12 december 2011 Vrolijke krant voor de wijk oog in al door de kinderen van het AZC Utrecht

12 december 2011 Vrolijke krant voor de wijk oog in al door de kinderen van het AZC Utrecht 

In deze krant: zelfgemaakte strips van de kinderen >> p2

De lampionnentocht in de wijk was een groot succes >> p5

Kom ook! Vrolijke Ex positie 13 januari Meer bibliothee info k Oog in Al >> p8

www.vrolijkheid.nl

De kinderen laten u hun favoriete plekje in de wijk zien >> p7

Wouter & Amir vrienden van de basisschool

Hoe het asielzoekerscentrum leeft in de wijk Oog in Al >> p2

duurzame drukkerij verrassend dichtbij

Ridderschapstraat 31-33 3512 CN Utrecht 030 - 231 48 67 [email protected] www.drukkerij-pascal.nl

Waar kijkt u naar?!

Voor u ligt de krant ‘Wat Kijk Je’, gemaakt door de kinderen van het asielzoekerscentrum in de wijk Oog in al. Wij zijn trots op het resultaat, maar vooral trots op de kinderen die de krant hebben gemaakt.

Wij zijn Merel en Daphne en wij horen bij het netwerk van mensen bij de Vrolijkheid. Mensen die zich allemaal inzetten voor kinderen en jongeren in asielzoekerscentra. Wij doen dat in AZC Utrecht. Beiden hebben we net de studie Culturele Antropologie afgerond. Voor ons afstuderen hebben we onderzoek gedaan gericht op de vluchtelin-

gen- problematiek, Merel in de townships van Kaapstad en Daphne in de grootste stad van Tanzania; Dar es Salaam. Toen we hoorden van het project ‘Wat kijk je’ met kinderen in AZC Utrecht, hoefden we niet lang na te denken. We gaan ervoor de wereld van deze kinderen te verbinden aan die van kinderen in de buurt. Dat doen we met veel kunst en creativiteit,

het maken van een eigen krant is hier een voorbeeld van. Wij hopen dat u geniet van het lezen van de krant, net zoals de kinderen hebben genoten van het maken ervan. Veel leesplezier en hopelijk zien we u bij de eindexpositie: vrolijk van start in 2012! Vrolijke groet, Merel & Daphne

even kind zijn Laura Roncken werkt als coördinator van de Vrolijkheid in het Asielzoekerscentrum in Utrecht. Sinds maart dit jaar ben ik werkzaam als coördinator voor Stichting de Vrolijkheid in Utrecht. Een baan die mij dagelijks blijft inspireren en motiveren door al die fantastische mensen en kinderen die ik ontmoet. Een mooi contrast met de beperkingen en onzekerheden die het leven in een Asielzoekerscentrum met zich meebrengt. In een vrolijke ruimte in de kelder van het AZC doen wij even alsof de wereld om ons heen niet bestaat. We laten de kinderen weer even dromen, springen, spelen en gewoon kind zijn. Een team van twintig enthousiaste vrijwilligers zetten zich dagelijks in om vrolijkheid en energie naar het asielzoekerscentrum te brengen en dan vooral naar de kinderen. Met dit vrolijke team organiseren we dagelijks creatieve workshops en projecten voor de kinderen en jongeren van het AZC. Wij richten ons op talentontwikkelingen en geven de kinderen zelfvertrouwen en plezier. We doen dat door kinderen van diverse leeftijden te bereiken met theater, dans, muziek en sport. Deze unieke krant wordt met trots gepresenteerd door de kinderen in de leeftijd van 7-9 jaar. De grijze gangen van de gebouwen krijgen kleur tijdens het ouder-kind project. Ouders, kinderen, vrijwilligers en kunstenaars maken de mooiste ontwerpen en maken de gangen op deze manier persoonlijker. Deze en andere bijzondere projecten komen in de volgende pagina’s voorbij. De Vrolijkheid wil op elk gezicht een lach brengen; klein of groot, het is altijd de moeite waard. Deze krant toont prachtige en ontroerende verhalen en foto’s van de kinderen van AZC Utrecht. Ik hoop dat u hier net zo van zult genieten, zoals wij dat elke dag doen. Laura Roncken, Coördinator voor Stichting de Vrolijkheid Utrecht, [email protected]

Wat krijgt de buurt mee van het AZC? De meeste asielzoekerscentra liggen ver buiten de bewoonde wereld, maar midden in de wijk Oog in Al ligt het aszielzoekerscentrum Utrecht. Hier wonen zo’n 450 bewoners uit alle uithoeken van de wereld. Wij waren benieuwd hoe bekend het centrum in de wijk is.

Mulki uit Somalie. “Ik vind de Vrolijkheid leuk omdat ik kan spelen, dansen, voetballen en tekenen.”

Alireza uit Afghanistan. “Ik vind het leuk om een koekje te eten en me te verstoppen voor de juf.” Amir uit Afghanisatan. “Ik vind het leuk bij de Vrolijkheid omdat we leuke dingen maken.’’ Lex de Goeij, directeur St. Dominicusschool: ,,Op dit moment volgen er vijf asielzoekerskinderen lessen op onze basisschool, het afgelopen half jaar zijn drie kinderen aangemeld waarvan we er twee hebben kunnen plaatsen. Het komt ook wel eens voor dat deze kinderen opeens verdwijnen omdat ze de illegaliteit in gaan. Dat heeft een hele grote impact op de klas. ‘Waar is Maurice?’ vragen de kinderen dan. Weken later komen we er dan pas achter dat Maurice in Amsterdam op school zit. Dat vinden ze wel gek.’’

Striptekenaars in spe De kunstenaars Helena en Safaa, die zelf ook ooit gevlucht zijn, hebben met de kinderen samen strips gemaakt. Bij de start waren de kinderen erg druk en renden door de ruimte. Toen Helena begon te vertellen over het tekenen van strips en haar eigen stripboeken liet zien waren de kinderen meteen geboeid. Stap voor stap legde zij uit hoe je een verhaaltje of mop uit kunt beelden in een tekening. Een aantal van deze striptekeningen staan in deze krant.

Apotheker Gerrit van Ommeren: ,,Onze apotheek is altijd al betrokken geweest bij het asielzoekerscentrum als leverancier van geneesmiddelen en medische opvang. De bewoners van het asielzoekerscentrum geven letterlijk en figuurlijk kleur aan de wijk. Ik vind het erg om te zien dat sommige mensen er al veel te lang zitten. Dan denk ik, die zouden inmiddels toch al doorgestroomd moeten zijn? Als apotheker zou ik graag meer willen weten over de achtergrond van de ziekten van de bewoners, zodat ik kan zien of de geneesmiddelen daar goed bij passen. Als persoon ben ik benieuwd naar hun vaardigheden en op welke manier - al is het vrijwilligerswerk - ze die kunnen inzetten om hun integratie te bevorderen.’’

Hoe vrolijker hoe beter Directrice en oprichtster van de Vrolijkheid aan het woord. In deze column komt naar voren waar de Vrolijkheid voor staat. Verschillende creatieve talenten komen samen en vormen een vrolijk gezelschap dat dromen nastreeft. Elke dag vluchten kinderen voor geweld en onderdrukking. Sommigen belanden in Nederlandse asielzoekerscentra. Daar wachten ze met of zonder ouders, soms jarenlang of ze mogen blijven in Nederland. Kinderen die soms al veel hebben gezien en meegemaakt. Kinderen die vaak vergeten worden. De Vrolijkheid is een netwerk van kuntenaars, musici, andere creatieven en ondernemers die samen investeren in deze kinderen. Duizenden kinderen in veertig asielzoekerscentra overal in Nederland. We maken voorstellingen, films, vertellen verhalen, bouwen vrijplaatsen waar het even veilig is, waar vertrouwen in jezelf en anderen weer kan groeien. Brengen schoonheid waar dat niet gewoon is. Want de dingen en de mensen hebben het nodig om gezien te worden. Dat is waar kunst over gaat. Het vermogen om te zien. Kunstenaars en kinderen hebben gemeenschappelijk dat ze het vermogen hebben ons te inspireren, te herinneren aan dat wat groter is dan onszelf, aan onze dromen. Want grote veranderingen kunnen niet ontstaan zonder dromen en inspiratie. Investeer met ons mee onder het motto: hoe vrolijker hoe beter ! Juist nu. Kijk op www.vrolijkheid.nl

2

De kinderen van het project ‘Wat Kijk Je’ aan het woord over De Vrolijkheid.

Tekst en foto’s Stephanie versteeg

De striptekening van Magyar

Magyar (9) komt uit Iran en maakte dit stripje over Jantje in de klas.

Scholieren Wouter Meeuwsen (9) en Amir Sarwari (8): Wouter: ,,Ik ben een keer bij Amir in het asielzoekerscentrum geweest en dat vond ik wel leuk. Het is heel anders dan bij mij thuis, hij woont met zijn moeder op een kamer en ik woon met mijn ouders in een huis.’’ Amir: ,,Wij hebben thuis een grote tv en ik kijk uit op de speeltuin. Als ik zou ruilen met Wouter zou hij denk ik vooral tv kijken, want dat mag hij thuis niet zo veel. Ik heb het wel naar mijn zin hier, het eerste asielzoekerscentrum waar ik zat was veel minder leuk. Daar werd heel vies gekookt, met kaas en selderij.’’

Aangenaam kennismaken

Mieke van Schaik van delicatessenzaak Leckerick: ,,Ik weet niet heel veel over hoe de bewoners van het asielzoekerscentrum leven, maar volgens mij hebben ze individuele kamers en een gezamenlijke keuken. De bewoners hebben verschillende culturele achtergronden en ik geloof dat daarom bepaalde etnische groeperingen gescheiden worden gehouden. Maar het allerbelangrijkste vind ik dat de mensen op een goede manier worden opgevangen.’’

Kale muren opgevrolijkt Om de kale muren in de gangen van het AZC wat op te vrolijken, hebben de kinderen woonachtig in het AZC middels hun eigen creativiteit de muren beschilderd. De gangen op het AZC Utrecht zien er allemaal het zelfde uit. Elke verdieping en elke gang. Toch maken de gangen een belangrijk onderdeel uit van de woonomgeving van de bewoners. Dagelijks wordt hier heen en weer gelopen naar de woning, de keuken of de badkamer. Samen met de ouders en kinderen maken we sinds 2010 muurschilderingen op de gangen zodat deze een eigen gezicht krijgen. Voorafgaand aan het schilderproject geven wij workshops voor ouders met kinderen. Hieruit komt het materiaal dat wij later overbrengen op de muren. Elke gang krijgt een eigen thema. De gezinnen wonen dan bijvoorbeeld niet meer op F1 of D0 maar in de gang met de olifanten of bij de dolfijnen. Inmiddels zijn er al zeven muren beschilderd. We hebben ervaren dat de bewoners het erg leuk vinden om dit samen te doen en juist dit proces van samen iets moois maken maakt het gangenproject zo waardevol. In 2012 wordt het gangen-project voortgezet. Ellie van der Meer en Irma Heijnsdijk (projectleiders gangenproject)

Alireza “Ik vind het leuk om de baas te spelen”

Mansur uit Afghanistan. “Mijn foto komt in de krant, dat vind ik prachtig!”

Aboechader uit Somalie. “Op maandag speel ik op de club en dat vind ik erg leuk”

Qubat uit Afghanistan. “Spelen met mijn beste vriend Mansur vind ik vet cool!” Karina uit Rusland: “Ik vind alles leuk wat we doen bij de Vrolijkheid! Maar het leukst vind ik het om te dansen.”

Soera “Ik vind tafelvoetballen heel leuk!”

Magyar uit Iran. “Ik speel graag op de speeltuin op de binnenplaats van het AZC”

3

“Eigenlijk heb ik al twee lampionnen aan mijn voeten”

De striptekening van Qubat

Qubat komt uit Afghanistan en tekende deze strip over een kat. Hij speelt op het AZC graag met zijn beste vriend Mansur.

Even in een andere wereld Hanneke, studente SPH, geeft haar studie meer invulling door elke maandag met de kinderen in het AZC door te brengen. Iedere maandag fiets ik aan het einde van de middag richting het asielzoekerscentrum (AZC) in Utrecht. Samen met andere vrijwilligers organiseren wij hier activiteiten voor kinderen die hier wonen. En iedere maandag waan ik mij weer even in een andere wereld. De kinderen in onze groep spreken eigenlijk allemaal al prima Nederlands, maar onderling komen er talen voorbij waar ik met mijn middelbare school talenkennis geen touw aan vast kan knopen. Lopend over het terrein van het AZC kom ik mensen tegen met tal van nationaliteiten, overal in de wereld komen ze vandaan. Maar wanneer ik de deur van AZC opendoe, om de kinderen bij hun kamers op te halen, lijkt Nederland soms echt even heel ver weg; de meest heerlijke geuren komen je tegemoet. Soms een vlaag van herkenning, maar vaak vreemde, onherkenbare geuren… Door de gangen lopen mannen en vrouwen met potten en pannen, op weg naar de gedeelde keukens. Wat zou ik eigenlijk graag eens mee eten, al die gerechten uit die verre landen eens proeven. Steeds wordt mijn nieuwsgierigheid gewekt, hier wordt echt authentiek buitenlands gekookt. (Daar kan geen Knorr wereldgerecht tegenop.) Bij al die heerlijke geuren loopt het water me soms in de mond, het voornemen om zelf ook eens lekker te gaan kokerellen en onbekende spannende recepten uit te proberen is dan al snel geboren. Maar als ik dan ’s avonds door de oer-Hollandse kou weer terug naar huis fiets, staat er vaak toch weer gewoon stamppot op het menu...

Penvriend m/v gezocht Kinderen van de Geertekerk in Utrecht hebben brieven geschreven aan de kinderen van het AZC. En andersom natuurlijk. Hoewel de kinderen op heel andere plekken wonen blijken de kinderen dezelfde vragen en nieuwsgierigheid naar elkaar te hebben. Een paar briefwisselingen.

Door Milad Feroegh

4

Een 7-jarig jongetje uit Afghanistan zette voor het eerst voet op Nederlands grond in maart 1997. Samen met een moeder, twee zussen en een broertje belandt hij in een totaal andere wereld (zowel op

De hectiek is groot, er moet namelijk van alles gebeuren: tafelvoetballen, spelletjes met verkleden, rondrennen, grote beesten knutselen en beschilderen, buiten voetballen, binnen voetballen, een kasteel timmeren en daar op klimmen en daar vanaf vallen, een verjaardagskalender tekenen, jezelf verstoppen en meer, veel, oneindig veel meer. Ik ben een van de vrijwilligers bij deze groep en het is de bedoeling dat ik deze orkaan in goede banen leid, ik doe mijn best...

Het is vrijdag 9 november. Vanavond is het dan zo ver. De kinderen hebben twee maandagen aan hun lampionnen gewerkt. Eén maandag om ieder een eigen lampion te knutselen en afgelopen maandag om samen met begeleider Mathijs, zelf installatie-kunstenaar, een grote lampion in de vorm van een fantasie beest te maken. Om 18.00u verzamelen de kinderen zich bij het lokaal van de Vrolijkheid, zoals afgesproken. Magyar is zo slim geweest om vanuit thuis alvast een plastic tas mee te nemen voor al het snoep terwijl Mansur er aan gedacht heeft om zich zo warm mogelijk te kleden. Karina heeft voor deze gelegenheid haar nieuwe schoenen aangetrokken. Ze geven licht wanneer ze een stap op de grond zet en zegt dan ook: ‘eigenlijk heb ik al twee lampionnen aan mijn voeten!’. Donker

Vol enthousiasme verlaten we het asielzoekersterrein om ons niet heel ver van huis aan te sluiten bij de menigte van de kinderen uit Oog in Al. Op weg naar het afgesproken punt vanaf waar de optocht gaat beginnen, vertelt Karina: ‘Ik denk dat er kinderen van mijn school mee doen maar ik ben benieuwd of ik ze herken in het donker’. Op het plein is het inderdaad vol met ouders en kinderen. Veel kinderen kijken met bewondering naar onze grote ‘fantasie-beest lampion’. We trekken zelfs de aandacht van veel ouders. De fanfare zet de muziek in en ze lopen de wijk in waarna alle kinderen volgen en de uitgestippelde route door Oog in Al wordt gestart. Onderweg bellen de kinderen aan bij verschillende mensen om een liedje te zingen in ruil voor iets lekkers. Leuke reacties volgen van de buurtbewoners zoals de blij verraste

het gebied van cultuur als op het gebied van klimaat). Het jongetje wordt verwezen naar het AZC in Emmeloord en brengt daar zo’n vier maanden door om uiteindelijk (met tussenstops) in Boxtel, Noord-Brabant, te komen wonen. Dat jongetje ben ik! En nu, veertien jaar later studeer ik rechten aan de Universiteit Utrecht. Maar die vier maanden ben ik nooit vergeten. Ze waren voor mij heel bijzonder. Ik was altijd al benieuwd naar hoe ik toen in het leven stond in het AZC en waar ik me voornamelijk mee bezighield.

Vandaar dat ik volmondig ‘ja’ zei toen me werd gevraagd of ik de jongens en meisjes van het AZC in Utrecht een workshop ‘rap’ wilde geven. Naast het feit dat ik het leuk vind om dat te doen, had het voor mij persoonlijke waarde. En ik moet zeggen: het is me niet tegengevallen. Alles ging zoals ik het me voorstelde. Een groep jongetjes kwam binnen en riep meteen ‘Ali B’ mijn richting in. Geheel toepasselijk en toevallig had ik ook een nummer van Ali B voorbereid om met zijn allen te rappen. En dan merk je

het, achter die ruwe buitenkanten die de meesten denken te hebben schuilen toch de geïnteresseerde, soms gefascineerde karakters die je bij de meeste volwassenen van deze tijd niet zult opmerken. Die fracties van secondes waren de momenten die ik hoopte op te merken, en dat is me gelukt! Al met al heb ik alleen maar plezier gehad. Ik denk dat ik er meer heb uitgehaald dan de kinderen op die avond. Vandaar dat ik dit moment wil nemen om degenen te bedanken die dit voor mij mogelijk gemaakt hebben en mijn halfgesloten ogen weer geopend hebben.

Mathijs is beeldend kunstenaar en sinds april vrijwilliger bij de vrolijkheid. Iedere maandagavond maak ik een kortstondige orkaan mee, in Utrecht notabene. Het is goed mogelijk dat u er nooit iets van merkt want dit is een heel plaatselijk fenomeen. Tussen zes en zeven uur ‘s avonds vliegt er met veel vaart een groep kinderen een clubruimte binnen op het asielzoekerscentrum. Voornamelijk jongetjes en één (soms twee) meisjes , de leeftijd varieert van 7 tot 9 jaar.

Door Merel Godrie

Rapper Milad bezoekt het AZC Op 14 november stond een muzikale workshop op de agenda. De kinderen kregen een ‘rap’workshop van Milad Feroegh.

Sint Maarten is niet voorbij gegaan aan de kinderen van het AZC. Op 11 november hebben we met een grote groep door de straten van Oog in Al gewandeld met onze lampionnen en de kinderen hebben voor veel buurtbewoners een Sint Maarten-liedje gezongen.

Plaatselijke orkaan

De kinderen gingen met hun zelfgeknutselde lampionnen langs de deuren, ook de zelfgeknutselde reuze lampion (links) ging mee. reactie van de bewoner op de foto. Toen onze groep kinderen zich mengde onder de andere kinderen en een grote groep vormde voor zijn deur riep hij: ‘Als ik tot drie tel zingen jullie allemaal in koor’. De kinderen verzorgde de hele buurt van een mooi Sint Maarten lied en werden beloond met snoep. Dominicuskerk

Na een flinke wandeling sloten we de goed geslaagde activiteit af met een warme chocolade bij de Dominicus kerk. Ondanks de kou moesten we er op de terugweg naar huis toch nog bij alle huizen worden langsgaan om nog meer snoep

te verzamelen. We zijn zelfs nog naar de kamer van de ouders van Karina en Camilla gegaan in het AZC want zij hadden zich ook voorbereid op Sint Maarten en zaten met hun snoepgoed te wachten op de kinderen. De lampionnenoptocht is een initiatief van Oranje- en wijkvereniging Oog in al. Zij organiseren verschillende activiteiten voor de buurtbewoners en hebben een eigen website waarop een agenda met leuke activiteten staat vermeld: http:// www.wijkverenigingooginal.nl.

De nationaliteiten zijn uiteenlopend, onder andere: pakistaans, afghaans, iranees, somalisch, russisch. Of ze nu kort of lang in Nederland zijn, ze spreken allemaal verbluffend goed Nederlands. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten bij een vrijwilligersbaantje op een asielzoekerscentrum. Het is anders dan ik vooraf had kunnen bedenken. Al die verschillende nationaliteiten door elkaar, ik merk het wel maar ook weer niet. Als er toevallig een tekening van een afghaanse vlag aan de muur hangt moet ik dat natuurlijk wel weten: “Meeeeeeester! DAT is DE VLAG van AfghanistAN!!!”. (Stel je voor dat ik het niet op zou merken.) Het typische azc onderwerp verblijfsstatus komt heel af en toe in beeld, “heb jij al status? wij horen morgen of we status hebben, zij hebben status” maar niet vaak. Deze kinderen zijn hier (nog?) niet mee bezig of misschien willen ze er niet mee bezig zijn, ze leven heel erg in het nu en zijn vooral keihard aan het spelen. Ik kijk nu al uit naar de eerstvolgende orkaan op maandag.

De striptekening van alireza

Alireza uit Afghanistan vindt het leuk om spelletjes te spelen. Vooral knutselen en dingen zelf maken vindt hij leuk.

5

Kwaliteit van kunst en het sociale proces staan voorop

Lizzy en Sarah zijn de oprichters van het project Wat kijk je. Met veel ambitie en enthousiasme zijn zij het project gestart alvorens zij het stokje doorgaven aan Merel en Daphne.

Er waren eens… twee vriendinnen; Sarah en Lizzy. Sarah had kort donker haar en hield van kunst, Lizzy had lang blond haar en hield van mensen. Samen hadden zij een droom en wilden graag mensen blij maken en bij elkaar brengen door middel van kunst. Maar dit konden zij niet alleen dus met nog meer vriendinnetjes Merel, Vivian en Lisa leerden zij wijk Oog in Al en het asielzoekerscentrum (azc) Utrecht kennen. Deze twee leken elkaar nog niet zo erg te zien staan maar de meisjes geloofden heilig in een mooiere verbinding tussen de twee en smeedden

zo ideeën om een duurzame liefde te laten groeien tussen de wijk en het azc. Een mooi plan rolde hieruit en project “wat KIJK je” was ontstaan. Ze startten iedere woensdagmiddag workshops met kinderen uit het azc en kinderen uit de wijk; samen maakten zij kijkdozen van tradities, fotoseries van hun thuis, spetterden zij verf op doeken, schreven zij elkaar brieven, leerden zij elkaar kennen en maakten plezier. Sarah zag wat voor moois eruit kwam en zei: “Het ontwikkelt grensoverschrijdende creativiteit en een beeldende taal die ieder kan begrijpen en verstaan”. Ze

De droomboom Vorig jaar was de ‘droomboom’ op de expositie erg populair, in deze boom konden de kinderen hun dromen en wensen opschrijven en ophangen. Hier een greep van deze dromen van de kinderen van het AZC. Foto Yasmin Shamaily

vonden het belangrijk dat de kwaliteit van kunst en van het sociale proces voorop stond. Naar aanleiding van de workshops openden ze een prachtige tentoonstelling waar meer dan honderd mensen het werk, zoals de droomboom, actionpaintings, filmcompilaties, fotoseries, etc, kwamen bewonderen. De meisjes waren tevreden, trots en blij met het resultaat maar wilden graag dat de band tussen de bewoners bleef bestaan en daarom werd het project voortgezet.

dat alle dromen van de vrolijke kinderen van de vrolijkheid werkelijkheid worden

70000000000000 euro winnen met een gevonden lot

Mijn favoriete plek in de wijk is .... De kinderen van het AZC wonen in de wijk Oog in Al, dit is dan ook de wijk waar de kinderen veel spelen! We zijn bij de start van het project met de kinderen en een camera de wijk in gegaan met de vraag: Wat is jouw favoriete plekje in de wijk? Tekst Daphne Hebing Fotografie Daphne Hebing en Mathijs Lieshout.

Amir, Mansur en Alireza spelen graag bij de speeltuin. Mansur (midden): “de speeltuin is leuk omdat iedereen daar heen komt en er zijn leuke spellen”.

Het favoriete plekje van Karina (r). “Ik kom hier graag omdat hier veel kinderen komen, omdat het dicht bij de school is. Ook vind ik de huizen hier heel mooi.” De favoriete plek van Magyar en Qubat is de speeltuin op het AZC. “Hier kunnen we lekker spelen”. Alireza (l) vind het klimrek de leukste plek. “Dit is mijn favoriete plek omdat ik een aapje kan zijn in het klimrek.”

De striptekening van alireza

dat ik een wereldreis mag maken met mijn zeilboot

6

dat iedereen zijn geluk mag vinden

dat er maar veel van dit soort mooie projecten blijven bloeien

ik wil graag later professor worden

 

Alireza komt uit Afghanistan en vindt het leuk dat zijn strip en foto in de krant komen, want dan kan iedereen het zien.

7

2 1 0 2 n i t r a t s n a Vrolijk v Start jij 2012 vrolijk op vrijdag de 13e? Waar:Bibliotheek Oog in Al Bezoekadres: Park Oog in Al Tijd: van 15:30 uur tot 18:00 uur Het nieuwe jaar staat voor de deur. De bewoners en vooral de kinderen van het AZC sluiten weer een creatief jaar af. In het kader van kennismaken met elkaar als buurtbewoners willen wij het jaar starten met een ontmoeting van jong en oud met verschillende culturele achtergronden uit Oog in Al. Het thema sluit aan bij het begin van een nieuw jaar, een nieuwe start en daarbij nieuwe wensen en dromen!

kom ! k oo

Deze vrolijke krant is mede mogelijk gemaakt door:

Vrijwilliger worden? Wij zijn altijd op zoek naar nieuwe vrolijke vrijwilligers.

De Werkelijkheid, waar kunst de wereld in beweging zet. Werkmaatschappij de Werkelijkheid biedt organisaties en mensen inspirerende interventies. De Werkmaatschappij bestaat uit kunstenaars met een vluchtelingen achtergrond, die binnen de Werkelijkheid zijn opgeleid. Meer weten over de Werkelijkheid? Kijk op: www.werkelijkheid.com

8

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Laura Roncken: l.roncken@ vrolijkheid.nl Wanneer u als bedrijf, school of stichting iets voor de Vrolijkheid wilt betekenen kunt u contact opnemen met Jos de Vidal de St. Germain: [email protected].

Foto Yasmin Shamaily

Droom met ons mee en deel je wensen voor het nieuwe jaar tijdens: DE VROLIJKE START VAN 2012! Op vrijdag 13 januari 2012 zal de eindexpositie plaatsvinden. Op deze middag worden ook verschillende workshops aangeboden door bewoners en bekenden van het AZC waar iedereen deel aan kan nemen. We zouden het erg leuk vinden als u een KIJKje komt nemen!

COLOFON Coordinatie Merel Godrie & Daphne Hebing Vormgeving Suzanne Lommers Uitgave Drukkerij Pascal Utrecht Met dank aan: Mieke van Oorschot, Laura Roncken, Drukkerij Pascal, Stichting de Slinger