Tanzania Beklimming Kilimanjaro 5895 mtr , 21 Juni – 30 Juni 2011 Safari Tarangiri National Park, Ngorongorkrater, Lake Manyara National Park 1 Juli – 5 Juli
Sjarel ® Wat een drukte, indrukken, geluiden, geuren, impulsen, getoeter op straat, roepen, zingen, schreeuwen, nalopen, aanraken, je iets verkopen etc. Ik zit nu te schrijven om 20.oou op het dakterras van het Kindaroko hotel in Moshi deze aantekeningen te maken in mijn dagboekje. Vanmorgen vroeg begon het lawaai, getoeter en drukte weer om 6.30u. Dat was gisteravond laat weggestorven na een drukke, vermoeiende dag. Maandagmorgen vertrokken we. We werden opgehaald door John, de vader van Loe en heeft ons weggebracht naar het CS van Maastricht, maar niet vooraleer we de op maat gemaakte oordopjes van Paul op de GGD hadden opgehaald. Daar aangekomen bleek”…. De sleutel bij Sjarel thuis laten liggen, dus terug naar Amby en de sleutel oppikken… maar Sjarel had de geen huisdeursleutel meegenomen haha. Dan maar zonder maatwerk oordopjes, nu maar behelpen met Oropax waxdopjes, die zijn ook goed. In de stationsrestauratie van Maastricht CS wordt de eerste koffie en thee genuttigd en terwijl de klok wegtikt voor onze treinreis van 10.30u blijkt naderhand dat Paul Koeijmans op station Randwijck op ons staat te wachten om ons uit te zwaaien. Een mooi gebaar vaan hem en echt een actie van hem om toch even onverwachts van zich te laten zien en horen. Omdat we echter door John naar het station zijn gebracht hebben we kunnen kiezen voor CS ipv Randwyck waar ik eigenlijk mijn eigen auto zou hebben geparkeerd bij mijn werkgever het azM, nadat ik Paul en Loe met alle bagage zou
hebben uitgeladen.
We stappen keurig in de boemeltrein naar Heerlen Herzogenrath richting Aken, waar overgestapt wordt op de trein naar Köln. Om 13.30u stappen we in een veel te nette Internationale sneltrein ICE 123 met op plaats gereserveerde stoelen, die ons in een klein uurtje met 300 km/uur naar Stuttgart brengt. We arriveren midden in de luchthaven en voor de zoveelste keer hebben we alle bagage à 18-20 Kg en alle handbagage à 4 – 7 kg in onze handen.
De afstand van terminal 1 naar terminal 2 wordt overbrugd door de pendeldienst. Dan is het wachten, wachten. Koffie, bier op de luchthaven nuttigen, een nieuwe brillendoos wordt gescoord daar Paul. Eindelijk kunnen we inchecken, eerst elektronisch met alle plaatsen naast elkaar, speciaal voor Resi. Daarna baorden we de vlucht bij KLM naar Amsterdam. Een gek idee eigenlijk, al redelijk lang onderweg om vervolgens “terug” te vliegen naar een plaats die hemelsbreed slechts 2 1/2u van je woonplaats is verwijderd..Hoe dan ook, aangekomen bij Schiphol hebben we een lange “voetreis” voor de boeg naar een heel andere gate. We hebben zeeën van tijd om ons te verplaatsen, sanitaire stop te houden en van lamlanderigheid nog maar eens wat te eten. Het wordt: “Hollandse kaas”met een blikje Sinas. Dan wordt het toch weer haasten, want opeens stroomt de hele ontvangsthal leeg richting de douane waar we de keuze hebben een moderne draaideurdetector en een ouderwetse poort. Het douanepersoneel zelf werkt minder efficiënt als hun collega’s in Frankfurt en pleuren de goederenbakjes tbv de losse spullen over de röntgenkast retour naar begin lopende band. De schoenen moeten weer uit. In Frankfurt waren het de schoenen van Paul en Sjarel, nu de schoenen van Loe die uit moeten. Diverse rugzakken handbagage moeten open of er moet een verklaring gegeven worden over de inhoud. Daarna gaat het over en door de slurf naar het toestel van Kenia Airways, de Boeing 777 200ER. Zonder te discrimineren, ruik je meteen, naar welk werelddeel dit toestel vertrekt. Het toestel zelf is zeer ruim, een midden rij van 3 stoelen naast elkaar, waarvan wij dus 3 plaatsen naast elkaar hebben, dan aan beide zijden hiervan een gangpad, met daarnaast een 3 stoel rij aan de buitenzijde. Sommige mensen lijken wel gewone bagage mee te nemen ipv handbagage. Nu is het taxiën naar de start en een snelle, mooie explosieve maar stabiele start volgt.
Nauwelijks gestegen naar 10 km hoogte wordt begonnen met het uitserveren van de warme doekjes voor het verschonen van de handen en bij sommigen ook het gelaat en oksels, waarna het warme eten volgt: checken met beef of vegitarian, daarnaast appelsap en 1, nee 2 blikjes Tuskerbier. Koffie en thee na met een klein stukje kersenvlaai. We hebben zelfs de mogelijkheid van een 2e kopje thee of koffie, vóór de oordopjes in gaan en de Normison wordt ingenomen voor de nachtrust. De fleece
dekentjes, in de kleur van Kenia Airways en kussentjes worden uitgedeeld en worden dankbaar in gebruik genomen. Een vluchtige slaap volgt, veel ruis van machine- en mensengeluid dringen toch door, door de oordopjes. Aangezien er een tijdsverschil is met Kenia en we ernaar toe vliegen en aldaar de zon vroeger ondergaat + later licht wordt door de Noordelijkere stand van de zon, korter naar de keerkreeftskring, wordt het om 6.oou nog steeds niet licht en landen we pas in een net beginnend ochtendgloren op de luchthaven van Nairobi. Het vliegveld heeft heel even wat weg van vliegveld Beek25 jaar geleden. Gedateerde kleuren en een sfeer van Colour locale. Glim-glim winkeltjes, tassen, prullaria tussen de diverse Gates een gekrioel van mensen door de veel te nauwe gangen. We lopen helemaal naar de andere kant van het gebouwen nemen daar thee (Loe) en koffie (Paul) en espresso (Sjarel). De geur van echte koffie komt ons tegemoet. We kunnen de koffie gewoon betalen met € ipv locale schillingen. Diverse sanitaire stops worden gepleegd. Alle toiletruimtes worden bemand door minimaal 1, maar vaak 2 boy’s die de hele dag alle onderdelen poetsen. Niet dat dat allemaal even veel uithaalt, want hetzelfde water van 3 uur geleden war de toiletten mee worden gepoetst, wordt ná gebruik ook voor de wastafels en daarna ook nog voor de spiegels gebruikt…. Het gaat er uiteindelijk om dat deze mensen bezig zijn, een soort werkverschaffing. Zo “verlanterfanten” we ruim 4 uur op de luchthaven in afwachting van onze volgende vlucht. Een poging om in de transitruimte te penetreren wordt verijdeld. We hebben namelijk geen “flying Blue American Express card. Dus harken we naar een gemeenschappelijke ruimte bij de visa afdeling waar 3 ouderwetse banken, type psychiater couge. Paul installeert zich uitgebreid op een dezer, schoenen en sokken uit, bril af, klaar voor een uurtje slaap. Dit wordt echter niet gedoogd door een van de medewerkers van de visa. Na zijn daad, Paul te wekken en hem er op te wijzen dat dat hier niet de bedoeling is: rusten. Vervolgens vertrekt hij voldaan naar huis. Als het uiteindelijk tijd is begeven we ons op weg naar gate 5, wachten nog wat op de bankjes aldaar en probeert een “Albanees” gelijkende figuur ons USD 50,- biljet te doen laten wisselen voor twenty, twenty ten dollars?? Een wel heel doorzichtige wisseltruc waar we niet intrappen. We wijzen hem op de mogelijkheid om 50 meter verder op bij het wisselkantoor te gaan wisselen, maar hij geeft de voorkeur aan ons om met hem te wisselen. Haha maffia… Dan eindelijk inchecken. De controle is primitief, maar efficiënt. De schoenen gaan nu al spontaan uit, evenals riemen, telefoons en portemonaie. Een alarm dat afgaat op Sjarel zijn rugzak door de röntgenbuis wordt door Loe aan de douanebeambte zo uitgelegd: Dat is gewoon zijn SIGG fles. Alleen die verklaring al is afdoende en de rugzak wordt niet meer bekeken. Bij alle controles die plaatsvonden is ook nooit gereageerd op de aanwezigheid van de babybel kaasjes “schijfjes” in de thermosfles inclusief een mes en nog wat klein spul. Het toestel van Precision Air staat al klaar, een klein toestel, alles handbediening” zelf te voet de trap op lopen met behulp van een keukentrapje. Aangezien we plaatsen 1A t/m 1C hebben, zitten we voorin, maar de bagageruimte boven. Onze stoelen zijn al ruim vol. Hierdoor kom ik mijn handbagage niet kwijt. Vriendelijk maar onverstaanbaar word ik verplaatst naar rij 5: 2 stoelen voor 1 persoon! De catering bij PrecisionAir is niet echt uitgebreid: cashewnoten met Sinas. De vlucht is relatief kort, een kleine 50 minuten, vóór we landen op Kilimanjaro Airport dwz een klein langgerekt
gebouw á la Beek 40 jaar geleden op een groot grasveld met 1 asfaltbaan. Voor de douane worden
We al gecheckt op gele koorts en hondsdolheid. De verklaring die aan een balie moet worden ingevuld is snel ingevuld en we zien achter het glas van de balie een printer staan met daarin een zeker 5 cm grote kakkerlak. Nou ja, dat hoort er ook gewoon bij. Kilimanjaro Airport en Tanzania blijken dan toch weer wel modern, aangezien we hier wel weer vingerscans moeten laten afnemen en bij Paul wordt zelfs een irisscan gemaakt. Waarschijnlijk omdat ze hem herkennen als Mr. Guide? We worden bij de uitgang mooi opgevangen, nadat we de bagage bij de bagageband hebben opgepikt, alles is gearriveerd. Een man met een bordje met opschrift: EXPEDITIE KILIMANJARO van het Kindoroko hotel blijkt onze taxichauffeur. Loe trapt bijna in de $ ripp-off want hij geeft bijna zijn bagage af aan iemand die er niet bij hoort maar wel graag wat extra’s wil verdienen, en eenmaal gegeven, blijft gegeven totdat er betaald is.. In +/- 45 minuten gaat het in een zeer oude Toyota, waarvan de hele bekleding en het dashboard met plakband bij elkaar is geplakt.
We arriveren bij het Kindoroko hotel in Moshi en op de parkeerplaats komen er 2 vervaarlijke Masaibewakers in traditionele kleding naar ons toe met knuppels, maar zij bieden aan onze bagage naar onze kamers te dragen. We checken in via onze vouchers van Ramon Stoppelenburg’s Expeditie Kilimanjaro en krijgen onze beloofde 3 persoonskamer met separate badkamer in oud Engelse koloniale stijl. Bedden inclusief klamboes en plafondventilator. De kamer zelf is erg donker. We herschikken onze bagage en maken een rondje Moshi.
De voordeur van het hotel nauwelijks gepasseerd, begint het al, een kakofonie van geluid, geuren en indrukken. Geschreeuw, getoeter, geroep, gekrioel, mensen lopen te slepen met producten, fruit, groenten, kruiwagens, fietsen, kippen, gasflessen, zelfgemaakte brommertaxi’s en zwaar versleten taxibusjes merk Nissan Navette >40 jaar oud. Mensen klampen je 5dubbel aan: Jambo men, where are you from? You are my best friends, I have interesting things for you, you come with me, special price. Als je de eerste kwijt bent, staan de volgende 7 al weer klaar om het over te nemen. Iedereen raakt je aan, bekijkt je, wil je zonnebril of bril hebben, geuren, zweet, stinken. Het houdt niet op, als vliegen komen ze op je af. De eerste onderneming is de geldwissel. Bij het “geldwisselkantoor” staat een in uniform geklede en met een soort RIOT bewapende man. De koersen zijn niet ongunstig en Paul komt met een enorme stapel Tanzaniaanse schillingen naar buiten. Dan gaat het naar de markt. Markt is een ruim woord. Een stuk terrein omsloten door huizen, niet geasfalteerd, een grote golfplaten “hal” met in alle hoeken en gaten handelaren, fruit, groenten, bananen, citroenen, plastic speelgoed, oude en nieuwe kruiwagens, schoffels, hoefijzers, specerijen, hak- en schoffelwerktuigen om het land mee te bewerken. Iedereen volgt je en kijkt je aan, wil je iets verkopen. Foto’s maken durven we niet, hoewel Loe één poging waagt en direct met citroenen wordt bekogeld. Overigens moeten we ondertussen vele volgers zien af te schudden: Hey man, Jambo, where are you from. I know expedition, special price for you, my friend…. Haha We ontsnappen door een Lonely Planet café in te schieten bij “Coffeehouse” waar we zeer gelukkig zijn met het bestelde: een bagel + yoghurt en 2 vegitarian burgers. Dit alles met een theetje en een sapje.
Dinsdag 21/06/2011 (Paul) Op het dakterras van ons hotel zitten we wat uit te rusten. Foto’s, SMS en, telefoontjes. De Gudde van de expeditie heeft zich zojuist voorgesteld, lijkt wel OK, maar dat heb ik ook al eens gedacht in. Zwitserland met gids Hugo De afgelopen 48 uur verliepen goed, vlucht e.d. geen problemen. Taxi stond inderdaad klaar in Moshi, geen gedoe verder, relaxed. Voor Loe is het de eerste keer in Afrika en de ontwikkelingslanden. Waar Sjarel en Loe nog verbaasd zijn over bijv. een dode hond langs de weg, rotzooi, drukte op straat e.d. zijn momenten die ik al bijna niet meer zo waarneem. Ik weet gelukkig Loe te behoeden voor een USD “ripp-off” op de luchthaven. Vandaag een kort bezoekje aan een Hindoe tempel waar de chapati’s worden gemaakt. Sjarel blijft veilig buiten het heiligdom. Het schooltje wordt vereerd met ’n kort bezoek. Volle klasjes en lesmateriaal op de buitenmuren geschilderd. Grappig om te zien. We overwegen nog om er ’n potje te voetballen met de kinderen. Na donatie van een beetje geld, via de naaisters op straat en het politiebureau retour hotel. Aldaar zijn de T-shirts na een gedwongen wasbeurt door het hotelpersoneel weer terecht. Het voorstel van de gids om een extra exp.Lid toe te voegen, wordt door ons niet als ideaal beoordeeld en dus van tafel geveegd. Ook de locale moskee wordt bezocht. Gesprekjes met de jeugd over godsdienst. Ik neem afscheid daar met de fameuze spreuk: “In-shallah” Sjarel bestudeerd de waterleiding meters.
Woensdag 22/6/ 2011 (Paul) De nacht wordt onderbroken door “regen”Dat blijkt later een actie te zijn van de ramen wassers en vloerschrobbers van het hotel. Hierbij verdwenen ook mysterieus onze T-shirts die aan het balkon hingen. Het ontbijtje is summier, mede door de stroomuitval, geen toast, geen warme koffie. Voor de 2e keer schuiven we aan bij het Ita - Indoliaans restaurant. Biertjes, spaghetti, pizza, gebak, chocolade en tea masala. We tellen ruim 30 jeugdigen die gemiddeld 25 jaar oud zijn. Plasfoto op de WC door Paul, Sjarel heeft zijn (mooie) postcards al gezien. Voor het restaurant zetten de taxichauffeurs hun auto’s 6 keer op en neer. De serveerster die ons hielp denkt zelf haar fooi te kunnen bepalen, hoe groot die wel niet behoort te zijn. Helaas dat beslist “de bankier = Paul” zelf. We schokken retour naar het hotel alwaar de bagage gereorganiseerd wordt. Om 22.oou licht uit.
Donderdag 23/11/2011 Expeditiedag 1.
(Paul)
Gisteren is er een groepje Amerikanen aangekomen in het hotel, zij verschenen in “OK-kleding” aan het ontbijt. Ook onze Tilburgse vrienden zijn er vandaag voor het laatst. Zij waren naar Arusha geweest. Om 9.30u opgepikt door onze gids met een busje met +/- 9 personen. Een klein uurtje onderweg naar Machama Gate. Aldaar het wegen van de bagage en het verdelen onder de dragers. Inchecken aan de gate verloopt goed en zonder problemen.
Even voor 11.oou op stap, pole pole, gestaag door en over het junglepad. Lekker weertje, wat bewolkt. We passeren wat andere toeristen en héél veel dragers van onze maar vooral andere expedities. Zij lopen met onze persoonlijke bagage, wat decadent, alles zit in goede waterdichte zakken. Af en toe een slokje, koekje, reepje en volgen het spoor van de papierwikkels van snoepjes?? Om 16.oou op 3000 mtr, 1200 hoogtemeters in 5 uurtjes door het regenwoud. We twijfelen nog even of we niet de kok delen met de 2 Australiërs. Er is nog geen hard bewijs gevonden. Op onze “camping site” staat pas één tent klaar en een deel van de bagage volgt, alleen de bagagezak van Sjarel niet, dat blijft, blijkt later, de hele week zo. Ik duik mijn matrasje op met wat hoofdpijn en 2 Paracetamol. Na ½ uurtje staat dan toch alles op en is er thee en koekjes. We werken ons dagboekje ondertussen bij. Plots zegt Loe droogjes: ik zie de KILI. Paul en Sjarel struikelen over elkaar heen de tent uit, en daar is ie dan eindelijk na een hele dag.
bewolking en tropisch bos: DE KILIMANJARO
Donderdag 23/11/2011
Sjarel
Het avondeten is spannend, alleen al het feit dat het erg lang duurt, baart ons zorgen. En blijkt ook dat de gasbrander defect is en koken niet mogelijk is. Uiteindelijk komt onze gids Haroun bij ons zitten en wat later wordt ons avondeten dan toch gebracht, aardappelen met een lekkere groentensaus. De thee volgt en het is al lang donker van 18.30u en we liggen na het lossen van alle excretie om 22.30u in onze donsdekbedjes. Iedereen slaapt matig tot belabberd en om 6.3ou zouden we alweer gewekt worden met warm waswater. Ik ben zelf al weer om 6.oou wakker door een overvolle blaas. Loe en Paul slapen nog even door en als het waswater met 15 minuten vertraging wordt gebracht wek ik beide heren. Wassen en ontbijt volgen elkaar snel op en stipt 8.25u zijn we op
weg. We pogen nogmaals alle personen te tellen, maar komen inclusief Guide, ass. Guide, kok en dragers niet meer dan 10 of 11 personen ipv de 13 dragers waar sprake van zou moeten zijn. We vertrekken pole pole van Machame Camp richting Shira Camp 3750 mtr en verlaten het regenwoud.
Vrijdag 24/06/2011 ( Loe ) Vandaag in het eerste camp wakker geworden, na een rumoerige nacht en van beide kanten door Paul en Sjarel terug in positie gebracht te worden. Beginnen we met wassen, waarna het ontbijt volgt. “Kippenhavermout pap/soep” staat er op het menu. De Porrage ziet uit als havermout, maar smaakt en ruikt als kippensoep. Paul lust hem met honing graag, terwijl ik de substantie ervan verdenk dat hij bestaat uit overgebleven popcorn. De gids ontkent. Nog voor 8.3ou beginnen we aan onze dagetappe. De gids voorop: rechtzodiegaat en het tempo is aangenaam en de tijd gaat snel. Onze pauze is 2 uur voor aankomst van het volgende camp. De porters met onze lunch hebben het niet bij kunnen benen en de gids loopt ze tegemoet. Een boterham met wortelrasp is OK, het ei is goed, maar de kippenboutjes vertrouwen we niet. Na een prettige stijging met Sjarel voorop ( en dus zijn tempo) komen we aan op het hoogste punt van de dag. De gids krijgt geleerd wat “pompedom” paadjes zijn, want zo dalen we enkele hoogtemeters af naar het Camp New Shira op 3850 mtr. Hier begint het circus opnieuw, bagage inen uitpakken, tent in, tent uit, alles klaar maken voor de nacht etc. Het begint als een echte expeditie te lijken. Groot kamp op hoogte, mooie plaatjes voor de foto’s, beetje wind en toch ook weer wat zon, ja het weer zit zeker mee. Omdat we zo tijdig in het kamp arriveren: 14.oou slaat de “verveling” toe en scheert Paul zich op een hoogte die hoger is als de Oostenrijkse Alpen.
(Sjarel) Lekker wat chillen in de zon, even lopen naar het Amerikaanse kamp, waar net de groep Amerikanen is gearriveerd, waaronder een lijkwitte vrouw die zwalkend wordt ondersteund door haar reisgenote, een gids die ook haar dagrugzak draagt. Dat ziet er zeer slecht uit. We zijn benieuwd morgen of de helikopter haar morgen moet komen oppikken met AMS ( Acute Mountains Sickness ) hier op Shira Camp op 3800 mtr. Zowel onze spullen: bagage en mess tent arriveren alwéér te laat en worden bij aankomst ook nog eens nóg later opgezet. Maar we moeten niet zeuren, want A: de porters zijn niet allemaal even sterk, één is er geblesseerd onderweg en B: Het uitzicht is fenomenaal en de bewolking hogerop breekt steeds verder open en we krijgen ‘n fantastisch beeld op de KILI, evenals Shira Needle en Shira Cathedral. Onderweg zagen we veel bloemen, Lobelia’s, Nevertheless en veel mossen: De “bad-religion” De lunch om 12.oou is weer “verse kip”
Zaterdag 25 / 06 / 2011 (Loe) New Shira Camp 3850 mtr. Ik heb een goede nacht gehad, misschien iets té goed, mede door de “dikke lucht” die ik door de nacht heen achter me heb gelaten, hebben Paul en Sjarel moeite gehad de slaap te vatten. Korte nacht, lange dag lijkt de tendens van deze vakantie te worden. Vandaag lopen we naar Lava Tower op 4600 mtr. Het is fris met hagel als piepschuim. De route is goed doen, alleen ik ( Loe) kom met hoofdpijn boven op fictieve “Mont Blanc-hoogte” Hier in de wolken en hagel, lunchen wij, mede door miscommunicatie. Nu is het afdalen naar Barranco Camp op 3950 mtr. Dalen gaat met tijd en wijlen in een lekker zonnetje. In het kamp is door de mist onze tent moeilijk te vinden, maar als we ons
kamp dan toch vinden, zijn wel al onze tenten al opgezet en zowaar alle bagage aanwezig, zelfs de bagagezak van Sjarel. We kunnen ons al snel wassen. Ik ben moe en geniet van alles.
( Sjarel) New Shira Camp is groot en uitgestrekt, ziet er mooi uit, maar wel overal vervuild: schillen, papiertjes, afval, batterijen etc. De dag erna in Barranco Camp 3900mtr staat alles klaar, tenten, thee, nootjes en waskommetjes. Harou komt met een collega-guide van Tusker Trail ® na het eten aanzetten. Op Paul’s eerdere vraag of er ook een O2 pulse oximeter meeging op de expeditie zoals beschreven in onze reisbeschrijving van Expeditie Kilimanjaro, heeft Haroun dit voor ons geregeld. Het is verwonderlijk maar géén van ons 3en heeft een O2 saturatie boven de 90!. Volgens de gids van Tusker Trail® kunnen zijn klanten die een saturatie hebben van 60% en minder, Zuurstof krijgen. We hebben inderdaad porters van
Tusker Trail zien slepen met O2 cilinders in hun bagage!! Het eten is goed en ondanks dat we tijdig zijn gearriveerd op Barranco Camp liggen we alweer vroeg in bed: 21.3ou Er worden wel nog even sterrenhemelfoto’s gemaakt. Het is echt formidabel zovéél sterren en sterrenwolken we aan het firnament zien, zelfs een vallende ster. Het experiment om in de tent te slapen in een omgekeerde volgorde: om en om voeteneinde / hoofdeinde is een succes. Loe links, Sjarel rechts en Paul in het midden met zijn hoofd aan ons voeteneinde. De slaapscores ’s morgens zijn dan ook: Loe 8 ½, Sjarel 8 ½ ondanks een plaspauze om 2.3ou en Paul: wel de beste nacht, maar kan altijd nóg beter. We gebruiken, op Loe na wel hulpmiddelen. Bijzonder is wel te vermelden dat er geen zware noch dikke lucht was, vannacht.
Zondag 26/ 06 / 2011
(Sjarel)
Barranco Camp 3900 mtr Barranco Wall 4250 mtr Karanga Camp 3965 mtr We mogen uitslapen!! Tot 07.oou, de Dag des Heren, vertrek is gepland om 8.3ou. We kunnen vanaf onze kampplaats de groepen die voor ons vertrokken zien in de route van deze morgen: Barranco Wall ofwel Breakfast Wall. Een meer dan stevige klim- en klauterwerk. Je vraagt je af hoe de porters hier, zonder stokken, op gympen met gaten erin, zonder echt heel goede kleding, hier met 20 kg aan
bagage op de nek of op het hoofd, hier naar boven klauteren, RESPECT!
We nemen onze foto- en eetpauzes. Op een van die stopplaatsen zingen we samen met Haroun een liedje dat hij nog niet kent: Ut waor op Zoondagmörrege, de deur stoont op un kier, dao kaom get aongedreve, al op un stök papier, en ut waor unne keutel, 2X, al op un stok papier… Lachen!! Op de pauze plaats deel ik wat candy uit aan de porters die daar ook pauzeren, ook aan de “Aussies”en de guide van Tusker ® Dat valt altijd in goede aarde en we maken zo vele vrienden en leggen zo onze contacten. Het gaat verder met wat stijgen en dalen voor we uiteindelijk aankomen bij ons kamp Karanga 3960 mtr. Dat we aan de overkant van een redelijke diepe vallei kunnen zien liggen in de verte. Het gaat nu stijl naar onder, natte kiezel en vulkaangrind schuift weg onder onze schoenen en we starten met de laatste klim voor vandaag
We kunnen kiezen uit 2 routes, de korte die “steep” is of de iets langere, die wij nemen. Langs deze route komen van linksonder veel porters aangelopen met grote waterjerrycans. Het water stroompje dat hier door het dalletje loopt is de laatste waterplaats voor dit kamp en het volgende kamp: Barufa Camp. Dwz al het water moet hier gehaald worden en vervoerd een forse, zwarte rotsplaat. De dragers van vele expedities lopen hier af en aan, ook al voor morgen zijn zij nu al water aan het halen. Op mijn vraag aan Haroun hoe deze karakteristieke rotsformatie hier heet, antwoord Haroun dat deze geen naam heeft, maar vanaf nu heet deze rotsformatie “Pappa-rock” vernoemd naar Sjarel’s nickname: pappa… We vernemen bytheway dat de Amerikaans e van gisteren dan toch inderdaad met de helikopter is afgevoerd, zij zag er belabberd uit en was nog steeds behoorlijk hoogetziek. De rest van haar ploeg heeft vandaag nog geprobeerd Barranco Wall te beklimmen, dat lukte hen ook al niet meer, en de volledige groep is omgedraaid en afgedaald naar het dal: einde expeditie!!
We arriveren erg vroeg om 14.oou in de bewolking in Karanga Camp. Achtereenvolgens werken we het hele programma as: beetje wassen, luchtmatrasje en donsslaapzak installeren, wat drinken en dan is de lunch er al weer: FRITES met kip en dat op meer dan 4000 meter hoogte, welliswaar geen kipnuggets, maar toch + wittekool salade met rode ui met komkommer, heerlijk gezoet. Om het uitbuiken te bevorderen, maken we een rondje door het kamp. We lopen langs de “Aussies”, Tusker Trail met z’n 20 Engels studenten en bij de kamp rangers registreren we ons en ontmoeten vader en zoon uit Zuid-Africa. Zij zijn met z’n 2en en hebben 20!! Porters mee. Belachelijk!! Zij worden door hun gids snel bij ons vandaan gevoerd voordat we hen wijzer als goed voor hen (= gids en dragers) is, deze hoort dat wij met 3 klimmers “slechts 13 dragers” hebben. Vader en zoon zouden vandaag graag zijn doorgelopen naar het volgende kamp, Barufu Camp op 4600 mtr. maar dat ging niet vanwege het feit dat hun gids AMS zou hebben ( Acute Mountains Sickness ) Het moet niet gekker worden *A cumma ma tittie afgeleid van A cumma ma tatta van “The Lion King”: ook hier betekend tittie hetzelfde als bij ons: wat je ervan verwacht
Zondag ( Paul) Na een nachtje “andersom” slapen met chemische ondersteuning is iedereen om 7.oou alweer wakker. Vandaag Barranco Wall ofwel Breakfast Wall. 350 meter klimmen en klauteren. Goed te doen, lijkt Oostenrijk wel. Maar eerst hebben we in het kamp gezongen toen onze Amerikaanse groep van 3 meiden waarvan er één jarig is en onze tent passeerde. Onze pyjamabroek gids volgt moeizaam na onze gesprekjes gisterenavond over economie TanzaniaHolland. Hij is vandaag nog een stuk rustiger. Het fenomeen Wilders kent hij nog niet, houdt zo. OP Baranco Wall zingen we liedjes. Ik check mijn telefoon, lieve Sms’jes komen binnen, helaas moet ik zuinig zijn op de batterij. Het is een makkelijke dag, blijven redelijk op hoogte. Met een saturatie 83% / pols 85 in rust gemeten en geen hoofdpijn maak ik mij voor vandaag geen zorgen. Ook Sjarel en Loe gaan goed. Foto onderweg van porters met O2 fles. We rekenen ui hoeveel liter/minuut hij bij zich draagt. Bij het oversteken van een klein riviertje weten we dat de dragers het water daar vandaan
moeten halen voor de kampen van de komende 48 uur! Prestatie. Om 13.30 in Karanga Camp. Een hotlunch is beloofd: KIP met FRITES, heerlijke salade, foto moment. We maken een rondje door tentenkamp. Praten met father and son South Africa bij de rangers van het camp waar we ons inschrijven. Zij hebben 20 !! dragers. De hoofdgids van hun loopt snel weg als wij ons aantal noemen. Een dutje van Sjarel en Paul in de tent. Loe maakt 100.000 foto’s nadat hij zijn eigen wc heeft gemetseld. Beter op de berg dan in de slaapzak! Later met thee, chocolade, nootjes in de hand komt de KILI uit de wolken, lijkt dichtbij. We praten onze twijfels weg en de top daardoor dichterbij
Maandag 27 /06 / 2011 ( Paul ) Al weer een korte dag van 3 uur lopen. Niemand heeft ergens last van. Sjarel deelt snoepjes uit aan de gitaar spelende dragers. Ook de 2 Aussies komen weer langs en krijgen ook dropjes. Ik leg de dame in kwestie uit wat de relatie is tussen mij en Sjarel, Loe en Sjarel en Loe en mij. De eerste 2 zijn makkelijk, de 3e is ook voor de Aussie menvrouw moeilijk. Zij vraag wel gewoon of ` that nice` nog eens uitspreek. Nou, zegt Loe, die is ook recht voor zijn raap. In het kamp heeftTusker Trail weer de beste plek. Wij zoeken nog even en vinden onze tenten aan de rand van de rotsen op 4600 meter. Hetzelfde ritueel volgt: thee, koffie, scheve stoeltjes, weifelende keukenboy. Van 13.oou tot 14.oou slapen Van 15.oou tot 18.oou slapen Van 19.oou tot 23.oou slapen. Dat alles ter voorbereiding op de TOP dag-nacht.
Maandag 27/ 06 / 2011 (Sjarel) We starten relaxt vanuit Barufa Camp, onze ass. Guide mag wel al met ons vertrekken zonder hoofdgids, die komt later. Omdat we iets meer druk op hem kunnen zetten, wordt het POLE, POLE tempo iets opgevoerd. Dat gaat lekker zeg. We krijgen de gebruikelijke bijna “onzin” info over bloemetjes en plantjes, maar op gerichte vragen over hoogtes, loopafstanden en rotsformaties weet hij niets. Op een deel van onze route blikken we terug op Lava Tower op 4600 meter. Daaronder is een grote rotsformatie zichtbaar met daarin een enorm gat, mooi rond en zeer kenmerkend.
We vragen hem hier naar de naam van deze specifieke rotsformatie: … geen antwoord. Dan 20 minuten later zegt hij plots: HOLE,… HOLE, haha gat dus. We stijgen verder, en voor het bereiken van het kamp op de pasovergang ontmoeten we vele porters die daar ook een pauze nemen. Al de hele week zien we één van deze dragers met een gitaar slepen naast zijn eigen bagage en de last a 15? Kilo van een van zijn klanten. Nu spelen zij een voor een. Geen akkoorden, maar alleen “rammen” Zij zingen erbij in hun locale taal Swahili of dergelijks. We hebben veel plezier en delen wat snoep uit en chillen wat.
De hoogte speelt ons wel parten. Dat wil zeggen, er zijn zo van die eenvoudige zaken, details, die je maar niet te binnen willen schieten. Paul en Sjarel, we vragen ons al 2 dagen af, hoe toch ook al weer de hut heette die onder de Refugié Routier gelegen is. Als we ons na een kleine 40 minuten bij aankomst in Barafu Camp hebben ingeschreven bij de rangers, staat ons tentenkamp op ruim 4600 meter hoogte al weer op onder een rotswand. De omgeving stinkt verschrikkelijk naar pis, maar onze slaaptent staat SUPER horizontaal en dat is nu heel belangrijk, omdat we hier 4x zullen slapen, namelijk direct na aankomst als we onze spullen voor onze Top-nacht hebben uitgesorteerd, deels in een licht buitje. Dan voor de 2e maal na onze lunch, alhoewel die mij op deze hoogte al niet meer smaakt, zelfs de zwarte thee niet meer. Dan opnieuw naar bed en weer op voor het diner rond 18.oou waarna we om 20.oou weer terug in onze slaapzakken kruipen. Het slapen voor de top nacht is kort en niet iedereen kan de slaap vatten. Ik gebruik de slapeloosheid om Paul Koeijmans te Sms’en met een hulplijn voor de getergde vraag: hoe heet die hut onder Goutier bij de Mt. Blanc ook al weer. Paul, trouwe volger als hij is reageert supersnel: Refuge Tète Rouse. Natuurlijk…. Dan is het wachten op de topnacht. We worden gewekt om 23.oou en hebben een dik ½ uur voor aankleden, laatste spullen bijeen pakken, wat thee en koekjes ontbijt. De thermische flessen voor thee met suiker hebben we voor het diner al afgegeven om te laten vullen. Met vooruitziende blik heb ik mijn flessen alvast afgegeven, maar ook alvast gevuld met isostar poeder en suiker.
Dinsdag 28/ 06 / 2011 (Sjarel) De nacht bijt zich langzaam in ons vast met een temperatuur van even onder het vriespunt, niet echt koud. We worden gewekt. In feite zijn we vlot weg. Het gaat langzaam richting Kosovo Camp een ruime 200 meter hoger. We passeren het kamp en het gaat gestaag verder. Zo’n 2 uur gaat het verder. Er speelt van alles door mijn hoofd. Moniek geslaagd terwijl ik hier op de berg zit, en Noortje haar laatste studiepunten bij elkaar verdiend voor haar laatste jaar. Zo kan zij door voor haar LIO. Ook aan Yvonne moet ik vaak denken. Zonder haar ruimhartigheid zou ik nooit
vele en ook deze bergtochten hebben kunnen maken. De vergelijking met mijn vorige > 5600 meter tocht naar de Elbrus in de Russische Kaukasus speelt ook door mijn hoofd. Wordt het moeilijke of niet, het zijn weer 300 hoogtemeters meer. Die berg was zwaar maar uiteindelijk geen probleem, dat zou betekenen, dat het ook deze keer zou moeten gaan lukken. Ik heb er hard genoeg voor getraind. Genoeg redenen om het slagen positief te beïnvloeden.
We zijn inmiddels op zo’n 5100 meter, bij onze zoveelste stop. Zin om te eten heb ik allang niet meer. Dan maar drinken, dat is belangrijk vanwege de suikers die erin zitten. Ik vind het vreemd dat ik sinds de eerste stop steeds moeizamer vooruit kom, misselijk, slapjes, maagklachten, oprispingen, maar vooral trillerig. Ik kom er achter uiteindelijk achter dat de thee niet de suiker, maar vooral niet de isostar oplossing bevat die ik erin had gedaan. Blijkt dat de flessen in het kamp zijn omgespoeld en daarna afgevuld met slechts thee. Ik begin als een waanzinnige, maar kokhalzend, mijn sport gels en dextro energo helpen vrijwel meteen, ik voel me direct beter, een stuk beter. Helaas iedere keer van korte duur, waarschijnlijk al te diep in de reserve gezeten, en licht zwalkend bereik ook ik Stella Point. Ook Loe heeft soortgelijke tekenen. Paul gaat weer goed en heeft een goed loopritme gevonden. Loe en ik voegen ons ook in dat ritme. Bij Stella Point vallen de eerste mensen letterlijk om. Sommigen hebben AMS ( Acute Mountains sickness) gaan liggen en vallen diep in slaap, waaruit zij nauwelijks nog zijn te wekken. We gebruiken onze pauze om toch ook zelf nog wat energie binnen te krijgen, foto’s te maken en te genieten van de zonsopgang uit het Oosten
Als we gezamenlijk koers zetten naar UHURU Peak word ik overmand van een gelukzalig gevoel, tranen wellen op, ik denk aan thuis, Yvonne, Moniek en Noortje en hun resultaten. Dat zijn voor mij drijfveren nu om door te gaan. Paul, Loe en ik lopen nu samen hand in hand , we hebben de hele week samen opgetrokken, plezier gehad, afgezien, geen onvertogen woord. Nu leggen we gebroederlijk en gezamenlijk de laatste meters af en zijn zielsgelukkig dat we het gehaald hebben. Op UHURU PEAK is het druk bij het bord op de top.5895 meter Iedereen wil één of meer foto’s. Met sponsors, zonder, alleen, gezamenlijk met de hele groep. Wij maken onze foto’s en zijn denk ik zo’n 30 45 minuten boven. Dan dalen we af, met van de laatste. De kokhals en overgeef details hoeven niet verder uitgetekend, want dat is reeds vastgelegd. In ieder geval bereik ik redelijk “uitgewoond” het kamp op 4600 meter en val in een ondiepe, onrustige maar 2 uur durende slaap. Daarna is het nog eens 2 ½ uur verder afdalen naar het Millennium Camp, dat heeft Paul gelukkig nog kunnen regelen ipv nog verder afdalen naar MWEKI CAMP. Wat ben ik kapot!!!..... Het zit erop!!
Dinsdag 28/ 06 / 2011 (Paul ) TOP dag 28-06 Om 23.oou zijn we op, gespannen fit, alles 3 x gecheckt. Het is niet eens echt koud, rondom het vriespunt, weinig wind. In een keline slinger van diverse hoofdlampjes zoekt Haroun de route. Voor de Mont Blanc was ik toch meer gespannen, ik heb nu geen hoofdpijn, dat stempt gerust, prima hoofdlampje, die van Loe kostte $ 15,/ ( Huur!) Kosovo Camp op 4800 meter. Met wat geklauter overeen plaat. De 5000 meter lonkt. Tussen 5000 en 5700 meter is het een gevecht van duizeligheid, lage bloedsuikers voor Sjarel, en dronkenmans uiterlijk van Loe. Als ik in het ritme van 3 passen lopen, 1 pas rust zit, gaat het goed, Loe wijst mij op de rode maan tijdens de zonsopkomst. Mooi!! Hij lijkt er emotioneel van te zijn. Na 4.oou zigzag omhoog. Bij dageraad STELLA POINT. Bij bosjes uitgeputte 18 / 20 jarigen. Zij dreigen in slaap te vallen en zouden nog 200 meter moeten. Loe aan de Paracetamol, hij zet door! Mijn looppassen doet volgen. De vulkaankrater rechts van ons. Nog veel ijs en sneeuw. Ook verder op grote ijsvelden. Hoe lang nog? Over 20 jaar hier geen ijs meer? Maken we onze aardkloot helemaal stuk, of zijn er nog mensen om het tij op tijd te keren? Eigenlijk zou iedereen dit moeten zien !! Mar iedereen heeft zijn eigen levensprogramma. Op de kraterrand blijft het een omvallen van klimmers. We eten en drinken wat. Na ¾ u weer verder Ik geniet van het ijs rondom mij tussen het lava-as. Het beroemde top bord komt in zicht. Gearmd met zijn 3en en met betraande ogen op de piek. Sjarel en ik hebben veel gedeeld in de bergen. Meestal plezier, mar soms ook mindere. Uiteindelijk overwint het laatst positieve gevoel! Hier kunnen we weer jaren mee vooruit! Op de top van 5895 hoogtemeters foto’s. Uitzichten over de wolken als vanuit een vliegtuig.
. Op weg terug naar STELLA POINT letterlijk over mijn nek. Assistent Guide praat ondertussen over plantjes ed. Loe houdt mij in de gaten. Afdaling vanaf 9.oou door puinhellingen alwaar Sjarel later ook zijn maag ledigt door de inspanningen van zijn David Binghammen afdalen. Lastig uit te voeren. Om 12.3ou terug in Barufa Camp opgevangen door porters met water en jus d’orange. Sjarel gaat direct plat. We overleggen met Haroun om meer rust en minder af te dalen. Gehonoreerd! Om 15.3ou, na 2 uur rust, door naar Millennium Camp. Dat gaat rustig. Maag darm nog problematisch bij Sjarel en Paul. Loe eet alsof er niets aan de hand is. Sjarel en Paul om 20.3ou plat. Bespreking over tip / fooi en afscheid ritueel voor morgen met Haroun.
Dinsdag 28 / 06 / 2011 (Loe) D/Day, Basiskamp 4600 meter 23.oou. Ik heb geprobeerd om te slapen, normaal is dat geen probleem, maar door de spanning wil het slecht lukken. Ik heb 3 albums Norah Jones geluisterd en 1 van het London Symphonic Orkest, voordat ik toch iets geslapen pak. Om 23.oou wakker geworden en 1, 2, 3 laagjes op de benen inclusief nettings en 4 laagjes op het lichaam. Na een laatste briefing met thee en koekjes beginnen we met de klim van 1295 meter. OP NAAR DE TOP! We beginnen gestaag en ik, en ik denk ook wij, voelen ons goed. Kamp Kosovo op 4800 meter is een makkelijke overwinning, nog 1095 meter te gaan. Mijn veel te duur lampje (gehuurd, want ik ben mijn lampje vergeten in het hotel vergeten) á $ 15 Dollar doet het voor geen meter maar daar heb ik geen last van, want er zijn vele sterren treintjes voor en achter ons die deze nacht ook een toppoging doen. Deze treintjes van lampjes en sterren aan de hemel zijn samen nu al een indruk om niet meer te vergeten. Met ons 5en sluiten we langzaam aan een grotere groep die bestaat uit kleinere groepen. Het tempo wordt hierdoor trager en trager. Als we, pak hen beet, rond 5000 meter zitten, zie ik en hoor ik dat Sjarel het moeilijk heeft. Zijn dat soms de eerste symptomen van HAS? Paul is duizelig, maar met de telescoopstokken blijft hij overeind. Sjarel twijfelt om zijn rugzak af te geven aan de gids, is trillerig en leeg. Hij geeft toch zijn Rugzak aan Haroun en we nemen na een paar meter een pauze. Hier neemt Sjarel al zijn suikers. Dat geeft hem onmiddellijk een complete energie boost. Mijn trek in eten en drinken is helemaal weg. Ik weet wel beter, maar toch eet ik niks en drink ik niks. We gaan door. Het blijft maar stijgen. Het gaat zeer langzaam. 100 meter onder STELLA POINT. 3 stappen zetten en dan even uithijgen. Dit is echt zoals in de documentaires, maar ik had nooit verwacht dit zelf ooit mee te maken. Sjarel en Paul gaan me nu voor en ik voel me steeds slechter, duizelig, hoofdpijn, buikkramp en, waar iedereen last van heeft: kortademigheid. Ik zeg tegen me zelf dat ik moet doorzetten. Als ik aan thuis denk breken mij de tranen uit. Uiteindelijk komen we aan op STELLA POINT 5730 mtr. Hier liggen
de Engels studentes, zij vallen letterlijk om en in slaap. Lijkbleek weggetrokken. Het zou verstandig zijn voor hen onmiddellijk af te dalen. Paul prikt er 1 wakker en hij doet of er niets aan de hand is.
Hier staat Paul er op dat ik Paracetamol eet en Sjarel zegt dat ik suikers tot me moet nemen. Na een pauze gaan we door naar UHURU PEAK. 3 kwartier staat er voor deze laatste 165 hoogtemeters, maar ook hier is het 3 stappen zetten en 3 tellen uithijgen. Het laatste kwartier naar UHURU PEAK is zeer intens en emotioneel. We pakken ons samen vast en lopen zeer langzaam naar het bord dat op de top staat van UHURU PEAK 5895 meter. Genietend van de eeuwige wolkenvelden die onder ons over het land uittrekt. Het is SUPER! De uitzichten zijn geweldig, een witte deken onder ons, die tot het oneindige in zicht blijft. Bij de TOP van KILIMANJARO – UHURU PEAK 8.10u is
Het fotomoment druk, maar we staan er op. Mét of zonder ROPARUN en PICUontheMOVE T-shirt, alleen, mat zijn allen, met zijn 2en, met azM sticker of zomaar. Maar we zijn laat. Dat realiseer ik me omdat er niet veel mensen meer naar boven komen en het langzaam leegloopt op de top. We gaan terug naar Stella Point. Sjarel met de gids voorop. Terwijl Paul zijn maag ledigt, vertelt `teacher` de assistent gids, hoe slecht de wind staat, hoe de staat van het gletsjerijs is. Paul trekt er zich niks van aan en braakt rustig verder. We dalen verder af en iedere meter voel ik me beter. Sjarel staat plots ook te braken tijdens het afdalen, weliswaar uit een lege maag. Dit kwam doordat hij bij het afdalen de ” David Bingham” techniek toepaste. Dat kostte té veel inspanning. Ook deze informatie is te veel voor onze ass. Guide.
Woensdag 29/ 06 / 2011 (Paul)
08.oou Gelukkig overnacht in Millennium Camp. De handdoek buiten van Sjarel is foetsie. De whiteneck raven misschien? Bij Sjarel nog wat naate puupkes. Afscheid van de dragers dmv 2/3 liedjes. Dan onze act. Wij zingen voor hen: in de maneschijn. Succesvol. Nooit eerder zongen klanten voor hun dragers en gids.
Om 8.oou dalafwaarts met assistent guide. Uitgedeeld de tips: $ 11 x $ 20,- , 1 x $ 35, - en 1 x $ 20,+ rest Tanzaniaanse schillingen. Daarnaast veel kleding , broeken, gemaschen, petten, mutsen, oorwarmers, handschoenen en T-shirts en specifieke medicatie. Om 12.3ou beneden bij Mweki Gate. We passeren een 10-tal studentes. Zij hebben heel erg “pien aon de veut” Ontvangst van de certificaten aan de gate. Taxi en blije porters met hoofdband, en via
Koffieplantages om 14.oou aankomst hotel. Op het dakterras van het hotel, bier en frites. Evaluatie met Haroun. Avondeten bij Salzburger Cafe. (Lonely Planet )Dat valt tegen, rumoerig. Loe verliest dan wel wordt bestolen van zijn I- Phone
Donderdag 30/06/2011 ( Paul ) Als een os geslapen, ontbijt als vanouds. Boodschappen. 50 Schriftjes voor schooltje Medicatie, verbanden Ziekenhuis Pinnen ( te veel) 400.000 TS Vanaf 14.oou op het dakterras. Loe op het politiebureau vanwege I-phone. Kaarten gepost, Hapje
eten bij Deli-Chez, zonder alcohol! We bestuderen vanaf het dakterras het straatgewoel.
Terug in het hotel, rugzak gepakt en was ingeleverd bij de Laundry Service. Verder voetbalgesprekken aan de bar. Om 16.oou dakterras met Mount KILI bestuderen. 20.oou hapje eten bij de Italo/indo restaurant met levensverhalen van Sjarel en Paul. Loe volgt zsm!! Chagrijnige bediening, maat het eten was Ok. Om 23.oou in bedje. Paul hoort “gekrik” op etage boven hem en slaapt hierdoor slecht in.
Vrijdag 01 / 07 / 2011 (LOE ) Vandaag vroeg opgestaan, dit ging vanzelf. Paul en Sjarel douchen zich alvorens aan te schuiven bij het ontbijt. Hier maken we een snelle babbel met Tom. Hij is naar eigen zeggen toch boven geweest met 4 porters. Hij ziet er weer, of, nog steeds slecht uit. Na een spanningsloos ontbijtje gaan we om 8.oou met de JEEP ® naar ARUSHA. Hier maakt Paul foto’s (incognito??). We rijden door naar “National Parc: Tarangiri” Onderweg rijden we over onmogelijke drempels. In het park trekken de wilde dieren een bonnetje om op de foto te mogen. Giraffen, zebra’s, zwijnen, olifanten, leeuwen.
Iedereen mag op de foto. Na een halve dag paparazzi te spelen, gaan we richting de lodge ENDURO. De weg rekt zich lang, maar is mooi kijken. Uiteindelijk komen we op een binnenweg uit. Het rode lava steen zand stuift door de gesloten ramen naar binnen. Ik heb er geen goede moed in. Maar als we dan eindelijk toch aankomen, staat het ontvangst comité al klaar. Lauwwarme vochtige handdoekjes, super gekoelde mangosapjes en veel mensen die je tas willen dragen. Kijk,…. dit valt mee.
Zaterdag 02 / 07 /2011 (Paul ) Gisterenavond nogmaals lekker gegeten in de ENDORO Lodge. Ik heb zelfs ½ uur in in bad gelegen voorafgaand aan het diner. Sjarel en Loe zitten op het terras, dat mooi verlicht was. Foto’s Loe
Op de geboorte van de baby van de zus van Loe, bestelt deze ’n fles Merlot ® wijn. Dat zouden er uiteindelijk 2 worden. Ook het eten is weer meer dan OK. Er zit weer een groep USA dames, een Britse popster met matje in zijn nek met vriendin “Fran”from in de bar. Die 2 gaan elk uur 10 min weg om te …? Ik gooi er nog enkele Sms’jes naar Jolanda en Caroline tegen aan. Gelukkig is het bereik goed en aldus volgt antwoord. Goed gemutst, beetje aangeschoten om 23.3ou in mijn King size. Slapen
Zondag 03 / 07 / 2011 ( Paul ) Ontbijt om 7.3ou, om 8.15u weg. Tip voor het personeel + informatie folder + business card Met weemoed (’n beetje, yes bwana) afscheid. De regen heeft het meeste stof weggevaagd. De waterput om de hoek heeft veel klandizie. De “Schavuit van Oranje “ uit Amby heeft zijn “Kodak ‘’ weer kaar gelegd op de stoel naast hem. De rit naar National Parc Lake Manyara kent een mooie Japanse aangelegde weg? Handig omzeilt onze safarigids / chauffeur Everzam de voetgangers, fietsers, maïs, bussen, politie, grote en kleine honden etc. Om 10.oou in het park met 4 voetig beestenspul. We tellen giraffen, warthogs, hyppo’s, zebra’s, olifanten etc. Zeer genoten van het spel van de baby olifant en Moeder om de takken met grove naalden. Je kon de kiezen van deze beesten letterlijk horen malen. Na de lunch retour naar Moshi. De weg lijkt rustiger. Sjarel weet soms nog steeds niet de indrukken te omschrijven. De overgebleven Tanzaniaanse Schillingen gaan retour Arusha. Aldaar ook de kennismaking met valse € Euro 50, Gewoon een copietje. De wisselvrouw lacht haar tanden bloot. Als ik vraag of de USD $ wel OK zijn. 17.oou aankomst Moshi
Personen die denken te lijken op de in de beschrijving voorkomende personen, kunnen hieraan geen rechten te ontlenen. Aldus opgemaakt, Amby, Maastricht 14/7/2011 Paul Robbertz, Loe Senden en Sjarel Verhoeven
®
