1 colofoon
•
2 INDEX
•
3 VOORWOORD • 4
van de redactie • 5 Breukhoven op vakantie • 8 hallo, mag ik mij even... • 11 HRM Journaal • 12 Breepleinkerk • 13 BESTE MEDEZANGERS • 14 We deden wat we moesten doen • 24 historie van You’ll never walk alone • 28 In gesprek met… • 31 met de sponsor op vakantie • 35 Gefeliciteerd • 36 MUZIEKBELEVING •
SAM
•
44 AGENDA
40 OP BEZOEK BIJ UNCLE
Fijn om weer met z’n allen bij elkaar te zijn. Daarbij denk ik ook aan een aantal ernstig zieken in ons midden. In het bijzonder aan Jan Vesteeg, Ben Cornelissen en Anton Kooren. Zij hebben nog een hele weg af te leggen voordat zij weer mee kunnen zingen. Veel sterkte gewenst namens alle zangers. Direct voor het zomerreces hebben wij ons seizoen besloten met een benefietconcert voor het Hospice De Waterlelie. Wendy Roobol als soliste bleek een schot in de roos. Wat een stem. Ik hoop de toezegging die ik in het dankwoord aan haar overbracht, om in de toekomst met ons iets samen te doen, gestalte krijgt. De opbrengst van dit mooie concert was voor iedereen, maar zeker voor de afgevaardigden van het Hospice, een enorme verrassing. Geweldig om op een dergelijke manier een seizoen af te sluiten. Nu we het toch over goede doelen hebben. De stichting T2H (Ton, Henk en Henk), ooit in het leven geroepen voor het (helaas koude) kerstconcert in 2006, is opgeheven. Via deze weg wil ik jullie meedelen dat, naast de reeds gesteunde goede doelen, het resterende bedrag van ongeveer €. 1500,-- is overgemaakt naar Artsen Zonder Grenzen. Dit wilde ik u niet onthouden, omdat wij als HRM een belangrijke bijdrage hebben geleverd. Nu ik dit voorwoord schrijf denk ik ook even terug aan vanmiddag, zondag-
middag 18 september. Vervelend om te constateren dat wij slechts met een kleine groep van ongeveer 40 man vertegenwoordigd waren in de Breepleinkerk. Gelukkig heeft een mailtje van zaterdagmiddag, gericht aan de leden van het Chr. Mannenkoor Prins Alexander, geleid tot een behoorlijke aanvulling, zodat we met een acceptabel aantal mannen daar konden zingen voor 250 à 300 mensen.(!) Een woord van dank aan Prins Alexander is derhalve op zijn plaats. Hier heb je vrienden voor, denk ik dan maar. Ik hoop echter wel dat dit in de toekomst niet meer nodig hoeft te zijn. Ik heb u bij de repetitie meegedeeld dat door mijn uitbreidende werkzaamheden bij mijn werkgever, het voor mij nog lastiger wordt om als voorzitter voldoende aandacht te schenken aan mijn taken. Daarom is het bestuur en ben ik in het bijzonder blij, dat Ger Beikes bereid is mij bij enkele taken te ondersteunen. Hij zal ook een coördinerende rol krijgen bij de naderende kerstconcerten. We gaan vanaf nu weer toewerken naar die kerstconcerten, maar hopen op weg daar naartoe tussentijds nog een uitstapje te kunnen maken. Hierbij zijn we wel afhankelijk van enkele andere partijen. Zodra er meer duidelijkheid is laten we dit weten. Ik wens u allen weer een vreugdevolle zangperiode toe. Hartelijke groet. Henk van Merriënboer
D
e vakantie(s) zit(ten) er weer op. Ook de redactie heeft het jaarlijkse fietsfestijn weer achter zich gelaten. Het was dit jaar een gevecht tegen de elementen der natuur. Regen, hagel, wind, zon het was allemaal voorhanden. Maar het heeft ons alleen maar gesterkt om het volgend jaar weer opnieuw te proberen, hopelijk dan met beter weer. Maar arbeid adelt en adel verplicht, dus heeft de redactie bepaald niet stil gezeten. De kopij voor Randverschijnselen kwam keurig op tijd en met grote getale op ons af. Iets wat de laatste tijd niet meer voorkwam, dus het gaat de goede kant op. De oproep om iets van vakantie ervaringen op papier te zetten heeft zeker geholpen. Een aantal interessante verhalen siert deze uitgave. Speciale aandacht voor de persoonlijke ervaringen van een oud-strijder en tevens ons oudste koorlid. Vanzelfsprekend kunnen een aantal vaste rubrieken niet ontbreken. Uiteraard staat de redactie altijd open voor nieuwe suggesties, dus laat iedereen maar eens de raderen laten draaien. Het bestuur heeft ook deze keer weer genoeg informatie ter lering en vermaak. Een nieuw item is aan Randverschijnselen toegevoegd, onder het hoofdstuk “ HRM Journaal”. Via deze rubriek zal het bestuur met regelmaat informatie over het koor kenbaar maken. Genoeg gepraat , tijd om met het lezen te beginnen.
Het eerstvolgende nummer verschijnt op 1 december 2011. Kopij inleveren voor 20 november 2011.
Breukhoven op vakantie
down-under Voor iedereen is vakantie goed op z’n tijd. Na 45 weken lang drie keer per week, eh op één week na dan, na Kerst, voor mijn koren te hebben gestaan is het ook wel eens goed om een aantal weken die avonden vrij te hebben. De orgelconcerten lopen dan wel door, maar de koren hebben dan rust. Direct aan het begin van de koorvakantie zijn wij als gezin vertrokken naar Australië. Voor mij al weer de vierde keer dat ik naar Down-Under vertrok. Na 19 uur te hebben gevlogen met daarnaast nog een paar uur een tussenstop op het vliegveld van Kuala Lumpur kwamen we alles bij elkaar na zo’n 28 uur van deur tot deur aan bij onze vrienden in Perth. Bij deze zeer gastvrije mensen hebben wij ons gedurende drie weken echt thuis mogen voelen. Niet alleen figuurlijk, ook letterlijk hebben wij drie weken in hun huis mogen verblijven. Ook dit jaar was het zowat onbeschrijfelijk en indrukwekkend. Wat een land, wat een bijzondere mensen, wat een mentaliteit, wat een gastvrijheid, wat een properheid, wat een natuur.
Natuurlijk hebben wij daar vakantie gehouden, dat zeker ook, maar ik was daar ook voor het geven van een zevental concerten. Dit keer was de variatie erg groot. Niet één concert was hetzelfde. De ene keer met een kamerkoor, de andere keer met een mannenkoor, of een concert waar jeugdige talenten aan meewerkten, een zangavond of een orgelconcert. De opbouw was dit jaar geweldig.
Het laatste concert was in de St. Patrick’s Basilica in Fremantle. In deze kerk staat het grootste kerkorgel van Australië, een orgel dat een kwart groter is dan het orgel van de Laurenskerk in Rotterdam (het grootste van Nederland). Op mijn website staan een paar filmpjes van dit concert. Dan kun je zien hoe grootst dat orgel klinkt en er uitziet. Het was echt bijzonder om je eigen ding te mogen doen zo’n 16.000 kilometer van huis. De natuur heeft ons ook nu weer versteld doen staan. Heel opvallend is voor mij elke keer weer de flora. Als je de bomen ziet in Australië, deze zijn geheel anders dan in Nederland. Totaal andere soorten. Ook de aarde is daar anders: rood. Gravel noemen ze dat, net als op onze tennisbanen. En de stranden zijn echt wit, gelijk vogelzand. We hadden het geluk een kennis daar te hebben met een 4-wheeldrive. Zonder deze kennis hadden we lang niet dat kunnen zien als we hebben gezien. Meerdere keren zijn wij op plaatsen geweest die zonder zo’n wagen absoluut niet te bereiken waren geweest.
Op één van die afgelegen stranden waren wij getuigen van een gevecht dat ongeveer een kwartier zichtbaar duurde tussen een orka en een walvismoeder met baby.
En dat op een afstand van zo’n 200 meter van het strand. Of een dag later reden we over een strand en reden gelijk op met een school dolfijnen die heerlijk rustig door de branding heen aan het surfen waren. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Gelukkig zijn we deze keer geen gevaarlijke dieren tegengekomen. Maar ja, het is daar dan ook winter in augustus dus de dieren houden zich rustig. Maar ook een paar keer zeer ontspannen staan vissen vanaf het strand in de oceaan. Het was ook deze keer weer onvergetelijk in Australië en hopelijk niet de laatste keer. Natuurlijk een zekere inspanning met alle concerten, maar als je je goed voorbereid thuis dan loopt het altijd wel goed. En aan het einde van de zomervakantie zijn we nog een viertal dagen in oostelijk Duitsland geweest. Ook voor het geven van een aantal orgelconcerten. Maar overdag hadden we de tijd om Leipzig te bezoeken en te genieten van de schoonheid van Thüringen met zijn uitgestrekte velden.
Arjan.
mag ik mij even voorstellen
De redactie nodigde mij uit om mij aan U voor te stellen middels een stukje in het clubblad Randverschijnselen, waaraan ik graag wil voldoen.
67 jaar geleden ben ik geboren in Leiden als de oudste zoon uit een gezin van zeven kinderen. Wij woonden in Zoeterwoude dus ik ben niet afkomstig uit de regio. Op mijn 17de kwam ik een oud leraar tegen die mij overhaalde om op de avondschool scheepswerktuigkunde te gaan volgen en dit duurde 2 jaar. Dat viel lang niet altijd mee een volle baan en school dus bijna altijd rond middernacht thuis. Met het diploma op zak ging ik voor het eerst varen bij een Rotterdamse reder op een ertstanker. De eerste reis ging naar Narvik. Als je wilt ervaren wat zeeziek zijn is, dan met stormkracht 9 de zee op en zo wordt je dus een echte zeeman.
Om wat meer in Holland thuis te zijn; intussen had ik dik verkering met Lidy; kwam ik op de hopperzuigers van Adriaan Volker terecht. Waar en wat doet Adriaan Volker? Onder ander zand stortten waarop de Bijlmer is gebouwd, het uitdiepen van de waterweg op 20 meter en ook het Oostvoornse meer ontstond door de voortdurende vraag naar zand In 1970 trouwden wij en zo kwamen wij in de Regio Rijnmond terecht. Er was werk en woonruimte genoeg. Na Spijkenisse verhuisden wij
naar het Kruiningergors, daar kochten wij een tuinders huis met een flink stuk grond. Onze dochter en een zoon werden daar geboren. Daar zijn wij toen gestart met een mini camping en een winkeltje met recreatie artikelen. Toen wij met bovenstaande activiteiten gestopt waren, is als hobby een eigen wandelpark aangelegd, dus maaien, hakken, zagen, snoeien enz.! Dus heel veel bezigheden.
Eén van mijn andere hobby’s was acteren bij een toneelgezelschap in Brielle waar ik in een periode van ongeveer zes jaar verschillende rollen heb gespeeld.
Omdat zingen eigenlijk ( van huis uit meegekregen) mij toch meer boeide, meldde ik mij aan bij het Rozenburg’s Operettekoor, een goede keuze want onze laatste dirigent daar was Ardjoena Soerjadi, een uiterst kundig koor-en-orkest dirigent. De laatste 25 jaar is er op koor gebied veel veranderd. Ik zong graag in kleine koortjes zoals in Ciocondo (a-Capella), in Musica Veritas (Franz Schubert koor) De kwetsbaarheid zit m.i. in de geringe bezetting van 8 of 9 zangers, maar daar is toch voor amateurs een verrassend niveau te behalen. Ook met de grote koren zoals het Voorns Mannenkoor en Gemengd koor Ventura uit Hellevoetsluis (daar was Soerjadi ook tot op het laatst dirigent) is het nu helaas gedaan. Toen dacht ik geen koor meer dan is het nu tijd om er mee te stoppen, zo is het meer dan genoeg. Echter Cees Brobbel sprak de wijze woorden “nou dan kom je toch bij ons zingen” en aldus geschiedde. In het rijtje bassen voel ik mij best wel thuis. Zeker in een “bestendig koor” als HRM o.l.v. een kundig dirigent. Dus tot ziens op de repetities!!! Met vriendelijke groet, Jan Freeke. (bas)
VAN DE BESTUURSTAFEL
Aandachtspunten tijdens bestuursvergadering d.d. dinsdag 13 september 2011: Henk van Merrienboer heeft Ger Beikes verzocht assistentie te verlenen m.b.t. een aantal bestuurlijke taken. Dit in verband met uitbreiding en intensivering van Henk’s werkzaamheden in de dagelijkse werkkring. Ger heeft zich in principe hiertoe bereid verklaard.
Extra aandacht wordt gevraagd voor aquisitiewerkzaamheden met betrekking tot de adverteerders in “Randverschijnselen”. Advertentie-inkomsten vormen een belangrijk deel van het verenigingsbudget van HRM.
Verscheidene aspecten van de aanstaande kerstconcerten passeren de revue; onder meer repertoirekeuze, nieuwe kerstmedley, gastartiesten etc.
Progressie ten aanzien van de vorming van de “Klankboordgroep”, wordt besproken.
De groep gaat bestaan uit twee personen uit elke zanggroep, in totaal dus acht personen. Henk verklaard het merendeel van de kandidaten reeds benaderd te hebben met het verzoek tot zittingname. Ger Beikes is verzocht de verdere voortgang van dit onderwerp ter hand te nemen. Eerstvolgende bestuursvergadering: 11 oktober 2011. Peter Stok.
Beste mede zangers. In het laatste nummer net voor de vakantie van Randverschijnselen heb ik jullie het één en ander mogen vertellen over mijn vrijwilligerswerk voor de V.P.T.Z., onderdeel van het hospice “De Waterlelie”. Naar aanleiding van dat stukje heb ik enkele reakties ontvangen. Hieruit blijkt iedere keer weer, dat het bij velen een moeilijk en beladen onderwerp is. In dat stukje heb ik geschreven dat ik om [persoonlijke redenen] tijdelijk was gestopt met het werk voor de V.P.T.Z. Ik zit er echter weer helemaal in. Een goede vriend van mij, die al vier jaar ziek was en al twee jaar wist dat hij nooit meer beter zou worden, vroeg mij vier maanden geleden of ik met hem en de familie het laatste stuk van deze weg mee wilde
lopen.
Hij wist van mijn vrijwilligerswerk en ik had hem al eerder gewezen op de mogelijkheden van de terminale thuis zorg en het hospice. Zijn grootste angst was dat hij niet thuis zou kunnen blijven. Gelukkig hebben we dat kunnen realiseren. Begin augustus is hij overleden. We hebben de laatste maanden zo, n waarde volle tijd mee gemaakt. Ondanks de ellende hebben we veel gelachen maar ook vele diepgaande gesprekken mogen voeren. Tot op de laatste dag vroeg hij of ik bij hem wilde blijven. Al met al bracht het mij er toe om mij weer aan te melden bij het hospice en mijn vrijwilligers werk op te pakken. Een belangrijk onderdeel van ons werk is ook het bespreekbaar maken van alle mogelijkheden die de Vrijwillige terminale thuiszorg [VPTZ] en het Hospice kunnen bieden. Mochten jullie meer over het Hospice of het werk van de Thuiszorg [VPTZ]willen weten, schroom niet om mij in de pauze of anders aan te spreken. Hans Bremer Achterste rij 2e tenoren
De historie en geschiedenis van You’ll never walk alone!
D
it lied werd voor het eerst geschreven door Ferene Molnar in 1909. Het lied werd gezongen aan het einde van het toneelstuk Liliom.
Later werd het nummer overgeschreven door Richard Rodgers en Oscar Hammerstein II, voor de musical Carrousel en werd gezongen door Christine Johnson in 1945 en daarna door nog vele andere zangers en zangeressen, zoals Lee Towers voor de voetbalclub Feyenoord.
Het lied You’ll never walk alone werd in 1963 een nummer 1 hit in Engeland, gezongen door de band Gerry and the Pacemakers. De band werd opgericht in 1959 in Liverpool en bestond uit de volgende bandleden: Gerrry Marsden, zang en gitaar; Ferry Mardsen, drums; Les Chadwick, bas; Arthur Mack, piano.
De manager was Brain Epstein, deze had twee bands onder zijn contract staan: De Beatles en Gerry and the Pacemakers. De leden van Gerry and the Pacemakers woonden aan de rivierzijde van de Mersey, de muziek werd daardoor de Merseybeat genoemd. Deze grote hit werd direct opgenomen door de fans van de voetbalclub van Liverpool. Het hek van de ingang van de voetbalclub Liverpool werd versierd met de tekst van deze grote hit: You’ll Never Walk Alone
Ook het voetbalembleem van Liverpool werd aangepast, zoals u hieronder ziet.
Op 29 mei 1985 in het Heizelstadion in België spelen Liverpool en Juventus de Europa Cup finale. In de wedstrijd liepen de Liverpool fans massaal naar voren en werden de Juventus supporters tegen de hekken gedrukt, door dit drama vonden 39 Juventus aanhangers de dood en waren er 600 gewonden te betreuren. Eerder die maand, op 11 mei 1985, had er ook al een voetbaldrama in Engeland plaatsgevonden in het Valley parade stadium in Bradford. Toen werd de wedstrijd Bradford city tegen Lincoln city gespeeld, tijdens de voetbalwedstrijd gooide een man zijn sigarettenpeuk op de vuilnishoop, deze smeulde en vloog in brand, de mensen raakte in paniek en zochten naar de uitgangen, deze waren afgesloten, waardoor de mensen massaal het voetbalveld op liepen, hierdoor kwamen 56 mensen om en waren er 265 gewonden te betreuren. Er zijn bij deze wedstrijd grove fouten gemaakt door de politie, omdat alles was afgesloten en er waren veel te veel mensen in het stadion. Op 15 april 1989 in Hillsborough stadion en de thuishaven van Sheffield Wednesday, werd de halve finale FA cup de wedstrijd tussen Nottingham Forest en Liverpool gespeeld, in deze wedstrijd stormde ook iedereen naar voren en werden de Liverpool fans tegen de hekken gedrukt ook hier vonden 96 fans de dood en waren er 766 gewonden.
Het monument Liverpool Memorial, naast de Shankly gates:
Op de 20th. Anniversary 2009 werd het lied, ”You’ll Never Walk Alone” opnieuw gezongen door Gerry Marsden en Paul McCartney ter nagedachtenis voor de vele slachtoffers van de ramp in het Heizelstadion, Valley parade stadion en het Hillsborough stadion. Zo zie je”, “You’ll Never Walk Alone”, heeft een diepere betekenis voor heel veel mensen, na het verlies van een dierbare. Dit stuk is geschreven door Martin Stolk 1e Tenor
In Gesprek Met … Dit keer zijn we in gesprek gegaan met een van onze meest recente adverteerders: de heer John den Breejen van Uitvaartverzorging ABOVO.
1.
Waar kennen we John den Breejen van? Zo’n 28 jaar lang heeft de heer Den Breejen geprobeerd als entertainer in de amusementswereld door te breken. In die tijd had hij ook een eigen theaterbureautje. Bij het NCRVprogramma Tegen de Klok (enkele jaren geleden in Spijkenisse) was hij teamleider, waarbij de teamleden allerlei opdrachten moesten vervullen. Ons koor heeft daaraan ook bijgedragen middels een optreden. Verder was hij op onze Nieuwjaarsreceptie 2011 aanwezig als mijnheer Wijdbeens, een typetje van André van Duin.
2.
Hoe komt iemand ertoe begrafenisondernemer te worden? Al op 5-jarige leeftijd had de heer Den Breejen twee doelen voor ogen: of hij zou artiest worden of begrafenisondernemer.
3.
4.
5.
6.
Toen een buurman kwam te overlijden in 1991 heeft hij de uitvaart intensief meebeleefd. Dat bracht hem ertoe te solliciteren bij Maranatha , de uitvaartonderneming van de heer Roos. Hier volgde een gedegen opleiding, waarbij allerlei diploma’s werden behaald, o.a. voor uitvaartondernemer. In 2006 ging de uitvaartonderneming officieel van start. Waar staat de naam ABOVO voor? De naam is tweeledig: Algemene Begrafenisonderneming Voorne en Omgeving; Omgeving mag dan ruim worden geïnterpreteerd, want zelfs in Leidschendam verzorgde ABOVO een uitvaart. AB staat ook voor ‘vanaf het begin” en OVO staat voor ovolatie, vrij vertaald is dat van geboorte tot sterven. Wat maakt ABOVO sterk t.o.v. andere uitvaartverzorgers? Er zijn 15 uitvaartondernemingen in Spijkenisse, die allemaal hun best doen een uitvaart zo goed mogelijk te verzorgen. De heer Den Breejen wil zich onderscheiden door, naast de juiste aandacht voor de uitvaart, ook veel aandacht te geven aan de naasten. Hij wil een grote betrokkenheid en gevoel tonen. De wensen van de familie wil hij perfect uitvoeren, hoe die wensen ook mogen zijn. Zo zorgde hij voor 16 witte ballonnen bij de uitvaart van een 16-jarige jongen. Dat was van te voren niet besproken. Ook zorgt hij voor een gedenkboek, waarin gegevens van de overledene, foto’s, stamboom, toespraken enz. worden opgenomen. Op uw logo staan rouwkoetsen. Zijn er veel transportmogelijkheden? Een rouwkoets kan hij leveren, zowel in zwart als wit; met 2, 4, 6, of 8 paarden. Auto’s natuurlijk, maar ook motor met zijspan, een bus, vrachtwagen, boot: veel is mogelijk. Welke opbaarmogelijkheden zijn er tegenwoordig? Een lichaam kan 1-6 dagen opgebaard worden, waarbij zaterdag en zondag niet meetellen. Veel is mogelijk: thuis, gekoeld in een kist of op een koelplaat in bed; in een mortuarium, met variabele bezoektijden. Allerhande soorten
7.
8.
9.
kisten (van hout, karton, biezen, aluminium) zijn er, in allerlei variaties. Wil je laatjes erin, of een stereo-installatie? Hoe staat het met nieuwe ontwikkelingen op het gebied van begraven, cremeren? Het nieuwste is, dat het lichaam oplost in een bepaalde vloeistof, waarbij uiteindelijk slechts wat ‘as’ overblijft. Dit is in Zweden ontwikkeld, maar in ons land zeker nog niet erg gangbaar. Ten aanzien van het bijzetten zijn er weer vele mogelijkheden, te veel om op te noemen. U maakt veel verdriet mee. Wat maakt uw beroep tòch leuk? In een vervelende, verdrietige, situatie moet er veel geregeld worden. Het is heel dankbaar om mensen bij te staan, te adviseren, samen mogelijkheden te bekijken, om ze veel uit handen te nemen. Je bent begeleider van een uitvaart. Je regisseert soms de uitvaart, hoewel dat ook wel aan een geestelijke wordt over gelaten. Soms ben je de ceremoniemeester, die anderen aankondigt; die soms de plechtigheid opent en afsluit, die duidelijk aangeeft wat er van belangstellenden verwacht wordt. Een advertentie in het clubblad van Het Randstedelijk Mannenkoor; kan dat eigenlijk wel? Veel adverteert De heer Den Breejen niet, wel op internet en bij Hospice De Waterlelie. Verder is de mond-tot-mondreclame belangrijk, de ervaringen die men opdoet bij een uitvaart. Daar moeten mensen een goed gevoel bij hebben. Hij vindt overigens zijn advertentie prima staan in ‘jullie’ mooi uitgevoerde clubblad.
10. Wat zou U tot slot nog willen zeggen tegen het koor? Iets wat nog niet aan de orde is geweest? De heer Den Breejen wenst het koor veel succes tot in lengte van jaren en bedankt voor dit verhaal.
Met de sponsor op vakantie…
Zodra het weer het toelaat worden de accu’s van onze fietsen geladen en gaan we tochtjes maken in ons mooie landje. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en we besluiten het eens over de grens te proberen. Zelf organiseren of via een reisburo? Het antwoord hebben we gevonden bij onze sponsor “De Snelle Vliet” , die FITAL reizen in het programma heeft. U kent ze wel de bussen met een fietstrailer er achteraan. Om het eens te proberen hebben we een korte reis geboekt van 6 dagen. Niet zo erg ver weg en een interessante omgeving waar eigenlijk onze geschiedenis is begonnen. De reis heet “In het spoor van de Oranjes ”. Geen idee van hoe of wat, begonnen we de reis in Nuland. (bij Den Bosch)
de opstapplaats. Wij hebben onze eigen fietsen (trapondersteuning) meegenomen. Alle sturen van de fietsen moesten 90 gr. gedraaid worden en werden in de trailer netjes naast elkaar opgehangen en vastgemaakt. Er gaan 42 fietsen in de trailer, die de chauffeur netjes vastmaakt.
De deelnemers aan de reis kwamen uit heel Nederland en er waren fanatieke fietsers bij die al jaren met FITAL gaan fietsen. Ook was een reisleider fietsbegeleider vanuit de organi-satie bij deze reis. Iedereen bagage ingeladen en gezelschap compleet? Dan op weg naar de eerste start plaats in Duitsland. Na een aantal uren rijden bereiken we de plaats Dillenburg. Fietsen er uit
en sturen recht, maar eerst naar Slot Dillenburg, de geboorteplaats (1533) van Willem1 met de beroemde Wilhelmsturm. Hier moet je kennismaken met het standbeeld (onthuld in 2006 door Koningin Beatrix) van Willem1 met zijn hondje. Klein mannetje eigenlijk maar des te groter zijn daden. Bedankt Willem !!!!
Het fietsen gaat beginnen en wel van Dillenburg naar Herborn (12 km.) Om er in te komen. In Herborn wordt de fietstrailer op een parkeerplaats achtergelaten en gaan we met de bus naar het hotel. Prachtige omgeving en een groots welkom door hotellier en personeel. Tijdens het diner heeft iedereen prachtige verhalen en al snel is de groep een leuk gezelschap. Na het ontbijt naar de trailer in Herborn. De fietsen worden in orde gemaakt en gaan we op weg naar Weilburg. We fietsen door een zeer gevarieerd landschap en gebruiken de lunch in Wetzlar met oude brug over rivier de Lahn, die nu onze route zal bepalen. Ver in de middag bereiken we het ophaalpunt van de bus in Leun. Er bestaat de mogelijkheid te fietsen naar het stadje Braunfels met het kasteel waar Amalia van Solms het levenslicht zag. Na 48 km. houden we het voor gezien en gaan niet naar Braunfels (nog 12 km) maar met de bus naar Herborn. Fietsen in de trailer en op naar het hotel en diner. Op dag 3 fietsen we van Herborn naar Dietz over een prachtig fietspad
vlak langs de rivier de Lahn. We passeren kleine plaatsjes en groepen kanoërs op de rivier. We komen uit in Limburg, een grotere stad met een prachtige Dom. Je waant je in de middeleeuwen door grote vakwerkhuizen, kleine smalle straten en pleintjes. Het einddoel van deze dag is Dietz met het slot Oranienstein, waarvoor we een zeer steile helling op moeten fietsen. Zelfs met trapondersteuning lukt het niet de heuvel te bedwingen. In Dietz betrekken we een volgend hotel, fietsen in de trailer, opfrissen en aan het diner. De volgende ochtend brengt de bus ons naar Nassau. Het is nog prachtig weer en het belooft een mooie fietsdag te worden. Hoog op de berg prijkt slot Burg Nassau, wat alleen te voet is te bereiken. Hoe heeft men het kunnen maken? We besluiten te fietsen naar Lahnstein, waar de Lahn in de Rijn stroomt. Een mooie tocht wederom langs de Lahn. We passeren Bad Ems een mondaine bad/kuuroord plaats. Hier zal de bus ons weer ophalen om terug te keren naar Dietz.
In de Lahn zijn meerdere sluisjes, zodat er tot Bad Ems nog redelijk pleziervaart mogelijk is. Ook vindt je vele campings langs de rivier. In Lahnstein geluncht en terug gefietst naar Bad Ems. Even met de teleferique naar boven, waar een schitterend uitzicht wacht. Terug naar hotel en diner in Dietz. De volgende dag staat een rit langs de Rijn op het programma. We rijden met de bus naar St. Goar waar we in de ochtend aan komen. Het weer is twijfelachtig, wel of geen regenpak. We wagen het er op en na Kaffee und Kuchen gaan we fietsen langs de Rijn naar Boppard. Druk maar gezellig en Kaffee und Kuchen smaken hier ook prima. Verder naar ons einddoel: Het Deutsche Eck, waar Moezel en Rijn elkaar treffen. De economische levensader met schepen op de rivier en voorbij denderende treinen met laadkisten. Het gaat zo slecht nog niet zo te zien. In Rhens gaan we lunchen, vlak aan de rivier. Prachtig en mooi weer en goede fietspaden. We gaan naar Koblenz waar de bus ons wacht bij het Deutches Eck. We rijden weer terug naar Dietz voor een laatste overnachting om daarna aan de
laatste fietsdag te beginnen. Weer een rit langs de Rijn maar nu ten Noorden van Koblenz en wel vanaf Andernach met eindbestemming aan de overkant van de rivier Koningswinter. De regenpakken worden voorhanden gehouden, want het dreigt nu echt. We doorstaan een flinke bui en passeren de brug bij Remagen en moeten overvaren van Bad Godesberg naar Koningswinter. We zien nog net vanaf de linker Rijnoever de Drachenburg en Drachenfels. Het is koud en nat maar gelukkig is de Konditorei dichtbij met Kaffee und Kuchen. De economie raast door het dorp. Elke twee minuten weer een trein. Hoe houdt men het vol? Inmiddels is ook de bus gevonden en na het inladen van de fietsen gaan we naar onze opstapplaats in Nuland. Na ongeveer drie uur rijden is de reis teneinde en laden we onze fietsen op de auto en op weg naar huis. Leuk geweest? Ja, veel gezien en 230 km. gefietst, gelachen en veel ervaring opgedaan. Fijne chauffeur, uitstekende reisbegeleiding en ja, met het weer weet je het maar nooit. Gaan we nog eens fietsen?
Op: 2 oktober 3 oktober 6 oktober 11 oktober 16 oktober 19 oktober 21 oktober 25 oktober 30 oktober 31 oktober 1 november 4 november 5 november 19 november 20 november 28 november 2 december
wordt: Ben Cornelissen Roel Savert Jaap Troost Jan Tuink Jaap Roos Leendert van den Berg Ruud Glimmerveen Jaap Groenewegen Piet Eland Henjo Scholten Joost Molenaar Anton van Dijk Jan Poot Henk Bergwerff Jan Versteeg Cor Baarendse Leo van Kooij
jaar: 70 77 72 63 79 67 71 83 74 71 73 68 67 86 72 66 66
Allemaal alvast van harte gefeliciteerd en een fijne verjaardag toegewenst.
Deel 2
W
aar waren we ook alweer gebleven? zeg ik de schrijver Geert Mak na tijdens zijn overigens voortreffelijke t.v. serie “In Europa”. Oh ja, eind 60-iger, begin 70-iger jaren in de popmuziek. Ondermeer het tijdperk van de „meester-gitaristen‟ op hun elektrische gitaren zoals b.v. Jimi Hendrix, Eric Clapton of Jimmy Page; heren die, ieder op hun eigen specifieke wijze, de voorgaande vormen van de blues en rockmuziek voort interpreteerden middels dikwijls dominerende en langgerekte gitaarsolo‟s. Deze meestal voor het grootste gedeelte uit geïmproviseerde stukken bestaande muziekuitingen, sleepten de liefhebber veelal mee naar de hogere sferen waarin de makers zich door meer of minder gebruik van geestverruimende middelen, bevonden. Hendrix werd deze leefstijl in 1970 fataal en stierf prompt aan een overdosis op 27-jarige leeftijd. Clapton leeft nog (67), maar strijdt al een leven lang tegen verslaving aan drugs en drank, overigens met wisselend succes. Deze column gaat in feite over persoonlijke muziekbeleving.
Ik kan het daarom, mede omdat ikzelf vanaf m‟n 13e jaar gitaar probeer te spelen, niet laten om over laatstgenoemde twee heren nog iets te zeggen. Er is geen enkele gitarist van enige betekenis die in zijn leven niet naar Jimi Hendrix‟ muziek geluisterd heeft. Sterker nog, ik durf zelfs te beweren dat het overgrote deel van de tijdens-en na zijn leven bestaande „gitaristen-volksstammen‟ in meer of mindere mate beïnvloed zijn door Hendrix‟ unieke speelstijl. Ook heden ten dage is die beïnvloeding bijna voortdurend in de (pop)muziek te horen. Vaak geïmiteerd, echter nooit geëvenaard zijn de specifieke kenmerken van Hendrix‟ gitaarspel, in het bijzonder met het oog op expressie, toon en frasering. En natuurlijk, ‟t kan bv. je favoriete muzieksoort niet zijn; ik vind ook lang niet alles van zijn oeuvre even boeiend. Maar nog eens: de muzikale betekenis van Hendrix zal voor alle ambitieuze gitaristen tot in lengte van tijd onmetelijk blijken, zoals dat b.v. in de jazzmuziek met een ander icoon, Django Reinhart, het geval is, (maar daarover wellicht nog later).
Eric Clapton is een totaal ander geval.
De man begon midden jaren zestig bekendheid te genieten in diverse „blanke‟-bluesformaties. De term blanke blues ontstond uit een „aan de haal gaan‟ van een nieuwe horde van blanke gitaristen met de oude zwarte, traditionele Amerikaanse bluesmuziek oorspronkelijk daterend vanaf ca. begin 20e eeuw. Deze „nieuwslichters-van-de blues‟ werkten de oude muzieksoort verder uit, voegden diverse uitbreidingen en variaties toe, af en toe met wisselend succes, soms met een virtuoos resultaat. Eric Clapton wist in deze muziekstroom een opvallend hoog niveau te bereiken met tevens een eigen, zeer herkenbaar geluid. Echter zijn grootste verschil met Hendrix is dat hij nooit werkelijk van zijn muzikale idioom is afgeweken; Clapton heeft altijd blues, of blues-gerelateerde muziek gemaakt en zal dat altijd blijven doen, terwijl Hendrix z‟n korte maar heftige muzikale leven altijd in dienst van het vernieuwende, het experimentele stelde. Voorts kenmerkten de 70-iger jaren zich door de verdere uitwerking van de in het voorgaande decennium gestarte nieuwe vormen van popmuziek, zowel in creatieve als in perfectionerende zin, waarin talloze bands en muzikanten een bijzonder niveau wisten te bereiken.
Ik ontkom er niet aan om in een beschouwing over (pop)muziek een aantal namen of groepen te noemen, maar zal dat zoveel mogelijk trachten te beperken. Als perfectionerend tot het hoogste niveau van bv. de zgn. Amerikaanse „countryrock‟-stijl opererende band kunnen “The Eagles” absoluut niet ongenoemd blijven. Net als deze muzikale topgroep hebben de heren Crosby, Stills en Nash, later aangevuld met Neil Young, alsook bv. “The Beachboys”, hun sporen op het gebied van de close harmonie vocalen, meer dan verdient! Maar over het hele gebied vond een alsmaar hoger leggen van de lat plaats in die jaren. Qua instrumentbespeling en zangprestatie werden dikwijls ware huzarenstukjes gepresenteerd, (Pink Floyd), en de afstand tussen dit niveau en een handvol opgeschoten kwajongens die ook wel eens een bandje wilden vormen, werd inmiddels oneindig groot. Dit schreeuwde letterlijk om een reactie en die kwam er ook. Rond 1976/77 ontstaat een niet slechts gericht tegen het sociale establishment, maar ook tegen het genoemde hoge „uitontwikkelde‟ niveau van de popmuziek, een uitgeschreeuwd protest: de “Punk” Onder leiding van de zanger met de m.i. zeer toepasselijke naam Johnny Rotten, presenteerde zich de band “The Sexpistols”. In tegenstelling tot de genoemde, inmiddels zo geperfectioneerde rock en beatgroepen, deden deze heren hun best het prestatieniveau zo laag mogelijk te houden: Van enigermate zangkwaliteit was nagenoeg geen sprake. De heer Rotten krijste vaak a-ritmisch wat onverstaanbare, vaak agressieve boodschappen in een microfoon. Tijdens optredens werden vocale momenten dikwijls onderbroken door een gulzig aan de mond zetten van drankflessen, waarna de volle mondinhoud weer over het publiek werd uitgespuugd. De begeleiders speelden gebruikelijk op valsgestemde gitaren en/of niet geheel in de afgesproken toonsoort, dat hing van de sfeer van de avond af. Ik was daar muzikaal gesproken, geen fan van……. Toch vertoonde dit verschijnsel niettemin een hele schare van protesterende volgelingen die niet alleen een gemeenschappelijke
muziek(wan)smaak hadden maar zich tevens graag uiterlijk onderscheidden o.a. middels huidpiercings op de ongebruikelijkste plekken. Was het daarvóór, soms na uitgebreide overweging voor een meisje nog wel eens gebruikelijk de stap te wagen, een gaatje in het oorlelletje te laten maken voor een ringetje als sierraad, de „hardcore punker‟ tooide zich ongegeneerd met metalen ringen, veiligheidsspelden en drukknopen op willekeurige plekken in het gezicht, de oren, oogleden, navel of andere plaatsen. Dit alles om naast zijn dis-harmonische muziek tevens een aanvullend sociaal provocerend protest tot uitdrukking te brengen. Het gaat nog steeds over persoonlijke muziekbeleving. Deze kortdurende stroming was voor mij persoonlijk echter, zoals reeds gezegd, geen onverdeeld genoegen. Al met al duurde het „punk-tijdperk‟ dus niet zo heel lang. Dat je met een protest alleen niet zo heel ver komt, begrepen zelfs deze lieden al spoedig. Tenslotte raak je slechts vaak vervreemd van je publiek, dat uiteindelijk toch weer een andere vorm van entertainment blijft zoeken. Na de eerste periode van dit „heftig afbreken‟ werd deze dan ook al snel opgevolgd door een nieuwe stroming, toepasselijk „New Wave‟ genaamd, via welke stroming we langzamerhand te 80-iger jaren betreden.
Peter Stok.
Op bezoek bij Uncle Sam. Deel 1
Voor mij is Amerika het land van groot, groter, grootst met nadruk op het laatste woord. Het is allemaal een paar maten groter dan wat wij hier gewend zijn, alleen het bouwen al, de schaal waarop dat gedaan wordt in Amerika is bij ons niet aan de orde, wij zijn meer van klein kleiner kleinst. Je moet er wel even voor vliegen maar dan ben je ook op een schitterende bestemming, werkelijk geweldig. De start van de vakantie was The Big Apple – de bijnaam van New York die de stad in de jaren twintig van de vorige eeuw kreeg van de schrijver John J. Fitz Gerald die destijds voor lokale kranten columns schreef – een fenomenale stad vol tegenstellingen.
Het is haast niet te geloven dat het (bruisende) leven hier 24 uur aan één stuk doorgaat, zeker als je op Broadway loopt of op Times Square bent. Er is zo veel te zien dat je er met gemak veertien dagen kunt doorbrengen. Ground Zero is een indrukwekkende bouwput waar t.z.t. iets moois zal verrijzen, Brooklynn Bridge is kolossaal, Donald Trump laat met de naar hem genoemde toren zien dat hij wel een veertje kan wegblazen. Greenwich Village doet Europees aan, het monument van Yoko Ono voor John Lennon in Central Park is van bescheiden afmetingen maar wel aardig om te zien. Ook Central Park is zoals je het kent van films: veel joggers en koetsjes. We bezochten een show op Broadway van de Jersey Boys - een coverband van Frankie Valli and the Four Seasons – in The August Wilson Theatre, een prachtig oud theater, de muziek en de liedjes die de band speelde waren zonder meer top! Ik had het niet willen missen. Vanzelfsprekend hebben we (Cor de tenor was er ook bij ) Wall Street bezocht, zagen we het Vrijheidsbeeld en zijn we naar Ellis Island geweest waar vooral in de vorige eeuw veel Europeanen het land binnenkwamen in de hoop in de Verenigde Staten een beter bestaan te kunnen opbouwen. Je werd alleen toegelaten als je lichamelijk en geestelijk gezond was. Zieke gezin- of familieleden werden absoluut niet toegelaten, je kunt je voorstellen dat dit soms tot hartverscheurende taferelen moet hebben geleid. Duidelijk wordt in deze stad wel dat je in Amerika prima kunt leven als je een goede baan met een vast inkomen hebt; ben je daar echter van verstoken en afhankelijk van de staat dan is het leven in dit grote land geen pretje.
Na New York vlogen we naar San Francisco aan de westkust, een compleet andere wereld! Tot voor enkele tientallen jaren was San Francisco een belangrijke zeeen vissershaven en was er een grote marinebasis. Oakland aan de andere kant van de baai is thans de haven en San Diego in het zuiden is nu het Amerikaanse Den Helder. De stad heeft dit verlies echter goed opgevangen; daar waar vroeger de vis werd ingeblikt op Cannery Row (zeg maar de “inblikkerij”) zijn nu tal van leuke winkeltjes en boetieks en in één van de voormalige loodsen vind je bijvoorbeeld een leuk museum. Een mooi voorbeeld van een liberty schip is het ss “Jeremiah o’ Brien” uit 1943, afgemeerd naast een onderzeeër uit dezelfde periode bij pier 37. Pier 39 is heel gezellig met zijn vele restaurantjes en ijssalons (wat hebben Amerikanen lekker ijs!) en de in de zon liggende zeeleeuwen.
Een grappig straatbeeld vormen de trams, deze trams zijn vaak schenkingen van Europese steden en worden geschikt gemaakt voor het (uitstekende) openbaar vervoer in de stad. Je moet niet vreemd opkijken als je bijvoorbeeld een tram uit Boedapest of Praag ziet rijden. Wat zou het leuk zijn als ook Rotterdam een tram van de RET aan San Francisco zou schenken. Een ritje in de beroemde cable car mocht natuurlijk niet ontbreken evenmin als een bezoek aan Chinatown waar we heerlijk – hoe kan het ook anders – chinees hebben gegeten. Al was het wel even lastig met twee van die stokjes, maar soit.
Van het vele lopen - dat extra bemoeilijkt werd doordat het voortdurend heuvel op en heuvel af ging – verdween het vel van mijn kleine tenen en vormden zich hier flinke blaren die ons er overigens niet van weerhielden om Lombard Street (the most crooked street in the world) te bekijken. Onderweg naar Lombard Street passeerden we St. Mary’s Cathedral en wipten even binnen om het interieur te bewonderen. Op dat moment repeteerde het koor het Ave Verum van Mozart (de moeder aller liederen), zou het HRM dit ook op het repertoire kunnen zetten??? Waren de bruggen in New York al reusachtig, de Golden Gate Bridge deed er niet voor onder, wat een spectaculaire brug! Te voet zijn we deze brug overgestoken, de huiveringwekkende diepte en de gedachte aan het koude en snelstromende water bezorgden je kippenvel. Escape from Alcatraz is een film die velen gezien zullen hebben en ook hier geldt: zoals het in de film is, is het ook in werkelijkheid. Thans niet meer in gebruik als gevangenis maar wel een symbool uit het verleden waar ooit Al Capone gehuisvest was. San Francisco is een hele relaxte stad met vriendelijke inwoners waar iedereen in zijn waarde wordt gelaten. Met een beetje weemoed nemen we afscheid en prepareren wij ons voor de reis door de woestijn naar o.a. Las Vegas maar daarover later meer. Ari de Bont
Donderdag 15 december 2011, aanvang 20.00 uur. Eigen kerstconcert in de Dorpskerk te Spijkenisse o.l.v. Arjan Breukhoven m.m.v. Hoboïste, Yta van der Zwaag; Orgel, Everhard Zwart; Sopraan, Graziëlla Frerichs. Woensdag 21 december 2011, aanvang 20.00 uur. Groot Mannenkoor Kerstconcert in de Groote Kerk te Maassluis o.l.v. Arjan Breukhoven m.m.v. Alexander Paperny (uit Rusland) balalaika; Kinder-en-jeugdkoor ‘Young Voices’ o.l.v. Rozemarijn Kalis; Orgel, Evert van Veen. Vrijdag 23 december 2011, aanvang 20.00 uur. Eigen kerstconcert in de Sint Catharijnekerk te Brielle o.l.v. Arjan Breukhoven m.m.v. Sopraan, Liubov Berlotserkovskaja; organist Martin Zonnenberg.
