Workshop Hoedje van Papier in de Wijk - Kindermagazine Afri Freaks - Editie 1 - Juni 2009
Even voorstellen... De redactie van Afri Freaks
Zweten met blinde sporters
Interview met ex-dakloze Peter
en heel veel foto’s!
Expositie Roffa 5314
Voor jullie ligt het allereerste tijdschrift waarin wij, de leerlingen van basisschool De Tweebos, locatie Christiaan de Wetstraat, als ware journalisten en fotografen laten zien wat we hebben gemaakt tijdens de workshops van Hoedje van Papier in de Wijk. Zes weken lang hebben we vanuit ons “redactielokaal” op school workshops journalistiek & fotografie gevolgd, waarin we heel veel mensen hebben geïnterviewd, interessante reportages hebben gemaakt en dit alles ook met foto’s hebben vastgelegd. We vinden het heel erg leuk en spannend om nu in ons eigen tijdschrift aan jullie te laten zien wat we allemaal hebben gemaakt. Zo hebben we een ex-dakloze geïnterviewd, buurtbewoners en bezoekers van de Afrikaandermarkt naar de veiligheid in hun wijk gevraagd en hebben we een bezoek gebracht aan de Sportieve Handy’s, een sportschool voor blinden en slechtzienden. Verder zijn we onze eigen wijk ingegaan om foto’s te maken en allerlei interessante verhalen te zoeken. Ook hebben we in ’t Gemaal de expositie Roffa 5314 – over de jeugdcultuur op Zuid - bezocht. Nadat we alle informatie hadden verzameld, hebben we het bewerkt met als resultaat ons hele mooie eigen tijdschrift met de naam Afri Freaks! Veel groetjes van de kinderen van De Tweebos!
Met gepaste trots presenteren we het eerste kindermagazine van de kinderen uit de Afrikaanderwijk dat door de inzet van velen, maar vooral door de leerlingen van basisschool De Tweebos tot stand is gekomen! We hopen hiermee dat alle kinderen die aan de workshop hebben meegedaan het leuk en leerzaam hebben gevonden. Stichting Hoedje van Papier gaat uit van de kennis, talenten, creativiteit en verantwoordelijkheidsgevoel die in kinderen schuilt en wil dit proberen verder met hen te ontwikkelen. Op deze manier proberen we een steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van kinderen en te werken aan hun zelfbeeld en zelfvertrouwen. Met de medewerking van vele enthousiaste en goede workshopleiders is het gelukt dit project tot een succes te maken en hebben we de mogelijkheden gekregen met de kinderen reportages te maken van spannende plekken in en buiten de wijk en interviews te houden met belangrijke en beroemde mensen uit de wijk en de stad. Kortom, er is voor veel kinderen een nieuwe wereld opengegaan. Stichting Hoedje van Papier is oorspronkelijk opgezet om een project voor werkende (straat)kinderen in Cusco, Peru te ondersteunen. Het is daar opgezet door Liesbeth Kerstens. Ook hier geldt dat dit project zich inzet om kinderen een stem te geven en hen in zichzelf te laten geloven. Net als hier gebeurt dit door samen te werken met heel veel kinderorganisaties en vakmensen die verstand van zaken hebben en goed met kinderen kunnen werken. Hiermee wordt onder andere een kinderstraatkrant, een tv-programma en een kindermuseum ontwikkeld. Sinds 2005 hebben in Peru inmiddels al meer dan 700 kinderen deelgenomen aan de activiteiten daar. Voor meer informatie: www.pasalavoz.nl. We gaan ervoor om in vele wijken in de deelgemeente Feijenoord en andere aandachtswijken dit project verder te ontwikkelen en zoveel mogelijk kinderen zo de kans te geven hun stem te laten horen. We wensen je heel veel leesplezier! Het team van Hoedje van Papier.
Hallo, mijn naam is Gökay. Ik ben op 29 september 1998 geboren in Nederland. Ik heb verschillende hobby’s. Zo vind ik fietsen wel leuk. O, en steppen. Daar kan ik allemaal trucjes mee doen. Een andere hobby van mij is taekwondo. Mijn lievelingseten is döner kebab.
Hallo lezers! Ik heet Niezaam – dat is een Hindoestaanse naam - en ben 9 jaar oud. Ik ben op 9 juli 1999 geboren. Ik heb één broertje van elf maanden oud. Ik woon bijna naast mijn school, de Tweebos, aan de Christiaan de Wetstraat. Ik ben dol op sporten. Elke dag fiets ik wel een rondje. Bruine bonen vind ik heel erg lekker. Als ik later groot ben, wil ik straattegelaar worden.
Hoi, ik ben Özgen. Ik ben 7 april 1999 geboren en ben dus tien jaar oud. Ik ben Turks en heb licht bruine ogen en bruin haar. Ik ben 1.42 meter lang en weeg 40 kilo. Ik heb een broer en een zus die samen met mijn ouders en ik op de Christiaan de Wetstraat wonen. Mijn hobby’s zijn boksen en zwemmen. Mijn lievelingseten is een kapsalon. Als ik later groot ben, wil ik juffrouw worden.
Mijn naam is Ghania. Ik ben 9 jaar oud en zit in groep 6. Op 4 juli vier ik mijn verjaardag. Ik ben 38 kilo, 1.54 meter lang en heb schoenmaat 35/36. Ik kom uit een groot Pakistaans gezin met nog twee zussen een broer en een broertje. Ik hou heel veel van computeren en buitenspelen. Mijn lievelingskleuren zijn groen en roze. Mijn lievelingseten is pizza of een hamburger. Ik heb een hekel aan mensen die mij pesten. Wat ik later wil worden, weet ik nog niet.
Hé allemaal! Ik heet Ibtissam en ben 10 jaar oud. Ik ben op 11 juli 1998 in Haarlem geboren, maar ik heb ook een Marokkaanse achtergrond. Ik heb één zusje en twee broertjes. Ook ik zit in groep 6 van de Tweebos. Ik heb heel veel hobby’s. Te veel om op te noemen eigenlijk. Ik ben 1.54 meter lang, heb schoenmaat 34/35 en weeg 45 kilo. Mijn lievelingskleur is paar; mijn lievelingseten is pizza met ijs als toetje. Als ik later groter ben, wil ik advocaat worden.
Hé daar! Mijn naam is Merve. Ik ben 10 jaar oud en zit in groep 6. Ik woon echt vlakbij mijn school, in dezelfde straat, de Christiaan de Wetstraat. Mijn juf heet Lies. Mijn hobby’s zijn zwemmen en mijn broertje; hij is net vier jaar.
Hoi, mijn naam is Hale Akin. Ik ben 11 jaar oud en woon in de Christiaan de Wetstraat. Ik heb een heleboel hobby’s, waaronder zwemmen, tekenen, kleuren, sporten, gymmen en internet. Ook ben ik dol op kleren kopen.
Inass is mijn naam. Ik ben 12 jaar oud en leraren vinden mij soms best brutaal. Volgens de meester komt dat wel van pas als je journalist wilt worden. Op school plaag ik graag andere kinderen.
En natuurlijk… meester Ilja
Om een goed artikel te schrijven of een interview met iemand te doen, zijn er een paar regels waaraan een journalist zich moet houden om alle informatie te krijgen. Die regels noemen ze ook wel de vijf W’s, zoals ze hieronder staan. Samen met meester Ilja hebben we, voordat we écht iemand gingen interviewen, heel goed geoefend zodat we precies wisten wat we moesten doen. Wat is er gebeurd? Wie heeft ermee te maken? Waar is het gebeurd? Wanneer is het gebeurd? Waarom is het zo gegaan?
Busdief Een Chinese jongen van 13 heeft een enorme chaos veroorzaakt in de hoofdstad Peking. Hij zat in de bus toen de chauffeur even stopte om te plassen. De jongen greep zijn kans en nam plaats achter het stuur. Hij begon aan een wilde, levensgevaarlijke rit door het verkeer. Hij ramde twee elektriciteitspalen en knalde tegen tien auto’s aan. Eén auto werd zo hard geraakt dat deze door de ingang van een ziekenhuis vloog. Daarna konden omstanders de jongen overmeesteren en de bus tot stilstand brengen. Gelukkig vielen er geen gewonden. Door Ibtissam Wat is er aan de hand? Een busdief heeft tijdens een gevaarlijke rit allemaal auto’s geramd. Wie deed/doet het? Een 13-jarige Chinese jongen. Waar is het gebeurd? In Peking. Wanneer is het gebeurd? Dat staat niet in de tekst. Waarom is het zo gegaan? Toen de buschauffeur moest plassen, nam de nieuwsgierige jongen plaats achter het stuur.
Tijgers gedood Inwoners van het Indonesische eiland Sumatra hebben de laatste twee weken zeker drie tijgers neergeschoten. De dieren zouden hun vee hebben gedood. De Sumatraanse tijger is een bedreigde diersoort. Er lopen nog maar 400 exemplaren in het wild rond. De populatie tijgers staat al jaren onder druk. Ze hebben steeds minder ruimte, omdat hun leefgebied wordt gebruikt voor landbouw en huizen. Mensen en tijgers leven hierdoor steeds dichter op elkaar, waardoor ongelukken gebeuren. Vorige maand kwamen op Sumatra zes mensen om het leven door aanvallen van tijgers. Door Niezaam Wat is er aan de hand? Drie tijgers zijn neergeschoten. Wie deed/doet het? De inwoners van Sumatra. Waar is het gebeurd? Op het Indonesische eiland Sumatra. Wanneer is het gebeurd? De afgelopen twee weken. Waarom is het zo gegaan? Omdat de tijgers hun vee hadden gedood.
Nieuwsgierig als wij zijn, wilden we wel eens weten hoe de bewoners van de Afrikaanderwijk over hun wijk denken. Wonen ze er prettig, hebben ze veel contact met hun buren en durven ze ’s nachts nog wel over straat. Samen met meester Ilja gingen we in groepjes de straat op om enkele straatinterviews in de buurt te houden. In het begin ging het best moeizaam – sommige mensen liepen gewoon aan ons voorbij - maar al gauw hadden we de smaak te pakken. Uiteindelijk hebben we vele voorbijgangers voor een vraaggesprek weten te strikken. Met z’n allen kozen we een paar van de beste interviews.
‘Een interview? Wat leuk! Ik ben Alibad, 22 jaar oud en ik werk in een kledingzaak. Of ik de buurt schoon vind? Niet echt. Er ligt veel te veel rommel op straat. Nou, dag journalisten van Hoedje van Papier!’
‘Mijn naam is Daef. Mijn leeftijd? Ik ben 45 jaar oud. Ik ben conciërge op een school en woon op de Martinus Steijnstraat. Erg veilig vind ik de buurt niet. Schoon ook niet. Het is er zelfs een beetje vies. Ook vind ik dat er niet genoeg te doen is.’
‘Hai, mijn naam is Ruyke. Ik ben 30 jaar oud en woon in de Bloemfonteinstraat. Ik kan me best voorstellen dat buitenstaanders zich hier niet zo veilig voelen, maar zelf heb ik nergens problemen mee. Ik woon hier prima. Alhoewel, het zou allemaal wel iets netter op straat mogen zijn.’
‘Hallo, ik ben Teun. Ik ben 62 jaar en ik werk op de Afrikaandermarkt. Volgens mij is dit één van de leukste stukjes Rotterdam. Juist omdat er zoveel verschillende mensen wonen. Wat dat betreft, heb ik met niemand problemen. Als iemand voor mij respect heeft, heb ik voor hen ook respect.’
‘Ik ben Shamsa. Ik ben 10 jaar. Ik woon op de Retiefstraat en zit op de Tweebosschool. Een veilige straat en een leuke buurt. Al moet je niet ’s avonds laat in je eentje over straat gaan lopen. Verder woon ik hier prima. Al ben ik het met Ruyke eens dat het wel een stuk schoner kan.’
‘Hallo allemaal! Ik ben Sandra. Ik ben 64 jaar oud. Ik ben heel lang dokter geweest, maar sinds kort ben ik lekker met pensioen. Wat ik van de Afrikaanderbuurt vind? Nou, eigenlijk woon ik hier helemaal niet. Ik ga hier alleen naar de markt. Ik woon zelf in Charlois, een deelgemeente verder. Die wijk vind ik veilig genoeg. Ik loop tenminste niet angstig over straat. Of ik niet liever tóch ergens anders zou willen wonen…. Nou, misschien een nog iets rustigere buurt.’
In onze buurt lopen af en toe rare mannen over straat. Zwervers die geen dak boven hun hoofd hebben en soms ook drugs gebruiken. Als we ze zien, lopen we liever een blokje om. Maar toch zijn we wel nieuwsgierig naar hun verhaal. Waarom zijn deze mensen bijvoorbeeld dakloos geworden? Om antwoord op deze vraag te geven, kwam de ex-dakloze Peter Bergen helemaal vanuit Bussum bij ons op school langs, zodat wij hem konden interviewen. Voordat we hem zagen, vonden we het best een griezelig idee om een voormalige zwerver op bezoek te krijgen. Hij zou ons toch niet om geld gaan vragen? Maar toen we Peter eenmaal zagen, bleek hij best een grappige man die niet alleen al onze vragen beantwoordde, maar ook nog eens meedeed aan een uitgebreide “fotoshoot”.
Waarom bent u dakloos geworden?
Waar sliep u toen u verslaafd was?
‘Ik ben enig kind en had vroeger nooit zoveel vrienden. Ik voelde me vaak eenzaam. Ook omdat ik niet zo goed met mijn moeder kon opschieten. Toen ik ietsjes ouder dan jullie was, en in de puberteit kwam, kreeg ik vrienden die drugs gebruikten. Dat ben ik toen ook gaan doen, om erbij te horen. Stom hè?’
‘Ik sliep bij vrienden. Ook heb ik ooit een half jaar bij de daklozenopvang geslapen. Leuk was dat niet. Ik lag met een heleboel andere mannen op een kamer die soms heel hard snurkten. Ook moest je iedere dag maar weer zien of er plek was. Mensen die te laat kwamen, moesten buiten slapen. Ik ben blij dat ik nu een huisje voor mezelf heb.’
Wat vond u zo lekker aan drugs? ‘Toen ik voor het eerst met drugs begon, gaf het me een lekker gevoel. Ik voelde me er heel ontspannen door. Maar, zoals met alle drugs, raak je er uiteindelijk verslaafd aan. Dat betekent dat je ziek wordt als je geen drugs meer neemt.’ Heeft u ooit een misdaad begaan? ‘Ik heb vroeger kleding gestolen, omdat ik geld nodig had. Maar daar ben ik ook voor gestraft. Ik heb ervoor in de gevangenis gezeten. Sommige mensen denken wel eens dat het best goed toeven is in Nederlandse gevangenissen, omdat je een televisie op je kamer hebt en elke dag eten krijgt. Maar het is er helemaal niet leuk. Zelfs grote, stoere mannen liggen soms ’s nachts in bed te huilen. Gelukkig zat ik niet heel lang gevangen.’
U hebt allemaal ringen om uw vingers. Bent u nu rijk? ‘Rijk? Ha, ha, nee hoor! Maar ik ben in ieder geval niet meer dakloos. Ik ben getrouwd en woon samen met mijn vrouw in een mooi huis. Ook heb ik inmiddels werk gevonden. Ik vertel onder andere aan kinderen wat ik als dakloze heb meegemaakt om te voorkomen dat zij ooit dakloos raken. Beloven jullie dus dat je goed je best blijft doen op school? Dan komt het later allemaal best goed. Paspoort Naam: Peter Bergen Leeftijd: 42 Geboortedatum: 27 oktober Gewicht: 110 kilo Lengte: 1,90 meter Schoenmaat: 45 Burgerlijke stand: getrouwd, met Jane
Als jongens en meiden uit “Afri”, de Afrikaanderwijk op Rotterdam Zuid, zijn we erg trots op onze buurt. Op straat noemen we onze wijk ook wel eens Roffa 5314, naar de zone code van de RET. Om meer over de jongeren uit onze buurt te leren, nam meester Ilja ons mee naar een expositie over de jongerencultuur op Zuid in ’t Gemaal aan de Pretorialaan. Daar gaf museummedewerkster Wieteke ons een uitleg over de tentoonstelling waar je allemaal foto’s, filmpjes en kleren kan zien van jongeren uit de buurt. Op het eind van de rondleiding mochten we zelfs onze eigen “tags” aanbrengen op een paar kluisjes. Hieronder zien jullie een fotoverslag van wat we die middag hebben meegemaakt.
Tijdens één van onze workshops gingen we met z’n allen naar de Sportieve Handy’s, een sportschool voor blinden en gehandicapten. De dag voor ons bezoek had de sportschool net haar 5-jarig jubileum gevierd. Toen we binnenkwamen, schrokken we ons alleen dood, omdat er een reusachtige hond op de vloer lag. Dat is Babiche, de blindengeleidehond van bazin Annemarie Uitjens. Nadat ze ons vertelde hoe het is om blind te zijn, mochten we zelf ervaren hoe het is om blind te sporten. Met onze ogen dicht stapten we op de crosstrainer en loopband om er wat pondjes af te trainen.
Wauw, wat een enorme hond heeft u daar. Is dat beest niet hartstikke gevaarlijk? ‘Babiche bedoel je….Wel nee! Babiche is de liefste hond op aarde. Het is een blindengeleide hond die twee jaar naar school is gegaan om te leren hoe ze met blinde mensen moet omgaan. Daar heeft ze onder andere geleerd dat ze nooit iemand mag bijten. Zelfs als je haar zou plagen, bijt ze niet. Het is al best een oude hond. Ze is 12 jaar, ouder dan de meeste van jullie. Eigenlijk mag ze al met pensioen, maar omdat ze me nog altijd zo goed helpt en zo’n goede vriendin is, hou ik haar nog wat langer bij me.’ U gaf ons net een hand, maar u bent toch blind…. Hoe kan dat dan? ‘Ik ben niet helemaal blind, maar ik kan inderdaad niet veel zien. Ik zie eigenlijk alleen maar wat lichte en donkere vlekken. Ik kan bijvoorbeeld alleen maar zien dat één van jullie iets wits aan heeft. Meer niet. Dat ik jullie wel een hand kan geven, komt omdat ik jullie stemmen hoor en dan gewoon mijn hand uitsteek. Het is normaal dat mensen dan mijn hand pakken om hem te schudden. Een slim trucje vinden jullie niet?’ Hoe bent u blind geworden? ‘Net als jullie kon ik ooit gewoon zien. Ik ben blind geworden door een zeldzame reactie op mijn suikerziekte. Daardoor ben ik uiteindelijk steeds slechter gaan zien. Ik moest alles opnieuw leren. Omdat ik niet meer kon kijken, moest ik bijvoorbeeld braille leren. Als ik een boek wil lezen, voel ik de letters.’ Waarom bent u een sportschool voor blinden en slechtzienden begonnen? ‘Ook mensen die niet goed meer kunnen zien, willen wel eens lekker sporten. Maar in een normale sportschool krijgen ze vaak niet de juiste begeleiding. Daarom ben ik zelf een sportschool begonnen. Naast blinden komen hier ook mensen die gehandicapt zijn geraakt doordat ze bijvoorbeeld een verkeersongeluk hebben meegemaakt. Met z’n allen zorgen we er voor dat we lekker in vorm blijven.’
Na de Roffa 5314 expositie nam meester Ilja ons de laatste les mee naar nóg een tentoonstelling van het Historisch Museum Rotterdam. In een busje reden vanuit Zuid naar het Schielandshuis, één van de oudste gebouwen in Rotterdam. We mochten er een uur lang ronddwalen langs allerlei exposities. Allereerst bezochten we ‘Stad van Rotterdammers’, waarbij we in dertig minuten door ruim honderd jaar Rotterdam gingen. Daarna bezochten we ‘Lekker Fris!’, een tentoonstelling die de ontwikkeling van de lichaamsverzorging van top tot teen in beeld brengt. Daar leerden we dat douche, wc, deodorant, dagelijks schoon ondergoed en stromend water lang niet zo vanzelfsprekend zijn als we altijd gedacht hadden. Op deze pagina kunnen jullie zien wat we allemaal hebben meegemaakt in het Schielandshuis.
STICHTING BOSHUYSEN
