nr. 02 - 2009 - jaargang 3 clubblad
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
Van de voorzitter
pagina
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
Bestuur, Commissies e.d.
Van de voorzitter - vervolg Bestuur
Voorzitter Secretaris Penningmeester Clubhuiszaken PR / Sponsoring
Bob Ruyter
[email protected] 0522-246074 Bert Kamans
[email protected] 0522-253524 Peter Besuijen
[email protected] 0522-850281 Klaas Talen 0522-253142 Peter Smid
[email protected] 0522-259566
Gert Esselbrugge Dick Moree Ivar Groenink Peter Besuijen Gi Alberto Robbert Bruins Rob Heymans Marco Muis Ben Gaal Patricia Weidgraaf
[email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected]
Technische Commissie
Andere Commissies
Wedstrijdsecretariaat Clubhuiscommissie Clubblad Nieuwbouw/Werkgroep Internetsite
0522-260088 0522-256950 0522-253743 06-21803615 038-4659474 038-4772538 06-53730621 0522-253076 06-25064630 06-20737276
Cilia Lantermans
[email protected] Klaas Talen Trienke Bos Yvonne Boer
[email protected] Aletta Staats
[email protected] Bertus Striethouldt
[email protected] Distributie: Co Besuijen Bertus Striethouldt
[email protected] Giovanni Wassen
[email protected]
Clubhuis Clubhuis E-mail Homepage
pagina
0522-253743 0522-253142 0522-253142 06-48225021 0522-262698 0522-257055 0522-252204 0522-257055 0522-246013
0522-260913
[email protected] www.bluedevils.nl
pagina
advertentie
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
Horecasoftbal toernooi op zaterdag 4 juli a.s. De uitnodigingen voor het toernooi hangen al weer enige weken in de stamkroegen. We zijn selectief geweest bij het verzenden van de uitnodigingen. Het toernooi krijgt een andere opzet en daarin past allereerst deelname door teams die er echt zin in hebben. In de afgelopen jaren constateerden wij een afnemende interesse van zowel de stamgasten als de café-eigenaren. Het sportieve element verdween steeds meer naar de achtergrond. En daarmee gelijktijdig het “wij-gevoel” dat er volgens gewoon bij hoort.
Kerkplein 10, 7941 BG Meppel, 0522 - 262554 www.tapperij-meppel.nl
Dit jaar dus nieuwe regels. We gaan slow pitch softball spelen. Geen gezeur meer over werpers die te hard zouden gooien of onreglementair. Geen beperkingen qua aantal spelers in een team die lid zijn van de KNBSB. Het verplicht aantal vrouwen per team moeten we nog bespreken. Eigenlijk is dit een vorm van positieve discriminatie, want ik ken heel wat vrouwen die beter slaan dan hun mannelijke planeetbewoners. De doelstellingen zijn samengevat: • Aantrekkelijkere wedstrijden • Minder wedstrijden • Compacte, dus gezellige speelomgeving • Deelname door teams die in de eerste plaats voor het spel komen • Propaganda voor slow pitch softbal als één van de meest geschikte vormen van recreatiesport. Ik zag in de Tapperij dat het maximum van 2 teams per café waarschijnlijk zal worden overtroffen. Of een café meer dan twee teams mag inschrijven zal blijken zodra bekend is hoeveel teams er mee gaan doen. Want … we hebben maximaal drie velden tot onze beschikking, want alles vindt plaats op de eigen Blue Devils accommodatie. Dat zal misschien nog wel enig puzzelwerk geven, maar ook de zekerheid dat we geen mensen meer hoeven te ontvangen die tot de ontdekking komen dat van hun team maar de helft aanwezig is. Als organiserend clubje kijken we met spanning uit naar de nieuwe opzet. Ook naar de mogelijkheid die de teams wordt geboden om 3 x op maandagavond te oefenen. We hebben dat eerder gedaan en toen ook gezien dat die oefenavonden al happenings op zichzelf waren. En wat te denken als je kunt oefenen met kunstlicht. Ook dat is uniek, want in de vijf noordelijke provincies hebben alleen Blue Devils en hoofdklasser Tex Town Tigers kunstlicht. Stamgasten zijn soms (vaak?) nachtbrakers, dus een wedstrijdje onder kunstlicht zal ze vast wel aanstaan.
Dus noteren: maandag 15, 22 en 29 juni oefenen en op 4 juli het grote softbaltoernooi.
pagina
pagina
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
pagina
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
pagina
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
Het tweede honkbalteam... Mij was gevraagd wat te schrijven over het tweede honkbalteam, maar ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik nu zou moeten vertellen. Nou ja, op zich, ideeën zat. Ik kan bijvoorbeeld wel wat verzinnen over een honkbalwedstrijd op de maan alwaar er minder zwaartekracht is en het net lijkt of men heel hard kan slaan. Of over cheerleaders die per ongeluk één of andere eeuwenoude rituele Polynesische regendans uitvoeren en iedere wedstrijd laten verregenen. Over een scheidsrechter die mensen drie slag geeft, met een zweep. Over een amateur detective die zich Sherloq Holmes noemt en zijn dagen slijt met het speuren naar gestolenhonken. Over een dugout die een poort blijkt te zijn naar een parallelle wereld. Over een curve die zo hard spint dat de bal zich in de grond graaft. Over een fastball die zo hard spint dat hij eerst stijgt en dan als een boemerang terugvalt in de handschoen van de pitcher. Over een honkbalveld wat is aangelegd op een prehistorische begraafplaats en ’s nachts wordt bevolkt door honkballende zombies. Over een cabaretier die ‘het gravel is rood, het gras is groen, op het honkbalveld is altijd wat te doen’ gebruikt bij de speech die hij houdt na het winnen van één of andere belangrijke prijs vernoemd naar de uitvinder van dynamiet. Over een fastball die zo hard gegooid wordt dat de bal vlam vat. Over een catcher die zijn handschoen met stroop bewerkt (geeft een hele andere kijk op dat ‘gooi ‘m in die pannenkoek’). Over een inventieve pitcher die een boek schrijft over vijfenveertig manieren om een spitball te gooien. Over een pitcher die ondanks zijn voornaam toch echt hetero was (zoek maar eens op google naar Gaylord Perry) en om dat te bewijzen veertig nakomelingen kreeg bij veertig verschillende vrouwen die later dankzij een speling van het lot samen een team vormen en de World Series winnen. Over een man die een oor afsnijdt en daarna honkballers schildert. Over een boer die een honkbalveld aanlegt in zijn graanveld en vervolgens failliet gaat wanneer de oogst blijkt tegen te vallen en zijn vrouw er vandoor is met de boekhouder. Over een eigenaar van een professioneel honkbalteam die wil dat het team zo slecht mogelijk presteert en dat dan ook doet (soort Washington Nationals zeg maar). Over een scholier met principes die op een dag weigert te honkballen omdat de ballen van leer zijn en daarmee een gehele generatie inspireert die in opstand komt tegen de gevestigde orde en daarmee een revolutie ontketent terwijl achteraf blijkt dat de scholier met principes die dag gewoon zijn dag niet had. Over een scheidsrechter die zo enthousiast iemand uit callt dat zijn schouder uit de kom vliegt, permanente schade heeft aan zijn schouders en in de WAO terecht komt. Over een mislukte rechtshandige pitcher die er achter komt dat hij linkshandig nog slechter is, daar moed uit put en uiteindelijk op zijn zevenenzestigste zijn eerste strike-out gooit wanneer hij met zijn kleinzoon staat te honkballen in de tuin. Over een pagina 10
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
ooievaar die per ongeluk een linedrive terugkopt en de invloed daarvan op het eventuele uitsterven van de wereldbevolking. Over een tv-show waarin een kok iedere week een nieuwe maaltijd staat te bedenken waarin gravel en kalk verwerkt zit. Over een werpersheuvel die zo stijl is dat hij wordt opgenomen in wielerklassiekers. Over diezelfde heuvel en een jongen die qua talent de beste pitcher ter wereld zou kunnen worden maar last heeft van hoogtevrees en daardoor nooit zal gaan pitchen. Over een infielder die tijdens een wedstrijd het medicijn tegen Aids bedenkt maar daardoor de aandacht een beetje kwijt is, geraakt wordt door een bal en prompt de oplossing weer vergeet. Over een uitvinder die zich zijn leven lang bezig houdt met het uitvinden van een variant van honkbal voor blinden en daardoor niet een schone en onuitputbare bron van energie ontdekt. Over een Amerikaans honkbalteam dat jongetjes in ZuidAmerikaanse sloppenwijken probeert te scouten maar verzeild raakt in een bloedige bendeoorlog. Over de invloed van vlinders in Tokyo op de windrichting boven een honkbalveld in Meppel. Over een homerun die zo hard geslagen wordt dat de Hubble-telescoop er schade door oploopt. En vooral over een amateurhonkballer die goed is in het neerpennen van onzinverhalen. Maar dat zijn dus allemaal dingen die ik niet ga vertellen aangezien je uiteraard liever leest over de prestaties van het tweede, over hun (op het moment van schrijven) zeven overwinningen, over hun grappen en grollen, over hun wel en wee. Over wie wie is, over gekke bijnamen van de spelers, over de ins en outs van het team. Over Dennis (OF), Mark (OF), Herman (OF), Richard (IF), Paul (IF), Arnold (P/IF), Matthijs (IF/P), Henrique (C/P/IF), Giovanni (IF/OF), Frank (C/IF), Erik (IF), Marthen (OF), Serge (OF), Daniël (OF), Hilco (OF) en wie ik verder nog maar vergeten ben. Over de succesvolle integratie van het derde in het tweede. Maar ja, het zijn onbezongen helden, jongens die ieder weekend op het veld staan en stinkend hun best doen. Of is dat hun stinkende best? Soit, kom eens kijken, het is geen topniveau maar we hebben er plezier in en daarvoor doen we het ook vooral. Gio
pagina 11
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
Wat is er nou zo leuk aan… Beetje flauw van Niek om de pen aan mij door te geven (want ik ben al zo druk met het clubblad), maar natuurlijk nog flauwer van mij om daarover te klagen als ikzelf altijd loop te klagen over mensen die lopen te klagen over dat ze een stukje moeten schrijven. Zo, best een leuk begin zo hè? Tsja, wat vind ik nou zo leuk aan Blue Devils, softbal en de vereniging in het bijzonder? Allereerst denk ik dat wij het allermooiste spelletje van de hele wereld spelen (anders had ik dit stukje überhaupt niet hoeven schrijven want dan was ik wel gaan kickdammen, bigvangen of dwergwerpen (ik krijg nu een kringeltje onder dit woord en vraag me ineens af of het wel echt een sport is; overigens geeft ie bij het woord kringeltje ook een kringeltje) en dan had ik misschien wel een stukje moeten schrijven voor het desbetreffende clubblad, dus dat is lood om oud ijzer). Als klein meisje (denk: zwart-wit foto’s) mocht ik vaak met mijn ouders mee om wedstrijden van Eddie te zien. Het meest is mij bijgebleven een toernooi (denk ik, het is de zwart-wit tijd hè en dan zeg maar voordat sepia weer helemaal ‘in’ kwam) bij HCAW waar Eddie met Eggie, Marcel Houweling, Arturo Charles en ik meen (gaan we weer, ‘t is de leeftijd) Richard Spraakman voor het rayonteam van het Oosten mochten uitkomen. Nou vond ik die wedstrijden nog niet eens zo interessant, maar ‘nog even een borrel’ na afloop bij Henk en Carry Prikken des te meer. Die jongens dronken ook alcohol. Sterker nog, die hebben zo’n beetje de wijnkelder gehalveerd. Mijn eerste ervaring met drank. In 2002 ben ik weer begonnen met softbal en dat was mijn eerste ervaring met bier (voor één euro!, dus regelmatig minder helder de kantine uit gestuiterd). Nou hoor ik jullie twee dingen denken: 1) lekker makkelijk Boer, om gewoon maar wat over je broer te schrijven en 2) wat een sprong van (zo ongeveer) 1983 naar 2002. Klopt. Goed, omdat Eddie op honkbal zat, was het eigenlijk een soort van logische stap dat ik ging softballen. Moest eerst van mijn ouders maar eens een maandje op proef meedoen, want ik was nogal een blauwe maandag-sportster. Dikke clash bij de familie Boer, want na een week wist ik voor 100% zeker dat ik dit de rest van mijn leven zou blijven doen en, natuurlijk, toch echt wel zelf een handschoen moest. Nou was ik niet het kind dat zich heel gemakkelijk gewonnen gaf en mijn ouders vertikten het om mij direct die handschoen te kopen, dus over op plan B: zeuren, zeiken, zemelen en dat dan allemaal nog zo’n keertje of twintig. Werkte ook niet, dus plan C: tegen ma zeggen dat het van pa mocht en andersom. En weer doorzeiken. Toen gebeurde wat ik totaal niet zag aankomen: de allereerste tik van mijn vader, het was maandagavond en we hadden spinazie en bietjes gegeten. Nou hoor ik u denken: wat een drama in dit clubblad. Valt mee, daarna nog één keer (volkomen terecht, maar dat is altijd achteraf) een klap van pa gehad. Tot mijn zeventiende gesoftbald, eerst alleen in de junioren en vervolgens ook in het eerste. Dat was een beetje veel voor Vontje en verder waren andere dingen nog veel leuker dus op enig moment heb ik er de brui aan gegeven (even ter geruststelling: toen had ik al wel mijn eigen handschoen). Kan pagina 12
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3 me nog wel herinneren dat we met de junioren één keer kampioen zijn geworden en toen was ik pas echt pissig. Het was onder leiding van Judith Talen en Karel de Roo en er was nog een begeleider. Ik weet eigenlijk alleen nog bijna zeker dat hij Marcel heette. We zouden een fles champagne (let wel: één voor het hele team) krijgen als we alle wedstrijden zouden winnen dat seizoen. Dat was gelukt tot de laatste wedstrijd thuis tegen ESCA. We waren al kampioen dus het ging wat ons betreft alleen nog om die champagne. En wat denk je? De aller-aller-allerlaatste wedstrijd: gelijk. Dus: discussie, want Marcel had toch echt gezegd ongeslagen kampioen en hij bij hoog en bij laag volhouden dat hij had gezegd: alle wedstrijden winnen. End of story: fles champagne door de neus geboord gekregen. Het valt me op dat drank een behoorlijk grote rol in dit verhaal begint te spelen, dat tezamen met dingen waarvan je, als je ze leest, denkt: waarom schrijft ze dit überhaupt? Ik weet het ook niet. In 2002 weer begonnen en dat was de schuld van de Tapperij. In 2001 werd mij in dit etablissement gevraagd of ik ook niet mee wilde naar Maastricht, waar ‘het toernooi van Harry Sijnstra’ werd gehouden. Neuh (en dat was dranksgewijs maar goed ook, want anders had hier weer een heel stuk promillage gestaan waarschijnlijk), maar toen vatte het gevoel om weer te gaan spelen toch vlam. In april 2002 stond ik weer op het veld, goed beslagen ten ijs met nieuwe handschoen en spikes. Als het dan echt heel dramatisch zou gaan, dan kon ik alleen mezelf de schuld maar geven. Gelukkig had ik daar uit onverwachte hoek een escape. We waren de Zeven Dwergen, dus kon ik weer zeggen dat het lag aan het feit dat we te weinig speelsters hadden. Sterk staaltje eigen onkunde wegpoetsen. Maar diverse trainers en nieuwe en vertrekkende speelsters later begon het toch weer te lopen bij dames softbal. Natuurlijk, een kwestie van lange adem en een hoop frustratie op momenten, maar een vaste kern die het simpelweg vertikte om te vertrekken en toch ook, alles desondanks, veel plezier in het spelletje heeft softbal dames gebracht tot wat het nu is. Twee teams, in 2003 echt ondenkbaar. Nu in het tweede team. Het eerste is qua kwaliteit voor mij onhaalbaar en verder is daar bij mij de ‘publiek-factor’. Als wij om elf uur spelen, moeten bij veel mensen (gelukkig) de ruitenwissertjes nog even over de ogen, dus is het lekker rustig. Feitelijk is dat maar een half uurtje relaxed spelen, want rond half twaalf komen de eersten al. Om mijn angst even te illustreren: ik draag geen horloge. Gelukkig ben ik in mijn team één van de weinigen (eigenlijk denk ik de enige) met deze angst, want het draait goed bij het tweede. Natuurlijk, nog steeds zero points, maar met weer een stel enthousiaste dames, twee coaches die iedere week hun ziel en zaligheid er weer in leggen en toch ook steeds weer nieuwe speelsters komen we er wel. Als we de statistieken volgen, zouden we in 2014 (ik kan er ook een jaartje naast zitten hoor) drie damesteams moeten hebben. Hopelijk wordt dat eerder en dan weer jeugd. Oh, bijna vergeten: het leuke aan Blue Devils. Ik hou het simpel: ’t is goed volk. Nu nog ff pennetje doorgeven, en wel aan: Gert Esselbrugge, want ik ben erg benieuwd naar het plezier dat hij beleeft aan het coachen (van nu de jeugd).
Groetjes, yvonne pagina 13
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
pagina 14
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
pagina 15
advertentie
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
Dames 1 draait lekker!! Na alle winterse perikelen rondom ons team, bij iedereen wel bekend, zijn we met veel zin aan het nieuwe seizoen begonnen. De wintertraining was door iedereen enthousiast bezocht en er was een indeling gemaakt door de TC in samenwerking met Lies Vingerhoets die ons tijdens de zaaltraining goed geobserveerd had. Op eigen initiatief hadden we besloten om een poging te wagen 4de klasse Midden te spelen ondanks het feit dat deze teams voornamelijk door de week spelen, het leek ons meer uitdaging te bieden dan de 5de klasse Noord. We hebben de teams aangeschreven en gevraagd of ze tegen ons in het weekend wilden spelen en er werd positief op gereageerd. Fijn voor ons, we verwachtten zo’n beetje het niveau van de 3de klasse waar we uitkwamen, uitdagend genoeg dus! Ondertussen hadden we Nanno en Peter bereid gevonden om de beurt de training te verzorgen en ons te coachen tijdens de wedstrijden, na de kennismakingperiode, die af en toe gepaard ging met “vrouwen komen van Venus, mannen van Mars” cliche’s, verloopt de samenwerking prima. Iedereen moest een beetje in zijn rol groeien, ook omdat we de taken in het team wat hebben verdeeld met betrekking tot het geregel om de wedstrijden heen. Chantal had aangegeven het lang genoeg gedaan te hebben en ook liever geen aanvoerster meer te willen zijn. Marit heeft dit overgenomen en wat ze tot nu toe laat zien is het ruim voldoende om dit nog jaren te mogen/kunnen doen. Onze eerste wedstrijd verliep voorspoedig, wat heerlijk om weer eens te winnen! De volgende wedstrijden waren wisselvallig, tot nu toe 6 gespeeld en 3 gewonnen en dus ook 3 verloren. De wedstrijden die we hebben gewonnen waren echt hele leuke wedstrijden, spannend tot de laatste slagbeurt, ook voor het publiek een verrassing om ons zo geconcentreerd en blij te zien spelen, helaas waren de verloren wedstrijden ook echt verloren door fouten van onze kant, minder geconcentreerd zijn en matig slagwerk. Het levert in ieder geval genoeg stof op voor onze oefenmeesters. Wat we tot nu toe hebben ervaren met elkaar is dat we potentie genoeg hebben om tot de beste 3 teams van deze klasse te horen. We hebben plezier in ons spel en we doen veel nieuwe kennis op, die we weer kunnen gebruiken om ons spel te verbeteren. We hebben ook een gezellig team, eigenlijk altijd positief naar elkaar maar er is ook ruimte om kritisch naar elkaar toe zijn zonder scheve gezichten te veroorzaken. Kortom een sterk team!! Dus allemaal: ‘blijf ons aanmoedigen, we zijn altijd blij met publiek’, en gelukkig hebben we daar bij ons niet over te klagen! Verder hebben we op de Blue Devils site natuurlijk altijd leuke info over onze gespeelde wedstrijden en een geslaagde fotoreportage van alle dames. Voor allemaal een heel goed, gezellig seizoen gewenst en tot ziens op ons veld!
Carla pagina 16
pagina 17
Clubblad Blue Devils, nummer 01, 2009, jaargang 3
Clubblad Blue Devils, nummer 01, 2009, jaargang 3
Even over het eerste honkbalteam...... Het eerste honkbalteam van Blue Devils speelt al weer een tijdje in de 3e klasse en eindigde steeds in de top 3. Vorig jaar werd zelfs op 2 punten het kampioenschap gemist en zeker is dat we dit jaar wederom voor het kampioenschap willen gaan. Er zijn veel nieuwe tegenstanders en we zullen dus moeten afwachten wat voor vlees zij in de kuip hebben. Inmiddels zijn de eerste 6 wedstrijden door Blue Devils gewonnen. Dat was tegen respectievelijk Veendam, Drachten, Nieuwegein, Amersfoort, Groningen en Apeldoorn. Nog steeds zijn we op de goede weg dus het is vooral zaak om scherp te blijven en zeker niet te gaan onderschatten op de momenten dat het erop aankomt. Vooral de periode na de zomerstop is het altijd oppassen geblazen bij ons, dat lijkt wel een traditie. Wel een traditie waar we ons maar eens niet aan moesten houden want net als vorig seizoen hebben we wederom een gouden kans om die felbegeerde 2e klasse in te komen. Het seizoen is inderdaad wel weer erg snel voorbij maar aan de andere kant kun je dan ook serieus naar eventueel extra PITCHER materiaal gaan omkijken. Overigens heeft dat niets te maken met Ronald’s prestaties tot nu toe want die zijn erg sterk en het lijkt er op dat hij gedurende het seizoen zelfs beter gaat gooien.
Verder moet niet vergeten worden dat de komst van Emeron Lourens ook heel belangrijk is voor de ervaring binnen het team want ondanks dat hij nog betrekkelijk jong is heeft hij al op het hoogste niveau gespeeld. Ik hoef niet te vermelden dat dat ook wel te zien is aan zijn manier van spelen want dat is bij vlagen echt topklasse! Nog een wedstrijd of 10 en dan weten we meer, laten we hopen dat er dan nog een stukje geschreven moet worden. Eggie.
Nee, in de 2e klasse heb je nou eenmaal een aantal zo goed als gelijkwaardige pitchers nodig want daar word je dan uiteindelijk steeds op afgetroefd. Maar nogmaals, da’s voor veel latere zorg, eerst alles blijven winnen. Op de vraag of dit team beter is dan vorig jaar moet ik zeggen dat dat zeker het geval is. Via gewoon scorekaart nazien blijkt sowieso dat er beter geslagen wordt maar wat ook belangrijk is dat het meer een team is geworden en waar tot nu tijdens wedstrijden geen onvertogen woord is gevallen. Uiteraard wordt er ook nog veel gelachen maar je merkt dat er wel degelijk serieus wordt nagedacht over de volgende wedstrijd. De verdediging zit bij Blue Devils meestal wel goed in elkaar maar dit jaar is die absoluut weer net ietsjes beter. Vooral omdat alle posities in het infield en outfield dubbel bezet zijn is dat voor Gi Alberto wel weelde natuurlijk bij het maken van de opstellingen. pagina 18
pagina 19
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
Pupillen Blue Devils 2009 We zijn deze winter de zaal in gegaan om daar samen met de aspiranten onze wintertraining te beginnen. Deze trainingen werden altijd goed bezocht, en ook aan trainers geen gebrek wat uiteraard een mooie start was van 2009. Voor de eerste veldtraining vond er een trainerswissel plaats, omdat wegens werkzaamheden Ivar niet voldoende tijd had nam Ronald zijn plaats in om samen met ondergetekende de pupillen te trainen. Toen we echter enthousiast met de veldtrainingen begonnen bleek dat we maar vijf pupillen hadden namelijk: Isabel, Maxime, Daan, Dylan en Dean. Dat dit niet voldoende was bleek uit onze eerste competitiewedstrijd, voor deze wedstrijd hadden we maar drie spelers beschikbaar wat tijdens de line-up komisch was om te zien. Na toch gespeeld te hebben met twee tegenstanders die uitgeleend waren aan Blue Devils trokken Ronald en ik de conclusie dat het misschien beter was om ons terug te trekken uit de competitie en ons volledig te richten op het trainen en uiteraard het uitbreiden van het aantal pupillen. Tevens hadden we besloten om de wedstrijdtijden van de competitie aan te houden om ook te trainen vandaar dat we op dit moment twee keer per week trainen namelijk donderdag en zaterdag. Al snel kwamen er nieuwe toekomstige pupillen meetrainen die vanaf het begin veel plezier hadden en zich meteen thuis voelden bij Blue Devils, het resultaat hiervan was dat ze allemaal tot nu toe lid zijn geworden en we nu met trots kunnen zeggen dat we tien pupillen hebben die volgend jaar de competitie gaan domineren.
De pupillen: Isabel, Lise, Maxime, Daan, Dean, Devin, Dylan, Jules, Kas, Lion. Coaching staff: Ronald, René René Tabak
pagina 20
pagina 21
advertentie
Clubblad Blue Devils, nummer 02, 2009, jaargang 3
AANMELDINGSFORMULIER
6OOR DE BESTE SERVICE EN DESKUNDIG ADVIES
HAGEDOORN 46 $6$ (I&I