Wat een kopje illy koffie mij leerde over geluk

Wat een kopje illy koffie mij leerde over geluk.

Bereik een Fablife in 7 levels. © 2014 Fablife VOF




1

Anastasia - Left outside alone And I wonder if you know 
 How it really feels 
 To be left outside alone 
 I tell ya ... 
 All my life I’ve been waiting 
 For you to bring a fairytale my way 
 Been living in a fantasy without meaning 
 It’s not okay I don’t feel safe 


2

Inhoudsopgave Waar jij nu staat, heb ik ook gestaan

4

Is dit alles?

4

En toen was het op

5

Wat ik vroeger wilde worden

6

Wat wil ik nu eigenlijk

7

Single – en de prijs die ik betaalde

8

Genoeg ideeën

9

Alles is een relatie

11

Mijn keerpunt

12

Een frisse start

13

Elke dag illy

13

Please, please

14

You? You no focus

14

Afscheid van mijn ‘baby’

15

Het tij keert

15

Hallo liefde!

16

Hoe zou het zijn als jij durft los te laten? 
 Gek, of juist té gek?

18

Over Margriet Spijksma

20

3

Waar jij nu staat, heb ik ook gestaan Ik heb precies hetzelfde gevoeld, gedacht en gedaan als jij. Mijn leven was een enorme puinhoop. En ik was nog veel ongelukkiger dan jij je nu misschien voelt. Maar ik ben eruit gekomen. Ik wil jou nu laten zien dat het anders kan, dat jij gewoon gelukkig kunt worden. Echt! Daarom wil ik je mijn levensverhaal vertellen. Ik weet zeker dat je bepaalde dingen in mijn worsteling zult herkennen. Lees vooral door! Want ik vertel je ook wat ik gedaan heb om het tij te keren.

Is dit alles? Jarenlang heb ik me afgevraagd: is dit alles wat er is? Ik was niet gelukkig in mijn werk, niet in mijn relatie. Diep van binnen koesterde ik de hoop, dat het ooit beter zou worden. Als ik maar eenmaal een nieuwe baan zou hebben, minder zou werken, moeder zou worden … dan zou alles goed komen. En omdat ik hoopte, bleef ik zitten waar ik zat en vertelde, ik mezelf keer op keer dat het toch allemaal zo erg niet was. Ik kende toch ook mensen die er veel slechter voor staan? Zo ‘overleefde’ ik jaren. Ik bleef in de job die me uitputte. Ik bleef in een relatie met een man die niet goed voor mij was en die ik alles gaf zonder dat hij er maar om hoefde te vragen. Maar als ik ermee zou stoppen, zou ik alles verliezen wat ik had en niet weten wat er zou gebeuren. Hoe kon ik dat willen? Hoe moest het ooit goed komen? Herken jij deze gedachtegang? Ben jij ook bang dat je alles zult verliezen als je eenmaal gaat luisteren naar je gevoel?

4

En toen was het op Tot de dag kwam, dat ik niet meer verder kon. Geen vezel in mijn lijf had nog energie voor relaties, werk of liefde. Ik wist niet meer uit welke teen ik mijn natuurlijke enthousiasme voor dingen vandaan moest halen. Ik kón niet meer. Het is nu vijf jaar geleden dat ik op een maandag (het was 7 juli - die datum staat voorgoed in mijn geheugen gegrift) met alles stopte. Ik had 31 jaar mijn gevoel verwaarloosd en met mijn verstand patronen en oorzaken geanalyseerd. Nu wilde ik naar de toekomst kijken. Op het moment zelf kon ik gelukkig de consequenties niet helemaal overzien. Je krijgt wat je aankunt, daar geloof ik in. Het ging zo. Die dag kwam mijn toenmalige vriend te laat thuis, zoals zo vaak. Voordat ik het wist, floepte ik eruit dat ik helemaal opperdepop was. Ik zei letterlijk tegen hem: ‘Út is út. Jij mag alles hebben, maar ik begin opnieuw.’ Weet je wat hij zei, toen hij boven aan de trap stond en ik het huis uitliep? ‘Jij wordt zakenvrouw van het jaar.’ (Of ik dat ooit word, is nu niet meer belangrijk voor me.) Wat mij toen wel duidelijk werd, was dat ik voor mezelf moest beginnen. Ik paste gewoon niet in het keurslijf van een bedrijf, zag ik. De voorbije tien jaar had ik zoveel werkgevers versleten! Zo vaak geprobeerd m’n draai te vinden, wat telkens maar niet lukte. Maar, nadat ik mijn diploma had behaald, gingen er helemaal geen deuren open. Ondanks mijn zogenaamd goede cv, veranderde er niets. Is na je opleiding jouw gelukkige leven begonnen? Was dit het ticket naar een gelukkige toekomst? Of ben je nog steeds aan het zoeken?

5

Wat ik vroeger wilde worden Toen ik jong was, wilde ik advocaat worden. Ik dacht, dat ik zo mensen kon helpen en tegelijkertijd een leuke boterham kon verdienen. Dat vond ik belangrijk. Bij ons thuis werd niet over geld gesproken, dat was er gewoon in overvloed. We konden allemaal studeren als we dat wilden. ‘Er zelf voor werken’, werd ons ook al vroeg met de paplepel ingegoten. Nadat ik – met vallen en opstaan – de havo had gehaald, zag ik als een berg op tegen een vervolgstudie aan de universiteit. Leren uit boeken is nu eenmaal niet mijn ding. Dus koos ik iets heel anders. Ik wilde vooral Friesland uit, de wijde wereld in en koos een studie zo ver mogelijk van huis. Dat werd de NHTV, een instelling voor internationaal hoger onderwijs in Breda. Ik stak zo min mogelijk tijd in m’n studie; een mager zesje was voor mij genoeg. Gehaald is gehaald, dat was mijn motto. Ik werkte zoveel mogelijk naast mijn studie: in de kroeg en ’s zomers in allerlei administratieve functies. Het maakte me niet uit. Overal ontmoette ik mensen en deed ik ervaring op. Maar tijdens die bijbaantjes merkte ik al snel, dat werken op kantoor niets voor mij was. Zo’n saai kantoor, waar je allerlei dingen moet en je om half 9 stipt aanwezig moet zijn! Het druiste totaal in tegen mijn gevoel van vrijheid. Wat ik ook miste, was gesprekken voeren. Iedereen werkte vooral in z’n eentje. Terwijl ik het liefst de hele dag praat! En dan geen prietpraat. Nee, ik houd van diepgaande gesprekken. Ieder mens heeft een verhaal, dat boeit mij enorm, al vanaf dat ik kind was. Ik wilde al jong dat iedereen blij was, en bood graag mijn hulp aan of troostende woorden. Kun jij jezelf zijn op je werk? Of lever jij jezelf in bij de deur van het kantoor?

6

Ik voelde me wel prima thuis op de opleiding. Mijn studiegenoten waren ondernemende, leuke mensen. Vrijwel niemand woonde nog bij z’n ouders, dus ook wat dat betreft waren we ‘lotgenoten’. Samen ontdekten we onze zelfstandigheid en werden we volwassen. We waren op zoek naar dezelfde vrijheid en hadden hetzelfde lef. Je weet toch dat lef gewoon ‘doen’ is? Lef is namelijk het enkelvoud van leven. Wat wij toen wilden was leven. Dus doen, doen, doen! Eigenlijk was het een fantastische tijd. Ik reisde de hele wereld over. Op mijn 21-ste ging ik op stage naar Hollywood en op schoolreisje naar Bali. Niets ging me te ver. Reizen vond ik leuk, maar ik wilde niet in het toerisme werken. Daar viel niets te verdienen, had ik al snel door. Daarom studeerde ik management en marketing. Na mijn studie zou ik daar alle kanten mee uit kunnen. En ik hield mijn opties graag open.

Wat wil ik nu eigenlijk Na mijn studie kon ik inderdaad álle kanten uit. Ik was opgeleid als manager van de toekomst en wilde gelijk maar directeur worden. Ergens onderaan beginnen leek me helemaal niets. Zo begon mijn zoektocht. Maar in plaats van te onderzoeken wat ik zelf wilde, zocht ik de antwoorden buiten mij. Ik vroeg anderen wat ze dachten dat ik moest doen. Wat vind jij dat mij past? Weet jij nog een baan voor me? Ik voelde me zo ongelukkig in al dat zoeken. Zo alleen ook. Ik heb bijvoorbeeld een paar jaar gewerkt als artsenbezoeker. Mij was verteld, dat als ik ooit de marketing in wilde, ik eerst saleservaring moest opdoen. Ik dacht zelf vooral aan het gevoel van vrijheid wanneer ik lekker de hele dag alleen op de weg zou zitten ☺. Ik heb ook de opleiding Nima B gedaan. En dat terwijl ik bij het zien van een dik boek al dichtklap – ik vind leren uit boeken helemaal niet leuk! Ik ben veel meer een doener.

7

Gelukkig ontdekte ik, dat ik ook kon leren door oude examens te oefenen. Daardoor haalde ik de examens. Maar, nadat ik mijn diploma had behaald, gingen er helemaal geen deuren open. Ondanks mijn zogenaamd goede cv veranderde er niets. Het leek, of al die anderen er wél vrede mee hadden dat ze maandag om half negen weer op kantoor moesten zijn. Ik had op zaterdagavond al buikpijn bij het idee dat ik maandag weer aan de bak moest. In de loop der tijd kreeg ik allerlei vage fysieke klachten. Rugpijn, nekpijn, bijholteontstekingen, noem maar op. Enthousiast stortte ik me telkens weer in een nieuwe job. Een ‘nieuwe uitdaging’, waarvan ik in mijn hart al wist, dat ook deze ‘m niet ging worden. En elke keer weer die angst: vind ik ooit weer een nieuwe baan? Als er iets voorbijkwam waarvan anderen dachten dat het wat voor mij was, sprong ik er vol enthousiasme in. Ik herinner me, dat ik een keer huilend in de lift van een of ander vaag kantoorgebouw heb gestaan, omdat ik me wéér opnieuw moest voorstellen. Wéér ingewerkt moest worden.

Single – en de prijs die ik betaalde Nadat ik na bijna twaalf jaar mijn ongelukkige relatie had beëindigd, ben ik drie jaar alleen geweest. Mensen die hoorden dat ik single was, reageerden verbaasd: zo’n leuke meid, hoe kan dat nou? Meer dan eens werd ik uitgenodigd op feestjes waar een single man zou komen – de vriend van de achterbuurman – die echt iets voor mij was. En wat denk je? Natuurlijk ging ik! Ik hoopte zo dat ik een leuke man zou vinden. Ik kende die mooie liefdesverhalen van stellen die aan elkaar waren gekoppeld.

8

Dat zou mij ook kunnen gebeuren. Want ik vond het afschuwelijk om alleen te zijn. Ik was eenzaam en wilde een leuke man bij wie ik me thuis kon voelen. Ik verlangde naar een gezin. Dus ging ik er elke keer op af. En als die bewuste man het wel met mij wilde proberen, zei ik ‘ja’. Want je wist maar nooit. Terwijl ik natuurlijk allang wist dat het niets zou worden. In mijn hart, in mijn gevoel. Alleen mijn hoofd was sterker. Mijn hoofd zei dat dit blijkbaar de prijs was die ik moest betalen voor de vrijheid in mijn werk. Je kunt nu eenmaal niet alles hebben in het leven. Toch? Zijn jouw hersenen ook zo sterk? Geloven die ook dat ze jou zijn? Dat ze het beter weten dan je gevoel?

Genoeg ideeën Ik verlangde ook enorm naar een baan waarin ik mijn creativiteit kwijt kon. Vol enthousiasme stortte ik me telkens in een nieuwe hobby. Ik heb er heel wat versleten: schilderen, dansen, handwerken, om maar wat te noemen. Ik was er niet goed in en kon bijvoorbeeld helemaal niet naaien volgens het boekje. Maar met mijn enthousiasme wilde ik er wel altijd meteen een bedrijf in beginnen. Elke keer als ik stopte met een baan, fietste ik met een briljant plan naar de kamer van koophandel. Ik weet zeker, dat ik van alle ondernemers in Breda en wijde omtrek de meeste inschrijvingsnummers heb aangevraagd … Elk idee strandde echter, als ik bedacht, dat ik dan geen enkele zekerheid meer had.

9

Dat betekende, als ik een winkel wilde hebben, ik die dan élke dag moest openen en sluiten en me waarschijnlijk uren zou vervelen. Zo snel als de hobby begon, zo snel eindigde het ook weer. Dan was het nieuwtje er weer af. Dan werd het weer ‘moeten’, en dat wil ik niet. Dag investering! Ik troostte mezelf met de gedachte dat ik hét idee gewoon nog niet had. Want ik had geen speciaal talent of opleiding, laat staan het geld om een succesvol bedrijf te beginnen. Hoeveel heb jij geïnvesteerd in zaken die je echt wat hebben opgeleverd? Of is het tot nu toe vooral een ‘gok’ geweest? Betaal jij nog steeds leergeld? Ik had zoveel plannen en versleet zoveel werkgevers dat de mensen om mij heen niet meer konden bijhouden wat ik nu deed. Waar werkte ik op dit moment? Had ik het wel leuk? Was het een vast contract? Bij al die vragen draaide mijn maag zich om.

- Want ik werkte altijd op een ander plek dan de vragensteller dacht. - Had ik het leuk? Heel eerlijk? Nee dus … - Vast contract? Iets ergers dan dat, kon ik me niet voorstellen. Hoop jij ook op vast? Vaste relaties? Vaste baan? Gaat dat je het geluk brengen waarnaar je verlangt?

10

Alles is een relatie Inmiddels weet ik dat alles een relatie is. Hierover vertel ik veel tijdens mijn trainingen. Ook werk is een relatie. Iets waarmee je in verbinding staat. Eigenlijk is het onlogisch dat je een baan neemt om een baan te hebben. Je wilt toch ook geen liefdesrelatie met een willekeurig iemand alleen omdat je een relatie wilt hebben? Of om niet alleen te zijn? Zou jij het kunnen – alleen maar met je hoofd en verstand in je werk of in je relatie? Waar is je gevoel dan? Vaak halen mensen geluk en comfort door elkaar. Ook ik maak weleens deze fout. Steeds op zoek naar meer, naar anders, naar veranderingen buiten jezelf. Wij hebben niet geleerd, hoe je erachter komt wat je wilt. Hoe doe jij dat? Door te blijven proberen? Veel mensen gaan op een gegeven moment naar een psycholoog. Maar ik heb nog nooit iemand gesproken, die daar het ontbrekende puzzelstukje van z’n leven heeft gevonden. Ook spreek ik vaak mensen die (net als ik) onder hun niveau zijn gaan werken, in de hoop daar gelukkig van te worden. Of die minder zijn gaan werken, zodat ze er beter over na kunnen denken. Of die de vraag juist uit de weg gaan, omdat het nu toch ook best wel goed gaat. Dit gaat goed tot het moment dat je het keerpunt durft aan te gaan. Dan is er geen sprake van durven meer, dan doe je het gewoon. Als je al zoveel jaren aan het doorzetten bent, in iets wat niet je ware geluk brengt, kun je die energie ook gebruiken in wat je wel wilt. Dan gaan er plotseling deuren open.

11

Opeens komt er hulp uit onverwachte hoek, krijg je verrassende ontmoetingen, ga je nieuwe relaties aan en ruim je op wat je niet meer kunt gebruiken.

Mijn keerpunt Tijdens mijn keerpunt kwam er een soort oerkracht in mij los, ik kan het niet anders omschrijven. Ik verliet dat prachtige huis, met kookeiland, openhaard en grote tuin. Ik liet alles achter. Iets in mij nam het over, zo voelde het. Dat iets, dat gevoel vertelde me wat er zou gebeuren en hoe het zou gebeuren. Een helderwetendheid die ik nooit eerder had ervaren. Ik vertrok in mijn eentje naar Nieuw-Zeeland om een nieuw leven te beginnen. Daar ontmoette ik allerlei mensen, schreef veel en dacht na over mijn toekomst. Ik voelde me vrij. Vervolgens keerde ik terug in Nederland. Meteen de volgende dag diende ik mijn ontslag in bij mijn toenmalige werkgever. Tegen alle adviezen van mijn omgeving in. Er was immers crisis. Mijn gevoel zei dat Breda het niet meer was voor mij, en ik vertrok naar Amsterdam waar ik vrijwel niemand kende. En alles kwam precies goed uit. Krap twee weken voor de geplande verhuisdatum vond ik een huis. Sterker nog, ik kon kiezen uit drie huizen. En dat terwijl ik geen vast inkomen of contract kon overhandigen.

12

Een frisse start Direct nadat ik was verhuisd naar Amsterdam, maakte ik een afspraak bij de kamer van koophandel. Ik schreef me in onder de bedrijfsnaam ‘Een Frisse Start Training en Coaching’. Eigenlijk heb ik een hekel aan de woorden ‘training’ en ‘coaching’. Maar ik moest die woorden erbij zetten van de kamer van koophandel. Vooruit dan maar, dacht ik. Enige ervaring of een relevante opleiding had ik niet. Ik had wel sterk de behoefte om dit te gaan doen en ‘groot’ in mijn vak te worden - wat het dan ook was.

Elke dag illy Ik had mezelf beloofd dat ik vanaf mijn 1e dag als ondernemer alleen nog maar illy koffie zou drinken. Voor mij geen Douwe Egberts of Perla meer! Ik wilde ook voldoende geld verdienen om te kunnen reizen. En ik wilde ook niet op een kantoor zitten. Klanten of relaties moesten maar naar een café komen dat ik had uitgezocht. En rapportages schrijven deed ik ook niet. Degene die ik trainde moest die zelf maar schrijven. Zo zag het plaatje er dus uit: ik was 31 jaar en had geen relevante opleiding of werkervaring, wilde dure ily koffie, maar geen kantoor of rapportages en wel goed geld verdienen … Je begrijpt dat mijn omgeving dacht: kansloos. Mooi niet dus! Want viavia kreeg ik toegang tot bedrijven waar ik mocht gaan praten. Met mijn verhaal kreeg ik veel opdrachten. Voordat ik het wist, had ik succes. Ik verdiende meer dan ik ooit had durven dromen! En eigenlijk hoefde ik helemaal niet eens zo heel hard te werken.

13

De jaren die volgden, waren als een achtbaan waarin ik vaak verhuisde. Ik was weer eenzaam: vrienden kwamen en gingen, en ik onderhield moeizame banden met mijn familie die mijn keuzes niet begreep. En een liefdesrelatie had ik niet. Mijn bedrijf bleef maar groeien. Er kwam een compagnon in mijn bedrijf, die ik de helft van mijn bedrijf gaf. Zij zei vaak, dat het voelde alsof ze de Staatsloterij had gewonnen.

Please, please En wat deed ik? Ik verviel in oude patronen, ging weer anderen pleasen en hield me niet aan mijn basisprincipes. Voordat ik het wist, huurden we kantoren, waar Douwe Egberts koffieapparaten stonden. Die ging ik drinken, terwijl ik het niet lekker vond. Ik voegde mij naar m’n compagnon. Na twee jaar kon ik alleen maar concluderen dat ik er weer niet toe deed. En dat ik dat ik zelf had gecreëerd.

You? You no focus Twee zomers geleden was ik op Bali. Ik was bij Wayan thuis, die je misschien wel kent uit Eten, bidden en beminnen van Elizabeth George. Wayan nam mij mee naar haar goeroe, omdat er volgens haar demonen in mijn baarmoeder zaten. Alleen hij kon ze verwijderen. We waren uren onderweg voordat we zijn huis bereikten. Het was een oud, zweterig en stinkend mannetje, dat een groot mes op mijn buik legde en zo de demonen eruit haalde. Wayan was niet erg spraakzaam. Het enige wat ze tegen me zei was: ‘You? You no focus.’

14

Afscheid van mijn ‘baby’ Wayan zou gelijk krijgen. Na mijn vakantie op Bali kwam ik weer terug in mijn kleine, prachtige huisje in Noordwijk. Liggend in het zonnetje in de achtertuin besloot ik, dat er niets anders op zat dan een afspraak met de notaris te maken. Ik zou ‘mijn baby’, mijn ‘frisse start’ (die inmiddels niet meer zo heette) aan mijn compagnon geven en opnieuw beginnen. In wat wist ik niet. Natuurlijk niet. Ik wist wel dat ik weer illy zou drinken en het weer leuk zou hebben. Dat ik genoeg geld zou hebben om dingen te doen waarvan ik houd, zoals reizen. Ik zal nooit meer vergeten hoe ik me toen voelde, niet wetend hoe ik verder moest. De huur van m’n huisje kon ik nog een paar maanden betalen. Maar dan? Zou ik nu echt onder een brug terechtkomen?

Het tij keert Diezelfde week nog ontmoette ik een trainer, die op een heel andere manier dan ik kende, mij kon leren hoe je een succesvol bedrijf kunt opzetten. Niet door te solliciteren naar opdrachten, maar door uit gaan van je eigen kracht en talent en die te vertalen naar een bedrijf waarin je helemaal kunt zijn wie je bent. (En geen acquisitie hoeft te doen). Meedoen aan haar programma zou een enorme financiële investering vergen. En de bodem van mijn bankrekening was echt in zicht. Toch aarzelde ik geen moment. Natuurlijk vond ik het doodeng. Maar ik zei volmondig ja. Als ik dit niet zou doen, zou er zeker niets gebeuren. Geld kun je altijd terugverdienen is mijn motto. Tijd niet.

15

Ik heb heel veel van deze trainer geleerd en ook van de andere mensen die daarna ‘toevallig’ op mijn pad kwamen. Maar er was geen sprake van instant succes. Ik moest het lange tijd elke maand weer bij elkaar schrapen. Want ik bleef investeringen doen die ik noodzakelijk vond. Mijn gevoel ‘wist’ dat het op een dag zou renderen. Aan de horizon zag ik een lichtpuntje, maar ik wist niet hoe ik er moest komen. Ik moest alle zeilen bijzetten om niet weer in oude patronen te vervallen. Mezelf ontwikkelen en me laten trainen door mensen die mij inspireren, waar ze ter wereld ook wonen, zal nooit meer stoppen. Ik ben hier erg dankbaar voor dat dit nu allemaal mogelijk is. Daar heb ik nog steeds mijn laatste euro voor over.

Hallo liefde! Hoewel dit bedrijf niet direct een succes was, liet de liefde niet meer op zich wachten. Die bracht me terug naar het noorden, waar ik ben opgegroeid en waar ik nooit meer heen had willen gaan. Ik ontmoette Ralph en het was liefde, liefde, liefde. Mijn kinderwens bracht ons naar het ziekenhuis waar ze ons zeiden, dat we daar niet op mochten rekenen. Au! Ik moest echt een knop omzetten. Ik besloot meteen om dan maar extra van mijn nichtjes en neefjes te gaan genieten. Een maand nadat we het slechte nieuws hadden gekregen, was ik zwanger! Op 21 september – op exact dezelfde datum als ik twee jaar eerder uit Nieuw-Zeeland was teruggekeerd – beviel ik van onze prachtige dochter Félice.

16

Het was alsof ik opnieuw beviel van mijn bedrijf. Helemaal toen Ralph zijn goede baan opzegde die hij al jaren had. Hij wilde met mij samen ondernemen en zei: ik weet niet wat je doet, maar ik wil met je meedoen. Een enorme boost voor ons bedrijf! In m’n eentje had ik nooit kunnen komen waar ik nu ben. We hebben het erg goed met zijn drietjes en genieten van ons bedrijf. De groei van Félice gaat hand in hand met die van ons bedrijf. Ralph en ik vullen elkaar enorm aan. Ons prachtige kantoor staat op een A-locatie in Leeuwarden. We hebben een geweldig team om ons heen gecreëerd. Vanuit heel Nederland komen mensen naar ons toe om door ons begeleid te worden en erachter te komen wat ze willen. Om een gelukkig keerpunt te creëren voor zichzelf.

17

Hoe zou het zijn als jij durft los te laten? 
 Gek, of juist té gek? Denk jij weleens: is dit nou alles? Je bent niet alleen. Veel mensen hebben spijt als haren op hun hoofd van de studie die ze ooit hebben gedaan. Ze zijn er gewoon in gerold, zonder bewuste keuze. De meeste mensen die wij trainen, hebben al een deel van hun carrière achter de rug. Vaak hebben ze naast hun gewone werk nog een studie gedaan of denken er nu over dat te doen. Soms zitten ze al jaren ‘vast’ bij hun werkgever of zoeken (net als ik deed) steeds weer naar de juiste match. Als ze eenmaal maar zouden weten wat ze willen, ja dan … Misschien heb jij ook een opleiding gedaan, die door de maatschappij als breed wordt beschouwd. Een opleiding waarmee je álle kanten op zou kunnen. Maar weet jij welke kanten? Waarschijnlijk niet. Dat jij het niet weet, is echter geen teken van zwakte. Ook al verzucht je soms: was ik maar goed in één ding. Laat mij je dit vertellen: je bent goed in één ding, je ziet gewoon nog even niet in wat. Luister, je wilt ook maar één partner. Je vindt niet iedereen leuk. Met werk is dat net zo. Je vindt niet alles even leuk. Veelzijdigheid is juist een geweldig talent! Alle gelukkige en rijke mensen zijn veelzijdig. Dat wil niet zeggen, dat ze daadwerkelijk alles zelf doen. Een beetje van veel zaken weten, brengt je veel verder dan kennis op specifiek één gebied.

18

Langdurige relaties (met werk of een partner) waarin je niet zielsgelukkig bent zorgen ervoor dat je van binnen verkrampt. Sommige mensen gaan letterlijk knarsetanden of zitten de hele dag te pielen met hun haar. Dat gaat ongemerkt. Weet jij hoe het voelt om verkrampt te zijn? Maak maar eens een goede vuist, echt een stevige vuist. Houd die maar even vast en laat dan weer los. Voel je wat die hand voelt als-ie weer ontspant, ontkrampt? En voel je het verschil met je andere hand? Zo ontspannen kan het leven zijn. Zo ontspannen is het leven, als je doet waar je gelukkig van wordt. Dat heb ik mogen ontdekken en kunnen doorgeven aan de vele mensen die ik heb getraind. Je denkt misschien dat je de enige bent die worstelt met de vraag wat je nu echt leuk vindt. Maar geloof me: dat is niet zo. Je mag het delen en samen doen. Als jij je omringt met gelijkgestemden en je laat ondersteunen, gaan er bijzondere dingen gebeuren. Zoek het juiste team om je heen. Durf te investeren in de fundering voor de rest van je leven: weten wat je wilt en beseffen wie je bent. Mooier wordt het niet. Hoe? Wordt net als vele andere vrouwen lid van de Fablife Club. Bereik een Fablife in 7 levels. Ga voor een leven waarin je doet wat je écht wilt en in alle opzichten fijne relaties hebt.

Doe het gewoon. 
 Net als ik. 
 Spring!

19

Over Margriet Spijksma Margriet Spijksma heeft sinds 2009 haar eigen bedrijf. Haar eigen levenservaring samen met haar opleidingen is de basis van de manier waarop ze inmiddels honderden mensen geïnspireerd en geholpen heeft hoe ze concreet weten wat ze willen en dat in de praktijk te brengen. Een Fablife, die iedereen verdient. Ze is een expert op het gebied van hoe je alles uit je leven haalt, door doelgericht te werk te gaan. Haar grootste kracht ligt in het simpel maken en laten ervaren van situaties, waardoor je snel helderheid krijgt. Je ontdekt op een vernieuwende manier, hoe je niet langer hoeft na te denken wat je verder moet met je leven. Simpel, humor en daadkracht. Margriet is een Fablife expert, geen coach. Het leven begrijpen is haar passie, zodat ze die kennis kan overdragen, het liefst aan jou lezer. In 2014 lanceert ze haar unieke Fablifespel met 7 levels: Bereik een Fablife in 7 levels. Het leven is een spel, volgens haar en door middel van haar ervaring in het trainen van zoveel mensen, kwam ze steeds weer dezelfde fases tegen. Deze heeft ze samen gebracht in een logisch ”levensspel”. De 7 levels brengen je steeds dichterbij een nóg meer ontspannend en gelukkig leven, waarin je doet, waar je van houdt. Met de mensen waar je van houdt. Fijne (werk) relaties, doen wat je het allerliefste doet, tijd voor jezelf en bovenal goede gezondheid. Alles is met elkaar verbonden en gaan dus hand in hand.

20

Met haar Fablife spel helpt Margriet hoogopgeleide mensen die hun hart willen volgen en toe zijn aan verandering in hun leven. Die niet langer vanuit hun hoofd willen leven. Het is haar persoonlijke missie om de wereld te inspireren en te vertellen hoe leuk en simpel weten wat je wilt is en hoe dit te bereiken. Ze is een storyteller, een inspirator en ze heeft humor. Ze traint jou ook graag, naar een nieuwe fase van je leven. Op www.fablife.nl vind je een overzicht van haar diensten. Daarnaast komt binnenkort haar eerste boek uit en spreekt ze door het hele land.

21