新 極 真 聞 新 極 真 聞
NSKO NIEUWSBRIEF
10-2010
SHIN KYOKU SHIN BUN
01
Voorwoord van de shihan
03
OLDEHOVECUP
05
JEUGD A-SELECTIE Oldehove cup Denise Silvadono AGENDA NSKO
08
Down for the count
12
WAT DENKT MEN IN JAPAN OVER ONS?
13
From Osaka with osu (1)
17
2010, EEN JAAR IN HET TEKEN VAN KARATE
20
JAPANS VOOR KARATEKA
24
09
De volgende Shinkyokushinbun komt uit in januari en de deadline is 20 december. De rubriek ‘jeugdnieuws’ heet vanaf nu ‘Jeugd A-selectie’ (redactie door nationaal jeugdcoach Patrick Stegenga) om verwarring met ander (toekomstig) jeugdnieuws te voorkomen. Voor de cover is gebruik gemaakt van een foto van de Oldehove Cup van Siep van Lingen, Leeuwarder Courant. Osu. Aafke van Ewijk (hoofdredacteur / ontwerp)
新 極 真 聞 02
van de shihan OSU! Nou, dat was een hectische tijd, waarover hoofdredacteur Aafke mee kan praten. Herhaalde verzoeken om eindelijk mijn tekstje aan te leveren, maar pfff, het was erg druk. Nu ligt eindelijk mijn boek Down for the Count in de winkel en is het weer wat rustiger. Om nog even wat reclame te maken: ik ben erg tevreden over het eindresultaat. Mooie verhalen, veel goeie foto’s en zowel voor de vechtsportliefhebber als de misdaadliefhebber veel informatie. De kritieken zijn erg lovend en dat is altijd mooi meegenomen. Ik heb begrepen dat elders in deze shinbun informatie over het boek staat, het is sowieso te bestellen in de boekhandel en via bol.com. Mijn naam intoetsen en dan kom je er vanzelf. Verder hebben we weer het jaarlijkse trainingsweekend op Papendal gehad, met daaraan gekoppeld de ledenvergadering. Altijd leuk en gezellig en daarnaast goed om veel zaken samen te bepreken. Uiteindelijk zitten we in een bond die mede drijft op vriendschappelijke relaties, en daarvoor moet je elkaar regelmatig kunnen spreken anders vervreemd je van elkaar. Ook belangrijk om met zijn allen te kijken of het goed loopt en waar eventuele knelpunten zitten. Want het kan natuurlijk altijd beter. Hoewel Papendal een geweldige locatie is, begint de kostprijs voor zo’n weekend eigenlijk wel de pan uit te rijzen. Een veel gehoorde, terechte klacht. Lilian is dan ook gelijk na het weekend op zoek gegaan en kwam al snel een prima locatie voor volgend jaar tegen, centraal gelegen, inclusief sportzaal en – niet onbelangrijk – gezellige bar. Echt veel goedkoper en toch prima, lijkt het. Daar zullen we jullie snel meer over berichten. Nog iets: vanuit Japan hebben we te horen gekregen dat we twee deelnemers mogen afvaardigen naar de WK volgend jaar, op 22 en 23 oktober. De vergadering heeft gekozen voor Tim Haverkamp en Ashqar Ghanbari. Misschien dat we nog een derde kunnen sturen, maar daar wordt niets voor vergoed. Omdat de WK alle categorieën is, dus zonder gewichtsklassen, is het natuurlijk sowieso lastig om een echte lichtgewicht te sturen, hoewel we daar een paar goede van hebben. Die kan zomaar tegen iemand van 110 kilo komen te staan en daar zijn natuurlijk grote risico’s aan verbonden. Tenslotte: ik heb al een tijdje (een jaar of twee) last van mijn schouders;
新 極 真 聞 03
opdrukken kon ik al heel lang niet meer. Uiteindelijk, veel te laat, ben ik naar de dokter gegaan en die constateerde dat mijn schoudergewrichten versleten zijn. Links moet ik een totale kunstschouder krijgen, rechts misschien gedeeltelijk. Een second opinion bij een Poolse karatevriend uit Warschau leverde dezelfde vervelende conclusie op. Wanneer ik onder het mes moet weet ik nog niet, dat hoor ik volgende week, maar het is een forse ingreep met lang herstel. Gelukkig heb ik wel sterke schouderspieren, dat schijnt nog weer gunstig te werken. Als ik niet in december wordt geopereerd, ga ik nog naar de K-1 Finale in Tokio, zoals elk jaar, voor mijn werk, en waarschijnlijk ook de Under 22, het EK voor junioren. Onze nieuwe bondscoach voor de groep van 18 tot 22, de voorbereider voor het grote werk zeg maar, is Tristan Thiele. Zelf een geducht vechter geweest, we zijn nu aan het bespreken hoe hij zijn taak in gaat vullen. Als allerlaatste: onze bond heeft nu ook zijn eigen bondsarts. Het is PietHein van Twisk, zoon van een hele goede vriend van mij. Piet-Hein is – net als zijn vader, die als plastisch en reconstructief chirurg werkt – al heel lang vechtsportenthousiast. Hij werkt nu als Spoedeisende Hulp-arts en gaat zich specialiseren tot KNO-chirurg. Piet-Hein gaat zich ook bezig houden met opstellen van medische protocollen etc. In de volgende Shinbun zal hij zichzelf voorstellen, hier vast een foto. Dat was het voor deze keer. Hoofdredacteur Aafke in Osaka, succes daar en weer gefeliciteerd met deze mooie nieuwe Shinbun!!
• Koen Scharrenberg Voorzitter NSKO NSKO bondsarts Piet-Hein van Twist
Foto: Ronald Eckringa
新 極 真 聞 04
Oldehove Cup 2010 Op zaterdag 25 september stond hij prominent tussen een zee van bekers: de Oldehove Cup. Ongeveer 100 karateka’s uit diverse windstreken van het land waren naar Leeuwarden afgereisd om zich op sportieve wijze te meten met anderen en een gooi te doen naar de Cup. Naast de Oldehove Cup waren er op de onderdelen kata en kumite voor de jeugd en senioren in verschillende poules prijzen te behalen, waaronder een stijlprijs. Bij de openingsceremonie stonden opgesteld op de tatami: Kyokushin Gym Drachten, Mushin Dokkum, Kyôchô Delfzijl, Shensi Middelharnis, Dokuritsu Barendrecht, Budo Center Zwolle, Kyokushin IJlst, ShinKyokushin Zutphen, Omegasport Dordrecht, Kaizen Dojo Bergen op Zoom en het organiserende Iryoku Leeuwarden.
TA na 11 uur werd begonnen met het katagedeelte. Kata is één van de KAEven belangrijkste onderdelen binnen de karatetraining en staat sinds een aantal jaren ook op het programma van veel toernooien. Dat prijswinnende katalopers later op de dag ook bij kumite succesvol waren, onderstreept het belang van de katatraining. Niet alleen de opkomst bleek groot, ook het niveau op de Oldehove Cup 2010 was erg hoog. Het werd de jury niet gemakkelijk gemaakt. Maar voor het publiek was het genieten. Helaas moest door een tekort aan officials met deskundigheid op het gebied van kata worden besloten om de geplande drie matten terug te brengen naar twee.
MITEblijft als ‘kijkspel’ voor velen het meest interessant. De tribunes lieKUKumite
pen ‘s middags behoorlijk vol. Het publiek kreeg een mooie show voorgeschoteld. In elf poules werd op het scherpst van de snede gestreden om de winst. Naast de jeugdselectie van de NSKO liep er veel (jong) talent rond.
新 極 真 聞 05
Opvallend was wel het grote krachtsverschil in sommige klassen; een punt van aandacht voor komende toernooien. Ook tijdens de Oldehove Cup lagen winst en verlies vaak dicht bij elkaar. Door het poulesysteem -er waren maar drie afvalpoules- konden de deelnemers veel partijen vechten. Ervaren en minder ervaren karateka’s hebben hierdoor waardevolle ervaring opgedaan en zichzelf beter leren kennen. Ook was sprake van vriendschap en respect, voor elkaar en naar elkaar toe. Dat is zichtbaar naar de buitenwereld en absoluut een promotie voor het ShinKyokushin karate. De vriendschappelijk en respectvolle wijze waarop de leraren binnen de NSKO met elkaar omgaan, werd tijdens het toernooi andermaal benadrukt. Een goede basis om gezamenlijk te blijven werken aan de verbetering van zowel de sportieve en organisatorische aspecten van evenementen zoals de Oldehove Cup.
acht espect r k s l i en R ed, W Mo Met het groot aantal deelnemers en poules waren er veel prijswinnaars. Elke school keerde met tenminste één prijs huiswaarts. De grootste bokaal, de Oldehove Cup, kende echter geen winnaar. De Cup wordt uitgereikt aan de deelnemer die dit 40 cm hoge ‘kleinood’ heeft verdiend. Hij of zij heeft naar het oordeel van de Oldehove Cup-commissie het meest de aspecten Moed, Wilskracht en Respect inhoud gegeven. Je kunt de Cup dan ook alleen van jezelf verliezen; het is een spiegel.
Mayra Estridge van Kyôchô Delfzijl stak dit jaar, door haar sprankelende inzet en de beheerste en respectvolle benadering naar haar opponenten en de arbitrage, met kop en schouders boven de rest uit. ‘Een voorbeeld voor anderen’, was het oordeel van de commissie. Het luide applaus, vanaf zowel de tatami als de tribunes, bij de bekendmaking van de winnares bevestigde dat deze eer Mayra terecht te beurt is gevallen. De organisatie van de Oldehove Cup 2010
• Arend Mud
新 極 真 聞 06
KATA
Poule A 1 Bonita Hoekwater, Iryoku Leeuwarden 2 Jildou Cuperus, Iryoku Leeuwarden 3 Louren van der Zee, Iryoku Leeuwarden Poule B 1 Rick van Maanen, Iryoku Leeuwarden 2 Arabella Roorda, Iryoku Leeuwarden 3 Sanne van Dijken, Dojo Kyôchô Delfzijl Poule C 1 Stacey Schenk, Omegasport Dordrecht 2 Denise Silvadono, Dojo Kyôchô Delfzijl 3 Sabine Ferwerda, Dojo Kyôchô Delfzijl Poule D 1 Cathy Gresel, Dokuritsu Barendrecht 2 Kelly Schenk, Omegasport Dordrecht 3 Marc van Maanen, Iryoku Leeuwarden Poule E 1 Rico Scheffers, Dokuritsu Barendrecht 2 Charlice Johannes, Dojo Kyôchô Delfzijl 3 Maurizio Salori, Dokuritsu Barendrecht Poule F 1 Elder Pinheiro, Dojo Kyôchô Delfzijl 2 Dustin Hoekwater, Iryoku Leeuwarden 3 Mayra Estridge, Dojo Kyôchô Delfzijl
Stijlprijs dames: Mirjam Seinstra, Kyokushin Drachten Stijlprijs heren: Chesron Schot, Omegasport Dordrecht WINNAAR OLDEHOVE CUP: Mayra Estridge, Dojo Kyôchô Delfzijl foto's en uitslagen: www.oldehovecup.nl
Poule J (vervolg KUMITE) 1 Denise Silvadono Dojo Kyôchô Delfzijl 2 Mayra Estridge Dojo Kyôchô Delfzijl 3 Stacey Schenk Omegasport Dordrecht Poule K 1 Mirjam Seinstra Kyokushin Drachten 2 Tessa Augustijn Budo Centrum Winterswijk 3 Chantal van Angelen Dokuritsu Barendrecht
KUMITE
Poule A 1 Tim van der Hout, Kyokushin IJlst 2 Jort v/d Eeden, Kyokushin Drachten 3 Karst Berkenbosch, Kyokushin IJlst Poule B 1 Jean Louis Wassenaar, Shinkyokushin Zutphen 2 Rick van Maanen, Iryoku Leeuwarden 3 Robin Vereecken, Kyokushin IJlst Poule C 1 Vinnie Metselaar, Dokuritsu Barendrecht 2 Martijn Bleker, Dokuritsu Barendrecht 3 Jacko ter Voorde, Dojo Kyôchô Delfzijl Poule D 1 Chesron Schot, Omegasport Dordrecht 2 Thomas Rosier, Kyokushin IJlst 3 Jerryn Jagersma, Kyokushin Drachten Poule E 1 Malcolm Neevel, Kyôchô Delfzijl 2 Marnix Joosten, Kaizen dojo Bergen op Zoom 3 Kadir Dogomar, Kyokushin Zutphen Poule F 1 John den Braber, Dojo Shensi Middelharnis 2 Yanick van Angelen, Dokuritsu Barendrecht 3 Kees Kempenaar, Mushin Dokkum Poule G 1 Auke Vellema, Mushin Dokkum 2 Oane Kooistra, Mushin Dokkum 3 Rudy Fijlstra, Kyokushin IJlst
Poule H 1 Martijn Bom, Dojo Shensi Middelharnis 2 Dave van Maanen, Iryoku Leeuwarden 3 Sjoerd Bloem, Mushin Dokkum Poule I 1 Esmee van der Paard, Dojo Kyôchô Delfzijl 2 Yenthl van Santen, Dojo Kyôchô Delfzijl 3 Joyce Hommes, Dojo Kyôchô Delfzijl
新 極 真 聞 07
Nederlands Jeugdteam behaalt goede resultaten op Oldehove cup 2010 te Leeuwarden.
Op zaterdag 25 september organiseerde karatevereniging Iryoku de Oldehove Cup. In dit toernooi konden aankomend talent en ervaren karateka`s zich profileren en voor spektakel zorgen. Er waren ruim 100 deelnemers aanwezig verdeeld over jeugd en volwassenen die zich gingen meten in kata en/of kumite. Uiteraard was het jeugdteam ook aanwezig, hetzij onder naam van hun eigen sportschool. Zoals bekend, werd er bij de jeugd tot 18 jaar gestreden in een poule systeem, dit als voordeel voor de vechter zodat hij/zij meerdere partijtjes kan vechten en zodoende veel ervaring mee naar huis kan nemen. Degene met de meest behaalde punten wint de poule. Het leverde voor het jeugdteam de volgende resultaten op: Vinnie Metselaar Denise Silvadono Mayra Estridge
1e plaats kumite 1e plaats kumite 2e plaats kumite (zat in dezelfde poule als Denise!)
Malcolm Neevel Jeremy Kremer
1e plaats kumite uitgeschakeld door een trap in het kruis
JEUGD A-SELECTIE
• Patrick Stegenga
新 極 真 聞 08
Mitchell de Bont en Joeri Staal waren helaas niet aanwezig, zij namen deel aan een jeugdkamp. Vermeldenswaardig: Op die dag was er een speciale bokaal beschikbaar, voor diegene die op deze dag het meest inhoud heeft gegeven aan wilskracht, moed en respect. Deze bijzondere Cup kon je niet winnen, maar verdienen. Een onafhankelijke jury van 6 man beslisten wie deze Cup in ontvangst mocht nemen. Uit de 3 nominaties werd 1 persoon gekozen. Totaal verrast en niet verwacht, viel de eer aan Mayra Estridge. Zij was de kleinste in de poule maar zij vocht als een leeuw tegen de grotere en zwaardere meiden in haar poule. (red: zij wordt ook wel de Tank genoemd….) De bondscoaches van de jeugd kijken terug op een zeer geslaagde dag en zijn trots op hun pupillen uit het jeugdteam !! Osu.
AGENDA NSKO 31 oktober Kumite training Papendal 13:00-14:30 (jun. + sen.) 21 november Europa Cup 28 november Kata (> 4e kyu) 11:30-13:00 Kumite 13:00-14:30 19 december Kumite training Papendal 13:00-14:30 12 februari Dutch Open
新 極 真 聞 09
DENISE SILVADONO Leeftijd: 15 jaar Graad: 4e kyu Kyokushin karate sinds 2003 en lid van het A-jeugdteam sinds september 2010
De eerste keer dat ik met karate in aanraking kwam, was ik 8 jaar. Een vriendin van mij zat er op en vroeg aan mij of ik een keer mee wou doen. Het leek mij wel leuk. Maar was wel bang om zelf pijn te lijden en om iemand pijn te doen. Na de les was ik best wel opgelucht dat er niks met me was gebeurd. En ik wou er zo snel mogelijk weer heen. Toen ik een pak had gekocht, was ik heel blij en trots. Ik zat er net nog geen jaar op en mocht al mijn eerste kumite wedstrijd doen in Zuidlaren. Het was heel erg spannend de eerste keer vechten. Maar nam wel de derde prijs mee naar huis. Het was wel met tegenslagen gebeurd, want ik moest tegen een jongen en die trapte me onder mijn kruis. Daardoor was ik best wel bang geworden en had daarna nog maar een paar wedstrijden gedaan. Toen
新 極 真 聞 10
heb ik het vechten maar een beetje laten liggen en keek ik altijd naar mijn beste vriendin Mayra, ook lid van het nederlands a-jeugdteam, wanneer zij ging vechten op de mat. Maar in de dojo gingen we altijd samen oefenen. We zijn pas echt goede vriendinnen geworden op mijn eerste karate kamp. Want de oudere jongeren moesten nacht training doen en Mayra en ik waren net iets te jong. Wij bleven toen achter in het kamp. Tot op de dag van vandaag zijn wij nog steeds de beste vriendinnen. Ze helpt me altijd ook als het slecht gaat. Ik werd een paar jaar geleden gevraagd om een kata te lopen op een wedstrijd. Ik liep de kata wel goed maar ik had een andere kata opgenoemd. Daardoor werd ik laatste. Moest wel huilen maar Mayra had me goed opgevangen en zei dat ik veel beter kon dan iedereen. De volgende wedstrijd ging ik volle moed weer naar Drachten toe. Iedereen vond het grappig hoe ik keek, want ik liep de kata met een boze blik in mijn ogen en schreeuwde zo hard als ik kon. Toch werd ik eerste en was dolblij. Ik heb daarna veel katawedstrijden gewonnen en ben zelfs twee keer Nederlands Kampioen geworden. Die ene keer dat ik een Nederlands Kampioenschap kata verloren had, maakte de sensei een afspraak met mij dat ik de volgende keer ook met kumite mee moest doen. Ik heb me aan de afspraak gehouden. Gelukkig was de wedstrijd goed afgelopen, sterker nog ik werd eerste! Sindsdien doe ik aan alle toernooien mee, kata en kumite. Ik ben toen gevraagd voor de centrale trainingen in Papendal. Op het Zomer kamp 2010 heeft mijn sensei en tevens bondscoach junioren, Patrick Stegenga, me persoonlijk gevraagd om lid te worden van het A-jeugdteam. Dit gebeurde op basis van mijn laatste resultaten bij het kumite. Kreeg een mooi trainingspak en mag mee doen met buitenlandse en binnenlandse wedstrijden. Ik hoop dat ik het nog ver kan schoppen met karate en hoop uiteindelijk de top te halen.
• Denise
新 極 真 聞 11
Wie in de vorige Shinkyokushinbun ‘PREVIEW: Down for the count’ (juli, p. 19) heeft gelezen, brandt natuurlijk van nieuwsgierigheid hoe het verder gaat... De rest van dat hoofdstuk en andere indrukwekkende verhalen uit de wereld van de vechtsport kun je nu lezen. Waarschuwing: begin na de karateles, het kan wel eens moeilijk worden om je van dit boek los te maken. Down for the count, door - voor de goede orde nogmaals - onze shihan Koen Scharrenberg, ligt NU in de boekhandel (€ 18,95).
新 極 真 聞 12
Vechtsport is onlosmakelijk verbonden met kameraadschap, respect en incasseringsvermogen. En soms met keiharde criminaliteit. Down for the count is een bekende term in de vechtsport. Dit boek is een kroniek over vechtsport en misdaad, winnen en verliezen in de ring en in het leven. Het gaat over doorzettingsvermogen en incasseren, neergaan en weer opstaan. En ook over de raakvlakken van vechtsport met gewelddadige criminaliteit en de ingrijpende consequenties daarvan. Down for the count beschrijft de vechtsport en haar beoefenaren van binnenuit. Op fascinerende, maar ook ontroerende wijze. Het geeft een uniek inzicht in een wereld waar mensen altijd het risico lopen Down for the count te gaan. ‘Aangrijpend, fascinerend, absoluut realistisch …. Leest als een trein. Onmogelijk neer te leggen voor je het uit hebt’ • Fred Royers, ex-wereldkampioen karate en kickboksen, televisiecommentator en journalist.
‘Een harde werkelijkheid, maar enorm boeiend. Dit boek maakt oprechte emoties los en moet iedereen aan het nadenken zetten.’ • Michel Wedel, voormalig internationaal karate- en bokskampioen, hoogleraar marketing in de Verenigde Staten en Nederland.
Koen Scharrenberg (1956) weet waarover hij schrijft. Hij draaide jarenlang mee aan de karate-wereldtop en won vele internationale titels. Scharrenberg is nu een bekende misdaadjournalist. Hij schrijft voor Panorama en maakte spraakmakende (televisie)reportages.
WWW.JUSTPUBLISHERS.NL
down-4-the.indd 2
9/22/10 3:17:52 PM
新 極 真 聞 13
KarateLIFE, oktober 2010, p. 64.
WAT ZEGT MEN IN JAPAN OVER ONS? Het artikel over het NSKO zomerkamp 2010 op voorgaande pagina is geschreven door onze gastdocent Murayama-sensei voor KarateLIFE (oktober 2010). Vertaling: Aafke van Ewijk
Buitenlands nieuws: Nederland Sanpei Keiji shihan & Murayama Tsutomu (sandan) 24-30 juni Nederlands seminar in het teken van budo Van 24 tot 30 juni werd het zomerkamp van de Nederlandse bond gehouden, waarvoor ik was uitgenodigd als instructeur. Vorig jaar ben ik samen met Ishihara Tadashi in Nederland geweest en dit jaar voor de tweede maal, nu samen met Sanpei shihan. Er waren zo’n 110 deelnemers op dit zomerkamp. Velen waren ook vorig jaar van de partij en we werden hartelijk ontvangen. Er waren 3 á 4 trainingen per dag die buiten op het grasveld plaatsvonden. Alle lessen, de eerste en de laatste uitgezonderd, werden in groepen gegeven. Omdat Koen Scharrenberg (de voorzitter) had gevraagd om lessen in kihon en kata, lag de nadruk op budo. Sanpei shihan gaf kihon- en katalessen aan een groep shodan en hoger en ikzelf aan de groep halfgevorderden. Mijn algemene indruk is dat er veel mensen waren die bepaalde vormen niet uit kunnen voeren en het lijkt alsof de basis er niet goed in zit. In de kumite echter, komt elke stoot hard aan... Misschien is het zo dat wanneer men alleen door fysieke kracht al in staat is effectieve technieken te maken, de kihon etc. op het tweede plan raakt. Ik ben ook een actief vechter, dus ik mengde me in de kumite groep en maakte de training en het onderricht mee. Het niveau lag hoog, vooral dat van de jonge beloften in het zwaargewicht en de vechters uit het A-team. Omdat er veel in paren werd gewerkt tijdens de trainingen, was het een goede ervaring. Er waren geen grote verschillen met vorig jaar, maar ik vind met dat de
新 極 真 聞 14
focus op kihon en kata (met de instructeurs als belangrijkste doelgroep) in de goede richting perspectief geschapen wordt. In het vrolijke Nederland, waar kumite en bier een bijzonder goede verstandhouding met elkaar hebben en veel aardige gasten te vinden zijn (dit is mijn persoonlijke indruk) heb ik een erg leuk en enerverend kamp mogen meemaken. Overigens waren in die tijd de voorronden van het WK voetbal en omdat Nederland en Japan in dezelfde poule zaten, was voetbal kijken een hot item. Op de laatste dag zouden we Amsterdam gaan bekijken, maar die plannen werden plotseling omgegooid. De mensen die ons meenamen waren van de dojo in Amsterdam en we besloten de reis met het kijken van een voetbalwedstrijd in een sportbar en een training in hun dojo. Tot slot: Mijn dank gaat uit naar Koen shihan voor zijn uitnodiging en Sanpei shihan voor het lesgeven tijdens ons verblijf. Lesgeven in het buitenland is een prachtige ervaring en ik ben blij dat ik deze kans gekregen heb. Osu.
Tekst bij de foto’s: (let op: volgorde is van rechts naar links...) 1. Er waren ongeveer 110 deelnemers. Het kamp was een groot succes. 2. Sanpei shihan geeft kihon- en katales aan de zwarte banders 3. Murayama (sandan) draait mee tijdens de kumite training 4. De lessen vonden buiten op het gras plaats. 5. Iedereen deed heel enthousiast mee en kan met een tevreden gevoel op het seminar terugkijken.
新 極 真 聞 15
新 極 真 聞 16
FROM OSAKA WITH OSU! (1) • Aafke van Ewijk In het kader van mijn studie Japanse taal en cultuur studeer ik een jaar als uitwisselingsstudent aan de Universiteit van Osaka. Onze campus ligt aan de rand van Osaka, in Minoh. In het Japans noemen wij (de sensei inclusief) deze plek: monosugoi inaka. Platteland met een grote P, zeg maar. Ik was door Murayama sensei uitgenodigd om in zijn dojo in Kyoto te komen trainen, maar het is te ver weg voor wekelijkse training. Enig onderzoek op de website van de WKO leverde Wada dojo in Suita op, een suburb die grenst aan Minoh. Rewind. Ik ben nu ruim een maand in Japan en woon in een dormitory voor internationale studenten. De eerste anderhalve week waren we constant bezig met papieren invullen, het openen van een bankrekening, registratie op het gemeentehuis, health check, enzovoorts. Maar elk weekend weten wij deze berg te ontsnappen en ik ben nu inmiddels in Kyoto en twee keer in Osaka geweest, naar een tempelcomplex op een (andere) berg en naar een traditioneel festival, Danjiri Matsuri. De sensei hier gaan ervanuit dat wij op onze
‘home universities’ al zwetend door het stof gekropen hebben, dus nu moeten wij genieten van het feit dat we in Japan zijn en zoveel mogelijk het land gaan bekijken. Soms is de conclusie dat je geen huiswerk hoeft te maken. Anderen denken daar anders over. Bovendien doe ik ook onderzoek en mijn begeleider reikt mij zeer enthousiast boektitels aan. Bij kalligrafie ‘lekker schilderen’ moeten we voorlopig heel veel naschrijven. Al is het nog lang niet het kaliber van sommige Japanse studenten hier die het plan opgevat
新 極 真 聞 17
Danjiri Matsuri
hebben om een instrument te leren spelen. Dagen achter elkaar hetzelfde riedeltje. Back to karate. Ik had Wada sensei gemaild en, ja, zeker kon ik komen. In de KarateLIFE van oktober (dezelfde als het artikel van Murayama sensei) wordt Wada dojo eki-mae dojo genoemd, ‘de dojo voor het station’. Ik moet echter een uur met bus - eventueel een stuk te voet - en trein reizen om er te komen. Maar de dojo was inderdaad vlakbij het station Suita. Wada sensei (4e dan) is heel vriendelijk en voorzag mij na de eerste les van een stapel KarateLIFE, waar ik zelf eigenlijk al naarstig naar op zoek was. Wada sensei’s dojo is een verlengstuk van zijn huis. Niet letterlijk, maar als je de inrichting bekijkt, en hoe leuk hij omgaat met de jonge karateka krijg je dat idee. De muur is volgeplakt met foto’s, achter een gordijntje heeft hij zijn ‘administraKatsuo-ji
新 極 真 ...en het opruimen van de berg serpentijn van Danjiri Matsuri - in ruil voor een plekje op de eerste rang.聞 Orenji guntai (oranjelegioen)? Gewaagd...
tie’ en een heleboel rommel, er is een kast met schappen voor je spullen en tegen een wand hangt een verzameling stootkussens en andere handige gereedschappen. Er staat zelfs een boekenkast met daarin natuurlijk de manga serie Karate Baka Ichidai en andere boeken over/van Oyama Masutatsu. Als het even kan staan alle ramen open en proberen wij de langsrazende treinen te overstemmen met kiai. De les begint altijd met wat ik ken van het zomerkamp: de Japanse warming-up die kihon heet. Maar dan in een razend tempo. Daarna volgt ongeveer 20 minuten kata. Vervolgens is er gevechtstraining en de les eindigt altijd met ‘light sparring’. Of voor de wedstrijdvechters zonder het woordje ‘light’. Deze drie lesdelen worden geopend en gesloten met het groeten van de shinden. Het schoonmaken van de mat is een be-
18
Zicht op Osaka vanaf Umeda Sky Building
langrijke zaak. Eerst met bezempjes de stofjes en haren naar het midden vegen, stofzuigen en dan met een natte lap voor je uitschuivend heen en weer rennen (dit kende ik van Japanse animaties). Aangezien mij de eervolle plek naast de sensei toegewezen is, valt mij gelukkig niet die andere eer ten beurt: de dojokun aan het eind van de les voorzeggen. Ik ben hem uit mijn hoofd aan het leren, maar het gaat in zo’n razend tempo dat ik me de eerste keer afvroeg of het de dojo-kun wel was. Ik heb hem overgeschreven en aan mijn buurvrouwen laten zien. Alleen een Chinese kon er wijs uit worden. Kore nani? Hontou? Genzai no karate da kedo, sonna koto wa nai deshou? Kore wa samurai... bushido? Vrij vertaald: ‘Wat is dit? Is dit serieus? Zoiets bestaat toch niet in 21e eeuws karate? Maar dit is... samurai... bushido?’
Daruma bij de Katsuo-ji
Eh... budo. En ja, het is archaisch Japans. Waarop zij mij probeerde te tackelen door te vragen: ‘weet je wel wat dit betekent?’ Naar voren kwam dat de Engelse vertaling of Japans-Engelse woordenboeken de lading niet dekken van bepaalde karakters. Ik heb nog geen foto’s, maar de dojo is niet de enige plek waar ik geweest ben, dus hierbij wat impressies van Japan. Of laten we zeggen, het kleine stukje waar ik tot nu toe geweest ben. Lees het vervolg op: www.naniwa-nikki. blogspot.com osu! Aafke
新 極 真 聞 19
2010, EEN JAAR IN HET TEKEN VAN KARATE • Geert Roseboom Mijn ervaring met full-contact karate begon in 1997 bij Buis Ebbinge in de Ashihara International bond van Dave Jonkers en Sem Schilt. Al snel werd me duidelijk dat full-contact karate zijn oorsprong heeft in het Kyokushin karate en dat er een aantal verschillende stromingen en bonden zijn ontstaan. Gelukkig bestaat er in Nederland in veel gevallen een hechte band tussen deze bonden, en kom je elkaar tegen tijdens trainingen of toernooien, zo ook voor Shin-Kyokushin en Ashihara International.
新 極 真 聞 20
Toen ik net begon met karate las ik een reeks artikelen in (destijds) het krantje Ringsports. Daarin werd uitgebreid aandacht besteed aan de ervaringen van Koen Scharrenberg in Japan. Die verhalen, een boek van Michel Wedel en natuurlijk mijn passie voor deze budostijl en de wereld daar omheen zorgden ervoor dat ik ervan droomde ooit eens in Japan te trainen. Dit jaar was het moment dat die droom werkelijkheid kon worden. Na een verblijf van 4 maanden in Uruzgan was er voldoende ruimte om rond de wereld te reizen en een maand in Japan te verblijven om mijn karatebasis te verbreden en ervaring op te doen in de Japanse cultuur. Om mijn niveau op een voldoende peil te krijgen begon ik tijdens mijn missie met
het trainen en lesgeven aan zowel collega NATO-militairen als aan de Afghaanse troepen. Voorafgaand aan mijn verblijf in Japan kon ik dat nog aanscherpen door te trainen bij een dojo in Sri Lanka. In Japan aangekomen heb ik eerst rondgereisd en me verdiept in het land. Daarna heb ik twee weken in Fukushima getraind bij Kenji Sampei en een week in Tokyo bij de wereldkampioenen Tsukamoto en Suzuki. In elk van de dojos werd ik meer dan hartelijk opgevangen en waren er telkens dingen op te pikken om mezelf te blijven verbeteren. Het meest opvallende verschil met dojos in Europa was wat mij betreft dat het niveau op technisch vlak bij elk van de individuen een stuk hoger lijkt te liggen. Kracht, waar wij als Europeanen sterk in zijn, is in eerste instantie ondergeschikt aan techniek en snelheid.
De trainingen bij Sampei hadden een traditionele en technische focus. Met mijn niet Kyokushin achtergrond was dat soms een uitdaging… Op de zaterdagavond kwamen vanuit verschillende dojos vechters bijeen voor een pittige kumite training. Daar zaten ware ‘octopussen’ bij.. Terwijl ik me nog aan het afvragen was hoe het kon dat die jongen tegenover me ineens drie armen had, liep ik alweer tegen een jodan uchi mawashi geri op. Ook buiten de trainingen werd er uitstekend voor me gezorgd. Met name door Koya en Kanno en ik kon genieten van de interessante discussies met Sampei. En hoewel Fukushima een plek is waar vrijwel alles in het Japans is voelde ik me door die prettige sfeer al snel op m´n gemak. Vanuit Fukushima ging ik terug naar Tokyo. Mijn eerste training daar was bij Akabane dojo van Kunihiro Suzuki. Suzuki had een scherp oog voor mijn ontwikkelpunten en kwam met een aantal praktische tips waarmee ik mezelf kon verbeteren.
新 極 真 聞 21
Buiten de dojos waar ik heb getraind was ik onder de indruk van de professionaliteit en omvang van de Shin-Kyokushin organisatie. In Nederland en omgeving zien we dat toernooien, trainingskampen en activiteiten veelal door een klein groepje vrijwilligers en uit liefde voor de stijl worden georganiseerd. In Japan, bij het hoofdkwartier van de WKO is dat net iets anders. In totaal werken er 15-20 mensen die volledig professioneel bezig zijn met het behartigen van de belangen en uitdragen van de Shin-Kyokushin bond.
新 極 真 聞 22
Sanpei dojo
De dojo van Tsukamoto was het meest bijzondere vanwege zijn trainingsaanbod en de eindtijden. Beter gezegd het gebrek aan duidelijkheid daarover.. In plaats van een eindtijd als 20:00 uur stond er simpelweg ‘till the end’. Daar aangekomen, wat ook lastiger was dan zo geschreven, kwam ik erachter dat de eindtijd inderdaad flexibel was. Na de les gingen mensen in kleine groepjes door om te werken aan techniek, conditie of kracht. Van tijd tot tijd kwam er nog iemand binnen om aan te sluiten en uiteindelijk ging ik om 2330 uur weg! Wat ook opmerkelijk aan het weekrooster was, is dat er expliciet tijd is ingeruimd voor een yoga en stretching les. Onmogelijke oefeningen, maar ik ervoer direct het verschil in flexibiliteit dus dat onderdeel heb ik bij terugkomst in Nederland gelijk in m`n eigen rooster ingepast.
Dit brengt me bij het einde van mijn verhaal. Ik heb een fantastische tijd gehad, veel geleerd, en ik kan iedereen eenzelfde ervaring van harte aanbevelen. Het is dankzij de steun van Koen Scharrenberg dat het contact in Japan zeer soepel verliep en dat begint al bij zijn pionierswerk van 30 jaar geleden. De openheid en professionaliteit van de Shin-Kyokushin organisatie zorgen ervoor dat ik er alle vertrouwen in heb dat komende generaties ook nog veel van deze mooie ervaringen mogen verwachten. Osu!
新 極 真 聞 23
SENSEI, SENPAI, SAN
Sensei betekent ‘leraar’, dat is niks nieuws. Het wordt vooral gebruikt als aanspreekvorm. Wanneer je het hebt over die-en-die karateleraar, dan moet je sensei achter de naam (in het Japans altijd de achternaam) zetten: Ruud-sensei, Tanaka-sensei etc. Senpai is een aanspreekvorm die alleen in bepaalde onderlinge verhoudingen gebruikt kan worden. Bij karate is dat natuurlijk wanneer iemand een hogere band heeft. Daarnaast wordt in school- of clubverband senpai gebruikt om ouderejaars aan te spreken. Ook senpai komt achter de naam. Je kunt niet naar jezelf refereren met senpai. Het ‘tegenovergestelde’ van senpai is kôhai. Dat zijn de (in ons geval) karateka met een lagere band. Je kunt echter niet iemand aanspreken met het woord kôhai, of zeggen ‘Peter-kôhai’. Kôhai spreek je aan met hun naam (en achtervoegsel san, kun of chan). Een zin als ‘Mijn kôhai moesten de dojo schoonmaken’ kan dan weer wel. In het Japans spreek je iemand niet alleen met zijn of haar naam aan, maar met een achtervoegsel. San is het meest neutraal: Maeda-san, Takeuchi-san etc. (Dit zijn achternamen.) Ook san kun je niet zelf
JAPANS VOOR KARATEKA aanspreekvormen • Aafke van Ewijk
新 極 真 聞 24
achter je eigen naam zetten. Op internetfora kom je het wel eens tegen, gebruikers die zichzelf aanduiden met ‘Jack-san’ e.d. omdat dat Japans klinkt en ze Daniel-san van Karatekid wel cool vonden. Die zitten er dus naast. Het is onbeschoft om niks achter een naam te zetten als je iemand aanspreekt, behalve als dat binnen een hechte (vriendschaps)relatie wordt gedaan. Mannen gebruiken voor vrienden tegenwoordig vaker alleen de achternaam als een soort bijnaam. Informeler zijn -kun (meestal voor jongens) en -chan (voor meisjes). Tot slot is er nog -sama, een erende vorm.
Vanaf nu gebruik ik in ‘Japans voor Karateka’ de volgende transcriptie: ô, û, etc. voor de lange versie van deze klinkers.
BEDANKT! Tijdens het zomerkamp was er die ingewikkelde zin die op o-tagai ni rei moest volgen:
W
K O
Dômo arigatô gozaimashita (Doomo aligatoo gozaimashta) Arigatô is ‘bedankt’, dômo is een soort versterking, je kunt ook zeggen dômo sumimasen, ‘het spijt me zeer’. Alleen dômo is een eenvoudig ‘dankjewel’. Met gozaimashita wordt de zaak nog een stuk beleefder. Het is de honorifieke vorm van verschillende werkwoorden. Gozaimasu in plaats van gozaimashita (u niet uitspreken) is ook zeer aanvaardbaar. En wat je doet is elkaar bedanken voor de samenwerking tijdens de training.
Deze rij kanji, te vinden op bijvoorbeeld het logo en zwarte banden van de WKO staat voor: zen sekai karate-do renmei oftewel: World Karate Organisation En de laatste 4 karakters zijn natuurlijk: shin kyokushinkai
全 世 界 空 手 道 䓓 盟
新 ᔂ 真 会
新 極 真 聞 25
