oP Zoek nAAr
De Vrouw
DE DOMINICAANSE
Dansen op z’n hondjes op de Caraïben
“ALS ZE HUN BROEK UITDOEN, ZIT JE IN HET ORKAANSEIZOEN” 082DOMDEF.indd 82
16/10/12 17:42
Na een potje Alpenweideseks en een bezoek aan de grofgebekte Hollandse meiden, zoekt onze man hetere oorden op. Hij trekt de grote plas over en maakt er kennis met de Dominicaanse, de vurigste vrouw van de Caraïben. TeksT: Jeroen DenAeghel FoTo’s: Celine VAn CAuwenberghe
“A
ls je indruk wil maken op een Dominicaanse, moet je even luid en snel praten als zij”, staat er in m’n reisgids. Dat kan kloppen: de vlucht JAF 104 van Brussel naar Santa Domingo is erger dan een aflevering van De Kruitfabriek. Een tiental Dominicaanse vrouwen kwettert als zenuwzieke eksters, de een met opengesperde ogen, de andere met trillende neusvleugels. Onderwerp van gesprek is het weer op de eindbestemming. “Heb je dat gehoord? Er is een orkaan op komst. Isaac heet hij!” Voor me zit Marie, honderdtwintig kilo Dominicaanse filet pur. Het vet puilt over haar broeksrand en boven haar bilspleet is een Aztekenzon getatoeëerd. Al een uur staat ze rechtop met m’n buurmeisje te praten, mij het zicht op het tv-scherm ontnemend. Pas wanneer de hostess met drankjes komt, gaat ze terug op haar plaats zitten. “Kennen jullie elkaar?” vraag ik aan de dame naast me. “Nee, maar Dominicanen zijn één grote familie. Iedereen praat met iedereen”, zegt de vrouw, die Marie-Belle heet. Wanneer ik haar uitleg dat ik de Dominicaanse vrouw kom bestuderen, schiet ze in de lach. “Ze krijgen allemaal een dikke kont omdat ze te veel rijst eten. Maar
de jonge meisjes zien er héél mooi uit. Er zal er zeker eentje met je willen trouwen.” En ze knijpt eens stevig in m’n wang. “Wie zegt dat ik dat wil?” mompel ik. Marie-Belle grijnst. “Ze zijn zo lekker dat je er zeker eentje mee naar huis zal willen nemen. Wacht maar tot ze je de bachata leren dansen.” De bachata is een muziekgenre uit de Dominicaanse Republiek (DR). Eigenlijk is het een Latijns-Amerikaanse smartlap. Aanvankelijk werd de bachata geboycot door de media omdat de muziek vereenzelvigd werd met prostitutie. De Dominicanen hadden de gewoonte om de muziek snoeihard in de cafetarias te spelen, bars waar serveersters ook met klanten dansen. Niet dat het er daar zo zwoel aan toeging:
“De Dominicaanse vrouwen krijgen allemaal een dikke kont omdat ze te veel rijst eten. Maar de jonge meisje zien er héél mooi uit. Er zal er zeker eentje met je willen trouwen.” bij een klassieke bachata neem je enkel elkaars handen vast en schud je wat met je heupen. Maar onder invloed van R&B evolueerde de bachata tot het pikante reggeaton. Daarbij danst men de perreo, wat ‘op z’n hondjes’ betekent. Op het ritme van de muziek draaien vrouwen met hun kont in de schaamstreek van de man. “Als ze door hun knietjes gaan en met hun achterwerk in jouw richting komen, gaat het stormen”, roept een kerel die drie stoelen verderop zit. “En als ze hun broek uitdoen, zit je in het orkaanseizoen!” De man heet Louis, werkt als magazijnier in de Carrefour en komt al dertig jaar naar de DR. Hij heeft er al twaalf jaar een vaste vriendin. “Ik huur voor haar een appartement in Puerto Plata. Voor duizend euro per jaar kan je niet sukkelen. Kijk, een foto van m’n vriendin. Schoon poepke, hè?” “Zie je het zitten om haar terug te zien?” vraag ik. “Ja, maar eerst ga ik nog naar de hoertjes in Cabarete. Een mens kan niet altijd biefstuk eten.”
Fawlty Towers Het is valavond als ik in Santa Domingo land. Bij het uitstappen voelt de lucht warm en vochtig aan. “Net een Dominicaans foefje”, grijnst Louis, terwijl hij naar de hemel staart. ‘Ik heb hem aan m’n been’, denk ik, maar word verlost door Marie-Belle, die samen met haar man vakantie neemt in haar geboorteland. “Rij je mee?” vraagt ze. Aan het stuur van de grote SUV zit Roger, een Luxemburger. “Vijf jaar geleden heb ik Marie-Belle in Puerto Plata ontmoet”, vertelt hij. “Ze is met me meegekomen naar Luxemburg, maar dat is geen succes.
C H É N O V E M B E R 2 0 1 2
082DOMDEF.indd 83
83
16/10/12 17:42
OP ZOEK NAAR DE VROUW: DE DOMINICAANSE hebben hen dat nooit vergeven. Ook al duurde de bezetting van de Spanjaarden veel langer, de nationale feestdag is hier 27 februari, de dag dat generaal Juan Duarte in 1844 de Haïtianen verdreef. Het kamermeisje klaagt over discriminatie en racisme. “De Dominicanen verwijten ons van alles. We zouden hun mannen en werk afpakken en voodoo op hen bedrijven. Voor hen bestaan we niet, niemand van ons krijgt een paspoort. Soms houdt het leger een razzia en worden we de grens overgezet.”
De peterselie-genocide Na een nachtje slapeloos zweten – geen airco bij 30 graden – neem ik ’s anderendaags de bus naar Sosua, een stad aan de noordkust waar de mooiste Dominicaanse vrouwen rondlopen. Volgens ingewijden zouden de J.Lo’s er aan de bomen groeien. In de bus moet ik het Als ik ga werken, voelt ze zich eenzaam. De Dominicaanse vrouwen Een groepje Nederlanders strijkt naast ons neer. denken dat het geld bij ons aan de bomen groeit. Hier vieren die Ze lijken op de marginalen uit New Kids Nitro blanken altijd feest, maar in Europa gaat die vlieger natuurlijk niet en dat schijnen ze zelf ook te beseffen. “Hoeren meer op. Dat we hard moeten werken om onze levensstandaard aan neuken, nooit meer werken!” zingt er een, waarop te houden, lijken ze moeilijk te begrijpen.” hij met z’n enige resterende tand een Presidente, Roger zet me af aan het Zapata, het enige hotel ter wereld waar de het lokale bier, ontkurkt. Rond de sukkels hangen inwonende goudvis een hoger IQ heeft dan het personeel. Er staan vier bloedmooie Dominicaanse meisjes. acht kamermeisjes voor me klaar die van toeten noch blazen weten. Is de bar nog open? I don’t know. Werkt de airco? No, can say. Heeft de douche warm water? Perhaps tomorrow. De Basil Fawlty van het huis is een soort transseksueel uit San Salvador. “Sorry, ik zie hier geen reservatie op jouw naam”, zegt zij/hij me met een arrogantie die je enkel van een Pukkelpop-organisator verwacht. “Ik heb via jullie website gereserveerd”, antwoord ik verbaasd. - “Website? Daar weet ik niks van.” “Www.hotelzapata.com.” - “Nooit van gehoord.” Ik begin lichtjes te koken en grijp naar m’n iPhone om naar de website te surfen. “Kan je me het paswoord van de Wifi even geven?” vraag ik. - “Dat ken ik niet. Jésus Gil weet dat, maar die is aan het uitgaan.” “Dan bel je hem toch even?” - “Als hij op de lappen is, mogen we hem niet storen. Maar maak je Enkele vrouwen van 'de andere kant': Haïti. "De Dominicanen verwijten ons van alles." geen zorgen, je krijgt van ons wel een kamer.” Een van de meisjes brengt me naar de eerste echter met een kolonie Oprah Winfreys doen. Het verdieping. Ze lijkt op die griet die DSK is vreemd om bij zo’n arm volk zo veel overgewicht ooit besprong. “Tout va bien?” vraagt ze. te zien, en zo veel BlackBerry’s. De bus doet Het dienstertje is een Haïtiaanse, één van z’n best om niet in een krater in het wegdek te de twee miljoen die hier rondlopen. Ook al verdwijnen. Vergeleken met de ondergrond hier, zijn het buurlanden op eenzelfde eiland – zijn de kasseien in het bos van Wallers-Arenberg Haïti ligt in het westen, de Dominicaanse fluisterasfalt. Terwijl Aventura – dé populairste Republiek in het oosten – toch zijn beide bachatagroep – door de bus weerklinkt, dood ik de volkeren heel verschillend. Dat komt door hun tijd met aangereden kippen en honden tellen. voorgeschiedenis. In 1697 moest Spanje het Eenmaal aangekomen in Sosua, trek ik naar de westelijke deel van Hispaniola, het eiland dat Casa 21, een Boutique Hotel dat door de Belgen door Christoffel Columbus werd ontdekt, aan Marc en Saskia wordt uitgebaat. Je zou het ook de Fransen afstaan. Die importeerden massaal een chique bed and breakfast kunnen noemen, of Afrikaanse slaven voor hun suikerrietplantages, een zuurstofkuur tegen het vergif van een all-in waardoor er een zwarte populatie in het westen Christoffel Columbus met een Tainoresort. Jaarlijks trekken vier miljoen toeristen naar van het eiland ontstond. indiaan aan z'n voeten. Cynisch, want de Dominicaanse. Negentig procent strijkt neer Aanvankelijk waren er geen problemen, tot in de stam zal zijn komst niet overleven. in de toeristische enclave Punta Cana, waar ze in 1791 500.000 slaven in opstand kwamen. Ze hun vijfsterrenhotel een week lang van hetzelfde stichtten Haïti en bezetten in 1822 het oostelijke buffet eten en op dezelfde smoelen aan het zwembad kijken. deel van het eiland. In die veroveringstocht zouden duizenden Ondanks de gym, de aqua-aerobic en de happy hour ligt het rock-’nautochtonen door de ‘zwarte hordes’ vermoord zijn. De Dominicanen
84 C H É N O V E M B E R 2 0 1 2
082DOMDEF.indd 84
16/10/12 17:42
narcist die aan grootheidswaanzin leed. Trujillo liet steden, straten en bruggen naar hem vernoemen. Zo werd de hoofdstad Santo Domingo tot Ciudad Trujillo herdoopt. De Pico Duarte, ’s lands hoogste berg, werd Pico Trujillo en op elke autonummerplaat stond ‘Viva Trujillo’ geschreven. Alle kerken kregen boven de ingang het opschrift ‘God in de hemel, Trujillo op aarde’ mee. Al snel vond hij dat te veel eer voor God en werd het ‘Trujillo is God’. ‘s Mans ego was grenzeloos. Toen hij vernam dat z’n bijnaam capita (kroonkurk) was, liet hij het woord op straffe van gevangenisstraf verbieden. Trujillo stak 60% van het BNP in z’n zak, maar deed ook anderen een plezier. Zijn familie bijvoorbeeld. Zijn driejarige zoon benoemde hij tot kolonel en zijn vrouw, die analfabete was, nomineerde hij als kandidate voor de Nobelprijs Literatuur. Nogal optimistisch, want het kind kon niet eens haar naam schrijven. Zichzelf stelde rollgehalte er lager dan op een jaarlijkse CD&V-barbecue. Of vindt u de eenzame keyboardspeler die elke avond met Walk of Life van Dire Straits uw oren teistert, wel het einde? Als er al iets spannends gebeurt, zijn het Russen die het restaurant leegroven of getatoeëerde Britten die zich van de wereld zuipen. In plaats van in een van die onpersoonlijke mastodonten, zit ik nu met Saskia en Marc in een gezellig visrestaurantje op Sosua Beach. Plezant, tot een groepje Nederlandse sekstoeristen naast ons neerstrijkt. Ze lijken op de marginalen uit New Kids Nitro en dat schijnen ze zelf ook te beseffen. “Hoeren neuken, nooit meer werken!” zingt er een, waarop hij met z’n enige resterende tand een Presidente, het lokale bier, ontkurkt. Rond de dronken sukkels hangen vier bloedmooie Dominicaanse meisjes. Vol mededogen staar ik naar het onsmakelijke tafereel. “Ik heb er geen medelijden meer mee, ze kiezen er zelf voor”, zegt Saskia. “Maar al te vaak heb ik op de luchthaven gezien hoe een meisje tranen met tuiten huilt en een uur later met een brede glimlach het volgende liefje verwelkomt. Onderschat ze niet, ze weten waar ze mee bezig zijn.” Sosua leeft van het sekstoerisme. Een pak Nederlandse hoteluitbaters verhuurt kamers per uur, maar daar willen Marc en Saskia niet van weten. “We laten geen scharrels toe. Een Amerikaan bood ons veel geld om elke avond met een andere vrouw in ons hotel te logeren, maar we hebben hem geweigerd. Want ik weet hoe dat gaat: die oude mannen vallen na de daad in slaap en dan loopt dat meisje vrij rond. Huisgerief dat verdwijnt, klanten die bestolen worden; ik wil het allemaal niet meemaken.” Naast ons zie ik hoe de Hollanders de jonge meisjes sigaren laten roken. M’n hart krimpt ineen bij zoveel vermoorde onschuld. Tot een van de meisjes me aankijkt, haar T-shirt vastneemt en me haar naakte borsten toont. “Hombre, dos mil peso’s!” Rafael Leonidas roept ze. Het tarief voor de nacht. 'De Bok' Trujillo. Ik negeer het gebaar en stap met Marc en Saskia naar huis. Onderweg word ik door een Haïtiaanse aangeklampt. Ze heeft honger. Terwijl we samen een snack eten, vertelt ze haar levensverhaal. “Na de aardbeving van 2010 in Port au Prince ben ik naar hier gevlucht. M’n hele familie was dood en er brak cholera uit. Maar de Dominicanen willen ons hier niet, ze haten ons. Ik weet dat ze beweren dat wij hen ooit hebben uitgemoord, maar ook zij hebben boter op het hoofd. Trujillo vermoordde 30.000 Haïtianen.” Rafael Leonidas Trujillo was zonder twijfel de meest wreedaardige dictator die Latijns-Amerika ooit heeft gekend. Van 1930 tot 1961 ruimde hij elk oppositielid uit de weg. Hij was een knettergekke
President Trujillo stak 60% van het BNP in z’n zak, maar deed ook anderen een plezier. Zijn familie bijvoorbeeld. Zijn driejarige zoon benoemde hij tot kolonel en zijn vrouw, die analfabete was, nomineerde hij als kandidate voor de Nobelprijs Literatuur. Trujillo kandidaat voor de Nobelprijs voor de Vrede, omdat zijn land tijdens de Tweede Wereldoorlog joodse vluchtelingen had opgevangen. Achteraf bleek dat ingegeven te zijn door racistische motieven. Ondanks zijn bruine huidskleur – die hij zo goed mogelijk wegschminkte – was het Trujillo’s droom om van de DR een blanke staat maken. Hij had dan ook een bloedhekel aan de donkere Haïtianen. In 1937 voltrok zich de Peterselie-genocide. Trujillo trok met zijn leger naar de grensstreek en liet er iedereen het woord perejil Spaans voor peterselie, uitspreken. Hij wist dat perejil, de Haïtianen moeite hadden met de ‘r’. Als perejil niet klonk zoals het hoorde, werd je koudweg afgemaakt. Naar schatting 30.000 Haïtianen kwamen om.
Het mysterie van het kroeshaar ’s Anderendaags stelt Saskia me Anna Y Poitras voor, een Dominicaans meisje uit de hogere sociale klasse. “Zo ga je tenminste niet denken dat elke Dominicaanse een hoer is”, zegt ze, wanneer ze haar Louis Vuitton-tas naast me neerpoot. “Eén ding moet je van ons weten: we willen begeerd worden. Elke meisje zal hier haar best doen om er zo knap mogelijk uit te zien. Nooit loopt een Dominicaanse er als een
C H É N O V E M B E R 2 0 1 2
082DOMDEF.indd 85
85
16/10/12 17:42
OP ZOEK NAAR DE VROUW: DE DOMINICAANSE
Het haar is hier een staatszaak en als het regent, spurten de vrouwen naar binnen.
slons bij. Zelfs dikke meisjes hebben hier nog klasse. De meeste gaan twee keer per week naar de kapper.” Het haar is hier een staatszaak. Voor de krultang zijn intrede deed, zag je vrouwen met plastieken rollen in hun kroezelhaar rondlopen. Dat deden ze om steil haar te krijgen, een obsessie voor de Dominicaanse vrouw. Eens plat gestyled dragen ze netjes op hun hoofd om het in de juiste vorm te houden en wanneer het regent, spurten ze als gekken naar binnen. Het Dominicaanse haar gaat immers bij het minste contact met vocht weer krullen. Volgens bioloog Desmond Morris blijft het verschil tussen afrokapsels en sluik haar één van de grootste mysteries uit de evolutieleer. Eén theorie legt de link met het klimaat. Kroezelhaar zou de mensen in de tropen beter tegen oververhitting van de hersenen hebben beschermd, terwijl men in het noorden onder een cape van lang, sluik haar beschutting zocht tegen de koude. Alleen blijft de vraag waarom de mens dan niet een volledige vacht ontwikkelde. De behaarde bast bij mannen en de afwezigheid ervan bij vrouwen, is wél te verklaren. Haarloosheid staat gelijk aan jeugdigheid. Mannen die zich willen voortplanten, doen dit bij voorkeur bij een jong en vruchtbaar iemand omdat hun kans op nakomelingen dan het grootst is. Omdat vrouwtjes met minder beharing meer voortplantingskansen hadden, werden hun genen ook meer doorgegeven. Gelukkig maar. Maar goed, we hadden het over de looks van de Dominicaanse. Hét mode-icoon van de Caraïben is de uit Barbados afkomstige Rihanna. Iedereen is dol op de R&B-zangeres, behalve de inwoners van Barbados. Dat komt zo. Rihanna was een tijdje hét gezicht van een toeristische campagne, waarbij ze Barbados moest aanprijzen als een paradijselijke bestemming voor rijke mensen. De zangeres had een nogal bizarre pr-strategie: in elk interview vertelde ze dat vrouwen in Barbados elkaar met ‘cunt’ (kut) aanspreken. Zo van: ‘Hey kut, hoe gaat het nog met je?’ Ze is nogal geobsedeerd door het vrouwelijke geslachtsorgaan, want ze liet een hangertje van het vierletterwoord maken. Elke dag hangt er dus een kut rond Rihanna’s nek te bengelen. “Wat is daar mis mee?” vraagt Anna me. “Seks is hier geen taboe. We doen het ook liever dan blanke vrouwen. Nooit heeft een Dominicaanse hoofdpijn. ‘Geef een man altijd wat hij wil, anders gaat
hij het op een ander zoeken’, zei m’n moeder altijd.” “Je hebt een heel wijze mama, meisje. Gaf ze je nog zulke tips?” vraag ik. “We leren gewoon om onze mannen goed te verzorgen. Met lekker eten en goede seks. Het is ook belangrijk dat zijn kleren perfect gestreken zijn en het huis er kraaknet bijligt als hij van z’n werk komt.” “Heel juist. Doe je moeder de complimenten van me. Het valt me op hoe licht de gelaatskleur van Anna is. Net als Jennifer Lopez heeft ze ook een mooi gevormde kont. Zou ze die ook zo los van haar lijf kunnen bewegen? Ik zie haar tollende derrière al rond mijn vuurtoren spinnen. Bestaat er iets mooiers? Geen wonder dat Lopez haar kont voor een paar miljoen euro liet verzekeren. Ondanks hun betoverende schoonheid, zijn er weinig meisjes die het in de DR maken. Wie op Wikipedia het lijstje bekende Dominicanen bekijkt,
Rihanna was een tijdje hét gezicht van een toeristische campagne, waarbij ze Barbados moest aanprijzen als een paradijselijke bestemming voor rijke mensen. De zangeres had een nogal bizarre prstrategie: in elk interview vertelde ze dat vrouwen in Barbados elkaar met ‘cunt’, kut, aanspreken. stuit enkel op mannennamen. Tussen kleppers als zanger Julio Iglesias, olympisch kampioen Felix Sanchez en honkbalspeler Alexander Rodriguez is het tevergeefs zoeken naar een bekende vrouw. “In tegenstelling tot wat jullie denken, zijn Dominicaanse vrouwen heus wel ambitieus”, zegt Anna. “Het probleem met Caraïbische vrouwen, en de Dominicaanse in het bijzonder, is dat ze zich veel te snel laten bezwangeren. De vrouwen zijn hier gewoon te snel volwassen. Gemiddeld heb je hier voor je elfde je maanstonden.”
De Vlinderbeweging Dat vrouwen hier hun mannetje kunnen staan, bewezen de zusters Mirabal. Flashback naar Santo Domingo, 1949. Op een feestje laat dictator Trujillo, wegens zijn vele buitenechtelijke verhoudingen ook wel El Chivo (de bok) genoemd, zijn oog vallen op de bloedmooie Minerva Mirabal. Ze is advocate en 35 jaar jonger dan hij. De bok lust graag een groen blaadje, dus vraagt hij Minerva ten dans. Wanneer hij z’n hand op haar kont legt, krijgt hij een vlaai rond z’n oren. De in z’n eer gekrenkte Trujillo zint op wraak. Minerva wordt uit haar ambt geschorst en haar vader wordt gevangengenomen. Samen met haar drie zusters Dédé, Patria en Antonia richt Minerva de Vlinderbeweging op tegen het Trujilloregime. De zussen worden razend populair bij de Dominicaanse bevolking, een doorn in het oog van Trujillo die besluit ze uit de weg te ruimen. Op 25 november 1960 houdt een geheime politiepatrouille de jeep van de Mirabals tegen. Patria, Antonia en Minerva worden uit de wagen gesleurd en met stokken doodgeslagen. Om het op een ongeval te doen lijken, leggen de agenten de lijken terug in de wagen en duwen ze die van een klif. De publieke opinie slikt het verhaal niet en is woedend. De moord op de Mirabals leidt de zwanenzang van Trujillo in. Want net als het volk, zijn ook de Amerikanen – die Trujillo omwille van zijn anti-Cuba-beleid gedoogden – zijn fratsen beu. Er is immers uitgelekt dat hij een bomaanslag op de Venezolaanse
86 C H É N O V E M B E R 2 0 1 2
082DOMDEF.indd 86
16/10/12 17:42
Scène uit de film 'Tropico de Sangre', of hoe z'n libido de bok z'n kop kost.
president Betancourt heeft gepleegd. Op 30 november 1961 wordt Trujillo door zijn persoonlijke bodyguard in een hinderlaag van de CIA gelokt. De lijfwacht wil wraak nemen omdat Trujillo zijn toekomstige echtgenote heeft opgeëist. Het libido van de bok kost hem z’n kop: Trujillo wordt met kogels doorzeefd. Het leven van de Mirabal-zussen werd verfilmd in In the Time of the Butterflies (2001) en Tropico de Sangre (2010). Dédé, de vierde Mirabal-zus, is nog steeds in leven. 25 november, de dag dat de zussen stierven, werd door de VN uitgeroepen tot Internationale Dag tegen Geweld op Vrouwen. Ik trek naar het strand van Sosua. De plaats waar elke vrouw je een pedicure of massage wil geven en je die eeuwige leurder met zijn zonnebrillen terugvindt. In bar El Pescado zit een 60-jarige Duitser die er als een orang-oetang uitziet. Zijn volledige rug is gezegend met een weelderige haargroei. Tot m’n afgrijzen houdt een piepjonge dame z’n berenpootjes vast. Ludwig, de Vlaamse uitbater van de zaak, lacht. “Wij zijn nog te jong om hier touch te hebben. De meeste meisjes vallen hier op mannen boven de 60.” Ludwig is getrouwd met Marie-Loes, een Dominicaanse. Hij vindt de vrouwen hier een klasse apart. “Ze zijn héél zorgzaam. Als je ziek bent, zetten ze ’s nachts hun wekker om je te verzorgen. Dat heb ik een Belgische vrouw nooit weten doen. Ze zijn ook véél passioneler. Vrijen en dansen, dat doen ze gewoon graag. Het enige minpunt is hun jaloezie. Vorige week zag ik nog een scène in een discotheek. Een dokteres betrapte haar man er met een ander, sloeg een fles stuk en vloog er meteen op af. Op de vrouw welteverstaan. Een catfight is hier doodnormaal, voor een man vechten ze hier tot bloedens toe.”
is zo’n rubbertje een extra drempel die overwonnen moet worden.” Ook de tettenflasher van gisteren is terug. Ze zit op de schoot van een Hollands varken en drinkt Presidente uit een literfles. Volgens Ludwig hebben die meisjes hier een zwaar leven. “Elke nacht gaan ze met klanten op de lappen. Gaan slapen is hier geen optie. Desnoods snuiven ze een lijntje coke.” De Dominicaanse Republiek is dé drugsdraaischijf van Latijns-Amerika. In Zaventem weten ze dat ook. De chartervliegtuigen die uit Punta Cana komen, zijn al jaren verantwoordelijk voor het merendeel van de drugsvangsten. “Men is dat etiket van drugsstaat hier beu”, vertelt Ludwig. “Vorig jaar zat een jonge Belg hier twee weken in de bak omdat hij een gram coke had gekocht. Omdat hij van dealer veranderd was, had z’n oorspronkelijke leverancier hem bij de flikken verraden. Z’n ouders moesten 25.000 euro borg betalen en hij mag nooit meer het land in.
“Seks is hier geen taboe. We doen het ook liever dan blanke vrouwen. Nooit heeft een Dominicaanse hoofdpijn. ‘Geef een man altijd wat hij wil, anders gaat hij het op een ander zoeken’, zei m’n moeder altijd.”
Je denkt hier beter twee keer na voor je je neus poedert.” M’n aandacht is afgeleid door twee knappe blondines die voorbijlopen. Ze spreken Zweeds, zijn rond de dertig en hebben elk een latinotoyboy aan hun zijde. De gedachte dat een bloedmooie griet zo hongerig is naar seks dat ze zelfs wil betalen voor een beurt bij een ondervoede tiener, lijkt me even onwaarschijnlijk als Bart Coke uit Punta Cana De Wever die een tong draait met Elio Di Rupo. Intussen is het Oranjelegioen aangekomen. Toch is Sosua hét paradijs voor de blanke vrouw Vlaming Ludwig en zijn “Valt er iets te neuken?” roept er eentje. die wel eens een zwarte mamba lust. Ook aan de Dominicaanse vrouw Marie-Loes. Waarom deze genetisch gestoorde dit interraciale behoeftes van de donkere man wordt uitkraamt, is me een raadsel, want hij heeft gedacht. De jongste tijd strijken hier veel Russische een hoertje aan z’n arm hangen. Heimelijk hoop ik dat een hivprostituees neer. “Voor een rijke Dominicaan is seks met een blanke virus vannacht de weg naar zijn bloedbaan vindt. Dat zal helaas niet hét summum”, zegt Ludwig. “Elk weekend komen hoertjes vanuit eenvoudig zijn. Ondanks de massale prostitutie in de Dominicaanse het Oostblok naar hier gevlogen. Die zal je hier echter niet op straat Republiek valt het aantal hiv-besmettingen hier best mee. Slechts 1% zien tippelen. Ze zitten op de jachten van rijke suikerplantageis seropositief en dat zijn vooral mensen op het platteland. Blijkbaar eigenaars.” is ontrouw – zowel bij mannen als vrouwen – de grote verspreider van Het kruis van Columbus de ziekte. “De prostituees zullen hier nooit zonder condoom vrijen. Ik neem de bus naar de Santo Domingo, de oudste Europese stad Het zijn net de klanten, vooral oudere mannen, die er om smeken”, in Amerika. Bij mijn aankomst ben ik meteen verliefd: op de zegt Ludwig. “Als het spel vanonder wat minder gaat marcheren,
C H É N O V E M B E R 2 0 1 2
082DOMDEF.indd 87
87
16/10/12 17:42
Untitled-1 1
16/10/12 10:15
OP ZOEK NAAR DE VROUW: DE DOMINICAANSE Spanjaarden te jennen, lieten ze in 1992, 500 jaar na de ontdekking van Amerika, de botten van Columbus in een reusachtig monument bijzetten. De Faro à Colon – vuurtoren van Columbus – is een 240 meter lang kruisbeeld dat door de megalomane president Balaguer werd opgericht. 50.000 bewoners van een arme wijk moesten plaats ruimen voor een lichtkruis dat tot in Puerto Rico te zien is. En dat voor een stad die amper in haar eigen energiebehoefte kan voorzien. “Wanneer de vuurtoren aangaat, gaat bij ons het licht uit”, zegt de mooie Nicoletta met een grijns. Plots begint het te druppelen. “Oei, de voorbode van Isaac”, glimlacht ze. Haar shift zit erop en ze neemt me mee de stad in.
De Vlasmarkt voor latino’s
De sfeer is van een ontroerende authenticiteit: zowel pubers als bejaarden staan hier samen op de dansvloer. Naast me legt een kranige zeventiger een jonge deerne over z’n knie. Getooid in een wit maatpak met bijpassende mocassins, waant hij zich nog steeds de playboy van de stad. “Ook eens proberen?” vraagt Nicoletta. 16de-eeuwse Zona Colonial én op de serveerster van restaurant El Conde, Nicoletta. Haar lijf is een en al gratie. Wanneer ze beweegt, lijkt de aardbol stil te staan. Wat ik verwacht, gebeurt: één blik in haar koolzwarte ogen en ik ben verkocht. Met een stralende glimlach wijst ze me het standbeeld van Christoffel Columbus aan. “This is Cristobal Colon”, zegt ze in gebrekkig Engels. Ik kijk vooral naar de halfnaakte vrouwenfiguur die aan z’n voeten ligt. Het blijkt om een Taino-indiaan te gaan. Een cynisch tafereel, want door Columbus’ komst werden de Taino uiteindelijk uitgeroeid. Aanvankelijk waren de Taino met zo’n half miljoen, vijftig jaar later nog met duizend. De conquistadores vonden de indianen maar niks. Het waren in zichzelf gekeerde wilden die vreemde dingen als tomaten en maïs aten. De Kerk vroeg zich af of ze een ziel hadden – daar hing nu eenmaal het mens-zijn van af. Ondanks deze twijfels waren de Taino-vrouwen wel genoeg mens om er op te kruipen. In elk dorp waar Spanjaarden kwamen, werd er verkracht dat het een lieve lust was. Nadat ze hun zak hadden geledigd, moordden ze iedereen uit. Het waren uiteindelijk de paters dominicanen die voor het lot van de inboorlingen opkwamen. Bartolomeus de las Casas preekte in 1542 over de gruwelijke gebeurtenissen die hij in de Nieuwe Wereld had gezien en dwong enkele wetten af die de inboorlingen een begin van bescherming gaven. Helaas was voor de Taino het kalf toen al verdronken. Toch wordt Christobal Colon in Santo Domingo geëerd als een god. Dat komt omdat de man de opdracht gaf om de stad te bouwen en hier begraven is – in 1898 werden zijn botten in de Catedral Santa Maria la Menor gevonden. Het was dan ook slikken toen het stadsbestuur van het Spaanse Sevilla met een DNA-analyse aantoonde dat de resten van Christoffel Columbus in hún kerk lagen. De Dominicanen, die een DNA-analyse op hun Columbus weigeren, beweren echter dat in Sevilla de resten van zijn zoon Diego liggen. Om de
Na een paar minuten stappen, horen we in de verte muziek. Op het einde van de straat zie ik een grote verlichte ruïne. “Dit zijn de Ruinas de San Francisco”, zegt Nicoletta. “Elke zondagavond komen de mensen hier bachata en merengue dansen.” Terwijl een live-band optreedt, gaan hier zo’n kleine duizend mensen uit de bol. Dit is de Vlasmarkt voor latino’s, de natte droom van elke salsaliefhebber. De sfeer is van een ontroerende authenticiteit: zowel pubers als bejaarden staan hier samen op de dansvloer. Naast me legt een kranige zeventiger een jonge deerne over z’n knie. Getooid in een wit maatpak met bijpassende mocassins, waant hij zich nog steeds de playboy van de stad.
“Ook eens proberen?” vraagt Nicoletta. “Goed”, knik ik. “Dan moet je me wel ten dans uitnodigen, een vrouw zet hier nooit de eerste stap.” Eens in de dansende menigte, neemt Nicoletta mijn handen vast. Ik leg m’n hand op haar rug en voel doorheen haar bloes het smalle riempje van haar bh. Na een paar onhandige pasjes trekt ze me dichter tegen zich aan. Het zicht op haar twee half ontblote kokosnoten en haar langzame ademhaling in m’n oor doen me naar adem happen. Plots gaat het tempo van de muziek de hoogte in. Nicoletta duwt me bruusk van zich af. Ze kijkt me nog even doordringend aan, zet dan de handen in haar lenden en draait zich met een ruk om. Daar zijn ze dan, de goddelijke billen. In haar Levis 501 lijken ze onder hoogspanning te staan. Bij iedere maat van de bachata gaat er een siddering door haar lijfje. Als een wulpse slang kronkelt ze naar me toe, om uiteindelijk haar kont in m’n kruis te gooien. Een halfuur later raast Isaac door Santo Domingo. Met dank aan Casa 21 (www.casaveintiuno.com) en Hotel Atarazana (www.hotel-atarazana.com)
C H É N O V E M B E R 2 0 1 2
082DOMDEF.indd 89
89
16/10/12 17:44
