Rechtbank Amsterdam Meervoudige kamer strafrecht Postbus 84500 1080 BN Amsterdam Afzender: W. Mac Intosch Lunettenlaan 501 5263 NT Vught Parketnummer:13.060287.95, 23.001679.96 14 december 2009 Inzake de zitting van 30 december 2009.
1. De deskundigen stellen dat er in 1995 een psychotische decompensatie (=periode), een waas, zou zijn geweest. Dit hebben ze niet zelf geconstateerd gezien ze mij in 1995 niet hebben gesproken. Dat leiden ze dus af uit de rapporten uit 1995. De deskundigen in 1995 zouden hebben geconstateerd dat ik in 1995 psychotisch zou zijn geweest. 2. In 2006 (PBC) en in 2008 (de longstay deskundigen) heb ik stukken uit het H.v.B. overlegd alsmede het proces verbaal van de zitting bij de rechtbank in 2000. Uit die stukken blijkt dat ik niet alleen in de klinieken, vanaf 2000, maar ook in de hele detentieperiode daarvoor, 1995-2000, ondanks dat men in detentie 24 uur per dag onder observatie staat, nooit en te nimmer psychotisch ben geweest. Vanaf het intake gesprek in het H.v.B. is vastgelegd dat ik me normaal gedroeg en er normaal met mij gesproken kon worden. En in 2000 heeft de psycholoog uit het H.v.B. op de zitting verklaard dat er nooit ook maar enige gestoord gedrag is vastgesteld terwijl tbs passanten wel juist extra in de gaten werden gehouden en besproken werden (, blz. 75, laatste alinea in het aan de rechtbank overlegde leugens.pdf document). Ook onmiddellijk na begin detentie, en tijdens alle bezoeken van de deskundigen in het H.v.B., zat ik in het H.v.B. en is daar nooit iets geconstateerd. 3. Uit de stukken die aan de laatste deskundigen zijn overlegd blijkt niet alleen dat er geen stoornis qua vervorming van de realiteit is doordat uit die stukken blijkt wat de realiteit is geweest (en niet vanwege één of ander deskundig proces waardoor het alleen maar zo zou zijn dat deze deskundigen een andere mening hebben), maar ook dat de deskundigen in 1995 de feiten waar ze hun stoornis op baseerden hebben verdraaid, verzonnen en doodgezwegen, ook al lijkt steeds de uiterste best gedaan te worden om te doen alsof dat niet zo zou zijn. Op blz. 3 van het pdf document zegt de moeder dat Lameree van dat alles op de hoogte was enz., terwijl op blz. 4 en verder Lameree heel duidelijk maakt dat zij helemaal nergens van wist, geen enkel probleem kende rondom Mac Intosch (ook niet in relatie tot de betreffende dochter), geen gesprekken over problemen heeft gevoerd, maar wel een gesprek heeft gevoerd dat iets met die dochter te maken had. De brief van de moeder liegt dus, terwijl de woorden uit deze brief in deze zaak de enige basis vormt waar deze hele tbs zaak op gebaseerd is, waar de rigide overtuiging, vooronderstelling, vandaan komt dat er “iets”, een waas, een serie stoornissen waarbij steeds van te voren al gezien kan worden dat ze niet bestaan en steeds achteraf dit ook bewezen wordt, met mij aan de hand zou moeten zijn. Hierbij moge gewezen worden op de Auditu jurisprudentie. Op blz. 8 van het pdf document beweert de deskundige dat 2 leraren hem hebben gesproken met de vraag het meisje met rust te laten. Op blz. 9/10 en 4 e.v. van het pdf document geven deze leraren aan dat dit helemaal niet zo is. Dus liegt de deskundige. En zo gaat het verder op de volgende bladzijden in het pdf document, over het ingooien van ruiten bij huisbaas/stalkende familie, het tot een verwaarloosde zwerver worden maar tegelijk met resultaat een studie volgen, rood staan voor het normale bedrag van 1100 en tegelijk voor het (behalve met actief handelen van leidinggevenden) onmogelijke bedrag van 10000, enzovoort. Er blijkt dus integraal uit dat er in 1995 een andere realiteit is gehanteerd dan de werkelijke realiteit, gezien er immers werd beweerd dat ik een zeer ernstige stoornis qua vervorming van de realiteit zou hebben (waarbij ik sprak over een andere realiteit dan de “werkelijke”), en nu is gebleken dat de realiteit waar ik over sprak wel degelijk de werkelijke realiteit was. En uit die stukken blijkt ook expliciet dat die deskundigen in 1995 de feiten hebben verdraaid, verzonnen en doodgezwegen, gezien ze andere feiten noemen dan de werkelijke feiten en alleen zo konden stellen dat ik de realiteit zou vervormen (ik had het immers over een realiteit die niet overeenkwam met de realiteit conform de “feiten” die zij hadden neergezet als realiteit). 4. De deskundigen uit 1995 hebben dus niet “geconstateerd” dat er toen bij mij een psychotisch toestandsbeeld zou zijn. Ze hebben dat afgeleid uit het zogenaamd vertekenen van de realiteit door mij, het door mij omschrijven van feiten welke volgens hen niet de werkelijke feiten zouden zijn geweest gezien ze in hun rapporten immers heel duidelijk andere feiten noemden dan die welke ik noemde. Uit het feit dat er ook in de hele periode rondom de bezoeken van de deskundigen in het H.v.B. geen psychotisch toestandsbeeld is geconstateerd, en het feit dat nu
1
5.
6.
7.
8.
9.
10.
door mij stukken zijn overlegd waaruit blijkt dat ik het ook toen wel degelijk over de juiste feiten heb gehad, terwijl zij verzonnen, verdraaide en doodgezwegen feiten noemden als werkelijke feiten en dus werkelijke “realiteit”, blijkt dan ook niet alleen dat er geen sprake is van een stoornis qua vervorming van de realiteit zoals zij toen stelden, maar ook dat hun vaststelling dat ik toentertijd psychotisch zou zijn geweest ook niet klopt. Het psychotisch zijn werd immers alleen maar afgeleid uit het hebben van een stoornis qua vervorming van de realiteit en het tegenover hen blijven vasthouden aan de stelling dat de feiten die ik noemde werkelijkheid waren. Er is dus helemaal geen sprake geweest van een in 1995 psychotisch zijn, blijkend uit alle mogelijke factoren. En het kan dan ook niet zo zijn dat ik in 2006 en 2008 stukken overleg waaruit blijkt dat ik ook in 1995 niet psychotisch was, dit ook expliciet door deskundigen wordt erkend en gebruikt om te stellen dat er nooit psychoses zijn geweest maar er sprake is van een waanstoornis welke onzichtbaar voor de buitenwereld kan bestaan, en dan een jaar later in 2009 deskundigen gewoon weer stellen dat ik in 1995 wel psychotisch zou zijn geweest. Helemaal gezien ik die stukken waaruit blijkt dat dit niet zo was niet weer heb overlegd gezien ik dat in 2008 al had gedaan en die deskundigen toen heel duidelijk hebben vastgesteld en vastgelegd wat er uit die stukken bleek. En gezien wanneer de verdediging die rapporten uit 2008 wil aanhalen, dat niet zou mogen omdat dit zogenaamd een gepasseerd station zou zijn en nu alleen over de huidige stukken gesproken zou mogen worden. Gezien de huidige deskundigen nu opeens weer beweren dat ik in 1995 psychotisch zou zijn geweest, en dat ook mede gebruiken ter onderbouwing van een persoonlijkheidsstoornis, en de in 2006 en 2008 overlegde stukken opeens helemaal vergeten lijken te zijn, is dit ook nu voor de nieuwste rapporten nog steeds relevant. Hadden de deskundigen in 1995 meteen de juiste feiten en dus de juiste werkelijkheid gebruikt, zoals ook hoort in een eerlijke onafhankelijke onpartijdige rechtspraak, een rechtstaat met fair trial, dan hadden ze nooit kunnen stellen dat er een stoornis qua vervorming van de realiteit zou zijn (zoals blijkt uit de nieuwste rapporten), en daarmee hadden ze dus ook niet kunnen stellen dat ik in 1995 psychotisch zou zijn. En dan hadden de laatste deskundigen ook niet kunnen beweren dat er in 1995 één of andere vage decompensatie zou zijn geweest. Desondanks nu toch stellen dat ik toen psychotisch zou zijn geweest is dus een totale contradictie met dat uit de overlegde stukken blijkt dat er geen stoornis qua vervorming van de realiteit is. Zoals in 1995 ook meteen is aangegeven dat de werkelijke feiten in contradictie met de gestelde stoornis waren, en indien er toen al objectief naar de gebruikte feiten zou zijn gekeken dan zou er niet 14 jaar lang tbs zijn uitgevoerd, zonder stoornis, tegen 500 euro per dag (2.555.000 euro belastinggeld besteed aan het pogen op te dringen van de persoonlijke opvatting dat er wel iets met Mac Intosch aan de hand zal zijn en hij wel niet gestalked zal zijn). De laatste deskundigen beweren dat er sprake zou zijn van een persoonlijkheidsstoornis. Hierbij is niet eens relevant over welke persoonlijkheidsstoornis zij het hebben. Op de zitting heb ik hen vragen gesteld die duidelijk maar op één ding gericht waren, namelijk dat er werd vastgesteld dat zij met deze nieuwe stoornis alleen maar doelden op mijn gedrag in de tbs kliniek alsmede mijn ageren tegen de tbs situatie (o.a. het opleggen van tbs voor een stoornis die niet bestaat en daarmee volledig negeren van het motief voor het strafbare handelen, het nadat deze afwezigheid van een stoornis was gebleken en daarom verlof plaats vond alsmede de tbs binnen een paar maanden onvoorwaardelijk beëindigd zou worden plotseling volledig onterecht naar binnen halen en 4 jaar lang gaan zitten liegen hierover door de kliniek, en het handelen van de nieuwe kliniek). Zij bevestigden op de zitting ook expliciet dat zij inderdaad alleen maar daarop doelden. Zoals al in mijn schrijven van 12-11 aan de voorzitter genoemd, is vreemd genoeg niet alleen deze bevestiging van hen niet in de processtukken gekomen, maar staat er zelfs dat zij beweerd zouden hebben dat alleen mijn gedrag naar hen van deze stoornis uitgezonderd zou zijn. Ook uit hun rapporten blijkt echter dat zij het alleen maar hebben over mijn gedrag in en ten opzichte van de tbs. De deskundigen in 2008 hebben mijn gedrag in de tbs kliniek en ten opzichte van de tbs volledig en minutieus uitgeplozen. Zij zijn ook uitgebreid ingegaan op wat een persoonlijkheidsstoornis is, wanneer er daarvan sprake is. Zij hebben duidelijk omschreven dat en waarom er ondanks mijn opstelling in de tbs geen sprake is van een persoonlijkheidsstoornis in welke vorm dan ook. Zoals mijn advocaat op de zitting al naar voren bracht, maar daarbij onmiddellijk onderbroken werd en verboden werd om de laatste deskundigen te vragen hoe zij desondanks weer contradictoir aan de feiten en psychiatrische wetenschap een stoornis stelden waarvan van te voren al vast stond dat ook die stoornis niet bestaat. De deskundigen uit 2008 hebben dat niet gesteld op grond van hun persoonlijke mening, maar op basis van de officiële definitie van “wanneer er sprake is van een stoornis”. Net zo min als er van een gebroken been sprake kan zijn zonder dat er sprake is van een gebroken bot, is er sprake van een stoornis als er geen sprake is van disfunctioneren. Stoornis, gestoord functioneren, het stoort het functioneren. Als iemand niet disfunctioneert kan en mag er ook niet van een stoornis gesproken worden. Iets wat elke psycholoog of psychiater al in de eerste maanden van de opleiding leert en dus behoort te weten, en dan ook iets dat bij elke definitie van een stoornis die er maar te vinden is duidelijk wordt vermeld. Als inherent aan de definitie van een stoornis is dat er een disfunctioneren moet zijn, en nu juist helder en duidelijk vaststaat dat er geen disfunctioneren is (gezien dat niet alleen een paar jaar geleden, maar altijd al is gebleken op momenten dat er gefunctioneerd kon worden en dat niet verhinderd werd door detentie of tbs), dan kan er dus per definitie geen stoornis zijn. Dat is een algemeen bekend feit, een notoir feit. En dan maakt het niet uit of een
2
deskundigen desondanks irrationeel en in contradictie met de eigen wetenschap stelt dat er een stoornis is. Des te erger is dat dit gebeurd nadat er bewezen is dat de stoornis qua vervorming van de realiteit waar 14 jaar lang op alle mogelijke manieren en tot aan het absurde aan toe is geprobeerd aan vast te houden met elk jaar weer aanpassingen van de stoornis nadat eerdere stellingen die gebruikt werden om aan een stoornis te blijven vasthouden onderuit waren gehaald. Het zou gewoon een herhaling van zetten zijn waarbij een stoornis wordt gegrond op feiten en dingen waarvan van te voren (nu niet alleen bij mij maar algemeen) bekend is dat ze niet kloppen, onwaar zijn. Eerst werd inherent aan de stoornis gesteld dat ik psychotisch zou zijn terwijl in het H.v.B. bleek dat ik dat helemaal nooit was, en werden de feiten conform de stoornis gewijzigd (leraar, schuld, enz.) terwijl ik wist wat de werkelijke feiten waren, en van te voren was dus al duidelijk dat die stoornis niet kon bestaan (wat het dan ook niet zo vreemd maakt dat ik niet meteen mijn familie, enz., liet onderzoeken). Nu wordt inherent aan de stoornis gesteld dat ik zou disfunctioneren terwijl zwart op wit staat en door de werkelijke situatie bewezen is dat ik dat niet doe en inherent daaraan die stoornis niet bestaat, maar mijn advocaat de mond gesnoerd werd toen hij dat op de zitting naar voren wou brengen. Ook nu staat van te voren weer vast dat de gestelde stoornis niet kan bestaan. Dit kan dan ook niet gebruikt worden om te stellen dat er een stoornis is vastgesteld en daarom de tbs verlengd kan of moet worden, gezien de stelling van de stoornis overduidelijk en van te voren al onjuist blijkt te zijn. 11. De deskundigen in 2008 hebben duidelijk aangegeven dat uit de feiten en stukken blijkt dat ik in 2004 en 2005 bij een goed en opbouwend functioneren juist door de kliniek in de problemen werd gebracht en er niets klopt van wat de kliniek de afgelopen 4 jaar op papier had gezet. Daarom en vanwege het ontbreken van gevaar diende ik teruggebracht te worden in de situatie zoals die was vóór dit onterecht naar binnen halen. Het hof heeft in 2008 aangegeven dat dit onmiddellijk diende te gebeuren, namelijk binnen 6 maanden. Daarbij was het hof er nog niet van op de hoogte dat uit stukken bleek dat er geen stoornis qua vervorming van de realiteit aanwezig is, gezien de waanstoornis als reden werd aangevoerd om toch niet meteen onmiddellijk onvoorwaardelijk te beëindigen. De deskundigen in 2009 hebben aangegeven dat er geen stoornis qua vervorming van de realiteit is. Daarmee zou normaliter de zaak afgedaan zijn, maar opeens zou er nu weer een persoonlijkheidsstoornis moeten zijn op genoemde ondeugdelijke gronden. Vanwege een restgevaar vanuit die nieuwe stoornis, die een volledig andere benadering vereist dan eerder bij een waanstoornis gesteld, en met op de achtergrond de hele geschiedenis rondom de beslissing van het hof van 2008 (onterecht naar binnen halen en bij goed functioneren door de kliniek veroorzaken van problemen maar dat vervolgens allemaal op mij proberen af te schuiven, allemaal gewoon integraal onderdeel van deze zaak en dus niet iets dat maar eventjes vergeten moet worden), zou er nog enig toezicht moeten plaats vinden op relevant gevaar alsmede gesprekken met een psychiater van de Waag om er toezicht op te houden dat de gestelde stoornis niet zou opspelen. Laten we even buiten beschouwing dat er uit bovenstaande en overlegde stukken gebleken is dat ook de nu weer gestelde stoornis van te voren al niet blijkt te bestaan noch te kunnen bestaan. Dan heeft de rechter de reclassering opgedragen een rapport op te stellen omtrent “hoe de nog aanwezige risicofactoren kunnen worden afgedekt”. 12. De reclassering wil vervolgens echter toezicht uitoefenen conform de standaard procedures. Niet redelijk toezicht zoals op de zitting afgesproken, maar absoluut toezicht. Ik zou inzage in al mijn bankafschriften moeten geven, en als daar gegevens opstaan van eventuele klanten waaromtrent ik een geheimhoudingsplicht heb dan heb ik pech gehad en moet ik maar niet gaan werken. Terwijl een gesprek later een collega zegt dat de reclassering helemaal niet in alle bankafschriften komt kijken, en daaruit blijkt dat dit bij mij geëist wordt vanwege de woorden van de kliniek dat ik de kliniek geen inzage in bankafschriften gaf. Nog voor het toezicht begonnen is eist de reclassering dat ik tekst en uitleg ga geven over een overboeking door mijn advocaat welke door de kliniek in stukken genoemd is. Door het toezicht van de reclassering zou het mij niet alleen onmogelijk worden gemaakt om te werken, maar ook om anderszins sociaal te functioneren, wat gezien de nu opeens verzonnen stoornis vanzelfsprekend een onhoudbare situatie is, en waarbij gewezen moge worden op hoe de kliniek het mij in 2004 en 2005 onmogelijk maakte te functioneren maar op papier ik opeens degene zou zijn die niet in staat was te functioneren, uitgebreid behandeld door de 2008 deskundigen. Ook nu bepaalt de reclassering nog voordat ze begonnen zijn met toezicht dat ik ten onrechte belasting toeslagen zou krijgen, zoals de kliniek in 2005, zelfs t/m 2008, beweerde dat ik enorme belastingschulden zou hebben. Ook blijken deze verhalen van de kliniek gewoon als voorgeschiedenis door de reclassering in hun rapport te zijn overgenomen, waaruit blijkt dat het door hen gestelde toezicht daarop is gegrond, waaruit weer blijkt dat het geen gepasseerd station is en er nog steeds op gewezen moet worden dat het leugens van die kliniek zijn. Het in deze zaak relevant toezicht, namelijk op dat ik geen eigen rechter zou gaan spelen wanneer zou blijken dat ik gestalked zou worden, bijv. door er op toe te zien dat er nu wel tegen dat stalken zou worden opgetreden, blijkt nergens te worden genoemd of gepland. Verwijzing naar de Ben Saïd zaak alwaar de reclassering duidelijk de opdracht kreeg te assisteren bij resocialisatie na langdurige detentie, en waar dus ook niet blindelings een standaard toezicht uitgeoefend werd, wordt van tafel geveegd. De reclassering zou verplicht zijn de standaard middelen voor standaard toezicht te gebruiken. Dit is een toezicht gericht op criminelen, mensen die al of niet vanuit een stoornis disfunctioneren en daardoor in situaties met destabiliserende factoren terecht komen (zoals discrepantie tussen uitgaven en inkomsten, druggebruik, werkeloosheid), enzovoort. Een toezicht dat in casu juist een normaal functioneren onmogelijk maakt, en waaromtrent ik van te voren al heb aangegeven niet mee akkoord te gaan (zie proces-verbaal zitting).
3
13. De reclassering blijkt tevens niet de Waag benaderd te hebben, zoals de externe deskundigen aangeven. Maar blijkt de Kade te hebben ingeschakeld. Dat is een samenwerkingsverband van de Oostvaarderskliniek met andere instellingen. Dezelfde Oostvaarderskliniek die mij in 2004 zelf in de problemen bracht, om haar eigen fouten onder de mat te schuiven vervolgens ging zitten liegen en mij wederom onterecht naar binnen haalde en dwangmedicatie toepaste en probeerde mij in de longstay te plaatsen (naast nog veel meer dat daaraan voorafging, zoals niets kunnen vinden bij een eigen onderzoek maar dat verzwijgen, allemaal te vinden in het aan de rechtbank en ook aan de reclassering overlegde pdf document). Bij het eerste contact met personen van de Kade blijkt dat zij niet van plan zijn om gewoon toezicht te gaan uitoefenen met regelmatige gesprekken, zoals door de externe deskundigen en reclassering aangegeven. Er wordt mij meteen duidelijk gemaakt dat men mij, net zoals ieder ander die onder hen valt, buiten gewoon helemaal van voor af aan opnieuw, maar nu ambulant, zou gaan zitten behandelen. Eerst zouden er langdurige onderzoeksgesprekken plaats vinden waarin zij zelf helemaal van voren af aan opnieuw een eigen diagnose zouden gaan stellen. En vervolgens zouden ze ambulant gaan behandelen wat zij vinden dat er aan de hand is, waarbij ik akkoord moet gaan met alles wat zij nodig mochten achten, inclusief groepstherapieën en medicatie. Het zou beginnen met minstens om de twee weken langdurige gesprekken. Daarbij zouden zij op de eerste plaats komen, en als ik tegelijkertijd colleges zou hebben of zou moeten werken dan zou ik die dingen kunnen vergeten, wat betekent dat ik niet zou kunnen studeren (aanwezigheidsplicht voor colleges) of werken. 14. Gezien de Kade in het rapport van de reclassering alleen maar beweert dat ik geen medicatie zou gaan gebruiken terwijl zij dat wel zouden willen bij een eventuele decompensatie (inspelend op wat in de processtukken staat), maar al het hier genoemde waar ze zelf mee kwamen aanzetten verzwijgen, wijs ik er ook bij deze op dat (zoals al in mijn schrijven van 12-11 aan de voorzitter genoemd) in de processtukken staat dat de externe deskundigen zouden hebben gezegd dat medicatie wenselijk maar niet noodzakelijk zou zijn, terwijl zij dat helemaal niet gezegd hebben. Uit hun rapporten blijkt dat zij daar medicatie helemaal niet noemen, terwijl ze dat zeker zouden hebben gedaan als ze dat “wenselijk” zouden hebben geacht. Kennelijk is voor hen medicatie bij een door hen gestelde persoonlijkheidsstoornis een non issue, niet relevant. Pas op vragen van de voorzitter over medicatie werd er door hen iets over gezegd. Daarbij achten zij het dusdanig “niet relevant” dat ze zelfs eerst dachten dat hen gevraagd werd naar het nut van medicatie bij een waanstoornis, en er op ingingen dat medicatie bij een waanstoornis geen zin had. Vervolgens moest de voorzitter hen duidelijk maken dat ze doelde op medicatie bij de stoornis waar zij het over hadden. Daarna gaven ze aan dat medicatie niet relevant was, tenzij aan de onderkant, namelijk als er in 1995 een psychotische decompensatie zou zijn geweest op het moment van die decompensatie (en op het moment dat die, op grond van de stelling dat die er in het verleden was geweest, in de toekomst aanwezig zou zijn), dat je in zo een situatie altijd wel medicatie kon gaan uitproberen. 15. Afsluitend is er met het bovenstaande en de nu weer overlegde bewijsstukken, alsmede het door het PBC en de 2008 deskundigen op grond van die stukken al gestelde, aangetoond dat er helemaal geen psychotische periode is geweest toen de deskundigen in 1995 mij bezochten, en er dus geen sprake is geweest van een decompensatie. 16. Uit dit alles blijkt dat er ook geen paranoïde narcistische persoonlijkheidsstoornis is, noch een andere persoonlijkheidsstoornis. Het in het tussenarrest gestelde “dat er een stoornis zou zijn geconstateerd” stemt dus niet overeen met de bewijsstukken en met wat het PBC en de 2008 deskundigen op grond van deze stukken hebben geconstateerd. Daarmee zijn er ook geen resterende risicofactoren voor gevaar uit een stoornis, en geen grond voor verlenging. 17. Daarbovenop is de kliniek, ondanks alle externe rapporten en uitspraken van zowel hof als uw rechtbank, alsmede ondanks eigen toezeggingen dat het verloftraject zou worden aangepast indien uw uitspraak niet conform de wensen van de kliniek was en dat ik meteen richting mijn woonplaats op verlof kon zodat ik mijn zaken kon regelen, gewoon rigide bezig haar eigen plan zoals in het advies uit te voeren. Er wordt vastgehouden aan 3 maanden begeleid verlof van twee keer per week een paar uur. Ik sluit tevens bij een schema van de verloven die konden worden uitgevoerd en voor zover bekend zijn gepland, waaruit blijkt hoe absurd de kliniek bezig is, het om de maand een half uur toevoegen uitbreiding noemend.
-
-
-
Bijlagen: A(5 blz.) Stukken H.v.B. waaruit blijkt dat er geen psychotische periode (decompensatie) was in 1995. (Penitentiair dossier: op 7-6-1995 rustig en netjes, geen problemen, keurig gedrag, geen krisis enz.; Verklaring ITZ: geen hoger zorg niveau tijdens hvb, reguliere afdeling,nimmer signalen slechte psychische conditie; P.V. rechtbank 2000: niets bijzonders, in de gaten gehouden maar geen verslechtering, geen isolatie voor verbergen symptomen.) B(5 blz.) Stukken over mijn functioneren en persoonlijkheidsstoornissen, inclusief definitie. (Kuyck: definitie stoornis, geen persoonlijkheidsstoornis; Haan: geen kortdurende psychotische periode/decompensatie, geen beperkingen functioneren, kliniek liegt over disfunctioneren, buiten waanstoornis geen gevaar; Psychologische definitie persoonlijkheidsstoornis. C(1 blz.) Schema verloven.
4
Uitgevoerde(enbinnenkortgeplande)verloven Verloven worden gepland door de inrichting, waarbij ik niets in te brengen heb, steeds op maandag en donderdag, steeds met twee begeleiders, vanaf 26-11 met één begeleider, begonnen met anderhalf uur en per maand of aantal weken met ½ uur uitbreidend tot 3½ uur. Machtiging was al eind september binnen. -
-
-
-
-
-
22 oktober, in de buurt van de inrichting rondwandelen; 26 oktober, dezelfde route, met moeite voor elkaar gekregen dat er mocht worden hard gelopen; 29 oktober, met moeite voor elkaar gekregen dat in Den Bosch mocht worden gewinkeld, 2 uur buiten, maximaal anderhalf uur (maar feitelijk één uur) effectief verlof; 2 november, zelfde verlof met zelfde tijdspanne gepland in Den Bosch, maar niet doorgegaan gezien de verlofbegeleiders te laat waren ingelicht (eigenlijk zou geëvalueerd en aangepast worden, maar evaluatie ging blijkbaar niet door, waarop gewoon met verlofbegeleiders werd doorgegaan, en zij dus te laat werden geïnformeerd); 5 november, zelfde verlof in Den Bosch; 9 november, zelfde verlof in Den Bosch; 12 november, zelfde verlof in Den Bosch; Week van 16-11 niets gepland, reden zou zijn dat verlof begeleidingsdienst weer niet op tijd was ingelicht doordat zogenaamd de eerdere evaluatie pas na 12-11 zou hebben plaats gevonden, maar weer gewoon met verlofbegeleiders blijkt te worden doorgegaan, en wederom slechts twee uurtjes. Zitting 17-11 met verlof bezoeken afgewezen. 23 november, gepland op dag en tijd dat reclassering langs komt, en dus verlof niet doorgegaan. 26 november, gepland op dag dat RSJ zitting in Amsterdam bijgewoond moet worden, en zitting dus niet bijgewoond. 7 december, was eerst volgende verlof gepland. Personeel hier zag deze datum echter niet staan in agenda verlofbegeleidingsdienst en had mij medegedeeld dat er geen verlof zou zijn en er werd geen verlofplan opgesteld. Onderweg hiernaartoe belde de verlofbegeleidingsdienst op en ontdekt men hier dat het verlof wel in de agenda stond. Gezien er echter geen verlofplan was opgesteld ging het verlof niet door. 10 december, 3½ uur verlof in den Bosch. 14 december, 3½ uur verlof. Desondanks heb ik dit naar Bilthoven gepland. Begeleider heeft een half uur buiten staan wachten voordat ik gebracht werd waardoor verlof een half uur werd ingekort. Sleutels en papieren voor id kaart opgehaald in Hilversum. Id kaart kon niet meer aangevraagd worden gezien gemeentehuis Bilthoven al om 12.30 dichtging (verlof begint 12.00). Huis gecontroleerd en papieren achtergelaten in aanwezigheid van begeleider. Volgende dag een hoop problemen omdat ik papieren zogenaamd naar Vught zou hebben meegenomen en moest inleveren. Ondanks aangeven dat ze thuis lagen zou ik opeens geen openheid verschaffen omdat begeleider had gemeld dat ik papieren in Hilversum had opgehaald, en werd mij mede gedeeld dat het komende geplande verlof onzin was omdat ik mijn laptop in Amsterdam wou ophalen en thuis neerzetten. Mijn kleren in Hilversum en overige inboedel in Utrecht ophalen om thuis te zetten zal dus als onzin worden bestempeld. Tevens zou men iets moeten doen rondom papieren die ik zogenaamd in Vught zou hebben want het thuis hebben achterlaten zou onzinnig klinken. Openheid zou betekenen dat als ik een brief of mail naar de reclassering of mijn advocaat of zo stuur ik aan personeel zou moeten gaan zitten vertellen dat ik dat heb gedaan, net zoals die pedofielen met kinderlijke persoonlijkheid hier die bij alles wat ze doen dat uitgebreid aan personeel gaan zitten beschrijven voor de aandacht bij hem resp. bemoederende gevoelens bij personeel. 17 december, 3½ uur, gepland is om eerst in Amsterdam mijn laptop op te halen en dan naar huis te gaan alsmede pasfoto voor id kaart maken. Echter onzinnig genoemd omdat ik als koeriersdienst beslag op kostbare tijd verlofbegeleiders zou leggen. 21 december, 3½ uur, idee was om weer naar huis te gaan en eventueel eerst kleren op te halen in Hilversum. 24 december, 3½ uur, met moeite en op advies verlofbegeleider voor elkaar gekregen dat verlof op die dag vroeger kan beginnen zodat om 10.00 uur hier vertrokken kan worden en ik wel op tijd in Bilthoven ben om id kaart te regelen. Tevens blijkt Oostvaarderskliniek mij buiten mij om en in strijd met de wet te hebben uitgeschreven bij de gemeente, wat dus ook in orde moet worden gemaakt. 28 en 31 december, stonden 3½ uur als “in voorbereiding ter planning” op de agenda. 30 december, begeleid verlof naar zitting rechtbank goedgekeurd.
