Voor mijn lieve vriendin Sophia. Jouw vriendschap en steun hebben zo veel voor me betekend. Ik hou van je, grote zus.
NUR 285 / GGP091001 © MMX Nederlandse editie: Blossom Books Blossom Books is een imprint van Uitgeverij Kluitman Alkmaar b.v. © MMX Lauren Conrad First published by Harper Teen, an imprint of HarperCollins Publishers Oorspronkelijke titel: Sweet Little Lies. AN L.A. CANDY NOVEL Nederlandse vertaling: Merel Leene Omslagontwerp: Annemieke Groenhuijzen Opmaak binnenwerk: Studio L.E.O. Alle rechten voorbehouden, inclusief het recht van reproductie in zijn geheel of in gedeelten, in welke vorm dan ook. www.blossombooks.nl
GOSSIP De nieuwste en sappigste roddels uit Hollywood In de nieuwste hitserie van PopTV draait alles om vrienden. Goede vrienden die genieten van het goede leven in L.A. Of… toch niet? Voor zover wij weten, liegen vrienden namelijk niet tegen elkaar. En ze steken elkaar ook niet in de goed geklede rug. Maar in de suikerzoete L.A. Candy-wereld van de beroemde tv-producer Trevor Lord is het lastig te zeggen wie echte vrienden zijn en wie alleen maar doen alsof om vaker in beeld te komen. Eén ding is zeker: dit snoepje is niet zo zoet als het lijkt. Het zou zelfs wel eens giftig kunnen blijken…
1 Je weet maar nooit of er een fotograaf in de buurt is
J
ane Roberts ging rechtop in haar witte strand stoel zitten en staarde naar de horizon: een dun ne lijn tussen de uitgestrekte blauwe oceaan en de uitgestrekte blauwe hemel. In de verte hoorde ze het gekrijs van zeemeeuwen en het geraas van de branding, die nu het vloed werd steeds hoger het strand op rolde. Een briesje, droog en warm voor de cember, blies door haar lange, golvende blonde haren. Ze reikte naar de cactus-peer-margarita op het kleine, met de hand beschilderde tafeltje naast haar en nam een slok. Het was een perfecte dag op een perfect strand in Cabo San Lucas, Mexico. Maar niet voor Jane, die zich perfect beroerd voelde. ‘Nog een margarita, lieverd?’ Jane keek over haar schouder en zag haar vriendin Madison Parker naar haar toe lopen. Ondanks haar 9
slechte humeur moest Jane wel glimlachen. Madison droeg een bronskleurige bikini, die haar lichaam maat je nul maar nauwelijks bedekte, twaalf centimeter hoge hakken en was helemaal opgemaakt, inclusief helder lichtroze lipstick. Zo was Madison. Ze ging nergens heen, zelfs niet naar het strand, zonder eerst anderhalf uur te besteden aan haar uiterlijk. ‘Nee, dank je, ik heb nog. Waar is je Gucci-handtas? En je gouden sieraden?’ plaagde Jane. Madison liet zich op de strandstoel naast die van Jane zakken. ‘Hé, een meisje moet er op haar best uit zien, oké? Je weet maar nooit of er een fotograaf in de buurt is. Of een sexy jongen.’ Ze liet haar enorme Dolce & Gabbana-zonnebril zakken om naar de strandwacht even verderop te kijken. De jongen had een indruk wekkend stel spieren. ‘Hij bijvoorbeeld. Hm, ik zag hem het eerst, dus deze is voor mij!’ ‘Ga je gang,’ zei Jane. Na het jongensdrama dat ze net achter de rug had, was ze echt niet geïnteresseerd. Ze was juist in Mexico om even te kunnen ontsnappen aan haar rampzalige liefdesleven en het hele mediacircus eromheen, niet om leuke jongens aan de haak te slaan. ‘Trouwens, ik dacht dat je gezegd had dat dit een privé vakantiepark is en dat fotografen er dus niet in komen.’ ‘O, ik bedoelde andere gasten met camera’s,’ ant woordde Madison, die nog steeds naar de strandwacht staarde. ‘Ik kijk wel of hij nog een leuke vriend heeft, voor jou. Ben zo terug.’ Ze stond op, streek even over 10
haar lange platinablonde haar en ploegde moeizaam op haar hakken door het zand. Jane schoot in de lach. Die arme jongen had geen idee wat hem te wachten stond. Jane en Madison waren al vijf dagen in het apparte ment van Madisons ouders en hadden niet veel anders gedaan dan zwemmen, zonnebaden, drinken en jon gens kijken. Nou ja, Madison had naar jongens geke ken. Jane kon maar niet stoppen met piekeren over wat ze thuis in L.A. haar vriendje (inmiddels ex-vriendje) Jesse had aangedaan, en over hoe ze was weggevlucht toen alles verkeerd was gelopen. Het laatste wat ze nu nodig had, was een jongen. Hij zou compleet overbo dig zijn, tenzij hij een graad in de psychologie had. Jane leunde naar achteren en probeerde zich te ont spannen. De zon voelde zo heerlijk en het geluid van de golven op de achtergrond zou eigenlijk rustgevend moeten zijn. Toch was het in haar hoofd één warboel van zorgen. Vroeger was haar leven zo normaal. Een beetje saai, maar heerlijk normaal. Zij en haar beste vriendin, Scarlett Harp, waren na de middelbare school van Santa Barbara naar L.A. verhuisd, waar Jane sta ge ging lopen bij Fiona Chen, een van de beste event planners die er waren, en Scarlett colleges ging volgen aan U.S.C. Ze hoopten dat hun leven wat opwinden der zou worden, wilden nieuwe mensen ontmoeten en het nachtleven van L.A. ontdekken. Ze hadden er niet op gerekend dat ze in Les Deux de bekende producer 11
Trevor Lord zouden tegenkomen. Jane kon nog steeds niet geloven dat Trevor uit een club vol knappe meisjes juist haar en Scar had uitgekozen om auditie te doen voor L.A. Candy, de nieuwe realityshow die hij voor PopTV produceerde. En dat hij hen vervolgens ook had aangenomen. Terwijl Jane hier aan het strand zat, ver weg van alles en iedereen, wenste ze dat ze kon teruggaan in de tijd naar die avond in augustus en zeggen: liever niet, dank je. Al had ze zelf ook nooit kunnen voorzien wat er al lemaal met haar stond te gebeuren. Zij en Scar hadden gedacht dat de show waarschijnlijk een flop zou wor den, maar dat de opnames hun in elk geval een paar leuke avonden zouden opleveren. Natuurlijk werd de show juist een enorme hit en al snel na de première van de serie in oktober merkte Jane dat ze geen restaurant meer binnen kon lopen en niet meer over straat kon zonder dat iemand haar herkende. Tijdschriften noem den haar ‘het lievelingetje van Amerika’. Blogs noem den haar… nou ja, anders. Haar gezicht was overal. Eerst vond ze de plotselinge roem opwindend en vleiend. Nu was zijzelf een van de mooie, beroemde mensen. Ze kreeg altijd het beste tafeltje in de beste clubs. Ontwerpers stuurden haar gratis kleren in de hoop dat zij die zou dragen. Elke avond kon ze als ge nodigde naar een andere Hollywoodparty, waar ze zij aan zij stond met beroemdheden die ze eerder alleen in de bladen of op tv had gezien. 12
Maar al die aandacht was ook verwarrend. Waaraan had ze die eigenlijk verdiend? De camera’s van L.A. Candy filmden haar normale dagelijkse leven: eten ko ken, de was doen, uitgaan met haar vrienden, werken als Fiona’s slaafje-schuine-streep-assistent. Gewone dingen. Hoezo gaf dat haar recht op de status van be roemdheid? En belangrijker nog: waarom had het van haar een doelwit van de roddelbladen gemaakt? Dat laatste was de reden dat ze hier was en probeerde om samen met Madison enigszins te relaxen op het strand. Vijf dagen geleden – was het nog maar vijf dagen geleden? – had het blad Gossip een artikel gepubliceerd waarin stond dat Jane het had aangelegd met de beste vriend en huisgenoot van haar vriendje Jesse: Brad. Het verhaal vermeldde niet dat Jane en Jesse ruzie hadden gehad. Mensen die het lazen, wisten niet dat hij die avond in Goa, de nachtclub, stomdronken was geworden en had gezoend met een of ander willekeurig meisje. Ze wisten niet hoe kwetsbaar Jane was geweest toen Brad langs kwam, met wie ze al bevriend was voor ze Jesse leerde kennen, en ze wisten al helemaal niets van haar al lang bestaande, onuitgesproken verliefdheid op hem. Het enige wat ze wisten, was dat er foto’s waren van Jane en Brad in haar slaapkamer, waarop ze niet veel meer droegen dan hun ondergoed. Een fotograaf had die op de een of andere manier door haar slaapkamerraam we ten te maken; waarom, waarom had ze in hemelsnaam 13
de gordijnen opengelaten? En wat voor zieke persoon maakte foto’s door het raam van een meisjesslaapka mer? Over inbreuk op iemands privacy gesproken… Ha, en dat zei iemand die meedeed aan een reality show. De foto’s verschenen overal op internet, waar ie dereen ter wereld ze kon zien, inclusief Janes ouders… haar jongere zusjes Lacie en Nora… Trevor… Fiona… en Jesse natuurlijk. Jane durfde Jesse niet onder ogen te komen nadat het artikel was gepubliceerd. Eerlijk gezegd durfde ze nie mand meer onder ogen te komen. Dus deed ze dat ook niet. Dezelfde dag nog had ze zich door Madison la ten meevoeren naar het fantastische, exclusieve appar tement van de Parkers in Cabo, om te ontsnappen aan de fotografen (die hun kamp voor Janes appartemen tengebouw hadden opgeslagen) en aan haar telefoon (die non-stop ging). Jane pleegde slechts één telefoon tje voordat ze vertrok: naar haar ouders. Ze liet een be richt voor hen achter dat alles goed met haar was en dat ze er een paar dagen tussenuit ging. Gelukkig had Janes telefoon geen bereik in het appartement van de Parkers. Jane wist dat er waarschijnlijk honderden be richten op haar wachtten: van haar ouders, Scar, Trevor, Fiona, allerlei journalisten en God weet wie nog meer. Ze wist ook dat er een dikke kans bestond dat ze haar voicemail nooit meer zou afluisteren. Ze kneep haar ogen dicht, maar niet vanwege de zon. Had Brad geprobeerd haar te bellen sinds ze uit L.A. 14
was vertrokken? Het was niet de eerste keer dat Jane het zich afvroeg. En Jesse? Ze opende haar ogen en overwoog serieus om voor altijd en eeuwig in Mexico te blijven. Ze had waarschijnlijk toch geen baan meer om naar terug te gaan. Jane bedacht dat haar baas haar waar schijnlijk zou ontslaan. Waarom ook niet: ze was er zonder iets te zeggen vandoor gegaan en zorgde voor koppen als: L.A. Candy-ster toch niet zo zoet (vast niet goed voor het bedrijfsimago). En wat Trevor betreft… zou hij haar ook de laan uit sturen? Voor alle vijf de da gen dat ze nu met Madison in Cabo was, hadden op names voor haar gepland gestaan. Het idee om met de show te stoppen was zeker aantrekkelijk, maar Jane wist dat het consequenties zou hebben. In september had ze een contract met PopTV getekend waarin stond dat ze tien afleveringen zou doen, en er moesten nog een aantal delen worden opgenomen voor ze bij de laat ste aflevering van het seizoen waren. Zou Trevor haar laten vervolgen vanwege contractbreuk? Zou hij Jane en Scarlett uit het fantastische appartement gooien dat PopTV voor hen betaalde? Dan zou Scarlett door haar dakloos worden. Nou ja, niet dakloos misschien, maar ze zouden wel terug moeten naar dat verschrikkelijke, aftandse flatje met de smerige muren en het voortdu rende verkeerslawaai. Daar kon ze echt niet naar terug. Ze hield van hun mooie, rustige appartement met de prachtige witte muren. 15
Scarlett. Meer nog dan over alle andere dingen voelde Jane zich schuldig dat ze uit L.A. was vertrokken zon der haar beste vriendin gesproken te hebben. Ze wist dat Scarlett zich vreselijk zorgen over haar zou maken. Ze waren al vanaf de kleuterschool onafscheidelijk en Scarlett had zich altijd als beschermer van Jane opge worpen. De laatste tijd was er nogal wat spanning tus sen hen ontstaan. Om maar wat te noemen: Jane kon het prima vinden met hun co-sterren in L.A. Candy – Madison en nog een meisje, Gaby Garcia – en Scar niet. Scar maakte voortdurend kattige opmerkingen over hen, zowel met als zonder de camera’s erbij, wat echt nergens voor nodig was. Bovendien zag Scar Janes verhouding met Jesse (of inmiddels: verbroken ver houding) totaal niet zitten vanwege zijn geschiedenis met meisjes… en drank… en drugs… en meisjes. Maar ‘geschiedenis’ was ook precies wat het was. Jesse deed dat soort dingen niet meer (behalve dan dat kleine ver gissinkje bij Goa). Hij was veranderd en had zich als het perfecte vriendje gedragen. Jane was degene die er een zootje van had gemaakt door hem met Brad te be driegen. Jane roerde in haar inmiddels bijna helemaal ge smolten drankje en dronk in één teug het waterige rest je op. Ze wilde dat ze nooit gehoord had van Trevor Lord – of van L.A. Candy. Ja, het incident met Brad was voor honderd procent haar eigen schuld. Maar vroe ger, toen ze nog gewoon Jane Roberts uit Santa Barbara 16
was, zouden de media nooit foto’s van hen hebben ge nomen en die overal hebben afgedrukt. Dan had de pers haar nooit zo vernederd en haar relatie met Jesse niet verpest. Het was al erg genoeg dat ze in de fout was gegaan, maar nu moest ze haar misser ook nog de len met het hele land. Nog geen honderdduizend de signerjurkjes konden dat goedmaken. Ze wilde de tijd terugdraaien naar toen zij en Scar nog onbelangrijke persoontjes waren, toen ze net naar L.A. verhuisd wa ren, vol hoop en dromen over hun fantastische nieuwe leven in een fantastische nieuwe stad. In plaats daarvan was haar leven veranderd in een nachtmerrie. Madison kwam terug, wankelend op haar hoge hak ken. ‘Homo.’ Ze haalde haar schouders op. Ze ging zit ten en strekte haar lange, gebruinde benen uit. ‘Maar hij heeft ons wel voor een feest uitgenodigd. Hé, alles goed met je? Wat is er?’ ‘Twee woorden. Jane Snoephoer.’ ‘Wat?’ vroeg Madison verward. ‘Dat is de laatste kop die ik heb gelezen voor we uit het appartement vertrokken,’ zuchtte Jane. ‘Ik bedacht net dat dit allemaal nooit gebeurd zou zijn als ik nee had gezegd tegen de show.’ Madison boog zich naar haar toe en legde haar hand (uitgerust met lange nepnagels) op Janes arm. ‘Rustig nou maar. Het komt wel weer goed. Dat beloof ik. Zo meteen doet iemand iets veel ergers en is zij de slet van de week, dat weet jij ook wel. Tegen de tijd dat we terug 17
zijn in L.A., is jouw misstap oud nieuws.’ ‘Ik hoop het maar,’ zei Jane, maar ze was er niet zo zeker van. En het stak haar enigszins dat Madisons op merking suggereerde dat zij zich als een slet had ge dragen. Maar toch, Madison was de afgelopen dagen echt een geweldige vriendin voor haar geweest. Ze had haar meegenomen naar Cabo, voor haar gezorgd, inge wikkelde cocktails voor haar besteld, haar afgeleid met grappige verhalen over haar Zwitserse kostschool, haar ouders, haar getikte tante Letitia. ‘Je bent zo lief voor me geweest. Echt. Maar we kunnen hier niet eeuwig blijven. Overmorgen is het Kerstmis en ik moet naar huis. Mijn vader en moeder verwachten me.’ ‘Nee, blijf toch hier!’ smeekte Madison. ‘We vieren lekker samen kerst in Cabo! Dan kopen we een palm boompje voor in het appartement en hangen daar van die leuke lichtjes in!’ ‘Je weet dat ik hier best zou willen blijven, maar dat gaat gewoon niet,’ antwoordde Jane. ‘Trouwens, jouw ouders zullen jou ook thuis verwachten.’ Madison gaf geen antwoord, waardoor Jane zich plotseling afvroeg hoe het eigenlijk zat met het ge zin waar Madison uit kwam. Nu ze erover nadacht: Madison praatte zelden over haar familie. Jane hoop te dat ze geen pijnlijk punt had aangeroerd en besloot om van onderwerp te veranderen. ‘Hé, weet je of in dit park ook ergens internet is? Ik wil even de vluchten naar L.A. checken. En ik wil Scar een mailtje sturen 18
om haar te laten weten dat alles goed met me is en zo.’ ‘Neu, het is hier echt achterlijk wat dat betreft. Geen bereik op je mobiel, geen internet, niets. Het is zelfs bewust gedaan, om ervoor te zorgen dat van die super rijke, superdrukke mensen als mijn ouders er even he lemaal uit kunnen zijn of zo.’ Madison aarzelde. ‘Zeg, over Scarlett? Ik wilde het eigenlijk nog met je over haar hebben.’ Jane fronste haar wenkbrauwen. ‘Wat is er met haar?’ ‘Weet je nog die dag dat het artikel in Gossip stond? Toen we met z’n drieën bij jou thuis waren? Toen deed ze nogal vreemd,’ zei Madison. ‘Hoe bedoel je, vreemd?’ ‘Heb jij je dat dan niet afgevraagd? Je weet wel, wie die fotograaf getipt heeft dat jij en Brad die avond sa men in jouw appartement waren?’ vroeg Madison. ‘Het is misschien lullig om erover te beginnen, maar… nou ja, je weet dat ik het beste met je voorheb, lieverd.’ ‘Wat zeg je nou eigenlijk?’ ‘Ik zeg gewoon… Ik weet dat ze je vriendin is, maar…’ Madisons stem stierf weg. ‘O, nu snap ik het.’ Ze grinnikte. ‘Jane Snoephoer, snoep in plaats van stoep. Grappig.’ Jane draaide zich om en staarde naar de oceaan. Wilde Madison nu zeggen dat Scar misschien achter die foto’s zat? Dat sloeg nergens op. Het kon gewoon niet dat iemand die Jane kende erachter zat. Ze wist niemand te bedenken die zo gemeen of wraakzuchtig 19
of manipulatief was. En haar beste vriendin was dat ze ker niet. Wat Jane betreft was er maar één logische verkla ring. Die fotograaf had natuurlijk bij haar appartement rondgehangen in de hoop op een nieuwtje. Of hij was Brad gevolgd naar haar huis omdat hij wist dat Brad bevriend met haar was. Of zoiets. Echt, ze wilde hier helemaal niet meer over nadenken. Het was gewoon té verschrikkelijk allemaal. ‘Ik bedoel, ik heb wel geruchten gehoord dat Jesse bij de bladen liep te leuren met die foto’s,’ hield Madison vol, ‘maar ik heb zitten denken… Misschien was het toch iemand anders. Dus… wie wisten er dat Brad die avond bij jou was?’ Jane haalde haar schouders op. ‘Nou ja, Scar. En mijn goudvis, Bubbeltje,’ zei ze zonder een spier te vertrek ken. ‘O natuurlijk, je goudvis heeft die fotograaf getipt!’ giechelde Madison. ‘Misschien heeft Bubbeltje een oogje op Jesse en wilde ze zorgen dat jullie het zouden uitmaken?’ ‘Dat zou Bubbeltje nooit doen,’ antwoordde Jane. Wat heerlijk, dacht ze, om na al die dagen van zich rondwentelen in ellende gewoon een beetje te dollen. ‘Bubbeltje houdt meer van lange, donkere…’ Maar Jane maakte haar zin niet af. Ze werd afgeleid door een rare beweging achter een palmboom, een kleine tien meter rechts van hen. Ze draaide zich om in 20
haar stoel om te zien wat het was. Klik, klik, klik. Een vent van middelbare leeftijd met een pilotenbril op stapte achter de boom vandaan en richtte zijn enorme telelens… op haar! ‘O nee!’ riep Jane uit. Instinctief hield ze een hand voor haar gezicht. Ze greep haar handdoek en strand tas en sprong op uit haar stoel. ‘Madison, daar staat een paparazzo te loeren!’ ‘Echt?’ Madison zette snel een glimlach op en keek om zich heen. ‘Waar?’ ‘O, maakt ook niet uit. Shit, wat haat ik dit. Zelfs in een ander land ben ik nog niet van ze af!’ Janes stem trilde. Ze sloeg de handdoek om haar heupen en maak te zich klaar om terug te gaan naar het appartement. Madisons glimlach verdween. Ze pakte haar spullen en stond ook op. ‘Sorry. Je hebt gelijk,’ zei ze snel. ‘Kom, laten we gauw naar binnen gaan, weg van die kloot zak. Zullen we een paar dvd’tjes halen bij het clubhuis? En later kunnen we misschien nog naar dat feest gaan waarvoor die strandwacht ons heeft uitgenodigd.’ Jane schudde haar hoofd. ‘Die fotograaf is een teken, Madison. Ik kan er niet meer voor wegrennen. Ik moet naar huis,’ besloot ze en ze liep het huis in. ‘Jij mag het zeggen, vuile snoephoer,’ grapte Madison. Niet leuk, dacht Jane.
21
