zat. Er kon haar niets ergers overkomen dan zonder verf komen te zitten. Ze boog zich voorover en richtte haar hoofdlamp op de vlek, waardoor ze erachter kwam dat die roestrood was, niet dezelfde kleur rood als de woorden die ze net geschreven had. De vlek leek droog. Toen ze de lichtkegel over de vloer liet glijden ontdekte ze er nog twee. Even droog, dezelfde roestrode kleur. Een bang voorgevoel nam bezit van haar, maar ze drukte het weg. Toen ze naar de andere twee vlekken liep, besefte ze dat die het begin van een spoor vormden. Een lange rij roestrode vlekken leidde de woonkamer uit en een van de aangrenzende kamers in. Een paar waren er in de spleten van het parket gelopen en zouden nog lange tijd zichtbaar blijven. Het raadsel van de vlekken had iets onweerstaanbaars en Nova moest ze wel volgen. Maar bij de vlek op de deurpost stond ze abrupt stil: het was onmiskenbaar de afdruk van een hand die langs het houtwerk naar beneden was gegleden en vervolgens de grip was kwijtgeraakt. 12
druk9789021439600.indd 12
3/13/2011 6:29:17 PM
Een afdruk in roestrood. Pas nu realiseerde Nova zich werkelijk dat het hier om echt bloed zou kunnen gaan. Aarzelend zette ze nog een stap en verlichtte met haar hoofdlamp de kamer. Toen bleef ze als vastgenageld aan de grond staan, niet in staat haar blik af te wenden van het schouwspel dat zich voor haar ogen op het tweepersoonsbed ontvouwde. Daar was dus die lucht van afval vandaan gekomen. De drie lichamen hadden duidelijk dit leven verlaten, maar gaven toch de schijn in beweging te zijn. Een groteske, pornografische enscenering verhief zich op het bed, die Nova’s gedachten naar de profetieën over de dag des oordeels leidde. Bazin, baas en herdershond in een laatste dodelijke omhelzing. Boven het bed stond met ontlasting geschreven: Genesis 6:4. De tekst was duidelijk zichtbaar tegen de achtergrond van goud en zilver. Het schijnsel van Nova’s hoofdlamp op het rode nachtlampje naast het bed versterkte de kleur van de waaier van bloed eromheen. De franjes aan de kap deden denken aan een bordeel, net als de spiegel die aan het plafond boven het bed hing. Een bordeel in de hel. In de spiegel kon Nova zien dat de darmen van de hond als een hondenriem om de hals van de vrouw zaten. Nova wendde zich af en braakte een mengsel van bittere koffie en broccolitaart uit. Het klonterige goedje vermengde zich met de bloeddruppels op de vloer. Nova wankelde weg door de woonkamer terwijl ze werktuigelijk met de mouw van haar overall de resten maaginhoud van haar mondhoeken veegde. Ze greep haar rugzak, liep het appartement uit en sloeg de deur met een klap achter zich dicht. Onder aan de eerste trap viel ze, maar door de paniek in haar lijf voelde ze geen pijn toen haar knieën op de stenen vloer kwamen en even ongecontroleerd als daarvoor liep ze verder de trappen af. Boven in het gebouw blafte de poedel hysterisch. Nova wierp zich tegen de buitendeur, kreeg die open en rende met een verwilderde blik de Drottninggatan op. De enige gedachte die ze had was om zo ver mogelijk van het appartement en het gebouw weg te komen. 13
druk9789021439600.indd 13
3/13/2011 6:29:17 PM
Als een dronkenman rende ze over straat. Een paar ogen volgden haar vlucht.
14
druk9789021439600.indd 14
3/13/2011 6:29:17 PM
Honolulu, 9 september 2003
De zomer van 2003 was de warmste zomer in Europa geweest sinds de vijftiende eeuw. In het begin verontrustte dat alleen maar milieudeskundigen, maar hun boodschap bereikte algauw lobbyisten, politici en uiteindelijk de bevolking. Iemand die zich daarentegen geen zorgen maakte was George McAlley. ‘Vreugde’ was een te mild woord om zijn gemoedstoestand te beschrijven. ‘Geluk’ en ‘extase’ kwamen meer in de buurt van wat hij ervoer. George McAlley dankte het hoogtepunt van zijn zeventig jarige leven aan de opwarming van de aarde. Binnenkort zou er een persbericht naar alle grote kranten van de wereld uitgaan. En de respons zou enorm zijn. Daar was hij heel zeker van. Er straalde opwinding uit zijn fanatiek glanzende ogen. Zijn rechterhand beefde licht toen hij ermee over zijn gemillimeterde, krijtwitte kapsel streek. De gewoonte om zijn haar uiterst kort te houden stamde uit zijn tijd als officier bij de luchtmacht. Hoewel het decennia geleden was, had hij die gewoonte behouden, evenals zijn rechte rug en maatvaste tred. George McAlley zat in zijn werkkamer met uitzicht op een tuin die even goed onderhouden was als zijn haar. De wanden van de kamer hingen vol foto’s uit zijn tijd als officier en zijn keurig gepoetste schoenen zonken diep weg in een wit tapijt. Op een voetstuk onder een glazen stolp was een zilverkleurige medaille gepind. Het ereteken had de vorm van een kruis met een adelaar die zijn vleugels spreidt. Het lint in rood, wit en blauw hield de medaille op zijn plaats. De onderscheiding voor buitengewoon heldhaftig optreden tijdens de Vietnamoorlog was George McAlleys meest waardevolle bezit. 15
druk9789021439600.indd 15
3/13/2011 6:29:17 PM
Op tafel voor hem lagen twee foto’s. De ene was in 1949 door de US Air Force genomen en had tot 1997 in het geheime dossier ‘The Ararat Anomaly’ gezeten, waarna het dossier openbaar gemaakt was. De andere was een recente satellietfoto van hetzelfde gebied. De aanleiding voor George McAlleys opwinding was de speervormige, donkere schaduw over het sneeuwdek die op beide foto’s te zien was. Ze lag over een van de twee pieken van de berg Ararat. Op de oude zwart-witfoto was het maar een vage vlek, maar op de andere waren de omtrekken duidelijk te zien en was de sneeuw in donkere ruimtes naar beneden gestort, wat extra benadrukte dat eronder een groot, hol voorwerp lag. Het warmer wordende klimaat had de gletsjer zichtbaar doen krimpen en het voorwerp lag niet langer geheel onder het ijs verborgen. Voor George McAlley was dit het doorslaggevende bewijs dat hij nodig had om een expeditie naar de meer dan vijfduizend meter hoge berg in Turkije te organiseren. Het zou bijna één miljoen dollar gaan kosten, maar dat bedrag was al bij elkaar gebracht, deels door zijn eigen parochie, deels door andere christelijke organisaties die hetzelfde doel hadden: te bewijzen dat de ark van Noach bestond en in de gletsjers van de berg Ararat begraven lag, precies zoals de Bijbel aangaf. ‘Dank u, goede God,’ mompelde George McAlley en zijn borstkas zwol van trots. God had hem uitverkoren om ’s werelds meest gezochte artefact te vinden. Hij was degene die aan alle heidenen, weifelaars en zondaars het bewijs zou leveren dat God net zo groot was als de Bijbel altijd beweerd had. Trots vermengde zich met triomf: hij had gelijk gekregen. George McAlley nam even de tijd om zijn opwinding te laten zakken en te bedenken wat hij zeggen zou. Hij wilde kalm overkomen als hij de pers belde. Weliswaar had hij duizenden keren over dit moment gefantaseerd, maar toch had hij niet helemaal duidelijk voor ogen hoe de volgende stap eruit zou zien. Hij zette alles nog eens voor zichzelf op een rijtje.
16
druk9789021439600.indd 16
3/13/2011 6:29:17 PM
Stockholm, heden
Nova rende naar kantoor: Drottninggatan, Gamla stan en Götgatan. Even had ze overwogen Gamla stan, Stockholms oudste stadsdeel, in te schieten, de deur van wat ze ‘thuis’ noemde open te doen en daar diep onder de dekens te kruipen, maar dan zou ze helemaal alleen zijn met wat ze had gezien. Alleen in het donker. Toen Nova het verkeersknooppunt Slussen passeerde, waren er twaalf minuten verstreken. Normaal deed ze een half uur over die afstand. Over haar rug liep een brede baan zweet die zich duidelijk op haar felgekleurde overall aftekende. Het was drukkend warm, zelfs nu, tijdens de koelste uren van de nacht. De luchtvochtigheid was momenteel even hoog als in het regenwoud, had Nova gisteren gelezen. Maar op dit moment had ze geen aandacht voor alle signalen van klimaatverandering die haar anders bezighielden, want het beeld dat op haar netvlies gebrand stond vroeg al haar aandacht. Haar hele lijf was in staat van paniek en ze ademde zo heftig in en uit dat het pijn deed. Niet één keer had ze achterom gekeken, alsof dat haar kon helpen alles te vergeten. Maar dat was niet zo. Het maakte wel dat ze de donkere gestalte die haar met moeite bijhield nog niet had opgemerkt. Langzaam liep hij op haar in. Gewoonlijk had hij een veel betere conditie dan Nova, maar nu voerden adrenaline en angst haar snelheid op. Ze rende zwoegend omhoog over het oplopende deel van de Götgatan dat vroegere generaties Fyllebacken ‘Dronkemansheuvel’ hadden genoemd. Die bijnaam zou vandaag de dag nog steeds passend 17
druk9789021439600.indd 17
3/13/2011 6:29:17 PM
zijn, maar op een late maandagavond waren de vele kroegen leeg en was de straat verlaten. Alleen de vele honderden jaren oude gebouwen waren getuige van Nova’s vlucht. Ze stonden met hun smeedijzeren uithangborden en grote etalageruiten zwijgend langs de voetgangerspromenade. De rugzak, die heen en weer bonkte, had Nova over haar ene schouder gegooid en ze hield hem met een verkrampte hand vast. De man wilde hem grijpen om haar tot stoppen te dwingen, maar net daarvoor hoorde ze zijn voetstappen en wierp ze zich naar voren om niet vastgepakt te worden. Ze struikelde en viel. Haar handpalmen schrijnden. Ze rolde zich op tot een bal en probeerde zich te beschermen door met haar armen boven haar hoofd te maaien. De veel sterkere man pakte ze in een stevige greep bij elkaar, maar kreeg toch nog een aantal klappen te verduren. Toen Nova haar polsen tegen elkaar aan voelde drukken, schreeuwde ze alle angst die zich had opgehoopt eruit. ‘Stil Nova, stil maar,’ suste de man en hij schudde haar door elkaar. Toen pas besefte Nova met wie ze te maken had. De zachte stem was van Arvid. Zijn bril stond scheef en zijn dunne, bruine baardje was nat van het zweet. Arvid had de opdracht gehad de buitendeur van het gebouw te bewaken terwijl Nova in het appartement was. Ze had geen moment meer aan hem gedacht. Het enige waaraan ze had kunnen denken was hoe ze binnen de veilige muren van het kantoor moest komen. Ze stopte met schreeuwen en begon onbedaarlijk te huilen. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Arvid ongerust. ‘Ben je gesnapt?’ Toen al Nova’s pogingen om er een woord uit te krijgen door haar gesnif mislukten, hielp hij haar opstaan. Twee vrouwen van een jaar of dertig verschenen voor hen op het hoogste punt van de straat. Ze staarden boos naar Arvid in de veronderstelling dat het zijn schuld was dat Nova huilde. In het voorbijgaan vroeg een van hen zelfs aan haar: ‘Heb je hulp nodig?’ Nova schudde haar hoofd en liet zich door Arvid meevoeren. Haar rugzak hing nu op zijn rug. Ze liepen de laatste meters 18
druk9789021439600.indd 18
3/13/2011 6:29:17 PM
omhoog over de Götgatan. Arvid droeg Nova haast in plaats van dat hij haar ondersteunde. Met hem naast zich voelde Nova zich rustiger worden. Arvid was een van de weinige mensen die zo’n uitwerking op haar hadden. Voor ze naar binnen gingen, verzekerde Arvid zich ervan dat niemand hen had gezien. Nova en Arvid liepen een paar traptreden op en sloegen toen af naar de kantoorruimtes van Greenpeace. In plaats van via de gang naar de open kantoortuin en de keuken te gaan, doken ze meteen rechts een klein vergaderkamertje in dat ‘de cel’ genoemd werd. Ze wilden het risico niet nemen dat Stefan Holmgren wakker werd. Hij was verantwoordelijk voor de activisten van Greenpeace in Zweden en overnachtte om de zoveel tijd op kantoor bij gebrek aan een betere plek. Het laatste wat ze wilden was dat hij erachter kwam wat ze hadden gedaan. Het vertrek was vierkant en zag eruit als een verhoorkamer uit een Amerikaanse politieserie. De veel te sterke tl-lamp slingerde met gelijkmatige tussenpozen heen en weer. De inrichting was minimaal: een versleten plastic tafel en vier stoelen. De lange man die hen opwachtte, keek verbaasd en bezorgd toe hoe Nova op een stoel neerzakte. Haar pet viel op de grond en haar blonde dreadlocks kwamen tevoorschijn. Twee ervan vielen voor haar gezicht zonder dat ze de moeite nam ze weg te schuiven. Achter haar was een grote poster te zien van een foto die op Groenland genomen was. Afgebeeld was het schip van Greenpeace, de Rainbow Warrior, dat de effecten van klimaatverandering op de ijsvlaktes en gletsjers van Groenland documenteerde. Normaal kon Arvid het nooit nalaten om zodra hij in de buurt van de spectaculaire foto kwam, op te merken dat hij aan die expeditie had meegedaan. Het imponeerde veel mensen dat hij aan boord van dat bijna heilig verklaarde schip was geweest, dat grote symbolische waarde voor Greenpeace had. Maar nu was er niemand die daaraan dacht. Nova vermande zich en begon hortend en stotend te vertellen: ‘Ze waren er. In het appartement.’ ‘Wat? Waren ze thuis?’ vroeg Eddie, die in de kamer op hen had gewacht. ‘Maar we hebben het appartement sinds vanmid19
druk9789021439600.indd 19
3/13/2011 6:29:17 PM
dag in de gaten gehouden! En de telefoon werd niet opgenomen.’ Eddie had roodblond haar en sproeten die in de zomermaanden, dankzij zijn gewoonte om het grootste gedeelte van de dag buiten te zijn, tot één koperkleurige gloed samenvloeiden. Zijn beste vrienden noemden hem soms Houtje, nadat hij eens iets te enthousiast was geworden tijdens een van de vele scheepsoefeningen van Greenpeace, in het water was gevallen en was blijven drijven als een stuk hout. Hij gaf daar de voorkeur aan boven de naam die hem bij zijn geboorte gegeven was. Hij was namelijk vernoemd naar de Engelse antiheld Eddie the Eagle die op zijn geboortedag bij het schansspringen op de laatste plaats was geëindigd. Mijn ouders kunnen geen hoge verwachtingen van me hebben gehad, verkondigde hij altijd, aangezien ik de naam van een schansspringer met hoogtevrees heb gekregen. Eddie the Eagle was trouwens de eerste en laatste persoon die zich ooit onder de Engelse vlag voor dat onderdeel van de Olympische Spelen had opgesteld en daar was de jongere broer van de Zweedse Eddie erg blij om. ‘Nee, of ja, ze waren wel thuis,’ antwoordde Nova op zijn vraag. ‘Maar ze waren dood.’ Nu was het de beurt van de twee jongemannen om verschrikt te kijken. ‘Hoezo, dood?’ vroegen ze tegelijk. ‘Ze lagen in de slaapkamer en…’ Nova had moeite om het afschuwelijke tafereel dat ze gezien had onder woorden te brengen. ‘…ze waren zeg maar op een bepaalde manier neergelegd. De moordenaar moet echt ziek zijn.’ ‘Moordenaar? Waren ze vermoord?’ riep Eddie uit waarop Nova geschrokken van zijn harde stemgeluid op haar stoel ineenkromp. Arvid legde een arm om haar heen. Met zachte stem stelde hij dezelfde vraag en hij kreeg wel antwoord. ‘Ik ben er heel zeker van dat ze vermoord zijn,’ zei Nova. ‘Ze zijn niet op een natuurlijke manier gestorven. Dat is onmogelijk.’ 20
druk9789021439600.indd 20
3/13/2011 6:29:17 PM
Ze vertelde hoe het gegaan was, over de bloedvlekken, de handafdruk en wat ze uiteindelijk op het bed had aangetroffen. ‘Ik zei toch dat het beter was als Arvid naar binnen ging,’ klaagde Eddie. ‘Er zouden niet minder lijken om hebben gelegen,’ zei Nova met iets meer scherpte in haar stem dan daarnet. ‘Nee, maar dan was het jou in elk geval niet overkomen,’ concludeerde Arvid. Nova had niet de kracht om iets tegen hun behoefte om haar te beschermen in te brengen. Normaal vond ze het altijd uiterst irritant, maar nu gaf het een goed gevoel. Ze had een vreselijke maand doorgemaakt en de gebeurtenissen van deze nacht vormden daarvan het absolute dieptepunt. ‘We moeten de politie bellen,’ stelde Eddie vast terwijl hij nerveus aan de tafelrand frommelde. Hij zag eruit als een zielige puppy die hulp nodig had, en hoewel haar hele wezen van slag was, voelde Nova de neiging om hem te troosten en tegen hem te zeggen dat alles goed zou komen. ‘Dat kunnen we natuurlijk niet doen,’ zei Arvid en hij hield een denkbeeldige telefoon tegen zijn oor: ‘Hallo, toen we bij de directeur van Vattenfall inbraken, troffen we hem en zijn vrouw vermoord aan…’ ‘Maar we kunnen ze toch niet zomaar daar laten liggen,’ protesteerde Nova. ‘Stel je voor dat de politie denkt dat wij het gedaan hebben,’ zei Arvid. ‘Je denkt toch niet dat…’ begon Nova. Haar gedachten gingen naar de insluiping en de woorden die ze op een aantal plaatsen in het appartement gespoten had. Ongetwijfeld zou ze verdacht worden. Er viel een gespannen stilte in de kamer. Nova maakte haar zin niet af. Een half uur later verlieten de drie vrienden de vergaderkamer. Nova had haar laptop onder haar arm. Die crashte de laatste tijd regelmatig, maar ze hoopte dat hij het zou uithouden tot 21
druk9789021439600.indd 21
3/13/2011 6:29:17 PM
het project van die nacht was afgerond. Ze liepen omhoog over de Hökens gata, waarvan het eerste deel bedekt was met ongelijk asfalt. Toen het trio bij Mosebacke aankwam, een hoger gelegen deel van de stad met een plein, Mosebacke torg, lagen er straatstenen en kon je duidelijk zien dat het wegdek een overblijfsel was van het Stockholm uit de middeleeuwen. In de verte was af en toe een schreeuw of geroep te horen van de weinige kroegbezoekers die zojuist op straat waren gezet en de maandagnacht waren in gegaan. Het was even na enen. Het mailbericht was al geschreven maar nog niet verstuurd. Nova ging op een van de bankjes zitten. De sterren en het witte beeld bij de vijver spiegelden zich in het ondiepe water. Achter Nova’s rug verrees de protserige poort in grijs en geel die toegang gaf tot het Mosebacke Terrass, dat nog hoger gelegen lag en een prachtig uitzicht bood over de stad. Het gebied achter de poort was al sinds oudsher een uitgaansgebied. Honderddertig jaar geleden was Strindberg de poort doorgelopen om op Mosebacke Terrass het eerste hoofdstuk van zijn roman De rode kamer te schrijven. Nova opende haar laptop. ‘“Classeponkens net”, klinkt dat goed?’ vroeg ze aan de anderen. Beiden knikten, dat klonk anoniem genoeg. Nova verstuurde het mailtje naar de politie via een van Stockholms duizenden draadloze internetverbindingen die niet met een wachtwoord beveiligd waren. Niemand zou kunnen achterhalen waar de tip over de moord vandaan kwam.
22
druk9789021439600.indd 22
3/13/2011 6:29:17 PM
Honolulu, 12 september 2003
De cruisecontrol was afgesteld op zeventig kilometer per uur. De Chrysler vond zelf de weg naar het parochiehuis waar George McAlley straks zijn persconferentie zou houden. Hij was ruim op tijd. Het risico om te laat te komen voor zijn afspraak met de wereldpers was minimaal. Hij zou zelfs nog op tijd zijn als hij onderweg een band zou moeten verwisselen. Behalve het wereldkundig maken dat de ark bestond had hij nog een doel met deze persconferentie: hulp krijgen om de laatste hindernis te overwinnen. Het deel van de berg Ararat waar de ark zich bevond was namelijk door Turkije bestempeld als militair grondgebied. Aandacht van de media zou hopelijk een goed pressiemiddel zijn om het gebied te mogen betreden. Als George McAlleys plan slaagde, zou niets hem nog kunnen tegenhouden. Hij bezat het geld, de kennis en de motivatie, om nog niet te spreken over het geloof. Tevreden ademde hij eens diep in. Net voor de Chrysler de richting van de zee op ging, zag George McAlley een auto aan de kant van de weg staan. Een blonde vrouw van een jaar of veertig keek zorgelijk onder de geopende motorkap. Het was net een scène uit een film, omlijst door de hoge bergen op de achtergrond en de felgroene palmen. De vrouw keek op en begon te zwaaien toen George McAlley dichterbij kwam. Al had hij geen zin, een vrouw in nood kon hij toch niet laten staan. En zeker niet een knappe blonde vrouw. Hij minderde vaart en stopte. De vrouw lachte blij. Maar toen veranderde haar gezichtsuitdrukking en houding opeens. 23
druk9789021439600.indd 23
3/13/2011 6:29:17 PM
Ze haalde een pistool uit haar handtas en richtte die op zijn hoofd. ‘Stap uit en leg je handen op het dak,’ sprak ze kil, met een accent dat George McAlley niet kon plaatsen. Ze fouilleerde hem, leegde zijn zakken en gooide de inhoud ervan op de grond. Zijn mobiele telefoon, bonnetjes en een oude paperclip ketsten op de stenen. George McAlley begon zich zorgen te maken dat hij niet op tijd op de persconferentie zou zijn en begon te onderhandelen: ‘Ik heb haast. Als je mij laat rijden kan ik onderweg drieduizend dollar uit de pinautomaat halen en aan je geven. Dat is alles wat er op mijn rekening staat.’ De vrouw snoof en opende het portier aan de passagierskant zonder haar ogen van hem af te houden. Ze pakte zijn aktetas, legde die op de motorkap en maakte haar open. Netjes geordend zaten er de kaartjes en informatiebrochures in die tijdens de persconferentie zouden worden uitgedeeld. Na snel door het materiaal gebladerd te hebben sloot ze de tas en klemde ze haar onder haar arm. Toen maakte George McAlley de fout van zijn leven. Hij zette een stap in de richting van de vrouw en hief zijn hand om het wapen af te pakken. Tenslotte was zij maar een vrouw en hij een veteraan. Ze mocht het belangrijkste moment van zijn leven niet verstoren. Maar verder redeneren ging niet. Ze schoot niet, maar sloeg George McAlley met de kolf van het pistool in zijn gezicht, met een kracht waar hij totaal niet op berekend was. De klap echode na in zijn hoofd. Hij verloor zijn evenwicht, wankelde en viel op de grond. Zijn wang ging open. Vlees werd zichtbaar tussen de randen van de wond. Toen welde er bloed op, dat langs zijn oor droop en zijn witte haar rood kleurde. George McAlley kon niet helder meer denken. De weg voor zijn ogen leek te golven. Vaag zag hij wijdbeens een paar laarzen staan. De vrouw keek op hem neer en hield haar hoofd schuin om het in dezelfde positie te krijgen als het zijne. Hij ontmoette haar blik. Voelde doodsangst. 24
druk9789021439600.indd 24
3/13/2011 6:29:17 PM
