32
z ate rdag 1 6 a pr il 20 16
levenslessen
Als commercieel directeur van Landal GreenParks was Bas Hoogland (54) verantwoordelijk voor 13.000 bungalows en een jaaromzet van ruim 300 miljoen euro. Nu verhuurt hij één vakantiehuis, waarvan hij zelf de bedden opmaakt. En is supergelukkig. TEKST ANNEMARIE BERGFELD FOTO’S MERLIJN DOOMERNIK
‘Ik ben nu heel goed in niksdoen’ Trouw t iJ d
33
Les 1
Het kan best wat minder “ik was 53 toen ik begin vorig jaar afscheid nam van de leukste baan van toeristisch Nederland: commercieel directeur bij landal greenparks. ik was één met dat bedrijf. Mr. landal noemden ze me, of, ook een leuke, Bas Hooglandal. toen ik in 1996 begon, hadden we vijftien parken, nu zijn het er 75. alle prijzen in hospitality en klantvriendelijkheid waren al een keer gewonnen, er kwamen per jaar nog twee parken bij, ik dacht: ik heb mijn wildste rit hier wel gereden. er kwamen ook minder fijne dingen voorbij, het bedrijf was erg groot geworden, ik was de weg weleens kwijt. Mijn gezondheid gaf de doorslag. zes jaar geleden kreeg ik diabetes 2, drie jaar later kwamen er hartproblemen bij en moest ik gedotterd worden. Heel vreemd was het niet. ik werkte alleen maar, snoepte, rookte flink en hing elke dag zes vergaderingen lang in een stoel. ik heb nu een pensioengat van hier tot Sydney en ik vond het jammer dat de dikke Volvo eruit moest, maar een Hyundai rijdt ook prima. Nadat ik 10 kilo was afgevallen, kon ik al m’n mooie pakken de deur uitdoen. ik heb er nu één. Jeannette en ik konden deze stap zetten omdat we geen boot, geen tweede huis en geen paard hadden. die hebben we ook nooit gemist. ik verdiende goed, maar die race van meer, groter, duurder, die enorme snelheid en wat-zijn-we-lekker-belangrijk heb ik nooit zo begrepen. Het kan best een tikje minder. Van ons spaargeld hebben we een oud vakwerkhuis hier in limburg, in Vijlen, gekocht, waarvan we het grootste deel verhuren. de dertien jaar die ik tot mijn pensioen nog te overbruggen heb, leven we van de verhuur en de lezingen en adviezen die ik geef. We moeten een stuk zuiniger zijn, maar ik heb de tijd van mijn leven. ik wandel eindeloos met Boy, onze mislukte blindengeleidehond, ik heb de tijd om een vlucht ganzen na te kijken tot ze achter de heuvels verdwijnen en ik kan ongegeneerd lang niks zitten doen op een bankje in het veld. ik heb het werk heel snel kunnen loslaten, sneller dan gedacht. elke maandagochtend denk ik nog wel: ze zijn nu de agenda aan het doorploegen. en op dinsdag: straks gaan ze de commerciële meeting in. dan ben ik zielsgelukkig dat ik mag stofzuigen.”
34
z ate rdag 1 6 a pr il 20 16
Les 2
Kijk of het ook goed is voor de ander “Mijn vader vertelde over een collega-ondernemer – een grote – die 50.000 viooltjes had besteld om langs de oprit naar zijn hotel te laten planten. toen ze er alle 50.000 in stonden, zei hij tegen de hovenier: ‘ik vind het niet mooi, haal ze er maar weer uit. Of, weet je wat, voor de helft van de prijs mag je ze laten staan.’ ik was hooguit acht, maar dat ver-
haal maakte indruk. ik vond het heel erg voor de hovenier, maar ik dacht ook: als je op zo’n manier je geld moet verdienen, is dat pas echt zielig. in het zakendoen, bij onderhandelingen, ben ik er altijd van uitgegaan dat je je er allebei goed bij moet voelen. Op de een of andere manier komt dat ook bij je terug. en soms niet, maar dat geeft niet.”
Les 3
Aardig zijn kost niks
levenslessen
Bas Hoogland Bas Hoogland (Blerick, 1961) is de jongste uit een gezin van vijf kinderen. Zijn ouders runden een hotel-restaurant in het Limburgse Blerick en vanaf Bas’ vierde jaar het inmiddels niet meer bestaande cultureel centrum Boschlust in Zeist. Bas volgde de Hogere Hotelschool in Maastricht waar hij zijn vrouw Jeannette leerde kennen. Hij werkte in verschillende sales- en directiefuncties bij Gran Dorado en Bilderberg Hotels en vervolgens negentien jaar bij Landal GreenParks. In 2014 won hij de titel ‘Klantvriendelijkste directeur van Nederland’. In januari vorig jaar nam hij afscheid van zijn werk en verhuisde met zijn vrouw naar Zuid-Limburg. Het grootste deel van hun woning in Vijlen exploiteren ze als vakantiehuis ‘De Heerlijkheid Vijlen’. Daarnaast adviseert Bas bedrijven en geeft hij lezingen over klantvriendelijkheid. Bas en Jeannette hebben twee volwassen zoons, Jip en Hidde.
netjes kwamen, waren die ook welkom. eerst met z’n allen eten aan een lange tafel met kaarsen en daarna zingen en dansen. ik weet nog dat ik het uitmaakte met Marga, mijn eerste vriendinnetje. Het ergste vond ze dat ze de zondagavonden bij de familie Hoogland moest missen.”
gebruiksaanwijzing, die hebben we in de haard gegooid. Het joch werd één keer wakker, we hebben lekker even met ’m gedold en het stel kwam heerlijk rozig van de wijn weer thuis: iedereen een leuke avond. Het hoeft niet groot te zijn om veel te kunnen betekenen.”
Les 4
Les 6
Geef een compliment
Wees niet grijs
“aardig zijn is ook complimenten geven. dat heb ik pas later geleerd. in mijn werk was ik altijd gefocust op wat beter kon. Hadden we drie ideeën, dan wilde ik er vijf. Waren er vijf, dan wilde ik door tot tien. Na werktijd kon ik het ook niet uitzetten. als we met het gezin een weekendje weggingen was dat altijd naar een van de landal-parken. dan zat ik daar toch weer de kapotte lampen te tellen en stuurde ik de jongens het zwembad in, de een rechtsom, de ander linksom, onder water zwemmen en goed kijken of de bodem schoon was. een collega wees me er eens op: ‘er gaan ook dingen góed hoor Bas.’ Sindsdien ben ik meer complimenten gaan geven, en inderdaad, het doet veel met mensen. Het is jammer dat het niet meer in onze cultuur zit. een gemeend ‘wat zie je er goed uit’ of ‘ik ben heel blij met je hulp’: het is zo eenvoudig en het doet zo veel.”
Les 5
Details zijn alles
“ik weet niet of ze het ooit letterlijk zo gezegd hebben, maar het was wel de sfeer waarin onze ouders ons grootbrachten: wees aardig voor elkaar, maak het gezellig. Mijn ouders werkten zes avonden in de week, wij hielpen veel mee. Op mijn zesde stond ik al jassen op te hangen. Op zondagavond, als er geen voorstellingen waren, ging de muziek in de huiskamer aan en bouwden wij ons eigen feestje. Simpeler kon niet. Mijn drie zussen playbackten the Supremes, mijn broer en ik sloegen met een pollepel op de stoelen. zolang ze nog niet te veel sherry op hadden, dansten onze ouders rond de tafel. toen er vriendjes en vriendin-
“in het vak hospitality zijn details alles. als de zaak om vijf uur opengaat, ben je klaar voor het theater. zie ik dat de vlag op de parkeerplaats stuk is, dan zegt dat mij iets over de liefde van de manager voor zijn zaak. gisteren liep ik met het zoontje van onze gasten, een hoogbegaafd jochie van zeven, even naar de koeien van de buurman. Bij het weggaan vanochtend zei dat wijsneusje: ‘ik vond het zo gezellig, ik hoop u nog een keer te ontmoeten.’ Het is niet meer dan een beetje tijd en aandacht. Op kinderen passen zit niet in onze formule, maar toen we vorig jaar een jong stel met een baby van negen maanden hier hadden, vroeg ik hoelang ze niet uiteten waren geweest. Negen maanden dus. en ja, ze hadden best zin in een avondje uit. Wij oppassen. We kregen zó’n lijst met baby’s
“ik heb onze stagiairs altijd voorgehouden: ‘Jullie zijn allemaal slim, anders zat je hier niet. Van jullie vijftien zijn er twee die gevraagd worden om in de zomer te komen werken, dat zijn de leukste, de meest onderscheidende. Vijf anderen gaan het ook maken en de rest zit in de middenmoot.’ als je bij die eerste zeven wilt zitten, zorg dan dat je een paarse muis wordt, of voor mijn part een blauwe of oranje. grijze muizen zijn er al genoeg. Bied aan dat jíj de koffie haalt. Vraag of je collega hulp nodig heeft. zeg als eerste dat jíj dat klusje wel wilt oppakken. ik heb dat ook gedaan toen ik begon, het is niet zo heel moeilijk om je te onderscheiden.”
Les 7
Laat jezelf zien “toen twitter opkwam dacht ik: hier moet ik bij zijn. ik twitterde over mijn wandelingen met Boy, plaatste filmpjes dat-ie aan een tak van twee meter liep te sleuren, deed een oproep ons te helpen toen we verdwaald waren in het bos. de collega’s vonden het niks. ‘Bas, dat moet córpóráte.’ Maar als ik vanuit het bos twitterde ‘testers gezocht voor nieuwe bungalow op texel’ werd het bericht negenduizend keer geretweet en de site binnen een dag twaalfduizend keer bezocht. Na een jaar of twee kregen ze in de gaten dat het werkte en was het ‘Bas, wil je nog een berichtje sturen?’ Jezelf laten zien en recht uit het hart communiceren doet ▶
} Zorg dat je een paarse muis wordt. Grijze muizen zijn er genoeg
Trouw t iJ d
35
levenslessen
laatste wens Mickelle Haest
meer dan bedachte slogans als ‘Heb je ook al lentekriebels?’ Veel van onze gasten in Vijlen kennen mij al van mijn blogs. die huren niet een vakantiehuis, die komen bij Bas en Jeannette logeren.”
Koffie en cake blijven onaangeroerd
Les 8
Het is maandagochtend. de zon laat zijn gezicht volledig zien. als ik mijn eerste kop koffie van de dag aan mijn lippen zet, draagt een collega die weekenddienst heeft gedraaid de zaken over. “Het is een crematie”, zegt ze tegen mij. “Je hoeft geen kennis te gaan maken met de familie. ze hebben gezegd dat het genoeg is als je even belt.” “geen tussenbezoek?” “Nee, gewoon even bellen. Het gaat om hun oude moeder van ver in de tachtig”, gaat ze door. “er zijn twee zoons, beide een jaar of vijftig schat ik. Met een van hen heb ik de regeling gedaan. de andere heb ik niet gezien. Het was in huis nogal een puinhoop.” zodra de bespreking voorbij is, bel ik de zoon. “ik ben degene die de uitvaart van uw moeder gaat begeleiden”, introduceer ik mijzelf. “Oh, oké. ik vind het prima”, klinkt het. “ik heb de uitgekozen muziek gezien, maar zullen er ook sprekers zijn?” “Nee, ik ga niets zeggen en ik wil je waarschuwen.” zijn stem gaat omhoog. “als mijn broer het in zijn harses haalt om iets te zeggen, dan sla ik hem op zijn bek.” “dat klinkt nogal heftig”, zeg ik. “Mijn broer is drugs- en drankverslaafd. Hij heeft mijn oude moeder bestolen. geld uit haar portemonnee gejat, sieraden laten verdwijnen. elke zaterdag deed ik boodschappen voor haar en zorgde ik voor een volle koelkast. Maandag was die alweer leeg, dan had hij haar vreten ook nog gejat.” de tirade gaat verder: “als hij het in zijn kop haalt een spreekbeurt te houden dat hij zijn oude moeder zo mist, dan verbouw ik zijn hele smoel. Snap je
Geniet, maar niet met mate “afgelopen december kreeg ik weer pijn op de borst, net als drie jaar geleden. ik heb liggen janken op die eHBO-tafel. ’t zál toch niet, dacht ik. ik heb mijn leven anders ingericht, ik ben gezonder bezig, we hebben het hier net zo mooi op de rit... Het was een ongelooflijke teleurstelling dat ik weer gedotterd moest worden. dat hartgedoe maakt me er extra van bewust dat we hier geen tweehonderd jaar rondlopen. ik wil eruit halen wat erin zit. de heel enkele keer dat het huis een weekend niet bezet is, nodigen we vrienden uit. gaan we wandelen, drinken we wijn en genieten we van elkaars gezelschap. te vaak hoor ik gasten verzuchten dat ‘we dit vaker moeten doen’. ‘Wat let je?’ vraag ik dan. Je hoeft niet elk weekend weg, maar als je er zo van geniet, regel het dan gewoon, boek een paar keer per jaar zo’n weekendje weg. Het heeft te maken met bewustwording, en even de tijd nemen. ik ben zo blij dat ik nu meer tijd heb. zo meteen ga ik weer stofzuigen, dan de nieuwe gasten wegwijs maken en vanavond komt onze zoon met z’n vriendin. gaan we bier drinken. ik ben supergelukkig.” ■
} ILLUSTRATIE ELINE SCHIPPEREN
Dat hartgedoe maakt me ervan bewust dat we hier geen 200 jaar rondlopen
het nou?” Beleefd sluit ik het gesprek af. de dag van de crematie ben ik voor de zekerheid al vroeg bij het crematorium. de familie komt rechtstreeks. “We gaan er niet achteraan rijden”, had de zoon gezegd. als eerste parkeert een gedeukt bestelbusje binnen de witte lijnen van een van de parkeervakken. een man stapt uit. Hij draagt een pak dat niet goed past. Met zijn handen in zijn zakken loopt hij mijn kant op. ik steek mijn hand uit en stel mezelf voor. “Ja, jou heb ik gesproken”, zegt hij bij wijze van begroeting. ik breng de man naar de familiekamer. even arriveren een tante uit zeeland, een tante uit de randstad en een gezin uit de kop van Noord-Holland. Keurige mensen. “We zijn bijna zo ver”, zeg ik tegen de zoon. “Mijn broer is er nog niet.” “dan wachten we nog even.” Vijf minuten later stapt een man binnen met lang grijs haar in een staart. Hij draagt zijn kleding duidelijk al geruime tijd. “U bent de andere zoon?” vraag ik. “Ja”, is het enige wat hij zegt. als de uitvaart begint, heerst er een gespannen sfeer op de eerste rij. evita zingt ‘don’t cry for me argentina’. Kort spreek ik over moeder en zeg vervolgens: “Bij deze bijeenkomst laten we de muziek spreken.” als het laatste nummer heeft geklonken, is de aula snel leeg. in de koffiekamer blijft de bestelde koffie en cake onaangeroerd. “Wij willen bier”, zegt de zoon.
‘Als mijn broer het in zijn harses haalt om iets te zeggen, dan sla ik hem op zijn bek’
Achter elke rouwadvertentie schuilt een verhaal. Mickelle Haest tekent de ervaringen op van een uitvaartverzorger.
36
z ate rdag 1 6 a pr il 20 16
