Nieuwsbulletin. van de Redactie. Nummer 52 - donateursnummer - Mei In dit nummer: Veranderingen

Kwakelsepad 2 1424 AZ De Kwakel 0297 540 536 www.thamerthuis.nl [email protected]

Nieuwsbulletin Redactie: E-mail:

Anne Burgmeijer, Birgit Verhaar, Willy Rullmann, Wilma Weerens [email protected]

Nummer 52

- donateursnummer -

Mei 2014

van de Redactie Veranderingen Als u dit nummer van het ThamerThuis bulletin doorbladert, zult u misschien merken dat het in het teken staat van veranderingen. En dan bedoelen we nu eens niet de klimaatverandering, en ook niet de langverwachte verandering in het economische klimaat. Voor een deel gaat het wel over veranderingen in de samenleving, die hun weerslag hebben in het functioneren van ThamerThuis en van dit bulletin. Lees de informatie van de penningmeester maar eens over de veranderingen in het Europese betalingsverkeer, en wat dat voor u als donateur betekent. Er zijn veranderingen geweest in de structuur van de Stichting ThamerThuis, die te maken hebben met een splitsing van de geldstromen binnen ThamerThuis. Ook over de gevolgen daarvan informeert de penningmeester u, in de staat van baten en lasten en de toelichting daarbij. Er is een leeftijdsbeleid ingevoerd in ThamerThuis, wat nogal wat veranderingen met zich meebrengt voor oudere vrijwilligers. Er zijn de nodige personele veranderingen. U leest het allemaal in dit blad. Een van de grootste veranderingen van de laatste tientallen jaren is de razendsnelle

In dit nummer: van het Bestuur Bespiegeling Leeftijdsbeleid van de Coördinatie Meegaan met de tijd Geestelijke verzorging De dood valt niet te regisseren Zomaar Warme zorg Wie ben ik, wat doe ik Uit de kinderen… tijd voor iets anders Boekenplank Tegenlicht Gehoord, gezien, gelezen Een taxichauffeur uit New York vertelt Vrijwilligershoek Zingen bij de afwas Nieuwjaarsbijeenkomst Keez-toernooi Een heerlijk recept Aardappelschotel

opmars van de computer en het internet. Dat heeft gevolgen voor de manier waarop we met elkaar communiceren, ook in ThamerThuis.

Opgeschrikt Kort voor het verschijnen van dit bulletin werden alle medewerkers van ThamerThuis opgeschrikt door het plotselinge overlijden van twee vrijwilligers binnen een week tijd.

Onze website www.thamerthuis.nl onderging het afgelopen jaar een metamorfose. Een groot deel daarvan speelde zich af achter de schermen, namelijk het opzetten van een zogeheten extranet: een gedeelte van de website met informatie speciaal voor de vrijwilligers. Dit alles heeft ook gevolgen voor het bulletin. Is het nog nodig om een blad op papier uit te geven als zoveel informatie online te vinden is? Bovendien is deze informatie altijd actueel. Daarom bezinnen we ons op de toekomst van het interne bulletin.

Op 14 april is Agaath Bals volkomen onverwacht overleden. Zij werd 64 jaar. Agaath is acht jaar vrijwilliger geweest in ThamerThuis en in thuissituaties. Zij was een vrijwilliger met een warm hart en warme handen, die het contact met gasten en familie op haar geheel eigen manier vorm gaf, met veel aandacht voor wat muziek en voetmassages voor mensen kunnen doen. Ook voor veel collega-vrijwilligers was Agaath iemand op wie ze konden steunen.

Het jaarlijkse donateursnummer is altijd al via de website te downloaden en te bekijken. Ook daarbij vragen we ons af of een uitgave op papier dan nog wel nodig is. Bovendien is het kostenbesparend om geen blad meer te drukken en te versturen. Maar wij realiseren ons ook dat niet iedereen toegang heeft tot internet, en dat velen de voorkeur geven aan een tijdschrift dat je letterlijk in handen kunt hebben.

Op 20 april overleed in ThamerThuis Peter den Boer. Een paar dagen eerder was hij getroffen door een aneurysma; hij gaf de wens te kennen zijn laatste dagen in ThamerThuis te mogen doorbrengen. Ook al bleek het uiteindelijk maar één dag te zijn, we zijn blij dat we die wens hebben kunnen inwilligen. Peter is drie jaar lang vrijwilliger bij ons geweest. Een half jaar heeft hij in ThamerThuis gewerkt, daarna koos hij voor inzet in de thuissituaties. Hij was een man met een rustige uitstraling en een open houding, waardoor hij in staat was een goed contact op te bouwen met mensen voor wie de stress van het naderende levenseinde te groot werd. Peter werd 71 jaar.

Toch stellen we ons voor dat er lezers zijn die het prima vinden om niet langer een fysiek blad toegestuurd te krijgen, maar het per e-mail te ontvangen. Als dat ook voor u geldt, kunt u een e-mail sturen naar [email protected] Dit geldt zowel voor donateurs als voor vrijwilligers. Voor de duidelijkheid: als u niets laat horen, blijft u dit jaarlijkse donateursnummer op de gebruikelijke wijze ontvangen. Alvast hartelijk dank voor uw medewerking!

We zijn dankbaar voor alles wat Agaath en Peter betekend hebben voor de gasten van ThamerThuis, voor de mensen die zij thuis bezochten en voor ons allen. Wij wensen de families en allen die hen zullen missen, heel veel sterkte.

Ondanks alle veranderingen hopen wij dat dit bulletin u weer het vertrouwde plezier geeft bij het lezen. En wat gewoon doorgaat: de zorg voor ernstig zieke mensen in de thuissituatie en binnen ThamerThuis. Daar is het tenslotte allemaal om te doen! Wij als redactie hopen dat we daar op onze manier ook iets aan bijdragen.

Mede namens bestuur en coördinatoren, Willy Rullmann, geestelijk verzorger

Achter tranen van verdriet schuilt de glimlach van de herinnering.

Anne, Birgit, Willy, Wilma

2

gezondheidszorginstelling er mee te maken heeft. Palliatieve zorg kent vele kanten: de lichamelijke, de psychosociale en de spirituele.

van het Bestuur Bespiegeling Op 11 december heeft de staatssecretaris van VWS, de heer Van Rijn, een brief geschreven aan de Tweede Kamer waaruit blijkt dat hij het begrepen heeft.

Dus er is bijna geen beroepsvereniging die niet iets met palliatieve zorg heeft (de vereniging van tandartsen uitgezonderd). Voeg daarbij het feit dat Nederland een enorme poldertraditie heeft, en we hebben een recept voor een zich moeizaam ontwikkelende nationale eensgezindheid. Eensgezindheid over de vraag waar goede palliatieve zorg aan moet voldoen en hoe deze georganiseerd moet worden. Ter illustratie hieronder de logo’s van alle ondersteuningsorganisaties in Nederland die een opdracht hebben om de palliatieve zorg te verbeteren. De verenigingen voor patiëntenbelangen staan er nog niet eens bij.

Hij zegt dat zijn uitgangspunten voor palliatieve zorg zijn: - dat kwaliteit van leven centraal staat; waardig sterven maakt hiervan onderdeel uit. Aan behoeften van patiënten én naasten wordt zoveel mogelijk tegemoet gekomen, waarbij ook plaats is voor rouwzorg; - dat lichamelijke en psychosociale problemen worden ondersteund, met aandacht voor spirituele zorg en het creëren van een door de patiënt zo veel mogelijk zelf vormgegeven stervensproces; - dat de zorg zo dichtbij als mogelijk is georganiseerd. Huisartsen, (wijk)verpleegkundigen en verzorgenden vervullen een spilfunctie gericht op een zo goed mogelijke ondersteuning met zorg in de thuissituatie; - dat er extra aandacht is voor mantelzorgers; palliatieve zorg doet een groot beroep op mantelzorgers. Integraal onderdeel van de zorg is de aandacht voor de naasten en een goede ondersteuning van de naasten [……] Vrijwilligers vervullen een belangrijke rol ter ontlasting van de mantelzorgers (!); - dat palliatieve zorg onderdeel is van de reguliere zorgverlening. Het karakter van palliatieve zorg is generalistisch: zorgverleners als huisartsen en verpleegkundigen, en instellingen als verpleeg- en verzorgingshuizen alsmede ziekenhuizen moeten de kennis en kunde in huis hebben om goede palliatieve zorg te kunnen verlenen. Waar nodig, is specialistische kennis snel beschikbaar.

U kunt zich voorstellen dat ieder overleg om tot een samenhangend beleid te komen wel vanzelf tot een poolse landdag moet leiden. Toch is het gelukt om bij het Ministerie draagvlak te verkrijgen voor een Nationaal Programma Palliatieve zorg. De staatssecretaris schrijft dat het Nationaal Programma Palliatieve zorg zich gaat richten op kwaliteitsverbetering van de palliatieve zorg door kennisontwikkeling en deskundigheidsbevordering. Het programma leidt tot een samenhangende ontwikkeling van zorg, onderzoek en onderwijs. Het is de bedoeling dat de academische centra in samenwerking met de netwerken palliatieve zorg een regionaal consortium gaan vormen. Het klinkt al weer erg polderachtig maar laten we niet somberen. Uit internationale vergelijking blijkt dat de palliatieve zorg in Nederland van hoog niveau is. Met name de beschikbaarheid van hospices en pijnmedicatie, alsmede het gerichte overheidsbeleid (!) vielen positief op.

Ik vind het heel plezierig om zo veel herkenning te lezen in deze visie. Toch moet er landelijk gezien nog veel gebeuren, erkent ook de staatssecretaris. Het ‘probleem’ van de palliatieve zorg is dat het overal plaatsvindt en dus elke

Het beleid en de visie van ThamerThuis passen volledig in de lijn van het ministerie, alleen hadden wij dat 15 jaar geleden al opgeschreven. U vindt de meest recente versie van het beleidsplan op de website. 3

Onze belangenorganisatie Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg (VPTZ) bestaat dit jaar zelfs al 30 jaar (gefeliciteerd!). Om met de woorden van vrijwilliger Wim van de Graaf te spreken: ‘VPTZ heeft de participatiesamenleving hoogstpersoonlijk uitgevonden!’ Vrijwilligers, donateurs, sponsoren en anderen die ThamerThuis een warm hart toedragen: namens het bestuur onze hartelijke dank voor uw steun zodat wij een radertje kunnen zijn in het Nationale Programma in De Kwakel, Uithoorn en omstreken.

worden genomen. Zij zullen in ThamerThuis zeer gemist worden. Ook voor de betreffende vrijwilligers is het zwaar. Afscheid nemen van palliatieve zorg is een vorm van rouwen. Immers, dit vrijwilligerswerk raakt erg aan je eigen leven. Verdere invulling van het beleid: alle vrijwilligers vanaf 70 jaar zullen jaarlijks een persoonlijk gesprek hebben met een van de coördinatoren over de fysieke, emotionele en psychische belasting die zij al dan niet ervaren in het werk. Ook zal gekeken worden naar wat eventueel nodig is om het werk vol te houden (denk aan aangepaste werktijden, minder zware huishoudelijke taken enz.) In het jaar dat iemand 75 wordt, zal het vrijwilligerswerk voor ThamerThuis helemaal stoppen.

Marianne Klinkenberg voorzitter Stichting ThamerThuis Voor de hele brief: http://www.rijksoverheid.nl/documenten-enpublicaties/kamerstukken/2013/12/11/kamer brief-over-investeren-in-palliatieve-zorg.html

Bestuur en coördinatoren beseffen dat dit geen gemakkelijk besluit is, maar wel noodzakelijk. We zijn blij met de betrokken en begripvolle wijze waarop de betreffende vrijwilligers hiermee omgaan.

Leeftijdsbeleid In 2013 is er een werkgroepje gevormd (een bestuurslid en twee vrijwilligers) om na te denken over een leeftijdsbeleid voor vrijwilligers van ThamerThuis.

Corry Brouwer, bestuurslid

van de Coördinatie

De aanleiding was zelfreflectie van de vrijwilligers van de werkgroep. Beide zijn zelf op gevorderde leeftijd en werken al vanaf het begin voor ThamerThuis.

Meegaan met de tijd Dit bulletin verschijnt vlak voor het einde van het jubileumjaar van ThamerThuis. We hebben genoten van de feestelijkheden rond het 15-jarig bestaan van ons huis, het bestuur heeft een onvergetelijke dag georganiseerd in de Thamerkerk in Uithoorn. Als toegift, en wat voor één, hebben we de belofte van pianiste Iris Hond dat zij speciaal voor onze gasten en ons team nog een keer terugkomt!

Doel van het invoeren van het leeftijdsbeleid is, zoveel mogelijk te voorkomen dat vrijwilligers die jaren gemotiveerd en enthousiast zorg hebben verleend (te) lang doorgaan. Het geeft bovendien rust als vanaf het begin duidelijk is dat aan het werken als vrijwilliger op een bepaalde leeftijd een einde komt. Afgesproken is, dat het vrijwilligerswerk voor ThamerThuis ophoudt wanneer men 75 jaar wordt.

Zorgverlening In 2013 hebben we 24 gasten, in de leeftijd van 53 tot 91 jaar, voor korte of langere tijd in ons huis mogen ontvangen. Zij kwamen uit Uithoorn, Amstelveen, Rijsenhout, Kudelstaart, Leimuiden en Aalsmeer. De meeste gasten kwamen vanuit hun thuissituatie naar ThamerThuis, anderen kwamen uit de ziekenhuizen in de wijde omtrek. De duur van de opnames liep uiteen van een paar dagen tot enkele maanden. In de thuissituatie hebben we bij 53 gezinnen onze vrijwilligers kunnen inzetten. Zij zijn ingezet in de gehele regio Amstelland ter

Uiteraard is dit beleid met de grootst mogelijke zorgvuldigheid tot stand gekomen. Er zijn verschillende gesprekken gevoerd in de werkgroep, met het bestuur en met de coördinatoren. Daarna is het plan met de vrijwilligers van 70 jaar en ouder, die er het meest direct mee te maken hebben, besproken. Op dit moment zijn er acht vrijwilligers die 75 jaar en ouder zijn, van wie in de loop van dit jaar op een passende wijze afscheid zal 4

de loop van dit jaar afscheid nemen van ThamerThuis vanwege het leeftijdsbeleid. Het is goed dat dit beleid er is gekomen, en we zijn enorm dankbaar voor de medewerking en het meedenken van de vrijwilligers die het aangaat. Hun wijsheid in dezen is echt een voorbeeld voor ons, maar wat zullen we ze gaan missen!

ondersteuning en vervanging van de mantelzorgers van terminaal zieken. Scholing Aan scholing is in het afgelopen jaar weer veel aandacht besteed. Twee keer is de basiscursus aangeboden aan nieuwe vrijwilligers, in totaal zijn er tien nieuwe vrijwilligers gestart in ThamerThuis en bij de inzet in thuissituaties. De cursus wordt samen met het hospice Bardo in Hoofddorp gegeven, dus de deelnemers komen ook uit beide huizen. Drie van de vijf ThamerThuis vrijwilligers die onlangs de basiscursus hebben afgerond zijn inmiddels begonnen met het inwerken. De andere twee zullen daar later in het jaar mee beginnen. We hopen dat ze zich snel helemaal op hun gemak zullen voelen in het mooie werk dat ze gaan doen.

Digitaal rooster Willy Rullmann schreef in het voorwoord al over veranderingen, o.a. de veranderingen op digitaal gebied binnen ThamerThuis. Daar mag nog een verandering bij genoemd worden: per 22 april hebben we het oude, met de hand ingevulde rooster in de keuken van ThamerThuis vervangen door een digitaal rooster. Vrijwilligers kunnen vanaf die datum vanuit hun huis inloggen op het besloten gedeelte van de website en daar de diensten invullen die ze willen doen. Erg handig voor diegenen die vaak langere tijd vooruit hun diensten willen doorgeven, overzichtelijk want het is gelijk zichtbaar of die plekjes nog beschikbaar zijn. Voor de coördinatoren is het prettig dat er geen vergissingen meer kunnen ontstaan door de handmatigheid van het oude rooster. De instructiebijeenkomsten zijn inmiddels afgerond. Het zal nog wel even wennen zijn, maar we verwachten er veel plezier van te zullen hebben.

Voor de tweede keer is dit jaar een serie masterclasses georganiseerd voor de vrijwilligers van ThamerThuis en van hospice Bardo. Zo’n serie biedt de mogelijkheid om dieper in te gaan op thema’s waar alle vrijwilligers mee te maken krijgen en die doorlopend aandacht behoeven. Er zijn masterclasses geweest over o.a. angst en depressie in de laatste levensfase, de film De goede dood, we hebben gelachen en gehuild bij het Theater van de Laatste Dagen, en als afsluiting heerlijk ontspannen mee kunnen doen met het duo Mark en Tjark, Zingen bij de afwas. Vanuit ThamerThuis zelf zijn bijscholingen over rapportage en hygiëne aangeboden, en zijn de elk jaar terugkerende bijscholingen praktische vaardigheden en calamiteitentraining gegeven.

Afscheid Een andere grote verandering die niet ongenoemd mag blijven, is dat na acht jaar onze collega Agnes Weel gaat stoppen als coördinator. Zij heeft een andere baan aangenomen in de wijkverpleging, en heeft half mei haar laatste werkdag bij ons. Dat zij niet meer onze collega zal zijn, dat wordt voor ons wennen! Een nieuwe collega vinden die ons net zo aanvult als Agnes, dat wordt een uitdaging. Wij zijn met ons drieën jarenlang een goed op elkaar ingespeeld team geweest, elk met haar eigen kwaliteiten en talenten. Maar we gunnen Agnes van harte dat ze heerlijke jaren tegemoet gaat in de wijk. Tijdens het zomerfeest gaan we afscheid van haar nemen.

Vrijwilligers Momenteel werken er 55 vrijwilligers in ThamerThuis van wie er 16 ook in de thuissituaties inzetbaar zijn. Daarnaast werken nog 15 vrijwilligers alleen in de thuissituaties. Een grote groep dus, van 70 gemotiveerde deskundige vrijwilligers die samen met de coördinatoren, wijkverpleging, geestelijk verzorger, huisartsen, nachtdienstmedewerkers en huishoudelijke verzorgers een warm huis en een veilige thuissituatie proberen te bieden aan wie daar behoefte aan heeft.

Jeannette Voskamp Pas als je stopt met zoeken ontstaat de mogelijkheid dat je ontdekt dat je er al bent.

Leeftijdsbeleid Zoals u elders in dit bulletin kunt lezen gaat een groepje vrijwilligers van het eerste uur in 5

liefdevolle en aandachtige steun van andere mensen). Lang niet altijd lukt het om werkelijk tot een soort van afronding te komen. Maar als dat wél lukt, dan kan die laatste periode er ook een zijn van een bijzondere kwaliteit, vol liefde en intens geleefd leven.

Geestelijke verzorging De dood valt niet te regisseren We leven in een tijd met heel veel mogelijkheden, ook op medisch-technisch gebied. Voor steeds meer aandoeningen worden behandelingen en geneesmiddelen ontwikkeld. Ziektes waar je vroeger aan overleed, zijn ongevaarlijk geworden; aids en vele soorten kanker lijken meer en meer chronische ziektes te worden. Dit is een geweldig groot goed, waar we niet dankbaar genoeg voor kunnen zijn.

Als ik om me heen kijk, ben ik wel eens bang dat we de waarde van zo’n proces niet meer kunnen zien. Het lijkt alsof pijn en ongemak tot het uiterste vermeden en bestreden moeten worden. Onnodige fysieke pijn dient natuurlijk te allen tijde voorkomen te worden. Waar ik op doel is dat sterven nu eenmaal pijn met zich meebrengt, levenspijn, en dat we dat niet kunnen vermijden. Meer en meer lijkt het alsof we de dood graag in de hand willen houden, zelf de controle bewaren. En als het niet meer gaat, willen we een oplossing van de dokter, en wel nú.

Maar het heeft ook een keerzijde. Door de goede medische zorg kan de dood als het ware steeds meer uitgesteld worden. Dan kun je in een gebied terechtkomen, waarin je je moet afvragen of dat medische handelen wel steeds maar moet dóórgaan. Of we niet van ophouden moeten weten.

Maar de dood valt niet te regisseren. Heel vaak gaat het stervensproces zijn eigen gang, tegen alle plannen en afspraken van mensen in. En vooral familieleden kunnen daar soms moeilijk mee omgaan. ‘Dit had hij of zij nooit gewild,’ hoor je dan zeggen. Het ís ook afschuwelijk moeilijk om te moeten loslaten, om erbij te moeten zijn en niets te kunnen doen. Maar dat is een pijn die nu eenmaal hoort bij het leven en bij het sterven.

Als er op een gegeven moment geen behandeling meer mogelijk is die nog genezing kan brengen, of als men er voor kiest om te stoppen met behandelen, dan is er nog altijd de palliatieve zorg. Daarin gaat het niet om genezen van de ziekte, maar om het welbevinden van de patiënt, door middel van pijnbestrijding en als het nodig is palliatieve sedatie. En als uiterste middel in een situatie van ondraaglijk lijden is er nog de mogelijkheid van euthanasie.

Natuurlijk is het van het grootste belang om tijdig met je dokter te praten over wat je wel en niet wilt qua behandelingen, als je niet meer beter kunt worden. Maar het lijkt me van minstens even groot belang, dat we leren beseffen dat we de dood niet in de hand hebben, niet in de hand kúnnen hebben. Dat we leren ons over te geven aan dat geheim van leven en dood, dat wel zo goed mogelijk te begeleiden valt, maar niet te regisseren.

Dit alles draagt ertoe bij, dat we in onze samenleving steeds minder weten hoe we moeten omgaan met lijden. Wanneer we nog jong en gezond zijn, wordt ons alsmaar voorgehouden dat we onze doelen moeten verwezenlijken, onze passies navolgen. Ons leven moet een succes zijn en mislukken is geen optie. Dat is een levenshouding die haaks staat op wat er in de laatste levensfase van ons allen gevraagd wordt: niet doen, maar láten. Dat geldt voor de dokter, die zoals hierboven geschreven van ophouden moet weten. Maar het geldt ook voor de familie die niet tot in het oneindige van de arts mag vragen om ingrijpen, om oplossingen. Het geldt niet in de laatste plaats voor de patiënt zelf, die uiteindelijk álles moet (los-)laten: werk, gezondheid, van betekenis zijn, en ten slotte ook de liefste naasten, het leven, zichzelf. Dat is een pijnlijk en moeizaam proces, waar een mens gewoon tijd voor nodig heeft (en

Willy Rullmann

Zomaar Warme zorg Het is een koude ochtend, ik loop coschap in een verpleeghuis. Mevrouw A. heeft een vergevorderd stadium van Alzheimer, waardoor normale communicatie niet meer mogelijk is. Ze is uit bed gevallen en ik onderzoek haar heup. 6

avonduren zijn nog wel eens bezet met activiteiten op het vrijwilligersfront.

Iedere beweging lijkt pijn te doen, ze begint zelfs een beetje te huilen. Ik vraag de specialist ouderengeneeskunde erbij en ook hij hoeft haar maar aan te raken of ze gilt het uit.

Na een heel onbezorgde jeugd ben ik na mijn middelbare school de opleiding tot verpleegkundige A gaan volgen, waarna ik direct doorgegaan ben met een vervolgopleiding tot leidinggevend verpleegkundige. Ik heb met heel veel plezier in het huidige ziekenhuis Amstelland gewerkt en nog een aantal jaar op de polikliniek van het AMC. Bij de geboorte van onze oudste dochter heb ik ervoor gekozen om fulltime moeder te zijn. De vrijgekomen tijd heb ik altijd goed in kunnen vullen met allerhande vrijwilligerswerk, waarin allerlei kwaliteiten van pas kwamen, maar ook heel veel leerzame situaties mijn pad kruisten.

Hij lijkt klaar en wast zijn handen onder de warme kraan. Vreemd genoeg herhaalt hij daarna het onderzoek en nog vreemder: nu heeft ze nergens last van. Ik kijk hem vragend aan, hij zegt: ‘Die heup is niet gebroken, ze kan niet tegen koude handen.’ Hector de Beaufort Bron: www.nrc.nl

Helaas hebben wij in onze familie en in onze zeer nabije omgeving veel verliezen moeten incasseren door overlijden van onze naasten. Het was voor mij al vrij snel duidelijk dat het verwerkingsproces na het overlijden sterk beïnvloed werd door de wijze waarop mijn familie en ikzelf de laatste fase en het afscheid hebben kunnen beleven. Toen ik stopte met een aantal kind-gerelateerde vrijwilligerswerkzaamheden, kreeg ik weer tijd voor iets anders.

Mensen zullen sterven als de warmte ontbreekt. Niet van de duisternis, maar van de kou.

Wie ben ik, wat doe ik Uit de kinderen… tijd voor iets anders

Dat bracht mij bij ThamerThuis. Ik had het gevoel dat ik daar wellicht iets kon doen met mijn kennis van vroeger, maar misschien nog wel meer met mijn kennis vanuit eigen ervaring. Mijn doel was om bij te kunnen dragen aan een sfeer waarin afscheid nemen dragelijk wordt. Intussen ben ik al weer een jaar werkzaam als vrijwilliger in ThamerThuis en ook in de thuisinzet.

De vraag om mij voor te stellen als vrijwilligster in het Nieuwsbulletin zet je dan toch weer aan het denken. Wat brengt je hier en vooral: wat houdt je hier? Laat ik beginnen met mijzelf voor te stellen. Ik ben Wijnie Schmidt-Huender. Geboren en getogen Amsterdamse en zoals zovelen in Uithoorn terecht gekomen toen er een huis moest komen waar kinderen in een veilige omgeving op kunnen groeien. Inmiddels zijn we 25 jaar verder, wonen wij prettig in Uithoorn, maar klopt het Amsterdamse hart nog heftig.

Inmiddels weet ik ook wat mij hier houdt. Juist de ervaring gezamenlijk een sfeer te creëren waarin mensen tot rust komen, waarin mensen zich de tijd gunnen om afscheid te nemen, waarin mensen het vertrouwen ervaren om zichzelf kunnen zijn hoe verdrietig de situatie ook is, dat is wat het werk zo mooi maakt.

Mijn gezin bestaat uit een lieve man, twee dochters van wie er een niet meer thuis woont, de andere op het punt van uitvliegen staat en een zoon, die nog even de overvloed aan aandacht van vader en moeder (dat kan te veel zijn op je 16e) over zich heen moet laten komen. Wij zijn een sportief en actief gezin. Hele weekenden spelen zich af op de sportvelden, de gezamenlijke maaltijd wordt geregisseerd door trainingstijden en de

Er wordt vaak gereageerd met ‘Oh, wat knap!’, of ‘Is dat niet heel erg zwaar?’ Ik ervaar het helemaal niet als zwaar, evenmin vind ik het knap. Voor mijzelf is het een verrijking om dit samen met zoveel lieve en verschillende mensen te kunnen doen. Wijnie Schmidt-Huender

7

wat de reden is aangezien ze weinig met elkaar hebben. Hans vertelt dat hij kanker heeft en dat het einde nabij is. Hij wil nog een keer met de hele familie op reis naar Florida. Dit betekent dat Vera het hele gezin zal ontmoeten. Ze ziet hier enorm tegenop. Het valt mee. Zo ontmoet ze ook Luciens halfbroer, Aron, op wie ze verliefd raakt. Ze krijgen een relatie. Haar huwelijk loopt hierdoor spaak. Ze verhuist met Aron naar Spanje waar ze op haar 39e zwanger raakt, dit terwijl ze nooit kinderen wilde. Ze is hier blij mee en ook verrast omdat ze dit nooit had durven dromen.

Boekenplank Tegenlicht Door Esther Verhoef Vera, de hoofdpersoon in dit boek, wordt al vroeg gepest op school. Haar moeder wordt regelmatig opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, haar vader heeft een baan in het leger en kijkt niet naar haar om. Vera wordt opgevoed door haar grootmoeder. Ze is veel alleen. Vader negeert moeder, in de zin dat hij haar doodzwijgt, hij doet alsof ze niet bestaat en Vera weet ook niet waar haar moeder is wanneer ze niet thuis is. Op een bepaald moment gaat Vera op onderzoek uit en ontdekt dat haar moeder op een gesloten afdeling verblijft van een psychiatrisch ziekenhuis. Ze zoekt haar op. Haar moeder is dolblij haar te zien en laat haar voelen dat ze van haar houdt. Vera voelt zich dikwijls eenzaam en alleen, ze hoort nergens bij. Ze kan zich goed afsluiten van alles en iedereen.

Op weg naar een klus verongelukt haar grote liefde, Aron. Ze is helemaal kapot! Haar schoonvader overlijdt snel daarna en haar leven ligt aan diggelen. Ze raakt helemaal de kluts kwijt en ligt dagen in bed. Ze is bang gek te worden. Uiteindelijk krijgt ze weer contact met Nico die bij haar komt en voor haar wil zorgen. Wanneer haar kindje, Noa, een meisje, wordt geboren, is Nico degene die hen verzorgt. Vera wordt behandeld door psychiaters en is gelukkig dat ze niet krankzinnig is geworden zoals haar moeder. Iets waar ze altijd heel bang voor was.

Ze ontmoet al jong Lucien met wie ze samen gaat wonen en trouwt. Vera fotografeert dieren voor tijdschriften en tentoonstellingen, Lucien heeft een schoonmaakbedrijf. Ze zien elkaar weinig doch ze hebben wel een band. Vera bezoekt regelmatig bijeenkomsten die verband houden met haar passie voor de fotografie en ontmoet daar op een keer ook Nico met wie ze een seksuele relatie begint. Ze ontmoeten elkaar zo nu en dan in hotels. Nico is getrouwd en heeft een gezin. Vera wil niet verder met hem doch vindt het prettig dat hij aandacht aan haar besteedt, haar mooi vindt en met haar vrijt. Hij wil meer doch zij wijst dit af omdat ze hem te afhankelijk vindt worden.

Vera heeft weinig liefde gekend in haar leven en wist ook niet wat dat was. De enige van wie ze hield was haar moeder die er nooit was en uit haar leven verdween. Vera heeft zich lang afgesloten van de buitenwereld. Doordat ze veel werd gepest op school en haar thuis geen liefde bood miste ze alle aansluitingen, behalve met de wereld van de dieren. In het fotograferen kon ze alles kwijt wat ze niet had, dat was het enige wat ze goed kon. En ze begreep de dieren die hetzelfde zijn als mensen, hierin was ze een buitenstaander, ze wilde dat niet zijn en sprak er met niemand over.

Vera ziet haar vader weinig en als het al zo is zegt hij het broodnodige. Er is geen affectie en ze voelt zich onbegrepen.

Bij Lucien voelde ze zich de vrouw van… Wie was zijzelf? Ze was afhankelijk van hem, verder had ze niemand en leefde ze in een kleine wereld vol angsten, alertheid en een leven dat overleven was.

Op een gegeven moment neemt ze haar moeder mee uit de inrichting – ze ‘vluchten’ naar Parijs. Echter, haar moeder springt op het station voor de trein. Als gevolg hiervan is Vera helemaal van de kaart en voelt ze zich schuldig. Kort daarop heeft ze weer contact met Nico die aangeeft dat hij met haar verder wil, zij weigert.

Doordat ze Nico nu serieus in haar leven toeliet en ontdekte wat liefde is en door de komst van haar kindje kon ze een nieuw leven beginnen. Het boek leest als een trein. Heel makkelijk en op een natuurlijke manier worden moeilijke, zware levensthema’s uitgediept.

Wanneer Luciens vader, Hans, haar en Lucien uitnodigt voor een etentje, vraagt ze zich af 8

Het is een heftig boek in de zin dat er veel ellende in voorkomt. Esther Verhoef heeft zelf een jeugd gehad die niet gemakkelijk is geweest. Er zijn duidelijk situaties in dit boek beschreven die uit haar eigen leven afkomstig zijn. Ik vind het boek een aanrader ondanks het grote verdriet dat wordt beschreven.

‘Oh, dat maakt niet uit,’ zei ze. ‘Ik heb geen haast. Ik ben op weg naar een hospice.’ Ik keek in de achteruitkijkspiegel. Haar ogen glinsterden. ‘Ik heb geen familie meer,’ zei ze met een zachte stem. ‘De dokter zegt dat ik niet erg lang meer heb.’ Ik keek haar rustig aan via de achteruitkijkspiegel en schakelde de meter uit. ‘Welke weg zou u willen rijden?’ vroeg ik.

Esther wil diepere lagen aanboren (zie artikel in Het Parool, zat. 22 febr. 2014) en dat is haar zeker gelukt met het schrijven van dit boek.

De volgende twee uur reden we door de stad. Ze liet me het gebouw zien waar ze ooit had gewerkt als liftbediende. We reden door de buurt waar zij en haar man hadden gewoond toen zij pas getrouwd waren en ze liet me stoppen voor de ingang van een warenhuis dat vroeger een balzaal was geweest, hier had ze als meisje dansles gehad. Soms vroeg ze mij om even langzamer te rijden voor een bepaald gebouw of een hoek van een straat en ze staarde dan in de duisternis en zei niets.

Wilma Weerens

Gehoord, gezien, gelezen Een taxichauffeur uit New York schreef: Ik arriveerde bij het adres en toeterde. Na een paar minuten wachten toeterde ik weer. Aangezien dit de laatste rit van mijn dienst was, dacht ik: ‘Zal ik gewoon wegrijden?’ Maar in plaats daarvan parkeerde ik de auto op de parkeerplaats, liep naar de deur en klopte. ‘Een momentje,’ zei een zwakke, oudere stem. Ik hoorde iets dat over de vloer werd gesleept. Na een lange pauze werd de deur geopend. Een kleine vrouw eind 90 stond voor mij. Ze droeg een mooie jurk en een hoed met een sluiertje, zoals iemand uit de 40-er jaren. Naast haar stond een kleine nylon koffer. Het appartement zag eruit alsof er niemand woonde. Al het meubilair was bedekt met lakens. Er waren geen klokken aan de muren, geen snuisterijen of gebruiksvoorwerpen. In de hoek stond een kartonnen doos gevuld met foto’s en glaswerk.

Na een paar uur zei ze plotseling: ‘Ik ben moe. Laten we nu gaan.’ We reden in stilte naar het adres dat ze mij had gegeven. Het was een laag gebouw, lijkend op een klein verzorgingstehuis, met een oprijlaan die onder een portiek doorging. Twee verpleegsters kwamen naar de taxi toen ik de oprit opreed. Ze waren bezorgd en keken naar elke beweging van de oude vrouw. Ze moesten al op haar hebben zitten te wachten. Ik opende de kofferbak en nam de kleine koffer mee naar de deur. De vrouw zat intussen al in een rolstoel, die de verpleegsters voor haar hadden klaarstaan. ‘Hoeveel ben ik je schuldig?’ vroeg ze, en ze pakte haar tas. ‘Niets,’ zei ik. ‘Maar je moet toch iets verdienen om te leven,’ antwoordde ze. ‘Er zijn andere passagiers,’ antwoordde ik. Bijna zonder na te denken, boog ik en gaf haar een knuffel. Ze drukte me tegen zich aan met alle kracht die ze in zich in had. ‘Je gaf een oude vrouw een klein moment van vreugde,’ zei ze. ‘Dankjewel.’

‘Zou u mijn koffer willen dragen?’ vroeg ze. Ik nam de koffer naar de taxi, en keerde terug om de vrouw te helpen. Ze nam mijn arm en we liepen langzaam naar de stoeprand. Ze bedankte me voor mijn vriendelijkheid. ‘Het is niets,’ vertelde ik haar. ‘Ik probeer alle passagiers gewoon te behandelen op de manier waarop ik zou willen dat mijn moeder behandeld zou worden.’

Ik drukte haar hand, en liep naar mijn taxi. Achter me ging een deur dicht. Het was het geluid van de afronding van een leven…

‘Je bent een goede jongen,’ zei ze. Toen we in de taxi zaten, gaf ze me een adres en vroeg: ‘Kun je door de binnenstad rijden?’ ‘Het is niet de kortste weg,’ antwoordde ik snel.

Het was mijn laatste rit, dus er kwamen geen andere passagiers meer. In gedachten verzonken reed ik rond, zonder de rit naar huis te maken. De rest van die dag kon ik 9

nauwelijks praten. Wat als die vrouw een chagrijnige chauffeur had gekregen, of iemand die te ongeduldig was en de rit zo snel mogelijk wilde afwerken omdat zijn dienst bijna was afgelopen. Wat als ik niet was uitgestapt en naar haar deur was gelopen of een keer had getoeterd en dan was weggereden?

Herinneren we ons allemaal niet de hoorspelen van Paul Vlaanderen en zijn Ina? En niet te vergeten de familie Doorsnee? Ook luisterden we naar de verhalen over en van het koningshuis, en dan de politiek: we hoorden weer Den Uyl, Van Agt en niet te vergeten boer Koekoek, wiens hit Den Uyl zat in de olmen nog eens bovenaan de lijst kwam te staan.

Alles overdenkend, denk ik niet dat ik ooit iets belangrijkers heb gedaan in mijn leven. We zijn geneigd om te denken dat onze levens rond grote momenten draaien. Maar vaak pakken die grote momenten ons op een moment dat we het niet verwachten en wat voor anderen dan een kleine stap lijkt, blijkt iets groots te zijn.

Wie van zijn herinneringen kan genieten leeft tweemaal. En toen kwamen de televisies en… het werd stil op straat en iedereen keek naar het assortiment op de zenders één en twee. Het Eurovisie Songfestival: hoeveel jaren is het alweer geleden dat Nederland bij de winnaars hoorde? Jawel, we herinneren ons allemaal nog Teddy Scholten, Lenny Kuhr en hun meezingliedjes. Maar waarom won het liedje De mallemolen van het leven nooit eens een prijs? We zongen het weer volop mee en wat is die tekst mooi! Ik citeer er enkele zinnen uit: ‘Eenmaal in de molen van het leven, in het begin ben je misschien een beetje bang. Dan zal iemand je weer vasthouden totdat je het alleen kunt, Want de mallemolen angst duurt nooit lang’.

Bron: Internet

Vrijwilligershoek Zingen bij de afwas Wat mag je jezelf als vrijwilliger van ThamerThuis een rijk mens voelen: een aanbod van zes masterclasses wordt je toegezonden en daar mag je dan een mooie keuze uit maken. Dan ga je kiezen uit de onderwerpen die je het meest aanspreken en je schrijft je daarvoor in.

Het werd een erg leuke avond, maar aan het einde moesten we helaas vaststellen, dat we toch echt weer gewoon 40 jaar ouder waren, net als Mark en Tjark zelf, nadat ze hun pruiken hadden afgezet. Tot slot werd nog een ode aan alle vrijwilligers gezongen met als tekst: ‘Jullie zijn goud waard, onbetaalbaar…’ Een mooie avond met dit keer géén zorginhoud. Maar is het hele leven niet gewoon gevuld met een lach en een traan? En tranen van het lachen waren er deze avond genoeg. Dank aan diegenen die deze ‘terug in de tijd’ avond voor ons hebben georganiseerd.

Zo bleef ik bij de laatste hangen: Zingen bij de afwas. Wat zou dat nou te maken hebben met palliatieve terminale zorg? Ja, afwassen kan ik, maar zingen: je hoort dit liever niet. Maar misschien kan deze avond me toch iets leren? Om 18.00 uur werden we hartelijk verwelkomd met heerlijk warme soep en belegde broodjes in kerkgebouw De Schutse in Uithoorn. Tijdens het eten werd er veel, heel veel gepraat en de tijd vloog dan ook om. Hierna werden we gevraagd naar de grote zaal te komen voor het inhoudelijke gedeelte. We zagen op het toneel al een ouderwets keukentje staan en ja, het werd een avond in de sfeer van de jaren ’70, verzorgd door het duo Mark en Tjark, vader en zoon. Wie die jaren bewust heeft meegemaakt, voelde zich echt weer even 40 jaar jonger. In die jaren werd er in de keukens nog gerookt, gezongen, gelachen en vooral afgewassen volgens een vast rooster. Het oude keukentje paste er precies bij, compleet met antieke radio. En wat luisterden we op die avonden?

Anne Burgmeijer

Nieuwjaarsbijeenkomst ThamerThuis En toen was het weer zover op 10 januari: de nieuwjaarsbijeenkomst onder het genot van een hapje en drankje in het atelier van Lida. Tussen half vier en vier uur werd het steeds drukker en rond kwart over vier was iedereen

10

- Afzonderlijke bestuursleden zoals Herman Aaij en Ludo Gribling worden dank gezegd voor hun werkzaamheden. - Bij Corry Brouwer kun je aankloppen voor een goed gesprek. Ze is vertrouwenspersoon voor de vrijwilligers. - Deze bijeenkomst is mede mogelijk gemaakt door donaties van families van enkele gasten. Daarvoor onze hartelijke dank!

die zich had aangemeld aanwezig. Een gezellige drukte!

Dank aan Lida die haar ruimte weer beschikbaar heeft gesteld voor deze gezellige bijeenkomst. Anne en Lida krijgen lof voor het maken van de hapjes en alle overige voorbereidingen. Super.

In het atelier was het lekker warm en Lida had haar ruimte weer erg knus ingericht met bloemetjes, takken en kaarsen. Er stonden overal schalen met lekkere hapjes en de mensen werden verwelkomd met een prosecco. ‘Lekkere bubbeltjesdrank’, zoals veel vrijwilligers zeiden. Er werd druk gepraat en het was aangenaam en leuk dat men elkaar weer eens samen zag.

Iedereen genoot zichtbaar. Wilma Weerens

Voorzitter Marianne Klinkenberg hield een toespraak, waarin ze een aantal belangrijke punten aankaartte. Zo werd er melding gedaan van het volgende:

Keez-toernooi Op vrijdagavond 21 februari vond in het clubhuis van Legmeervogels voor de tweede maal het open Keez-kampioenschap van Uithoorn plaats.

- ThamerThuis bestaat 15 jaar en dat is goed gevierd in de Thamerkerk onder grote belangstelling. We houden nog een optreden van Iris Hond te goed. - De tevredenheid over de zorg in ThamerThuis is groot. Dit wordt gemeten via palliatieftevreden.nl, waar nabestaanden een vragenformulier kunnen invullen. - ThamerThuis heeft inmiddels een regionale functie als vraagbaak en kenniscentrum voor zorgverleners. - Maarten Poelmans is (weer) toegetreden tot het bestuur. - Belangrijkste doel in 2014 is het werven van nieuwe donateurs en sponsors; ook zijn er steeds nieuwe vrijwilligers nodig. - Er gaat meer gewerkt worden met de website en via het extranet. - Jan Wesselius gaat de functie van webmaster op zich nemen. - Marnel de Haan wordt persoonlijk bedankt voor haar inzet in ThamerThuis. Zij gaat zich richten op werkzaamheden voor de kerk, een betaalde baan, een eigen bedrijfje voor correctiewerk. Ze heeft keuzes moeten maken en ze is niet gestopt omdat ze het in ThamerThuis niet meer leuk vond.

Liefst 188 deelnemers, verdeeld in 94 teams, namen het tegen elkaar op in een uitermate sfeervolle ambiance. Er werd zeer sportief gestreden om de titel. Aan het eind van de avond bleek team Bertus met Robin Spaargaren en Bert Braam, de sterkste. Zij werden tot Keez-kampioen 2014 van Uithoorn gekroond. Het toernooi werd georganiseerd door Team Samen Sterker en de Club van 100 van Legmeervogels. Het populaire spel stond ook dit jaar weer borg voor een avond ouderwetse gezelligheid. En dat het spel populair is, blijkt uit het feit dat het aantal deelnemers aan dit toernooi weer hoger uitviel dan vorig jaar. Alle koppels speelden drie ronden van maximaal 55 minuten en via een ingenieus puntensysteem kon daarna het winnende team bekend worden gemaakt. Wedstrijdleiders Mark Lakerveld en Jeroen Wegbrands hadden weliswaar een drukke avond, maar stelden tevreden vast dat alle Keez-partijen sportief en volgens het toernooireglement waren verlopen. De kampioenen Robin Spaargaren en Bert Braam ontvingen vol trots de eerste prijs. Beiden keerden huiswaarts met het felbegeerde ‘gouden Keez-bord’. De tweede plaats, de ‘zilveren Keez-borden’ waren voor 11

team Rondje 35, bestaande uit Benita de Vries en Cees van Weerdenburg. De derde plaats, de ‘bronzen Keez-borden’, ging naar team Rondje 36, bestaande uit Irma van Weerdenburg en Peter de Kruif.

Een heerlijk recept Aardappelschotel Deze aardappelschotel is heerlijk, al zeg ik het zelf! En ik nodig mezelf uit om te komen eten. Lekker met een varkenshaasje met salie, boontjes en eventueel komkommer aangemaakt met dressing.

Behalve het ‘gouden Keez-bord’ verwierven de winnaars ook eeuwige roem, want halverwege de avond onthulden de kampioenen van 2013, team Wesja (Daniëlle Nonnemaker en Jeroen Westdorp) een bijzonder Keez-bord. Dit bord hangt nu op een vaste plaats in het clubhuis van Legmeervogels met daarop de namen van de jaarlijkse winnaars. Bovendien wordt daarbij het goede doel aangegeven, waarvoor de opbrengst van het toernooi is bestemd. Team Samen Sterker en de Club van 100 promoveren hiermee dit toernooi tot een jaarlijks terugkerend evenement met als uitgangspunt ‘spelen voor het goede doel’. Dit goede doel zal elk jaar door Team Samen Sterker en de Club van 100 opnieuw worden vastgesteld.

Aardappels schillen in kleine plakjes, met schil, rauw laten en in ovenschotel doen. Blikje ansjovis in olie. Olie van ansjovis over aardappels gieten. Ansjovis in stukjes door de aardappels scheppen. Laurierblaadjes in stukjes en rauw door de aardappels scheppen. Strooikaas over gerecht strooien/30+. Scheutje heet water over gerecht doen alvorens dit de oven in gaat. In oven plaatsen, tijd aanpassen afhankelijk van de hoeveelheid, temperatuur 180 graden.

Dit jaar hebben de organisatoren besloten om de opbrengst van het toernooi te schenken aan de Stichting ThamerThuis. Enkele dagen na de toernooiavond kon Frans Lakerveld namens de organisatoren een cheque van € 3.170,20 overhandigen aan de Stichting ThamerThuis. Bestuur en vrijwilligers van ThamerThuis waren blij verrast met dit leuke initiatief. ‘Het is een prachtig bedrag en dat kunnen we echt heel goed gebruiken’, aldus Maarten Poelmans, bestuurslid van ThamerThuis.

Wilma Weerens

Ten slotte Het volgende bulletin is weer een intern nummer, alleen bestemd voor direct bij ThamerThuis betrokkenen. Het zal half augustus verschijnen. De kopijdatum is vastgesteld op maandag 28 juli. Vaste bijdragers ontvangen twee weken vooraf een herinnering. Maar ook spontane bijdragen zijn altijd zeer welkom op het mailadres van de redactie (zie voorpagina).

Team Samen Sterker en de Club van 100 vinden dat ThamerThuis ons aller steun verdient en hopen dat hun initiatief ook bijdraagt tot een soort ‘wake-up call’ voor meer steun aan ThamerThuis. Frans Lakerveld tenslotte: ‘We hopen dat inwoners van onze gemeente het fantastische werk van deze mensen net zo waarderen als wij dat doen. Dat kan al door bijvoorbeeld jaarlijks een klein bedrag te doneren.’

De redactie

De foto’s op de voorpagina van het bulletin zijn een illustratie bij dit artikel.

12

STAAT VAN BATEN EN LASTEN OVER 2013 STICHTING THAMERTHUIS (1)

BATEN Subsidie VWS Exploitatiebijdrage Vrienden Donaties/sponsoring derden Bijdragen patiënten Totaal baten

in € 2013 124.419 51.671 2.000 13.373 _______ 191.463

LASTEN Kosten zorg Amstelring (2) Huisvesting/huishouding Personeelskosten Afschrijvingen Operationele kosten, pr, ICT Adm. + secr. + overige kosten Totaal lasten Nadelig saldo over 2013

129.419 32.083 11.790 596 21.912 4.170 _______ 199.970 -8.507

Toelichting: (1): de Stichting is in 2012 opgericht; de naam van de toen reeds bestaande stichting ThamerThuis is gewijzigd in Stichting Vrienden van ThamerThuis. Deze houdt zich bezig met fondsenwerving ten behoeve van de nieuwe stichting ThamerThuis en draagt bij aan haar exploitatie door tekorten voor haar rekening te nemen. In 2013 bedroeg de bijdrage aan Stichting ThamerThuis € 51.671,=. (2): de door het Ministerie van VWS gegeven subsidie ad € 124.419 is niet toereikend om de exploitatiekosten van ThamerThuis te dekken; op de zorgkosten wordt zelfs € 5000 toegelegd. De bijdrage van de Vrienden is dus hard nodig. Omdat de Stichting eerst in 2013 operationeel is geworden zijn er geen vergelijkende cijfers over 2012 beschikbaar. De besturen van beide stichtingen zijn ieder die zich op welke wijze dan ook heeft ingezet voor ThamerThuis, en uiteraard ook alle donateurs, dankbaar voor alle inzet en giften. Namens de stichtingsbesturen van ThamerThuis en de Vrienden van ThamerThuis, Ludo Gribling, penningmeester

13

ons afgeschreven donatiebedrag zonder opgaaf van een reden binnen 8 weken door uw bank terug te laten boeken naar uw rekening.

Belangrijke informatie van de penningmeester voor donateurs Op 1 februari jl. zou één Europese betaalmarkt voor de 18 Eurolanden in werking treden. Deze datum is weliswaar met 6 maanden uitgesteld, maar ThamerThuis wil dit donateursnummer aangrijpen om u te informeren over de consequenties voor diegenen onder u, die in het verleden een doorlopende machtiging tot incasso van een jaarlijkse donatie hebben afgegeven.

Voorts krijgt de Stichting Vrienden een incassant ID. Dit is een uniek kenmerk dat de Rabobank aan de Vriendenstichting uitgeeft om aan te geven dat deze valt onder de wetgeving voor de Euro-incasso. Het incassant ID van de Stichting Vrienden van ThamerThuis is NL27ZZZ412172300000. Daarnaast kent de bank u een uniek machtigingskenmerk toe, als u reeds een doorlopende machtiging heeft gegeven; voor nieuwe doorlopende machtigingen mag een donateur dit zelf op het machtigingsformulier invullen.

Deze machtiging was ten gunste van de Stichting ThamerThuis. Maar, zoals wij u in 2013 informeerden, de naam van deze Stichting is gewijzigd in Stichting Vrienden van ThamerThuis en er is een nieuwe Stichting ThamerThuis opgericht, die per 1 januari 2013 operationeel werd. In deze nieuwe opzet is de Stichting Vrienden belast met de fondsenwerving onder bedrijven en particulieren ten behoeve van ThamerThuis. Hierdoor kan de nieuwe Stichting ThamerThuis zich volledig concentreren op de zorg voor de gasten op basis van de van het Ministerie van VWS verkregen subsidie. Deze subsidie wordt aangevuld door de Stichting Vrienden teneinde een eventueel exploitatietekort van ThamerThuis te dekken.

Zowel incassant ID als machtigingskenmerk zijn ter bescherming van de donateur. Als deze bijvoorbeeld ontkent een machtiging te hebben gegeven en dus het geïncasseerde bedrag terugvordert, dan moet de incassant op verlangen van de bank een kopie van het getekende machtigingsformulier aan de bank tonen om de incasso gestand te doen. Uiteraard kan een gegeven machtiging te allen tijde worden ingetrokken. Onder het bewind van de Euro-incasso dient de Stichting Vrienden u voorafgaand aan de afboeking te informeren over het bedrag en moment van de afschrijving. In dit verband informeren wij u dat de jaardonaties tot € 50 rond medio januari van elk jaar zullen worden geïncasseerd en de donaties van € 50 of hoger rond medio juni van elk jaar. In januari jl. is dit principe voor wat betreft de donaties tot € 50 al toegepast. Voor de hogere donaties gaat dit dus per medio juni a.s. gebeuren.

Wij hebben gemerkt dat de informatie over deze structuurwijziging wellicht niet duidelijk genoeg is geweest, omdat een aantal donateurs de gegeven machtiging heeft ingetrokken, maar het donateurschap niet heeft opgezegd. Voor ons blijven zij donateur en als zij menen, om welke reden dan ook, liever aan de Stichting ThamerThuis te willen doneren, dan is dit uiteraard ook mogelijk!

Mocht de toepassing van dit principe in individuele gevallen op bezwaren stuiten, dan verzoeken wij zulks aan ons kenbaar te maken. Uit de omschrijving van de afboeking op uw bankafschrift kunt u vaststellen ons incassant ID, uw machtigingskenmerk, de datum van incasso en het geïncasseerde bedrag. Voor nadere informatie kunt u terecht bij [email protected] of tel. 0297 54 05 36.

Terug naar de gevolgen van de intreding van de Euromarkt. De Europese betaling en de Europese incasso doet dan zijn intrede. Van de Europese betaling heeft u al gemerkt dat het Nederlandse bank-/gironummer van 7, 8 of 9 cijfers wordt vervangen door een IBAN-nummer van 18 letters en cijfers, welke worden vermeld in 4 blokjes van 4 letters en/of cijfers en 1 blokje van 2 cijfers. De Euro-incasso ontstaat doordat de door u in het verleden gegeven doorlopende Nederlandse machtiging door de Rabobank wordt omgezet in een Euro-incasso. Deze geeft een betere bescherming van uw positie. U heeft bijvoorbeeld het recht om het door

Ludo Gribling, penningmeester

14

Antwoordformulier Ik wil ThamerThuis graag financieel ondersteunen en word donateur: Ik machtig (tot wederopzegging) de Stichting Vrienden van ThamerThuis (incassant ID: NL27ZZZ412172300000) om jaarlijks € ……… (minimaal € 15,-) af te schrijven van mijn rekeningnummer ……………………………………………………………… als jaarlijkse donatie. Kenmerk van de machtiging (door incassant in te vullen): Ik wil ThamerThuis graag financieel ondersteunen en geef éénmalig een bedrag. Ik stort een bedrag van € ……… op IBAN: NL75 RABO 0378 5152 09 t.n.v. Stichting Vrienden van ThamerThuis, Uithoorn. Naam : ………………………………………………………………………………… Adres : ………………………………………………………………………………… Postcode en woonplaats: …………………………………………………… Telefoonnummer: ……………………………………………………………… E-mail*: ………………………………………………………………………………… * Als donateur van ThamerThuis ontvangt u eenmaal per jaar een bulletin. Hoe wilt u dit toegezonden krijgen? Op papier / per e-mail (doorhalen wat niet van toepassing is.)

Datum:………………….. Handtekening:

Formulier in gesloten envelop opsturen naar: (postzegel is niet nodig)

Stichting ThamerThuis Antwoordnummer 587 1420 WB Uithoorn

Als u met een op grond van een machtiging verricht incasso niet akkoord gaat, heeft u het recht uw bank opdracht te geven het betreffende bedrag terug te storten. Neem hiervoor binnen 8 weken na afschrijving contact op met uw bank. Vraag uw bank naar de voorwaarden. Stichting Vrienden van ThamerThuis is een Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI) zodat uw gift fiscaal aftrekbaar kan zijn.

15