maart 19, 2013
‘Ontkennende bekentenissen’ en de automutilatie van het OM Breda
Foto (detail): Wikipedia / Einar Einarsson Kvaran aka Carptrash Bent u in een sadomasochistische bui, wilt u ook wel eens wat anders dan de geijkte rechttoerechtaan-seks op zondagavond, wat spannends misschien, wilt u als onschuldige zondebok geslachtofferd worden, bent u levensmoe, zin in een forse depressie, behoefte om het contact met uw kinderen te verliezen, belogen en gemangeld te worden door een officier van justitie, trek in dilettantische zedenrechercheurs, in een megalomane psycholoog die aan ‘gelijkberechtiging’ doet als het op mannen aankomt, verhuis dan onmiddellijk naar het district waar het OM Breda het voor het zeggen heeft. De kans is groot dat u onmiddellijk op uw wenken wordt bediend. Een onderzoeksteam van Universiteit Maastricht bestaande uit André De Zutter (rechtspsycholoog), Robert Horselenberg (universitair docent Rechtspsychologie) en Peter van Koppen (hoogleraar Rechtspsychologie) boog zich over de zaak ‘Frans’ en deed verslag met: ‘Een Relatie, een Geslachtsziekte en haar Nasleep’ (26 mei 2012). Met de door Maastricht verzamelde feiten zou Edgar Allen Poe een huiveringwekkend draaiboek hebben geschreven voor de meest ingenieuze psychologische triller ooit. Alfred Hitchcock zou er een cinematografisch meesterwerk van hebben gemaakt. De ingrediënten voor het maken van een gruwelfilm werd aangeleverd door het onderzoeksteam van Universiteit Maastricht, en door de EO in beeld gebracht middels een adembenemende uitzending van ’De Vijfde Dag’. Sadomasochistische tendensen, leugens en bedrog, en een pr-automutilatie van het OM Breda als toetje. Allemaal als offerande door de EO aangeboden. Why not, het zijn ook daar net mensen als u en ik. De EO bracht bezien door de wetenschappelijke bril van Universiteit Maastricht in beeld hoe Frans’ leven als door de meest kwaadaardige kankercellen werd aangetast en verwoest. De kankercellen bestonden uit valse aangiftes, incompetente politie met een scherp oog voor tunnelvisie, een liegende officier van justitie, en een huis-, tuin-, en keuken-psycholoog. Universiteit Maastricht complementeerde hun gedegen onderzoek ‘Een Relatie, een Geslachtsziekte en haar Nasleep’, zo mocht ik lezen in een ter beschikking gesteld exemplaar, met een relevante literatuurlijst. Op de alfabetisch aangelegde lijst staat vrijwel bovenaan vermeld: Boelhouwer, A., & Koene, C. (2007). Beroepscode voor psychologen van het Nederlandse instituut voor psychologen. Utrecht. Dit omdat de psycholoog die op de zaak ‘Frans’ was gezet haar beroepscode erbarmelijk schond, zoals het Maastrichtse onderzoek onmiskenbaar aantoont. De psycholoog moet daarom
medeverantwoordelijk worden geacht voor hetgeen ‘Frans’ ten onrechte ten laste werd gelegd, en is daardoor medeverantwoordelijk voor al het leed dat ‘Frans’ droeg, draagt en tot aan het einde van deze incarnatie met zich zal meedragen. Karma van het afgrijselijkste soort blijkt over dood en leven heen doodleuk aangereikt te kunnen worden door foute overheidsdienaars en ‘gezagsdragers’ van diverse pluimage binnen verschillende vakdisciplines. De verantwoordelijken voor het kosmisch echec in het drama ‘Frans’ zullen, de ontkenningen over hun leugens ten spijt, en dat geef ik elke aangesprokene op een paranormaal briefje, nog jarenlang in hun Bredase dromen bestookt worden door ‘Frans’-beelden, totdat de dageraad zich elke keer meldt. Spijtig is het, maar begrijpelijk, dat aan de literatuurlijst van het Maastrichtse onderzoek het nog vrij onbekende ‘standaardwerk’ ontbreekt dat de titel draagt: “Beroepscode voor Nederlandse officieren van justitie met een te hoog testosteron-gehalte en een tekort aan een Jean-Jacques Rousseaus ‘Du Contrat Social’”. Een ‘standaardwerk’ dat inhoudelijk verwantschap vertoont met het werkje: “Rotterdamse testosteron-agenten en Jean-Jacques Rousseaus ‘Du contrat Social’” (juni 28, 2012) Het ‘normaal’ en ‘paranormaal’ werkend geheugen “Het paranormale is in feite het Normale met een scheutje Para”, zo kopte de Beurs en Nieuwsberichten op Curaçao eens in haar kersteditie naar aanleiding van een oneliner die ik lanceerde tijdens een interview. Het normale geheugen, een foute term, wordt van minuut tot minuut gevoed door (para)normale informatieopbouw. De cybernetica van het geheugen in dit verband is te veelomvattend om binnen het bestek van deze column aan de orde te kunnen stellen. Bij het woord paranormaal kunnen bij de gemiddelde lezer spijtig genoeg al gauw zwevende tafels in beeld komen, of klessebessende tv-mediums die in de nachtelijke uren, na of juist voor Tellsell-wonderbras, ‘doorkomen’. Bij de waarheidsvinding wordt ondanks de kersverse aanbeveling van minister Opstelten van Veiligheid en Justitie nog maar weinig gebruik gemaakt van het extrasensorisch werkend geheugen van medium of paragnost. We gebruiken liever het ‘normale’ selectieve geheugen van de psycholoog, de politie en de officier van justitie die, zoals we verder zullen lezen, er baat bij hebben om onschuldige verdachten aan de hoogste boom op te knopen. In de vorige eeuw onder de autoritaire vleugels van W.H.C. (Wilhelm) Tenhaeff (1894-1980), bijzonder hoogleraar Parapsychologie aan de Rijksuniversiteit Utrecht, ‘werkte’ paragnost Gerard Croiset (19091980), bekend van de internationaal geroemde ‘stoelenproef’, wel al veelvuldig samen met politie. Van de samenwerking met de politie is nog veel schriftelijk materiaal beschikbaar. (bron: Drs. Wim Kramer (2010). Samenwerking tussen politie en paragnosten verloopt bijna altijd moeizaam. Utrecht. Lezing voor SRP (Studievereniging voor Psychical Research) en PI (Parapsychologisch Instituut). Het eerder gememoreerde standpunt van waarneming is zoals we zagen, altijd bepalend voor de te verkrijgen uitkomst. De met pro’s en contra’s over elkaar heen struikelende wetenschappelijke studies over bijvoorbeeld ’Gemodificeerd draaikontenvlees’ moge dat duidelijk maken. Zowel bij paragnost Gerard Croiset als bij mij was en is er sprake van een ander type informatieopbouw. De in dit verband genoemde term informatieopbouw werd gebruikt door een van de psychiaters van het Algemeen Psychiatrisch Ziekenhuis Dr. D.R. Caprileskliniek (Klinika Capriles) op Curaçao. Aanleiding was een demonstratie die ik gaf voor een team van psychiaters, artsen en verpleegkundigen waarbij ik analyses van psychiatrische patiënten maakte op basis van het psychometrisch ‘lezen’ van patiëntendossiers die zich in gesloten kartonnen ordners bevonden. Ook de extrasensorische techniek die ik gebruikte om te bepalen op welke manier alsnog DNA van Natalee Holloway te kunnen traceren, vindt zijn oorsprong in een ander type informatieopbouw dan die bij reguliere opsporingsmethoden gebruikelijk is. Zie hiervoor de publieksversie van het ‘Fact Finding Report verdwijning Natalee Holloway’. De psycholoog In het Maastrichtse onderzoek komt mevrouw de psycholoog bovendrijven als een gevaarlijk opererende amateur, die paranormaal gezien, zelf een persoonlijkheidsstoornis met enige narcistische trekken onder de leden heeft. Een stoornis die ze de opponent van haar cliënte toedichtte. In een rapportage verklaart ze namelijk dat persoonlijkheidsdiagnoses zonder grondig onderzoek (conform
de beroepscode) nimmer mogen worden gesteld, om vervolgens als psycholoog een (kolderieke) diagnose ‘met verregaande uitspraken’ na één magere sessie het megalomane tunnellevenslicht te laten zien. Ook de discrepantie tussen weten en handelen van de psycholoog komt in het Maastrichtse onderzoek aan het licht. […] Als zij (de psycholoog, red.) haar eigen rapport had geloofd, zou F. (haar cliënt, red.) ook om het leven kunnen zijn gebracht door F. (de verdachte, red.). De psycholoog nam haar eigen waarschuwingen niet serieus: zij nam geen contact op met de politie om te informeren naar het welzijn van haar cliënt nadat zij geen contact met haar kreeg. (onderzoek Universiteit Maastricht, 28 mei 2012, p. 37 van 55) En met dit soort psychologen van het keukenaanrecht (in de Schiedammer Parkmoord leerden we dit type wetenschappelijke amateurs reeds kennen) moeten we de oorlog winnen, en hopen op een gezonde maatschappij waarbinnen adequate waarheidsvinding op het integere menu zou moeten staan. Politie Gelezen het Maastrichtse onderzoek blijkt dat het aandeel van de politie in de beschadiging van ‘Frans’ meer dan schandelijk is. Amateuristisch, slordig, onzorgvuldig, de waarheidsvinding ontwijkend, en de waarheid geweld aandoen ten behoeve van een allesomvattende tunnelvisie. Dat zijn kwalificaties die zich aandienen. In het onderzoek lezen we: Andere onafhankelijke getuigen of getuigen die een ontlastende verklaringen hadden kunnen geven werden door de politie niet gehoord. Zo vertelde F. aan de politie dat hij ongeveer 30 keer bij een bedrijfsarts, psycholoog en maatschappelijk werker was geweest. Hij gaf hun namen aan de politie. De politie deed hiermee niets… […] De politie sprak niet met buren, collega’s, werkgevers, vrienden en kennissen van F. […] Ontlastende getuigen werden door de politie geweerd en kwamen niet in het dossier terecht. (onderzoek Universiteit Maastricht, 28 mei 2012, p. 48 van 55) Als er weinig of onvoldoende ondersteuning wordt gevonden voor het schuldig scenario zet een rechercheteam vaak alles op alles om van de verdachte een bekentenis te krijgen (Van Koppen 2003). (onderzoek Universiteit Maastricht, 28 mei 2012, p. 48 van 55) De politie had, zo laat het onderzoek zien, enkel belang in het verhoren van ‘getuigen’ die tot de levenssfeer van aangeefster behoorden (de voormalige echtgenote van F.), en die allen haar als informatiebron hadden, en allen haar ‘informatie’ herkauwden als op een uitgerekt overjarige bubblegum. Binnen de hedendaagse fysica bepaalt de plaats van waarneming wat wordt waargenomen. Lang voor Einsteins relativiteitstheorie was dit gegeven al bekend bij oosterse mystici. Maar de doorsnee Bredase officier van justitie is geen Einstein, laat staan een oosterse mysticus, en zeker niet wanneer bij een vooropgezet plan een dominante hypothese uit de koekjestrommel wordt getoverd ten dienste van: ‘Dat wat wil worden waargenomen’, naar voorbeeld van Diederick Stapel, die als een officier van justitie ‘wetenschappelijke’ uitkomsten naar zijn hand zette. Bijgevolg kan het gefixeerd in stand houden van een eenmaal gekozen plaats en positie in dienst van de ‘waarneming’, aspecten van tunnelvisie genereren: belief perseverance en confirmation bias (Crombach, 2010; Findley & Scott, 2006). In hun conclusie schrijven de samenstellers van het onderzoek in dit verband: Hoe diep de politie in de tunnel zat, wordt geïllustreerd doordat men zichzelf tegensprekende getuigen serieus nam en alternatieve verklaringen niet onderzocht. (onderzoek Universiteit Maastricht, 28 mei 2012, p. 51 van 55)
De politie bleek in deze zaak de waarheid geweld aan te doen om maar het schuldige scenario te kunnen handhaven. Die houding werd ook door de officier van justitie Jetske van Alkemade (niet de werkelijke naam, red.) overgenomen. Zij werd door de rechtbank terechtgewezen. (onderzoek Universiteit Maastricht, 28 mei 2012, p. 52 van 55) Gelet op het gehanteerde draaiboek van de politie kan men maar moeilijk voorstellen dat de lugubere film zich in Nederland afspeelde, of juist wel? De politie van een gemiddelde Afrikaanse of LatijnsAmerikaanse bananenrepubliek zou het er absoluut beter van hebben afgebracht. Zie ook de column: República Banana Holandesa. De jokkende officier van justitie Niet alleen de politie interpreteerde oneigenlijk de wet en schond deze. Ook de officier van justitie zong als een valse nachtegaal, door de valse aangifte van F’s voormalige partner die in haar tunnelvisie paste, te handhaven. De rechter oordeelde echter dat de aangifte van F. niet op waarheid berustte. Ook in dit geval waren de politie en de officier van justitie bereid om de waarheid geweld aan te doen zodat het schuldige scenario in stand bleef. De politie en de officier van justitie maakten gebruik van bewijsmateriaal in de wetenschap dat het vervalst was. (onderzoek Universiteit Maastricht, 28 mei 2012, p. 52 van 55) De paragrafen die betrekking hebben op de gemaakte transcripties van het (beeld)materiaal en de (statistisch) bewust aangestuurde misinterpretaties vormen een belangrijk aspect in de waarheidsvinding, zoals te lezen valt in het onderzoek. Op basis van de aangeleverde onjuiste weergave van de transcripties door de officier van justitie van het OM Breda, komt de rechter, zo mogen we concluderen, tot een vernietigend oordeel over haar (de officier van justitie). De weergave van uiterst belangrijke transcripties is geweld aangedaan door deze officier van justitie. De werkelijkheid en de waarheid is vanuit de nieuwe fysica multi-interpretabel, zelfs relatief sinds Einstein zoals we weten. Ook de paragnostische waarneming kent vanuit extrasensorische perceptie meerdere invalshoeken en gezichtspunten om de werkelijkheid haar ware gezicht te kunnen ontlokken. Maar voor de verstaanbaarheid tussen individuen en volkeren hebben we gemakshalve wel afspraken gemaakt wat we met bepaalde woorden en begrippen bedoelen. Daardoor is het vrij gemakkelijk, zo denken wij, om correcte transcripties te maken waar de onafhankelijke rechter wat aan heeft. Met het woord onschuldig bedoelen we niet schuldig, en een leugen noemen we tenslotte niet een waarheid, zo makkelijk is dat. In Engeland hebben ze begrepen dat met de linker weghelft die kant van de weg wordt bedoeld die wij hier, op een beschonken televisiepresentator en een voormalige Nijmeegse burgemeester na, alleen gebruiken om in te halen. Ook over het begrip vluchtstrook is in het taalgebruik consensus, alhoewel van de Drentse zwaailichtprocureur Dato Steenhuis werd gedacht dat hij of zijn vrouw de vluchtstrook vanuit het Land van Ooit naar Den Haag abusievelijk als een honderden kilometerslange persoonlijke oprijlaan gebruikte, waarna de al eerder berispte magistraat vervolgens bij het OM in Aruba aanklopte, maar tenslotte moest afhaken. Als we de transcripties met alle missers lezen, welke transcripties door de officier van justitie voor goed werden bevonden, dan moeten we vaststellen dat binnen politie en OM een hoog aantal functionarissen op de loonlijst staan die lijden aan woord- of leesblindheid, doof(stom) zijn en tevens zwaar autistisch van aard. Zoals ik in het voorbeeld over Engeland schreef bedoelen we met links datgene wat zich links van ons bevindt, en met rechts wat zich rechts bevindt, maar dat had u al begrepen. Bij het OM schijnen woorden die via het filmisch geheugen tot hen kwamen te zijn verwisseld. Woorden als bijvoorbeeld bekennen en ontkennen konden met de hand op het hart maar moeilijk uit elkaar worden gehouden. Dit blijkt uit het vonnis van de rechtbank op 29 april 2009 die het dispuut wie de waarheid geweld aan doet met betrekking tot de inhoud van de verhoren als volgt beslechtte:
‘[…] De officier van justitie heeft het opgenomen verhoor van 21 februari 2006 uitgeluisterd en naar haar mening komt de verbatim uitwerking overeen met het verhoor. De raadsman heeft dat verhoor ook uitgeluisterd en meent dat de uitwerking juist niet overeenkomt met de verklaring die de verdachte aflegde. Daarom heeft de rechtbank dit verhoor ook uitgeluisterd (op de tijdsteller van de minidiscspeler vanaf de aanduiding 69.00) en heeft geconstateerd dat de verbatim uitwerking inderdaad niet overeenkomt met hetgeen verdachte verklaarde. […] Dit zijn heldere woorden van de rechtbank. (toevoeging samenstellers Maastricht) (onderzoek Universiteit Maastricht, 28 mei 2012, p. 51 van 55) Na hoogleraar Rechtspsychologie Peter van Koppen te hebben beluisterd in EO’s ‘De Vijfde Dag’, en het gedegen Maastrichtse onderzoek met de uitspraken van de rechter te hebben gelezen, moet de lezer concluderen dat in gewone mensentermen vervat: “Deze officier van justitie, die naar we aannemen goed is opgeleid en zonder strafblad door het leven gaat – en die ooit in haar kindertijd door de Goden werd voorbestemd om in haar huidige incarnatie een centrale rol te spelen bij de waarheidsvinding in de 21e eeuw – gewoon een ordinaire leugenaar blijkt te zijn.“ Reïncarnatief stuivertje wisselen Menige rechter, maar vooral ook officieren van justitie kunnen machtsgeile neven en nichten zijn, bekleedt met zwarte toog en witte bef. Een kijkje in de doopcel van hun vorige levens geeft menigmaal een verklarend beeld van het aanmatigend gedrag. Vanuit een crimineel bedje uit het reïncarnatieve verleden kan de entiteit via het genetisch materiaal van het ouderpaar geboren worden in een intellectueel milieu, om na gymnasium en vervolgstudies te besluiten rechter of officier van justitie te worden. En uit de vakliteratuur blijkt dat affiniteit met criminaliteit (een boef of vagebond in vorige levens) vaak een pre is om een verdachte adequaat tegemoet te kunnen treden. Dat men later zelf kan struikelen als de astrale aap uit de criminele mouw van vorige levens komt (P. Kalbfleisch, oud-rechter en oud-vicepresident van de rechtbank), is niet zo verwonderlijk. Astrologische aspecten binnen horoscopen van functionarissen werkzaam binnen trias politica blijken nogal eens grote overeenkomsten te vertonen met horoscopen van criminelen die ze veroordeelden (Th.J.J. Ram, 1949. Psychologische Astrologie. Den Haag. Zie: Algemene Aspectenleer / Ingaande en uitgaand aspecten). Soms is het verschil tussen rechter, politieagent of gevangenbewaarder versus crimineel en geboefte slechts een minimaal plusje of minnetje, een af te lezen ingaand of uitgaand astrologisch aspect, een dun leugenachtig OM-draadje. Epiloog Na EO’s uitzending ‘De Vijfde Dag’ deed de Bredase hoofdofficier Hugo Hillenaar alle moeite de kijker te doen geloven dat zijn onderdanige handlangers op het OM, de officieren van justitie, zuiver op de graad waren en onschuldig als een kerstlam. Onwillekeurig verscheen door zijn epiloog de ‘integere’ neurochirurg Kees Tulleken met zijn aangetrouwd schaap, de voormalige NRC-journaliste Jannetje Koelewijn, op mijn paranormaal netvlies. Tulleken, de man die in de zaak van prins Friso bij Pauw en Witteman niet naast de pot piste, maar doelbewust er volledig naast zeikte. De man van de leugen die zijn eed als medicus schond, en daardoor een uiterst waardevolle bijdrage leverde aan ‘Integer Nederland Nieuwe Stijl (INNS)’. Onwillekeurig verscheen ook rechter Jos Silvis in beeld, de ‘foutloze’ magistraat, die in de Schiedammer Parkmoord met twee mederechters Kees Borsboom ten onrechte veroordeelde, die zich in de NRC volledig ten onrechte verschool achter het zogenaamd ‘onvolkomen dossier’, en die als ‘beloning’ werd benoemd als rechter bij het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). Onwillekeurig verscheen wederom op mijn paragnostisch beeldscherm de ‘Maikel-kindwetenschapper’ en beroepsschendende Big-geregistreerde psycholoog Ruud Bullens, de buitengewoon hooglerarende kindervriend bij uitstek, die gretig samenwerkte met politie & OM in ’De grootste
rechterlijke dwaling van de vorige eeuw’, en achter geblindeerd glas gezeten als bij een peepshow een kind ‘wetenschappelijk’ bestudeerde, en hem emotioneel en spiritueel naar het leven stond. Advocaat-generaal Posthumus maakte van Bullens buitengewoon hooglerarengehakt in het Nederlands Juristenblad (7 juli 2006). Onwillekeurig verscheen dan ook Kardinaal Simonis voor mijn contemporain geestesoog, de zwartgerokte man die eveneens grove leugens in de aanbieding had door het ‘wir haben es nicht gewusst’ van stal te halen. Dit, om zich vrij te pleiten van zijn jarenlang beheer over een stinkende doofpot met erin brokstukken aan schimmelende zedendelicten binnen de Nederlandse Kerk, een doofpot waaraan in de vorige eeuw ook het OM stilzwijgend haar steentje had bijgedragen. H.M.P. (Hugo) Hillenaar, de hoofdofficier van het OM Breda, meende na de EO-uitzending van ’De Vijfde Dag’ met bescheiden bravoure zoveel guts aan de dag te mogen leggen om Peter van Koppen, hoogleraar Rechtspsychologie aan de VU Amsterdam en Universiteit Maastricht, te betichten van ’Beschadiging van het OM’. Het beschadigen van een wrak dat total loss is, namelijk het OM Breda in de zaak ‘Frans’, is a priori al een contradictio in terminis. Hij, Hillenaar, moet wel ver heen zijn geweest, en een potsierlijke amateur in het ‘bespelen’ van de media. Dit, doordat hij Peter van Koppen, die we zo’n beetje als het bewezen geweten van Nederland beschouwen zoals Heinrich Böll dat was van het naoorlogse Duitsland, van een dergelijke beschadiging te willen betichten. De hele natie, voor zover op de bewuste 27ste februari 2013 bij de EO kijkend bijeen, kon zien dat het OM Breda, bij monde van hoofdofficier Hillenaar, zichzelf beschadigde op een schier onnavolgbare wijze. Een pr-automutilatie van de zuiverste soort, een ‘trias policas’-performance op het plasmascherm, als ware het een van de ‘bekroonde’ inzendingen voor dOCUMENTA 13 in Kassel. Gezien het optreden van het OM hebben ze in Breda naast een tekort aan integere officieren van justitie ook een gebrek aan mediaspecialisten. Dat Hillenaar coûte que coûte de hand boven het hoofd bleef houden van de liegende, ‘inktzwarte’ officier van justitie, was in het verlengde van het door politie en OM getoonde draaiboek van De Grootste Leugen van deze Eeuw, niet anders dan te verwachten. In die zin sloot de epiloog naadloos aan bij de verregaande dwalingen waar de uitzending de kijker op trakteerde. Als voormalig docent Beeldende Kunst aan (de voorloper van) HAN University of Applied Science en als docentcoördinator aan Faculty of Education of the Leeuwarden Polytechnic instrueerde ik studenten hoe de diepste kleur zwart te kunnen genereren. Het ene zwart was uiteraard niet het andere zwart. Het meest diepe zwart ontstond door aan het reguliere zwarte pigment een forse lik donkerblauw toe te voegen, een blauw enigszins gelijkend op politieblauw, een soort niet-lichtecht Pruisisch blauw. De nieuw verkregen zwartsoort met het toegevoegde blauw was vele malen donkerder, dieper van kleur, laten we zeggen: zo donker als de meest inktzwarte bladzijde uit een Bredase OM-leugen.
Noot: Zoals het ene zwart niet het andere is, is het ene OM niet het andere. Ervaringen daaromtrent kunnen diametraal verschillen van casus tot casus, van arrondissement tot arrondissement. Persoonlijke ervaring wijst uit dat er binnen het Koninkrijk der Nederlanden ook zeer capabele mensen werkzaam zijn bij het OM. Het is aan de lezer om dit onderscheid te maken. 2013 Copyright Martien Verstraaten, mediumistic journalist
