Jazzy Jazz - Funk - soul - rhythm & blues - hip hop - latin
Focus on
Sonny Rollins TrumpeT masTers Miles Davis lee Morgan Blue Mitchell
Jazz wiTh a TwisT Madlib Dj Maestro Buscemi US3
FesTivals
Gent Jazz Jazz MiddelheiM north Sea Jazz Jazz in the WoodS
CheCk Out
The vinyl corner
InsIde
Jazzy Editie MEI 2011
Redactie & maatschappelijke zetel Abelenstraat 8, bus 2, 2640 Mortsel T. 03 202 01 00 - F. 03 202 01 81 E-mail:
[email protected] Website: www.jazzymagazine.be
2
Abonnementsprijs 1 jaar/6 nrs.: € 100 6 maanden/3 nrs.: € 54,80
10 Volvo S60 POLESTAR
14
Volvo S60 v.a. v 36.595 incl. btw, excl. kosten rijklaarmaken, verwijderingsbijdrage.
Gem. verbruik: 4,3 - 10,2 l/100 km (22,2 - 9,8 km/l), gem. CO2-uitstoot resp. 114 tot 200 g/km. www.volvo.be - milieuformatie (KB 19/03/2004), afgebeeld model met opties: volvo S60 Polestar
Volvo. For life
16
Festivals 10
GENT JAZZ YEARS
2
Sonny Rollins
10 14 16
Miles Davis Lee Morgan Blue Mitchell
18 Madlib 22 DJ Maestro 24 Buscemi 26 US3
30 32 34 36
Gent Jazz Jazz Middelheim North Sea Jazz Jazz in the Woods
38 40 42 46
Vinyl Reviews by John Davis Highly Recommended Brand New Heavies Upcoming Artist Aloe Blacc Special Music Fusions
40
FESTIVAL
JULY 7 17, 2011
JAZZ MIDDELHEIM 12-15AUG 2011 PARK DEN BRANDT / ANTWERPEN
8 • 9 • 10 JULY’11
42 mei 2011 Jazzy 3
BIOGRAPHY Theodore Walter Rollins was born on September 7, 1930 in New York City. He grew up in Harlem not far from the Savoy Ballroom, the Apollo Theatre, and the doorstep of his idol, Coleman Hawkins. After early discovery of Fats Waller and Louis Armstrong, he started out on alto saxophone, inspired by Louis Jordan. At the age of sixteen, he switched to tenor, trying to emulate Hawkins. He also fell under the spell of the musical revolution that surrounded him, Bebop. He began to follow Charlie Parker, and soon came under the wing of Thelonious Monk, who became his musical mentor and guru. Living in Sugar Hill, his neighborhood musical peers included Jackie McLean, Kenny Drew and Art Taylor, but it was young Sonny who was first out of the pack, working and recording with Babs Gonzales, J.J. Johnson, Bud Powell and Miles Davis before he turned twenty. “Of course, these people are there to be called on because I think I represent them in a way,” Rollins said recently of his peers and mentors. “They’re not here
Focus on
Sonny Rollins 4 Jazzy mei 2011
now so I feel like I’m sort of representing all of them, all of the guys. Remember, I’m one of the last guys left, as I’m constantly being told, so I feel a holy obligation sometimes to evoke these people.” In the early fifties, he established a reputation first among musicians, then the public, as the most brash and creative young tenor on the scene, through his work with Miles, Monk, and the MJQ. Miles Davis was an early Sonny Rollins fan and in his autobiography wrote that he “began to hang out with Sonny Rollins and his Sugar Hill Harlem crowd...anyway, Sonny had a big reputation among a lot of the younger musicians in Harlem. People loved Sonny Rollins up in Harlem and everywhere else. He was a legend, almost a god to a lot of the younger musicians. Some thought he was playing the saxophone on the level of Bird. I know one thing he was close. He was an aggressive, innovative player who always had fresh musical ideas. I loved him back then as a player and he could also write his ass off...” With Clifford Brown and Max Roach, 1956 Sonny moved to Chicago for a few years to remove himself from the surrounding elements of negativity around the Jazz scene. He reemerged at the end of 1955 as a member of the Clifford Brown-Max Roach Quintet, with an even more authoritative presence. His trademarks became a caustic, often humorous style of melodic invention, a command of everything from the most arcane ballads to calypsos, and an overriding logic in his playing that found him hailed for models of thematic improvisation. It was during this time that Sonny acquired a nickname,”Newk.” As Miles Davis explains in his autobiography: “Sonny had just got back from playing a gig out in Chicago. He knew Bird, and Bird really liked mei 2011 Jazzy 3
Sonny, or “Newk” as we called him, because he looked like the Brooklyn Dodgers’ pitcher Don Newcombe. One day, me and Sonny were in a cab...when the white cabdriver turned around and looked at Sonny and said, `Damn, you’re Don Newcombe!’’ Man, the guy was totally excited. I was amazed, because I hadn’t thought about it before. We just put that cabdriver on something terrible. Sonny started talking about what kind of pitches he was going to throw Stan Musial, the great hitter for the St. Louis Cardinals, that evening...” In 1956, Sonny began recording the first of a series of landmark recordings issued under his own name: Valse Hot introduced the practice, now common, of playing bop in 3/4 meter; St. Thomas initiated his explorations of calypso patterns; and Blue 7 was hailed by Gunther Schuller as demonstrating a new manner of “thematic improvisation,” 4 Jazzy mei 2011
in which the soloist develops motifs extracted from his theme. “Way Out West” (1957), Rollins’s first album using a trio of saxophone, double bass, and drums, offered a solution to his longstanding difficulties with incompatible pianists, and exemplified his witty ability to improvise on hackneyed material (Wagon Wheels, I’m an Old Cowhand). “It Could Happen to You” (also 1957) was the first in a long series of unaccompanied solo recordings, and The Freedom Suite (1958) foreshadowed the political stances taken in jazz in the 1960s. During the years 1956 to 1958 Rollins was widely regarded as the most talented and innovative tenor saxophonist in jazz. Rollins’s first examples of the unaccompanied solo playing that would become a specialty also appeared in this period; yet the perpetually dissatisfied saxophonist questioned the acclaim his music was attract-
ing, and between 1959 and late `61 withdrew from public performance. Sonny remembers that he took his leave of absence from the scene because “I was getting very famous at the time and I felt I needed to brush up on various aspects of my craft. I felt I was getting too much, too soon, so I said, wait a minute, I’m going to do it my way. I wasn’t going to let people push me out there, so I could fall down. I wanted to get myself together, on my own. I used to practice on the Bridge, the Williamsburg Bridge because I was living on the Lower East Side at the time.”
ing startling segues and sometimes barely visiting one theme before surging into dazzling variations upon the next. Rollins was brilliant, yet restless.
When he returned to action in early `62, his first recording was appropriately titled The Bridge. By the mid 60’s, his live sets became grand, marathon stream-of-consciousness solos where he would call forth melodies from his encyclopedic knowledge of popular songs, includ-
In 1972, with the encouragement and support of his wife Lucille, who had become his business manager, Rollins returned to performing and recording, signing with Milestone and releasing Next Album. (Working at first with Orrin Keepnews, Sonny was by the early ’80s producing his
The period between 1962 and `66 saw him returning to action and striking productive relationships with Jim Hall, Don Cherry, Paul Bley, and his idol Hawkins, yet he grew dissatisfied with the music busines. I took some time off to get myself together and I think it’s a good thing for anybody to do.”
mei 2011 Jazzy 5
own Milestone sessions with Lucille.) His lengthy association with the Berkeley-based label produced two dozen albums in various settings – from his working groups to all-star ensembles (Tommy Flanagan, Jack DeJohnette, Stanley Clarke, Tony Williams); from a solo recital to tour recordings with the Milestone Jazzstars (Ron Carter, McCoy Tyner); in the studio and on the concert stage (Montreux, San Francisco, New York, Boston). Sonny was also the subject of a mid-’80s documentary by Robert Mugge entitled Saxophone Colossus; part of its soundtrack is available as G-Man. Since 2006, Rollins has been releasing his music on his own label, Doxy Records (with distribution from the Decca Label Group). The first Doxy album was Sonny, Please, Rollins’s first studio recording since “This Is What I Do”. That was followed by the acclaimed Road Shows, vol. 1
6 Jazzy mei 2011
(2008), the first in a planned series of recordings from Rollins’s audio archives. Rollins will release Road Shows, vol. 2 in the fall of 2011. In addition to material recorded in Sapporo and Tokyo, Japan during an October 2010 tour, the new CD will contain several tracks from Sonny’s September 2010 80th birthday concert in New York including the historic and electrifying encounter with Ornette Coleman. He won his first performance Grammy for This Is What I Do (2000), and his second for 2004’s Without a Song (The 9/11 Concert), in the Best Jazz Instrumental Solo category (for “Why Was I Born”). In addition, Sonny received a Lifetime Achievement Award from the National Academy of Recording Arts and Sciences in 2004. In June 2006 Rollins was inducted into the Academy of Achievement and gave a solo performance – at the International Achievement Sum-
mit in Los Angeles. The event was hosted by George Lucas and Steven Spielberg and attended by world leaders as well as distinguished figures in the arts and sciences. Rollins was awarded the Austrian Cross of Honor for Science and Art, First Class, in November 2009. The award is one of Austria’s highest honors, given to leading international figures for distinguished achievements. The only other American artists who have received this recognition are Frank Sinatra and Jessye Norman. In 2010 on the eve of his 80th birthday, Sonny Rollins is one of 229 leaders in the sciences, social sciences, humanities, arts, business, and public affairs who have been elected members of the American Academy of Arts and Sciences. A center for independent policy research, the Academy is among the nation’s oldest and most prestigious honorary
societies and celebrates the 230th anniversary of its founding this year. In August 2010, Rollins was named the Edward MacDowell Medalist, the first jazz composer to be so honored. The Medal has been awarded annually since 1960 to an individual who has made an outstanding contribution to his or her field. Yet another major award was bestowed on Rollins on March 2, 2011, when he received the Medal of Arts from President Barack Obama in a White House ceremony. Rollins accepted the award, the nation’s highest honor for artistic excellence, “on behalf of the gods of our music.”
mei 2011 Jazzy 7
INTERVIEW
Sonny Rollins “ik oefen nog iedere dag”
Welcome to the club
Een van uw helden was saxofonist Louis Jordan. Toen de swingrage voorbij was, vereenvoudigde hij de beste elementen tot rhythm-and-blues. Dat ging er slecht in bij het jazzpubliek. Maar voor u was het een guilty pleasure? Guilty? Ik was dol op hem! Ik leerde zijn muziek kennen toen ik een jaar of zeven was. Mijn lagere school lag pal naast een club waar hij vaak speelde. Na vieren stopte ik elke dag aan die club om naar zijn foto te kijken. Zonder helden kom je nergens.
Die jazzgoden woonden, zoals het goden betaamt, boven op de berg in Harlem, New York. Waren ze bereikbaar voor jonge muzikanten als u? (Lacht) Die heren waren veel ouder dan wij, als broekje ga je niet aan de mouw van zulke oude knarren trekken. Toen we zelf naam begonnen te maken, veranderde dat. Naarmate mijn vrienden en ik ouder werden, kregen ze respect voor ons. Zij waren altijd op zoek naar jong talent, en naarmate je technisch beter werd, verkleinde de leeftijdskloof. Het was een oprechte meritocratie.
België heeft bloeiende jazzopleidingen. Dat is goed nieuws en een teken van erkenning. Maar wat moet je met al die jonge jazzmuzikanten? Een mentor moeten ze hebben, het is bijna essentieel. Ga in de leer. Absorbeer zoveel je maar kunt. Veel liever dat dan in je eentje middelmatig te zijn. Alleen is de scene ontzettend veranderd. Toen ik begon, speelden we in kleine clubs – die grote festivals had je nog niet zo. Tegenwoordig studeren er zó veel jonge muzikanten af – fine by me – maar er zijn geen plekken om te spelen. Je moet ergens heen met die kids. Maar alles welbeschouwd: goed dat die hogere opleidingen bestaan. Wij klaagden vroeger dat jazzmuzikanten geen respect en erkenning kregen. Dat is nu anders. Nu nog een paar mentoren, en ze zijn vertrokken. Daar is een rol weggelegd voor oudere muzikanten.
U bent al zestig jaar aan het werk. Hoe houdt u het interessant voor uzelf? Wat de muziek betreft: ik oefen nog elke dag. Ik heb het gevoel dat ik nog altijd niet heb bereikt wat ik potentieel kan bereiken. Elke dag pak ik mijn horn vast en voel ik me dat jongetje van zeven dat zijn eerste sax krijgt. Ik zoek nog altijd die flard uniciteit waardoor ik een beetje trots op mezelf zou kunnen zijn. Weet u, een van de belangrijkste lessen voor een muzikant is dat je een leven naast het podium moet hebben. Je moet een méns zijn, je moet met het leven en met mensen omkunnen, met haat en jaloezie. Wat telt, is dat je met jezelf kunt leven. Dat je met jezelf, met je wreedheden en met je schaamte kunt leven. You can’t fool the guy in the mirror. Dán heb je misschien iets te vertellen als muzikant.
8 Jazzy mei 2011
radio oul & jazz S
talent
on www.radio6.com
Trumpet Masters
Miles Davis Miles Dewey Davis III (Alton (Illinois), 26 mei 1926 Santa Monica (Californië), 28 september 1991) was een Amerkaans jazzcomponist, trompettist en multi-instrumentalist. Hij wordt door verschillende deskundigen beschouwd als één van grootste, de meest invloedrijke, vernieuwende en originele muzikanten van de twintigste eeuw. Davis speelde naast onder anderen Louis Armstrong, Duke Ellington en John Coltrane een grote rol in de geschiedenis van de jazz. Hij speelde verschillende stijlen, waaronder bop, cool jazz, modale jazz en jazzrockfusion. Miles was een spil in de ontwikkeling van de laatstgenoemde drie stijlen. Als gevolg hiervan wordt Miles the Picasso of jazz genoemd. De stijl van Davis’ is herkenbaar en origineel en oefent tot op decennia na zijn overlijden invloed uit op jazzmusici. Op een deel van zijn opnames gebruikte David een harmon mute, een type demper waarmee hij het typische timbre creëerde dat tijdens de rest van zijn carrière direct met hem geassocieerd bleef worden. Ook zijn klank en speelstijl zonder de mute is herkenbaar, onder meer door de typische afbuigingen aan het begin of eind van de tonen en de ingehouden lyrische speelstijl met lange stiltes tussen de melodische frasen.
Eerste New Yorkse periode Davis kwam uit een relatief welgestelde zwarte familie. Zijn vader Miles Henry Davis was een tandarts in East Saint Louis. Zijn moeder was een redelijk vaardige pianiste die wilde dat hij viool leerde spelen. Van zijn vader kreeg hij voor zijn dertiende verjaardag daarentegen een trompet, waar hij zich vanaf dat moment op toelegde. De familie bezat een niet onaanzienlijke ranch, waar de jonge Davis leerde paardrijden. Op zijn vijftien speelde hij voor publiek met bandleider Eddie Randall en studeerde hij onder trompettist Elwood Buchanan. Tegen de mode van die tijd in benadrukte Buchanan het belang van spelen zonder vibrato. Davis behield deze kenmerkend heldere toon zijn hele carrière.
In 1945, nadat hij zijn middelbare school had afgerond en een korte tijd met Charlie Parker in Billy Ecksteins band speelde, verhuisde Davis naar New York, ogenschijnlijk om met een beurs aan de Juilliard School of Music te studeren. In werkelijkheid verwaarloosde hij zijn opleiding en ging hij op zoek naar zijn helden, zoals Charlie Parker, Thelonious Monk en Coleman Hawkins. Tevens ging hij geregeld op pad met één van zijn andere idolen, Dizzy Gillespie. Zij werden goede vrienden. Davis schreef over zijn helden samen met Quincy Troupe in zijn autobiografie Miles: “When I heard Diz and Bird in B’s band, I said, “What? What is this!?” Man, that shit was so terrible that it was scary. I mean,
Dizzy Gillespie, Charlie ‘Yardbird’ Parker, Buddy Anderson, Gene Amons, Lucky Thompson an Art Blakey all together in one band and not to mention B: Billy Eckstine himself. It was a motherfucker. Man, that shit was all up in my body. Music all up in my body, and that’s what I wanted to hear.”
Muzikaal ging de groep door waar Davis in zijn sessies in de late jaren veertig ophield. Ze vermeden de ritmische en harmonische complexiteit van de overheersende bebop en Davis kreeg de ruimte om lange, legato en in wezen melodische lijnen te spelen, waarin hij de modale
Tegen 1949 had hij aan zijn ‘proeftijd’ als medespeler voldaan, zowel op het podium als op plaatopnames. Zijn eigen opnamecarrière bloeide vervolgens op. In datzelfde jaar begon Davis samen te werken met Gil Evans. Deze samenwerking bleef de volgende twintig jaar voor veel van zijn grote werken bestaan. De platen die zij in de late jaren veertig maakten, werden de eerste tien jaar beperkt gepubliceerd
Heroïne Via de jazzclubs van New York kwam Davis regelmatig in contact met zowel gebruikers als verkopers van illegale drugs. Tegen 1950 had hij, net als veel van zijn tijdgenoten, een serieuze heroïneverslaving, mogelijk verergerd door de weinig enthousiaste ontvangst van zijn eerste persoonlijke opnames. In het eerste deel van de jaren vijftig leek het talent dat Davis bezat, verloren te gaan. Hij speelde verscheidene sessies (gigs), maar deze waren ongeïnspireerd. Davis was zich hiervan bewust en keerde in 1954 terug naar East Saint Louis, waar hij met hulp van zijn vader probeerde af te kicken. Die dacht onterecht dat het met zijn gebit te maken had. Davis sloot zich letterlijk van de maatschappij af tot hij vrij van zijn drugsverslaving zou zijn. Hoewel hij later beweerde dat hij sindsdien geen drugs meer gebruikt, schijnt hij in werkelijkheid verslaafd te zijn gebleven.
Terug in New York: het Miles Davis Quintet Als herboren keerde hij terug naar New York en richtte er de eerste grote versie van het Miles Davis Quintet op. In deze band speelden de jonge John Coltrane (oorspronkelijk enkel tenor- en later ook sopraansaxofoon) en soms enkele andere indertijd bekende jazzartiesten, zoals Sonny Rollins (tenorsax) en Charles Mingus (bas). mei 2011 Jazzy 11
Discography Studioalbums: • The Birth of the Cool • Birth of the Cool • Conception • Blue Period • Dig • Miles Davis with Horns • Miles Davis Vol. 1 Blue Note • Miles Davis Vol. 2 Blue Note • Blue Haze • Collectors’ Items • Walkin’ • Bags’ Groove • Miles Davis and the Modern Jazz Giants • Musings of Miles • Blue Moods • Miles: The New Miles Davis Quintet • Cookin’ with the Miles Davis Quintet • Relaxin’ with the Miles Davis Quintet • Workin’ with the Miles Davis Quintet • Steamin’ with the Miles Davis Quintet
1945 - 1956 1949 - 1950 1951 1951 1951 1951 & 1953 1953 1954 1953 - 1954 1953 - 1956 1954 1954 1954 - 1956 1955 1955 1955 1956 1956 1956 1956
The Columbia Years: muziek leerde doorgronden. Dit was een levenslange obsessie voor hem. Deze opnames, beginnend met Relaxin’ with the Miles Davis Quintet, bepaalden samen met de ‘Birth of the Cool’-opnames uit 1948 het geluid van de cool jazz, een van de dominante trends in de muziek voor het komende decennium en later.
Miles Ahead en Milestones Terwijl de rest van het muziekestablishment nog steeds probeerde de vernieuwingen van Davis te accepteren, was hij zelf verder. Herenigd met Gil Evans nam hij een serie albums van grote verscheidenheid en complexiteit op, waarin hij in vrijwel elke muzikale context zijn beheersing van zijn instrument toonde. Op het eerste album, Miles Ahead (1957), speelde hij met een traditionele jazzbigband. Deze had een gedreven kopersectie gearrangeerd door Gil Evans. Naast jazznummers (waaronder The Duke van Dave Brubeck) gingen de twee het gevecht
aan met Les Filles de Cadix van Léo Delibes. Dit was de eerste keer dat Davis Europese klassieke muziek opnam. Milestones 1958 ving het geluid van zijn huidige sextet, dat nu bestond uit Davis, John Coltrane, Julian “Cannonball” Adderley (altsax), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas) en Philly Joe Jones (drums). Muzikaal gezien omvatte dit album zowel het verleden als de toekomst van de jazz. Davis liet zien dat hij blues en bebop kon spelen (begeleid door Garland), maar het centerpiece is het titelnummer, een compositie van Davis rond de dorische en aeolische modi en met de vrije improvisionele modale stijl die Davis zich eigen maakte.
Kind of Blue Deze modale stijl kwam tot bloei op Kind of Blue (1959) en werd de best verkochte jazzplaat uit de geschiedenis tot dan toe. Het sextet improviseerde op korte modale thema’s die vooraf niet waren geoefend. In de groep nam Bill Evans de piano over en hij zorgde daarbij voor klassieke invloeden in de groep. Op één van de tracks speelde Wynton Kelly piano. Hij werd later een vast lid van de groep.
Rock’n’Roll 1970 In juni 1970 kwamen onder anderen Davis, Chick Corea, Keith Jarrett en John McLaughlin vier nachten samen in de bescheiden nachtclub The Cellar Door in Washington D.C. Van die optredens kwam in 2006 een 6-cd-box uit.
Electric Miles Aan het eind van de jaren zestig ‘ging’ Davis elektrisch met een elektrische piano, elektrische bas en een elektrische gitaar. De ‘groove’ werd belangrijk. Er stond een samenwerking met Jimi Hendrix op de agenda, maar die vond nooit plaats. Davis vervormde zijn trompet met effecten. Een andere invloed was die van Stockhausen. Davis speelde voor een ander publiek, blanke hippies. Hij stond op Isle of Wight en in het voorprogramma van de Grateful Dead. Volgens Rolling Stone magazine was “In a Silent Way de ideale plaat om stoned op te worden”. In de jaren zeventig probeerde hij ook zwarte jongeren te bereiken door funk-invloeden in zijn muziek te stoppen. Bitches Brew werd een mijlpaal voor de opkomende jazz-fusion muziek.
Jaren 80 De jaren 60 Na Kind of Blue viel de groep uiteen. Coltrane, Evans en Adderley gingen verder als bandleiders. Miles vond minder inspiratie en zijn groep veranderde geregeld van bezetting. In 1964 vormde hij zijn tweede grote kwintet. Herbie Hancock op piano, Wayne Shorter op saxofoon, Ron Carter op bas en de nog jonge Tony Williams op drums. Davis stelde: “Je moet eerst de regels kennen om ze vervolgens te kunnen breken.” Live werden jazzstandards gespeeld waarbij de grenzen van de traditie werden opgezocht. Lange improvisaties met harmonische grenzen en een hecht groepsspel, waardoor hij meer dan daarvoor met textuur kon spelen. Live speelde hij standards en in de studio nieuw werk, vooral composities van zijn saxofonist Wayne Shorter. De grenzen werden bereikt op Live at Plugged Nickel (uitgegeven als 8cd box). Het vormde een tegenstem voor de freejazz van Ornette Coleman.
12 Jazzy mei 2011
Davis keerde toch terug in de muziek. Zijn stijl veranderde meer naar een popstijl. Hij speelde liedjes als Time After Time en Human Nature (van Michael Jackson). Verschillende van de musici waar hij mee speelde, verkasten één voor één naar Sting, die op You’re under arrest een politieman speelde. In deze stijl speelde hij tot aan zijn dood. Hij verwierf ook als beeldend kunstenaar bekendheid. Eén van zijn vaste muzikale partners werd Marcus Miller. Hij ondernam nog een paar projecten: Met Quincy Jones keerde hij voor het eerst terug naar de muziek die hij vroeger speelde met Gil Evans.Aura, dat de platenmaatschappij jarenlang ‘op de plank’ liet liggen. Hij speelde op uitnodiging van Prince een concert in diens studiocomplex Paisley Park in Minneapolis.
• Round About Midnight • Miles Ahead • Ascenseur pour l’Échafaud • Milestones • Porgy and Bess • 1958 Miles • Kind of Blue • Sketches of Spain • Someday My Prince Will Come • Quiet Nights • Seven Steps to Heaven • E.S.P • Miles Smiles • Sorcerer • Nefertiti • Miles in the Sky • Water Babies • Filles de Kilimanjaro • In a Silent Way • Bitches Brew • Jack Johnson • Live-Evil • Big Fun • Get Up with It
1955 - 1956 1957 1957 1958 1958 1958 1959 1960 1961 1962 - 1963 1963 1965 1966 1967 1967 1968 1967 - 1968 1968 1969 1970 1970 1970 1969 - 1972 1970 - 1974
Na zijn rustperiode: • The Man With The Horn • Star People • Decoy • You’re Under Arrest • Tutu • Music from Siesta • Back on the Block • Amandla • Dingo • Doo-Bop
1980 - 1981 1982 - 1983 1983 - 1984 1984 - 1985 1986 1987 1989 1989 1991 1992
mei 2011 Jazzy 13
Trumpet Masters
Lee Morgan Edward Lee Morgan was born in Philadelphia on July 10, 1938, the youngest of Otto Ricardo and Nettie Beatrice Morgan’s four children. Lee Morgan, a leading trumpeter and composer, recorded prolifically from 1956 until a day before his death in February 1972. Originally interested in the vibraphone, he soon showed a growing enthusiasm for the trumpet. On his thirteenth birthday, his sister Ernestine gave him his first trumpet. His primary stylistic influence was Clifford Brown, who gave the teenager a few lessons before he joined the Dizzy Gillespie Big Band at 18, and remained a member for a year and a half, until economics forced Dizzy to disband the unit in 1958. He began recording for Blue Note Records in 1956, eventually recording 25 albums as a leader for the company, with more than 250 musicians. He also recorded on the Vee-Jay label. He was a featured sideman on several early Hank Mobley records, as well as on John Coltrane’s Blue Train (1957), on which he played a trumpet with an angled bell (given to him by Gillespie) and delivered one of his most celebrated solos on the title track. Joining Art Blakey’s Jazz Messengers in 1958 further developed his talent as a soloist and composer. He toured with Blakey for a few years, and was featured on numerous albums by the Messengers, including Moanin’, which is one of the band’s best-known recordings. When Benny Golson left the Jazz Messengers, Morgan persuaded Blakey to hire Wayne Shorter, a young tenor saxophonist, to fill the chair. This version of the Jazz Messengers, including pianist Bobby Timmons and bassist Jymie Merritt, would record the classic The Freedom Rider album. The drug problems of Morgan and Timmons forced them to
leave the band in 1961, and the trumpeter returned to Philadelphia, his hometown. According to Tom Perchard, a Morgan biographer, it was Blakey who introduced the trumpeter to heroin, an addictive drug that impeded his career trajectory. On returning to New York in 1963, he recorded The Sidewinder (1963), which became his greatest commercial success. The title track cracked the pop charts in 1964, and served as the background theme for Chrysler television commercials during the World Series. The tune was used without Morgan’s or Blue Note’s consent, and intercession by the label’s lawyers led to the commercial being withdrawn. Due to the crossover success of “The Sidewinder” in a rapidly changing pop music market, Blue Note owners encouraged other of its artists to emulate the tune’s “boogaloo” beat. Morgan himself repeated the formula several times with compositions such as “Cornbread” (from the eponymous album Cornbread) and “Yes I Can, No You Can’t” on The Gigolo. According to drummer Billy Hart, Morgan said he had recorded “The Sidewinder” as filler for the album, and was bemused that it had turned into his biggest hit. He felt that his playing was much more advanced on Grachan Moncur III’s essentially avant-garde Evolution album, recorded a month earlier, on November 21, 1963. After this commercial success, Morgan continued to record prolifically, producing such works as Search for the New Land (1964), which reached the top 20 of the R&B charts. He also briefly rejoined the Jazz Messengers after his successor, Freddie Hubbard, joined another group. Together with John Gilmore, this lineup was filmed by the BBC for seminal jazz television program Jazz 625. As the 60’s progressed, he recorded some twenty additional albums as a leader, and continued to record as a sideman on the albums of other artists, including Wayne Shorter’s Night Dreamer; Stanley Turrentine’s Mr. Natural; Freddie Hubbard’s The Night of the Cookers; Hank Mobley’s Dippin’, A Caddy for Daddy, A Slice of the Top, Straight No Filter; Jackie McLean’s Jackknife and Consequence; Joe Henderson’s Mode for Joe; McCoy Tyner’s Tender Moments; Lonnie Smith’s Think and Turning
14 Jazzy mei 2011
Point; Elvin Jones’ The Prime Element; Jack Wilson’s Easterly Winds; Reuben Wilson’s Love Bug; Larry Young’s Mother Ship; Lee Morgan and Clifford Jordan Live in Baltimore 1968; Andrew Hill’s Grass Roots; as well as on several albums with Art Blakey and the Jazz Messengers. He became more politically involved in the last two years of his life, becoming one of the leaders of the Jazz and People’s Movement. The group demonstrated during the taping of talk and variety shows during 1970-71 to protest the lack of jazz artists as guest performers and members of the programs’ bands. His working band during those last years featured reedmen Billy Harper or Bennie Maupin, pianist Harold Mabern, bassist Jymie Merritt and drummers Mickey Roker or Freddie Waits. Maupin, Mabern, Merritt and Roker are featured on the wellregarded 3-disc, Live at the Lighthouse, recorded during a two-week engagement at the Hermosa Beach club, California, in July 1970. Morgan was murdered in the early hours of February 19, 1972, at Slugs’, a jazz club in New York City’s East Village where his band was performing.[4] Following an altercation between sets, Morgan’s common-law wife Helen More (aka; Morgan), shot him in the chest onstage, killing him within moments. He was 33 years old.[4] According to an eye witness, Miss More (13 years his senior) walked out of the club just before the last set. She returned and the band was already on stage. Lee was trying to get up there, but was talking with some people. He just started to get up the stage, when she entered and called his name. He turned around and she shot him in the heart. She then turned the gun on the club’s doorman Ernie Holman, who grabbed her wrist and took the gun away from her. She started to scream “Baby, what have I done?” and ran to him. She was later arrested, tried, sentenced, and paroled by 1978. Soon after, Helen Morgan returned to her native North Carolina. Reportedly she never spoke publicly of the incident, until she granted an interview a month before her death. She died in WIlmington, NC, from heart condition, in March 1996. Helen Morgan was 69.
Discography • Lee Morgan Indeed! • Introducing Lee Morgan • Lee Morgan Sextet • Lee Morgan Vol. 3 • City Lights • The Cooker • Candy • Here’s Lee Morgan • The Young Lions • Expoobident • Lee-Way • Take Twelve • The Sidewinder • Search for the New Land • Tom Cat • The Rumproller • The Gigolo • Infinity • Delightfulee • Charisma • The Rajah • Standards • Sonic Boom • The Procrastinator • The Sixth Sense • Taru • Caramba! • Live at the Lighthouse • The Last Session
1956 1956 1957 1957 1957 1957 1957 1960 1960 1960 1960 1962 1963 1964 1964 1965 1965 1965 1966 1966 1966 1967 1967 1967 1967 1968 1968 1970 1971
Blue Note Savoy Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Vee-Jay Vee-Jay Vee-Jay Blue Note Jazzland Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note
mei 2011 Jazzy 15
Trumpet Masters
Blue Mitchell
The new BMW 1 Series
The Ultimate Driving Experience
Richard Allen (Blue) Mitchell (March 13, 1930 – May 21, 1979) was an American jazz, rhythm and blues, soul, rock, and funk trumpeter, known for many albums recorded as leader and sideman for Riverside, Blue Note and then Mainstream Records. Mitchell was born and raised in Miami, Florida. He began playing trumpet in high school where he acquired his nickname, Blue. After high school he played in the rhythm and blues ensembles of Paul Williams, Earl Bostic, and Chuck Willis. He then joined the Horace Silver Quintet playing with tenor saxophonist Junior Cook, bassist Gene Taylor and drummer Roy Brooks. Mitchell stayed with Silver’s group until the band’s break-up in 1964. After the Silver quintet disbanded, Mitchell formed a group with members from the Silver quintet substituting the young pianist Chick Corea for Silver and replacing Brooks, who had fallen ill, with drummer Al Foster. This group produced a number of records for Blue Note disbanding in 1969, after which Mitchell joined and toured with Ray Charles till 1971. From 1971 to 1973 Mitchell performed with John Mayall on Jazz Blues Fusion. From the mid-70s he recorded and worked as a session man in the genres noted previously, performed with the big band leaders Louie Bellson, Bill Holman and Bill Berry and was principal soloist for Tony Bennett and Lena Horne. Other band leaders Mitchell recorded with include Lou Donaldson, Grant Green, Philly Joe Jones, Jackie McLean, Hank Mobley, Johnny Griffin, Al Cohn, Dexter Gordon and Jimmy Smith. Blue Mitchell kept his hard-bop playing going with the Harold Land quintet up until his death from cancer on May 21, 1979 in Los Angeles, California at the age of 49.
Discography • Big 6 • Out of the Blue • Blue Soul • Blue’s Moods • Smooth as the Wind • A Sure Thing • Step Lightly • The Thing to Do • Down with It! • Boss Horn • Heads Up! • Collision in Black • Bantu Village • Blue Mitchell • Blues’ Blues • The Last Tango Blues • Graffiti Blues • Many Shades of Blue • Stratosonic Nuances • Funktion Junction • African Violet
16 Jazzy mei 2011
1958 1959 1959 1960 1961 1962 1963 1964 1965 1966 1967 1968 1969 1971 1972 1973 1973 1974 1975 1976 1977
Riverside Riverside Riverside Riverside Riverside Riverside BlueNote Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Blue Note Mainstream Mainstream Mainstream Mainstream Mainstream RCA RCA ABC Impulse!
mei 2011 Jazzy 19
Jazz with a Twist Madlib Early life and career Madlib was born in Oxnard, California to musician parents Otis Jackson, Sr. and Dora Sinesca Jackson. He was raised in Oxnard, and currently works in Los Angeles. He began making music with the rap group Lootpack in the early 1990s. After his father started an independent label Crate Diggas Palace (CDP) Records in 1996 to promote Madlib and his CDP crew, including younger sibling Oh No and released an EP “Ill Psyche Move,” Lootpack caught the attention of Peanut Butter Wolf, founder of the Stones Throw Records label. They released two singles and a full-length album on the Stones Throw imprint in 1999. Madlib also worked with rap group Tha Alkaholiks for several albums. Madlib’s first release under the guise of Quasimoto, titled The Unseen, was in 2000. The album was met with critical acclaim and named by Spin Magazine as one of the top albums of the year. Madlib was also named as Hip Hop Connection’s Newcomer of the Year. The distinctive high-pitched voice of Lord Quas is attained by playing the original beat at a slow speed, recording the vocals over that slow speed, then speeding the vocals along with the original beat back up to its original tempo. Furthermore, some of the samples that are sped up and slowed down include Madlib’s voice and Melvin Van Peebles recordings. In 2001, Madlib took a turn away from traditional hip hop music, releasing his first Yesterdays New Quintet LP, Angles Without Edges. They are a Jazz-based, hip hop and electronic-influenced quintet made up of four alter egos or fictional musicians played by Madlib: Ahmad Miller, Monk Hughes, Malik Flavors and Joe McDuphrey; as well as Madlib under his real name, Otis Jackson Jr. Madlib has continued to record other albums under the different guises of Yesterdays New Quintet members, including 2002’s tribute to Stevie Wonder, Stevie; as well as “solo” albums by the various members, such as Monk Hughes’ 2004’s tribute to Weldon Irvine, A Tribute to Brother Weldon. He also created the pseudonym Sound Directions to create the YNQ-like band’s “debut” album The Funky Side of Life.
The first album under the name Madlib, released in 2002, was a collection of old dub reggae tracks from Trojan Records, and was titled Blunted in the Bomb Shelter. The second, Shades of Blue was released in 2003 and is a remix of Blue Note Records.This album features original Blue Note recordings, some remixed and resampled, and some replayed by Madlib, as well as rapping by M.E.D. aka Medaphoar.
Popular collaborations
The 2005 Quasimoto album, The Further Adventures of Lord Quas was accepted well and continued the Quasimoto tradition of using vocal samples from Melvin Van Peebles. This was followed by a YNQ album called Sound Directions: The Funky Side of Life, marking his first collaboration with session musicians.
Yesterdays Universe completed the cycle of releases by Yesterdays New Quintet and introduces a new collection of artist names created by Madlib: The Jazzistics, The Young Jazz Rebels, Suntouch, The Jahari Massamba Unit, Kamala Walker & The Soul Tribe, The Last ElectroAcoustic Space Jazz & Percussion Ensemble, The Yesterdays Universe All-Stars, The Otis Jackson Jr. Trio, and The Eddie Prince Fusion Band.This album also would mark the first collaboration between Madlib and Brazilian jazz artist Ivan “Mamao” Conti under the band name Jackson Conti. Percee P’s first album, Perseverance, entirely produced by Madlib, was out in September 2007. Some other records are supposed to come out such as the Supreme Team album (with Karriem Riggins), as well as a solo album on BBE Records.
His first collection of original (previously unused) hip-hop instrumentals Beat Konducta Vol 1-2: Movie Scenes was released in March 2006, and on New Year’s Eve, a digital release Liberation with Talib Kweli was made public for free download for the first week of 2007. In August 2007, Beat Konducta Vol 3-4: Beat Konducta in India was released, an instrumental hip hop album containing songs sampling the music of India.
It has been reported that Erykah Badu made some new songs over Madlib’s instrumentals, and that he would work on a project with SaRa. For years, rumours of Madvillainy 2 and Jaylib 2 have circulated, but no information has surfaced, besides one new Madvillain song on the Stones Throw Records compilation Chrome Children in 2006. On October 29, 2007, Madlib made a rare public appearance on BET’s Rap City, alongside collaborator Talib Kweli.
2003 heralded the first of two collaboration projects. Working with the late hip hop producer J Dilla, the duo known as Jaylib released Champion Sound. The other was Madlib’s collaboration with hip-hop producer and rapper MF DOOM, known together as Madvillain. The 2004 Madvillainy album was highly anticipated and well-received, topping many critics’ year-end lists. Both albums attracted attention from the fans of J Dilla and MF DOOM.
mei 2011 Jazzy 19
Collection.com
Madlib produced Erykah Badu’s second single from her New Amerykah Part One (4th World War) album, “The Healer”. The song formally debuted on Gilles Peterson’s BBC Radio show in January 2008. In May 2008, Conti and Madlib released a full album of Jackson Conti material, entitled Sujinho. In September 2008, Stones Throw released a limited box set called Madvillainy 2: The Box, containing the long awaited Madvillainy 2: The Madlib Remix. It has remixes of the first Madvillainy album and the song Monkey Suite, originally on the Chrome Children compilation, a One Beer (Drunk Version) 7”-single, the Madvillain demo cassette, a T-shirt and a comic book. Madlib’s BBE “Beat Generation” Album WLIB AM: King of the Wigflip was released in September 2008. Madlib’s third two-volume Beat Konducta album was released in early 2009. Beat Konducta Vol. 5-6: A Tribute to... is a 42-track piece dedicated to the late J Dilla. In 2009, he produced “In Search of Stoney Jackson”, a whole album for the Los Angeles band Strong Arm Steady, which was out physically in the beginning of the following year. At the end of that year, it was said that he would start an imprit called “Madlib Medicine Show”, half based on unreleased original material, half based on mixes. This project consists of one record being dropped every month for the whole year 2010, making it 12 differents records, including 6 original albums and 6 mixes.
20 Jazzy mei 2011
In 2010, a collaboration with Detroit rapper Guilty Simpson, called OJ Simpson, as well as a disc of original tracks and remixes being the first volume of the Madlib Medicine Show series, was out. The beginning of this year also saw 2 other releases of his jazz imprint Yesterdays Universe, as 2 new projects, one being the band Last Electro Acoustic Space Jazz & Percussion Ensemble (which already dropped the Summer Suite and the Fall Suite before) with the record “Miles Away”, and Young Jazz Rebels with the record “Slave Riot”. He also collaborated on two tracks on Erykah Badu’s “New Amerykah part 2 : Return of the Ankh”. It is believed that he is currently working on the 3rd Quasimoto album, the 2nd Madvillain album with MF Doom, a project with Karriem Riggins in a Jaylib type of collaboration called Supreme Team, as well as other jazz records from the Yesterdays Universe imprit, following by his collaboration with his younger brother and fellow producer/mc Oh No forming the super duo “The Professionals” In 2011, he collaborated with Joyce Moreno to contribute a version of the song “Generation Match: Banana” to the Red Hot Organization’s most recent charitable album “Red Hot+Rio 2.” The album is a followup to the 1996 “Red Hot + Rio.” Proceeds from the sales will be donated to raise awareness and money to fight AIDS/HIV and related health and social issues.
Voor M eer O n L ine R ecords
WWW.BLUENOTEcollection.com
mei 2011 Jazzy 23
Jazz with a Twist
DJ Maestro Interview
Biografie
DJ Maestro is met Jules Deelder de bekendste jazz DJ van Nederland. Waar Deelder zich concentreert op bebop uit de jaren vijftig, draait Meastro vooral groovy clubjazz uit de jaren zestig en zeventig. Voor het gerenommeerde label Blue Note van Major EMI stelde hij hij drie dubbelaars samen in de reeks Blue Note Trip. Onlangs startte hij een vergelijkbaar concept voor major label Universal, dat de rechten beheerd van befaamde jazzlabels als Verve en Impulse. De eerste aflevering, Delicious Jazz Presents DJ Maestro, verscheen deze zomer.
DJ Maestro, oftewel Martijn Barkhuis (Groningen, 1970) speelde als kind viool, maar al snel raakt hij in de ban van de draaitafels, mixer en vinyl en was steeds de DJ op schoolfeesten en hield er een onstilbare platen-honger aan over. Tegenwoordig draait hij zijn soul, funk, jazz en latin op vele dansvloeren in binnen- en buitenland o.a. Tivoli (Utrecht), Oosterpoort (Groningen), Rotown (Rotterdam) en Ipanema (Maastricht) en reist hij naar Indonesië, Japan, New York en Istanbul.
Je gaat eind oktober naar New York om rond te struinen in de vaults van Verve. Vertel. Maestro: “In New York op West Broadway staat het hoofdkantoor van Universal en daar hebben ze alles wat ooit is uitgebracht op Verve, Impulse, Emarcy, Blue Thumb, noem maar op, alles wat onder Universal Jazz valt. Ik ben daar in mei al een keer geweest en ik dacht dat ik helemaal gek werd.” Wat moeten we ons bij zo’n archief voorstellen? Een pakhuis vol met schappen vinyl? “Zo ziet het er wel uit. Een opslagruimte van onder tot boven gevuld met vinyl en master tapes. Ik denk dat er al snel zo’n 60.000 platen staan. Er is ook opname apparatuur, dus alles wat je leuk vindt, kun je opnemen.” Het is fysiek onmogelijk om 60.000 titels af te luisteren. Hoe ga je dat aanpakken? “Ik zal wat voorwerk moeten doen. Dingen beluisteren op internet en titels opzoeken die minder bekend zijn. Het heeft geen zin om bij de letter A te beginnen met luisteren, want dan ben je na een paar jaar nog niet klaar.” Waar zoek je naar? “Naar zwarte, funky dingen. Maar de eerste twee elpees van Frank Zappa [eigenlijk: The Mothers Of Invention] zijn ook op Verve verschenen. Die heb ik nog nooit gehoord, dus daar ben ik wel heel benieuwd naar.” Ik neem aan dat je op zoek bent naar goeie tracks voor je compilaties. Waar hoop je op? “Universal heeft in dat archief ook alle mastertapes liggen, dus waar ik het meest op hoop is dat ik dingen tegenkom die heel goed zijn en nog nooit zijn uitgebracht.” Hoe lang blijf je in New York? “Een paar dagen, maar het liefst zou ik er een paar maanden bezig zijn. De jongens van Masters At Work en Mr. Scruff en dat soort gasten lopen daar de deur plat. Je komt er uiteraard alleen maar binnen als je toestemming hebt. De producers die remixen aanleveren voor de compilatieserie Verve Remixed, gebruiken ook iedere smoes om eens lekker in de Universal archieven te snuffelen. Ik ben er in mei al ge22 Jazzy mei 2011
weest, maar dat was ter oriëntatie. Toen dacht ik bij mezelf: potverdorie, dat moeten we even goed organiseren om hier echt aan de slag te kunnen gaan.” Hoe gaat zo’n invitatie om daar te mogen snuffelen? “Ik heb deze zomer via Universal Nederland een compilatie uitgebracht, Delicious Jazz Presents DJ Maestro. En vanuit de platenmaatschappij is het contact met New York geregeld. Er komen meer compilaties van mijn hand bij Universal. Of die allemaal Delicious Jazz gaan heten, is nog niet duidelijk. De nieuwe compilatie zal ergens in voorjaar 2006 verschijnen.” Je hebt al de reeks verzamelaars Blue Note Trip lopen bij Blue Note/EMI. Hoe ben je nu bij Universal terecht gekomen? “Blue Note wilde groter en verder. Toen ik met het derde deel bezig was, hebben ze me laten weten dat de volgende door een buitenlandse naam zou worden gedaan. Ik had geen zin om twee jaar stil te zitten en het contact met Universal was snel gelegd.”
Na de gegeerde compilaties die hij maakte voor de legendarische jazzlabels Blue Note (Blue Note Trip, zes edities) en Verve (Delicious Jazz) waarvan elk met platina is bekroond. Verschijnt in 2006 via Universal zijn eerste eigen album onder de naam DJ Maestro & Catch 22 op zijn eigen label Dig This samen met het producersduo Maarten Helsloot (Marty Belmondo) en Mark van de Bergh (JAAN) en veel gastbijdragen van onder meer toetsenist Sven Figee, saxofonist Benjamin Herman en vocalisten Lilian Vieira en Forrest. Voor de dansvloeren is Mesmerize gemaakt. Inspiratie: “De muziek is geïnspireerd door platen die ik draai, door de reacties van dansers op die platen. Sommige nummers op Mesmerize zijn meer dan een jaar oud, anderen pas twee maanden geleden bedacht. Ze zijn wel allemaal eerst getest op de vloer. Als iets niet werkte, gingen we verder met schaven.” ‘We’ zijn in dit geval Maestro en producersduo Mark van de Bergh en Maarten Helsloot, aka JAAN en Marty Belmondo.
Out now Blue Note Trip 9: Heat Up - Simmer Down
Welke opdracht kreeg je van Universal? “Maak een dubbelaar. Ze hebben zich niet bemoeid met de tracklisting, daar heb ik totaal de vrije hand in gekregen.” Ga je door met je Blue Note dansavonden nu je verzamelaars voor Universal samenstelt? “Jazeker, in ieder geval tot december. Daarna wil ik onder eigen naam avonden gaan doen. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van een platenmaatschappij. Mijn naam is inmiddels redelijk bekend geworden, genoeg in ieder geval om zelf publiek te trekken.” DJB: Je doet ook jazzdance avonden onder de vlag van Delicious Jazz. Ga je daar ook mee door? “Nee, dat bouw ik af. De Blue Note Trip avonden worden geboekt in dezelfde zalen als Delicious Jazz en het lijkt me niet handig. mei 2011 Jazzy 25
Jazz with a Twist Buscemi Biografie Since 1996, Dirk Swartenbroekx (Belgium) is making funky records under the name of Buscemi, one of his favorite actors. His style is deep. Difficult to categorise: nu bossa, nu lounge, house music, brazilian grooves, afrobeat, drum ‘n bass… Dancemusic with a latin feel is maybe the best description of the sound of Buscemi. Buscemi has released 4 fully-fledged CDs and one album with the Italian pianoplayer and composer Michel Bisceglia for the famous Blue Note label. Also there were 2 jazz-compilations he did for that same label. Buscemi’s skill at turning his hand to basically anything is born out by the way he manages to combine a wide range of musical styles. Buscemi’s groove is worldwide acknowledged and his fame as remixer too. The man produced already 40 mixes, he reworked tracks for bands as Madredeus and Calexico. Most of these mixes were compiled on the double album “Late Nite Reworks Vol 1’ Dirk Swartenbroekx still explores his exquisite worldwide taste for beautiful girls (as seen on his record sleeves) and additional warm music. He is now much in demand as DJ (eclectic, warm and deep stylee! – afro, bossa, house, electro, balkan beats, dub, drum ‘n bass, hits!…), but can also be booked as a complete live-band with his act Squadra Bossa. The Squadra Bossa dj-compilation is released in 2008 on the Downsall Label. On 2 cds, you get the main tracks Buscemi played in his dj-gigs. So, you can book Dirk solo as a dj or with live musicians (girl singer, horns, percussion, dancers). Succesfull dj- and live-gigs took place in more than 30 countries. (Canada, Spain, Portugal, Austria, Turkey, Switzerland, Italia, Ireland, Israel, VS, South-Africa, Denmark, Germany, England, Hungary, Finland, France, Mexico…)
De belangstelling van Dirk Swartenbroekx, aka dj buscemi, ligt niet enkel bij muziek. Naast een bijzondere collectie vinylplaten houdt hij er ook een uitzonderlijk selectieve filmcollectie op na. Een andere passie van Dirk Swartenbroekx is zwart wit, zowel in de interieurarchitectuur van zijn huis als op gebied van fotografie. De beeldkeuze van elke platenhoes is nooit lucratief maar bewust. Fotografen als Man Ray liggen hem nauw aan het hart. net als Dziga Vertovs ‘de man met de camera’. Terwijl hij mocht grasduinen in de volledige verzameling van het Koninklijk Belgisch filmarchief, viel zijn keuze onmiddellijk op Vertovs film omwille van de aanstekelijke montage en inhoud. De snelle cuts, parallelmontage en de gefilmde onderwerpen vormen een gedroomde en natuurlijke inspiratiebron voor de muzische mens die in DJ Buscemi schuilt. Alhoewel de soundtrack zijn liefde voor bossanova en jazz niet verbergt, brengt Dirk bijgestaan door zijn vaste kompaan en muzikaal arrangeur Michel Bisceglia, een hoogsteigen ode aan het werk van Vertov. De geluiden en muziekfragmenten die dj buscemi componeerde voor ‘de man met de camera’ overtreffen zijn gekend dj werk. Met elk streepje geluid of muziek onderstreept hij, zonder de overhand te nemen, de beeld- en filmideeën van Vertov. De score gaat minutieus hand in hand met de film en maakt de kijkervaring intensiever. Met eenzelfde passie die Vertov voor film koesterde gingen Dirk en Michel Bisceglia tewerk om een eigentijdse, originele soundtrack te creëren. Buscemi & The Michel Bisceglia Ensemble geven met hun soundtrack, net als aan de jazz in hun jongste Cd ‘jazz Works’, een waardig eerbetoon aan film en een bijzonder filmmaker.
Squadra Bossa
Anekdote In mei de kans gehad om acteur Steve Buscemi te spreken, die ik al volg sinds 1995. Toen schitterde hij in de gitzwarte komedie “The Soup” van Alexander Rockwell, die voor mij een grote inspiratiebron was. Het feit dat ik nu als dj Buscemi door het leven ga, is zo’n beetje aan deze sympathieke acteur te danken. Toen we elkaar in Amsterdam begroetten zei ie: “Finally we meet Mister Buscemi!”. Ik heb niet veel helden, maar hij is er één van. Ik kon een klein uurtje met hem praten, en we gingen samen op de foto. Tof vond ik dat hij ook mijn werk kende. Een album had ie zelfs ooit cadeau gekregen van bevriend gitarist Eliott Sharp. En ik kon hem nu mijn nieuwste plaat “Retro Nuevo” bezorgen. Soit, Steve Buscemi was in Amsterdam om zijn nieuwste film, “The Interview”, te promoten. Het gaat om een remake van de gelijknamige Nederlandstalige prent van de hand van de vermoorde regisseur Theo Van Gogh. Net als in het origineel draait het in de Engelstalige versie om de elitaire verslaggever Pierre (Buscemi) die door zijn baas wordt gestuurd naar een interview met het, in zijn ogen, onbeduidende filmsterretje Katya (Sienna Miller). Tussen de twee karakters ontspint zich een psychologisch kat-en-muisspel. Fijne prent die u zeker eens moet gaan bekijken.
Buscemi nam ook de regie van “The Interview” voor zijn rekening. De Amerikaan mocht in eerste instantie kiezen uit drie films: “Blind Date”, “06/05” en “Interview”. Hij kopieerde de unieke “drie cameratechniek” van Van Gogh en werkte met een deel van de Nederlandse crew. Ik heb deze zomermaanden een ontzettend drukke agenda, zowel met mijn dj-werk (squadra bossa) als met mijn live-band. We doen onder meer shows op Pukkelpop, Lokerse Feesten, Grensrock, Dranouter, 10 Days of Techno en... Jazz Middelheim. Naast de Braziliaanse zangeres Viviani Godoy zal daar ook op 17 augustus de Nederlandse zangeres Fay Lovsky met mij optreden. Zij zingt op mijn laatste album op zeer charmante wijze de track “Nao Falo Portugues” wat zoveel wil zeggen als... “Ik spreek geen Portugees”. Die track was volledig tot stand gekomen via het net, wij hadden elkaar nog nooit persoonlijk ontmoet. Ik bezocht haar in juli in Amsterdam. Onze meet and greed met (thee!) was heel gezellig. Ik kon een kijkje nemen in haar homestudio. Fay heeft een prachtstem en speelt zowat alle instrumenten. Als het goed gaat, zal ze op Jazz Middelheim naast de zang ook theremin, ukulele en de zingende zaag bespelen. Lovsky speelt tegenwoordig met bands als Ukulele Club De Paris en Omfo.
mei 2011 Jazzy 25
Jazz with a Twist US3 Biografie Us3 is the brainchild of London-based producer Geoff Wilkinson. Formed in 1992, alongside production partner Mel Simpson, Us3 rose from the ashes of 2 previous incarnations. The first was a limited edition white label 12” release in 1990 called “Where Will We Be In The 21st Century” featuring rapper MC Honey B and jazz pianist Jessica Lauren. This brought the attention of a (then) fledgling indie label, Ninjatune, and the result was NW1’s 1991 12” “The Band Played The Boogie”. By sampling one of the biggest dancefloor tunes of the burgeoning jazz dance scene, Geoff had unknowingly started a chain reaction. The tune he sampled was Grant Green’s “Sookie Sookie”, originally released on Blue Note Records. London’s Kiss FM playlisted “The Band Played The Boogie” and Geoff received a call summoning him to EMI’s offices in London. Knowing the sample had not been cleared Geoff was nervous, but somehow talked himself out of being sued and into the Blue Note vaults. By allowing complete access to their legendary back catalogue, Blue Note went back to the future. “It was a brave decision by Bruce Lundvall (Blue Note President)”, says Geoff, “but he made me record some demos first, to prove I could do it”. One of those demos, recorded in March 1992, was “Cantaloop (Flip Fantasia)”. Exactly two years later it was sitting in the US top ten. The resulting album “Hand on the Torch” subsequently become a global phenomenon. It was the first Blue Note album ever to achieve Platinum status (1,000,000 sales) in the USA.
The worldwide success of Us3 took everyone by surprise, and proved a point to Geoff. “I always thought there was a huge potential audience for jazz amongst younger people, and I wanted Us3 to be a point of access for them. By sampling classic jazz tracks, mixing them with beats and raps, and having younger jazz cats playing on top I was acknowledging the past, staying rooted in the present, and looking forward to the future, all at the same time.” After several world tours with the Us3 band, Mel left for pastures new, and in 1996 Geoff set about making the follow-up. “It was always my intention to change the vocalists with each Us3 album” says Geoff, “it keeps things fresh and exciting for me too.” NY rappers KCB and Shabaam Sahdeeq came in to replace Rahsaan Kelly, Kobie Powell & Tukka Yoot, and the resulting 1997 album was “Broadway & 52nd”. The Blue Note samples became more embedded in the grooves and experimental tracks like “Snakes” (in 5/4) and “Sheep” (a spoken word poem) broke new ground, drawing great performances from K and Shabaam. A frustrating period signed to Sony in NY was eventually brought to an end and the third Us3 album “An Ordinary Day In An Unusual Place” was released in 2001 by Toshiba EMI in Japan, and Universal in Europe. The album itself represented a quantum leap in the Us3 sound. Alison’s vocals oozed soul and musically Geoff had incorporated elements of drum’n’bass, Latin, and Indian music into the mix. “I’ve always had a very wide ranging taste in music and this was my chance to show it”, explains Geoff. “I also wanted to do something more overtly political, and Alison & Mich have both written some great socio-economic observations”. Several European and Japanese tours took place throughout 2002, and the crowd reactions were incredible. The 4th Us3 album “Questions” was released in Japan in 2003. This time Geoff ditched the samples completely and made an album heavily influenced by both his love of Latin music and the neo-soul movement. Brooklyn rapper Reggi Wyns and London-based (South Africa-born)
26 Jazzy mei 2011
female singer Mpho Skeef were the featured vocalists. Says Geoff, “there’s been a decreasing reliance on samples with each Us3 album, and “Questions” is the culmination of that. And it was nice working with some live musicians rather than dead ones!”. “Questions” was also the first Us3 album to be released independently (outside Japan). Two tours of Europe throughout 2005 saw the Us3 live band perform 50 gigs in 14 countries, serving as a huge inspiration for Geoff. “The gigs in 2005 were awesome,” says Geoff, “and I decided to make a much more vibey, uptempo live-sounding album next”. The result was the multiple musical personalities of “Schizophonic”. All members of the Us3 live band were featured, including the blistering trumpet of Chris Storr, the soaring sax of Ed Jones, the funky muscle of double bass player “Level” Neville Malcolm, and the unique turntable mastery of DJ First Rate. “Schizophonic” also featured two new rappers, Akil Dasan and Gaston, both of whom Geoff found at New York’s legendary Nuyorican Poets Café. Akil’s rhythmical mastery was put to the test on a variety of beats ranging from straight-up hip-hop to Brazilian sambas to straight-ahead jazz breaks, while Gaston’s intricate twisting wordplay will have you laughing hard, scratching your head, and snapping your neck all in the same breath. 2006 also saw the Us3 band gigging in Russia for the first time.
“She’s With Me”, the album touches on tales of urban paranoia and desperation to the pursuit of true romance. On the musical side Geoff employs some familiar Us3 faces in the shape of saxophonist Ed Jones, trumpet players Bryan Corbett and Chris Storr, along with a dazzling array of London’s finest keyboard players. The turntable skills of DJ First Rate are also to the fore. Perhaps the most surprising tracks are those that feature a more stripped down production approach. “You Already Know” is completely made of vocal samples, and “Turn It Up” utilizes only drums and synthesized bleeps (jazz crunk?). The hard electronics of “The Future Ain’t What It Once Was” and moody pianoled “Got To Make A Livin’” resonate with the current economic situation, and the gorgeous tale of attraction in “The Love Of My Life” ensure that everyone will relate to this. Geoff sums up the album title: “In life sometimes you need to stop and think about what you are doing and what you really want to do. And when you’ve identified what that is, run towards it”.
The 2007 album “Say What!?” saw Geoff doing something he’s never done before. Rappers Akil Dasan & Gaston made a reappearance. “I normally like to change the vocalists on every Us3 album,” says Geoff, “but Akil & Gaston did such a great job on Schizophonic I wanted to develop our relationship further. I think they’ve both stepped up a gear on Say What!?”. With the addition of vocalist Adeline, the Us3 sound took on a contemporary R&B twist, typified by the powerful single “Say You Belong To Me”. Yet again the album had a huge palette of sounds ranging from the big crunchy drums & horns of “VIP” and “Intoxicated” to the synthesized string drenched jazz breaks of “Afrodisiac” to the seductive Brazilian grooves of “How ‘Bout It Baby”. After taking a break from touring in 2008, Us3 are back in 2009 with a new album “stop. think. run” featuring 2 new American rappers, 23 year old Sene and 20 year old Brook Yung. “These are the youngest vocalists I’ve featured since the guys on “Hand on the Torch” says Geoff, “and it’s definitely given the album more of a hip-hop bite”. From the gritty opener “Gotta Get Out Of Here” to the bossa nova club track mei 2011 Jazzy 27
Stella Artois.
Reassuringly expensive
Festivals
Gent Jazz Jazz Middelheim North Sea Jazz Jazz in The Woods mei 2011 Jazzy 31
10
GENT JAZZ
Programma
”Modelfestival”
18:30-19:45 Nathan Daems Quintetklap uit 20:30-21:45 Michel Portal Bailadorklap uit 22:30-23:45
YEARS
FESTIVAL
JULY 7 17, 2011
Gent Jazz, dat op de persconferentie door de Gentse cultuurschepen Lieven Decaluwé een “modelfestival” werd genoemd, is aan zijn tiende editie toe. Directeur Bertrand Flamang vindt zijn festival eigenlijk nog te jong om op nostalgische wijs terug te blikken, maar na enig aandringen is hij toch bereid een paar anekdotes uit de tienjarige geschiedenis van Gent Jazz op te diepen. “Ik herinner me de keer dat we de saxofoon van een muzikant hebben gerepareerd met het elastiekje uit het haar van een festivalbezoekster,” lacht hij. “Ook de doortocht van de helaas kort nadien overleden Solomon Burke was memorabel. Omdat hij zo dik was, eiste hij een troon om op te zitten. We zijn toen naar de Kringwinkel getrokken, hebben daar voor 10 euro een oude zetel gekocht en hebben die met betonijzers verstevigd om zijn 200 kilo’s te kunnen dragen.”
Donderdag 7 juli
Vrijdag 8 juli
SPECIAL NIGHT Ticket
DJ: BIG TRAIN & WHITE JAZZ
16:30-17:30 Quartet Dal Cuore feat. Paolo Ghetti 18:30-19:45 Al Foster/George Mraz Quartet feat. Fred Hersch 20:30-21:45 Dave Holland Quintet 22:30-23:45 Al Di Meola World Sinfonia feat. Gonzalo Rubalcaba DJ: CHRIS VAN ROMBAUX
Zaterdag 9 juli
Zondag 10 juli
SPECIAL NIGHT Ticket
16:30-17:45 Rêve d’Eléphant Orchestra 18:30-19:45 Terence Blanchard Quintent 20:30-21:45 Randy Brecker/Bill Evans Soulbop feat. Medeski, Martin & Wood 22:30-23:45 Return To Forever IV DJ: BORN TO JAZZ MOVEMENT
Sonny Rollins BB King
De rest van het programma vind je op pagina hiernaast, maar we willen er voor u toch nog een paar bijzondere artiesten uitpikken. Op zaterdag 9 juli staat blueskoning BB King op het podium, in wat waarschijnlijk zijn allerlaatste Europese tournee wordt. Op 14 juli kan je de onvermijdelijke Jef Neve aan het werk zien, en nog meer Belgisch talent wordt vertegenwoordigd door Absynthe Minded (15/7) en Trixie Whitley (17/7). Ook twee namen die het vermelden waard zijn: de retrosoul van Raphael Saadiq op zaterdag 16 juli en een optreden van het herenigde Morcheeba op zondag 17 juli.
18:30-19:45 Steven De Bruyn, Tony Gysellinck & Roland 20:30-21:45 Mavis Stapels 22:30-23:45
BB King
DJ: MARK LEFEVER
Jef Neve
Tot slot nog even meegeven dat je dit jaar met je festivalticket gratis met de bussen en trams van De Lijn mag rijden op de dag zelf, en dat je er nog tot 31 augustus gratis mee naar binnen mag in een Gents museum naar keuze. Alle drank wordt in glas geschonken.
Sonny Rollins
Genoeg herinneringen, hoe zit het met de jubileumeditie van 2011? “We hebben weer een heel mooi en divers aanbod,” zegt Flamang, “maar het grootste cadeau dat we onszelf en ons publiek konden geven, is dat we er na tien jaar eindelijk in geslaagd zijn jazz-legende Sonny Rollins naar Gent te krijgen. Hij speelt op de openingsavond van het festival. 30 Jazzy mei 2011
Donderdag 14 juli
Vrijdag 15 juli
18:30-19:45 Philip Catherine Plays Cole Porter 20:30-21:45 Jef Neve Trio 22:30-23:45 Sing The Truth: Angelique Kidjo, Dianne Reeves & Liz Wright continou the legacies of Miriam Makeba DJ: MAESTRO
18:30-19:45 Agnes Obel 20:30-21:45 Absynthe Minded 22:30-23:45 Angus & Julia Stone DJ: URGENT.FM
Zaterdag 16 juli
Zondag 17 juli
18:30-19:45 Nouvelle Vague 20:30-21:45 Raphael Saadiq 22:30-23:45 Gotan Project DJ: SQUADRA BOSSA & BUSCEMI
16:30-17:45 BackBack 18:30-19:45 Red Snapper 20:30-21:45 Morcheeba 22:30-23:45 Daniel Lanois’Black Dub feat.Trixie Whitle & Brian Blade DJ: GODEVILLE
Voor meer Info & Tickets - www.gentjazz.com
30ste JAZZ editie
Programma Vrijdag 12 augustus
Zaterdag 13 augustus
12-15AUG 2011 PARK DEN BRANDT / ANTWERPEN
18:30-19:45 Trio Grande met Matthew Bourne 20:30-21:45 Brussels Jazz Orchestra met Bert Joris 22:30-23:45
18:30-19:45
MIDDELHEIM
John Zorn’s Book of Angel
met Kenny Werner, Oscar Catro-Neves & Airto Moreira
Uri Caine Solo / Mycale 20:30-21:45 Bar Kokhba 22:30-23:45 Masade Sextet
Zondag 14 augustus
Maandag 15 augustus
18:30-19:45 The Pocket Jazz Orchestra met Dave Douglas 20:30-21:45 Lady Linn & Her Magnificent Seven 22:30-23:45
14:30-13:45 Omar Sosa solo piano 16:30-17:45 Fred Van Hove Ochgot Octet 18:30-19:45 Randy Weston’s African Rhythms Tribute to James Reese Europe 22:30-23:45
Toots Thielemans Quartet
”Jazz in het groen” Jazz Middelheim houdt al meer dan 30 jaar de traditie hoog. Menig bekend artiest uit de jazzwereld stond hier ooit op een van de buitenpodia in het Park den Brandt. Mede door de magnifieke line-up, het kwaliteitspubliek en de mooie groene locatie is de sfeer super. Traditiegetrouw staat ook tijdens deze editie Toots Thielemans op het podium. De Belgische jazzicoon die in april zijn 89e verjaardag vierde treedt aan met Kenny Werner op piano, Airto Moreira op drums en percussie, en Oscar Castro-Neves op gitaar.
Tijdens de openingsavond treedt het Brussels Jazz Orchestra aan met de Belgische trompettist Bert Joris.
Allen Toussaint & Marc Ribot Duo
Charlie Haden’s Liberation Music Orchestra met Carla Bley
Voor meer Info & Tickets - www.jazzmiddelheim.com Bert Joris
Zaterdag staat geheel in het teken van John Zorn’s Book of Angels. De avond wordt geopend door Uri Caine, gevolgd door Bar Kokhba en afgesloten door John Zorn’s Masada Sextet. Het festival wordt afgesloten door Charlie Haden’s Liberation Music Orchestra met Carla Bley in de gelederen.
Toots Thielemans
Jazz Middelheim wordt net als voorgaande jaren in zijn geheel op Klara uitgezonden (van 17.00 tot 24.00 uur). Je kunt voor Jazz Middelheim al kaarten bestllen vanaf slechts € 29,- in de voorverkoop. 32 Jazzy mei 2011
Carla Bley
RENAULT Z.E. DRIVE THE CHANGE
5
Programma
Het North Sea Jazz Festival heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een groots internationaal evenement. We zijn in de loop der jaren gegroeid naar vijftien concertzalen, circa dertienhonderd musici en een bezoekersaantal dat jaarlijks tussen de vijfenzestigduizend en zeventigduizend ligt. Sinds 2006 wordt het festival bovendien in een nieuwe en ruimere locatie georganiseerd: Ahoy Rotterdam. North Sea Jazz staat wereldwijd bekend om haar vele muzikale genres, variërend van traditionele New Orleans jazz, swing, bop, free jazz, fusion, avant-garde jazz en electronic jazz. Maar ook blues, gospel, funk, soul, r&b, hiphop, world beat en latin komen in het tweede weekend van juli aanbod.
Vrijdag 8 juli
Ruben Hein
Ahmad Jamal Matt Schofield feat. Jon Cleary Amparo Sanchez Tucson - Habana John Law Art Of Sound Trio Kris Berry Ambrassband Alain Clarck
Natalie Cole
8 • 9 • 10 JULY’11 ”Jazz met een zeebries”
Donderdag 7 juli Zaterdag 9 juli Dr. John and The Lower 911
Ook buiten het festival in juli organiseert North Sea Jazz diverse concerten in Nederland. In samenwerking met de Oosterpoort in Groningen, Muziekgebouw Eindhoven en het Concertgebouw in Amsterdam bieden wij door het jaar heen verschillende concertseries van de meest bijzondere jazz-artiesten. Kijk voor een overzicht en prijzen van deze concerten op www.northseajazz.com/nl/agenda
John Hendricks, Al Jarreau & Kurt Elling with Metropole orkest Peter Beets & The Jazz Orchestra
Sergio Mendez
Amadou & Mariam John Mclaughlin & The 4th Dimesion Rogério Bicudo & Lilian Vieira feat. Toon Roos Buddy Defranco with Antonio Farao Trio Rafael Zaldivar Trio Mass Ave Project Saravah Soul Harmen Fraanje Avalonia Trio
Wegens het uitgebreide programma vindt u hiernaast een greep uit wat north sea jazz 2011 te bieden heeft en vergeet Prince niet die vrijdag, zaterdag en zondag vanaf 01:30 begint.
Toots Thielemans Quartet
Tom Jones
Anouar Brahem, John Surman & Dave Holland Jan Akkerman & Special Guests Hidden orchestra
Charles Loyd Quartet
Barry Harris Trio Tyshawn Sorey Quartet Jungle By Night
Susan Tedeschi & Derek Trucks Band Roy Ayers/Pete Rock Gerald Clayton Trio Alex Koo Trio Sensuàl DJ Philippona Selah Sue
Candy Dufler & Band
34 Jazzy mei 2011
DJ Maestro Tia Fuller Pharoah Sanders Quartet Mona Lisa Overdrive & Fullduplexx
Nikki Yanofsky Ben L’oncle Soul Brad Mehldau & Joshua Redman
Charles Bradley
Trombone Shorty & Orleans Avenue John Scofield Jazz Quartet
vrijdag-zaterdag-zondag
Prince vanaf 01:30 Chaka Khan
Paul Simon
Zondag 10 juli
Seal
Naast optredens van bekende namen als Nat Adderley, Erykah Badu, Paul Anka, Steve Coleman, Miles Davis, Candy Dulfer, Ibrahim Ferrer, Ella Fitzgerald, Alicia Keys, Lionel Hampton, Al Jarreau, B.B. King, Wynton Marsalis, Trijntje Oosterhuis, Jamiroquai en The Zawinul Syndicate biedt het North Sea Jazz Festival ook nieuw talent een podium om door te breken. Enkele namen van artiesten die op het North Sea Jazz Festival voor het eerst werden geïntroduceerd aan het Europese publiek zijn: Shirley Horn, Tania Maria, Roy Hargrove en Rachelle Ferrell. Dit alles maakt North Sea Jazz zo uniek.
Janelle Monae Joe Lovano Us Five
Otis Taylor
Chaka Khan Natalie Cole
BB King
Voor
meer Info
Sabrina Starke KC The Funkaholic DJ Lovesupreme
Mavis Staples Woima Collective Chris Lightcap
Dr. John & The Lower 911
Black Dub feat. Daniel Lanois Brian Blade Trixie Whitley Raphael Saadiq
Snoop Dogg Gotan Project Band of Gypsies
Bootsy Collins Herbie Hancock, Wayne Shorter and Marcus Miller Tribute to Miles
& Tickets - www.northseajazz.com
Programma
27 - 29
mei
Giovanca
”Gezellige Jazz” In de jaren ‘70 en ‘80 werd in Apeldoorn het festival Jazz in the Woods georganiseerd. Het Caterplein in Apeldoorn bestond nog niet en het geheel speelde zich af in een betrekkelijk klein gebied in de binnenstad. In 10 à 15 cafés in de binnenstad speelden jazzbands oude stijl jazzmuziek, waar het publiek massaal op af kwam. Buitenpodia waren er – op een enkel podium op het Raadhuisplein na – nog niet. Het festival kreeg dan ook al snel de bijnaam ‘barretocht’. Deze ‘barretocht’ werd door de toenmalige Stichting Jazz in the Woods omstreeks 1990 afgeschaft en men organiseerde in Schouwburg Orpheus een jazzfestival ‘Jazz in The Woods’, dat echter geen lang leven beschoren was.
Een aantal ondernemers uit de binnenstad vond het jammer dat er in de binnenstad geen jazzfestival meer was en de Stichting Evenementen Apeldoorn (SEA) werd opgericht. Het eerste festival van de SEA ging in 1991 onder de naam ‘Jazztival’ van start. Op verzoek van de afdeling Stadspromotie van Apeldoorn, in overleg en met toestemming van de oude stichting, werd enkele jaren later de naam ‘Jazz in the Woods’ uiteindelijk weer in ere hersteld. Na 20 succesvolle jaren was het festival volgens haar organisatie aan een metamorfose toe. Met een uitgebreide line-up en nieuwe huisstijl is Jazz in the Woods compleet verniewd en gaat verder onder de nieuwe naam: Grols Jazz in the Woods.
Jazz in the woods is een jaarlijks terugkerend muziekfestival in het centrum van de Nederlandse stad Apeldoorn. Het hoogtepunt ligt traditioneel op de laatste vrijdagavond van de maand mei, hoewel ook de donderdag ervoor en zaterdag erna activiteiten plaatsvinden. Op diverse buitenpodia maar ook in de verschillende horecagelegenheden vinden live-uitvoeringen plaats. Naast jazz wordt ook pop- en bluesmuziek ten gehore gebracht. Het gehele evenement is gratis toegankelijk voor het publiek, en wordt ieder jaar door zo’n 60.000 tot 80.000 mensen bezocht. Het is daarmee een van de belangrijkste culturele evenementen in de stad. Het festival wordt georganiseerd door de Stichting Evenementen Apeldoorn (SEA). De eerste editie van het festival, in 1991, droeg de naam ‘Jazztival’. 36 Jazzy mei 2011
Vrijdag 27 mei
Zaterdag 28 mei
20:30-21:45 Laura Vane & The Vipertones 22:00-23:45
10:00-10:45 The Jazz Classics 11:00-11:45
12:00-02:00 DJ Jazzper
12:00-13:15 Kuifje & Cornuiten 13:30-14:45 Captain Hook 15:15-16:15
Giovanca
The Pepping Express
Zondag 29 mei
George Experience
13:30-14:45 The Jazz Germs 15:00-16:15 Joe Under Cover 17:45-18u45 International All Starr Jazz Orchestra 19:30-21u00 Pam Feather 21:30-24:00
MotownHeads
Voor
meer Info
18:00-19:45 Valium 20:00-21:15
Hans Dufler & Band 22:30-23:45 Forrest Jazz Band 24:00-01:00 The Soul Snatchers 01:00-02:30 DJ Olger
& Tickets - www.jazzinthewoods.nl
Motownhead
de nieuwe hometap
Hans Dufler
easy, tasty, fresh & sexy
The Vinyl Corner
reviews by John Davis The Sound
The Sound
I compared this reissue, mastered by veteran engineer Bernie Grundman, to my red and green labeled Atlantic reissue from the Seventies, mastered by George Piros. Both versions sound good, and make for an enjoyable listening experience. Compared to the Piros-mastered Seventies reissue, the Grundman-mastered Rhino vinyl comes across sounding rounder and warmer, with a bit less air and detail in Jones’ cymbal work, and a bit more lower-midrange oomph to Coltrane’s horn. Both pressings also contain what sound like tape anomalies-if not quite drop-outs, that occur here and there. I’m not quite sure whether these anomalies are on original pressings, or whether they result from subsequent damage to the tapes. And while noteworthy for review purposes, they don’t significantly detract from the listening experience.
For comparison, I pulled out my Rudy Van Gelder mastered vinyl pressing, as well as the original cd, mastered by Ron McMaster. Like A Love Supreme, the difference between this remastering by the team of Steve Hoffman and Kevin Gray, and the Van Gelder mastered vinyl is not subtle. The primary result with the 45 RPM pressing, is a weightier sound to Hanock’s piano, and the retrieval of additional low-level detail missing from other versions of the album. The spit on the reed of Coleman’s tenor, and even the sound of Hubbard’s individual breaths, make this reissue special as it brings the players right into your room. And the absence of Van Gelder’s treble boost allows Coleman’s tenor to come across as richer sounding, and less homogeneous in tone. But the most striking thing about this 45 RPM pressing is how Anthony Willliams’ drum work is showcased with increased realism. Kick, tom, and snare each occupy a unique timbre, and the decay of his cymbals linger in the air before you. His contribution to this recording session is more apparent on this remastering than ever before.
The Packaging While Rhino didn’t do anything fancy, the packaging is a classy effort and features a very nice medium-heavy weight glossy laminated cover, including a repro “Stereo” sticker. It even has a period-correct glued on rear slick for the rear cover. The heavy weight vinyl, pressed at R.T.I. and housed in their preferred poly inner sleeve, arrived flat, clean, and played throughout with virtually no noise. Another nice packaging touch, was the use of the correct first pressing blue and green Atlantic Stereo label.
The Packaging This 45 RPM set pressed on two slabs of 180 gram vinyl arrived flat, and despite a few marks, it played quietly throughout. The unipack cover is made of regular weight cardstock--and while a heavier gatefold design would be nice, the glossy finish is an upgrade over the flat, matte finish used in the AP Fantasy 45 RPM Jazz Series.
The Sound
The Sound
In preparation for this review, I listened to both the original first stereo pressing U.S. Reprise, as well as the UK stereo pressing. While the UK is a good sounding record, it sounds as if it is sourced one generation away from the original tapes. So, I confined my comparisons to the excellent sounding original U.S. (smiling-Frank label) Reprise stereo. Mastered from the original analog tapes by Rob Loverde, the Mofi vinyl is more dynamic, carries a richer tonal palette, and removes a layer of grain from Sinatra’s voice that can be heard on the original Reprise. The Mofi’s soundstage is wider than the Reprise, with sound that extends well beyond the width of the speakers, and its presentation is more detailed--as woodwinds, brass, and strings can easily be differentiated from one another in the mix. The Mofi trades the upper-midrange hump of the the original Reprise for a richness in the lower-midrange, which results in uptempo songs, such as Come Fly With Me and Fly Me to the Moon, swinging more. The Mofi really showcases the upright bass, which had me tapping my toes as I listened. On ballads, such as the signature, One For My Baby, Sinatra’s voice is rendered with more realism on the Mofi, as the uppermidrange grain has been removed and Sinatra’s chest voice comes through with a previously unheard muscularity.
I pulled out my original Rudy Van Gelder-mastered Blue Note mono vinyl, and the original cd (mastered by Ron McMaster) to compare to this new 45 RPM edition. Upon playing the McMaster cd, the warbling piano is immediately apparent on the title cut--and the sonics, which come off as lacking detail and ambiance, simply aren’t worth comparing to either the original mono vinyl or the Music Matters 45. And while the original mono doesn’t have the speed fluctuation issue and is a very good sounding record--with an extended top end and great room ambiance, this Music Matters 45 takes a great sounding record--and as they’ve done with virtually every release, found a way to make it sound even better. As for the speed issue on the title cut, it’s greatly improved over the McMaster cd, and all but those who are the most sensitive to such fluctuations should hardly notice it at all on this new reissue.
The Packaging
The Packaging The two slabs of 45 RPM cut vinyl arrived clean, flat, and played quietly throughout. The gatefold cover featuring a shot of Silver’s father has such a beautiful gloss and such rich hues, that I wouldn’t be surprised if more than a few requests are made for additional covers--as this one is undoubtedly suitable for framing. Inside the gatefold, you’ll find the usual stunning collection of Francis Wolff session photography.
Mofi presents this two-record set on 180 gram vinyl, using the original gatefold artwork. The vinyl is clean and flat, and plays with little to no noise throughout the four sides. The vinyl is housed in no-static rice paper poly sleeves. Mofi has established itself as the label with the most consistency in their vinyl quality--and this release is no different.
38 Jazzy mei 2011
mei 2011 Jazzy 39
The Vinyl Corner
It’s official: The Brand New Heavies -- the real Brand New Heavies -- are back. Get Used To It marks the return of singer N’Dea Davenport, who left the band to pursue a solo career following the group’s 1994 release,
Highly R ecommended
The Brand New Heavies
Brother Sister. But despite not having recorded a full album together in over a decade, Davenport and the other band members -- guitarist Simon Bartholomew, drummer/keyboardist Jan Kinkaid, and bassist Andrew Love Levy -- still have a amazing musical chemistry together.
A Fun, Confident Tone If you’re a music fan who’s been around awhile, listening to The Brand New Heavies latest release is like getting together for coffee with a friend whom you haven’t seen in years. Since the time she left the group, fans had been clamoring for vocalist N’Dea Davenport to return to the Heavies. After N’Dea’s departure, vocalist Siedah Garrett stepped in and sang lead on the group’s 1997 studio album, Shelter.Then the Heavies released a number of singles featuring singer Carleen Anderson, followed by the 2004 album Allaboutthefunk featuring Nicole Russo on vocals. But Davenport was the singer when the band had it’s biggest success, in the early 1990s, and none of her replacements had come close to matching her talent. Now it appears that she could be back with the band for good, and if the songs on this album are any indication, her permanent return would be a very welcome one for fans of Funk and Soul music. Alright, getting to the album: From the opening track, “We’ve Got,” a fun, confident tone is set. The song, a funky, funky re-introduction to the band, establishes that they’re back: “Hope you’re ready, here we come,” N’Dea boasts on the song, “We got what you want, we got what you need.” 40 Jazzy mei 2011
Old School Funk and Soul Following the strong opener is another standout track, the band’s joyous cover of Stevie Wonder’s “I Don’t Know Why (I Love You).” Yours truly has written enough about the song elsewhere, but I’ll just add that it’s this song that exemplifies why N’Dea is so important to the group.
One of the beautiful things about Get Used to It is how organic it is; there’s no heavy-handed, big-name ‘super-producers’ controlling everything here. Just old-school, genuine instrumentation and powerful vocals that sound perfectly natural, and not like they were overly-manipulated via studio wizardry.
Another standout is the funky, midtempo song “Music,” which laments R&B’s current trend of being all about flashy videos, and having style but little substance: “It’s not about the money, it’s all about the music. It’s all about what skills you bring to the party, oh yeah. It’s not about your dance routine.”
And much has been made about the vocal prowess of N’Dea Davenport in this review, but her three bandmates can’t be overlooked. After performing together for more than 20 years, they practically have music down to a science. Their instrumentation on many tracks, specifically the loose, funky songs “All Fired Up” and “Right On” is right on point. mei 2011 Jazzy 41
The Vinyl Corner
Upcoming Artist
Aloe Blacc What The Press Is Saying “The best thing about How To Make It In America is the terrific song in the opening credits (Aloe Blacc ‘I Need A Dollar’). It has the sort of itchy desperation that should have driven the whole show.” -PEOPLE
“Sublime piano led soul... Somewhere between Gil Scott-Heron and Timmy Thomas” - THE GUARDIAN
“Some people love the show, some don’t, but pretty much everyone agrees on its killer theme song, ‘I Need A Dollar”’. - COMPLEX
“’How to Make It in America,’ step one: Get a fantastic theme song from Aloe Blacc. It sounded like the type of thing you might discover deep in someone’s collection of old soul records on vinyl - maybe an obscure Bill Withers B-side we weren’t familiar with?” - ENTERTAINMENT WEEKLY
“Funny how it takes a great song to make you realize how average everything else is that’s coming out.” - SMOKING SECTION
“The finest slice of vintage-sounding, piano- and horn-powered funk we’ve heard in quite some time. We’re not usually big on nostalgia parties, but if you can’t enjoy a few laps in the “I Need a Dollar” pool, you’re officially dead inside.” - XLR8R
42 Jazzy mei 2011
mei 2011 Jazzy 43
experimentations that marked his 2006 Shine Through solo debut. It is a surprisingly welcome change, and far more accessible than his initial outing in many regards. Its commercial instincts aside, Good Things is also a much more mature and personal Blacc than we were introduced to back in the late ‘90s when he ran with some pretty innovative hip hop crews, including Emanon. Like Phonte of The Foreign Exchange, Blacc has since credibly evolved from underground poet to a traditional soul stylist, without ever losing what made him unique. Both wear their thirty-something age and maturity well, making their graceful genre transitions seem like a natural progression every hip hop head of a certain age should embrace.
The optimistic “Green Lights” also does its part to break Blacc’s cleareyed cycle of sadness. The muted gem is still no less reality-based in its spot-on reading of how a run of good luck feels from the inside out-the cautious enthusiasm, the fearful, wanting to be boastful joy are all present in Blacc’s tone; the harmonic rays of light, and the punchy horns and organ keys all revel in the spell, knowing its all too fleeting nature. It’s Blacc’s knowing of these interior complexities, his fearless ability to look life straight in the eye and express what he sees without romance - but nonetheless with great clarity and musicality - that is the genius and maturity Blacc realizes on Good Things. Having the privilege to pay witness to it is perhaps the best thing about Good Things.
Like Phonte, Blacc’s straight-forward second tenor is limited in range, but not in sentiment and sincerity. You hear his resounding sensitivity for first person protagonists in Blacc’s revelatory bleeding ballads, cautionary tales, and searing testimonies. He shares Anthony Hamilton’s penchant for infusing a world-weary spirituality in his lyricism, though with the exception of “Take Me Back,” Blacc’s songs aren’t about man’s relationship with God as much as a plea to his fellow man for care and compassion in how we consider one another’s trials. “I Need A Dollar,” the hip hop syncopated, piano-driven HBO theme for How To Make It In America leads the charge for a quartet of indigo songs about the harrowing social conditions men of limited means face whether during the Depression, in Nixon’s harsh 70s, or the newest fiscal nightmare we’re in. While “I Need A Dollar” is the catchiest, “Miss Fortune” the cleverest in its metaphorical renderings, the gritty “Life So Hard” is the darkest, and “Take Me Back” hands down boasts the strongest vocal performance here and is the most effective in expressing an increasingly urgent, near claustrophobic relationship with life as experienced by his protagonist. The resolute men Blacc is channeling aren’t afraid to share insight into the harsh realities they are striving to survive the best they can, be it economic obstacles or intimate relationships gone awry. Born to Panamanian parents in Los Angeles in 1979, E. Nathaniel Dawkins (aka Aloe Blacc) first began playing trumpet in elementary school, and continued with the instrument throughout high school. There he also independently released Imaginary Friends, produced by DJ Exile, with whom he would go on to form the hip-hop group Emanon. While at college at USC, though his artistic endeavors were placed behind his scholastic goals, Aloe still managed to learn how to play the guitar and the piano, and after graduating and spending some time in the corporate world, he decided to return to his first love, music. In 2005 Emanon’s full-length debut, The Waiting Room, came out on Shaman Works, and the next year his first solo album, Shine Through, a combination of neo-soul and Latin music, was released on Stones Throw. He partnered with the Truth & Soul Productions crew for 2010’s more organic effort Good Things. The album featured the hit single “I Need a Dollar” along with a cover version of the Velvet Underground’s “Femme Fatale.” ~ Marisa Brown, Rovi
Blacc’s plea for love and listener empathy is extended to the women in these hard men’s lives on the rollicking shu wop of “Loving You Is Killing Me” and the orchestral dirge of the questioning “If I.” In truth, women aren’t painted too virtuously in these noir portraits, especially on the slowed-down reimagining of the Velvet Underground’s “Femme Fatale,” the funky jingle warnings against manipulative women on “Hey Brother,” or on the title track, one where all life’s “Good Things” came the brother’s way AFTER his woman left (So, nah!). Only on “You Make Me Smile” and the devastatingly personal “Mama, Hold My Hand” (what bluesman doesn’t love his mama?), does Blacc end this thread of blame, resentment, muted longing and roaring jealousy to celebrate the healing love can be, the glue for survival.
To hear Aloe Blacc discuss his music and literary influences is to hear a little Jimi Hendrix philosophizing mixed with a lot of Berkeley liberalism, even though the Southern California grad matriculated far south of that progressive hub. Blacc’s left-leaning politics coats his co-penned soul tales with a male-centric, working class social consciousness that owes as much a debt to James Baldwin’s The Fire Next Time as it does to Bill Withers’ Just Bill and any number of bluesmen for its perennial urban portraits. Though his latest, Good Things, is a highly conventional retro-soul album, one straight out of the Curtis Mayfield playbook, there is an enduring freshness to it. Part of that freshness is owed to elements of funk, country, and hip hop storytelling motifs that can be heard plainly, but movingly sung, on these otherwise traditional R&B Truth & Soul productions. Elbowing his way into territory already owned by Lee Fields, Shawn Lee, Mayer Hawthorne and Sharon Jones & The Dap Kings, the LA soul singer/songwriter Aloe Blacc is playing in a far different lane than the stream-of-consciousness, Afro-Latin hip hop 44 Jazzy mei 2011
mei 2011 Jazzy 45
The Vinyl Corner
Special Fusions
De Muze
The ‘90s and early to mid-2000s saw quite a few projects that claimed to be fusing hip-hop and jazz. Most of them ended up being more hip-hop than jazz, although saxophonist Bill Evans was an impressive exception. When Evans featured various rappers in the ‘90s, he maintained an improviser’s mentality and used MCs in much the same way he would have used a jazz singer he forced them to interact with a real, honest-to-God, spontaneity-minded band instead of simply giving them electronic tracks to rap over. This compilation doesn’t unite jazz improvisers with a lot of rappers actually, most of the tunes are instrumental but it finds jazz improvisers paying tribute to hip-hop with fairly creative results at times.
Jazzcafé
Def Jazz isn’t as consistent as it could have been; some of the tracks are routine, pedestrian smooth jazz. But the album’s most interesting tracks are definitely worth talking about. “Hey, Young World,” which features saxman Gerald Albright, is a real winner; the reggae-influenced gem was originally recorded by rapper Slick Rick in 1988 and on Def Jazz, it works enjoyably well as a pop-jazz instrumental. The same goes for performances of Method Man’s “Bring the Pain” and Public Enemy’s “Give It Up”; they aren’t the first tunes one would expect jazz instrumentalists to embrace, but Tony Joseph demonstrates that hardcore rap tunes can, in fact, be reinvented as instrumental crossover jazz. Oran “Juice” Jones (vocals, rap vocals); Audra Bryant (vocals); Dwight Sills (guitar); Hubert Laws (flute); Gerald Albright, Scott Mayo (saxophone); Rick Braun, Roy Hargrove (trumpet); Jeff Lorber (piano, Wurlitzer organ, Moog synthesizer, vibraphone); Kevin Toney (Wurlitzer organ, Moog synthesizer, vibraphone, keyboard programming); Alex Al (electric bass); Tony Joseph (percussion, drum programming).
Instrumental versions of LL Cool J’s “Doin’ It” and Foxy Brown’s “Get U Home” aren’t terribly memorable, but singer Oran “Juice” Jones has some inspired moments when he revisits his 1986 hit “The Rain” and provides the album’s only urban/neo-soul vocal offering. Again, Def Jazz has its share of missteps, but the ups outnumber the downs and make this a CD that is generally worth exploring if you’re the sort of eclectic listener who holds hip-hop and jazz in equally high regard.
Jazzmatazz is, if this reviewer were to admit one thing, quite ambitious. Mixing jazz with rap into Acid Jazz is a great thing when accomplished properly, and usually works well when attempted. Early 90s NY rap aspired to attempt to make their music at least semi-jazz influenced, and it usually worked, and Guru of Gang Starr was the most ambitious in this, mixing full out live jazz with his monotone rapping. Now, under most instances, this would be a fabulous idea, but the fact is, every volume of Jazzmatazz has been undeniably boring. Now normally that wouldn’t be a problem for rap albums, but in this case he’s taking on the face of a socially conscious artist trying to revive hip hop, and it’s hard to hear the real heart in his rapping. That mixed in with his monotone vocal and back broken delivery, and we get a boring MC who doesn’t know what to do. To compliment the boring MC is equally boring jazz backdrops.
Guru (rap vocals); Carleen Anderson, N’Dea Davenpoort, MC Solaar, DC Lee (vocals); Ronny Jordan, Zachary Breaux (guitar); Courtney Pine (alto & soprano saxophone, flute); Donald Byrd (trumpet, piano); Simon Law (keyboards); Lonnie Liston Smith (accoustic & electric piano); Roy Ayers (electric bass); Gary Barnacle (saxophone & flute).
46 Jazzy mei 2011
Saxophones whine, beats trample, bass is grooving, and instead of drenching the album in atmosphere that is usually affected by jazz, is just dully plodding through. The guest vocals sing wearily over these ‘cool’ tracks, and give off even more of a wearing effect to an already worn out effort. Jazzmatazz, no doubt, is technically proficient both musically and lyrically, but the problems arise when actual substance or atmosphere arise, and this album creates neither of the two. What we get is a boring effort that definitely could be a lot more. DJ Premier is the true starr of Gang Starr, not Guru.
U bent hier aan het juiste adres wanneer u een voorliefde hebt voor jazz, je kan er immers bijna elke avond genieten van live muziek. Wees wel op tijd, want na 19u is een zitplaats een zeldzaam iets. Inkom wordt niet aangerekend, maar zolang je aanwezig bent betaal je net iets meer voor je pintje. Elke dag zijn er optredens vanaf 22.00u en op zondag om 15.00u. Of geniet u liever van een pintje op ons terras in het bruisende hartje van Antwerpen.
Melkmarkt 15-2000 Antwerpen
[email protected] www.jazzmuze.be mei 2011 Jazzy 49
The Vinyl Corner
Special Fusions Een vrouw in een mannenwereld, zoiets is natuurlijk geen gemakkelijke opgave. Lien gaat de uitdaging als Vlaamse Marilyn Monroe echter met zonder aarzelen aan, maar doet dit vooral ook erg speels en luchtig. Liefde, vrouwenemancipatie en de machtsstrijd met de man zijn natuurlijk aan de orde, maar enkel al op de stevige bigband-openingstrack luidt zo’n 28 keer de booschap “’That’s allright”. Enige berusting en gezapigheid is hier dus ook zeker op zijn plaats.
YAMAHA
® ®
The Magnificent Seven vult zijn rol als volwaardige begeleidingsband immers perfect in. Plaats daar dan een frêle, suikerzoete zang van Lady Linn tegenover en het plaatje klopt volledig. Ook in zijn totaliteit liggen de tien gepresenteerde liedjes in een mooie balans. Krachtige songs met een stevige knipoog naar de jaren ‘50 krijgen een tegengewicht in het berustende ‘Cool Down’, waarin de liefde van Lien voor hedendaagse urbansoul de kop opsteekt. Ook een heerlijk lome ‘I Don’t Wanna Dance’ - in een onwaarschijnlijk sexy, uitgeklede interpretatie waar Eddy Grant gerust fier op mag zijn – zorgt voor een leuk ontspannende afwisseling.
Lady Linn (vocals); Marc De Maeseneer (baritonsax); Frederick Heirman (trombone); Tom Callens (tenorsax); Yves Fernandez (Trompet); Christian Mendoza (piano); Koen Kimpe (contrabas); Kevin Toney (Wurlitzer organ, Moog synthesizer, vibraphone, keyboard programming); Matthias Standaert (drums).
Zoiets maakt moeilijkere, jazzy bijdragen als de wandelende, nachtelijke ballroomsong ‘I Am Aware’ perfect acceptabel, zonder het grote publiek tegen de borst te stoten. Het is enkel spijtig dat de stem van gast Bert Ostyn (Absynthe Minded) hier zo zwak uit de verf komt. Absoluut hoogtepunt is echter de ode aan de shoppende vrouw, ‘Shopping’, waarin de frustratie over een bankkaart die steeds een te laag saldo aangeeft zowel tekstueel als vocaal perfect geuit wordt. ‘Here We Go Again’ is een fantastische plaat, laat dat duidelijk zijn. Probeer Lady Linn en co niet vast te pinnen op die etiket die ‘jazz’ en ‘jaren’50’ vermeldt, want dit gezelschap doet veel meer, leukere dingen.
Special Price: 2,948.00* Euro Fonkey, fonkey. Het drumloopje uit James Browns ‘Funky Drummer’ moet zowat the hardest working sample in showbizz zijn en guess what: de nieuwe van US3, ‘An Ordinary Day in an Unusual Place’ begint net met die ouwe kraker, maar dan zo verhaspeld dat het een inside joke van producers wordt. Geoff Wilkinson, het brein achter US3 leent met smaak een hihat hier en een ‘ooh aah’ daar, en stuurt de improvisaties van z’n muzikanten op de door hem bijeengesamplede grooves.
Michelob (vocal rap); Allison Crockett (vocals); Swati Natekar, Beverley Brown (chorus vocals); Ed Jones (soprano & alt sax); Mika Mylläri, Chris Storr (trumpet); Femi Temowo, Tommy Rémy (guitar); Baluji Shrivastav (sitar); AK Durvesh (sundri); Lucy Wakeford (harp); Neil Angilley, Jim Watson (piano keyboards); First Rate (DJ cuts)
48 Jazzy mei 2011
Probleem: de twee vorige cd’s van US3 klonken hetzelfde, en de tweede verkocht beduidend minder dan de eerste. Oplossing: een vleugje etnische muziek in the mix gooien en een zangeres aan de line-up toevoegen. Maar wat een zangeres: Alison Crockett maakt haar entree op het tweede nummer, ‘Get Out’ opzwepende souljazz op een jungleritme en meteen wordt duidelijk wat US3 nodig had. Een zangeres die weleens van gedaante wil veranderen, ook: op het exuberante ‘Let My Dreams Come True’, een tamelijk wacko mix van jazz, latin en acid die eindigt met een vintage Cuban pianosolo, komt ze très Shirley Bassey uit de hoek. Ze doet dat zo goed dat we het zelfs jammer vonden als de dienstdoende rapper Michelob zijn ding kwam doen. Laidback grooves zoveel je wil, niks op aan te merken, maar in vergelijking met Crocketts glansprestatie misschien just a tad boring. De arme man moet ongelukkigerwijs ook nog net de tracks vollullen waarop US3 de mist in gaat. ‘India’, bijvoorbeeld, een in patchouli gedrenkte song die in de seventies misschien nog voor enige opschudding zou hebben gezorgd, maar ons anno nu alleen een welgemeende geeuw kan ontlokken. Of het door sitars geteisterde ‘You Can’t Hold Me Down’.
NEW Yamaha Clavinova CVP503PE *The best value for money Yamaha Clavinova on the market. 2 Year Manufacturer Warranty. 143cm (L) x 89cm (H) x 62cm (D)
www.yamahapianos.com Piano Goossens - Liersesteenweg 316 - 2640 Mortsel • Lovrovic Piano’s - Herentalsebaan 358 - 2160 Wommelgem Moreau Piano - Kapucinessenstraat 32 - 2000 Antwerpen • Piano Salon - Emiel Banningstraat 79 - 2000 Antwerpen mei 2011 Jazzy 51 Piano Paleis - Gemeentepleinstraat 26 - 2540 Hove • Piano’s Chaboux De Lange Leemstraat 375 - 2000 Antwerpen
KEYMUSIC
®
DO YOU WANNA PLAY? WWW.KEYMUSIC.COM
