Beste Bayakavriend, met het laatste restje broeierige Congo in mijn lijf en nog wat spijsverteringsongemakken tik ik deze woorden in op de computer. Deze keer mag ik zelf getuigen van een beklijvend verblijf van 3 weken Congo. Samen met mijn pa (de papa van zr Lieve) en een tante mocht ik met eigen ogen getuige zijn van de hoopvolle en mooie initiatieven die de vzw Bayakavrienden dankzij uw steun heeft gerealiseerd de voorbije jaren. Het is de derde keer dat ik er op bezoek ging (1999,2008,2015) en het is deugddoend om de vooruitgang te zien. De inspanningen van de vzw dragen vruchten voor de weeskinderen en voor de plaatselijke bevolking van Popokabaka. Hoopvol willen wij dan ook verder werken. Het is niet tevergeefs ! Wij hopen dat ook u overtuigd blijft van het zinvolle en nobele werk en durven dan ook verder rekenen op uw hulp. Misschien heeft u dit jaar nog geen bijdrage gestort. Mogen wij hopen dat dit een vergetelheid is en dat u dan vooralsnog 40 euro als kerstcadeau wil schenken. Of misschien valt er wat van de kerst- en nieuwjaarstafel voor de kleinsten en de armsten van deze wereld? Met uw steun helpen wij hen een leven op te bouwen. Dat leest u alvast ook in dit krantje. Oprecht hartelijke dank! Zalig Kerstfeest en een hoopvol en gezegend nieuw jaar! Wij danken de sponsor voor de gratis kerstkaart !
Familiebezoek bij Lieve Popo, november 2015 Net op tijd het vliegtuig op… we waren de laatste. Onze zoektocht waar we enkele facturen bij de douane konden afstempelen zodat we de BTW kunnen terugkrijgen duurde wat lang. Ze stuurden ons in de luchthaven van « Toontje naar Jantje », zoals we dat zo sappig uitdrukken in onze taal. Je zou het eerder verwachten in Kinshasa dan in Brussel. Met vader Valère en tante Antonia stijgen we op voor een onvergetelijk avontuur. De papa van Lieve is er ooit geweest in 1999 en voor tante Antonia zal een ongekende wereld opengaan. ‘Ik zal nooit kunnen vertellen wat ik hier beleefd heb ‘ klonk meermaals uit haar mond. En
inderdaad, met woorden valt het eigenlijk niet te vatten. Elk beeld zegt te weinig en dan voel je en ruik je Congo nog niet. Een goede reclame voor een reisbureau zou hier kunnen zijn « Popokabaka ! Voor wie eens naar een andere planeet wil gaan ! » (foto met de zusters waar Lieve bij woont in Popokabaka)
We zijn blij even binnen te kunnen afkoelen waar het ‘maar’ 30 graden is. Ik ondernam al een poging om iets naar België te laten weten, maar tevergeefs. Niet evident hier om zomaar eventjes op internet te gaan. Soms gaat dat goed en soms helemaal niet. Bovendien is een internetabonnement hier 3x zo duur als in België. Gebrek aan concurrentie is daar de oorzaak van. Enkel Vodacom en een aankomende Orange vallen hier te bespeuren. « Leve de concurrentie » zeggen we hier terecht. Maar op vandaag is het een onmisbaar middel. November hebben we maar even niet betaald, maar wellicht zal Lieve vanaf december opnieuw gebruik kunnen maken van dit moderne communicatiemiddel, dankzij de zonnepanelen die op het weeshuis werden geïnstalleerd. Het doet goed te zien dat de zonnepanelen die we met de vzw Bayakavrienden installeerden hun diensten bewijzen. De energie wordt opgeslagen in batterijen en op deze manier is er elektriciteit voor een diepvriezer en een frigo, is er licht 's avonds en kan ik zelfs gebruik maken van mijn scheerapparaat zodat ik herkenbaar kan terugkeren naar België. Kinshasa : chaotisch Het werd eerst een weekje Kinshasa met een aantal bezoeken aan vroegere bekenden en een daguitstap naar Kisantu bij zr Cecilia die ik nog ken van mijn tijd in Izegem. Ook boodschappen doen stond op de agenda want in Popokabaka kan je niet zomaar even naar de Colruyt lopen als je iets vergeten bent. Van Popo naar Kin is het 400 km en dat hebben we gespreid over twee reisdagen met de jeep. We verbleven
deze keer iets langer in Kinshasa omdat ik in 1999 en in 2008 toen weinig hebben kunnen zien van de hoofdstad wegens onlusten en teveel militaire controles. Nu heb ik er wel even mijn buik van vol. In een volgend krantje zal ik onze « metropoolervaringen » wat uitgebreider beschrijven. Ons verblijf in Kinshasa was het klooster van de zusters van Maria gelegen in een groot schooldomein waar ze meer dan 4000 kinderen de kans geven om naar school te gaan, een mooie realisatie ! We bezochten vele klassen en werden er overal hartelijk welkom geheten. Een bezoekje aan de Bonobo's (beschermde apensoort) in een natuurpark stond ook op het programma. En dan uiteindelijk vertrekken waarvoor we echt gekomen waren : naar de weeskinderen in Popokabaka. Op weg De weg trotseren naar Popo is op zich een echt avontuur. Eerst kreeg mijn zus in Kin nog een kindje van 7 maanden in haar handen gestopt. De moeder is gestorven bij de bevalling... nog eentje om mee te nemen naar het weeshuis. Zo zijn er al meer 150 aan haar toevertrouwd. We hebben het Juliette genoemd. (zie foto) Het zou meereizen in de tweede jeep die ook richting Popo trok. De eerste 200 kilometers bolden we vrij goed, maar naarmate we Popo naderden werd het hotsebollen en schudden...je kan werkelijk geen seconde stil zitten...Dat reizen hier bijzonder vermoeiend is kan je eigenlijk maar weten als je dat aan den lijve ondervindt. Nog even binnenwippen in Menkao bij pater Toon Tanghe die ik ken vanuit mijn
vorige federatie, een nachtje nog bij de jezuïeten in Iniangi met een bezoekje aan de kraal (de koeien) om door te reizen naar Popo. De kraal is een mooi initiatief. Enkele koewachters zorgen voor een kudde koeien. In die kudde zitten ook dertien koeien en 4 kalfjes die eigendom zijn van het weeshuis. De medicamenten die we in Kin kochten hiervoor werden daar afgegeven. Af en toe wordt er eens een koe geslacht. Vlees is er maar als het eens feest is. En af en toe een koe verkopen om wat inkomsten te hebben voor de weeskinderenact ie. En dan naar Popo ! Aankomst in Popo Een bijzonder warm welkom van zingende kinderen wachtte ons op toen we met de jeep het domein Orbeth binnenreden. Enkele van de kleinsten hadden aanvankelijk nog wat schrik van die 3 vreemde blanken. Mijn zus 'mama Liefke' (zoals de kinderen haar noemen) werd onmiddellijk omsingeld door haar lievelingen en had handen te kort om ze allemaal te omhelzen. Het zou niet lang duren voor de weesjes ook
ons als hun dikke vriendjes zouden beschouwen. Fijn om te zien dat deze 'verloren' kinderen een toekomst krijgen, want hier wordt voor hen gezorgd, worden ze graag gezien, gevoed, gekleed en krijgen ze kansen om naar school te gaan en een diploma te behalen. Deze weeskinderenactie neemt het op zich om deze kinderen te begeleiden tot ze op eigen benen kunnen staan. Het is eigenlijk doen wat elke ouder hier bij ons tracht te doen om hun kroost het volwassen leven in te helpen. Alleen gaat het hier niet over enkele kinderen, maar ondertussen wel over méér dan 150.
De visvijvers. Met twintig in één jeep trokken we zopas naar de visvijvers op 6 km van het domein. Die vijvers zijn nog maar pas aangelegd en hebben als doel om de kinderen vis te kunnen geven en een groot deel te kunnen verkopen. Nog wat kinderziekten uit de verzorging van de vijvers krijgen en er is een bron van inkomsten. Ook de varkensstal die we nu nog willen bouwen heeft dat als doel. Een zondag Het heeft wel iets... 's morgens voor je voordeur geitjes zien voorbijhuppelen die in de wijde omtrek hun eten gaan zoeken en 's avonds steevast naar huis terugkeren, krekels en vogels die zich in volle Belgische wintertijd laten horen en de zon die om 6 uur al zorgt voor méér dan 25 graden en weer een hele warme dag aankondigt. De kinderen van het weeshuis trekken hun beste pakje aan om hand in hand met ons mee te lopen naar de plaatselijke kerk juist naast het bisdom. Een zondagsviering die om 8,30u gepland stond begint twintig minuten later.. daar is dat niet ongebruikelijk. De mis zou maar liefst bijna 4u duren ! Achteraf hoorden we dat ze het zelf toch ook wat lang vonden deze keer. Op een normale zondag is het 'slechts' 2 tot 2,5 uur:-) Er verscheen een lach op het gezicht van de priesters en de zusters toen ik zei dat we dat één keer zouden kunnen proberen in onze Belgische parochies en er de volgende zondag geen enkele parochiaan meer zou te zien zijn in de kerk. En wat me vooral verbaasde was dat de vele kinderen dat allemaal op een rustige wijze meevolgden. Er wordt wel bijzonder veel gezongen en gedanst in zo'n viering en dat zorgt ook voor hen wel voor de nodige actieve deelname, maar toch... ik zie het
bij ons niet gebeuren. Net geen 13u toen we thuis waren. Een snoepje voor alle weeskinderen want het is zondag. Ons wachtte een aperitiefje dat we van België hadden meegenomen en na de maaltijd hadden we allemaal behoefte aan een siësta. Eenmaal de ogen weer open wachtten de weeskinderen ons op onder de schaduw van een boom om op onze schoot te kruipen. Verzot als ze zijn op gefotografeerd worden nam ik het ene kiekje na het andere. Zichzelf bewonderen op het kleine schermpje zorgde steevast voor verwondering of hilariteit. Ook de kleine Lisa die aanvankelijk moord en brand schreeuwde als ze op 30 meter afstand een blanke zag zat bij ons naast het paillottehutje in de schaduw van de boom. Sandrine (zie foto) komt ook aangewandeld met de kleine Juliette op haar arm, Sandrine werd zelf als heel klein kindje opgenomen in het weeshuis. Nu is ze één van de grote kinderen. Ze heeft snit en naad gevolgd en zal zich nog wat vervolmaken in Kinshasa. Bedoeling is om haar hier in Popo dan een kleine atelier te laten beginnen. Fijn om te zien en te horen dat iemand als Sandrine dankzij het weeshuis kansen heeft gekregen om iets van haar leven te maken. De kleine Juliette op haar arm zal hopelijk ook zo'n weg mogen gaan. Juliette, het nieuwe weeskindje dat we meenamen uit Kin, is aan de beterhand. De gezondheid van de kinderen moet hier voortdurend in de gaten worden gehouden. De kleine Olivia op mijn schoot heeft een abnormale dikke buik. Zijn het wormen of constipatie of een combinatie van beide ? Gepaste medicatie voor deze kinderen is ook een zorg en een taak die hier ter harte wordt genomen.
En nu ? We kunnen hier nog veel betekenen voor de werking van het weeshuis en voor de Popolezen. Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de oude weduwe aan de rand van de weg die met een handharkje de rand van de aardeweg wat proper maakt. (zie foto) Ze verdient daar net genoeg mee om elke dag een beetje eten te kopen. Dat is haar daginvulling, haar hele bestaan. Ik zie de schamele hutjes in de dorpen waar we door rijden. Maar eveneens zie ik die jongen Mbangu die nu voor de klas staat en indertijd als weesje werd opgenomen. Dat is wat hier gebeurt : kinderen opnemen, verzorgen, opvoeden, onderwijskansen geven, een leven geven ! Naast een varkensstal willen we ook nog graag een grote polyvalente zaal bouwen die dienst zal doen als studiezaal, conferentieen vergaderzaal, feestzaal,... de hele omgeving zal daar ook dankbaar gebruik van maken en meteen kan de huur ervan dienst doen om de weeskinderenactie van inkomsten te voorzien. Ook een grote omheining rond het domein blijkt een noodzaak omdat er helaas te vaak gestolen wordt. Iedereen loopt daar voorbij en regelmatig krijgt één en ander voetjes....
Terugweg Nog nooit had ik met een jeep door een rivier gereden. Deze keer konden we niet anders, want op de terugrit naar Kinshasa was
door overvloedige regen de weg weggespoeld en herschapen in een rivier. Niemand kan geloven dat bovenstaande foto een weg moet zijn. Het lijkt een echte rivier. In Kasinsi konden we echt niet meer verder. Er restte ons niets anders dan 4 uur wachten tot alles wat opdroogde. Nadat een groep jonge mannen met de schop de weg een beetje hadden 'hersteld' konden we onze terugreis verderzetten. Zeer vermoeiend...zovele uren na elkaar door elkaar geschud worden. Ik zie tante nog in mijn gedachten met haar twee handen een flesje water vasthouden omdat ze anders haar mond niet vond. Ongelofelijk toch die toestand van de wegen. 's Morgens om 5u20 vertrekken om na 400 km om 22u 's avonds in Kinshasa aan te komen. Vallen is menselijk Onze laatste dagen in Kinshasa waren niet de gelukkigste voor Lieve. Een val in een met gras begroeide put in het gazon resulteerde in
immobiliteit. In het hospitaal bleken de gewrichtsbanden in de ene voet op 3 plaatsen gescheurd en de andere was zo zwaar verzwikt dat ze er ook niet mocht op staan. Na de pijnstilling kon ze alweer lachen. En voyageren bleef ze doen – zoals je ziet op foto. « Een dulle mie » is onze zus en dat hebben we andermaal mogen vaststellen na ons beklijvend verblijf bij haar in Congo. Dit mooie werk moet voortgaan en daarom hoop ik dat er steeds voldoende mensen zijn die lid blijven of worden van onze groep « vzw Bayakavrienden ». Dat kan wanneer men jaarlijks minstens 40 euro stort op rekening van de vzw BE22 3800 1632 2747 (fiscaal attest wordt bezorgd) U ontvangt driemaandelijks een nieuwkrantje.Wie meter of peter wil worden van een kind kan dat vanaf 175 euro per jaar. Er valt één ander daarover te lezen op de website www.bayakavrienden.be. Beveel ons aan bij uw vrienden ! Een nieuw lid bij onze vriendengroep zou ook een mooi kerstgeschenk kunnen zijn ! Patrick Te noteren : Bayakafeesten 2016 vinden plaats op 15 en 16 oktober vzw ‘De Bayaka-vrienden’ Kasteelstraat 82, 8750 Zwevezele, Tel. 051/61.16.80 E-mail:
[email protected] Web-site: www.bayakavrienden.be Reknr.: BE22 3800 1632 2747
