Rammen Oliver Kjelsson

Rammen Oliver Kjelsson

Published: 2008 Tag(s): "Oliver Kjelsson" "Rammen"

1

Otje speelt in een schoolband. Lekker veilig achter zijn drumstel overziet hij alles. Niemand die dicht bij hem kan komen, en dat bevalt hem wel. Maar is dat wel zo… ?

2

Hoofdstuk

1

‘Rammen, Otje.’ Ik grijnsde en begon te trappen. Heerlijk om te doen dit. Eén van mijn favoriete nummers. Ik begon met een strak ritme met mijn basdrum, bijvallen met de snare, daarna twee keer de snare, sloeg op beide bekkens en begon een strak en snel ritme te slaan. Keith viel vanzelf in, raakte zijn snaren in dezelfde cadans. We hadden eerst even onze bedenkingen met een Nederlandstalig nummer, maar Alles is Liefde viel goed in de smaak. Otje was mijn bijnaam. Echt erg vond ik het niet. Zo blij was ik niet met de echte naam die mijn ouders mij gegeven hadden 15 jaar geleden; Otto. Keith was één van mijn beste vrienden. Broer van Mick. Moet ik nog vertellen dat hun vader diehard Rolling Stones fan is? Samen met mijn vader trouwens. Ze kennen elkaar al sinds de middelbare school en zijn er trots op dat hun zonen het ook goed met elkaar kunnen vinden. We gaan vaak samen naar concerten, van oude rockbands. We speelden in de kelder van school, samen met nog wat andere leerlingen. De schoolband. Het was druk deze keer. Vaak bleven er andere leerlingen hangen om te kijken. Veelal meisjes. Voornamelijk voor Bas, de zanger. Toegegeven, hij zag er goed uit. Maar vallen alle meisjes niet op de zanger en de gitarist? Keith had over aandacht dus ook niet te klagen. Eddy, de bassist, wat minder maar ook hij kreeg aandacht. Ik niet. Gelukkig. Ik zat lekker achteraan, een oud drumstel van school als dranghek, zeg maar. Ik vond het prima. Dat gezeik van die meisjes de hele tijd. En maar giechelen als Bas even naar ze keek. Hij speelde me ze. Deed af en toe net of hij speciaal voor één meisje zong. Ik moest er altijd om lachen. Ze deden maar. Laat Otje maar gewoon rammen. Vooral in dit nummer. Flink uitpakken, veel bekkens, veel lawaai. Keith keek me even aan, zijn hoofd wat omhoog. In mijn ooghoek hield ik hem in de

3

gaten. Zijn hoofd ging nog iets verder omhoog, zijn gitaar ook. Einde in aantocht. Hij knikte kort, boog daarna voorover. Met een hoop bekkens en geroffel op de snare kwamen we tot stilstand. Keith scheurde nog even na met zijn gitaar. Ik lachte. Hij kon het altijd lekker overdrijven. Bas gooide zijn haar achterover, nam een slok water. ‘Ging lekker,’ zei Keith. Hij was de leider van de band, zonder vooraf afgesproken te hebben. Hij was het gewoon. We repeteerden voor het schoolfeest, waar we een paar sets zouden spelen. Van alles wat, ook nummers die we helemaal niet zagen zitten maar die nou eenmaal populair waren. Voor ieder wat wils, tenslotte. ‘Effe pauze?’ Ik zei het meer dan dat ik het vroeg. Ik kroop achter mijn drumstel vandaan en liep tussen de meisjes door de kelder uit. Het leek wel of er iedere week meer kwamen kijken. Straks was dat hele schoolfeest niet meer nodig, had iedereen ons al twintig keer gezien. Ik liep naar de toiletten en bewoog ondertussen mijn vingers. Ze waren warm, mijn handen. Toen ik terug kwam was het wat rustiger. Een paar vaste bezoekers waren er nog. Ze zaten op de grond, rug tegen de muur, te praten. Keith zat op zijn versterker, gitaar leunend op zijn been. Hij lachte naar me toen ik weer binnen kwam. ‘Tot hoe laat gaan we door vandaag?’ vroeg ik hem. ‘Nog twee nummers of zo, ik wil op tijd weg zijn vandaag,’ zei hij. ‘Welke wil je nog doen?’ vroeg Eddy. ‘Monsoon,’ zei Keith. Bas klaagde. ‘Tokyo Hotel? Dat kutnummer?’ ‘Nee, dat is een lekker nummer,’ verbeterde Keith. ‘Hij zingt als een wijf, Keith.’ ‘Maak er een zwaardere versie van,’ zei ik, ‘is nog origineel ook.’ ‘Running through the monsoon,’ zong Bas protesterend met een overdreven hoog stemmetje. We schoten in de lach. ‘Zingen, trut,’ zei Keith met een grijns terwijl hij zijn gitaar omhing. Een paar meisjes lachten. Bas grijnsde een keer terug. Ik ging achter mijn kit zitten en wachtte op de rest. Ik tikte 4 slagen af met mijn stokken, Eddy en ik begonnen, Bas zette kort daarna in. Keith speelde er op zijn gemak tussendoor. Sommige meisjes zongen het zachtjes voor

4

zich uit mee. Deed het altijd goed dit nummer. Daarna speelden we nog een nummer en was het gedaan voor deze dag. Iedereen pakte zijn spullen in en ik stak mijn stokken in mijn rugzak. Ze staken er altijd een stukje bovenuit. De muziekleraar kwam nog even kijken. ‘Gedaan, jongens?’ We knikten. Samen met de overgebleven meisjes gingen we naar buiten. Ik pakte mijn fiets en wachtte op Keith. Van een afstandje stonden nog wat meisjes te kijken. We groetten de rest en vertrokken. ‘Ik weet het zeker,’ zei ik de keer daarna toen ik in de oefenruimte was. ‘Wat?’ vroeg Keith verbaasd. ‘Op het schoolfeest speel ik op mijn eigen set.’ ‘Je meent het?’ Het klonk lachend. ‘Gare frituurpan,’ mopperde ik toen ik achter het drumstel van school ging zitten. De rest lachte. Ik keek een keer rond, we waren alleen. ‘Geen fans vandaag?’ vroeg ik spottend. ‘Die komen vanzelf. Ze zitten boven, als we lawaai gaan maken komen ze wel,’ lachte Bas. ‘Ik heb wat nieuws,’ zei Keith. ‘Wat?’ ‘Hier,’ zei hij en deelde kopieën uit van bladmuziek. ‘Dit ga je niet menen,’ zei Bas verbaasd. ‘Waarom niet?’ ‘Marco Borsato? Doe even normaal, Keith.’ ‘Voor de meisjes,’ reageerde hij spottend. ‘No way,’ zei Eddy. Ik lachte en ging achterover met mij rug tegen de muur zitten. Ik was benieuwd. Keith zou Keith niet zijn als hij iets van plan was. ‘Kom op jongens, hij is heel populair.’ Keith en ik keken elkaar even aan en lachten. Ik was benieuwd. ‘Ik heb de gitaarpartij al ingestudeerd, ik zal het even laten horen. Sit back and listen.’

5

Keith draaide zijn versterker nog wat verder open en sloeg even een snaar aan. Daarna begon hij te spelen. Ik glimlachte. Snapte meteen waar hij heen wilde. Hij maakte er een redelijk uit de bocht gevlogen punk versie van. Ik luisterde nog even mee en begon toen een snel ritme mee te slaan. Eddy begon te grijnzen, hing zijn bas om en improviseerde mee. Bas keek op papier mee en probeerde zich voor te stellen hoe hij het moest zingen. Hij had een glimlach op zijn gezicht. ‘Dit zou zo maar eens kunnen werken,’ zei hij toen we klaar waren. ‘Zei ik je toch? Maar mondje dicht.’ Er kwamen wat mensen naar binnen. We grinnikten. Dit moest een verrassing blijven. Hoewel, zolang Bas geen tekst meezong had waarschijnlijk niemand in de gaten wat het origineel was. Er waren wat nieuwe gezichten die kwamen kijken. Eén meisje stond opvallend Keith in de gaten te houden. Ik vroeg me af of hij het door had. Er zaten wat jongens bij, zogenaamd professioneel met hun hoofd mee te knikken met de muziek. Acting cool. Alsof ze er bergen verstand van hadden. Achterin stond nog een jongen bij een paar meisjes. Rustige houding, stond alles gewoon in zich op te nemen. Geen macho houding. Ik had hem hier nog nooit gezien. Twee meisjes praatten met hem, maar hij bleef met een schuin oog kijken. Wij speelden gewoon door. Eigenlijk waren we er wel klaar voor, al duurde het nog een maand voor dat schoolfeest kwam. Maakte niet uit, dit was ook veel leuker dan alleen op zolder te drummen. Ik zag aan Keith’s houding en zijn manier van spelen dat hij doorhad dat het meisje zat te kijken. De showmaster. Glimlachend drumde ik verder. Twee meisjes zaten de hele tijd naar Bas te kijken. Schei nou toch uit zeg. Keith kon er wel om lachen op de weg terug naar huis. ‘Zag je haar kijken?’ vroeg hij euforisch. ‘Het was moeilijk om het niet te zien,’ zei ik droog. ‘En die twee die de hele tijd naar Bas zaten te gluren. Lachen man. Dat zijn nou de voordelen van in een band spelen,’ glunderde hij. ‘Tuurlijk, Keith.’ ‘Jaloers?’ Hij lachte, kende mij ook al langer. ‘Voor jou komt ook nog wel eens iemand kijken.’ ‘Zeg, ik zit niet voor niets weggedoken achter mijn drumstel.’ Keith lachte en groette me. Hij was thuis.

6

Het nummer van Borsato begon vorm te krijgen. Niemand had door dat het van hem was, Bas had er zolang een andere tekst op gemaakt, die verder nergens op sloeg. Niet dat er ook maar iets van te verstaan was, hij schreeuwde het meer dan dat hij zong, en nog eens razend snel ook nog. Maar dat was ook de bedoeling, ze kwamen er op het schoolfeest wel achter. Keith fluisterde wat in Bas zijn oor voor we aan een nieuw nummer begonnen. Bas glimlachte een keer. Keith prutste wat aan zijn versterker, Bas nam ondertussen een slok uit een flesje water. Ik strekte mijn arm en nam ook een slok nadat hij het flesje aan mij gegeven had. Ik keek even de kelder rond. Dezelfde mensen als vorige week. De jongens, de kenners, zaten weer bij elkaar, keken naar de meisjes om te zien of die wel naar hen keken. Helaas, ze hadden meer oog voor Bas en Keith. Die ene jongen was er ook weer, met de twee meisjes. Keith kwam even over mijn drumstel hangen. ‘Als ik jou een teken geef, zet je een drumsolo in. Minimaal twee minuten.’ ‘Doe effe normaal.’ ‘Zul je straks op dat schoolfeest ook moeten, kun je het beter hier ook maar even oefenen.’ Ik zuchtte een keer. ‘Komt goed.’ Hij knipoogde een keer en zette een nummer in. Radar Love van de Golden Earring. “Want de leraren moeten ook wat te doen hebben”, volgens Keith. Gelul, hij vond het zelf gewoon een gaaf nummer. Ik ook, daar niet van. Hoe vaak we die al niet gezien hadden samen met onze ouders. Er zat live inderdaad een mega drumsolo in. Niet dat ik dat feilloos na kon spelen, maar ik kwam een heel eind. Ik grijnsde een keer naar Keith, hij hoefde me echt niet te vertellen waar die solo zat. Dat nummer kon ik wel dromen. Vlak voor de solo kwam stond Keith vlak bij Bas. ‘Dames,’ zei hij terwijl hij de laatste noot op zijn gitaar aansloeg, ‘onze drummer; Otto!’ Ik hield voor een tel mijn stok stil op mijn snaredrum, daarna een roffel. En door. Ik miste mijn tweede basdrumpedaal die ik thuis wel had. Maakte niet uit. Keith maakte een gebaar dat ze moesten juichen. Zowaar, de meiden deden het ook nog. Ik moest toegeven, het gaf wel een gaaf gevoel. Met een rode kop ging ik door. Twee minuten? Keith kon het hebben. Aan het eind van mijn solo keek ik schuin naar Eddy. Die zou me weer bijvallen, samen zouden we een paar maten hetzelfde ritme neerzetten, daarna kwam Bas met de eerste volgende zin. In mijn

7

ooghoek zag ik de jongen kijken. Hij had een brede glimlach op zijn gezicht. Niets overdreven, hij stond gewoon te genieten. Even hielden Eddy en ik stil. ‘No more speed, I’m almost there,’ ging Bas alleen verder. Nog meer applaus. Ik grijnsde, of ik wilde of niet. Lekker gevoel. Keith had gelijk, dat waren de voordelen van in een band spelen. Aan het einde van het nummer, met de laatste slag op mijn bekkens schoot mijn stok uit mijn handen. Hij kaatste op de betonnen vloer en gleed door, tegen de voeten van de jongen. Hij raapte hem op en liep naar me toe. Hij liep om het drumstel heen en gaf hem aan mij. ‘Sorry,’ zei ik. Hij glimlachte alleen maar. Liep weer terug en keek nog even over zijn schouder. Hij bleef aan de zijkant staan. Ik lachte naar hem, hij lachte breed terug. De twee meisjes kwamen bij hem hangen. Keith begon alweer met het volgende nummer. Daarna korte pauze, hoopte ik. Ik had het warm. Voelde mijn shirt plakken. ‘Even pauze,’ zei Keith gelukkig nadat het nummer afgelopen was. Ik kwam achter mijn drumstel vandaan en zocht mijn rugzak. Ik pakte er mijn handdoekje uit en wreef er mee over mijn gezicht en door mijn nek. Ik had dorst. Ik pakte mijn drinkfles die ik altijd bij me had en spoot een straal water in mijn mond. Ik ging op de grond zitten, mijn rug tegen de muur. Vlak bij de jongen en de twee meisjes. ‘Vette solo daarnet,’ zei één van de ‘kenners’ tegen mij. Van binnen lachte ik. Vet. Zoiets heet strak. ‘Dank je,’ zei ik toch maar, een beetje ongeïnteresseerd. ‘Nee, echt. Was vet. Jij kunt het, dat zie je meteen.’ Ik haalde een keer mijn schouders op en keek naar Keith. Die grijnsde alleen maar. ‘Wat echt strak wat je deed,’ zei de jongen ineens naast me. ‘Dank je,’ zei ik, dit keer wel gemeend. ‘Hoelang drum je al?’ ‘Een jaar of zeven, ongeveer,’ zei ik een beetje verbaasd. ‘Gaaf.’ ‘Drum jij ook?’ Ik was nieuwsgierig. ‘Nee, helaas niet. Ik denk ook niet dat ik er het gevoel voor heb.’ ‘Otje, we gaan weer beginnen,’ onderbrak Keith het gesprek.

8

De jongen lachte een keer, ik lachte terug terwijl ik opstond. Ik ging achter het drumstel zitten en nam nog een slok voor ik de drinkfles naast mijn kruk zette. De laatste paar nummers. Het vaste rijtje. Geen overleg meer nodig. Alle nummer meteen achter elkaar. De dag erna kwam ik de jongen weer tegen in de pauze. We zeiden hallo tegen elkaar. Hij lachte. Aardige gast. De volgende dag maakten we een praatje. Over drummen en andere dingen. Paul heette hij. De week erna, toen we weer gingen oefenen stond het drumstel opgestapeld in de hoek. Ik moest hem nog helemaal opbouwen. Tot groot plezier van de rest. Normaal lachte ik hen altijd uit, ik hoefde alleen maar mijn drumstokken uit mijn rugzak te trekken en ik kon beginnen, terwijl zij hun gitaren nog uit moesten pakken en aansluiten. Paul was er ook weer. Een beetje mopperend begon ik het drumstel op zijn plaats te zetten. ‘Even helpen?’ hoorde ik naast me. Ik keek op een zag dat Paul naast me stond. ‘Graag,’ zei ik. ‘Moet je me wel uitleggen hoe het in elkaar zit,’ lachte hij. ‘Komt wel goed,’ glimlachte ik. Samen zetten we alles op zijn plaats. Paul had snel door hoe alles werkte. ‘Bedankt,’ zei ik toen alles op zijn plaats stond. ‘Kunnen we onderhand?’ vroeg Keith lachend. ‘Tuurlijk, jongen,’ zei ik spottend. Paul lachte. Hij bleef vlak naast het drumstel tegen de muur leunen. Keek hoe ik alles deed, volgde mijn bewegingen. Halverwege het tweede nummer zakte een bekkenstandaard in elkaar. Ik zuchtte. Gare frituurpan. Voor ik er erg in had stond Paul er bij en zette het ding weer rechtop. Ik knipoogde een keer als bedankje wat hem een rood hoofd gaf. ‘Sla jij nou te hard, of is dat drumstel zo slecht?’ vroeg Keith tijdens een pauze. ‘Wat denk je?’ Paul lachte. Keith ook. Na de repetitie fietsten Keith en ik weer naar huis.

9

‘Je hebt eindelijk een groupie,’ zei Keith lachend op zijn fiets naast me. ‘Ik?’ Ik was verbaasd, wist niet waar hij het over had. ‘Die jongen.’ ‘Paul?’ ‘Ja die. Ik durf te wedden dat het een homo is.’ ‘Doe normaal,’ zei ik. ‘Ik weet het zeker. De manier hoe hij naar je kijkt als je aan het drummen bent. Je hebt een groupie, Otje.’ Hij zei het spottend. Ergens was ik een beetje kwaad. Ik kon het me niet voorstellen. Ik wilde Paul verdedigen. ‘Echt niet,’ zei ik. ‘Het is een homo, Ot. Een echte. En hij is verliefd, op jou.’ ‘Je wilt toch niet zeggen dat ik…’ ‘Ik zeg niet dat jij het bent, maar je hebt er een aan je kont hangen.’ Hij lachte en groette me. Hij was weer thuis. ‘Zeg,’ zei ik de volgende dag tegen Keith op school, ‘je houdt je mond over Paul hè? Geen flauwe grappen gaan maken.’ ‘Natuurlijk,’ zei hij, ‘waar zie je me voor aan.’ ‘Thanks.’ Ik had er nog lang over na zitten denken, en hoe meer ik dat deed, hoe meer ik het idee kreeg dat Keith nog gelijk had ook. Keith keek me onderzoekend aan toen ik hem bedankte. ‘Nooit achter je gezocht,’ zei hij spottend. ‘Doe normaal,’ zei ik protesterend. ‘Zo ben ik niet.’ Keith grijnsde alleen maar en ging naar binnen. Ik wilde hem achterna gaan maar Paul hield me tegen. Zomaar, om een praatje te maken. Ik praatte gewoon terug, maar bekeek hem ineens met heel andere ogen. Zou hij echt? Niets laten merken, gewoon gezellig doen. Hij was gewoon een aardige jongen. Hoewel, gewoon… Hij had iets, de manier waarop hij naar me keek, om alles lachte wat ik zei, zelfs de mislukte grappen. Het streelde me wel, als wist ik absoluut niet wat ik daar nou mee aan moest.

10

Paul bleef om me heen hangen. In de pauzes, maar ook in mijn gedachten. Keith gooide af en toe nog wat olie op het vuur. Fijn, bedankt. Ik wist echt niet wat ik er mee aan moest. ‘Als je hem leuk vindt, gewoon voor gaan man,’ zei Keith op een middag. ‘Zeg, alsjeblieft,’ protesteerde ik. Het gekke was, hij raakte me. Paul raakte me gewoon. Geen idee waarom. Hij was gewoon een toffe gast, ik kon het goed met hem vinden. Ondertussen wist ik wel zeker dat hij verliefd op me was. Kleine aanwijzingen, stille hints die hij me gaf. Ik ging er niet op in, wist me geen houding te geven. Daardoor werd hij wel iets speciaals voor me. Het gebeurde me eigenlijk nooit dat iemand verliefd op me was. Goed gevoel. Nooit gedacht van mezelf. Maar het streelde mijn ego. En niet te zuinig. Keith begon zich te ergeren aan de jongens die kwamen kijken. Ze hadden af en toe goedbedoelde opmerkingen over hoe het moest klinken, de bas wat harder, of een nummer moest wat sneller want ‘dat klonk veel vetter’. Het was een week voor het schoolfeest. De dagen ervoor zouden we iedere dag oefenen. Het moest vlekkeloos zijn. Keith besloot dat die laatste week er geen mensen meer bij mochten zijn. Waar de rest van de band het meteen mee eens was. Jawel, we werden een beetje nerveus. Aan het einde van de repetitie maakte Keith het bekend aan de mensen die er waren. Protesten waren er genoeg, maar ze begrepen het wel. We stonden in te pakken, een paar meisjes stonden bij Bas, wensten hem succes, zeiden dat hij het goed zou doen op het schoolfeest. Twee van de jongens kwamen naar Keith en vroegen of we hulp nodig hadden die week of tijdens het optreden. Stagehands. Keith bedankte vriendelijk. Ze dropen af terwijl Keith mij met een veelbetekenende blik aankeek. ‘Dan vraag ik nog liever onze vaders,’ lachte hij toen ze weg waren naar mij. Alsof dat een optie was. Keith zette me ineens voor het blok. Ik kon er niets aan doen. Hij schoot Paul aan toen die naar buiten wilde gaan. ‘Paul, heb je even?’ Paul keek verbaasd om. ‘Kun jij er volgende week bij zijn?’ Er schoot een gloed door me heen. Wat flikte hij me nou?

11

‘We kunnen wel wat hulp gebruiken denk ik, bij het opbouwen. Van die andere jongens weet ik zeker dat ze tijdens het optreden aan allerlei knoppen gaan draaiden “omdat het dan vetter klinkt”, maar jij snapt het hier tenminste.’ Paul keek even naar mij en glunderde. ‘Graag,’ zei hij gretig. ‘Mooi,’ zei Keith, ‘zien we je volgende week. Als je bij de repetities bent dan leggen we tussendoor nog even wat uit, maar dat komt helemaal goed.’ Er keken wat meisjes jaloers zelfs. Ik wist niet meer waar ik moest kijken. ‘Wat flik je me nou?’ vroeg ik op de fiets naar huis. ‘Is toch handig? En gezellig voor jou.’ ‘Keith,’ protesteerde ik. Hij had wel gelijk. We konden wel wat hulp gebruiken bij het opbouwen. Ik zeker met mijn drumstel. Maar voor de rest? Wat moest ik daar nou weer mee? Dacht Keith nou echt dat ik ook iets voor Paul voelde? ‘Wat? Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden.’ ‘Jawel, maar…’ ‘Zie je. Ik wist het wel,’ lachte hij. ‘Keith!’ ‘Het lijkt me gewoon een geschikte gast om dat te doen. Hij heeft je meegeholpen met het opbouwen van dat drumstel, schoot meteen te hulp toen die standaard inzakte. Verder niets, Ot. Relax.’ ‘Dan is het goed,’ zei ik. ‘En dan is hij lekker dicht bij je in de buurt,’ zei hij er meteen spottend achteraan. ‘Val kapot, jij,’ lachte ik. Keith lachte. ‘Ik zie je morgen.’ Het was rustig, zo zonder al die anderen erbij. En stuk minder rommelig ook. Paul zat er gewoon bij en keek. Af en toe haalde Keith hem ergens bij, legde wat uit over de apparatuur. Veel zou hij niet hoeven doen

12

bij het optreden. Waarschijnlijk helemaal niets. Maar voor het opbouwen was het wel erg handig als hij wist hoe alles in elkaar stak. Bij het nummer van Marco Borsato schoot hij in de lach. ‘Herken je het?’ grijnsde Keith toen we er mee klaar waren. ‘Weet Borsato hier van?’ vroeg Paul lachend. ‘Ik moet hem nog bellen deze week,’ zei Keith nonchalant. Paul lachte. We speelden een eigen geschreven nummer van Keith. Bas zong de tekst maar klaagde aan het eind van het nummer. ‘Het loopt niet, Keith.’ ‘Als jij het beter kunt,’ schamperde Keith. ‘Het is een kuttekst.’ ‘Hij heeft gelijk,’ zei ik. ‘Het hapert.’ Keith wilde protesteren maar hield zijn mond. Hij wist het ook wel. ‘Vind jij er van?’ vroeg hij aan Paul. Paul haalde zijn schouders op. Wilde duidelijk geen mening geven. ‘Ik weet genoeg,’ zei Keith. ‘Maar ik krijg het op een of andere manier niet recht.’ ‘Heb je die tekst op papier?’ vroeg Paul. Bas gaf hem de tekst. Paul keek er een keer naar. ‘Je hebt meer lettergrepen dan maten,’ zei Paul. ‘Zover was ik ook al,’ zei Keith. ‘Wil jij het proberen er iets van te maken? Maar dan moeten we hem wel morgen hebben, willen we het kunnen spelen op het schoolfeest.’ Paul haalde een keer zijn schouders op. ‘Heb je de muziek voor me? Ik moet wel kunnen luisteren hoe het nummer precies gaat als ik er mee bezig ben.’ ‘Nee, niet hier. Ik heb vanavond echt geen tijd, anders had ik je er wel mee geholpen. Heb jij tijd Otje? Jij hebt hem toch ook op je MP3-speler staan?’ Mijn mond viel open. ‘Eh, ja. Denk het wel.’ ‘Als je wilt,’ zei Paul en glimlachte. Ik haalde een keer mijn schouders op. ‘Mooi,’ zei Keith, ‘geregeld. Volgende nummer. Welke gaan we doen?’

13

‘Dit is wel wat anders dan op school,’ zei Paul diezelfde avond toen hij bij mij thuis was. ‘Mooi ding he? Beter dan die gare zooi op school.’ ‘Die frituurpan?’ Ik lachte. ‘Die frituurpan, ja.’ Ik kroop er achter en gaf een kleine solo weg. ‘Klinkt gaaf, veel beter dan die op school.’ Ik glunderde. Ik was ook supertrots op mijn drumstel. Zolang had ik deze ook nog niet. Hij was tweedehands, maar hij was mooi. Gekocht van een kennis van pa. ‘Heb je straks nog een hoop werk aan om die op school te krijgen.’ ‘Mijn moeder rijdt,’ zei ik. ‘Als je wilt kan ik wel helpen.’ ‘Graag,’ zei ik. ‘Kom, gaan we naar mijn kamer.’ Op mijn kamer zette ik mijn computer aan en binnen een paar minuten klonk het nummer door mijn kamer. Keith had het een keer opgenomen tijdens een repetitie. Slechte kwaliteit, maar het was herkenbaar. We zaten samen aan mijn bureau. Paul luisterde alleen maar. Ik speelde het nog een keer af, Paul streepte op papier door de tekst waar hij vond dat het niet liep. Ik gaf af en toe nog wat dingen aan. Hij knikte alleen maar. Hij zat geconcentreerd te luisteren. Na een paar keer hadden we gevonden waar het niet goed liep. ‘Eigenlijk valt het nog best wel mee,’ zei Paul. Ik knikte. Maar die paar punten waren vreselijk. ‘Geef eens een woordenboek,’ zei Paul. Ik pakte mijn engels woordenboek en ging weer naast hem zitten. Paul bladerde af en toe, schreef wat op, krabbelde wat in de kantlijn. Af en toe kraste hij weer wat door en vloekte. Ik zat alleen maar te kijken. ‘Wat te drinken halen?’ ‘Lekker,’ zei Paul, ‘maakt niet uit wat.’ Even later kwam ik terug boven. Paul zat nog aan mijn bureau. Ik zette het glas naast hem neer en ging weer zitten. Hij keek geconcentreerd. ‘Lukt het?’ Hij knikte, schreef nog wat op en schoof het blad toen naar mij.

14

‘Draai het nummer nog eens?’ Ik klikte het weer aan op mijn pc en samen keken we naar het blad voor ons. Van binnen neurieden we het mee. Paul trok weer een streep. ‘Daar klopt het nog niet,’ zei hij daarna. Hij leunde met zijn ellebogen op het bureaublad en wreef een keer door zijn gezicht. Hij schreef weer wat op en keek er naar. ‘Nog een keer,’ zei hij. Dat gebeurde nog een paar keer. Totdat hij achterover ging hangen en de pen voor zich op mijn bureau gooide. ‘Dit moet het zijn.’ Ik speelde het nummer nog een keer en glimlachte op het eind. ‘Volgens mij hebben we het.’ ‘Ik denk het ook,’ zei Paul. Ik pakte mijn telefoon en belde Bas. ‘Heb je nog tijd vanavond om wat in te studeren?’ vroeg ik lachend toen hij opnam. ‘Is het gelukt?’ vroeg hij verbaasd. ‘We denken van wel. Ik mail het je wel even.’ ‘Ik ben benieuwd,’ zei hij. Paul typte, snel. Ik keek verbaasd naar zijn vingers die over het toetsenbord ratelden. ‘Dat doe je vaker,’ zei ik. Hij glimlachte alleen maar. We printten het uit en ik stuurde het naar Bas toe. ‘Nog één keer voor de zekerheid,’ zei Paul. Ik startte het nummer weer, we hingen achterover in onze stoel en lazen mee. Hij zat met zijn schouder tegen me aan. Zachtjes zong hij mee. Hij kon nog zingen ook. Toen het nummer voorbij was bleef hij tegen me aanhangen en keek me breed lachend aan. ‘Goed gedaan,’ zei ik. Om me een houding te geven sloeg ik een keer op zijn rug. Hij glunderde. Het was al laat geworden, Paul ging naar huis. Bij de deur bedankte ik hem nog een keer, we lachten om het gezicht dat Keith zou trekken. ‘Hij vindt dit toch niet erg he?’ vroeg Paul. ‘Het was zijn tekst.’

15

‘Dat zit wel goed. Hij zal er alleen maar blij mee zijn.’ Paul keek opgelucht. Ik sloeg nog een keer tegen zijn schouder. ‘Bedankt,’ zei ik. Paul wilde nog wat zeggen maar bedacht zich. Hij glimlachte alleen maar. ‘Tot morgen,’ zei hij en was weg. Kort daarna kreeg ik een berichtje van Bas op mijn telefoon. Hij was enthousiast, ik moest Paul maar bedanken. Ik had zijn nummer nog niet eens, besefte ik. Morgen dan maar. ‘En?’ vroeg Keith de volgende ochtend nieuwsgierig. ‘Je hoort het straks wel,’ zei ik geheimzinnig en knipoogde naar Paul. Die glunderde alleen maar. Bas had ons net daarvoor al gezien en had Paul gefeliciteerd met zijn tekst. Ook die zou zijn mond wel houden tegen Keith. Eddy zag aan onze reacties dat het wel goed zat. In de kelder wilde Keith meteen de tekst zien. ‘Speel maar gewoon,’ zei Bas, ‘dan hoor je het wel.’ Keith wilde nog protesteren maar hij wist dat het geen zin had. Ik tikte af en we speelden ons door het nummer heen. Bas had het blad met de tekst in zijn hand. Toen het nummer afgelopen was griste Keith het vel uit zijn handen en bekeek het. Paul keek nerveus. Bas, Eddy en vooral ik zaten breed te glimlachen. Keith keek een keer naar Paul, toen naar het papier en daarna weer naar Paul. ‘Je hebt mijn tekst bijna heel gelaten.’ Paul knikte. ‘Zo erg was het ook niet.’ Keith lachte. ‘Gaaf man. Goed gedaan. Je hebt er gevoel voor.’ Paul glunderde, was ook wel opgelucht dat Keith het goed vond. ‘Nog een keer,’ zei Keith. ‘Gaaf.’ Hij was vrolijk. Blij met de tekst, blij dat het nummer gespeeld kon worden bij het schoolfeest. Paul was op tijd bij mij. Samen tilden we mijn drumstel naar beneden. Ik had het de avond ervoor al uit elkaar gehaald, het hoefde alleen maar de trap af en in de auto. Mijn moeder had de achterbank al plat gelegd. Toen we er zeker van waren dat alles stevig op zijn plaats lag gooide ik de achterklep dicht. Mijn moeder zou rijden, Paul en ik zouden op de

16

fiets gaan. We hadden net onze fiets in de stalling gezet toen ze aan kwam rijden. We laadden alles uit en sjouwden alles naar binnen. Ze hadden een podium gebouwd. Niet groot, maar net groot genoeg. Onze muziekleraar was al bezig de geluidsapparatuur op te stellen. Het zou flink versterkt gaan worden. Paul en ik begonnen op ons gemak met het opbouwen van mijn kit. Dit ging inderdaad een stuk sneller dan alleen. Voor ik het wist stond alles op zijn plaats. Paul hielp Keith nog even met het sjouwen van zijn versterker en toen was het klaar voor een soundcheck. Ik tikte af en we begonnen. Er stonden weer genoeg meisjes te kijken. Ik zat goed achter mijn eigen drumstel, hoger dan de zaal, uitzicht. Maar lekker afgeschermd. Geen flauwekul. Paul stond aan de zijkant van het podium te kijken. Hij had een glimlach op zijn gezicht. Na een half uur vonden we dat het goed klonk. Tijd om wat te gaan eten. Natuurlijk waren we op tijd terug. Langzaam begon de zaal vol te lopen. Ik begon nu wel nerveus te worden, controleerde alles nog een paar keer. Alles stond zoals het moest staan, reservestokken lagen klaar. Over een uur speelden we onze eerste set. Er was muziek, een disco, verzorgd door een andere leerling. Keith stond er even bij te kijken en vergaapte zich aan de apparatuur die de jongen bij zich had. Bas stond tussen een paar meiden te praten. Hij lachte breed. Had die jongen nou helemaal geen zenuwen? Keith ging er bij staan en had binnen een paar tellen wat meiden die tegen hem begon te praten. Ook Eddy stond in de belangstelling. Ik zat op de grond, mijn rug tegen de muur, met Paul naast me. We zaten gewoon wat te praten, wat te lachen. Hij zat dicht tegen me aan. Het uur kroop traag voorbij. Ik werd met de minuut zenuwachtiger. Keith kwam me halen. ‘Even achter bij elkaar zitten,’ zei hij. Ik knikte. Paul liep met me mee. Aan de zijkant zaten we bij elkaar, Keith probeerde nog iets van een peptalk. Hij zou als eerste op moeten, daarna Eddy waarna ik in moest vallen. Bas zou pas na het intro opkomen. De muziek hield op, de muziekleraar kondigde ons aan. Niemand lachte meer. Keith had zijn gitaar omhangen en keek iedereen nog een keer aan. ‘We gaan het doen,’ zei hij droog en liep het podium op toen er applaus klonk. Hij plugde zijn gitaar in en begon te spelen. Eddy liep achterlangs, pakte zijn bas en viel in. Ik bewoog mijn knieën heen en weer. Paul sloeg even een arm om mijn schouder. ‘Je kunt het,’ zei hij zacht in mijn oor.

17

Ik wilde naar hem lachen maar kon het niet. Damn, wat was dit erg. Als ik er eenmaal zat en we een eindje in het eerste nummer waren dan ging het wel. Maar deze paar tellen voordat ik moest opkomen, vreselijk. Ik sloop achter het podium en kroop achter mijn kit. Ik pakte mijn stokken en wachtte op de knik van Keith. Hij keek me even aan, strak gezicht, en knikte. Ik viel in, speelde even mee, waarna we alles tot een einde maakten met veel kabaal. Daarna was het een tel stil en begon Keith met het eerste nummer. ‘I predict a riot.’ Ik was er nog niet zo zeker van. Bas kwam het podium op. Gegil van meisjes. Ik glimlachte zelfs. Bas begon te zingen en toen viel alles van me af. We waren begonnen! Mij kon niets meer gebeuren. Bij het derde nummer hield Bas even stil en liet het publiek zingen. Er schoot kippenvel over mijn armen. Keith keek me breed grijnzend aan en stak zijn tong uit zijn mond. Dit was gaaf! Na twintig minuten was de eerste pauze voor ons. Er gingen weer wat meer lampen aan en de muziek begon weer. Mensen dansten. Keith sloeg zijn arm om me heen toen we het podium afliepen. ‘Super!’ riep hij. Ik knikte grijnzend. Bas en Eddy lachen. Dit was een gaaf gevoel. Paul hield zich op een afstandje. Hij knipoogde naar me. Keith en Bas gingen de zaal in, Paul kwam naar me toe. ‘Ging goed,’ glunderde ik. ‘Zeker weten,’ zei hij en sloeg zijn arm weer even om me heen. Ik keek hem aan en hield hem even vast. Ik kon de hele wereld aan. Ik hoorde zijn adem in mijn oor, rook zijn luchtje. Langzaam lieten we elkaar los. ‘Kom, we gaan wat drinken,’ zei ik. Bij de bar zag ik een meisje staan dat naar me keek. Ze lachte. Ik lachte terug en bestelde wat te drinken voor Paul en mij. Ik gaf twee consumptiebonnen en liep met Paul naar de zijkant van de zaal. De band dronk gratis. Uiteraard. We zeiden niet veel, nog een beetje in de roes van het eerste optreden. Ik voelde zijn schouder weer tegen me aan. Als we dachten dat we de zaal plat speelden in die eerste set, wat moest de tweede dan wel niet zijn? Waren ze de eerste nog een beetje afwachtend, bij de tweede braken ze de tent af, leek het wel. ‘Ehm,’ zei Keith in de microfoon, ‘het volgende nummer is van onszelf, met tekst van Paul.’

18

Ik keek even opzij en zag Paul verlegen kijken. Het publiek klapte, ik zette meteen in. Het ging goed, ze vonden het een gaaf nummer. Applaus en gejuich achteraf. Meteen begonnen we aan het nummer van Marco Borsato. Ik was benieuwd. Ze vonden het geweldig. ‘We hebben het Marco laten horen en we mochten het gebruiken als we er maar niet bij zouden vertellen dat het origineel van hem is,’ zei Bas achteraf. Gelach in de zaal. Paul stak zijn duim op naar me. Ik grijnsde. ‘En nu even weer wat normalers,’ zei Bas. Keith begon, Eddy viel bij. Ik hoorde aan de zaal dat ze herkenden wat er ging komen. Franz Ferdinand. Goed gevoel. Het refrein werd luidkeels meegebruld door iedereen. “Take me out!” Kippenvel. Dit kon vanavond niet meer stuk. ‘Straks de solo, Otje,’ zei Keith toen we het podium afliepen na de tweede set. ‘Fijn dat je me er aan herinnert,’ zei ik kort. Paul stond weer naast me. ‘Dat lukt je wel, ging toch altijd goed tot nu toe?’ Ik haalde mijn schouders op. Hij sloeg even zijn arm om mijn schouders en trok me even tegen zich aan. ‘Beetje meer vertrouwen,’ zei hij. Ik glimlachte. Hij had ook wel gelijk. Ik kon die solo wel dromen. Bij de bar stond ze weer. Ze glimlachte naar me. Keith bouwde de spanning goed op in de laatste set. Radar Love was al begonnen. Ik zat mezelf voor te bereiden op mijn solo die snel zou beginnen. De gitaar en bas vielen stil. ‘Dames, daar zit ie, op drums; Otto!’ Gejuich. Kippenvel. Geroffel. Basdrum erbij. Doorgaan. Grijnzende Paul aan de zijkant. Ik keek over mijn toms naar het publiek. Daar stond ze weer, brede glimlach terwijl ze naar me keek. Ik sloeg een keer verkeerd, maar herstelde me snel. Niemand die het in de gaten had. Hoopte ik. Ik kon het niet laten, moest iedere keer weer kijken. Die lach van haar, hoe ze keek naar me. Ik kreeg het er warm van. Het raakte me. Concentreren nu. Ik keek waar Eddy was. Hij stond nog aan de zijkant. Ik knikte een keer kort. Hij kwam langzaam het podium op en nadat ik een tel stil had gehouden gingen we samen verder. Het publiek klapte,

19

schreeuwde. Ik keek waar ze was. Ze schreeuwde mee, klapte met haar handen boven haar hoofd. Ik glunderde. Aan de zijkant stond Paul net zo hard te glunderen. Ik had het gered, nu kon er niets meer fout gaan. No more speed, I’m almost there. ‘Op drums, Otto!’ riep Bas nog een keer toen het nummer voorbij was. Ik ging even staan terwijl ik roffelde op mijn snare. Applaus! Na het laatste nummer werden we teruggeroepen voor een toegift. Zo hoort het. Nadat ook die gespeeld was zijn we van het podium afgegaan. In de zaal werden we door iedereen aangesproken. Nou ja, bijna iedereen. Zij bleef op een afstandje, maar keek wel. Eerst wat drinken, daarna alles afbreken. Terwijl het feest doorging ruimden we alles op. Paul en ik hadden mijn drumstel vrij snel afgebroken. Ik had mijn moeder al gebeld. We laadden alles in de auto. ‘Ging het goed?’ vroeg ze. ‘Het ging super,’ zei ik. ‘Wij halen straks alles wel alvast uit de auto, feest jij nog maar even door,’ zei ze. ‘Dank je, mam,’ zei ik. Met Paul ging ik weer terug naar binnen. Keith kwam net naar buiten, met het meisje dat tijdens de repetities al naar hem had zitten kijken. Hij grijnsde een keer naar ons. ‘De voordelen van het spelen in een band,’ zei ik spottend. Paul lachte alleen maar. Hij was een beetje stil. Ik had nog steeds het gevoel of de avond van mij was. Ik praatte met mensen, lachte veel. De zenuwen waren weg, het feest kon beginnen. Ik betrapte mezelf er op dat rond keek waar het meisje was gebleven. Af en toe zag ik haar, iedere keer keek ze terug. Ik glimlachte maar weer een keer, waarop ze meteen breed lachte. Het feest kwam langzaam tot een einde. De muziekleraar vroeg of we morgen mee wilden helpen het podium af te breken. Veel zin hadden we niet, maar het hoorde er bij. Paul en ik spraken af dat hij een uur ervoor bij mij zou zijn om mijn drumstel weer naar zolder te sjouwen. Samen fietsten we naar huis. ‘Ik zei je toch dat het goed zou gaan,’ lachte hij.

20

Ik lachte mee. Hij had gelijk, maar hoorden zenuwen er niet gewoon bij? Ik fietste enthousiast pratend door. Paul glimlachte alleen maar, hij snapte me wel. Bij mijn huis stopten we. We bleven nog even praten. ‘Nog wat drinken? Heb je wel verdiend,’ zei ik. ‘Ik? Ik heb niets gedaan.’ ‘Je hebt mee helpen sjouwen,’ zei ik, ‘en je was er gewoon.’ Paul glimlachte verlegen en liep met me mee naar binnen. Mijn ouders sliepen al. Ik deed licht aan in de keuken en pakte wat te drinken. Paul begon weer over mijn solo. ‘Vlekkeloos,’ zei hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Niet helemaal, maar niemand had het in de gaten.’ ‘Bijna vlekkeloos dan,’ lachte hij. ‘Gave avond,’ zei ik, nog een slok nemend. ‘Keith zal nog wel ergens in een donker schuurtje staan,’ zei Paul en keek op zijn horloge. ‘Waarschijnlijk wel,’ lachte ik, ‘Jij nog iets drinken?’ ‘Nee, ik zal zo maar eens gaan. Ik zie je morgen weer.’ ‘Is goed,’ zei ik terwijl we opstonden. Bij de deur bleven we nog even staan. Paul treuzelde. Ik bedankte hem nog een keer. Voor het helpen. Toen ik hem bedankte voor het er gewoon zijn keek hij me aan. ‘Ik vond het leuk om er te zijn,’ zei hij en gaf me een kus op mijn wang. Ik stond als versteend, raakte per ongeluk zijn arm met mijn hand. Paul hield me even vast. Ik hoorde zijn adem weer, rook zijn luchtje. Ik sloeg voorzichtig mijn arm om hem heen, voelde weer een kus op mijn wang. Ik keek hem even aan en toen gebeurde wat ik al verwachtte. Hij drukte heel voorzichtig een kus op mijn lippen. Daarna duwde ik hem heel langzaam van me af. ‘Tot morgen,’ zei ik schor.

21

Hoofdstuk

2

Paul had zich gewoon omgedraaid met een “tot morgen”. Ik zag nog net zijn droevige ogen. Ik heb er nog lang wakker van gelegen maar de wekker had me nu weer bruut wakker gemaakt. Ik dacht terug aan gisteravond, kreeg een glimlach van het optreden, maar een moeilijk gevoel van Paul en het afscheid. Ik had al ontbeten en begon mijn drumstel naar boven te sjouwen. Paul had er eigenlijk al moeten zijn, maar hij was er niet. Hij kwam helemaal niet opdagen. Ik fietste alleen naar school om alles verder op te ruimen. Daar zag ik hem. Hij keek me even kort aan en ging door waar hij mee bezig was. ‘Paul, waar was je?’ vroeg ik toen ik bij hem was. ‘Sorry voor gisteravond.’ ‘Maakt niet uit.’ ‘Ik heb me flink voor schut gezet.’ Hij keek me even aan. ‘Laat me nou maar.’ De muziek leraar riep me, ik liep bij Paul weg en begon de leraar te helpen met het podium. Een half uur later kwam Keith binnen. ‘He he, daar is ie,’ riepen we tegelijk. ‘Verslapen, sorry.’ ‘Laat geworden zeker,’ grinnikte Bas. ‘Bij jou niet dan?’ Keith had een brede grijns. Ik zag Paul kijken. Even kruisten onze blikken waarna hij meteen zijn blik afwende. We ruimden alles op en dronken nog wat. Paul hield afstand. ‘Paul,’ zei Keith, ‘nog bedankt he? En als je nog meer teksten wilt schrijven daar moet je het maar zeggen.’ ‘Ik kijk wel,’ zei hij. ‘Wat heeft die ineens?’ vroeg Keith toen we even alleen waren. ‘Laat hem maar, komt wel goed.’

22

‘Otje? Wat is er gebeurd tussen jullie?’ ‘Helemaal niets.’ ‘En dat is zijn probleem?’ ‘Keith, laat nou maar.’ ‘Oké, oké. Als je hulp nodig hebt dan zeg je het.’ ‘Thanks,’ zei ik en sloeg tegen zijn schouder. Op het laatst waren we nog alleen over met de muziekleraar, en Paul. ‘Jongens, ik heb nog iets voor jullie.’ We keken hem vragend aan. ‘Wat zouden jullie er van vinden om over een maand in de stad te spelen?’ ‘Wat?’ zei Keith. ‘Podium op het plein, ik zit in de organisatie. Er spelen bekende bands, maar voor in de middag zoeken we nog wat regionaal talent.’ ‘Talent,’ lachte ik. Hij grijnsde. ‘Vooruit, regionale bandjes. Denk er nog maar even over na.’ Enthousiast liepen we naar buiten. Keith was door het dolle heen. Dat zou ook wel heel erg gaaf zijn. Paul liep op een afstandje achter ons aan. Hij groette ons en reed weg. ‘Ik moet er vandoor,’ zei ik snel. Keith keek begripvol, hij begreep me wel. Ik haalde mijn fiets van het slot en reed snel achter Paul aan. ’Hé, wacht even,’ zei ik toen ik vlak achter hem was. Paul trapte gewoon door. ‘Je zou me nog helpen met mijn drumstel,’ probeerde ik grappig te zijn. ‘Wil je die hulp dan nog?’ ‘Paul, kom op. Natuurlijk.’ Paul keek nadenkend voor zich uit. ‘Praten we nog even, lijkt me wel verstandig.’ ‘Is goed,’ zei hij.

23

Samen zette we mijn drumstel weer op zijn plaats, ik ging er nog even achter zitten, gewoon voor het gevoel. Ik drumde een kinderachtig deuntje wat bij Paul een lach op zijn gezicht bracht. Gelukkig. ‘Kom, drinken we nog wat,’ zei ik. Ik nam hem mee naar mij kamer en haalde wat te drinken. Ik zette de glazen neer en plofte op mijn bed. Paul ontweek mijn blik een beetje, zat aan het andere uiteinde. ‘Goed,’ zei ik, ‘ik zal maar met de deur in huis vallen; over gisteravond.’ ‘Ik wil het er niet over hebben. Vergeet maar dat het gebeurd is.’ ‘Da’s een beetje moeilijk.’ ‘Waarom?’ ‘Het maakte een beetje indruk, Paul.’ ‘Ik had het niet moeten doen. Ik had het kunnen weten.’ Ik wist even niet wat ik moest zeggen. ‘Weet de rest het nu ook?’ ‘Nee, natuurlijk niet. Dat gaat ze niets aan.’ ‘Dank je wel,’ zei hij zacht. Hij haalde een keer diep adem. Ik zag zijn ogen rood worden. Hij wilde opstaan om te gaan maar ik hield hem tegen. Ik zat naast hem, sloeg mijn arm om hem heen. Hij zuchtte. ‘Hé,’ zei ik. ‘Zo erg is het allemaal toch niet?’ Ik hoorde zijn adem weer, rook zijn luchtje weer. ‘Sorry,’ zei hij nog een keer. ‘Hou nou eens op met sorry zeggen,’ zei ik. ‘Ik vind het juist heel moedig dat je het me hebt durven zeggen.’ ‘Als iedereen er achter komt…’ ‘Dat komen ze niet. Tenminste, niet door mij.’ Hij keek een keer. ‘Dank je wel dat je jouw mond houdt.’ Hij klonk onzeker. ‘Ik hou mijn mond. Vind ik niet meer dan normaal.’ Ik trok hem weer even dicht tegen me aan en glimlachte. Hij hing zwaar tegen me aan. Kroop nog wat dichter. Ik wreef met mijn hand over zijn rug, had het met hem te doen. Hij legde zijn hand op mijn been, kneedde zachtjes. Het liet me niet koud. Absoluut niet. Ik ging met mijn

24

rug tegen de muur hangen, hing diep onderuit. Paul liet me niet los, lag half tegen me aan. Zo bleven we een tijdje liggen. Af en toe streelde hij mijn been, ik aaide zijn rug. Paul draaide op zijn zij, sloeg zijn arm over me heen. Hij had zijn ogen dicht. Ik werd week. Ik aaide een keer door zijn haar en lachte. Paul deed zijn ogen open en keek me even aan. Daarna ging hij weer zitten. ‘Ik moet zo gaan.’ Hij stond op, ik liep met hem mee naar beneden. ‘Bedankt voor de hulp,’ zei ik. Paul haalde een keer zijn schouders op. Hij vond het vanzelfsprekend. Ineens gaf hij me een kus. ‘Bedankt dat ik je kan vertrouwen.’ Ik haalde mijn schouders op. Vanzelfsprekend toch? Toen gaf ik hem snel lachend een kus terug. In de eerste pauze die maandag keek ze weer. Het meisje. Ze glimlachte, ik glimlachte verlegen terug. In de volgende pauze kwam ze eindelijk naar me toe. ‘Was gaaf, jullie optreden.’ ‘Dank je,’ zei ik onnozel. ‘Drum je al lang?’ ‘Een jaar of zeven,’ zei ik. Jongens, wat een originele vragen. Maar ik vond het niet erg. Er viel een stilte. ‘Kom eens een keer kijken als we repeteren,’ zei ik. ‘Leuk,’ zei ze, ‘zal ik zeker een keer doen.’ Ze liep weer door. Even later stond Paul bij me. ‘Volgens mij vindt Agnes je wel leuk.’ ‘Zou je denken,’ zei ik zo onverschillig mogelijk. Ik wilde Paul er niet mee lastig vallen. Hij lachte. ‘Dat is wel duidelijk, hoor.’ Ik haalde een keer lachend mijn schouders op. Alsof het me niets deed. Maar dat deed het wel.

25

Ze was er, bij de volgende repetitie. We moesten onze mond houden van Keith over dat optreden. Hij wilde eerste zeker weten dat het door ging. We hadden er zin in. Maar niet te blij zijn totdat we het zeker wisten. We speelden de gewone nummers. Geen druk. Alsof we op het schoolfeest al hadden laten zien wat we konden. Geen nieuwe dingen, gewoon lekker ontspannen spelen. Agnes zei niet veel, keek alleen maar. Keith had het door. Die zat me een beetje te sturen. Ik liet me niet gek maken. In een pauze zat zijn vriendin dicht tegen hem aan. Het was dik aan tussen die twee sinds dat schoolfeest. Ik vond het wel best. Hoewel, wilde ik zoiets eigenlijk ook niet? We werkten onze nummers af en hielden er op tijd mee op. Agnes kwam nog even bij me staan, maar ik hield een beetje afstand. Afkeurende blik van Keith of niet. Samen met Paul reed ik naar huis. We spraken af dat hij die avond nog naar mij toe zou komen. Gewoon, gezellig. Hij was er op tijd. We zaten op mijn kamer, ik had mijn tv aan staan en we zaten commentaar te leveren op de muziek die voorbij kwam. ‘Vind je Agnes leuk?’ vroeg hij ineens. ‘Weet niet. Denk het wel.’ Paul lachte. ‘Eerlijk zijn.’ Ik haalde mijn schouders op. Ik zat onderuit op bed, mijn rug tegen de muur. ‘Of durf je niet,’ ging hij verder. Ik trok mijn knieën op en legde mijn kin er bovenop. Mijn armen om mijn schenen heen. Ik keek naar een punt ergens voor me, op de grond. Paul stootte me een keer aan. ‘Lach maar,’ zei ik. ‘Ze vindt je leuk, man, ik zie het probleem niet.’ Hij sloeg even een arm om me heen. Meteen hing ik tegen hem aan. Natuurlijk vond ik haar leuk. Wilde ik ook wel meer. Maar ik werd er zo ongelooflijk onzeker van. Waarom kon alles niet gewoon zo doorgaan, waarom moest ik verliefd worden? Ik rook zijn luchtje weer. Hij streelde mijn rug. Mijn hand lag op zijn been. ‘Je bent een rare,’ lachte hij en kuste mijn kruin. Waarom deed hij dit? Ik liet het gebeuren. Het gaf me wel een beschermd gevoel. Hij knuffelde me. Even kneep ik zachtjes in zijn been. Ik liet me op mijn zij vallen. Hij lag achter me, sloeg zijn arm om me heen. Ik lag veilig in zijn armen. Zijn borst tegen mijn rug, zijn strelende vingers over mijn buik. Ik pakte zijn hand en hield hem vast. Spelende vingers.

26

Waarom kon Paul niet gewoon een meisje zijn? Waarom was Agnes niet zoiets als Paul? Zijn neus drukte achter in mijn nek. Kus op mijn schouder. Ik kneep een keer in zijn hand, hij kneep terug, streelde mijn vingers weer met die van hem. Ik zou zo nog tijden kunnen blijven liggen. ‘Paul,’ zei ik, ‘moeten we hier niet mee ophouden?’ ‘Vind je het erg dan?’ ‘Nee,’ zei ik twijfelend. ‘Nou dan.’ ‘Je weet dat ik niet zo ben.’ ‘Ja.’ ‘Ik wil je geen valse hoop geven.’ ‘Otto, ik vind het niet erg. En als jij er even behoefte aan hebt, het jou wel rustig maakt dan doe ik het gewoon.’ ‘Maar jij denkt er misschien wel andere dingen bij.’ Hij was stil. Ik wist genoeg. Maar op een of andere manier kon ik hem niet loslaten. Ik trok zijn arm nog wat dichter tegen me aan en dacht aan Agnes. Paul draaide me op mijn rug. Hij lag half op me en kuste mijn wang. Ik glimlachte. Zijn been lag op die van mij, hij trok hem langzaam op. Mijn kruis lag klem. Weer kuste hij mijn wang. Als dit Agnes toch eens kon zijn. Zachtjes kuste hij mijn lippen. Ik kuste zachtjes terug. We hielden elkaar stevig vast. Ik voelde zijn harde kruis tegen mijn heup. Voor ik het wist lag hij op me. Hij was best zwaar. Even keek hij me glimlachend aan, daarna kuste hij me weer. Ik kuste hem kort terug. Daarna hield hij onze lippen op elkaar. Ik streelde zijn rug. Ik voelde het puntje van zijn tong tegen mijn lippen drukken. Voorzichtig draaide ik mijn hoofd opzij. ‘Niet doen,’ fluisterde ik. ‘Sorry,’ zei hij en legde zijn hoofd naast me, zijn gezicht verborgen. Ik kneep mijn vingers in zijn rug. ‘Da’s lekker,’ grinnikte hij. Ik deed het nog een keer. Hij kreunde zachtjes. Ik voelde zijn heup duwen. Hij reed langzaam op me, voerde de druk steeds verder op. Zijn ademhaling werd steeds zwaarder. ‘Doe dat nog eens, met mijn rug.’

27

Ik grinnikte en kneep. Hij duwde kort hard met zijn heupen en zuchtte diep, kreunde. Daarna ontspande hij. Ik kuste zijn nek. Waarom deed ik dit allemaal? Ik kon wel raden wat er net gebeurd was. We praatten er niet over. Zijn hand gleed onder mijn shirt en hij duwde zijn vingers op mijn blote rug. Ik grinnikte. ‘Lekker?’ Ik knikte terwijl ik hem aankeek. Ik deed bij hem hetzelfde. Toen ik zijn shirt uit zijn broek had getrokken en de warme huid van zijn rug aanraakte verborg hij zijn hoofd in mijn nek. Hij kreunde zachtjes. Zijn heup duwde weer. Het gaf me een raar gevoel in mijn kruis. Hij kneep in mijn bil, trok me dichter tegen hem aan. Langzaam ontspanden we, lieten elkaar een beetje los. Ik ging weer zitten, hij ook. Schouder aan schouder. Hij pakte mijn hand, legde ze tussen ons in. Zijn duim streelde de bovenkant van mijn hand. Kort daarna werd het voor hem tijd om naar huis te gaan. Bij de deur pakte hij me nog even vast. Als een automatisme, omdat het voelde alsof het zo hoorde gaf ik hem een kus. Hij drukte zijn lippen lang op die van mij. Daarna was hij weg. Ik lag er die nacht nog lang over na te denken. Waarom gebeurde dit? Waarom liet ik het gebeuren? Gebruikte ik hem niet? Gebruikte ik hem niet omdat ik behoefte had aan armen om me heen, geknuffel? Maar dan gebruikte hij mij ook. En niet te zuinig. Hij was tegen mij aan klaar gekomen, dat wist ik zeker. Wat ging er nu door zijn hoofd heen? Dit moest toch zeer doen voor hem? Hij voelde wat voor mij, maar wist dat het nooit wat zou kunnen worden. Hoewel. Nee, ik kon me niet voorstellen dat ik ooit een relatie met hem zou hebben, met een jongen. Maar hij was zo vertrouwd, hem kende ik. Hij begreep me. Keith begon me af en toe op de zenuwen te werken. Hij raakte maar niet uitgepraat over zijn vriendin. Ze was er ook, bij alle repetities. Meer pauzes dan normaal, als je begrijpt wat ik bedoel. Bas vond het niet erg, zijn vriendin was er ook. Eddy en ik bekeken het allemaal van een afstandje. Agnes was er ook, maar kwam niet echt in de buurt. En Paul. We praatten niet over wat er gebeurd was. Op school was hij anders dan bij mij thuis of bij hem. Een stuk gewoner. Thuis ging het masker af en toonde hij genegenheid, knuffelde hij. Ik vond het prima. Iedereen dacht dat het gewoon een goede vriend van mij was. Behalve Keith, die had nog steeds zijn bedenkingen, hoewel ik alles met klem tegensprak. Hij moest een weten hoe dicht hij eigenlijk bij de waarheid zat.

28

‘Kunnen we onderhand weer?’ vroeg Eddy geërgerd. ‘Over vier weken staan we op het podium.’ Het concert ging door. We waren er nu al nerveus van. Niet zomaar een schoolfeest, maar echt publiek. Vreemde mensen, volwassenen, die er verstand van hadden. Onze ouders zouden natuurlijk ook komen kijken en dat maakte me nog wel het nerveust van allemaal. Keith knikte en pakte zijn gitaar. Eindelijk, we speelden weer. Af en toe praatte ik met Agnes, het begon een gewone leuke vriendin te worden. Keith zei er wel eens wat van, dat ik eens een stap moest durven te zetten, maar ik liet me niet gek maken. Erger vond ik het dat Paul hetzelfde deed. Meestal als we ’s avonds bij elkaar waren. Ik werd er altijd een beetje down van, als we het er over hadden. Onzeker. Misschien deed hij het daarom wel. Het eindigde altijd op dezelfde manier, dicht tegen elkaar aan, knuffelend. Altijd kleren aan, maar de handen onder onze shirts. Kussen af en toe. Veel zeiden we dan nooit. Lieten alles goed tot ons doordringen. Paul kende mijn plekjes ondertussen wel. Hij masseerde mijn ruggengraat tussen duim en wijsvinger. Hij moet af en toe mijn harde kruis gevoeld hebben. Het kussen werd wel steeds gewaagder. Ik liet steeds meer toe. Tijdens het wrijven over mijn rug nam hij vaak mijn shirt mee omhoog. Hij kuste mijn buik, mijn borst, Verstopte zijn hoofd onder mijn shirt. Zo vervelend vond ik het niet. Onze lippen drukten we steeds langer tegen elkaar, als een lange zoen, maar zonder tong. Dat ging me te ver. Hij likte af en toe wel langs mijn lippen, maar ik liet hem niet toe. Geen idee waarom ik niet over die grens wilde gaan. Of durfde. Er begonnen steeds meer affiches in de stad te hangen. Met onze naam er op. Klein, onder aan de lijst, maar toch. Trots waren we. Op school hingen er in ieder geval genoeg. En op mijn kamer. We keken er naar uit, maar de dagen kropen voorbij. Er zouden veel mensen van school komen kijken, gelukkig. Publiek hadden we in ieder geval. En ik had er een fan bij op school. Ik had het in het begin niet eens in de gaten, Keith wees me er op, met een brede grijns. Een jongen. Mark. ‘Weet je zeker dat je niet zo bent,’ lachte hij, ‘je trekt ze wel aan.’ Ik schudde alleen maar mijn hoofd. ‘Erg leuk, Keith.’ Paul had niets in de gaten. Ik ontweek die jongen. Eén Paul was meer dan genoeg. Hij ontweek mij niet. Begon ineens een praatje te maken. Ik

29

praatte maar gewoon terug. Hij vroeg veel, vooral over de band. Ik wist bijna wel zeker dat hij er zou zijn, bij de volgende repetitie. Twee weken voor het optreden beleef ik een nacht bij Paul logeren. Zijn ouders een weekend weg, wij de hele avond met films voor de tv. Het werd laat, maar op een gegeven moment zijn we toch naar boven gegaan. Mijn luchtbed lag al klaar op de grond, naast zijn bed. Paul kleedde zich uit tot zijn boxershort en ging de badkamer in. Ik hoorde de douche aan gaan. Ik lag op mijn slaapzak, op mijn zij wat te lezen toen hij terug kwam. Naakt. ‘Wil jij nog douchen?’ Ik knikte en trok mijn kleren uit. In mijn boxer ging ik de badkamer in en douchte snel. Poetste mijn tanden en ging terug de slaapkamer in. Niet naakt. Wat hij kon, durfde ik niet. Paul glimlachte terwijl ik mijn slaapzak in kroop. We praatten wat na over de films die we gezien hadden. Ik ging weer zitten, in mijn slaapzak, met mijn rug tegen zijn bed aan. Paul speelde met mijn haar. Streelde mijn blote schouder. Het gesprek draaide naar Agnes. ‘Wanneer gaan jullie nou eens zoenen?’ daagde hij me uit. ‘Weet ik niet,’ zei ik zuchtend. ‘Waarom durf je niet? Bang om het verkeerd te doen?’ ‘Weet ik veel.’ Hij zat nu op bed en begon mijn schouders te masseren. ‘Als dit nu eens Agnes was, wat zou je dan doen?’ ‘Genieten en vragen of ze er vooral niet mee wil stoppen.’ Paul lachte. ‘Fout antwoord. Je moet dan hetzelfde terug doen.’ Ik strekte mijn armen omhoog, zover mogelijk naar achteren. ‘Dat gaat niet tegelijk,’ lachte ik. Voor ik mijn armen kon laten zakken streelde hij de zijkanten van mijn borst en via mijn oksels langs mijn armen. Ik lachte, het kietelde. Ik liet mijn armen zakken. Hij kuste mijn kruin. Paul masseerde mijn schouders weer. Af en toe gingen zijn handen aan de voorkant een stukje naar beneden. Het voelde goed. ‘Als je gaat liggen doe ik jouw hele rug,’ zei hij. Ik glimlachte en ging voorover op het luchtbed liggen.

30

‘Nee, hier. Dat luchtbed ligt niet lekker. Ik keek even omhoog en kroop toen onder zijn dekbed. Ik ging op mijn buik liggen, Paul ging op mijn bovenbenen zitten en begon mijn hele rug te masseren. ‘En nou alleen maar denken dat dit Agnes is,’ grinnikte hij. ‘Hmmm,’ kreunde ik en sloot mijn ogen. Het lukte ook nog. Ik zag haar voor me. Haar handen kneedden mijn schouders. Ondertussen speelden mijn vingertoppen met zijn knieën. ‘Agnes zou dit waarschijnlijk veel lekkerder doen,’ zei hij. ‘Hou nou eens op over Agnes,’ klaagde ik. Paul lachte en masseerde door. ‘We kunnen het er beter over hebben wanneer jij eens een leuke jongen gaat krijgen.’ ‘Zeg maar wie,’ zei Paul, ‘ik wil wel.’ Ik lachte. Paul sloeg een keer op mijn rug en kwam naast me liggen. Ik draaide me op mijn zij en keek hem aan. Zijn vingers gleden over mijn arm heen en weer. Ik deed bij hem hetzelfde. ‘Lijkt jou dat niet gaaf dan,’ zei hij, ‘tegen iemand aan liggen en zoenen, elkaar vasthouden?’ ‘Jawel,’ zei ik. ‘Handen over je rug, lekker lang zoenen.’ ‘Paul. Hou op.’ ‘Krijg je er al zin in?’ Hij lachte. ‘Best wel,’ zei ik. ‘Maar?’ ‘Geen maar.’ ‘Bang dat ze vindt dat je het niet goed doet en het aan iedereen vertelt?’ ‘Weet ik veel.’ ‘Je moet gewoon doen. Je zult er vast over nagedacht hebben. Dan kan het niet moeilijk meer zijn.’ Ik haalde mijn schouders op. Paul streelde door mijn haar en kuste mijn voorhoofd. ‘Onzekere gek. Je ziet er goed uit, er zijn er genoeg die met jou zouden willen zoenen.’ ‘Ja, zal best,’ zei ik. ‘Komt vanzelf wel een keer.’

31

Hij kroop wat dichter tegen me aan. Zijn voet speelde met die van mij. Ik keek hem even aan en glimlachte. Mijn arm lag om hem heen. Ik duwde mijn vingers in zijn rug. Hij kreunde zachtjes. Mijn neus raakte die van hem. Hij bewoog hem zachtjes heen en weer. We kusten. Nog een keer. Onze lippen bleven tegen elkaar. Meer deed hij niet, hij wist dat ik dat niet wilde. Onze neuzen wreven langs elkaar. Nog een kus. Mijn hand gleed achter op zijn hoofd en hield zijn gezicht tegen die van mij. Lippen stevig tegen elkaar aan gedrukt. Hij kneep in mijn rug. Ik likte langs zijn lippen. Geen idee waarom ik dat ineens deed. Even gingen zijn ogen open, maar daarna meteen weer dicht. Hij likte mijn lippen terug. Ik gniffelde, deed het nog een keer. Meteen deed hij het ook, ze raakten elkaar. Ik zuchtte diep en opende mijn mond een beetje. Daar was zijn tong weer. Ik liet hem toe, ze draaiden langzaam om elkaar heen. Dit was lekker! Ik raakte er flink opgewonden van. Paul kroop nog dichter tegen me aan. Ik wreef over zijn rug terwijl we zoenden, steeds verder naar beneden. Ineens merkte ik dat ik mijn hand boven op zijn bil had. Hij had nog steeds geen boxer aan! Ik hield mijn tong stil en trok terug. ‘Je hebt geen boxer aan,’ zei ik verbaasd. ‘Heb ik nooit in bed,’ zei hij droog. ‘Jij wel?’ ‘Altijd.’ ‘Is veel lekkerder zonder.’ ‘Moet ik dat nou uitproberen of zo?’ ‘Bluf.’ Ik keek hem aan en lachte. Mijn handen gingen onder het dekbed en ik trok mijn boxer uit. Triomfantelijk hield ik hem boven zij hoofd en liet hem op de grond vallen. ‘Dat was jouw reserveboxer, en nou de echte,’ lachte hij. ‘Grappig, Paul.’ ‘Controle,’ zei hij en gleed met zijn hand over mijn zij. Hij kneep in mijn bil. ‘Zie je wel?’ lachte ik. Ineens deed hij het dekbed omhoog en keek. ‘Je hebt gelijk,’ grijnsde hij. ‘Vuilak,’ grinnikte ik en kietelde hem.

32

Lachend protesteerde hij en begon te stoeien. Hij kwam op mij te liggen en keek me aan. Hij kuste me weer. Mijn kruis lag tegen zijn buik, die van hem op mijn benen. Hij kuste me weer. Ik kuste terug en begon hem te zoenen. Hij deed gretig mee. Ik dacht niet meer na, dit was te hitsig om nog bij na te denken. Hij gleed wat omhoog, ze lagen nu tegen elkaar aan. Mijn armen zaten strak om hem heen. Zijn hand zat achter mijn hoofd en hield me stevig vast. We zoenden wild. Hij reed op me, heen en weer, steeds wilder. Het bed kraakte. Ik werd steeds geiler. Paul stootte door en kwam ineens klaar. Ik voelde het op mijn buik stromen. ‘Shit,’ schrok hij, ‘sorry.’ ‘Maakt niet uit,’ zei ik en kuste hem weer. Hij hijgde, ik zocht zijn mond weer op. Even zoenden we weer. Het plakte tussen ons in. ‘Alsjeblieft,’ zei hij, ‘dit wil ik al zo lang een keer doen.’ Voor ik ook maar iets kon zeggen bukte hij al en voelde ik zijn tong langs mijn eikel. Ik kreunde, kromde mijn rug. Hij zoog me naar binnen, ging met zijn hoofd heen en weer. Zijn tong gleed langs de onderkant van mijn paal. Damn, dit was lekker. Ik kreunde goedkeurend. ‘Paul,’ waarschuwde ik, ‘ik kom bijna.’ Hij liet me uit mijn mond glijden en samen keken we hoe mijn zaad op mijn buik terecht kwam. Meteen daarna keek hij me grijnzend aan. ‘Je zit helemaal onder,’ grinnikte hij. Ik trok hem naar me toe, hij viel op me. Ik voelde het glijden tussen ons in. ‘Jij nu ook,’ lachte ik. Ik kuste hem, wilde nog één laatste lange zoen. ‘Douchen?’ vroeg Paul. Ik knikte. Hij hoefde het niet te vragen, natuurlijk samen. Hij draaide de kraan open en we stapten tegelijk onder de straal. Hij wreef me schoon, ik liet het gebeuren. Even speelde zijn hand met mijn slappe kruis. Ik kon het niet laten het ook bij hem te doen. Hij glimlachte. Kuste me weer. Hij likte langs mijn lippen en ik liet hem toe. Vanavond kon het me allemaal niet meer schelen. Nadat we afgedroogd waren doken we weer terug in bed. Dicht tegen elkaar aan. ‘Je verbaast me,’ zei Paul ineens. Hij lag naast me op zijn zij, zijn hoofd leunend op zijn hand. Ik lag op mijn rug, keek hem aan.

33

‘Ik mezelf ook,’ zei ik. Paul streelde met zijn vrije hand over mijn gezicht. ‘Ik voel me schuldig,’ zei hij. ‘Jij voelt je onzeker, bent nieuwsgierig, en ik maak daar misbruik van omdat ik meer voor je voel. Sorry.’ ‘Ik voel me schuldig,’ antwoordde ik spottend, ‘ik ben onzeker, nieuwsgierig, wilde weten hoe het voelde om te zoenen, en ik maak misbruik van je omdat ik weet dat je meer voor mij voelt.’ Ik keek hem uitdagend aan. ‘Sorry,’ zei ik er grijnzend achteraan. Paul wilde protesteren maar ik hield hem tegen. ‘Paul, jou vertrouw ik. We deden wel meer dingen samen, dit ging gewoon een stap verder. Ik begon. Ik wilde ineens zoenen.’ ‘Maar ik begon ineens tegen je op te rijden.’ ‘Dat liet ik toch ook toe, of niet? Ik was net zo geil als jij.’ ‘Geil?’ lachte Paul. ‘Je was niet te houden.’ Ik schoot in de lach. ‘Ik hoop alleen dat ik je nu geen valse hoop heb gegeven.’ ‘Misschien,’ zei hij nadenkend, ‘maar dat is mijn eigen schuld. Ik had het in ieder geval voor geen goud willen missen.’ Ik kuste hem, kroop in zijn armen en sloot mijn ogen. Paul streelde me zachtjes in slaap. Hij sliep nog toen ik wakker werd. Ik dacht na over de nacht ervoor. Waarom deed ik het? Waarom was Paul niet gewoon een meisje? Waarom maakte dat eigenlijk uit? Ik probeerde het me voor te stellen, keek naar hem hoe hij naast me lag te slapen. Voelde ik nu iets van verliefdheid? Het voelde allemaal zo vertrouwd. Hij was lief, hem kon ik alles vertellen. Hij snapte me. Misschien nog wel beter dan ikzelf. En Agnes dan? Daar kreeg ik echt vlinders van in mijn buik. Paul murmelde wat en draaide zich wat dichter tegen me aan. Hij sliep gewoon door. Ik glimlachte. Kon ik van hem houden? Wilde ik dit de rest van mijn leven iedere ochtend? Dat moest ik niet denken nu. Ik streelde zijn haren zachtjes. Hij had zijn arm over me heen geslagen, zijn vingers bewogen zachtjes. Hij werd wakker. Toen hij zijn ogen voorzichtig open deed kuste ik hem meteen op zijn voorhoofd. Paul glimlachte en trok me dicht tegen hem aan. Hij kuste me terug, op mijn lippen. We streelden elkaar. Tussen ons in groeide wat. Hij eerst, daarna ik. Ik streelde zijn zij, gleed

34

over zijn heup. Daarna stopte ik. Ik kon het niet. Paul merkte het, dat ik twijfelde. ‘Sorry,’ zei ik verontschuldigend. Hij glimlachte. ‘Geeft niet.’ Ik wist me geen houding te geven. Hij loste de ongemakkelijke situatie op. Hij ging zitten, kuste heel snel mijn voorhoofd en glimlachte. ‘Ik ga even snel douchen.’ Daarna was hij de kamer al uit, liet mij achter met mijn gedachten. Ik staarde naar het plafond. Ik wist eigenlijk niet of ik hier goed aan gedaan had. Ik had Paul zo wel een heleboel valse hoop gegeven, vond ik. Vond ik dat wel? Was er geen hoop dan? Ik had er van genoten, zeker weten. Damn, wat was dit verwarrend allemaal. Het was niet druk in de kelder. Sinds Bas en Keith een vriendin hadden haakten er een hoop af. Ik pestte hen er wel eens mee. ‘Dumpen die meiden, dit is niet goed voor de verkoop.’ Keith sloeg me geplaagd tegen mijn hoofd. Hij kon er wel om lachen. De jongens waren er in ieder geval, inclusief hun goedbedoelde raad. En een paar meisjes die het gewoon gezellig vonden En om stiekem naar de jongens aan de zijkant kijken natuurlijk. Agnes was er, Paul uiteraard ook. We begonnen te spelen en bij het tweede nummer, heel stiekem, kwam Mark binnen gelopen. Hij bleef van een afstandje kijken. Ik kreeg het er een beetje warm van. Hij kende één van de jongens, ging er bij zitten. Niet op letten, concentreren. Keith had weer een nieuw nummer waar ik een redelijk ingewikkeld ritme bij verzonnen had. We speelden het nog een keer. En nog een keer. Langzaam kreeg het vorm en begon het in onze vingers te zitten. ‘Misschien kun jij nog een keer naar de tekst kijken,’ zei Keith tegen Paul. ‘Paul keek me even een keer aan en ik knikte. Vanavond had ik wel tijd. Keith bedankte Paul alvast. Het was warm. Ik had er op een gegeven moment genoeg van. Drukke dag geweest, moe. We hielden er gelukkig ook op tijd mee op. Paul was al vertrokken, met een blad tekst van Keith. Vanavond zou hij bij mij nog eens alles nakijken met muziek er bij. Mark kwam bij me staan terwijl ik mijn stokken in mijn tas stak en een slok water pakte. ‘Je drumt strak.’

35

‘Dank je.’ ‘Alsof het helemaal geen moeite kost.’ Ik lachte. ‘Geloof me, dat doet het wel.’ ‘Klinkt te gek, dat nieuwe nummer.’ ‘Ja hè?’ Ik knikte een keer naar Keith. ‘Moet je bij hem zijn. Hij heeft het geschreven.’ We keken zijn kant op en zagen hem een kus geven aan zijn vriendin. ‘Knappe gitaristen hebben altijd een vriendin,’ lachte Mark. ‘En zangers,’ grijnsde ik. ‘Jammer dat jij ook al voorzien bent.’ ‘Ik?’ zei ik verbaasd. ‘Je hoeft het niet te ontkennen. Jij en Paul. Dat zag ik meteen.’ Ik kreeg het even warm. ‘Jammer,’ zei hij, ‘dat wel.’ ‘Zeg,’ zei ik een beetje uit het veld geslagen, ‘Paul en ik hebben verder niets hoor. Gewoon goede vrienden.’ ‘Ik zou toch zweren… Maar ik maak nog kans dan?’ Hij grijnsde. ‘Sorry,’ zei ik, ‘ik vrees van niet.’ Ik zwaaide naar Agnes toen ze wegging. Met een brede glimlach waar zij weer van begon te blozen. Hij keek even naar haar en weer naar mij. Rood hoofd. ‘Sorry,’ zei hij gemeend, ‘ik dacht dat jij…’ Ik glimlachte. ‘Maakt niet uit. Er zijn er wel meer die dat denken.’ Ik sloeg een keer tegen zijn schouder en gooide mijn rugzak over mij schouder. ‘Eh, Otto,’ zei hij achter me. Ik draaide me om. ‘Mond houden zeker?’ grijnsde ik. ‘Uiteraard.’ Hij glimlachte opgelucht na mijn knipoog. Keith stond bij de deur op me te wachten. ‘Tweede blauwtje wat ze bij je lopen,’ grinnikte hij. ‘Keith, dat is niet leuk.’ ‘Nee, eigenlijk niet. Als Agnes nou eens een move maakte, maar dat moeten jongens doen tenslotte.’ Hij zei het spottend. ‘Keith, bek houden.’

36

Ik sloeg met de achterkant van mijn hand tegen zijn buik. Hij lachte. Paul was een beetje stil. Het was de eerste keer dat we weer alleen waren, na de nacht dat ik bij hem was blijven slapen. We hadden het er niet meer over gehad, zelfs diezelfde ochtend niet meer. Hij zat naast me, aan mijn bureau te luisteren. Hij had al wat zitten veranderen aan de tekst. Het klopte aardig. ‘Keith wordt er al beter in,’ lachte hij, ‘zoveel heb ik niet hoeven doen.’ We luisterden nog een keer, Paul streepte nog wat. Hij gooide een zin om en keek naar me. ‘Dit is hem,’ lachte hij. We gingen achteruit zitten, zaten met onze schouders tegen elkaar en neurieden zachtjes mee. ‘You did it again,’ grijnsde ik. ‘Goed ben ik hè?’ Hij lachte spottend. ‘Keith gaat je morgen bedanken.’ Hij tikte alles in mijn computer en ik mailde het door naar Keith en Bas. Ze konden vooruit. Paul keek voor zich naar het bureaublad. ‘Ben je stil,’ begon ik. Hij haalde zijn schouders op. ‘Gaat toch niet over afgelopen weekend?’ Weer die schouders. ‘Paul, het gebeurde. Ik weet ook niet of we het wel of niet hadden moeten doen, maar het gebeurde. En ja, het was lekker.' ‘Als Agnes het maar gedaan had.’ Ik glimlachte. ‘Misschien. En een andere jongen voor jou.’ Hij keek me weer een keer aan. ‘Weet je wie ik nou een lekker ding vind?’ Ik keek hem vragend aan, lachte. ‘Hij was vandaag bij jullie repetitie. Mark.’ ‘Mark?’ zei ik iets te enthousiast. ‘Ken je hem?’ ‘Vaag. Hij heeft even met me staan praten nadat we klaar waren.’ ‘Ik ben jaloers.’

37

Ik lachte en aaide een keer over zijn rug. ‘Als Mark dit toch eens deed.’ ‘Hou op,’ zei Paul. Ik kuste zijn wang. Hij keek me aan met zijn ogen. ‘Ga de volgende keer met hem praten dan,’ zei ik. ‘Echt niet.’ ‘Durf je niet?’ ‘Otto, ik ga niet zomaar op hem af, grote kans dat hij niet zo is.’ ‘Ik zeg niks,’ zei ik veelbetekenend. Hij keek me onderzoekend aan. ‘Wat weet jij nog meer?’ ‘Ga nou maar eens gewoon een praatje met hem maken.’ Hij haalde zijn schouders op en hing tegen me aan. Zijn hand op mijn been. Voor ik het wist lagen we op mijn bed. Hij half boven op me. Daar gingen we weer. De volgende repetitie was iedereen er weer. Keith en Bas hadden Paul al hun complimenten gegeven. ‘Eens kijken hoe het klinkt nu Paul mijn tekst verneukt heeft.’ ‘Hé,’ protesteerde Paul. ‘Verneukt ja,’ grijnsde Keith. ‘Neuken is altijd goed in zijn ogen, Paul,’ zuchtte ik. ‘Je moet nu toch echt een keer aan Keith’s humor gaan wennen.’ ‘Dus,’ zei Keith, ‘verneukt. En wel op een hele lekkere manier, als je het mij vraagt.’ Paul lachte, met een beetje trots in zijn blik. Ik tikte af en begon. Ik zag Paul naar Mark kijken. Volgens mij had ik dezelfde blik als ik naar Agnes keek. Die ging echt niet naar hem toe. Niet op letten, naar Keith kijken. Bijblijven nu. In mijn ooghoek zag ik Paul weer kijken. Naar Mark, naar mij. Veelbetekenende blik. Ik ging gewoon door, had geen tijd om wat voor blik dan ook te trekken met mijn gezicht. Keith speelde zijn solo, het brugje tussen twee coupletten. Ik bleef strak naar hem kijken, anders ging ik de fout in. Ik had zijn bewegingen nodig om te weten wanneer die aparte break kwam. Het lukte, precies op het juiste moment. Bas ging weer door met het volgende couplet. Keith grijnsde even naar mij, het ging lekker. Aan het eind van het nummer bedankte Keith Paul nog een keer voor de tekst en vroeg een applaus. Paul ontving het met een rood hoofd. Wat Paul niet durfde, durfde Mark wel tijdens

38

het volgende nummer. Hij liep naar hem toe en begon tegen hem te praten. Ik speelde ondertussen gewoon door. Ik zag Paul een keer verlegen lachen, hij wist zich echt geen houding te geven. Hoe verder de repetitie was, hoe gezelliger die twee het kregen. Paul ontdooide. Ik begon er een beetje van te balen. Het zag er allemaal te gezellig uit. Aan het einde was Mark al weg. Ik had hem niet zien gaan. Paul was er nog, we spraken af om elkaar die avond nog te zien. Ik wilde alles weten, maar dat zei ik hem nu niet. Daar kwam hij nog wel achter. Keith fietste gewoontegetrouw met me mee naar huis. ‘Zag ik dat nou verkeerd, of gaan jouw twee aanbidders ineens wel heel erg leuk met elkaar om?’ ‘Ik geloof het ook,’ zei ik. ‘Leuk voor ze.’ ‘Nou,’ zei ik sarcastisch. ‘Jaloers?’ Hij zei het spottend. ‘Erg leuk, Keith.’ We lachten. Maar misschien had hij wel gelijk. Paul was vrolijk toen ik bij hem binnen kwam. Ik kreeg een kus van hem toen we op zijn kamer waren. ‘Jullie hebben een hele tijd zitten praten,’ zei ik vrolijk. Paul knikte gretig. ‘Hij begon over jullie en over mijn tekst. Vond ie goed gegaan.’ Slijmbal, dacht ik. Maar hij had wel gelijk, Paul had er gevoel voor. ‘En verder?’ vroeg ik. ‘Niet veel,’ zei Paul. ‘Gewoon zitten praten.’ ‘Dat wordt nog wel wat,’ plaagde ik hem. ‘Doe normaal. Weet ik niet hoor.’ Ik wist wel beter. Mark stapte niet voor niets op hem af. Ik had hem wel door. ‘Je vindt hem toch leuk?’ Paul knikte. ‘Nou dan. Go for it!’ ‘Ik kijk wel uit. Nog een keer op mijn bek gaan zeker? Jij hebt je mond gehouden, maar als ik zie waar Mark mee omgaat. Nee, echt niet.’

39

Ik zuchtte en sloeg een arm om hem heen. Hij hing meteen tegen me aan. ‘Je kunt mij niet missen,’ grinnikte ik. ‘Als jij nou eens gewoon homo zou zijn niet, nee.’ Daar had hij me. Hij streelde mijn been. Ik probeerde me voor te stellen dat hij het niet meer bij mij deed maar bij Mark. Kwestie van tijd, wist ik. Ik wilde er niet aan denken. Ik zou het missen. Maar het zou niet meer dan normaal zijn. Hij knuffelde me. Net wat ik nodig had. Een paar dagen voor het optreden moest Keith iedereen teleurstellen, vooral de groep jongens. Niemand mocht mee backstage. Alleen de band, en Keith’s vader, omdat hij de apparatuur daar heen reed. Hij had een busje gehuurd. Verder zou alles door mensen van het festival geregeld worden. We moesten zelf opbouwen, zij zorgden voor de aansluitingen. Ook Paul kon niet mee, en dat vonden we allemaal jammer. Hij zou tussen het publiek staan. Hij snapte het wel, het maakte hem niet zoveel uit. Keith had een setlist gemaakt, met een paar eigen nummers, en verder covers. We hadden een half uur. Kort, maar volgens mij lang genoeg. Borsato er uit, Editors erin. Take me out uiteraard. Een nummer van Kane, al wisten we nog niet welke van de twee die we konden spelen. Ik had Chasing Cars voorgesteld, van Snow Patrol, maar Bas wist niet of hij dat wel aandurfde. We speelden het bij de repetitie, maar we konden het altijd nog schrappen. Paul kwam na een van de laatste repetities vrolijk naar me toe. ‘Mark heeft gevraagd of ik met hem naar jullie optreden wil gaan.’ Hij was uitgelaten, mij stak het op een of andere manier. Maar ik gunde het hem. Helemaal. ‘Gaaf man,’ zei ik, ‘zie je nou wel?’ Paul zette zijn onzekere gezicht weer op. Ik glimlachte alleen maar. Iedere dag oefenden we. Ik had thuis mijn drumstel al klaar staan. Ik werd er nerveus van. Keith’s vader was op de dag zelf al behoorlijk vroeg bij mij. Ook hij was er zenuwachtig over. We laadden alles in de bus. Ik sprong op mijn fiets, Keith ging met zijn vader mee, de rest van de spullen ophalen bij Eddy en Bas. Zoveel was het niet meer. Ik meldde me achter het podium waar ik mijn muziekleraar tegen kwam. Hij glimlachte naar me.

40

‘De grote dag vandaag?’ lachte hij. ‘Ja,’ zei ik kort. ‘Komt vanzelf goed. Het is voorbij voor je er erg in hebt. Zorg vooral dat je er van geniet.’ Ik glimlachte flauw en keek op mijn horloge. We hadden nog twee uur voor we op moesten bouwen. De rest was er nu ook. We kregen bandjes om onze polsen zodat we het backstage gedeelte in en uit konden lopen. Met zijn allen liepen we het plein op. Er was al redelijk wat volk, voornamelijk op terrasjes. Ik zag Agnes staan, ze zwaaide naar me. Ik liep even naar haar toe. Even praatje maken. ‘Zenuwachtig?’ vroeg ze. ‘Welnee,’ zei ik overdreven, ‘hoe kom je er bij.’ Ze wreef even over mijn rug. ‘Het gaat vast goed.’ Ik glimlachte maar een keer. ‘Ik heb er ontzettend veel zin in, maar ik zal blij zijn als het voorbij is.’ Keith kwam me halen. De eerste band was bijna klaar. We moesten gaan opbouwen. ‘Succes,’ zei ze toen ik wegging. Keith en zijn vader hielpen me mee met mijn drumstel. Het stond redelijk snel. Er werden microfoons bij gezet, een gast van de organisatie ging er achter zitten en sloeg een paar keer op verschillende toms en bekkens. Met gebaren naar de tent midden op het plein deed hij zijn ding. Een roffel op mijn snare, daarna een paar harde slagen. Zijn voet trapte op het pedaal van mijn basdrum. ‘Dit moet hem zijn,’ zei hij terwijl hij opstond, ‘probeer jij nog even.’ Ik ging er achter zitten en keek hem vragend aan. ‘Gewoon stukje drummen, maar zorg dat je alles een keer geslagen hebt.’ Ik begon langzaam, maar versnelde steeds. Strak ritme, niet alles tegelijk. Achter de mengtafel stak iemand zijn duim op. ‘Het is goed. Succes straks,’ zei de man. Keith moest een stukje spelen, daarna Eddy. Terwijl ze bezig waren keek ik over het plein. Ik zag mijn ouders staan en daar werd ik zenuwachtig van. Ze hoorden me vaak genoeg drummen thuis, maar dit was de eerste keer dat ze de band zagen, realiseerde ik me ineens. We

41

liepen weer naar achteren en hadden nog 5 minuten. We stonden bij elkaar, niemand zei wat. ‘Paptalk, Keith,’ zei Eddy. ‘Ik weet even niks,’ zei hij strak. Hij was nerveus, zijn hand trilde. Ik bewoog mijn knieën heen en weer. ‘Dit is wat anders dan een schoolfeestje,’ zei ik tegen Keith die vlak voor me stond. ‘Vertel mij wat.’ Bas was opvallend rustig. Hoe kreeg hij het voor elkaar. Ik keek hem een keer aan en glimlachte. ‘Ik moet hier heel erg van poepen,’ zei hij droog. Keith lachte een flauwe glimlach. Ik kneep een keer in zijn schouders toen we aangekondigd werden. Ik hoorde publiek klappen. Keith ging op, hing zijn gitaar om en begon. Eddy stond al klaar aan de andere kant. Ik hoorde zijn bas spelen en keek Bas een keer aan. Hij knipoogde alleen maar. ‘We gaan ze pakken,’ zei hij. Ik sloeg een keer tegen zijn arm en kroop achter mijn drumkit. Ik viel in en maakte samen met Keith een chaotisch einde aan het intro. Even twee tellen stilte, daarna het begin van het volgende nummer. Applaus, zeker toen Bas opkwam. Ik keek over mijn kit heen, naar het publiek. Vanaf hier leek het heel wat. Op een afstandje stonden mensen verveeld te kijken. Je zag ze denken; “weer zo’n coverbandje.” Ik zag Agnes, met een brede glimlach op haar gezicht. Mijn ouders, glunderend. Veel mensen van school, vooral vooraan. Waar was Paul eigenlijk? Ik moest me concentreren nu. Maar waar was hij? Ik wilde weten waar hij was. Ik had hem nodig nu, als baken. Tijdens het tweede nummer zag ik hem. Ik glimlachte, hij stak zijn duim op. Gelukkig, hij was er. Naast hem stond Mark. Niet meer kijken nu. Keith stal de show met de solo in zijn eigen nummer. Radar Love zouden we niet spelen. Keith wilde wel, maar ik zag het niet zitten. Zo’n drumsolo is leuk op een schoolfeest, maar niet op een plein vol met mensen die de Golden Earring al kenden toen ik nog geboren moest worden. Onder druk had Bas toegegeven, we zouden het nummer van Snow Patrol spelen. Hij bracht het er goed vanaf. Keith keek me aan toen hij in zijn eigen geschreven nummer zijn solo tot een einde bracht en knikte naar me. “Jij solo”, zag ik zijn mond bewegen. Ik schudde nee. Is ie nou helemaal gek. Dat hadden we pas één keer

42

gedaan, gewoon om uit te proberen hoe dat zou werken. Ik zou aan het eind van zijn solo een stukje mee drummen, waarna hij zijn gitaar stil zou houden. Ik keek nog een keer kwaad. Bas grijnsde naar me. Ik kon in zijn ogen zien wat hij wilde zeggen; “eerlijke deal, ik Chasing Cars, jij een solo”. Keith draaide zich even om en keek me toen weer aan. Hij haalde zijn hand van zijn gitaar en liet het aan mij over. Vuile lul. Mijn stokken gleden van het zweet door mijn handen. Ik moest wel, als ik nu op zou houden zou het er wel heel knullig uitgezien hebben. Het publiek klapte voor zijn solo. Zelfs de mensen achterin die zo bedenkelijk hadden gekeken. Ik trapte op mijn basdrumpedaal en hield even stil. Daarna zette ik er een ritme mee in, en sloeg mijn snare er bij. Het was maar een korte solo. Kut, hoe ging die brug ook alweer zodat Keith weer in kon springen? Ik werd gek! Ik moet een beetje paniekerig hebben gekeken, want ook Keith keek niet echt vrolijk. Ik drumde door, keek een keer naar Paul. Die glimlachte alleen maar breed, vond het te gek. Dat was wat ik nodig had. Terwijl ik naar Paul keek deden mijn handen automatisch het werk. Ik keek naar Keith, die grijnsde en viel in. Gelukt. Pfft. Het plein klapte. Bas viel weer in en haalde vreselijk hard uit met zijn stem. Dat kreeg ze wel stil. Eddy was acting cool. Zoals altijd, al wist ik wel beter. Hij was net zo nerveus geweest als ik. Laatste nummer alweer. Met een hoop kabaal sloten we het af. Na mijn laatste slag ging ik staan en stak mijn stokken in één hand omhoog. Er werd geklapt en flink ook. Kort daarna klonk pauzemuziek. Geen toegift, dat was duidelijk. Strak tijdschema. We zaten er al een paar minuten overheen. Meteen afbreken. Keith deed zijn gitaar in zijn koffer, trok zijn versterker los en hielp me mee met mijn drumtel. Het zal allemaal binnen de kortste tijd achter in de bus. Daarna was het tijd voor ontlading. Keith’s vader feliciteerde ons met het optreden en moest vertrekken. De bus stond vreselijk in de weg. We zwaaiden hem uit en keken elkaar aan. Keith sloeg zijn arm om me heen. ‘Het ging fantastisch!’ riep hij. ‘Dat flik je me niet nog een keer met die solo, lul,’ zei ik terug. Bas lachte. ‘Ging toch goed,’ zei Keith grijnzend. ‘Maar net,’ protesteerde ik. ‘Kom,’ zei Bas, ‘we gaan wat drinken.’ Samen liepen we het plein op. Eerst naar mijn ouders. Mijn vader klopte op mijn rug. We dronken wat, daarna gingen ze naar huis. Wij bleven nog, er kwamen nog genoeg bandjes die we ook wilden zien. Er

43

kwamen heel wat mensen van school op ons afgelopen. Paul trok aan mijn arm en pakte me even stevig vast. ‘Ging super,’ zei hij. Ik glunderde alleen maar. Kon de hele wereld aan. Ik liep naar de bar die midden op het plein stond, bestelde wat. Agnes stond ineens naast me. Uit het niets drukte ze een kus op mijn wang. ‘Het was gaaf,’ lachte ze. Ik nam een slok en keek haar even aan. Ik kuste haar terug op haar wang. ‘Dank je,’ zei ik. We keken elkaar even aan en toen ging het als vanzelf. Mijn arm gleed om haar middel, haar lippen raakte die van mij, mijn tong vond die van haar. Het ontplofte in mijn hoofd. Een geluid in mijn kop alsof ik zat te rammen achter mijn drumstel, met een laatste slag als afsluiting. De hele wereld stond stil door die klap. Voor mijn gevoel was alles stil. Geen idee hoelang onze zoen duurde. Maar het voelde goed. Ze kuste me daarna nog een keer kort. Ik keek even rond en zag Paul lachen. Mark stond naast hem. Paul stak zijn duim op. De vingers van zijn andere hand speelden tussen hen in met die van Mark. Ik grijnsde terug, met een knipoog.

44

Hoofdstuk

3

Het was zeker geen verkeerd bandje wat na ons speelde. Ik stond er op mijn gemak naar te kijken. Paul was nergens meer te zien en ik had geen idee waar Agnes was. Er waren wat vriendinnen bij komen staan en ze ging even weg, zoals ze me met een kus op mijn wang verteld had. Winkelstraat in, dat kon niet missen. Eddy kwam bij me staan. ‘Zag ik dat net nou goed?’ Ik keek in zijn grijnzende gezicht en deed vrolijk mee. ‘Eindelijk,’ zei hij spottend. ‘Eindelijk?’ ‘Jongen, hoe lang komt ze nou al kijken in de kelder op school? En ze komt iedere keer speciaal voor jou. Dat zie je zo.’ Ik glimlachte. ‘Waar is ze?’ ‘Even weg met vriendinnen. Ze komt zo weer terug.’ Hij lachte en keek daarna weer naar het podium. ‘Mooie bas heeft ie.’ Ik knikte. ‘Als ik veel geld had, dan kocht ik er ook zo een.’ Glimlach. ‘Ik durf te wedden dat jij niet met hun drumstel zou willen ruilen.’ Ik lachte. ‘Zeker weten van niet.’ ‘Daar heb je Keith.’ Keith kwam naar ons toe gelopen, zijn vriendin naast hem, armen losjes om elkaar heen. Ik dronk mijn plastic beker leeg en zette die achter me op de metalen plaat van de bar. Erg stevig stond het allemaal niet. Ik had een natte elleboog van het leunen. Keith stak zijn hand op voor een high five. Ik sloeg met mijn hand tegen die van hem, hij grijnsde. ‘Wij waren beter,’ zei hij nonchalant met een knik naar het podium.

45

We lachten, hijzelf nog het hardst. Daar konden we duidelijk niet aan tippen. Ze waren ook een stuk ouder dan wij en ze speelden als een stuk langer, dat kon je zo zien. Eddy’s hoofd knikte mee in de maat. Keith deed hetzelfde, met zijn vriendin onafscheidelijk tegen hem aan. Agnes kwam terug, ik kocht nog wat te drinken voor ons en kreeg een kus. Daarna lag mijn arm achter haar langs, mijn hand op haar heup. Nog een kus, langer deze keer. Haar neus bijna tegen die van mij. Glimlach, pretogen. Paul zag ik nog steeds nergens. Tussendoor gingen we bij de Mac wat eten, daarna bleven we op het plein hangen. De bands gingen door tot middernacht. Het werd langzaam al wat donkerder. En drukker. Het plein was goed vol ondertussen. Ineens voelde ik een klop op mijn schouder. Ik draaide me om en keek in het lachende gezicht van Paul. ‘Waar ben jij de hele tijd geweest?’ Hij bewoog zijn wenkbrauwen een keer en lachte alleen maar. ‘Waar is ie?’ ‘Naar huis. Hij moest nog ergens naar toe.’ ‘Jammer.’ Paul grijnsde. ‘De band die al laatste speelt is echt te gek.’ Paul knikte, was er duidelijk niet bij met zijn gedachten. Agnes hing met haar rug tegen me aan, mijn armen om haar heen, mijn kin op haar schouder. Ze kon de laatste band niet zien, wist ik. Ze moest op tijd naar huis. Ze reed met vriendinnen terug, ik hoefde haar niet thuis te brengen. Eigenlijk vond ik dat ook niet erg. Ik wilde die laatste band niet missen. Toen het tijd was om te gaan gaf ze me een kus. ‘Ik bel je.’ Ik kuste haar terug, lang. ‘Is goed.’ Daarna was ze weg. De band begon. Ik genoot, dacht niet meer aan Agnes. Paul en ik reden samen naar huis. Hij was enthousiast, over ons optreden, over Mark. Ik was blij voor hem. ‘En jij en Agnes,’ lachte hij toen we buiten bij mijn huis stonden. Ik glimlachte verlegen.

46

‘Eindelijk. Gaaf man.’ Paul hield me even vast. Daarna gaf hij me een kus en liet me los. ‘Zie je morgen?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. ‘Mark.’ Dat woord zei genoeg. Ik knipoogde en gaf hem een kus terug. Mensen op school waren uitgelaten. Ze vonden het te gek wat we op het plein gedaan hadden. De oefenkelder was redelijk vol. Paul was er, alleen, en Agnes. Ze glunderde naar me, zat vlak bij Paul. ‘Dezelfde lijst als op het plein,’ besloot Keith. ‘In een kaar achter elkaar.’ Ik grijnsde. Dit was geen repeteren, dit werd gewoon nagenieten. De drumsolo ging als vanzelf wat een spottende blik van Keith opleverde. En applaus. Iedereen zat nog in dezelfde sfeer als wij. Agnes glunderde maar naar me. We pauzeerden even, ze hing meteen bij me. Iedereen moest zien dat ik haar vriendje was. Ik kreeg zelfs bijna geen kans om iets tegen Paul te zeggen. Zo bleef het de rest van de week. Iedere pauze was ze bij me. Ik vond het wel leuk hoor, maar het kwam wel een beetje claimend over. Keith bekeek het allemaal grijnzend. Op een dag dat we gewoon met zijn tweeën naar huis konden rijden begon hij er over. ‘Het is wel heel dik aan tussen jullie, niet?’ Ik glimlachte maar. ‘Gaaf man.’ ‘Uhu.’ ‘Niet dan?’ ‘Jawel,’ deed ik vrolijk. Keith lachte en sloeg tegen mijn schouder. Daarna boog hij af, richting zijn huis. Ik had met Agnes afgesproken de stad in te gaan op zaterdagmiddag. Dat was op zich niets nieuws, dat deden we nu al een aantal weken. Vrijdag op weg naar huis vroeg Paul wat ik ging doen in het weekend. ‘Ik ga de stad in morgen, met Agnes.’ ‘O, leuk.’ De manier waar op hij het zei. Ik keek hem even aan. ‘En jij?’

47

‘Weet ik nog niet.’ ‘Niet met Mark afgesproken?’ ‘Die kan niet morgen.’ Ik proefde de teleurstelling, maar ik kon er niets aan veranderen. De paar keer dat we elkaar zagen praatten we over niets anders dan over Agnes en over Mark. Waren we gelukkig? Jazeker wel. Heel erg zelfs. We waren het er over eens, het was het mooiste wat ons was overkomen. Ik vond het mooi om te zien, hoe hij er in op ging. Hij dreef op een wolk, een roze. In zijn geval zeker. ‘Ik zie hem morgenavond weer,’ vertelde hij er meteen blij achteraan. ‘We gaan naar de film.’ ‘Gaaf.’ Ik reed nog een stukje met hem mee, ging daarna naar huis. We wensten elkaar veel plezier. Dat ging wel lukken. Agnes zwaaide toen ik het plein op fietste. Ik zette hem op slot en kreeg meteen een kus. Ik glimlachte naar haar, sloeg een arm om haar heen. Ik was blij haar te zien, dit was toch anders dan op school. We liepen wat winkels in en uit, daarna stelde ze voor wat te gaan drinken op het terras. Ik had een ander idee. In een zijstraatje achteraf was een gezellige kroeg waar ze heerlijk yoghurtijs verkochten. Ze keek me nieuwsgierig aan maar ik weigerde te vertellen waar ik haar mee naar toe nam. Ze liep lachend naast me, mijn arm stevig vasthoudend. Voor het kroegje bleef ik staan. ‘Zier er gezellig uit,’ zei ze. ‘Let maar op,’ zei ik geheimzinnig. We gingen naar binnen en gingen zitten aan een tafeltje bij het raam dat net vrij kwam. Ik griste de ijskaart uit de standaard en keek even snel. ‘Wat wil jij?’ vroeg ik toen ik haar de kaart gaf. ‘IJs?’ ‘Moet je proberen, echt lekker.’ Een meisje kwam bij onze tafel staan en we bestelden. Samen keken we naar buiten, de zon scheen een beetje. Niet veel later werden er twee glazen met ijs voor ons neergezet. Lange lepel, vruchten er tussen. Ze glimlachte. Ik schepte wat ijs op mijn lepel en hield die voor haar. Ze opende haar mond en liet zich voeren. Ze lachte.

48

‘Lekker?’ Ze knikte enthousiast. ‘Zei ik je toch?’ ‘Hoe ken je deze tent?’ Ik lachte. ‘Mijn moeder. Die is er verslaafd aan.’ Samen lepelden we, keken naar elkaar en af en toe naar buiten. Ik nam net een hap ijs toen Agnes naar buiten keek. ‘Ik wist niet dat die Mark homo was,’ zei ze ineens. Ik keek op van mijn glas. ‘Hoe kom je daar zo ineens bij?’ ‘Omdat ie daar loopt, met een jongen.’ Ik moest mijn hoofd draaien om hem te kunnen zien. Hij liep er inderdaad, hand in hand. Maar het was niet met Paul. ‘Godverdomme,’ siste ik binnensmonds. Agnes keek me even verbaasd aan. ‘Hij heeft lef, zo midden op straat,’ herstelde ik me. ‘Ja,’ zei ze voor zich uit. Moest ik nu wat zeggen? Ik besloot mijn mond maar te houden. Agnes merkte dat er wat was. ‘Wist jij dat?’ Ik keek haar aan en wist dat liegen geen nut had. Ik knikte. ‘Hoe weet jij dat dan?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Een keer gehoord.’ ‘Weet Paul het?’ ‘Ik denk het. Hoezo?’ ‘Gewoon, ze gaan best veel met elkaar om.’ Ik glimlachte. Mark was ondertussen de kroeg voorbij gelopen. Handen al weer los. Ik keek naar de andere jongen. Volgens mij was hij wat ouder, maar dat kon ook zo lijken. Toen ze een eindje verder liepen pakten ze elkaars hand weer vast. Agnes en ik keken ze na. Ik kookte van binnen. Ik dacht aan Paul. Die zou met hem naar de film gaan vanavond. En hij wist helemaal van niets.

49

Ik moest er weer aan denken die avond. Wat kon ik doen? Mijn mond houden? Het hem vertellen wat we gezien hadden? Ik wist het echt niet. Deze avond moest ik maar niets doen. Maandag zou ik het wel horen. Het was te laat om nog te gaan drummen, maar ik had wel heel erg veel zin om me even af te reageren. Ik was rusteloos, had medelijden met Paul. Hij was er zo blij mee, ik gunde het hem ook. Maar niet op deze manier. Dit was gewoon ronduit een kutstreek. Tegen twaalf uur kreeg ik een sms van hem. “Het was gaaf! Bij jou ook?” Ik zuchtte. Ook dat nog. Ik wist niet hoe ik moest kijken maandag. Paul stond bij me en voordat ik er erg in had kwam Agnes er bij staan. Net zo handig. Niet veel later kwam Mark aan lopen. Niemand op school wist het verder van die twee, behalve Keith dan, die had zijn vermoedens. Ze deden normaal, neutrale blik. Ik had ineens een diepe hekel aan hem. Paul glunderde zoals altijd als Mark in de buurt was. Dit was niet goed. Ik moest het hem vertellen. Ik wist alleen nog niet wanneer. Dezelfde middag repeteerden we weer in de kelder. Ik had er mijn kop niet bij. Niet met Mark en Paul in de buurt. Regelmatig sloeg ik er naast. Keith keek me een keer vragend aan. ‘Alles goed, Ot?’ vroeg hij even tussendoor. ‘Jawel,’ zei ik. ‘Niks mis met Agnes, of wel?’ vroeg hij zacht zodat niemand het kon horen. Ze was er niet, moest met haar moeder weg, wist ik. ‘Nee, joh,’ glimlachte ik. ‘Ze moest gewoon weg vanmiddag.’ ‘Weer beginnen?’ Hij vroeg het meer in het algemeen dan aan mij. We knikten. ‘Ik heb weer iets nieuws,’ zei hij. ‘Nou,’ zei Bas spottend met een papier in zijn handen. ‘Paul, je hebt weer een leuke klus.’ Keith grijnsde. ‘Als je wilt.’ Paul knikte gretig en keek naar mij. Ik wist het, dat deden we samen. Het liep inderdaad niet. Het hele nummer niet, maar dat kwam vooral omdat ik af en toe een slag miste. Maar de tekst daar kon ook nog wel het een en ander aan gebeuren. Ik zag Paul kijken en luisteren. Hij was nieuwsgierig naar de tekst, dat wist ik zeker. Bas had maar één kopie bij

50

zich en die had hij zelf hard genoeg nodig. Nadat het nummer afgelopen was wilde Keith het nog een keer proberen. ‘Ik mail het wel naar je,’ zei Keith tegen mij. ‘Kunnen jij en Paul er een keer naar kijken.’ Ik knikte, met een schuin oog naar Paul. Die knikte ook. ‘Vanavond?’ ‘Is goed,’ zei ik. Ik zag Mark kijken. Dat maakte me kwaad. Keith zette het nummer in en ik viel bij. Hard. Ik beukte er met volle kracht in en hield dat het hele nummer vol. Keith begon er ook harder door te spelen. Hij grijnsde. ‘Gaaf, Otje, dat is precies wat dit nummer nodig heeft.’ Ik grijnsde terug. ‘Vond ik nou ook. Nou de tekst nog.’ ‘Lul.’ We lachten, zette het laatste nummer van de middag in. Paul was op tijd bij mij. Ik nam twee glazen mee naar mijn kamer en zette ze op mijn bureau. We begonnen meteen aan de tekst. Paul schreef en streepte weer, tikte mee met zijn pen. Af en toe knikte hij, trok een woordenboek van een plank die hij ondertussen wel wist te staan bij mij. Hij vroeg het me niet meer, pakte zelf de muis van mijn computer en schoof de balk van de speler weer terug naar bijna het begin. Hij luisterde en neuriede mee. Mijn schouder hing tegen die van hem en ik las mee. Aan het einde keek hij me tevreden aan. ‘Mooi,’ zei ik. ‘Dank je. Meteen uittypen en doorsturen?’ ‘Doe maar.’ Zijn vingers ratelden over mijn toetsenbord. Ik stuurde het meteen door naar Keith en Bas. Die konden vooruit. Paul duwde zijn stoel naar achteren en stond op. Hij plofte op mijn bed en ging met zijn rug tegen de muur zitten. ‘Hoe was jouw weekend?’ ‘Goed,’ zei ik. ‘De stad in geweest.’ Hij grijnsde. ‘Wat lach je?’

51

‘De film was gaaf. En echt druk was het niet.’ Hij keek balorig toen hij het zei. ‘Volgens mij wil ik niet weten wat er gebeurd is.’ Hij grijnsde. Meteen dacht ik aan Mark die middag. Mijn gezicht betrok. Paul vertelde vrolijk door. Ineens had hij mijn gezicht in de gaten. ‘Is er iets?’ Ik haalde mijn schouders op. Paul keek onderzoekend. Ik zuchtte. ‘Otto, wat is er?’ Ik staarde even voor me uit, wilde wat zeggen maar hij was me voor. ‘Ik begin over Mark en jij kijkt ineens anders.’ ‘Ehh…’ ‘Otto? Is er iets?’ Ik zuchtte weer een keer. ‘Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen.’ ‘Wat?’ ‘Agens en ik hebben hem gezien zaterdagmiddag.’ ‘Waar?’ ‘In de stad.’ Paul keek strak voor zich uit. ‘Dus toch.’ ‘Hoe bedoel je?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Gewoon, hij doet wel vaker vaag. Af en toe heb ik het gevoel dat hij me niet altijd wil zien. Wat ik niet snap, want als we elkaar wel zien is hij altijd heel vrolijk. Maar af en toe dan zegt hij dat hij geen tijd heeft maar zegt nooit waarom.’ Ik keek voor me uit. Paul keek strak, keek me indringend aan. ‘Hij was niet alleen hè?’ Ik schudde mijn hoofd langzaam. ‘Ik wist het.’ ‘Je wist het?’ ‘Nou ja… Af en toe dacht ik het wel eens, maar als ik hem zag was het zo leuk, dat ik het me niet kon voorstellen. Met wie was hij?’ ‘Geen idee Paul, ik kende hem niet.’ ‘Was het zijn broer niet misschien?’ Ik hoorde een beetje hoop in zijn stem en voelde me slecht. ‘Dat denk ik niet.’

52

Hij keek naar me. Ik zag aan zijn blik dat hij alles wilde weten. ‘Ze liepen hand in hand, Paul,’ zei ik zacht voor me uit. Paul knikte. Hield zich groot. Voor even. ‘De klootzak,’ zei hij. Ik ging naast hem zitten. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Hij kwam tegen mij aanhangen en duwde zijn hoofd in mijn nek. Die voelde ik langzaam nat worden. Een kwartiertje later had ik zijn voorhoofd al een paar keer gekust en aan moeten horen dat hij hem helemaal verrot zou slaan. ‘Doe nou maar rustig,’ zei ik. ‘Dat is hij niet waard. Laat gewoon kapot vallen.’ ‘Ik ga hem vragen wat hij zaterdagmiddag nou eigenlijk gedaan heeft. Daarna vertel ik hem wel dat hij gezien is met een andere jongen.’ ‘Groot gelijk,’ zei ik hem. Hij keek me even strijdbaar aan. Dat duurde niet lang. Hij was stil en wilde naar huis. Beneden bij de deur hield ik hem even vast. ‘Paul, gaat het?’ ‘Jawel,’ mompelde hij vanaf mijn schouder. ‘Kijk je uit onderweg?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Paul, even serieus.’ Hij tilde zijn hoofd op en keek me aan. Zijn ogen waren droog. ‘Ik ga hem straks bellen. Ik wil het weten, alles.’ Ik keek hem begripvol aan en knikte. ‘Je hebt gelijk.’ Hij glimlachte flauw. Gaf me een kus en reed weg zonder nog iets te zeggen. Agnes voelde de spanning toen ze bij me kwam staan op school. Ik was vroeg, Paul was er nog niet. Agnes vroeg niks, Paul kwam bij ons staan maar zolang Agnes er bij was kon ik niets vragen. Keith kwam aanlopen en sloeg Paul enthousiast op zijn schouder. ‘Goed gedaan man, echt super.’

53

‘Dank je,’ zei Paul flauw. Ik zag Mark voorbij lopen. Strak gezicht, hij ontweek me. Goed zo. Ik had hem ook niets meer te vertellen. ‘We gaan het vanmiddag meteen uitproberen,’ hoorde ik Keith zeggen. Paul knikte een keer, ging toen naar binnen. Keith keek me even aan. Ik bleef maar zo neutraal mogelijk kijken. ‘Ik ben benieuwd, Keith.’ Paul was er, tot mijn verbazing. Ik zou waarschijnlijk mijn plichten op school gedaan hebben om daarna zo snel mogelijk naar huis te kunnen. Hij zat redelijk verslagen kijkend op de grond met zijn rug tegen de muur. Keith wilde meteen het nieuwe nummer uitproberen. Het ging goed. Met de tekst althans. Ik sloeg er geregeld nog een keer naast. Keith keek me een beetje verwijtend aan. ‘Ja, sorry, weinig tijd gehad om het in te studeren.’ Ik zag aan zijn gezicht dat hij het niet helemaal begreep. ‘Zeg, jij kunt gewoon doorgaan met een koptelefoon op je versterker, ik niet. Na 9 uur is het afgelopen bij mij thuis, anders beginnen de buren te zeuren.’ Eddy snapte me wel, Bas ook. Keith bond een beetje in. Ik dacht er zelf over na. Het meeste deed ik altijd in het weekend. Daar had ik de laatste tijd erg weinig tijd voor. Agnes slokte alles op. Ik zuchtte. ‘Take me out,’ zei Keith vragend aan Bas. We knikten. Ik vond het prima, dat nummer speelden we al zo lang, dat kon ik bijna op de automatische piloot. Keith begon en Bas zong meteen mee. So if you’re lonely You know I’m here, waiting for you Paul en ik keken elkaar meteen aan. Ik knipoogde, zag hem nog net glimlachen toen ik me weer op mijn stokken concentreerde. Even mijn kop erbij houden nou. Ik wilde nog wel iets foutloos drummen vandaag en er zaten wat lastige breaks in. Toen het nummer voorbij was pauzeerden we even. Ik liep naar het toilet en dacht na over die ene zin. Ik moest er voor hem zijn, ik kon hem nu niet alleen laten. Hij had steun nodig, en die kon hij van mij krijgen.

54

Ik reed met hem naar huis, ik wilde alles weten. Zoveel had hij niet te vertellen eigenlijk. ‘Ik heb het hem meteen gezegd dat hij gezien was in de stad zaterdag.’ ‘Meteen de beuk er in?’ ‘Ja.’ Hij keek trots. ‘Wat had hij er op te zeggen?’ ‘Hij wilde weten wie. Waarop ik zei dat ik precies hetzelfde wilde weten. Wie wast het?’ ‘En?’ ‘Niet veel. Toen ik vroeg of het waar was bleef hij stil. Ik ben gaan schelden, dat ik hem nooit meer wilde zien.’ ‘Da’s duidelijk.’ ‘Hij gaf me gelijk, vond het jammer, maar daar had hij eerder aan moeten denken.’ ‘Hoe voel je je nu?’ ‘Klinkt misschien gek, maar gewoon opgelucht eigenlijk.’ Ik glimlachte. ‘Sterk van je.’ Hij haalde zijn schouders een keer op. Ik dacht weer aan het moment in de kelder die middag. ‘Heb je zin om zaterdag de stad in te gaan?’ vroeg ik vanuit het niets. Paul reed die zaterdag vrolijk naast me. Agnes vond het minder leuk. Ik kon er, om heel eerlijk te zijn, niet zo mee zitten. Dan maar een keer geen zaterdagmiddag met haar. Ik vond Paul nu even belangrijker. De zon scheen, ik had goede zin. Dit was weer eens wat anders dan winkel in en uit. Ik nam hem mee naar een muziek winkel, ik moest nog wat nieuwe stokken hebben en dan kon ik het ook niet laten om even te kwijlen bij de dingen die er stonden. Ik kwam de kennis van mijn vader tegen. ‘Hey, Otto.’ Hij lachte. ‘Iets nieuws aan het uitzoeken? Heb je al genoeg van mijn kit?’ ‘Nee,’ grijnsde ik. ‘Die doet het goed.’ ‘Jammer. Anders had je die van mij wel over kunnen kopen.’ Ik keek verbaasd.

55

‘Het was niet helemaal wat ik zocht. Heb maar weer iets nieuws gekocht.’ Ik lachte en schudde mijn hoofd. ‘Wat nu weer?’ ‘Hij staat achter, kom maar kijken.’ Ik keek even naar Paul. ‘Ik kijk hier wel even rond, maakt niet uit.’ Ik volgde naar het magazijn. ‘Dat is ‘m,’ wees hij. In de hoek stond het op elkaar gestapeld. ‘Jezus.’ ‘Gaaf hè?’ ‘Die zou ik thuis op zolder niet kwijt kunnen.’ Hij lachte, vertelde wat er allemaal bij hoorde. Geld genoeg, dat was wel duidelijk. Ik bleef nog even praten maar wilde weer terug. Dit was Paul zijn dag vond ik. Samen liepen we het magazijn uit. Ik zag Paul nergens. Achter in de zaak speelde iemand op een gitaar, bekende korte rifjes om uit te proberen. Boven speelde iemand piano. Zou hij daar heen zijn gegaan? Ik liep de trap op maar zag hem nergens staan. Het geluid van de piano klonk nu een stuk sterker. Achterin stond de vleugel. Ik liep er naar toe om te kijken of Paul daar ergens was. De piano speelde gewoon door. Knap werk, hoorde ik. Klassiek stuk, met gevoel gespeeld. Toen herkende ik hem. Beetje gebogen rug, snelle vingers over de toetsen. ‘Paul?’ vroeg ik verbaasd. Het spelen stopte. ‘Ga door, ga door.’ ‘Vind je het mooi?’ ‘Mooi? Gek. Het is prachtig!’ Hij keek verlegen, speelde nog een stukje. ‘Dat heb je me nooit verteld.’ Ik was echt verbaasd. Ik had wel die piano zien staan, tegen de muur bij hem in de woonkamer, maar hij had me nooit verteld dat hij daar op kon spelen. Hij raakte de laatste toetsen aan en tilde zijn handen op. Hij grijnsde naar me. ‘Nou ken je echt alle geheimen van mij.’

56

Ik raakte er niet over uitgepraat, maar ik moest beloven niets tegen Keith en de rest te zeggen. ‘Pianospelen was voor nerds.’ Ik was het er niet mee eens, maar ik beloofde mijn mond te houden. Moeilijk. Ik vond het echt te gek. Paul grijnsde alleen maar, het raakte hem wel dat ik mooi vond wat hij deed. Samen liepen we door de stad, dronken wat, lachten. Ik dacht de hele middag niet aan Agnes. Raar eigenlijk. Agnes deed koeltjes tegen mij op school. Daardoor ik ook tegen haar. Ik vond dat ze niet moest zeuren, ik was gewoon een dagje met Paul de stad in geweest, dat moest toch gewoon kunnen? Zondag had ik een groot deel van de dag aan huiswerk besteed en aan het instuderen van het nieuwe nummer van Keith achter mijn drumstel. Ze vond het niet leuk en liet me dat duidelijk merken. Ik werd er een beetje chagrijnig van en Paul voelde zich er schuldig door. ‘Is een beetje mijn schuld,’ zei hij in de pauze tegen mij. ‘Doe normaal Paul. Ik stelde voor om de stad in te gaan.’ ‘Maar je gaat altijd op zaterdag met haar de stad in.’ ‘Nou, en deze keer weer eens met jou,’ kaatste ik terug. ‘Ik zie het probleem niet. Als het betekent dat ik niet meer met mijn eigen vrienden kan afspreken dan houdt het snel op.’ Paul keek me strak aan. “Weet je wel wat je zegt?’ ‘Ja,’ zei ik voor me uit. ‘Otto, doe normaal man.’ ‘Volgens mij doe ik dat.’ Hij keek me verbaasd aan. ‘Paul, ze claimt me. Ik krijg amper tijd voor andere dingen lijkt het wel. Ik drum een stuk minder, ik zie jou een stuk minder. Ik weet niet of ik daar wel zin in heb.’ Paul zijn ogen werden groter. Zonder te kijken wist ik waarom. Ze stond achter me, had gehoord wat ik zei. Al wist ik niet hoeveel. Ik draaide me om en keek in haar felle ogen. ‘Ik weet genoeg,’ zei ze strak en draaide zich om. ‘Agnes, wacht!’ Ze liep stug door maar ik had haar nog redelijk snel ingehaald. ‘Agnes, kom op, laat het me uitleggen.’

57

‘Doe je best.’ Oké, die was kwaad. ‘Paul is gewoon een goede vriend van mij, ik wilde gewoon een keer met hem de stad in, dat moet toch kunnen?’ ‘Zondag had je ook al geen tijd.’ ‘Ik moest nog een hoop doen.’ ‘Dat had je toch ook een andere keer kunnen doen?’ ‘Ik moest nog wat doen voor de band, dat kon niet anders.’ Ze was niet overtuigd. ‘Laat maar.’ Ik zag dat ze weer om wilde draaien. ‘Is het nou over?’ Ze keek nog even naar me. ‘Heb je aan jezelf te danken.’ Daarna draaide ze zich om en verdween naar binnen. Au. Kut, dit kwam aan. Paul keek naar me, hij had het van een afstandje zien gebeuren. Ik haalde mijn schouders op. Meer wilde ik er ook niet over zeggen. Ik wilde eigenlijk even helemaal niets meer. Dat was te merken in de kelder. Ik zei niet veel, drumde wat ik moest drummen. Het nummer van Keith ging goed. Paul stond er bij en keek er naar. Hij hield me in de gaten, liet me niet alleen. Dat gaf me dan wel weer een goed gevoel. Mijn maatje. Hij zag me even kijken, ik keek alleen maar terug, glimlachend. Ik zat veilig achter mijn drumstel, niemand die me iets kon maken. Ik dacht weer aan Agnes en had er geen zin meer in. Ik wilde weg, naar huis. Maar dat kon pas over een uur. Er was maar een ding dat hielp. Slaan. Erg hard slaan. Keith merkte het en grijnsde. Ik kon er niets aan doen, ik kreeg er goede zin van. ‘Ging lekker,’ zei Keith toen we aan het opruimen waren. Mijn stokken zaten al in mijn tas. Hij was zijn gitaarkabel aan het opwikkelen over zijn hand en zijn elleboog. Ik glimlachte maar een keer. ‘Alles goed, Otje?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Agnes?’ Ik knikte. ‘Vrouwen…’ zuchtte hij.

58

Ik haalde mijn schouders op. Paul bleef bij me. Reed met me mee naar huis maar daar had hij niet veel aan. Totdat ik moest eten zat ik achter mijn drumstel en ramde er flink op los. Hij zat op zijn gemak te kijken. Ik wist dat we moesten praten als we op mijn kamer zaten en daar had ik geen zin in. Laat Otto maar drummen. Heerlijk afreageren. Paul ging op tijd naar huis en beloofde vanavond terug te komen. Dat was te verwachten. ‘Je doet er nog al luchtig over,’ zei hij die avond een beetje verbaasd. ‘Best wel. Stom eigenlijk.’ ‘Jij zegt het.’ ‘Weet je? Toen ik wist dat het over was zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Maar daarna? In de kelder? Ik zat achter mijn drumstel, wist dat ik daar weer tijd voor zou hebben ’s middags, in het weekend. Nooit meer opnieuw dezelfde winkels op zaterdag, nooit meer datzelfde rondje. Dat luchtte nog op ook.’ Paul lachte. Zijn buik ging op en neer, hij lag diep onderuit op mijn bed, zijn voeten op de grond, zijn hoofd met een rare knik tegen een kussen, zijn kin bijna op zijn borst. ‘Je bent gek.’ ‘Ja,’ grijnsde ik. ‘Weet je toch?’ Paul schudde zijn hoofd. Misschien had hij wel gelijk. Ik was er wel heel snel overheen. Het beviel me wel. De dag erna moest ik van Paul mee naar zijn huis. Meer dan ‘ik wil je wat vragen’ had hij niet gezegd. Ik keek alleen maar vragend, vroeg me af waarom dat niet gewoon kon. Nou had ik er geen problemen mee om met hem mee te gaan, was gewoon gezellig, maar hij bleef volhouden dat het alleen maar thuis kon. Ik snapte er niets van. Er was niemand thuis, zijn ouders waren werken. Paul schonk twee glazen in. ‘Wat wilde je nou vragen?’ ‘Straks,’ zei hij. Hij liep naar de piano tegen de muur, opende de toetsenklep en ging zitten. Hij keek even en begon toen te spelen. Het klonk mooi, rustig. Ineens begon hij te zingen. Ik zat met half open mond te luisteren, halve glimlach op mijn mond. Zijn vingers gingen steeds sneller, harder ook.

59

Hij zong steeds grimmiger. Daarna werd het weer zachter waarna hij langzaam het nummer uit liet lopen. Hij keek even naar me. ‘Mooi?’ ‘Zeker. Ik kende het niet.’ Hij glimlachte. ‘Kan ook niet.’ ‘Wat? Heb je dit zelf geschreven?’ Hij knikte glunderend. ‘Jee, Paul, daar moet je iets mee doen.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Dit moet je aan Keith laten horen.’ ‘Echt niet.’ ‘Paul, dit moet je hem laten horen.’ ‘Zo goed is het niet.’ ‘Doe normaal. Mag ik de tekst eens zien?’ ‘Die ligt boven.’ We keken elkaar aan en stonden tegelijk op. Op zijn kamer gaf hij me de tekst. Ik las hem en keek hem weer aan. ‘Heftig.’ ‘Dag nadat ik het wist van Mark geschreven.’ Ik legde een hand op zijn schouder. ‘Echt gaaf gedaan.’ Paul glimlachte alleen maar. ‘Je hebt gelijk, dit moet je voor jezelf houden.’ ‘Zei ik je toch?’ ‘Ja, de band zou dit nooit zo mooi kunnen als jij.’ Paul lachte en duwde me achterover op zijn bed. ‘Is het niks om bij de band te komen, als toetsenist? Keith heeft het er wel eens over gehad om er een toetsenist bij te halen.’ ‘Ik heb geen keyboard en er ook geen geld voor.’ ‘De school heeft er eentje staan.’ Paul keek me strak aan. ‘Vergeet het, Otto.’ ‘Ik ga het tegen Keith zeggen hoor.’ Hij liet zich op me vallen en duwde me strak tegen het matras aan. ‘Je laat het.’

60

Hij begon me te kietelen waar ik niet tegen kon. ‘Oké, oké, ik zeg niks.’ Zijn greep verslapte weer. ‘Mooi zo.’ Ik keek in zijn ogen, sloot de mijne even. Dit was weer veel te vertrouwd. Alsof het toeval er mee speelde, Keith begon er weer over de volgende keer in de kelder. Paul keek me bestraffend aan. Ik schudde mijn hoofd in onschuld, ik had echt niets gezegd. ‘Waar haal je die vandaan?’ vroeg ik. ‘Geen idee,’ zei Keith. ‘D’r zal toch ergens wel een toetsenist zitten op deze kast van een school?’ ‘Zeg maar waar.’ ‘We kunnen een briefje ophangen op het mededelingenbord,’ zei Bas. ‘Misschien niet eens zo’n gek idee,’ zei Keith terwijl hij zijn gitaar weer omhing. ‘Denken we nog even over na. Wat gaan we doen?’ ‘Dat Marco Borsato nummer,’ zei ik. Keith keek me lachend aan. ‘Ik heb even zin om los te gaan.’ ‘Waarom doe je het niet gewoon?’ vroeg ik. Paul en ik liepen door de stad. ‘Otto, alsjeblieft. Ik sta niet graag op de voorgrond, dat weet je. Ik ga dood op zo’n podium.’ ‘In die winkel speelde je ook.’ ‘Daar kom ik vaker, en toen was er niemand in de zaak.’ ‘Daar kom je vaker?’ Hij glimlachte. Ik loop er wel eens binnen, mijn muziekleraar werkt daar.’ ‘Muziekleraar?’ Paul zuchtte. ‘Ik vertel weer teveel. Dacht je nou echt dat ik dat allemaal zelf had geleerd?’

61

We liepen in de richting van de winkel. Ik vroeg me af of het toeval was. ‘Even binnen kijken?’ vroeg ik. Paul haalde zijn schouders op. Er liep een man in de winkel, hij keek naar ons en glimlachte. ‘Hallo, Paul.’ Paul groette terug, liep met mij mee naar boven. Er speelde weer iemand. Paul bleef op een afstandje staan kijken. Er zat een jongen achter een piano. ‘Ze zijn je voor,’ grinnikte ik. ‘Hij mag dat.’ Ik keek naar hem. ‘Hij krijgt ook les van dezelfde leraar. Af en toe spelen we samen.’ ‘Je kent hem?’ Paul knikte en bleef kijken. ‘Hij speelt goed.’ ‘Veel beter dan ik. We hebben samen eens een nummer ingestudeerd. Hij de partituur van de muziek, ik speelde de tekst.’ Ik glimlachte. ‘Leuke jongen ook, zo te zien.’ Paul kleurde. Ik grinnikte. ‘Niet leuk, Otto. Hij is heel erg verlegen in die dingen. Maar als ie speelt ziet ie niks om hem heen. Dan interesseert het hem helemaal niks dat er mensen staan te kijken.’ Het was even stil. Ik gaf Paul een duwtje in zijn rug. Hij keek even naar me, glimlachte toen. De jongen merkte dat hij niet meer alleen was en keek ons aan. Hij toverde een glimlach op zijn mond. ‘Paul!’ ‘Hoi, Jochum.’ Ik glimlachte, ging dichterbij staan. Paul was naast hem gaan zitten. Ze keken elkaar aan en grijnsden. Jochum begon, niet veel later viel Paul bij. Ik kende het nummer, maar kon niet beslissen wat het was. Mooi was het wel. Samen speelden ze het nummer uit. ‘Herkende je het?’ vroeg Paul. Ik knikte. ‘Ik kan alleen de titel niet herinneren.’

62

‘The Fray, How to safe a life. In het origineel zit er veel meer bij, maar het is leuk om te doen op piano.’ ‘Leuk om te doen?’ Ik lachte. ‘Het klonk geweldig.’ Jochum keek me even aan en glimlachte een beetje verlegen. ‘Speel nog eens wat,’ zei Paul. Jochum schoof weer naar het midden en begon te spelen. Paul keek naar me en knipoogde. Aan het einde van het nummer zuchtte Jochum. ‘Dit klinkt zoveel gaver dan dat keyboard dat ik heb.’ ‘Dat geluid is bijna niet van echt te onderscheiden,’ zei Paul. ‘Weet ik ook wel, en ik kan er heel veel dingen meer mee, maar dit is af en toe veel gaver toch?’ Ik lachte. Jochum keek me even aan. ‘Jij drumt in de schoolband hè?’ Ik knikte verbaasd. ‘Zit jij bij ons op school dan?’ Jochum knikte. ‘Een jaar lager,’ zei Paul. Ik keek ze aan en kreeg een idee. Paul grijnsde, hij wist wat ik Jochum wilde gaan vragen. Het was een half jaar later, we waren aan het repeteren voor het eindfeest waarmee we het schooljaar gingen afsluiten. Het was weer druk in de kelder. Agnes was er zelfs weer eens. Ze zat dicht tegen een van de jongens die altijd zaten te kijken. Goede raad, professioneel knikkende hoofden op de maat van de muziek. Ik glimlachte er om. Ze deden maar. Als Agnes daar gelukkig mee werd dan moest ze het vooral niet laten. Ik keek naast me, Jochum keek terug en grijnsde. Dit was zijn nummer. Om eerlijk te zijn, niet helemaal. Hij had het samen met Paul geschreven. Samen de muziek, Paul de tekst. Keith was in zijn element, genoot. Jochum was na een half jaar een volwaardig lid van de band, alsof het nooit anders was geweest. Hij kwam los, was een stuk minder verlegen dan de eerste keer dat ik hem zag. Paul glunderde. Bas zong zijn tekst met het juiste gevoel. Soms meeslepend, maar aan het einde exploderend. Keith was meteen enthousiast geweest over die tekst. Het was ook mooi, over een geheime liefde. Af en toe keken Paul en Jochum naar elkaar. Ik wist waarom. Ik wist waar die tekst over ging. Misschien daarom wel, maar ik deed altijd extra mijn best voor dit nummer. Niemand had het door, maar ik zag alles.

63

Veilig, vanachter mijn drumstel.

© 2008 Oliver Kjelsson

64

From the same author on Feedbooks Luc (2004) Mijn eerste vervolg verhaal. Beste lezer, ontmoet Maarten (die door zijn vrienden Lau wordt genoemd) en Luc. Verliefd? Tot over hun oren! Esther, het meisje waarvan veel mensen denken dat het Lau's vriendinnetje is, helpt een handje..... © 2004 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/ Luc, 10 jaar later (2004) Het vervolg van Luc. Ik kon het niet laten, die twee hebben (nog steeds) een speciaal plekje in mijn hart. Ik ben van die twee gaan houden. Lau woont in Rotterdam, waar Luc is weet niemand. Jeugdliefdes verwateren, de tijd wacht op niemand. Dan krijgt hij de kans om terug te gaan naar de plaats waar hij opgegroeid is en alle herinneringen komen weer boven… © 2004 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/ Geheim (2004) Ruben leert bij toeval een jongen kennen. Het klikt, al begint het allemaal wat moeizaam. Friso is wat jonger, leeft een ander leven. En dat gaat niet altijd zoals Ruben dat het liefste zou hebben... © 2004 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/ Jacht (2004) Kas is stiekem verliefd op zijn allerbeste vriend. Hij durft het op een gegeven moment toch te vertellen maar hij wordt keihard afgewezen. Dan neemt alles een verrassende wending. Verrassend verhaal voor me. Het ging een beetje met mij op de loop. Er gebeurden dingen die ik zelf niet had aan zien komen. Ik had ze weg willen houden uit dat bad, maar ze gingen gewoon door...... © 2004 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/

65

De Derde Wereld (2004) Het verhaal van Gerben en Lars. Moeilijk om te schrijven, ik probeerde mijn eigen twijfel die ik had op die leeftijd te vangen in een verhaal. Wat er dan autobiografisch is in dat verhaal en wat fictie? Probeer dat zelf maar te ontdekken... © 2004 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/ Cursus (2004) Kort verhaal. Man gaat op cursus met zijn collega. Daar komt hij een interessante jongen tegen. Het verhaal is wat anders van stijl dan de meeste verhalen. Ook ik heb mijn zwakke momenten. :-) © 2004 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/ Vlucht (2005) Mathijs heeft als 15 jarige jongen al meer meegemaakt dan de meesten van ons in een heel leven. Hij vecht zichzelf een weg terug, maar dat gaat niet altijd makkelijk. Met steun van de juiste mensen komt hij een heel eind. De rest is voor hemzelf om op te lossen. En voor zijn vriendje...... © 2005 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/ Spiegelbeeld (2005) Frank en Mike zijn een tweeling. Ze lijken in alles op elkaar; zelfde uiterlijk, zelfde interesse. Altijd samen. Dan doet de een iets op vakantie waar de ander behoorlijk van opkijkt. © 2005 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/ Surprise (2005) Als schrijver kreeg ik op een gegeven moment veel vragen over mijzelf. Nou ben ik van mening dat een beetje geheimzinnigheid goed is.

66

Om iets tegemoet te komen aan de vragen van de lezers heb ik dit verhaal geschreven. Er staat genoeg van mezelf in. Tip; voor je aan dit verhaal begint moet je eerst Luc, Luc 10 jaar later, De derde wereld, Jacht en Het verschil gelezen hebben, anders mis je de helft van de grap..... © 2005 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/ Terence (2006) Deel 3 uit de "Luc"serie. Terence heeft het allemaal een beetje gehad. Op school treiteren ze hem, zijn moeder zeurt.... Kort lontje, maar later blijkt ook een klein hartje. Hij wordt uit huis geplaatst, bij twee pleegvaders. Daar begint langzaam alles een beetje vorm te krijgen. © 2004 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/ Nieuw Begin (2006) Wouter gaat terug naar de plaats waar hij veel herinneringen heeft, veel goede maar ook slechte. Dat het allemaal nog niet meevalt om daar weer terug te zijn en dat het een hoop losmaakt bij verschillende mensen, dat merkt hij al snel.... © 2006 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/ En Route (2008) Alex is een aantal jaren gescheiden en zijn relatie met zijn vriend is nog niet zolang voorbij. Dat hij homo is, daar weten zijn kinderen niets van. Hij gaat op vakantie in een oude bestelbus, met zijn 16 jarige zoon Olav. Al snel ontstaat de balorige sfeer van 'de mannen op stap', en daar genieten ze beide met volle teugen van. Olav vindt het prachtig, zonder moeder en irritant zusje. Alex ziet hem ontdooien en ouder worden, zeker als er een meisje in de buurt komt... © 2008 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/ Mysterie (2010)

67

Boek nog in opbouw... om de 14dagen een nieuw hoofdstuk. Laatste update : 08/04/2010. Meer hierover op de website! Joshua is een gewone jongen op een gewone school. Hij speelt toneel en voor het nieuwe seizoen krijgt hij de hoofdrol. Met een wel hele aparte opdracht. Hij moet zich verdiepen in die rol en dat heeft nogal wat gevolgen... © 2009-2010 Oliver Kjelsson. http://www.oliversverhalen.nl/

68

www.feedbooks.com Food for the mind

69