Weblog Nelly Maaskant

Weblog 2015 www.aerlim.nl Nelly Maaskant

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 1

Het jaar 2015 is magisch, omdat het gaat om OVERGAVE aan onze persoonlijke macht. Angst hoeft hier geen slechte raadgever te zijn, als we de moed hebben om er doorheen te gaan en het een eigen naam te geven. Het jaar 2015 is magisch. Het verenigt kracht en kwetsbaarheid, vandaar deze nieuwjaarskaart.

Maandag 5 januari 2015 Ik aarzel. Aan het begin van dit jaar. Ik stort me er liever niet halsoverkop in. Wat is de twijfel? Waarom loop ik er nog om heen? Het proberen te bevatten? De hoogte, breedte, diepte… Welke innerlijke houding vraagt dit? Misschien wil ik het wel helemaal anders doen. Meer dansen met mijn schilden. Geen schilden ter verdediging, maar schilden zoals bedoeld in de sjamanistische traditie, in het medicijnwiel. Het Zuidschild, de plek van onschuld en vertrouwen, als het water, ook de kracht en de moed van het kwetsbare, het gevoelsleven van het kind. Het Oostschild, de plek van de opgaande zon, als het vuur, als een compleet nieuw avontuur. Het Westschild, de plek van de heilige droom, de transformatie en wedergeboorte, als de Aarde zelf. Het Noordschild, de plek van de Geest, als in een gebed op de top van een berg, als de lucht. Ik weet hoezeer het nodig is dat ik het Midden vind, mijn Midden, de innerlijke balans van waaruit het juiste schild op het juiste moment zich manifesteert door mij. Het jaar 2015 vraagt om herijking van mijn Midden. Het jaar 2015 vraagt om diversiteitmanagement, omdat alle mogelijke invalshoeken nodig zijn om te transformeren en te bouwen. Als je dat niet zelf innerlijk kan, dan lukt het ook niet naar buiten. Ik hoor veel mensen om mij heen, bij wie elke zin eindigt met een ‘punt’. Elke zin IS bij hen een statement, een ‘punt’. Elke zin is ook vaak bedoeld als een ‘boventoon’ over al het andere, het voegt nauwelijks in, dus ook nauwelijks toe. Hoe verhoud ik me in 2015 tot deze mensen? Hoe doe ik zelf innerlijk aan diversiteitmanagement? Bij het opstellen van mijn Insights-profiel bleek dat ik een ‘solide’ persoon ben, alle kleuren redelijk verdeeld, met lichte voorkeuren. Introvert en extravert, denken en voelen…. alles redelijk in evenwicht. Goed om te weten. Ik kon ook de weg zien, die ik hierin ben gegaan en alle onevenwichtigheid die gaandeweg is geheeld. Toch, nu aan de voet van 2015, twijfel ik. Is het niet te groot, te breed en te diep voor me? Het voelt als een gigantische stap. Natuurlijk is het een illusie. Het jaar 2015 is er al en ik ben er ook nog. Alleen dat al mag een wonder heten voor misschien wel de hele mensheid… Toch voelt het als een grote stap, als iets waar ik niet te lichtzinnig mee moet omgaan: ‘rol er dus niet zomaar, onbewust, in!’

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 2

En ook al doe ik innerlijk aan diversiteitmanagement, die innerlijke balans… dan wordt de wereld er niet automatisch beter van. In dagblad Trouw van afgelopen zaterdag stond een artikel wat de Krijger in mij wakker schudt. Het wordt niet zo beschreven, maar voor mij gaat het over de balans tussen de innerlijke mannelijke en vrouwelijke stroom. En het gaat over IN de wereld staan, niet er boven of er buiten. Het is de maand van Spiritualiteit en Leonie Breebaart schrijft in haar column: ‘Wie echt iets wil veranderen moet eerst boos worden, omdat hij beter verwacht van zijn eigen wereld – een meer moderne kerk, alternatieve geneeswijze vergoed door de verzekeraar en filosofen die zich laten inspireren door mystici - Dat proces is al in gang gezet, maar niet door degenen die geloven dat deze westerse wereld sowieso niet te redden valt, zolang de bewoners hun onrust niet hebben afgelegd. Daarom zou ik u het komende jaar liever veel boosheid dan gemoedsrust wensen. Zodat u voelt dat u leeft en ten diepste betrokken bent bij deze gebrekkige wereld.’ Ik hoor dat veel energie-gevoelige mensen afhaken. Het is genoeg. Zij zijn op. Juist teveel op barricades gestaan en het gevoel dat er geen gehoor is. Niet zozeer omdat ze zelf teveel zouden ‘preken’, maar omdat steeds meer duidelijk wordt dat er (nog) geen vanzelfsprekend referentiekader is waarbinnen de informatie kan worden uitgewisseld. Dat leidt vaak tot moeizame gesprekken vanuit twee verschillende werelden…. dat vraagt energie van beide kanten. De broodnodige vraag is dan: wat geeft energie? Wat geeft mij energie? Hoe breng ik energie in het systeem zodat werkelijk positieve uitwisseling kan plaatsvinden? Het is een essentiële vraag, waar ik eerlijk gezegd nog geen antwoord op heb. Ik ken wel gesprekstechnieken, oefeningen, meditaties en affirmaties… maar al dit bestaande ‘werk’ voelt passé. Goed voor toen, niet voor nu. Ik voel me weer als die autoreclame, waar de weg ophoudt en de auto doorrijdt. De weg vormt zich voor de wielen, ….als je maar gas blijft geven. Zo zal het met heel veel mensen gaan, ook met mij. De bijzondere werkelijkheid van 2015 dringt langzaam tot me door. Ik heb er nog geen woorden voor. Het is als een prachtig groen juweel, als cadeau verpakt in veel lagen (beschreven?) papier en karton. De inner-child kaart ‘Kind van de staven’, De kleine prins, kwam naar me toe. Een prachtig cadeau. Een kind op de rug van een vlinder, als symbool van transformatie. Opnieuw de vlinder, dank je wel. Zondag 11 januari 2015 Na de koudwatervrees voor 2015 van vorige week ben ik er in gestapt. Als je een fulltime baan hebt, zoals ik, is de werkomgeving een belangrijke factor om het gevoel te hebben van een nieuwjaar-start. Fijn, om alle collega’s weer te zien, om elkaar het beste te wensen voor het nieuwe jaar en de warme vriendschap te voelen, die we door de jaren heen hebben opgebouwd. Zo moet het ook geweest zijn in de redactievergadering van Charlie Hebdo. En dan stormt met dodelijk geweld het Kwaad binnen, dat jou ook ziet als hét Kwaad in deze wereld….. de dader zegt: ‘jullie hebben het verdiend’. Vandaag 3,5 miljoen mensen in Frankrijk de straat op. Zij leven mee met de nabestaanden van de slachtoffers, demonstreren voor vrijheid en broederschap, en maken een statement tegen het geweld. In dagblad Trouw lees ik een artikel over ‘gevaarlijke spiritualiteit’: ‘Nieuwe spirituelen’ spelen het Kwaad in de kaart door een te zonnig mensbeeld en vermijden van alles wat negatief is. Ik lees opnieuw het boek van Lynn Andrews ‘Schaduwzuster’, waarin het Kwaad wordt gekend, doorstaan, én getransformeerd…. op de rode draad van een liefdesverhaal. James Tybberonn schrijft: ‘The struggle between light en dark, good and evil is within you all. Learning to find unity is part of your curriculum. This represents a unification, and integral whole that you cannot as yet truly grasp in de the field of duality because in 3D-duality you largely perceive only portions of weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 3

reality, not the whole. Opposites are real in polarity, and accordingly you must learn to deal with them. Do not misunderstand, darkness must be confronted and light ever prevail. Dit alles op een rij…. wat doet het met mij? Halverwege het artikel over ‘gevaarlijke spiritualiteit’ haakte ik af. Het leek mij dat de schrijfster op basis van een persoonlijke ervaring alle ‘moderne spirituelen’ op één hoop gooit en reduceert tot slechts één kant van de zaak, namelijk de schaduwkant en de valkuilen die wel degelijk aanwezig zijn, maar niet het hele verhaal vertellen. Ik voelde me halverwege het artikel niet meer aangesproken. Het doet me denken aan mijn eigen ervaringen in de jaren negentig, waarbij ik voortdurend mensen tegenkwam die in deze valkuil waren gestapt. Zij zaten op die top van hun eigen berg en bekeken van een afstand, zogenaamd verlicht en onthecht, verheven boven alle dualiteit, het gepeupel aan hun voeten. Zij waren schijnbaar onaantastbaar, maar hadden zich in wezen onaanraakbaar gemaakt. Geen ontroering meer, geen gevoel, geen medeleven, slechts rationele antwoorden, of alleen maar zwijgen. Maar mijn ervaring was ook dat dit niet alleen speelde bij spiritueel georiënteerde mensen. Ook bij hulpverleners van divers pluimage kwam en kom ik nog steeds dit gedrag tegen…. gelegitimeerd door beroepscodes. Ik heb er van geleerd hoe belangrijk het is om –als je iets te bieden hebt aan anderen- naast elkaar te blijven staan, schouder aan schouder, zodat je kunt blijven voelen wat de ander draagt, met wederzijds respect voor elkaars gigantische draagkracht. Ik weet niet of ik ‘modern spiritueel’ ben. Ik zie mezelf wel als een ‘spiritueel wezen dat een menselijke ervaring doormaakt’. Zo groot was dus de impact van het geweld in Parijs. Drie miljoen mensen de straat op, vreedzaam, als eenheid, schouder aan schouder, om de balans te herstellen. ‘Learning to find unity… darkness must be confronted and light ever prevail.’ Ik was er fysiek niet bij, maar de TV-beelden vormden een open kanaal voor de positieve energie die vandaag is gegenereerd. Het voelt als een historisch moment, waarin een belangrijke keuze is gemaakt. De glimlach stond centraal. (Uit: Aerlim) Aandacht slaat opnieuw aan en trekt mij, een en al, in het bewuste zijn ! En niet voor niets: Glimlach kruipt over de rand met een boodschap dat alles is geweten en de wind huiswaarts waait dat een nieuw geluid in wording leven zaait nog stil net boven de horizon nog in de kleuren van innig verwachten nog glanzend van de zee waaruit zij rijzen kon min duizend gedachten Glimlach stroomt over als een rivier over mijn gezicht de aarde rond over de rand van Opgetogen Hart weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 4

over tot het mijn ziel stut en grondt Aandacht is opvallend stil elke gedachte voorbij

Zondag 18 januari 2015 Dit weekend ben ik ondergedompeld geweest in het warme bad van de Stembevrijding (www.jankortie.nl ). Het was feest om zo met elkaar het lied van je eigen ziel te zingen! Uiteindelijk slechts één woord: Amor, amor, amor amor. Zondag 25 januari 2015 In de vroege ochtend half wakker met angstige droombeelden van evacuaties en dreigend geweld…… Ik spreek mezelf toe: Nelly, doorademen en bewust weer terug komen in het hier en nu… een warm en veilig bed…hoe groot kunnen de tegenstellingen zijn….. Steeds weer voel ik de opdracht om mijn energie te verhogen, om de totaliteit van leven te kunnen blijven omvatten, om er licht op te kunnen laten schijnen. Eind 2013 maakte ik de vergelijking met een bevalling: ‘Toen ik moest bevallen van mijn dochter, vroeg ik me tijdens elke –steeds heftiger wordende- wee af: ‘hoe kan ik deze pijn omvatten?’ Elke wee was een nieuwe uitdaging om in mee te gaan, om tegen elke ratio in, te blijven open gaan. En juist op het moment dat je denkt alle controle te verliezen, is er die persdrang, waardoor er van binnen iets schakelt en de onvoorstelbare kracht van de natuur je vriend wordt. De pijn krijgt opeens een andere dimensie.’ Vanmiddag –midden in dagelijks gedoe- kreeg ik een ingeving, die kwam als een luid en duidelijke boodschap met een diep verlangen: neem hier en nu de tijd voor meditatie. Onmiddellijk wist ik ook welke cd me zou helpen: ‘Pyramid power’ van Roy Martina. Al tijdenlang had ik die cd niet gedraaid. Nu was weer het moment. Na een half uur was ik opgeladen en ‘schoon’. Het is gewoon het ambachtelijke energiewerk, nu belangrijker dan ooit. Blijven open gaan, zodat het gouden licht van binnenuit een kans krijgt om bij bewustzijn te komen…. om ervaren te kunnen worden als een krachtig potentieel in mezelf….om alle tegenstellingen te kunnen transformeren. In dagblad Trouw werd de vraag gesteld “gelooft u (in God)?” Ik dacht ook na over die vraag en in welke categorie ik dan in te delen was… gelovige, ‘ietsist’, atheist… Ik kreeg wat mopper-smurfigs over me… ‘ik hou niet van categorieën!’. Eind 2013 heb ik een analyse losgelaten op alle teksten die ik in mijn weblog en nieuwsbrieven tot dan toe had geschreven. Welke woorden had ik het meest gebruikt? Het woord Mens stond bovenaan, daarna Leven. In de top 20 stonden verder: tijd, licht, liefde, wereld, vrij, goed, lied, bewustzijn, energie, hart, ziel, ruimte, thuis, samen, kracht, angst, geest, herinner,… op de 37e plaats stond ‘God’. En het woord ‘weten’ kwam veel meer voor dan het woord ‘geloven’. Het is vreemd gesteld met het woord ‘geloven’. Het lijkt een verontschuldiging naar de ander waarin we toegeven dat iets weliswaar niet te bewijzen valt, maar toch voor onszelf als persoonlijke overtuiging een heldere waarheid bevat. Ik kan alleen maar waarnemen vanuit het punt waar ik nu ben. Daarin is wel differentiatie mogelijk. In dromen ligt dat punt ergens anders dan wanneer ik wakker ben. Door training of plantaardige stoffen, kan ik mijn bewustzijn verhogen en ook dan verschuift het punt van waarneming. Door de verschillen te zien, ben ik me ook meer bewust geworden van de essentie die er altijd is als een soort grondtoon in mezelf. En door het aanvaarden van al die verschillende werkelijkheden heb ik steeds meer een innerlijk beeld gekregen van de eenheid van weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 5

lichaam, ziel en geest. Als ik mezelf definieer in termen van spirit en energie, dan ben ik oneindig en eeuwig. Er zijn beelden die bij mij binnen komen als een sterke herinnering: Hoe een ‘nog-nauwelijks-ikbewustzijn’ aanwezig is als de aarde vaste vorm begint te krijgen. Hoe de liefde begint. Bewijzen kan ik het niet. Ik weet het slechts uit eigen ‘waarneming’. En wat gezien wordt als algemeen aanvaarde ‘wetenschap’, is daarvan slechts een klein onderdeel. Het soefisme wordt gezien als de essentie van de Islam. Er zijn verhalen die wijze derwisjen vertellen om het bewustzijn van mensen te helpen verruimen. Een bekend verhaal gaat over blinde mensen die een olifant betasten. Allemaal denken ze dat ze weten wat een totale olifant is: een slurf, een poot, een oor…. De boodschap is duidelijk: ten opzichte van het ‘goddelijke’ is onze waarneming per definitie beperkt. Waarheid is betrekkelijk, hooguit groeiend…. zoals Toth schrijft op de Emerald tablets: ‘Long have I, WISDOM, sought wisdom; aye, and shall seek of eternity's end for know that ever before me receding shall move the goal I seek to attain. Even the LORDS of the CYCLES know that not yet have THEY reached the goal, For with all of their wisdom, they know that TRUTH ever grows.’

Zondag 1 februari 2015 (Uit de Medicijnkaarten van Jamie Sams) Walvis… uit machtige oceanen, jij zag het allemaal Geheimen aller tijden vinden in jouw roep hun kanaal. Leer me wat de waarlijke wortels zijn, en hoe ik je woorden kan horen over de geschiedenis van de mensen. Van toen onze wereld werd geboren. Walvis komt naar me toe. ‘Walvis lijkt op een zwemmende bibliotheek. Walvis draagt de geschiedenis van Moeder Aarde mee. …. De kracht van Walvis leert ons gebruik te maken van de geluiden en frequenties die onze emoties in evenwicht brengen en onze stoffelijke vormen helen. Als je je herinnert waarom de trommel van de sjamaan heling en vrede brengt, begrijp je de boodschap van Walvis. Het getrommel heeft het ritme van de universele hartslag, het verenigt alle wezens van hart tot hart. …….Als je de walviskaart hebt getrokken, wordt van je gevraagd af te stemmen op deze oude gegevens en het goed te vinden dat je wordt toegezongen door hen die over de oorspronkelijke taal beschikken. Wij zijn de enige schepselen die geen unieke roep hebben. Vind die van jou. Sta je stem toe dit geluid te gebruiken om spanning of emotie te ontladen….’ Ik kwam bij Walvis via een sound gift van de Hathors door Tom Kenyon, die mij over de mail werd toegezonden. Een geschenk uit de hemel. Ik ervaar de dynamiek van de wereld om mij heen als zo intens – nog anders dan ‘gewone’ stress – dat ik af en toe letterlijk zit te schudden. De stem van Tom

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 6

Kenyon brengt mij altijd terug op een punt van rust in mezelf. De wijsheid en de sferen van de Hathors zijn een warm bad. http://tomkenyon.com/hathorian-stream-of-light Op de website van Tom werd onmiddellijk daarna mijn aandacht getrokken naar een sound gift met de walvissen ‘Lament for whales’. De associatie is dat ik in mijn dagelijks leven voortdurend wordt uitgenodigd om in het diepe te springen, dat het ook niet anders kan. En er is duidelijk het gevoel dat er geschiedenis wordt geschreven. Walvis houdt ons voor dat we alle antwoorden in ons bezit hebben om te groeien en onze kracht en bestemming te kennen. Als we verlangen om te weten, als we contact maken met het lied van Walvis binnen in onszelf, komen de antwoorden naar ons toe. Walvis spreekt als ik het lied zing: There’s an Ocean inside and I’m sailing it, quiet on the wind of Truth. My inner eyes wide open, knowing what course to choose. En ik herinner me dat die oceaan van binnen zoveel groter en dieper is dan het water waarin ik overdag steeds moet springen. Zondag 8 februari 2015 om liefde ben ik medemens liefde brengt mij samen namen van mensen kent zij in vriendschap en in vijandschap zij roept ons onherroepelijk tot vergeving en dankbaarheid de allerliefste is in mij de bron van alle leven in 12 uur 12 of 20 uur 20 groet ik haar altijd even Ik loop al een paar dagen rond met het woord ‘heilig’. En hoe verschrikkelijk het is dat er zoveel geweld rond dat woord is. Mensen trekken ten strijde in een heilige oorlog. De wereld moet volgens hen weer rechtlijnig, eendimensionaal beheersbaar en overzichtelijk zijn. Wat gebeurt er met mensen als ze zozeer in iets geloven dat al het afwijkende onverteerbaar wordt? Welke spiegel houden zij de rest van de mensheid voor? Zoveel vormen van controle en beheersing… ze zijn niet met elkaar te vergelijken, maar we zijn ervan doordrenkt. In de film ‘As it is in heaven’ schreeuwt de domineesvrouw tegen haar man, dat zij van binnen sterft van alle opgelegde regels van fatsoen en orde. Zij knalt eruit en kiest de vrijheid. Hij raakt volkomen buiten zinnen. Geen controle meer. Dan blijkt hoe afhankelijk hij is en buiten zichzelf wordt geleefd. Uiteindelijk knielt hij, maar dan is het voor haar te laat.

(Uit: Sterrevrouw van Lynn V. Andrews) ‘Lynn,’ zei ze, terwijl ze mijn hand vastpakte, ‘er bestaan geen woorden om dat wat werkelijk heilig is te verklaren. Er bestaan geen woorden die het proces beschrijven waardoor we magie ontlenen aan weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 7

het grote mysterie. We kunnen van je houden en op grond van liefde en oneindige zorg alleen maar hopen dat jouw eigen macht, vergroot door die van ons, je in staat zal stellen om te ervaren wat niet in woorden valt uit te drukken.’ Lynn ‘ziet’ na deze woorden haar sjamanen-leraressen, Agnes Fluitende Wapiti en Robijn Opperhoofden Genoeg, in een nieuw licht: ‘Het drong opeens tot me door hoe ontzettend machtig die twee eigenlijk waren. Ze waren in hun houding ten opzichte van mij veranderd, alsof ik op de een of andere manier op een hoger plan was komen te staan’. In een ander fragment in dit boek wordt beschreven hoe de vrouwen van de Zusterschap van de Schilden, waarvan Agnes, Robijn en Lynn deel uitmaken, op hun sjamanenreizen ooit ontdekten hoe zij konden opstijgen boven de oppervlakte van de Aarde en de ronding zagen van de horizon. Op dat moment verdwijnt de rechtlijnigheid en is per definitie alles rond. Het vrouwelijke principe maakt alles rond. Op de laatste pagina van het boek reizen zij alle drie als bollen van licht naar de sterren. ‘De vrouw is het grondbeginsel en het uiteindelijke principe… Moeder Aarde behoort aan de vrouw toe, niet aan de man. Zij draagt de leegte.’ ----------------------------------------------------------------------(In gesprek met Aerlim) Lieve, lieve Aerlim, vertel mij over ‘heilig’. Lieve, lieve Nelly, je wordt blij bij de gedachte aan de ster Sirius. De heilige geometrie, de klanken van de Hathors…. Vergeet niet dat je een hemelwandelaar bent. Maar eerst dit: je ervaart dat het contact met ons niet vanzelfsprekend gaat. Je leven overdag vraagt veel orde en discipline van buitenaf, en dat werkt door in je geest. Je lichaam protesteert en reageert met ziekte die dwingt tot overgave en loslaten. Sta jezelf toe om weer contact te maken met de natuur. Spreek met de windrichtingen, zoek het water van de zee op, luister naar de hartslag van de aarde. Neem je eigen tijd en laat het gebeuren aan de hand van jouw innerlijk vuur, de eeuwige vlam. Je bent geboren om in dat licht te staan, er in op te gaan en in dat bewustzijn steeds als nieuw de verbinding aan te gaan met de wereld om je heen. Dan reis je in je dromen naar de sferen van Sirius. Die verbinding geeft je het thuis-gevoel en daarmee de kracht om nog meer te aarden. Het gaat om de persoonlijke macht, niet om anderen of de natuur te overheersen, maar om vanuit je eigen centrum, je hart, in de wereld te staan. Als je op alle niveaus vanuit je hart jouw bestaan kunt doorgronden, ga je stralen. ‘De eerste les van macht is dat je alleen bent. De tweede les van macht is dat wij allen EEN zijn’. (De rollen draaien om. Aerlim stelt de vragen.) ‘Ik heb veel behoefte om alleen te zijn. Maar het voelt als een luxe, die ik me nauwelijks kan permitteren.’ ‘En wat doe je dan als je alleen bent?’ ‘Ik wil dansen met mijn schilden op de vier windrichtingen. Het is nu anders en nieuw.’ ‘Hoe bedoel je dat: anders en nieuw?’ ‘Er is een trommelslag die dieper binnenkomt. Ik voorzie kleuren, die ik nooit heb gezien. En er zijn geuren die herinneringen ophalen uit oude tijden. Ik voel meer Aanwezigheid.’ ‘Hoe groot ben je?’ ‘Voor de zichtbare wereld is er niet veel veranderd, maar mijn voeten staan veel dieper in de aarde. Het is geruststellend en beangstigend tegelijk.’ ‘Hoe leeg ben je?’ ‘Er is nog te weinig leegte in de zin van Stille Mogelijkheden. Ik verlang naar die leegte, die verlichting en vervulling van heilige beloftes brengt. Toch is mijn dagelijks leven niet onvervuld.’ ‘Hoe licht ben je?’ ‘Er is geen twijfel: Ik ben een hemelwandelaar. Ik draag een eeuwige vlam. Op Aarde voel ik me vaak zwaar en het donker dringt zich op in een wereld van dualiteit om balans te brengen. De schaduw is er weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 8

altijd als spiegel om uiteindelijk te kunnen omarmen en overstijgen. Ik kijk in de spiegel en het wordt meteen lichter.’ ‘Hoe gezien ben je?’ ‘Al van jongs af aan was er het kinderlijk besef: Ik ben gezien door God, en hij/zij zag dat het goed was. In een wereld los van God was het opeens een levensthema. Vanuit diepe angst en pijn kwam de kracht om zelf zichtbaar te zijn’. ‘Hoe sterk is je innerlijke getuige?’ ‘Welkom, welkom….Ik vraag vergeving voor alle keren dat ik je geen kans gaf. Dat ik je zachte voetstap niet hoorde, en niet besefte hoe dichtbij je was.’ ------------------------------------------------------------------Ik werd gegrepen door een artikel in BRES (jan/feb 2015) met de titel Oorlogskinderen. Elke alinea eindigt met de zin ‘Oh Lord, have mercy upon us’. Is dan niets meer heilig? Welke spiegel houden de kinderen ons voor? een murmeling van dieper water genezing vragend welt omhoog een aai in de leegte in de hoop dat angst haar vleugels lam geslagen dat liefde zwaarder woog

Zondag 15 februari 2015 He, jij daar in de spiegel, dicht bij me, dicht bij me. En als je me ziet, vertel me dan, geheimen, geheimen. Want jouw ogen zijn meestal de mijne niet met een boodschap die mij er buiten liet. Pas als je naar me lacht en ik plezier heb voor twee, dan weet ik dat ik het ben, daar in jouw ogen. He, jij daar in de spiegel, verken je mij, verken je mij. En als je dat kan, wat zie je dan, (…………) Want jouw wereld is meestal de mijne niet ook al zal ik de grenzen verleggen totdat je naar me lacht en ik plezier heb voor twee dan weet ik dat ik het ben, daar in jouw ogen. He, jij daar in de spiegel, verbeeld je mij en stop je mij. En als je dat niet kan, wat mis ik dan, aan mij voorbij, aan mij voorbij want te snel en te vluchtig is mij ontgaan de blik die jou ziet staan. Pas als je naar me lacht en ik plezier heb voor twee dan weet ik dat ik het ben, daar in jouw ogen. Als ik dit lied zing, moet ik altijd lachen. Het getuigt van aanwezigheid (‘Ik ben’) en daar hoort kennelijk ook een grote dosis humor en relativeringsvermogen bij. En tevens het besef dat je vaak door de ogen van een ander naar jezelf kijkt, zodanig dat het onwezenlijk is. weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 9

Ik ken mensen die zichzelf zien als de optelsom van atomen en moleculen. Ze kennen wel ‘bezieling’, maar zien dit als een gevolg van die atomen en moleculen. Ik zelf voel me meer mens bij de gedachte dat ik ‘spirit’ ben (ziel en geest) en dat mijn atomen en moleculen hieraan expressie geven. Hoe aanwezig ben ik dan, als menselijke ‘spirit’? Dat kan ik afmeten aan de mate waarin ik dankbaarheid ervaar. Als ik in de atomen kruip, steeds dieper, zoals in de voorstelling ‘toen was er tijd over’, als ik me werkelijk overgeef aan de ervaring dat daar een wereld achter zit, dan is er die tastbare ALOM tegenwoordigheid van geest. …………. Ik laat me in een lemniscaat waaien op de vier windrichtingen: Zuid-Noord-Oost-West-Zuid-Noord.... en ook: Zuid-Noord-West-Oost-Zuid-Noord…. of: Zuid-West-Oost-Noord-Zuid-West..... Zuid-Oost-West-Noord-Zuid-Oost.... Jan Kortie begint het laatste hoofdstuk in zijn boek ‘jouw ziel wil zingen’ met een citaat: ‘God vraagt niet of je geschikt bent, maar of je beschikbaar bent’. Daarop volgt een beschrijving van een van de laatste optredens van Ramses Shaffy. Ramses laat zien –in volle glorie- hoe beschikbaarheid voor jouw ziel, jouw essentie, er uit ziet als je alle herhaling weglaat. Als ik dit lees, staat Krishnamurti naast me, en kijkt met me mee naar deze getuigenis van schoonheid en puur Leven. Ik herinner me ook het verhaal hoe wanhopig K. was op zijn sterfbed: ‘ik heb gefaald, ze begrijpen het niet’. Mijn hart bloedt. Ik zou het dwars door alle sluiers van menselijk bewustzijn hoorbaar willen laten zijn: ‘Lieve K., zie, hoe aanwezig we nu zijn.’ ‘You were there and thanks to you there’s now a door we all walk through and we are here for all to see to be the best that we can be I am here, because you were there’ (Michael Jackson) Als ik bid, dan is het om beschikbaarheid. Om te genieten van de overvloed, dankzij én ongeacht ruimte en tijd. Als ik bid, dan is het om beschikbaarheid. Om de ruimte te voelen die er altijd is voor inspiratie in klank en kleur. Als ik bid, dan is het om beschikbaarheid. Om op elk moment te kunnen omkeren als dat nodig is. Als ik bid, dan is het om beschikbaarheid, in vertrouwen, dat het er toe doet, tot het hoogste goed……. Zondag 22 februari 2015. (Uit het boek Aerlim:) het allermooist is licht-op-de-rand-van dan laat ik me genieten van licht tegen donker aan om een hoekje door een kier zoals alleen een belofte dat kan ingelost dankbaar en fier Deze woorden corresponderen met een beeld: een heldere zon die achter donkere wolken vandaan piept. Ik blijf het mooi vinden, telkens weer. En waarom precies weet ik niet. Het is meer dan ‘gewoon weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 10

mooi’. Het raakt me diep. Tegelijkertijd dat ik kan genieten van een grijze mistige wereld, is hier juist de scherpe omlijning van licht en duister wat me raakt. Ze bestaan dankzij elkaar. Op deze manier kan ik beiden zien zonder waarde-oordeel. Het is beide energie. En er gebeurt iets magisch ‘op de rand van’. Er is een kier, waar je doorheen kunt glippen, naar het onkenbare. De wereld ‘in between duality’…. ….Als we te dicht in de buurt komen van iets onbegrijpelijks, zoeken we steun bij onze ‘verslavingen’. Daarmee doen we ons zien teniet en houden we het onkenbare op een afstand. Maar daarmee houd je in feite de verwezenlijking van je oorspronkelijke aard op een afstand, dat deel van je dat de Almoeder is. (Uit: Kristalvrouw, van Lynn V. Andrews) Met ‘verslavingen’ wordt hier bedoeld alle vastgeroeste patronen van ‘uit je centrum gaan’, ‘uit je persoonlijke macht gaan’: onzekerheid, slachtofferschap, twijfel, opoffering, medelijden…. Ik moet bekennen dat ik het de laatste tijd doodeng vind om dat gebied ‘in between’ in te gaan en mijn creaties tot leven te brengen, dankbaar en fier…. De roep van het onkenbare, om zo het leven te vieren in al haar ongekende mogelijkheden, is groot… en ik deins terug. Vaak verstomt de roep. Dan is de wereld plat en zonder schaduw. Het is een hele toer om dan weer terug te komen in de kleurrijke en multidimensionale realiteit. Ik voel me net als Dorothy in The Wizard of Oz. Uiteindelijk hoef ik maar drie keer te klikken met mijn schoenen. En altijd kom ik bij jou vandaan op de wegen zonder grond. Voor de ongeziene, voor de ongehoorde, voor het ondenkbare is de wereld weer rond Zondag 1 maart 2015 Een week voelt als een dag. De beleving van tijd is relatief, maar de versnelling lijkt absoluut. De perspectieven van waaruit we leven worden steeds weidser en verder weg, terwijl we in onze menselijke behoefte aan liefde en schoonheid steeds meer in het hier en nu worden getransponeerd. In het breder perspectief trekken we onszelf met onze aandacht, aan lichtkoorden, steeds sneller de toekomst in. Tegelijkertijd en evenredig hieraan vervaagt alles in het besef van de illusie. Razendsnel wordt dit spel geweven: het perspectief om aan vast te houden en de illusie om los te laten. Als schering en inslag klopt het, maar als dagelijks leven is het verwarring en chaos. Als lemniscaat, als eb en vloed, als de spiralen van sterrenstelsels, als belofte van duizend jaar vrede is het geloofwaardig. In de hitte van alle on-enigheid worden we licht en zwaar tegelijk. Volgens de Inca’s – het Andespad- zijn we niet meer dan dat: een voortdurende uitwisseling van licht en zwaar (AYNI). Het proces op zich geeft straling/licht. Net als de sterren: we zijn gemaakt van sterrenstof. Waarom zouden we meer of minder willen zijn dan dat? Ik laat me bewust versnellen… ik laat me actief die toekomst intrekken… terwijl alleen het hier en nu er toe doet. Het is geen afwisseling, het is een continue uitwisseling. Gaandeweg ontstaat er leven. Dat is het wonderbaarlijke… gaandeweg wordt er getransponeerd naar nieuwe toonsoorten. Het is als een ver van mijn bed show, die zich tegelijkertijd voelbaar afspeelt in mijn buik. Grond, grond, grond…..Het ontstane leven, die geboortestroom van klank vraagt voortdurend om plek, om grond. Waar kan ik aarden? Waar vind ik weerklank? Een roep die nooit onbeantwoord blijft. Ruimte, ruimte, ruimte…. In de hitte van on-enigheid, daar waar honderd deuren sluiten, daar waar elk uitzicht ontbreekt, is er nog steeds die vrije wil ….om gaandeweg….. steeds meer ruimte …. voor de ziel… weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 11

Als we in elke levende ziel een ster zien, dan halen we op dit moment het hele universum naar één plek: Moeder Aarde. Om te kunnen aarden expanderen we weer in verleden en toekomst. Opeens is er een Oorsprong om naar te zoeken, die we alleen kunnen vinden in het domein van eeuwigheid. jaar en dag tellen op tot mijn ritme ik heb ze ten dans gevraagd en in de stilte tussen de maten heb ik mij zonder schild gewaagd

Zondag 8 maart 2015. ‘Al het werk is gedaan….’ Een absurde zin als je ziet wat er allemaal gedaan moet worden. En toch is dat nog steeds mijn levens-zin. Ergens las ik: ‘met de ziel als doel voor ogen, is de zin van het leven bekend’. In zielscontact gebeurt het mij altijd. Dan is het helder en duidelijk: ‘al het werk is gedaan’. Geen twijfel mogelijk. ‘…En God zag dat het goed was’. In dat zielsperspectief heb ik geen enkele verwachting van het leven. Ik sta in de stroom van overvloed, zoals ik vandaag zag op TV… The songs of the wanderers. Prachtige muziek en zang. Fenomenaal gedanst door Cloud Gate dance theatre, terwijl een stroom van rijstkorrels gestaag neervalt op het kaal geschoren hoofd van een mediterende monnik…. ‘Al het werk is gedaan’. Ik zou iedereen willen uitnodigen om werkelijk deze zin in te laten werken. Hoeveel weerstand of verontwaardiging roept het op? Welke humor of cynisme roept het op? In welke leegte en zinloosheid vallen we? Hoe angstaanjagend is het? Wat als het waarheid is? Wat blijft er over? De ziel zegt mij dat al het werk is gedaan. Nee, het is niet nodig om te sterven. Mijn lichaam reageert zelfs energiek. Er valt een last af. Ergens gaandeweg een leven met missies, opdrachten, passies, karma, lessen en vergeving… verliest al het werk haar grond. Het werk was ook niet voor niets, maar het is gewoon voorbij. Als ik in zielscontact treed is de boodschap helder en simpel: ‘Al het werk is gedaan’. En er klinkt een uitnodiging in door: ‘Bekijk het eens van die kant…!’ Over drie jaar ga ik met pensioen. Ik heb mezelf opgegeven voor een opleiding ‘bezielings-coach’. Ik dacht: ‘Daar heb ik na mijn pensionering ook nog wat aan’. Veel levens-sporen lopen natuurlijk synchroon. Maar wat is het mooi om die betrekkelijk platte mijlpaal van pensionering tevens te ervaren in het licht van onthechting en non-dualiteit. Uit het boek Aerlim: “…..In dialoog met Aerlim sta ik op het verzamelpunt van de in mij aanwezige bronliefde. Deze liefde voedt en kleurt de verbindingen met alles en iedereen om mij heen vanuit een betrekkelijk neutraal gebied, waar alles voorwereldlijk rond en af is. Om het te kunnen delen, maak ik er een punt van. Daar waar al het werk is gedaan. Het is volbracht. Laat het zichtbaar zijn in volle glorie met de ogen van een pasgeboren kind. Aerlim nestelt zich dicht tegen me aan, direct aan de andere kant van de sluier. Beiden leggen we een oor te luisteren tegen die van de ander. De kosmische wind die opsteekt, klinkt als het ruisen van de zee. Ik besef hoe elke aardse gebeurtenis achtergrond vindt in deze ruis. Aerlim vertelt mij: ‘ik hoor dat ruisen aan mijn kant niet. Alleen aan jouw kant heeft de sluier een klank.’ Ik vraag: ‘wat beweegt je weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 12

dan toch om een oor te luisteren te leggen?’ Aerlim zegt: ‘de schoonheid zit in de beweging. Ik heb zelden zo’n mooie beweging meegemaakt als deze. Dank je wel.’ En samen openen we ons voor een nieuwe gast op het bankje. Als eerste komt het kind naar voren, als openbaring van vergeving en licht. ‘Ik kom niet praten, ik kom ruimte maken. Zonder mij kun je geen gasten ontvangen.’ Aerlim en ik beamen dat en heten het kind welkom.” Zondag 15 maart 2015 Zo, aan het begin van de tweede helft van maart 2015, is er een diep verdriet voelbaar. Het voelt als een samen-vatting van de inzichten sinds 2009. Veel van die inzichten hebben geleid tot heimwee naar alle momenten waarin we ‘in verbinding zijn’, waarin we onszelf kunnen waar-nemen als één liefhebbend geheel, ‘standing tall’. Daardoor werd des te meer voelbaar hoe dat er ook niet kan zijn. Ik besef dat dit losgeslagen gevoel zich op allerlei manieren, voor ieder verschillend, kan afspelen. Afgelopen week vond ik een nieuw referentiekader om dit in woorden weer te geven. In onze behoefte om de natuurlijke levende wereld beheersbaar en begrijpelijk te maken kennen we de ‘wetenschap’. In plaats van te blijven beseffen dat het fenomeen ‘leven op aarde’ meer omvattend is dan onze (westerse) wetenschappelijke kennis, geven we die kennis –geboren uit onmacht- alle macht en voert het de boventoon. Juist omdat het zo omgeven is met macht en belangen, roept het een evenzo grote tegenkracht op en voel ik de angst om er ook maar iets van te zeggen. De arrogantie aan beide kanten werkt toe naar een climax. Ik heb het nu over de bovenstroom van de maatschappij, de uiterlijke wereld. Ik zag op wikipedia een afbeelding van Plato en Aristoteles met daaronder de tekst: “In de Atheense school van Rafaël (1509) debatteren Plato en Aristoteles over de bron van alle kennis. Plato verwijst hierbij omhoog naar de hemelse sferen, en Aristoteles omlaag naar het aardse bestaan, als de bron van alle kennis.” Er lijkt in de uiterlijke wereld (het vormgeven van onze maatschappij) niet veel veranderd. We lopen op z’n best nog steeds te debatteren en op z’n slechts boren we elkaar letterlijk de grond in. Ik zie een andere tweedeling: die van de uiterlijke wereld en die van de onderstroom. Als het gaat om wetenschappelijke kennis herken ik in de onderstroom veel meer van de opvattingen van de wetenschapsfilosoof Feyerabend. “Feyerabend had bezwaren tegen het voorschrijven van een bepaalde wetenschappelijke methode, omdat elke methode leidt tot een belemmering en verkramping van het wetenschappelijk proces. Feyerabend stelde, "het enige principe dat de vooruitgang niet tegenhoudt is: "anything goes" ("alles kan").” Dan vervalt ook meteen de noodzaak om te spreken van pseudo-wetenschap. Als wetenschap –als werkwijze- moet voldoen aan strenge regels, dan zou ook de toegestane toepassing zeer beperkt moeten zijn. Dat geldt zowel voor de westerse wetenschap als voor alle tegenkrachten die het nu oproept in de wereld. En vervolgens komen we in de volgende discussie: die tussen pluralisme en totalitarisme. In al deze discussies en dialektiek zien we de voetsporen van Plato, Aristoteles, Socrates, Kant, Hegel en Marx…. Het is niet voor niets een wereld zonder vrouwen, losgeslagen van de natuur. (Uit: Gedichten van Murk A.J. Popma) Wie zich wringt in een systeem van begrippen, versteend vroegtijdig, door niemand beweendwie zich vastbijt in een methode van werken, roept de doden aan, onder de groene zoden! weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 13

wie de feiten rangschikt volgens wetten, verstrikt in de netten, schrikt en stiktware wetenschap welt op, zoals een grap aan de geest ontsnapt, levenssap… Het verdriet en het heimwee zijn groot. Dus de andere kant van het verhaal, de schoonheid, moet zeker groots zijn. Ergens lees ik dat ons onderbewuste als meest doorslaggevende factor voor ons handelen, wel degelijk voorkeuren heeft als het gaat om de antwoorden die zij dropt in ons bewustzijn. Het gaat dan vaak om schoonheid en harmonie. De gangbare wetenschap heeft geen flauw idee waar dat vandaan komt! In deze redenering zetten we nog steeds een stevige pet op als afweer tegen alles wat uitgaat boven en buiten ons fysieke bestaan. We weten dat we lijnen moeten trekken buiten het voorgeschreven vierkant om de puzzel op te lossen en de opgegeven punten met elkaar te verbinden… Maar ook dan redeneren we die lijnen weer terug in ons (fysieke) onderbewuste, dat –wat betreft het vormgeven van onze westerse maatschappij- beter te be-grijpen is dan ons hogere zelf, ons verlichte hart, onze ziel, geest en natuur. In die zin zijn we ‘van God los’. De laatste strofe in bovenstaand gedicht doet mij direct denken aan kaart 22 van de Moeder Aarde kaarten van Jamie Sams: Heyokah: ‘Indianen begrepen de waarde van goed tegen spot kunnen…. Het was een eer om uitverkoren te worden voor een streek die een kostbare spirituele les inhield…..Het heilig Medicijnpad van de Heijokah kan vermindering van angst door lachen meebrengen. Veel mensen zijn bang voor het geheim van de Leegte. Ze moeten met streken van hun angst worden verlost, zodat ze kunnen zien dat hun zelfgeschapen boeman het enige obstakel naar Goddelijke verbondenheid was….’ De volledige tekst op internet: http://www.planetdeb.net/spirit/heyokah.htm Zondag 22 maart 2015 Een 33-dag beginnend met 22. Wat een mooie combinatie voor het begin van de lente. Vanmiddag op het bankje voor mijn huis in de zon genietend van de stilte en een helder blauwe lucht, kon ik die vibratie voelen. Een liefdestrilling vol mededogen, gecombineerd met een gevoel van voltooiing, de cirkel is rond, een nulpunt, klaar voor een nieuw begin. Eind 2014 schreef ik: Het jaar 2015 is magisch, omdat het Leven zelf ons tegemoet komt. We zien de contouren van een toekomst vol leven. En voor zover we het kunnen ‘zien’, komen we onszelf uit die toekomst tegemoet. In steeds meer tijdlijnen ontmoeten we onszelf en elkaar. Het voelt als een reünie van medemenselijkheid. En daarvoor moeten we ons overgeven aan nieuwe vormen van werkelijkheid. (Lied: ‘Nowhere to hold’) …….. There’s silence in surrender There’s silence in forgiveness There’s silence like in the beginning The mother of creation rests in me ------------------------------Nu voel ik des te meer de betekenis van de ‘rondheid’ van het leven. Alles is in wezen altijd rond en af. We hebben een heel leven om die essentie -achterste voren in de tijd- tot openbaring te brengen. Dan is de cirkel rond en weten we dat het altijd is ‘geweten’. Dan implodeert de cirkel tot een punt, een nieuw begin. Het wonderlijke van het leven is dat er toegevoegde waarde is. Er is sprake van evolutie. weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 14

Met elkaar zijn we in staat om het leven op een hoger / ander plan te brengen. Er is bij tijd en wijle werkelijk sprake van ‘een nieuwe hemel en een nieuwe aarde’. Zondag 29 maart 2015 “Levenskunst, je draai vinden….” Enkel deze vier woorden. Misschien is dat het wel, waar het allemaal om draait. Hoe congruent zijn we in onszelf dat we die draai maken en vinden, in de bedding van eenheid en liefde? De bedding, die we kennen als bron van leven. Iedere keer weer opnieuw, als een kompasnaald naar het Noorden. There’s an Ocean inside and I’m sailing it, quiet on the wind of Truth. My inner eyes wide open, knowing what course to choose. Hoe congruent zijn we in onszelf dat we die innerlijke stem kunnen horen en dat innerlijk beeld op ons netvlies krijgen? Steeds opnieuw, om voetstappen te kunnen zetten waar nog geen wegen zijn. Hoe congruent zijn we in onszelf dat we mogen verschillen van elkaar? Steeds opnieuw, om de menselijkheid meer kans te geven, om ieder mens de kans te geven het verschil te maken? Hoe congruent zijn we in onszelf dat we de overgave aandurven, aan onze hogere wijsheid, en aan elkaar? Iedere keer weer opnieuw, om het lied van de ziel voorbij onze eigen grenzen te brengen. Het lied krijgt langzaam woorden, de sluiers opgelicht toevallige herinnering aan ons ware gezicht de maskers weggegleden, het licht aangedaan zo tevreden, dat we samen kunnen gaan. Na vele duizend jaren zijn wij teruggekeerd stapvoets door de tijden zijn wij ongedeerd. Zo congruent zijn we in onszelf, steeds als nieuw, dat we elkaar vinden over tijdperken heen. Zo congruent kunnen we zijn in onszelf dat ‘we niet anders kunnen dan het leven zien als een bron van overvloed en genade’. Well, I cánnot not see beauty, I cannót not feel the love that comes pouring down from a place behind my heart I cannót not be the one, I always meant to be every moment of my life is remembering me So, I cánnot not have mercy and I cánnot not forgive For I´ve been carried in the womb of planet earth that she may live So, I cánnot not be faithfull, I cannót not be in peace Embracing all my gravity, so it can gracefully release. ……. So, we cánnot not be loved, although it often seem for there’s a light inside that shines so bright that it cánnot not be seen. Zo congruent zijn we in onszelf dat we steeds opnieuw elkaar in de ogen kijken, en weten dat we dan recht de zon inkijken. Ook al voelt het als verblinding, we doen het steeds opnieuw, totdat we gewend zijn aan het licht. weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 15

A beautiful sun is rising, can we see each other today? From all the right angels, in close perspective of what we can be My eyes are opening, it feels like blindness, never stop hiding Can we see each other like a beautiful rising sun? Hoe congruent zijn de momenten van sterven, als de spiegelbeelden stil vallen…..? In het licht van de schemer rimpelt het water in na-gedachten-is, en antwoordt stil in spiegelbeelden tot de zon in haar is.

Zondag 5 april 2015, Pasen (Het lied: I make a bed) I make a bed, soft and green Whereas I am I can be seen Of all the places I choose this one To be a place in the sun I say Hello to mother earth She knows the way in this rebirth The loving power of womanhood The powerful love that bears her fruit I say hello now to my name To all the reasons why I came The sun above my head will shine The path I walk it will be mine I say Hello now to my heart I see a child holding the card Bringing fire into my hand The power of healing will be my friend With my hands I follow slow The cosmic light that comes below Through the sun above my head Through my body like a thread Into the earth deep down inside Where it will be a warming light I am a woman strong and free In my name I let it be Dit lied is verbonden met de eerste menstruatie van mijn dochter. Samen zongen wij dit lied -18 jaar geleden- toen wij het lapje stof met de opgevangen eerste druppels bloed begroeven in de aarde. Het was een ritueel om samen te zijn en het totaal van ons Zijn nogmaals te omarmen. Met dit lied kijken we tegelijk recht de hemel in, reiken we diep in de aarde en is er een heilig vuur van heling in onze handen en ons hart. Het lied is in haar eenvoud een krachtig allesomvattend getuigenis: ‘Hier ben ik’.

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 16

En het is meer dan dat: ‘Hier ben ik, in volle aanwezigheid, bereid tot leven in harmonie met Moeder Aarde en haar Natuur’. Toen ik de tekst schreef voor de weblog van vorige week, kwam de tekst van dit lied naar voren, maar dan wel heel nadrukkelijk voor nu, Pasen 2015. Waarom? Ik kan twee redenen bedenken. Afgelopen week pakte ik het boek van Prinses Irene: ‘Aarde, ik hou van jou’ uit 2003. Hierin beschrijft zij de gesprekken die zij voerde met 12 mensen, over de hele wereld. Zelf is zij de 13e die aan het woord komt. Het gaat steeds over de verbinding met de Natuur en Moeder Aarde. Het is net alsof het lied nog een week wilde wachten om hier een plek te krijgen, nu ik nog meer de kans heb gehad om te doorvoelen wat het betekent om EEN te zijn met en in de Natuur. Het klopt eigenlijk niet om het zo te zeggen, alsof ik iets moet worden wat ik al ben…. Het benadrukt alleen maar het feit dat de Mens zichzelf als afgescheiden van elkaar en van de Natuur presenteert. De kwalijke gevolgen die dit heeft zijn eigenlijk een sluitend bewijs van onze eenheid…. maar kom er maar eens mee in het daglicht!... dan is de tegenstand groot. De tweede reden, waarom dit lied met Pasen: Mijn dochter vertelt mij op Goede Vrijdag haar verhaal over de gemeenschap van de Essenen, waarin Jezus opgroeide. Hoe de Christus in hem kwam en hoe de Christus herrees op het moment van de kruisiging. Hoe de mensen aan de voet van het kruis getuige waren van het opengaan van de hemelen, tot aan de bron zelf. Zij hadden voorgoed de herinnering aan Thuis. Net zoals in het boek van Prinses Irene, waarin Denise Linn vertelt van haar bijna doodervaring. De herinnering zelf is ondraaglijk vanwege het heimwee. Toch is er die voortdurende opdracht om de wereld in te gaan en heling te brengen. Terwijl ik deze tekst schrijf, hoor ik via Youtube de muziek van Deuter: ‘Joy of Silence’. En niet voor niets, zette ik vorige week ook op deze plek in mijn weblog het volgende lied klaar:

(Uit het lied: Sweet gentle silence) Sweet gentle silence takes over my daily life speaking words I can’t remember in me they did survive like a wink of an eye in the storm I rest the purest peace came over my quest Sweet gentle silence It is like a blessing when you lay hands on me

Zondag 12 april 2015 Een tijdje terug kreeg ik op mijn werk de vraag of ik nog opleidingen wilde gaan doen dit jaar. Ik dacht er over na en merkte dat ik meteen ook over mijn pensionering heen dacht. Wat zou ik graag willen? Het woord ‘bezieling’ kwam het eerst in mij op en ik google-de op internet op ‘bezieling’. In het rijtje resultaten kwam ik de term ‘bezielingscoach’ tegen, met daarachter de naam van een docent van veertien jaar geleden, op de opleiding voor loopbaanadviseur: Adriaan Hoogendijk. Afgelopen week had ik een gesprek met hem. Destijds waren de opleidingssessies in een statig pand in Driebergen, zakelijk en ietwat formeel in overeenstemming met de ‘goede naam’. Nu zaten we in een souterrain, kleurig en sfeervol, ingericht op ‘nabijheid’. Dat doet dus bezieling. Het stelt gewetensvragen: “Is dit wat ik echt wil? Zo niet, wat doe je dan?” Adriaan heeft zichzelf die vragen ook gesteld. Wat me over de streep haalde was de volgende zin: “Mensen leren spelenderwijs te coachen vanuit een totale aanwezigheid in het hier en nu, ook wel 'presence' genoemd, en vanuit een grondhouding van heelheid, omdat alles wat nog niet geheeld is er volstrekt mag zijn.” weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 17

Ik lees het op twee manieren: Het is een presentie ‘all included’ en dus per definitie ‘heel’, inclusief gebrokenheid. Het is ook het diepe besef van ‘heelheid’. In oorsprong en essentie zijn wij als Mens heel. Dan zou het zinnetje kunnen zijn: “….. opdat alles wat nog niet geheeld is er volstrekt mag zijn.” Die grondhouding van heelheid, dat is pure magie. In het boekje Aerlim verwoord ik het als volgt: Ik ‘geloof-weet’ dat wij als mens per definitie in staat zijn tot een kosmisch bewustzijn in elke frequentie. Elke frequentie duwt ons in de richting van de bron, die wij als liefde ervaren. In dialoog met Aerlim sta ik op het verzamelpunt van de in mij aanwezige bronliefde. Deze liefde voedt en kleurt de verbindingen met alles en iedereen om mij heen vanuit een betrekkelijk neutraal gebied, waar alles voorwereldlijk rond en af is. Om het te kunnen delen, maak ik er een punt van. Daar waar al het werk is gedaan. Het is volbracht. Laat het zichtbaar zijn in volle glorie met de ogen van een pasgeboren kind. ……………. ‘Alles is geregeld’ ‘Fijn, dan hoef ik me geen zorgen te maken’ Wist ik maar waarom ik steeds vaker opeens moet lachen. Een glinstering op de rand van wat ik nog niet ken, maar kennelijk al wel ben. Laat me dromen daar naar toe, achterstevoren in de tijd naar het reeds vervulde doel. Alles komt altijd rond vanuit de innerlijke rondheid van het leven. Dat dat troost, genade en schoonheid tegelijk is, dat dit de belofte is: daar waar ik er ook in stap op welk punt op welk moment, ik de rondheid zie, de volledigheid, de volmaaktheid en hoe ongelooflijk leuk het dan wordt om vanaf de andere kant alles te doen, om het achterstevoren rond en vol te maken. Succes verzekerd, want de som der delen blijkt meer dan het oorspronkelijk geheel … Ik weet zeker dat dit nu precies onze menselijke evolutie is en de transformatie-gedachte van de huidige tijd. Dat we –steeds vanzelfsprekender- kunnen kijken voorbij de gebrokenheid en moeite. Dat we die doorkijkjes kunnen hebben, regelrecht de hemel in. En het is belangrijk om elkaar hieraan te herinneren. Het gaat om een volkomen nieuw verzamelpunt in onszelf van waaruit we onszelf kunnen verhouden tot elke gebeurtenis in ons leven. Noem het de Ziel in optima forma…. Gisteren begon voor mij als een dag met een zware energie. Het bericht dat 100 dolfijnen waren aangespoeld in Japan resoneerde hiermee. Op dat moment is er die innerlijke verschuiving naar ‘presentie’, tijdloos, willoos, in dat relatief nieuwe verzamelpunt…dat alles erkent zoals het is, en waarin ik mij opnieuw kan verhouden tot…. Mijn bewustzijn werpt licht en de zwaarte is werkelijk als ‘nooit geweest’. Het is een andere dimensie. De sluiers opgelicht. Het lied krijgt langzaam woorden, de sluiers opgelicht toevallige herinnering aan ons ware gezicht de maskers weggegleden, het licht aangedaan zo tevreden, dat we samen kunnen gaan. Na vele duizend jaren zijn wij teruggekeerd stapvoets door de tijden zijn wij ongedeerd. In de afgelopen weken zie ik mezelf besluiten nemen en stappen zetten. Het is een belofte voor later. Het ziet er vanzelfsprekend en moeiteloos uit en dat is goed. Zoals de constatering in het gesprek over ‘bezielingsocach’: het is het leven vieren. Natuurlijk is het nuttig om kennis te maken met nieuwe methodieken en instrumenten, maar die zijn dienstbaar aan. Het gaat vooral om het samen vieren en ‘de coach te worden die ik in wezen al ben’.

Zondag 19 april 2015 Opnieuw het thema ‘balans’. In mijn persoonlijkheid is er een even sterke introverte als extraverte neiging. Dat is mooi, maar ook lastig als er veel een beroep wordt gedaan op die extraverte kant, in weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 18

een (werk)cultuur, waarin men telkens roept: ‘kom naar buiten…. laat je zien … wees handelend aanwezig…!’ Als die roep dan ook nog op inhoud eenzijdig gericht is, gaat er iets wringen. De behoefte om naar binnen te keren wordt steeds groter. Er zijn nu in mijn dagelijks leven maar weinig momenten waarop dat kan. Vanmiddag even, op het bankje voor mijn huis in de zon: (Uit: Aerlim) we zitten op het bankje tijdens 10 tellen uitademing valt mijn lichaam uit elkaar mijn moleculen verspreiden zich eerst over de stad dan over het land en verder tot in de uithoeken van het universum tijdens 10 tellen inademing groeperen de cellen zich tot ‘mijn lichaam’ en sluiten alle opgedane informatie in informatie is licht uit… in … uit… in… ik adem met de kosmos uit het licht in Dit is voor mij de meest basale manier om weer bewust contact te maken met mijn essentie, met mijn ziel. Ik ben een wezen dat kan ademen, dat bewust deel kan zijn van de kosmos en het voortdurende proces van in-formatie. Het intrigeerde mij wat Patricia Mische zegt in het boek van Prinses Irene ‘Aarde ik hou van jou’. Het gaat over spiritualiteit: ‘Ik zie spirituele honger en dorst bij mensen over de hele wereld….We moeten een kracht zien te vinden die machtiger en authentieker is dan de valse beloften en het geloof in wat goed en wat kwaad is….. Ik denk dat we ons in een tijd van mondiale transformatie bevinden en dat spiritualiteit ook mondiaal moet zijn. We hebben een spiritualiteit nodig die diepe eerbied heeft voor de hele kosmos, geen bekrompen nationalisme.’ Mijn antwoord zou zijn: Het lijkt wel alsof alles wat we doorleven in deze tijd - fysiek, psychisch en maatschappelijk - iets te maken heeft met het steeds indringender besef, dat het leven niet begint bij één, maar bij NUL. In de geschiedenis van de wiskunde en de getallenleer is het benoemen van een getal NUL een omwenteling. In de westerse geschiedschrijving wordt dit gedateerd ca. 700 na chr. Echter in de Maya-cultuur is – voor zover na te gaan – vanaf het begin een telling gehanteerd, met een getal NUL. De Maya-cultuur dateert van 1800 v.Chr. Het nulpunt van de Maya’s kende een aparte God en de naam van die God was Hunab K’u. Het wordt ook wel genoemd: de Geest achter de Gedachte. Deze geest is vrouwelijk van aard. Ik zie overeenkomsten met het Boeddhisme, waarin gesproken wordt van Rigpa, de natuurlijke geest. Hunab K'u is het hart van de melkweg, de kosmische baarmoeder, de Ene Schepper van Maat en Beweging. Het is belangrijk om te weten dat de kosmische baarmoeder in de Maya-cultuur wordt gebruikt in de betekenis van ‘allesomvattende baarmoeder’. Het omvat het mannelijk en het vrouwelijk aspect van ons bestaan.

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 19

In de oerreligie zien we heel vanzelfsprekend een scheppingsverhaal met een telling vanaf NUL. In die nulfase zit meteen al een drie-eenheid. ‘In den beginne en aan het einde, buiten ruimte en tijd, als eeuwig niets zijnde, als al-enige oergrond, waarin alle mogelijkheden van het leven, de leegte en de bron zijn, is “Wakan” – onze oergrootmoeder, het oervrouwelijke, waaruit alles geboren wordt. Wakan is de cirkel, het alles, het in zichzelf rustende, het ontvangende. En Wakan gaat voortdurend over in “Skwan”, onze oergrootvader, het oermannelijke. Hij is de oorsprong, de heilige schepping. Skwan is de spiraal, het actieve, het scheppende, en komt in ons zonnestelsel met de melkweg overeen. Wakan en Skwan houden van elkaar. Skwan schenkt zijn zaad aan Wakan, en als vrucht van hun liefde scheppen zij al het leven. Uit hun huwelijk komen twee kinderen voort: Zon en Aarde.’ En als we staan in de stilte van het nulpunt, zijn we zonder schild, open en bloot, pure liefde. Dan kennen we Rigpa, de natuurlijke geest. Dan weten we van ‘de zachte bries’, ‘de ademloze stilte’, ‘de zachte koelte’…. zoals in I Koningen 19, waar Elia God ontmoet. Zondag 3 mei 2015 Ooit -20 jaar geleden- was er tijdens een intuïtieve training die ik volgde, een moment waarin we werden uitgenodigd een plek te visualiseren waar we volkomen onszelf konden zijn, volkomen vrij. Er werd ons aangeraden om niemand iets daarover te vertellen. Het moest een plek blijven, helemaal voor jezelf. Het beeld dat toen onmiddellijk, zonder enige moeite naar boven kwam, ben ik nooit vergeten. Het is een plek die de zachtheid en mildheid van mijn wezen weerspiegelt. Ik weet zeker dat dit zo was bij alle mensen die aanwezig waren. Hoe verschillend de beelden ongetwijfeld waren, we stonden op een gemeenschappelijke grond. De TV en de kranten staan in deze tijd rond Bevrijdingsdag vol van verhalen, waarin op de één of andere manier die diepste grond van menselijke zachtheid en mildheid geweld is aangedaan. Je leest en ziet ook in al die verhalen hoe ergens voorgoed het vertrouwen is geschaad. Een documentaire vandaag op NPO cultura over Frieda Belinfante vond ik een goed voorbeeld. Een vrouw die voor de oorlog al haar eigen orkest dirigeerde, en dan de oorlog ingaat en afschuwelijke dingen meemaakt. Het vertrouwen in mensen is weg, er is voorgoed een kilheid in haar geslopen….. en na de oorlog –zo lijkt het- enkel het besef: ‘Ik leef’. Stap voor stap. Wat nog te verliezen? Alles wat mee zit, is gewonnen. Zonder de nadruk op ambitie, creëert zij opnieuw hoogtepunten door open te zijn voor ‘schoonheid’, in mensen, in de muziek. Het lijken broodkruimels in een donker bos, waarlangs zij de weg naar flarden van een rijk verleden terug vindt en die opnieuw gestalte geeft in een heden. Zij dirigeert in Amerika na de oorlog opnieuw haar eigen orkest en geeft muziekles. Tegelijkertijd zegt zij: ‘Het is nooit genoeg’. Aan het eind van haar leven ziet zij in beelden alle mensen die zij ooit heeft ontmoet om zich heen verzameld. En allen zeggen zij hetzelfde: ‘Job well done’. Zo kan het in het leven voelen, dat er voorgoed iets is geknakt. Iets is onherstelbaar. ‘Job well done’ is bij Frieda voor het feit dat zij bleef open staan voor die kruimels van schoonheid. Zij vertegenwoordigden –zonder het zo te benoemen- de zachtheid en mildheid van haar wezen. Het was de uitweg van de ziel om te overleven. Naarmate ons bewustzijn sterker wordt op de menselijke bronnen van zachtheid en mildheid, is het contrast met de schaduwkant ook groter. Omgekeerd: naarmate we meer kunnen reflecteren op de menselijke vermogens tot wreedheid en geweld, is het contrast met het Licht ook groter. In die zin zie ik veel ‘getergde’ mensen om mij heen, mijzelf incluis. Ieder zoekt –bewust of onbewust- de overleving van de ziel. (Uit: Aerlim) Vrijplaatsen. Bedoelingen verwisseld - in een wisseling van woorden -keerden ten kwade en het kwam niet meer goed. Elke terugkeer op schreden veranderde niet de ingezette koers. In verbijstering zijn we achtergebleven, sprakeloos. Er rest niets anders dan het te laten. De bladeren vielen van de bomen en het werd stil in mijn tuin. Toen de koude dagen kwamen, verkleurde de grond van goud naar bruin. weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 20

Ik zag mijzelf wel lopen hier op een pad dat verder gaat dan elke stap, die achter laat. Ik geef me gewonnen op dit pad. Zomaar een plaats, waar je kunt spelen in overvloed en schaamteloos gaan voorbij een punt. ik heb mijn bed neutraal verklaard vierkant stil in een zee van gedachten - die in vaste cadansen aan komen rollen wit op zwart rond blijven tollen als golf na golf mij bezet drijft zij boven mijn bed en redt en machteloost gedachten verslindt in vurig wit hun vorm laat stilletjes de dag verzachten en knipoogt in de storm Zondag 10 mei 2015 Moederdag. Ik oefen vandaag ‘tevredenheid’. En dat gaat het beste aan de hand van het woord POES. In september 2013 schrijf ik in mijn weblog: “In mijn licht-hoekje staat een houtsnijwerkje. Het verbeeldt een opgerolde poes. Het voelt als het summum van ZEN. Zo tevreden in zichzelf. De wereld van Poes is volmaakt rond. Dat is wanneer mijn ziel zingt. Ik heb iets geks met het woord Poes. Als ik het schrijf of typ, dat maakt niet uit, dan ben ik dat kleine meisje op de lagere school dat voor het eerst letters op papier schrijft, keurig op de lijntjes. Een magisch moment. Eeuwen geschiedschrijving trillen mee in dit ene woord POES. Ergens is deze combinatie van Geschreven Woord en Tevredenheid in mijn lijf verankerd…” Ik zit in mijn tuin. De zon schijnt. Het gras laat ik wild groeien in alle varianten die daar inmiddels zijn gezaaid of aangewaaid. Een merel vliegt af en aan in de hortensia die tegen de schutting omhoog is gegroeid. Kennelijk dik en hoog genoeg om te vertrouwen als nestplaats. Het licht op de berberis en de laurierboom zijn zo fel dat ik twijfel aan wat ik zie. Mijn ogen hebben de neiging af te dwalen om daarna opnieuw te kunnen zien. De uiteinden van de kamperfoelie vinden feilloos de plekken van houvast en groeien 5 cm per dag. De roos heeft mijn wilde snoei-actie in het najaar overleeft. Stevige takjes en heldergroene blaadjes praten van zich af. De varens, de vrouwenmantel, de vuurdoorn…. staan er stralend bij. De lavendel is stevig geworteld sinds ik haar uit de pot in de grond heb gezet. De hele atmosfeer ademt samen met mij tevredenheid en ik voel hoe Moeder Aarde in mijn lijf antwoordt met een krachtige energie, die zich via mijn buik verspreidt. Ik kan er op vertrouwen: dit antwoord is er altijd. De tevredenheid die ik voel is niet passief. Deze tevredenheid opent en maakt verbinding mogelijk. Het opent de stroom naar oorspronkelijk leven. Het is een actieve overgave aan alles wat heel is. Het opent de weg naar dankbaarheid en genade. Het is het pad van schoonheid, in de geest van de oermoeder. Zondag 17 mei 2015 Alles is nieuw. Wat betekent dat? Waarom voel ik dat zo? Als ik kijk naar mijn kleinzoon van 20 maanden, dan is bijna zichtbaar hoe de nieuwe paadjes in zijn hersenen worden gevormd. Hoe de nieuwe verbindingen ontstaan en uiteindelijk naar buiten komen in gedrag en woordjes. Ik denk dan: er is geen verschil met mij. Binnen in mij ontstaan, als niet eerder in mijn volwassen leven, nieuwe verbindingen. Soms is er ook de onmacht: dit moet toch simpel op te lossen zijn…? En hoeveel weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 21

mensen je ook spreekt, het blijkt dat ook anderen het echt niet weten. Het doet me denken aan het probleem van reizen in de ruimte. Nu denken we nog dat we lichtjaren moeten overbruggen om ergens te komen… als we eenmaal weten hoe we de ruimte en de tijd kunnen buigen, is het wellicht een kleine moeite. Zo voelt dat. Ergens zit de kennis en de ervaring al, alsof de toekomst ons tegemoet komt, maar de ontvangst-kanalen zijn er nog niet. Soms speelt het nog anders: Vanuit een stellige overtuiging dat iets goed is en in de wetenschap dat anderen dat eigenlijk ook vinden, kies ik met name in mijn werksituatie (schijnbaar) voor de moeilijkste weg, door geen enkel compromis te sluiten over ‘dat goede’. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen of begrepen. Toch blijven mensen zich verzamelen rond ‘het goede, want het moet echt anders’, terwijl mijn enige opdracht lijkt om erop te vertrouwen dat de meest simpele oplossing zich op deze manier vanzelf aanbiedt. Ik zie ontelbare openingen in bestaande structuren om die meest simpele en natuurlijke oplossing te laten ontstaan. Het lijkt een paradox om met onze huidige ontvangst-kanalen nieuwe kanalen te laten ontstaan. Toch is dat de enige manier om het te laten gebeuren. Als we het goed doen, is het een voortdurend feest van inspiratie en nieuwe verbindingen. Ik hoorde ergens dat we 200 jaar achter lopen in de toepassing van nieuwe technologische ontwikkelingen. We zitten vast in bestaande machtsverhoudingen, belangen, voorschriften, overtuigingen. Dat genereert niet alleen een bewuste vertraging, maar ook een onbewuste weerstand. Er is kennelijk te weinig de intentie om onze huidige ontvangst-kanalen open te zetten en onze oren te spitsen op verrassende nieuwe verbindingen. Ongetwijfeld mede vanwege de bijbehorende onzekerheden. Dit overziend zie ik dwars tegen alle verwachtingen in, mensen in beweging komen en het onmogelijke aangaan. Er zijn schijnbaar onoverkomelijke problemen gecreëerd in ons milieu, onze gezondheid en onderling gedrag. Dan komen we opnieuw op dat punt dat Krishnamurti zo mooi omschrijft als het ultieme ‘ik weet het niet’. Als we er niet van weglopen en daar stil blijven staan, is dat het punt van de ware creatie van nieuw leven. Dan zie ik mezelf die vlakke waterspiegel zijn, waarop het universum (de eenheid die was, is en zal zijn) de antwoorden kan ‘rimpelen’. Zondag 24 mei 2015 Pinksteren. Met Pinksteren krijgen we de geest. Mooier kan het niet. Ik heb behoefte aan een ritueel. Zittend op de vloer in mijn huiskamer, mijn gezicht naar het Noorden, me zelf bewust van de vier windrichtingen en open voor de Adelaar in mij. De medicijnkaarten zijn mijn voertuig als ik spirit uitnodig op de vier windrichtingen. De medicijndieren voegen zich één voor één bij mij: Kolibrie in het Zuiden als de boodschapper van levensvreugde, Gordeldier in het Noorden als de boodschapper van kracht en weerbaarheid, Antilope in het Westen als de boodschapper van actie en snelheid, Zwaan in het Oosten als de boodschapper van transformatie, vertrouwen en overgave aan Grote Geest. Hier ben ik. In het midden. De vier windrichtingen zijn evenzo goed vier niveaus van bewustzijn, van boven naar beneden en van binnen naar buiten, elkaar omvattend als in een kosmische dans. Ik laat het op me inwerken en geniet.

Zondag 31 mei 2015 Gisteravond geluisterd naar de channeling van Steve Rother (lightworker.com). De boodschap kwam voelbaar binnen. Een ‘reminder’ om de stem van ons hart te horen, te volgen en te laten horen. Om daarin voortdurend creatief te zijn: ‘transmuting love energy’. In de channeling wordt benadrukt dat de komende maand juni uitgelezen kansen biedt om dit te doen. Een nieuwe instroom van licht en liefde maakt het gemakkelijker en meer vanzelfsprekend. ‘We can go on this flow… call it in… do it!’ Het eerste dat me te binnen schoot was dat het ook nadrukkelijk een oproep is om dit te benutten voor meer zelf-liefde. En dat dit ook niet anders kan. In de boodschappen van Steve staat altijd het woord THUIS centraal. Het is een voortdurend thuiskomen in onszelf en automatisch betekent het dat je dat weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 22

uitstraalt naar andere mensen om je heen en grondt in planeet Aarde. Het kan en mag niet buiten jezelf omgaan. De komende maand staat voor mij in het teken van zelf-liefde. Er is een nieuwe balans tussen het hart en het hoofd. Ik hou van mezelf. De energie die ik gisterenavond voelde en die nu nog steeds bij me is, is van een ongekende zachtheid en mildheid. Ik laat het bewust toe. Ik laat het mee stromen in deze tekst. Zo geef ik er een stem aan. Ik vond de volgende tekst op internet (www.aan-de-basis.nl): Ik hou van mij, hoor je nooit zingen Ik hou van mij, wordt nooit gezegd Maar ik hou van mij, ga ik toch zingen Want ik hou van mij, van mij alleen en ik meen het echt ………………………… Want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander Maar ik hou van mij, al klinkt het bot Want wie van zichzelf houdt Die geeft pas echt iets kostbaars Als-ie ik hou van jou tegen een ander zegt Zondag 7 juni 2015 (Uit het boek Aerlim) Ik laat me gaan in die eindeloze rij van mogelijke verzamelpunten. Ergens onbedacht is er dat omslagpunt, waarin de eindeloosheid zelf zich toont. En Aerlim volgt mij tot het punt waar ik haar voor laat gaan en uitnodig een gebied te betreden wat er wel is, maar waar ik me geen voorstelling van kan maken. Het is het hart van de alchemie in mij, een kristallijnen gebied. Zeker van mezelf nodig ik haar uit en zij gaat verder dan ik zelf ooit zou kunnen gaan. Het is een daad van ultieme liefde, waarvan ik besef dat genoeg mensen dit dagelijks aan elkaar aanbieden in het licht van hun ogen. Aerlim gaat mij voor in alles wat onbedacht is. Mijn dromen ’s nachts zijn de laatste tijd anders. Het meest opvallend zijn de duidelijke gedetailleerde gezichten van mensen die ik in mijn leven overdag niet ken en voor zover ik weet ook nooit heb ontmoet. Deze gezichten zijn nieuw. De mensen in mijn droom staan vlak voor me en we kijken elkaar onderzoekend aan. Het voelt als een contact dat welkom is en anders dan in een droom nooit tot stand had kunnen komen. Misschien zijn deze mensen ergens in vlees en bloed aanwezig en dromen zij ook mij…. wie weet…. Een paar dagen voor de aardbeving in Nepal droomde ik. Ik liep door een straat. Aan de kant zaten allemaal mensen die van top tot teen wit gekalkt waren. Zij zagen er levenloos uit. Ik durfde niet door te lopen. Iemand spoorde mij aan dat wel te doen, totdat we in een huis, in een kamertje aan de achterkant nog een levend mens ontdekten. De TV beelden van de aardbeving bevestigden mijn droombeelden. Als ik het kan bedenken, is het werkelijkheid. Als ik het niet kan bedenken, is er het onbedachte. Niet als onbezonnen of lichtzinnig, maar als het oorspronkelijke, dat wat nog niet is aangeraakt door menselijk denken of op die manier niet kan worden aangeraakt omdat het zich beweegt op een veel hogere frequentie. Ik ben geneigd te zeggen: ‘Als ik er met mijn hoofd niet bij ben, zit ik goed’. Dat wil niet zeggen dat ik mijn verstand niet gebruik. Maar in die momenten van afwezigheid, ben ik ergens anders wel degelijk aanwezig. In computertaal ben ik informatie aan het downloaden of scripts aan het uitvoeren die volkomen nieuw zijn. Er is een wereld te winnen. Bestaande systemen vallen uit. De aarde beeft opvallend vaak. Eind 2013 beschreef ik de verandering in 2012: ‘In lineaire tijd voelden we tot nu toe de bron in onze rug en het licht wierp een weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 23

schaduw voor op ons pad. Nu keren we ons gezicht naar de bron toe, en valt de schaduw achter ons.’ Veel systemen en regels bestaan bij de gratie van macht en angst, waarbij voortdurend onze schaduwkanten ons worden voorgehouden. Dat werkt niet meer, want ergens hebben we die draai gemaakt, en hebben we die schaduw achter ons gelaten. Die systemen verliezen grip. Zondag 14 juni 2015 In the wave of First Sounds, greeting a new Day In the earliest Light, I walk the Medicine Way Being alive, celebrate I AM Sharing the Light inside, knowing I can In the wave of First Sounds, I’ve come to the Sea The face of my Soul, I touch for ever to be Going with the Stream, trusting I AM Sharing the Love inside, knowing I can In the wave of First Sounds, greeting Mother Earth On my Way Home, she is Eternal Birth My daily Prayer, grounding I AM Sharing the Power inside, knowing I can In the wave of First Sounds with the Wind I fly My Breath is all there is on a Mountain high Being All in One, OHM I AM Sharing the Wisdom inside, knowing I can In dit lied zit eigenlijk alles! Het is het stille begin en einde van een dag vol drukte en rumoer. Het is de bron en de horizon, die betekenis geven aan alles wat ik doe. De woorden komen van een plek diep van binnen. Het is nieuw en oud tegelijk. Ik weet nog wat de aanleiding was. In de vroege ochtend, als de lucht de eerste tekenen van een dag vertoont, zet ik mijn oren op steeltjes voor die eerste vogel die ik kan horen zingen. Het geluid wordt al snel duidelijker en meer vogels laten zich horen…. Maar het gaat om dat eerste geluid, dat mijn oor bereikt op dat eerste ochtendgloren! Het lied is puur en eenvoudig. De woorden zijn direct afgeleid uit de aloude kennis van het medicijnwiel. Het is niets nieuws. Het pretendeert niets meer of minder dan de eenvoud van verbondenheid met de natuur. Je zou dit lied naakt moeten zingen. In de laatste zin van elk couplet staat het woord ‘sharing’. De betekenis valt of staat bij het delen en doorgeven van de energie. Zoals ook de vogels samen zingen op het doorkomende licht. Ik probeer steeds beter te luisteren. Overdag tijdens alle drukte en rumoer. Naar die ene vogel die zingt in het nieuwe licht. Ik hoor hoe aanstekelijk het kan zijn. Soms ben ik zelf die vogel. From under my skin, the words did come and I listen most carefully. Written in the language of heart and soul, it never was more truly. Zondag 21 juni 2015 Ik verlang naar tijdloze dingen of is het de tijdloosheid in ieder ding die zich in ooghoeken verbergt en verstoppertje met mij speelt in alledag-leven breekt het op en open er wordt geknokt voor eeuwigheid weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 24

Draai, draai nog een keer om je ogen naar het licht je gezicht naar de zon. Draai, draai nog een keer om ….een tekst, die in mij opkwam als een luchtbel in helder water. De laatste vier regels bleven maar door mijn hoofd gaan. Draai, draai nog een keer om.. naar het licht, naar de zon… Het is de beweging van de ziel. Het is anders dan (alleen) een optimistische kijk in het leven. De ziel doorleeft en doorvoelt. De ziele-zon is vaak te vinden in het hart van duisternis en angst. Er is iemand in mij die durft te kijken en te doorvoelen. Draai, draai nog een keer om…. om uiteindelijk het goud te zien. Aan het begin van 2015 schreef ik: ‘2015 komt je tegemoet’. Dat roept beelden op van een jaar dat mee zit, maar ook een actief jaar. Het glijdt niet zomaar voorbij, en nu –in het midden van het jaarvoel ik ook duidelijk hoe zij ‘binnen’ komt. Ik voel een enorme hoeveelheid beweging, deels zichtbaar, deels als potentie. En alles heeft twee gezichten: het voelt als omvallen én kantelen, als verlies én winst, als zwaar én licht, als dood én leven. Hoe kijken we over 21 jaar terug op 2015? Het jaar 2036 voelt als van dezelfde ‘magnitude’. Het zijn jaren waarin op grote schaal wordt ge-reset, terug naar NUL. (Lied: Search and replace) A beautiful sun is rising, can we see each other today? From all the right angels, in close perspective of what we can be My eyes are opening, it feels like blindness, never stop hiding Can we see each other like a beautiful rising sun? A child is born in the midst of fall, can we live with ourselves today? for all the right reasons, making space for the unexpected A miracle is happening, it feels like losing, never stop wondering Can we love the innocent child within? I’ve got to reset myself, back to zero, keep up the soul-searching, search and replace fear by love. (Maandag 29 juni 2015 “…..De volle maan staat direct naast Sirius, de helderste ster aan de hemel. Sirius wordt ook wel onze spirituele zon genoemd, het hoger zelf van ons zonnestelsel. Het is de ster van Isis en werd de Grote Schenker genoemd. Stem je af op deze ster tijdens de volle- maanavond, en visualiseer dat het licht van Sirius schijnt op het nieuwe dat jij in je leven wilt roepen. De kosmische energie van Sirius brengt succes en vruchtbaarheid, geeft hogere inzichten en een vergroot bewustzijn….”) Zondag 5 juli 2015 Een mooi bericht van Lauren Gorgo, gisteren 4 juli, over vrijheid. http://thinkwithyourheart.com Het is goed om er aan herinnerd te worden , steeds weer, de geweldige kracht die we in ons hebben om van binnenuit in vrijheid een draai te geven aan ons levenspad. Of het nu een reactie op een gebeurtenis is of een spontane ingeving… We zien de geweldige krachten die hier aan het werk zijn. Het is pure levenskracht: ‘Kundalini is rising’. Ik probeer er mijn mentale hand om heen te krijgen. Zo moet de chirurg zich hebben gevoeld die als eerste bij een open hart operatie zijn hand om een hart

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 25

legde. Ik omvat en koester. Nu we ons bewustzijn er steeds meer omheen kunnen leggen, wat doen we met deze allesomvattende zinderende levenskracht? Op mij heeft het een verstillend effect. Ik raak verstild en adem uit. (Uit het lied: Sanctuary) Op Youtube https://www.youtube.com/watch?v=bnxLkOzTmDI Well, can you see how my Spirit lightens up, how the whole world brightens there’s a Sanctuary in place, so it be. …….. Well, can you feel all the human coming through, how the whole world’s smiling there’s a Sanctuary in place, so it be. …….. Please, let us stay dancing, stay in tune, as if the whole world listens there’s a Sanctuary in place, so it be. Er is een heiligdom (als toevluchtsooord) gevestigd op Aarde. Voor mij betekent dit dat het hele concept van zondigheid (menselijke incompleetheid) en karma is opgelost. Er staat niets meer in de weg naar een paradijselijk bestaan. Het reële besef dat obstakels en versluieringen op weg naar dit paradijs slechts een illusie zijn, is niet meer alleen weggelegd voor de verlichten onder ons. Het is gemeengoed, omdat we onze hand rond ons hart kunnen leggen. (Uit: het lied I cannot not) Op Youtube https://www.youtube.com/watch?v=-WM6mJxZKhI ……. Well, I cánnot not see beauty, I cannót not feel the love that comes pouring down from a place behind my heart I cannót not be the one, I always meant to be every moment of my life is remembering me Ergens diep in ons bewustzijn, onder de zwaarte van alle dualiteit, is het uitgekristalliseerd en als een herinnering boven komen drijven: een absoluut JA, voorbij elke keuze. We waren hier al toen de Aarde nog jong was. Onze geest zweefde over het water. We zeiden ooit JA, we zijn innig verbonden. Ik merk dat de teksten die ik 5 á 6 jaar geleden schreef steeds meer gaan leven. Het leven is echt rond en af, waar ik er ook in of uit stap. Het is als een glinstering op de rand van wat ik nog niet ken, maar kennelijk al wel ben. Ik droom er naar toe, achterstevoren in de tijd naar het reeds vervulde doel. Alles komt altijd rond vanuit de innerlijke rondheid van het leven. Het is troost, genade en schoonheid tegelijk. Waar ik er ook in stap op welk punt op welk moment, ik zie de rondheid, de volledigheid, de volmaaktheid en het is ongelooflijk leuk om vanaf de andere kant alles te doen, om het achterstevoren rond en vol te maken. Succes is verzekerd, want de som der delen blijkt inderdaad meer dan het oorspronkelijk geheel … Dat is de essentie van ons zijn hier: het doet er altijd toe… met ons samenzijn voegen we iets toe. En ik zie het in het dagelijks leven. Vanuit het vertrouwen in onszelf en in elkaar, komt er beweging en komt het leven ons tegemoet. We hoeven het alleen maar aan te pakken en te ontvangen. En in de beweging van het ontvangen heb ik dat beeld in mijn hart, hoe de eerste menselijke aanwezigheid over het water van de Aarde zweefde.

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 26

Vervolg op zondag 5 juli 2015 (lees het als één geheel) “De teksten die ik rond 2009 (en in 1994) schreef, gaan steeds meer leven. Het leven is echt rond en af, waar ik er ook in of uit stap. Het is als een glinstering op de rand van wat ik nog niet ken, maar kennelijk al wel ben. Ik droom er naar toe, achterstevoren in de tijd naar het reeds vervulde doel. Alles komt altijd rond vanuit de innerlijke rondheid van het leven. Het is troost, genade en schoonheid tegelijk. Waar ik er ook in stap op welk punt op welk moment, ik zie de rondheid, de volledigheid, de volmaaktheid en het is ongelooflijk leuk om vanaf de andere kant alles te doen, om het achterstevoren rond en vol te maken. Succes is verzekerd, want de som der delen blijkt inderdaad meer dan het oorspronkelijk geheel … Dat is de essentie van ons zijn hier: het doet er altijd toe… met ons samenzijn voegen we iets toe.” Ik ga nog even door op deze tekst over de rondheid van het leven…. het is op zoveel manieren in zoveel talen levensbeschouwelijk verwoord…. het is de vaste grond, het is de oerbaarmoeder…. En we maken het achterstevoren in de tijd, zoals Merlijn dat deed, vanuit de gebrokenheid, vanuit de dualiteit, de zwaarte … weer rond. Dat ik het woord ‘leuk’ kies heeft te maken met het standpunt van waaruit ik dit oorspronkelijk heb geschreven, namelijk vanuit het innerlijk pure kind, mijn kleine jongetje, dat zich bevindt in het Oosten van het Medicijnwiel. Het gaat dan om het speelse, het avontuurlijke in het leven. Als ik het schrijf vanuit het Noorden, (voor mij als vrouw) de innerlijke wijze vrouw, dan kies ik liever het woord ‘vanzelfsprekend’. Als ik schrijf vanuit het Zuiden, (voor mij als vrouw) het innerlijke kleine meisje, dan kies ik liever het woord ‘dapper’. Als ik schrijf vanuit het Westen, (voor mij als vrouw) de innerlijke man, dan kies ik liever het woord ‘dankbaar’. De wijsheid en de vorm van het medicijnwiel zelf staan symbool voor de rondheid van het leven. Het is een fysieke en mentale landkaart die ons uitnodigt en ondersteunt tot het maken van keuzen op een planeet van vrije wil. Het centrum, het hart, is geen regelgevende entiteit, maar een neutrale bron, zoals een baarmoeder. De middencirkel wordt ook wel het Kindervuur genoemd. En in mijn teksten rond Aerlim, waar de tekst over de rondheid van het leven naar boven is komen borrelen, ben ik zo dicht mogelijk tegen die middencirkel aangekropen. De beweging is van binnenuit, eerder dan van bovenaf. De posities op de verschillende windrichtingen fungeren als ‘schilden’, niet in de betekenis van afweer, maar als mogelijke gezichtspunten en gezichten naar buiten toe. De levensdans is als een ‘dans met onze schilden’. Het Medicijnwiel geeft ‘grond’, in die zin dat het ook meteen verklaart waarom we heftig kunnen reageren op het woord ‘leuk’: ‘er is niets leuks aan!’ Er zijn dan meteen alle beelden van oorlog en misdaden en honger en ziekte…. én mijn eigen dagelijkse geploeter door hinderlijke maatschappelijke systemen en persoonlijk ego-geknars…. Als dat gebeurt zitten we vaak vast in één richting op het Medicijnwiel. We dansen niet meer met onze schilden. Dat gebeurt meestal in het Zuiden op het Medicijnwiel, ons innerlijk kind van ons eigen geslacht. Het is het innerlijk kind dat gekwetst is, dat een geschiedenis heeft, die innerlijke weerhaken heeft ontwikkeld waarop de buitenwereld binnen komt en irritant blijft hangen. We ontwikkelen afweer. Bij het volwassen worden is de bedoeling dat er een wisseling plaatsvindt, tussen Noord- en Zuidschild. De volwassene staat dan meer op de voorgrond en het kind op de achtergrond. Maar meestal gaat dat niet vlekkeloos, omdat er ‘teveel’ is gebeurd. Als we op dat moment weten dat we ook nog innerlijke counterpartners hebben in het Westen en Oosten, helpt dat om heel te worden en weer gezond in het leven te staan. Het hele systeem is meer in balans en er komt ruimte om het centrum, het hart te beleven. Voor de plaatjes en de oorspronkelijke teksten, zie pdf.

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 27

(Uit: Echoes of Home, 1994) There’s someone inside me that knows, someone inside me that grows somewhere I belong to the world of changing colours There’s someone inside me so old, someone inside me to hold somewhere I belong to the world of changing light I hear your voice again, the world of lost and lonely I saw the roses cracked, no roots for feeding our feelings stuck in words, our shields stopped dancing There’s someone inside you ... There’s someone inside us …

Zondag 12 juli 2015 Elkaar herinneren aan…. Dat is waar het steeds om gaat. Het helpt mij als ik de woorden van anderen lees of hoor, die herinneren aan de ervaring van ‘thuiskomen’. Dus zal het omgekeerd ook zo zijn met de woorden die ik hier schrijf. Ik heb op dit moment vakantie van mijn betaalde baan en ervaar meer dan anders momenten van stilte. Zo – in stilte- ben ik me bewust van mijn essentie. Het is het beeld van een altijd aanwezige zon boven mijn hoofd. De zon staat –in die stilte- recht boven mijn hoofd. Ik zit op mijn eigen innerlijke evenaar. Het hart van de kosmos, de zon, mijn lichaam, de aarde…. op één lijn. Van hieruit voel ik mijn lichtlichaam als een lichtvoertuig – merkabah- in een horizontaal vlak om mij heen groeien. Ik schrijf en ik vlieg tegelijk. Mijn moeite zit nu vooral in het vinden van de woorden. Maar het is zo belangrijk om –naast het in stilte samenzijn- onszelf de moeite te getroosten van het verwoorden. Het helpt het neerdalen van de geest en het is de kracht van visioenen. weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 28

Ik vraag om antwoorden en innerlijk weten, en prompt verschijnt er midden op mijn pad een ‘grumpy old woman’. Ik ken deze vrouw heel goed. Altijd in tijden van grote veranderingen, komt zij op mijn pad. Ik ben haar gaan waarderen als een trouwe vriendin. Ze houdt me wakker en zaait twijfel en onmacht. Ze haalt me uit mijn comfort-zone. Het lijkt me het beste om ook midden op het pad voor haar te gaan zitten en een poging te doen tot een gesprek, als ze al wil praten…: ‘hallo oude vrouw, wat houd je bezig?’ ‘de materie wil niet wat ik wil…het klopt gewoonweg niet’ ‘wat klopt er niet?’ ‘alles… ik weet het eigenlijk niet…het gaat allemaal de verkeerde kant op…en ik kan er niets aan doen…’ Het beeld van de oude vrouw verandert voor mijn ogen in een stampvoetend kind. Boosheid en diepe bezorgdheid wisselen elkaar af. Ik ben me bewust van mijn drie posities: het kind / oude vrouw, ik die het gesprek aanga en ik die schrijf. Ik die het gesprek aanga, blijf zitten, aandachtig. Er is oogcontact. Van beide kanten. Het voelt als een geschenk, als een brug. Ik voel de schrijnende onmacht en het diepe verdriet van de ander… Ik voel ook de enorme kracht die hier aanwezig is, die te weinig als zodanig is gezien en erkend. Ik zend in gedachten de boodschap: ‘ik zie…’ De oude vrouw en het kind, boos en bezorgd, maar zachter en zelfbewuster nu…. gaan weer op in het geheel: ‘dank je wel’. Van alle visioenen en droombeelden die ik heb gehad, is deze nu kristalhelder: (uit: Aerlim) Glimlach kruipt over de rand met een boodschap dat alles is geweten en de wind huiswaarts waait dat een nieuw geluid in wording leven zaait nog stil net boven de horizon nog in de kleuren van innig verwachten nog glanzend van de zee waaruit zij rijzen kon min duizend gedachten Glimlach stroomt over als een rivier over mijn gezicht de aarde rond over de rand van Opgetogen Hart over tot het mijn ziel stut en grondt Aandacht is opvallend stil elke gedachte voorbij Maandag 27 juli 2015 Lieve, lieve Aerlim, ik ‘zie’ je voor me, glanzend… what’s the occasion? Lieve, lieve Nelly, er wordt feest gevierd. weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 29

Lieve, lieve Aerlim, wat is de aanleiding? Lieve, lieve Nelly, het Goud is terug. Lieve, lieve Aerlim, wat bedoel je daarmee? Lieve, lieve Nelly, jij ziet het in de Gouden momenten, in de Gouden gezichtsuitdrukkingen, in de Gouden ideeën, in de Gouden verhalen, het leven heeft een gouden randje… Het zijn Gouden tijden voor transformatie, vernieuwing, open-baring, vergeving, verlichting, nabijheid…. het alchemistisch principe –van lood naar goud- raakt steeds meer ‘ingeburgerd’… de mensheid omvat het principe met een nieuw bewustzijn….. omdat er simpelweg geen andere weg is voor de ziel. Jij ziet mij met dit nieuwe bewustzijn, Goud glanzend, getransformeerd. Deze dialoog met Aerlim vond plaats op donderdag 23 juli j.l., de dag dat ik ook probeerde iets te schrijven voor de weblog. Daar kwam niets van terecht. Ik belandde in bed, met hevige koorts en buikpijn. Drie dagen tot weinig in staat. Vanaf vandaag gaat weer wat beter. Achteraf denk ik: wel mooi die dialoog met Aerlim vlak voor het ziek zijn. Niemand wil ziek zijn en het liever vermijden of er zo snel mogelijk vanaf zijn. Zo zit onze maatschappij in elkaar. Maar ik weet zeker dat de meeste mensen na een (ernstige) ziekte vertellen dat het iets gedaan heeft met hun bewustzijn. En in de meest ernstige gevallen ontstond er een gouden randje om het herwonnen leven. Vroeger toen mijn dochter klein was, en nu mijn kleinkinderen, heb ik met eigen ogen gezien hoe elk moment van ziekte een sprong in het kinderlijk bewustzijn was. Weer een stapje verder/groter gegroeid. Soms urenlang zat ik met het zieke kind op schoot, zacht wiegend, soms zingend…. en dan die nieuwe blik in die oogjes, als het weer beter ging…. nieuwe woorden voor de wereld en de werkelijkheid. Steeds een nieuw Hallo naar elkaar. Dat is een gouden randje om het leven. Aerlim geeft mij een boodschap vooraf aan het ziek zijn: Zie het gouden randje. Vertrouw erop! ‘Go with the flow’. Laat je niet leiden door angst, maar ga mee met je lichaam, vertrouw op haar wijsheid. Stel op de eerste plaats aan haar de juiste vragen, en laat het antwoord open tot het moment dat je een antwoord krijgt. Ik merk dat ik nog niet uitgepraat ben met mijn lichaam. Er zijn veel nieuwe vragen en ongetwijfeld nieuwe antwoorden. Dank je wel Aerlim! Zondag 2 augustus 2015 Afgelopen week droomde ik: Een diep donker blauw meer, omringd door heuvels. Ik zag van alle kanten mensen komen aanlopen. Iemand zei: ‘Dit is het moment. Men is gekomen om diep in de ziel te kijken…’ Ik werd zo blij. Mijn hart ging open. Ik rende naar de rand van het meer en sprong met twee voeten tegelijk in het zand. Ik keek naar mijn voeten. Ik zag van alle kanten mensen dichterbij komen met brandende kaarsen in hun handen. Het schemerde. Ik herinnerde mij plotseling dat ik een blind iemand moest begeleiden. Ik krabbelde in het zand de heuvel op en vond de blinde op de tast. Toen ik omkeek trokken de mensen al weer weg. Alles werd donker. De blijheid, het innerlijk vuur, de blindheid…… tastend in het donker… de intensiteit van het gevoel van heimwee… Lee Harris zegt in zijn boodschap voor de maand augustus: ‘burning through the density… recalibrating for greater love’ …….Kundalini awakening is when your base chakra remembers your original primal fire of life: that which you came in with as a baby. And it starts to heat up, and it starts to rise and move its way all the way through your body. And what it's doing is it’s burning all of those areas of density so you can open your full spirit again. You may be very unaware that kundalini energy is rising in you. But you may be aware that you’re suddenly remembering a past event and it's going round your memory and you’re remembering the feelings. That’s your, if you like, more mentally focused experience of how that kundalini energy is pushing things through you. weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 30

This happens naturally in life all the time. To say that it's been happening at a greater speed and intensity for more people than ever in the last five years would not be an exaggeration, and to say that it's been happening at evermore lightning speed in the last six months is very much what I'm seeing and feeling going on in the collective. (http://www.leeharrisenergy.com/blog.html) Vijf jaar geleden is herkenbaar voor mij als een moment waarop het innerlijk ziele-vuur oplaaide. En ook al heb ik soms het gevoel dat het wegebt, dan is dat slechts aan de oppervlakte. Ondergronds is het een machtige stroom die steeds sneller stroomt en breder wordt. Als ik mijn huidige dagelijkse leven vergelijk met tien jaar geleden, lijkt het verleden een kabbelende bergbeek, ten opzichte van de onstuimige stroomversnellingen nu. ‘Everything is heating up’. Zoveel intense energie wappert natuurlijk alle kanten op als er geen richting wordt gegeven. En dat zie je over de hele wereld. Mensen zoeken een uitweg, een manier om die toenemende golf van energie om te zetten in actie. Aan onszelf de keus: vliegen we elkaar aan of geven we ruimte? Op mijn werk stelde ik de vraag als volgt: Hoe organiseren we de gezamenlijkheid zodanig dat:  ‘ruimte geven’ het antwoord is op ‘schaarste’ (i.p.v. ‘knijpen’)  ‘oplossing’ het antwoord is op ‘klacht’ (i.p.v. ‘afhandelen’)  ‘presentie’ het antwoord is op ‘claimen’ (i.p.v. ‘afweer’)  ‘preventie’ het antwoord is op ‘misbruik’ (i.p.v. ‘boete’)  ‘win-win’ het antwoord is op ‘overleven’ (i.p.v. ‘territoriumdrift’)  ‘flexibiliteit’ het antwoord is op ‘werkdruk’ (i.p.v. ‘formats’)  ‘creativiteit’ het antwoord is op ‘grenzen’ (i.p.v. ‘beheersen’)  ‘vertrouwen’ het antwoord is op ‘onzekerheid’ (i.p.v. ‘meer regels’)  ‘Inclusie’ het antwoord is op ‘veelheid’ (i.p.v. ‘uitsluiting’) De golven van nieuwe energie en de noodzaak tot veranderen triggert alle oude reacties van angst en pijn. Ik nodig iedereen (inclusief mezelf) uit om ons bewust te zijn van deze ‘pavlov-reacties’. Sta stil, adem diep in en uit, kijk er naar en doe het anders! Het rijtje begrippen aan de rechterkant omschrijft die oude reacties. Het is een zware energie: afweer, boete, regels, uitsluiting…. Het rijtje begrippen links ademt een veel lichtere energie: ruimte, presentie, win-win, creativiteit… Ik hoop van harte dat we dit met elkaar zo kunnen oppakken. Dat we op deze manier ruimte geven aan de golven van nieuw leven. Dat het gericht mag zijn op Leven in al haar diversiteit en niet op overleven of dood. (Lied: Don’t tell me to leave it) Someone is speaking the words: ‘don’t look back’ Truly turning the corner No more repeating, this is really new Only yóur heart beating You put yóurself in the centre of life and you really did surrender to your own creation a world all in one a world full of celebration

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 31

Tumbling down through the layers of unbelief showing up in the realms of knowing riding gracefully on the back of whales making his–to-ry shifting and flowing Show me now all the colours to wake up new sounds in spaces even more inviting reading carefully to be informed how to re–mem-ber my own hand writing And at the same time, nothing has changed don’t tell me the words explaining It is more than a feeling, it’s living full colour don’t ask me to give it in names Someone is compelling me ‘Come to the sea’ Be wíth me beyond all reasoning Ride with me on the top of the waves and softly give in to Tumbling down…….. Someone new is present in millions of faces Truly all work has been done Showing me beauty of thousands of places in perfect timing as one And at the same time not being with you my heart is really breaking not sharing this love in your eyes only don’t tell me to leave it Tumbling down……. ( Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=nOHU8euP3_8 )

Zaterdag 8 augustus 2015 Ik weet hoe het is: ‘hard tegen hard’. En hoe dicht dat aanligt tegen ‘hart tegen hart’. Ik heb het allemaal opnieuw meegemaakt afgelopen week. De boosheid, de pijn, de onmacht, het onbegrip… er is nog geen vergeving. Dat moet nog komen … of niet. Het is vandaag 8 – 8 – 8 (2+1+5). Opening van de Leeuwenpoort. Een dag van transformatie. De vlinder is het symbool. Het is vaak moeilijk te geloven en te ‘verkopen’ dat heftige confrontaties tussen mensen en negatieve emoties een teken zijn van hoop en vertrouwen op iets totaal nieuws. Als je er middenin zit, haak je het liefst af. Het is ‘de plek der moeite’ bij uitstek (André Wierdsma). En toch gaat het hier om transformatie naar iets totaal nieuws, ten goede. Intuïtieve training heeft mij geleerd dat het helpt om in dergelijke situaties juist mijn energie te verhogen. Het is meer dan ‘er boven gaan staan’. Dat laatste kan betekenen dat je het oplost met arrogantie. Dat bedoel ik niet. Verhoging van mijn energie betekent meer inzicht, meer licht op de situatie. Het gaat hier om een samenloop van oude pijn en diep gewortelde patronen die zichtbaar wordt in de relatie tussen mensen, en die juist vraagt om een verhoogde staat van bewustzijn. Ik heb het opnieuw gezien en gevoeld. Er is geen oordeel. Als ik zou zeggen dat het zo niet moet – ‘hard tegen hard’-, ontken ik de boodschap die er in verborgen ligt: ‘hart tegen hart’. Ik zeg ook niet dat

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 32

het wel zo moet. Ik zoek het niet op én ik ga het niet uit de weg. Het gebeurt, maar niet voor niets. Toeval is hier iets wat ons niet voor niets toe-valt. (Lied van Blöf: hart tegen hart) ………….. Hart tegen hart Het kan niet dichterbij Het mijne houdt me in Het jouwe laat me vrij Hart tegen hart …………………… Twijfel niet, kijk door mij heen, onze zielen zijn al oud Laat de deur open, en blijf niet staan bij wat je niet vertrouwt Neem van mij het vuur en de kracht Die je nodig hebt om opnieuw te leren lopen En schrik niet van de wilde verwarring die mij veel beter staat Dan ik ooit had durven hopen …………………….. Hart tegen hart Het kan niet dichterbij Ze kloppen allebei ……………… Een mooi en groot verlangen Zet ons naast elkaar Verklaar het niet, verklaar het niet De wereld is nooit af ………………….. Het is misschien wat sterk uitgedrukt als ik zeg dat ik ‘brullend’ door de leeuwenpoort ga. Toch… als ik op me laat inwerken hoe dat ‘mooi en groot verlangen’ uit het lied van Blöf ons als mensen met elkaar verbindt, dan zou ik het wel willen uitschreeuwen. Alles weg blazend wat ons nog in de weg zit om werkelijk elkaars naaste te zijn. Ik zou op die manier Stem willen geven aan dat innerlijk vuur. En dat innerlijk vuur is groter en sterker dan ooit tevoren. Zondag 16 augustus 2015 De tekst voor de weblog maak ik altijd eerst in een Word-document. Daarna kopieer ik het naar de website. Het komt vaak voor dat als ik het Word document open om te gaan schrijven, ik onmiddellijk de neiging heb om in slaap te vallen. Het maakt niet uit welk tijdstip van de dag het is, ik moet vechten tegen de slaap. Ik heb niet de indruk dat de thema’s of gebeurtenissen waarover ik wil schrijven, slaapverwekkend zijn. Wat gebeurt er dan? Het voelt als een diepe ontspanning en tegelijk alsof ik in een andere werkelijkheid wordt getrokken. Ik weet niet wat er het eerst is. Het één lijkt tegelijk voorwaarde én gevolg in relatie tot het ander. Op dit moment is er het lome gevoel van een stille zondagmiddag. Een wereld van vrede en rust. Gisteren en vanochtend, en ook morgen en de hele komende week is er geen enkele aanleiding om mij zo rustig en vredig te voelen. Het is feitelijk een en al onrust en hectiek. Als ik er over nadenk is het eigenlijk een wonder. Dit ene moment. Als ik er over nadenk is er nog een reden om mijn gemoedsrust een klein wonder te noemen: het schrijven van de tekst roept ook wel eens problemen op. Niet weten waarover… het gevaar van een schrijversblock. Maar toch: de te verwachten bijbehorende angst of onzekerheid is er niet. Het vraagt overgave en die is er kennelijk vanzelf. Tom Kenyon schrijft en zingt over ‘A bridge between the Worlds’. Zie de website. http://tomkenyon.com/september-5th-hathor-world-sound-meditation weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 33

Tom roept wereldwijd op tot een meditatie op 5 september a.s. ‘that will join many life-affirming beings including humans, angelics, interdimensional and intergalactic intelligences into an alliance for the protection of life and its elevation upon this planet.’ De vrede en rust die gepaard gaat met mijn slaapneiging heeft iets kinderlijks. Iets onschuldigs. Een slapend kind oogt soms als een engel. De kloven tussen bewust, onbewust, onderbewust, bovenbewust … zijn overbrugd en dat is in essentie ‘heelheid’ en ‘schoonheid’. Daar kan de energie en de informatie vrij stromen. Een werkelijkheid waarin de verschillende werelden met elkaar verbonden zijn, is een nieuwe werkelijkheid, die leven geeft. Ik ben er van overtuigd dat de energie die het mij geeft, doorgegeven wordt via de weblog. Het is de hoop en de verwachting van deze tijd dat alle verschillen tussen werelden –hoe extreem ook- te overbruggen zijn. Het beeld spreekt mij aan omdat het gaat om ‘overbruggen’ en niet om ‘gelijk maken’. De diversiteit aan mogelijkheden blijft bestaan. ‘It is living full colour’. als de smaak van een droom proeft mijn lichaam de zondagmiddag van een jeugd in bloei geen herinnering aan zomers alleen in herfst is er van vroeger uit groei buiten is het donker en in de kamer oneindig omarmd, is er de gloed van veiligheid: een herinnerd hart dat verwarmt Zondag 30 augustus 2015 de cirkels in mij breken open en door de gaten stroomt intens meegevoel alle honger sterft in weten wat te doen Deze paar regels uit het boek Aerlim … er is zoveel over te zeggen. En eerder nog: zoveel te voelen. We moeten op veel bewustzijnsniveaus de stap nog maken van lineair denken naar de volle overgave aan natuurlijke cycli. En net als we denken dat door te hebben, dan breken opnieuw de cirkels open naar nieuwe onbekende – soms verblindende - vergezichten. Elke dag is nieuw en als het me lukt om in het stille Midden te blijven dan is er een liefdevolle omarming, “….die ene ademtocht, onmiskenbaar uit de bodem van mijn bestaan, die mij mijn naam geeft en er niets voor terug vraagt. Die naast mij staat, onbeweeglijk. Die zich in mij uitrekt met armen vol genade en troost…” weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 34

Door alle honger te laten sterven in weten wat te doen, maken we de stap van hunkeren en overleven naar LEVEN. Op persoonlijk niveau kunnen we onszelf deze vraag stellen: ‘weet ik werkelijk wat mij te doen staat?’ Dit voelt als een meerdimensionale vraag, anders dan het eendimensionale ‘wat moet ik doen?’ Wat gebeurt er als we deze vraag stellen als mensheid: ‘wat staat ons als mensheid te doen?’ Dit is een multidimensionale vraag. Zijn we al zover dat we dat als eenheid kunnen voelen? En in welke context is deze vraag relevant? Zijn we in staat om verder te kijken dan politieke manipulaties en economische drijfveren? Waarom stel ik deze vragen? Ik denk dat ik op zoek ben naar gemeenschappelijke grond. Afgelopen week was er op mijn werk een opdracht om een afdelingsbijeenkomst voor te bereiden met als onderwerp: evaluatie van de organisatiestructuur en een blik naar de toekomst. Eigenlijk is de bijeenkomst alleen maar geslaagd als de ‘zere plekken’ zichtbaar worden. Dit wetende was ik meteen op zoek naar de gemeenschappelijke grond. Alleen dan kun je elkaar werkelijk confronteren en kunnen we conclusies trekken over wat ons te doen staat. Zo kwam het verhaal rond. Onze gemeenschappelijke grond als mensheid is Moeder Aarde. We weten inmiddels dat het milieu een sterk punt is, waarop regeringen elkaar opzoeken. Niet dat men het met elkaar eens is, maar het is een gezamenlijk agendapunt. Als dijken door breken en het water binnenstroomt, is er een intens meegevoel. Ieder weet wat te doen. Maar er is meer: Als de landsgrenzen voelen als gevangenis, breken mensen uit en stromen de grenzen over. De gedachte-cirkels van verwarring en angst zijn groot…. ik weet zeker: als die gedachtecirkels open breken is er meegevoel. En als dat zichtbaar wordt, is dat een teken van ‘ont-waking’. Het automatisme van ‘overleven’ wordt overstegen en we weten opnieuw wat te doen. In dagblad Trouw stond zaterdag een kostelijke cartoon van Tom: een ouder echtpaar, zittend voor het raam aan de koffie. Buiten een enorme rij vluchtelingen, vrachtwagens vol… De vrouw zegt tegen haar man: ‘doe jij even open, dan zet ik koffie’. Ik lees het zo: Soms is het schijnbaar onmogelijke, het enige goede. Zo breken de cirkels open en ‘gaan onze voeten waar geen wegen gaan’.

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 35

Zaterdag 5 september 2015 Vandaag een 22-dag (5+9+2+1+5). Het getal 22 geeft mij altijd rust. Dan is alles goed. Dat wil niet zeggen dat meteen alle hectiek weg is. De dynamiek in mijn dagelijks leven staat als een windkracht 10. Maar alles wat er gebeurt, heeft een eigen plek, een innerlijke bedoeling.. het is goed. ik heb mijn bed neutraal verklaard vierkant stil in een zee van gedachten die in vaste cadansen aan komen rollen wit op zwart rond blijven tollen als golf na golf mij bezet drijft zij boven mijn bed en redt en machteloost gedachten verslindt in vurig wit hun vorm laat stilletjes de dag verzachten en knipoogt in de storm Dat is voor mij het getal 22: een knip-oog in de storm. Er is een grote beweging gaande. Letterlijk. Mensen negeren landsgrenzen en mengen zich opnieuw door en onder elkaar. In het Engels zegt men het mooi: to blend, to mingle. Het verdeel en heers systeem breekt open. En dat klopt: de grote beweging is gericht op harmonie en transparantie. Toch maakt het mensen ook doodsbang om iets te verliezen aan eigenheid. Binnen de landsgrenzen was alles gesetteld: er is houvast aan een eigen cultuur. De dreiging van één andere grootheid, cultuur of ideologie is door de vele stromen vluchtelingen echter opeens zeer betrekkelijk. We zijn mensen en

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 36

we leven met elkaar mee. Tegelijkertijd wordt ieder op zichzelf teruggeworpen. Het gaat niet meer zozeer om die door buitenaf bepaalde eigenheid en veiligheid, maar om die eigen innerlijke stem. Ik lees op dit moment een boek dat helemaal gaat over de stem: ‘Het boek van de stem’, geschreven door Annette Cramer (1998). Een prachtig compleet boek, dat veel raakvlakken heeft met de boeken van Jan Kortie over Stembevrijding. De individuele ziel haar geluid laten horen en stem geven, is wat mij betreft een kerneigenschap van de menselijke cultuur als geheel. We hebben met elkaar nu alle kans om die diversiteit te omarmen en onszelf te ‘tonen’. Annette schrijft over ‘Toning’ het volgende: Toning is een manier om onszelf ‘te stemmen’. De stem is vrij van sturende dirigerende processen: ze kan zichzelf als het ware ‘vrijtrillen’. Tonen doen we alleen op vocalen en lettergrepen. Het kan individueel en in een groep…..het voornaamste bij deze techniek is dat we ons laten leiden door onze eigen gevoelens, onder het motto: ‘het toont mij’ in plaats van ‘ik toon’. De ware stem komt naar voren pas als de bemoeienis van het verstand is gestopt. Dan kan zij worden gehoord en gebruikt. Zij brengt genezing voor onszelf en voor anderen. Het is waar dat de wereld chaotisch en vol drama is, maar laten we ook zien wat er allemaal doorbroken wordt aan afgescheidenheid. Het is belachelijk om nu nog hekken en prikkeldraad neer te zetten. Het is zo haaks op alles wat we als onderstroom in ons bewustzijn volkomen helder hebben: we zijn EEN. En in die eenheid zijn we oneindig kleurrijk. En om al die klank-kleuren werkelijk tot leven te brengen, is het goed om het getal 22 te begrijpen. Het is de alpha en omega van onze ware stem, diep verankerd in onszelf. Dat geeft grond en veiligheid.

Zondag 20 september 2015 (Lied uit ‘Echoes of home’) From far away it echoes in my body deep down it roots my daily plan I hear the call through all the human suffering searching for a place to grow and shine and when it finally comes to rest, there is a timeless sense in every boundary of earthly life. There is a timeless sense in every part of our quest. …………….. I found my way home, I found my way home and there is home in every stone on my path there are angels waiting for me to walk on and tell it to everyone there is a home where death is overcome. ……………….. I found my way home, I found my way home and there is home in every word of this song the spirit of love will open my heart; It’s the only way to come home. Ik hou van dit lied, zelfs zo dat ik de hele serie liederen uit dezelfde periode de titel heb meegegeven van dit lied. Ik hou van dit lied, omdat zij appelleert aan een hoger bewustzijn in het hier en nu. Het gaat om thuis komen in mezelf, ‘in every stone on my path’. En in één adem wordt dit verbonden met ‘a timeless sense’ en ‘the spirit of love’. Afgelopen week heb ik opnieuw een begrafenis meegemaakt. Iemand op hoge leeftijd met een vol leven achter de rug. Iedereen worstelt met het definitieve afscheid, het oneindige karakter van de eindigheid van aardse dingen. Het was een gemêleerd gezelschap qua religieuze beleving en dan ga je nadenken over begrippen als God en Heer en Ziel. In meerdere opzichten zijn het ‘besmette’ weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 37

woorden. Te zwaar beladen, te veel bediscussieerd. De heelheid/heiligheid is eruit geanalyseerd en daarmee buiten onszelf geplaatst. Dat alles is niet gebeurd met het begrip ‘HOME’. We kunnen nog steeds –onbediscussieerd- thuis komen in onszelf, en uitdragen hoe oneindig mooi dat is. In het verhaal van de overledene kwam het terug in de herinnering aan het spelende, huppelende kind. Een weerspiegeling van de Ziel die wil leven. Ik ervaar in mezelf een essentie: ‘searching for a place to grow and shine’. Die essentie heeft een universele thuisbasis en zoekt tegelijk een thuis op Aarde. Zo binnen, zo buiten. Zo boven, zo beneden. Tijdens de begrafenis werd de zegen uitgesproken. Deze zegen is zeer krachtig. Om ‘aan te komen’ vraagt het aan beide kanten, zowel van de gever als de ontvanger, een bewustzijn dat kracht en overgave met elkaar integreert. Dan wordt ook schrijnend zichtbaar als dat er niet is en het verwordt tot een smeekbede uit zwakte. Je zou bijna zeggen: hoe heeft het zo mis kunnen gaan in de religie? Om de zegen te kunnen ontvangen, moet je de dualiteiten kunnen overstijgen. In plaats daarvan is het een sterke God en een zwakke mens geworden. Het is –vaak met de beste bedoelingen- geëindigd in een eenrichtingsverkeer en een patstelling, waarin de spiritualiteit dood bloedt. Eeuwig zonde! Ik nodig iedereen uit: Stel je voor hoe je krachtig bewust bent van je innerlijke essentie, volkomen thuis in jezelf. Laat de geest van liefde je hart openen. Ontvang en geef met opgeheven hoofd deze zegen, en geniet er met volle teugen van: De Here zegene U en hij behoede U; De Here doe zijn aanschijn over U lichten en zij U genadig De Here verheffe zijn aangezicht over U en geve U vrede Woensdag 30 september 2015. klaar en bedaard uitgenodigd sta ik -midden op de wegstil hier, in een nacht op til, zal ik stappen wagen voorbij de horizon ‘zo doe je dat’ suist het langs lichtvezelpaden en als ik omkijk zie ik de maan ‘zo gaat zij’ in al haar volheid en klikt mijn systemen aan zoeken naar ‘oude wonden’, helpt het dat ik er zoveel tref? duizend miljoen met mij verbonden, helpt het in mij dat besef? ‘zo weet ik dus dat’ oude wonden om te verzachten weer durven open gaan ‘zo staat zij’ als stille getuige te wachten aangedaan

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 38

Wat was zij mooi, de maan, afgelopen weekend! Ik ben deze keer niet bewust wakker gebleven tijdens de maansverduistering. En ’s morgens om vijf uur zag ik dat het boven mijn huis bewolkt was. Wel heb ik het twee keer eerder meegemaakt. Het heeft twee keer grote indruk op me gemaakt. De eerste keer was in 2003. Ik was met vrienden en we hadden ons met een vuurtje gesetteld op de dijk aan het gooimeer. In de dunne sluierbewolking tekende zich rond de maan een magisch hexagram af, zoals een graancirkel op de grond. Later was het ook te zien op het TV-journaal. Opvallend was dat niemand daarover sprak. Een paar jaar later zat ik alleen op het strandje aan het gooimeer en genoot van de diepe stilte die in de gebeurtenis aanwezig was. Die stilte heb ik ook mogen ervaren tijdens de zonsverduistering in 1999. We kampeerden in Zuid Engeland. En op het moment suprême zaten we aan de oever van een klein riviertje. Alles om ons heen viel stil in een onwerkelijk licht. Alle schaduwen verdwenen, omdat alles schaduw werd. Deze herinneringen zijn mij dierbaar. Er is veel beweging in de wereld en in het leven van alle dag. Je kunt het omschrijven als onrust, maar ik heb ook de indruk dat veel ‘los’ komt, in de betekenis van ontknopingen en openbaringen. Veel ‘spelletjes’ stoppen, omdat er steeds minder geheimen zijn. Veel processen lopen op een einde, omdat duidelijk wordt dat ‘al het werk is gedaan’. Het woord ‘bestemming’ komt in me op. Op 1 februari schreef ik: ‘Walvis houdt ons voor dat we alle antwoorden in ons bezit hebben om te groeien en onze kracht en bestemming te kennen. Als we verlangen om te weten, als we contact maken met het lied van Walvis binnen in onszelf, komen de antwoorden naar ons toe.’ Ik voel in deze dagen de kracht van Walvis. Als bestaande dingen aflopen en een nieuw begin zich aandient, wordt dit gevoelsmatig vaak het meest ervaren als verlies en afscheid. Maar door alles heen voel ik een werkelijke bestemming. Het lijkt alsof alle levensturbulentie tevens energie verschaft aan de bakens van licht, die het pad naar onze bestemming markeren. Die bestemming is tegelijk een eigen zielsbestemming én een bestemming die resoneert op het niveau van de totale mens(elijk)heid. Dat is wonderlijk dat dat zo gevoeld kan worden, maar ik ervaar geen weerstand op dit punt. Maar zelfs dit punt van bestemming is geen statisch punt. Ook dat beweegt en leeft. Ik lees op dit moment geschriften en gechannelde boodschappen over de Essenen. Het is een lang verhaal. Voor mij persoonlijk komt het lied ‘I give in’ het dichtst bij de essentie van dit verhaal. Dit lied overstijgt en transformeert de tegenstellingen van kracht en kwetsbaarheid, van overgave en vrije wil. Op een bepaald punt in de teksten moest ik denken aan het enneagram, een eeuwenoud symbool en concept om levenslessen te duiden. Het is een cirkel, met daarop negen posities, gelijkmatig verdeeld. De 9 punten zijn op een specifieke manier met elkaar verbonden door lijnen binnen de cirkel. Twee lijnen kruisen elkaar even boven het midden. Dit kruispunt wordt de Zon genoemd. Meestal wordt het enneagram van buitenaf benaderd, waarbij men via speciale technieken de 9 posities kan afpellen en het informatie oplevert over de persoonlijkheid van iemand die daarom vraagt. Het volgen van de verschillende lijnen biedt ook inzicht in processen rond vraagstukken of opdrachten. Wat ik zo mooi vindt aan de Esseense boodschap dat zij tegelijkertijd oog hebben voor de levensweg die mensen moeten bewandelen om zichzelf te ontdekken én het diepe besef hebben dat mensen per definitie altijd in de zon staan. In de toepassingen van het enneagram heb ik dat altijd gemist. Als ik er ooit nog iets mee doe in het kader van coaching of begeleiding van mensen, en ik gebruik zal maken van het enneagram, dan zal ik mensen altijd eerst dat kruispunt, die Zon, laten ervaren om van daaruit de levensweg te verkennen. Het gaat altijd om de herinnering aan THUIS. Zondag 11 oktober 2015 Terwijl ik dit schrijf luister ik via de koptelefoon naar de opname van Tom Kenyon ‘the Aethos’ en dan de lange versie van 30 minuten. Het is een langgerekte –schijnbaar monotone- meerklank van tonen en boventonen, die gaandeweg in een trage beweging een dissonant opbouwt en weer oplost. weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 39

Het helpt mij om weer bij mezelf te komen en de innerlijke warmte te voelen, wat zo broodnodig is in tijden van onrust. De gemoederen zijn snel verhit, inclusief de mijne. Deze muziek helpt mij om in te zien en te doorvoelen hoe dissonanten en spanning kunnen opbouwen en weer oplossen. Het thema ‘grenzen’ lijkt wereldwijd op alle niveaus een rol te spelen. Op de televisie een beeld van een vrouw die wanhopig ‘het is genoeg’ schreeuwt tegen een cordon van politieagenten. We worden voortdurend over onze grenzen getrokken door regels en grenzen die volgens een logica buiten onszelf worden opgelegd en we schreeuwen dat de grens is bereikt. Op mijn werk is op dit moment het boek van Wouter Hart ‘Verdraaide organisaties’ een topic. Het gaat over de weg terug naar de oorspronkelijke bedoeling: waarom en voor wie deden we dit werk ook al weer? De schrijvers prikken de ‘mythe van beheersbaarheid’ door en schetsen een alternatief, anders dan bureaucratie en kunstmatige managementlogica. Zij verleggen grenzen en lossen ze op. Ook ik zelf hield collega’s tijdens casuïstiekbesprekingen voor: Als we denken en werken vanuit de bedoeling met gezond boerenverstand, verdampen veel vragen en problemen. En toch zijn er maar enkele mensen die consequent tot het ‘eind’ toe met mij meegaan. Hoe taai is dit? Hoe groot zijn de (financiële) belangen? Hoeveel angst wordt er gegenereerd? Wat is het gezichtsverlies? Hoe verleidelijk en gemakkelijk is het om toch regelrecht te blijven denken om vervolgens in een kromme wereld uit te komen? Ik neem mezelf voor om nog meer alert te zijn, om de logica van de huidige systemen ter discussie te stellen en opnieuw wijsheid te zoeken. De valkuilen zijn talrijk en groot. Zondag 18 oktober 2015 Ik droomde vannacht van een overvol druk winkelcentrum. Ik stapte in een lift naar de 10e verdieping. Toen de deuren van de lift open gingen, zag ik een landschap met helder groen gras en gezonde zwart-wit bonte koeien. Het was een vredig land met grazige weiden. In de verte zag ik een berg met twee toppen en witte wolken er boven. Sinds een paar dagen neem ik me ’s avonds voor mijn dromen te herinneren en prompt lukt me dat ook. Ik word zelfs halverwege de nacht wakker als een droombeeld het onthouden waard is. In de lift naar een hogere verdieping is voor mij een droom over bewustzijn. Ik schakel naar een hoger bewustzijn en het beeld dat verschijnt is kleurrijk en getuigt van vrede en overvloed. Ik ben blij met de kleurrijkheid. Het dagelijks leven lijkt steeds meer zwart-wit te worden, zoals in mijn droom de bonte koeien, maar dan zonder het groene gras. Nuancering en schakering wordt gezien als lastig…. ‘woorden, woorden…’ In deze beleving leidt nuancering tot grijze gemiddelden waarin ‘niets’ wordt gedaan. In mijn beleving leidt nuancering tot meer diversiteit en mogelijkheden om zelf te kiezen en verantwoordelijkheid te nemen. Een goed voorbeeld vind ik het artikel in dagblad Trouw van afgelopen zaterdag. Een bestuurskundige en een bekend acteur hebben een speech geschreven voor premier Rutte over het onderwerp ‘vluchtelingen’. Als hij deze speech zou uitspreken, zou hij getuigen van waar leiderschap. Ik vind het een prachtig stuk. Alle aspecten van de toestroom van vluchtelingen worden belicht en op ware grootte neergezet, inclusief alle dilemma’s. Het nodigt uit tot nadenken en gezamenlijk verantwoordelijkheid nemen. Het is juist niet zwart-wit, maar kleurrijk genuanceerd. In mijn ogen is dit precies wat het onderwerp nodig heeft om tot goede oplossingen te kunnen komen. Het merendeel van de reacties op de website van Trouw staat echter haaks op mijn beleving. Het artikel wordt afgedaan met ‘bla. bla, bla’. Hoe kan dit? Nemen mensen wel de tijd om hierover na te denken of overheerst alleen maar de angst? Is het te lastig? Mijn droom van het vredige landschap eindigt niet op de 10e verdieping. Ik stap weer in de lift en druk op de knop van de 2e verdieping. Zo kom ik weer terug in een tweedimensionale wereld, waarin ik meerdere keren de weg volledig kwijt raak.

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 40

Zondag 1 november 2015 Ik wil schrijven over de weerstand die ik continu voel, maar de weerstand lijkt te groot. Ik ploeg door woorden en kom nergens uit. Mijn leven gaat op dit moment een nieuwe fase in. Er is vrijheid en ruimte voor nieuwe keuzen. Voorafgaand aan die keuzen is er dat proces van herinneren. (Uit het lied: I cannot not) …… I cannót not be the one, I always meant to be every moment of my life is remembering me ……. Dit zijn de enige twee regels in het lied ‘I cannot not’ die worden herhaald. Het is de kern van het lied. Het woord ‘remembering’ roept beelden op van een bloem die open gaat. Des te dieper ik er in kan kijken, des te meer ik kan zien van de oorspronkelijke bedoeling en de perfectie van wat ooit onzichtbaar besloten lag in de knop. De bloem reageert op mijn verlangen en opent zich nog meer. Ik voel de noodzaak om nieuwe registers open te trekken, nieuwe geluiden te laten opborrelen en geuren op te snuiven uit de kern van die perfecte bloem. Het is een tijd van ‘reconnection’, en dan vooral met mezelf. Er is moed voor nodig om ‘mijn agenda’ leeg te maken, om tijd te nemen voor deze betekenisvolle leegte. Mijn ochtendmeditatie op de muziek van Cusco is als een getuigenis en geeft me energie: “I see Beauty before me I leave Beauty behind I recognize Beauty on mij right and I recognize Beauty on my left I receive Beauty from the as above and I receive Beauty from the so below I walk in Beauty today” (dank aan de Navaho) “Ik wervel in het Veld van Overvloed in de Heilige Getallen in de Kleuren van de Regenboog in de Geest van de Ontembare Vrouw in het Licht van de dertien chakra’s in de Liefde van de Godin Ik wervel in het Hoogste Licht Ik wervel in de Diepste Bron van Liefde.” (Ik draai 33x met de wijzers van de klok mee) “Ik kies met Hart en Ziel voor mijn Missie in dit Leven en ik geniet er van Mijn Leven hier op Aarde is genieten van Thuis. Ik sta met gemak in mijn Kracht Mijn Lichaam transformeert moeiteloos al mijn Gedachten zijn verzorgend en ondersteunend Ik ontvang rijkelijk uit het veld van overvloed. Ik Zegen deze dag en zo is het weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 41

en zo is het en zo is het” Het is een vast ochtendritueel, dat ik nu in mijn leven laat terugkeren. Er is weer ruimte. Het is de beweging van binnen naar buiten en weer naar binnen. Het is het ritme van de ademhaling. Het is als eb en vloed. De boodschap van Lee Harris voor de maand november sluit mooi aan op mijn gevoel van dit moment: http://www.leeharrisenergy.com/energy-forecast Zondag 15 november 2015 Een groter contrast kan er niet zijn tussen de beelden van terreur en angst die via de TV mijn kamer binnenstromen en de innerlijke vrede die ik van binnen voel als ik die buitenwereld ‘uit’ zet. Vooral het uurtje in de namiddag tussen 4 en 5 is vol liefde en levensvreugde. Het is ‘mijn uur’. Als ik tijd en ruimte neem voor dit uur, en helemaal leeg ben, dan stroomt het vol vitaliteit. Dan voel ik de bodem, waarop alle creativiteit kan ontstaan en bloeien. Daar krijg ik een stem. Ik ervaar het als een geschenk en als genade dat dit er is. Er zijn momenten dat de hectiek en het gedrang van alle dag het vertrouwen wegnemen dat dit er is. Het is een wilsbesluit om niet te blijven reageren en overdenken, maar juist onvoorwaardelijk aandachtig te zijn. En dan –toch nog onverwacht- doorstroomt het me: die ultieme innerlijke vrede. Ik kan er op vertrouwen. Het is er en het zal er altijd zijn. Het voelt zo eigen en tegelijkertijd niet van deze wereld…. alsof iets uit een collectieve hogere wereld mij uitnodigt om op deze manier mee te helpen het evenwicht te bewaren. Om de balans in de wereld te herstellen ten goede, in vrede. (Lied: Breng een herinnering thuis) Jouw gezicht is als een vergezicht, ik zie jou Jouw ogen spreken van levenslicht, ik hoor jou Tussen zinnen door verdwaald, lees ik jou Achter tranen weggehaald, vind ik jou Vrij gevochten als een kind zo blij, ontroer je mij Je nam mij mee in dromen, zo win je mij Over grenzen heen gegaan, vergeef je mij Tevreden ben jij opgestaan naast mij Als jij spreekt van vrede, geloof ik jou als de woorden uit een ver verleden, ik ken jou in gebaren geef je mij betekenis in de liefde zeg je mij hoeveel dat is Een antwoord op jouw vragen heb ik niet Een medicijn voor tegenslagen weet ik niet In de stilte van de nacht troost je mij Telkens herhaal jij zacht: we zíjn vrij Laat de wereld van verschil voorbij gaan Breng een herinnering thuis.

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 42

Zondag 22 november 2015 “liever een stamelende dominee of een verslagen paus die het ook even niet weet, dan het eeuwige gelijk van seculieren.” Dank je wel, Stijn Fens. (in dagblad Trouw van gisteren) Laten we alsjeblieft het kind niet met het badwater weggooien. Spiritualiteit is juist nu zo belangrijk om de eenheid in het aardse bestaan te blijven voelen. Ik lees op dit moment –puur voor ontspanning- opnieuw de SF-verhalen van Wim Gijsen. Het boeit me omdat magie en techniek elkaar telkens weer weten te vinden op het niveau van hartsverbindingen en passie. Dat is mooi en het ontroert me. Angst en haat verliezen het altijd, want liefde weegt het zwaarst. Het beschrijft ook hoe meerdere keren het ‘spirituele weten’ blind is om pas weer tevoorschijn te komen op de momenten dat het er echt toe doet en de ratio er niet meer tussen kan komen. Op één van de hoogtepunten in het verhaal over Rissan wordt een beweging met de handen beschreven als een mudra: wijsvinger en duim raken elkaar en vormen een cirkel, een oud symbool waarmee werd uitgedrukt dat het Rad in beweging is. Het wiel van de wereld was in beweging en men wist dat het goed was. Ik besefte opeens het grote verschil met de handbeweging die wij meestal maken als iets goed is: de duim omhoog. Hier is geen verbinding, en geen cirkel. De hand is gesloten. De mudra van de duim en wijsvinger die elkaar raken, een cirkel vormend, de overige vingers gestrekt omhoog als pluimen…. is nu op Aarde ook krachtig aanwezig: Het wiel van de wereld is in beweging en dat is op zichzelf goed. Er is een situatie ontstaan die bewustzijnssprongen mogelijk maakt. De ster Sirius speelt voor mij intuïtief een grote rol. Als ‘vanzelf’ teken ik de laatste tijd vaak geometrische figuren, geïnspireerd door de heilige geometrie. Het brengt innerlijke rust en ruimte. Ik associeer dat met de Violette vlam van Meester Sain Germain, met wie ik mij extra verbonden voel. De violette vlam reinigt en transformeert zwaarte in licht. Ik stel me voor hoe die violette vlam zich verplaatst naar het middelpunt van de Aarde en vandaaruit haar reinigende werk doet. En net zoals in de boeken van Wim Gijsen: het gaat niet zonder slag of stoot. Zaken, die verborgen zijn, komen aan het licht. Er wordt gevochten en tegelijkertijd is er verlossing. Er is vaak sprake van twee kampen, met beiden hun geloof en missie. Maar door alles heen klinkt een diepe overtuiging: (Uit het boek Aerlim:) een murmeling van dieper water genezing vragend welt omhoog een aai in de leegte in de hoop dat angst haar vleugels lam geslagen dat liefde zwaarder woog Zondag 6 december 2015 (in gesprek met Aerlim:) Lieve, lieve Aerlim, wat is belangrijk om nu te weten? What’s up? (ik moet hardop lachen) Lieve, lieve Nelly, die lach zegt meer dan 100 woorden. Het relativeert, het brengt lucht, daar waar geen lucht lijkt te zijn. De tranen die je nu voelt opkomen, zeggen iets over de zachtheid van je wezen. Je herinnert je. Je herinnert je hoe je de wereld en de werkelijkheid kunt blijven omarmen. Je herinnert je hoe dat de kern van leven raakt en schoonheid is in al haar puurheid en overvloed. Er is volop leven en bewustzijn en het evolueert en transformeert in een razend tempo. Lieve, lieve Aerlim, wat is de kracht van leven? weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 43

Lieve, lieve Nelly, De kracht van leven is dat het zich niet laat beperken tot een bepaalde vorm. Leven manifesteert zich (punt). Het gedijt, zoekt, wroet, sijpelt, gaat zowel boven als ondergronds, is zichtbaar en onzichtbaar, kruipt waar het niet gaan kan. Als je goed luistert, zoemt het hele heelal van leven. Ik – ‘ik’ als je meer uitgebreide bewustzijn- wil graag dat je dat geluid hoort en echt tot je laat doordringen, dat je hoort wat het betekent… dat je ervaart wat ‘ik’ er aan ervaar…. ‘ik’ is hier moeilijk omdat je wel voelt dat ‘ik’ hier nauwelijks een rol speelt… jij bent niet alleen degene die omarmt, je wordt omarmd, het is iets al-omarmend…. al-aanwezig… hoor het zoemen… Lieve, lieve Aerlim, dank je wel, ik luister en hoor. In de krant las ik dat er een nieuwe computer-revolutie gaande is: men spreekt niet alleen meer van bits, maar van qubits. Men noemt dit de quantumcomputer. Volgens de quantumtheorie kunnen elektronen op meer plaatsen tegelijk zijn. Een bit in een quantumcomputer is dan niet 0 óf 1, maar 0 én 1. En dat geeft tig meer mogelijkheden om mee te rekenen. Men vermoedt dat bij meer dan 20 qubits een ineenstorting van het systeem onvermijdelijk is. Ik denk dus eerlijk gezegd van niet…. dit klinkt als een werkelijk transformerende stap en misschien dat er uiterlijk een ineenstorting plaatsvindt, maar dat er op een ander niveau een doorbraak zal zijn. Ik zie het als exemplarisch voor de ontwikkelingen waar we middenin zitten. Daar waar we met de wetenschap (te) veel leven hebben weg-geanalyseerd, en we op zoek waren naar absolute waarheden in nullen en enen… ontdekken we nu nieuw leven, over de nullen en enen heen. Het sijpelt en wroet, waar we het niet verwachten. Hoe we het wenden of keren: er is een doorbraak van nieuw leven op Aarde, in vele opzichten. Ik zie voor me hoe dit uitstraalt en hoe dit zich vermenigvuldigt in de kosmos. Het echoot en antwoordt tegelijk met nieuwe klank-kleuren. Met kennelijk maar één doel: het openen van harten.

Zondag 20 december 2015 Aan het begin van dit jaar schreef ik over magie en hoe ik voortdurend dacht scheel te moeten kijken om de meerdere werkelijkheden van dit jaar in beeld te krijgen. Nu, aan het eind van dit jaar, ervaar ik dat nog sterker. Als ik het al zou willen… het lukt me eenvoudig niet om een oordeel te hebben over ‘deze tijd’ in termen van goed of fout, positief of negatief. Het wordt steeds gemakkelijker om oordelen los te laten. De veranderingen zijn intens en bewegen zich continu op het kantelpunt van oud en nieuw. Maar ook dat is een oordeel, dat niet altijd stand houdt. (Uit: Echoes of home, 1994) One day I stood before God to be seen and purified to renew my prayers, to deepen my respect for all life and when the veils were down again, daily life returned with all its needs for words and names and one memory more to be yearned. Dear God, it has been a long way and somewhere in the circle you picked me up you showed me the way out into the spiral thank you, for giving me the choice as life rolls on colours are changing a new light opens the door and through all the ages comes this feeling that already I am chosen for The path is small, only one direction the arrow hits me inside weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 44

right into pain and resistance ‘cause I want to hold on, I want to hold on The darkness of fear must be crumbled I can see the beacons now of courage and joy even God must get out of my footsteps I want to go on, I want to go on Dance with me We’ll stay together all along the night Dance with me we change forever right into the morning light Nu, bijna 22 jaar later, leven deze woorden meer dan ooit. Ik zie in mezelf opnieuw ‘the beacons of courage and joy’. Ik denk dat we het erover eens kunnen zijn dat deze tijd een enorme versnelling kent op veel terreinen. Ik hoorde iemand de vergelijking maken met de industriële revolutie in de 19e eeuw. We moeten naar mijn idee nog veel verder terug gaan in de tijd om iets vergelijkbaars te vinden. In deze versnelling zoekt iedereen naar houvast. Houden we vast aan eenduidigheid of gaan we verder? Toen ik de afgelopen dagen nadacht over de nieuwjaarskaart voor 2016, kwam het beeld van de trommel en ik hoorde haar diepe geluid als een hartslag, een innerlijk ritme in verbinding met Moeder Aarde. “2016, een jaar om te luisteren naar ons innerlijke ritme in verbinding met de aarde. Ik wens ieder toe dat het zich luid en duidelijk laat horen en dat we er plezier aan beleven.” Dat is een houvast. We moeten er naar op zoek en actief luisteren. Jamie Sams beschrijft het mooi in haar Moeder Aarde kaarten. In 2016 ga ik een opleiding volgen: ‘bezielingscoach’ van Adriaan Hoogendijk. Ik heb er zin in. Hiermee pak ik de draad weer op van de opleiding die ik in 2003 volgde voor loopbaanadviseur. Ik zie het ook als een bruggetje naar een nieuwe levensfase na mijn pensionering (2018). Tegelijkertijd denk ik: ‘hoe vreemd is deze opleiding in een tijd waarin we omkomen in de ziele-roerselen’. De Menselijke Ziel zelf is in beweging. We herscheppen onszelf collectief, en we gaan daarvoor letterlijk heel diep door het stof. En weer is er dat schizofrene gevoel, want natuurlijk zijn er –door een andere bril bekeken- veel mensen die de bewuste verbinding met hun ziel en passie verloren zijn. Het zijn de twee kanten van dezelfde medaille. Dit is wat ik mensen wil laten ervaren: (Uit: het boek Aerlim ‘glimlach’) Wist ik maar waarom ik steeds vaker opeens moet lachen. Een glinstering op de rand van wat ik nog niet ken, maar kennelijk al wel ben. Laat me dromen daar naar toe, achterstevoren in de tijd naar het reeds vervulde doel. Alles komt altijd rond vanuit de innerlijke rondheid van het leven. Dat dat troost, genade en schoonheid tegelijk is, dat dit de belofte is: daar waar ik er ook in stap op welk punt op welk moment, ik de rondheid zie, de volledigheid, de volmaaktheid en hoe ongelooflijk leuk het dan wordt om vanaf de andere kant alles te doen, om het achterstevoren rond en vol te maken. Succes verzekerd, want de som der delen blijkt meer dan het oorspronkelijk geheel …

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 45

weblog 2015 www.aerlim.nl

Nelly Maaskant

pagina 46