Titel: Reuzenbeesten (met dank aan Anouk in ’t Veld) Bouw: groep 6 Tijdsindicatie totaal: 30 min. Doel van de les: Aan het eind van de les hebben de leerlingen een reuzenbeest in beweging gemaakt Foto’s van kinderwerk
Figuur 1: Recht op zijn achterste poten staan: Klaar om te vechten. Figuur 2: Lekker een bamboestok eten. Figuur 3: een voetballende dino Figuur 4: twee aan het vechten Figuur 5: Eigen vacht schoonlikken en de rug krabben met zijn staart De opdracht: Miljoenen jaren geleden zag de aarde er heel anders uit dan nu. Overal liepen, vlogen en zwommen verschillende dinosaurussen rond. Deze beesten waren veel groter dan de mens. Er zijn heel veel skeletten van dinosaurussen gevonden en opgegraven, maar toch weet niemand hoe deze dieren er nu echt uit hebben gezien. Wat denk jij?
Benodigd materiaal: rivierklei, spatels, plastiek om op te werken. Kunstwerk: Titel: Albertosaurus
Context: Inleiding; Verhaal van Martin Hunziker: een verhaal om de leerlingen mee te nemen in de opstelling met de Albertosaurus (zie aan het eind van de les: dit verhaal is eerder gepubliceerd in de methode Moet je doen, beeldend Thieme Meulenhoff) Reflectie op het kunstwerk. Vraag 1; vraag wat kinderen zien Laat de leerlingen aanwijzen. Vraag 2: afhankelijk van wat leerlingen vertellen vraag je door op wat de leerlingen bij vraag 1 aandroegen: verbind met die vragen ervaringen en gedachten en gevoelens van de leerling aan het tafereel . Instructies: Technische: • Werk snel: anders droogt de klei • Werk op een stuk plastiek; anders trekt het vocht van de klei in de tafel en wordt de klei droog • Onderdelen goed aan elkaar bevestigen: zie werkplaat. Likken aan de te lijmen onderdelen is een keramistentruck; anders kerven en lijmen met slib • Geen water gebruiken!!! • Zorg dat ongebruikt klei afgedekt is met plastiek Maak ter plekke een dier in schema: vier poten, lijf, kop (alle technische zaken komen zo aan de orde) Verbeeldende: Doe voor …. Ik heb het schema dier; en kijk nu tilt hij een poot op…. En nu gaat hij zitten….en nu kijkt die achterom….en nu… Speel met de diervorm en laat mogelijkheden van weergeven zien. Werk en begeleiding: • Kleien
Reflecteren: Vraag 1; Vraag wat kinderen gemaakt hebben, laat ze vertellen over hun eigen kunstwerk. Laat de leerlingen aanwijzen. Vraag 2: afhankelijk van wat leerlingen vertellen vraag je door op wat de leerlingen bij vraag 1 aandroegen: verbind met die vragen ervaringen en gedachten en gevoelens van de leerling aan het kunstwerk. Verhaal Martin Hunziker bij de Albertosaurus Bah, wat een akelig monster, denkt Priscilla. Als ze verder bladert door het boek, ziet ze steeds meer van die monsters. Dino’s zijn het of eigenlijk: dinosauriërs. Eigenlijk interesseren die beesten haar niet zoveel, maar nu moet ze van klei zo’n monster maken. Daarom bladert ze door dit boek. Natuurlijk heeft ze wel eerder dino’s gezien. Nou ja, geen echte natuurlijk, maar nepperds. Van de zomer was ze in een dierentuin en daar hadden ze een stuk bos volgezet met nagemaakte dino’s. Vreselijke monsters zaten ertussen, met namen die ze onmogelijk kan onthouden. In ieder geval eindigden ze vaak op -‐saurus. In dit boek staan ook weer onmogelijke namen: Plateosaurus, Thecodontosaurus, Tuojiangosaurus. Om ze uit te kunnen spreken moet Priscilla de namen vaak letter voor letter hardop lezen. Dan valt haar oog op een groenig monster met korte voorpoten en een grote bek vol scherpe witte tanden. Ze leest het bijschrift: Dit is het kleinere neefje van de Tyrannosaurus Rex, de Albertosaurus. Hij was toch nog ongeveer 9 meter lang. Priscilla schiet in de lach. ‘Albertosaurus,’ giechelt ze in zichzelf. Haar meester heet Albert. Daarom moet ze zo lachen. Ze kijkt de klas in en in gedachten maakt ze een lijstje met soorten dino’s. Charlottosaurus Lesleyosaurus Koenosaurus Khalidosaurus Irenosaurus Muratosaurus Jeroenosaurus Lisettosaurus En natuurlijk Priscillasaurus. Dan krijgt ze een geweldig idee. Ze maakt van die klomp klei een Priscillasaurus. Dat moet een verschrikkelijk monster geweest zijn met een hele lange nek. Daar kan ze dan lekker veel kettingen omheen hangen. Niemand weet immers hoe de Priscillasaurus er uit heeft gezien. Verder worden de benen van het beest lang, sierlijk en slank. Daarmee kan het mooie sprongen maken als het aangevallen wordt, door de Albertosaurus bijvoorbeeld. En de kop is niet zo groot, maar wel pienter. Zal ze grote slagtanden maken? Straks eerst maar eens kijken of die wel mooi staan. En wat voor huid zal haar Priscillasaurus gehad hebben? Een ruige vacht met wollig haar? Glibberige schubben of scherpe stekels? Daar moet ze nog even over nadenken. In ieder geval wordt het beest paars, want dat is haar lievelingskleur. Jammer dat ze pas met schilderen kan beginnen als de klei helemaal droog is.
