Verslag IM70.3 Aix en Provence Je bent jong en je wilt wat November 2013, de plannen voor het komende sportieve jaar worden gemaakt. Tegenwoordig heb je in triatlon land gelukkig meer en meer opties, dus aan keuze geen gebrek. De eerst afspraak werd vastgelegd op 18 mei te Aix en Provence, de tweede afspraak komt er op 21 juni te Luxemburg, hierover later meer.
De voorbereiding Vorig jaar was ik self trained atlete, dit had als grote voordeel dat je zowel de wetgevende als de uitvoerende macht bent. Een klein voorbeeld: wanneer je vrienden op café gaan en er staat de volgende dag een zwemtraining en zware fietstraining op het programma dan kan je makkelijk je schema aanpassen en de rechterarm wat meer trainen en de dag erna wat recup nemen. Dit jaar gooien we het over een andere boeg en doen een beroep doen op de diensten van collega atleet Bart Becquart. Zwemmen was de limiter, dus daar zouden we op werken, lopen kan ook beter en in het fietsen mag er ook een stukje (of tandje) bij. We weten dus waar we aan beginnen in november. De schema's kondigen zich zwaar aan, en bij momenten zit ik wel op m’n tandvlees, maar gaandeweg leert het lichaam ook om te gaan met die verhoogde stress, en wordt het systematisch borduren van trainingen rondom sociale en familiale verplichten een routine. Eind april stond er zwaar trainingsblok op de agenda in de Provence, een ideale gelegenheid om hier een parcoursverkenning aan te koppelen en de laatste hand aan de voorbereiding te leggen. 2 weken later is het al zover en kunnen we tevreden terugkijken op volgende statistieken: een 300tal zwemkilometers 4500 fietskilometers 1000 loopkilometers (volgens die mannen van running center zijn mijn meest recente schoentjes dus al rijp voor de vuilbak … en in mijn ogen zijn ze nog nieuw!)
IronMan pays d'Aix Voorbereiden is 1 iets maar waar het uiteindelijk om gaat is de wedstrijd zelf. Samen met Wim Doise en Peter Belaen vertrekken we op vrijdag al richting Aix en Provence. Om 4h30 (ja, ’s ochtends) spreken we af, chauffeur wisselen elke 3u en tegen 14u zouden we in Aix moeten zijn, tijd genoeg om nog eens een deel van het fiets parcours te doen en onze inschrijving al in orde te brengen. Strak plan (zo zijn we wel), jammer genoeg liep het al na 3 u fout toen een weerspannig anti-diefstal systeem besliste om ons te trakteren op wat sight seeing in Troyes. Leuke stad, maar na 2u heb je het wel gehad, toch bleven we er nog 5h langer. Weg verkenning, weg vroeg slapen, en extra werk op zaterdag. Uiteindelijk komt alles wel in orde en kunnen we zaterdag toch nog vrij ontspannen toeleven naar de wedstrijd. Op zondag staan we om 7h52 klaar op het strand voor een "beach start". Onze wave bestaat uit alle mannen tot en met 35j, de meest competitieve agegroups dus. Vol vertrouwen neem ik toch vooraan in het midden plaats. Geen goed idee. 100m vechten in de wasmachine doet me besluiten dat dit echt niets voor mij is, gefrustreerd gooi ik alles op rechts tot ik vrije baan heb (dit moet een vrij grappig beeld geweest zijn vanuit de lucht). Aan het zwemmen in de voeten veeg ik m'n voeten, den dezen hier heeft vrije baan nodig. Het gevolg van m’n walgelijke start is dat ik, eens op gang, nu ook iedereen rondom mij inhaal en daardoor ook wel wat oponthoud heb. 1 ding hebben we alweer geleerd, volgende keer start ik opnieuw uiterst rechts, eerste 100m doortrekken en dan pas voeten gaan opzoeken in het midden. Na een goeie 30’ kom ik aan land, toch 1’ trager dan gehoopt maar de reden moet niet ver gezocht worden. Geen paniek, ik ben nog altijd 3’ sneller dan in Texas vorig jaar. Een progressie van 10%, daar teken ik nog altijd voor. Eens uit het water wacht er ons een lange loopstrook naar de fiets. Bewust hield ik me wat in tijdens de laatste meters zwemmen om dan een stevige spurt te trekken op het droge. Je maakt ten slotte heel wat meer tijd goed op het droge dan in het water. 100m verder worden de gevolgen van de carb loading echter pijnlijk duidelijk. Steken in de milt/middenrif doen me even wandelen en al joggend ga ik T1 binnen. Tweede learning van de dag, 2u30’ voor de wedstrijd eten is TE laat. Met volle moed spring ik echter op de fiets. Een maand geleden verkende ik het parcours en het is spekkie naar m’n bekkie. Beginnen doen we met een aanloopstrook
van 20km over licht glooiende maar vooral dalende wegen. Ideaal om den tank goed vol te steken. Ik bevind me tussen een 6-tal atleten die angstvallig vooraan willen blijven in ons groepje. Een continue golf van naar voor rijden en weer ingehaald worden zorgt er voor dat we niet echt super snel gaan. Op zich vind ik dat niet erg, den dezen hier heeft parcourskennis en heeft niet veel zin om de beentjes nu al te pijnigen, er komen nog genoeg gelegenheden. Na 20km bereiken we de eerste helling. Van de verkenning weet ik dat deze een goeie 2km duurt maar nadien nog wat blijft aanmodderen (vals plat). Onmiddellijk op de 39x25 (ik was bij de les toen Chris –White Lion- Froome ons vorig jaar in juli fietsles gaf) en ik peddel vrij gemakkelijk weg van mijn groepje. Eens op de top sluit ik aan bij 2 collega’s die wel zin lijken te hebben in een stevige afdaling. Na 30 km komen we met z’n drieën op een lang stuk vlak (20km) en niet veel later worden we bijgehaald door een sneltrein uit Frankrijk (een TGV dus). Mijn 2 collega’s kunnen niet meer volgen maar voor mij is dit de opportuniteit om de opgelopen vertraging in te halen. De royale Franse regels (7m te meten van de voorganger’s voorwiel) pas ik eerlijk toe maar toegegeven, dit levert nog altijd een serieus voordeel op. Onze vriend vraagt me nooit om over te nemen en na 60 km brengt hij me tot bij een groepje van een 10-tal atleten (hier had ik dus al moeten bijzitten na het zwemmen). Den TGV dendert verder maar met in het achterhoofd wat er ons nog te wachten staat laat ik hem gaan, terecht waarschijnlijk want in het lopen staat hij plots geparkeerd. Op 20km van Aix en Provence worden we nog getrakteerd op de col de Cengle. 3.5km, vrij steil. Het plannetje was om hier nog eens goed door te rijden en dan hopelijk de laatste 15km tot in Aix alleen af te werken. Na 200m op de Cengle moet ik m’n plan echter bijstellen, m’n rechter quadriceps trekt in kramp. Rustig doorpeddelen en veel drinken is de boodschap. Als bij wonder zijn er maar 2 atleten die op dit moment van me weg rijden en ik kan makkelijk volgen bij de rest. Naar het einde van de col toe lijkt de kramp volledig verdwenen te zijn en waag ik het er toch op om nog wat door te duwen. Dit lukt en op de top sluit ik opnieuw aan bij de twee mannen die eerder van me wegreden. Vanaf nu is het vooral in dalende lijn naar Aix. Ik heb m’n fiets speciaal hiervoor gepimpt met een 53x11(de volle 10m per omwenteling ofte, 3 keer zoveel als m’n kleinste verzet), goeie keuze want ik scheur weg van m’n collega’s. In 1 van de vele haarspeldbochten krijgen m’n carbon wieltjes het wat warm en laat ik wat rubber achter. Hmm minder voor het vertrouwen, dus toch maar ietsje meer veiligheid inbouwen wil ik me niet laten driëendelen door deze triatlon.
Eens aangekomen in Aix laad ik me op voor het laatste onderdeel van deze wedstrijd (als ex-wielrenner durf ik nogal eens vergeten dat er nog een onderdeel volgt), de beentjes voelen al wat zwaar aan, maar ik heb wel voldoende gedronken en gegeten. Op dat moment laat ik de idee voor een 1h24’ halve al varen maar 1h27’ moet wel nog mogelijk zijn, garmin zal dus tevreden moeten zijn met 4’10”/km. Fietspark binnen en … zalig, m’n fiets wordt voor me geparkeerd aan de 3 e balustrade, for your reference, daarachter staat een boulevard van 300m met lege balustrades. Diezelfde boulevard dienen we blootvoets te lopen alvorens we aan onze wisselzakken kunnen. Met een budget van een kleine 500,000 euro (250euro pp, 1750 deelnemers), exclusief sponsorgelden, zullen onze vrienden van IronMan geen geld meer over gehad hebben voor een tapijtje (Kurt, hier ligt een opportuniteit voor jou). Mijn voeten (hiel) heeft het geweten, 4 dagen manken was mijn deel. Het lopen zelf dan, ik vertrok vrij goed maar al na 1km wordt ik tegengehouden door een zeer ijverige scheids: “het gordeltje van het nummer moet namelijk boven de heupen hangen” tegen dat ik door heb wat hij juist bedoelt ben ik de aansluiting met m’n groepje kwijt. Geen probleem, de eerste ronde voel ik me goed, lopen op de garmin heeft niet veel zin gezien het parcours continu op en neer gaat. De eerste passage aan de aankomst is kicken, de benen voelen nog goed, de muziek gaat vollen bak en voor ik het goed besef loop ik 3’35”/km, no way josé, deze vlieger gaat niet op, kalm aan en eens opnieuw uit de menigte begint de realiteit tot mij te komen. 1 ronde achter de rug, 3 te gaan dus nog een goed uur afzien. En dat wordt het ook, het tempo zakt stelselmatig en de stukken bergop worden een echte marteling. Houding verzorgen en focussen op de bevoorradingen is de boodschap. Tijdens de laatste ronde probeer ik nog wat te versnellen, maar al snel geven m’n harmstrings aan dat het genoeg geweest is voor vandaag. Ik eindig m’n halve marathon in 1h30’ (4’16”/km), jammer van het verval in de laatste 2 rondes, maar al bij al overheerst de tevredenheid wel.
De cijfertjes dan:
Wat hebben we nu geleerd: 1. 3u voor de wedstrijd moet het eten binnen zijn (en moeten we er niet nog eens aan beginnen) 2. Rechts starten in het zwemmen 3. Nog iets meer drinken op de fiets 4. Kousen aandoen tijdens het lopen Voila, we zijn alweer een stap dichter bij die perfecte race, Luxemburg here we come!! Als uitsmijter nog enkele “Wist je datjes”: Wim D. vond Jeanne Collonge nog een snelle, ook in het lopen.
Wim D. vond dat het ook nog lekker liep bij Fré Vanlierde toen die hem passeerde. Bij iedere IronMan hoort een afterparty, zorg dat je er tijdig bij bent want de free booze en food worden snel afgeruimd. Anti-diefstal systeem is voor losers Ik me tijdens het fietsen afvroeg of je door achter een auto te rijden ook een kaart kon krijgen, gezien de nogal lichte definitie van verkeersvrij kreeg ik hier namelijk vaak de kans toe. Bevoorradingen in een afdaling zijn geen goed idee Vrijwilligers in de bevoorradingszone stellen zich beter niet op naast de vuilbak zone en na de cola bevoorrading. Mijn excuses aan het adres van die vrijwilliger die zich op die plaats bevond … Ik tijdens de halve marathon dacht dat dit m’n laatste wedstrijd zou worden. Eens de finish gepasseerd ik al meteen weer plannen maakte voor Luxemburg. Ik in Luxemburg nog een stukje sneller hoop te gaan. De sfeer op het volledige loopparcours in Izegem eigenlijk beter is dan op deze IronMan (de aankomstzone was kicken maar gedurende de rest van het parcours waren we eerder aanzien als waco’s die het normale leven in de stad verstoren) Ik tijdens het schrijven van dit verslag beseft heb hoeveel beeldspraak triatlon met tandheelkunde gemeen hebben, je zou zowaar gaan denken dat triatlon door een tandarts werd uitgevonden: a. Tandje bij steken b. Gaatje dichten c. Op het tandvlees zitten
