Verenigd Zielenrijk. Cormaël Lia. Verenigd Zielenrijk All Rights Reserved Cormaël Lia ISBN:

Verenigd Zielenrijk Cormaël Lia

Verenigd Zielenrijk

© ® All Rights Reserved Cormaël Lia

ISBN: 978-90-484-0213-7

Uitgeverij : Free Musketeers ISBN : 978-90-484-0213-7 | e-book 978-94-008-1589-6 Niets uit deze PDF mag worden verveelvoudigd, verspreid, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, downloading naar andere websites, databases of op welke andere manier dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever en of auteur. Alle rechten strikt voorbehouden van al het geschrevene inclusief graphics en webdesign aan Cormaël Lia. Contact : [email protected]

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Proloog Gedurende de jaren van mijn leven, ben ik er stellig van overtuigd geraakt dat er niet zoiets bestaat als ‘toeval.’ ‘Toeval’ is Voorbestemming, ‘Toeval’ is datgene wat je toevalt, ‘Toeval’ is het werk van de Voorzienigheid die van die opmerkzame dingen op je pad stuurt om er het jouwe mee te doen. Samenlopen van omstandigheden die je passeren om je eigen lering uit te trekken. Na er iets van geleerd te hebben, te tonen dat je er iets mee kan. Uitdagingen, de meeste mensen noemen deze ‘fouten,’ zijn er om van te leren. Je zult na een onbepaalde tijd steeds weer dezelfde uitdagingen op je pad tegenkomen. En telkens wanneer je er niet iets als lering uit blijkt te hebben getrokken, komt het terug. Een prachtige Universele wet, waaruit blijkt dat er eigenlijk geen ‘fouten’ gemaakt kunnen worden. Alles is een proces om wijzer van te worden. Wijzer in de zin van bewuster. Zelfbewuster. Alles heeft een doel. Mensen noemen het ‘fouten,’ Universeel gezien zijn het eigenlijk alleen maar geheugensteuntjes. Iedereen, niemand uitgezonderd, krijgt door middel van voorbodes aangegeven wat er te wachten staat. Door goed op te letten, bewust te leven en te beleven, zul je intuïtief weten wat er gaat komen. Kijken, luisteren en opletten. Bewust kijken naar de wereld om je heen. Bewust luisteren naar het stemmetje in jezelf dat constant in gesprek met je is. Bewust letten op de mensen om je heen. Letten op de dingen die ze doen en zeggen, maar vooral ook op de dingen die ze juist niet doen en zeggen. Daarmee zul je achter de beweegredenen komen van het hoe en waarom mensen dingen doen en laten. Daarmee zul je ook zien dat we in onze basis allemaal hetzelfde zijn. Simpelweg zijn we allemaal maar gewoon mensen, met hetzelfde doel. Leven op aarde om verder te komen in onze evolutie. Met het goed zijn voor ons zelf en onze medemensen, werken we ook aan de evolutie van Moeder Aarde. Onze Aarde en al haar bewoners, van het dierenrijk, het plantenrijk, mineralenrijk en het mensenrijk. Tot in de kern van dit ALLES, de ziel van dit alles! Alles is bezield, al wat leeft, in grofstoffelijke maar ook in fijnstoffelijke vorm. Wij zijn verantwoordelijk voor onszelf, maar ook voor onze medebewoners op aarde en in de sferen er rondom. Zolang we openstaan voor het positieve in alle mensen en andere bezielden, komen we er al snel achter dat we overal het goede ontmoeten. Leven en laten leven. Zijn en laten zijn. Luister en spreek vanuit je ziel. Dan zul je dingen horen die het menselijke oor voorbij gaan. Onze gidsen die tot ons spreken. De Universele Muziek der Sferen. Alle tonen worden je gezonden als een boodschap van zijn. Al het bezielde samen geeft een prachtige intonatie aan trillingen en klanken weer. De planeten in ons zonnestelsel. Ons zonnestelsel binnen onze Melkweg. De Melkweg tussen al die andere Melkwegen in het Universum. En ons Universum tussen de Universa. Daar behoren wij toe, Eén Groot Verenigd Zielenrijk! Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

01 | Ik Die Ben | Kirkenes, Noorwegen, 1950 We woonden daar in een prachtig heuvelachtig landschap. Bij het opstaan `s morgens voelde het alsof je een deel van de aarde was. Er bestond voor ons geen enkele twijfel over het feit, dat wij het privilege genoten, op het mooiste stukje van de wereld te mogen wonen. Als kind van vijftien wist ik, dat de kleurenpracht in de lucht, allerlei schakeringen paars en roze, iets zo speciaals was, dat het Heelal het toch wel heel erg goed met ons voor moest hebben, dat wij daar mochten wonen. Hoe goed het Heelal het met mij voor had, zou al heel snel blijken. "Doe je jas nou aan, straks missen we de trein nog." We gingen met zijn vieren - mijn ouders, mijn zusje en ik - bij mijn oom en tante logeren in Murmansk. Tante was jarig geweest en het was al een behoorlijke tijd geleden, dat we elkaar in de armen hadden kunnen sluiten. Het leek mijn moeder een prima idee, om deze gelegenheid aan te grijpen, en af te reizen naar haar geboorteplaats. Het kostte in die tijd nog al wat, om die lange reis te kunnen betalen en met twee kinderen op pad te gaan. Papa en Mama hadden echter alle extraatjes gelaten voor wat ze waren, om zo te sparen en met ons naar mama's zus te kunnen gaan. Het was voor mij een erg spannende onderneming. De tijd dat ik mijn tante al niet gezien had, kon ik niet plaatsen in enig perspectief. Mama zei wel dat ik een jaar of elf was toen, maar dat zei mij erg weinig. Voor mij was het al zo lang geleden. Het enige wat ik me van mijn tante kon herinneren was, dat ze altijd zo blij was om ons te zien. Dat ging dan gepaard met ettelijke knuffels, die je de adem benamen. Hoe ze er uit zou moeten zien, kon ik alleen nog maar afleiden van de fotootjes op de kast in de eetkamer. Mama had maar één zusje. Ze had ook een broertje gehad ooit, die was dood gegaan voor dat hij nog maar kon lopen. Als ik mijn kleine zusje zou moeten missen. Haar nooit meer zou kunnen vasthouden en met haar wandelen langs het water van onze geliefde fjord. Daar zou mijn hart van breken! Als ik dat wel eens tegen haar zei, dan vertelde ze me dat ik geen medelijden met haar hoefde te hebben, want zij was zelf nog zo klein toen haar broertje dood ging. Het was allemaal al zo lang geleden gebeurd. Dat ging mijn jonge meisjes begrip te boven, maar als mama dat zei dan was dat gewoon zo. Zo kwamen we, tegen de tijd dat het al weer donker begon te worden, op het station aan in Murmansk. Tante stond ons op te wachten, op het moment dat we uitstapten, kwam het vrouwtje van de foto op ons af. Met tranen in haar ogen knuffelde ze ons, als was het of ze ons in geen honderd jaar meer gezien had. Het was ontzettend koud in die tijd van het jaar. Voor ik nog maar bij kon komen van de indrukken, die ik op had gedaan tijdens de reis, zaten we al in de auto. Op weg naar ons logeeradres voor een week. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

02 | Ik Die Was | Murmansk, Rossijskaja, 1950 We kwamen een straat binnen, die op niets leek wat ik ooit eerder had gezien. Aan elke kant van de straat stonden huizen, vergeleken bij onze woonomgeving zag ik dit als iets ongewoons. Bij ons stonden de huizen verspreidt over het landschap, niet rij aan rij aan elkaar vast. Vrij snel kwam ik er ook achter, dat er nog wel meer dingen anders waren dan thuis. Ergens in het midden van de linkse rij huizen stapten we allemaal uit. Mijn nichtje stormde naar buiten om de familie uit Noorwegen te begroeten. Zij was een paar jaar ouder dan ik en had in haar herinnering nog wel beelden, die hoorden bij wie wij waren. Na haar kwam er een verlegen kijkend jongetje naar buiten, die was nu vier. In de tijd dat wij tante voor het laatst hadden gezien, was zij zwanger. Hij wist niet wie die vreemde mensen waren, die in zijn huis zouden komen wonen. Onze tassen werden in de hal gezet. We werden binnen verwelkomd door een man met een baard en een bril, die ik me niet kon herinneren als zijnde een familielid van mij. Later bleek dat mijn oom te zijn. Hij had een baard laten groeien, en na het lezen zijn leesbril blijkbaar nog niet afgezet. Voor we iets zouden gaan drinken, werd ik door mijn nichtje gevraagd met haar mee te gaan naar boven. Ik zou die week bij haar op de kamer slapen. Zo werd aan ons allemaal verteld waar we onze spullen konden laten. Na het opbergen van onze bagage gingen we weer naar beneden, om wat te drinken en te eten. Het was een gezellig huis. Direct werd mij bij het binnenkomen duidelijk, dat ik hier wel eens een fijne tijd zou kunnen hebben. `s Morgens vroeg, de ochtend na ons arriveren, wilde ik naar buiten, dat ging thuis ook zo. Zo lang als ik me kon herinneren had ik dat al gedaan. Net wakker en dan voor het ontbijt, lekker naar buiten frisse lucht inademen. Mama zei dat dit niet kon hier. Snappen deed ik daar erg weinig van, maar dit bleek een grote stad te zijn en bij tante thuis gingen ze `s morgens vroeg niet naar buiten. Ik moest me maar aanpassen, voor een week kon dat toch wel? Dat leek mij nou echt niets, dat je niet zo maar naar buiten kon als je dat wilde. Maar ja, het was tenslotte maar voor een week en mijn nichtje was dus, naar mijn idee, veel slechter af dan ik. Later op de dag wilde ik met mijn kleine zusje langs het water wandelen, "dat hebben we hier niet!" 'Dat hebben we hier niet!' dacht ik, 'Dat is me ook wat zeg! `s Morgens niet naar buiten, niet langs het water kunnen wandelen. Wat deden zij dan eigenlijk wel?' Dat werd me gaande weg duidelijk, doordat ik de komende dagen, de meeste tijd van de dag doorbracht met mijn nichtje. Ze hielp mee in het huishouden, speelde kaart met haar vader en moeder. En fantaseerde enorme verhalen, over de jongen van haar dromen, die haar levenspad echter nog niet gekruisd had. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Al snel vond ik haar dus een saaie meid, die mij niets te vertellen had waar ik naar zou willen luisteren. Thuis was ik de meeste tijd buiten, aan het water met vriendinnetjes. Op zoek naar meer plaatsen om gezellig te kunnen zitten. De afwas doen en zo dat hoefde ik niet, als ik mijn kamer maar opgeruimd hield, dan was het goed. Thuis konden we genieten van de natuur met al haar pracht. En van de dieren die we zagen, als we heel stil deden en hen het idee gaven dat we er niet waren. Zo leerde ik daar wel allerlei kaartspelletjes. Mijn oom en tante deden echt hun best het ons naar de zin te maken, dat lukte dan ook. Mijn neefje zat meestal stil in een hoekje iets te tekenen, of in prentenboekjes te bladeren. Echt veel hoogte kon ik van het jochie niet krijgen. Met het ontrafelen van hoe mijn Russische familie nou eigenlijk was, en wat ik van hun manier van leven nou eigenlijk vond in die grote stad, vlogen de dagen voorbij. "Morgen heel vroeg gaan we weer naar huis. Pak je vast je spullen in je tas, dan is dat maar gebeurd," zei mijn moeder op een middag. ‘Jee, te gek morgen naar huis, terug naar het water en de heuvels. Zouden mijn vriendinnetjes me gemist hebben? Lekker weer in mijn eigen bed slapen,' dat leek me het fijnste dat me kon gebeuren. Zodra mijn moeder me vroeg om mijn spullen te gaan pakken, ging ik dan ook direct naar boven, om de kamer van mijn nichtje op te stormen. Die zat, sinds een paar dagen, al niet meer op mijn gezelschap te wachten. Volgens haar was ik maar een puber, die nog niet wist waar het in het leven om draaide. Hoe kon het ook als je opgroeide in een dorp! Wat ze ook van me vond en van ons leven in Kirkenes, mij deed het niets. Niet wetend wat me te wachten stond, gooide ik in mijn enthousiasme de deur open om mijn tas te gaan pakken. Nu ik wist dat we weer naar huis gingen, kon het mij niet snel genoeg gaan allemaal. Als in een wervelwind stond ik ineens binnen. Ze schrok enorm. Ik zag dat ze in haar schrikreactie heel snel iets wegstopte. Dat wekte direct mijn nieuwsgierigheid. Niet dat ik dat overduidelijk liet merken. Ze had dus iets te verbergen en ik wilde dolgraag weten wat dat was. Poeslief deed ze ineens, of ze me kon helpen mijn spulletjes bij elkaar te zoeken en aan te geven, zodat ik ze kon inpakken. Dat was nog eens een ommekeer in haar manier van doen van de laatste dagen. Ik vond het best. Ik had niets te verbergen in tegenstelling tot haar, zoals het er net naar uitzag. Ze kende mij echter niet goed genoeg, om te weten dat als ik in de gaten had dat er iemand geheimen had, ik ze maar al te graag te weten wilde komen. Daarom had ik ook nooit geheimen. `s Avonds na het avondeten moest ze helpen met afwassen. Ik zei dat ik even naar boven ging, om te kijken of ik alles al in de tas had zitten. Zo snel als ik kon liep ik op haar bureau af, om in de laden te zoeken naar iets wat niet door de beugel kon. Van alles kwam ik er in tegen, maar niet iets waarvan ik vond dat het een geheim waard was. Wel zag ik een fotootje dat mijn aandacht trok. Een man in een lange jas, met zijn linker arm geleund op een piano. Een zwart-wit vodje papier was het in mijn ogen. Wel wist ik op Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

het moment dat ik het in mijn handen had, dat het hier om ging. Dat was nou vervelend dat we morgen al naar huis gingen. De tijd zou te kort zijn, om er nog achter te komen wat er nou eigenlijk aan de hand was met die foto. Beneden kwam ik echter terecht in een woordenwisseling tussen mijn nichtje en mijn oom. "Jij altijd met je gefantaseerde verhalen over een vent die allang dood is. Waar haal je het vandaan om verliefd te worden op iemand die je niet eens gekend hebt. Wanneer dringt het nou eens tot je door dat je hier niet langer mee kunt doorgaan!” Wat was dat nou voor een vreemd verhaal, waar hadden zij het nou over? Mijn moeder zat ietwat beschaamd te kijken, dus zij wist waar het over ging. Dat was interessant. Het was echter blijkbaar niet de bedoeling geweest dat ik hier iets van opving. Voor mij was het zo klaar als helder water, dat de verhalen, die ze tegen mij ophing over haar droomprins, gingen over iemand die ze dus niet eens meer tegen kon komen. Want die was al dood. Erg vreemd allemaal. Tot dat er bij mij een lampje ging branden en ik in begon te zien, dat de man op dat kleine fotootje wel eens de persoon kon zijn waar het hier om ging. Of het zo moest zijn, zei mijn nichtje nog even, "Vader je zult wel altijd boos op me blijven, maar dat komt omdat je het gewoon niet snapt. Ik ken hem namelijk wel. Ik ken hem omdat ik zijn muziek ken! Je hebt dan wel zijn fotootje weggegooid, maar zijn muziek kun je me niet afpakken want die zal altijd blijven bestaan!" 'Foto weg gegooid,' dacht ik. 'Dat zal wel. Die man maakte dus muziek. Hij was al dood gegaan en mijn nichtje was tot over haar oren verliefd op die man, wat een belachelijk verhaal en zij wist waar het in het leven om draait? Ja hoor! Het is maar wat je leven noemt.' Mijn oom wist dus niet beter, of hij had geprobeerd een einde te maken aan de idioterie van mijn nichtje, door die foto weg te gooien. Die foto echter, die was er nog en dat wist ik. Zou mijn oom daar lucht van krijgen, dan zwaaide er wat. Dat was me wel duidelijk. Mijn besluit stond vast. Ik wist dit en mijn nichtje wist dit en dat moest zo maar gewoon blijven. Wat kon mij het nou helemaal schelen dat ze zo nodig verliefd moest zijn op een dood iemand. Dat was haar probleem ... Ik zou morgen toch naar huis gaan en haar geheim mooi meenemen. Niemand hoefde dat wat mij betrof te weten. Nu ik dit gehoord had, wilde ik die foto toch nog wel eens bekijken. `s Avonds verzon ik de smoes, dat ik vroeger naar bed wilde gaan, omdat we morgen al heel vroeg op moesten voor onze terugreis. Mijn ouders keken me nogal vreemd aan, wetende dat ik er thuis alles aan deed, om zo laat mogelijk naar bed te kunnen. Dit was duidelijk niets voor mij, maar ze lieten het voor wat het was. Met een 'welterusten allemaal' zocht ik mijn bed op. Nadat ik mijn pyjama had aangedaan, ging ik op zoek naar de foto. En jawel, hij lag er

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

nog. Wie was die man dan toch wel geweest en hoe kende zij zijn muziek. Ik kende bijna geen muziek. Zo nu en dan als mijn moeder door het huis liep te zingen, kwam ik in aanraking met muziek, maar dat was het dan ook. Al nadenkend en overpeinzend stond ik die man op die foto in me op te nemen. Plots ging de deur open en mijn nichtje kwam ineens binnen. Ze zag dat ik haar geheim had ontdekt. Haar gezicht werd rood en ze stormde op me af, om de foto uit mijn hand te trekken. Niet wetende dat ik alles al op een rijtje had gezet en besloten had dit nooit aan iemand te vertellen. Ik trok mijn hand terug, zodat ze de foto nog niet te pakken kon krijgen. Zo graag wilde ik haar gerust stellen, dat ze niet bang hoefde te zijn. Voor ik goed en wel mijn mond open kon doen, kreeg ik een ferme duw en verloor ik mijn evenwicht. Toen werd alles zwart. 'Oh ja ik was gevallen. Hé, ik moet even buiten bewustzijn zijn geweest. Wat is dat voor gegil! Mijn nichtje. Waarom gilt ze zo? Wat is er gebeurd? Waarom kijkt ze niet naar mij? Waarom blijft ze maar gillen en naar de grond kijken?' Mijn blik ging als vanzelf naar de plaats waar zij naar keek. 'Hè? Daar lag ik! Hoe kan dat nou, ik sta toch hier? Ik bloed uit mijn hoofd.' Ik wil aan mijn hoofd voelen. 'Wat gaat dat licht. Mijn armen voelen zo licht. Hé! Wat is dat voor Licht? Dat komt op mij af! Het zijn mensen, die ik nog nooit gezien heb. Maar ze zijn anders dan gewone mensen. Het lijkt alsof ze van Licht gemaakt zijn!' Maar toch zijn het mensen. Ik zie die mensen alleen, want mijn nichtje kijkt niet naar ze om! 'Hoe kan dat nou, dat ik ze wel zie, maar mijn nichtje niet?' Eén van die Lichtmensen komt dichter bij. Ik kijk weer naar mijn nichtje maar die reageert er niet op! Hij komt dus echt naar mij, voor mij? Het is een mooi Lichtmens met een lief gezicht en met een zachte stem zegt hij: "Kom maar met mij mee." "Nee, dat kan niet, we gaan morgen naar huis en ik moet mijn nichtje geruststellen, dat er niets met me aan de hand is. Dat ze niet zo hoeft te schreeuwen," reageer ik verbaasd. "Ze zal je niet kunnen horen en er is wél wat aan de hand. Je bent met je hoofd tegen de hoek van het bureau gevallen. Je bent, zoals de mensen dat noemen 'dood'. "Dood? Hoezo dood? Ik ben er toch nog steeds. Jij ziet mij toch ook?" "Ja, ik zie jou wel, maar dat komt doordat ik uit het Zielenrijk kom. Jij bent ook in het Zielenrijk terecht gekomen. Alle mensen die dood gaan komen in het Zielenrijk.” Ik zag mijn moeder en mijn tante op het geschreeuw van mijn nichtje af komen, en zich over mijn lichaam buigen. Waarop mijn moeder ontzettend begint te huilen en mijn hoofd optilt en op en neer wiegt. Ik probeer haar aan te raken, en dat lukt wel alleen zij schijnt het niet te voelen. 'Wat is dat nu allemaal?'

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

De Lichtmens die al eerder wat zei zegt dan: "Kom maar met mij mee, jouw leven zit erop voor deze keer. Kom, ga nou maar mee. Er is voor jou een andere plaats waar ze op je wachten. Wees maar gerust alles komt goed." Hij stak zijn hand naar me uit. Ik keek nog een keer naar mijn moeder en legde mijn hand in de zijne. Dat voelde fijn, dat voelde zacht en vredig. Dat voelde alsof het zo hoorde te zijn. Ik gaf me over aan zijn weten en wist dat het inderdaad goed zou komen. Wat ik me er bij voor moest stellen wist ik niet. Hij nam me mee naar een plaats, die in mijn fantasie nooit had kunnen bestaan. Zo mooi! En alles voelde er zo goed, zo vredig, het was alsof ik er thuis kwam … 03 | Voor Hem Ben Ik | Mji Mkongwe, Zanzibar, Tanzania, 1950 "Farrokh, Farrokh ga je mee? Kom we gaan naar huis. Het is tijd om te eten. De zon gaat zo onder. Morgen kun je weer op het strand spelen, voor vandaag houden we het voor gezien." Met tegenzin stopt hij met het bouwen van zijn zandkasteeltje. Zolang als hij daar zichzelf en zijn moeder vermaakt heeft op het strand, heb ik naast hem gezeten. Alleen, hij ziet me niet. Ik ben constant in zijn omgeving, maar hij ziet me nooit. Dat is maar goed ook. Het zou zijn jonge leventje alleen maar onnodig ingewikkeld maken. Het heeft me best wat moeite gekost om in te zien dat ik 'dood' was. Vader, moeder en mijn kleine zusje konden me niet meer zien. Dat was onaanvaardbaar op dat moment. Ik kon niet meer met ze praten. Ik zag hen wel, maar zij mij niet. Ik hoorde hen wel, maar zij mij niet. Ik kon hen wel aanraken alleen ze voelden het niet. Toch kon ik daar na een tijdje afstand van doen en mijn nieuwe taak op me nemen. Naar Afrika zou ik gaan. Er was daar vier jaar eerder een jongetje geboren. Die zou ik gaan begeleiden. Er werd me verteld dat er voor hem een glansrijke muzikale toekomst was weggelegd. Hij moest dus op een gemakkelijke manier door zijn jonge leven kunnen gaan. Tot hij de plaats bereikt zou hebben, waar zijn loopbaan vorm aan zou beginnen te nemen. Als hij de start gemaakt zou hebben, tot dan zou het in mijn taak liggen, zijn begeleider te zijn. Zo werd ik Farrokh's 'beschermengel'. Wat een beschermengel is, was me al verteld. De oudste van de groep Lichtmensen die me op haalde na mijn overlijden had me dat uitgelegd! Ik vroeg hem ook waarom zij juist degene waren die me op waren komen halen! Hij vertelde met enorm veel liefde in zijn stem: “Je hoort bij ons. Deze groep hoort bij elkaar en we komen elkaar steeds tegen. Elk leven weer. Soms komen we elkaar tegen op aarde en soms zijn we ook elkaars beschermengelen!" Hij vertelde ook dat de mooie verlichte ziel die mij als eerste toesprak na mijn overlijden, mijn beschermengel was geweest tijdens mijn leven in Noorwegen. Hij en nog een paar anderen. Maar hij intrigeerde me het meest van allen. Het was alsof hij een soort magneet was, zo werd ik naar hem toegetrokken. Maar ik had Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

zoveel dingen te doen en te leren en naar te luisteren, dat het leek alsof ik geen tijd kon vinden en krijgen om tijd met hem door te brengen! Aan die mooie Verlichte ziel vraag ik dan: "Als jij dan mijn beschermengel was, waarom kon jij dan niet voorkomen, dat ik daar met mijn hoofd tegen die punt van dat bureau viel?” Dat mocht hij niet doen. Ik had er voor ik geboren was voor gekozen om maar vijftien te worden. Daar begreep ik maar weinig van. Hij, en een nog lichter, verlichter wezen, hebben mij toen door mijn levensloop geloodst, om terug te kunnen kijken naar mijn laatst genoten leven op aarde. Wat ik me eigen wilde maken in dat leven, en waarbij ik mijn vader en moeder nodig had gehad. Wat ik uit wilde werken. Door goed te kijken en te volgen wat zij bedoelden, ging ik inzien waar het allemaal om te doen was geweest. Dat ik voor dat leven inderdaad klaar was, ook al was ik nog maar vijftien. De taak Farrokh's begeleider te worden, nam ik erg graag op me, want er was mij ook getoond wat wij in eerder genoten levens op aarde voor elkaar betekend hadden. Dat was niet gering. Farrokh zou binnenkort naar school gaan. Aan mij de taak om die overgang, van vrij jongetje op het strand en altijd buiten, naar een schoolgaande jongen, zo prettig mogelijk te laten verlopen. Farrokh's vijfde verjaardag zat er aan te komen. Daarna zou het vrije leventje er voor hem opzitten, en moest hij gaan leren lezen en schrijven. Daar had hij vrij weinig zin in en zag er bovendien het nut nog niet van in. Niet dat het er verder iets aan af zou doen, gaan moest hij toch. Zo was daar ineens de dag dat hij naar een zendelingenschool gebracht werd, waarvan alle leraressen Engelse nonnen waren. "Hallo Farrokh welkom op school. Zullen wij eens een fijn plaatsje voor jou uitzoeken? Ken je misschien al iemand hier? Dan mag je daar ook naast gaan zitten als je dat fijn vindt." Dat maakte op hem een prettige indruk, zo vervelend zou het dan misschien toch niet worden. Dit maakte dat hij haar op slag aardig vond. Hij nam de situatie in zich op. De ruimte met landkaarten aan de wand. Stoelen met bankjes en een grote tafel voor een bord, waar dingen op getekend stonden. Zo zag hij ergens in het midden een speelkameraadje van hem zitten. 'Hé daar zit Gadhir, daar wil ik wel naast zitten,' hoorde ik hem denken. "Ik heb al iemand gezien waar ik wel naast wil zitten mevrouw. Mag dat?" "Ja natuurlijk! Kom maar, geef mij maar eens een handje en wijs me de weg maar. Waar wil je zitten?" Glunderend naar Gadhir wijst hij de plaats naast hem aan. Wat onzeker nog neemt hij plaats. Zoekend naar zijn moeder die nog voor in het lokaal stond. "Hé, maak je maar geen zorgen hoor. Straks mag je gewoon weer naar huis en je mama komt je dan wel Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

halen. Hè mama?" zegt de vriendelijke religieuze, vragend tegen Farrokh's moeder. "Natuurlijk jongen, ben maar niet bezorgd. Veel plezier, tot straks." Met die woorden loopt ze op hem af, kust hem gedag en loopt het lokaal uit. Wat Farrokh niet wist, en zijn moeder ook niet liet blijken, was dat zij het net zo moeilijk had als hij nu. Nu ze hem ineens niet meer de hele dag om zich heen had. Ze miste hem al op het moment, dat ze de deur van het lokaal achter zich dicht trok. Daarmee begon Farrokh's eerste dag op school. Ik ging achter hem staan, om zo goed mogelijk zijn gemoedstoestand aan te kunnen voelen. Ik legde mijn handen op zijn schouders, om hem een rustig gevoel te geven. Niet dat hij daar erg in had natuurlijk. Het was zeker op deze eerste dag erg belangrijk, dat hij zich zo snel mogelijk op zijn gemak voelde. Dit was voor mij ook iets nieuws, maar gelukkig stond hij, zo jong als hij was, open genoeg om mijn liefdevolle energiestroom op te nemen. De nacht ervoor had hij namelijk zo lang wakker gelegen en liggen piekeren over het naar school moeten gaan. Hij was zo bang dat hij heimwee zou krijgen. Het was een dappere strijd die hij streed in zijn eentje, in het donker, en ik mocht op dat moment niets voor hem doen. Vanaf het eerste begin dat ik zijn begeleider werd, hield ik van dat kleine, mooie, bruine jongetje, met zijn bijna zwarte ogen. Het is soms zo moeilijk om hem te horen piekeren en de jonge jongens pijntjes in zijn ogen te zien, en niets te mogen doen. Fouten moet hij maken om te kunnen groeien en zelfvertrouwen te krijgen. Niet dat het hem daar van naturen aan ontbrak. Iedereen in zijn omgeving was erg op hem gesteld. En als je maar vaak genoeg te horen krijgt hoe lief je bent, doet dat je zelfvertrouwen alleen maar groeien. Het feit dat Gadhir in het zelfde klasje als hij terecht was gekomen, was een heel goede zaak. Er was aan de religieuzen gevraagd of ze dat zo wilden regelen. Gelukkigerwijs waren zij zo aardig en meevoelend, dat ze dit ook zo voor elkaar brachten. Na even gewend te raken aan het niet kunnen doen wat hij zelf wou, en het moeten luisteren naar iemand die hij nog niet kende, bleek hij het erg leuk te vinden om naar school te gaan. Erg eenkennig was hij niet. Thuis liepen er genoeg bediendes rond waar hij ook naar moest luisteren als vader en moeder er niet waren. Vader was er 's morgens nooit, want dan was hij aan het werk op de rechtbank. 's Middags ging hij met vader en moeder wel eens naar de tuinen, bij het museum van Zanzibar. Daar kwam hij erg graag. Als ze niet uitgingen, maar hem sprookjes vertelde uit Duizend-en-een-nacht, over prinsen, zeerovers en geesten, waande hij zich in een paleis, waar hij alles echt beleefde wat ze hem voorlazen. Een erg ruime fantasie was hij rijk. Iets dat hem in zijn latere leven nog erg goed van pas zou komen. Zo ook zijn enorm grote inlevingsvermogen waar het andere mensen hun gevoel aanging. Op het moment dat zijn mama hem vertelde dat ze zwanger was, was hij erg blij dat hij Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

een broertje of een zusje kreeg. Maar hoe blij hij ook was, hij was even zo bezorgd om zijn mama. ‘s Morgens was ze wel eens ziek en dat vond hij heel erg voor haar. Hij snapte niet dat braken soms bij zwanger zijn hoorde en dat zijn mama dat niet erg vond. Het leven ging gewoon zijn gangetje. Elke dag ging hij naar school, waar hij het echt fijn was gaan vinden. Later op de dag speelde hij met zijn kameraadjes op het strand. Naarmate de maanden verstreken, zag hij zijn moeders buik dikker worden. Met het groeien van haar buik nam Farrokh’s nieuwsgierigheid steeds meer toe. ‘Zou de baby het fijn vinden in mama’s buik? Wanneer gaat het er eindelijk eens uitkomen?’ hoorde ik hem wel eens denken. Dat vertederde me enorm. Zo een kleine jongen, die zich zo bezighield met het welzijn van dat kleine mensje in zijn moeders buik. Gedurende de twee jaar na de geboorte van zijn zusje, wierp Farrokh zich op als de beschermengel van Kashmira op aarde. Hij speelde met haar, hielp haar eten geven en tegen de tijd dat ze kon lopen, nam hij haar regelmatig mee uitwandelen. Trots als hij was op zijn zusje, wilde hij dat al zijn vriendjes en vriendinnetjes zagen wat voor een lief zusje hij had, en nam haar overal mee naar toe. Dit kon allemaal wel op Zanzibar, daar het een rustig eilandje was. Er heerste een hechte gemeenschap onder de bevolking. 04 | Met Hem Ga Ik | Panchgani, Maharashtra, India, 1955 Vader kwam thuis, van een twee maanden durende werkperiode. Na een korte rustpauze van een paar weken, riep hij Farrokh op een avond bij zich. "Farrokh als je zo meteen klaar bent met je schoolwerk, kun je dan even bij me komen zitten," vroeg zijn vader aan hem, terwijl hij in de deuropening van de studeerkamer zijn zoon stond te observeren. "Oké, pap nog een paar regels schrijven, dan kom ik er aan." Even later vergezelde hij zijn vader in de huiskamer, "Pap moet je me iets ergs vertellen of zo?" terwijl hij dat vraagt, sta ik al achter hem. "Waarschijnlijk ga je dit niet direct leuk vinden nee," het ging zijn vader niet gemakkelijk af, hem te vertellen wat de plannen waren die voor hen lagen. "De volgende keer als ik op de boot stap, om weer te gaan werken, ga jij met me mee naar India." "Jee mag ik dan op vakantie bij oma en opa, of bij tante Sheroo?" Ik voelde zo ontzettend met hem mee. Hij dacht dat dit een gezellig uitje ging worden van een paar weken. Al het liefdevolle dat ik hem geven kon, straalde ik op hem in op dat moment. Op dat moment en zolang het nodig was, om hem in zijn verdriet en verwarring bij te staan. "We hebben een plaats voor je gevonden op een internaat in Panchgani, vlak bij waar opa, oma en je tante wonen," begon zijn vader, zo rustig als hij kon, te vertellen. "Een internaat? Wat is een internaat pap?" vroeg hij zijn vader, al behoorlijk in verwarring gebracht. "Een internaat is een groot huis, waar allemaal jongens bij elkaar wonen. Die Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

gaan allemaal naar dezelfde school en omdat het ver van huis is, wonen ze ook daar," probeerde hij hem uit te leggen, tevens het gezicht van zijn zoon nauwlettend in de gaten houdend. "Waarom moet ik in India naar school? Ik ga hier toch al naar school?" "Luister jongen," ging zijn vader verder, "als het anders kon, als er op Zanzibar een goede school voor je was om naar toe te gaan, dan zouden we je hier houden." "Is de school waar ik nu op zit dan geen goede school?" "Jawel," vervolgde zijn vader "maar je moet meer leren om straks werk te kunnen vinden als je ouder bent. Hier kunnen ze je niet meer leren jongen dan lezen, schrijven en rekenen. Ik hoop dat je dat kunt begrijpen!" "Ik denk van wel pap," zei hij om zijn goede wil te tonen. Ik merkte echter de verwarring en de pijn, die door zijn hoofd gingen. Hij werd er helemaal stil van. 'Maar zie ik Kashmira dan nog wel ooit? En mama en Gadhir? Papa zal ik wel zien, want die werkt tenslotte in India. Opa en oma zie ik bijna nooit, die ga ik nu dus vaker zien. Tante Sheroo ook, dat is wel fijn eigenlijk. Maar ik blijf liever hier bij mama en Kashmira,' dat ging er allemaal door dat lieve jongenshoofd. Het enige dat ik kon doen was mijn liefde en energetische steun geven. Dat terwijl hij niet eens wist dat ik er altijd voor hem was. In feite had hij daar, al had hij het geweten toch niets aan. Het enige wat ik kon doen was mijn begeleidende best, en dat was wat ik ook deed. Meer mocht ik helaas niet voor hem doen. Buiten het feit dat ik ontzettend met hem mee voelde, wist ik wel dat in India de basis gelegd zou gaan worden, voor zijn latere loopbaan. Een loopbaan waarin hij bekend zou worden over de hele wereld. Een prestatie zou gaan leveren die zijn weerga niet zou kennen. Tijdens zijn leven niet, en heel veel later, nadat zijn taak erop zou zitten, nog niet. Na een reis van twee weken met de boot kwam Farrokh, op acht jarige leeftijd, aan in het grote India. Ze meerden in Februari 1955 aan in Bombay, waarna ze nog ongeveer 240 kilometer moesten reizen, om in Panchgani te kunnen arriveren. Hij had ontzettend genoten van de bootreis. Het vooruitzicht dat hij steeds als hij naar huis, terug naar Zanzibar, zou gaan voor een vakantie, mocht gaan varen, deed hem enorm veel plezier. Moe van het reizen over zee en land, kwam hij aan op St. Peters. Zijn nieuwe thuis en school. Een groot statig gebouw van drie etages. Met een imposante eiken houten deur, onder een mooie gotische boog. In een straat, waar aan weerszijden weelderig getakte bomen stonden, waarvan het gebladerte stond mee te deinen op de middagbries. Nu Farrokh voor de trap van het St. Peters Internaat stond, begon hij het wel benauwd te krijgen. Zijn vader zag wat hij doormaakte, en spoorde hem liefdevol aan naar de voordeur te lopen. Door de hand van zijn vader op zijn schouder, werd hij zich bewust van het feit dat hij had staan peinzen. 'Wat zal er achter die deuren zijn? Zullen de leraren hier net zo aardig zijn als de nonnetjes in Zanzibar? Zal ik hier wel vriendjes Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

vinden? Wanneer zal ik mama en Kashmira weer zien?' zonder er bij na te denken, tastte hij naar de hand van zijn vader. Die pakte hij stevig vast en samen liepen ze de trap op. Daarna drukte hij dapper op de bel, rechts naast de grote eiken houten deur. De deur ging open, er verscheen een oudere man, met een vriendelijk gezicht. Hij droeg een grote rond gedraaide, witte tulband om zijn hoofd. Op uitnodiging van de man betraden ze de ruime, koele vestibule. "Kom binnen, welkom op St.Peter's." Nadat Farrokh zijn tassen, en zijn vader de koffer op de grond hadden gezet, werden ze vriendelijk uitgenodigd om verder te komen. Ze werden binnen gelaten in de ontvangstruimte van het internaat. "Neem plaats de thee wordt zo geserveerd," waarop de man naar Farrokh kwam gelopen, en een hand naar hem uitstak, "Jij moet Farrokh zijn. Ik ben Shivar de portier. Ik ontvang alle nieuwe kinderen en maak als eerst kennis met ze. Ik mag je straks ook het gebouw laten zien, en je kamer wijzen." De beste man stelde Farrokh direct op zijn gemak, de gespannenheid waarmee hij was aan gekomen begon langzamerhand, beetje bij beetje weg te ebben. Er werd geklopt op de deur. Er kwam een jongere man met een baard binnen, Met een serveerwagentje waar een dienblad op lag. Een mooie zilveren theepot sierde het dienblad. Het servies was even smaakvol. Met het inschenken van de thee, sprak de man tegen Farrokh's vader over de gang van zaken binnen het internaat. Zo hoorde Farrokh dat hij in december pas voor het eerst vakantie zou krijgen. 'Dat is pas over twee maanden, Wat als het hier nou helemaal niet leuk blijkt te zijn, dan moet ik hier dus wel mooi blijven. Dat vind ik dus niks. Daar kan ik maar beter niets over zeggen, dat vind vader vast niet leuk. Maar ja, ik ben nu hier en oma en opa wonen dicht in de buurt. Het zal best leuk worden, de vorige school vond ik ook leuk.' Zo hoorde ik hem na een lichte paniek, langzaam weer zijn beheersing terug vinden. Dat vulde me met ontzettend veel trots en ik kreeg steeds meer respect voor deze dappere jongen. Na alles duidelijk te hebben gemaakt over de gang van zaken, stelde Shivar voor, om een rondleiding te gaan maken door het gebouw. Allereerst gingen ze naar de kamer, waar Farrokh zijn slaapplaats zou krijgen. Tot zijn verwondering waren zijn tassen en koffer al naast zijn bed gezet. "Die kast daar mag je helemaal zelf indelen. Dat kun je straks doen, als je alles hebt gezien en je vader weg is." 'Papa gaat straks weer, dan ben ik alleen. Maar ja, papa moet ook weer gaan werken. Die is dus eigenlijk ook altijd alleen in India, zonder mama en Kashmira. Als papa dat kan, dan kan ik dat ook!' dapper praatte hij op zichzelf in.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Wat hij dan nog niet wist was, dat hij het inderdaad erg leuk ging vinden op St. Peters. Farrokh had er de tijd van zijn leven. Er waren daar sportvelden en zalen. Hele ruime frisse lokalen en talloze jongens om vrienden mee te worden. In korte tijd leerde hij heel erg goed boksen en tafeltennissen. Tafeltennissen deed hij overigens het liefst van alles. Hij deed dit met zo een genoegen en inzet, dat het de meesten moeite kostten het van hem te winnen. Lange afstand rennen kon hem gestolen worden. Sprinten deed hij wel graag en al snel sprintte hij iedereen eruit tijdens de atletiekwedstrijden. Zijn jongens hart zwol vol trots, op de dag dat hij een enorme trofee in zijn armen gedrukt kreeg. Hij was de beste junior allrounder van het internaat. Vader en moeder Bulsara waren enorm blij dat hun jongen het zo goed deed in het verre India. Tot moeder te horen kreeg dat Farrokh regelmatig te vinden was in de boksring, schreef ze hem een brief met de vraag of hij daar alsjeblieft zo snel mogelijk mee wilde stoppen. Het idee wat haar jongen allemaal wel niet kon overkomen, vervulde haar met afgrijzen. Ze zag hem al in één of andere hospitaal liggen met gebroken botten en zijn gezicht helemaal aan gruzelementen. Ook tekende hij graag en bleek heel erg muzikaal te zijn. Dat hadden ze in Zanzibar niet kunnen vermoeden. De nonnetjes zouden trots op hem zijn geweest. Het hoofd van het internaat stelde voor om pianolessen te nemen, en verder nog theoretische muzieklessen. Daar had Farrokh wel zin in. De man schreef daarom een brief naar huis. Of zijn ouders er genegen toe waren wat meer te betalen, om Farrokh die extra lessen te kunnen geven. Daar waren ze meer dan genegen toe, en zodoende lieten ze hun zoon kennis maken met muziek. Hij kreeg pianolessen, al ras behaalde hij de vierde graad in het spelen van de piano, en de bijbehorende theorie. Het verging hem zo ontzettend gemakkelijk. Het schoolkoor wilde hem graag hebben, om zijn zuivere hoge stem. Tevens speelde hij toneel in theaterstukjes. Later, toen hij behoorlijk zijn weg aan het banen was naar de muzikale top, keek hij nog altijd met veel plezier terug naar zijn tijd op St. Peters. 05 | Gelijktijdige Verwantschap Terwijl Farrokh uitgroeide tot een standvastige tiener, had ik zelf ook nog het nodige te doen. Regelmatig was ik in het gezelschap van een paar intelligenties die mij als begeleider bezig wilden zien. Eén van hen was de mooie Lichtmens die mij op kwam halen, toen ik mijn laatst genoten leven op aarde afsloot. Vrij snel nadat ik over was gegaan, kwam ik er achter dat wij zeer nauw verbonden zielenmaatjes zijn van elkaar! Vrienden voor leven na leven na leven. Tussen al die zielen die in mijn buurt rondwaarden, was hij degene waar ik het liefst contact mee wilde hebben. Zoals je het liefst altijd weer terug wilt keren naar de Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

moederschoot. Hij voelde als mijn enige echte thuis, degene waar ik me het liefst mee vereenzelvigde. Maar het bleek niet de juiste tijd om me te vereenzelvigen met hem. En op een vreemde manier bleek hij dat te begrijpen allemaal als een soort tweede natuur. Hoe dan ook bleef hij in mijn buurt tot dat hij zou gaan beginnen aan zijn volgende incarnatie. Hij volgde me op een afstand op de voet waar ik ook ging! Hij was me zo speciaal omdat er van hem een soort nooit eindigende liefde voor mij uitstraalde. Door de ziel, die mij begeleidde in het kijken naar mijn laatst genoten leven op aarde, werd me verteld dat die mooie verlichte jongen me observeerde steeds, omdat hij die tijd die hij nu in mijn buurt door kon brengen graag wilde benutten. Ik echter kon en mocht niets voor hem doen in de tussenliggende tijd. Eerst had ik karmisch dingen rond te maken met mijn lieve Farrokh. En ten tweede behoorde ik me bewust te worden van dingen die ik nodig had om in te gaan zien wat ik me in mijn komende incarnatie weer eigen moest maken. Het Rad van Karma maakt nu eenmaal omwentelingen die je niet kan overzien. Dus kon ik enkel de liefde voelen en aanvaarden en hem diezelfde liefde terugzenden. Dat was wat we konden en mochten doen met elkaar en voor elkaar, in die tussenliggende tijd. Met mijn zielenmaatje waarden ik samen rond in verschillende sferen rond de aarde, op de momenten dat ik Farrokh even aan 'zijn lot moest overlaten'. Hij vertelde me tijdens één van deze gezamenlijke reisjes dat het binnenkort tijd voor hem ging worden, om aan een volgend leven op aarde te beginnen. 'Ga je met me mee naar Europa? Ik wil je de man laten zien die mijn vader gaat worden.' 'Europa? Ga jij geboren worden in Europa? Waar precies?' zond ik hem opgetogen, via gedachtegolven, terug. 'In Nederland ga ik deze keer leven,' deelde hij me mee. 'Mijn volgende incarnatie is ook in Nederland. Laten we elkaar dan gaan tegenkomen op aarde, tijdens onze komende levens?' Dat vond hij karmisch wel verantwoord. Een vlaag van liefde golfde er door me heen op dat moment. Ik omhelsde hem maar weer eens, voor de zoveelste keer in de afgelopen duizenden jaren. 'Kom,' seinde hij. Terwijl we ons voorbereidden, legde hij in het kort zijn komende gezinssituatie aan me uit. 'De mensen die mijn ouders worden hebben al drie kinderen. Ik word hun vierde kind en ik word geboren als jongen.' We concentreerden ons op Europa, Nederland. We kwamen uit bij een zaal waar een jongenskoor, uit volle borst, stond te zingen. De precieze plaats werd door hem bepaald, ik ging in zijn energiestroom mee. "Zie je die man daar, die kleine man met dat zwarte haar. Dat is hem, dat wordt mijn vader.' Op het moment dat ook mijn aandacht uitging naar zijn toekomstige vader, stopte het koor met zingen. De man zelf zette zijn solozang in. Een prachtige stem had hij. Mijn zielenmaatje vervolgde zijn verhaal door te zeggen, dat hij zich tijdens zijn volgende incarnatie, verder wilde gaan ontplooien in de muziek. Daarom wilde hij in dat Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

gezin geboren worden. Ook omdat hij in zijn laatst genoten leven op aarde geen broers of zussen had. Maar dat wist ik al. Ik was een groot gedeelte van dat leven zijn gids geweest. "Zeg vriend als jij dan ook geboren gaat worden in Nederland, laten wij elkaar dan tegen gaan komen. Zullen wij die karmische afspraak maken samen?' Dat bracht hem enigszins uit evenwicht. Elkaar tegen gaan komen is één maar daar een vaste afspraak over maken, is wel even iets anders. Hij vroeg me dan ook waarom. 'We zijn al zo vaak elkaars begeleiders geweest. We behoren toch in ieder geval die stap een keer te maken, en ik geloof dat we er nu wel klaar voor zijn. Dat geldt wel voor mij. Durf je het aan denk je?' 'Jawel, dat durf ik wel. Maar in welke relatie zou je willen dat we elkaar dan tegemoet zullen gaan komen?' 'Nou, ik wil voor jou de beste vriend worden die jij je maar kan bedenken. Zullen we het zo doen? Daarmee bouwen we meteen nieuw, positief karma op voor een eventueel later leven.' "Oh nee dat durf ik je niet te beloven, Ik ben veel te bang dat ik je teleur ga stellen. Stel dat ik in een situatie verzeild raak waar bijna geen ontkomen aan is. In mijn jeugd ga ik intens gekwetst worden, waardoor ik erg onstabiel in het leven kom te staan. Daar wil ik jou niet in betrekken, daarvoor hou ik veel te veel van jou. Ik zal menig dierbare gaan kwetsen en daar ben jij er dan ook één van. Daardoor zal ik me ook pas op latere leeftijd aan iemand kunnen binden. Als ik in ben gaan zien dat ik eerst met mezelf en het verleden in het reine moet komen.’ Daarmee bracht hij natuurlijk wel een erg realistisch punt naar voren. 'Oké, dan maken we een halve afspraak. We gaan elkaar tegenkomen, dat staat vast. Als we elkaar ontmoeten en jij zit in een situatie waar heel moeilijk uit te komen is, dan zal ik je tonen dat op aarde, dezelfde liefdeswetten gelden als aan deze zijde. Die zijn onvoorwaardelijk en voor minimaal een leven lang. Wat je ook doet, waar je ook inzit, ik zal er voor je zijn. Ik zal je tonen dat ik van je houd, hoe dan ook.' 'Dat is wel heel erg genereus van je. Je weet wat mijn levensles gaat worden. Denk je dat dan nog wel waar te kunnen maken?' 'Nu nog niet, maar ik zal het me tijdens dat leven eigen maken. Dat wil ik leren. Ik heb aan deze zijde al meerdere malen getoond dat ik onvoorwaardelijk lief kan hebben. Dan is het in mijn volgende incarnatie mijn taak omdat op aarde waar te maken.' Bij het maken van die afspraak waren we nog steeds boven Nederland, bij zijn toekomstige vader. Met de laatste tonen van de door hem gezongen Mattheüs Passion, keek hij me nog een keer vragend aan. Of ik het wel zeker wist? Ja, daar was ik zeker van. Zo zou het gaan wat mij betrof. Dat was één van de laatste keren, dat ik aan deze zijde samen met mijn zielenmaatje op reis ging. We zijn daarna nog samen geweest, nadat ik gekozen had wie mijn ouders Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

zouden gaan worden. Die hebben we samen nog bezocht omdat ik hem graag wilde laten weten, waar ik geboren zou gaan worden. Dit zou pas tien aardse jaren na hem zijn, want eerst zouden via mijn ouders mijn twee broers geboren gaan worden. Vlak na ons laatste samenzijn vond de conceptie plaats tussen zijn ouders. We namen liefdevol afscheid van elkaar. Mijn lieve vriend werd daarna steeds verder naar de aardse dimensie toe getrokken. Negen maanden daarna werd hij geboren als jongen, in aardse jaartelling, het jaar 1956. Een jaar na de geboorte van mijn zielenmaatje, trouwden mijn toekomstige ouders. Tijdens die gelegenheid was ik boven Nederland met nog twee andere zielen, die ik kende uit vorige incarnaties. Zij zouden mijn broers worden. Waarvan de eerste, twee jaar na mijn zielenmaatje, incarneerde. Anderhalf jaar na de trouwdatum van onze ouders. In de vijf jaren die volgden was ik, buiten in Farrokh's omgeving, een aantal keren samen met de intelligentie, die mijn tweede broer zou worden. Om toe te zien op het welzijn van onze al in incarnatie zijnde oudere broer. Niet als één van zijn begeleiders, maar uit interesse voor zijn ontwikkeling. Tijdens één van die uitstapjes boven Nederland maakten wij kennis met een vrouwelijke ziel, intelligentie, die ons iets heel frappants wist te vertellen. Zij was eigenlijk onze grootmoeder. De moeder van onze toekomstige vader dus. Zij was echter komen te overlijden, in het zelfde jaar dat ik mijn laatste leven afsloot. In aardse tijd 1950 dus. Na dat zij zeven jaar gekregen had om terug te kijken op haar leven en dit te verwerken, was zij één van de begeleiders van onze broer geworden. Dientengevolge kwamen we haar dus ook tegen in zijn omgeving. Naar gelang ik langer aan deze zijde vertoefde, begon ik steeds meer kijk te krijgen op afstand en tijd. Afstand bestaat aan deze zijde niet, het is er gewoon niet. Als je ergens wilt zijn is het gewoon een kwestie van concentreren en je bent waar je zijn wilt. In een flits overbrug je, bij wijze van, duizenden aardse kilometers. Waar aardbewoners zich ergens een bepaalde tijd bij voorstellen; hier is tijd niet. Alles is overal hetzelfde. Geen tijd geen afstand, alles is alles. Niets wordt hier op wat voor manier dan ook gecategoriseerd. Niet in tijd en niet in afstand. Enkel bewustzijn van alles dat is. Alles is bewustzijn en alles heeft een bewustzijn. Zo vertoefde ik bij Farrokh in India en zo was ik boven Nederland. Eigenlijk tegelijkertijd. Dat lijkt misschien onbegrijpelijk. Misschien niet meer als je jezelf probeert voor te stellen, dat we allemaal gewoon energievormen zijn, bewustzijnsvormen. Je kunt je energieveld zo groot en zo klein maken als je zelf wilt. Zo Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

klein in de vorm van een menselijk lichaam of uitgespreid van India tot over Europa. Hoe kleiner je je energievorm maakt hoe compacter, hoe zichtbaarder je bent. Als je ergens heel geconcentreerd moet zijn - niet de concentratie van de menselijke geest - moet je al je energie bij elkaar halen. De meeste tijd ben ik dus compact, met al mijn energie, gebundeld in Farrokh's omgeving. Farrokh's omgeving bestond buiten zijn tijd op het internaat ook uit plezierige uitstapjes. In de vakantieperiodes bij zijn familie, bezocht hij regelmatig de Indiase hoofdstad Bombay. Op het internaat had hij al foto's gezien van verschillende gedeelten van deze imposante stad. De meeste informatie haalde hij in deze uit verschillende kranten. Totdat de tijd kwam waarin zijn tante vroeg of hij zin had om met haar en haar gezin mee te gaan naar de markt in Bombay. Hij had het al die tijd van foto's moeten hebben. Foto's die bij hem jongens fantasieën opriepen. Over sjeiks en andere hoogwaardigheidsbekleders, die aan het onderhandelen waren op de markten in verschillende soorten handelswaar. "Wat leuk dat je deze vakantie weer een keer bij ons komt logeren Farrokh", zei zijn tante liefdevol, op het moment dat Farrokh met zijn tassen bij haar werd afgezet, door de chauffeur van St. Peters. De chauffeur na zwaaiend, zei hij tegen zijn tante, 'ik vind het ook erg leuk om weer eens bij u te zijn.' Tante Sheroo had een voorliefde voor kunst die ze met de jongen deelde. Zowel zij als haar neefje hadden een heel zuivere hand in tekenen. Ze liet dan ook geen enkele gelegenheid ongelegen om de jongen hierin te stimuleren. Vooral in het beginnen maar ook afmaken van een tekening. Hier schortte het er nogal eens aan bij Farrokh. In hem zat namelijk ook een klein gedeelte van een chaotische persoonlijkheid die met verschillende dingen tegelijk bezig moest kunnen zijn. Tante was ook in het bezit van een platenspeler die ze op het internaat niet hadden. De tijd die hij doorbracht bij zijn tante, werd dan ook regelmatig gevuld met het draaien van verschillende singeltjes, die zij voorradig had. Het grootste percentage van haar verzameling was van Indiase bodem. Toch had ze ook westerse muziek. Tot groot plezier van Farrokh die een voorliefde had voor deze muzieksoort. Zo ontstond langzamerhand de ontwikkeling in hem, die muziek verkoos boven al het andere wat hem te doen stond. Dit resulteerde in het formeren van een schoolband die de typerende naam 'The Hectics' droeg. Ze speelden op verschillende feestjes en schoolpartijen. Farrokh's eerste uitstapje, tijdens deze vakantie bij zijn tante, was naar de grote markt in Bombay. De kilometers heen en terug werden afgelegd in tantes auto. Daar op zich genoot hij al enorm van. In Zanzibar thuis hadden ze geen auto. En bij grote uitzondering bracht de chauffeur van St. Peters je weg. Dus de keren dat hij in een auto gezeten had, Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

waren nog op twee handen te tellen. Aangekomen op de grote markt heb ik ontzettend genoten, van zijn niet te stillen honger naar allerlei zaken, die hij daar zag en die hij nog nooit eerder gezien had. Mannen die op planken gingen liggen met spijkers erop. Manden met slangen erin, die eruit kwamen gekropen op het deuntje van een fluit. Belangrijke mannen die de meest exotische waren van de stad verkochten. Rondslenteren terwijl je de ogen uitkijkt al mango's, kokosnoten en lychees etend. Kraampjes met prachtige gekleurde stoffen vanuit de hele wereld. Samen met tante wandelde hij door de nauwe straatjes van Bombay, later, richting de grote haven. Enorme schepen beladen met katoen, rijst en thee die op het punt stonden uit te varen, naar allerlei delen van de aarde, zag hij daar. Een wereld ging er voor hem open en steeds meer ging hij beseffen, dat hij een onderdeel was van een heel groot geheel. Waar hij echter geen naam aan kon geven. Hij voelde zich al een hele vent, sinds hij deel had genomen aan de Navjote-ceremonie toen hij acht was. Sindsdien was hij al een volwaardig lid van de gemeenschap van volgelingen van Zarathustra. Dit in navolging van zijn ouders, die ook beiden volgelingen waren van deze godsdienst. Tijdens de ceremonie, de doop, onderging hij een zuiverend bad terwijl de hoofdpriester gebeden zong. Het zuiverende bad was voor de hygiëne, die als wezenlijk werd beschouwd voor het zuiveren van geest en ziel. Hij onderging het met gratie en respect en dat vulde mij met trots. Na het bad werden door hem de gebeden herhaald waar de priesters hem in voorgingen. Dit voor één van de eeuwige vuren, die over de gehele wereld verspreidt staan en brandende gehouden worden door Zarathustriaanse priesters. In sommige streken van Iran zijn er vuren die al tweeduizend jaar brandende gehouden worden. De gebeden worden voor deze vuren uitgesproken als bevestiging van het geloof van de betrokkene. Met het uitspreken van de gebeden aanvaarde Farrokh De Leer van Zarathustra. Hij ontving daarbij zijn sudreh, een wit katoenen hemd, een symbool van onschuld en zuiverheid. Zijn kusti, een koord gemaakt van zuivere witte lamswol, dat symbool staat voor het opmaken van jezelf ten diensten van de mensheid. Waarvan later bleek dat dat ook werkelijk zo zou zijn. Farrokh was geboren om de mensheid te dienen. Aan het slot van de ceremonie werd hij bestrooid met rozenblaadjes, rijst en granaatappeltjes. Zo was Farrokh's leven een constante stroom van ontwikkelingen. Waar ik de dankbare toeschouwer van mocht zijn en waarvan zou gaan blijken, dat dit een voorbereiding was op zijn latere volwassen leven.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Intussen ging met zijn ontwikkeling, ook mijn voortschrijden in de geestelijke wereld vooruit. Door mijn begeleiden van een jongen die voor de wereld zoveel zou gaan betekenen, met wat daar allemaal bij komt kijken, groeide mijn bewustzijn ook. Farrokh moest geïnspireerd worden en behoedt worden voor misstappen die zijn karmische les zouden kunnen beïnvloeden. En vooral zorgen dat er met zijn handen niets gebeurde, die moesten optimaal kunnen blijven functioneren. Het pianospelen deed voor de lenigheid van zijn vingers dan ook wonderen. Februari 1963, was de laatste periode die hij doorbracht op St. Peters. Zijn schooltijd zat er op. Hij was geslaagd met erg goede resultaten voor de vakken Geschiedenis, Kunst en de Engelse taal. Hij verhuisde terug van India naar Zanzibar, waar hij weer bij zijn ouders in hun appartement ging wonen. Het politieke leven op Zanzibar onderging in die tijd ook de nodige veranderingen. Sinds het koloniale tijdperk waren zowel India als Zanzibar een Engelse kolonie. Met de verkiezingen van 1963 kregen de Arabieren echter de zeggenschap op Zanzibar. Dit hield direct een verandering in voor Farrokh's vader, die was werkzaam geweest voor de regering. Met het welzijn van zijn gezin voor ogen gingen ze in 1964 emigreren. Naar een land waar zij een nieuwe toekomst konden beginnen. 06 | Naar Daar Breng Ik Hem | Feltham, Middlesex, Verenigd Koninkrijk, 1964 Op de vlieghaven Heathrow taxiede het grote, zilver gevleugelde vliegtuig over de landingsbaan richting zijn halte. Deze grote luchtbus bracht Farrokh en zijn familie naar hun nieuwe toekomst. In een randgemeente van het immense, grauwe London. Ze gingen om hun toekomst een start te geven, zolang logeren bij kennissen van zijn vader. Er was nog geen huis geregeld wat ze zelf permanent konden betrekken, Zodoende kwamen ze terecht bij mensen die vader kende via zijn werk, voor de regering in Zanzibar. Farrokh liet zijn geliefde Zanzibar met een zwaar hart achter zich. Vanuit de lange, trage, zonnige dagen vol levensvreugde en vermaak, kwam hij terecht in London. Miezerig, koud en kil. Alles had hij achter zich moeten laten, zijn vrienden, het strand en ook de huisbedienden. Geen bazaars meer om tussen de kraampjes door te slenteren. Al het exotische, waar hij zo van hield, was in één klap uit zijn leven weggevaagd. Om dan als mooie, getinte Pars tussen veelal blanke mensen te moeten gaan leven. Hij was alles behalve wat hij om zich heen zag. Het kostte hem een behoorlijke tijd, om geacclimatiseerd te raken. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

En ik voelde, leefde met hem mee en liet geen enkele moeite gespaard om hem weer lekker in zijn vel te krijgen. Dat ging niet vanzelf dat spreekt voor zich. De taxi stopte voor een goed onderhouden negentiende-eeuws huis. In de laan stonden nog meer van die soort huizen, vroeger bewoond door de rijke burgerij. Het zag er allemaal zeer verzorgd en chic uit. Dit kon echter allemaal geen indruk op Farrokh maken, in zijn hart was er geen plek, die gevuld kon worden in plaats voor zijn geliefde Zanzibar. Er kwam een vrouw naar buiten die zich voorstelde als Ruth, Ruth was de vrouw van Clive, een oud collega van zijn vader die op het ministerie van buitenlandse zaken werkte. Uiterst beleefd en vriendelijk onthaalde ze Farrokh en zijn gezin. Voor theetijd kregen ze tijd om het zich gemakkelijk te maken in de vertrekken, die ze aangewezen kregen als tijdelijk onderkomen. De bovenste verdieping bestond uit zes kamers die ze konden bewonen. Farrokh zou een slaapkamer delen met zijn zusje Kashmira. Een erg smaakvol aangeklede ruimte met gordijnen van zware stoffen. Twee bedden bekleed met satijnen spreien en een zithoek met meubeltjes, in Queen Anne stijl. "Oh, Kashmira waarom moesten we zo nodig naar dit kille land verhuizen," was het eerste dat hij tegen zijn zusje zei, toen ze alleen waren. "Luister Farrokh, papa heeft uitgelegd dat dit iets is wat hij moest doen. Er was voor papa toch geen werk meer!" Diep in zijn hart wist hij dit ook wel, maar hij vond het zo onrechtvaardig allemaal. Hij aaide zijn zusje liefdevol over haar hoofd en zijn gedachten golven bereikten mij. 'Lief zusje ik weet dat je gelijk hebt, hoe moet dit voor jou allemaal wel niet zijn, vast veel erger dan voor mij. Ik moet er jou ook eigenlijk niet mee lastig vallen, je hebt zelf genoeg te verwerken.’ Met al de warmte en genegenheid die ik in me had, ging ik op hem af en omsloot hem. Hij slaakte een enorme zucht, alsof er een zorg minder van zijn schouders werd gelicht. Mijn energie trof weer eens direct doel, ik aaide hem over zijn hoofd. Wat hij zijn zusje gaf, had hij zelf ook zo ontzettend hard nodig. Alleen, was er voorlopig niemand anders voor hem dan ik. Zijn vader en moeder hadden het, de tijd na hun aankomst, veel te druk met ingeburgerd raken in Engeland. Dit gebrek aan aandacht wierp al snel zijn vruchten af, want na twee maanden konden ze gaan verhuizen. Er was een huis gevonden in hetzelfde stadsgedeelte waar ze nu logeerden. Zo betrokken ze een twee-onder-een-kap woning, het echte leven kon weer beginnen. Met de broodnodige aansporingen, wist ik Farrokh de laatste twee maanden bij te staan. Hij begon in te zien, dat er geen weg meer terug was en dat hij er van maken moest, wat er van te maken viel.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Moeder deed ontzettend haar best, het nieuwe huis gezellig in te richten. Ze probeerde een sfeer te creëren, waarvan de finesses zaten in spulletjes, die ze in hun vorige bestaan, op het exotische Zanzibar, ook in hun inrichting hadden. Farrokh en Kashmira bleven zo dicht bij hun oorspronkelijke bestaan, al was het dan in een heel ander land. De kinderen en haar man waren haar hier ontzettend dankbaar voor. 's Nachts in diepe slaap, op zijn nieuwe slaapkamer, zond ik Farrokh positieve gedachten. Dit moest er voor gaan zorgen, dat hij op de goede weg terecht kwam. Hij was al in het juiste land terecht gekomen ook al zag hij dat zelf, met vlagen, nog steeds niet zo. De rest van de basis moest nu langzamerhand gelegd worden, om hem het pad te laten bewandelen, waar hij voor dat hij incarneerde voor gekozen had. Mijn positieve gedachten golven moesten daarna nog enkele nachten gezonden worden, om hem inspiratie te geven, een richting te kiezen in zijn leven. "Mama, ik wil grafische vormgeving gaan studeren. Ik wil graag verder gaan, met waar ik in India zo goed in was," wist hij zijn moeder op een ochtend mede te delen. Totaal verrast door deze positieve ontwikkeling, zei ze "Nou jongen dat vind ik een goed idee. We zullen gaan kijken wat er voor nodig is, om dat voor elkaar te krijgen." Farrokh had voor deze incarnatie, deze intelligentie als moeder gekozen. Zij had het in zich hem te ondersteunen in zijn ontwikkeling. Dit was nodig omdat hij de neiging had, dingen te beginnen zonder ze af te maken. Die ondersteuning gaf zij hem inderdaad ook, al vanaf het begin van zijn leven. Haar hart ging, net als het zijne, ook uit naar muziek. Haar interesse, voor opera en klassieke muziek, deelde hij naar hartenlust. Dat was op zich vrij vreemd voor zo een jong iemand. Toch is het de klassieke muziek geweest, die hem op jonge leeftijd onder andere, inspireerde piano te gaan spelen. Er werd allerlei informatie ingewonnen, om uit te vinden wat er voor nodig was, om Farrokh richting universiteit te helpen. Een hogere opleiding in het voortgezet onderwijs moest hij gaan volgen. Het diploma hiervan, zou het toelatingskaartje zijn tot de universiteit. Farrokh werd, in de zomer van het jaar dat ze emigreerden, aangemeld als student, op de Polytechnische school in Isleworth. Voor Farrokh brak er een drukke tijd aan. De nodige boeken moesten gekocht worden en reisschema's uitgestippeld. Geestdriftig was hij bezig, met het op orde brengen van de nodige dingen, voor zijn toekomstige schoolactiviteiten. Met de bus naar school gaan was de makkelijkste oplossing. Dit begon hem echter al vrij snel de keel uit te hangen gaande weg. Elke dag met één van de rode dubbeldekker bussen van het openbare vervoer naar school. Er was geen snellere manier voor handen, om op school te komen, dus zat er niets anders voor hem op. Zo sloot Farrokh zich elke dag aan, bij de rij passagiers die wachtten op de bus om naar hun werk, school of gewoon naar de stad te gaan. Kleurloos Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

dat vond hij ze, allemaal! Al die mensen, die hij daar elke ochtend weer tegen kwam. Uniek als hij zelf was, als mens, hoopte hij iemand tegen te komen, die dat kleurloze bestaan wat op kon fleuren. Dat moest hij echter ontberen. Daarom was lange tijd zijn studie, om zo snel mogelijk op de universiteit te kunnen komen, het enige dat hij voor ogen had. Op school zat het hem, sociaal gezien, ook niet mee. Ze vonden hem maar vreemd, met zijn lichte bruine huidkleur en zijn vreemde accent. Zijn beheersing van de Engelse taal was uitmuntend. Toch bleef zijn afkomst doorklinken in zijn taalgebruik. Gezien het feit dat zijn voortanden iets naar voren stonden, was de 's' in zijn manier van praten een opvallende klank. Hij op zijn beurt vond hen conservatief, in hun manier van denken en redeneren, gelijk had hij. Alles was even burgerlijk en stijf op de scholen in het Engeland van de vroege jaren zestig. Leerlingen werden geacht er geen eigen mening op na te houden. Wat dat betreft hadden ze aan Farrokh een hele slechte. Hij hield er boven alles, over alles een uitgesproken eigen mening op na. Dat gold zowel voor muziek, politiek en een eigen stijl in zijn manier van kleden. Waar alle leerlingen hun beste beentje voor zetten in allerlei vakken, die niets met de kunst te maken hadden, blonk Farrokh juist uit in de kunstzinnige vakken. Musiceren bleef hij doen hetzij op bescheiden schaal. Ruth en Clive hadden een vleugel in hun woonkamer. Ruth was van af de eerste oogopslag, gecharmeerd van de vriendelijke, bescheiden jongen. Dit zorgde er mede voor dat hij wekelijks een bezoekje aan hun adres bracht, om op de vleugel te kunnen spelen. Ruth en Farrokh's moeder, die vaak meeging, luisterden dan naar zijn pianospel. Zo kreeg Farrokh er een doelstelling bij, hij wilde een eigen vleugel. Vol enthousiasme ging hij, buiten schooltijd, op zoek naar baantjes. Van vakkenvuller in supermarkten tot broodjesverkoper, in één van de cafetaria's op de luchthaven Heathrow. Eén van die zoektochten naar baantjes, deed hem belanden in het winkelcentrum van Feltham, waar hij woonde. Hij kreeg daar een betrekking als lader en losser van vrachtwagens, samen met nog een aantal andere jongens van zijn leeftijd. De moeilijk te benaderen Farrokh, werd daar ook gezien als een vreemde eend in de bijt. Dat zagen ze echter zo verkeerd! Farrokh was enkel en alleen maar een mens, dat eerst de kat uit de boom keek alvorens contact met iemand te maken. Met een paar dagen was het ijs gebroken, en werden de jongens onder elkaar wat vrijpostiger. In één van de koffiepauzes vroeg één van hen aan hem, of dit werk niet een beetje buiten zijn lijn lag. Hoe hij daar dan bij kwam, "Als ik jouw verfijnde handen bekijk, denk ik dat ander werk jou beter zou passen." "Ik ben een muzikant, die op deze manier zijn tijd probeert te vullen," was zijn antwoord hierop. Dat werd direct serieus genomen. Farrokh werd voortaan het zwaarste werk uit handen genomen om zo zijn

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

vingers te kunnen sparen. Dat was voor hem een hele openbaring, gerespecteerd te worden door die jongens. Zo ontstond er een leuke vriendschap tussen hen, die zorgde voor een ontspannen werksfeer. Het zou nog een behoorlijk lange tijd duren, maar uiteindelijk ging hij er komen hoor zijn felbegeerde vleugel. De periode, die later bekend zou worden als de 'swinging sixties', deed langzaam zijn intrede in Engeland, dit had een revolutie onder veel jongeren als gevolg. Dit uitte zich in, uitkomen voor je eigen mening, kleding dragen die bij die stroming hoorde en je haar lang laten groeien. Alles was 'hip' ineens. Zo deden de eerste hippies hun intrede in de wereld. Hier hoorde ook een eigen muziekstijl bij, waar The Beatles trendsetters in waren. Twee jaar na hen bevolkten ook de Rolling Stones verschillende nationale podia, die ook weer navolging kregen door The Who. Ook was er Jimi Hendrix er inmiddels, de man die de gitaar bespeelde zoals niemand nog ooit had gedaan, de man die Farrokh bewust maakte van een extra dimensie in muziek. Alles wat er van Jimi Hendrix op de markt kwam, werd gekocht. Wat hij deed, was echter zo totaal vernieuwend, dat niet iedereen dat van den beginne af aan inzag. Farrokh liet er niets aan gelegen liggen, om anderen te overtuigen van dat wat Jimi Hendrix deed. Het zou er volgens hem voor gaan zorgen, dat niet alleen hij maar uiteindelijk iedereen die zich bezig hield met muziek, in zou gaan zien dat dit iets totaal anders was. En zo bijzonder vooruitstrevend was, dat wat hij kon niet zomaar elke gitarist hem na zou doen. Later zou blijken dat wat Farrokh predikte, tegen ieder die hem horen wilde, klopte. Zijn manier van piano spelen werd er door beïnvloed. Hij probeerde zelfs, geïnspireerd door Hendrix, gitaar te spelen, dit bleek niet voor hem weg gelegd. Daar zat hij verder uiteindelijk niet zo mee. Zo was hij ook. Direct zag hij in wanneer hem iets wel of niet zou gaan lukken. Hij had daar een zuivere intuïtie voor. Mocht al snel blijken dat iets niet zou gaan lukken, dan stopte hij er net zo snel weer mee als hij eraan begonnen was. Farrokh ontwikkelde in deze periode een totaal eigen stijl van kleden, voorloper als hij was in zoveel andere dingen. De leerkrachten op school waren hem niet erg dankbaar voor het aanvechten van de uniformiteit. Tijdens wat ze noemden de swinging sixties, zou ik mijn volgende incarnatie gaan beginnen. Langzamerhand kwam de tijd, dat ik mijn taak door moest geven aan een andere intelligentie, Shahin, die Farrokh's begeleider zou gaan worden. Mijn tweede broer was vier jaar geleden al geïncarneerd. Alles was gegaan zoals het had moeten gaan.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Aardse tijd 1965; de conceptie tussen mijn toekomstige ouders zou niet lang meer op zich laten wachten. Wat er voor zou gaan zorgen, dat ik steeds meer naar de aardse dimensie toe getrokken zou gaan worden. Tijdens de laatste fase van mijn begeleiderschap, werd ik al regelmatig bezocht, door een intelligentie genaamd Miriam, die mij op haar beurt weer, zou gaan begeleiden naar mijn komende incarnatie. Op weg naar mijn volgende leven. In mijn bestaan aan Gene Zijde voltrokken zich de nodige veranderingen. Om beurten was ik, dan weer met Miriam boven Nederland bij mijn toekomstige ouders, dan weer samen met Shahin in Farrokh's buurt. Shahin was Farrokh's komende primaire begeleider, zijn taak zou duren tot het einde van zijn leven. Dit zou een paar maanden na zijn vijfenveertigste verjaardag eindigen. Dat inzicht kreeg ik nog mee, voor ik afscheid moest nemen van mijn lieve Farrokh. Shahin nam mijn taak geleidelijk van me over. Ik kreeg de tijd om me langzaam van Farrokh los te koppelen. Als je vijftien aardse jaren lang iemands begeleider bent geweest, kan je niet van het ene op het andere tijdstip overschakelen. De energieën tussen ons waren zo nauw met elkaar verbonden, dat de lijn langzaam ontkoppeld moest worden. Farrokh mocht niets gaan merken van de veranderingen, die zich voltrokken aan Gene Zijde, in zijn directe omgeving. Door toedoen van Shahin, die het vrij snel lukte zijn energieveld op hem af te stemmen, verliep alles naar karmische wens. Door er samen te zijn voor hem, alvorens mijn energieën steeds verder terug te trekken, verliep de overgang voor mij ook erg prettig. Als Shahin zich in mijn plaats naast Farrokh opstelde, kreeg ik de tijd om te acclimatiseren. Zo gebeurde het steeds vaker dat Miriam mij op kwam halen in Farrokh's buurt, om mijn energieveld volledig te concentreren boven Nederland. Ik liet de zorg voor Farrokh dan over aan Shahin. Op het moment dat mijn vertrouwen in Shahin voltooid was, zat mijn taak er op. Dat was tevens een onderdeel van mijn ontwikkeling, die ik in mijn komende leven diende te gaan voltooien. Het vertrouwen in iemand krijgen, zodat je iets wat je lief is met een gerust hart in diens handen legt. Of het nou een dierbare is, je hart of je lot. Ongeacht, zonder voorwaarde. Dat zou een belangrijk onderdeel gaan worden, van mijn toekomstige bewustzijnsontwikkeling. Tijdens mijn komende leven op aarde, zou ik een gezelschap van zestien begeleiders mee krijgen. Waarvan er telkens maar één, voor een bepaalde tijd de primaire begeleider kon zijn. Tegen de tijd dat ik, achttien jaar zou gaan worden, zou Miriam zich, als dichtstbijzijnde, naast me komen staan. Rond die tijd zou er een belangrijke omwenteling plaats gaan vinden in mijn leven. Zij wilde mij dan graag door de periode, die daar op zou gaan volgen, heen loodsen. Door die periode heen gekomen, zou er een Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

andere intelligentie haar plaats innemen. Die op dat moment zijn laatst genoten muzikale leven op aarde af zou sluiten. Zij zou dan weer verder kunnen gaan, met het voltooien van een onderdeel in haar eigen ontwikkeling. Al doende legde ik een aantal afspraken vast met intelligenties, die ik op mijn toekomstige levenspad tegen zou komen. Veel leerde ik, in de periode die ik doorbracht boven Nederland, voor dat de samensmelting van cellen plaats vond die mij zouden gaan belichamen. Mijn grootvader, mijn vaders vader, was ingetrokken bij mijn familie. Mijn broers waren naar de leeftijd van respectievelijk zes en vier jaar gegroeid. Het was een gezellige boel. In mei 1965 vond de liefdesdaad plaats, die als gevolg had dat mijn incarnatie een feit was. De drie maanden die daar op volgden, raakte mijn energieveld steeds meer verweven met de celletjes, die alras uit begonnen te groeien, tot een piep klein menselijk wezentje. Mijn moeders zwangerschap doorstond de eerste drie maanden. Alles was goed gegaan en mijn energieveld, in volledige concentratie, nam plaats in de schoot van mijn moeder. Het lichaampje was voor de komende achtenzeventig jaar, permanent bezield geraakt. In de maand februari van het jaar 1966, zou ik geboren gaan worden. In dat zelfde jaar, deed Farrokh eindexamen, op de Polytechnische school van Isleworth. Hij passeerde dit glansrijk. Zijn toegangskaartje tot de universiteit had hij daarmee op zak. In september werd hij student aan de Kunst Universiteit van Ealing. 07 | Een Ziel Uit Het Verleden | 1974 Megan en ik, Neeltje, waren al vanaf het begin van ons leven vriendinnetjes. Als we niet op school zaten, speelden we samen. We gingen niet naar dezelfde school. Dit zorgde ervoor dat we, de tijd na school en in de weekeinden, onafscheidelijk waren. We woonden naast elkaar wat de vriendschap alleen maar vergemakkelijkte. Dit jaar was ik in Februari acht geworden en zij in September zeven. Mijn oudste broer, Joah, en ik deelde een zelfde passie. We waren allebei gek van muziek. Hij had in zijn wekelijkse ritme een vast onderdeel ingebracht, kijken naar Top Pop. Een tv programma, waarin elke week een overzicht ten gehore gebracht werd van de populairste veertig hits in Nederland. Op zo een donderdag avond om zeven uur zat hij dus weer voor de buis. "Hé, kunnen jullie misschien iets minder luidruchtig zijn daar aan tafel. Ik kan bijna niets horen zo!" riep hij naar Megan en mij. Wij zaten daar een spelletje ganzenbord te spelen. We hadden de grootste lol en daar mocht iedereen van mee genieten, wat ons betrof. We wilden hem niet echt storen, tijdens zijn favoriete programma, dus dimden we in. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

"Fijn bedankt dames," zei hij schertsend, waardoor we het weer uitproestten. We zetten ons spelletje in, voor onze doen, alle rust voort. "En hier, moet je dit zien," hoorden we hem even later ineens verontwaardigd zeggen. Onze aandacht had hiermee zijn attentie. Hij doelde op een groep, die aangekondigd was en hun nummer ten gehore kwam brengen. Zo tersluiks keek ik even op om naar het beeldscherm te kijken. Dat tersluikse ging in een flits over op volledige attentie. Waar hij van zei, 'moet je dit zien,' trof mij als een bliksemflits. Wat ik daar nou precies zag kon ik niet, in welke woorden dan ook, uitleggen. Maar ik zag daar wat! Een jongen gehuld in een zwart jasje met glittertjes en een zwarte glimmende broek. Met zwart lang haar, en zwarte nagellak op de nagels van zijn linker hand, en een stem die mijn kinderzieltje diep beroerde. "Wat sta jij daar nou raar te staren?" vroeg mijn broer me terwijl hij me verwonderd aankeek. Zo kende hij zijn kleine zus niet. Voor mij was het ook iets totaal nieuws. Ik werd opslag verliefd op een jongen, die ik toen, voor het eerst op televisie zag. Een kinderlijk soort verliefdheid weliswaar, die er echter niet om loog. "Jee, wat een knappe jongen zeg," was zo een beetje het enige, wat ik uit wist te brengen. "Wie die daar met dat hazengebit?" was zijn ongelooflijke vraag. "Die zanger bedoel ik," was mijn reactie, dat hij vooruit staande tanden had was mij volledig ontgaan. "Nou," deed Megan een duit in het zakje, "Ik vind die drummer veel knapper hoor." "Dat moet jij weten!" kaatste ik terug. Vanaf die dag, moest ik het zwaar ontgelden bij mijn broer. Z'n zusje was verliefd, daar moest om gelachen worden. Tonnis, mijn jongste broer, vond het niet zo vermakelijk. Hij vond het op een andere manier om te lachen. Meer op negatieve manier. Hij vond het ronduit belachelijk! Joah kocht, eens in de zoveel tijd, de Muziek Expres. Een tijdschrift dat aansloot bij Top Pop. Hierin stonden artikelen, die meer wisten te vertellen over de popartiesten. De presentator, die alleen maar aankondigde, kreeg de tijd niet om meer over ze te vertellen. Dat maakte het weekblad meer dan goed. Op een dag, wat later in de middag, kwam ik thuis van school. Mijn broer was al eerder thuis, die zat met zijn leeftijd al op de middelbare school. De achterdeur achter me dicht trekkend, liep ik de keuken binnen. Mijn moeder zat de aardappels al te schillen voor het avondeten. "Hoi mam, wat eten we?" deed mijn knorrende maag me vragen. "Hoi Neeltje, ben je al binnen? Het is ook altijd hetzelfde met jou, 'mam wat eten we?’ We eten wat de pot schaft Neeltje net als elke andere dag," antwoordde mijn moeder. Op de vraag die ik elke dag stelde, als ik 's middags uit school kwam. "Haha, jij zegt ook altijd hetzelfde." "Jij vraagt ook altijd hetzelfde," terwijl ze me lachend aankeek, "maar als je honger hebt dan

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

pak je maar een appel of zo." Terwijl ik de kelder indook, voor een stuk fruit, hoorde ik Joah in de huiskamer praten tegen de buurjongen, Megans oudste broer. Al kauwend op een stuk van een sterappel, liep ik de huiskamer in. "Hé," zei ik terloops. "Hé zus, kijk eens wat ik hier heb!" naar me zwaaiend met zijn favoriete tijdschrift. "De Muziek Expres, nou en?," was mijn reactie op zijn gewapper. "Wat denk je dat hier in staat?" met een tot een lach vertrokken gezicht. "Van alles over muziek!?" en ineens gingen bij mij de bellen rinkelen. Ik sprong op hem af. "Geef hier dan, laat zien." Om me te treiteren, trok hij snel het blad terug. "Rustig maar, straks is het gescheurd dan heb je er helemaal niets aan. Niet dat je er überhaupt iets aan hebt." Met die uitspraak kreeg ik het tijdschrift in mijn handen geduwd. Met een behoorlijke snelheid begon ik de diverse pagina's door te spitten. Ineens was hij daar. Een foto van mijn ideaal en de rest van de band. "Je mag hem wel hebben hoor," zei mijn broer om hiermee zijn gepest goed te maken. Met het tijdschrift onder mijn arm geklemd, rende ik even later naar boven. Om op mijn kamer, te kunnen staren naar zijn foto en mijn fantasie de vrije loop te laten gaan. Een geklop op de deur riep me terug naar de werkelijkheid. Megan kwam mijn kamer binnengelopen. "Hé, moet je eens kijken joh, die heb ik van Joah gekregen," ik gaf haar het tijdschrift om haar mijn schat te kunnen laten bewonderen. Niet voor niets natuurlijk, want de hele band stond er in afgedrukt dus ook ‘haar’ knappe drummer. Al giechelend en ginnegappend brachten we zo de rest van de middag door, tot dat mijn vader thuiskwam van zijn werk en we moesten gaan eten. Met zijn allen aan tafel, even later, vroeg mijn broer of ik nog meer had gedaan behalve naar de foto van mijn favoriet gapen. Of ik ook iets van het artikel had kunnen lezen. Nou ging lezen nog niet zo snel op die leeftijd, maar nee ik had niet veel gelezen. Wel zijn naam en die van de rest van de bandleden, ook dat ze eerst een andere naam hadden, Smile of zoiets. Onder die naam hadden ze ook nog een plaat uitgebracht, wist Joah me te vertellen, die had het artikel dus goed gelezen. Nou die plaat wilde ik dan ook wel eens horen. In heel Nederland was die plaat niet te koop zei mijn broer. Importeren zouden we kunnen proberen. Wat importeren precies inhield ging mijn begrip te boven, dus liet ik de plaat voor wat het was. "Die vent die dat artikel heeft geschreven, zegt dat die zanger uit Afrika komt. Een eiland dat er vlak naast ligt, Zanzibar of zo! Hij stamt dus uit de binnenlanden van Afrika Neeltje. Daar kun je natuurlijk niet al te veel van verwachten!" Als hij maar even de kans zag om mij op de kast te jagen, liet hij het niet na mijn oudste broer. Sterker nog het lukte hem meestal ook nog, zeker waar het mijn idool betrof. Dat was voor hem dus keer op keer weer lachen geblazen.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

"Mam, als ik nou héél, héél erg goed mijn best doe op school, koop jij dan het singeltje voor mij?" vroeg ik mijn moeder smekend. We waren zo wat bijna klaar met eten. "Je doet toch je best op school? Wat moet je nog beter doen dan gewoon je best?" Hoe ik het daar mee had, wist ik niet helemaal zeker. Of ze probeerde me in de maling te nemen! Of ze wou alleen maar kijken hoe ik zou gaan reageren. De twijfel was van mijn gezicht af te lezen. Dat was niet al te moeilijk. Mijn gezicht was een open boek voor iedereen die goed op wilde letten. Ze aaide me over mijn haar en zei, "Ik zit je maar te plagen. Ik moet morgen toch naar De Heuvel (de benaming voor onze binnenstad). Tonnis heeft een nieuwe broek nodig, dan zal ik wel eens gaan kijken bij Frans Keyzers." Frans Keyzers was de eigenaar van de platenzaak, waar mijn ouders hun elpees altijd kochten. "Hoe heet het singeltje dat je hebben wil?" vroeg ze me geïnteresseerd. "Killer Queen, mam, zo heet het. En de groep heet gewoon Queen!" zei ik gretig. "Hopelijk kan ik die moeilijke woorden allemaal onthouden. Om zeker het goede mee te brengen, kun je me beter vertellen op welke plaats ze staan bij Top Pop. Dat kan ik vast wel onthouden, denk je niet?" "Op nummer drie staan ze. Wil je dat echt doen mam? Dank je wel!" De dag die daar opvolgde was er met mij geen land te bezeilen op school. "Neeltje?" ergens vaag hoorde ik mijn naam vallen. Ik keek op uit mijn dagdromerij ontwaakt. "Neeltje weet jij het?" werd me nog eens gevraagd. "Wat is de vraag meneer?" Ik wist dat dit niet het juiste antwoord was. "Neeltje, blijf je wel met je hoofd in de klas waar het hoort te zijn?" zei mijn onderwijzer een lichtelijk geïrriteerd. Op datzelfde moment ging de bel. "De volgende keer wel opletten graag oké?" De hele middag was ik bezig met het singeltje, dat mijn moeder voor me zou gaan kopen. Eindelijk kon ik naar huis. Ik legde de weg naar huis sneller af dan nooit te voren. "Mam, mam, heb je het gekocht?" was het eerste dat ik vroeg toen ik binnenstapte. "Ik ben bij de Keyzer geweest maar ze hadden het niet. Het was al uitverkocht," deelde mijn moeder me mee, met een enigszins lacherige ondertoon in haar stem. Direct daalde mijn stemming naar een nulpunt. "Maar ik heb wel iets anders voor je gekocht." Ik wilde niets anders. Ik wilde het singeltje van Queen en niet iets anders. Sikkeneurig ging ik op de bank in de huiskamer zitten, mijn moeder kwam achter me aan. "Hier," zei ze, "misschien ben je hier ook blij mee." Ze reikte me een plastic tas aan. Wat verstrooid pakte ik hem van haar aan. De grootte van een langspeelplaat in die tas, wekte direct mijn nieuwsgierigheid. Met niet echt een idee, van wat me te wachten stond, ontdeed ik de plastic tas van zijn inhoud. Met grote ogen keek ik naar mijn cadeautje. Niet het singeltje maar de elpee waar ook Killer Queen op stond! "Jee, mam bedankt zeg. Nou heb ik nog meer liedjes van hem." Ineens was ik, zomaar, de trotse eigenaar van de elpee 'Sheer Heart Attack' geworden. Zo snel mijn benen me voort konden brengen, rende ik met een vaart de huiskamer uit

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

de trap op naar m'n slaapkamer. Op m'n achtste verjaardag had ik een platenspeler gekregen. Lekker in m'n eentje ging ik snel mijn nieuwe elpee draaien. Verrukt luisterde ik naar de composities die uit de luidspreker kwamen. Dat ze al zoveel liedjes meer gemaakt hadden, vond ik een enorme verassing. Dromerig staarde ik naar de foto op de hoes, terwijl ik naar de elpee luisterde. Na het einde van kant twee, borg ik de schijf uiterst voorzichtig op in zijn hoes. Ik liep naar de buren, om te kijken of Megan al thuis was gekomen uit school. "Hé Neeltje, jij komt vast kijken of Megan al thuis is?" vroeg de buurvrouw, toen ik via de keuken haar huiskamer binnen kwam wandelen. "Ja, dat klopt, is ze al uit school?" vroeg ik haar, met het vage vermoeden dat dit dus niet het geval zou zijn. "Jawel, maar ze is even een boodschap doen bij de Gregro. Ze is zo weer thuis, dus je kunt wel even wachten als je wilt." Ik ging, bij haar aan de eetkamertafel wachten op m'n vriendin. Erg rustig zat ik niet wat de buurvrouw al vrij snel in de gaten kreeg. "Wat zit je te wiebelen op je stoel, is er iets?" "Nee, er is niets ergs of zo. Ik moet Megan alleen iets heel leuks vertellen en ik kan bijna niet wachten." "Je kunt het wel aan mij vertellen, als je het kwijt wilt," deed haar nieuwsgierigheid vragen. Op dat moment viel de poort dicht, en zie ik Megan de achtertuin in komen. Ze kreeg de kans niet, om haar fiets rustig weg te zetten in de schuur. Voor ze er goed en wel erg in had, stond ik al achter haar. "Hé ben jij hier?" haar fiets tegen de schuurmuur kwakkend. "Ja, hé moet je luisteren, ik heb van ons mam de elpee van Queen gekregen. Zullen we die zo gaan luisteren bij mij?" "De elpee? Ik dacht dat je het singeltje zou krijgen!" zei ze enigszins verrast. "Dat klopt, die hadden ze alleen niet. Maar de elpee wel! Schiet je een beetje op, dan kunnen we gaan!" Ik deed niets liever dan mijn favoriete schijf zoveel mogelijk draaien. "Staat er ook een foto op?" er ging een belletje rinkelen. "Ja, de drummer staat er ook op, kom nou maar." In sneltrein vaart werden de boodschappen en het resterende geld in moeders schoot geworpen, en weg waren we. "Waar gaat dat naar toe?" riep de buurvrouw ons nog na. "Ik ben bij Neeltje platen draaien. Ze heeft de nieuwe elpee van Queen, tot straks mam." Behoorlijk onder de indruk, zeker niet minder dan ik, zei ze later op mijn kamer… "Die wil ik ook, maar die krijg ik natuurlijk nooit van ons mam." "Je kunt het toch vragen," reageerde ik direct op haar idee. "Straks als we gegeten hebben, vraag ik het meteen. Eerder heeft ze toch geen tijd." Bij onze buren hadden ze vijf kinderen, in de leeftijd van zeventien, de oudste, en de jongste was nog geen jaar. Bij de buren was er altijd werk aan de winkel.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

De bel ging en met zijn allen stormden we naar binnen. Na een hoop heisa zaten we allemaal op onze plaatsen. Een proefwerk, kennis der natuur, stond ons te wachten. Daar hadden wij behoorlijk veel zin in! Niet dus. Er zaten er in onze klas natuurlijk ook, die daar geen moeite mee hadden. Dat waren de betere op-letters dus. Voordat ik in de ban raakte van de zanger van Queen, hoorde ik ook tot die groep. Mijn gedachten werden bijna constant gevuld door hem. Dus van opletten kwam weinig meer terecht. Mijn goede resultaten op school bleven dan ook uit. Dat ik ineens onvoldoendes ging halen? Dat niet! Maar de zevens en achten werden zesjes. Zo verging het me ook met dat proefwerk. Mijn onderwijzer wilde wel eens weten hoe dat nou kon. Had ik misschien problemen? Was ik ziek? Hij ging mij in elk geval drastisch in de gaten houden. Niet dat ik dat in de gaten had. Had ik het maar in de gaten gehad! Om me te laten merken dat hij me alleen maar plaagde, en het niet beroerd met me meende, kwam Joah op een middag m'n kamer binnengelopen. "Wat zou je er van denken, als je foto's uit Engeland aan zou kunnen komen van 'm?" "Kei leuk natuurlijk hoezo? Is dat weer een grapje of zo?" vroeg ik hem argwanend. "Nou het zit zo in de Muziek Expres staat een advertentie, van iemand die wil corresponderen met mensen, en eventueel foto's ruilen." "Foto's ruilen waarvan?" "Zij wil foto's van Queen ruilen tegen Abba en The Sweet of Mud geloof ik. Ze komt uit Engeland, als je wilt, wil ik die Engelse brieven wel schrijven." Dat was koren op mijn molen en ik ging er een sport van maken, om zoveel mogelijk foto's te zoeken in allerlei tijdschriften. De correspondentie verliep prima. Ik kwam zo in het bezit van foto's uit Engelse tijdschriften, waar ik eerder alleen maar van had kunnen dromen. Ik ging er een plakboek op na houden, en was de koningin te rijk! Een paar weken na mij, werd Megan de trotse bezitster van een elpee van Queen. Haar oudste zus was eropuit gestuurd om, na lang zeuren, voor de aanschaf ervan te zorgen. Zo kwam zij thuis met Queen II. Een schijf waarvan wij niet wisten dat die bestond. "Ja," gaf haar zus, als uitleg "ik dacht, ik kan beter een andere dan 'Sheer Heart Attack' meenemen want die heeft Neeltje al. Zo hebben ze er alle twee één en kunnen ze twee verschillende elpees luisteren." Dat vond ik duidelijk één van de beste ideeën die ze ooit gehad had. Ik werd direct verliefd op de foto op de binnenkant van de hoes. Het Queen fenomeen, in ons jonge leven, nam grotere proporties aan. Dit, zo bleek later, tot groot ongenoegen van mijn vader, Jo, en mijn moeder, Tilly. Toch werd mijn plakboek almaar dikker. De week van de ouderavonden brak aan. We zaten vlak voor de paasvakantie en kregen binnenkort onze rapporten mee naar huis. Donderdagavond moesten mijn ouders verschijnen op school. Wij keken Top Pop en wachtten tot ze thuis zouden komen van het tien minuten gesprek. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Die avond zou mijn leventje behoorlijk op zijn kop gezet worden. Een half uur na hun vertrek stonden ze alweer op de achterplaats, om hun fietsen weg te zetten. Nietsvermoedend liep ik de keuken in, hen tegemoet, om te vragen wat 'onze meneer' te vertellen had gehad. Papa kwam als eerste over de drempel. Ik voelde aan hem dat er iets niet in de haak was. Ik was me totaal van geen kwaad bewust. Mijn gedrag op school liet niets te wensen over, dus wat had ik te vrezen? "Hoe was het?" stak ik van wal, zodra ze hun jassen aan de kapstok hadden opgehangen in de hal. "Nou jonge dame, het was niet zo goed, wat hij te vertellen had!" ging papa in op mijn vraag. "Hoezo niet?" vroeg ik hem oprecht verbaasd. "Je punten zijn drastisch achteruit gegaan namelijk," terwijl hij naar mama keek, op zoek naar bijval. "Ik haal toch geen onvoldoendes!" probeerde ik mezelf te verdedigen, voor hij ook maar verder kon gaan. "Nee dat niet. Maar als het zo door gaat, hoeven we daar niet lang op te wachten volgens de meneer," viel mama papa bij. "Wat een onzin! Zei hij dat? Dan moet hij maar eens beter uit zijn doppen kijken." "Niet zo een grote mond dame. Hij zal echt wel gelijk hebben. Hij geeft al langer les als dat jij oud bent." "Ik ga echt wel over hoor!" was het enige verweer dat ik nog wist te geven. Tegen grote mensen argumenten kon ik natuurlijk niet op. "Dat kan jij wel zeggen. Maar we gaan niet afwachten of je gelijk krijgt," zei mama, en ik wist niet waar dit gesprek toe moest leiden. "Volgens hem, weet hij heel goed waarom jij slechtere punten haalt," vervolgde ze en ik dacht 'dat is knap, hij denkt het te weten'. Dat ze mij dat wel even haarfijn uit zou gaan leggen was mij al wel duidelijk. "Zo en wat denkt de meneer dan wel waar het aan ligt?" "Je kunt je gedachten niet meer bij de les houden, omdat je verliefd bent op die zanger van Queen," was zijn uitleg geweest. "Belachelijk zeg, hoe verzint hij het!" "Dat verzint hij niet Neeltje! Wij zijn niet gek! We hebben onze ogen niet dicht hoor!" mijn moeders stem luidde al harder en een toontje hoger. "Dus nou ligt het aan Queen, dat ik slechtere cijfers haal?" en ik keek papa aan. "Hoe je het ook wendt of keert meisje, het feit ligt er. Als je zo door gaat blijf je zitten." "Om geen verdere risico's te lopen, pak ik je het plakboek af!" zei mama toen plomp verloren. "Nee, alsjeblieft niet m'n plakboek, niet m'n plakboek!" was het laatste wat ik zei, voordat ik naar boven racete om m'n plakboek in veiligheid te brengen. Dit mocht niet baten, want mama volgde me op de voet. Inleveren kon ik het, dat zou ik nooit meer terug zien. Weg alle liefdevol bij elkaar gezochte foto's. Een grote mond gaf ik haar. Wat ik allemaal zei, wist ik even later al niet meer. Ik maakte haar uit voor alles wat niet mooi meer was. "Nou moet je heel snel je mond houden, anders kun je die elpee ook inleveren." 'Of ze me

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

al niet genoeg te grazen had,' dacht ik toen 'dat moet er nog bij komen ook'. En ik dimde heel rap in. Zoals ik al had gezegd, ging ik gewoon over, naar de vierde klas van de lagere school. Dat had met Queen niets te maken! Ik legde gewoon een nieuwe verzameling foto’s aan, die foto's uit Engeland was ik wel kwijt, dat deed mijn kinderhart wel zeer. Na 'Sheer Heart Attack' kwamen: "A Night At The Opera' en 'A Day At The Races,' waar ik ook de trotse bezitter van werd. En tegen de tijd dat ik, geen enkele klas gedoubleerd, in de vijfde kwam te zitten, brachten ze 'News Of The World' op de markt. In de twee jaren die voorbij waren gegaan, was ik voor geen moment minder Queen fan geworden. Waar hem nou die inzinking in gezeten had, in de derde klas? Ik had geen onvoldoendes gehaald! Dus 'waar was mijn plakboek gebleven?' was de vraag, die ik mezelf bleef stellen. Zoekacties op zolder leverden niets op. Het was met de wekelijkse vuilnis mee gegeven. Als mijn moeder iets deed, deed ze het ook grondig! De populariteit van Abba steeg in die tijd onder de schooljeugd naar een hoogtepunt. Dat ik ‘voor Queen was' was een teken van wansmaak volgens mijn klasgenootjes. Daar had ik niets mee te maken. Daar had ik dus gewoon, zoals ze dat noemen 'schijt aan!' De onderwijzers van de vijfde klassen vonden dit allemaal vrij vermakelijk. In tegenstelling tot twee jaar eerder. Ze keken het gewoon aan en lieten het voor wat het was. Er waren er echter nog een paar meer, die Queen wel leuk begonnen te vinden. Zo ontstonden er twee kampen aan onze kant van de school. Het Queen kamp en het Abba kamp. Daar gingen natuurlijk, de nodige discussies mee gepaard. Ik was de grootste voorvechter, van alles dat met Queen te maken had. Dat was onze onderwijzer meer dan duidelijk. Op het moment, dat ik mijn poëziealbum aan hem gaf, om er een versje in te schrijven, schreef hij het volgende; Als ik jouw naampje hoor of zie, Dan denk ik aan een punt of drie, Dan zie ik een vrouw'lijke soldaat, Dan zie ik een meisje dat veel praat. Als ik jouw naam hoor Nelia, Dan denk ik aan de MILVA Dan denk ik aan een edel beest, Want jouw liefde voor het dier, Doet mij namelijk erg veel plezier. "Neeltje" betekent: paarden en setters "Neeltje" betekent: Abba zijn ketters. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Eén groep heeft de grootste faam. "Queen" is haar Koninklijke naam! Ik wens je in klas zes, veel ijver en succes! 08 | Bijna Dood | 1978 "Vanavond, ik weet het zeker, Nederland gaat winnen hoor, ik weet het gewoon zeker!" stelde Joah omdat dat de wens van zijn gedachten was. De finale van de wereld kampioenschappen voetbal zou gespeeld worden. Nederland zou tijdens de finale wedstrijd uitkomen tegen Argentinië. Het kon mij allemaal compleet gestolen worden, het toeters en bellen spektakel, ik had kiespijn en niet een klein beetje! Het huilen stond me de hele tijd nader dan het lachen, en ik kon mijn hoofd wel tegen de muur bonken. In de hoop dat het zeerder zou doen dan mijn kies. Alles wilde ik doen als het mijn kiespijn maar zou overstemmen. Er is geen pijn zo erg als kiespijn, het trekt zo door tot in je hoofd. Mijn moeder zag met lede ogen aan, hoe ik almaar naarder en naarder ging kijken met een vertrokken gezicht van de pijn. Pijnstillers konden niets afdoen aan de pijn. Mijn vader kwam om half zeven thuis van zijn werk, hij schrok zich bijna wild bij mijn aanblik. "Wat is er toch in hemelsnaam gaande, je kijkt zo wit als een doek?" vroeg hij me. "Pap ik heb toch zo een erge kiespijn. Ik weet gewoon niet waar ik het zoeken moet," wist ik uit te brengen. "Ja, maar meisje, dat kan toch niet zo. Zullen we niet eens naar de tandarts gaan?" vroeg hij me, in de wetenschap dat ik daar niet zo blij mee zou zijn. "Dat is mij prima, als ik maar snel van die kiespijn afkom. Al moet hij eruit, ik vind alles best!" Wat ik al dacht, die kies moest eruit. Een forse verdovingsspuit hielp me al een heel eind op weg. Ik voelde de pijn al niet meer en wilde eigenlijk al weer naar huis. Dat dit niets uit zo halen, wist ik ook wel. Lijdzaam ging ik op de stoel liggen. De klus was, al met al, binnen een kwartier geklaard en we konden weer naar huis. De pijn was weg, zo ook mijn kies, dat de ellende toen pas echt zou beginnen had niemand kunnen voorzien. Terwijl de finale wedstrijd in volle gang was, moest ik regelmatig naar het aanrecht lopen om mijn mond te legen. Het bloed bleef maar stromen. Niet alleen bloed vulde mijn mond steeds, grote proppen van een bloederige, slijmachtige substantie spuugde ik steeds in het aanrecht. De watten die mijn kiesholte zolang op moesten vullen, konden de bloedstroom niet verwerken. Sterker nog ze liepen ervan over. Er was mij nog nooit een kies onttrokken, dus ik wist niet beter of dat hoorde zo. Bij elke bal die het Argentijnse doel vulde, ging er een gejuich op in onze huiskamer. Ik raakte echter steeds minder goed gestemd en steeds meer bloed kwijt. Het gejuich werd spoedig minder, toen Argentinië aan de winnende hand raakte. Het was in zijn geheel over toen Nederland de wedstrijd uiteindelijk verloor. Het "We are the Champions" gold voor de tegenpartij. Joah was daar voor lange tijd niet over te spreken. We hadden Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

gewoon moeten winnen! Hoe meer bloed ik verloor hoe vermoeider ik raakte natuurlijk, maar ik ging gewoon naar bed, want ik was moe. De pijn was weg, dus ik sliep direct en als een roos. `s Morgens ontwaakte ik met een vreemd leeg gevoel. Op het moment dat ik mijn ogen wijd open had, wist ik niet wat ik zag. Overal waar ik keek zat bloed. Mijn kussen zat er mee onder. Tegen de muur zat het. Mijn haren zaten aan elkaar geplakt. Mijn lakens, dekens, het matras. Je kon het zo gek niet bekijken, of er zat bloed op, aan of in! Mijn moeder was net bezig de bedden af te halen, om ze te verschonen, dat kwam dus goed uit. Ik riep haar met een zwak stemmetje. Ze kwam echter nog niets vermoedend mijn kamer op gelopen. Ze schrok enorm van het tafereel dat ze aantrof. Ze kon op haar vingers natellen wat er aan de hand was. "Kom maar gauw uit bed, dat we je eens schoon wassen," was haar reactie, alle paniek die ze voelde voor mij verbergend. 'Opstaan, ja opstaan, dat leek me wel iets,' drong traag tot me door. Alles ging zo traag, denken ging zelfs traag. Uit bed stappen ging nog net, toen viel ik en werd alles zwart. Met de vage gewaarwording dat ik iemand hoorde huilen, kwam ik weer bij mijn positieven. In de huiskamer op de grond lag ik, voor de kachel onder en op een deken. De buurvrouw stond in de deuropening, zij was degene die ik hoorde huilen. Zij was zo ontzettend geschrokken van mijn aanblik. Ik zag letterlijk en figuurlijk bijna lijkwit. Ze dacht dat ik dood was! En als ik het al niet was, zou ik het volgens haar alsnog gaan. "Je hoeft niet bang te zijn, er is niets aan de hand." Iets in mij was er van overtuigd dat, dit niet mijn einde betekende en dat wilde ik haar laten weten. In mijn miserabele toestand, had ik met haar te doen. Dat was het enige wat ik uit kon brengen. Ik zonk alweer terug in een prettig gevoel van vergetelheid. Met zo een zelfde vage gewaarwording werd ik, ik weet zelf niet hoeveel later, bij mijn positieven gebracht door mijn vader. Die probeerde me, door aan mijn arm te schudden, wakker te maken en dat lukte. Hij vroeg me of ik kon proberen op te staan. Mama had hem van zijn werk naar huis gebeld. Ze had zelf niet geweten wat met mij aan te moeten vangen. De tandarts was al gebeld en de situatie uitgelegd. Of ze maar snel met me langs wilde komen, dan kon hij, in de wond een hechting aanbrengen. Mijn kaakholte was opengetrokken, door de diep gewortelde en tegen elkaar gebogen wortels. Hoeveel bloed ik toen verloren heb, is niemand ooit duidelijk geworden. Ik heb me lang nog slap gevoeld daarna. Was ik toen dood gegaan had me dat weinig uitgemaakt, de voorbestemming besliste echter anders. Dood was vanaf toen, voor mij een prettige vorm van vergetelheid. Zij die dood waren en naar de hemel waren gegaan, hadden het goed. Dat wist ik net zo zeker, als dat ik zeker wist dat ik nog steeds leefde!

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

09 | Inspiratie Uit Het Niets | 1983 Na de eerste vier jaar middelbare school, wist ik eigenlijk nog niet wat ik wilde. Iedereen uit onze examenklas had wel een idee, welk beroep ze wilden uit gaan oefenen. Ik had mijn diploma op zak, dat was alles wat ik wist. Daarmee was dan ook alles meteen gezegd. Het leek me geen verkeerd idee, om er dan nog maar een paar jaar middelbare school aan te plakken. Het zij op een hoger niveau. Met hetzelfde pretpakket op naar de volgende school dus. Het ging er daar heel anders aan toe als dat ik gewend was. Vol goede moed elke ochtend maar weer op de fiets, om nog meer vocabulaire in mijn hoofd te kunnen prenten. Veel meer kennis deed ik daar verder niet op. Veel meer kennissen kreeg ik er wel bij. Eén van hen was Jan, hij was leraar Duits voor de onderbouw. Met hem kon je lachen, ik wel in elk geval. Het was blijkbaar niet de bedoeling geweest dat ik les van hem zou krijgen. Dan had ik vast ook minder lol met hem gehad. Onze lessen Engels, Duits en Nederlands werden in de nieuwbouw gegeven, op de begane grond. Jan had zijn lokaal daar ook. Voor mij een reden, om telkens erg veel zin in de taallessen te hebben. Het lag gewoon in onze kaarten dat wij elkaar tegen waren gekomen. Om hem tegen te moeten komen was ik daar naar school gegaan. Iets anders kon ik er niet van maken. Hij intrigeerde me mateloos die man. Hij zette bij mij iets in werking, waar ik geen verdere definitie aan kon geven. Waarschijnlijk was ik gewoon verliefd op hem, hoewel verliefd zijn voor mij eigenlijk iets anders was. In dat eerste jaar daar op school, vond er een verandering plaats in mijn schrijfstijl. Vanaf 1979 was er een extra dimensie voor me opengegaan leek het wel. Ik was begonnen met het schrijven van gedichten, die waren van een bepaalde stijl, waarschijnlijk gewoon mijn stijl. Van de ene op de andere dag echter, begon ik ineens anders te schrijven. Gedichten die Jan, regelmatig onder zijn neus kreeg om te lezen. Ze hadden blijkbaar wel wat want hij vroeg me of ik het goed vond, dat hij er een paar van overschreef. Om ze te bewaren. Als een soort herinnering aan mij? Daar had ik geen moeite mee, hij ging zijn gang maar. Klasgenoten van mij waren ook geïnteresseerd in mijn schrijfsels. Regelmatig hoorde ik uit allerlei hoeken, dat ik goed kon schrijven. Om hier nou helemaal zeker van te kunnen zijn vroeg ik mijn leraar Nederlands, neerlandicus Lemmens, of hij mijn werk eens zou willen lezen en voorzien van commentaar. Daar was hij wel genegen toe, een onpartijdige, professionele mening daar had ik in elk geval wat aan. "Dit is goed hoor Neel, dit moet je naar een uitgeverij sturen, die willen daar vast wel iets mee," was Lemmens zijn onpartijdige mening. Dat was dat, ik kon daar dus niets mee. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Waar bleef het commentaar? De open aanmerkingen? Dit had ik gewoon niet verwacht. Ik wilde alleen maar weten, wat er fout was aan bijvoorbeeld. 'vol verwachting wandelen kevers door mijn hoofd, levend op het geestelijke in gevoelens die ik vergaar, stilzwijgend, knagend aan de pijnen, die mij vullen.' Er was volgens hem niets mis mee. Wat hij me wel meegaf was, "schrijvers blijven hun werk altijd herschrijven, al is het al gebonden dan willen ze het nog herschrijven!" Onze literatuurlijst stond vol, met grote namen zoals, Claus, Bordewijk, Heeresma, Wolkers en noem er maar nog meer op. Die waren ook ooit begonnen met naar een uitgeverij te stappen. Het ging mij een beetje boven m'n pet, en zag mezelf niet in dezelfde rij vernoemd. Hoe dan ook, wanneer dan ook. Ik kon er gewoon geen vat op krijgen. Wat is literatuur? Dat wat ik schreef? Nee, dat ging er bij mij niet in! Later deed ik heel veel moeite, om in dezelfde stijl verder te schrijven. Het was er echter niet meer. Dat was voor toen en niet voor nog meer later. Waar de inspiratie vandaan kwam, uit de lucht? Precies weet ik het niet. Wat ik wel weet is, dat het uit een dimensie kwam, waar ik op eigen houtje geen informatie uit kon putten. Dat stond voor mij wel vast! Het was me aangereikt. Ik had mijn handen uitgestrekt, om het aan te kunnen pakken en dat was me gelukt. Die samenwerking met ik weet niet wie, was een vruchtbare samenwerking geweest. Vragen om meer bleef een vruchteloos pogen! Jan had mij geïnspireerd, mijn gevoel voor hem had mij geïnspireerd. En daar moest het bij blijven. Hoe het rad van karma ook zou wenden of keren; hem zou ik de rest van mijn leven tegen blijven komen, dat wist ik heel zeker en dat zei ik hem ook, dit bleek één van mijn eerste heldere ingevingen te zijn geweest! 10 | De Realiteit Een Feit | 1984 In de zomer van dit wonderbaarlijke jaar, leerde ik Sjack kennen. Vanaf de eerste oogopslag, die mij bewust maakte van zijn aanwezigheid, wist ik dat ik met hem iets zou krijgen. Met die wetenschap ging per direct een andere gepaard, het zou geen 'everlasting story' worden. Het voelde alleen, zo overduidelijk dat het zo moest zijn.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Bovendien was er voor mij geen ontkomen meer aan, want ik werd verliefd tot ver over mijn oren. Dit was vanaf het begin niet wederzijds, en dat is het ook nooit geworden. Niet dat dit aan de situatie iets afdeed. Blijkbaar moest ik iets met hem, en hij met mij, want we kregen een relatie, die zeven jaar stand hield. Die zeven jaren gingen niet over rozen. Het was blijkbaar de tijd geworden, dat ik hard aan mezelf ging werken. Daar had ik deze relatie voor nodig. Wat er tot stand kwam in mij, had ik me in een andere relatie nooit eigen kunnen maken. Dit had alles te maken met zelfrespect, zelfvertrouwen, zelfstandigheid en zelfstrijd. In zeven jaar tijd leerde ik mezelf kennen, zoals niemand mij nog kende. Ik groeide uit van deurmat tot deurpost en van onderdeur tot voordeur. Van afhankelijk naar onafhankelijk en van ‘wegduwer’ naar ‘voortstuwer’. De confrontatie met mijn innerlijke eenzaamheid, in deze relatie, leerde mij veel over het leven zelf, vooral waar het in deze om ging. Dat je moet leren inzien dat het leven 'hard' is, maar ook 'hart' kan zijn. Dat liefde onvoorwaardelijk levenslang behoort te zijn. Onze zelven waren echter niet levenslang verenigbaar. Ik wist het, maar ging er een strijd mee aan. Met voorbestemming valt niet te ruziën echter, het laat er zich niet toe verleiden gewoon weg. Het is bij voorbaat een strijd, die je gaat verliezen. Altijd! Met karma valt niet te spotten namelijk. Karma is en zal altijd zijn. Karma is het zijn in het zijn. Het hemelse uit de hemel. Het kosmische van de kosmos! Al die tijd, altijd! 11 | Vibraties Uit Het Verleden | Leiden, 1984 In datzelfde wonderbaarlijke jaar kwam ik uiteindelijk ook de man tegen, die wel voor een leven lang voorbestemd bleek. Alleen op een heel andere manier dan ik kon vermoeden. "Ze komen naar Nederland. Ze spelen in September in Leiden," zei ik tegen mijn jongste broer, Tonnis. We zaten samen in de huiskamer van ons ouderlijk huis. In één van de wekelijkse muziekbladen las ik het verheugende feit dat Queen voor een concert in Leiden, naar Nederland, zou komen. "Wie spelen er in Leiden?" hij keek naar me op, vanuit het boek dat hij zat te lezen. "Queen komt naar Nederland. Daar ga ik dus heen hè, dat snap jij natuurlijk wel!" stelde ik zo vast als een muur. Ik wist dat ik daar bij aanwezig zou zijn. Al lagen de mogelijkheden, om er te komen en vooral om weer thuis te komen, niet voor de hand. “Oh ja, ga jij daar heen. Hoe denk jij dat te gaan doen?" Daar had je dus de vraag, waar ik Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

het antwoord nog niet op had. "Dat weet ik nog niet. Daar maak ik me ook niet zo druk over. Ik ga daar toch gewoon bij zijn," was mijn, waarschijnlijk ingegeven, reactie. "Hoe gemakkelijk je er ook over denkt, het zal niet gemakkelijk gaan." Of er ergens een schot gelost werd, zei hij ineens "Als je maar niet denkt, dat ik mee ga!" Dat had ik ook niet gedacht, maar ineens dacht ik dat wel. "Natuurlijk wel! Je hoeft toch niet mee te gaan kijken. Je kunt me toch gewoon wegbrengen en later weer ophalen?" hem aansprekend op zijn broederliefde. "Ja bekijk het even. Zie je mij al op-en-neer rijden naar Leiden, ik niet." Daar was de kous mee af, dacht hij! 's Avonds tijdens het eten aan tafel, begon ik er over met mama. Dat Tonnis me kon brengen en halen leek mij een kleine moeite. Wat zei er op te zeggen had? "Het is anders wel een eind hoor, naar Leiden op-en-neer," stelde ze. Ergens vond ze dat het wel de enige optie was. Tonnis die wist dat ik er toch niet over op zou houden, was al begonnen er over na te denken. Per trein had nog gekund natuurlijk. De Nederlandse Spoorwegen zijn alleen niet zo aardig dat ze je ook weer thuis brengen. "Oké, ik ga wel mee. Dan breng ik je naar Leiden. Als ik je af heb gezet ga ik wel bij tante Ria op bezoek, dan hoef ik maar terug te rijden tot Rotterdam. Dan bel je maar op als het afgelopen is, dan haal ik je in Leiden wel weer op. Kunnen we de deal zo maken?" Of we de deal zo konden maken? Ik kon hem wel zoenen! "Mam is het goed dat ik tante Ria bel na het eten. Ik wil wel zo snel mogelijk weten, of dat kan. De voorverkoop begint overmorgen al!" Niets mocht er nog in de weg staan, tussen mij en Leiden, daar wilde ik zeker van zijn. Tante Ria vond het een prima idee. Ze zouden thuis zijn. Als ze al niet thuis zouden zijn geweest, zouden ze er voor thuis zijn gebleven. Die deal was gemaakt. Ik kon dus gaan! Het enige dat ik nog moest doen was, op de dag van de voorverkoop, 's morgens vroeg om zes uur, bij het VVV-kantoor op de stoep gaan liggen. Met alle soorten van genoegen! Dat kaartje ging er komen daar zorgde ik zelf wel voor. Diezelfde avond nog ging de telefoon. "Neel, telefoon voor jou, het is Jan van tante Ria,” riep mijn moeder terwijl ik al op mijn kamer was om te gaan slapen. Jan, mijn neef uit Rotterdam. "Moment, zeg maar dat ik er aan kom." Ik liep de trap af en wist al, wat hij zou gaan vragen. "Hoi, met mij. Hé, jij gaat naar Queen? Is het goed als ik mee ga?" Wat ik al dacht dus. "Ja, dat is prima, gezellig, dan hoef ik niet alleen. Overmorgen begint de voorverkoop, ik haal de kaartjes wel oké? Dan hoef jij daar niet, ook voor op de stoep te gaan liggen 's morgens vroeg. Die kaarten zijn natuurlijk zo uitverkocht. Dat snap jij natuurlijk wel hè?" De afspraak was gemaakt, we zouden elkaar de 20ste September zien. Een drukte van belang. Rijen mensen, die in de juiste banen geleid werden, door de mannen van de beveiliging. Vier wegen waren er aangelegd met behulp van Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

dranghekken. Elk een weg banend, richting één van de vier ingangen. Het zou om acht uur beginnen. Wij waren er om zeven uur al, dat was gezien de drukte achteraf maar goed ook. In de wachttijd, kreeg ik de ruimte om alles in me op te nemen; een gedeelte van het parkeerterrein, was als markering met dezelfde dranghekken afgezet. Als markering, het was dus niet de bedoeling dat je daar als bezoeker je auto neer ging zetten. Wat er op dat parkeerterrein allemaal wel niet stond. Het ging mijn voorstellingsvermogen ver te boven. Het enige wat ik deed, was eigenlijk een beetje verbaasd kijken. Wel wetende dat al die voertuigen de Queenmachine draaiende moesten houden. Vrachtwagens! Niet een paar, nee een hele rij! Ik schat dat er een stuk of vijftien stonden. Dan die limousines, die maakten eigenlijk nog de meeste indruk op mij. Met de aanblik van de limousines, kwam direct het besef opzetten, dat dat de auto's waren waarin zij hierheen waren gekomen. Dus ze waren er al! De deuren van de hal gingen open. De mensenstroom kwam langzaam op gang. Wij waren maar lukraak ergens gaan staan. Dat lukraak bracht ons echter, naar de beste plaatsen die je hebben kon. Op de vierde rij van voren! Niet te dicht onderaan het podium, zodat je een stijve nek zou krijgen van het omhoog kijken. Nee, we stonden op de juiste afstand, om ze goed te kunnen zien. De voorzienigheid was ons bijzonder goed gezind geweest. Voor we te zien kregen waar we voor gekomen waren, werden we eerst nog getrakteerd op een voorprogramma. De 'support-act', was een band met de naam 'Air Race.' Ze konden mij in elk geval niet bekoren. Eén of andere semi-hardrock band uit het Verenigde Koninkrijk. Dat voorprogramma duurde niet alleen mij te lang. De rest van de mensen in de zaal, vonden het ook maar niets eigenlijk. Dit was te merken aan de lauwe reactie, en het uitblijven van applaus. Die jongens stonden al snel vrij gedemotiveerd te spelen. Maar aan alle dingen komt een eind, zeggen ze. Na een half uur zwoegen gooide ze er de pannen op. Dat deed het applaudisseren wel loskomen. Na een pauze van tevens een half uur, waarin het podium werd omgebouwd, ging er aan de achterkant van het podium een scherm omhoog. Twee enorme wielen werden zichtbaar. Dit waren dezelfde raderen, die gebruikt werden bij de 'Radio GaGa' videoclip. In de zaal brak het tumult los! Aan het wachten leek een eind te zijn gekomen. We kregen de eerste klanken van 'Machines (Back To Humans)” te horen en wisten dat ze zo op zouden komen. Ieders blik was gericht op het podium. We werden een beweging gewaar aan de achterzijde van het podium, daar kwam drummer Roger Taylor als eerste op. Als ik al dacht, dat even eerder het tumult was losgebroken! Daar kwam ik snel van terug. Het publiek deed er nog even een schepje Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

boven op. Hartelijk welkom Mr. Taylor dus. Roger werd nagenoeg direct, op de voet gevolgd door bassist John Deacon. Het publiek hield niet meer op, met uit hun dak gaan. Brian May maakte zijn opwachting, met zijn zelfgebouwde "Red Special' al om zijn schouders. De gitarist was er dus ook al. Waar bleef de zanger dan! ‘Machines’ bouwde, met de opkomst van de muzikanten, langzaam op. En ineens was hij daar. Met zijn eigen flamboyante manier van op komen. The One and Only, Mr. Freddie Mercury! Het geroep en gekrijs vanuit de zaal bereikte daarmee een hoogtepunt. Met het opkomen van Freddie kwamen bij mij de tranen. Waar al dat water in mijn hoofd opgeslagen had gezeten, is nog steeds een raadsel. De tranen stroomden alsof ze, tot dit moment, hadden gewacht met losbreken. Na al die jaren zag ik hem ineens echt. Er gingen gedachten door mijn hoofd als, 'Shit hij is het echt' en 'Niet te geloven zeg.' Van 'Eindelijk na al die jaren' tot 'Hier heb ik nou mijn hele leven op gewacht.' Het was niet zo, dat ik daar zwaar stond te janken. Er kwamen alleen maar geluidloos, heel veel tranen uit mijn ogen gerold. Daar stond hij ineens, recht voor mijn ogen en mijn kijk op de werkelijkheid werd ineens een feit. De golven, die er door me heen sloegen gedurende dat concert, waren van een niet aardse aard. Waar ze dan wel vandaan kwamen? Uit het verleden, en dat verleden werd vermengd met het heden. Hij voelde aan als een oude bekende, en ik wist niet waarom. Het voelde alleen maar zo, het voelde gewoon goed, maar dat is dan wel zwak uitgedrukt! Hij voelde als dierbare, alleen wist ik niet van hoelang geleden. Hij voelde als mijn vriend, dat benaderde nog het beste de realiteit, in gevoelswaarde. En een dierbare? Dat moest me ooit nog duidelijk gaan worden. Dat kon ik op dat moment, echt niet plaatsen! Dat zou later komen, met het vallen van de hamer! Voor ik er goed en wel erg in had, was het concert voorbij. Aan alles komt een eind, behalve aan het eindeloze. Het was eindeloos geweest. Zonder einde. Toch wist ik, dat dit de eerste en laatste keer was geweest, dat ik hem gezien had. Met een intens verdrietig gevoel ging ik naar huis. Ik wist niet waar dat verdriet bij mij opgeslagen lag. Het was er gewoon. Het kwam er gewoon uit. Misschien kwamen ze nog wel vaker naar Nederland? Ik kon altijd nog een keer naar hem gaan kijken, toch!? Iets in mij wilde het niet weten gewoon. Verzette zich tegen het idee dat, dit de laatste keer was geweest dat ik hem had gezien. Maar het rad van karma, synchroon wentelend met onze voorbestemming, had een wending genomen. Daarmee was er weer een puzzelstukje op de juiste plaats gelegd!

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

12 | Spiritualiteit in Synchronici-Tijd | 1985 De jaren die volgden, beleefde ik als een wervelstorm, waarin allerlei onverhoedse zaken over mijn levenspad denderden. Het waren zaken, die alles te maken hadden met het ongelijkwaardige in de relatie met mijn vriend, Sjack. Dat had zo zijn uitwerking op verschillende vlakken van mijn zijn. Mijn gemoedstoestand verging het van super gelukkig, omdat hij toch blijkbaar wel graag bij mij wilde zijn. Tot uiterst down, omdat ik voelde dat het een aflopende geschiedenis was. Mijn enige uitlaatklep, gedurende die jaren, was het altijd aanwezige, geduldige papier. Het inspireerde me wel enorm. Er kwamen talloze gedichten onder mijn pen en uit mijn hoofd vandaan. In 1985 schreef ik als volgt, mijn emoties van me af. Elf Mei, 'wanneer mensen muzieknoten worden, en bloemen instrumenten, zullen, de mooiste symfonieën aller tijden, gecomponeerd worden'. Goed gehumeurd, onder de indruk en invloed van de lente. Met al het groen om me heen en de fluitende vogels, overal. In de heggen, struiken, bomen en onder de dakpannen van de huizen. Een nieuwe energiestroom blies me leven in. Melancholie zorgde toen voor de uitspraak 'als ik dood ga zal ik dat het meeste missen, het fluiten van de vogels.' Na het genieten van de zon en het water in de zomer, kwam de herfst met zijn regenbuien. Je was dan eerder geneigd tot binnen blijven, en kreeg meer tijd om na te denken. De wantoestanden in de wereld, waren mij altijd al een doorn in het goed oplettende oog geweest, en nog. Met het waaien van de winden op windkracht vijf kwamen de golven inspiratie. Negen Augustus, 'er zijn nog steeds mensen, die mensen doden, en die mensen, dat zijn wij. er zijn nog steeds mensen, die dieren afslachten, en die slachters, dat zijn wij.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

er zijn nog steeds mensen, die het milieu vervuilen, en die vervuilers, dat zijn wij. er zijn nog steeds mensen, die klagen over onze verrotte maatschappij, en die klagers, die klagers, dat zijn wij, wij, stichters van geweld, stichters van onvrede, waarom denken we niet samen na? en stichten, één grote wereld, vol vrede!' De winter, de winter zorgde er altijd al voor, dat ik tot mezelf kon komen. Als winterkind geboren was dit altijd mijn tijd. De heerlijke vrieskou, met zijn waterig zonnetje, zorgde ervoor dat ik weer lekker vast in mijn systeem kwam te zitten. Gevoelens van intens geluk met mezelf en de heerlijke wereld om me heen. My joyful winter-wonder-land. Twintig September, 'in mijn diepe diepten, krijgt iets kleins gestalte, het groeit, wordt wezen, wordt liefde, groter en groter, mijn gevoel, mijn verbintenis, met dat kleins. onder mijn handen, wordt het mens, in mijn ziel neemt het plaats. iets wat al bestond, iets wat al leefde, krijgt in mij, opnieuw gestalte. De Nieuwjaarsfestiviteiten alweer gepasseerd, besefte ik me hoe vrij ik eigenlijk was? Om mens te mogen zijn! Te leven in een wereld waarin, op zoveel andere plaatsen mensen onrecht werd aangedaan. Terwijl ik, geboren in een land waar alles zo goed geregeld leek, me toch af ging vragen wat vrij zijn nou eigenlijk is.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

'je bent pas vrij, zolang het je niet uitmaakt, of het dag of nacht is, zomer of winter.' 'vrij als momenteel, zuiver als wel reëel, ben jij, mijn innerlijke ik.' 13 | Van Zielenzaad tot Zielendaad | 1988 En 'omdat ik contrabassen hoorde, in plaats van violen, heel even maar, alsof er een walvis schaterlachte,' werd er in mij een moederinstinct geboren. De natuur ging in mij gewoon zijn gang. Alleen had ik van mezelf niet verwacht ooit moeder te zullen worden. Vriendinnen van mij kregen kinderen, de één na de ander. Bij het zien van de band tussen mijn vriendinnen en hun kinderen, ontwikkelde er zich in mij een kinderwens. Een klein hummeltje om voor te kunnen zorgen, leek mij het mooiste, wat me kon overkomen. Ik wilde een kind op het moment dat ik dat wist, wist ik ook dat ik er één zou gaan krijgen. Het stoppen met de pil was dan ook een weloverwogen beslissing. Sjack, mijn vriend, zou de vader gaan worden, hij was er echter niet klaar voor. Dat maakte voor mij niet uit, ik kon vader en moeder tegelijkertijd zijn. Wanneer ik zwanger zou raken? Dat zou ik dan wel zien. Als de tijd er rijp voor zou zijn, dan pas zou het gebeuren zo zag ik dat. Een heel proces van zelfkennis was er aan vooraf gegaan. 'Wilde ik ook een kind, als ik er alleen voor zou komen te staan?' Want dat zou gaan gebeuren, dat wist ik. 'Ja, dat wilde ik. Zou ik het alleen wel kunnen? Ja, dat zou ik kunnen. Zou ik de verantwoording wel kunnen dragen, mijn kind te vertellen hoe zij op de wereld was gekomen. Dat ik haar graag wilde, maar dat haar papa eigenlijk liever nog geen kind wilde? Ja, die verantwoording zou ik kunnen en ook gaan dragen.' Al met al kwam ik tot de volgende conclusie, 'Ken iedereen en alles, door jezelf, te kennen, te geven,' Samen met dat, ook het volgende: 'Hoe bewuster in je bewustzijn, hoe reëler in je realiteit,' Hoe dieper ik in mezelf leerde kijken, hoe bewuster ik me werd van de werkelijkheid, van mezelf en de totale realiteit, dat ik was die ik was, en dat ik het daar mee moest doen. Geen illusies. Geen irreële denkbeelden over mezelf. Gewoon de waarheid. Mijn innerlijke waarheid. Had ik een kind eigenlijk wel iets te bieden? Ja, ik had mijn kind mezelf te bieden, en dat was heel wat. In staat vanuit een kindje, een integer mens te laten groeien. Dat zou mijn Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

taak worden, want integere mensen waren er naar mijn idee nog veel te weinig op de wereld. Negen maanden na het stoppen met de pil was het zover. Totaal niet bezig geweest met zwanger raken, toch zwanger geraakt. Op 29 mei wees de test uit, dat ik een vruchtje in me droeg, al zeven weken. Uit één van mijn schrijfsels van die tijd bleek, dat iets in mij wel degelijk wist, dat er iets gaande was in mij. Op 29 april bleek ik dit geschreven te hebben, 'Resoluter dan ooit tevoren, wordt in mij een licht geboren, gelijk grassprieten een weiland delen, Kom je terug, op zoek naar je wortels, zoals zovele.' Dat we elkaar al kenden! Van hoe lang geleden? Het was me niet duidelijk, het zou me vast duidelijk worden ooit! Dat ze er al ooit eerder was geweest, stond voor mij wel vast. Incarnatie en reïncarnatie, waren voor mij toen nog onbekende termen. Bewustzijn en onderbewustzijn besefte ik steeds meer, zijn niet voor niets twee verschillende termen. Wat je bewustzijn niet weet, kan je onderbewustzijn wel weten. Sommige dingen wist ik gewoon, niemand had me dat verteld, toch wist ik het. Dat ik uit een onzichtbare bron kon putten, dat was me overduidelijk. Dat die bron iets van mezelf was, of dat het aan me vast zat, in elk geval zoiets. Dat wist ik allemaal wel. Dat als we dood gingen dat het dan niet ophield wist ik op dezelfde manier. Om dan terug te komen op aarde in een ander lichaam? Nee, dat wist ik niet. Hoe moest dat dan in zijn werk gaan, hè? Op het moment dat ik zwanger raakte, werd me dat wel duidelijk. Ineens had ik energie voor twee. Waar kwam dat ineens vandaan? Zwangere vrouwen behoren toch moe te zijn. Nee, ik niet. Ik kon bergen verzetten. Nog nooit had ik zoveel energie gehad. Dit moest wel veel meer zijn, dan gewoon zwanger zijn. Het werd altijd zo simpel weergegeven. We waren een onderdeel van iets heel groots, dat kon niet anders. Iets heel groots dat ooit net zo klein was begonnen als dat piep kleine wezentje in mij. Volgens mij zat het zo, 'de oersoep, het oerstof, gegroeid van minuscuul, tot wezenlijk prachtig, zoals een vrouw, nu nog zwanger raakt, of een dier drachtig, daarin kun je, alle begin vinden, wis en waarachtig.'

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

De test wees uit dat ik zwanger was geraakt. Een dochter zou ik krijgen, dat wist ik zo zeker als wat. Ja, als wat eigenlijk? Sjacks reactie was ook een hele frappante, "zo dus jij wordt de moeder van mijn dochter." "Hoe kom je daar nou zo bij?" "Vanaf mijn zestiende weet ik al, dat ik op mijn dertigste vader zou worden van een dochter." "Dat komt goed uit, want we krijgen ook een dochter," was mijn reactie. Of het zo hoorde, of het zo moest zijn. Niet of, het moest zo zijn, het hoorde zo. Het leek wel afgesproken werk. Wij moesten samen een kind op de wereld zetten, dat heeft zo moeten zijn. Mijn zwangerschap doorstond de volle negen maanden. Precies op de uitgerekende datum beviel ik van, jawel, een dochter. Vanaf het moment dat ik haar voor het eerst zag, overviel me een gevoel van 'over mijn lijk, dat hier ooit iets ergs mee gebeurd.' Met mijn eigen leven zou ik haar gaan beschermen, dat wist ik zeker. In een groene doek gewikkeld, kreeg ik haar in mijn armen. We keken elkaar aan, en ik wist dat dit goed zat. Wie dit zo geregeld had, mij was het juiste kind geschonken. Een gevoel van grote dankbaarheid overspoelde me. Later probeerde ik dat moment vast te leggen op papier. Woorden schoten alleen te kort, om precies weer te geven wat je op zo een moment precies ervaart. Eigenlijk gaan alle woorden, welke dan ook, mank. Toch beschreef ik het zo, 'Zoals je al kunt kijken, als een grote mens, Zo werd jij geboren mijn lieve grootste wens.' Mijn moeder instinct stond per direct op scherp. Op het moment dat ik haar naar buiten had geperst, en haar zag, 'Mijn hele gebeuren, was direct op jou afgesteld, Dat wie weet wie? Dat aan mij had verteld.' "Een meisje, zie je dat. Het is echt een meisje," was het eerste wat ik zei tegen Sjack, die erbij stond en er naar keek. Zo verwondert, dat wat wij allebei al wisten nog klopte ook. Samen met mijn wonder, kwam er in diezelfde periode, in de muziekwereld, Queen’s 'The Miracle' tot stand. Hoe miraculeus! Ook al was hij er niet klaar voor vader te worden. Zelden heb ik zo een voorbeeldige papa zien ontstaan als Sjack. Alles deed hij met 'r. Luiers verschonen, flesje geven, in bad doen niets was hem teveel. Het was echt zijn dochter. Zo voorzichtig en toch zo handig ging hij met haar om. Het was de mooiste tijd, die we samen hebben gehad. Dit deed echter niets af aan ons gevoel voor elkaar. Het was er gewoon niet, dat mocht zo nou net weer niet zijn. Het zat er gewoon niet in. In het jaar dat ons dochtertje twee werd, gingen we dan ook uit elkaar. Met de belofte dat hij te allen tijde op bezoek kon komen, verbrak ik de relatie. Ik zou het contact, tussen hen, nooit in de weg gaan staan. "Of één van jullie Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

moet er geen zin meer in hebben, dat is dan tussen jullie." Of ik het al aan zag komen, vanaf een afstand in tijd dan. In een periode van drie jaar zag ze hem de eerste tijd bijzonder weinig, waarna het contact weer tot stand kwam alsof het nooit anders was geweest Hoe die karmische afspraak gemaakt is? Dat weet ik niet. Wel weet ik, dat ze veel van hem houdt. Ze is steeds blij als ze hem weer ziet. Missen hoeft ze hem echter niet. Ze vindt het wel goed zo eigenlijk. Dat moest blijkbaar ook zo gaan! Hoe het ook allemaal gelopen is, ter afscheid van onze relatie schreef ik dit, 'Dank je, voor alles dat tussen ons was, en vooral voor wat je me hebt gegeven, in zien, doen en beleven.' 14 | Zij Die dachten Te Weten | 1990 Op een zonnige lentemiddag fietste ik met mijn dochtertje in het stuurstoeltje, naar ons thuis huis. Daarin waren wij twee zielen, één gedachten. Als het zonnetje maar even zijn gezicht liet zien, wilden we naar buiten het liefst op de fiets. De honden naast ons mee rennend als het even kon en meestal kon dat. Langs de vijver, eendjes kijken en voeren, naar de kinderboerderij, het was ons om het even als we maar buiten waren. Na het dicht doen van de poort, zette ik mijn fiets in de haag, mijn meisje al op mijn arm. "Je hebt de koffie zeker geroken," zei mijn moeder, toen we binnenkwamen. "Daar heb ik toevallig wel zin in ja. Is papa niet thuis?" "Jawel, die zit zoals gewoonlijk op zolder." Mijn vader had op de bovenste verdieping van het huis zijn hobbyruimte. Hij kon daar uren bezig zijn met het uittekenen en bouwen van modelvliegtuigen. Het koffiezetapparaat pruttelde langzamerhand zijn laatste waterdruppels uit. De kopjes had ik al op de keukentafel gezet, ik schonk ze vol en bracht ze naar de huiskamer. Mama verschoonde intussen mijn dochtertje. "Papa, koffie!" riep ik richting boven. Een flesje gevuld met chocomelk nam ik als laatste mee. Papa kwam naar beneden. Voor ik mee aan tafel schoof, haalde ik uit één van de lades van de kast een weekblad, waar ik doorheen begon te bladeren. Mijn moeder dronk haar kopje leeg onder het genot van mijn kind op haar schoot. Dat deed ik altijd bij mijn moeder, de wekelijkse tijdschriften inkijken. "Welke heb je daar?" vroeg ze, doelend op het tijdschrift dat ik in mijn handen had. "De Story," op de voorpagina van het blad kijkend. "Moet je de Privé eens pakken. Daar staat een stuk in over Freddie Mercury. In elk geval zeggen ze dat hij het is. Ik zie het er niet aan af." "Ergens op één van die bladzijden, met die korte stukjes, staat het," liet ze weten met de nodige bladerende handbewegingen. Op haar aanwijzingen, ging ik door het tijdschrift heen. "Ja, dat heb ik ook gelezen " zei mijn vader. “Dat is niet zo mooi." Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Waar hadden ze het nou eigenlijk over? Wat moest er wel weer niet instaan. Vast weer een hoop gelul! Daar was het artikel dan, ergens in het midden van het blad. Een foto ondersteunde de bijgaande tekst. Eerst bekeek ik de foto. Een vaag plaatje. Twee mannen op afstand. De man in het lichtblauwe pak, was zeer zeker te weten wel Freddie. Hoe ik dat wist? Echt goed zien kon je het namelijk niet! Hij zou daar, volgens het artikel, samen met zijn dokter, Gordon Atkinson, uit een kliniek komen. 'The Sun' had zijn werk weer gedaan. Konden ze die man dan nooit eens met rust laten. Die kliniek zou gespecialiseerd zijn in het onderzoeken van het Hiv-virus. Ik schrok me wild! Mijn Freddie had dus aids! En als hij het nog niet had, zou hij het nog krijgen. Besmet was hij dus al. Mama zag mijn gezicht vertrekken, "Dat hoeft helemaal niet zo te zijn hoor, zoals het daar staat." Dat wist ik zelf ook wel, dat er in de regel een hoop aangedikte kwats in stond. Dit was echter iets heel anders. Ik wist dat het de waarheid was. Ik wist het gewoon zeker. Hij was al zo sterk vermagerd. Hij was nog maar een schaduw van de flamboyante man, die hij eerst was. De foto kon dan nog zo vaag zijn, maar dat zag ik wel! Zo kwam ik er achter, dat diegenen die altijd wel weer dachten iets te weten, over wie dan ook, uit de wereld der beroemdheden, deze keer gelijk hadden! En ik was er alles behalve over te spreken. Nadat ik het tijdschrift dicht deed en terug in de kast legde, heb ik er nooit meer met iemand over gesproken. Ik wilde het gewoon niet weten. Het mocht gewoon niet zo zijn! Waarom hij? Maar ik wist wel, waarom hij. Het deed alleen zo ontzettend zeer. Ik bande het uit mijn gedachten en uit mijn gevoel. Daar was de kous mee af, dacht ik. 15 | Onafwendbare Voorbestemming | 1991 'Hoor ik de telefoon nou gaan, of niet?' met die gedachten werd ik wakker. De wekker vertelde me dat het om en nabij half negen moest zijn. 'Ja, zie je nou wel, de telefoon gaat!' Met een sprong was ik het bed uit, 'Wie belde er zo vroeg zeg?' "Ja, hallo," waren de woorden waarmee ik opnam. "Hoi Neeltje, sorry dat ik zo vroeg bel." Het was Megan. "Heb je het RTL-4 nieuws al gezien?" "Nee, niet echt. Je belde me wakker. De kleine slaapt ook nog. Wat was erop het nieuws dan?" "Freddie is dood. Gisteren is hij overleden, aan een longontsteking ten gevolge van aids." 'Freddie, dood! Nee, dat kon niet. Dat mocht gewoon niet.' Ik stond sprakeloos aan de grond genageld. "Hallo, ben je er nog?" vroeg Megan bezorgd. "Jawel, ik hoor je wel." "Je was ineens zo stil. Ik dacht even dat je van je stokje was gegaan!" "Nee hoor, ik weet alleen niet wat ik moet zeggen. Hoe kan dat nou? Hoe kan hij nou dood zijn! Hij kan toch niet dood zijn Meg!" Ik kon het gewoon niet vatten. "Straks om negen uur komt het laatste ochtend nieuws. Dan moet je zelf maar kijken." Ze Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

dacht even dat ik haar niet geloofde. "Ik geloof je wel hoor, dat is het niet." Zo een macabere grap zou ze mij nooit leveren, dat wist ik ook wel. "Ja, ik ga koffie zetten en dadelijk het nieuws dan maar kijken. Ik bel je nog, oké?" Er was in mij geen ruimte om een gesprek gaande te houden. Ook niet met mijn allerliefste vriendin. We spraken af elkaar later nog te bellen, met de woorden die we daar altijd voor gebruiken, 'We bellen!' Mijn kleintje sliep zorgeloos verder, dat mij de kans gaf om het nieuws tot me door te laten dringen. De tv zette ik vast aan. Het nieuws zou zo komen. Met een kop koffie in mijn hand ging ik zitten. "Gisteren avond om zeven uur is op vijfenveertig jarige leeftijd, in zijn woning in Londen, de zanger van Queen overleden aan de gevolgen van aids." Dit werd verteld door een vrouwelijke Engelse reporter. Die beelden waren blijkbaar, in alle vroegte, naar Nederland doorgeseind. Ze stond voor een groene poort, met een verticale brievenbus waar een rode roos instak. 1 Logan Place, Garden Lodge stond erop. Die poort was de toegangsdeur tot Freddie zijn tuin. Voor die poort, wist ik op slag, zou ik ook eens staan. Hoe dan ook, wanneer dan ook. Daar zou ik ook komen te staan. Waarom wist ik ook niet. Ik wist alleen dat het zo zou zijn! De hamer was gevallen! The hammer did fall and the curtains too so I thought they did. De week die volgde, na die bewuste maandag, voelde ik me met vlagen zo ontzettend naar. Als ik al niet huilde, had ik een beklemmend gevoel over me. Dat was niet één, twee, drie weg te cijferen. Voor mijn vijfentwintigste verjaardag, in Februari, had ik 'Innuendo' gekregen. Die draaide ik vanaf dat moment niet meer. 'These are the days of our lives' en 'The show must go on,' gaven me de rillingen. Tot overmaat van ramp lieten ze die week ook nog de laatste videoclip zien, die met hem gemaakt was. Een totaal uitgemergeld manneke. Ik kon het niet aanzien! Ik kon er gewoon niet naar kijken! Ik werd er helemaal niet goed van! Akelig en naar! 'Inside my heart is breaking, my make-up may be flaking, but my smile still stays on. Fairytales of yesterday will grow but never die. I can fly, my friends!' Wat heb ik gejankt. Nog nooit heb ik om iemand zo gehuild, als om hem, voor hem. Wat moest hij wel niet geleden hebben! De enige troost, die ik kon putten, putte ik uit zijn eigen woorden. 'Those were the days of our lives, The bad things in life were so few, Those days are all gone now, Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

But one thing's still true, When I look and I find, I still love you.' De elpee heb ik in geen vier jaar daarna gedraaid. Die woorden zijn me wel bijgebleven. Daar hoefde ik de muziek niet voor te horen. Zo bang was ik, dat ik het verdriet zou blijven voelen steeds als ik die afscheidselpee zou luisteren, want een afscheidselpee was het. Een waardig muzikaal afscheid. Een meesterwerk gewoon. Een prachtige manier om 'tot ziens' te zeggen. En hij ging, hij kon vliegen en deed dit ook. Geloof me maar, hij kon hoger vliegen dan menigeen. De wereld een weergaloze muzikale erfenis nalatend! 16 | Sluimerende Vragen |1992 Met het overlijden van Freddie kwamen er vele vragen in mijn hoofd op. Vragen die ik me al veel eerder ooit gesteld had. Vragen als, 'Hoe zit het nou eigenlijk precies, met het voortbestaan na de dood?' en 'Wie of wat is het dat de hele kosmos draaiende houdt?' Op die vragen kreeg ik eindelijk steeds meer en meer, beetje bij beetje antwoorden. Bij mijn grootouders thuis gingen ze vroeger wekelijks naar de kerk. Deze traditie zetten mijn ouders op hun beurt voort, toen ze zelf eenmaal getrouwd waren. Wij, als hun kinderen, gingen toen we oud genoeg waren ook. In het begin was me dit allemaal heel nieuw en spannend. Ik mocht net als de grote mensen mee naar de kerk. Naarmate de tijd vorderde bleek ik me niet te kunnen vinden, in wat de pastoor elke week stond te verkondigen. Dit tot ergernis van mijn moeder. Mijn twee broers gingen gewoon, zonder morren of vragen te stellen. Tot dat ik me daar niet meer mee wenste te verenigen, ging ik ook zonder vragen te stellen, gewoon omdat het zo hoorde. “Zeg Mam, wat bedoelt de pastoor met onbevlekte ontvangenis, waar gaat dat over?" "Luister Nelia, dat staat zo in de Bijbel," was het antwoord van mijn moeder. Het was me duidelijk dat ze niet wist wat ze met die vraag aan moest. Wat ze zei was geen antwoord op mijn vraag. Daar had ik dus weinig aan, dat het in de Bijbel stond wist ik ook wel. Er zat voor mij niets anders op, dan met dit vraagstuk op mijn vader af te stappen. Als mijn moeder ontwijkende antwoorden gaf, wist je dat het geen zin had verder te vragen. Om het haar niet moeilijk te maken, ging ik daarom maar weer eens naar mijn vader met mijn vragen. "Pap, luister eens, ik heb het al aan ons mam gevraagd, maar die weet er niet zo goed raad mee blijkbaar. Kun jij mij misschien vertellen wat de pastoor bedoelt met onbevlekte ontvangenis?" "Nou dat kan ik je wel vertellen ja". Ik ging naast hem zitten en keek hem hoopvol aan, daar zouden we het dan gaan krijgen. "In de Bijbel staat dat Maria in verwachting raakte van Jezus zonder dat ze met Jozef naar bed was geweest. Ze was nog maagd toen ze in verwachting was". "Ja, dat zal wel, hoe hebben ze dat dan wel gedaan?" vroeg ik hem, in afwachting op specifiekere details. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

"Daar kan ik je helaas geen antwoord op geven Neeltje, dat weet ik ook niet". Behoorlijk teleurgesteld, niet in mijn vader, maar over het feit dat de Bijbel dat dus net weer niet wist te vertellen. Dat boek bleek dus in gebreke te zijn gebleven al die jaren. Daar zou ik ooit het antwoord op krijgen, al moest ik hemel en aarde ervoor op zijn kop zetten. Het nog niet helemaal opgegeven, vraag ik verder. "Als we dood zijn gegaan, gaan we dus naar de hemel?" "Ja, dat klopt, in elk geval gaan we dus niet helemaal dood, maar blijft er iets van ons over", zei mijn vader met een nadrukkelijke blik in zijn ogen. Hij vroeg zich blijkbaar af of ik dat kon bevatten. Nou dat kon ik wel bevatten. Wat de hemel was, kon mijn vader me niet tot in de details vertellen. Enkel en alleen dat hij bestond, volgens de Bijbel en de katholieke kerk. "Pap, ze kunnen me nog meer vertellen. De pastoor weet dus gewoon zelf niet waar hij het over heeft? Het zegt me dus allemaal niets. Ik weet niet precies hoe het dan wel in elkaar steekt, maar wat hij verteld, gaat er bij mij niet in! Het nut van naar de kerk gaan zie ik ook niet meer op deze manier. "Waarom ga jij eigenlijk naar de kerk pap?" vroeg ik hem, na mijn punten duidelijk te hebben gemaakt. "Ik ga uit respect voor ons mam, zij wil dit zo en ik sluit me er bij aan. Verder vind ik de kerkdienst wel een moment van rust in de week. Je krijgt er ook even de tijd om over dingen na te denken. Voor mij hoeft het niet zo perse en dat wat ze daar verkondigen de hele waarheid ook niet is, weet ik wel. Maar ik weet ook niet hoe het dan wel in elkaar steekt, dus laat ik het verder maar voor wat het is." Nou dat was in elk geval eerlijk en daar had ik wat aan, daar kon ik wat mee. Ons pap was het met andere woorden met me eens, dat was voor mij voor dat moment genoeg. Dat duurde echter niet lang, want ik wilde gewoon niet meer naar de kerk, wat bij mijn moeder totaal in het verkeerde keelgat schoot. Daar kwam dus niets van in. Zolang ik in hetzelfde huis woonde als zij, had ik maar te gaan. Dit gold overigens ook voor mijn broers. Daarmee was de discussie voor mij geopend, voor mijn moeder was de discussie echter gesloten, punt uit. In deze situatie kwam een welkome verandering toen Tonnis, mijn jongste broer, zijn rijbewijs haalde. Want wat bleek? Hij had net zo weinig zin in die wekelijkse kerkdiensten als ik! Wij gingen voortaan wel samen naar de kerk. Hier had ons mam niets op tegen. Dit met het achterliggende idee dat kinderen op een bepaald moment toch geen zin meer hadden, om dingen samen te doen met hun ouders. De lieve schat, ze had het in de eerste instantie niet eens in de gaten. Zo togen mijn broer en ik elke week braaf naar de kerk. We reden echter even zo braaf de kerk voorbij om in zijn auto rond te toeren door de omgeving. Elke week een half uurtje over de dijken langs de Maas. Zo zagen we ook nog eens iets van de omgeving waar we normaal nooit kwamen.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Tot het moment aanbrak dat ze ons ging vragen waar de preek over was gegaan. Daar stonden we dus mooi voor paal. Mijn brutaliteit overwon de schaamte. "Ja mam, ik ben tijden geleden al begonnen met te vertellen dat wat ze in de kerk vertellen mij niet kan boeien. Ik ga dan ook echt niet zitten luisteren wat hij allemaal te kwatsen heeft. Hij weet zelf niet eens waar hij het over heeft, laat staan". Mijn broer sloot zich hierbij aan, dat was dus einde discussie. Daarna heeft ze ook niet meer gevraagd wat hij te preken had. Later heeft ze zich erbij neergelegd dat we onze eigen wil hadden. Als we dan toch niet wilden gaan, dan maar niet. Ze vond het nou ook weer niet zo belangrijk om er ruzie over te maken. Wij wisten wat we wilden en wat juist niet, ze respecteerde dat. Daarmee werden wij aanvaard als volwassen genoeg om onze eigen weg uit te stippelen en keuzes te maken. Hiermee verdiende ze van onze kant nog meer respect als dat wat we al voor haar hadden. De kerk was ook eigenlijk maar het enige twistpunt, verder heerste er bij ons in huis altijd een zeer ontspannen en prettige sfeer. We konden ons ontwikkelen in de richting die we wilden en niets moest. Alleen wilde ze wel dat we thuis kwamen eten en slapen. Dat was dus in zijn geheel niet moeilijk, want we waren graag thuis en we komen er nog steeds graag. 17 | Boodschappen Als Antwoord Astrologie boeide me al een tijdje. Verder dan de horoscoopvoorspellingen in de weekbladen, en hier en daar vluchtig wat lezen, was ik nog niet gekomen. Er was me al eens verteld dat mijn ascendant Maagd moest zijn, gezien het tijdstip waarop ik geboren was. Bovendien waren mijn dagelijkse bezigheden in een heel andere richting ontwikkeld, om me er intensief in te verdiepen. Mijn dochtertje bezorgde me een gelukkige dagtaak, die ik maar al te graag op me nam. Dit jaar was ze drie geworden, ze was een genot om in je omgeving te hebben en nog. Een paar maanden na haar derde verjaardag, ging ik weer een relatie aan. Een jaar nadat ik de relatie met haar vader had verbroken. Met Thomas, kregen we er een andere kennissenkring bij. Eén van de mensen die we toen leerde kennen, Leoh een autodidacte astroloog, was de man die mij een aantal antwoorden gaf, op al lang geleden gestelde vragen. Het begon met 'het trekken' van mijn persoonlijke geboorte horoscoop. Met de precieze stand van de planeten op het tijdstip van de bevalling die mij op de wereld zette. Dat dit mogelijk was, was voor mij niets nieuws meer. Dat hij aan de hand van die tekentjes, vrij nauwkeurig mijn doorlopen levenspad wist te beschrijven, verbaasde me enorm. Na die van mij werd ook de horoscoop van mijn dochtertje 'getrokken.' met die gegevens erbij ging hij nog een stapje verder. Zij was toen nog erg jong, dus over haar viel er weinig meer te vertellen dan een Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

karakterschets. Wel schetste hij hoe de relatie tussen ons zou gaan verlopen. De verschillende fases die we samen zouden doorlopen, hoe onze relatie zich daarin zou ontwikkelen. Hij gaf om kort te zijn een overzicht van de komende dertig jaar! Leoh was op bezoek op een avond in een weekeind dat we bij Thomas, in zijn woonplaats doorbrachten. "Het ziet er als volgt uit," legde Leoh mij uit "tot op haar zevende levensjaar zullen jullie nog bezig blijven met elkaar aftasten. Ze zal je uitproberen en kijken waar jouw grenzen liggen. Als ze zeven is geworden zal dat langzaam overgaan in een verstandhouding die jullie samen ontwikkelen. Dan worden jullie vriendjes. Dit zal zo blijven tot ze een jaar of veertien is. Jullie zullen geen last krijgen van de zogenaamde puberruzies. Ze zal geen lastige puber worden. Dat komt doordat de verstandhouding tussen jullie dan al een heel stevige basis heeft gekregen. Na haar veertiende worden jullie vriendinnen. Zo zal ze jou ook zien, ze ziet je ook wel als haar moeder, maar boven alles zal je haar vriendin zijn. Dit zal altijd zo blijven, tot ze een jaar of eenentwintig zal zijn, dan gaat ze het huis uit. Ze zal dan minder tijd voor je hebben. Toch zullen jullie wel een deel van elkaars leven blijven, elkaar op blijven zoeken en lief en leed delen. Jij ontwikkelt je dan ook een andere richting in. Met wederzijds respect zullen jullie elkaars groei blijven volgen." Ik werd er helemaal stil van, en bleef met toenemende interesse geboeid luisteren. Als ik al ooit getwijfeld had aan voorbestemming, dan was dat nu voorgoed voorbij. Dat er dan ook nog mensen waren die je daar een inzicht in konden verschaffen, vervulde mij met oneindige blijdschap. Het was acht uur geworden en tijd voor mijn kleine meid om te gaan slapen. "Leoh, ik breng haar even naar bed en lees haar een verhaaltje voor, dan ben ik er weer. Hier wil ik zo dadelijk nog wel meer over horen, oké?" "Doe maar rustig aan, ik ga nergens heen hoor." Zo bracht ik, nog helemaal onder de indruk, mijn kleine meid naar bed. Halverwege het verhaaltje hoorde ik ineens voetstappen op de trap. Even dacht ik dat Thomas welterusten kwam zeggen, totdat ik Leoh in de deuropening zag verschijnen. "Wat kom jij nou doen?" vroeg ik hem enigszins verbaasd. "Tja, ik moest je de vraag stellen, of jij eigenlijk al weet hoe oud jij gaat worden." Niet eens stilstaand bij de vage stelling die hij gaf, reageerde ik alleen maar op zijn vraag. "Ja, dat weet ik al, hoezo?" "Nou, omdat ik meteen erbij 'doorkreeg' hoe oud jij dus gaat worden." "Dat wil ik dan dadelijk wel eens van jou horen. Maar eerst lees ik even dit verhaaltje af. Dan zie ik je zo beneden wel, als ik haar heb ondergestopt." Tijdens mijn laatste schooljaar op de HAVO, werd mij iets vreemds gevraagd. Van de ene kant zou je het als vreemd kunnen categoriseren. Let wel dat ik reageerde of het de meest normale vraag was die ze me konden stellen. Een klasgenootje van me kwam op me af, ze liep met me mee richting het lokaal waar we het volgende uur Frans zouden Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

hebben. "Er is me iets heel vreemds verteld. Ik ben naar een soort waarzegster geweest afgelopen weekeinde. Nou ben ik ongeveer een jaar geleden, op de kermis ook al eens geweest. Wat me toen verteld werd, werd me precies hetzelfde deze keer weer verteld. Vind je dat nou niet raar?" Mijn nieuwsgierigheid was gewekt natuurlijk en ik vroeg om details. Hier had ze blijkbaar op gewacht, peilend of ik wel interesse had in haar verhaal. "Ze zeiden allebei dat ik eerst in mijn jonge leven een heel lange tijd met een blonde jongen een relatie zou hebben. Ik zou zelfs gaan denken dat ik met hem zou gaan trouwen. Van bijna het ene op het andere moment zou ik echter iemand anders tegenkomen. Verliefd worden, mijn vriend in de steek laten, om dan oud te worden met degene die ik tegen was gekomen. Ze beschreven hem ook nog alle twee hetzelfde ook. Een lange donkere jongen, met zwart haar." "Ja, dat kan natuurlijk, het is vrij specifiek verteld, maar eigenlijk wel erg vaag. Dit kan natuurlijk iedereen overkomen. Bewijzen kun je dat voorlopig toch nog niet. Daar zal je de tijd de tijd voor moeten laten. Twee identieke verhalen maken het wel erg waarachtig, dat zal ik zeer zeker niet ontkennen," was mijn sceptische maar toch geïntrigeerde blik op dit gegeven. "Dat klopt ook wel, dat vind ik ook wel, maar wat nog het meest rare was, ze zeiden allebei ook hoe oud ik zou gaan worden. En ze zeiden alle twee hetzelfde. Met nog geen jaar verschil ertussen, alle twee zeiden ze dat ik drieëntachtig zou worden." "We hebben het hier toch wel over twee verschillende mensen hè?" vroeg ik haar. "Ja natuurlijk, ik ben niet gek zeg." "Oké sorry, het was maar een vraag, ik twijfel echt niet aan je verstandelijke capaciteiten hoor." "Hé, Neeltje, heb jij eigenlijk een idee, hoe oud jij gaat worden?" Voor ik kon reageren in de zin van 'Ik heb werkelijk geen idee,' kreeg ik antwoord in mijn hoofd. Een zeven en een acht verschenen ineens voor mijn derde oog. Het overstemde mijn gedachten. In fracties van seconden ging dat. In plaats van te zeggen geen idee te hebben zei ik, "Ja, dat weet ik wel. Ik heb zo het idee dat ik achtenzeventig ga worden." "Hoe kom je daar dan zo bij?" vroeg ze me toch wel verrast. "Dat weet ik niet, dat denk ik zomaar." Vanaf dat moment bestond er voor mij geen twijfel, ik zou achtenzeventig worden. Waar ik die stellige zekerheid vandaan haalde, wist ik zelf eigenlijk ook niet. Mijn kleine meisje sliep al bijna toen ik de slaapkamerdeur achter me dichttrok. Leoh had dus een idee hoe oud ik zou gaan worden, dat benieuwde me zeer. Zelf wist ik het al, eens kijken of hij het goed zou hebben. Na de koffie te hebben ingeschonken, ging ik naast hem zitten. "Nou, Leoh zeg het maar eens dan, hoe oud word ik?" "Om te beginnen, ik heb het ook maar te horen gekregen maar hij zei 'between seventy-two and eighty-four'!" “Dat klopt,” zei ik, “want ik word achtenzeventig." Verrast keek hij me aan, of ik die stelling even wilde onderbouwen. "Geen probleem," zei ik, "tweeënzeventig plus zes is achtenzeventig. Vierentachtig min Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

zes is ook achtenzeventig. Zo ligt achtenzeventig precies in het midden tussen tweeënzeventig en vierentachtig." "Tjee hé, dat is mooi zeg. Hoe kom je daar zo bij. Hoe ben je te weten gekomen hoe oud je gaat worden?" Waarop ik hem het verhaal vertelde over wat me was overkomen op de HAVO toen ik zeventien was. "Zou jij mij dan willen vertellen, hoe jij aan die informatie komt? En waarom is dat in het Engels?" met de verwachting dat ik nu iets te horen ging krijgen, waar ik al lang op zat te wachten. Zonder een duidelijk beeld te hebben, stond er in mijn binnenste iets te popelen op antwoord. "Ik hoop dat je zult begrijpen wat ik je nu ga vertellen. Ik ben een soort van boodschapper, die informatie krijg ik van mijn begeleider. Zoals jij te horen kreeg, hoe oud je zult worden, zo krijg ik regelmatig allerlei dingen te horen. Boodschappen voor andere mensen, die ergens mee zitten en die antwoord mogen krijgen uit de hogere sferen." Terwijl hij me aankijkt om te kunnen peilen hoe die informatie bij mij valt. Nou die informatie viel goed. En ik ging vrolijk verder met informatie putte uit zijn onzichtbare bron. "Die begeleider, zoals jij dat noemt, is dat wat ze in de volksmond je 'engelbewaarder' noemen?" eigenlijk wel wetend dat het klopte. Want ik begreep zo goed waar hij het over had, ik snapte eigenlijk niet zo goed waarom. Eigenlijk dacht ik daar zelfs niet eens over na. Het was gewoon zo, dat ik alles snapte wat hij me trachtte te vertellen. "Ja, zo zit dat ongeveer wel ja. Diegene die de boodschappen verteld hoeft niet je beschermengel te zijn. Hij kan ook alleen maar in je omgeving zijn om belangrijke boodschappen over te brengen. Meestal is het wel je begeleider die dit doet. Die staat het dichtst bij jou." De wirwar in mijn hoofd en de vragen die daarmee gepaard waren gegaan werd langzamerhand, gedurende dit gesprek, steeds meer ontward. "Je hebt het over hogere sferen. Als er hogere sferen zijn, dan zijn er ook lagere, hè?" "Dat zie je heel erg goed. De hogere sferen worden 'bevolkt' door de ingewijden, van de verschillende graden. Hoe hoger je inwijding, hoe hoger de sfeer ligt waar je weer naar reist als je dood bent gegaan." Dat klonk me meer dan logisch in mijn aardse oren. Wel wilde ik weten, hoe dat dan precies in elkaar stak met die inwijdingen. "Wie was er dan van welke graad en vooral, waarom!?" "Dat zal ik je proberen uit te leggen. Daar heb ik dan wel pen en papier bij nodig, dat legt iets gemakkelijker uit. Het is een heel complex gegeven, het is alleen niet zo moeilijk als je nu denkt." Ik dacht helemaal niet dat het moeilijk te begrijpen zou zijn. Wel wilde ik weten waar we het precies over hadden. Uit Thomas zijn bureau toverde ik pen en papier. Klaar om kennis over de sferen in me op te gaan nemen, ging ik weer naast hem zitten. Hij tekende veertien kolommen, horizontaal onder elkaar. In het midden trok hij een iets

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

dikkere streep. Dit om een splitsing te maken van de veertien in twee groepen van zeven kolommen. De bovenste zeven stonden voor de hogere sferen. De mentale sferen. De onderste voor de lagere, astrale sferen. "Zoals je weet hebben alle mensen een ziel. Als je het over zielen hebt, heb je het over de zielen van mensen in leven zijnde op de aarde. En over zielen van mensen die dood zijn gegaan, over zijn gegaan naar Gene Zijde, of zoals ze in de volksmond zeggen, de Hemel. Kan je dat in zoverre kon volgen?" Dat kon ik, ik vroeg hem dus verder te gaan. "Je kunt er simpelweg vanuit gaan dat hoe ouder je ziel al is, hoe hoger de sfeer ligt waar je in thuis hoort. Dat klopt niet altijd want ook hierin zijn er uitzonderingen op de regel. Hoe meer levens je al doorlopen hebt, des te meer kennis je hebt opgedaan, Al die kennis, van al die levens draag je met je mee, die ligt opgeslagen in je ziel. Die inwijdingen staan voor stappen vooruit in je bewustzijn. Je hebt kleinere en grote inwijdingen. Tot op heden zijn de hogere ingewijde zielen in de minderheid, dat zul je wel logisch vinden. Toch is elke ziel op weg om zich steeds bewuster te worden. Bewuster van het leven, van de aarde, met nog enkele grote stappen ertussen komt iedereen uiteindelijk uit op het hebben van een Kosmisch bewustzijn. Als je kijkt naar die onderste zeven kolommen," wijzend op het papier "die staan voor de lagere sferen. De twee onderste lagen zijn al leeg. Er zijn al geen zielen meer met zo een laag bewustzijn. De vijfde laag is nog wel 'bevolkt', het zij wel dun 'bevolkt.' In de vierde laag zit het grootste gedeelte van de zielen nog. Die zielen zijn nog niet ingewijd. Dit gebied draagt de naam 'Winterland.' Daarboven in de derde laag zitten ook nog veel zielen, maar wel beduidend minder als in de vierde laag. Die derde laag noemen ze 'Morgenland.' De tweede laag is de op één na dunst 'bevolkte' laag genaamd het Zomerland.' Op de overgang van 'Morgenland' naar 'Zomerland' onderga je je eerste inwijding. Die inwijdingen hebben, zoals ik al zei, alles te maken met bewustzijnsverruimingen. Maar ook met beheersing. Je moet je de beheersing over al je innerlijke en uiterlijke hoedanigheden eigen leren maken. Dit doe je enkel en alleen voor je zelf. Al doende leert men, als je leert wordt je je bewust van wat je leert. Op de overgang van 'Zomerland' naar de hoogste astrale sfeer, onderga je de tweede inwijding. Alle andere inwijdingen onderga je pas, als je de stap hebt kunnen maken van de astrale sferen naar de mentale sferen. De meeste zielen blijven heel lang tussen de tweede en derde inwijding zitten. Dat heel lang houdt een lange rij levens in. In de astrale sferen heeft alles nog een vorm, in de mentale sferen wordt alles steeds vormlozer. Hoe hoger de sfeer, hoe vormlozer alles is. Alles is daar energie." Eindelijk waren me de eerste antwoorden aangereikt, op al lang geleden ontstane vragen. Er werd me een blik in de Hemel gegeven. Zelf had ik het nog niet in woorden kunnen omvatten. Alleen maar gevoelt dat het zo in elkaar stak.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Ik stuurde vanuit de woonplaats van Thomas, een kaart naar ons thuis huis met de afbeelding van Jezus erop. In plaats van de groeten schreef ik, "Altijd heb ik geweten dat de hemel niet zo in elkaar stak als ze in de kerk pretenderen. Nu heb ik de woorden aangereikt gekregen om uit te leggen hoe het dan wel is. Als ik naar huis kom, zal ik het jullie graag uitleggen." Jezus blijkt gewoon een ingewijde van een hoge graad. Zo hoog zelfs dat hij zichzelf Meester mag noemen. Een vijfde graad ingewijde: De Meester Jezus … 18 | Helder Gehoorde Inzichten | 1993 De relatie met Thomas bleek geen lang leven beschoren. Na een jaar en drie maanden verbrak ik de relatie, in de zomer van 1993. Op het jaarlijkse popfestival leerde ik een even mooie als merkwaardige vrouw kennen. Leren kennen is iets te sterk uitgedrukt, ik zag haar daar voor het eerst. Ze was samen met een oude bekende van mij, Jos. We werden aan elkaar voor gesteld. Lily was sinds enige tijd zijn de vaste vriendin. Gewoon iemand tegenkomen voor het eerst is tot daar aan toe. Vrij ongewoon was het dat ze aanvoelde, als iemand waar ik een bepaald soort verwantschap mee had. Zo zag ik dat en dat zag ik goed bleek later. De stamkroeg van Fem, een vriendin van mij, lag in de binnenstad tegenover de Grote Kerk. Na het popfestival belandden we daar, met een opkomende hoofdpijn van de slechte wijn die we eerder die dag al hadden genuttigd. Mijn plannen voor de zomervakantie werden een lichtelijk in de war gestuurd door het verbreken van de relatie met Thomas. Eigenlijk zouden we de ene week bij hem logeren en hij de week daarna bij ons. Om zo de zes vakantieweken op en neer te pendelen tussen zijn woonplaats en de onze. De eerste week van de vakantie zouden we naar hem gaan. Er waren eerder al wat strubbelingen ontstaan tussen ons. Op het moment van arriveren flikte hij me een stunt, die mij de zin tot vakantievieren bijna ontnam. Hij was er echter niet op voorbereid dat we net zo gemakkelijk, even snel als we aangekomen waren, ook weer zouden vertrekken. Met het vertrek nam ik me voor, dat dit de laatste keer was geweest dat wij in zijn huis vertoefd hadden. De ochtend na ons vertrek ging de telefoon. Of ik alsjeblieft terug wilde komen! Dat had hij dus verkeerd gedacht. Of hij dan naar mij mocht komen. "Je doet je best maar! Zoals ik voor de vakantie begon al zei, ik wil graag naar het festival. Van jou moesten we zo nodig de eerste week van de vakantie bij jou doorbrengen. Eerst ga je ruzie lopen maken, dan kom ik je tegemoet, door de eerste week bij jou te zijn. Het eerste wat je dan doet is ruzie maken als we aankomen. Dat was dus het laatste hè, dat snap je natuurlijk wel!? Trouwens op het moment dat ik thuis kwam gisteren, heb ik festivalkaartjes Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

geregeld. Dus erg gezellig zal het niet worden, want ik ben pas laat thuis." "Ja, maar ik wil ook wel mee," was het enige dat hij uit wist te brengen. "Als jij mee wilt zorg je zelf maar voor een kaartje en zorg je ook maar dat je er in je eentje komt." "Dan maar niet. Vind je het dan goed dat ik in jouw huis zit als je thuis komt?" "Zoals ik al zei, je ziet maar. Als ik eerlijk ben, voor mij hoeft het niet!" Zodoende kwam ik de bewuste festival zondag Lily tegen. Dat is dus geen toeval geweest. Waren we bij Thomas gebleven, was ik haar niet tegen gekomen. Ook dit moest zo zijn. Nu, ik was weer 'vrijgezel'. Met Fem bezocht ik, in het weekend, regelmatig haar stamkroeg. Via haar kreeg ik er heel wat kennissen bij. Andere omgeving, andere mensen. Jos behoorde ook tot de club van stamgasten. We kenden elkaar al een jaar of elf. We hadden elkaar een hele poos eigenlijk niet meer gezien. Met uitzondering van de keer dat ik hem had bezocht, om een tattoo op mijn linker bovenarm te laten zetten. We hielden het hernieuwde contact verder gaande via de kroeg. Zo kwam ik meer te weten over Lily. Ze bleek een chakratherapeute te zijn. Met tevens een graad in psychologie. Jos vertelde me ook, dat hij de gave tot magnetiseren rijk was. Elf jaar eerder was hem dat nog niet duidelijk geweest. Maar voor alles is de tijd een keer rijp uiteindelijk. Als je ergens stamgast bent, ben je meestal snel op de hoogte van de intermenselijke acties die er plaats vinden. De baas, Jan, en de bazin, Mona, hadden er dan ook geen privé leven leek het wel. Niet dat ze er veel moeite voor deden overigens. Ze hadden samen een relatie gehad, waar een dochter uit was geboren. Nadat ze uit elkaar gingen, was Mona een nieuwe verbintenis aangegaan. Toch bleek uit van alles en nog wat, dat ze Jan niet helemaal los kon laten. Wat hem de hoop gaf op een nieuw leven in blazen van wat ze eerst samen hadden. Hoe naïef kan iemand wezen! Al met al, ik had ontzettend met hem te doen. Fem wist, omdat ze daar werkte natuurlijk altijd tot in de puntjes te vertellen, wat er allemaal gaande was. Je kon er zo een soap over schrijven. Fem’s vriendin, Niekske, was ook altijd een favoriet onderwerp van gesprek. Dat krijg je als je boven alles een overduidelijk individu bent. Niekske en ik konden het, eigenlijk zo'n beetje van het begin af aan, goed met elkaar vinden. We hadden een gemeenschappelijke kennis in de persoon van Jos. Hij had haar knie regelmatig gemagnetiseerd, wat haar hielp om weer een tijd pijnloos door het leven te kunnen lopen. Zo kwam het dat spiritualiteit, en alles wat er maar mee samen kan hangen, onderwerp van onze gesprekken werd. Op een dag ergens midden in een week overkwam me iets heel merkwaardigs. Nadat ik bezig was geweest met gewone huishoudelijkheden, ging ik even zitten. Bakje koffie

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

drinken en een sigaretje roken. Op het moment dat ik zo een beetje net rustig zat, hoorde ik een vrouwenstem. Met het horen van haar stem werd ik me een waas gewaar. Net of het iets nevelig werd om me heen. Of mijn gehoor zich scherp stelde en dat het daarbij nodig was dat mijn zicht iets belemmerd werd. Het was alsof er een straal, vanaf rechtsboven me, mijn hoofd in werd gezonden. Met die straal kwam direct die vrouwenstem. "Je moet naar Mona gaan en vragen of ze wel weet waar ze mee bezig is." 'Krijg nou wat' dacht ik bij mezelf. Ergens trof het me enorm, maar ergens ook weer niet. Leoh had me verteld over boodschappen, gekregen van zijn onzichtbare gids. Dit, wist ik per direct, was ook zo iets. Het was me meer dan duidelijk, dat dit me niet voor niets verteld werd. Tevens wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik er mee aan moest. Daar liep ik de week die volgde, dan ook volop over na te denken. Het leek me het beste om er met iemand over te gaan praten. Omdat ik dit zelf uit wilde zoeken, eventueel met iemand die niets wist over helder horendheid en zo, wilde ik Leoh niet bellen voor advies. Niekske leek me de aangewezen persoon, zij wist om wie het in deze ging, en we hadden al andere spirituele onderwerpen besproken. Het zou haar niet rauw op haar dak vallen dus en ze kon me adviseren betreffende de eventuele reactie van Mona. Zo gedacht zo gedaan. Op een middag, ongeveer een week na de gehoorde boodschap, zaten we bij haar thuis koffie te drinken. "Niekske moet je horen, ik heb je advies nodig," stak ik van wal. "Ja, zoiets dacht ik al eerlijk gezegd. Je bent niet helemaal net als anders. Vertel, wat is het dat je me wilt vragen." "Nou, vorige week heb ik iets te horen gekregen. Het was een boodschap van ik weet niet precies wie. Ik kon haar niet zien en alles om me heen werd nevelig op dat moment." "Jee zeg, en wat zei ze dan?" Ze reageerde erop als was het de meest normale zaak van de wereld. "Ze zei me eigenlijk iets te doen en ik weet er niet zo goed raad mee. Het gaat namelijk om Mona." "Om Mona? Wat moet je doen dan?" A had ik gezegd dus B werd van me verwacht. Ik zuchtte een keer diep, "Ik moet naar Mona gaan en haar vragen of ze wel weet waar ze mee bezig is." "Dat zou ik dan maar doen als ik jou was. Dit is je niet voor niets aangegeven lijkt mij. Bovendien, wie het ook is geweest, ze weet blijkbaar wel waar ze het over heeft. Je weet net zo goed als ik, dat wat ze aan het doen is met Jan nergens op slaat." Nou dat was duidelijke taal. Ik wilde Mona niet voor haar hoofd stoten. Me niet bemoeien met haar gevoelsleven. Dit probeerde ik Niekske duidelijk te maken. "Ja, dat het me niet voor niets is verteld zie ik wel in. Het punt is, hoe gaat zij hierop

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

reageren. We zijn geen vriendinnen, niet eens bevriende kennissen. Ik ga me op deze manier wel bemoeien met haar leven. Ik weet niet of ze er wel van gediend zal zijn." "Dat is niet aan jou om je daar zorgen over te maken. Jij moet dit gewoon doen Neel. Wat zij ervan vindt is niet belangrijk. Wat het uiteindelijk teweegbrengt, daar gaat het toch om?" Daar had ze gelijk in, hier was ik zelf ook al achter. Niekske wist ook niet hoe Mona zou reageren, zo een dikke vriendinnen waren zij ook niet tenslotte. Maar ik ging ervan uit dat omdat ze haar al langer meemaakte, ze hier een betere kijk op zou hebben. Dat buiten beschouwing gelaten, gaf ze me wel een prima back-up. Na het middagje koffie drinken ging ik naar huis met de belofte dat ik het gewoon zou gaan doen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. De dag erna belde ik Mona op. Ze was er niet, zodat ik haar antwoordapparaat in moest spreken, daar had ik weinig trek in maar deed het toch. "Hoi Mona. Neeltje hier. Je vindt het misschien raar mij te horen op je bandje. Ik wil je iets vragen. Kun je mij terug bellen als je thuis komt? Houdoe" In de dagen die volgden hoorde ik niets van haar. Na een middagje met mijn kleintje bij Meg te zijn geweest, kwam ik thuis en zag het lampje knipperen op mijn telefoonbeantwoorder. Onze jassen op de kapstok gehangen, liep ik terug de huiskamer in om het bandje te luisteren. "Hoi Neeltje. Hier met Mona, sorry dat ik je niet eerder belde. Maar je bent er nu zelf blijkbaar ook niet. Vanavond ben ik thuis, bel je me dan even terug?" Goh, dat was me ook wat. Ze belde me en kreeg mijn apparaat aan de lijn, hetzelfde als wat mij overkwam. Nou vanavond was ze thuis, dus ik zou haar bellen, dat stond vast. Die keer dat ik haar belde, een paar dagen eerder, was ik behoorlijk zenuwachtig. Hoe zou ik dat nu aanpakken, hoe zou het verlopen. Doordat ik haar toen niet direct te spreken kreeg, werd me de tijd gegeven er over na te denken. Mijn voornemen was om te doen alsof me zoiets elke dag overkwam. Zonder nadere uitleg zou ik haar gewoon vragen wat ik vragen moest. ‘s Avonds belde ik haar op. "Met Neeltje, ik bel je nooit dus je zult je wel afvragen wat ik je vragen wil." "Ja, dat klopt ik vind het wel raar ja. Wat wil je vragen eigenlijk?" "Het punt is het volgende, ik vroeg me af of je binnenkort een keer een avond thuis bent, zodat ik bij je langs kan komen." "Ja dat kan wel maar, waarom eigenlijk?" "Ik zou graag eens met je praten." "Gaat het over Jan?" "Indirect wel ja." "Je komt maar, ik weet alleen niet of ik kan helpen. Morgenavond heb ik niets. Kun jij dan?" "Ja, dat is prima, hoe laat schikt het?" "Een uur of zeven?" "Prima, dan kom ik morgenavond om zeven uur, tot dan. Houdoe." "Ja houdoe." Ze wachtte even met het opleggen van de hoorn. Ze vroeg zich waarschijnlijk van alles af. Nou haar vragen zouden beantwoord gaan worden en wel de avond erna. Het zou alleen

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

heel wat anders worden als wat ze verwachtte. Ze dacht dat ik haar hulp nodig had inzake Jan. Dat zag ze dan verkeerd. Nog behoorlijk zenuwachtig stond ik die avond bij haar aan de deur. Ze begroette me hartelijk bij het binnenkomen. Haar dochtertje liep nog rond te spelen. Na het koken van water voor de thee die we zouden drinken, bracht ze eerst de kleine naar bed. We gingen tegenover elkaar zitten met ieder een kop thee in de handen. "Nou, dan vertel het maar eens, waar kan ik je mee helpen?" "Het is niet om je te beledigen of zo Mona, maar weet jij wel waar je mee bezig bent?" Duidelijker dan zo, kon ik niet met de deur in huis vallen. Ik zag allerlei emoties over haar gezicht gaan. Van opperste verbazing tot ergernis. Van ontzetting tot volkomen verbluft. "Wat is dat nou voor vraag. Ben je door Jan gestuurd of zo?" "In het geheel niet. Jan heeft hier niets mee van doen. Bovendien ken je hem wel beter toch? Hij zou zoiets nooit van iemand vragen. Daar is hij de mens niet naar." "Eigenlijk niet nee. Maar waarom vraag je het me dan?" "Omdat ik wel zie dat hij helemaal niet goed wordt van jouw aantrekken en afstoten. En ik vind dat niet eerlijk. Begrijp me niet verkeerd hoor, want ik snap je wel. Het is moeilijk om iemand los te laten. Maar wat wil je met hem Mona. Wil je hem terug, wil je hem niet terug? Hij heeft er toch recht op te weten waar hij aan toe is. Zijn leven moet toch ook een keer weer op poten komen. Deze situatie helpt er niet echt bij." De twijfel sloeg toe, haar gezicht verried haar. Ze liet zich er niet door leiden echter. Geïrriteerd reageerde ze, wat ik prima begreep. Ze zouden je er maar mee confronteren ook. Een nagenoeg vreemde nota bene ook nog! Na een tijdje draaide ze bij en gaf ze toe dat het moeilijk was en eigenlijk nog niet wist wat ze wilde. Wanneer dan wel wist ze zelf niet. Mijn advies was om de dingen en de mensen eens op een rijtje te zetten. Dat een uiteindelijk besluit haar alleen maar gelukkiger zou maken op den duur. Al met al liep ik drie uur later bij haar het huis weer uit. Dit gesprek resulteerde in een hoop geroddel, door Mona in werking gezet. Ongeveer tien verschillende verhalen hielp ze de wereld in over het verloop van die avond. En ik, ik zat er in het geheel niet mee. Ik had gedaan wat er van me gevraagd was en ik was er gelukkig mee. Niemand keek mij erop aan, alsof dat ook zo hoorde. Nou was dat niet zo normaal, gezien de normale gang van zaken in onze gemeenschap. Kortzichtige mensen te over! Het ging mij om het uiteindelijke resultaat, waar ik niet direct kijk op had natuurlijk. Wat ze dan ook vertelde allemaal, het werkte uit zoals aan Gene Zijde verwacht werd. Binnen een jaar had ze de zaken op een rijtje. Ze stapte definitief uit de zaak, die ze

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

samen met Jan runde, ons stamcafé. Raakte zwanger van haar vriend. Tot op heden zijn ze nog steeds samen. So far, so good. 19 | Een Vroegtijdige Overgang Dat je ook dingen te horen krijgt, die nog merkwaardiger zijn en geen goed einde inhouden, maakt het brengen van boodschappen onheilspellend. Je mag altijd zelf bepalen wat je met de gekregen informatie doet. We zijn weer op de wereld gekomen met een eigen wil. Die wil bepaalt je eigen doen en laten. Het wilsaspect van de mens noemen ze dat. Het wilsaspect kan echter geen verandering brengen in voorbestemde zaken. Wel het tijdstip waarop bepaalde dingen gaan gebeuren. Ook daar zit natuurlijk een maar aan. Sommige dingen gebeuren op de tijd waarop het gebeuren moet. Dood ga je op het tijdstip dat je gepland hebt. Hoe jong of oud je ook bent. Hoe gezond of hoe ziek je ook bent. Als het je tijd is, ga je. Dat je bij leven niet meer weet wat je aan Gene Zijde, voor je geboren werd, gepland hebt is maar goed ook. De wetenschap hoe oud je wordt valt voor sommige mensen niet mee om te gaan. Stel dat je zou weten dat je jong komt te overlijden, dat zou je de zin tot leven kunnen ontnemen. En daar incarneer je niet voor. Toch weten sommige mensen het wel. Hoe vreemd het ook mag klinken, het zijn wel steeds mensen die er mee om kunnen gaan. Ze leven gewoon tot op de laatste seconde hun leven uit. Wetende dat het erop zit en ze zonder lichaam verder gaan. Net zo natuurlijk, net zo gewoon. Soms is het hard te verkroppen, als er kinderen dood gaan die nog een heel leven voor zich hadden. Je kunt dan niet aankomen met het feit dat het zieltje daar zelf voor gekozen heeft. Dat het gewoon zo moest zijn. Dat het karmisch was vastgelegd. Ook al is het nog zo waar, de nabestaanden hebben niets aan zulke uitspraken. En menselijkerwijs gezien, terecht! Niemand kan het maken om op die manier te redeneren over de dood van een kind. Dat is niet menselijk meer. Je kunt alleen maar meeleven bij zoiets, zonder medelijden te hebben. Niemand wil zielig gevonden worden. Ook niet met zoiets. Toch was de oorzaak wel zielig. Zo een klein mensje ineens zielloos. De dood van een kind, een kwestie van de ziel. We woonden bij elkaar in de straat. Een gezellige straat, waar je de mensen die je tegenkwam begroette. Als je de tijd had kletste je wat. Van allerlei soorten mensen trof je er, maar iedereen was er even sociaal. In andere delen van de stad noemden ze dat asociaal. Dat was hun probleem vonden we. Bij ons wat het gezellig en alles kon. Iedereen was er wie hij was en dat was goed zo. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Met het uitlaten van de hond, op het grasveld voor ons huis, zag ik haar wel eens lopen. We maakten in de wandelgangen dan een praatje. Langzaamaan had ik Yve dikker zien worden. Yve was zwanger van een tweeling. De hele straat leefde met haar en Rob, haar vriend, mee. Telkens als ze weer in het ziekenhuis op controle was geweest, werd haar door iedereen gevraagd hoe de vorderingen waren. Alles verliep naar wens en die kleine mensjes in haar buik groeiden gestaag. Met een maand of zeven acht werd het bewegen haar erg zwaar en kwam ze minder buiten. Via Rob werden we op de hoogte gehouden. Toen brak de dag aan dat hij vertelde vader te zijn geworden van twee wolken van dochters. Ze waren wel wat aan de lichte kant, maar kerngezond. Heel wat straatgenoten zochten hen op in het ziekenhuis. Ik wilde wachten tot ze thuis zouden komen. Ze hadden het in het ziekenhuis druk genoeg met al dat bezoek, vond ik. Na een paar weken kwamen ze naar huis. Yve was al eerder ontslagen, de kleintjes moesten echter eerst op gewicht komen. Twee en een halve kilo was het gewicht dat ze moesten hebben om naar huis te mogen. De eerste tijd was het ook bij Yve en Rob thuis een drukte van belang. Dat liet ik graag voor wat het was. Als de drukte wat geluwd was zou ik wel een keer op bezoek gaan. In de supermarkt kwam ik Yve op een dag tegen, die me vroeg langs te komen. 'Iedereen' was al geweest, wanneer ik zou komen? We spraken af voor de volgende dag 's middags. Intussen was ik wel benieuwd geworden naar die twee kleintjes. Ze lagen net in bed toen ik op bezoek kwam. Lekker gevoed en een schone luier aan, klaar voor hun middag slaapje maar wel nog wakker. Voor we koffie gingen drinken, gingen we eerst haar twee schatten bewonderen. Twee bedjes in een lieflijk mintgroen getint kamertje. Ze lagen wel nog met zijn tweeën in één bedje. Daar lagen ze, twee kleine poppetjes, knus tegen elkaar aan. Een lief hoopje mens. De ene iets groter dan de andere. De grootste was als eerste geboren. De kleinste keek alleen wel helderder uit haar oogjes. Op het moment dat ik naar haar keek en dit constateerde werd het neveliger in mijn gezichtsveld. "Die overleeft het niet," hoorde ik de vrouwenstem zeggen. Daar schrok ik enorm van. 'Tjee, wat moet ik daar nou mee? Dat zal ik nooit vertellen! En al zou ik het vertellen? Wat hadden ze daar nou aan? En stel dat ik het zou vertellen en het zou niet kloppen? Ze waren alle twee kerngezond!' De twijfel in mij sloeg hard toe en ik wist niet hoe ik het er mee had. Yve vroeg me intussen wat ik van haar wolkjes vond. Echt enthousiast kon ik al niet meer reageren. Ik zette de mededeling zo snel mogelijk van me af en ging verder met aardse zaken. "Knappe kindjes heb je gekregen. Hoeveel voedingen hebben ze nog nodig?" En nog meer van dat soort uitspraken deed ik rap achter elkaar. Om zo de gekregen informatie te overstemmen. Yve vertelde van alles en nog wat over haar kleintjes. Gretig luisterde

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

ik naar alles wat ze maar kwijt wilde. In de eerste instantie kon ik het niet van me af zetten. Toch lukte me het wel, na een paar dagen. Wonder boven wonder vergat ik het hele voorval, alsof er niets had plaats gevonden. Maar er had wel degelijk iets plaats gevonden. Ik hoefde er alleen niets mee, als ik niet wilde. Wat overduidelijk was! Ik wilde er niets mee! Deed er niets mee! Achteraf heb ik me wel eens afgevraagd of ik het niet beter wel had kunnen vertellen. Was hun verdriet er dan minder om geweest? Twee weken na mijn bezoek bij Yve belde een buurvrouw bij me aan. "Weet jij wat er met Yve aan de hand is?" Ik wist van niets en ik vroeg haar "Waarom?" "Er staat een ambulance bij hen voor de deur!" Mijn reactie was "Er wonen in dat portiek nog meer mensen. Het hoeft toch niet bij Yve te zijn?" Op één of andere vreemde manier kwam mij die dag niet ter oren wat er nou te doen was geweest. Toch wel ongerust belde ik haar, tegen de avond, op om te vragen of bij hen alles goed was. Haar moeder beantwoorde de telefoon. "Is Yve thuis?" "Mag ik vragen wie jij bent en waarom je belt?" "Ik heb de ambulance voor de portiek zien staan en vraag me af of alles goed is?" "Eigenlijk wel en eigenlijk niet," werd me verteld. "Lichamelijk is er niets mis met Yve, de ambulance is niet voor haar gekomen, maar voor de kleinste van de tweeling." "Wat is er aan de hand dan?" vroeg ik haar. Helemaal verontrust omdat het gesprek zo moeilijk verliep. "Onze kleinste is vanmiddag gestorven!" Ik schrok me te pletter en wist even geen stom woord meer uit te brengen. Na een stilte condoleerde ik haar, "Hier zijn geen woorden voor, wat erg. Ik wens jullie heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies." Dit was mij verteld door mijn mysterieuze vrouwelijke boodschapper. Daar was ik toch wel meer dan zwaar van onder de indruk. 'Maar hoe kan dat nou? Ze was gewoon gezond! Yve kwam het me vertellen, een paar dagen later. "Ik had ze gevoed en verschoond, niets aan de hand verder en heb ze in hun bedje gelegd. Toen ik een tijdje later ging kijken of ze al sliepen, zag ik dat er een drama had plaats gevonden. De kleinste zag blauw. De paniek sloeg toe en heb direct de ambulance gebeld, maar het was al te laat. Ze hebben haar mee genomen en gevraagd of ze autopsie mochten plegen. Na het onderzoek kwam de mededeling dat ze melk hadden gevonden in haar longetjes. Ze bleek te hebben moeten spugen en terwijl ze spuugde heeft ze het ingeademd." Ze was ongelukkigerwijs gestikt dat lieve kleintje.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

20 | Afgesproken Samenkomst | Maart 1994 Een bekende Nederlandse band zou het podium komen bevolken in ons stamcafé. De 26ste Maart zou de dag zijn. Kennissen van mij wilden de man in kwestie erg graag zien. Ik zou mijn best doen, zo snel als de voorverkoop begon, aan de eerste kaartjes te komen voor hen. Met een kleine moeite lukte me dat ook. Aangezien ik de desbetreffende zanger-toetsenist en zijn band ook nog nooit gezien had, leek het me wel wat om dan ook maar aanwezig te zijn. In nagenoeg geen tijd was het concert tijdens de voorverkoop al uitverkocht. Vreemd genoeg eigenlijk want de man en zijn bevriende muzikanten deden bijna elk jaar ons stamcafé, aan. Met een kleine moeite had ik hen dus al veel eerder ooit kunnen zien. Dat had zo blijkbaar niet moeten zijn. Dit was de juiste tijd en de juiste plaats om ze tegen te komen, bleek later. Om zoveel mogelijk mensen binnen te krijgen tijdens een concert, werden er in de stad overal aankondigingsposters opgehangen. In het concertgedeelte van het café werd er ook één opgehangen aan het prikbord. Ineens werd ik getroffen en de tijd stond even stil. 'Wie is die vent?' Als aan de grond genageld stond ik naar de poster te staren. ‘Die man rechts boven in de hoek op die foto, wie is dat?’ Eén van de bandleden, dat stond voor mij vast. ‘Had ik die man ooit eerder op een foto gezien dan? Nee,’ daar was ik zeker van, dat was niet het geval. Tjee, maar hij kwam me zo bekend voor. Het was als werd ik in die poster gezogen. Het moest me zoveel zeggen, maar ik kon niet bij de informatie. ‘Die man, die man, wie was dan toch die man?’ Met mijn hoofd stond ik boven de stomende pannen op het gasfornuis. Hoorde ik de telefoon gaan? "Mama, mama er is een mevrouw aan de telefoon, die moet jou hebben," kwam mijn dochtertje me in de keuken vertellen. Dat had ik dus goed gehoord. "Hallo, met Neeltje." "Hoi, met Mona komt het uit dat ik je even iets vraag?" Waarom belde ze mij nou op, na al die verhalen die ze over mij de wereld in had geholpen? Dat was ik nog niet vergeten. Maar het was haar al lang vergeven, eigenlijk al voor dat ze van alles over me rond ging vertellen. Het zou me benieuwen. "Dat komt wel uit, ik sta alleen maar te koken maar dat kan nog wel even. Wat is er?" "Zou jij tijdens het concert aanstaande zaterdag willen werken bij ons?" "Willen werken? Wat verwacht je dan van me?" "Je hebt toch al wel eens samen met Niekske in de garderobe gestaan. Daarom zou ik je willen vragen of je dat samen met haar zou kunnen doen?" Nou dat was nogal wat. Dat wilde ik wel doen. Eigenlijk vond ik het wel een eer. Er waren zovele anderen die dat ook wel wilden doen. Maar ze vroeg mij! "Ja, dat is best, dat wil ik wel doen. Weet Niekske hier al van?" "Die is Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

het eerst gevraagd. Ze vindt het wel leuk geloof ik. We zijn bang dat we de jassen niet snel genoeg op hun plaatsen krijgen. En dan met sluitingstijd wil de grootste hoop mensen, toch weer zo snel mogelijk naar huis. Dan krijg je een stormloop op de garderobe vandaar." "Nee, dat is prima. Zeg maar hoe laat ik er moet zijn. Maar ik heb wel al een kaartje, hoe moet dat dan?" "Dat kaartje ben je zo kwijt, er komen nog steeds mensen om kaartjes. Maar wat denk je van een uur of zeven?" "Prima, om zeven uur ben ik er. Tot dan." "Oké, en hé, bedankt hè." "Het is al goed, ik doe het graag. Houdoe." "Houdoe." Om zeven uur werd de deur voor me geopend. Weer werd ik me bewust van de man op de poster. Ik zag hem alleen nog nergens. Er liepen wel andere, voor mij onbekende, mensen door het café. We zetten met zijn allen alles klaar. De garderobe werd voorzien van een massa extra hangers. De glazen werden op de bar gezet. De krukken op de vloer. De geluidsinstallatie werd getuned. Na deze gedane arbeid gingen we aan de bar zitten, ieder met zijn eigen drankje voor zich. Na een tijdje kwam er een vrouw naast me zitten. Ze droeg een crew-jas, waar ik uit opmaakte dat zij één van de mensen was, die er voor zorgden dat de zaken draaiende werden gehouden binnen de band. Wat ze precies deed wist ik op dat moment nog niet. Maar we raakten al snel aan de praat en ze vertelde me wat zij zoal deed. Zij was de merchandising-lady. Ze verkocht de cd's, T-shirts, boeken en andere aanverwante zaken. Al negen jaar ging ze met de band op tour door Nederland en aan het einde van elk jaar naar Duitsland. Het liep tegen achten, toen we onze plaatsen op gingen zoeken op de verschillende plekken in het café. Samen met mijn gesprekspartner liep ik naar de voordeur. Zij had daar haar koopwaar al uitgestald naast de garderobe. Om acht uur zou de deur opengaan voor het publiek. Weer zag ik de man op de poster. Zij was natuurlijk de aangewezen persoon om informatie aan te vragen. Alsof zij in staat zou zijn, om mijn innerlijke vragen even snel te beantwoorden! Ik wees naar de man met het zwarte haar rechts bovenaan op de poster. "Wie is die vent?" vroeg ik haar. "Wie, hij? Dat is de gitarist van de band," zei ze me een lichtelijk verbaasd aankijkend. Dat ik niet wist wie hij was zeg! "Dat hij de gitarist van de band is, dat zal wel. Maar hoe heet hij?" Waarop ze me zijn voornaam en achternaam noemde. Zijn voornaam bleek Daaf te zijn. Bij het horen van zijn achternaam echter leek het net alsof ik terug in de tijd werd gezogen voor een paar seconden. Het leek net een echo.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

‘Zie je nu daar is die naam WEER! Dat is nu de derde keer!’ Sjack, de vader van mijn dochter had een LP, achter op die LP stond die naam vermeld, twee broers met dezelfde achternaam. ‘Zou dit dan een derde broer zijn,’ vroeg ik me af. ‘En ik heb de naam ergens gelezen, maar dan in de oudere, senior vorm. Terwijl deze man junior als toevoegsel op zijn achternaam had. Hoe lang is dat precies geleden?’ Ik had geen idee meer. Wat ik nog wel wist was, dat er bij het lezen van die naam, zowel op de LP als later het net was of hij een stukje uit het artikel werd gelicht. Het moest me blijkbaar iets zeggen, er ging een lampje branden in mijn binnenste maar ik wist niet waar het op schijnen moest. ‘Nu hoor ik die naam voor de derde keer dus, het lijkt net een echo uit het verleden. Afijn, ik zal wel zien.’ De deuren gingen open en de mensenstroom kwam op gang. Het liep even storm, maar na een half uurtje kregen we het minder druk. We stonden wat te kletsen terwijl ik een man met een rood fluwelen jasje binnen zie komen. "Dat is een mooi jasje zeg," zei ik tegen mijn gesprekspartner van even eerder. "Dat staat mij vast ook erg goed." Waarop ze begon te lachen en zei, "Dat zal wel niet lukken denk ik, want dat is onze bassist, Fox, en dat ding draagt hij vaak op het podium." Wist ik veel, klein foutje dus. Inmiddels al weer tegen iemand anders aan leuterend, hoor ik ineens iemand mijn naam roepen. "Hé Neeltje." Waardoor ik in de richting keek waar het vandaan kwam, staat ze daar naar me te gebaren, "Hier heb je die vent!" Zo volgde ik haar armbeweging richting de man die ze aanwees. We keken elkaar een moment recht in de ogen. ‘Een oude bekende! Jou ken ik. Ik weet niet waar van en hoe lang, maar jou ken ik!’ Ik wist het niet. In deze hoedanigheid had ik hem echter nog niet gezien. Maar wij kenden elkaar! Dat was me zo duidelijk als wat. Hij voelde zo vertrouwd! Uiteindelijk kwamen we elkaar weer tegen! In een sneltreinvaart ging dit allemaal door me heen. En of het zo moest zijn verdween het weer even zo snel. Zodat mijn reactie was, "Oh, is hij dat." Die avond leerde ik wat andere mensen van de crew kennen. Waar het zo gezellig mee was, dat ik uitgenodigd werd om eens in een andere stad een optreden bij te komen wonen. Op 1 April zouden ze spelen in Breda, of ik zin had om te komen. “Is dat misschien een smakelijke grap?’ vroeg ik ze. “Nee, echt niet, ik regel je op de gastenlijst. Je hoeft alleen maar te komen.” Dat beloofde ik en met het vertrekken van de mensen uit het café, zag ik dat de man met de bekende naam en het zwarte haar stond te wachten. Gezien wat één van zijn collega’s tegen hem zei, moest ik opmaken dat hij op mij stond te wachten. Maar ze gingen en hij ging mee. Zodoende togen Niekske en ik zes dagen later naar Breda. Het werd er inderdaad weer erg gezellig. Dit kreeg een vervolg in Arnhem, twee dagen later. We stonden voor het concert begon aan de bar in de Luxor. Het was er al behoorlijk Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

druk, toen ik me ineens bekeken voelde. Nou kan dat nogal in een concertzaal, waar nogal wat mensen rondlopen op een dergelijke avond. Maar toch … Ik keek in de richting waar de blik vandaan kwam. Hoe mensen dat toch voelen, als ze bekeken worden. In mijn gezichtsveld doemde Daaf op, de man van de foto. Om een hoekje stond hij, van achter iemand vandaan, mij op te nemen. Ik keek hem recht in de ogen en daar schrok hij blijkbaar van! Caught in the act! Met een wild armgebaar vroeg ik hem wat hij nou eigenlijk van me moest. 'Als je wat van me moet, kom dan maar op me af,' dacht ik. Maar hij kwam niet. En dat was een trend die hij daar zette. Zo zou het nog heel vaak gaan tussen ons. Iets in hem was bang voor mij. En hij wist niet eens wie ik was. Toch? Na die bewuste avond heb ik ze nog opgezocht in Den Haag, met een paar vrienden van mij en toen had ik er spuug genoeg van. Dat idiote muziekcircus vol leugens en bedrog, my kinda life was het niet. Meer dan genoeg had ik al gezien en meegemaakt in die drie weken. Ik hield het voor gezien … 21 | Afgerond Karma | Zomer 1994 De vader van mijn dochtertje, Sjack, was twee verdiepingen boven ons gaan wonen, nadat we de relatie hadden verbroken, een vriend van ons woonde daar al en hij trok bij hem in. Deze vorm van samenwonen was geen succes en al snel woonde hij daar alleen. Er werd regelmatig flink gefeest. Dit trok al snel de 'verkeerde' figuren aan. Last had niemand ervan totdat hij de baas niet meer was in zijn eigen woning. Het werd een heroïnehol. De junks paradeerden voor onze deuren langs en lieten hun gebruikerswaar achter in de portieken. Dat het een keer goed fout moest lopen stond voor mij al vast. Mijn dochtertje mocht van mij al lang niet meer naar hem toe. Als hij haar wilde zien was hij welkom in mijn huis, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Een maand of negen voordat het goed verkeerd liep, kreeg ik een naar bericht te horen. Zijn moeder was ziek geworden. Longkanker. Ze had nog hooguit tien weken te leven. Eén long was al helemaal weg. Ze droeg de ziekte al jaren bij zich, hadden de heren doctoren geconstateerd. Dat kon dan wel zo zijn, maar moeders leefde nog zeven maanden langer als dat haar verteld was. Na het beëindigen van onze relatie had ik haar al niet meer gezien. Dat was drie jaar eerder in 1991. “Regelmatig zie ik de gemeentepolitie posten rond onze flat posten. Is je dat al opgevallen?” “Ja, ik heb het gemerkt.” “Wat ga je er aan doen?” “Ik ga er niets aan doen. Ik kan er al niets meer doen”. De situatie bij hem thuis was al de spuigaten uitgelopen. Hij was niet meer bij machten om er wat dan ook aan te doen. Zo ging hij dus mooi de boel af zitten wachten. Hij wilde er wel uit, maar hij zag de uitweg echter niet. Die uitweg werd hem aangereikt op een manier die hij wel verwachtte, maar die toch net even anders verliep dan gedacht. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Op een dinsdagochtend om een uur of half elf hoorde ik de bel gaan. Met het beantwoorden van de intercom werd me gevraagd “Kunt u de deur open doen?” Nu ging dat bij mij niet zomaar en of de persoon wilde vertellen waar hij voor kwam. "Gemeentepolitie," was het antwoord. Ik drukte de deur open en verwachtte dat de deurbel vrij snel zou klinken. Ze liepen echter mijn deur voorbij. Even later hoor ik een hoop gestommel in de trappenhal, door het spiekgaatje keek ik wat er nou precies gaande was. Ze kwamen met Sjack naar beneden. Ik maakte de deur open en vroeg hem, "Wat nou?" "Ik moet mee en ik denk dat je me voorlopig niet terug zult zien," was zijn gelaten opmerking. Waarop ik op hem afliep en hem omarmde, "Sterkte ermee dan maar. We laten je niet vallen. Als je iets nodig hebt laat het maar weten oké." "Ik zou je willen vragen alles uit huis te halen wat erin staat en weg te gooien. Wat je wilt houden hou maar, de rest geef je maar mee aan het grove huisvuil." Dat beloofde ik hem maar al te graag. Voor eens en altijd wilde ik verlost zijn van de junkcultuur, die zich had ontwikkeld rond onze flat. Samen met Vonk, mijn huisgenoot, ben ik twee dagen bezig geweest die puinbak daarboven op te ruimen. Nog nooit had ik een zodanige stinkende, vieze, plakkerige bende bij elkaar gezien. Wat een zootje. Genoten hebben we van elk onderdeel van het huisraad, dat niet meer bruikbaar was, en we van drie hoog naar beneden over het balkon kieperden. Om het dan uit elkaar te zien spatten op de klinkers beneden ons. Alles wat nog enigszins te gebruiken was, ook al was het plakkerig, hebben we opgeslagen in de schuur. Samen met zijn kleding en andere persoonlijke spullen. Nadien hebben er nog heel wat junks aan de bel gehangen. “Waar Sjack was gebleven?” “Die is er niet zoals je ziet. Het huis ziet er niet echt bewoond meer uit of wel?” vroeg ik ze dan. Dat heeft maar een aantal dagen geduurd en toen was het over. Ze hadden hun heil blijkbaar elders gezocht en gevonden. Dat mocht dan ook wel na anderhalf jaar bij en in onze flat te hebben gebivakkeerd. Persoonlijk dacht ik dat we hem een behoorlijke tijd niet meer buiten zouden zien. Dat had hij zelf ook gedacht, aan zijn gelaten reactie te merken. En aan zijn drastische gedachtegang om me het huis maar leeg te laten ruimen en op te zeggen. Dit bleek enorm mee te vallen. Telefonisch hield ik me op de hoogte van zijn welzijn op het politiebureau. Hij had nog nooit gezeten en ik vroeg me bezorgd af hoe het hem daarom zou vergaan. Het feit dat hij nog niet eerder met justitie in aanraking was geweest pakte positief voor hem uit. Welgeteld vier dagen heeft hij er gelogeerd. Hij kwam buiten met 240 strafuren. Na die vier dagen kwam hij bij ons in huis, in afwachting op een kamer. Intussen moest hij elke week 'gaan plassen' bij het CAD in Den Bosch, dat eiste justitie. Zo konden ze zien of hij werkelijk van plan was zijn leven te beteren. En dat was hij echt

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

van plan. In die vier dagen had ik telefonisch contact met zijn thuis, zijn vader en broer. Met moeder ging het erg slecht en ze zou niet lang meer te leven hebben. Ik hield ze op de hoogte van Sjack’s welzijn en na drie dagen kon ik ze vertellen dat hij alweer vrij zou komen. "En dan?" was de vraag van zijn vader. "Dan komt hij bij mij in huis." Dat luchtte hem ontzettend op. "Zeg dat maar tegen moeders, dan kan ze met een gerust hart overgaan." Dat beloofde hij en was er zeker van dat het haar erg goed zou doen! De dag erna, op de dag dat Sjack weer bij ons in huis kwam, stierf ze. 's Nachts om half twee. Die periode heb ik hem bijgestaan, omdat ik wist dat hij niemand anders had. Voor mij was het een weerzien met de familie van mijn dochtertje. Een periode die me ook weer stil deed staan bij Gene Zijde. Sjack’s jongste zus had moeder bijgestaan en haar verzorgd tijdens haar ziekbed. De langzame aftakeling van haar geliefde moeder had bij haar vragen opgeroepen als, 'Waar blijf je nou straks mam?' en 'Hoe zit dat met het leven na de dood?' Met verschillende mensen had ze er ook over gesproken, die hadden haar gewezen op een aantal boeken. Ze vertelde me over de inhoud en vroeg me hoe ik over die materie dacht. Dat heb ik haar tijdens verschillende gesprekken daarna verteld. In de zeven jaar dat ik een relatie had met haar broer, konden we het al prima vinden met elkaar. Daarna was het contact verwaterd. Maar de bijna drie verstreken jaren, hadden aan het wezenlijke van dat contact niets afgedaan. Door die gesprekken met haar begon ik mijn eerste boeken, van het grote aantal van esoterische wetenschappen, te lezen. 'Emed' van Mvr Mulder-Schalenkamp en 'Boodschap van Licht' van Helen Greaves waren de eersten. Na die volgden er nog heel veel meer en de boekenstroom is nog steeds niet gestopt. Drie maanden heeft Sjack bij ons in huis gewoond. Daarna is hij bij een achterneef en vriend van mij in huis, op kamers, gaan wonen. Na die maanden wist hij me iets heel moois te vertellen. "Waar het allemaal precies voor nodig is geweest weet ik niet. Maar één ding is me wel duidelijk geworden, het is tussen ons gewoon niet de bedoeling Neeltje." Die drie maanden hadden hem in leren zien dat wij gewoon niet bij elkaar hoorden in dit leven. Dat het geduurd had zolang het moest duren, we daar alle twee iets van moesten leren, om daarna ieder onze eigen weg in te slaan. Die drie maanden waren nodig geweest om hem in te laten zien wat ik drie jaar eerder al wist. Een prachtige afronding van een veelbewogen relatie.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

22 | Door het Toeval Gestuurd | Oktober 1994 "Hé, Neeltje, de band van Daaf speelt de 29e in Schijndel. Heb jij misschien zin om met me mee te gaan? Jij vindt het leuke muziek en anders moet ik alleen?" werd me door Nanda, één van de vaste klanten van ons stamcafé, gevraagd. "Ik wil best mee, maar heb jij kaartjes dan?" "Ik heb al een kaartje, maar bij nader inzien heb ik geen zin om alleen te gaan. Zou je even willen bellen of er nog kaartjes zijn, dit is het nummer." Ik nam het nummer van haar aan en beloofde de dag erop te bellen. Helaas moest ik haar die dag melden dat ze dus toch alleen moest, want het was al uitverkocht. "Dat moet dan maar, er zit niets anders op. Jammer.” Waarom ze nou aan mij vroeg om mee te gaan, blijft voor mij een vraagteken. In de week die volgde werd ik door Henk, een kennis, mee naar de film gevraagd. Via de benzinepomp had hij kaartjes gespaard, als je drie van die kaartjes had gespaard mocht er een tweede persoon gratis met je naar de bioscoop. We spraken af om zaterdag de 29e naar Tilburg te gaan. Daar was volgens hem een prachtige bioscoop en ik was er nog niet geweest zodoende. We konden zijn auto niet recht voor de deur op een parkeerplaats kwijt maar dat deerde niet. Een paar straatjes moesten we lopen terwijl het begon te motregenen. Voor het loket gingen we in de rij staan. Naast ons nam een stel plaats die ook een tweede bioscoopkaartje gratis dachten te hebben, was het niet zo dat ze maar twee benzinepompkaartjes hadden in plaats van drie. We hoorden dat zo aan, waarop Henk zei dat hij de oplossing voor hun probleem in de auto had liggen. Hij moest voor zijn werk behoorlijke afstanden afleggen. Waardoor hij regelmatig moest tanken, en zo inmiddels een behoorlijke stapel van die benzinepompkaartjes in zijn dashboardkastje had liggen. Als ze even een momentje hadden, rende hij terug naar de auto om voor hen het ontbrekende exemplaar te gaan halen. "Oh, als je dat zou willen doen, dat zou fijn zijn!" "Neeltje wacht even met die bioscoopkaartjes kopen, ik ben zo terug." Op zijn vraag trok ik me terug uit de rij, terwijl ik al voor het loket stond om onze kaartjes te kopen. Ik doe een stap terug en de vrouw die mijn plaats innam, kocht recht voor mijn neus de laatste toegangskaartjes. Ergens vond ik het behoorlijk vermakelijk, want wat zou hij nou nog vinden van zijn genereuze aanbod. Niet getreurd en ik boog me over welke film we dan eens zouden kunnen gaan kijken. Al op kijkend naar de aankondigingsborden moest ik tot mijn grote verbazing constateren dat één voor één alle films uitverkocht raakten. En daar kwam Henk aangerend met zijn kaartje, helemaal voor niets. Daar stonden we toch even raar van te kijken. "Het is waarschijnlijk niet de bedoeling dat we naar de bioscoop gaan vanavond!" was het enige logische dat ik wist te melden. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

"Wat zullen we dan eens gaan doen?" vroeg hij me. Voor ik antwoord kon geven zei de jongen van het stel, "Nu kunnen jullie door ons niet naar de film. Dan nodigen wij jullie uit om ergens in de stad iets te gaan drinken, om het goed te maken. Wat denken jullie daarvan?" Dat leek ons geen slecht plan. We zochten een gezellige kroeg op en bleven daar een tijdje wat drinken met die mensen. Na drie kwartier werd me gevraagd of ik nog andere plannen had ontwikkeld. "We kunnen altijd nog naar Schijndel gaan, wij vermaken ons vast wel daar ook al hebben we geen toegangskaartjes voor het concert." Ik had hem het concertverhaal al eerder uitgelegd, zodoende begreep hij direct wat en wie ik bedoelde. We namen afscheid van ons gezelschap en zochten de auto op. Na een half uurtje door Brabant te hebben gereden, kwamen we in Schijndel aan. Tot onze grote verassing bleek er een café aan de concertzaal vast te zitten. Daar konden wij onze tijd wel doorkomen, daar twijfelden we niet aan. Na een tijd ging er een tussendeur open. Waarop ik zei dat ik even ging kijken of dat ik Nanda kon vinden. Ik liep er een gang in en kwam daar wat mensen van de crew tegen. "Hé, wat leuk om jou weer eens te zien. Dat is lang geleden. Waarom ben je niet binnen?" "Het was uitverkocht en geen kaartje is geen entree," was mijn nuchtere opmerking. "Ben je gek joh. Jij hebt toch nooit een kaartje nodig, ga nu maar gewoon naar binnen." werd me verteld. "Dat is heel aardig aangeboden maar ik ben hier met een kennis en die laat ik niet zomaar ineens staan." "Ga die dan maar halen, die kan dan ook zo naar binnen." Erg aardig van ze en zo zagen we toch nog de tweede set. Nanda was erg blij ons te zien. "Hé wat leuk. Ben je toch nog gekomen. Maar hoe kan dat nou, er waren toch geen kaartjes meer?" "Ja, dat weet ik wel maar we konden via de tourmanager gratis binnen." Ze gaven een spetterende tweede set weg en ik was blij dat ik daar nog van had kunnen mee genieten. Na het concert waren we van plan om de biezen te pakken en te gaan. Dat bleek even anders uit te pakken. "Neeltje heb jij zo zin om met mij backstage te gaan?" ‘Hoe kwam ze daar nou weer bij? Daar heb ik dus absoluut geen zin in.’ "Nee, wat moet ik daar nou? Ik heb die mensen niets te melden en zij mij evenmin." "Ach, toe nou, ik heb mijn fototoestel bij en wil zo graag met Harm, de zanger-toetsenist, op de foto. Wie moet er anders die foto's maken?" "Oké, ik ga wel met je mee. Ik maak die foto's voor je en ik pleit 'm dan weer hè?" Daar was ze enorm over te spreken. Ik vertelde Henk wat we gingen doen en dat ik zo terug zou zijn. We stonden samen met twee andere meisjes te wachten totdat de jongens waren omgekleed. Komt er een kerel voorbij die in die zaal werkte, vraagt hij aan ons zoals we daar stonden, “Zijn jullie van een escortservice?” wat bij mij in het verkeerde keelgat schoot. ‘Dat bedoel ik dus. Hier heb ik helemaal geen zin in, gezien worden als één of

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

ander speeltje van de band. Een reden te meer om niet backstage te gaan. Maar toe maar, voor die ene keer ...’ Eenmaal backstage kwam ik er al snel achter dat ze het niet zo op prijs stelden dat Nanda daar rond liep. Wat er ooit eerder voor was gevallen wist ik niet. Ik maakte foto's van haar en Harm. Maakte nog een praatje met de beste man en maakte daarna aanstalten om te vertrekken. “Wacht nog heel even,” vroeg ze me. “Ik wil nog graag op de foto met Daaf.” "Oké dan, vraag het hem maar, maar daarna ben ik wel weg hoor." "Nee, dat ga ik niet vragen joh." "Dat denk ik toch wel. Ik ga niet zomaar foto's maken van iemand. Voor hetzelfde geld is hij daar helemaal niet van gediend!" "Jawel hoor, want ik ben al vaker met hem op de foto geweest." "De ene keer is de andere niet. Maar dit duurt me te lang. Ik vraag het hem zelf wel." "Hoi, Daaf kan ik je even iets vragen?" "Jawel hoor, wat is er?" "Zou ik voor haar een foto mogen maken van jullie twee?" "Dat is goed hoor omdat jij het bent!" ‘Had hij me niet goed verstaan of zo?’ "Begrijp me wel, die foto's zijn voor haar hoor!" "Ja, dat weet ik wel, omdat jij het bent!" ‘Wat een idioot zeg. Hier ga ik niet over in discussie,’ bedacht ik me. Nanda echter zat nog te praten met Harm, toen ik haar kwam halen om de foto's te maken. "Kom maar. Ik heb het gevraagd en hij vindt het goed." Zo maakte ik de laatste prentjes en vertrok. In de ruimte die ik door moest om weer in de zaal te komen, zaten twee crewmembers. Ik maakte daar nog een praatje. Ze vroegen of ik zin had om de 13e november naar Druten te komen. “Dat weet ik niet ik kijk nog wel.” “Je weet het, je staat zo op gastenlijst!” “Als ik kom, zorg ik zelf wel voor een kaartje,” zei ik ze. Terwijl ik daar zo zat, nog steeds met de fotocamera in mijn handen, ging de deur open. Mijn spontane reactie was een foto te maken van degene die door de deuropening zou komen. Totaal tegen mijn principes in eigenlijk. Daaf bleek mij gevolgd te zijn en flits de foto was gemaakt. Een leuke spontane foto van een quasi verbaasd gezicht met een hand voor zijn mond. We gingen naar Druten. Die kaartjes waren geen probleem. Druten was Sjack’s geboorteplaats en zijn familie woonde er nog. Zijn jongste broer, Sjors, werkte in het café waar Daaf moest optreden. Die kaartjes waren de dag na Schijndel al geregeld. Nadat ik Nanda verteld had wat ze me gevraagd hadden, wilde ze mee. Geen slimme zet van me. Dus moesten de kaartjes als het even kon zo snel mogelijk geregeld worden volgens haar. Ik zou wel bellen. Ik belde en Sjors kwam de kaartjes brengen, zonder enige moeite. "We moeten er om zeven uur zijn hoor. Ze spelen om acht uur al." "Ze spelen nooit om acht uur al. Wat moet je daar doen zo vroeg?" "Ik meen het serieus hoor. Ze spelen echt al om acht uur!" Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

"Oké, we gaan wel zo vroeg. Maar je zult zien dat ze net als altijd pas om een uur of half elf beginnen!" Zo gezegd zo gedaan. We kwamen daar op een absurd vroeg tijdstip aan. Ze zouden niet spelen voor een uur of elf. Ik vermaakte me echter prima. Wat zij verder deed kon me weinig boeien. Zij wilde er zijn om zeven uur. Nou was ze er om zeven uur! Bij binnenkomst al, had ik bij de cd-verkoop een meisje zien zitten. Heel stilletjes en ingetogen zat ze daar. Ze kwam me vaag bekend voor maar moest me afvragen wie zij was. Na wat te hebben rondgelopen en het podium te hebben bekeken, liep ik terug het café weer in. Ik bestelde een whisky en nipte daar zo nu en dan wat aan. Sjors stond aan de deur en ik voorzag hem regelmatig van een biertje en een praatje. Goed en wel weer even met hem bijgepraat, vliegt de deur ineens open. De deur ging met een zwaai open en met de deur viel tevens Daaf in huis. Of hij van te voren al wist waar ik stond, komt hij regelrecht op me af en begint honderd en één uit tegen me te kletsen. En ineens werd ik getroffen door zijn wezen. 'Wauw wat een vent' ging het door me heen. Vanaf het moment van binnenkomen, tot het moment dat ze naar achter moesten voor hun optreden, was hij niet meer van mijn zijde geweken. Wat hebben wij gelachen, die tijd dat we daar stonden. De manager kwam ze halen. "Hé, jongens gaan jullie zo naar achter, want jullie moeten zo op!" Begint hij me daar ineens vreemd te doen, die Daaf. Pasje heen, pasje terug, pasje links, pasje rechts. Ineens leek het wel of hij begon te drentelen. What the heck doet hij nou?’ Ik snapte absoluut niets van dit gedrag. Ik keek hem dan ook vragend aan. Aarzelend begon hij, in tegenstelling tot zijn woordenvloed van eerder. "Tja, uh, ik wil jou straks na het optreden, uh eigenlijk wel nog zien, uh backstage. Om uh verder met je te kletsen?" ‘Is dat nou alles! Waar doet hij zo moeilijk over zeg!?’ "Misschien, ik zal straks wel kijken," was mijn reactie. Ergens moet dat erg uit de hoogte zijn overgekomen, dat was niet zo bedoeld. Ik wist het gewoon nog niet. Ik zou wel kijken. Daaf was vertrokken en ik keek rond of er ergens een plaats was om te zitten. Ik had een behoorlijke tijd staan kletsen met hem. Naast het meisje wat ik bij binnenkomst al had gezien, was een plaatsje vrij op de houten bank tegen de muur. Ze had al die tijd op dezelfde plaats gezeten. Eenmaal naast haar vroeg ze of ik op haar plaats wilde letten, want ze moest even naar de wc. Ondertussen raakte ik aan de praat met de merchandising-lady, die ik al kende vanaf het optreden bij ons in het café. Ze vertelde me dat het meisje uit België kwam en regelmatig bij optredens aanwezig was. Na de wc-stop kwam ze weer naast me zitten en raakten wij aan de praat. Het klikte direct tussen ons. Zij had me in Schijndel al gezien. Zij was één van de twee meisjes, die

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

met ons stonden te wachten om backstage te kunnen. Vaag kon ik me haar daar van herinneren. Ze stelde zich voor als Diyèn. Tijdens dat gesprek nog wisselden we telefoonnummers en adressen uit. Zo snel ging dat. We zouden contact houden. Het optreden was afgelopen en ik ging op zoek naar Nanda, die zou, haar kennende, vast backstage zitten. ‘Och ja Daaf had me gevraagd backstage te komen. Oké, backstage dan maar.’ Boven aangekomen wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik daar nou eigenlijk deed. Een riante luxe stoel zag ik er staan. ‘Dat is mijn plaats,’ dacht ik, ‘en verder zie ik wel.’ Even na mij kwamen er meer mensen, waar onder August, de drummer, Fox, de bassist en kennissen van hen. Het werd er echt gezellig. Daaf zag ik echter in de eerste instantie niet. Maar ineens dook hij naast me op. “Wil je wat drinken?” “Ik drink de hele avond al whisky en dat lijkt me iets te veel gevraagd. Water is ook goed.” "Nee joh, ben je gek joh, dat is geen probleem," en hij regelde weer weg. Komt hij even later terug met een chic glaasje en een fles Johnny Walker, nog helemaal dicht. Hij schroefde de dop eraf, schonk een glaasje voor me in en beende weer weg. ‘Wat een galante heer zeg, waar heb ik dat aan verdiend?’ vroeg ik me af. Later kwam ik erachter dat Daaf gewoon zo vriendelijk is, voor iedereen! Na een tijdje gezellig te hebben gezeten, moest ik toch echt naar de wc. Ik moest door een keukentje naar de badkamer waar ook de wc was. Dat luchtte nog eens op. In dat keukentje zaten Nanda, Harm en nog wat anderen. Kom ik van de wc af staat Daaf ineens voor mijn neus. ‘Die moet dus ook’ dacht ik nog. Maar hij moest ook nog wat anders blijkbaar. "Mag ik je iets vragen?" "Ja hoor, je vraagt maar?" was mijn nuchtere antwoord. "Kom je een keer bij me langs in Amsterdam?" ‘Hoe komt hij daar nou ineens bij. Waar haalt hij het vandaan?’ "Nee, dat denk ik niet nee." "Ga je met me mee naar Berlijn dan?" ‘Allemachtig zeg, dat heb ik weer.’ "Nee, echt niet!" En daar begon hij weer te drentelen, dat had ik 'm eerder zien doen die dag. ‘Nou gaat het komen,’ dacht ik. "Mag ik je even vasthouden dan?" Wat er toen gebeurde, maar vooral hoe het gebeurde is me nog steeds erg raadselachtig. Die vraag deed me ergens de haren ten bergen rijzen. De reactie die ik wilde geven was, 'Nee, echt niet en wat wil je nou van me?' Het lag op het puntje van mijn tong. Mijn hersens en de hele draaiende computer boven waren er al voor in werking gesteld. Het is eigenlijk niet uit te leggen, want het gaat in fracties van seconden. Maar in plaats van de geplande woorden hoor ik mezelf zeggen, "Okay." Nog nooit heb ik iets zo absurds gezegd, de gevolgen waren er niet minder om. Per direct deed hij een stap naar voren en sloeg zijn armen om me heen. Op dat moment, dat hij in mijn energieveld stapte en ik in dat van hem kwam, ging er opslag iets heel Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

merkwaardigs door me heen. 'Wie is deze man? Die ken ik toch ergens van! Die is me bekend, hij voelt zo bekend.’ Een maalstroom van dingen ging er door me heen. En het was alsof iets in mij hier op had gewacht. Niet dat ik met wachten bezig was geweest, of zoekende was geweest, maar dat ging er door me heen. Direct ook had ik zoiets als 'en zet dat maar uit je hoofd, zet dat maar van je af, dat kan natuurlijk nooit!' We hebben daar een behoorlijk lange tijd in elkaars armen gestaan. Staan kletsen. Staan lachen, Gewoon van elkaars gezelschap genoten, totdat hij zelf toch maar naar de wc ging. We lieten elkaar los. Hij maakte een luchtsprong en joelde een blije kreet en verdween in de wc. Ik keek 'm nog na, mijn verstand verkijkend, waarop Harm aan me vroeg, "Wie ben jij eigenlijk?" "Je hebt me toch al eerder gezien?" antwoordde ik. "Ja, dat weet ik wel. Maar wie ben jij?" de vraag extra onderstrepend door naar de wc-deur te kijken. Berlijn was me net iets te ver weg. Ergens geloofde ik ook niet, dat het me echt door hem gevraagd was om mee te gaan. Vier dagen na het concert had ik een verjaardagspartijtje, Nanda vierde haar verjaardag. Ze had de foto's van die avond en het concert in Schijndel afgedrukt en die gingen van hand tot hand. De foto's van Daaf, die op dat rolletje stonden waren van mijn hand. Eigenlijk had hij geen zin om met haar op te foto te gaan, dat straalde van die prentjes af. Hij had A gezegd dus vond ik dat hij ook B moest zeggen, met een chagrijnig gezicht op de foto kon hij gewoon niet maken. Om Nanda in elk geval blij te maken zei ik “Je gezicht kan wel iets gezelliger!” vervolgens kijkt me met een verleidelijke uitdagende blik aan. Toen had ik het ineens gehad met die foto's en zei: "Hier, doe maar weg. Ik kan er niet naar kijken." Waarop zeven paar ogen me zeer bevreemd aankeken. Terecht natuurlijk. Ze konden niet zien, noch voelen, welke golven er door mijn gevoelssysteem stroomden op dat moment. Begrijpen deed ik er zelf ook maar bar weinig van. Dat soort emoties kende ik niet. "Trouwens, ga je nou met 'm mee naar Berlijn, of niet?" werd me ineens gevraagd door de jarige job. 'Shit', dacht ik, 'hij heeft me dus echt mee gevraagd, het is allemaal werkelijk gebeurd.' Maar wat was er nou gebeurd, dat mij zo ondersteboven in mijn lijf had doen raken. We hadden elkaar vast gehouden, hadden gelachen, samen gekletst. Niet echt iets waar ik zo door van de kaart moest zijn, vier dagen later nog! Het glaasje, dat hij me gegeven had om uit te drinken, had ik als souvenir mee naar huis genomen. Het was me verder allemaal zo wazig, net of ik de helft van het hele gebeuren kwijt was geraakt uit mijn herinnering. Terwijl de hele avond van het begin tot het einde duidelijk in mijn geheugen zat gegrift. Emotioneel was er iets met me gebeurd waar ik niet bij kon. Dat zou zo blijven. In elk geval het anderhalf jaar dat zou volgen.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Nog nooit was ik zo diep geraakt door iemand als door Daaf. De jongen had alleen helemaal niets aparts gedaan. Althans, zover als ik me kon herinneren! Na die avond in Druten hielden Diyèn en ik er een intensief contact op na. Twee weken na de bewuste avond kwam ze al bij me logeren, ze bleef direct vijf dagen. We hadden zoveel te bepraten, of we elkaar al in geen jaren gezien hadden! We kwamen erachter dat we maatjes waren uit vorige levens. Zij was het ook die mij in Maart van het jaar erna vroeg of ik me eigenlijk die zondagavond in November nog wel helemaal voor de geest kon halen. "Dat denk ik wel, waarom?" zei ik. Ze geloofde echter van niet. Dan wilde ik wel eens weten “Hoezo dat dan!” "Nou die avond heb je hevig staan zoenen met Daaf. Achteraf doe je alleen zo raar. Net alsof je het niet wilt weten of dat je het niet kan of wilt herinneren." "Echt niet dus, hè!" was mijn nadrukkelijke reactie. "Neel, kom nou toch, dat heb ik toch zelf gezien! Bovendien stond Suzy er met haar neus ook bovenop, vraag het haar dan, als je mij niet geloofd!" "Dat hoef ik haar niet te vragen. Ik was er toch zelf bij! Kom nou even!" "Je kunt het je blijkbaar niet herinneren, dat verklaart in elk geval een hoop." ‘Dit ging me te ver. Ik heb met hem staan zoenen en ik ben die herinnering kwijt. Hoe kan dat nou? Het verklaart misschien wel waarom ik zo ondersteboven ben sinds die avond! Maar het is gewoon niet gebeurd.’ overpeinsde ik. ‘Als dat gebeurd is weet ik me dat toch minimaal nog gewoon te herinneren. De rest van de hele avond ben ik toch ook niet kwijt. Net dat stukje zal ik dan kwijt zijn? Dat lijkt mij al te sterk!’ Ik kon er met mijn gezonde verstand niet meer bij dus belde ik Suzy om haar, zonder in detail te treden, te vragen wat ik die avond zoal had gedaan, zover zij wist. "Zoveel rare dingen heb je niet gedaan. Bovendien had ik van alles aan mijn hoofd die avond. Het enige wat ik je heb zien doen, is zoenen met Daaf. Dat zag ik toevallig omdat ik toen net van de wc kwam." "Jee, Suzy dat probeer je me toch niet voor de grap wijs te maken, hè?" "Nee, natuurlijk niet joh, dat weet je toch zelf nog wel?" "Nee, dat is het 'm juist. Dat weet ik dus niet! Diyèn zei dat ook al. Ik kan gewoon niet geloven dat ik dat vergeten ben." "Dat zal dan wel. Maar dat vind ik dan wel erg raar. Kan jij je niet herinneren dan dat ik, toen ik uit de wc kwam, even op jullie af liep en zei 'dat heb ik toevallig wel gezien ja'" Ineens, toen ze dat zei, zag ik haar gezicht op me af komen en hoorde ik haar dat inderdaad zeggen. ‘Het feit dat we hebben staan zoenen, en hoe dat voelde ben ik dus kwijt. Dat Suzy het gezien heeft en dit liet weten, door ons erover aan te klampen, is uit mijn onderbewustzijn naar boven gekomen. Waarom het zoenen zelf dan niet?’ Blanked Out By Emotional Overload? Het komende anderhalf jaar dat volgde, gebeurde er voor mij een reeks onverklaarbare, eigenlijk vrij wazige dingen. Daaf haalde een aantal trucs uit, die ik met geen Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

mogelijkheid een plaats kon geven. Waarom deed hij toch zo raar? Vaag eigenlijk! Later kwam ik erachter dat, dit te maken had met het feit dat ik de herinnering dan wel niet meer had. Maar Daaf wel! Anderhalf jaar na dit hele gebeuren, kreeg ik 's nachts een droom. Er gebeurde van alles maar de droom eindigde in een zoenpartij met Daaf. Prompt werd ik kreunend wakker en vanuit mijn onderbewustzijn, tijdens het ontwaken, werd ik me bewust van de woorden die ik zei, "Ja, nou weet ik het weer, zo voelde het." Het voelde meer dan zomaar gewoon goed. Het voelde alsof ik een lover van heel erg lang geleden had gekust ... 23 | Contact Met Gene Zijde | December 1994 In de nazomer had ik door wat gesprekken in het café, met tattoo-Jos, contact opgenomen met zijn vriendin Lily. Zeer benieuwd was ik in tussen geworden naar deze vrouw met haar bovennatuurlijke gaven. Nadat ik haar eerst gebeld had voor een afspraak, ging ik vol verwachting bij haar op bezoek. Het klikte direct. Tijdens deze eerste sessie wilde ik haar mijn chakra’s laten scannen. De verschillende energielagen konden misschien wel eens iets tonen aan haar, dat voor mij niet zichtbaar of voelbaar was. Waar ik me dan ook niet bewust van zou zijn maar ik had nergens last van en zat lekker in mijn vel. Dus baatte het niet schaden zou het me zeker niet. Mijn energiestroom was nergens geblokkeerd was haar bevinding, dat had ik zelf eigenlijk wel verwacht. Nu had ik van Jos gehoord dat ze ook readings hield. Je kon haar vragen stellen over jezelf, die zij dan probeerde te beantwoorden door middel van haar paranormale vermogens. Dit ging als volgt in zijn werking: Zij maakte zichzelf leeg, waarna ze zich openstelde voor haar eigen persoonlijke informatiebron. Die bron, haar gids, stond op een dergelijk moment in direct contact met mijn 'Hogere Zelf', waar ik absoluut niet van wist wat dat inhield, en begeleiders. Waar ik ga, gaan mijn begeleiders met me mee, dus dat klonk logisch. "Kan jij zien wie mijn zijn waren? En hoeveel ik er bij me zijn?" "Er staat een vrouw met asblond, half lang haar achter jou. Ze houdt haar handen op je schouders en ze laat zien dat ze erg trots op je is. Ze is erg trots op je om de manier waarop je in het leven staat, zegt ze. Ze is je begeleider al vanaf je achttiende levensjaar ongeveer. Ze zal blijven totdat je de basis in jezelf helemaal gelegd hebt, om vandaar uit je levenstaak te gaan vervullen." Tijdens deze uitleg van de signalen van mijn begeleidster, had Lily met haar ogen dicht gezeten. Ze opende haar ogen en keek me aan. "Kan je daar iets mee?" En of ik daar iets mee kon! Nu was de lijn open. Nu wilde ik wel eens meer weten over die vrouwelijke Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

ziel. Mijn mysterieuze boodschapper dus! "Mag ik je meer vragen?" "Je mag me net zolang vragen stellen, totdat ik aangegeven krijg dat het voor deze keer genoeg is, oké?" "Oké. Zou je haar kunnen vragen hoe ze heet. Of vraag je zoiets niet?" vroeg ik haar bedenkelijk. "Ja, natuurlijk wel, dat is een normale logische vraag." lachte ze. Lily sloot haar ogen weer. "Miriam heet ze. Ze wil je ook graag vertellen waarom ze jouw begeleidster is geworden, is dat goed?" "Ja hoor, dat wil ik graag horen." Terwijl ze me die vraag stelde, zat ze nog steeds met gesloten ogen. "Jullie zijn elkaar tegen gekomen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Er woedde een opstand, ergens op de grens tussen Utrecht en Gelderland. Jij had je toevlucht gezocht in een kelder onder een groot herenhuis. Zij was ook op zoek naar een beschutte plaats. Zo kwam zij samen met jou terecht in die kelder. Miriam had een eenzaam leven achter de rug tot op dat moment. Ze was al die tijd op zoek geweest naar iemand met wie ze haar leven kon delen, een vriendin die er voor haar zou zijn, of een vriend. Die persoon vond ze in jou, daar op die plaats in die benarde situatie. Er was direct iets speciaals tussen jullie. Iets waar zij al die tijd naar gezocht had. Jij gaf haar leven inhoud, jullie werden opslag vriendinnen. Ondanks het feit dat het er buiten niet florissant uit zag, hadden jullie het gezellig samen, gewoon omdat jullie samen waren. Je had haar zoveel te geven, gewoon jezelf. Dat betekende toen zoveel voor haar, dat zij nu jouw begeleidster wil zijn om zo iets voor je terug te doen. Op deze manier is ze bezig positief karma in te lossen." "Dat vind ik erg lief van haar. Hoe ging het verder met ons na die opstand?" "Jullie hebben het einde van die opstand niet meegemaakt. Jullie zijn daar in die kelder gestorven samen, toen het huis instortte zijn jullie bedolven geraakt onder het puin. Jullie waren toen allebei ergens achter in de dertig." "Jee zeg" zei ik "dat is heftig. Het is maar goed dat je dat allemaal niet meer herinnert als je weer incarneert. Dan hebben we het hier over één leven. Kun je nagaan wat er dan nog bij zou komen aangaande al die andere levens.” "Ja, dat is inderdaad maar goed. Nu kun jij er goed tegen, anders kom je het me niet vragen. Stel dat iedereen alles mee zou nemen naar elk nieuw leven. Dat is zoveel informatie en emotie, dat valt niet te behappen allemaal." "Lily heb ik maar één begeleider?" "Nee, je hebt er veel meer dan de gemiddelde mens, waar ik naar gekeken heb. Je hebt er zestien. Niet omdat je zoveel meer hulp nodig hebt dan de gemiddelde mens. Ze zijn allemaal meegekomen, omdat ze willen zien hoe jij het doet tijdens dit leven. Het zijn allemaal vrienden uit vorige levens, van verschillende nationaliteiten. Negroïden, Eskimo's en Indianen onder anderen." Daar was ik toch wel even van onder de indruk! Zeer vereerd voelde ik me. Het was een intens warm en gelukzalig gevoel dat ik bij die wetenschap kreeg. Ik werd liefdevol

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

omringd door zestien onzichtbare vrienden. Wauw zeg! Daar had ik wel even genoeg informatie aan, om te laten bezinken. Met de belofte zeer zeker nog terug te komen, nam ik afscheid van Lily. Dit had me meer dan goed gedaan. Bovendien voelde Lily ook goed. Als mens, als ziel. Als oude bekende? Diyèn, vriendin van ver terug. We hadden elkaar zoveel te vertellen. Wie we nu waren, hoe we leefden. Wat we tot dan toe hadden gedaan. Kortom alles wat we van elkaar te weten konden komen, vertelden we elkaar. 's Avonds, klaar met eten en mijn dochtertje al toegestopt in haar bedje, zaten we weer gezellig met elkaar te kletsen. Ze was al twee dagen te logeren bij ons. Tijdens het gesprek ging ze verzitten en op het moment dat ze dat deed werd het even mistig om haar heen. Ineens zag ik twee kinderen naast haar staan. Ze had de verandering in mijn blik gezien en ze vroeg me ernaar. "Nou," zei ik "het zal je misschien vreemd klinken, maar ik zag ineens twee begeleiders of zo naast je, maar het zijn kinderen." "Dat zou eigenlijk wel eens kunnen," zei ze "want ik wil nog wel kinderen hoor." "Zal ik door middel van pendelen eens kijken of je kinderen krijgt dan?" vroeg ik haar. "Kun jij dat?" was haar verraste vraag. "Nou, ik heb dat vaker gedaan. Ook bij vrouwen die al zwanger waren. Tot nu toe is het altijd nog uit gekomen." "Ja, doe dat!" Zo ging ik pendelen om te kijken of ze kinderen zou krijgen, maar de pendel bleef stil. Wat dat exact te betekenen had wist ik niet, want zover ik wist deed ik maar wat. "Maar als je dit kunt vragen, dan kun je toch ook andere vragen stellen?" "Dat weet ik niet Diyèn. Dat heb ik nog nooit geprobeerd. Ik wil het wel proberen." En inderdaad op alle vragen die ze stelde kwam een antwoord. Na een tijdje en ettelijke vragen later, zei ze ineens tegen me “Nu wil ik over jou ook wel eens wat weten.” "Nou, ik weet niet of dat wat jij wilt weten over mij, ik dat zelf ook wel wil weten," was mijn reactie. "Wat wil je weten dan?" vroeg ik haar, nadat ik er even over had nagedacht. "Ik wil wel eens wat weten over jou en Daaf." "Over mij en Daaf. Wat valt er nou te vragen over mij en Daaf?" "Kom nou Neeltje, gewoon wat er nou precies tussen jullie is. Hoe het zit tussen jullie en wat de bedoeling is uiteindelijk." "Ik zie daar eigenlijk het nut niet van.” "Waarom niet? Wat jullie hebben is iets heel aparts, dat kun je niet ontkennen?" "Ik kan alles ontkennen. Er is niets tussen ons." "Jaja, ik ben niet blind hoor. Ik zie toch hoe jullie op elkaar reageren." Het zou allemaal wel. Ik wilde wel vragen stellen, maar als ik alleen zou zijn. Het was zo verwarrend allemaal, die pendel zou nooit het juiste antwoord geven en waarschijnlijk enkel reageren op de wens der gedachten.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Eigenlijk wist ik niet meer zo goed waar ik het zoeken moest. "Als je het één en ander zeker wilt weten, dan doe je toch gewoon een seance," zei mijn huisgenoot Vonk, of het de normaalste zaak van de wereld was. "Nee, daar begin ik niet aan. Dat zie ik niet zitten Vonk." "Waarom niet? Als je het goed doet en met de juiste integere intenties, dan is dat toch gewoon prima. Niets mis mee hoor. Je hebt zelf van alles. Je kunt zelf van alles. Ik zie niet in waarom ze je niet van antwoorden willen voorzien. Het kan alleen maar goed gaan. Geloof me." Vijftien jaar eerder had hij zelf eens aangezeten. Het was allemaal goed verlopen en op alle vragen die gesteld werden, hadden ze antwoord gekregen. Zo zou in de toekomst een vrouw op Vonks levenspad komen, Mira genaamd. Hij wilde wel mee aanzitten, zodat hij dan nog eens kon informeren naar die vrouw. De dag erna gingen we aanzitten en er kwam een Intelligentie tot ons. Ze maakte zich bekend als Miriam. De haren op mijn armen gingen rechtop staan. Dat was mijn Miriam, dat stond voor mij vast. "Daar zal je d'r hebben Neel zie je nou wel. Dit is jouw begeleidster," was Vonk’s nuchtere opmerking. Dit bevestigde ze inderdaad en ik verwelkomde haar in ons midden. Alle vragen moesten gesteld worden door mij. Als ik de vragen stelde kwamen de antwoorden het snelst. Alle vragen die betrekking hadden op Daaf werden beantwoord. Vonk’s Mira was nog steeds in aantocht. Het wachten was alleen op de juiste tijd voor de samenkomst van mensen. In de week die daar op volgde ging ik met de ‘verbaasde’ foto van Daaf, die ik in Schijndel had gemaakt, naar Lily. “Zou je willen kijken naar een foto die ik heb meegenomen?” Dat wilde ze wel doen. “Wat is de vraag?” De vraag is de volgende: "Wie is hij. Waar ken ik hem van? Wat moet ik met hem? Als ik al niets met hem moet, wat moet hij dan met mij?" "Dat is me nogal wat. Ik doe mijn best. We zullen kijken of je antwoord mag krijgen." Ze stelde zich af op de juiste golflengte en sloot haar ogen. "Jullie kennen elkaar al heel erg lang. Het gaat terug naar heel erg ver, nog ver voor de jaartelling begon. Jullie zijn ook samen geweest tussen levens in. Dat wat jullie samen hebben is voor de eeuwigheid." Op zoiets was ik niet voorbereid. Totaal verrast keek ik haar dan ook aan, toen ze haar ogen open deed. Het enige wat ik uit wist te brengen was, "De eeuwigheid is een lange tijd Lily, weet je wel wat je zegt?" "Ja, dat weet ik wel. Toch is dat wat ze zeggen. Maar dat is mooi zeg. Dat heb ik nog nooit gezien zo." Mijn uitleg, na de reading, waarom ik dit wilde weten was, dat ik enig inzicht wenste omdat ik in December naar Keulen zou gaan. Diyèn had me gevraagd mee te gaan. En Daaf zou het hartstikke leuk vinden volgens haar. Dus wilde ik graag een beetje weten Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

hoe ik me naar hem toe kon op stellen. Eigenlijk wist ik helemaal niet, hoe ik het met hem te stellen had. En ik zou nog heel wat met hem te stellen krijgen! Berlijn was te ver, maar Keulen dichtbij. Voordat het zover was, gebeurden er eerst nog een paar merkwaardige dingen. In de nacht van 9 op 10 december lag ik een boek te lezen op bed. Na een paar hoofdstukken te hebben gelezen, knipte ik het lampje uit op mijn nachtkastje. Op het punt dat ik bijna in slaap viel, hoorde ik ineens een gezoem. Dat gezoem kwam rechtstreeks mijn hoofd binnen, en ik wist dat het niets te maken had met de buitenwereld. ‘Wat moet ik daar nu mee? Het zal mijn dood wel niet betekenen, want ik word 78,’ dacht ik nog. Dus gaf ik me er aan over. Ik ging als het ware mee in dat zoemende geluid en ineens hoorde ik een knal. En pats, ik hing ineens boven een voor mij vreemde stad. Vreemd omdat ik er nog nooit eerder was geweest. Maar toch wist ik wel waar ik was. En daar hing ik, een gedeelte van mij, boven een straat in Oldenburg, een plaats in het noorden van Duitsland. Links en rechts zag ik mensen over het trottoir lopen en auto’s rijden door de straat. En ik voelde dat ik heel dichtbij Daaf in de buurt was, alleen kon ik het niet sturen. Ik was op dat moment in dezelfde plaats als hij, ik kon hem alleen niet vinden. Het mooiste van de hele ervaring vond ik het alom aanwezige bewustzijn. Ik wist dat ik daar boven Oldenburg hing, maar toen ik omkeek zag ik ook mijn lichaam in bed liggen. Ik zag mijn dochtertje opstaan om naar het toilet te gaan. Waarna ze naast mij, mijn lichaam, in bed ging liggen. Ik was me bewust van afstand en tijd. Van grof stoffelijkheid maar vooral van fijn stoffelijkheid. Van het Universum. Van de grootsheid, de uitgebreidheid van Het Al. Vlak na dat mijn dochtertje naast me ging liggen, schoot ik weer terug in mijn lichaam. Een afstand van toch gauw een kilometer of driehonderd in een flits overbrugt. Hoezo afstand, hoezo tijd? Het speet me enorm dat ik niet langer mocht genieten van deze ervaring. Het had mij nog wel even langer mogen duren. Diezelfde nacht nog, een aantal uren later, overkwam het me nog eens. Zelfde plaats, zelfde straat. Alleen waren er toen geen mensen meer op straat en er reed geen verkeer meer. Wederom voelde ik Daaf dichtbij, maar ik kon me niet richting hem sturen. Ik wist ook niet hoe ik dat had kunnen doen. Een alom bewuste waardevolle ervaring. Uittreden is een geweldige impuls voor je ontwikkeling, dat kan ik je wel vertellen. De tweede merkwaardige, maar even zo waardevolle, ervaring vond ook nog, voor we af zouden reizen naar Keulen, plaats. Op een avond zat ik onderuit in een stoel, naar wat muziek te luisteren. Na de touch op 13 November, tussen Daaf en mij, had ik een foto van hem ingelijst. Die had ik op een Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

kastje gezet, leunend tegen een enorme plant. Zoals ik daar zat, relaxed, te luisteren naar muziek, werd het ineens nevelig in de kamer. De nevel kwam opdagen zoals ik naar die foto keek. In die nevel zag ik hem, geknield, met één knie op de grond. Met zijn linker arm hield hij een enorm zwaard in verticale stand. Gekleed in middeleeuwse ridderkleding, hij droeg een maliënkolder. Mijn Daaf, zo zat hij dus ergens opgeslagen in mijn onderbewustzijn. Zo had ik hem dus meegemaakt. In dat leven had ik hem dus gekend ofwel was ik daar ook of ik was zijn begeleider geweest. Die herinnering kwam zomaar ineens spontaan boven. Later schreef ik naar aanleiding van dat visioen, het volgende gedicht: 'With a sword in your hand, that's how you stand, in the corner of my mind, looking over behind. My vision on the past, coming together at last. To fight with one-another, To hold on to each other. To give up the fight, To talk through the night. To see the light coming, the light in your eyes. The history within', endlessly giving in, and coming on. Until the fight is gone, the fight in me. 24 | Verbazing Alom | Keulen, Duitsland 1994 Drie avonden achtereen brood op de plank. Drie avonden achtereen zou ik Daaf op zien treden, dat was één van de redenen van mijn reis naar Keulen. Vijf dagen en vier nachten zouden we daar zijn, Diyèn en ik. Dat was reden nummer twee, vijf dagen weg met Diyèn, de vrouw die ik nog maar zo kort geleden ontmoet had, maar eigenlijk al zolang kende. Vijf dagen op de voet kunnen volgen hoe de band, buiten de concertzalen met elkaar omging, dat was reden nummer drie. Het muziekcircus in werking zien, om te bekijken of het werkelijk een leven was dat bol stond van alles wat je jezelf er bij voor kan stellen. Heb je ooit stil gestaan bij het spreekwoord 'Het in Keulen horen donderen?’ Nou in Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Keulen zag en hoorde ik het donderen. Maar in Keulen gebeurden er ook kleine wonderen. Een kleine maand voordat we gingen, was ik begonnen Daaf een brief te schrijven. Het werd een verslag van de dagen voor Keulen en hoe ik daar naar toe leefde. Een soort dagboek van een kleine maand. Het geheel bestond uiteindelijk uit een kantje of vijftig vol geschreven schetsvellen. Het begon met een tekening. Digitaal stond er in grote letters Junior op het papier, de rest van het blad opgesierd met paisley krullen, in alle richtingen van verschillende groottes. En dit alles omsloten door een violet paarse map. We werden met bijna open armen ontvangen daar. Iedereen was verheugd over het feit, dat wij met hen het Keulen gedeelte van de tour wilden doorbrengen. Die map had ik, zoals voorgenomen, de hele reis naar Keulen mee gezeuld. Na één van de concerten die ze daar gaven, raakte ik in gesprek met Daaf. Erg graag wilde ik zien hoe zijn reactie was, wanneer ik hem vertelde dat ik een cadeautje voor hem had meegebracht. Daar kwam ik snel genoeg achter toen ik het hem vertelde. "Ja, maar poepie, dat moet je toch eigenlijk niet doen. Daar gaat mijn hart toch alleen nog maar meer van smelten!" ‘Nou ja,’ dacht ik. ‘Dat heb ik weer.’ Met een vriendschappelijke stomp tegen zijn schouder gaf ik 'm te verstaan, "Doe normaal Daaf, het is maar een cadeautje hoor." "Oh, maar ik wil het ook wel hebben hoor. Wat is het?" "Nee, dat moet een verassing blijven. Als wij naar huis gaan geef ik het je wel." Met een schaapachtige glimlach, keek hij me even met een schuin gehouden hoofd aan. ‘Als hij nou maar weer niet gaat staan drentelen’ dacht ik nog. Het eerste concert was afgelopen en ik had genoten van het enthousiasme van het Duitse publiek. De jongens waren geliefd daar, dat bleek wel. Diyèn en ik gingen naar het hotel. Onder het slaapgedeelte was een café-restaurant waar we met zijn allen zaten. Er waren ook Duitse fans aanwezig, waaronder twee meiden van een jaar of twintig. Eén van hen papte met Daaf aan, de andere met August en ze het zich meer dan liet welgevallen allemaal. Ik voelde een golf van misnoegen door Diyèn gaan, die naast me zat. En ik werd er op zijn zachtst gezegd ook behoorlijk niet goed van, het kwetste me diep, maar wie was ik nou helemaal uiteindelijk. Tegen sluitingstijd vertrok hij met haar naar boven! Wat daar ging plaats vinden liet niets te raden maar alles te wensen over. August, die beneden bleef, ging onverstoorbaar door met waar hij mee bezig was. Diyèn was de tranen nabij. ‘Okay, daar gaan we even iets aan doen!’ “Ik ga even naar de wc, ben zo terug.” Op mijn weg naar de wc zei ik tegen August, “Kom jij even mee vriend!” en trok ik hem aan zijn mouw en sleurde hem de wc op. “What the fuck Neeltje?” “What the fuck August, doe jij even een beetje normaal! Heb je wel in de gaten hoe je Diyèn kwetst Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

met waar je mee bezig bent?” “At first I don’t like chicks who get too serious … “ Ik kreeg even een roze waasje voor de ogen, voor het rood kon worden onderschepte ik zijn verdere opmerkingen. “At first August don’t you dare to ever call me a chick again, you understand!?” “Ik heb het niet over jou …” “Niets mee te maken August, en Diyèn is ook niet jouw chick of van wie dan ook begrijp dat goed! Man waar is je respect gebleven? Ze verdient jouw respect en je weet het!” Ik draaide me om en liet hem verbluft achter. Tijdens het tweede concert stond ik voor aan het podium, onze jongens aan te moedigen. Ze kwamen op en ik had direct in de gaten dat er met Daaf iets drastisch niet in orde was. Na één nummer te hebben gespeeld bereikte het al zijn hoogte punt. Ineens begon hij te zwaaien op zijn benen. Totaal tollend stond hij daar te spelen. Niemand van de band, noch het publiek scheen daar verder erg in te hebben. Zo nu en dan maakte ik oogcontact met Harm, om met een knik van mijn hoofd richting Daaf hem er op te attenderen, dat Daaf daar helemaal niet goed stond te gaan. Mijn hoofdknikken werd met een vragende blik beantwoord. Nog drastischer ging ik aan het wijzen met mijn hoofd. Als hij er nou maar erg in kreeg, voordat Daaf daar dadelijk voor zijn publiek tegen de vlakte zou gaan. Of dat hij ineens het Licht zag, ging hij met mijn hoofdbeweging mee. Daarmee zag hij ineens wat ik hem zo indringend duidelijk wilde maken. Hij keek me weer aan en knikte me toe, dat hij het begrepen had. Ze speelden het nummer uit. En verdwenen achter de coulissen. Net twee nummers gespeeld en al weer van het podium af. Het publiek reageerde daar echter niet vervelend op. Even later kwamen ze weer terug op, om het concert uit te spelen of er niets aan de hand was geweest. Na het concert stonden we in de zaal met zijn allen wat na te drinken. Die Duitse van de avond ervoor, had ik tijdens het concert al weer zien staan. Daaf werd door haar dan ook even zo vrolijk weer aangeklampt. Waarna hij doodleuk met haar ging staan zoenen, terwijl hij mij maar aan bleef kijken! ‘Wat doet hij nu? Is hij helemaal achterlijk geworden?’ vroeg ik me af, ‘Welk punt denkt hij daar nou mee te maken eigenlijk.’ Zo gekwetst als ik me voelde, vertrok ik met een paar achterblijvers een poos later, richting de volgende kroeg. Daar was het bij binnenkomst al berengezellig. Wat er verder gebeurd was daar, weet ik niet, maar Daaf liep daar volkomen van de kaart rond, en die Duitse was nergens te bekennen. Zoals hij had staan zwenken op zijn benen op het podium, zo liep hij hier even zo vrolijk verder te zwenken. Hij had een plastic tas in zijn handen, die hij erg graag kwijt wilde blijkbaar. In die tas zaten onder andere de kleren, die hij tijdens de eerste set had gedragen. Hij wilde er wel even van af zijn, maar hem niet kwijt raken, dus probeerde hij die tas zolang achter de bar te laten bewaren. Dat gehannes met die plastic tas, ik vond dat zo vertederend en tegelijk vermakelijk, dat Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

hij me eigenlijk al weer aan het lachen had zonder dat hij het wist. Maar toen hij die tas eenmaal kwijt was, maakte hij zich weer direct zorgen om dat ding. Dus weer op naar de bar, zich ervan trachten te overtuigen dat het ding daar wel veilig lag. Waarna hij met zijn rug tegen de muur ging staan. Keek wat wazig rond en ziet dan Fox, de bassist, en mij staan. Ik stond daar met Fox te praten met een glas whisky in de hand. In een golvende beweging kwam hij op ons af om bijna ter aarde te storten. Was het niet dat hij zich staande hield aan één van de revers van Fox zijn prachtige fluwelen bordeaux rode jas. Daar kreeg ik toch een enorme lachbui. Diyèn die ook in de buurt stond zei, “Moet jij daar om lachen? Ik vind het belachelijk gewoon!” “Diyèn kom nou toch!” zei ik, “Dat is toch bijzonder vermakelijk. Zag je hem niet hangen aan Fox zijn jas?” Voor ze daar antwoord op kon geven reageerde Fox, die het een beetje had kunnen volgen, “Ja, luister eens, de jongen moet zich toch ergens aan staande kunnen houden.” Waarop ik het weer uitschaterde. Daaf werd niet lang daarna naar het hotel gebracht door iemand van de crew, terwijl wij daar nog bleven. Het werd toch een gezellige avond. In het hotel bleek zijn Duitse vriendinnetje al op hem gewacht te hebben. Om met hem richting hotelkamer te verdwijnen. Daar zal ze die nacht veel pret aan hebben beleefd … In de middag van de dag erna, kreeg de vorige avond nog een leuk vervolg. ‘s Middags zaten we in het café met zijn allen. Daaf kwam er als laatste bij. Begint hij ineens over een plastic tas. “Ik kan nergens een plastic tas vinden. Bij de receptie konden ze me er ook niet aan helpen en achter de bar niet. Maar ik heb een plastic tas nodig. Heeft iemand een tasje voor me?” Waar hij die van de vorige avond had gelaten, was natuurlijk de vraag. Niemand had daar blijkbaar erg in gehad, behalve ik. En ik had boven op onze kamer nog een plastic tas. Die gebruikte ik, net als hij, om gedragen wasgoed in op te bergen. Mijn rugzak had nog een extra vak, dus daar kon mijn was dan wel in. Ik ging naar boven om die tas te halen voor hem. Niet dat ik dat aankondigde. Nee, ik deed dat gewoon. Beneden komend had ik van die tas een balletje gemaakt. Tegelijk met het openen van de deur, gooi ik het in een boogje bij hem op schoot. Niet direct in de gaten hebbend, maar wel erg verrast, kijkt hij in de richting van waar die tas vandaan kwam. Ik was echter alweer gaan zitten. En ineens zag hij in dat die tas van mij kwam. Hij keek me aan en krijgt ineens een rood hoofd. “Oei,” zei hij, “ik ga er helemaal van blozen.” Toen moest hij het natuurlijk zwaar verduren. Eén van de jongens van de crew, die tegenover hem zat, kon het niet na laten te zeggen, “Kijk die Daaf hier een hoofd als een boei krijgen. Er zijn nog vrouwen die hem kunnen laten blozen.” Direct was ieders aandacht op Daaf gericht. Waarop hij het nog eens zei, “Ach zo Daaf zij

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

krijgt jou dus zomaar aan het blozen, nou nou.” En ineens vond Daaf het genoeg en zei dat ook. “Oké, oké zo is het wel genoeg geweest, houdt er maar over op nu.” En ik? Ik had dat tafereel gade geslagen van achter de bladzijden van mijn boek. Me totaal verbaasd over het feit, dat ik hem een blos naar zijn wangen had doen stijgen. Uiterlijk totaal onbewogen, leek het alsof ik daar argeloos zat te lezen maar ik had in die luttele momenten geen letter in me opgenomen. Die avond na het concert zag ik hem weer met die Duitse richting hotel gaan. En ik? Ik kreeg een huilbui van ongeveer een half uur, wat wel opluchtte maar niet direct iets oploste. En ik vroeg me af wat ik daar nou eigenlijk nog aan het doen was. Ik wilde het liefst naar huis, naar mijn kleine meisje. Na er een nacht over te hebben geslapen, nam ik me voor om gewoon vriendjes met hem te zijn. Dat cadeautje zag hij dus wel zitten. Nou daar kon hij dan mooi op wachten! De ochtenden daar waren wel erg gezellig. Harm en ik waren de vroegste vogels. Wij zaten 's morgens dus met zijn tweeën steevast te ontbijten. Wat je overigens ontbijten kon noemen. Hij aan een Grand Marnier met warme melk en ik aan een warme chocomelk met slagroom. We namen dan het concert van de avond tevoren door. Wat ik ervan had gevonden. Alle op en aanmerkingen die ik maakte werden serieus genomen. Met het concert dat volgde zag en hoorde ik, dat hij werkelijk van me had aangenomen wat ik aan te merken had. Na een uur beneden te hebben gezeten, ging hij weer naar boven om wat te tekenen en tv te kijken. Voor mij begonnen dan de uren van mensen observeren. En de uren om lekker in mijn eentje onderuit gezakt in het café, onder het genot van de nodige bakken koffie, een boek te lezen. Die keer was ik een hoofdstuk of twee verder geraakt in mijn boek, toen de letters ineens bedekt werden met een waas en ik Miriam hoorde zeggen, "Nu is het juiste moment om naar boven te gaan en hem de map te geven." 'Dat meen je toch niet serieus. Hij ligt vast nog op bed met die Duitse!' seinde ik haar terug. Een reactie van haar kant bleef verder uit. Ik bleef dus mooi zitten waar ik zat. Een minuut of tien later, "Ga nou maar naar boven en geef 'm de map maar." 'Je meent het wel serieus hè?' was mijn reactie. Of ze mij ooit in een compromitterende situatie verzeild zou laten raken. Hoe kon ik aan haar twijfelen. Mijn bekrompen menselijke geest wilde er toch niet aan. Ik durfde gewoon niet. Bij de gedachten alleen al kreeg ik de zenuwen. Uiterlijk onbewogen las ik weer verder. Ze zou het wel snappen, vermoedde ik. Natuurlijk snapte ze dat wel. Niet dat het er iets toe deed, "Toe maar, ga maar gewoon, dit is de beste tijd heus." 'Oké drie keer is scheepsrecht. Ik ben overtuigd. Ik ga het gewoon doen. Nu!'

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Met de map in mijn handen liep ik de trappen op, naar de derde verdieping. De zenuwen gierden door mijn lijf. 'Wat ging ik doen zeg? Waar begon ik aan? Waarom deed ik dit?' Van alles ging er door mijn hoofd. Gedurende mijn overpeinzingen was ik inmiddels wel voor zijn hotelkamer aanbeland. ‘Wat nu? Aankloppen? Ja, aankloppen.’ "Ja?" hoorde ik hem zeggen. Wachtend op het opengaan van de deur stond ik duizend vrouwenangsten uit. Er werd echter niet opengedaan. ‘Nog een keer kloppen. Ik kon daar niet zomaar binnen lopen, toch?’ "Ja?" En met deze woorden ging de deur open. "Hé, ben jij het!" Daar stond hij. In alleen maar een T-shirt en blote benen, zijn haar nog alle kanten op van het slapen. Wat zag hij er lief en aandoenlijk uit als hij net wakker was zeg. Op slag werd ik verliefd! "Ik kom je nu toch maar het cadeautje brengen." En ik reikte hem de map aan. "Wat zit er in? Foto's?" "Ja, Daaf die heb je vast nog niet genoeg van jezelf, wel? Nee, het is iets om te lezen. Als je eens tijd en zin hebt en niets te doen, dan lees het maar eens." Aanstalten makend, wilde ik zo snel mogelijk weer rechtsomkeer maken. Deze aanblik kon ik niet echt lang verdragen, zonder mijn handen naar hem uit te steken. Ik kon maar beter maken dat ik weg kwam daar. "Hé, wacht nou even. Kom eens even hier." Ik zie hem de map op de grond leggen en op me afkomen. Zijn armen omsloten me. Ik gaf me over aan zijn warmte en zijn zachtheid. Nog nooit had ik iemand gekend die zo lekker rook als hij. En hij kwam nog wel net uit bed. Hij drukte me tegen zich aan en kuste me op mijn wang. ‘Nog even en dit loopt uit de hand,’ dacht ik. ‘Ik moet hier weg nu het nog kan! Niet, nee, neen!’ ging er door me heen. ‘Niet net na een nacht met één of andere Duitse band-snol. No way!’ Niet dat het er iets mee te maken had verder, want dit voelde warm en liefdevol. Dit had niets met seks te maken. Dit was van ver terug. Dit was de samenkomst. Zo moest het zijn. Uitwisseling van energieën. Ik probeerde me los te maken uit zijn armen. Hij liet me echter niet zomaar los. Zijn greep verstrakte iets, hij vond het te vroeg om los te laten. Zo stonden we daar een tijdje, elkaar lief te hebben. Elkaar te omhelzen. Met onze hoofden verborgen in elkaars haar. En ik raakte helemaal vervuld van zijn heerlijke naar rozen geurende huid. Die zou ik nooit meer kwijt raken. Die geur. Uiteindelijk maakte ik me echt los uit zijn armen. Nog maar net ontkoppeld greep hij al weer naar me. Maar ik deed een stap terug uit, "Ik ga, ik ga naar beneden, dat lijkt me beter." Alle twee nog helemaal bedwelmd van wat er tussen ons was, keken we elkaar aan. Even twijfelde ik. Draaide me om en ging naar beneden.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

25 | Verbazing Ten Voeten Uit | Keulen, Duitsland 1994 Beneden in het café-restaurant trof ik, een inmiddels weer opgewekte, Diyèn, die ik vertelde dat mijn map met schrijfsels al in Daaf’s bezit was. We spraken af die middag de stad in te gaan. Zij ging echter nog terug naar boven en ik ging verder met het lezen van mijn boek. Normaal lag het in Daaf’s dagritme om een uur of drie ‘s middags op te staan. Hij kwam dan na zijn douche naar beneden om koffie te drinken. Waarna er dan richting zaal gekoerst werd voor de soundcheck. Het werd drie uur en na een aantal hoofdstukken later vier uur. Maar geen Daaf te bekennen. De twijfel sloeg toe. ‘Wat had me in hemelsnaam bezield? Wat had ik gedaan? Hij wilde me vast niet meer onder ogen komen na wat er gebeurd was? Nou dat had ik dan fijn voor elkaar hoor!’ Diyèn kwam naar beneden en ik sprak mijn zorgen uit. “Je moet je niet zo’n zorgen maken, dat zit vast wel goed. Kom we gaan winkelen.” Vooral de winkels met maffe sieraden en kleding, daar koersten we op af. Ik wilde een ring vinden, die bij mijn armband zou passen. In die armband waren twee grote zwarte onyx-stenen gezet. Een ring met een enorme zwarte steen moest het worden. Die vonden we onverwacht snel. Al wandelend door de Keulse straten, hadden we een paar gezellige uren. Het was inmiddels al en uur of zes geworden en onze magen begonnen te knorren. We besloten terug te gaan naar het hotel om wat te eten. Hoe meer we het hotel naderden, hoe meer ik hem begon te knijpen. We kwamen voor de draaideur aan die toegang gaf tot het café. “Oh shit Diyèn, daar zit hij! Wat nou?” Ze nam me bij de arm. “Kom op we gaan gewoon naar binnen. We gaan bij hem zitten en bestellen gewoon wat te drinken.” Wij door die draaideur heen. De moed zonk me in de schoenen en mijn hartklop steeg naar mijn keel. Hij zag ons binnen komen, dat was vrij normaal als je iemand die deur zag draaien. Maar dan de manier waarop hij naar me keek! Een aarzelende schuwe maar wel zeer liefdevolle blik. We gingen naast hem zitten en ik voelde iets in hem dat het best verwoord kan worden met: ‘Stel nu alsjeblieft geen vragen.’ Of het de normaalste zaak van de wereld was, bestelden we iets te drinken. Diyèn wilde iets te drinken wat ze alleen maar in het Nederlands uit kon leggen. Met zijn tweeën gingen Daaf en ik in de weer met woorden om er achter te komen hoe dat nou zou heten in het Duits. De manier waarop dat ging. We vormden gewoon een eenheid. Twee zielen één gedachten. We communiceerden over en weer, met woorden. Maar vooral hoe we spraken zonder woorden, was wat me het meest beroerde. En ik voelde, ving op en zag aan hem dat hij het net zo wonderlijk vond als ik. Er was een extra dimensie in ons Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

contact ontstaan. Hoe wonderlijk! Diyèn kreeg uiteindelijk haar drankje en ging daar genietend van zitten nippen. We zaten daar een tijdje aan de bar met ons drieën. Tot de rest van de bandleden langzamerhand, één voor één het café binnen kwamen wandelen. Het was tijd om te gaan soundchecken. Zo liepen we even later met zijn allen door de straten van Keulen, richting concertzaal. Iedereen, behalve Harm want die ging op de fiets! Die avond na het concert weer terug op hotel, nam ik mijn kans waar Daaf te vragen hoe hij de inhoud van mijn schrijfsels had opgenomen. En om te kijken of hij überhaupt de tijd al had kunnen vinden om het te lezen allemaal. Een pagina of vijftig lees je niet even snel langs je neus weg. “Ja, natuurlijk heb ik het helemaal gelezen! Waar denk je dat ik de hele middag mee bezig ben geweest dan?” ‘Shit,’ dacht ik ‘hij is vanmiddag niet om drie uur naar beneden gekomen, omdat hij mijn brief zat te lezen. Ai ai ai.’ Zijn vraag waar ik dan dacht dat hij mee bezig was geweest, omzeilde ik door hem meteen een retorische vraag te stellen. “En heb je mijn hiërogliefen kunnen ontcijferen allemaal?” “Ja hoor, ik kon het prima lezen allemaal,” was zijn antwoord. Dat vond ik knap van hem, soms had ik er zelf nog wel moeite mee. “En wat vond je van de inhoud?” was natuurlijk de grote hamvraag. Hij keek me wat bedenkelijk aan. “Wel erg emotioneel allemaal.” “Emotioneel? Dat is toch niet emotioneel. Gewoon mijn belevingen van de dagen voor onze komst naar Keulen. Wat ik van het geheel vind. Wat ik van jou vind. Gewoon spontane op papier neer gekalkte woorden.” “Ja, dat weet ik wel,” zei hij “Maar toch. En is het trouwens echt zo dat jij voor mij alleen helemaal naar Duitsland bent gekomen?” “Nee joh, hoe kom je daar nou bij?” vroeg ik hem verbaasd. “Nou dat zegt Harm.” “Oh maar je moet niet alles geloven wat Harm zegt,” benadrukte ik mijn ontkenning. De blik die ik toen van hem kreeg was een foto waard. Veel later kwam ik erachter, dat hem dat heel erg veel moeite had gekost, omdat zomaar tegen me te zeggen. Ons korte samenzijn in de hal bij de receptie, werd onderbroken door die Duitse meid, met wie hij al een aantal dagen aan de haal was. “Daaf, kommen Sie?” Ik kon haar wel dood kijken. Het enige wat ik deed was Daaf aankijken en naar hem seinen, snel iets aan die situatie te doen, voordat ik drastisch uit mijn slof zou schieten. Zij lag me al meer dan genoeg zwaar op mijn maag, dus daar was niet echt veel voor nodig. Hij ving mijn blik op en knikte vrijwel onopgemerkt naar me, en duwde haar voor zich de hal uit. En daar bleef ik staan. Goed grof te balen in mezelf. Ook dit kwetste me, maar wat had ik anders mogen verwachten? Diyèn kwam van boven gelopen. Inmiddels weer een dag later. Ze was bij Harm op bezoek geweest. Hij had beloofd een tekening voor haar te maken. Haar gezicht keek een Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

beetje bedrukt. "Neeltje, Daaf wordt weer vader. Hij is gisteren gebeld vanuit Nederland." Daar stond ik niets van te kijken, hij was getrouwd. Wetend hoe veel hij van kinderen houdt, wilde ik spontaan reageren, en echt gemeend, zoiets als 'Goh wat leuk voor hem.' Terwijl ik dit dacht werd het even wazig, "Dit kindje is niet van hem," hoorde ik ineens. 'Krijg nou wat,' dacht ik. Het spontane was al uit mijn reactie verdwenen, toen ik zei dat ik het leuk voor hem vond. Diyèn keek me bevreemd aan. Ze had de golven van verontwaardiging over mijn gezicht zien gaan. Dit was niet in overeenstemming met mijn reactie. Ze dacht waarschijnlijk dat ik het niet meende of zo. ‘Wat moet ik hier nou mee? Moet ik hem dit gaan vertellen? Ik weet dat het verder aan mij is. Maar dit gaat me te ver! Dat zal ik nooit doen! Dat is tussen hen. Dat vinden hij zelf maar uit.’ Het bezwaarde wel mijn geweten, dat kan ik je wel vertellen. Regelmatig betrapte ik Diyèn op een bezorgde blik richting mij. Ik kon het haar maar beter vertellen. Dat voorkwam verdere vragen. "Ja, je zult wel denken," begon ik, "maar gisteren toen jij kwam met het verhaal dat Daaf weer vader wordt, werd mij direct verteld dat dit kindje niet van hem is." Ze wist van Miriam en de boodschappen die ik van haar ontving, dus keek ze hier niet vreemd van op. "Is dat zo?" zei ze, "dan kom maar eens even mee. Kom dan bestellen we wat te drinken en gaan we even ergens anders zitten. Ik moet je iets vertellen." Het zou mij benieuwen. ‘Wat krijgen we nu weer?’ Met ieder een warme chocomelk voor ons, stak ze van wal. "Wat jij te horen kreeg, kan heel goed kloppen. Gisteren toen het mij verteld was reageerde ik ook met een 'wat leuk voor hem'. De reactie die ik van Harm kreeg was, "Het is maar net wat je leuk vind!" Nou waren Harm en Daaf meer dan goede bekenden van elkaar en kinderen waren voor hun beiden heilig, dus gaf die reactie van hem wel wat te denken. "Dat is nog niet alles. Een maand of acht geleden was ik een keer in gesprek met Daaf. Het was een vrij intiem gesprek en we hadden het over van alles wat ons leven aan ging. Ik vertelde hem over mijn operatie en de gevolgen die ik daarvan ondervond. We hadden het over relaties en zo, toen hij me iets lulligs vertelde uit zijn leven. ‘Diyèn, ik weet zeker dat ze een verhouding heeft. Ik kan er alleen de bewijzen niet voor vinden.’ Je zult het maar meemaken niet?” sloot Diyèn haar verhaal. "Nou, die bewijzen krijgt hij dan over een maand of negen hè?” was mijn reactie. ‘Hoe kwam zijn vrouw erbij, om hem te vertellen dat het zijn kind was, terwijl dat een leugen bleek. Dat gaat me nog wat geven,’ dacht ik. Later hoorde ik wanneer ze Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

uitgerekend was. Het kind zou dus verwekt zijn toen hij al wel en breed in Duitsland aan het touren was. ‘Hoe deed ze dat dan! Hoe ging ze dat verklaren dan?’ Voorlopig zouden er nog geen verklaringen gegeven worden. De eerste aanwijzingen voor de correctheid van de aan mij doorgegeven boodschap kwamen pas vier maanden later. Hetzelfde ritueel van de vorige dagen hield aan. Beneden zitten, koffie drinken, boek lezen, heerlijk gewoon. Ik genoot intens van die momenten. Jezelf zitten zijn tussen alleen maar onbekende mensen. Die avond moesten ze in Osnabrück hun kunstje gaan doen. We werden gevraagd om mee te gaan. Volgens Marc, de tourmanager, was het een prachtige zaal daar met een enorme akoestiek. Maar Diyèn en ik hadden het wel een beetje gehad. We waren zo moe geworden, van de doorstane emoties en indrukken die we op hadden gedaan, dat we besloten op hotel te blijven en hun ‘s nachts wel weer te zien. Ze moesten echter wel vroeg vertrekken, want de wegen waren gepakt met auto’s van toeristen die de kerstdagen in Nederland en Duitsland door wilden brengen. Om files te omzeilen wilde Marc een uur eerder dan gepland vertrekken. Zoals we daar zo zaten, begon hij zich blijkbaar ineens af te vragen waar Daaf nou eigenlijk bleef. “Neeltje heb jij enig idee waar Daaf is?” “Nou ja zeg”, was mijn reactie, “hoe moet ik dat nou weten? Hij zal nog wel op bed liggen hè! Het is nog geen drie uur tenslotte.” Even later begon hij weer tegen mij. “Zou jij hem wakker willen bellen, voor mij?” “Waarom? Ga weg man! Ik ben je secretaresse niet!” “Ja, maar hij vindt het prettiger om door jou wakker gebeld te worden, dan door mij. Dat weet ik zeker. Doe dat nou voor me.” Later toen Daaf beneden was gekomen, werd me duidelijk dat hij het gewoon niet had gedurfd. Hij had aangevoeld dat hij een scheldkanonnade te verwachten had. De zeikerd! Het leek me eigenlijk wel leuk om hem wakker te bellen. Dit vertelde ik Marc echter niet, maar deed het gewoon. Het enige wat er toe deed voor mij was, dat Daaf ruim op tijd nog beneden zou kunnen zijn. Ik liep de hal naast de receptie in, om hem via de binnenlijn te bellen. In de eerste instantie kreeg ik geen gehoor. Dus nog maar eens proberen. En ja hoor, er werd opgenomen. "Ja hallo,” hoorde ik een slaperige stem zeggen. “Dag Daaf, met mij het is tijd om wakker te worden.” “Hé ben jij het?” “Ja, ik ben het en je moet opstaan, jullie moeten zo op weg.” “Nee joh, dat is pas om vier uur.” “Aanvankelijk wel ja, maar ze willen eerder vertrekken in verband met eventuele files.” Een gekreun kreeg ik te horen aan de andere kant van de lijn. Hij was duidelijk nog niet klaar om op te staan. “Heb je moeite met wakker worden. Ik wil je wel even komen Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

helpen. Ik heb jou zo wakker.” Waarop hij begon te lachen en me vroeg, “Hoe had je dat gedacht dan?” “Een kletsnat... koud washandje doet wonderen.” En ik kon niet anders dan hard lachen. De receptioniste keek me bevreemd aan. Die vroeg zich echt af wat er nou te lachen viel, dat zag ik aan haar gezicht. “Ja, maar poepie luister nou. Ik kan jou toch niet naar boven laten komen, terwijl ik hier met mijn blote piemel op bed lig?” Dat zorgde in mij voor nog meer gelach en vroeg hem al lachend, “Oh nee? Wie is het dan die je niet vertrouwd, ben je dat zelf? Of ben ik dat?” Waarop hij hard begon te lachen en zei, “Jee, je bent ook wel akelig direct jij hè?” Dat kon ik niet anders als nog steeds lachend beamen. “Luister,” zei hij, “ik ga even douchen, dan kom ik naar beneden. Zullen we dan samen koffie doen?” “Ja, dat is goed,” zei ik, “doe maar rustig aan. Ik wacht wel op je.” Aan de bar op hem wachtend, kon ik ook wel niet anders doen dan beseffen dat hij me wel met respect behandelde. Hij zag wel in dat dit alles was behalve wat ik wilde. Want ik wilde desnoods alles voor hem betekenen, alles behalve just another one-night-stand. Een minuut of twintig later kwam hij, nog met nat haar, naast me zitten. We bestelden onze koffie. Gesetteld op een barkruk, vroeg ik hem “Zeg Daaf en hoe bevalt Keulen je? Kun je jezelf wel een beetje vermaken?” “Jawel,” zei hij, “dat gaat wel.” En ineens voelde ik zijn hand op mijn knie, “En jij, hoe moet jij dit allemaal wel niet gevonden en ervaren hebben?” “Oh prima hoor. Ik heb me prima vermaakt. Ik wilde het muziekcircus een keer meemaken in het buitenland. En ik heb ruimschoots de tijd gekregen allerlei indrukken op te doen.” Dat was niet wat hij bedoelde en dat wist ik wel. Maar ik was er niet klaar voor om mijn gekwetste ziel aan hem bloot te geven. Niet daar. Niet op dat moment. En ik had daar ook geweldige dingen ervaren. Vooral met hem. We waren daar op één of andere manier zo close geraakt. We wisten dat hoe dan ook en wat dan ook, we elkaar niet meer kwijt wilden raken. Terwijl zijn hand nog op mijn knie lag en hij me liefdevol bezorgd aankeek, verscheen Marc naast ons. “Daaf maak je een beetje voort, we vertrekken zo.” Dat had hij beter niet kunnen doen. Ik zag Daaf’s ergernis naar een hoogtepunt stijgen. “Kunnen wij nou niet eens even samen koffiedrinken. Ik kom zo. Ga toch weg man. Laat ons met rust.” Direct begon hij zich richting mij te verontschuldigen, dat ik het me maar niet aan moest trekken. Maar van dat soort dingen werd hij dus helemaal niet goed. Hieruit kon ik opmaken, dat hij het toch wel erg fijn vond, om met mij alleen maar gewoon simpelweg koffie te drinken. De dag erop gingen we terug naar België. Van daaruit zou ik de trein nemen terug naar Nederland. De auto was al gepakt, het was alleen nog afscheid nemen van Daaf. Ik heb Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

nog nooit iemand zo bedremmeld zien kijken op iets wat ik te zeggen had. Ik kreeg ter plekke medelijden met hem. "Hé,” zei ik, "wees maar niet ongerust. Ik zoek je wel weer op hoor. Maar wel pas na de vakantie, want eerst ga ik verhuizen." Die dag had ik nog naar huis gebeld om te kijken of alles goed was met mijn meisje. De oppas, Netje een vriendin van mij, vertelde me dat ik post had van de bouwvereniging. "Maak eens open dan," vroeg ik haar. Na het horen van ritselen en scheuren van papier, "je hebt een andere flat aangeboden gekregen. Precies daar waar je graag wil wonen." Dat bracht me in een uitbundige stemming. Daaf’s gezicht klaarde op toen ik beloofde hem weer op te zoeken. We namen liefdevol afscheid van elkaar. Hetzelfde tafereel, van elkaar maar niet los kunnen laten, gebeurde weer. Na een kwartier ben ik naar beneden gegaan. Hem achterlatend met pijn in mijn hart. Ik miste hem meteen al. Toch wilde ik erg graag naar huis, daar woonde een mensje, dat ik al gemist had vanaf het moment dat ik vertrokken was vanuit Nederland. Kerstnacht kwam ik thuis. 26 | Zij Die Weten Vertellen | 1995 Een regenachtige dinsdagochtend in Februari. Bezig met allerlei huishoudelijke aangelegenheden. Nog geen maand geleden waren we verhuisd. Tot overmaat van grotere rampen, woonden we er nog geen drie weken of het huis moest gerenoveerd worden. Na dagen bedolven te zijn onder bouwstof, hadden we het dan eindelijk achter de rug. Ons flatblok was de laatste gegadigde, dus ook de rust in de omgeving keerde terug. Onder het genot van een kopje koffie, tijdens een korte pauze, ging de telefoon. "Met Neeltje." "Hoi met Liz." Liz is mijn schoonzusje, getrouwd met mijn jongste broer Tonnis. Na gepraat te hebben over van alles en nog watjes, kwam ze op het punt waar ze eigenlijk voor belde. "Hé, moet je horen. Ik las gisteren in een tijdschrift een vreemd artikel. Er schijnt in Nederland een vrouw te wonen die contact heeft met de ziel van Freddie Mercury." Mijn haren gingen recht overeind op mijn armen en in mijn nek staan. Koud en warm tegelijk kreeg ik het ervan. "Hé ben je er nog?" "Jawel, ik ben er nog. Jee, te gek zeg. Hij waart dus boven Nederland rond. Wat stond er nog meer in?" "Dat ze er een boek over heeft geschreven. Verder eigenlijk niks." "Ook niet wanneer dat boek in de winkels ligt?" was de volgende vraag. "Daar hadden ze het niet over nee." "Dat boek moet ik lezen, dat snap je natuurlijk wel hè? " stelde en vroeg ik haar in één zin. "Dat is ook de reden waarom ik zo snel mogelijk belde. Ik wist dat je dat wilde weten." "Ja bedankt. Als ik het boek aan kan komen, wil je het dan ook lezen?" "Ja, daar Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

ben ik wel benieuwd naar." “Oké, dat hoor je dan nog wel." "Oké, dan hang ik nu op." "Ja, dat is goed. Dan ga ik verder met schoonmaken. Houdoe." "Houdoe." Eenmaal opgehangen drong het besef pas echt tot me door. Een Nederlandse vrouw, contact met Freddie. Wat een mazzelaar. Wat zou hij allemaal te vertellen hebben? Wie is die vrouw? Waarom zij? Wat hebben zij dan samen gehad, ooit? Ik was zo ontzettend benieuwd naar dat boek. Raar genoeg dacht ik er al vrij snel niet meer aan. Slenterend door de stad, van de ene cd-winkel naar de andere. Op zoek naar een cd van Clannad, kom ik terecht bij de Free. Daar liep ik tegen 'Past-Present' aan. Bij de kassa aangekomen zie ik een boek liggen met een foto van Freddie op de voorkant, samen met nog een man. 'Mijn leven met Mercury' was de titel van het boek. Het levensverhaal van Jim Hutton, over de tijd dat hij een relatie had met Freddie, de laatste zeven jaar van Freddie’s leven tot dat hij stierf aan de gevolgen van AIDS. 'Hé, dat lijkt me wel bereninteressant. Dat wil ik wel eens lezen.’ Met de cd van Clannad en het boek van Jim, liep ik even later de winkel weer uit. ‘Nog even naar Derijks,’ de enige boekenwinkel in de stad waar ze esoterische boeken verkopen. ‘Even kijken wat ze hebben. Je weet maar nooit.’ Op mijn hurken voor het rek haal ik er één tussen uit van Mevr. Mulder-Schalenkamp. Op mijn gemak blader ik er doorheen terwijl ik dat doe valt mijn oog ook op een ander boek. Een foto van Freddie op de voorkant. 'Fool's Paradise' daar zullen we het dan hebben, dacht ik bij mezelf. Een maand na het telefoontje van mijn schoonzus, lag het in de winkel. Dat namen we dus mee naar huis. Een erg intrigerend boek. Met feiten erin vernoemd, die niemand anders dan hijzelf haar wel heeft moeten vertellen. Zoiets verzin je niet. Of je moet wel een grenzeloze fantasie hebben, maar dan nog. In een paar uur had ik het uit. Daarna was Jim's boek aan de beurt. Dat bestreek iets meer pagina's, dat kostte iets meer tijd. Toch las ik het in een dag uit. Erg geëmotioneerd legde ik het boek uiteindelijk weg. Hoe had hij geleden, maar wel vol gehouden tot het laatst toe. Hoe had hij alles geregeld, tot in de puntjes toe. Het hele scenario, alles wat er moest gebeuren, op het moment dat hij overleden zou zijn. Om klokslag twaalf uur 's nachts wilde hij het huis uit gedragen worden. Zijn crematie wilde hij geheel volgens de leer van Zarathustra zien gebeuren. Rituelen, gebeden, alles erop en eraan. Freddie was zijn leven lang een volgeling geweest van de leer van Zarathustra. Het zelfde geloof dat zijn ouders hadden. Overigens, zover bekent, het Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

oudste geloof ter wereld. Zijn vrienden en huisgenoten hadden er alles aan gedaan om het precies naar zijn laatste wens te laten verlopen. In een kapelletje op Ladbroke Grove stond hij opgebaard. Niemand mocht hem echter meer zien. Op the West-London Cemetry wilde hij gecremeerd worden. Dat in elk geval ging allemaal wel volgens zijn laatste wensen. Hoe het verder met zijn vrienden verliep, krenkte hem echter tot in het diepst van zijn ziel. Na dat gelezen te hebben wist ik het zeker. Allebei die boeken waren ongeveer tegelijkertijd uitgekomen. De schrijfster van Fool's Paradise had dus niet eerst die biografie kunnen lezen om daar feiten uit te halen. Toch stonden als je goed las in allebei die boeken bepaalde zelfde feiten vernoemd. Voor mij stond het toen eigenlijk al vast. Die vrouw had echt contact met DE Freddie Mercury! Of er überhaupt nog meer Freddie Mercury's waren! Dat in ieder geval al niet. Maar je weet maar nooit welke lagere entiteit je in de maling kan komen nemen. Je hebt er grapjassen tussen lopen. Daar zijn ook legio voorbeelden van tenslotte. Maar nee. In haar geval dus gelukkig ook niet! De schrijfster van Fool's Paradise schrijft er in haar boek ook over. Je moet in geval van seances erg voorzichtig te werk gaan. Als je niet weet waar je jezelf op in moet stellen, en waar je jezelf op af moet stellen, moet je er per definitie NIET aan beginnen. Het is geen spelletje! Dat mag het ook niet worden. Als je er wel mee aan de gang gaat als zijnde een spelletje, kan je hele rare, maar ook nare dingen op je af krijgen. Met de hulp van God en een aantal Intelligenties uit de Hogere Lichtsferen, hadden wij al mogen communiceren met een aantal Zielen van Gene Zijde. Meestal was het één van onze begeleiders, maar ook Zielen die we kenden uit vorige incarnaties, die graag nog eens contact wilden maken. Er ontstond altijd een golf van warmte bij mij in de keuken, al snel gingen de truien dan uit. Na het beëindigen van de communicatie, werd het snel weer koeler. Truien weer aan dus. Van alles was ons al verteld. Zaken die ten tijden van de seances speelden, zaken die nog zouden gaan spelen, maar ook dingen die al een feit waren werden besproken. Relationele aangelegenheden uit vorige incarnaties. Welke mensen elkaar al hoe lang kenden en wat die met elkaar nog karmisch diende te balanceren. Het was verder aan ons wat we wilden weten. Alles konden we vragen. Als je geen antwoord kreeg, was de boodschap duidelijk. Maar toch hadden we tijdens seances wel eens op bepaalde vragen geen antwoord gekregen, waar een seance later dan weer wel antwoord op door kwam. Waar dat dan aan lag blijft raadselachtig. Een maand of wat na het lezen van de twee boeken, zaten we aan voor een seance en kregen we contact met een begeleider van mijn huisgenoot Vonk. Na het uitwisselen van Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

een aantal vragen en antwoorden stelde ik een vraag, waarvan ik eerst niet wist of ik die wel kon stellen. Dat vroeg ik daarom ook eerst. "Geachte aanwezige bent U bekend met de Ziel van de overleden Freddie Mercury?" Tot mijn grote verbazing werd dat beaamd. Een begeleider van Vonk, die Freddie kende! "Zou ik een vraag over hem mogen stellen?" Ja, dat mocht! ‘Oké,’ dacht ik, ‘dat is nog eens prachtig.’ "Ik heb vorige maand twee boeken gelezen. Eén ging over de laatste zeven jaar van zijn leven, de andere over zijn contact met een vrouw uit Nederland na zijn overlijden. Naar aanleiding daarvan zou ik erg graag willen weten, hoe het nu met hem gaat? Mag ik dat vragen?" "Ja, dat mag je vragen. Maar je kunt het ook aan hem vragen. Want hij is hier." Ik keek Vonk aan en zei, "Dit is een grap, dit moet een grap zijn, dit kan natuurlijk nooit!" "Waarom niet?" zei hij, "Waarom zou dat niet kunnen. Hij heeft toch contact met iemand uit Nederland, dan is hij toch in de buurt. Zo groot is Nederland niet hoor." Totaal met stomheid geslagen. 'Waarom zou hij ons met een bezoek vereren? Wie zijn wij nou helemaal?' Van alles ging er door mijn hoofd op dat moment. Ik kon alleen geen woord meer uitbrengen. Totdat ik een kus kreeg. De afdruk van een mond op mijn linker wang. Ik voelde aan mijn wang. Vonk zag wat ik deed en vroeg er naar. "Het was net alsof ik een kus kreeg. Dat kan natuurlijk nooit. Maar het voelde wel levensecht. Het waren echt twee lippen die ik voelde. Het voelde ook warm." Even was het stil, Vonk wist ook niet wat hij er van kon vinden. "I love you," hoorde ik toen ineens. Ik keek Vonk aan alsof me weet ik wel niet wat overkwam. Die keek me heel nuchter aan en zei, "Hij zegt dat hij van je houdt, hè?" "Dus jij hebt dat ook opgevangen. Dat hoorde ik inderdaad ook." Als antwoord van Gene Zijde werd de linkerkant van mijn lichaam verwarmd. Aangezien ik niet wist wat ik er mee moest, ging de begeleider van Vonk verder met de communicatie. Hij vertelde me vooral maar niet te twijfelen, aan al wat me verteld was. Freddie was er wel degelijk en later zou me wel duidelijk worden waarom. Als aanvulling op diens woorden voelde ik prompt een ronddraaiende energie mijn linkerschouder ingaan. Een tintelende, trillende energietoevoer, het leek een soort zwakstroom. Heel subtiel, doch duidelijk voelbaar, waar de volgende woorden aan toegevoegd werden, 'Each time you feel this, it will be me." ‘Zoiets heeft de schrijfster van Fool's Paradise ook verteld. Iets van een energietoevoer, maar dan tussen haar schouderbladen. Hij is het dus echt! Hij is dus van plan vaker in mijn buurt te zijn. Om zich kenbaar te maken, zou hij dus dat gebaar maken.’ Heel veel vragen kwamen er in mijn hoofd op. ‘Wat kwam hij dan doen? Waarom ik? Wie was ik dan wel voor hem geweest? Wat hadden we samen al door gemaakt? Hadden we samen wel iets door gemaakt? En waarom wist ik dat dan allemaal niet meer?’ Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Antwoord op die vragen kreeg ik toen niet. Ik had voorlopig even genoeg informatie gekregen. Dat moest ik maar even laten bezinken. Later zou me meer verteld worden. 27 | Bevestigingen In Het Aardse | 1995 Eind Maart zou Daaf bij ons in de stad een concert komen geven. Dit keer zonder Harm. Enkel Daaf en de band met een andere drummer. Tijdens een paar seances, waar we eerder die maand voor hadden aangezeten, was er informatie gegeven aan Vonk over Mira. Zij was de vrouw die Vonk’s levenspad nog zou gaan kruisen. De komst van Mira was dichterbij gekomen omdat onze levenspaden elkaar hadden gekruist, die van Daaf en mij. Of ze daar iets specifieker over konden zijn? Ja, dat konden ze wel. Mira bleek van thuis uit, van vroeger, een bekende te zijn van Daaf. Daaf’s ouders en die van haar waren vrienden, vroeger. Mira was van ongeveer dezelfde leeftijd als Vonk en ze had één dochtertje uit een eerdere relatie. Via Daaf, via mij zou Mira op Vonk’s levenspad terecht komen. Al deze informatie verheugde hem enorm. Dat was dus geen probleem, dat ging ik dus aan Daaf vragen zo gauw ik hem zou zien. Sinds enige tijd kwam ik Jan weer tegen. In mijn middelbare schoolperiode zat ik op het college waar hij ook les gaf. Sindsdien waren wij elkaar, met tussenpozen, steeds weer tegen gekomen. Nu na een paar jaar van elkaar steeds tegen komen, tijdens boodschappen doen of gewoon in de wandelgangen, kwam hij bij ons op bezoek. Onder het genot van een flesje wijn vertelde hij over zijn tweede huis in Frankrijk, ondersteund door de nodige foto's die hij ervan had gemaakt. Hij was het ding helemaal aan het opknappen. Alles moest er nog aan gedaan worden, tot het aanleggen van de riolering en de wc toe. “Hoe is het met jou?” En of ik, na Sjack, weer een andere relatie was aangegaan? “Nee, dat niet, maar ik ben wel een heel bijzondere man tegengekomen, dat wel.” “Wie mag dat dan wel zijn?” “Hij heet Daaf. Zit in de muziek. Speelt in een aardig bekende Nederlandse band.” Ter ondersteuning laat ik hem een foto zien en noem zijn naam. Bij het horen van Daaf’s achternaam vroeg Jan me of ik zijn vader ook kende. “Nee, dat niet. Wat ik wel van hem weet is dat hij dezelfde voornaam heeft als Daaf, maar aan zijn achternaam Sr. is toegevoegd.” "Zie je nou wel. Als ik het niet dacht. In de tijd dat ik op het seminarie zat ben ik die man tegengekomen. Ik zat toen in een jongenskoor. Tijdens één van onze voorstellingen trad hij op als solozanger. Die man had een prachtige stem. Ik zal nooit meer vergeten hoe hij de Matthäus Passion ten gehore bracht.” Overduidelijk zag ik aan hem, dat het behoorlijk indruk op hem gemaakt had toen. "Wanneer zie jij Daaf weer?" "Dat treft, want die komt eind deze maand hier in de stad Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

optreden." "Zou jij dan aan hem willen vragen hem de groeten over te brengen aan zijn vader van mij. Met de nadruk op die onvergetelijke Matthäus Passion van toen?" "Als ik er aan denk zal ik dat zeker doen." "Schrijf het dan op een briefje, dan vergeet je het niet." Zo gezegd, zo gedaan. Een korte krabbel gemaakt op een kladje papier. “Dat van die Matthäus Passion, dat vergeet ik niet.” Maar dat vergat ik dus wel! Op 24 Maart speelden ze de pannen van het dak. Alles was er, de gelegenheid, de mensen, de sfeer. Alles gewoon. We waren er met een aantal vrienden naar toe gegaan. ‘Die Daaf, die wilden ze wel eens zien. Neeltje verloor haar hart niet gemakkelijk aan iemand, dus dit moest wel héél wat zijn.’ Voor het concert begon, zonderde ik me even af met Daaf. Zonder enige omweg kwam ik wel meteen to the point. "Daaf, ken jij een Mira?" Wel heel erg onder de indruk, keek hij me wel bijzonder vreemd aan. "Nou poepie, die ken ik eigenlijk maar één, maar die zal jij wel niet bedoelen." "Je weet maar nooit. Vertel eens dan?" spoorde ik hem aan. "Die Mira die ik ken, die ken ik al heel lang, van vroeger eigenlijk. Onze ouders waren bevriend. Ze was alleen wel een jaar of acht jonger, dus echt veel heb ik vroeger niet met haar te maken gehad. Zij was een jaar of drie toen onze ouders elkaar leerden kennen. Nu heeft ze inmiddels een kindje, een dochtertje." Hij keek me vragend aan, of we het nog steeds over dezelfde Mira hadden. ‘Krijg nou even wat. Ze bestaat echt!’ Precies wat ons verteld is tijdens seances, vertelt hij ook. Totaal verrast was ik. Er altijd vanuit gaande dat wat ze vertellen echt wel klopt. Als je het dan iemand hoort vertellen, die daar echt niet bij was, is echt enerverend dat kan ik je wel vertellen. "We hebben het hier over dezelfde Mira inderdaad. Dank je. We spreken elkaar na het concert nog wel. Ik zal je verder niet lastig vallen." Daaf was bezig met het opzetten van nieuwe snaren. Bovendien vind hij het prettig om voor het concert even alleen op het podium te zijn. Alleen met zijn instrument. Even inspelen, even voelen. Daaf had me Mira's achternaam verteld. Die was ons via de spirituele kanalen niet doorgegeven. Vonk stond op nog geen twintig meter afstand om de hoek. Die moest ik wel even heel snel te spreken zien te krijgen. Die achternaam wilde hij al zolang weten. "Vonk, ik heb het er net met Daaf over gehad. Alles wat ons is verteld klopt. Hij zei precies hetzelfde. Hij heeft me ook nog verteld hoe ze met haar achternaam heet. Ze kennen elkaar echt van vroeger via hun ouders." "Nou? Wat is haar achternaam?" Ik keek 'm aan en ik wist het toch niet meer! Een totale black-out, waar het die achternaam aanging, had ik. "Wat erg! Vonk ik weet het niet meer. Ik weet echt niet meer wat hij zei. Het zal de bedoeling wel niet zijn, dat je dat nou Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

al weet. Ik ga het hem echt niet nog eens vragen. Hij vond het allemaal al erg vreemd. Wat moet hij eigenlijk wel niet denken." "Oké, laat maar, dat komt dan nog wel. Maar heb je gevraagd of hij zijn vader de groeten wil doen van Jan?" "Nee hè, dat ben ik vergeten. Dat ga ik nog wel even doen dan." "Daaf, sorry dat ik je nog even stoor. Heb je nog even?" "Jawel hoor. Wat is er?" "Een kennis van mij schijnt jouw vader te kennen van vroeger. Nou vroeg hij me of je hem de groeten over wilde brengen van 'm?" "Wie is dat dan?" "Hier heb ik een papiertje. Geef dat zo maar door?" "Waar moeten ze elkaar van kennen dan?" "Ze hebben vroeger samen in een koor gezeten of zoiets?" Het hele verhaal kon ik me eigenlijk al niet meer duidelijk voor de geest halen. "Hoe oud is die kennis dan?" "Jan is een jaar of zestig nu." "Nou dan lijkt me dat vrij sterk. Mijn vader is tegen de tachtig. Dat leeftijdsverschil lijkt me wel erg groot om samen in een koor te zitten. Denk je niet?" “Ja Daaf, luister, het fijne weet ik er ook niet van. De man heeft het gevraagd. Ik vraag het nu aan jou. Meer kan ik niet doen. Hij zou blij zijn als je het door gaf. Je bent het verder niet verplicht. Kijk maar oké?" "Oké, cool, cool." We hebben tijdens het concert staan swingen als een idioot, Suzy en ik. Suzy was vanuit Amsterdam gekomen om het concert bij te wonen. Evenals Diyèn helemaal uit België zelfs. Allebei bleven ze bij mij logeren. De uitwisseling van energieën tussen Daaf en mij was overduidelijk merkbaar. Zo duidelijk zelfs dat enkele van mijn collega's uit het café het op hadden gemerkt, en zich terdege afvroegen wat ik met hem had. Het enige wat ik kon zeggen was, "Niet wat jullie denken, in elk geval." Na het concert zaten we met zijn allen bij elkaar wat te drinken. Totdat Marc met de mededeling kwam, dat het tijd werd om de auto in te laden. Een over en weer gesjouw met instrumenten ontstond er. Veel handen maken echter licht werk, dus dat was in een korte tijd gebeurd. Ik stond nog bij de buitendeur, toen Daaf langs me heen kwam gelopen om naar buiten te gaan. Ik voelde aan hem dat er iets niet in orde was. Hij liep de deur uit en met de naar binnen waaiende wind, kwam zijn lichaamsgeur mee terug. Als aan de grond genageld stond ik ineens. Oh die geur, wat had ik die gemist die geur. Zijn zalige eigen typische vage rozengeur. In een vlaag van weet ik wat liep ik achter hem aan. Hij stond met zijn handen tegen de motorkap van de bus geleund. Een miserabel hoopje mens zag ik ineens staan. ‘Jee, wat is er met hem ineens? "Oké," zei ik tegen hem, "twee seconden dan." "Twee seconden wat?" zei hij, prompt omdraaiend toen hij mijn stem hoorde. "Mij vast houden. Want dat is toch wat je wilt." In Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

een flits stond ik in zijn armen. Hij kneep de lucht uit mijn longen zowat. Of dat er iets in hem zich op een wanhopige manier aan mij vast moest klampen. Zo strak hield hij me vast. Snakkend naar iets wat hij alleen uit mij kon putten schijnbaar. Ik wist alleen niet wat. Het enige wat er in me op kwam was “Lieverd wat is er ineens aan de hand?” aan hem vragen. "Mijn dochtertje is vandaag jarig," was het enige dat hij uit wist te brengen. Enige tijd hebben we elkaar daar alleen maar vast staan houden. Dat was wat we nodig hadden op dat moment. Ik wilde hem vasthouden om hem even dichtbij te voelen. Ik had hem zo gemist. En hij … In de week daarna zag ik Jan weer. Of ik aan Daaf gevraagd had de groeten te doen. “Ja, dat heb ik gedaan. Maar volgens Daaf kon dat helemaal niet. Zijn vader is veel te oud om samen met jou in een koor te hebben gezeten." "Maar dat is toch ook niet zo. Dat heb je helemaal verkeerd begrepen. Zijn vader gaf een solo optreden weg tijdens de gelegenheid waar wij als koor ook aanwezig waren. Heb je dat niet gezegd van de Matthäus Passion?" "Och, nee, dat ben ik helemaal vergeten. De volgende keer zal ik het recht zetten oké?" Die belofte maakte ik inderdaad waar. Tijdens de keer dat ik Daaf weer zag bij een optreden, begon ik erover. "Daaf heb je je vader nog de groeten gedaan van die kennis van mij?" "Ja, maar mijn vader kon zich de man niet herinneren. Ook de gelegenheid niet waar ze elkaar dan getroffen moeten hebben." "Daaf ik heb de verkeerde informatie doorgegeven en ik heb beloofd het recht te zetten. Ze kenden elkaar ook niet persoonlijk. Die kennis van mij heeft jouw vader destijds op zien treden, en hij was zo ontzettend onder de indruk van de Matthäus Passion die je vader toen zong. Dat had ik door moeten geven. Dat hij dat zo geweldig had gevonden. Of je dat zou willen vertellen tegen je vader met de hartelijke groeten." "Oh, kijk, had dat maar meteen gezegd, dat was het stuk waar mijn vader destijds behoorlijk bekend mee was als zanger. Dat zal ik zeer zeker zeggen. Daar zal hij erg blij mee zijn. Ik zie 'm wel niet zo vaak. Maar de volgende keer geef ik het door. Zeg dat maar, tegen die kennis van je." "Dat zal ik doen, bedankt, namens hem." Jan vond het later, toen ik hem het verhaal deed, erg fijn dat ik het alsnog recht had gezet voor hem. Begin Mei hoorde en zag ik echter nog iets, wat bevestigde dat wat verteld was klopte. Daaf en zijn band hadden op Koninginnedag gespeeld in Amsterdam. Ze deden die dag onder andere de kroeg aan, waar ze altijd samenkomen om te verzamelen voor ze naar een optreden gingen, in God weet welke negorij nu weer. Suzy zou daar gaan kijken. Ik was erg benieuwd naar hun optreden van die dag en naar de sfeer natuurlijk. Als Suzy niet naar een optreden ging, belde ik haar later om te Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

vertellen hoe het was geweest en andersom. Ik wilde echter zo graag weten hoe het was geweest, dat ik haar uit mezelf al belde. “Met Suzy.” “Hé, Suzy Neeltje hier.” “Hoi, hoe is ie?” “Met mij alles oké, met jou?” “Ook prima.” “Ik bel je om te vragen hoe Koninginnedag was?” “Dat was erg gezellig,” en ze zette in het kort even uiteen, hoe het concert was geweest en de uren erna. “Er gebeurde daar wel iets behoorlijk vreemds.” “Vreemds? Hoezo? Wat dan?” “Nou ik sta na het concert met Fox buiten wat te drinken. Komt er een vrouw op ons af, die hem aanklampt met de vraag of we Daaf ergens hadden gezien. Zegt hij tegen haar, als jij hem hier niet ziet, dan zal hij er wel niet zijn hè. Ik keek hem vreemd aan want ik snapte er niets van. Ze wilde al weg lopen, vraagt hij haar nog, ‘Hé, waarvoor moet je hem eigenlijk hebben dan?’ waarop zij antwoordde ‘Nou ik wilde hem eigenlijk om geld vragen.’ Zei hij hartstikke lomp, ‘Ja het zal wel eens niet om geld gaan hè.’ Zegt zei ‘Ja, anders moet ik naar huis lopen, daar heb ik weinig zin in.’ Zegt hij heel sarcastisch ‘Het is ook zo ver hè, en het ziet er dus naar uit dat je dat toch zult moeten doen!’ De vrouw draaide zich om en liep weg. Waarop Fox haar het fuck you teken nagaf. Ik vond dat allemaal zo raar, daarom vroeg ik hem, wat was dat nou allemaal? ‘Oh’, zei hij, ‘dat was de ex van Daaf.’ Erg vreemd vond ik dat want je kon zien dat ze zwanger is. Dus zeg ik nog, ‘Ex? Hoezo ex? Ze is toch zwanger. Dat kun je zo zien.’ Of het allemaal al niet raar genoeg was zei hij toen, ‘Ja dat kan wel zo zijn, maar dat kind is niet van hem.’ Snap jij daar nou iets van hé?” was de vraag waar ze haar verhaal mee afsloot. Nou en of ik daar iets van wist! Maar dát kon ik haar echter niet vertellen! Een week na dat telefoontje met Suzy, was ik zelf in Amsterdam om een concert van hem bij te wonen in Paradiso. Suzy zou ook komen, met haar zusje. Voor wij elkaar konden treffen, zag ik Daaf’s vrouw of ex- binnen komen. Ze ging een meter of zeven voor me staan. Ik zag haar kletsen met de mensen waar ze zich bij aangesloten had. En ik bekeek haar en wist nou eigenlijk niet zo goed wat te moeten denken. ‘Was ze nou zo schijnheilig? Of deed ze maar alsof?’ Mijn overpeinzingen werden al snel onderbroken door de komst van een man, die zich naast haar posteerde. Hij nam haar in zijn armen, kuste haar en bleef daarna met zijn arm om haar schouders staan. Het tafereeltje nam in mijn ogen pas echte abnormale proporties aan toen hij haar buik aan het betasten en bevoelen ging. ‘Waar haalden die twee de hoogmoed vandaan, om in de zaal waar Daaf op het podium stond, zich zo te gedragen? Het zal allemaal wel’, dacht ik nog. Maar ik vond het bijzonder kwetsend voor Daaf en bijzonder gênant. Ellendig, wat baalde ik daarvan. Diezelfde avond gebeurde er echter ook iets wonderlijks. Na met Suzy en haar zus wat te hebben gedronken, begaf ik me richting podium. Tijdens de eerste set stond ik aan de zijkant van het podium op een verhoging. Van daaruit had ik een prima uitzicht. Met de Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

tweede set stond ik tussen het grote publiek rechts voor het podium, op de tweede rij van voren. Lekker mee swingend op de muziek, die ze de zaal inspeelden, voelde ik me ineens bekeken. Opkijkend naar waar de energie vandaan kwam, trof ik Daaf’s blik. Ik keek hem recht in zijn ogen. Dat schuwde hem niets. Net of hij terwijl hij stond te spelen en te kijken, gewacht had op mij, tot ik zijn blik zou beantwoorden. Hij bleef me aankijken. Er ontstond een vreemde diepgaande energiestroom tussen ons. En het leek of hij iets in mij aan het bekijken was, dat zo diep zat en waarvan ik niet wist dat het ergens in mij zat. Hij stond het daar meer dan diepgaand te observeren. Zo diepgaand dat de mensen, die om mij heen stonden het gewaar werden en mij vragend aan keken. Op de vragen die zij naar me uitzonden kon ik geen antwoord geven. Ik wist zelf namelijk niet eens wat er gebeurde daar. Alleen maar hoe het voelde. Het voelde zo ontzettend close. Erachter komend, dat ik eigenlijk nooit echt had geweten wat ‘close zijn’ met iemand inhield. Zo totaal binnen dringend dus, zo intiem, zo één. Niet te weten waar ik met dat gevoel heen moest, belde ik Lily na het weekend op. We maakten een afspraak voor de dag erna in de ochtend. Daar aangekomen stak ik na een bakje koffie van wal. “Zou je willen kijken naar 7 Mei ‘s avonds in Paradiso Amsterdam? Naar het moment dat Daaf en ik oogcontact hadden, wat gebeurde daar?” “Oké, even wachten dan”. Ze veegde langs haar voorhoofd. “Even alles leeg maken, even alles weer neutraal.” Na een kort moment zei ze, “Noem jullie namen maar en stel de vraag maar.” Zich openstellend voor eventuele binnenkomende informatie. Na dat gedaan te hebben, begon ze te vertellen. “Ik zie jullie omsloten en verbonden door een cirkel van warme rood oranje gekleurde energiebanen. Op dat moment daar zag hij jouw werkelijke innerlijke wezen. Je ziel. Jullie kregen een inzicht in elkaar, wat je maar zelden meemaakt. Dat te zien van iemand.” Ze opende haar ogen en keek me vragend aan. “Kan je daar iets mee?” Ze trof mijn gezicht in opperste verbazing aan. Voor ik een woord uit kon brengen voegde ze er nog het volgende aan toe. “Die cirkel in die kleuren, dat zijn de kleuren van de echte liefde.” Waarop ik snugger aan haar vraag, “Dat cirkeltje dat kan ik toevallig niet in mijn eentje hebben gemaakt?” Ze barstte in lachen uit en zei, “Nee Neeltje, daar moet je echt met zijn tweeën voor zijn. Dat kun je niet alleen. Maar besef je wel hoe mooi dat dit is? Ik heb al heel veel mensen bij me gehad met allerlei vragen, maar dit heb ik nog niet mogen aanschouwen zo. Al wist ik vanuit mijn opleiding wel dat als het tussen twee mensen zo is, het zo aan me duidelijk wordt gemaakt. Dit is inderdaad echt ontzettend mooi om te zien zeg. Ik ben blij dat ik het nu zelf echt eens gezien heb.” “Tja, dit is echt overrompelend allemaal. De vraag is, wanneer gaat hij zich daar dan ook bewust van worden hè?” “Dat is moeilijk te zeggen. Dat zal de tijd uit moeten wijzen. Het

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

zal hier gaan om zijn bewustzijnsontwikkeling.” Daar kon ik het mee doen. Met een vederlicht gevoel ging ik weer naar huis. Echte liefde dus! 28 | De Eerste Opdrachten It's a kind of magic that I still believe... Dit was het opschrift op één van de enveloppen, die brieven aan Daaf insloten. Zo maar luk raak was ik begonnen weer wat papier vol te pennen. Alles wat ik hem maar graag wilde vertellen, vertelde ik hem, op deze manier. Alles wat ik met hem wilde delen maar niet met hem delen kon. In een hoek van mijn buffetkast bewaarde ik ze. Als de tijd er rijp voor was zou ik hem het, dan tot een stapeltje gegroeide, pakje papier overhandigen. Intieme dingen, leuke, verassende, onvoorspelbare, maar ook intens serieuze dingen. Een aardig scala aan onderwerpen. "Neeltje, zullen we vanavond een seance aanzitten. Er zijn eigenlijk wel weer wat dingen, die ik onze vrienden van Gene Zijde zou willen vragen." aldus Vonk op een avond, halverwege de maand Mei. "Ja, dat is best. We kunnen kijken of we contact kunnen maken. Meer kunnen we niet doen." Zodoende gingen we in opperste concentratie, zo leeg als we ons maken konden, aanzitten. Met alles wat we aan Licht in ons hadden, probeerden we contact te maken met de Hogere Lichtsferen. Na een tijdje kwam er een Intelligentie tot ons, om met ons te communiceren. "Geachte aanwezige, zou U ons willen vertellen, wat Uw naam is geweest tijdens Uw laatst genoten leven op aarde?" "Freddie Mercury." Daar was hij dus ineens. Zomaar in ons midden. Totaal verbaasd, dat wel, vroeg ik hem dat waar wij altijd het contact mee openden. "Bent U genegen antwoord te geven op de vragen die wij hebben?" Daar was hij meer dan genegen toe. Vonk stelde allerlei vragen, totdat Freddie zijn energieën op mij richtte. Hij zei “Het komende concert in Arnhem is de uitgelezen kans de brieven mee te nemen en aan Daaf te geven.” Suzy en ik zouden de dag erop naar Arnhem gaan, om weer eens te gaan kijken naar Daaf en zijn vrienden. “Het is belangrijk dat hij die brieven nu al krijgt?! Heb je enig idee wat er wat er allemaal in die brieven staat?” “Of course my dear, ik was bij je toen je ze schreef,” zei hij. "Oh, dan was dat 'It's a kind of magic that I still believe' vast een aanzetje van jou?" Dat had ik prima in de gaten. Dat verheugde hem enorm, dat hij me zonder direct met me te communiceren, impulsen kon zenden, die ik dan nog omzette in daden ook. Een goed verstaander heeft blijkbaar maar een half, of in dit geval, geen gesproken woord nodig. “Trust me.” "Ja hoor. Geen probleem. Wacht ik doe ze direct in mijn tasje." Waarop ik de Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

daad bij het woord voegde. "Wat er in staat, is niet bepaald lichtzinnig anders." “Dat is de precieze reden en dat heeft hij nu nodig. Heb geen angst ik ben bij je!” was het laatste dat hij zei. Suzy kwam me halen op de motor. Het was 's avonds nog niet wat je noemde echt warm. We waren net Ravenstein voorbij en ik zat al te vernikkelen achter op die fiets. Dat duurde voor mijn linker lichaamshelft niet al te lang. Voor ik er goed en wel erg in had, werd ik verwarmd, van links. ‘Hé, daar heb je Freddie.’ Een enorme weldaad. Het leek wel een soort van straalkacheltje naast de motor. Zo hard als wij reden, verplaatste hij zich met ons mee. Als hij gewild had, had hij zo snel als het licht kunnen gaan, maar nee, hij gleed mooi met ons mee. Of Suzy het nou in de gaten had? Ze heeft het er nooit over gehad. Waar we het wel over eens waren, was dat we wel erg snel Arnhem bereikt hadden. Het was er bij binnenkomst direct al gezellig. Ik kon het niet na laten even te denken, 'Jullie moesten eens weten hier, Freddie Mercury is er ook!' Vrij snel ging ik helemaal op in Daaf’s gitaarspel en vergat mijn muzikale metgezel van Gene Zijde. Ook in Arnhem speelden ze de pannen van het dak. Terwijl we daar zo stonden te genieten, Suzy en ik, werd ik energetisch op mijn schouder getikt. In mijn schouder eigenlijk. Direct herinnerde ik me, 'Each time you feel this, it will be me.' Dat zou voortaan zo gaan. Dat zou ik direct denken als ik dat voelde. Die boodschap van toen, die vergat ik niet meer. Ik keek omhoog en zond in gedachten, 'Hé Freddie still around. Wat zijn ze goed hè?' Daar kon hij wel om lachen. Niet om mijn opmerking, maar om mijn opmerkzaamheid. Direct moest ik ook weer aan die brieven denken, die zou ik hem nog geven. Vanavond nog. Oei, oei, oei. Na het optreden verdween Daaf backstage. Hij zou toch echt de zaal in moeten komen, die brieven ging ik hem per definitie niet backstage brengen! “Heb je er problemen mee als ik naar achter ga?” kwam Suzy me vragen. “Totaal niet!” was mijn antwoord, “Ik vermaak me wel ga maar.” Suzy ging naar boven en even later kwam Daaf naar beneden. Vrijwel meteen kwam hij op mij af. “En hoe vond je het? Heb je jezelf een beetje kunnen vermaken?” ‘Als hij nou maar niet op die manier naar me kijkt, ik kan hem wel kussen!’ “Ja hoor prima! Maar ik heb wat voor je bij,” vertelde ik hem. Kreeg ik die ellendige dingen bijna niet uit mijn tasje nota bene. Geduldig ging hij staan wachten op wat er ging komen. Na de enveloppen uit mijn tasje te hebben geplukt, overhandigde ik ze hem. Hij pakt ze van me aan, met de vraag, "Zijn die voor mij?" En hij drukte het pakketje papier aan zijn hart. ‘Wat een lief gebaar zeg’, dacht ik. Of het van goud was, zo behandelde hij ze. Een pas verworven schat, of zo. Een klein kind wat een nieuwe knuffel had gekregen. "Die zijn voor jou ja. Denk je niet? Ik geef ze aan jou, dus zijn ze voor jou." Waarop hij ze in de binnenzak van zijn jasje opborg. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Of het de normaalste zaak van de wereld was, kuste ik hem op zijn wang. Even moest hij me toen tegen zich aandrukken. Daar stond ik in zijn armen, tussen alle nog aanwezigen. We lieten elkaar even later ongemakkelijk los. Ik kuste hem nog een keer op zijn wang bij het loslaten. Hij koesterde met zijn hand de wang die ik gekust had en liep naar boven. Even daarna stond ik te swingen met de manager, die me gevraagd had of ik met hem wilde dansen. Geen probleem uiteraard. Al die tijd was ik vergezeld door Freddie, niet dat ik me er nou zo bewust van was de hele tijd. Maar op het moment dat hij er niet meer was echter miste ik zijn aanwezigheid. ‘Waar is Freddie gebleven?’ De zaal liep langzamerhand leeg en het werd tijd om te gaan. Toen kwam de volgende vraag. ‘Waar is Suzy gebleven?’ Ik zag het niet zo zitten om midden in de nacht alleen in Arnhem achter te blijven. De motor hadden we achter de zaal geparkeerd. Dus via de artiesteningang ging ik even kijken of haar fiets er nog stond. Ja hoor, die was er nog. Steek ik daar goed en wel mijn hoofd buiten de deur, komt Daaf aangelopen. Zijn tas en instrument stonden al in de auto geparkeerd. Hij zat al in de auto om te gaan. 'Wat kwam hij nou nog doen dan?' En ja hoor daar ging hij weer eens voor me staan drentelen. Ik keek hem vragend aan. Plots ging hij in conclaaf met zichzelf. "Nee joh, dat kun je niet maken niet nu, niet hier." Waarop ik hem aankeek en zei, "Het is ook altijd wat met jou hè?" Met een vriendschappelijke tik tegen zijn schouder. August, bleek nog boven te zijn, ik zag hem van de trap komen en aan Daaf vragen, "Wat kom jij nou doen, je zat toch al in de auto?" "Ik kwam kijken waar jij bleef." "Ja, hoor dat zal wel hè!" Waarop ze elkaar vriendschappelijk om de schouders grepen en wegliepen. Na mij meer dan eens 'Tot ziens hè?' gevraagd te hebben. 29 | Vrienden Voor Altijd Najaar 1995 "Je kunt het geloven of niet, maar ik werd vannacht wakker en ik zag 'm in een hoek van mijn kamer." vertelde Vonk me tijdens het kopje ochtend koffie. "Dat geloof ik wel hoor, volgens mij stond hij zo," en ik ging staan in de positie waarin Vonk hem op had gemerkt. Met mijn de ene voet over de andere, mijn armen over elkaar, achterover leunend. "Ja, dat klopt, zo stond hij, heb jij 'm ook gezien dan?" "Nee, dat niet maar toch weet ik het. Het voelde gewoon ineens zo." "Hij was helemaal in het wit en hij straalde licht uit. Zijn haar was iets langer, als dat het was op het laatst van zijn leven. Meer als dat van eind jaren zeventig. Hij had ook geen snor. Maar hij was het echt." Natuurlijk was hij het echt. Echter als dat, zou hij hem nooit te zien krijgen. Dat zou ik Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

ook wel willen. Ik wou dat ik hem zien kon. Liz had hem ook al achter me zien staan, tijdens een koffie uurtje bij haar thuis. Voor mij zat dat er voorlopig nog niet in en dat wist ik. Hoe wist ik dat zo zeker? De vraag heb ik hem expliciet gesteld “Wanneer kan ik jou ook zien in plaats van enkel horen en voelen? Zal ik je wel ooit kunnen zien?” “Jawel,” zei hij, “ maar pas wanneer de tijd er rijp voor is en jij er klaar voor bent!” Daar kon ik niets mee verder, en liet het daarom voor wat het was. Vonk vertelde me ook wel eens dat wanneer ik thuis kwam, hij dat even van te voren wist. Er ging de laatste tijd een paarse wolk voor me uit. Even later kwam ik dan voor het keuken raam over de galerij langs gelopen. Hij vertelde me ook wel eens dat wanneer ik zijn kamer deur opendeed, er met mij een paarse wolk binnen kwam. Naarmate dit fenomeen steeds vaker voorkwam, wilde hij wel eens weten wat het was dat hij steeds zag. Tijdens een seance stelde hij de vraag dan ook, zonder meer. "Geachte aanwezige, zou U mij kunnen vertellen wie of wat het paarse is dat ik steeds bij Neeltje in de buurt zie?" "Freddie," was het antwoord. Freddie bleek dus een paars energieveld te zijn. Nou wisten we wel dat we allemaal vaak één overheersende kleur in ons aura-veld hebben, maar wat betekende paars dan? Daar kwamen we achter door het te vragen. “Van hoge spirituele en muzikale aard,” kregen we als antwoord. Later hebben we nog meer paarse energieën ontmoet en die hadden inderdaad ook allemaal iets met muziek. Het is niet slechts één en dezelfde kleur, maar verschillende schakeringen paars. In oktober zaten we regelmatig seances aan, meer dan gemiddeld, gezien de verstreken tijd. Op 2 Oktober was Freddie weer de spreker. Hij nam het op de tweede helft over van Otto. Otto was een begeleider van Megan, met wie ik deze seance aanzat. Sinds een half jaar waren wij weer constanten geworden in elkaars leven. Ze had de relatie met de vader van haar kind verbroken, na negen jaar, en had daar veel verdriet van. En home is where the heart is, en zolang als we elkaar al kenden, van heel vroeger uit waren we toch een beetje een thuis voor elkaar. Onze families waren ook onlosmakelijk met elkaar verbonden. Tijdens de tweede helft van deze seance, werd er meer verteld dan gevraagd eigenlijk. Freddie begon zomaar ineens over Polen. Nou wist ik al wel dat daar, tijdens zijn voorlaatste leven, zijn wortels hadden gelegen. Dat had ik hem gevraagd naar aanleiding van door mij eerder gelezen Fool's Paradise. “Ben jij, zoals in het boek Fool’s Paradise staat, werkelijk Chopin geweest?” "Of course I was," was zijn reactie. ‘Waarom begon hij nu ineens met ons over Polen?’ vroeg ik me af. : In de tijd dat ik in Polen en later in Frankrijk woonde, leefde en woonde jij in Engeland. Wij hebben elkaar in die aardse tijdspanne niet ontmoet. Je bent een vrouw geweest en 43 geworden Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

gestorven voor mij in 1828, ik ben gestorven in 1849, op negenendertig jarige leeftijd. We zijn wel beiden om dezelfde reden gestorven, we hadden beiden geen sterke constitutie.” ‘Zou mijn kleine meisje in die tijd ook in de buurt zijn geweest?’ vroeg ik me af. Hij ving mijn gedachten op, “Niet bij jou, wel bij mij,” gaf hij als antwoord en verder deed hij er het zwijgen toe. Voor een kind van zes vond ik het namelijk al een tijdje wonderlijk, dat zij zo hield van Chopin’s pianomuziek. Ze wilde Chopin muziek horen voor ze ging slapen. “Het wordt rustig in mijn hoofd als ik naar die muziek luister,” gaf ze eens als reden waarom. Zo stond er in mijn encyclopedie een foto van Chopin waar ze ook al even wonderlijk op reageerde. Hij zat op die foto met aan zijn linker zijde een piano, waar hij met zijn linker arm op leunde. Bij het zien van die foto vroeg ze me eens, “Wie is die meneer? Die ken ik ergens van.” Een vreemde vraag ergens, omdat ik wist dat ze die foto in elk geval in dit leven niet eerder had gezien … Er werd mij tijdens die seance dus duidelijk dat hij, als Chopin, net zo oud was geworden als ik in mijn leven daarna. Het leven waar in ik samen met Miriam, op de grens van Utrecht en Gelderland, om het leven was gekomen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Binnen honderdvijfentwintig jaar dus, én twee keer geboren, én twee keer dood gegaan. En twee keer als vrouw dus ook. Daarmee begon mijn hang naar informatie over mijn vorige levens. Freddie wilde me daarbij zeer ter wille zijn! Om te beginnen, “Hoe lang kennen wij elkaar?” Ik had geen flauwe notie. Onomwonden zei hij “Vanaf het begin van ons bestaan als ziel, we behoren tot dezelfde zielsgroep. Incarneren samen pas sinds de afgelopen dertienduizend aardse jaren.” Hij zette uiteen, in welke relatievorm we elkaar al hadden getroffen. “Ik ben één keer je vader geweest. Je man tijdens vier van die levens in de afgelopen twee duizend jaar. Je bent mijn moeder geweest. Maar bovenal was en ben ik je vriend. Je bent mijn begeleider geweest van mijn vierde tot mijn negentiende tijdens mijn laatst genoten leven op aarde, maar al vaker ook.” Dus daarom had ik van kleins af aan iets met het Verenigd Koninkrijk. Ik had daar een aantal jaren boven rond gewaard. Daarom wilde ik van kleins af aan al naar Engeland. Al heel lang zei ik dat ik naar Engeland moest zijn geweest, voor ik dood zou gaan. Daarom werd ik op acht jarige leeftijd getroffen door een jongen op tv. Zo erg dat het mijn jonge meisjes leven behoorlijk op zijn kop zette. Langzaam kreeg ik ook deze keer antwoord, op lang geleden gestelde innerlijke vragen. Nu wist ik ook waar de tranen vandaan kwamen tijdens het concert in Leiden en waarom hij voelde zoals hij voelde voor mij. Waarom hij voor mij altijd 'mijn Freddie' was geweest. Nog geen twintig jaar daarvoor was hij nog mijn pupil geweest, 'mijn zorgenkindje,' aan mijn energetische zorgen toevertrouwd. Freddie ging verder, “Voor Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

we begonnen zijn met karma opbouwen en weer balanceren tijdens incarnaties op aarde, waren we al in dit zonnestelsel samen op andere plaatsen. We zijn samen geweest bij Saturnus, in energetische etherische, fijn stoffelijke vorm.” Al weer een antwoord op een innerlijke vraag van een paar jaar eerder. Tijdens een kunstmarkt in Den Bosch, zag ik een drieluik staan. Totaal gebiologeerd heb ik er naar staan kijken. Zo prachtig, zo levensecht vond ik het. Hoezo zo levensecht? Hoe kon ik nou weten hoe levensecht Saturnus eruit zag? Nu wist ik hoe mijn onderbewustzijn wist, hoe levensecht Saturnus werd weergegeven op dat drieluik! Freddie zat duidelijk op zijn praatstoel, “In dezelfde etherische vorm zijn we ook samen geweest bij Mercurius.” “Vandaar dan misschien als artiestennaam Mercury gekozen, Mr. Mercury? Jouw onderbewustzijn wist dus blijkbaar dat jij iets met Mercurius had?” Mercurius, de boodschapper van God? Hoe dan ook, mijn boodschapper van God was hij in elk geval! “Nee hoor, ik was niet enkel en alleen jouw boodschapper,” wist hij me te vertellen. “Ik ben je gids, je begeleider, en je 'guardian angel.” “Hoezo mijn 'guardian angel'? Ben jij er één van de zestien om me heen?” “Nee, ik ben niet gekomen om te kijken naar hoe jij groeit tijdens dit bestaan. Niet specifiek in elk geval.” “Wat dan wel specifiek? Mijn persoonlijke gids! Mijn gids? Ben jij mijn gids geworden in plaats van Miriam?” "Yes my dear and I'm here to stay." “Hoezo to stay?” "I'll be with you 'till the day you die." Nog nooit had ik me zo vereerd gevoeld. Freddie, mijn gidsende begeleider! Waar ik dat aan te danken had, vroeg ik me steeds minder af. Hij was al aardig een eind heen met vertellen, wie we voor elkaar waren geweest en waar we samen waren geweest. Maar hij zat nog steeds op zijn praatstoel. “We hebben verschillende zonnestelsels van onze Melkweg, samen mogen verkennen.” ‘Dat Milkyway, klinkt wel heel erg leuk,’ ging het door me heen. “We zijn ook verder weg in het Universum op verkenning geweest, in andere zonnestelsels buiten onze Melkweg.” “Vaak?” “Zo om en nabij in honderd bestaansvormen.” Een berg aan informatie gaf hij me, dat mij maar vooral duidelijk was, wie wij waren geweest voor elkaar, en nog! Om dit alles extra kracht bij te zetten, benadrukte hij dit alles nog eens op een totaal onverwacht moment en dubbelop. 's Avonds zat ik vaak in mijn eentje, wat te luisteren naar muziek of een boek te lezen. Als ik al niet las, dan schreef ik. Zo schreef ik, geïnspireerd door dit alles het volgende: boven me, naast me, achter me, voor me, boven alles met me, voor velen zo onzichtbaar, voor mij zo tastbaar. en: Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

mijn zielsmaat, zielsverwant, zielspartner, zielsprater, voor toen, nu, straks en zoveel niet te vatten, niet te bevatten tijd later. Of ik nou las of schreef, muziek luisteren deed ik per definitie. Muziek was voor mij in ieder geval al heel lang een bron van inspiratie. Die avond luisterde ik naar A Night at the Opera. Na alle doorstane emotionele commotie rond de van Freddie verkregen informatie, raakte Love Of My Life me erg diep deze keer. Zijn nummer. Het nummer waar hij elk publiek, waar ook ter wereld, mee kon dirigeren. Massaal zongen ze mee. Of hij nou een vijfduizend of tweehonderdenvijftigduizend koppen tellend publiek voor zich had. Ze gingen ervoor, allemaal! Elke keer weer! 'Love of my life, you've hurt me. You’ve broken my heart and now you leave me.' En daar kwamen de tranen, spontaan. Hij reageerde direct op mijn emoties, "I will never ever leave you," was wat hij zei en toen kwamen de tranen nog sneller … Een dag later, 's middags, zaten Meg, Vonk en ik in de keuken. We zaten er eigenlijk over te denken wanneer we weer een seance zouden gaan aanzitten. Begint de cd-speler ineens te spelen. 'Love of my life …' We keken elkaar aan. "Krijg nou wat? Hoe kan dat nou?" Ik liep de huiskamer in om toch eens even te kijken, hoe dat kon. Er liepen ook altijd nog twee poezen in huis rond. Niet dat die de cd-speler konden activeren, maar toch, een kat springt wel erg gemakkelijk overal bovenop. Maar nee, ze lagen lekker soezerig op de bank. Als ze de cd al aan hadden gesprongen, dan nog was hij eerder begonnen met 'Death On Two Legs' het eerste nummer op de cd. Toch zeker niet met nummer negen? Volgens ons had Freddie hier de hand in gehad, dat kon bijna niet anders. Zij wisten niet van mijn onderonsje met Freddie, de avond ervoor … 30 | De Ultieme Opdracht | November 1995 Onze buurvrouw en vriendin, Nens, werkte bij de Free, vandaar dat zij van alle nieuwe cd releases op de hoogte was. “Er komt een nieuwe Queen cd aan Neeltje.” "Ja, dat zal wel? Hoe willen ze dat gaan doen zonder Freddie?" "Nou het schijnt dat er nog nummers waren, waar hij nog aan mee zou hebben gewerkt, in zijn laatste levensdagen, die brengen ze nu op de markt." "En hoe mag die cd gaan heten dan. Weet je dat al?" "Ja, daar hebben we al bericht over gehad, 'Made in Heaven' of zoiets." De rillingen gingen over mijn hele lichaam, de tranen sprongen ervan in mijn ogen. “Made in Heaven? Ja, die moet inderdaad wel ‘made in heaven’ zijn. Maar de titel is wel Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

ontleend aan een soloproduktie van Freddie. Made in Heaven is een song van één van zijn eerste solowerken. Mooi eerbetoon. Prachtig zeg. Wil je hem voor me meebrengen, zo snel als je hem binnen krijgt, alsjeblieft?” "Er schijnt ook nog een video uitgebracht te worden, in dezelfde tijd. En ook nog een boek." "Wat er ook uitkomt, breng het maar mee, oké?" "Dat is prima." En inderdaad, 'Made in Heaven' kwam in de week die volgde uit. Deze productie overtrof mijn stoutste dromen. Een meesterwerkje hadden ze afgeleverd. Als ik al die tijd al gedacht had zeker te weten dat ze van een hoogstaand spiritueel niveau waren. Met 'Made in Heaven' werd dit bevestigd. Niet om de titel, die was nog van Freddie’s hand. Maar de sfeer die ze hadden weten te creëren! Alles was zo ontzettend Freddie. Maar toch kon dat niet, hij was niet bij de afronding van het geheel geweest, toch?’ Elf songs, gaf het boekje aan. Bij het beluisteren van de cd, gaf de display ook nog een nummer 13 aan. Dat nummer stond dus wel op de cd, maar werd niet vernoemd, dat zou me benieuwen. Nummer twaalf is een hele leuke overigens. Eén woordje lang duurt die song 'Yeah.......’ Freddie’s stem. Maar nummer dertien overtreft alles. Een samensmelting van allerlei geluiden. Een prachtige aaneenschakeling van tonen. Met verrassingseffecten erin, zo subtiel, maar waar je wel bij van je stoel komt. ‘Hemelse geluiden?’ vroeg ik me af. "Impression of heaven indeed," hoorde ik hem antwoorden. Ze hadden dus inderdaad, zoals ik dacht het Hemelse geluid geprobeerd over te brengen. Mega gaaf! Dan ben je toch wel spiritueel muzikaal geniaal. “De naamloze nummer 13, zoals jij die noemt, daar heb ik aan meegewerkt, “ vertelde hij me en dat verraste me totaal niet! Die naamloze nummer dertien gaf mij een kijkje in een dimensie van mezelf, waarvan ik niet wist dat het bestond. Het is in ieder geval een nummer waarbij je opstijgt. Met je ogen dicht. Ze hebben een trillingsfrequentie vast weten te leggen, die je naar ongekende hoogte kan brengen. Als je niet weet wat muziek voelen is, dan kom je er zo achter. Elke vezel van je lichaam reageert erop, als je jezelf er aan over durft te geven. Ik had mijn ogen echter gewoon open, toen er in mij iets open ging. Bovendien had ik het muziekstuk al eerder helemaal ervaren. Vanuit mijn derde oog ontstond er een driehoek. Via die driehoek kwamen heel heldere beelden binnen zeilen. Niet dat ik iets bepaalds zag. Het was alleen maar een helderheid. Zo helder kun je met je aardse menselijke ogen niet zien. Zoals er na een fikse onweersbui, ineens de heldere blauwe hemel te voorschijn kan komen. Zoiets, maar dan zo totaal onaards, dat ik er eigenlijk de woorden niet voor kan vinden, om dit uit te leggen. Elke beschrijving van wat ik ervoer op dat moment gaat mank aan woorden. Later heb ik echt mijn best gedaan, om die dimensie nog eens te openen. Het is me echter tot op heden niet meer gelukt. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Tijdens de seance op 2 December begon Freddie ineens over Brian May. “Brian heeft de indruk dat ik hem zo nu en dan bezoek. Die indruk heb ik hem op verschillende manieren gegeven, toen ik echter de lampen uit en weer aan maakte vond hij dat spookachtig, maar wel typisch mij. Dear old Brian he knew me so well. Maar hij twijfelt en ik wil die twijfel bij hem wegnemen, door hem te bewijzen dat ik het echt ben. Ik heb jou daarvoor nodig, ik hoop dat je dat begrijpt, ik zou graag willen dat je hem een brief schrijft uit naam van mij.” “Pardon?” vroeg ik hem verontwaardigd. ‘Dit gaat me nou net iets te ver,’ bedacht ik me. “Zie het voor je zeg dat die man een brief in handen gaat krijgen van een vrouw uit Nederland, die hem schrijft uit naam van Freddie. Een beetje erg bizar!” ‘Maar van de andere kant, als hij dan toch al zelf het idee had dat Freddie wel eens in zijn buurt was, dan maakte dat het geheel ineens weer stukken minder bizar als het in de eerste instantie lijkt. Maar toch.’ “Ik zou niet weten wat ik die man moet vertellen.” "Don't worry, I will dictate it all," kwam er als antwoord op mijn twijfels. ‘Gaan we ook nog automatisch schrift toepassen?’ Met schrijfwaren bewapend ging ik, de avond van de 15e December, naar bed. Een tijdje eerder had ik post ontvangen van een oude schoolvriendin uit Utrecht, die was ik van plan om terug te schrijven. 'Lieve Bekel,' Voordat ik verder kon gaan, kreeg ik een zinnetje in het Engels in mijn hoofd gezonden. Ik schreef het op. Las het eens over. Dat kon de openingszin aan een brief voor Brian worden. Ik had het nog niet gedacht of er kwam er een stortvloed Engels uit mijn pen vloeien. Zo rap was ik nog nooit geweest in Engels. Nou was ik behoorlijk Engels onderlegd dat wel, maar dit was wel even wat anders. Zinsconstructies! Ik wist niet dat ik zulke mooie zinnetjes kon bouwen. De inhoud was nou niet bepaald waarvan je zegt, daar ga ik het met anderen over hebben. Een definiete No Go! Wat hij hem te vertellen had, schreef ik op. Dit was me van te voren al uitgelegd, dus ik wist wat hij wilde en ik begreep waar hij het over had. Buiten dat moest ik er twee dingen inschrijven, die ik nooit had kunnen weten, tenzij Freddie het me verteld zou hebben. Dat zou Brian ervan moeten overtuigen, dat ik diegene was die ik zei te zijn. En dat dit niet een brief was die ik hem persoonlijk schreef, maar dat Freddie er de hand in had gehad. Met een liefdevolle groet aan Roger eindigde de brief. Zo dit moest het dan zijn? "You did more than a very fine job, my dear," en ik was blij dat het me gelukt was. Met het besef van al de informatie die ik toebedeeld had gekregen, maakte ik een afspraak met Lily. Aan haar wilde ik vragen te kijken naar Miriam. Hoe was het nou met haar? Was ze er nog steeds? Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

We kusten elkaar welkom en ik ging in de huiskamer zitten, terwijl zij koffie zette. Met koffiekan en kopjes nam ze plaats naast me op de grond. We zaten altijd op een kussen op de grond. Na een sigaret gerookt te hebben en gekletst over van alles en nog watjes, vroeg ze me wat ik te vragen had deze keer. "Naar aanleiding van eerder via jouw verkregen informatie, wil ik wat vragen over mijn gids Miriam." "Oké, even wachten dan. Even mezelf leeg maken." Ze sloot haar ogen, ademde een keer diep in en uit. "Oké, zeg je naam maar en stel de vraag maar." Ik noemde mijn naam en vervolgde, "Ik wil graag weten hoe het nu met Miriam, mijn gids is?" Er volgde een korte stilte, voor ze begon te vertellen. "Ze is er nog steeds, maar ze staat ver bij je vandaan. Ze is begonnen aan een andere taak in haar evolutie. Wel blijft ze in de buurt." Ze opende haar ogen. "Heb je in de gaten dat haar taak er bij jou op zit?" Ik wilde niet in detail treden om de zaken zo onbevooroordeeld mogelijk te houden. "Tijdens een eerdere reading vertelde je me dat haar taak erop zou zitten, als ik stevig in mijn basis kwam te staan. Dat gevoel heb ik wel. Ik kom steeds nauwer in contact met mijn innerlijke zelf vandaar. Maar kan ik je dan nog een vraag stellen?" "Natuurlijk, je weet dat het kan totdat ik aangegeven krijg dat het weer even genoeg is geweest. Stel de vraag maar." “Als haar taak er op zit, wil ik graag weten wie me gaat begeleiden tijdens mijn komende levensfase." "Oké," zei ze en sloot haar ogen weer. Na een korte stilte vervolgde ze. "Het is een man deze keer. Hij laat zich zien met zwart haar en hele donkere ogen. Hij heeft iets met muziek. Jullie kennen elkaar al erg lang. Maar het is de muziek die hij steeds maar weer schijnt te benadrukken. Van hem uit zie ik ook lijnen lopen naar andere mensen, die ook iets hebben met muziek. Hij zegt ook dat jij in je komende levensfase met muziek te maken krijgt." Ze opent haar ogen, "Kua je daar iets mee?" "Jawel, het is me volkomen duidelijk, maar ik wil nog meer vragen." "Oké, vraag maar verder." "Zou je kunnen kijken naar het tijdvak betreffende hoelang hij mijn begeleider zal blijven?" Deze keer vrijwel meteen toen ze haar ogen sloot. "Tot ver na je zestigste, waarschijnlijk wel tot je dood. Als ik namelijk vraag naar zijn komende incarnatie dan zie ik hem ver weg schieten ineens. Dat houdt in dat hij voorlopig de komende paar honderd jaar, niet meer incarneert, als hij al nog incarneert. Hij heeft aan Gene Zijde het nodige te doen. Om te beginnen jouw begeleider zijn. Weer wordt de nadruk gelegd op muziek. Bovendien waar het de muziek aangaat, hij zendt jou muziek. Hij probeert je dingen duidelijk te maken, door muziek in je hoofd te zenden. Ik zie hem steeds dingen naar je uitzenden, die door jou worden opgevangen. Hij praat met je, maar hij zendt je ook liedjes. Bekende liedjes, waar jij dan ook in snapt wat hij bedoeld. Vooral als je te druk bezig bent om te kunnen communiceren, probeert hij je dingen duidelijk te maken door middel van muziek. Dus als er soms zomaar muziek in je hoofd komt, vraag je maar

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

eens af waar het over gaat. Dat is wat hij je dan probeert te vertellen. Klinkt dat bekend?" "Wat die liedjes betreft, daar heb ik nooit bij stil gestaan. Ik zal er voortaan op gaan letten." "Neeltje, wie is die man, op één of andere manier komt hij mij ook bekend voor, maar dat is mijn persoonlijke gevoel, dat kan ik mis hebben." Ze keek me aan. "Dat zou wel eens kunnen, maar voor we het daar over gaan hebben, wil ik eerst nog één vraag, die hier los van staat, stellen. Zou je kunnen kijken of er energetische lijnen lopen tussen mij en Farrokh Bulsara?" "Oké," alweer met haar ogen dicht, "noem jullie namen maar." Na het noemen van onze namen kwam het volgende, "Jullie kennen elkaar al heel lang. Hebben al de nodige incarnaties samen doorgemaakt ook. Hij is al overgegaan. Hij heeft iets met muziek, wordt me duidelijk gemaakt. Wacht eens even, dat IS jouw begeleider. Dat is HIJ!" en ze opende haar ogen. "Maar die ken ik dus niet. Die naam zegt me niets. Dat gevoel klopte dus niet helemaal." "Jawel Lily, want Farrokh Bulsara is de geboortenaam van de overleden zanger van Queen, Freddie Mercury, kijk er maar eens naar." Wat ze ook deed. Ze ging kijken naar mij en Freddie Mercury en ze zag hetzelfde wat ze zag toen ze vroeg naar mij en Farrokh Bulsara. "Tjee zeg, Neeltje, is me dat even wat. Wie had dat kunnen denken." "Tja ik niet, in elk geval. In de eerste instantie kon ik het niet geloven. Later werden me een aantal dingen duidelijk gemaakt en zag ik de samenhang van een aantal zaken. Ik had echt te maken met Freddie, dat viel niet te ontkennen. Daarom besloot ik er jou naar te laten kijken. Je weet dat ik een 'zeker-weten-type' ben. Ik dubbel-check altijd alles graag. Hoe meer bevestiging uit verschillende hoeken, hoe liever. Bovendien is ons dat ook altijd aangegeven. Trek alles maar op aards niveau na, des te groter zal je overtuiging zijn." "Inderdaad. Dat zien ze graag aan Gene Zijde. Dat je bewust bezig bent met de verkregen informatie. Hoe meer je overtuigd raakt, hoe meer je ook bezig zult gaan met het uitdragen ervan. Hoe meer mensen je uiteindelijk zelf ook kunt helpen. Want jij hebt mij eigenlijk helemaal niet nodig om aan informatie te komen. Je kunt het zelf ook. Het kanaal tussen jouw onderbewustzijn en je bewustzijn staat zo ver open, dat je met gemak informatie over kunt brengen van het ene naar het andere. Ben maar blij dat het je al gelukt is zo zuiver getuned te raken. Daar gaan heel wat incarnaties over heen, voor je jezelf dat eigen kunt maken. Daar moet je heel wat bewustzijnsstappen voor maken, voordat je bewust informatie op kunt diepen uit je onderbewustzijn." Met een goed gevoel, fietste ik later naar huis. Nu was ik zover dat ik de brief naar Brian op kon sturen, dit had ik even nodig gehad. Niet dat ik Freddie niet geloofde. Op zijn woord vertrouw ik hem, blindelings, maar ik ben nog altijd behalve etherisch ook nog

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

gewoon grof stoffelijk. En het is een heel fijn gevoel als je met iemand, die net zo grof stoffelijk is als jezelf, kan communiceren over zaken die alles behalve grof stoffelijk zijn. ‘Een brief schrijven is leuk, maar hoe kom ik aan het juiste adres?’ daar dacht ik over na, zo snel als het in mijn hoofd opkwam, kreeg ik antwoord. "Three." "Three addresses?" "Yes." "Where can I find them?" "Let yourself lead." "I don't know how. How can I be led by you? You can't take me by the hand, can you?" "That isn’t necessary at all." "Just try to feel." "Okay, I'll try." In het midden van de huiskamer stond ik. Het voelde of ik mijn hoofd moest draaien. Mijn blik werd gevestigd op de kast. "Cd's," zei ik ineens. "Can I find the necessarily addresses at some cd’s?" "Very good." Ik ging voor de kast staan, met het deurtje open. Met mijn vingers ging ik over de rij Queen cd’s. 'Back to the light' van Brian pikte ik er tussen uit. Met die, ook 'Made in Heaven.' De boekjes zouden mij dus de adressen wijzen. Het benieuwde me zeer. De Queen-fanclub, daar moest er om te beginnen één heen. Dat adres schreef ik vast op een papiertje. Even later spitte ik het 'Back to the light' boekje door, wat bleek, Brian had een eigen fanclub. Ook dat pende ik op hetzelfde papiertje. ‘Hij had het echter over drie adressen. Waar haalde ik dan dat derde adres vandaan?’ vroeg ik me af en ineens viel mijn oog op heel kleine lettertjes en de naam en het adres zag van Brians publiciteitsagent. Daar had ik dus de drie adressen waar de brieven naar toe moesten. Ik pakte drie enveloppen uit de la en schreef er de adressen op. Nu hoefde ik alleen nog maar twee kopieën van de brief te maken en ze op de bus te doen. Met de benodigde spullen ging ik op weg naar het dichtstbijzijnde kopieerapparaat. Op het moment dat ik beneden met de fiets de schuur uit kwam, vloog er een kraai krassend aan me voorbij, direct hoorde ik hem, "And then the black crow flies, to find a new destination, that is the sign!” Daardoor wist ik ineens heel zeker, dat waar ik naar op weg was, niets anders dan gewoon goed kon zijn. Diezelfde dag nog, gingen de brieven richting het Verenigd Koninkrijk. Zo om en nabij een week later, vertelde hij “Twee van de drie brieven zijn bij Brian aangekomen. Ze zijn zo aardig geweest, ze persoonlijk aan hem te geven. Hij was enorm verbaasd natuurlijk, maar las de bevestiging waarnaar hij op zoek was. Daarmee wist hij op slag dat ik zo nu en dan in de buurt ben, want jij had dit niet kunnen weten.” De boodschap was overgekomen en het had de man gelukkig gemaakt. A mission succeeded.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

31 | Een Onmiskenbaar Duo | Eind december 1995 Op 18 December zaten we een seance aan, waarin ons dingen verteld werden, die we niet hadden kunnen vermoeden. Een dag later zou ik met Nens en Maik naar Duitsland gaan. Daaf zou, net als elk jaar, spelen in Keulen en wij zouden gaan kijken. De heenreis verliep voorspoedig, ook al stortregende het continu. Freddie gaf me tijdens de seance een inzicht in de avond van een dag later. “Je zal Daaf zien voor het optreden, hij zal enorm bij zijn je te zien. En op een ongewoon plotselinge manier gaat hij je kussen.” ‘Oh goody, goody,’ overpeinsde ik dat vooruitzicht. Ik zou wel zien. Goed wetend hoe prettig ik het al vond om dingen, doorgegeven tijdens seances, te kunnen checken in het aardse. Hier deed hij me een enorm plezier mee. We kwamen aan in Keulen. Bij het binnen komen stond Daaf midden in het gangpad, richting podium, te praten met een jongen, een crew-member, die ik al eerder had gezien in Duitsland. Zijn gezicht klaarde helemaal op toen hij me zag. Twee van de door Freddie aangegeven punten bleken al te kloppen. Hij was blij me te zien en ik kwam hem al voor het optreden tegen. De reacties waren overigens hartverwarmend. Hoe het gewaardeerd werd, dat we toch maar wel weer vanuit Nederland waren gekomen om hen aan te moedigen. Vonk's zus, Elly, was er ook. Zij was met Diyèn op hotel daar. De relatie tussen mij en Diyèn was danig bekoeld geraakt door erg vreemde stunts van haar kant, die ik alles behalve kon appreciëren. Het voelde alsof ze me een mes in mijn rug had gestoken. Ze had me verraden, het ergste wat iemand me kon doen. In een periode waarin ik haar emotionele back-up hard nodig had, keerde ze me de rug toe. De enige die me in die periode steunde was Daaf. Nou net degene waar de hele kliek het niet van had verwacht, maar hij deed het wel. Zo goed wisten ze, dachten ze, hoe de connectie tussen mij en Daaf in elkaar stak. Maar onvoorwaardelijke liefde liegt niet. Alleen was dat net het enige inzicht dat ze misten. Wat is onvoorwaardelijke liefde? We genoten van het optreden, maar daarna was het al snel tijd om naar huis te gaan. Ik zocht Daaf op om te zeggen dat we zouden gaan. "Ik kom even bye zeggen, want we gaan zo naar huis." "Naar huis, hoezo? Ga je naar Nederland?" vroeg hij verbaasd. "Yep" reageerde ik laconiek. "Tja, dat moet dan maar." Zijn gezicht stond in de teleurgestelde modus. Als hij gevraagd had om te komen dan was ik gekomen en gebleven. Maar dan had hij me dat even moeten vragen. Nu lagen de zaken anders en ging ik naar huis. "Nou dan ga ik nu, want ze staan op me te wachten." En daar stond hij weer voor me te drentelen. In afwachting op wat ging komen, bleef ik nog even staan. Maar er kwam niets. "Nou bye dan en tot de volgende keer maar weer," en ik draaide me om weg te Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

lopen. Goed en wel had ik me omgedraaid of ik hoorde hem "Hé?" zeggen. Op zijn stemgeluid draaide ik me om te kijken wat hij te zeggen had. Hij zei echter niets maar keek me liefdevol aan en blies me een kushand toe. Zomaar ineens een lucht-kus, die zeker zo indringend was dan een daadwerkelijke afdruk van zijn warme lippen. Ik blies hem een kus terug, draaide me om en zocht Nens en Maik weer op in de zaal. Wat Freddie me verteld had klopte, op een ongewoon plotse manier had hij me gekust. We maakten aanstalten om te gaan, na iedereen gedag te hebben gezegd. Koud dat het was, niet te geloven. Blij waren we dat we eindelijk in de auto zaten. Maik startte de auto, althans dat dacht hij. De startmotor weigerde echter in alle toonaarden. Daar stonden we dan midden in Keulen en we konden niet weg. Wat nu te doen? "Laten we maar terug gaan naar de zaal, om daar te bellen naar de Duitse wegenwacht of zo!" was mijn motto. Dat leek Maik ook een goed idee. Nens bleef in de auto wachten. Zoals we daar liepen, terug op weg naar de zaal, zei ik tegen Maik. "Ik heb zo het idee dat we dadelijk zonder slag of stoot Keulen uitrijden. Volgens mij moet ik daar gewoon nog even zijn. Ik zal daar wel iets moeten zien, nog voor we naar huis rijden." Maik die goed begreep wat ik bedoelde zei, "Dat kan goed zo zijn." Ergens hoopte hij natuurlijk ook dat ik gelijk zou krijgen. Weer terug in de zaal, bleek ik voor het eerste gedeelte van mijn uitspraak al gelijk te krijgen. Daaf liep daar in en in triest rond. ‘Baalde hij zo dat ik niet was gebleven?’ vroeg ik me af. Mijn hart zwol van liefde voor deze lieve man, die daar in zijn eentje zijn teleurstelling liep te verwerken. Ik zorgde ervoor dat hij me niet zag. Ik kon toch niets voor hem doen. Ook niet voor even. Bovendien stonden ze op het punt om de zaal uit te lopen en weg te gaan. Ergens was ik eerlijk gezegd ook te bang om iets te ondernemen richting hem. Gewoon niet wetende wat te doen. Later zag ik dat hij voor het pand nog even ging staan wachten in zijn eentje. ‘Waar wacht hij op, dat ik nog de hoek om zal komen?’ Dat heb ik hem nooit gevraagd, zoals ik hem zoveel dingen nooit heb gevraagd die ik eigenlijk zo graag had willen weten. Maar ja komt tijd, komt raad, komt actie, was de uitvlucht waarmee ik mijn innerlijke zelf regelmatig mee trachtte te ondermijnen. Een Duitse wegenwacht, als die er al was, konden we niet bereiken midden in de nacht. Wat nu dan? We troffen in een Mexicaanse eetgelegenheid, waar we met zijn drieën naar binnen waren gegaan om uit de kou te zijn, twee jongens die het verhaal aanhoorden. Volgens hen was de startmotor kapot. “Maar we kunnen toch wel rijden zonder startmotor? Als we eenmaal rijden, is er toch niets meer aan de hand?” vroeg ik Maik. Ze zouden de auto aanduwen. En ja hoor, daar gingen we, zonder slag of stoot. Op weg terug naar Nederland. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

"Weet je wat nou het stomste van alles is," zei Maik toen we eenmaal op weg waren. "Dit heb ik al vaker meegemaakt. Ik weet goed dat het zo werkt. De startmotor is alleen maar om op gang te komen. Nog niet zo lang geleden heb ik Vonk nog gevraagd om me aan te duwen, zodat ik naar de garage kon. Stom hè! Dat ik daar nu gewoon niet even aan dacht?" Hoe stom dat was wist ik niet. Wat ik wel zeker wist, was dat hij dat tijdelijk even kwijt was geweest omdat ik terug die zaal in moest, om geconfronteerd te worden met Daaf’s gevoel, zonder dat Daaf het wist, had ik even inzicht gekregen in zijn diepere gevoel voor mij, daar konden geen tien one-night-stands tegen op al deden ze nog zo hun best. Twee dagen na onze aanwezigheid in Keulen, belde ik hem op vanuit Nederland. Ze waren van daaruit op en neer geweest naar Nederland, om tv opnames te doen voor het programma Terug Naar De Kust. Ik wilde graag weten hoe het hen vergaan was. Ik kreeg de receptioniste van het hotel aan de telefoon en vroeg haar, of ze Daaf aan de telefoon kon roepen voor me. Even later hoorde ik naderende mensen. De telefoonhoorn werd van de baliedesk afgepakt en ik hoorde de mij zo geliefde stem, “Ja hallo”, zeggen. “Dag Daaf, met mij.” “Hé ben jij het. Ik verwachtte een ander telefoontje.” “Oh dan zal ik maar zo snel mogelijk weer ophangen.” “Nee hoor. Niets belangrijks verder. Just taking care of bizniz." "Oké dan. Ik bel je even om te vragen, hoe de opnames zijn gegaan." "Ja wel goed eigenlijk. We moesten er erg vroeg voor op, dat wel." Ik wist dat hij normaal gesproken pas om drie uur opstond, dus kon ik me daar wel iets bij voorstellen. "Zeg luister eens," ging hij verder, "Zou het misschien niet beter voor jou zijn, je energie ergens anders in te steken in plaats van in mij?" Even uit het veld geslagen door deze opmerking, herstelde ik me weer vrij snel en zei, "Ja hoor, zou je dat willen dan? En als je dat echt zou willen, dan nog is het..." "Makkelijker gezegd dan gedaan," vulde hij me aan. "Ik weet precies wat je zeggen wil. En dat is zeker zo, geloof me. Daar weet ik zelf alles van. Maar Daaf als het je te gecompliceerd wordt allemaal, heb ik een tip voor je." "Oh ja, wat is dat dan?" "Je kunt misschien proberen mij te zien als een medemens, die veel van je houdt. In plaats van mij te zien als een vrouw." "Dat heb ik nou nooit zo bekeken, want weet je, ik hou gewoon van …" en toen was het even stil. Ik wist wat hij zeggen wilde, tevens wist ik dat hij dat moeilijk over zijn lippen kon laten komen. Na een korte stilte hoorde ik hem, "Mensen" zeggen. "Dat geld voor mij ook, en dat weet je. Maar weet je wat, denk er maar eens over na. Dan zal ik je nu niet langer ophouden, want je verwacht nog een ander telefoontje." "Daar zal ik zeker aan denken. Tot ziens. Take it easy hè?" "Jazeker. Jij ook hè. Tot ziens." "Bye." "Bye." Elly zat ten tijde van dat telefoontje in het café-restaurant daar. Bij terugkomst in Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Nederland, kwam ze zo snel ze kon verslag uitbrengen over haar ervaringen. Zo begon zij ook over mijn telefoontje. Ze zaten met zijn allen in het café-restaurant, toen hij weggeroepen werd, voor mijn telefoontje. "Oh, dat zal zijn vrouw wel zijn. Die had al eerder gebeld, maar toen waren we er niet. Daar zal hij vast goede zin van krijgen," had Fox gezegd met op zijn gezicht een uitdrukking van 'dus niet.' Bij terugkomst uit de hotel lobby, kwam hij met een verheugd gezicht binnen. "Je raadt nooit wie dat was?" Een paar vragende blikken werden hem toegeworpen. "Dat was Neeltje!" De verbazing was daar toen compleet. Dat hij zo blij was met dat telefoontje van mij. Mijn verbazing steeg ten top, bij het verslag van Elly. ‘Hij verwachtte dus een telefoontje van zijn vrouw, en dat noemde hij just taking care of bizniz.!? Ik ken die uitspraak van hem, en wist precies wat dat inhield. Dat zegt mij eigenlijk dus al genoeg!’ besefte ik. Toch vond ik het wel allemaal verbazingwekkend, verbijsterend. En het zei me niet genoeg om alle vraagtekens in mijn hoofd op te lossen. Vraagtekens die zich naarmate de tijd verstreken was, in mijn hoofd hadden genesteld. Sterker nog, er kwamen er meer bij, maar ik vond het niet de tijd om er directe vragen over te stellen aan Daaf. Ik vond dat ik dat gewoon nog niet kon maken … 32 | Welriekende Gegevens We hoorden heel wat, we voelden heel wat, maar we roken ook heel wat. Soms rook ik Daaf’s lichaamsgeur op afstand. De eerste keer dat me dat overkwam, dacht ik dat ik het kwijt aan het raken was, mijn verstand. Ik schrok me wild. 'Dit kon toch niet? Dit ging wel erg ver!' Nou dat bleek niet zo vreemd als ik dacht. Zo overkwam me eens het volgende. Ik was op bezoek geweest bij de zus van Megan. Ze had me gevraagd hoe dat nou precies zat tussen Daaf en mij. Voor de meeste die er mee geconfronteerd werden, was het nogal raadselachtig. Zo ook voor haar. In bedekte termen vertelde ik haar van onze ontmoeting, en de ontwikkelingen tot op dat punt. Over mijn gevoelens voor hem. Het was een gezellige avond. Uiteindelijk hadden we het over van alles gehad. Wat niet zo raar was, want net als ik Megan al haar leven lang kende, kende zij mij uiteraard al net zo lang. Om een uur of één 's nachts, kwam ik beneden mijn schuur in gefietst. Terwijl ik daar zo reed, overdacht ik de strekking van het gesprek nog eens. Waarbij ik me besefte dat ik toch wel ontzettend veel van Daaf was gaan houden. 'Wat hou ik toch ontzettend veel van die man zeg,' ging er door mijn hoofd. Terwijl ik dat dacht, kreeg ik per direct een respons, 'Maar ik hou ook van jou,' hoorde ik Daaf terug antwoorden, God weet waar vandaan. De dag erop belde ik Lily op, om haar te laten kijken naar het nachtelijke tijdstip en de Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

plaats, en vroeg haar wat me daar was overkomen. "Zeg je naam maar en stel de vraag maar." Wat zij doorkreeg was het volgende. "Terwijl jij daar onder door die schuurgang liep, ging er een enorme intensieve emotie van je uit. Die was zo krachtig dat die de afstand tussen jullie overbrugde. Die kwam aan en er werd meteen op terug gereageerd. Klopt dat?" "Ja, dat klopt, maar wie is het die mij terug antwoordde, naar wie zond ik iets uit, zonder het bewust te weten dat ik iets uitzond?" "Als ik de energieën goed interpreteer, kan ik alleen maar zeggen dat het hetzelfde energieveld is wat ik om Daaf zag, die keren waarop je eerder vroeg om naar jullie te kijken. Was het Daaf, die je hoorde?" "Ja, ongelofelijk zeg, dat je dat doorkrijgt. Dat klopt. Ik kon het niet geloven, maar het is dus werkelijk waar.” Later, na gewend te zijn geraakt aan dit fenomeen, rook ik wel vaker geurtjes en hoorde dingen, die niet met mijn directe nabijheid verband hielden. Dat iemand aan je denkt en je ruikt of hoort hem dan op dat moment. Dat dit ook telepathie is, daar kwam ik dus snel achter. Nou was mijn reukorgaan en mijn gehoor altijd al vrij scherp. Ik rook en hoorde dingen altijd veel sneller dan anderen. Heel lang heb ik dan ook gezegd als dat gebeurde, "Ik snap niet dat jullie dat niet ruiken hoor.” Of, “Ik snap niet dat jullie dat niet horen hoor!" Als ik dat dan zei kwam even later de opmerking, "Wacht even, ze heeft gelijk, nu ruik ik het ook,” of “Nu hoor ik het ook." Waarom ik alles al veel sneller ruik en hoor dan anderen en hoe dat precies in zijn werking gaat, heb ik nooit onderzocht. Mijn kleine meid heeft dat ook. Zij kan echter ook nog erg snel thuisbrengen waar het vandaan komt. Met dat hele geuren gebeuren begon ik me af te vragen hoe Freddie geroken had. Hij vertelde me wat de naam was van de aftershave die hij altijd gebruikte. Megan en ik togen dan ook vrolijk naar de parfumerie om te ruiken aan allerlei flesjes, die verband hielden met het merk aftershave dat Freddie had gebruikt. Wat nog het meest de realiteit benaderde was Davidoff uit de geurlijn van Lancaster voor mannen. Dit met de nodige aanwijzingen van Freddie zelf, die er de grootste pret in had, ons al die flesjes te zien besnuffelen. Nadien werd er in Megan iets wakker wat geïnteresseerd raakte in wat Freddie eigenlijk voor man was geweest. Zo begon ze me te vragen wat hij met bepaalde teksten van liedjes had willen zeggen. Zelf was ik ook bezig geweest met het analyseren van zijn songteksten. Freddie was het meest verheugd over de uitleg die ik gaf aan Bohemian Rhapsody. “Hij bezingt de zelfmoord van een man, die aan de hemelpoort verschijnt. Met veel spijt wat hij zijn moeder heeft aangedaan, door uit het leven te stappen. 'Didn't mean to make you cry. If I'm not back again this time tomorrow, carry on, carry Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

on, as if nothing really matters.' 'Too late, my time has come,' er is geen weg meer terug, het heeft zo moeten zijn, mijn tijd zit erop. 'Send shivers down my spine, body's aching all the time. Goodbye everybody, I've got to go. Gotta leave you all behind and face the truth.' Het leven deed hem zeer, Hij moest gaan. Nadat hij de daad had begaan, moest hij onder ogen zien wat hij had gedaan, aan Gene Zijde. 'Mama, I don't want to die. I sometimes wish I'd never been born at all.' Hij wil haar niet verlaten en haar pijn doen. Misschien was het wel beter geweest als hij nooit geboren was. Maar er is geen weg meer terug. 'I see a little silhouetto of a man. Scaramouch, Scaramouch will you do the Fandango?' Hij ziet vaag het silhouet van een man, in een niet zo plezierige omgeving aan Gene Zijde, die hem vraagt of hij niet bang is voor de dodendans. 'Thunderbolt and lightning, very, very frightening me.' Een hoop herrie en kabaal die hem 'door merg en been' gaan, jagen hem de stuipen op het lijf. Dit in contrast met de lieflijke hemelse geluiden van de hogere sferen aan Gene Zijde. Dan begint hij te vragen om mededogen. Hij wist niet wat hij deed, hij was maar een arme jongen. Hij krijgt dan back-up van een paar anderen die het in de lagere regionen voor het zeggen hebben. 'He's just a poor boy from a poor family, spare him his life from this monstrosity!' 'Easy come, easy go, will not let you go.' Zo gemakkelijk als je tot leven kwam, heb je het jezelf ook weer ontnomen en dat gaat niet zomaar. Daar moet je verantwoording voor afleggen. Dan vind er een twistgesprek plaats, er word hem gezegd dat ze hem niet laten gaan. Er wordt hen gevraagd of ze hem willen laten gaan. En hij benadrukt het zelf ook nog. 'We will not let you go. Let him go. We will not let you go. Let me go.' 'Beëlzebub, has a devil put aside for me, for me, for me,' De rechterhand van de duivel, heeft er een duivelse compagnon op gezet ervoor te zorgen dat hij niet uit de lagere regionen weg kan. Ineens wordt hij opstandig. Jullie denken me te kunnen stenigen en me recht in mijn gezicht te spugen, dat gaat niet door. Eerst hebben ze me lief en dan laten ze me stikken. Daar ging ik al aan kapot en nu denken jullie me ook nog eens aan m'n lot over te kunnen laten. Dat laat hij niet op zich zitten, zegt hij dan. 'So you think you can stone me and spit in my eye. So you think you can love me and leave me to die, oh baby, can't do this to me baby. Just gotta get out. Just gotta get right out here!' Wegwezen moet ik hier en zal ik en snel! Helaas zal hem dat niet lukken, niet voordat hij bepaalde inzichten in zichzelf heeft verworven. Daar legt hij zich dan na zijn opstandigheid bij neer. Hoe het ook went of

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

keert er is geen weg meer terug. 'Nothing really matters. Anyone can see. Nothing really matters; nothing really matters, to me. Anyway the wind blows …’” Zoveel mensen hadden tijdens zijn leven aan hem gevraagd waar Bohemian Rhapsody over ging. Als ze er zelf niet op konden komen, had het ook geen zin het ze uit te leggen, was zijn motto. Ze zouden het dan toch niet snappen. Ik heb het hem niet gevraagd. Ik heb hem uitgelegd wat ik ervan dacht, en vroeg hem hoe dicht ik bij de waarheid zat. "Nog nooit heb ik iemand getroffen, die het zo dicht heeft weten te benaderen," zei hij. Mijn inzichten in 'het Geheel' hadden me tot de juiste uitleg geleid. Hij was trots op me. Megan vroeg zich na het beluisteren van 'Made in Heaven' af, wat hij met 'A Winter's Tale' wilde zeggen. Ik gaf mijn visie daar op. "Hij probeert daar uit te leggen, dat dat plekje aan het meer van Genève, hemels aandoet. En dat wat hij daar ervoer, verwachtte hij ook te ervaren bij zijn transitie naar Gene Zijde. De gelukzaligheid, de rust, de euforie reikend tot in het oneindige." Dat hij met Meg meeluisterde, daar stond ik niet bij stil. Meteen na mijn uitleg hoorde ik hem zeggen, "Very, very good my dear." Dat vervulde me met trots. Dat ik blijkbaar al die tijd zijn spiritualiteit goed had in weten te schatten. Daar was ik in en in blij om. Tijdens een seance aan het einde van December liet hij zich ook tegenover Vonk op zo'n manier over me uit. Naar aanleiding van wat vragen, kwam een uitleg waar Vonk niet direct mee uit de voeten kon. Hij snapte niet wat er door Freddie bedoeld werd. Zonder enig overleg begon ik uiteen te zetten wat Freddie nou eigenlijk dan wel precies bedoelde. Naarmate mijn uitleg vorderde, voelde ik zijn energieveld sterker worden. Iets van verontwaardiging, maar dan positieve verontwaardiging, ging er van hem uit. Nadat ik uitgesproken was richtte hij het woord direct tot Vonk en zei, "She's brilliant, isn’t she?!" Een blos steeg  naar mijn wangen en ik zei, "Thank you Freddie." 33 | Multi Dimensionele Inspiratie | April 1996 April 1996 bracht mij een inzicht in Gene Zijde, wat mij dichter bij het antwoord bracht op wederom een innerlijke vraag. Daaf en de band hadden in hun repertoire het nummer 'Get It On' van Marc Bolan & T-Rex. Dat nummer greep me naar mijn keel, vanaf het moment dat ik hem het voor het eerst hoorde spelen. Herinneringen van vroeger kwamen er in mij naar boven. Herinneringen in de vorm van emoties. Liefdevolle emoties. Dat nummer kende ik wel in zijn oorspronkelijke uitvoering. Maar Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Daaf legde er voor mij een extra dimensie in. Een dimensie die me optilde van het Aardse naar het Hemelse. Het bracht me gevoelsmatig dichter bij hem. Wat hij overigens vanaf de eerste keer opmerkte in mij. Zoals het mij wat deed, deed wat het met mij deed weer iets met hem. Enorme energiegolven gingen er over en weer, wanneer ze dat speelden. Waarom nu juist bij dat nummer, juist dat tussen al die andere? Dat wilde ik wel eens beluisteren. Ik nam me voor om er niets aan gelegen te laten, een cd in mijn bezit te krijgen waarop dat nummer stond. Op een oude verzamelaar, die ik nota bene zelf in mijn bezit had, stond het. Met een hoop gekraak kwam het mijn speakers uit. Dat kon beter, dus die cd moest er komen. Van de ene zaak naar de andere, niemand kon mij aan een cd helpen waar dat nummer op stond, tot er iemand was die het dacht te kunnen bestellen in het buitenland. Hij kon alleen de tracklist niet zien, dat kon pas bij aankomst na bestelling. Dat risico wilde ik wel nemen. De cd arriveerde een tijd later, maar helaas, geen 'Get It On.' Na deze actie, of het zo had moeten zijn, verschenen er overal cd's van Marc Bolan in de diverse winkels. Op al die cd's kon ik het gewenste nummer echter niet vinden. Totdat Vonk me, na een tweedehandse cd-winkel te hebben bezocht, vroeg “Zullen we ruilen?” “Wat ruilen. Cd’s ruilen? Welke wil je dan hebben?” “Jouw verzamel cd van Heart.” “Zeg ben jij gek geworden., die heb ik na lang zeuren van jou gekregen en nu wil je die terug, dat gaat ‘m dus niet worden vriend!” "Dat zit nog," zei hij,  “want ik heb een cd gevonden van T-Rex, waar 'Get It On' op staat." "Dan is de ruil bij deze gesloten," was mijn even zo snelle poging terug te krabbelen van mijn zojuist gedane bewering. We ruilden van cd's, zegt de grapjas, "Het had niet gehoeven hoor, want je had het toch wel gekregen, maar het was het proberen waard. En het is gelukt. Ik ben blij dat ik hem terug heb." Die cd van Heart was echter niet meer te bestellen en dat wisten we. Eerder had hij die ook opgedoken bij dezelfde tweedehands cd-winkel. Daar moest je dus gewoon weer tegenaan lopen. Hoe geweldig ik Heart ook vond, die gaf ik graag op voor Marc Bolan. Een geweldige schijf met nummers erop, die ik in mijn bezit moest krijgen blijkbaar. Het vierde nummer droeg de titel 'Ride a White Swan.' Bij het beluisteren van die song daagde er in mij een vaag gevoel van herkenning op, die man had ik gekend ooit. Dat stond voor mij rotsvast. Daar ging ik het met Freddie over hebben, die kon mij vast inzicht verschaffen in het hoe en wanneer dan wel, mits hij dat mocht. En mijn allerliefste vriend kon dat inderdaad. “Marc en jij hebben ook al een zielsgeschiedenis van duizenden jaren, ook hij is van onze zielsgroep.” Dat feit duizelde me wel even, daar hadden we de volgende ziel uit het verleden. “De herkenning die jij hebt in 'Ride a White Swan' komt vanuit een leven in de zesde eeuw na Christus, waarin jullie leefden in het Verenigde Koninkrijk. Jullie waren beiden van het mannelijke geslacht. Hij was één van je beste vrienden. In die tijd werden er nog volop de Beltane

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

feesten gevierd. Feesten om te vieren dat de lente was aangebroken. Een feest van eenwording, van vernieuwing.  In de periode van de Beltane feesten werd er tevens vanuit de kosmos een enorme vlaag energie op de aarde losgelaten, en nog. Nu wordt dat niet meer gevierd, wat niet uitsluit dat we die kosmische energie nog steeds toegestuurd krijgen. Elk jaar weer. En alles wordt dan weer nieuw. De bomen krijgen weer blaadjes, de bloembollen van onder de aarde laten hun hoofdjes weer zien. De vogeltjes leggen weer eitjes. Overal worden er weer nieuwe jonge diertjes geboren, wederom neemt het leven op aarde een andere wending. Vanuit Marc’s onderbewustzijn was er informatie en inspiratie naar boven gekomen, wat resulteerde in dit nummer. Niet zo vreemd dat je daar dus een vorm van herkenning in vond. Ook ik was in die tijd in jullie nabijheid, Ik was een goed bekende druïde. Zelf heb ik ook twee songs geschreven die geïnspireerd zijn door die tijd. Als ik je vraag of jij enig idee hebt welke dat kunnen zijn, wat zeg jij dan?” Eerste ingeving “My Fairy King!” Het is dat hij niet achterover kan vallen van verbazing, anders had he op dat moment gebeurt. My Fairy King, he rules the winds and can see things that are not there for you and me to see. My Fairy King he guides the winds; nothing's right and nothing wrong ... And then came man to savage in the night. To run like thieves and kill like knives. To take away the Power from the Magic Hand. To bring about the ruin to the Promised Land ... De betekenis daarvan is me vanaf het moment dat ik Engels genoeg kon om het te begrijpen, duidelijk geweest. “Welke is dan volgens jou de andere song?” Queen II opgezet, de eerste vijf nummers kwamen niet in aanmerking, want die waren gecomponeerd door Brian en Roger. Hoe ik erbij kwam dat dit nummer te vinden was op Queen II? Het is om te beginnen een ontzettend spiritueel album, mijn grote favoriet uit het gehele oeuvre overigens. Ten tweede had ik van kleins af aan iets gehad met 'March of the Black Queen.' Daar wilde ik dan wel eens achter komen waar dat vandaan kwam. Dat ik in de goede richting zat, merkte ik aan Freddie’s energie. Zoals je een mens zijn hoofd kunt zien schudden als hij duidelijk probeert te maken, dat hij iets niet voor mogelijk hield. Zoiets. Hoe is het mogelijk!? 'Why do I follow you and where do you go? You've never seen nothing like it, no never in your life. Like going up to heaven and then coming back alive. Let me tell you all about it and the world will so allow it. Ooh, give a little time to choose. A voice from behind me reminds me, spread out your wings you are an angel. Everything you do bears a will and a why and a wherefore. In each and every soul lies a man, very soon he'll deceive and discover. My life is in your hands, I'll foe and I'll fie, I'll be what you make me, I'll do what you like. Now it's time to be gone, forever, forever. “March of The Black Queen Freddie?” En hij glimlachte. Ik zag het niet maar ik voelde het.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

In dat leven waren we al bezig met het uitdragen van spiritualiteit alom. Dit werd echter de kop ingedrukt door de opkomst van de katholieke kerk destijds. We stonden zo dicht in contact met andere dimensies toen. Als we toen verder hadden kunnen evolueren in dezelfde tendens, dan waren wij op aarde nu al stukken verder geweest in onze ontwikkeling. In ons proces naar totaal bewustzijn. De aardse energieën beslisten echter anders. We waren er voor het grootste gedeelte nog niet rijp voor. In plaats van vooruitgang boekten we achteruitgang. Daar betalen we nu nog de prijs voor. 'But the wheels are turning now …' 34 | Positief Belicht | Mei 1996 Daaf  was veertig geworden. Niet dat het direct iets met zijn veertigste verjaardag te maken had, maar hij had het moeilijk. Die jongen had het zo moeilijk met allerlei niet nader te vernoemen zaken, dat ik het meer dan bijzonder met hem te doen had. Helpen kon en mocht ik hem niet, wat nog eens extra zeer deed. Hij moest dit zelf passeren, helemaal alleen. Toch wilde ik iets voor hem doen. Ik wilde hem bijstaan, hetzij op een indirecte manier. Hoe direct, indirect kon zijn, werd me later pas duidelijk Op een zaterdag avond spreidde ik eenenveertig kaarsjes uit op mijn salontafel. Veertig in een cirkel en binnen die cirkel  eentje precies in het midden. Eén voor één stak ik ze aan met de woorden, "Lieve Bron van al het leven, ik zou U willen vragen Daaf bij te staan bij zijn innerlijke bewustwordingsproces. Dat hij uit al zijn veertig levensjaren zich het goede en liefdevolle mag herinneren nu. Om het te kunnen bundelen en om daarmee op een zo prettig mogelijke manier zijn eenenveertigste levensjaar te kunnen voltooien. Want ik denk dat als hij zijn eenenveertigste verjaardag bereikt, hij het ergste gehad zal hebben,” daarmee het laatste kaarsje aanstekend. Geheel opgegaan in het bidden en aansteken van de kaarsjes, had ik niet gemerkt dat er een enorme bundel van energieën in mijn huiskamer was samengekomen. Het was 'druk' geworden. Onzichtbaar, maar overduidelijk voelbaar 'bezoek.' Die avond ben ik in de huiskamer gaan slapen. Die kaarsjes moesten helemaal opbranden. Dat zou gauw een uur of vier vijf in beslag nemen, daar wilde ik bij blijven. Ergens diep midden in de nacht werd ik wakker doordat het koud geworden was. Zo warm als het was geweest, zo koud was het bij mijn ontwaken. Alle kaarsjes waren uitgegaan, met een vredig rustig gevoel zocht ik mijn bed op. Waarin ik weer direct in slaap viel. In de week die volgde was ik de dinsdagochtend bij Lily op bezoek. "Wat was er gaande geweest een weekend terug op zaterdagavond?" "Je hebt  kaarsen aangestoken. Heel veel kaarsen zie ik. Je hebt bezoek gehad van een Intelligentie die nog niet eerder bij je thuis is geweest, die is geroepen door jouw gids. Je Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

hebt een enorme bundel positieve energie aangemaakt, die voor Daaf bestemd was?" ze keek me vragend aan. "Ja, dat is trefzeker wat je daar doorkrijgt. Maar wie was die Intelligentie en waarom is die door Freddie geroepen, die avond?" "Hij is erbij gekomen omdat Freddie die enorme bundel energie niet verloren wilde zien gaan." Enigszins niet begrijpend keek ik haar aan. "Een groot gedeelte van de energie zou rond en om Daaf verloren zijn gegaan. Het was zoveel, dat had hij niet aan kunnen pakken. Freddie heeft één van Daafs begeleiders erbij gehaald om die energie te bundelen. Hij heeft de energie meegenomen en elke keer als Daaf in ruste is, doseert hij die energie in kleine porties en geeft deze aan Daaf. Telkens als hij slaapt wordt hij van extra energie voorzien. Die energie heb jij hem gegeven, zonder dat hij er erg in heeft, is dat nou niet wonderlijk mooi?" "Ja, dat is inderdaad erg bijzonder. Ik wist niet dat dit zo kon werken. Maar merkt Daaf daar dan ook iets van?" vroeg ik haar bijzonder geïnteresseerd. "Niet dat dit van jou komt natuurlijk. Wel zal hij zolang hij die energie krijgt, prettiger slapen en zich uitgerust voelen als hij opstaat. Lichter zal hij zich voelen als hij op staat."  "Geweldig zeg, dan heb ik hem toch geholpen, met onmetelijke dank aan de begeleider die deze taak op zich heeft genomen uiteraard. Kan ik dat vaker doen? Mag ik dat vaker doen?" "Dat kun je zeker vaker doen. Toch zal Daaf het verder zelf moeten doen. Als hij niet meer energie aangevoerd mag krijgen, zal je het intuïtief weten en er zonder erg mee stoppen. Voorlopig heeft hij hier meer dan genoeg aan hoor, maak je maar niet bezorgd, bovendien zal je merken dat het over een week of zes alweer beter met 'm zal gaan." "Dus dan komt hij langzaam weer uit het dal omhoog?" "Dit dal wel, hier is het echter nog lang niet mee in orde. Hij zal nog heel wat strijd te leveren hebben, met zichzelf en in zichzelf." "Wat een rotzooi zeg en ik kan al die tijd alleen maar lijdzaam toezien?" "Het is gewoon niet anders, dit kan en moet hij helemaal zelf doen. Het enige wat je kunt en mag doen is hem zo nu en dan positieve energie sturen. Of het aankomt, zal afhangen van de periodes die hij moet doormaken. Soms zal hij geen enkele hulp mogen krijgen. Dat is bikkel hard dat weet ik ook wel, maar dat is nodig voor zijn persoonlijke bewustwordingsproces. In sommige dingen is iedereen helemaal op zichzelf aangewezen, dat is een universele karmische wet." Dat wist ik ook allemaal wel. Alleen nu het 'mijn' Daaf betrof, vond ik die universele karmische wetten niet eerlijk. Sterker nog, ik vond dat het aan alle kanten rammelde. "It doesn't seem fair at all dear, I know. But it's just the way it has to be, believe me. It's just all for the better in the long run," hoorde ik de mij wel bekende stem in mijn innerlijke oor fluisteren. Op die geruststelling kon ik teren, Freddie is even zo begaan met Daaf als ik, dat wist ik al lang. Er waren in Daaf's omgeving ook Intelligenties die

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

over hem waakten, dat kwam wel goed dus. Zo ging dat wel eens vaker. Eerst liet hij me uitrazen, om me dan even later liefdevol toe te spreken, me gerust te stellen, me ervan te overtuigen dat het allemaal wel goed kwam. Daar reageerde mijn systeem God zij dank elke keer goed op. Ik hervond mijn rust en stabiliteit dan weer vrij snel. Zo fietste ik met mijn kleine meisje achterop eens richting binnenstad, toen me een man naderde, in tegendraadse richting op het fietspad. Eigenlijk had hij wel gezegd aan de overkant van de straat moeten fietsen. Iets had hem daar blijkbaar van weerhouden. Ik ging zoveel mogelijk rechts aanhouden, zodat we elkaar konden passeren. Gaat die gast in zijn richting links rijden, zodat het bijna een frontale botsing werd. Nou had ik die dag 'mijn dag' al niet. Die kerel kreeg een scheldkanonnade over zich heen dat het meer dan schandalig was. Freddie zag er de humor echter enorm van in, ik hoorde hem lachen zelfs. "Hey, can you please cool down a bit!" sprak hij me lachend toe. Ik schoot in de lach en in geen tijd lag ik in een deuk. "Mama, waarom moet je nou ineens zo lachen? Ik dacht dat je boos was?" "Die man die bedoelde het eigenlijk goed meisje. Hij wilde ook plaats maken om ons langs te kunnen laten gaan. Alleen wisten we niet goed hoe we elkaar het beste konden voorbij fietsen. Het is gewoon niets om boos over te worden eigenlijk. Daarom moet ik nu zo lachen." Ze deed er het zwijgen toe en liet het verder voor wat het was. 35 | Intuïtieve Planning | Juni 1996 "Citymap, London," hoorde ik Freddie ineens zeggen, terwijl ik thee dronk met Netje. Zij had in 1994 een reis gewonnen naar Londen. Met derde te zijn geworden bij een biljartwedstrijd, won ze een weekendje voor twee personen. Ze was met haar vriendin naar de overkant van de Noordzee gevlogen, om daar drie dagen rond te wandelen in de mooie hoofdstad van mijn geliefde Engeland. Met foto's en allerlei aanverwante Engelse zaken was ze teruggekomen. Bij die aanverwante zaken zat een stadskaart van Londen. Dus zo raar was het niet, dat hij daar ineens over begon, maar ik wist niet wat hij daar nou verder mee wilde. Dat zag ik dan wel, ik gaf gehoor aan zijn opmerking. "Hé, Netje heb jij die stadskaart van Londen nog?" vroeg ik haar, het gesprek dat we voerden een andere wending gevend. "Ja, die heb ik nog, waarom?" "Nou daar zou ik dan graag even op willen kijken, mag dat?" "Dan moet ik even kijken of ik het kan vinden, even wachten dan." Ze liep weg en rommelde in wat laden. "Hier moet het toch ergens liggen. Nee toch niet. Ik loop even naar boven, dan moet het daar liggen, ik ben zo terug." Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Ik hoorde haar de trap op lopen. Een paar minuten later stond ze weer beneden. "Gevonden!" Ze kwam op me af en overhandigde me de kaart, na naast me te zijn komen zitten aan tafel vroeg ze me, "Wat moet je daar nou eigenlijk precies mee?" "Dat weet ik nog niet precies om eerlijk te zijn. Daar kom ik vrij snel achter denk ik zo." zei ik haar, terwijl ze me een beetje bevreemd aankeek. De kaart lag al snel opengevouwen op tafel. Met het kijken naar al die straatjes, ging er ineens een magische aantrekkingskracht van die kaart uit. Meteen zat ik zo'n beetje in die kaart. "Logan's Place," was het volgende dat hij zei. De kaart omgedraaid begon ik in het register te zoeken naar de straat die hij benoemde. "Jammer maar helaas," seinde ik hem terug, "het staat niet in het register." "No problem at all!" zei hij dood leuk. Daar begreep ik niets van. "I am sorry, but I can't get the message clear my friend. What are you trying to tell me?" "I'll show you where it is." "How can you show me? Is this something new, you're gonna show me. If not, I don't know what to do. You're taking me completely by surprise. I don't know where this is coming from, I am sorry." "You don't have to be sorry before you've started my dear." "Before I've started what?" Ik vroeg me werkelijk af waar dit toe ging leiden. "The search on the map for Logan's Place my dear." "Tell me what to do than, please." Meegaand in wat hij via mij trachtte te bewerkstelligen. "Just let yourself be led by me. That’s all you have to do. We did it before remember? Just feel where I'm trying to place your sight, that's all." Met alles wat ik in me had, probeerde ik mezelf zo goed als leeg te maken. Ik boog me over de kaart. En als automatisch ging mijn hoofd naar links. "Stadsdeel Kensington." zei ik hardop, meer tegen mezelf dan tegen Freddie of Netje. "That's correct," was zijn antwoord. Mijn ogen zwierven verder over de kaart binnen dat stadsdeel. Een groot park zag ik liggen. "Hé, dat is maf Netje, ze hebben daar een Hollandpark." "Ja, daar heb ik wel van gehoord, dat wist ik al wel. Dat ligt toch bij Hydepark in de buurt?" vroeg ze me. "Dat klopt, het is in dezelfde buurt als je in zo'n immense stad wel over een buurt kunt spreken tenminste." Mijn ogen waren niet van de kaart af geweest. En ineens zag ik het liggen Logan's Place. "So that's where you lived my friend?" concludeerde ik blij opgelucht, want dat had ik eigenlijk al die tijd al willen weten. "You've always wanted to know, didn't you? Now you know," stelde hij simpelweg. "I did indeed. Thank you so much." "Kijk Netje hier woonde Freddie en hier ga ik naar toe," zei ik, direct verbaasd over mijn eigen woorden. "Ik wist niet dat je van plan was om naar Londen te gaan?" vroeg ze mij ook enigszins verbaasd. "Nou ik wilde al lang gaan kijken daar, al sinds ik klein was eigenlijk. Later toen Freddie stierf, wist ik dat ik ooit voor zijn huis zou staan. Dat ooit is vanaf nu dus zeer binnenkort." Vrij onbewust had ik me dus even snel voorgenomen om naar Londen te gaan. Nu was

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

blijkbaar de tijd er rijp voor om te gaan. "Mag ik die kaart meenemen?" "Ja hoor, als ik hem maar ooit terug krijg." "Dat zal wel lukken. Maar eerst ga ik wat plaatsen opzoeken om te bezoeken." "Nou ik heb wel wat folders van musea en zo, wil je die hebben, dat is misschien wel gemakkelijk." "Nou nee, ik wil daar niet naar toe om toeristische attracties te gaan bekijken eigenlijk." "Wat wil je daar dan gaan doen?" "Dat weet ik ook nog niet precies, maar dat zal zich vanzelf wel aandienen," zei ik haar alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Wanneer wil je dan gaan denk je?" "Deze maand nog. Zo snel mogelijk, want hartje zomer in de smog van Londen rondlopen, lijkt me niet echt geweldig." "Met wie wil je dan gaan?" "Desnoods ga ik alleen, maar gaan zal ik, dat staat vast." Met de kaart thuisgekomen, ging ik bestuderen hoe Londen in elkaar stak. Dat was wel te doen, met de metro kon je overal komen dat had ik al snel in de gaten. In het boek 'Mercury and me' van Jim Hutton stonden plaatsen beschreven waar ze zoal kwamen. En ineens was het idee ontstaan. Als ik daar dan toch was, wilde ik naar allerlei plaatsen waar hij geweest was, van zijn favoriete restaurants, tot aan zalen waar hij had opgetreden. Voor ik er goed en wel erg in had, had ik een hele route uitgestippeld dwars door Londen, beginnend bij zijn huis. Zijn leven in Londen ging ik nalopen, dat leek me echt prachtig om te doen. De Freddie-Route noemde ik het. Wie zou er mee willen? Megan, die zou ik het vragen. "Dat is een erg leuk idee, maar Londen trekt me niet zo. Als je het niet erg vind, ga ik liever niet mee. Maar waar laat je je kleine meid?" zei Megan op het moment dat ik haar vroeg of ze met mij naar Londen zou willen gaan. "Daar heb ik eerlijk gezegd nog niet over nagedacht." "Nou die kun je dan wel hier laten, als je wilt." "Dat zou echt te gek zijn. Dat vindt ze zelf vast ook erg leuk." Nu dan, ik zou alleen gaan. Mijn vader had wel mee gewild, maar die liet mama liever niet alleen. Hij wilde ook altijd nog een keer naar het Imperial War Museum, dus dacht ik dat dit de kans voor hem was. Dus toch maar niet. Even goede vrienden uiteraard. "Hoe wil je daarheen gaan, met de boot of zo," vroeg mijn moeder me. "Nee, dat duurt me te lang, ik ga vliegen." "Vliegen? Zou je dat nou wel doen?" vroeg ze me bezorgd. Ik had nog nooit gevlogen en zij evenmin. Maar mijn moeder heeft vliegangst, ik niet. Dacht ik! Vonk zat in Frankrijk in de tijd dat ik besloot naar Londen te gaan. We schreven brieven naar elkaar. Hij schreef me hoever het huis vorderde, dat hij met Jan aan het opknappen was. Ik hield hem op de hoogte van het reilen en zeilen op het thuisfront. Zo vertelde ik hem in één van die brieven dat ik een reis naar Londen uit had gestippeld en wat ik daar allemaal wilde gaan doen. Dat ik alleen zou gaan en dat ik op het punt stond om te gaan boeken. In de brief die ik daarna van hem terug kreeg, schreef hij dat Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

het hem wel leuk leek om mee te gaan. Of ik voor hem ook wilde boeken. Zo gevraagd zo gedaan. Op het reisbureau wisten ze me allerlei kant en klare pakketten te overhandigen, maar dat was niet wat ik zocht. "Hoe had u het dan gedacht mevrouw?" "Nou ik wil de goedkoopste vlucht boeken en een hotel uitkiezen om te verblijven." "Met een kant-en-klaar pakket bent u wel goedkoper uit hoor." "Dat geloof ik graag, maar ik wil een hotel in Kensington. Het liefst zo dicht mogelijk bij Logan's Place in de buurt." Er werden de nodige folders opgedoken en ik kon mijn gang gaan. Met advies betreffende de prijzen van verschillende hotels kregen we het voor elkaar. Alles was uitgezocht. Of ze direct moest boeken en kijken wanneer we konden vliegen, werd me gevraagd. Dat was me prima. Ze begon te bellen naar Schiphol. “29 Juni schikt dat? Dat schikte prima. Ze belde het hotel en daar was ook plaats. Zodoende was de reis geboekt. We konden gaan. 36 | Onderonsje Overzee | Juni 1996 Op 29 Juni vertrokken Vonk en ik naar Amsterdam, om 13:00 zouden we in het vliegtuig zitten. We hadden alle twee nog niet gevlogen, dus dat was een avontuur op zich. Na te hebben ingecheckt konden we drie kwartier later instappen. Dat ging allemaal nog goed. Tot dat die Fokker 100 over de startbaan begon te taxiën. Daar begonnen de zenuwen me parten te spelen. Het vliegtuig begon de vaart er behoorlijk in te zetten en het besef drong tot me door ‘Dadelijk zitten boven de Noordzee. Als er iets gebeurt gaan we goed voor gaas.’ Dat ging allemaal door me heen, terwijl ik naast Vonk zat te zweten. Het vliegtuig trok zijn neus op en gingen we de lucht in. Dat loskomen van de aarde zal ik nooit meer vergeten. Ineens zag ik de aarde onder me vandaan gaan en ik wenste dat ik er nooit aan begonnen was. Freddie’s aanwezigheid stelde me maar matig op mijn gemak. Hij liet me door een energiestroom in mijn schouder merken dat hij bij me was. Later probeerde hij het met warmte sturen, maar ook zijn warmte om me heen kon me niet van mijn zenuwen ontdoen. Tot overmaat van grote ramp ging het vliegtuig ook nog op zijn kant hangen om koers te zetten richting Londen. Londen ligt links beneden Amsterdam, maar daar stond ik op dat moment niet bij stil. Ik dacht dat ik het bestierf. Vonk genoot, hij vond het een geweldig avontuur. Ik vond er op zijn zachtst gezegd, geen ene moer aan. Aan de achterkant van de stoel voor me, zaten tijdschriften in een soort zak. Ik heb één van die tijdschriften gepakt en ben daar constant in blijven kijken totdat we daalden boven Engeland. Die daling zal ik nooit meer vergeten. Daar lag mijn geliefde Engeland ineens voor mijn neus. Ineens was het eigenlijk niet, want de reis had veertig minuten geduurd. Veertig minuten van zenuwen die me door mijn lijf hadden gegierd en veertig minuten van Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

zweten. Maar dat alles was het prachtige aanzicht van de krijtrotsen van de kust van Engeland meer dan waard geweest. De tranen sprongen me in de ogen bij de aanblik. Het was net als met een bevalling, je bent het meteen allemaal vergeten zo snel als je kindje in je armen wordt gelegd. Met het aarde maken van het vliegtuig nabij Londen, overviel me de geestdrift om zo snel mogelijk onze tassen te dumpen in het hotel om on the road te kunnen gaan. We moesten echter wel eerst nog drie kwartier met de trein reizen, voor we op Liverpool Street Station aankwamen. Vandaar uit met de metro naar het westen van Londen, naar Kensington. Of ik het al meerdere malen gedaan had, loodste ik ons door Londen heen van het ene station naar het andere. Nou was ik altijd al erg goed geweest in kaart lezen. En ik had er het volste vertrouwen in dat ik alles wat we wilde zien te zien kregen. Daar was ik zelf bij! Vonk had daarbij ook het volste vertrouwen in mijn navigatie systeem door Londen. Hij zou me gewoon volgen. Een half uur na aankomst op Liverpool Street Station kwamen we in het hotel aan om in te checken. Alles verliep volkomen gladjes. Na onze tassen in de hotelkamer te hebben gedumpt, gingen we bewapend met de stadskaart op weg. Het eerste adres was Freddie's adres daar was ik voor gekomen tenslotte. Op de kaart had ik de verschillende plaatsen die we wilden aandoen een kleur gegeven. Onderweg wat foto's makend, zetten we koers richting Logan's Place. Na een kleine tien minuten te hebben gewandeld stonden we voor de straat met de naam 'Logan's Place.' Een golf van emoties overviel me. "Oh jee Vonk, hier is het hé!" zei ik met een brok in mijn keel die hem niet was ontgaan. "Je had toch niet verwacht dat we het niet zouden vinden, wel?" kletste hij er gemakkelijk overheen. We sloegen links de straat in. Een gewoon klein gezellig straatje in hartje Londen. Eigenlijk wel wetend wat me te wachten stond, was ik me er toch niet echt van bewust. Dat besefte ik toen ik daar voor die muur was aangekomen, met al die slagzinnen erop van fans die vanuit alle uithoeken van de wereld waren gekomen om hun verdriet te betuigen. Dat raakte me diep en ik slikte mijn tranen weg. Geen tijd voor emoties nu want nu was ik hier en moest ik alles in me opnemen. Ik las verschillende uitspraken die erop stonden. 'Grandeur, my dear, grandeur, with all my heart, Nancy.' En ik proefde de achterliggende emoties van deze uitspraak, die wilde ik vastleggen op een foto, wat Vonk voor me deed. En bijna zo lang als de hele muur, stond er in rode dikke letters, 'In our hearts you will never die.' Uitspraken van mensen die allemaal verdriet hadden gehad bij zijn heengaan. Het deed me zo goed om dat allemaal te lezen daar. "Wil je ook niet iets op de muur achterlaten?"

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

vroeg Vonk me. "Nee, dat niet. Daar zie ik het nut niet van in. Maar ik vind dit allemaal erg indrukwekkend, dat wel." Er was daar ook een stel aanwezig, dat net als wij foto's aan het maken waren. Op een gegeven ogenblik zag ik die jongen een briefje, bij de intercom, naast de deur achterlaten. Aangespoord door Freddie liep ik op ze af waarop het meisje, of het zo moest zijn, tegen me begon te praten. "It's so so sad, don't you think?" En als in een helder ogenblik zei ik, "In some way it is sad. But it isn't sad for Freddie anymore." Ze keek me zo vreemd aan en ik zag, dat ze zich afvroeg hoe ik dat nou toch eigenlijk kon zeggen. "I'm sure he is a very happy one now, don't you think?" "You're probably right," zei ze, datgene wat ik probeerde duidelijk te maken volkomen begrijpend. Haar metgezel had een briefje voor Freddie achtergelaten, of hij daar nog woonde en elk moment de hoek om kon komen om naar huis te gaan. Nou was Freddie wel erg dicht bij ‘huis’, maar dat konden zij niet weten. Ze groetten ons en vertrokken vervolgens en Vonk en ik bleven alleen achter in dat pittoreske straatje. "Ik wil eigenlijk wel wat foto's van zijn geliefde tuin, die wil ik wel met eigen ogen zien, maar dat zit er niet in," duidend op de hoge muur die om het huis stond. "Hoe wil je die foto’s maken dan?" vroeg Vonk me. "Als ik nou met mijn rug tegen de muur ga staan en jij op mijn schouders, dan kun jij over de muur foto's maken. Dat haal je wel." probeerde ik voorzichtig. Alsof het dagelijks werk was zei hij, "Oké, ga maar staan dan." Vonk nam plaats op mijn schouders en bewapend met de camera ondernam hij een eerste poging. "Shit er zit hier een hoop groene smeer of zo aan dat hekwerk. Wat een troep zeg." Hij schoot wat plaatjes, ondertussen vertellend wat hij zag. "Ik kan vanaf hier in de huiskamer kijken, er staat een vleugel met foto's erop of zoiets." Waarna hij van mijn schouders afsprong, met de groene smurrie aan zijn handen en aan de camera zei hij, "Het lijkt Fort Nox wel zeg. Er hangen overal camera's. En er zit dik prikkeldraad door het hekwerk gevlochten." "Is het wel gelukt, heb je goede foto's kunnen maken?" vroeg ik hem hoogst geïnteresseerd. "Ja ik heb foto's gemaakt dat wel, maar of ze gelukt zijn weet ik niet." We liepen langs de muur en maakten nog wat foto's van de wel bekende toegangspoort, die wereldwijd in het nieuws was de dag na zijn dood, toen was het nog smetteloos geweest. Die poort kon je nu nauwelijks nog onderscheiden van hoe het er toen uit had gezien. Zoals we daar wat rond hingen, zag Vonk ineens een paal staan. “Als ik daar bovenin ga zitten heb ik een prachtig overzicht op het huis en de tuin,” Voor ik er goed en wel erg in had, zat hij al boven in die paal. Helemaal bovenin zat een soort T-stuk waar hij op kon zitten. Volgens mij was het ooit een paal geweest waar elektriciteitsdraden langs hadden gelopen. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

In de verte aan het begin van de straat zag ik een man aan komen lopen. Lopen zag ik hem in de eerste instantie, toen zette hij het echter ineens op een rennen. Je zag echter zoveel mensen rennen in Londen dus sloeg ik er niet echt acht op. Terwijl iets in mijn achterhoofd me wel vertelde dat hij richting ons kwam aanzetten En jawel hoor. "Come down immediately, she doesn't like that. You get three minutes before I call the police." Daar had Vonk wel oren naar, die kwam rap uit die paal. Hij was sneller beneden als dat hij nodig had gehad om boven te komen. En de man verdween door de toegangspoort naar binnen. Freddie vond het erg vermakelijk allemaal. "It's all right. Try it again Sunday morning early." "Vonk dit doen we zondagochtend nog een keer, als iedereen nog slaapt." zei ik hem. "Shit zeg ik schrok me rot. Ik dacht dadelijk gaat die idioot nog aan die paal staan sjorren. Zo stevig staat dat ding nou ook weer niet." We liepen er nog wat rond, in de verte hoorden we sirenes loeien. We knepen hem behoorlijk. We dachten dat die kerel alsnog had gebeld. Een weekendje bij Scotland Yard op bezoek hadden we eigenlijk niet gepland, en dat leek ons daarom ook niet echt aantrekkelijk. Er was niets aan de hand echter, want die sirenes kwamen niet onze kant uit. We liepen via The Mews achter de muur langs. Om de hoek om te slaan en de straat achter ons te laten. Daarna gingen we op zoek naar Stafford Terrace, Freddie had daar een appartement bewoond op nummer 12. We kwamen in de straat aan en vonden huisnummer 12, waar we ook foto’s van maakten. We waren inmiddels al behoorlijk moe geworden en het was snel later geworden. We gingen bij Piccadilly Circus wat eten in een pizzeria. Na het eten waren we van plan om de nachtclub op te zoeken waar Freddie altijd graag kwam, 'Heaven.' Londen bij avond had wel iets heel speciaals, daar was mijn favoriete Amsterdam niks bij. Na een trektocht langs allerlei kroegen, waar we niet naar binnen gingen, kwamen we aan bij 'Heaven.' Er stond een lange rij voor de deur, daar hadden we dus geen zin in. Zoals we aan kwamen lopen, knipte ik een foto van het naambord. Ik was bang dat het bewogen zou zijn, dus ik liep een stukje verder om stil te gaan staan om rustig een foto te kunnen maken. Dat had ik dus gedacht, een vent die daar voor de deur stond, begon hevig naar me te gebaren. Daar waren ze dus niet van gediend! "Hurry!" hoorde ik Freddie ineens zeggen. "Wegwezen hier Vonk, voordat we dadelijk kak aan de knikker hebben en ze het rolletje uit de camera trekken." Zo snel als we konden, maar toch niet vluchtend, maakten we ons uit de voeten. We gingen terug naar het hotel, waar we onze vermoeide lichamen uitstrekten. Ik ging nog wat lezen, maar viel vrij snel in slaap.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Zaterdagmorgen, de dag erna, trokken we eropuit om wat winkels aan te doen, waar Freddie zijn 'boodschappen' had gedaan. Op naar Harrods dus. Een immens warenhuis, waar we anderhalf uur van verdieping naar verdieping liepen. We keken onze ogen uit. Old Bond Street en New Bond Street waren de volgende straten waar we wilden zijn. Al daar de etalages van Cartier en Lalique bekijkend, kwam ik erachter dat Freddie toch wel een verfijnde edoch dure smaak had. Terwijl we Tiffany & Co. naderden hoorde ik Freddie uit het niets ineens, 'With breakfast at Tiffanies, we sing to you in Japanese,' zingen. Leuk intermezzo vond ik dat, wat ik dan ook aan Vonk vertelde, die genoot daar ook van. Ineens stonden we er alle twee bewust bij stil, dat we met Freddie door Londen aan het wandelen waren. We deden de kaarten op de bus die we de avond ervoor hadden geschreven. Die zouden later in Nederland zijn dan wij, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik stuurde Daaf er één van een Engelse telefooncel waar ik, 'Even on the other side of the sea or wherever in the world. I'll always be thinking of you,'  op had geschreven. De winkelstraten achter ons latend wilden we richting Old Brompton Road, daar moest Earl's Court zijn. Een zalencomplex  waar ze vooral in de beginjaren veel optredens hadden gegeven. Old Brompton Road was iets langer dan we hadden verwacht. Ik begon er even aan te twijfelen, of dit dan wel de straat was waar we moesten zijn. Vrij vermakelijk vertelde Freddie me, “De straten van London zijn wat langer dan in Nederland.” En met een aansporende ondertoon, "Go on, in a little while you'll see what you want to see." En inderdaad stonden we even later voor Earl's Court. Er was er inmiddels al één naast gebouwd, Earl's Court 2. We schoten er wat plaatjes en wandelden op ons gemak weer terug. Na een half uur kwamen we weer in de stadswijk Kensington aan. We hadden honger gekregen en gingen ons bij McDonald's tegoed doen aan allerlei lekkere dingen om onze magen te vullen. Daarna zijn we bij het hotel in de buurt gebleven om daar wat te winkelen. In een boekenzaak vond ik een paar toffe boeken, die in Nederland hoogstwaarschijnlijk niet verkrijgbaar waren. Om een uur of acht 's avonds braken we zowat af boven onze enkels. Nog nooit was ik zo moe geweest. Londen is een prachtige, maar ook erg vermoeiende, grote stad! De ochtend erna, zondag, werd ik om een uur of zeven wakker. Tien uur was ik onder zeil geweest. 'Het is zondag, foto's maken op Logan's Place,' dacht ik direct bij het opstaan. Ik sprong onder de douche. Om kwart voor acht gingen we naar beneden. We waren te vroeg voor het ontbijt. Eerst maar naar Logan's Place dan. Op ons gemak liepen we over de bijna verlaten straten van Londen. ‘Dus op zondagochtend is het in Londen ook rustig op straat,’ besefte ik me. Terwijl we daar zo liepen, zag ik ineens Freddie en Roger voor me. Hoe ze daar gelopen Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

hadden. Weelderig gekleed. Jonge jongens nog. Excentriekelingen met lang haar, nagekeken door passanten die ook op weg waren naar een bestemming ergens in Londen. Energieke jongens vol levenslust, jongens waar je onmogelijk omheen kon kijken. En ik wenste dat ik dat mee had mogen maken. Maar ja mijn levensweg had anders bepaald. Tien minuten later stonden we weer voor die enorme muur. Vonk zat alras weer boven in die paal waar hij op zijn gemak foto’s ging zitten knippen. Na een kwartier kwam hij naar beneden met de mededeling dat ik erg blij zou zijn met deze foto's. Daar twijfelde ik geen seconde aan. Freddie had gelijk gehad. Dit was het ideale tijdstip geweest om die foto's te maken, en ik bedankte hem voor de tip. "You're more than welcome, my dear," was wat hij simpelweg zei. Later onderweg hoorde ik, "Look what they've done to my dreams." Dat zorgde ervoor dat ik het ineens erg met hem te doen had. Ik wist dat alles wat er na zijn dood gebeurd was in dat huis alles behalve zijn wensen waren geweest. Terug in het hotel genoten we eerst van een Engels ontbijt, voordat we verder gingen. The Bombay Brasserie was het volgende doel. Freddie's favoriete Indiase restaurant. Het lag in de buurt van het hotel dus dat was snel gevonden. Een uit rode bakstenen opgetrokken pand met een onder een stenen boog aangebrachte prachtige entree. We konden er helaas niet in. Maar ik kon het wel doen met het pand op de gevoelige plaat. Ik had het gezien en al die herinneringen gingen op foto mee naar huis. We zouden die avond terug vliegen dus ik wilde nog van alles zien zolang als we daar waren. De volgende bestemming was een minder vrolijke. Ladbroke Grove. Aan Ladbroke Grove stond de kapel waar Freddie’s stoffelijke overschot had gestaan, in afwachting op zijn crematie. Een uur hebben we daar gezeten op een bankje. Ik liep er rond om de kapel te fotograferen. Zoals ik daar rondstruinde hoorde ik hem ineens, "Roger Taylor," zeggen. 'Roger Taylor?' dacht ik nog, 'Wat is er met Roger Taylor?' Daar reageerde hij echter niet op. Later op de weg naar onze volgende bestemming, vertelde hij dat Roger ons gepasseerd was. “Alsof hij gevoeld heeft dat Freddie hier was,” zei ik tegen Vonk. Jammer maar helaas hadden we die dus niet tegen mogen komen. Een dergelijke actie haalde hij diezelfde dag nog een keer uit, toen we op King's Road winkelden en ik ineens "Elton John," hoorde, maar meer ook niet. Later pas voegde hij er, "He was at the store at the right, that time," aan toe. “Had dat even gezegd, die man had ik best willen ontmoeten.” Waarop hij grinnikte en zei, "That's not where you came for?" Daar moest ik hem gelijk in geven, maar toch … "Zo," zei Vonk, "ik ben aardig moe, wat is dit een vermoeiende stad zeg." "Daar was ik ook al achter, maar zet je nog maar even schrap want ik wil nog naar Wembley Stadium. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

De meest weergaloze concerten heeft hij daar gegeven. Eén van de allerlaatste zelfs, daar wil ik wel geweest zijn." "Dat kan wel zijn, als je er maar wel voor zorgt dat we niet ver hoeven te lopen, want het lopen komt me zo langzamerhand wel mijn neus uit." Van het ene metrostation naar het andere, gingen we op weg naar het noorden van Londen. Op het juiste station uitgestapt zag ik, na een straatlengte te hebben gelopen, de bovenkant van het stadion opdagen. "Daar heb je het al," zei ik tegen Vonk. "Daar heb je het al? Weet je wel hoe groot dat ding is? Dat zie je op een kilometer afstand nog wel staan!" Vonk was het lopen echt beu. En hij had gelijk, we waren er niet zo dichtbij als ik dacht. Niet te vermurwen echter liep ik stug door. Aan het begin van de toegangsstraat richting het stadion bleef Vonk achter met onze rugzakken. Hij zou wachten terwijl ik verder liep om foto's te gaan maken. Ik wilde perse die grote pilaren aan de voorkant van het stadion fotograferen. Naarmate ik het stadion naderde maakte ik steeds een foto, zodat je het groter zag worden. Het was er behoorlijk druk, want die dag zou de finale van het Europese kampioenschap voetbal daar worden gespeeld. Dat wat ik wilde lukte, die pilaren kwamen op de foto te staan. Daarna liep ik niet al te gehaast terug naar Vonk. Beseffend dat dit toch wel een magische plek was. Hier had hij opgetreden, voor een totaal uitverkocht stadion. Al die mensen bekijkend besefte ik tevens dat er vijfenzeventigduizend man in kon. Dat was niet gering. Allemaal gekomen vanuit de hele wereld om naar hen te komen kijken en luisteren. Ze waren meer dan 'huge' geweest die vier musicerende jongens samen. De tijd was gekomen om Liverpool Street Station weer op te zoeken via dezelfde weg terug. Aangekomen bij het station zeeg ik buiten op de grond naast mijn rugzak neer, 'Zo hier zit ik en hier zit ik goed,' dacht ik en op die plaats bleef ik zitten tot dat het tijd werd om in de trein te stappen. Vonk begon op de valreep het station nog van alle kanten te fotograferen. Waar hij de energie vandaan haalde vroeg ik me, toch wel even maar niet lang, af. Daar was ik te moe voor. In de trein strekte ik genoeglijk mijn benen voor me uit. Naarmate we het vliegveld naderden, begon ik te beseffen dat we in geen tijd weer in de lucht zouden zitten. Niet dat ik er de zenuwen van kreeg. Ik wist nu wat me te wachten stond maar echt verheugd was ik er niet van. "Don't you worry, I am with you and the only thing you have to do is just go with the flow," stelde Freddie me gerust. Daar werd ik inderdaad rustig van. Ik moest me gewoon niet schrap zetten bij elke onverwachte beweging die het vliegtuig maakte, dat was de clou! Gewoon in de bewegingen meegaan. Dat was dan ook precies wat ik deed toen we al opgestegen en in de lucht waren. Tijdens de terugreis genoot ik van het uitzicht en het vliegen op zich. Veertig minuten na het opstijgen maakten we weer aarde op Schiphol. Londen was te gek geweest! Toch was ik wel blij weer terug te zijn in mijn geliefde Amsterdam om op Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

de trein te kunnen stappen die me naar huis zou brengen. Naar huis naar mijn kleine meisje … 37 | Terug Van Weggeweest | Juli 1996 In de week na onze terugkomst in Nederland, nam ik me op een avond voor een videoband van Queen te bekijken, die had ik aardig wat maar de keuze was in zijn geheel niet moeilijk. Live at Wembley 1986, die wilde ik wel weer eens bekijken. Voor dat stadion had ik nog geen week eerder gestaan. Dat bij terugkomst nog eens te bekijken, leek me wel een toegevoegde waarde. Onder het genot van een bakje koffie ging ik voor de tv zitten. Videorecorder aan en na een paar minuten aanlooptijd, waren die twee enorme witte pilasters zo'n beetje het eerste dat je zag, een zweempje heimwee overviel me. Heimwee naar die imposante grote stad in Engeland, waar ik in drie dagen tijd compleet aan verknocht was geraakt. Al had ik die tape nou toch al een aantal keer gezien, genoot ik weer van dit concert. Eén van de laatste die Queen gegeven had. Daarna hadden ze in Knebworth Park nog gestaan, waarna ze er voor altijd het bijltje bij neer gooiden, waar het wereld-touren betrof in elk geval. Niet dat daar een hoop ophef over gemaakt werd, ze traden daarna gewoon niet meer op. Freddie wist in die tijd al dat hij besmet was met het HIV-virus. Om zolang mogelijk het definitief krijgen van AIDS uit te stellen, moest hij het rustig aan gaan doen en dat wist hij. Wembley 1986 was dan ook een must, voor elke Queen-fan. Na het ongeëvenaarde Brighton Rock, kwam One Vision, een prachtig nummer waar ze mee duidelijk wilde maken, dat dit is waar de mensheid naar moet streven. Tie Your Mother Down, geschreven door Brian en geïnspireerd  door een artikel in de Times, was het volgende. Mooi gecomponeerd maar wel heftig nummer, zowel muzikaal als qua tekst. Daarna trakteerden ze hun publiek op een track van hun derde album Sheer Heart Attack. Gevolgd door één van mijn favorieten, het door Freddie geschreven en gecomponeerde In The Lap Of The Gods. Waar Seven Seas Of Rhye weer na kwam, het meest tot de verbeelding sprekende nummer van Queen II. Een track die me, elke keer als ik het hoor, kippenvel bezorgt. tweeëntwintig jaar nadat ik het voor het eerst hoorde, nog steeds. Na A Kind Of Magic, ging Freddie zoals gewoonlijk een massaal duet aan met het complete vijfenzeventigduizend koppen tellend publiek. Waar hij ook kwam in de wereld, hij dirigeerde keer op keer zijn publiek, ze gingen er overal allemaal voor. Under Pressure zonder David Bowie uiteraard werd opgevolgd door het stevige funky Another One Bites The Dust. Met het wegsterven van de laatste noten van dat nummer, hoorde je iemand op een keyboard spelen. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

De camera's verdraaiden en Brian kwam in beeld. Hij was de man die het keyboard bespeelde. Who Wants To Live Forever, een compositie van zijn hand die later tot één van de beste rockballads aller tijden werd betiteld. ‘Multi-muzikaal mannetje die May,’ overpeinsde ik. Mijn overpeinzing werd direct beantwoord door Freddie. "Liszt" zei hij ineens. "Liszt. Hoezo Liszt? Bedoel je Franz Liszt? Waarom begin je ineens over Liszt?" Er kwam echter geen antwoord. Als Freddie geen antwoord gaf, wist ik dat dit was om mij aan het denken te zetten. Een hint gaf hij me wel vaker, verder moest ik daar dan zelf een vervolg aan weten te geven. Toch kon ik het niet na laten. "Freddie, is Brian's ziel dezelfde als die door Franz Liszt belichaamd werd? Is dat wat je probeert te zeggen?" Zoals ik al dacht deed hij er verder het zwijgen toe. Maar ik kende hem een beetje, ik wist dat ik gelijk had. Zoals ik ook wist dat hij daar later nog wel op terug zou komen. Daar hoefde ik alleen maar op te wachten. Als Freddie de tijd rijp achtte zou hij erop terug komen en eerder niet, verder vragen had geen enkele zin. Dit gebeuren zorgde er wel voor dat ik twee boeken uit de componistenreeks aanschafte, over het leven en werken van Chopin en die over het leven en werken van Liszt. Na die boeken te hebben gelezen, wist ik dat het toch wel heel erg raar zou zijn als bleek dat ik zijn hint verkeerd geïnterpreteerd zou hebben. Er waren zoveel logische inzichten, die ik via die boeken rijker werd. Het kon bijna niet anders of  ik moest wel gelijk hebben ... 38 | Verrassende Ontwikkelingen Vrijdag de 13e September speelden Daaf en zijn band in Apeldoorn. We hadden het plan opgenomen om daar dan maar weer eens bij aanwezig te zijn. Vonk, ik en een vriendin van ons. Met de trein overbrugden we de afstand daarheen. Een paar dagen van te voren had ik daar al een hotel geboekt. Je kunt namelijk overal komen met het openbaar vervoer, maar je komt 's nachts niet op de zelfde manier thuis. Iets in ons vertelde dat dit een gezellige avond zou worden. Het feit dat het vrijdag de dertiende was hadden we al mee. Kennissen hadden al gezegd, "Op vrijdag de 13e, dat kan nooit goed gaan!" Maar aan die kletspraat hadden wij lak. Sowieso boezemde vrijdag de 13e mij geen angst in, want ik had op die dagen altijd nog zelf de zaken in de hand. Wel wist ik dat deze vrijdag de 13e iets had wat andere dagen niet hadden. Zoals we in de trein zaten, lekker rustig het landschap aan ons voorbij zien glijdend, verschenen er ineens twee regenbogen. "Als dit geen voorbode is, dan weet ik het ook niet meer. Dit wordt een te gekke avond. Let op mijn woorden." En dat werd het ook. Je weet van te voren meestal niet in wat voor zaal je weer eens terecht gaat komen. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Deze accommodatie echter had hét! Een gezellig warm aangekleed geheel. Alles was er, de zaal, de sfeer, de mensen en de muziek. We kwamen binnen terwijl ze stonden te soundchecken. Daaf had een blouse aan met zowat alle kleuren van de regenboog! Dus! Op het moment dat hij me gewaar werd, kreeg ik een alles innemende glimlach toegeworpen. Een groter plezier had hij me niet kunnen doen. Vooral van de soundcheck genoot ik altijd enorm. Hem lekker ontspannen zien musiceren, daar kon ik uren naar kijken als ik de kans zou krijgen. Na de soundcheck zette hij zijn Gibson op de standaard en verdween met de rest achter het podium. De DJ begon met het afspelen van zijn scala aan muziek, dat hij voor die avond had uitgekozen. Een beetje in de stijl van wat er die avond op het podium ten gehore gebracht zou worden. Die jongen wist de sfeer er wel in te brengen, dat was hem gegeven. Freddie was vanaf het begin van onze onderneming, richting Apeldoorn, al overduidelijk aanwezig. Regelmatig werd me een energiestraal via mijn schouder toegezonden om me duidelijk te maken dat hij dicht in de buurt was en zou blijven. Zodoende stond ik er ook helemaal niet versteld van Tie Your Mother Down ineens te horen. Nou niet bepaald een nummer wat je vaak hoorde als je ergens ging stappen. Ik zei hem nog, "Ze hebben in de gaten dat je er ook bent, bij wijze van grap." Nou dan moest ik maar eens opletten wat er zo dadelijk ging komen volgens hem. Als eerbetoon aan hem en onze geschiedenis, schreef ik op een bierviltje een boodschap voor de DJ. Ik vroeg hem Bombay van de Golden Earring te draaien. Nou wist ik wel dat het dateerde uit 1976, dus als hij het niet kon draaien even goede vrienden natuurlijk. Terug op mijn plaats voor aan het podium, knoopte een meisje een gesprek met me aan. Waar we vandaan kwamen en hoe we in Apeldoorn verzeild waren geraakt, en al dat soort vragen meer. Verwikkeld in een gezellig gesprek werd ik me ineens vaag een song gewaar, die me ergens bekend voorkwam. "Hé, dat is 20th Century Boy van Marc Bolan," hoorde ik mezelf verrast zeggen. Het meisje dat naast me stond vroeg me, "Wat zeg je nou?" "Oh ik had even een onderonsje. Verder niets." Net op tijd kwam ik erachter dat ik hardop tegen Freddie aan het praten was. Zodoende ging ik stilzwijgend verder. "Is dit wat er zou gaan komen? Wat kan ik hieruit opmaken, dat Marc Bolan ook bijna met zijn totale energieveld aanwezig is?" Ik meende hem even te horen grinniken. Direct antwoord geven, deed hij niet. Maar gezien de manier van communiceren  tussen ons, kon ik er voor bijna zeker van zijn dat dit precies was wat hij duidelijk had willen maken. Na nog een paar songs kwam er een gekras en gekraak via de luidsprekers de zaal in. Bombay van de Golden Earring. De DJ had hem blijkbaar gevonden en ik zocht de blik van de man op. Door het opsteken van mijn duim bedankte ik hem voor deze geweldige

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

geste. Even dacht ik dat hij de plaat af zou zetten, toen ik hem over hoorde slaan. Maar nee, hij liet het nummer mooi helemaal uitdraaien. Daar stond ik dus mooi in mijn eentje te swingen. Als eerbetoon aan Freddie. Op het moment dat de plaat op zijn einde was maakte ik een buiging, voor ik terug liep naar mijn plaats vooraan bij het podium. Terwijl ik daar zo stond zag ik Daaf de zaal in komen lopen, hij keek mijn richting in en liep weer weg. Of hij er zich van had willen vergewissen dat ik er nog steeds was. Dat deed hij wel vaker gewoon even kijken en weer weglopen. Langzamerhand werd het wat drukker. De zaal was zo'n beetje halfvol, toen Daaf en de band het podium opkwamen. Ze gaven een weergaloze eerste set weg. Ze bouwden er een energieveld op met zijn vieren, dat iedere aanwezige raakte. Er werd geswingd, meegezongen, gefloten en geapplaudisseerd, dat het een lieve lust was. De tweede set deed zeker niet onder voor de eerste. Terwijl ik me eens even omdraaide, om de zaal in te kijken, zag ik Vonk zijn torso bijna zo'n anderhalve meter boven de mensen uit komen. Als Vonk het zo naar zijn zin had, dan was er echt iets speciaals aan de gang. Vonk was niet zo'n swinger gewoonlijk. Na de eerste vijf, zes nummers van de eerste set, werd ik me bewust van een indringende energie. Ik zat helemaal in de muziek, die energie maakte me wakker uit mijn muzikale roes. Ik keek op en Daaf was degene die de energie zond. Niet dat hij zich bewust was van die energie. Wat hij deed echter ontwikkelde die energiegolf. Zo stonden we, toen onze blikken elkaar ontmoeten, wel een aantal minuten in elkaars ogen te staren. En ik zag een nevelige atmosfeer tussen ons. Net of er een directe lijn tussen ons ontstond daar. Nu hadden we dit al eens eerder ervaren samen. We stonden elkaar daar uit te kleden tot op elkaars ziel. Zo diep drongen we weer in elkaar door. Dat was dus de tweede keer dat ik dat mee mocht maken. Een enerverende, emotionele, liefdevolle, gevoelige gewaarwording. Wat Marc Bolan precies kwam doen daar, was moeilijk te bevatten. Als hij Daaf de input had gegeven om die geweldige solo's te spelen, die hij die avond weg gaf, kon ik alleen maar zeggen dat Marc beregoede zaken was komen doen. We hadden die avond een fotorolletje volgeschoten. Zo snel als mogelijk, bracht ik dat rolletje de maandag die volgde naar de ontwikkelcentrale. Twee dagen later zouden ze klaar zijn. Mijn haren gingen recht overeind op mijn armen staan bij het zien van één van die foto’s. Een foto van Daaf met een lichtpunt recht boven hem. Vanuit dat lichtpunt ontstond als het ware een nevelige energiegolf, die hem helemaal Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

omringde alsof iemand zijn armen om hem heen had geslagen. Als een gedaante, maar dan alleen de contouren. Al eerder had ik dat soort energiewolken in de vorm van een menselijke gedaante gezien. Op het moment dat ik dat zag, wist ik waarom ik Freddie hoorde grinniken op mijn vraag 'of Marc Bolan net als hij ook aanwezig was ...' 39 | Winter 1996 – 1997 Tijdens de laatste seance was verteld dat er tijdens het optreden van Daaf op de vijfde november mij een verrassing stond te wachten. Nou dat benieuwde me zeer. Maar het rare van het hele gebeuren was, dat ik dat op 5 November al weer helemaal vergeten was. Uit de tram gestapt, koerste ik richting de zaal waar het evenement plaats zou gaan vinden. Daar stonden al zo'n tweehonderd en vijftig man voor de deur. Aansluiten dan maar. Ik wist dat het een grote happening zou worden. Niet alleen Daaf en zijn band zouden er optreden. Namelijk een heel scala aan andere bekende muzikanten zouden er die avond ook de revue passeren. Dat was een rede te meer voor mij om er die avond ook te zijn. Een aantal ervan die ik al eens gezien had, wilde ik nog wel eens zien. Een aantal anderen, die ik live nog nooit had zien spelen, maar wat me wel leuk leek, speelden er die avond ook. Allerlei redenen om die avond daar te zijn dus. De eerste en voornaamste reden echter bleef, Daaf weer eens te zien spelen na anderhalve maand. Een scala aan bekende Nederlanders liep er rond. Van te voren had ik me afgevraagd, wat ik daar nou van zou vinden. Daar kwam ik vrij snel achter. Ik vond het wel leuk maar verder deed het me vrij weinig. Met de mensenstroom naar binnen dus. Er liepen daar wel mensen rond die ik kende. Buiten dat was ik alleen gegaan en zou ik alleen blijven die avond, dacht ik. De avond werd geopend door Daaf en zijn band. Het enthousiasme zat er bij het publiek al snel in. Het was er druk, vol en volgens mij uitverkocht. Het werd gezellig, swingend en zonder meer een waardevolle avond. Na die avond kwam er een waardevolle nacht. Want na de muzikale festiviteiten werd er op de bovenverdieping van het pand een feest gegeven. En als ik me niet vergis, moest je voor dat feest een uitnodiging hebben gekregen. Die uitnodiging heb ik nooit gezien, maar het was blijkbaar wel de bedoeling dat ik daar aanwezig zou zijn. Nou had ik sowieso vanaf een uur of twee s nachts nog tijd te overbruggen, zodat ik de eerste trein terug naar huis kon nemen. Na het concert liep ik richting balustrade, omdat dat de enige  plaats was waar je kon zitten. Aan zitten was ik wel toe, ik had al vanaf acht uur 's avonds gestaan. Rustig een sigaret rollend, ging ik daar even uit zitten rusten en de opgedane indrukken Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

nog eens uit mijn herinnering opdiepen. Het was een enerverende avond geweest. Maar ik had van Daaf’s aanwezigheid, maar ook van al het andere, volop genoten. Zoals ik daar zo zat, voelde ik Freddie’s aanwezigheid ineens overduidelijk achter me. Dat gaf me een veilig gevoel. Hoe had ik kunnen denken, dat ik daar alleen zou zijn, Freddie was er altijd en overal waar ik ook ging. Alsof hij me had willen waarschuwen, voelde ik vrij snel daarna iemand op mijn schouder tikken. Ik keek om in een vriendelijk mannengezicht. "Zou ik naast je mogen komen zitten?" vroeg hij me. Daar zag ik geen kwaad in en zei, "Natuurlijk, kom maar zitten." "Mijn sigaretten zijn op en ik heb zin in iets te roken, mag ik er één van je draaien?" Ik overhandigde hem mijn shag-etui, zodat hij zijn gang kon gaan. We zaten daar rustig onze sigaretten te roken en onze belevenissen van die avond uit te wisselen. Totdat één van de zaalmedewerkers ons kwam vragen of we ons wilden verplaatsen, want ze gingen de zaal afsluiten. Daar hadden wij geen problemen mee. In zoverre dat ik toen wel rap na moest gaan denken, over hoe en waar ik de resterende tijd in Amsterdam door zou gaan brengen, tot dat de eerste trein weer zou gaan. Ik zette het van me af, ik zou wel zien. Het pand zelf zou voorlopig nog niet dicht gaan tenslotte. We liepen een trapje van een paar treden op. "Kom," zei de man ineens, "Hier naar rechts," terwijl hij naar een paar klapdeuren wees. "Wat is daar rechts?" "Hier wordt het feest gegeven." "Ja dat kan wel, maar ik heb geen uitnodiging gehad, dus gaat dat feest voor mij niet door." "Jawel joh," was zijn antwoord, "daar moet jij gewoon zijn. Denk je nou werkelijk dat je eruit gezet gaat worden, omdat je geen uitnodiging hebt gehad? Sommige mensen mogen zonder uitnodiging naar binnen." Het was me een vrij wazig gegeven. Het leek alsof hij gestuurd was om mij te halen. Ik ging er verder geen discussie over aan en liep met hem mee naar binnen. We kwamen in een ruimte met een U-vormige bar. Er liepen daar heel wat bekende mensen rond. Het werd me al vrij snel duidelijk dat de man waar het feest voor gegeven werd, de grote afwezige was. Dat vond ik behoorlijk vermakelijk en echt iets voor Harm. Hij was niet zon socializer en dat wist ik. Op de plaats waar we binnen kwamen, was een plaats vrij aan de bar waar we gingen staan. Er werd wat te drinken besteld en vrij snel waren we in een interessant gesprek verwikkeld. Soms vraag je jezelf af hoe mensen op bepaalde gespreksonderwerpen komen. In dit geval was dat ook zo. In geen tijd hadden we het over van alles wat met spiritualiteit te maken had. Yoga, mediteren, uittreden, seances, Intelligenties, van alles kwam aan bod in dat gesprek. Dat vond ik zo waardevol. Mensen die je totaal niet kent, die een gesprek met je aanknopen over diepzinnige dingen. Van die mensen tref je niet elke dag tenslotte. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Na een half uurtje kondigde hij aan dat hij gebruik ging maken van het toilet. Of hij nog terug kwam, wist hij niet. "Het was leuk je gesproken te hebben in elk geval. Nog een prettige tijd," zei ik tegen hem. Hij knikte naar me en zwaaide even, toen werd hij opgeslokt in het talrijke kleurrijke publiek dat daar rondliep. Bij binnenkomst al had ik gezien dat Daaf’s vrouw op een paar mensen afstand van ons, aan dezelfde kant van de bar stond als wij. Er werd me niet veel tijd gegund om met dat gegeven iets te doen. Ik had net een sigaret gerold toen er een jong stel op me afkwam. Ze droegen een boek bij zich. Aan mij werd gevraagd of ik er iets voor in wilde schrijven. Het boek ging over het leven van Harm en ze hadden hem zelf er graag iets in willen laten schrijven. Maar helaas voor hen was hij zelf op dat hele feest de grote afwezige. Nu waren ze rond gaan vragen wie hem echt kende, als zijnde zijn vrienden en kennissen. Het leek hen dan wel leuk om door die mensen iets voor in het boek te laten schrijven. Iemand had hen naar mij verwezen. Wie dat is geweest is me nog steeds onduidelijk. Verder deed ik hen graag een plezier en schreef er iets voor in, en zette er mijn handtekening onder. Die twee waren me zo ontzettend dankbaar wat ik enorm innemend vond. "Ik zie het als een enorme eer, dat ik in jullie boek iets heb mogen vereeuwigen. Jullie ook hartelijk bedankt." Ze keken me bij die woorden zo vreemd aan. Dat was niets voor een bekende Nederlander, zag ik ze denken. Waarop ik nog zei, "Ik ben maar een gewone Nederlandse totaal onbekende vrouw hoor. Dat ik het feestvarken ken zegt toch verder niets over mij." Ze lachten wat schaapachtig, bedankten me nog eens en liepen verder. Terwijl ik ze nakeek viel mijn oog weer op Daaf’s vrouw. Ze stond net als ik nog steeds op dezelfde plaats. Ineens viel mijn oog op de man die naast haar stond. 'Die vent had ik eerder gezien, maar waar?' vroeg ik me af. 'Oh jee, nou weet ik het, dat is diezelfde vent die anderhalf jaar eerder, tijdens dat concert in Paradiso, over haar buik stond te aaien en haar stond te liefkozen. Ze was toen zwanger ja. Wat een vertoning was dat. Nu was hij hier weer met haar.' En ineens vroeg ik me af, 'En waar is Daaf eigenlijk? Die zou hier toch ook moeten zijn?' Voor ik er weer erg in had, kwam er en andere man naast me staan. Een Duitser uit Hamburg, die begon tegen me aan te kletsen in het Duits. Waarbij ik hem te verstaan gaf dat hij beter in het Engels kon praten, omdat mijn Duits niet al te best was. Met hem raakte ik in de eerste instantie verzeild in een gesprek over muziek. Hij had een eigen concertzaal en kende de band, doordat ze tijdens de Duitse tour wel eens bij hem waren komen optreden. "Waar ken jij ze van? was zijn vraag aan mij. Over zijn vriendin, die een grote fan van ze was en van alles en nog wat meer. Tot hij ineens geïnteresseerd begon te worden in mij als persoon. Werd er me gevraagd wie Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

mijn grote liefde was, dit naar aanleiding van wat hij vertelde over zijn vriendin. 'My daughter is the love of my life," zei ik hem. Daarmee wendde het gesprek naar het hebben van kinderen en het ouderschap in het algemeen. 40 | Fijn Besnaarde Gewaarwordingen | November 1996 En ineens zag ik hem. Aan de overkant van de bar, met een jonge vrouw waarmee hij stond te praten in woorden en lichaamstaal. Ik zag hem maar hij mij niet, want ik stond achter een soort pilaar. Zij hing intussen aan hem en aan zijn lippen. Twee jaar eerder in Duitsland, kwetste me dat diep. En nu? Nu kon ik het neutraal aanzien als zijnde een deel van hem. Hij had zoveel lieve goede dingen in zich, vooral een goed menslievend hart. Als ik dit deel van hem niet wilde zien, welke van zijn lieve kanten zou ik dan nog wel kunnen zien? Ik had het er wel eens met hem over gehad en ik wist wat het voor hem inhield. 'Niets! Dom doen, dom rondlopen en dom lullen,' noemde hij dat. 'Just taking care of bizniz.' Na die confrontatie in Duitsland, ben ik er dan ook niet meer mee geconfronteerd. Als we het over respect hebben ... Terwijl hij daar stond en ik hem wel zag maar hij mij niet, waren er genoeg die hem wel zagen waaronder zijn vrouw en haar vrienden. Hij had daar nog geen drie minuten gestaan of er werd iets over de bar naar hem geroepen, op een niet zo gezellige toon. Zijn reactie op die opmerking was een terechte terechtwijzing met de middelvinger van de rechterhand. Sorry dat ik het zeg, maar ik vond dat bijzonder vermakelijk allemaal. Koppig als hij is, bleef hij gewoon staan waar hij stond. Er gebeurde verder ook niets. Hij stond daar alleen maar met een schaars geklede vrouw die aan hem hing. Ze kusten niet eens. En ik bleef net als hij staan waar ik stond. Totdat hij zijn lichaam in mijn richting draaide om zijn glas op de bar te zetten. Ineens zag hij mij. Hij duwde die griet van zich af, die daar behoorlijk confuus bij keek, en liet haar voor wat ze was. Ik heb die jongen nog nooit zo snel zien reageren. En prompt komt hij naar onze kant van de bar gelopen. Even dacht ik nog dat hij bij de mensen naast ons zou gaan staan. Maar nee niets van dat alles. Hij kwam rechtstreeks op mij af om tegen mij aan te komen staan. Dat werd daar door heel wat mensen gevolgd. Er werd dan ook met vragende blikken op gereageerd. Niet dat het mij wat kon schelen. Hij liet die griet en zijn vrouw voor wat ze waren en zocht zijn heil bij mij. Hij koos daar ten overstaan van het hele bekende publiek openlijk voor mij. En het vulde mijn hart met trots. Niet dat wij daar nou zo innig gingen staan doen. Nee hoor. Ik was nog steeds in gesprek met die Duitser en hij werd op zijn plaats naast mij aangeklampt door een voormalig bandlid wat hem echter niet van zijn plan afbracht. Hij bleef staan waar hij stond met zijn rug tegen mijn zij aangeleund, om  de rest van de Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

tijd, zolang het feest nog duurde, in mijn nabijheid te blijven. De blik op het gezicht van mijn gesprekspartner was komisch om te zien, die kon maar geen grip krijgen op wat hij gezien had. Nadat hij de verbazing te boven was, keek hij me aan alsof hij het begreep. "You two are a couple aren't you?" Nou dat zag hij dan toch niet helemaal goed, want ik wist wat hij bedoelde met een stel. "We have a pretty special thing going on, but it's not what you think," antwoordde ik hem, ‘En beter vraag je niet door, want meer ga je niet krijgen,’ dacht ik bij mezelf. Tegen de tijd dat het feest ten einde liep, was het ook tijd om de eerste trein te gaan halen. En eigenlijk wilde ik Daaf even vasthouden en hem gedag kussen. Aan zijn manier van doen zag ik dat het wederzijds was maar toch heb ik het niet gedaan. Met een aai over zijn borst ten afscheid ben ik langs hem heen gelopen, om mijn weg uit het gebouw en naar het station te vinden. Wat een verrassende ontwikkeling in hem. Wat was dit een onverwacht geweldige nacht geworden. Op dat feest had ik blijkbaar inderdaad moeten zijn. Precies zoals die man me zei, die me daar binnen had gehaald ... Maar ineens was ik het moe, niet Daaf en onze connectie maar het gereis door Nederland. Eigenlijk had ik al gepland die winter weer naar Keulen te gaan. In 1994 en 1995 was ik er ook geweest en dat was me prima bevallen. En iets in mij had een enorme drang om erheen te gaan, terwijl een ander deel in mij me ervan weerhield. Bij het idee weer te moeten reizen werd ik al moe. En ik wist dat ik moest luisteren naar dat deel in mij dat er moe van werd. Zodoende besloot ik om hem voorlopig niet meer op te zoeken. Niet dat ik zonder aankondiging zomaar weg bleef. Ik schreef hem een brief waarin ik uitlegde dat ik zeer zeker niet ineens op was gehouden hem lief te hebben, maar dat ik even een rustpauze in wilde lassen. Dat ik hem wel weer op zou zoeken, maar dat ik nog niet kon zeggen wanneer. Dit uit respect voor hem, om hem de rust en de tijd te geven het nodige te overdenken. Maar ook uit respect voor dat deel van mezelf dat het even allemaal gehad had. Daaf had gedurende de jaren dat we elkaar kenden al talloze brieven van me gehad. De meest uiteenlopende onderwerpen, maar vooral hij, ik, ons en de spirituele wereld waren onderwerpen in die brieven. Alles wat ik hem te vertellen had gehad, schreef ik hem. Niet dat hij terug schreef, maar dat deerde niet. Daaf is nou eenmaal een jongen die ontzettend moeilijk zijn gevoelens kan uiten in woorden, maar des te beter via zijn muziek. Daar was ik al vrij snel achter gekomen. Alleen kon ik geen vat krijgen op het waarom. Daarom waren de kleine dingetjes die hij juist wel deed, zo ontzettend waardevol voor me. En telkens gaf hij blijk van waardering als hij post van me had gehad. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Alles wat ik hem te vertellen had, begreep hij, zo kwam ik erachter dat wij zelfs in het spirituele, op hetzelfde level zaten. Daarom kon ik hem ook met een gerust hart schrijven dat ik even niet meer kwam, want ik wist dat hij dit ook zou begrijpen als was het een deel van zichzelf. Wat wij hadden zou niet verloren gaan in de tijd en dat wisten we. Met die beslissing, maakte ik ook nog een andere. Voor op dat punt onbepaalde tijd wilde ik ook even geen seances meer aanzitten. Even helemaal niets behalve mezelf en de ontwikkelingen in mij. Zodoende duurde het bijna vier maanden, eer Daaf en ik elkaar weer zagen. In de tussen tijd gebeurde er heel wat op het thuisfront. Aan mijn huisgenoot en goede vriend Vonk vertelde ik over het hoe en waarom van mijn beslissing, die werd daar op zijn zachtst uitgedrukt helemaal niet goed van. "Nou beginnen de dingen eindelijk pas goed te lopen en nou kap jij ermee?!" uitte hij zijn totale verbijstering. "Ben je niet goed wijs geworden? Bovendien is dat wel een erg egoïstische beslissing. Hoe moet dat nou met Mira en mij? Daaf en jij moesten toch eerst samen komen en via ons zou ik Mira leren kennen. Als jij er nou mee kapt, waar blijven wij dan nog?" Mijn reactie hierop was, "Ik ben nergens mee aan het kappen en ik draag niet de eindverantwoording voor jouw toekomst. Bovendien zijn Daaf en ik toch op elkaars levenspad gekomen, dus de weg is geplaveid lijkt me. Luister Vonk, dit voelt nu gewoon zo en ik volg mijn gevoel. Ik heb dit nu nodig en zeer waarschijnlijk Daaf ook. De dingen lopen zoals ze eenmaal lopen. Dit gaat hoe dan ook even zo lopen!" Hij kon het er echter niet mee eens zijn. Aangezien wij nooit ruzie maakten, leidde dit ook niet tot een escalatie in onze vriendschap. Zo zaten we dus gewoon op een zondag middag, begin December koffie te drinken. Hoor ik Freddie ineens zeggen, "It's for the better to call Daaf's dad." Totaal verbaasd zeg ik "You want me to call senior? Why?" "If anyone, he can point you in Mira's direction." Hij volgde mijn gedachtestroom die ging van 'Waanzin' tot 'Hoe verantwoord ik dit ooit als me er naar gevraagd wordt?' en zei "Just trust me!" Dat deed ik, onvoorwaardelijk, Ik vertelde Vonk over de gegeven hint, en tevens dat ik de volgende dag er gehoor aan zou geven. Dit vond hij echt geweldig en het stelde hem enigszins gerust. De volgende dag probeerde ik Daaf’s vader te bereiken, er werd geen gehoor gegeven. De volgende dag nog maar eens proberen dan. En jawel, er werd opgenomen. "Hallo, u spreekt met Neeltje, u kent mij niet maar ik ben een vriendin van uw zoon Daaf." "Hallo, en waar kan ik u dan mee helpen?" "Dat is misschien een beetje een vreemd verhaal meneer, maar ik ben op zoek naar vrienden van u van vroeger. In die zin we zijn op zoek naar Mira en als ik goed ben geïnformeerd is zij een dochter van één van uw vroegere Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

vrienden. We zijn specifiek op zoek naar haar adres." Senior ging er direct op in waarvoor ik hem erg dankbaar was. "Je bent aan het goede adres, enkel kan ik u niet helpen aan haar adres. Wat ik wel kan geven is het adres van haar moeder, dan kan zij u waarschijnlijk wel verder helpen." "Als u dat zou willen doen, dank ik u wel!" Dan is het stil in de telefoonhoorn en hoor ik hem overleggen met zijn vrouw, en verteld wie ik ben en waar ik voor bel. Even later hoor ik hem weer duidelijk en geeft hij me het adres. De volgende stap was het telefoneren naar Mira’s moeder. Maar die was er niet. 'Dat proberen we later nog eens.' Een dag later kreeg ik haar aan de lijn. Het zelfde verhaal herhaalde zich van een dag of wat eerder. "Hallo u spreekt met Neeltje u kent mij niet. Ik ben een vriendin van Daaf en ik heb uw telefoonnummer gekregen van Daaf's vader. Ik bel u omdat ik op zoek ben naar het adres van uw dochter Mira." Ze vroeg me niet eens waarom ik dat wilde weten, maar steekt out of the blue een super vaag verhaal af. "Sorry maar dat kan ik u niet geven, ze heeft het al druk genoeg, die weet van voor toch al niet of ze achter nog leeft. Ik kan u niet verder helpen." Tuut tuut tuut ... wat ik daar nu van moest vinden wist ik ook niet. 'Was Mira misschien ziek? Of verslaafd? Of wilde ze me het adres niet geven omdat ze simpelweg geen contact meer met haar had' Hoe dan ook konden we er niets mee en ik liet het voor wat het was. Daaf’s vader had me daarentegen wel geholpen, al was het maar door het precieze adres van Mira’s moeder aan me door te geven. Nu konden we wel naar de burgerlijke stand van haar woonplaats schrijven. Als je het adres van de moeder hebt kun je met een beetje moeite vanzelf de dochter vinden ... Zodoende schreef ik in naam van Vonk een brief aan de burgerlijke stand. Daarin legden we uit dat we op zoek waren naar een dochter van die bewuste mevrouw op het meegestuurde adres. Dat de gezochte naam Mira was en ze ons inziens in die woonplaats geboren was. Die conclusie kwam voort omdat Daaf ook in die woonplaats geboren was en zij gemeenschappelijke vrienden waren van vroeger, maar dat was ter onzer informatie, dat stond net in de brief natuurlijk. Op 12 December ging de brief de deur uit, nu was het alleen nog maar een kwestie van wachten op antwoord en van daaruit verder gaan. Vlak voor Kerstmis was Daaf teruggekomen van de Duitse tour. Bij terugkomst zou hij mijn kerstkaart aantreffen. Na bijna twee maanden niets van me te hebben laten horen, wilde ik op die summiere wijze even contact maken. De kerstdagen waren voorbij en ik belde Suzy om te vragen hoe de Duitse tour verlopen was. "Niet echt slecht, maar lang niet hoe het andere jaren is gegaan. Het publiek was maar flauwtjes en ik had niet de indruk dat de jongens er met hart en ziel voor gingen." Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

"Dat valt dan behoorlijk tegen, maar ben je zelf nog gaan kijken op één van de data?" "Ja ik ben naar Berlijn geweest." "Te gek hé Berlijn, daar wil ook nog wel eens heen. Was je daar eigenlijk al ooit eerder geweest?" "Nee dat niet, maar het is wel een indrukwekkende stad, dat kan ik je wel vertellen. Hoe is het verder eigenlijk met jou?" "Ja wel goed hoor, rustig. Maar jij hebt Daaf nog gezien. Hoe is het met Daaf?" "Dat is voor mij heel moeilijk te bepalen, zo close zijn wij niet.  Maar naar mijn idee gaat het niet goed met hem. Hij ziet er slecht uit, moe en afgetobd. Je kunt aan hem zien dat hij zorgen heeft en volgens mij slaapt hij ook slecht. Hij heeft de wallen ervan onder zijn ogen." "Dat klinkt niet al te best zeg. Wanneer beginnen ze weer met spelen?" "Ergens in Februari is de vakantie voorbij. Zal ik je een tourlijst sturen, met de al geplande data voor zover bekend?" "Ja doe dat maar, dan zal ik snel eens gaan kijken hoe het met hem is." Daar werd ik op zijn zachtst gezegd niet bepaald vrolijk van. Zo snel als ik kon, zou ik hem weer opzoeken. Hoe dan ook, moe of niet moe. Suzy stuurde me de tour-lijst. Wat bleek, eind Februari zouden ze vrij dicht in de buurt spelen. De Voorzienigheid was ons weer eens gunstig gezind! Zo liep 1996 ten einde. In januari 1997 vierden we mijn dochtertjes achtste verjaardag. Een dag die mij weer dankbaar maakte voor het leven zelf. Ze groeide op als een gezond, opgewekt, slim en vrolijk mensje. Dat was me boven al het andere ook gegeven. Daar bleef ik dan ook altijd zo voorzichtig mogelijk mee omgaan. Kinderen kunnen verminkt raken door dingen waar volwassenen hun hand niet voor omdraaien. Daar was ik me al voor ik een kind kreeg van bewust. En hoe bewuster je bent, hoe beter je oplet. Begin Februari vierde ik mijn eenendertigste verjaardag. En ik wist dat dit één van de levensjaren zou worden die ik niet meer zou vergeten. Vlak na mij eenendertigste verjaardag overkwam me voor het eerst iets dat totaal nieuw voor mij was. Ik kende het fenomeen al van Vonk, want die was het ook eens overkomen. Aangezien hij een toetsenist is, was dat in zijn geval niet zo vreemd. Wat ik er mee moest, ik had geen idee. Ik hoorde pianomuziek. Ik lag op bed en hoorde pianomuziek. En ik wist dat het niet door één van de boven-, beneden- of naaste buren kwam. Geluid van binnen het gebouw klinkt gedempt, verder weg. Er werd me pianomuziek gezonden. Het duurde niet lang, want op het moment dat ik mijn gehoor scherper stelde om beter te luisteren was het weer weg. Later werd me nog meer muziek gezonden, dit keer was het een gitaar die ik hoorde. Stom genoeg deed ik het zelfde als de eerste keer. Maar met het scherp willen luisteren Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

was het even zo snel weer weg als het gekomen was. En ik wist dat het mijn taak was om me een bewustzijnstoestand eigen te maken, waarin ik kan horen zonder scherp te willen luisteren. De tweede keer dat me gitaarmuziek werd gezonden kon ik het al iets langer aanhoren. Maar toch neemt je stoffelijkheid het op een bepaald punt van je innerlijke wezen over. Ik weet nu dat dit ook een kwestie van op de juiste frequentie komen is. En al doende leert men ... Het was dus al Februari geworden, maar nog steeds geen brief van de burgerlijke stand, omtrent Mira. Een week of drie na mijn verjaardag voelde ik als het ware die brief aankomen. Ik kwam 's middags thuis van mijn werk en zoals elke dag ging ik, na mijn fiets in de schuur te hebben gezet, eerst de post uit het postvak halen. Op het moment dat ik de sleutel in het slotje wilde steken, had ik ineens het gevoel dat er post zou zijn van de burgerlijke stand. Ik maakte het klepje open, maar de bewuste post lag er niet bij. 'Dan morgen,' was wat er in me op kwam. De dag erna 's middags hetzelfde ritueel. Bij het openmaken van het postvakje werd bevestigd wat ik de vorige dag al wist en toch stond ik er versteld van. Direct scheurde ik de envelop open. Het was de brief die ik geschreven had, maar dan met wat aanvullende informatie over Mira. Die brief bevestigde tevens informatie die ons, iets meer dan twee jaar eerder, al was gegeven tijdens één van onze eerste seances. Mira zou ongeveer van dezelfde leeftijd zijn als Vonk was ons verteld. Hier werd ons via aardse kanalen bevestigd dat ze maar net een half jaar jonger was dan Vonk. En zoals Daaf al had verteld, was ze inderdaad acht jaar jonger dan hij. Met de gegeven informatie konden we verder op zoek gaan naar haar. Maar dat was wel aan Vonk om te doen ... Een week nadat we de brief hadden gekregen, zouden we weer naar een optreden gaan kijken. Het was de eerste datum die op de tour-lijst stond, na de vakantie. Vonk, zijn zus Elly en haar vriend Nol, zouden meegaan. Vonk’s financiën lieten het op het laatste moment afweten. Zodoende ging ik in mijn eentje. Later zouden Elly en Nol, na hun etentje, zich bij mij voegen. Om een uur of half tien waren we compleet. Elly, Nol en ik gingen naar de bar om wat te drinken te bestellen. Het was er inmiddels al behoorlijk druk geworden. Met mijn drankje in mijn hand stond ik het geheel even later in me op te nemen. Wat had ik dat gemist allemaal. Het was al weer bijna vier maanden geleden, dat ik voor het laatst bij een optreden van Daaf was. De sfeer en de mensen allemaal met hetzelfde doel bij elkaar, dat schiep toch steeds weer een gemeenschapsgevoel. Dat ik dat alleen al zo had gemist deed me toch wel wat. En ineens was hij daar, terwijl ik met Elly stond te praten kwam hij binnen. Ik keek naar hem en had per direct de neiging te bijten. Ik kreeg zo'n week gevoel in mijn mond, hij zag er uit om op te vreten. Allemachtig zeg! Hij had een Bolan-esque jasje aan, en hij was Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

opgemaakt, in die zin hij had eyeliner en mascara aangebracht. Dat is ook een hele kleine blik in de hemel dat je dan krijgt. Ik wist ook dit moment vergeet ik nooit meer. Sakkernaat zeg! Dat was nog eens een golf van emoties die me daar ter plekke overviel, van top tot teen. Allemachtig wat had ik hem gemist zeg. Zoals wij daar stonden liep hij op een kleine afstand langs ons heen. Tussen hem en ons stonden verschillende mensen bij elkaar in groepjes, dus hij zag ons niet. Hij zette koers richting Fox, die bij het raam stond met nog wat mensen van de crew. Klaarblijkelijk werd hij er door hen op geattendeerd dat ik ook binnen was, want vrij snel nadat hij ons gepasseerd was, kwam hij op me af. Elly was op dat moment onze volgende drankjes aan het regelen. Met een geëmotioneerde hoge ondertoon, hoorde ik ineens mijn naam. "Hé Neeltje, wat ben ik blij je weer te zien." "Hé Daaf, hoe is het nou?" "Gaat wel. Met jou?" "Wel prima hoor. Ik ben  inmiddels een nieuwe baan begonnen." "Goh, wat leuk voor je. En wat doe je nou?" Terwijl ik hem vertelde wat mijn baan inhield, stonden we drentelend tegen over elkaar. We wilden elkaar omhelzen, maar we durfden allebei niet. Niet wetend, niet riskerend wat er uit voort zou vloeien als we in elkaars armen terecht zouden komen. Ik had hem niet alleen gemist, hij mij net zo erg. We hadden het over muziek en het opnemen van cd’s. Over onze kinderen en over ons zelf. En ineens kwam er een stukje van zijn gevoel los. "Ik ben zo blij, dat nu eindelijk de tijd is gekomen dat we normaal met elkaar om kunnen gaan. Snap je?" Hij drukte zich verwrongen en gecompliceerd uit, maar ik wist glashelder wat hij bedoelde. Ik dacht even dat ik begon te leviteren. Sky high ging ik. En ik wist dat er een kentering in de tijd had plaats gevonden. Dat het niet ineens in sneltreinvaart zou gaan, maar dat er wel iets wezenlijk verandert was. En een begin van die verandering was vier maanden eerder gemaakt. Tijdens dat feest in Amsterdam Paradiso. Ik vroeg of hij wat wilde drinken, "Dat wel maar ik moet terug naar de rest, we moeten zo backstage." Het concert zou zo beginnen. "Ik zal kijken of ik je kan vinden na het concert." Ik kreeg de heavenly smile als kadootje en hij zei "Okay!" Ik voegde me weer bij Elly en Nol, die al behoorlijk dronken was, en Daaf ging zijn eigen weg. Het concert was ronduit geweldig. We stonden vooraan tegen het podium. Het stond er bomvol, toch werd er plaats gemaakt voor ons om naar voren te lopen, of het weer zo moest zijn. Dat ging nou altijd zo, hoe druk het ook was tijdens een concert, er werd altijd plaats voor me gemaakt om vooraan te kunnen gaan staan. Wat dat betreft was de Voorzienigheid me al die keren zeer gunstig gezind geweest. Na het concert, ging ik zoals beloofd richting Daaf. Op mijn weg naar hem werd ik onderschept door Elly. "Wil je alsjeblieft mee naar huis gaan? Nol is zo dronken Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

inmiddels, dat ik bang ben als we nog langer blijven het zal escaleren. Hij wordt altijd zo vervelend." Dat was nou lullig, ik wilde naar Daaf, maar er zat niets anders op. Ik moest wel mee, want op een andere manier kon ik op dat nachtelijke tijdstip niet meer thuis komen. Geld voor een taxi had ik niet en treinen reden er al lang niet meer. Tja en lopen? Lopen was me net even iets te! Ik zag verder ook niemand die aan Daaf mijn reden van vertrek kon doorgeven, dus ging ik zonder verdere uitleg naar huis. De dag erna schreef ik hem een brief waarin ik het onder andere had over de reden voor mijn vroegtijdige vertrek. Jammer maar helaas, want ik was graag gebleven om nog wat tijd met hem door te brengen. Tot de volgende keer maar weer dan. 41 | Ontmoeting op Zielsniveau | Voorjaar 1997 Thuisgekomen van mijn werk had ik absoluut geen zin om te koken. Hoe dan ook wij zouden gemakkelijk eten die avond. Het was begin April, één van de eerste behaaglijke dagen van het jaar. Ik vroeg mijn dochtertje, wat ze er van zou vinden, om op het terras van de cafetaria bij ons in de wijk frietjes te gaan eten. Daar had ze wel oren naar. Zodoende zaten wij genietend van het prille zonnetje voor de eerste keer, dit jaar, buiten te eten. Halverwege onze maaltijd werd er recht voor ons een rode auto geparkeerd. Vanuit mijn ooghoek zag ik er een man uitstappen met blond haar. In de eerste instantie lette ik er niet echt op, totdat de man het trottoir op kwam gelopen. "Hé Hans, hoe is het? Ben jij nou nog in Nederland?" begroette ik de welbekende man. "Hoi. Ja ik heb het nog maar een jaar uitgesteld." Hans had de plannen om zich in India te vestigen. Er was hem daar een baan aangeboden, binnen en soort gemeenschap van mensen, een kibboets. Hij zou daar dan ook kunnen gaan wonen, wat hem enorm aansprak. Wij kenden elkaar al een aantal jaren, omdat we op hetzelfde plantsoen hadden gewoond, voordat ik ging verhuizen, begin 1995. We kenden elkaar echter alleen maar als straatgenoten. Bij elkaar op bezoek gaan, was er eigenlijk nooit van gekomen. Op straat, onderweg naar boodschappen doen, maakten we wel eens een praatje. Zodoende kende ik zijn plannen en wist ik dat hij eigenlijk al weg had willen zijn. Hij kwam bij ons zitten en we raakten in gesprek over India. Nou was ik al een tijdje bekend met de man Sai Baba dus vroeg ik hem of hij, in India, ergens in de buurt van zijn verblijfplaats kwam te wonen. Sai Baba is een soort heilige die daar de meest wonderlijke dingen verricht. Het genezen van mensen. Het materialiseren en dematerialiseren van vaste stof. In een handomdraai Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

materialiseert hij geneeskrachtig as, wat hij uitdeelt aan mensen die zich tot hem richten voor hulp. Zodoende was ik benieuwd naar zijn verblijfplaats in India. Als hij daar dan toch in de buurt zou komen te wonen, kon hij daar wel eens gaan kijken, leek me. Nou had hij al een eigen mening over Sai Baba, en voelde niet de behoefte daar op af te gaan. Al pratende kwamen we er achter, dat we alle twee al geruime tijd geïnteresseerd waren in spiritualiteit, zonder dat van elkaar te weten. Na een minuut of tien te hebben zitten praten, wilde Hans het gesprek afsluiten, want hij moest dringend naar huis. Ik wilde dit gesprek graag een keer voortzetten, want ik vond het erg interessant allemaal. "Ik moet nu naar huis, want ik heb thuis mijn aardappels op staan. Ik ging eigenlijk alleen maar op weg voor een toetje, waarin ik ineens zin kreeg. Dus ik dacht dat kan nog wel snel even. Dat ik jullie hier zou treffen had ik niet kunnen weten. Dat was wel toevallig. Dat het gesprek dan ook nog zo'n interessante wending zou nam, wie had dat kunnen voorzien." "Nee dat is niet toevallig Hans, want er is niet zoiets als toeval." "Ja dat weet ik. Daar was ik zelf ook allang achter." "En wanneer zullen we dit gesprek voortzetten dan?" vroeg ik hem. "Wanneer je een keer tijd hebt hè!” “Wat zou je er van denken om vanavond koffie te komen drinken dan?" "Ja dat is goed. Hoe laat zal ik er zijn? Om een uur of acht?" "Ja prima." "Nou tot vanavond dan." "Yo, houdoe." "Houdoe." Ja hoor een toetje bracht ons op dezelfde plaats. Toeval? Dat dacht ik niet dus. En iets in mij vertelde me, dat wij niet voor niets elkaars pad hadden gekruist, die dag. We kenden elkaar al een tijd, maar nu werden wij door de Voorzienigheid tot elkaar gebracht. Waarvoor? Daar had ik even geen antwoord op, maar dat zou vrij snel komen. Om vijf voor acht ging die avond de bel. Ik liep naar de intercom om de deur beneden voor hem te ontsluiten. Ik zette vast een ketel water op, intussen kwam Hans naar boven. Om te beginnen werd hij al snel dikke maatjes met mijn hond, dat op zich al was een ongewoon iets. Ze was al bijna twaalf, maar in haar eerste half jaar als pup mishandeld. Vreemde mensen vertrouwen? Nou nee niet echt! Het geblaf was in deze toch wel erg snel over. Pluspunten voor hem. Onze geschiedenis samen had namelijk al uitgewezen, dat als zij iemand pertinent niet mocht je er donder op kon zeggen dat er dan iets niet helemaal in de haak was. Blaffen naar mensen die binnenkomen, had ze altijd al gedaan om haar kwetsbare ziel te beschermen. Als je ging zitten was het altijd direct over, dat wel. Maar Hans was één van de weinige mensen, waarvoor ze al stopte met blaffen, terwijl hij nog door het huis liep. In plaats van koffie besloten we kruidenthee te drinken. Dat deed hij thuis ook altijd en hij vond het fijn iemand te treffen, die dat ook lekker vond om te drinken. Bij binnenkomst liep hij eigenlijk direct naar mijn boekenkast. "Ben jij ook bezig met astrologie hé?" vroeg hij me verbaasd.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

"Nou ergens mee bezig zijn en ergens mee bezig zijn, zijn twee verschillende dingen. Ik vind het wel erg interessante materie, dat wel ja." Hij pakte een boek over Keltische astrologie uit de kast en vroeg me, "Mag ik hier even in kijken?" "Ja natuurlijk be my guest." zei ik tegen hem, terwijl ik op weg was naar de keuken om glazen en de theepot te halen. Nou stond ik er op dat moment niet bij stil, dat daar mijn persoonlijke horoscoop inzat. Die was  een jaar of vijf eerder eens door Leoh voor me uitgetekend. "Sorry," zei hij, "maar ik vind hier jouw horoscoop in." "Nou daar hoef je geen sorry voor te zeggen. Vanuit dat schema ben ik mijn horoscoop volgens de Druïden-leer aan het uitschrijven geweest. En hij zit er gewoon nog in." "Ja maar ik heb er al op gekeken," zei hij, "en dat is eigenlijk iets heel persoonlijks. Maar ik ben daar zelf zo intensief mee bezig, dat ik hem automatisch begon te lezen. Als je dat lullig vind, sorry daarvoor." "Nee hoor, ik vind dat niet erg. Ik weet dat sommige mensen dat hoogst vervelend vinden, maar ik heb niets te verbergen. Wat je voor je ziet, is het. Niets meer en niets minder." "Dat vind ik wel aardig van je. Mag ik je dan iets vragen?" "Ja hoor, vraag maar." "Mag ik jou dan als proefkonijn gebruiken. Mag ik proberen aan de hand van dit schema iets over jou te vertellen. Ik ben er nog niet zolang mee bezig, maar mag ik het proberen?" "Natuurlijk. Ga je gang, dan zal ik zeggen of je conclusie klopt. Ik ben een eerlijk mens en ook mijn minder leuke kanten zal ik beamen, als je die af kunt lezen." Hij was er dan misschien nog niet zolang mee bezig, maar hij leerde dan toch wel ontzettend snel. Tot in de kleinste details wist hij mijn persoonlijkheid af te lezen. Mijn gaven, mijn liefdevolle kanten, de dingen die me konden ergeren, en dingen die me konden kwetsen. Je kon het zo gek niet opnoemen of hij haalde het eruit. Mijn bewondering nam helemaal grote proporties aan, toen hij doodleuk ook nog mijn karmische les, voor dit leven, op begon te sommen. "Zo hé. Ik wist niet dat je vanuit een horoscoop zelfs karmische zaken af kon lezen zeg. Ik heb daar nog nooit eerder van gehoord. Wat knap zeg,” liet ik hem mijn bewondering merken. "Nou er zijn mensen voor mij geweest, al eeuwen lang, die dat allemaal al uitgedokterd hebben. Het is gewoon een kwestie van lezen en aanvoelen." "Lezen en aanvoelen dus?" vroeg ik hem. "Dat lezen dat snap ik wel, maar hoe zit dat dan met dat aanvoelen?" "Eigenlijk gaat dat iets verder als aanvoelen. Wat ik nu ga zeggen klinkt misschien raar, maar het is een kwestie van helder voelen." "Nou dat klinkt niet zo raar, want ik ben welbekend met de gave tot helder voelen." "Dat wilde ik je net al vragen eigenlijk, ook over helderhorend zijn, maar ik durfde het niet zo goed. Toevallig dat je er nu zelf over begint." "Nee Hans, toeval bestaat niet. Daar waren we het toch al over eens. Maar even iets Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

anders, je kunt mij met geen mogelijkheid aan mijn verstand brengen, dat jij vanuit mijn horoscoop, af kunt lezen dat ik helder voelend en helder horend ben hoor. Als je wilt leg dat maar eens uit." "Nou kan ik uit jouw horoscoop wel aflezen, dat jij heel duidelijk mediamieke gaven hebt, maar ik snap wat je bedoelt. Dat krijg ik door van mijn gids. En ik moet jou vanavond iets duidelijk maken, maar ik kan mijn vinger nog niet leggen op wat dat precies is. Maar dat wordt nog wel duidelijk." "Dat gevoel had ik eerlijk gezegd daar straks al, toen je naar huis reed om te gaan eten." "Ik zie daar twee stapels tarotkaarten liggen, die leg jij dus ook wel eens?" vroeg hij me. "Dat klopt, maar niet zo vaak hoor. Als ik eens echt heel erg graag iets wil weten, waar ik niet direct een antwoord op weet, maar wat wel erg belangrijk voor me is, dan leg ik ze wel eens ja," was mijn antwoord. "Maar dat is ook de enige juiste manier om er mee om te gaan. Om het zuiver te houden moet je daar geen dagelijks werk van maken. Sommige mensen vragen dingen en als het antwoord ze niet bevalt, leggen ze de kaarten gewoon nog een keer in de hoop dat er iets anders uitkomt. Waar ben je dan nog mee bezig. Waar doe je het dan nog voor?" "Leg jij ze ook wel eens dan? Dat zal wel als ik je er zo over hoor." "Ja en daar ben ik al lang mee doende. Ik kan de ligging van de kaarten  en de symbolen die op die plaatsen liggen erg goed interpreteren. Tenminste dat is wat me verteld wordt. En naarmate de tijd is verstreken, weet ik dat nu zeker van mezelf." "Nou dan zou ik je bij deze willen vragen een legging te interpreteren, die ik zelf nog niet zolang geleden gelegd heb. Ik heb het opgeschreven. Als je even wacht zal ik de papieren erbij pakken. Is dat goed?" "Ja hoor. Ga ze maar pakken." Zelf had ik al een interpretatie gedaan, maar ik wilde van hem heel graag horen wat hij te zeggen had. Zo gingen we stap voor stap de kaarten langs. Ik had hem mijn vraagstelling bij de legging ook gegeven, zonder de namen te noemen van degene die er mee te maken had. Ik wilde weten wat de toekomstige ontwikkelingen zouden zijn tussen Daaf en mij. Om wie het ging wist hij dus niet.  Zoals ik ze geïnterpreteerd had, zo interpreteerde hij ze ook, hetzij in andere bewoordingen. Vooral wat hij over de eindkaart de Kracht te zeggen had wilde ik graag weten. De eindkaart stond binnen de legging, die ik gedaan had, voor het uiteindelijke resultaat. "De Kracht als eindkaart, zei hij, "waar maak je jezelf nog zorgen om. Dat is de mooiste kaart die je kunt krijgen. Je snapt zelf toch wel dat het betekent, dat alles wat je hebt moeten doorstaan samen, meer dan de moeite waard zal zijn."

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

42 | De Gehangene "Jullie komen sterk, krachtig en in evenwicht samen uit de te leveren strijd. Maar de Gehangene die staat voor het nu, die moet je van je afgooien. Dat betekent stilstand. In een bepaalde situatie blijven hangen. En die kaart die geld voor jullie allebei. Hoelang willen jullie nog de Gehangene blijven?" vroeg Hans me uiteindelijk. "Nou als het aan mij ligt niet lang meer. Maar je weet maar half hoe complex het allemaal is." "Dat zal wel niet nee." En toen was het even stil. Om één of andere vage reden ging ik op hem letten en ik zag iets in hem veranderen. "Hé, voel je jezelf ineens niet lekker. Ik voel dat je jezelf niet lekker voelt, dat hoef ik dus niet te vragen, dus wat is er ineens?" "Ik weet het niet. Ik krijg ineens het zweet in mijn handen. Een angstig gevoel overvalt me en het is niet mijn gevoel en het is jouw gevoel ook niet. Wacht even." Ik had alle tijd en wilde ook perse weten wat er nou ineens gebeurde. Na een kort moment begon hij me plots vragen te stellen. "Met die Tarot daarnet, die relatie met die persoon waar je de vraag over hebt gesteld, heeft die zwart haar?" Toingggg die zat. Zo beheerst mogelijk beaamde ik zijn vraag. "Ja dat klopt hoezo?" "Dat krijg ik net door en die angst, dat zweet in mijn handen heeft met hem te maken. Even rustig, even wachten, kijken of er nog meer komt." Eerst ging hij verder met het beschrijven van Daaf, op alles wat hij verder te zeggen had, zei ik, "Praat maar verder. Als je klaar bent zal ik wel een foto van hem pakken." Hij gaf een trefzekere beschrijving van Daaf’s uiterlijk. Ik stond er helemaal versteld van, dat kan ik je wel vertellen. Voor ik een foto van hem kon gaan pakken, kwam er nog meer. "Dit had verder niets met zijn uiterlijk van doen. Die jongen heeft problemen, grote problemen. Nu maar ook vroeger, nog uit zijn jeugd. Dat wat er toen is gebeurd, heeft hij nog steeds niet verwerkt. De problemen stapelen zich daarom alleen maar op. Maar waar hij nu inzit, kun je los zien van vroeger, niet helemaal natuurlijk maar toch. Hij heeft het heel erg moeilijk. Die jongen heeft heel grote problemen en hij kan ze niet uiten. Hij kan zijn gevoelens sowieso bijna niet uiten. Dat is echt heel erg allemaal. Doordat hij vroeger zo gekwetst is, is hij bang. Al het angstige in hem, wat als een blok vast zit bijna, is terug te herleiden naar zijn jeugd." Al die tijd dat hij aan het vertellen was geweest had hij met dichte ogen en gebalde vuisten gezeten. Totdat hij ophield met praten en me aankeek. "Laat me eens een foto zien van hem, als je wilt." Ik liep naar mijn slaapkamer en haalde een foto, terwijl ik dat deed kon ik mijn emoties maar moeilijk de baas. Wat leed ik ineens met hem mee, lieve Daaf.  Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Een stroom warme liefde overspoelde me en ik wilde hem ter plekke in mijn armen kunnen houden. Hem wiegen en hem ervan proberen te overtuigen dat alles wel goed zou komen. Kwaadheid! Kwaad was ik ook, zo kwaad op degenen die hem Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

dat allemaal aan hadden gedaan. Want Hans had me ook verteld wat hem hoogstwaarschijnlijk was overkomen in zijn jeugd. Terug in de kamer overhandigde ik hem Daaf’s foto. "Ja dat is de man die ik te zien kreeg. Een mens die goed oplet kan zo zien dat hij getergd is en nog wordt. Mag ik jou één goeie raad geven. En die raad komt niet van mij persoonlijk." "Ja alsjeblieft vertel maar." "Er is maar één persoon op de hele wereld die hem kan helpen, en dat ben jij. Doe het alsjeblieft. Het zal niet makkelijk zijn en zeker niet snel gaan, maar ben er voor hem. Die blokkades in hem zitten zo vast en alleen de liefde, die jullie voor elkaar voelen, kan ze uit de weg ruimen. Jij bent de enige waar hij echt voor openstaat. Jou laat hij binnen. Jij kunt hem helpen. Het enige wat de eerste vereiste is stel jezelf eens kwetsbaar op, ik weet dat het moeilijk voor je is, maar doe het. In zijn handen ben je veilig. Geef jezelf bloot. En je weet wat hij nodig heeft. Je weet wat je moet vertellen, dat weet je allemaal zelf. Ik kan je maar één raad echt dik gedrukt meegeven en dat is DOE HET!" En als bevestiging op het geheel hoorde ik Freddie zeggen, "Breakthru these barriers of pain." Dat had hij tijdens een seance al gezegd en dat voelde toen als een voorbode. Ik wist alleen niet een voorbode op wat. Nu werd het me ineens klaar helder. Ineens herinnerde ik me ook de keren, dat Freddie verteld had dat Daaf me zo nodig had. Niet één keer, maar meerdere malen zelfs. Het waren hints geweest, hints, hints en nog eens hints, maar ik kon er niets mee op dat moment. Freddie mocht ook niet meer prijs geven dan dat. Hij kan me ondersteunen maar niet mijn leven leiden. Nou denk ik toch sowieso wel dat het er eerder de tijd niet voor was. Eerst moest ik een bepaalde ontwikkeling voltooien, om hiervoor te kunnen gaan staan. Eerder was ik ook niet capabel geweest. Maar nu wel. Nou wist ik al een tijd lang, eigenlijk vanaf het begin dat we elkaar leerden kennen, dat er met Daaf dingen aan de hand waren, die zwaar op hem drukten. En dat wilde ik hem graag duidelijk maken, dat het zo voelde voor mij. Maar ik wilde niet in zijn privacy binnendringen, tenminste niet op een dermate manier. Dat voelde voor mij als een schending van zijn diepste innerlijk. Nou bleek dus dat ik het al die tijd al goed had gehad. Wel heb ik hem meerdere malen te kennen gegeven dat ik er altijd voor hem zou zijn. Dat als er iets was, wat dan ook, dat hij er met mij over praten kon. Eén ding was ik echter uit het oog verloren en dat was, dat het zo moeilijk voor hem was dat hij dat gewoon niet kon. Hij was zwaar gekwetst geraakt door iemand die hij ook eens vertrouwd had, en van gehouden had. En mijn persoonlijkheid had me al die tijd ook parten gespeeld. Ik ben niet de persoon die zich kwetsbaar opstelt. Mijn motto was namelijk altijd geweest, wie zich kwetsbaar opstelt kan gekwetst worden. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Ineens herinnerde ik me toen ook de woorden, waarmee hij me vroeg, "Poepie, weet je wel waar je jezelf in begeeft?" Nu was ik blij dat ik toen noch ja noch nee had gezegd. Ik heb hem toen alleen maar aangekeken. Het enige wat ik toen dacht en wat ik al vaker had gezegd was, "Wat dan ook Daaf, ik zal er voor je zijn." Nu was dus de tijd gekomen om mijn eigen angsten opzij te zetten en niet langer te drentelen. Want ik had hem al vaak zien drentelen, maar zelf was ik net zo'n grote drentelaar als hij. Wat je het meest opvalt in iemand anders is meestal een eigenschap van jezelf. Het is iets heel herkenbaars, anders had je het namelijk niet kunnen herkennen in de ander. En Daaf had nooit gevoeld als de ander, maar als een soort onderdeel van iets heel erg bekends. Dat had ik hem ook al eens verteld, maar het is me nooit duidelijk geworden of hij dat begrepen had. Een gevoel dat verder gaat als samen staan we sterk. Maar een gevoel van samen zijn we een leger. Alsof we samen de wereld al eerder hadden bevochten, een wereld vol afschuwelijke pijnlijke dingen. Een zo wezenlijk onderdeel van elkaars geschiedenis zijn  En dat voelde al zo vanaf het eerste moment dat we voor het eerst in elkaars armen stonden. Naarmate we bijna drie jaar verder waren kon ik alleen maar concluderen, dat wij elkaar niet zo maar als zielenmaatjes tegen waren gekomen in dit leven. Dat stond voor mij onomstotelijk vast. Zusterzielen, zielenmaatjes, in allerlei verbintenissen kun je met andere zielen verbonden zijn, maar er kan er maar één je tweelingvlam zijn. Je bent maar met één andere ziel in het hele Universum op DE Tweelingvlam manier met elkaar verbonden. Jouw spirituele andere helft de andere helft van jouw ziel. De enige echte met dezelfde blauwdruk als jij. Uit mijn onderzoek in mezelf was ik al een tijd tot de volgende conclusie gekomen. Naar mijn idee waren we ooit, niet in getallen te vernoemen tijd geleden, één grote massa atomen bij elkaar, die zich langzaam is gaan opsplitsen. Eerst splitste het geheel zich op in verschillende grote groepen. Die groepen die daarbij ontstonden, een grote eenheid van zielen, zorgden voor de groepsziel. Die groep splitste zich ook weer op. En hoe kleiner de groep wordt, hoe nauwer de band onderling is en blijft. Dat bleef zich opsplitsen. Totdat er uiteindelijk twee eenheden overblijven met een mannelijk en vrouwelijk potentieel. En als die laatste vier zich opsplitsen hou je uiteindelijk twee androgyne eenheden over. Een eenheid met evenveel mannelijk potentieel als vrouwelijk potentieel. Een eenheid die zich ook nog diende te splitsen. En die allerlaatste splitsing is de Tweelingvlam. Terwijl die voorlaatste splitsing zorgt voor een Tweelingziel. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Die andere ziel, waar je als laatste dan van gescheiden wordt, neemt een kern van jezelf mee. Het mannelijke gedeelte neemt een vrouwelijke kiem in zich mee. En het vrouwelijke gedeelte neemt een mannelijke kiem in zich mee. En er is maar één ziel in het hele Universum, die een kiem van jou met zich meedraagt en dat is je Tweelingvlam. Alle andere uit je zielsgroep herken je en die herkennen jou en dat komt dan weer door zielsherinneringen. Zo zag ik dat en zo zag ik dat al heel lang. Waar ik de wijsheid vandaan haalde? Uit mezelf. Zo voelde dat en het kon niet anders zijn dan zo. Maar ik kwam maar niemand tegen die daar ook al over na had gedacht, laat staan dat die tot dezelfde conclusie was gekomen. Tot op het moment dat ik er voor mezelf achter was gekomen, dat Daaf en ik Tweelingzielen zijn. Eerst moest ik waarschijnlijk tot die conclusie zijn gekomen, voor ik iemand zou treffen die daar ook al over na had gedacht. Op het moment dat ik het zeker wist vond ik de bevestiging in twee Amerikanen. Zij hadden al dertig jaar onderzoek verricht en beschreven dit samen in een boek. Precies zoals ik het al voor mezelf bepaalt had, dat het niet anders dan zo kon zijn, zo precies vertelde zij dat zij tot dezelfde conclusie waren gekomen. Eindelijk had ik mensen gevonden die er ook al achter waren. Dat stemde mij zeer verheugd. Hans zijn gids gaf mij die avond de bevestiging, van iets wat al lang smeulde in mij. Die bevestiging was de aanzet tot actie ondernemen. Ik nam me voor, zo snel als ik Daaf zag, er over te beginnen. Om rustig, langzamerhand door te dringen tot het gekwetste deel in hem. Verder had ik meer dan tijd genoeg. Wel had ik één prioriteit, dat  die ellende nog tijdens deze incarnatie gepasseerd en verwerkt diende te worden. Hem één incarnatie zo zien lijden was voor mij al hartverscheurend. Stel dat hij in een volgende incarnatie dezelfde ellende nog eens zou moeten doormaken! Ik moet er niet aan denken zeg. Dat is een zeer beangstigend idee. Hans en ik waren elkaar toevallig tegen gekomen? Reken er maar op van niet!!!! 43 | Showtime Op naar Zeeland. In de laatste week van April, moesten ze spelen in het plaatsje Zeeland. Dit was de dag waarop ik een begin wilde maken. In elk geval Daaf de wetenschap mee te geven, dat ik inzicht had gekregen in zijn meest kwetsbare innerlijk. Hoe ik dat zou gaan doen, dat zag ik wel. Je kon van te voren toch nooit zeggen hoe dingen gingen lopen. Ik wilde het proberen. Ik zou minstens de gelegenheid creëren, met hem alleen te zijn. Dat was het minste wat ik kon doen. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Daarom wilde ik vroeg aanwezig zijn in Zeeland. Wat me ook lukte, om negen uur 's avonds was ik al aanwezig daar. Ik was de eerste bezoeker van het pand. Ze waren eigenlijk nog niet eens open. Twee van de bandleden waren al aanwezig, die stonden al te sound checken. Het wachten was op Daaf en August. Intussen ging ik aan de bar een bakje koffie drinken. Het was om en nabij half tien, toen ze aankwamen. Of  hij een voorgevoel had van wat er ging gebeuren, keek hij me schuw aan en liep aan me voorbij om de zaal in te gaan. De zaal was nog niet open. Het was nu aan hen om te sound checken. Om daar zoveel mogelijk van mee te krijgen, ging ik bij de toegangsdeur van de zaal staan. Niet lang nadat ik me tegen de deurpost had genesteld, kwam hij het podium op, om zijn gitaar te pakken en een stukje te spelen. De eerste tonen die hij aansloeg gingen me al door merg en been. Zijn gitaarspel riep in mij emoties op, die ik voorheen nog niet kende. Hij stond me daar een partij  blues weg te spelen, zo gevoelig, zo in en in triest, dat ik niet wist waar ik het had met mezelf en met hem. Even ging er een kier open. Een kier die even een opening gaf om golven opgekropte emoties naar buiten te laten stromen. Het raakte mijn ziel op een diep niveau! De kaartverkoop begon en de zaal ging open. Daaf was op dat moment nergens meer te bekennen. Ik wist dat hij backstage zat, maar ik kon er niet toe komen om op hem af te stappen. Ik durfde het gewoon niet. Ergens had ik gehoopt dat hij de zaal in zou komen, maar dat deed hij niet. Het had verder ook geen haast, ik zou wel zien. Vooralsnog liet ik hem liever gewoon met rust. Achteraf was dat het beste wat ik voor hem kon doen. Ik ging ergens zitten, in afwachting op het begin van de eerste set. Half elf was het show time. En ik kan maar één ding zeggen en dat is dat ze er voor gingen, helemaal. Ze gooiden alles in de strijd wat ze muzikaal in huis hadden. Ieder voor zich en toch in harmonie. De mij overbekende nummers passeerden de revue. Op één van deze nummers gaf Daaf me iets te kennen, waar ik nog niet op had durven hopen. En eigenlijk was me dat tijdens één van de seances al verteld. Maar om het dan van hem te vernemen, dat gaf me een enorme energiestoot. August zette het nummer Matter of Time in. Een prachtig nummer, wat ze het laatste halfjaar pas aan hun repertoire hadden toegevoegd. Tijdens het refrein, begon Daaf richting mij te seinen. Tot de titel-zin kwam en hij me op een indringende wijze aankeek. It’s Just a Matter of Time. 'Zo,' dacht ik, 'dat kostte hem wat. Dat was een overwinning. Dat doet me goed te horen.' En iets in mij wist dat wel, maar ik had niet durven hopen dat hij al zover was, om daar nu al voor zichzelf rechtstreeks voor uit te komen. Maar hij deed het, Wauw! Mijn ziel ging een frequentie hoger, ik voelde het letterlijk gebeuren.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Dit was het mooiste dat hij me duidelijk had kunnen maken. Tijd had ik toch al genoeg. Alle tijd van de wereld had hij al van me gekregen. Nu kreeg ik diezelfde tijd van hem terug. Het is allemaal alleen maar een kwestie van tijd. Alles komt goed. Nu staat alles te gebeuren. Zo geweldig als de sfeer was tijdens de eerste set, zo stroef en stug het allemaal verliep tijdens de tweede. Er was backstage iets gebeurd tussen de jongens, iets wat Daaf in elk geval had gekwetst, want dat voelde en zag ik aan hem. Halverwege die set kreeg ik wel een inzicht in Daaf, dat bevestigde wat ik via Hans te horen had gekregen. Ik stond de boel eens goed te observeren. En vroeg me van alles af. 'Wat kon er nou gebeurd zijn? Wat had hem zo diep geraakt? Had de manager er iets mee te maken? Die was er tijdens de eerste set nog niet geweest. Met zijn komst daalde de stemming ineens tot ver beneden nul. Wie had er wat geflikt om hem zich zo te laten voelen?' Niet alleen Daaf, maar ook bij de rest van de band was er een verandering van stemming ontstaan. Dit zou ik uitzoeken, desnoods zou ik Suzy bellen zo snel als ik kon, maandag dus. En zoals ik dat zo allemaal stond te overdenken, verscheen er ineens een waas om Daaf heen. Ik zag hem als het ware in een nevel gehuld. En in plaats van hem, kwam er een in en in triest jongetje te staan. Het was er maar kort. Met het wegtrekken van de waas was Daaf weer glashelder te zien. Maar het merkwaardigste was, dat hij dezelfde gekwelde blik in zijn ogen had als het jongetje dat ik gezien had. Ik besefte me dat ik een inzicht had gekregen in het gekwelde jongetje in Daaf. Iets in het Universum had mij dat inzicht gegeven. Het was hartverscheurend om te zien. Wel wist ik dat ik daar heel erg voorzichtig mee om diende te gaan, met dat diep verborgen gekwetste kind in hem. Die avond zou ik het nog nergens over gaan hebben. Wel wilde ik even met hem samen zijn  als het concert afgelopen zou zijn. Na het concert was ik wel van plan om Daaf te vragen wat er nou was voorgevallen achter. Helaas kreeg ik die kans niet. Zo snel als ze van het podium vertrokken, zo snel maakten ze ook dat ze weg kwamen. Daaf keek me aan in zijn gang langs me heen, en ik wist dat hij het ook liever anders had gezien. Totaal te neer geslagen stapte hij bij Marc achter in de auto. En daar ging hij weer, lieve Daaf. Het enige wat ik ervan kon denken was, dat het noch de tijd noch de plaats was geweest blijkbaar om, waar dan ook met hem over te praten. Uiteindelijk dacht ik er zo over, want ik heb daar in mezelf tierend rond gelopen. Heb lopen vloeken, wat je me normaal niet ziet doen. Maar ineens kwam het eruit. Niet alleen omdat ik die avond niet even met hem samen had kunnen zijn, maar de frustratie van de afgelopen drie jaar vloekte ik van me af. En ik kon niet anders dan inzien dat ik me dan wel kranig had gehouden al die voorgaande tijd. Maar ik verlangde naar een wezenlijke connectie met Daaf en het Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

kwetste me dat het al zo lang geleden was, dat we elkaar alleen maar vast hadden gehouden. Later thuis kwam ik, na een fikse huilbui, tot bedaren en moest ik, zoals ik al zei, de conclusie trekken dat het die avond zo niet had mogen zijn. Er zouden nog meer avonden komen, ook dat zou alleen maar en kwestie van tijd zijn. Met het bekijken van de tour-lijst, zag ik niet snel een mogelijkheid om weer te kunnen gaan. Er stonden wel wat data op, die voor vrij dicht in de buurt gepland stonden, maar niet zo dichtbij dat het ook makkelijk te bereizen was, laat staan 's nachts terug. Toch voelde ik dat het wel tijd werd om hem in te lichten over mijn bevindingen omtrent hem. Zo kwam ik er toe de moeilijkste brief te schrijven die ik ooit in mijn leven had geschreven. In het weekend na het optreden in Zeeland, begon ik met schrijven. Na het schrijven van de datum en de aanzet Dag Lieve Daaf wist ik het al niet meer. Ik kon het begin gewoon niet vinden. 'Hoe schreef je iemand waar je zoveel van houdt, dat je inzicht had gekregen in zijn diepste geheim? Hoe legde je iemands ziel bloot op papier, hoe in hemelsnaam deed je zoiets?' Ik was zo bang dat ik hem zou kwetsen. En het was het gegeven kwetsen en gekwetst worden waarmee ik een begin maakte. Ik vertelde hem dat ik in had gezien waarom hij toch zo angstig in het leven stond. Waar die angst vandaan was gekomen. Dat er iets was voorgevallen in zijn jeugd dat hem zo diep gekwetst had en dat hij het daar nog nooit met iemand over had durven hebben. Het feit dat ik hem dat nu schreef moest hem ook wel kwetsen, daar was ik me bewust van. Maar ik was me ook bewust geworden van het feit, dat ik hem in de afgelopen jaren ook gekwetst had, maar dan wel niet bewust. Hoe had ik kunnen weten wat hem was overkomen. Nu kwetste ik hem waarschijnlijk ook en daar was ik me bewust van, maar ik wilde de consequentie er wel voor dragen. Kom desnoods tegen me schreeuwen, gillen, trappen, slaan, met dingen gooien. Alles mag je van me komen doen, als er maar vast een stukje van al die opgekropte pijn los komt. Dat ik nu ook inzag, wat ik eerst niet snapte, waarom hij niet voor zijn innerlijke geluk vocht. Waarom hij maar gewoon bij zijn vrouw bleef, ondanks dat daar niet zijn innerlijke geluk lag. Omdat het in elk geval een stabiele situatie was. Als je als jong kind zwaar gekwetst wordt, kom je onstabiel in je systeem te staan. Als je dan ergens stabiliteit vind, wil je er alles aan doen om dat vast te houden. Ook al is het niet wat je diep van binnen zoekt, het is in elk geval stabiel. Dat ik zijn angst wel snapte, zijn angst om zich te geven. Volledig te geven. Als ze zeggen van je te houden en ze kwetsen je dan zo diep, wat houdt houden van dan nog in tenslotte? En dat ik inzag waarom hij het niet kon geloven als ik zei van hem te houden, gewoon omdat hij is wie hij is. Maar dat ik het hem desnoods nog tachtigduizend keer wilde zeggen, net zo vaak totdat hij het niet enkel eindelijk zou geloven maar ook in zou zien. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Dat ik wist dat hij bang was maar dat hij één ding niet uit het oog moest verliezen, en dat was dat ik net zo bang was als hij, hetzij om andere redenen. Bang om verder van hem verwijderd te raken dan ik nu al stond. Bang om hem, alsnog te verliezen. Hem te verliezen door zijn angst. Dat ik hem onbewust meerdere keren gekwetst moest hebben, maar dat hij mij net zo goed gekwetst had. Niet om de dingen die hij gedaan had, maar juist om de dingen die hij niet gedaan had. Dat ik goed zag hoe onzeker hij eigenlijk is, maar dat ik net zo onzeker ben als hij, maar dat mij dat er niet van weerhield om toch door te willen dringen tot in zijn diepste wezen. Dat ik eigenlijk om te beginnen niets liever wilde dan echte vrienden met hem te worden, maar dan wel op een intensieve manier. Dat ik wist dat hij door zijn wantrouwen maar een paar vrienden had, omdat hij gewoon niet durfde te vertrouwen op zijn medemensen, omdat hij niet in staat was iemand echt toe te laten in zijn diepere wezen. Dat ik wist dat hij er niet alleen nooit over gepraat had, maar tot op heden ook nog niet in staat was om het te verwerken. En dat ik inzag dat zijn gekwetste ziel elke keer alleen nog maar meer gekwetst raakte als hem iets diep geraakt had. En dat als je daar een optelsom van maakte, het één grote wirwar van opgekropte emoties moest zijn binnen in hem. Dat ik inzag hoe erg hij leed en dat als ik het zou kunnen, zijn lijden graag van hem zou overnemen, al was het maar omdat ik sterker ben dan hem. En dat ik sowieso al leed door hem zo te zien lijden. En dat ik inzag dat hij op een bepaalde manier gitaar wilde spelen, die er maar niet uit wilde komen, omdat hij zo vol met blokkades zit, en dat die alleen maar door er hard tegenaan te schoppen omver zouden kunnen gaan. Maar vooral dat ik hem wil helpen, al duurt het nog jaren. Maar dat hij beter nu de pijn kon doorbreken, dan het er deze incarnatie zo bij laten zitten, en het dan de volgende keer nog eens op je dak krijgen, en  al doende met hem ik ook. Maar dat het voor mij niet het ergste zou zijn, maar wel voor hem. Dat ik wel eens wilde weten wie hem dat allemaal aan hadden gedaan. Maar dat het misschien beter was van niet, omdat ik die personen dan waarschijnlijk een keer op zou zoeken en dat ze dan nooit meer zouden vergeten, dat ik op visite was geweest. En dat ik het allemaal zo intens met hem mee ervaar omdat wij onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Dat ik wist dat hij het moeilijk vind om op mij of wie dan ook te vertrouwen, maar dat hij dat gewoon maar moest proberen, omdat zijn vertrouwen bij mij in goede handen is, en dat ik dat nooit zou beschamen. Na het schrijven en opsturen van die brief werd ik ziek. Met een lichaamstemperatuur van 40 graden kwam ik op bed te liggen. Het duurde maar kort, maar het was heftig. Na vier dagen stond ik weer, hetzij wankel, naast mijn bed. Wel had ik, met het versturen van de brief, Suzy opgebeld. En haar gevraagd er persoonlijk zorg voor te dragen dat die brief zo snel mogelijk bij Daaf kwam. "Suzy je weet als het niet belangrijk was ik het je nooit zou vragen. Er is een brief onderweg naar kantoor, zou je er zorg voor kunnen Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

dragen dat Daaf die in handen krijgt, van jou persoonlijk!? Niet aan iemand anders geven, rechtstreeks. Niet zozeer omdat deze van mij komt, maar om de inhoud, die mag niemand anders lezen. Kan je dat waarborgen?" "Nou, nou," was haar reactie, "klinkt nogal heftig allemaal." "Ja dat is het ook!" "Maak je geen zorgen, dat doe ik voor je, voor jullie." "Dank je Suzy, I owe you one." "Je bent me niets verschuldigd, it's a part of the job." Het eerste wat ik deed toen ik weer beter was, was Suzy bellen om te vragen of Daaf de brief had gekregen. Ze verzekerde mij dat Daaf hem gekregen had. Daar had ze persoonlijk voor gezorgd en hem erbij verteld dat het een belangrijke brief was. Dit nam hij van haar aan met de woorden "Oh jee!" 44 | Gebeden Worden Verhoord | Mei 1997 Zoals zo vaak waren wij, begin Mei, woensdagmiddag bij Miek op bezoek.  Met onze koppen koffie zaten we met de kinderen in de huiskamer. Zelf heb ik op mijn tv geen teletekst, daarom vroeg ik haar of ik even wat kon lezen. De zomer kwam er weer aan en ik was benieuwd naar megaconcerten en popfestivals. Zo liep ik alle concertpagina’s even door. Waaronder de pagina waarop aangegeven stond waar Daaf en zijn band zouden spelen. Nou had ik thuis elke keer een up-to-date tourlijst, dus wilde ik eigenlijk al weer verder. Zie ik in een flits ineens Heesch staan. 'Hij komt naar Heesch' ging het door me heen, maar het drong niet echt tot me door. Dat duurde echter niet zo gek lang. In volle omvang besefte ik het ineens, "Heesch!!! Hij komt naar Heesch!!!" "Wie? Wat? Waar heb je het over?" vroeg ze me, met haar gedachten heel ergens anders. "Daaf! Daaf komt spelen in Heesch! Volgende week zaterdag!!" In een totale uitbarsting van vreugde sprong ik ineens bij haar door de huiskamer. Gooide de afstandsbediening door de lucht. "Telefoon. Telefoon. Bellen. Waar is de telefoongids?" Van pure opwinding kon ik geen normale zin meer uitbrengen. Koortsachtig liep ik heen en weer, zocht in de kast naar de telefoongids, die ik uiteraard niet kon vinden. Totaal verbaasd keek ze het allemaal aan. Tot ze constateerde, "Dit gaat toch wel weer over?!" Ze had de telefoongids voor me opgedoken. Compleet in een positieve stress begin ik als een razende door het boek heen te bladeren, op zoek naar het nummer van de zaal waar ze zouden spelen. Dit ging me allemaal lang niet snel genoeg uiteraard. Waarop ik de telefoon pakte en maar meteen naar Suzy belde. "Suzy, Heesch? Meen je dat nou? Echt?" "Neeltje, ja echt!" Ik stond er niet bij stil om te vragen, hoe het dan kwam dat dit niet op de tour-lijst stond. Nee! Ik wilde me er per direct van vergewissen dat ik op die datum

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

aanwezig kon zijn. Als een wervelwind fietste ik richting centrum om een toegangskaartje te regelen. MIJN GEBEDEN WAREN VERHOORD!!!! Zo vaak had ik al gebeden, dat ze alsjeblieft een keer zo dicht in de buurt zouden komen optreden, dat ik er desnoods naar toe zou kunnen kruipen. Geen treinen, geen bussen, geen trams, geen overnachtingen, geen eerste treinen. Maar gewoon OP DE FIETS!!!! Wat een ongekende luxe zou dat zijn. Op de fiets naar een optreden van Daaf. Mijn gebeden waren verhoord. Ik hoefde maar vier kilometer af te leggen deze keer. Later zou ik te horen krijgen, hoe de Voorzienigheid dit meer dan prachtig geregeld had! Of er iets in mij een tintelend voorgevoel had zei ik zowel tegen Miek als later tegen mijn vader, "Ik heb zo maar de indruk, dat dit allemaal karmisch bijzonder verantwoord is." Mijn vader die wist waar ik het over had, kon niets anders doen dan dit beamen. Miek zei, "Het mag je ook wel een keer meezitten toch. Je hebt de afgelopen jaren nogal niet wat kilometers afgelegd, om het karmisch allemaal in goede banen te leiden niet?" Daarin kon ik niet anders doen dan haar gelijk geven. Maar al die kilometers had ik wel met een hoop liefde en meestal plezier afgelegd en dat wist ze. Vaak genoeg had ze al gezegd, "Ik heb er bewondering voor. Ik zou het niet kunnen." Om half elf 's morgens stond ik, op van de zenuwen, bij Lily voor de deur. We hadden eigenlijk voor een dag eerder een afspraak, maar die moest verzet worden, aangezien er iets tussen was gekomen wat alleen op die dag plaats kon vinden. Dat maakte in zoverre weinig uit, dat Lily me vroeg een dag later te komen. "Is dat geen probleem, want het is tenslotte wel weekend." “Mijn fout,” zei ze, “Ik heb die dubbele afspraak gemaakt. En ik weet dat je me dringend wil spreken, ik maak graag een uitzondering voor je.” 's Avonds zou ik Daaf zien in Heesch, dus ik was haar ontzettend dankbaar. Na mijn belletje ging de deur open en liep ik de trap op richting haar bovenwoning. Ze stond me boven aan de trap op te wachten, we kusten elkaar welkom waarna ze me voorging richting huiskamer. "Koffie? Dan zet ik eerst even het koffiezetapparaat aan." Ondertussen ging ik alvast aan tafel zitten, in plaats van op de grond zoals we gewoonlijk deden. Haar shag lag op tafel, dus nam ik aan dat ze daar al gezeten had voordat ik kwam. Onder het genot van een kop koffie en een sigaret, hadden we het eerst over de dagelijkse koetjes en kalfjes, zoals werk en andere aanverwante zaken. Langzaam draaide het gesprek richting Daaf en de avond die me te wachten stond. "Waar wil je me precies naar laten kijken?" "Nou Lily ik heb hem een hele diepe, zware en moeilijke brief geschreven, en de zenuwen bekruipen me omdat ik geen idee heb hoe Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

die is binnengekomen. Zou daar graag een beetje inzicht in hebben voor ik hem zie vanavond, al is het maar om me te kunnen voorbereiden." "Oké, dan ga ik me even neutraal maken." Ze wreef met haar handen over haar slapen en sloot haar ogen. "Goed, noem jullie namen en stel de vraag maar," zei ze me even later. Eerst noemde ik Daafs naam en na een korte adempauze de mijne. "Ik zou graag willen weten hoe Daaf gereageerd heeft op de brief die ik hem gestuurd heb, die hij op 2 Mei in handen heeft gekregen," zei ik met een trillende stem. Ik lette erg geconcentreerd op haar gezichtsuitdrukking, terwijl ze met haar ogen dicht wachtte op antwoord in kleuren en symbolen. Vaag zag ik haar ja knikken, niet dat het naar mij gericht was, maar ze gaf te kennen dat ze begreep wat ze door kreeg. Ze opende haar ogen en begon te vertellen. Met een beweging vanuit haar zonnevlecht, de chakra boven de navel en tevens gevoelscentrum van de mens, zei ze, "Het sluit precies aan op zijn gevoelswereld, of je beschreven hebt wat hij doormaakt en wat hij daarbij voelt. Hij voelt zich begrepen." "Wat zeg je, hij voelt zich begrepen!? Lily dat is het mooiste wat je me had kunnen vertellen. Dus ik kan er vanuit gaan dat wat ik hem schreef de waarheid was?" "Ja het sluit aan op zijn gevoel, dus je hebt de waarheid boven tafel gebracht. Iets wat nog niemand heeft gedaan. Eindelijk is er iemand die hem begrijpt, dat maakt hem ontzettend blij." "Zou je kunnen kijken naar de energieën tussen ons op de dag van vandaag?" "Ja hoor stel de vraag maar." Waarop ik de volgende vraag stelde, "Hoe zien de energieën er vandaag uit tussen Daaf en mij, 17 mei 1997?" "Ik kan alleen maar zeggen ontzettend positief en dat zal je ook gaan merken. Hij is nu al bezig met jou en verheugd zich erop je weer te zien. Hij weet dat je er zult zijn vanavond. Je zult aan hem merken dat hij blij is je te zien. Ik denk dat hij zelf op jou af zal komen om dat te zeggen." Compleet verbaasd zei ik "That’ll be the day, als hij zover is dat hij dat gaat doen." "Toch is dat dan deze dag. Ook zal je merken dat hij veel meer zou willen doen en zeggen als dat eruit komt, let maar op." "Dat opletten dat zit wel goed. Ik doe de afgelopen drie jaar al niet anders dan goed op hem letten. Dan heb ik het niet alleen over kijken en observeren." "Ik weet waar je het over hebt. Laat hem zelf de mogelijkheid maar creëren om op je af te stappen, krijg je echter in de gaten dat er iets is dat hem blokkeert, ga dan zelf op hem af om hem te helpen. Dat is dan wat hij graag van je zou willen. Maar dat zal niet nodig zijn, zoals ik het zo zie. Hij heeft een ontzettend blij gevoel, de hele dag al. Iets in hem is opengegaan." "Wat dan ook en hoe dan ook, het belangrijkste is dat hij eindelijk inziet dat ik hem echt begrijp. Dat is het mooiste wat me kon overkomen. Want het belangrijkste vind ik dat we

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

eindelijk eens echt vrienden kunnen worden." "Dat is mooi om jou dat zo te horen zeggen, want het heeft ook alleen maar kans van slagen als je vrienden bent. Ja ik weet het en dat is wat ik uiteindelijk wil kunnen zeggen; Daaf en ik zijn echt vrienden van elkaar en die heb je in het leven maar een paar." "Weet je Neeltje, al die jaren heeft het er zo dik ingezeten het lag recht voor jullie neus, maar het was net alsof je het niet kon grijpen. Nu echter zie ik dat jullie wel in staat zijn het te grijpen en vast te houden. Ik geloof dat ik het al eerder heb gezegd, maar ik zie je dit jaar ook echt een basis vinden voor de rest van je leven. Wat ik niet eerder zag maar nu wel, is dat je ook een baan gaat krijgen en ik zie je daar echt in je element zijn. In zijn geheel, de plaats maar ook de collega’s." "Tja Lily als ik echt helemaal in mijn element ga zijn, dan kan dat niet anders betekenen als dat het dan ook goed zal gaan met Daaf." "Ja dat zit er wel dik in hè? Dit wordt echt jouw jaar." "Dat idee had ik zelf ook al wel. Dat dit een jaar gaat worden waar ik als ik bejaard ben nog van zal zeggen 'Goh 1997 was toch wel een prachtig jaar.' Laten we hopen dat we dit jaar zo nader tot elkaar kunnen komen, dat ik een deel van mijn gekozen pad waar mag gaan maken. Want we zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden Daaf en ik. Weet je nog dat de eerste vraag die ik je ooit stelde, inzake Daaf en mij, was, Wat moet ik met die man, of moet hij iets met mij, terwijl ik je naar een foto van hem liet kijken. Weet je nog dat je toen onder andere zei? Wat jullie samen hebben is voor de eeuwigheid. Ik vroeg je toen nog, ‘Weet je wel wat je zegt, want de eeuwigheid is een lange tijd?’ Jij antwoordde toen, ‘Ja dat weet ik wel, maar toch is het zo. Ik kan er niets anders van maken.’ Kun je jezelf die reading nog herinneren?" "Ja dat klopt, ja inderdaad, dat wordt me nu pas weer duidelijk, inderdaad zeg. Met wie ben je nou nog meer verbonden voor de eeuwigheid, dan met je tweelingziel. Het is uiteindelijk de bedoeling dat we ons, vanuit alle uithoeken van het Universum, weer samen gaan voegen als één groot geheel, dat wel. Maar dan zou je met alle zielen in elk geval met wie je samen de groepsziel vormt, een identieke tweeling zijn. Terwijl er duidelijk een verschil is tussen groepszielen en een Tweelingziel en een Tweelingvlam die dezelfde blauwdruk heeft als jij en die gewoon jouw ander zielenhelft is, dat onderscheid wordt  niet voor niets gemaakt?" "Ja dat klopt wel geloof ik. Ik heb me daar nog niet zo in verdiept als jij. Volgens mij begint dat ook pas te spelen op het moment dat je één van je tweelingzielen bent tegengekomen." "Ja dat zou best kunnen, daar heb ik geen idee van. Wat ik wel weet is dat er maar weinig over bekend is tot op heden. Blavatsky zal er wel het nodige over te vertellen hebben, maar zover ben ik nog niet geraakt in haar Geheime Leer. Ik ga hier wel met meer mensen over praten. Wie weet of ik toch nog in stoffelijke vorm Intelligenties tegen ga komen, die er ook al mee geconfronteerd zijn geworden." "Je weet inderdaad maar nooit, Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

het is wel erg interessante materie." In zijn geheel niet zenuwachtig meer ging ik, weer opgeladen met een berg positieve energie, mijn dochtertje ophalen, die bij mijn ouders was. 45 | De Hemel Nabij Na mij dochtertje weg te hebben gebracht, ging ik naar huis terug om te douchen, om te kleden, wat te eten om daarna naar Daaf te gaan. En ik dacht dat ik niet meer zenuwachtig was. Dat was ik ook niet meer, dien ten verschillen dat het me weer in alle hevigheid overviel terwijl ik druk doende was me voor te bereiden op mijn fietstocht naar Heesch. Eten? Ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Dat eten dat liet ik dus voor wat het was. Ik hoorde mijn vader als in een echo zeggen "Succes hè." Mijn vader wist vanaf het begin van Daaf’s bestaan in mijn gevoelsleven. Zijn succeswens gaf me een warm gevoel van binnen. Hij wist dat een groot deel van mijn innerlijke geluk in Daaf’s handen lag. Ineens had ik het gevoel dat ik dat succes meer dan hard nodig zou hebben. Niet voor het verloop van de avond, want daar had ik alle vertrouwen in. Maar voor het moment dat ik hem aan zou zien komen lopen. Hopend dat ik niet zou gaan staan beven op mijn knieën terwijl hij me zou naderen. Kortom, ik had het niet meer. Ik leek wel een puber voor haar eerste avondje uit. Het was die dag drukkend warm geweest, dus dat zou me wat geven vanavond met al die mensen op een hoopje. De Weergoden waren ons echter gunstig gezind, door ons een fikse onweersbui te sturen, nog voor het tijd was om naar Heesch te fietsen. Om negen uur zou de zaal open gaan. Om negen uur wilde ik er dus ook zijn, om zoveel mogelijk tijd met Daaf door te kunnen brengen als me gegeven zou worden. Eenmaal op de fiets waaiden mijn zenuwen van me af. Op een subtiele verkoelende manier. De eerste straat die ik doorfietste in Heesch, was de straat waar een tante van me woont. Een zus van mijn vader en een even zo grote schat als hij. Wat wou het geval, ze was in haar voortuin bezig. We maakten een praatje en ze was duidelijk verheugd mij weer eens te zien. Ze vroeg me wat ik in Heesch kwam doen. Nadat ik haar vertelde van het hoe en waarom, wenste ze me veel plezier. En of ik alsjeblieft 's nachts uit wilde kijken met het naar huis fietsen. Maar voor het zover was ... Met het op slot zetten van mijn fiets, besefte ik weer eens wat een enorme luxe ik genoot die avond, op de fiets naar Daaf hoe was het mogelijk? De zaal was nog niet open, ik was zelfs te vroeg! Van de nood een deugd makend, gebruikte ik die tijd voor het overdenken van wat me te wachten kon staan, genietend voor het zover was. Zittend op een afrastering ging ik daar relaxed een sigaret te roken. Nog even. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

De deuren werden opengegooid, Daaf zou er nog niet zijn, dat wist ik. Na het ophangen van mijn jasje en het kopen van munten begaf ik me naar de ingang. Daar trof ik mensen, die ik daar niet verwacht had. Leerlingen van de school waar ik werkte en een jongen die ik kende van zo’n dertien jaar eerder. Hij was toen de jongste stamgast in het café waar we altijd met zijn allen kwamen. Dertien jaar was hij toen, nu was hij inmiddels zesentwintig en de beheerder van de zaal aldaar. We haalden de nodige herinneringen op uit onze tijd in het Doe Kafé. Alle twee beseffend dat het toch wel een aparte kroeg was geweest. Na de sluiting was er in de stad niet zo'n toffe kroeg meer geweest. Na een tijdje moest hij weer verder met zijn eigen bezigheden, en ik raakte aan de praat met een vrouw die voor bij de ingang op een barkruk zat. Zij was het opperhoofd van de vrijwilligers daar. Die avond was zij er ook voor eventuele EHBO doeleinden. Als dat niet nodig was, was zij er altijd nog om lastige gasten naar buiten te werken. Terwijl ik haar eens goed bekeek, wist ik dat het haar wel toevertrouwd was. Met haar zou je als het erop aan kwam niet gaan lachen, dat straalde ze wel uit. Zoals we daar een pilsje al kletsend weg stonden te drinken zag ik hem ineens, samen met August en Marc. En ik zag hem niet alleen, hij zag mij net zo snel. Direct kwam hij onze richting in en hij zond me een adembenemende glimlach en ... hij vroeg de weg naar de kleedkamer. Gevolgd door August vonden ze hun weg  backstage. Maar die bleven niet lang weg, daar was ik zeker van, dat voelde gewoon zo. En inderdaad, na hun tassen achter weg te hebben gezet kwamen ze direct weer naar de ingang. Warm kreeg ik het ineens! Warm! Het was die dag warm geweest, maar dit voelde warmer. Terwijl hij op me af kwam, aaide ik hem over zijn arm en met de inhoud van de brief in mijn achterhoofd, vroeg ik hem "Hé hoe is het nou?" "Nou," zei hij, "Nu ik jou zie ja, voel ik me ineens stukken beter!" Toingggg, dat had ik niet verwacht en ik wist niet meer wat te zeggen. Dat kende ik nog niet, zo recht voor zijn raap, waar iedereen bij stond en zat. Als dat zo door zou gaan, dan had ik nog heel wat te verwachten. Na dat korte intermezzo zocht hij zijn collega bandleden op. De vrouw waar ik mee had staan te praten keek me bevreemd aan. Even te voren had ik nog gespreksstof genoeg gehad. Hij komt langs en ik ben met stomheid geslagen. “Is het een beetje TE van me om te vragen wat dat betekende. Kan ik hier uit opmaken dat hier sprake is van een romance?“ “Nou," zie ik, "ga er maar van uit dat hier geen sprake is van een romance. Ik kan wel zeggen dat we elkaar erg graag mogen en waarderen als mensen, en dat wat je zag een onderonsje was.” “Ja, ja en dat moet ik geloven. Ik heb geen vrienden die me zo warm begroeten hoor. Dit gaat wel verder als vriendschap alleen.” “Dat mag je gerust zo zien, maar er is geen sprake van een romance.” Ze nam dit van me

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

aan, maar ze bleef me vragend aankijken. Dat liet ik voor wat het was en ging over op een ander onderwerp van gesprek.. Het feit dat Daaf, terwijl hij tien stappen bij ons vandaan met zijn maten stond te praten, de hele tijd maar mijn blik bleef zoeken, hielp niet echt mee aan mijn geloofwaardigheid, dat snap je natuurlijk wel. Na een minuut of tien liet Daaf even zijn maten voor wat het was en kwam weer naar binnen. Loopt aan ons voorbij, mij een keer indringend aankijkend, en gaat backstage. Hij had daar niets te doen, er was daar verder niemand, al zijn mensen stonden buiten. Wat me stuurde weet ik niet, maar ineens besefte ik dat één van zijn belangrijkste mensen binnen was en dat was ik. Ik excuseerde me en liep of het de normaalste zaak van de wereld was backstage. Hij was dus blijkbaar zijn colbert uit gaan doen. “Hé, volgens mij ben jij nog niet zo lang geleden jarig geweest,” zei ik terwijl ik op hem afliep. Verrast keek hij op en kwam richting mij en ik stak mijn hand uit. “Alsnog gefeliciteerd dan”, en gaf hem drie kussen om de felicitatie kracht bij te zetten. Normaal gesproken laat de jarige zich dan kussen. Daaf echter kuste mij even zo vrolijk. Ik voelde zijn lippen op mijn huid en een gevoel van pure liefde doorstroomde me. En ik wist dat hij met hetzelfde gevoel te kampen had, op hetzelfde moment. We voelden ons er niet gemakkelijk onder, wetend dat het erg lang geleden was, dat we zo dicht bij elkaar hadden gestaan. Om de spanning tussen ons iets te verlichten maakten we een praatje over van alles en nog wat. Ik vroeg hem hoe zijn verjaardag was geweest en of hij mijn verjaardag post had ontvangen. Dat praatje maakte de gevoelens die ons overspoelde niet minder heftig. Of er een knopje in me werd omgezet, gooide ik ineens al mijn angsten overboord en stak mijn armen naar hem uit. “Nee nee nee,” zei hij. 'Hoezo nee?' moet ik gedacht hebben want ik zei, “Jawel joh, kom nou maar.” Of hij daar op gewacht had, nam hij me in zijn armen. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en duwde mijn gezicht in zijn haar. Er sloeg een golf door me heen, die met gevoelens gepaard ging, die niet in woorden te omvatten zijn. Een week eerder had ik nog gejankt van gekweld verlangen. Het was inmiddels al weer twee jaar geleden, dat we zo in elkaars armen hadden gestaan. We hadden elkaar daarna nog wel eens vluchtig omhelst. Maar niet de tijd gekregen om elkaars aanwezigheid van zo dichtbij in ons op te nemen. Ik had zo naar hem verlangd. Ik had hem zo gemist. Ik had het gevoel hem fijn te willen knijpen, het enige wat ik deed was een wiegende beweging maken. Een hoog piepend geluidje, dat leek op een gekreun, ontsnapte me. Oh wat voelde dit goed, wat voelde dit warm, wat voelde dit rijk aan liefde. Zo stonden we daar een tijdje, elkaar te knuffelen. Te genieten van elkaars aanwezigheid. Samen te zijn. Tot het we het besef van tijd terug kregen. We lieten elkaar los en keken elkaar aan. Niet helemaal bevattend waarom we elkaar los lieten. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Eigenlijk wilde ik hem niet meer loslaten, maar we waren daar niet alleen. Het had zo innig gevoeld dat we alle twee moeite hadden met relativeren. 'Waar waren we ook al weer en wat kwamen we hier eigenlijk ook weer doen?' Zo goed mogelijk weer terug in ons eigen systeem, liepen we terug naar de ingang. Waar ik mijn eerdere gesprekspartner weer opzocht en hij zijn maten die, alsof er niets was gebeurd, gewoon nog stonden waar hij ze had achter gelaten. Alles was nog hoe het was, maar alles was ook anders. De rest van de avond verliep verder even zo wonderlijk als dat deze begonnen was. Mijn spirit stond op sky high, dit zorgde er voor dat ik stond te swingen of mijn leven er van afhing. Boordevol energie zat ik. Ik leek wel energie te hebben voor eventueel alle honderd mensen die er binnen stonden. Het deerde me totaal niet dat ik de enige was die stond te dansen. Dansen kan ik prima alleen, lekker veel ruimte heb je dan. 46 | Het Dak Eraf Hoe belangrijk het nou geweest was om zijn jasje uit te doen? On stage droeg hij het weer. Nou was het me wel duidelijk dat het binnen toch zeker warmer was als eerder buiten. Onder het mom van even mijn jasje uit doen, was hij dus naar binnen gegaan. Slimme jongen! August had zeker net zoveel pret in mijn uitbarsting van energie als ik. Hij keek me aan en rolde zijn drumstokken even door zijn vingers, alsof hij prima begreep waar ik al die energie op had gedaan. Nou dat begreep hij goed! Daaf speelde de pannen van het dak. De drive zat er weer helemaal in, wat het samenspel tussen de jongens verdiepte. Na een nummer of vier sprong één van de snaren van zijn gitaar. In geen tijd kwam er hulp van de zijkant van het podium. De licht-man gaf hem vliegensvlug een andere gitaar. Die had hij in geen tijd van backstage vandaan getoverd. Daaf plugde snel de gitaren om, zodat er backstage een andere snaar op gelegd kon worden, en speelde vrolijk weer verder. Het was zo gezegd niet bepaald een swingend publiek, dat maakten ze wel meer dan goed door na elke song luid te applaudisseren en te fluiten. Zij waren enthousiast op een andere manier. De jongens konden dit zeer waarderen. Ze gaven alles wat ze in huis hadden. Het speelt wel zo lekker als je een beetje publiek hebt, wat laat zien dat ze je muziek waarderen. In de tussenpauze raakte ik aan de praat met twee jongens, die ik al bij andere optredens was tegengekomen. Trachtend wat enthousiasme aan te kweken, probeerde ik ze er van te overtuigen dat ze wel eens met me mee konden swingen. Ze vonden het maar een duf publiek. "Swingen is ook geen eerste vereiste," zei ik, "maar jullie kunnen toch minimaal als echte fans wel voor aan het podium komen staan. Jullie weten tenslotte hoe leuk de jongens het vinden, bekende mensen voor aan het podium te zien staan als support." Na de pauze en de nodige pilsjes later, kwamen ze Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

opnieuw het podium op. Een luid gejoel en geklap kwam er uit de zaal. Of ik nou de enige zou zijn of niet, ik ging pal voor aan het podium staan. En wat gebeurde er, de mensen achter me sloten aan en begonnen schoorvoetend mee te swingen. Toch was ik de enige, die maar bleef swingen. Een constante stroom energie bleef me maar gaande houden. Dit ging natuurlijk gepaard met een even zo constante stroom transpiratievocht. Dat ik zoveel water te spenderen had! Waar dat reserve depot zijn station had in mijn lichaam, mij was het een raadsel. Na één van de eerste nummers van de tweede set, liet Harm een blijk van waardering zien richting mij. Met het weg sterven van de laatste noten maakte hij een diepe buiging voor me. Een reverence die ik met het zelfde gebaar beantwoordde. Mijn haar was inmiddels doorweekt en mijn kleding plakte aan mijn lijf. Dit weerhield me echter niet van het me verder laten leiden door de composities die ze de zaal in musiceerden. Ik liet me gewoon gaan. De drempel die ik over was gestapt door me volledig voor Daaf open te stellen, zorgde voor een bevrijding van allerlei emoties, die ik al dansend uitte. Wie daar dan wat dan ook van vond, het zei me niets. In een aantal bewegingen ving ik wel wat blikken van mensen op. Het enige wat er toen door me heen ging was, 'nog nooit iemand echt zien dansen jongens, let dan maar vooral goed op!' Daaf’s solo’s haalden mijn hogere zelf binnen bereik. Meerdere malen besefte ik dat ik al dansend even weg moest zijn geweest. Met een smak kwam ik dan weer terug in mijn eigen lichaam, wat er voor zorgde dat ik zo nu en dan stond te wankelen op mijn benen. In één van die solo's was ik al een aardig eindje op weg, toen er abrupt een einde aan kwam, omdat hij ineens stopte met spelen. Het liep niet helemaal vloeiend, niet helemaal Daaf, dat had ik wel gemerkt.  Het hield zo abrupt op, dat ik daarom ook direct naar hem keek, om te kunnen peilen wat er gaande was. De plank had blijkbaar niet gedaan, wat hij er van verwachtte. Duidelijk gestoord in zijn muzikaliteit, ontplugde hij de gitaar en smeet hem op de planken van het podium neer. De licht-man wist niet hoe snel hij te hulp moest schieten, door hem zo snel mogelijk de gitaar aan te reiken waar hij de avond op begonnen was. Een kort vervelend moment. Wat echter niet weg nam dat hij daarna zijn spel weer hervatte en weer helemaal in zijn element verder ging. Ze trakteerden het publiek op een medley van onder andere Hounddog  en Sweet Little Sixteen aangevuld met nog een paar andere oude rockers. Het publiek was dol enthousiast. Na het laatste nummer bleven ze maar roepen om een toegift, die ze ook kregen. Dit was ze niet genoeg, ze wilden nog meer horen. Maar helaas voor ze, na één toegift gooiden de jongens er de pannen op. Zoals bij elk optreden heb ik dan weer hetzelfde gevoel, shit het is al weer voorbij. Dan moet ik echt

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

weer moeite doen om aarde te maken. Na in hogere sferen te hebben vertoefd en dan weer terug te moeten naar het aardse. Dat kost even een omschakeling tenslotte. Op het toilet ging ik even bekijken wat deze avond van swingen en zweten met mijn uiterlijk had gedaan. Mijn conclusie was dat het veel erger kon. Hoe dan ook, het was me aan te zien dat het me goed had gedaan. Ik depte mijn gezicht met wat water. Met de handdoek die er hing maakte ik mijn haar weer een heel eind droog en ik was weer tevreden met de aanblik die de spiegel me bood. Ik inspecteerde nog even mijn oog make-up en ging terug naar binnen. Voor de deur naar backstage stonden wat mensen in de hoop dat ze binnen mochten. Die hadden dus pech. Backstage is backstage, de plek om na het optreden weer bij te komen. Nou was het niet zo dat daar per definitie geen mensen mochten komen. Maar dan toch wel in elk geval mensen die ze er zelf toelieten, niet zomaar lui die zich de toegang wensten te verschaffen. Daar hoefden ze gelukkig zelf niet voor te zorgen, dat werd voor ze gedaan. Ze deden maar wat ze niet laten konden, ze kwamen er vanzelf wel achter, aanhouden had toch geen zin. Ze keken mij nog hoopvol aan, maar het enige wat ik deed was het hoogst geamuseerd aankijken. Daaf zou de zaal wel inkomen, daar hoefde ik niet backstage voor te gaan. Bovendien gunde ik ze meer dan graag de tijd om bij te komen, musiceren is hard werken daar word je goed moe van. Na een klein halfuur zag ik hem de zaal in komen lopen. Ik was inmiddels in gesprek geraakt en stond om de hoek bij de uitgang. Lekker even afkoelend bij de open deur. Hij had me niet gezien en ik zag hem tussen de mensen zoeken naar mij. Ik excuseerde me en ging kijken waar hij inmiddels gebleven was. Verheugd zag hij me naderen, om zich dan toch maar wel zo snel mogelijk uit de voeten te maken, nog voor ik hem kon bereiken. Wat voor mij duidelijk maakte dat hij nog steeds compleet overdonderd was door wat er tussen ons gebeurd was, voor het optreden begon. De twijfel was toegeslagen, ik zag het aan zijn hele houding. Het schuwe en angstige voerde de boventoon en ik had met hem te doen. Hij wist even niet wat nou te doen met het gegeven LIEFDE. Zou hij, zoals zijn tweede natuur hem ingaf, er maar voor vluchten? Of zou hij, wat zijn gevoel hem ingaf, er voor gaan!? Ik voelde hem twijfelen. Echte liefde is tenslotte best eng, daar moest ik hem wel gelijk in geven. Het is totaal overrompelend en eigenlijk zijn er geen woorden voor. Je kunt het in woorden uit proberen te leggen, waarmee je dan je gevoelens kunt weergeven. De essentie echter is niet in woorden te omvatten. Het is veel meer dan alleen maar een gevoel. De stappen die hij gezet had die dag waren een enorme overwinning voor hem geweest. Mij zo duidelijk, ten overstaan van bekenden en onbekenden, te vertellen hoe blij hij

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

eigenlijk wel met me is, dat had hem heel wat gekost en ik wist het. Ik ervoer het daarom ook als een waardevol geschenk. Daarom liet ik hem gaan, hem in zijn totale waarde latend. De tijd de tijd latend. Tijd die hij broodnodig had om te overzien en in te voelen. Tijd om de enorme golf gevoelens, die hem hadden overrompeld, te ventileren en te laten bezinken. Om ze in zichzelf tot verder te zetten stappen te laten groeien. Of dat vandaag nog was of wanneer dan ook. Ik ben ook geen held, maar wel supersnel in relativeren en aanvoelen. Intuïtief weet ik meestal wel hoe de zaken in elkaar steken. Daar ligt mijn kracht in verborgen. Blij met die gave, die me nooit in de steek laat. Dus liet ik hem begaan, met een rust over me die er niet om loog. Het bleek echter te sterk in hem aanwezig om het die dag te laten voor wat het was. Na een tijdje kwam hij op me af. Met een liefdevolle blik keek hij me aan. Het ontbrak hem echter aan woorden, toch wilde hij zo graag contact maken, wat hij ook deed. Hij stak zijn hand naar me uit om hem om mijn bovenarm te leggen. Kneep er even bemoedigend en even warm in, als wat hij met zijn ogen uitstraalde. Om zijn greep daarna wat te verslappen en me over mijn arm te aaien. Hij keek me met een vragende blik aan, of ik hem wel begreep. Je snapt het toch wel hè? Het was of ik hem verstond, zo duidelijk. Het enige wat ik deed was hem glimlachend  aankijken  en bemoedigend knikken. Het is allang goed! Met iets van dankbaarheid in zijn blik keek hij me nog aan voor dat hij zijn maten weer opzocht, die in het bargedeelte naast de zaal zaten. Dankbaar voelde ik me. Dankbaar om zijn liefde en de manier waarop hij het me duidelijk wist te maken. Ik hernam het gesprek met de persoon waarmee ik, voor het korte intermezzo met Daaf, had staan praten. Een gezellig gesprek onder het genot van een pilsje. Terwijl ik daar zo stond kwam Daaf nog een paar keer kijken of ik er nog steeds was. Om me dan even liefdevol in mijn arm te komen knijpen. Om een uur of half twee zag ik dat Marc aanstalten begon te maken om te vertrekken. Het werd tijd om afscheid te nemen. Ik liet het aan Daaf om mij te benaderen en bleef daarom op de plaats staan, waar hij me wist te vinden. Marc groette me gedag en even later kwam Daaf. Hij kwam op me af en ik aaide hem over zijn arm. Waarop hij mijn hand pakte en die zacht streelde. Spontaan kuste hij me gedag en  met de woorden "Hé meissie, take it easy hè," keek hij me diep in mijn ogen tot diep in mijn ziel. "Jazeker, maar jij ook hè," antwoordde ik hem. Hij knikte liefdevol naar me en liep naar de auto, waar al op hem gewacht werd. Ik keek de auto na tot deze uit het zicht verdwenen was. Zoals ik daar tegen de deurpost stond aan geleund, mijn longen vullend met de verkwikkende nachtlucht, kreeg ik gezelschap. De beheerder kwam naast me staan. Hij

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

vroeg me hoe ik het gevonden had. Mijn lofbetuigingen waren niet van de lucht uiteraard. "Dank je dat je ze de mogelijkheid hebt gegeven in Heesch te komen spelen." "Nou," zei hij, "dat hebben ze geheel aan zichzelf te danken." Een uitspraak die bij mij vragen opriep uiteraard. "Hoezo, jij hebt ze toch gecontracteerd, of niet dan?" "Wij hebben echt het geld niet om zo'n bekende band te kunnen laten spelen hier hoor." "Hè, je gaat me toch niet vertellen dat ze hier vrijwillig hebben staan werken vanavond?" "Dat nog net niet, maar we hadden ze wel goedkoop hoor. Wij hebben niet hoeven betalen wat ze normaal vragen. Voor nog niet eens de helft van wat ze normaal vragen, hebben ze opgetreden hier." "Hoe kan dat nou? Waar hadden jullie dat aan te danken dan?" "Dat weet ik ook niet. Maar ze zouden eigenlijk ergens anders optreden, maar dat optreden werd afgelast. Zodoende belde één van hen op, om te vragen of ze bij ons mochten komen spelen. Dat was voor ons een buitenkans, daar zei ik dus geen nee op." "Hè? En wie was diegene die belde dan. Hoe heette die persoon?" "Dat zou ik niet meer kunnen zeggen." Totale verbazing overviel me. Dat was voor hen toch geen normale manier van zaken doen? Dit viel naar mijn idee buiten taking care of bizniz. Het enige wat ik verder nog zei, zonder blijk van mijn verbazing te laten zien was, "Nou daar waren jullie mooi goed mee dan hè!" Wat hij beaamde. Deze avond was waarschijnlijk echt gewoon bijzonder karmisch verantwoord geweest. Na dat gesprek ging ik mijn fiets opzoeken om naar huis te gaan door nachtelijk Heesch. Als je denkt dat het op sommige plaatsen donker is, fiets dan maar eens door Heesch ‘s nachts. Maar ik fietste daar niet alleen. Vanaf het moment dat ik op de fiets stapte, voelde ik Freddie’s energie met me meegaan. 47 | Onbekende In Beeldspraak Gedurende het jaar 1996 bleven de beelden, visioenen, uit. Horen deed ik van alles, ik communiceerde optimaal met Freddie, maar ik zag verder niets. Totdat de visioenen even zo vrolijk weer terug kwamen, in Mei 1997. Nou had ik al eens eerder een spirituele ervaring, terwijl mijn dochtertje naast me lag. In 1994 was ik uitgetreden om een etherische reis te maken naar Duitsland. Dat gebeurde terwijl zij midden in de nacht, naar het wc moest. Zij kwam even later naast me liggen terwijl ik in uitgetreden vorm boven Duitsland hing. Die nacht trad ik nog een keer uit, even zo spontaan als de eerste keer. Ze lag toen nog steeds naast me te slapen. In de nacht van 28 op 29 Mei had ik weer een bijzondere enerverende spirituele ervaring, terwijl zij in diepe slaap naast me lag. Na een paar bladzijden van een boek te hebben gelezen, begon ik slaap te krijgen, en knipte het lampje naast mijn bed uit. Na een draai op mijn andere zij, nestelde ik me in een positie om te gaan slapen. Met mijn ogen dicht zag ik ineens uit het niets een baby voor mijn geestesoog. Een baby met Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

donkere haartjes. Het lag in een positie alsof ik het droeg met zijn voetjes naar me toe. De voetjes tegen mijn lijf aan, het hoofdje rustend in mijn handen. Een beeld wat vrij snel plaats maakte voor het beeld van een andere baby. Dit kindje had ik precies andersom vast. Met het hoofdje tegen mijn lijf aan en de voetjes van me af. Alsof ook deze baby tegen me aan op mijn schoot lag, maar dan precies andersom. Dit was weer een ander kindje. Duidelijk omdat hij een andere lichtere, geen blonde, haarkleur had. Die twee maakten een vertederend gevoel bij me los. Met dat gevoel maakte het beeld van de laatste baby plaats voor het volgende beeld. Met zijn tweeën naast elkaar zag ik ze ineens. Waarbij ik een voor mij totaal vreemde mannenstem hoorde die vroeg, “Voor wie zijn die?” Waarop een even zo onbekende andere mannenstem antwoordde, "Die zijn van Neeltje." Na het gegeven antwoord verdween het laatste beeld en ik hoorde verder ook niets meer. 'Waren dat de kinderen die ik nog zou gaan krijgen? Ze waren van mij, dat was me in elk geval verteld. Hoe dan ook, ze deden mijn moederhart zwellen van vertedering. Als ze nog op mijn levenspad zouden gaan komen, ze waren welkom, dat voelde heel duidelijk zo. Het gevoel tussen mij en die twee kleine mensjes zat goed. Net zo goed als het gevoel voor mijn kleine al bestaande, ook grof stoffelijke, meisje.' Nu was er bij die beelden nog iets aan toegevoegd. Ik had al eerder gezien en gevoeld. Nu zag, voelde en hoorde ik. 'Wie waren die mannen geweest. Twee engelen die me waren komen vertellen dat ik nog twee kinderen meer zou gaan krijgen in dit leven?' Een fase later, ik was inmiddels voor de tweede keer De Nevelen van Avalon aan het lezen. Een epos van negen en een half honderd bladzijden. Dat was deze keer mijn bedboek. Lekker voor het slapen gaan nog even lezen. Na een bladzijde of tien kwam er ineens een waas, een nevel, over de letters opdagen. Een gezicht van een man kreeg ik te zien, en profiel. Los krullend niet in kleur te definiëren haar, met een stoppel baardje. Met een lengte van een kop groter dan mij, want ik keek zo'n beetje van onder tegen de zijkant van zijn gezicht aan. Een vlaag van warmte doorstroomde me maar ik kon die man niet thuis brengen. Ik wist zeker dat ik die man in elk geval in dit leven nog niet eerder gezien had, maar hij moest me bekend zijn want hij vervulde me met warmte.. De nieuwsgierigheid nam de overhand en ik vroeg me werkelijk af wie dat nu moest zijn! 'Is dat ook een beeld van de toekomst? Moet die man nog komen? Wat komt hij nu eigenlijk doen? Hij staat er ook alleen maar en zegt verder niets.’ Zoals ik dat daar allemaal lig te overdenken, komt Daaf ineens aangelopen. Gekleed in een zwarte broek en een knalrode blouse met zwarte polka stippen. Op het moment dat hij vlak voor de man staat, maakt hij een reverence, als een soort van eerbied, maar tegelijkertijd alsof hij duidelijk wilde maken ‘Hier is hij.’ 'Maar wie is deze hij?’ vraag ik me af.  Ik steek mijn armen naar Daaf

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

uit. Hij woelt even met zijn handen door zijn haar, komt naar me toe en omhelst me. Daarmee stoppen de beelden. 'Wat moest mij dit zeggen? Moest het mij überhaupt wel iets zeggen? Vast wel, maar ik wist bij God niet wat. Was die man één van zijn broers? Eén er van had ik al eens gezien, die was het in elk geval niet. Een gevoel vanuit mijn gevoelscentrum, vlak boven mijn navel, golfde door mijn lichaam. Een warm tintelend gevoel. Een onbegrensd gevoel van liefde was het geweest. Maar waar lag de link tussen mij, Daaf en de Onbekende? Op het moment dat ik ooit in dezelfde situatie kom te staan, zal het me pas iets zeggen denk ik.' Hoe dan ook, het was een enerverende ervaring, om daar zo wakker in bed te liggen en ineens met open ogen beelden te zien. Beelden van iemand die ik niet eens ken. Vreemd, vaag, verfrissend en tot de verbeelding sprekend. 48 | Samenkomst In Vertrouwen Het was begin Juni geworden en ik schreef Daaf een brief. In die brief begon ik voor het eerst over het boek dat ik aan het schrijven was. Ik vertelde hem dat het net zo goed zijn verhaal is als het mijne. Ook dat ik het erg fijn zou vinden als hij het boek zou willen lezen, alvorens ik er mee naar de uitgever zou gaan. Ik legde hem tevens uit dat het geen must was en dat als hij mocht besluiten het niet te doen, zijn privacy gewaarborgd was. Iemand die weet dat ik dit boek schreef, weet wie de personen zijn die in het boek voorkomen omdat het voor hen een herkenbare situaties zijn. De mensen die ons kennen en die niet weten dat ik dit boek schreef, zullen waarschijnlijk moeite hebben erachter te komen  wiens levensverhaal het is. Zo bedekt in termen is het wel geschreven. Na dat laatste visioen was er in mij wel een bepaalde ontwikkeling in werking gezet, wat me deed beseffen dat het leven te kort is, om het niet zelf in de hand te nemen. Met alle respect voor mijn allerliefste Daaf. Hij kan zoveel tijd krijgen als hij nodig zou hebben in onze connectie, maar dit is mijn boek en mijn boodschap. Je moet nou eenmaal bepaalde lijnen volgen waar het jezelf aangaat. Zijn ontwikkeling is zijn ontwikkeling. Alle tijd kan hij van me krijgen. No problem. Maar ik ga niet drie jaar wachten met het uitgeven van mijn boek, omdat hij daar geen beslissing in kan maken. Dat doe ik dan met alle liefde wel voor hem. Want buiten het feit dat ik veel van hem hou. Hou ik even zoveel van mezelf. Zijn levenswerk is het zijne en het mijne het mijne. Dat is van mij persoonlijk. Dat is mijn ontwikkeling en die onderga ik ook in mijn eigen tempo. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Zoals hij zijn eigen tempo volgt doe ik dat ook. En mijn natuurlijke levensritme staat nou eenmaal net even iets sneller afgesteld als het zijne. Ik ben een intuïtieve persoon. Mijn intuïtie volg ik dan ook, precies naar daar waar het me brengt. Tot op heden bracht het me nog steeds op de juiste tijd op de juiste plaats. Dat wilde ik wel graag houden zo, als het even kan. In die brief heb ik het niet alleen over het boek gehad. Voor de avond in Heesch heb ik hem nog bedankt. Voor het feit dat hij me zo gelukkig had gemaakt, dat stukje prijs te geven wat hij prijs had kunnen geven. Dat ik hem graag wil bijstaan in het maken van concrete stappen in het leven. Dat hij het maar hoefde te zeggen. Dat hij ten alle tijde welkom is, day or night. Dat ik alles wil doen, maar dat ik het niet alleen kan. Because it takes two to tango. So lets dance! Please come to me, do something concrete and make it complete! Het feit dat Daaf in Heesch een deel van zichzelf, en ik een deel van mezelf, overwonnen had, zorgde ervoor dat ik weer tot een dieper deel van mezelf had kunnen doordringen. En ik ervaar het als erg gezellig, die samenkomst van mijn innerlijke diepere en mijn hogere zelf. Iets dat ik Daaf ook zo enorm gunde! Het gezellig hebben met zichzelf! Maar ja wie niet in vertrouwen met zichzelf en zijn medemensen is, heeft het niet gezellig! Kon hij op zijn minst mij dan maar vertrouwen! Ook daarin besloot ik dat het allemaal maar gebeuren moest zoals het gebeuren moest, maar dat het verder geen effect meer mocht hebben op mijn doen en laten! Het kon gewoon niet meer, de rek was eruit gewoon! Hij kon met mij alsnog alle kanten op, maar ik had een eigen te volgen levensweg. Zover als het er uit zag echter, liep die nu eenmaal niet synchroon met de zijne! Donderdag 26 Juni nam ik een besluit. Een besluit dat voor mijn manier van doen erg drastisch was. Heimelijk had ik gehoopt een schrijven van Daaf te krijgen, waarin hij me vertelde dat hij genegen was mijn boek te lezen. Al was het maar om zijn eigen privacy te waarborgen. 'De lieverd, wantrouwig als hij is,' dacht ik, 'wil vast inzicht in het geschreven gedeelte over zijn leven waar het ons aangaat.' Maar steeds ging mijn hoop meer verloren, naarmate de dagen verstreken en ik niets van hem in mijn postbus vond. Vrijdagavond moest hij optreden in een randgemeente van Utrecht en ik besloot hem aldaar gewoon te bellen om te vragen wat hij er van dacht. De informatiedienst van PTT binnenland deed goede zaken door mij van het telefoonnummer van de zaal te kunnen voorzien. 's Avonds om negen uur zou ik hem bellen, hij zou dan net zijn aangekomen en nog niet echt druk doende met zijn muzikale bezigheden. De zenuwen bekropen me behoorlijk, maar daar liet ik me er niet door van mijn plan afbrengen. Ik wilde het perse weten. Inzake mijn boek liet ik het niet van hem afhangen. Verder kon hij in alles alle tijd Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

krijgen, maar niet daarin. Om kwart over negen draaide ik het nummer van de zaal. Een vrouw beantwoorde de telefoon aan wie ik me voorstelde. "Hallo zou je mij kunnen vertellen of de jongens van de band er al zijn?" "Nou dat weet ik eigenlijk niet want ik kom net binnen, maar ik zal even voor je kijken." Zonder dat ik verder kon uitleggen wat mijn verdere vraag was, hoorde ik haar de hoorn neerleggen en weglopen. Even later werd de hoorn weer opgenomen en hoorde ik haar zeggen, "Iedereen is er behalve Harm." "Dat is mooi, zou je dan even kunnen vragen of Daaf aan de telefoon wil komen?" "Wie? Wie is dat?" "Dat is de gitarist met het zwarte haar," legde ik haar uit. "Nou als je even wacht zal ik hem vragen of hij genegen is het telefoontje aan te nemen." Ze liep weer weg. Na een kleine minuut werd de hoorn weer opgepakt en hoorde ik, "Ja hallo." "Hé Daaf met mij. Hoe is het?" "Ja wel goed hoor." "Ik kom even meteen ter zake hoor. Heb je mijn brief gekregen waarin ik je vroeg of je genegen was mijn boek te lezen?" "Nee, maar hoezo? Ben je een boek aan het schrijven?!" Hij bleek mijn brief niet gekregen te hebben! En ik maar wachten op een reactie! "Ja, ik ben een boek aan het schrijven. En ik wilde je vragen of je het wil lezen, voor het naar de uitgever gaat. Het is namelijk net zo goed jouw verhaal als het mijne en ik wil eigenlijk erg graag jouw goedkeuring hebben!?" "Oh, en waar gaat het boek dan over. Waar kom ik in het verhaal voor?" "Jij komt in het verhaal inzake de ontwikkelingen tussen ons en wat dat voor mijn persoonlijke ontwikkeling betekent." "Oh, maar ik wordt naar ik aanneem genoemd door middel van een pseudoniem?" "Uiteraard, je kunt sowieso niet zo maar over mensen gaan schrijven hè Daaf? Dat mag niet, dat is wettelijk vastgelegd." “Ja dat klopt, want anders ..." en hij begint ineens te schaterlachen. Nog niet eerder had ik hem zo gemeend horen schateren. Het was een waar genot om te horen. Al eerder zag en hoorde ik hem lachen, maar niet zo. “Ja, ja,” antwoordde ik en wat anders, “and then you’re gonna sew me?“ Waarop ik in lachen uitbarstte en hij nog even zo vrolijk met me mee schaterde. Na weer wat te zijn bijgekomen zei hij, “Nee zonder gekheid, je snapt wel wat ik bedoel?” “Ja natuurlijk. Dat zit wel goed hoor.“ “Nou meissie dan schrijf maar lekker verder. Dan lees ik het graag als het uitgebracht is.” Daar had ik niet op gerekend en ik werd er dan ook echt even stil van. Tot de betekenis van zijn woorden echt tot me door waren gedrongen zei ik niets. Dat duurde even maar ik antwoordde in een zucht, “Oké, dat vind ik echt tof van je. Dat ervaar ik als een enorme blijk van vertrouwen, dank je.” “Ja maar natuurlijk.” Alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij dat zomaar iemand toevertrouwde. Hij met zijn paranoïde inslag. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Maar ik moest me wel realiseren dat ik niet zomaar iemand was voor hem. Toch stond ik er versteld van, dat had ik namelijk nooit verwacht. Hij gaf zonder inzage van de inhoud mij zijn goedkeuring. Vrij snel nadat hij gezegd had dat het natuurlijk oké was hoorde ik hem zeggen, “Maar geen gekke dingen schrijven hè meissie," en hij begon alweer te lachen, "anders sew ik je later alsnog.” “Maak je daar maar geen zorgen om,” antwoordde ik lachend, “dat zal niet nodig zijn. Maar even wat anders. Gaan jullie in de vakantie nog optredens doen zonder Harm?” “Nee we treden niet op want we gaan de studio in tijdens de vakantie.” “Te gek zeg. Eindelijk gaat het er dan komen de cd waar ik al zo lang op wacht. Jullie eigen repertoire.” “Ja te gek hè.” Ik wist dat ze al een paar jaar van plan waren, om met de band zonder Harm, hun eigen repertoire op te nemen en op de markt uit te brengen. Dus ik wist dat hij nu erg blij was, dat het besluit nu vast stond en dat ze er voor zouden gaan! Tevens besefte ik me wel iets anders terdege. “Maar dat betekent dan wel dat ik je in September pas weer zal zien. Dat spijt me meer dan ik je uit kan leggen,” voegde ik aan mijn woorden toe. Nu was het blijkbaar zijn beurt om stil te worden, want ik hoorde even niets. Zo hard als hij even te voren had gelachen zo stil werd hij nou. Even later hoorde ik hem aarzelend zeggen, “Ja dan zal er wel niets anders opzitten denk ik. Maar nee nee,” hoorde ik hem opgelucht verder gaan, “we beginnen wel weer met optreden in Augustus in plaats van in September.” “Hoezo? Jullie, de band zonder Harm?” “Nee we beginnen in Augustus meteen weer met Harm.” “Goh dat is al snel weer. Oh maar dat is maar anderhalve maand. Dat overleven we wel hè?!” “Ja dat zal nog wel lukken toch?” stelde hij een wederkerige vraag. “Jawel. Maar weet je wat? Als je in een helder ogenblik het licht mocht zien, je weet mijn adres. Je kunt altijd nog langs komen als je zin hebt en tijd!” “Ja, nee, dat doe ik denk ik voorlopig toch even niet. Maar meissie ik vond het erg gezellig maar ik moet gaan hangen, want ik moet me gaan voorbereiden.” “Oké doe dat maar. En nog bedankt voor je vertrouwen hoor. Doei.” “Ja oké. Doeg.” Op het moment dat ik ophing raakte ik pas echt in opperste verbazing. 'Had hij me echt blindelings vertrouwd? Wauw dat had hij echt gedaan ja. Ongelooflijk maar waar.' Die lieve Daaf was op een punt aanbeland in zijn ontwikkeling, waarop hij zijn privacy zonder wikken en wegen in mijn handen legde. Dat betekende alleen maar, meer dan veel goeds voor zijn innerlijke heling in de toekomst. Eindelijk was hij op weg gegaan om een compleet mens te worden. Dat wat ik me ten doel had gesteld voordat ik incarneerde had ik waargemaakt. Door mijn onvoorwaardelijke liefde was hij op het punt aangekomen in zijn leven, waarop hij weer in staat was een beetje vertrouwen te krijgen in zijn medemens. But hey, thats where friends are for!

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

In Augustus zagen we elkaar in Arnhem. Dat was een dag die ik nooit meer zal vergeten. Om te beginnen moest ik al weg terwijl zij nog op het podium stonden, gelukkig hadden we elkaar eerder al vluchtig gesproken. Maar tijd voor een persoonlijk intermezzo was er niet, er heerste een rare hectiek die dag die ik niet kon verklaren noch plaatsen. Wel hadden we de kans gecreëerd elkaar even te spreken. Tijdens dat gesprek overhandigde ik hem de eerste versie van Verenigd Zielenrijk. Hij was er oprecht blij mee en beloofde me het zeker te lezen. We kusten elkaar gedag voor hij het podium op moest. Ik heb van de tweede set drie songs gehoord en toen was het tijd om terug te gaan naar het station. De trein stond nog een aardige tijd stil. En op het moment dat de trein aanreed kreeg de wereld het nieuws te horen dat Diana Spencer was verongelukt, ik hoorde het via de nieuwsberichten op de radio, terwijl ik nog in de trein zat. ‘Oh my God,’ bedacht ik me, ‘Het is ze gelukt, ze hebben haar vermoord!’ En ze wist dat het ging gebeuren … 31 Augustus was een donkere dag voor Moeder Aarde. The Queen of Hearts left The Planet. 49 | Magic In The Air Maart 1998. De dag van de afspraak met Thomas Ouendag brak aan. Thomas Ouendag? Ja Thomas Ouendag, de begaafdste kosmoloog in den lande. Via Tarot Hans was ik op het pad van Thomas gekomen. Hans had een consult met hem gehad en was daar strak van onder de indruk. "Hans, sign me up!" zei ik tegen hem. "Neeltje, heb je enig idee hoe druk die man is?" "Ik heb geen flauw idee, maar daar wil ik heen. Wat jij verteld slaat alles. Deze man wil ik ontmoeten." Hans krabbelde zijn telefoonnummer op een kladje, "Bel maar, je hoort het vanzelf." "Als ik een afspraak geregeld krijg ga jij dan met me mee?" vroeg ik Hans, "dat is drie uur met de auto hè, zie je dat in?" "Geen punt Hans als dat voor jou geen punt is." "Okay," was zijn antwoord. Dus ging ik de sprong wagen. "Meneer Ouendag, u spreekt met Neeltje. Via een kennis van mij ben ik op uw pad terecht gekomen. Graag zou ik in aanmerking komen voor een afspraak met u, schikt dat?" "Dat schikt altijd, enkel schikt dat pas over een maand of drie, " zei de man vriendelijk. "Dat is geheel niet erg, dan maak ik graag een afspraak met u voor over drie maanden." "Okay, dat zegt in elk geval dat je graag wilt komen." "Absoluut, heeft u iets van mij nodig? Geboortedatum? Geboorteplaats?" "Nee hoor ik wil niets weten. Op de ochtend van de dag dat jij naar hier komt maak ik verbinding met jou en je hogere zelf. Alles wat ik dan doorkrijg is van toepassing op en voor jou, voor dit punt in de tijd." Ik was op zijn zachtst uitgedrukt enorm verbaasd. Dat gingen we meemaken. De afspraak werd ingepland voor Maart 1998. Een enorm houten huis, waar geen spijker in te vinden was bleek later. Een ruimschoots uit de kluiten gewassen Zwitsers chalet leek het wel. Binnen ademde het één en al rust Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

uit. Prettige sfeer om in terecht te komen. Hans verbleef intussen elders in het huis en ik nam plaats in een comfortabele zetel. "Wilt u wat drinken?" "Zegt u vooral geen u, en ja alsjeblieft." Even later komt hij terug met een blad met glazen en een dampende pot kruidenthee. "We gaan als volgt te werk, alles dat ik vertel tape ik op een bandje voor je, dan kan je dat later nog eens beluisteren als je wenst. Ik heb deze ochtend informatie over je doorgekregen en boodschappen die enkel op jou van toepassing zijn en met name NU van toepassing zijn." "Okay, let's do this," zei ik. Deze man wist me tot in mijn tenen te verbazen. Hij had de kleinste maat van een Sorbo blokje, waarvan op één van die mini papiertjes allerlei symbolen getekend stonden. Thomas stak van wal, of ik Thomas wilde zeggen en vooral ook het u achterwege zou willen laten. Tot mijn verbazing begon hij met mijn levensverhaal vanaf het moment dat ik nog niet geboren was. Nog steeds in mama's buik, van daaruit doorliep hij echt ALLE stadia van mijn leven. Van peuter tot kleuter, lagere school, voortgezet onderwijs, beroepsonderwijs en met dat alle gevoelens, ervaringen, vrienden, relaties, noem het en het werd besproken. En dat allemaal vanaf dat mini Sorbo blokblaadje. De gezinssamenstelling, hoe ik relateerde met mijn gezinsleden. De sfeer, het huis waar ik geboren was en gewoond heb tot mijn negentiende levensjaar. Als ik niet beter wist had ik hem voor een stalker gehouden, zo tot in de puntjes wist hij alles, maar dan ook alles van mijn leven. Zaken die ik nog met wie dan ook ooit had gedeeld. Daarna mijn kind en haar relatie tot mij en hoe dat zou verlopen, de relatie met haar vader en hoe dat zou gaan lopen, maar ook natuurlijk de relatie tussen haar vader en mij, en wat onze karmische les was. Later bij het beluisteren van die tape hoor ik mezelf talloze malen zeggen 'Niet normaal hey, hoe kan je dat weten?' Al met al ben ik daar een uur of drie binnen geweest en was ik compleet doorgelicht. Natuurlijk vroeg ik naar het boek dat ik aan het schrijven was. Dat was mooi, wat hij daar over zei, "Dat boek gaat door veel mensen gelezen worden, daar kan je zeker van zijn, maar Neeltje luister, dat is in wezen niet belangrijk." Niet geheel begrijpend wat hij bedoelde, vroeg ik hem er naar. "Dit boek is een helingsproces geweest. Het helen van allerlei wonden, op bewust en onbewust niveau. En daarin heeft het, heb jij prima werk verricht op de eerste plaats. Daarnaast is het een aanreiken van jouw zielenroerselen aan anderen die hier zonder enige twijfel bepaalde punten van herkenning in zullen vinden, en zo aan hun helingsproces kunnen beginnen. Buiten het feit dat het een boek is, is het een healer, dat was het voor jou en zal het voor anderen zijn. Mensen lezen en leren, je reikt iets aan, manieren waarop ze met bepaalde situaties om kunnen gaan." "Knap, Thomas, jij hebt het niet gelezen toch weet je dit alles." Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Natuurlijk vroeg ik ook naar Daaf. "Mag ik open en eerlijk zijn?" "Natuurlijk, ik kom niet voor niets voor een consult helemaal naar hier." Plompverloren zei hij ineens "Neeltje er zijn meer mannen dan lantaarnpalen, ze schijnen allemaal hun specifieke licht, jij mag bepalen door wie jij je wilt laten belichten. En ik weet waarom je dit vraagt. Er is een man die ik met jou over je levenspad zie lopen. Ik weet niet of het deze man is, het kan evengoed. Maar als ik eerlijk ben zie ik een andere energie bij je. Een man met een heel sterk karakter die overigens de beste vriend van je dochter wordt die ze zich ooit maar kan wensen. Bovendien ga jij enkel voor nummer één en niet voor minder, jij hebt een kosmisch bewustzijn en je kent de balans van het Universum, jij weet hoe het werkt, werk met je eigen wijsheid. Jij zoekt die balans, maar die zal je op aarde niet vinden. Desalniettemin zal je een maatje voor het leven treffen en daar een vrij evenwichtige relatie mee krijgen, er is altijd wel eens wat in een relatie, maar dat overwinnen jullie. Je zult gaan beseffen dat jouw deel in het Universum met je is en blijft, geniet er van want ook dat is er voor en is van jou." 'Poepdiedoepdiedoep,' dacht ik bij mezelf. Zijn visie op mijn toekomstige liefdesleven overrompelde me enorm. 'Niet Daaf dus? Niet? What the heck?' Ik wenste dat het Daaf was, maar ik wist ook dat wij bepaalde zielsafspraken hadden, en ik wist ook dat ik mijn belofte na was gekomen. Maar ik hou zo intens van die man. Uiteindelijk besefte ik, het is niet de bedoeling dat wij bij elkaar komen en zijn op die manier, ongeacht de intensiteit van onze wederzijdse gevoelens. Maar, er was ook nog een mooie maar, wij zijn voor de eeuwigheid verbonden. En wat is één mensenleven op de eeuwigheid tenslotte. Diep van binnen wist ik al, en knap bewust ook, maar hey ik zou ik niet zijn als ik niet zonder slag of stoot op zou geven. Ik zou dat zelf voelen bepaalde ik. Daaf en ik, wij en niemand anders zouden dat via onze zielsconnectie aanvoelen en er naar handelen wanneer de tijd daar was. Geen seconde eerder zou ik afstand van hem nemen in dit leven. Kijk uit wat je denkt zeggen ze wel eens. De Pul, Uden, 19 April 1998. Goodness gracious great balls of fire! Mijn meisje had me inmiddels vaker dan eens gevraagd of ze een keer mee mocht 'naar de band kijken.' "Dat mag," beloofde ik haar, "maar alleen als ze een keer op een festival of ergens anders overdag spelen." De Pul in Uden deed zich voor, en beloofd is beloofd. Wij togen naar Uden met vrienden van ons, die wilde ze ook wel eens live zien optreden. Daar voltrok zich die middag toch wel een klein wonder. We verbleven buiten zolang ze nog niet op het podium stonden. Daaf was nergens te bekennen echter. Ik zag Fox en August maar geen Daaf. Op het moment dat August me wenkte naar binnen te komen wist ik dat ze zo zouden beginnen. Daaf zag ons en ik zag dat hij schrok, hij zag mijn kind en hij kreeg het Spaans benauwd, ik zag het over zijn hele gezicht, dat vond hij wel zo confronterend blijkbaar. Ik dacht niet anders als 'Het zij zo!" Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

En wat deed hij, juist hij peerde er van tussen. Er ging een kwartier voorbij en August kwam het podium op om achter zijn drumkit plaats te nemen. Fox kwam op, plugde zijn bass in maar nam een andere plaats in dan normaal. Normaal staat hij aan de rechter kant op het podium vanuit de zaal gezien, deze keer stond hij meer links. Wij stonden aan de rechter kant voor het podium. En daar kwam Daaf en die ging op de plaats van Fox staan, recht voor ons. Harm kwam op en on with the show. Harm zwaaide naar mijn meisje. Ze keek naar mij omhoog alsof ze wilde zeggen "Zwaaide die nu naar mij?" En ja dat deed hij. Het mag weer gezegd worden, het was geweldig, as always. Mijn kind echter die kende hun muziek inmiddels ook van achter naar voor en terug. Negen jaar, maar meezingen niet te zuinig. Harm vond dat uitermate vermakelijk. Daaf echter had de plek die hij had ingenomen nodig, om het feit dat mijn kind daar was, een mini verlengstuk van mij, dat wilde hij blijkbaar even integreren dat feit. Nu lukte hem dat wonderwel erg snel moet ik zeggen. En het klinkt ogenschijnlijk bijzonder suf, maar het was die middag of hij luttel voor ons stond te spelen. Zo opvallend dat de mensen om ons heen regelmatig keken voor wie Daaf dan wel stond te spelen. Ik nam het waar, maar ik kon me niet bezig houden met dat feit, het feit dat hij het deed daar hield ik me mee bezig. Ik genoot daar optimaal. En toen gebeurde er een aantal dingen achter elkaar die ik me op de dag dat ik sterf nog zal herinneren. Daaf zette één van de hits in en ik zag mijn kind blij worden. Die kon ze ook meezingen en niet enkele regels maar helemaal. Harm zag het en die komt naar haar gelopen, knielt op het podium voor ons neer en geeft haar een hand. Om haar een luttele momenten later zijn microfoon te geven. Of het de normaalste zaak van de wereld was speelde de band verder, Harm deed de coupletten, mijn kind zong steeds het refrein, maar als het refrein kwam, speelde Daaf enkel zijn gitaar en de rest van de band stopte met spelen. Magisch hoor! Een song of wat later ging hij voor de microfoon staan en ik bedacht me ‘En wat gaat hij nu doen? Zingen? Gaat hij zingen? Die had nog never gezongen dat wilde hij niet ... Áugust en Fox wel, die deden de back up vocals, Daaf nooit. Hij nam plaats achter de mike en zong, hij zong, en hij zong voor mij! Zolang hij zong keek hij naar mij! Ik kreeg een boei zo rood dat het niet grappig meer was. Die mensen om me heen, ze keken de hele tijd, dat was niet vermakelijk. Ik probeerde het niet te zien, maar de energie van al die mensen was naar mij gericht dat kan je niet ontgaan. Maar dapper als ik was, steunde ik wel hem, hij keek naar mij, dat was een victory van een heel bijzonder soort, niet zozeer voor mij, wel voor hem. Ik keek naar hem en ik bleef kijken, hij zoog me naar binnen gewoon. Zijn energie slokte me op. Er was op een gegeven moment geen omgeving meer, er waren enkel zijn ogen die in de mijne keken, het leek een soort lichtbrug die er ontstond tussen ons. Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Het is hard terugkomen als de song dan ten einde is. 'Wat was dat? Wat gebeurde daar nu? Dat was totaal kosmisch zoveel kon ik er wel van maken. Maar hoe werkt zo iets zeg?' Na nog één song was het optreden ten einde. Ik kon niet stoppen met stuiteren. maar dan heb je je kleine meid bij je ... "Wat een leuke papa heb jij," zei een man die naast ons stond. "Ken jij mijn papa dan?" vroeg ze heel nuchter. "Ja die man die de gitaar speelt is toch jouw papa?" "Nee dat is mijn papa niet!" Die man keek me aan en ik haalde mijn schouders op. "Dat is toch jouw man of niet?" "Euh nee, dat is hij niet." De man dacht dat ik hem straal voor de gek hield, en hij keek naar mijn kind of die wel in het complot moest zitten. Vermakelijk! We besloten nog een drankje te doen en daarna naar huis te gaan. Ik zat met mijn rug naar de zaal, mijn kind liep ergens onder het wakend oog van mijn vriendin Antoine. I was minding my own bizniz op het moment dat Alex tegen de sport van mijn barkruk schopt om mijn aandacht te vangen. "Neeltje daar komt hij aan, hij komt rechtstreeks naar hier." Ik schrok van het feit dat hij tegen mijn barkruk trapte en dook automatisch in elkaar. Dat zag Daaf niet, maar die interpreteerde dat ik dat deed om dat hij er aan kwam. Hij had Alex horen zeggen wat hij zei. Hij maakte rechtsomkeert en verdween achter de coulissen om niet meer terug te komen. "Oeps sorry," zei Alex, "dat was niet mijn bedoeling." "Weet ik Lex, maakt niet uit verder." Ik baalde als een stekker, niet zozeer om wat Lex deed, maar om het feit dat Daaf werkelijk dacht dat ik hem niet wilde zien! Was hij nou helemaal van de pot gerukt!? Kende hij me werkelijk zo slecht, na vier jaar? Ik wilde mijn leven met hem delen, wilde hem elke dag zien, de eerste zijn die hem zag elke ochtend dat hij wakker werd. Alles wilde ik van hem zien, letterlijk alles. Ik had nu letterlijk het gevoel dat ik een soort twilightzone terecht was gekomen. We vertrokken zonder dat ik Daaf nog zag. Fox daarentegen zat buiten op het terras. Terwijl we langs hem lopen staat hij op en spreekt me aan, nou eigenlijk sprak hij me toe, wees hij me terecht, althans dat dacht hij. "Neeltje wat heb je gedaan?" "The F*ck Fox ik heb helemaal niets gedaan, laat je eerst goed informeren voor je conclusies trekt!" Ik draaide me om en liep bij hem weg. daar had ik al helemaal geen trek meer in, de bemoeizucht van die mensen. Stay out of my life and off my property will you!? Het was een buitengewone geweldige middag, maar toch kwam ik met een grove kater thuis! 50 | En De Cirkel Was Rond Daar waren we dan. We hadden alles, en tegelijkertijd was er niets. Daaf was er maar tegelijkertijd was hij de schitterende afwezige. Ik vroeg mezelf af ‘Wat als ik nu eens geheel tegen mijn principes was ingegaan? Wat als ik nu wel met hem naar bed was Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

gegaan die bewuste middag in Keulen?' God weet hoe zeer ik dat wilde, maar ik heb dat niet gedaan. Ik ging voor een voorkeurspositie, die heb ik gekregen, het respect gekregen en niet als een vaatdoek aan de kant gewapperd als just another one night stand. Dat is een vraag die ik me zal blijven stellen zo nu en dan ... niet realistisch hoor, maar ja niets menselijks is me verder vreemd. Ik wilde hem zo graag dat het me het beste kostte, tegelijkertijd heb ik wel wat behouden mijn waardigheid en mijn trots. Soms vroeg ik me af 'Wat doet een mens en wat laat een mens voor de liefde van zijn leven?' Ik heb op beide schouders prettige wezens zitten, de ene fluistert in dagen van melancholie "Zie je nu, ik zei het je toch dat je het beter wel had gedaan!" Terwijl die andere me toespreekt met "Goed gedaan hoor, ik ben trots op je." Soms wilde ik ze beiden van mijn schouders vegen, mijn boeltje pakken en naar Amsterdam verhuizen en maar kijken waar we heen gingen. Maar hey ik ben verantwoordelijk voor een meisje dat aan mij is toevertrouwd en die gaat hoe dan ook voor ALLES! Intussen overvielen me ook al een jaar vreemde visioenen van een prachtige man met aqua ogen. Ik werd er gestoord van. Verwachtte die man op elk moment van de dag op elke hoek van elke straat. Tegelijkertijd kon ik niet loskomen van Daaf, Freddie deed er meestal het zwijgen toe, hij zag mijn innerlijke strijd maar mocht geen advies geven. Ik voelde hem wel als rustgevende aanwezigheid. Lief, maar van binnen was er tumult. Ik wist het niet meer, ik wist niets en tegelijkertijd meer dan genoeg. Ik voelde me langzamerhand vleugellam worden, en trok me terug in mijn korf, letterlijk. Eigenlijk hopend op een wonder dat me uit mijn melancholie zou halen. En je raad het al ... dat wonder kwam in de persoon van Daaf, you've got to love the man! Want als Mohammed (V.Z.M.H.) niet naar de berg komt, komt de berg naar Mohammed (V.Z.M.H.). Je kan nog zo melancholisch zijn, het leven gaat door. We hebben een meisje om voor te zorgen, boodschappen moeten gedaan worden en je gaat elke dag keurig werken. En dan ineens valt je oog op een poster. 'Wat? Dit gaan ze niet menen?' Ik keek omhoog en zuchtte eens flink! Daaf en band zouden naar Oss komen op 13 November. Op de kop af vier jaar na ons eerste wezenlijke treffen. Even ging het door me heen 'Daar komt de afronding.' Maar nam me daar ter plekke voor om niet te gaan. Ik had er goed genoeg van, niet van hem, maar het feit dat het naar nergens leidde. Na het werk ging ik naar Megan "Wat denk je wat Meg? Daaf komt naar Oss!" "Dilemma?" vroeg ze me. "Nee, want ik ga niet." "Neel kom aan zeg! Natuurlijk ga je, en ik ga met je mee!" Oeps daar kwamen de hulptroepen zonder dat ik er om vroeg. Intussen wist Diyèn ook dat ze naar Oss zouden komen. Ze wilde komen en bij me logeren om ze nog eens te zien, dat voelde niet cool voor mij. Niet dat ze niet welkom Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

was, maar er zat nog steeds een wrang gevoel. Eens had ik haar nodig maar keerde ze me grofweg de rug toe, dat was haar al vergeven, ruimschoots maar vergeten was ik het niet. Ik zei haar eerlijk dat ik het niet wist wat ik zou doen, dat zij mocht komen logeren om naar de band te gaan kijken, maar niet of ik mee zou gaan. Diyèn kwam en ik was oprecht blij om haar te zien. "Kom op for old times sake, " zei ze. Meg kwam langs en die stond haar bij ... 'Ze gaan samenspannen ook nog,' bedacht ik me. Zegt Meg ook nog, "Ranay wil ook mee." En ik zei "What the heck, let's do it!" Het moment dat ik hem zag was alles dat ik me had bedacht van de baan. Maar toen had hij mij nog niet gezien. Tot hij omdraaide en me die alles verzengende hemelse glimlach schonk. Dat was het moment suprême voor mij, ineens ging het licht aan. Ik besefte me op dat moment ten volle 'Ik zal mijn leven lang verliefd blijven op deze man, ik kan me in allerlei bochten wringen maar het zal zinloos zijn.' Dat besef kwam ineens en integreerde ook direct, het nam direct de juiste plaats in op mijn innerlijke schaakbord. De Zwarte Koning die altijd schaak gezet zal worden door de Witte Koningin, en hij geniet er van ... en ik ook. If life keeps teasing me, I will play along! Blijdschap, diepe innerlijke blijdschap. Ineens had ik maar zin in één ding en dat was het leven vieren. Holadijee! De sfeer keerde en ik ging er voor. Dikke pret had ik met die meiden. Swingen, drankje hier, drankje daar. Komt Ranay ineens naast me staan met een bloedserieus gezicht. "Wie is die kerel daar aan de bar?" "Dat is Daaf. Why?" "Ik ken hem niet maar zou jij niet eens aanwerk gaan maken?" "Que?" "Ja Neel kom op, pak die gast op zijn bek, he is gagging for it. Zijn ogen volgen jou overal" Ik dacht dat ik door mijn knieën ging. Het idee alleen al. En daar gingen ze het podium op. Ja, als vanouds zo lekker. Er zou nooit een moment komen dat ik hier niet meer van zou genieten. En ineens was Freddie er! "Enjoy!" zei hij. "Oh I will believe me," antwoordde ik. Ik ging die avond volledig uit mijn plaat. En met volledig bedoel ik volledig. Daaf, ik weet niet of hij zich deze avond nog herinnert, maar die heb ik helemaal gek gemaakt! Ineens was de she-devil on the loose alive and kicking en ik dacht maar een ding 'Jou ga ik iets mee naar huis geven jongen!' Die heb ik staan uitdagen, er was een moment waarop ik dacht dat hij van het podium zou komen om me te pakken, zo goed had ik hem te pakken! Waanzin en zo niet ik ... ahum ... zo wel ik dus! I gave it al and he took it all. August stond achter de mike die avond. Op het moment dat Daaf Bolan's Get It On inzette, keek August me aan en zei 'You really are getting it on don't ya girl?" "Bet ya I am!" Ik keek naar Daaf en die rolde zijn ogen naar boven alsof hij wilde zeggen 'Oh my!'

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Wat een waanzinnige avond. Maar het was nog niet over voor mij. Dit moest een goed staartje krijgen dit geheel deze November de 13e. De band stopte en de muziek werd aangezet, de mannen gingen de boel opruimen. Door de voordeur naar buiten. August's auto stond voor de stoep. Een Golf GTI met geblindeerde ruiten. 'Ha, ha dacht ik, komt ie Daaf!' Ik liep naar buiten, ik zag hem zijn spullen achter in de auto leggen intussen was ik achter hem gaan staan. Hij draaide zich om ... dat gezicht, om niet te vergeten. Van alles zag ik passeren in die prachtige ogen. Ik stond met één hand op mijn heup hem te observeren "Nou?" zei ik. "Nou wat?" "I am for the taking Daaf, take me!" Ik dacht dat hij ter plekke door zijn knieën zou gaan. Maar hij greep me! En of hij me greep! Tijdje later, inmiddels weer binnen totaal niet gewaar van hoe ik er uit zag, ik kan enkel zeggen hoe ik me voelde, lovedrunk! Totally lovedrunk! Forever. Meg keek me aan alsof ze wilde zeggen 'Ik weet niet wat hij heeft gedaan, maar wat hij ook deed, dat heeft hij goed gedaan!' ‘Ik weet ook eerlijk niet wie nu eigenlijk wie te grazen had die avond - and she smiles - ik was ruimschoots een gewillig 'slachtoffer.' En ik heb er van genoten optimaal en dat is zwak uitgedrukt!’ Dat zat ik zo allemaal te overdenken op het binnen terras, Diyèn zat naast me in een nis. Komt hij ineens recht op me af. Ik dacht even die grijpt me hier ter plekke weer, die ogen, dat vuur, die passie. En ik kreeg hem full face deze keer, hij dook neer op mijn ooghoogte en zet zijn neus tegen de mijne, en keek me aan tot diep in mijn ziel, ik hoorde het hem zeggen, het leek een soort echo uit de diepte van zijn wezen, 'Jij zal altijd de mijne zijn!' Hij draaide zich om liep de deur uit en weg was hij. "Neeltje?" hoorde ik Diyèn zeggen. Ik draaide mijn hoofd in haar richting. "Ik heb gezien. Sorry dat ik hier ooit aan getwijfeld heb." Na onze drankjes te hebben gedronken vertrokken ook wij. Ik had Diyèn beloofd om mee naar België te gaan. Mijn meisje was bij haar opa en oma en ik ging een weekendje België doen. We zouden Meg en Ranay thuis afzetten, mijn rugzak oppikken en doorrijden. Op het moment dat we de hoek om komen rijden, passeert ons een Golf GTI met geblindeerde ruiten. Ik kijk Diyèn aan en zeg "Dat ik nu niet thuis was hè, ik wist dat hij eens zou komen. Ik wist niet of ik dan wel of niet thuis zou zijn! Dit is een teken ... En het was goed zo. Verbonden tot in de eeuwigheid ... wij zouden elkaar nog wel zien, ook nog in dit leven.

Verenigd Zielenrijk


ISBN: 978-90-484-0213-7

Verenigd Zielenrijk. Cormaël Lia. Verenigd Zielenrijk All Rights Reserved Cormaël Lia ISBN:

Recommend Documents