Pandipieri Vriendenbrief

32e

32e jaargang Pasen 2009

Pandipieri Vriendenbrief

Kisumu Urban Apostolate Programmes Inhoudsopgave Pasen2009 Hans Burgman schrijft ons 2 Hans 80 jaar jong

4

Keniaanse wijsheden

6

Hallo, hier is Kerzell

7

Pasen,een gedachte

5

Even bijpraten met Bergeijk

6

Uitgesproken

8

Afrika’s geschenk

8

Colofon

10

1

Pasen 2009, Hans Burgman schrijft ons: Beste Vrienden,

teruggekeerd en keek mij met glanzende ogen aan: hij was aan beide lenzen geopereerd met eclatant succes. Hoe hij zijn toekomst zag kon hij nog niet zeggen. In Pandipieri heb ik een vergadering meegemaakt van het comité waar ik in zit: het “Fund Raising Committee”. Er zijn donoren die zich afvragen hoe in de toekomst het contact met het Finance Department zal lopen; ter geruststelling kan ik hen verzekeren dat alles via mij zal blijven lopen, zoals het de laatste tien jaar gegaan is. Deze maand heb ik weer een bezoek aan Kisumu op het programma staan. Wat Pandipieri betreft, de nieuwe hal wordt prachtig. Hij staat wat krap tussen de andere gebouwen, maar zo is het in de hele buurt. Tien jaar geleden hebben ze een hoge muur gebouwd rond ons centrum om kwaaie elementen buiten te houden; ik had nu het blije gevoel dat Pandipieri over de muur was geklommen en weer binnen was gekomen. Pandigraphics heeft zich van de brand van vorig jaar hersteld en werkt weer op volle toeren. Het nieuwe gebouw van de Girls Domestic in Magadi nadert zijn voltooiing. Het gaat allemaal een beetje met horten en stoten; maar alles gaat hier met horten en stoten. Met Josephine gaat het maar zo zo. Ik vond haar deze keer op een stoel in de deuropening zittend, uitgeblust. Via weldoeners hebben we haar een rolstoel bezorgd zodat ze op een aantal plaatsen

Mijn tachtigste verjaardag op 16 december was een leuk feest, vooral ook omdat mijn beide broers Bert en Eugène er waren. Ze zijn een maand gebleven en met ons drieën hebben we er een mooie vakantie van gemaakt. In de plaats Nyahururu hebben we het St. Martin’s Project bezocht, een programma van stadsapostolaat, geinspireerd door Pandipieri. Zij concentreren zich met succes heel sterk op een oude Pandipieri eigenschap en wel deze. De eerste bedoeling van het programma is niet om de buurtbewoners hulpdiensten aan te bieden, maar om ze aan te moedigen zèlf hulpdiensten te ontwikkelen. Dat was onze originele Pandipieri-betekenis van “capacity building”. Sommige leiders gingen later in de richting van “staf training”. Bij onze rondtocht kon ik gebruik maken van een wagentje dat ik net op tijd had aangeschaft, groot genoeg voor ons drieën. Mijn vorige auto had ik in Pandipieri gelaten; die gebruikte trouwens veel benzine: één liter op 6 à 7 km. Nu heb ik een tweedehands Toyota Fitz. Die is hier heel goedkoop; het is een autootje dat rijke kerels voor hun maîtresses kopen. Mannen rijden er niet graag in omdat het helemaal geen macho-uitstraling heeft; ik moet het dus wat dat betreft helemaal alleen doen. Eind januari ben ik weer een paar dagen in Kisumu geweest. Gerry Mooij was

2

neergezet kan worden. Paul Ochola is nu ook bij KUAP weg; Mary van Kizito is de enige van de oude garde die er nog is, in Nyalenda. Het OMA-project voor AIDS-wezen blijft goed lopen. Een tweede ziekenhuis heeft besloten om onze leden op te nemen. Terwijl ik dit schrijf liggen er net zes van onze mensen van hun vrije behandeling te genieten. Ook de nieuwe priester Emmanuel is er enthousiast over. Laat ieder die hieraan wil bijdragen als bestemming aangeven: “H.Burgman, OMA-project”.

in de buurt ergens een winkeltje beginnen. Ook een taaie dame. Vanuit onze huizen hier kijken we op een gigantische slum, Kibera genaamd. Honderdduizenden mensen leven daar in een verkrotting zonder weerga. Als je er voor de eerste keer doorheen strompelt word je razend van woede: hoe kunnen mensen gedwongen worden om in zo’n rotzooi te leven. Als je dan verder de toestand bestudeert kom je bij rare

De grote ellende van vorig jaar lijkt voorbij, maar dat is schijn. Destijds schreef ik dat het Luo vrouwtje Tabu, gekluisterd aan een rolstoel, met vier kinderen om zich heen, woonachtig in Molo waar drie verschillende stammen elkaar naar de strot vlogen, mij had opgebeld omdat men haar bedreigde. Op weg naar Kisumu ben ik vorige maand bij haar aan gegaan. Alles was godzijdank toch goed afgelopen; ze kreeg voldoende huur van haar huisjes en als bijverdienste haakte ze grote tafelkleden en spreien. Flinke meid. Ik vroeg haar wie haar en haar kinderen met de dood bedreigd hadden; het waren de kinderen van de medeparochianen die haar geholpen hadden met het bouwen van haar huisjes; ze keken elkaar nu niet meer aan: het gif zit er. In datzelfde verslag noemde ik Veronica, die met haar invalide man Kisumu had moeten ontvluchten omdat ze Kikuyu’s waren. Ik had haar deze keer bij me in de auto. Ze wilde in Kisumu wat van haar eigendommen ter waarde van 600 000 shilling (6000 Euro) terug zien te krijgen. Ik denk niet dat het haar lukken zal. Daar zit heel wat gif. Ze wil nu hier

punten terecht. Er zijn geen grondeigenaren, want het is overheidsland; dus iedereen woont er illegaal. Sommige lui echter hebben verlof weten te krijgen om huizen neer te zetten en die te verhuren. Die eigenaren doen niets aan onderhoud; maar als de huurders het huis zelf willen repareren moeten ze eerst geld betalen aan de eigenaren. Er is aan alles gebrek: water, elektriciteit, wegen, riolering en vuilafvoer, veiligheid en slaapruimte. En als klap op de vuurpijl: de mensen wonen er graag: het is relatief goedkoop, het is dicht bij het stadscentrum, en het is gezellig met al die lui. De vraag is dus eigenlijk: mogen mensen wel blij zijn met een dergelijke toestand? Rondom de krotten worden talloze grote flats gebouwd, voor de mensen van Kibera; maar niemand wil er in, vanwege de hoge huur. Ik heb geen flauw idee hoe je dat

3

moet oplossen. De overheid? Ik heb het gevoel dat de krotbewoners zeggen: laten ze maar eens proberen ons hier weg te krijgen. Elke zondagmorgen zindert de lucht van kerkgezang uit de gammele optrekjes. Mexicaanse missionarissen bouwen er pal in het midden een kolos van een kerk met allerhande voorzieningen; de bibliotheek is al klaar, drie verdiepingen modern ingericht; ‘s morgens verdringen zich de jongelui voor de deur. Ik heb het gevoel dat die Mexicanen hier toch ooit wel wat bereiken. Het lijkt in de verte op onze kunstacademie in Nyalenda Kisumu: ogenschijnlijk een vreemd project; maar vorig jaar zijn er dan toch maar drie van onze oud-studenten maandenlang in Denemarken geweest voor een Afrikaanse kunst-demonstratie, zelfs tot op de Faroer-eilanden. Wie had zoiets kunnen uitdenken.

Hans 80 jaar jong ! Zó vierde Hans zijn 80e verjaardag: heel feestelijk, temidden van enthousiaste jonge nonnen, die voor hem muziek maakten, die hem “Happy birthday to you” toezongen, die hem een hoge papieren feestmuts opzetten, kortom het was een groot feest! Ze probeerden hem bijna letterlijk de hemel in te prijzen, maar hopelijk lukt hun dat voorlopig nog niet! En dat alles speelde zich niet af in Oosterbeek achter de geraniums van het St. Jozefhuis, maar in Nairobi in de compound “Uhuru Gardens”, het nieuwe groot-seminarie van Mill Hill. Wij, dat wil zeggen Bert en ik, de twee broers van Hans, waren er niet alleen getuige van, maar werden zelf ook medegehuldigd! De nonnen zijn van de orde der Franciscanessen; ze wonen in dezelfde compound, naast het Mill Hill gedeelte. We hebben ook een heel leuk bezoek gebracht aan Jacinta, onze nicht. Zij werkt in een stad die Kitale heet en doet geweldig werk met betrekking tot AIDS. Het is haar gelukt om al die jaren aan de basis te blijven werken. In het gebied waar zij zit zijn vorig jaar vreselijke dingen gebeurd, en het is er nog lang niet rustig. We hebben kampen bezocht; in het ene zitten moordenaars, in het andere slachtoffers. Jacinta bezoekt beide; AIDS is neutraal. We hebben nog een familielid opgezocht: Christiaan van Soest, de zoon van Jacinta’s zus Birgit, die een aantal maanden meeloopt in een stadsproject in Nyahururu. Ook hebben we meegedaan aan de traditionele kampeervakantie bij

Wellicht hebben jullie je afgevraagd hoe het afgelopen is met het stukje huid dat van mijn hals naar mijn neusvleugel getransplanteerd is; mijn bezorgde voorgevoelens zijn uitgekomen: er groeit nu een stukje baard op mijn neusvleugel. Wel heel ragfijn, maar toch een paar centimeter lang. Wat moet ik doen? Stimuleert afscheren niet de groei, zoals alom beweerd wordt? Heel veel dank voor alle sympathie, dank ook voor alle kaarten met verjaardag en kerst De laatste kwam onlangs binnen: die was via Thailand gegaan. Tot besluit wens ik jullie allen een gezegend Pasen. Hans

4

Kizito op zijn nieuwe erf bij Sega. Het gaat goed met hem en met diverse oude bekenden. Hier in Nairobi is Hans in rustiger vaarwater terecht gekomen. Als adviseur onderhoudt hij via e-mail en telefoon het contact met Pandipieri; bovendien bezoekt hij Pandipieri elke maand. Ook in zijn voormalige parochie van Milimani blijft hij van harte welkom, zodat hij bijvoorbeeld het succesvolle OMA-project daadwerkelijk kan blijven sturen. En als coach van de Mill Hillseminaristen kan hij zinvolle bijdragen leveren, zonder nog langer zware verantwoordelijkheden te hoeven dragen. Me dunkt, dan moet hij nu toch tijd overhouden om eindelijk zijn memoires te gaan schrijven? Oh ja, de economische crisis is niet de schuld van OMA. Blijf haar dus steunen via Oosterbeek (voor rekeningnummers zie Colofon), voor slechts 20 Euro per OMA-gezin per jaar. Namens OMA bedankt!

ouders en zussen. Daarna vijftien minuten lopen naar de kerk. Luisterend, al zuigend op een King-pepermunt, naar een preek waarvan de tekst gekozen was uit het Evangelie van Mattheüs of een andere discipel. Mij bekroop dan de angst dat Jezus ook geleden en gestorven was voor mijn extra gepikte snoepjes of voor mijn leugentjes en ongehoorzaamheden. En dat, terwijl hij al ruim negentienhonderd jaar geleden gestorven was. Tijdens mijn opleiding voor verpleegkundige werd Pasen een dag van extra aandacht voor de patiënten en een gezellig diner met mijn collega’s. Van een vriendin leerde ik klassieke muziek waarderen, hierdoor werd Pasen een gang naar het concertgebouw in Amsterdam om te luisteren naar de generale repetitie van de Mattheüs Passion. Pasen was ook het beschilderen van gekookte eieren om deze in de tuin te verstoppen zodat de kinderen ze op Paasmorgen konden zoeken. Hiermee deed ook de Paashaas zijn intrede. Een van de eerste CD’s die ik kocht was de Mattheüs Passion van Bach, uitgevoerd onder leiding van Phillippe Herreweghe. Prachtige muziek. Pasen werd toen: zittend op de bank luisterend naar en meezingend met de koralen; “Wiewohl mein Hertz in Tränen schwimmt” en “O Haupt voll Blut und Wunden”. Als Het “Ruhe sanfte, sanfte ruh” aan de beurt was liepen mij de tranen over de wangen omdat een overleden vriendin dan weer dicht bij me was. Nu zal Pasen een dag worden waarin ik een cliënt zal verzorgen om daarna thuis weer op de bank plaats te nemen en deze keer te luisteren naar het “Stabat Mater” gecomponeerd door Pergolesi.

Eugène Burgman.

Pasen, een gedachte. Pasen is voor veel mensen verschillend. Voor de één niets anders dan een extra vrije dag en/of schoolvakantie, voor de ander een dag van bezinning. Wat was Pasen voor mij? Vroeger thuis een dag met bij het ontbijt een gekookt eitje en een snee paasbrood. Gezellig samen met mijn

5

Allemaal goede en gezellige Paasdagen gewenst.

onder vuur werd genomen. Jullie hoeven je geen zorgen te maken, ons Pandipieri is dankzij de visie van Hans een goed voorbeeld van hoe het goed kan gaan en toekomst heeft. In december nam onze werkgroep deel aan de kerstmarkt die georganiseerd werd door de Bergeijkse winkeliersvereniging en de horeca. Wij kregen een kraam toebedeeld om kerstspulletjes te verkopen ten bate van Kisumu. Slim als we zijn, hebben we zelf nog een partytent en het zaaltje van de pastorie gebruikt. Veel mensen hadden hun overtollige kerstprullaria ingeleverd om ze te verkopen. Het was veel werk,

Alida Mulder

Keniaanse wijsheden “Iedereen heeft recht op zijn eigen ellende. Als je die niet van God krijgt mag je er zèlf naar op zoek gaan!” Tegeltjesspreuk van Hans. “Meiguen olaig wenani keon” (“Een wijze adviseur adviseert niet zichzelf, maar vraagt anderen om advies”) Spreekwoord Masai. Eugène Burgman

Even bijpraten met Bergeijk Nee, we hebben niet stil gezeten na de geslaagde Afrikadag van 14 september 2008. Zo werd in november door de organisatie van de vastenactie Samen Verder gevraagd, of we in de Catharinakerk in Eindhoven een kraampje wilden vullen met informatiemateriaal over de Pandipieriprojecten in Kisumu. Natuurlijk waren we van de partij en het was interessant om mensen te ontmoeten die in diverse werelddelen hulp bieden. Er was ook een discussieavond waar ontwikkelingswerk

het was koud maar oergezellig. De kleinkinderen van Eugène en Lidy maakten met overgave muziek voor het goede doel. De oudste beroerde met koude vingertjes de toetsen van haar accordeon; de jongste legde aan omstanders uit, likkend aan een enorme roze suikerspin, dat het geld naar de arme kinderen in Kisumu gaat. Het geld stroomde binnen! Een enthousiaste opa had, evenals vorig jaar, samen met zijn kleinzoon

6

kerstmannetjes gemaakt van berkenstammetjes. Ze gingen vlot van de hand. Trots kwam de kleinzoon de opbrengst, maar liefst ruim 500 Euro, afleveren voor Kisumu. Door de heerlijke erwtensoep van één van onze werkgroepleden werden we weer warm van binnen en van buiten. Ook kwam op die dag Gerry Mooy naar Bergeijk voor een logeerpartijtje. Hij genoot zichtbaar van onze Hollandse bedrijvigheid en soep. In onze vergadering van 5 maart jl. hadden we Frank en Anne Boomers te gast. Na 14 jaar in Kisumu te hebben gewoond zijn ze in Bergeijk neergestreken. Ze kwamen vertellen over hun belevenissen en ervaringen en beantwoordden onze vele vragen. Bovendien wisten ze onze zorgen om de toekomst van de Pandipieri-projecten wat weg te nemen. Met applaus hebben we Anne als nieuw lid van onze werkgroep binnengehaald. Fantastisch dat ze ons komt versterken met haar ervaringen en inspirerende persoonlijkheid. En verder? We worden door Michael Maunda op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen van de scholen in de krottenwijken. We gaan ons samen nog eens buigen over ‘Nieuw Land’ , de toespraak die Hans op de Vriendendag in Oosterbeek gehouden heeft. We willen een excursie maken naar het Afrikamuseum in Berg en Dal en gaan eten bij de leerlingen van ‘De Rooi Pannen’, die jaarlijks het Kisumubrood leveren voor onze Afrikadag. O ja, nog plannen genoeg!

Hallo, hier is Kerzell In de “Fuldaer Zeitung”, onze lokale krant, verscheen een artikel over ons Weihnachtsbaumteam. Een mooi artikel, maar wel te lang voor deze Vriendenbrief. Daarom hebben we er de volgende samenvatting van gemaakt. Barbara Reith. Op zaterdag 13 december werden in Kerzell vanaf 8 uur weer ca. 400 kerstbomen te koop aangeboden; om 15.30 uur waren ze allemaal verkocht! Sinds 1993 hebben mensen uit Kerzell zich ten doel gesteld om dennen en sparren aan te bieden voor het goede doel. En dat goede doel was snel gevonden: Josef Reith, een geboren Kerzeller die tegenwoordig in Hattenhof woont, was van 1978 tot 1998 ontwikkelingswerker in Kenia. Hij maakte melding van de nood van de mensen in dat oost-afrikaanse land en vond in Kerzell een gewillig oor. Vijf van zijn vrienden en bekenden opperden het idee van een kerstboomverkoop. In 1993 zijn ze heel voorzichtig met 30 bomen begonnen. Daar komt ook de naam “Weihnachtsbaumteam” vandaan, die de in 2002 opgerichte vereniging heeft overgenomen. Inmiddels telt deze vereniging 56 aktieve leden! In de afgelopen twee jaar brachten de winterse kerstboomverkoop en het zomerse “Hoffest” samen zo’n 30.000 Euro op. Daarmee ondersteunen de leden de projecten van father Hans Burgman in de slums van Pandipieri, een voorstad van Kisumu. Het Weihnachtsbaumteam sponsort met name het straatkinderenproject. Het enthousiaste Kerzeller team bestaat uit mensen met zeer

Namens de Werkgroep BergeijKisumu, Marijke Schoenmakers

7

verschillende interesses, maar wat hun

“Ik heb het in Kenia zelf gezien: boksende meisjes in de sloppenwijken. Belangrijk, want door meisjes de kans te geven aan sportactiviteiten deel te nemen groeit hun zelfvertrouwen, breiden ze hun sociale netwerk uit en worden ze weerbaarder.” Minister Bert Koenders, in Supporter, magazine van NCDO.

verenigt is het streven om de straatkinderen van Kisumu weer een stuk menswaardigheid terug te geven.

“Ik was de enige donkere speler, had nog nooit met blanken gevoetbald. Ik durfde ze niet eens aan te raken. En ik was doodsbang iets verkeerd te doen. Maar al voetballend hielpen ze me over de schroom heen. En naakt onder de douche bleken ze gewoon mannen, zoals ik.” Stanley Tshabalala, oud-bondscoach, in Supporter, magazine van NCDO.

Anne Kramer

Uitgesproken “Veel geestelijken in Kenia weten zeer weinig over AIDS. Dit heeft tot gevolg dat zij HIV-riskante opvattingen verkondigen, zoals ‘AIDS is een schande en een zelf opgeroepen straf’ of ‘Een getrouwde vrouw met een ontrouwe echtgenoot mag zich niet onttrekken aan seks met hem, want de man is de baas en het huwelijk is heilig’ .“ Jacinta van Luijk, Associate, in Contactblad van Mill Hill.

“Kenia is één van de landen met de meeste ongelijkheid ter wereld. In de provincie Nyanza, waar vooral Luo’s wonen, leeft iemand gemiddeld zestien jaar korter dan in Central Province, het Kikuyu-gebied. En ruim twee keer meer Luo’s dan Kikuyu’s leven onder de armoedegrens. Daarin schuilen de échte problemen.” Kees Broere, Afrika-correspondent in IS, magazine van NCDO.

“In Afrika studeerde ik terwijl ik al kinderen had. Mensen hier vragen me of dat wel te combineren was. Dat is een westerse vraag naar een westers probleem. In Afrika ondersteunt de familie elkaar. Toen ik ging studeren zorgde mijn zusje voor mijn twee jongens. Dat is niet vreemd, en geen belasting, zo doen wij dat.” Fatou Bensouda, hoofdaanklager Internationaal Strafhof Den Haag, in Opzij.

“Stijlvol, sexy en supervrouwelijk zijn de glaskralen beha-bandjes van ‘Africa-mybra’. De bandjes worden met de hand gemaakt door voormalige werkloze

8

bewoners van townships. Geen exemplaar is hetzelfde. Het bandje bevestig je aan je eigen beha.” Evert Nieuwenhuis, in IS, magazine van NCDO.

zijn voorganger vertegenwoordigde deze nieuwe leider niet alleen hoop en verandering, maar vooral dat wat mensen over de hele wereld instinctief herkennen, bewonderen en waar ze zich mee identificeren: menselijkheid. In Obama’s geboortejaar vertelde een andere grote leider aan de wereld, dat dit soort leiderschap Afrika’s geschenk aan de wereld zou worden. Bij het ontvangen van de Nobel Vredesprijs in 1961 sprak Chief Albert Luthuli, de toenmalige President van het Zuid Afrikaanse ANC, de overtuiging uit dat in antwoord op de Westerse industriële bijdrage aan de wereld, de bijdrage van Zuid Afrika van een meer spirituele aard zou zijn. In de 70-er jaren haalde Steve Bantu Biko de woorden van Luthuli aan toen hij zei: ”Op de lange duur zal Afrika’s speciale bijdrage aan de wereld liggen op het terrein van de menselijke relaties. De grote wereldmachten mogen wonderen gedaan hebben op industrieel en militair gebied, maar de grote gave van Afrika zal nog komen: het geven van een meer menselijk gezicht aan de wereld.” In 1994 bracht Zuid Afrika de wereld een leider met een menselijk gezicht: Nelson Mandela met zijn onwankelbaar geloof in de uiteindelijke goedheid van de mensheid. Hij had geen remmingen in het tonen van zijn medemenselijkheid. Hij uitte vrijelijk zijn liefde en compassie, en nodigde ons uit om dat ook te doen. Ik weet dat Luthuli en Biko gelijk hadden. Daarin ligt mijn hoop. Wij hebben de wereld iets unieks te bieden. Als er iets is dat Ubuntu ons geleerd heeft, dan is het wel dat we uiteindelijk allen mensen zijn. We delen hetzelfde verlangen om liefde te geven en te

“Hoe graag Afrikanen een mobieltje willen, blijkt uit hun creatieve belgedrag. Niet bellen maar een gemiste oproep achterlaten – ‘beepen’ in de volksmond – is de goedkoopste manier om iets van je te laten horen. Maar ook het met elkaar delen van mobieltjes, opladers en beltegoed is heel gebruikelijk.” Suzanne Bruins, in IS, magazine van NCDO. Eugène Burgman

Afrika’s geschenk Het volgende artikel is geschreven door Lindy Mtongana en gepubliceerd in een Zuid-Afrikaans nieuwsblad, de dag na President Obama’s inauguratie. Het is een geschenk in zich zelf. Ik geef het graag aan u door. Johan Smorenburg. Ze wisten dat ze een middag zouden moeten wachten in de ijzige winterkou van Washington; toch kwamen ze met miljoenen. Samen met miljarden televisiekijkers over de hele wereld zagen zij hoe hij het podium op Capitol Hill opliep. Zij juichten toen hij zijn eed uitsprak. Zij luisterden met aandacht naar zijn speech. Zij zongen en huilden voor Barack Obama, want anders dan

9

Engelse vertaling: Hans Burgman Duitse vertaling: Barbara Reith

ontvangen, om onze kinderen op te zien groeien tot meer dan we ons hadden kunnen voorstellen, om onze medemens zijn dromen te zien vervullen, of hij nu een gevangene is die er van droomt president te worden, of een gehandicapte die er van droomt aan de Olympische spelen deel te nemen. Wij Afrikanen zijn een meelevend, liefdevol volk. Dat is ons geschenk aan de wereld. We zouden dat als individuen moeten delen, en onze leiders inspireren om dat ook te doen. Uiteindelijk zal leiderschap met een menselijk gezicht altijd een bron van inspiratie voor de wereld zijn. Zoals toen miljoenen mensen zagen, hoe Obama stuntelde met zijn eed. En niemand vond hem er minder om. Ook hij is tenslotte maar een mens.

Redactie-adres: van Egmondlaan 7, 5583 VA Waalre tel.:040-2213102; e-mail: [email protected] Secretariaat (opgave adreswijzigingen en nieuwe Vrienden): Lijsterbeslaan 11, 1702 LW Heerhugowaard tel.: 072-5741025; e-mail: [email protected]

Onze website: www.pandipierivrienden.nl Kisumu-website: www.pandipieri.org Adres Hans Burgman: Mill Hill Missionaries, Chelsea Marina Courts, P.O. Box 865 Uhuru Gardens, 00517 Nairobi, Kenia. mobiel: 00254.723.344.553(Kenia); email: [email protected]

Lindy Mtongana

Colofon Eindredactie: Eugène Burgman

Bijdragen: Postbank, rekeningnummer 1066957, of ABN-AMRO, rekeningnummer 40.02.36311 t.n.v. Missieprocuur Mill Hill, Oosterbeek s.v.p. vermelden: “Pandipieri”; of “Burgman, OMA-project”

Redactie en overige medewerkers: Hans Burgman, Ellie Eijkholt, Margriet van der Horst, Alida Mulder, Martin Nota, Barbara Reith, Marijke Schoenmakers, Johan Smorenburg. Susan Adhiambo Ochang.

10

11